Γέροντας ᾿Ιάκωβος Τσαλίκης:ὁμιλεῖ στήν τράπεζα... (video)

Δώδεκα ρητά τοῦ Γέροντος Πορφυρίου πού μιλοῦν στήν καρδιά μας...(video)

Γέροντας Πορφύριος: νά φροντίσεις ν᾿ ἀλλάξεις...(video

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΑΛΛΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Την απόγνωσή τους για το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας τους αποφάσισαν να αποτυπώσουν Γάλλοι φοιτητές σε μία επιστολή γραμμένη στα... αρχαία ελληνικά.
Με την υποσημείωση «αφού δεν καταλαβαίνετε γαλλικά, σας γράφουμε ελληνικά», οι φοιτητές έστειλαν το γράμμα διαμαρτυρίας στον υπουργό Παιδείας της χώρας, Ξαβιέ Νταρκός.
Φυσικά, πρόκειται για ένα χαριτολόγημα των φοιτητών Αρχαίων Ελληνικών της Σορβόννης, οι οποίοι διάλεξαν τον τρόπο αυτόν για να
τραβήξουν την προσοχή της γαλλικής κυβέρνησης. Όπως επισημαίνουν αστειευόμενοι στην επιστολή, ο Πλάτων και ο Δημοσθένης δεν θα μπορούσαν παρά να συμφωνήσουν με το πνεύμα του κειμένου τους.
Η επιστολή των Γάλλων φοιτητών:
Scientifiques à leur manière, les hellénistes de la Sorbonne
(Paris-IV) tentent une démarche expérimentale. Xavier Darcos et
Valérie Pécresse n'entendent pas leurs revendications exprimées en
français? Tentons le grec, se sont-ils dit.
(Il est vrai que cette hypothèse est doublée d'une autre, d'origine
médicale, que certains manifestants résument ainsi: la mastérisation
rend sourd). D'où ce texte que n'auraient pas renié Platon ou
Démosthène:

Οἱ τὴν τῶν Ἑλλήνων γλῶτταν μανθάνοντες τῷ ἐφιστάντι ἐπὶ τῇ τῶν πολιτῶν
παιδείᾳ χαίρειν.
Τήνδε σοι ἐπιστέλλομεν τὴν ἐπιστολὴν ἵνα τελευτῶν ἐθέλῃς ἀκοῦσαι ὧν
λέγομεν. Τρίτον γὰρ ἤδη μῆνα τοῦτον ἐσπουδάκαμεν ὅπως σε πείθωμεν ὡς
κακῶς ἔχει τὰ περὶ τῆς πενταετοῦς διδασκαλίας προβεβουλευμένα σοι.
Ἀγανακτοῦμεν δ' ὅτι ἡμεῖς μὲν λέγομεν, σὺ δ' οὐκ ἀκούεις. Περὶ δὴ
τοσούτου ποιεῖ τοὺς πολλοὺς τῶν διδασκάλων καὶ τῶν μαθητῶν
προτρέποντάς σε πρὸς σωφροσύνην ; Καὶ γὰρ ἅπαντες ὁμολογοῦσιν ὅτι
καινός τις νόμος χρήσιμός ἐστι καὶ ἀναγκαῖος, σὺ δ' ἀδίκως τὸν καιρὸν
τοῦτον ἔλαβες ἵνα τοὺς πιστεύοντάς σοι προδῷς καὶ τὰς τῶν νέων ἐλπίδας
διαφθείρῃς. Καὶ μὴν εἰς τοσοῦτον ὕβρεως ἥκεις ὑπὸ φιλοτιμίας ὥστε
δοκεῖν τοῦ ὀρθοῦ λόγου καταφρονεῖν καὶ τῆς δικαιοσύνης. Τὸ δὲ τοιοῦτον
θράσος αἰσχρόν ἐστι καὶ οὐδὲν ἀλλὸ ἢ ὀργὰς ἡμῖν ἐμποιεῖ. Διὸ
ἀπαιτοῦμέν σε τὰ βεβουλευμένα ἀφέντα καὶ πᾶσιν οἳ πολὺν ἤδη χρόνον
καλοῦσί σε εἰς λόγους ἐλθόντα μετὰ τούτων καινὸν νόμον ἐκθεῖναι, δι'
οὗ πᾶσι τοῖς πολίταις τὰ μέλλοντα ἀσφαλέστερα ἔσται καὶ δικαιότερα.

Πηγή:http://ellas-andyindy.blogspot.com/

Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση

Γλώσσα και εξουσία ή῾Η δύναμη τῆς Προπαγάνδας!

"Η θέση της διευθύνουσας κάστας είναι βασικά ψεύτικη. Αυτή η κάστα είναι υποχρεωμένη να κρύβει τα προνόμιά της, να λέει ψέμματα στο λαό, να δικαιολογεί με κομμουνιστικές σχέσεις και πράγματα που δεν έχουν τίποτα το κοινό με τον κομμουνισμό. Ο γραφειοκρατικός μηχανισμός δεν επιτρέπει σε κανένα να λέει τα πράγματα με τ'όνομά τους. Αντίθετα, απαιτεί να χρησιμοποιεί κανείς σε κάθε περίσταση μία συμβατική "κομμουνιστική" γλώσσα, που χρησιμεύει για να καμουφλάρει την αλήθεια."

Λέων Τρότσκι, Τα εγκλήματα του Στάλιν, εκδ. Ηριδανός

Μας είναι γνωστή και ιδιαίτερα τονισμένη η προσπάθεια ολοκληρωτικών καθεστώτων να ελέγξουν την χρήση της γλώσσας. Σαφέστερα: να χρησιμοποιήσουν και να επιβάλλουν ένα τυποποιημένο γλωσσικό κώδικα που να περιγράφει τα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα σύμφωνα με τις δικές τους επιταγές.

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε το καθεστώς εκφραστικής ανελευθερίας που κυριάρχησε στην Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, όλοι έχουμε ακούσει κάτι για την πανίσχυρη γκαιμπελική προπαγάνδα, και χρησιμοποιούμε συχνά αυτά τα δύο παραδείγματα ως χαρακτηριστικά δεξιών και αριστερών απολυταρχικών κρατών. Ακολουθούν από πίσω κι άλλα πολλά, από Κίνα του χτες και του σήμερα, από Φράνκο μέχρι τον δικό μας Μεταξά και την επταετία.

Όλα αυτά τα χρησιμοποιούνται τις περισσότερες φορές σε αντιδιαστολή με την τωρινή κατάσταση, της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που κυριάρχησε στον λεγόμενο δυτικό χώρο, και που επαινείται δημόσια για το υψηλό της επίπεδο και για τον χώρο που αφήνει στην διαφορετική άποψη.

Από ποιούς προκύπτει όμως περισσότερο αυτός ο έπαινος;

Κατά κανόνα εκείνοι οι οποίοι παίζουν το συγκεκριμένο ρόλο είναι το ίδιο το σύστημα των πολιτευτών που συντηρείται σαν θέατρο, ενώ στη σκηνή του ανεβοκατεβαίνουν δύο θίασοι με διαφορετικές μεν ερμηνευτικές αρετές, με διαφορετική ρητορική, αλλά με το ίδιο πάντα φινάλε. Μιλώντας με πολιτικούς όρους, το φινάλε αυτό είναι η διατήρηση ενός διεθνοποιημένου οικονομικού και πολιτικού συστήματος στο απυρόβλητο, είναι η αλλαγή παραμέτρων και λεπτομερειών, αλλά όχι αλλαγή πορείας.

Οι "αλλαγές" στην δυτική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά εν-αλλαγές. Συντηρητικοί και εργατικοί, δημοκρατικοί και ρεπουμπλικάνοι, φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Και η γλώσσα; Πως εργαλειοποιείται αυτό το ζωντανό ένστικτο στις δομές των σύγχρονων κρατών που αυτοαποκαλούνται δημοκρατικά; Άραγε τα κράτη με τη σημερινή τους μορφή έχουν απορρίψει αυτά για τα οποία τόσο κατηγόρησαν τις απολυταρχικές δομές;

Η ίδια η ύπαρξη της πολιτικής ως τρόπου ανθρώπινου στοχασμού και δράσης, προϋποθέτει την εφαρμογή ενός πρίσματος στην οπτική της πραγματικότητας. Η οπτική γωνία μας είναι φυσικό να ποικίλει αφού από τον πιο προνομιούχο άνθρωπο μίας κοινωνίας μέχρι τον πιο καταπιεσμένο, αλλάζουν οι συσχετισμοί μεταξύ των προσωπικών και των συλλογικών "θέλω".

Η διαφορά είναι ότι στις απολυταρχικές κοινωνίες, η υψηλή εξουσία επιβάλλει στις μάζες το δικό της πρίσμα με κάθε μέσο. Στην δημοκρατία τα διαφορετικά πρίσματα έχουν την δυνατότητα να εκφράσουν αυτή την ετερότητά τους, έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να δώσουν μία μάχη επιχειρημάτων και επικοινωνίας για να πείσουν το καθορισμένο εκλογικό σώμα ότι αυτό που πρεσβεύουν εκπροσωπεί το συμφέρον της πλειοψηφίας.
Υπάρχουν πολλές ενστάσεις σχετικά με το αν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία του σήμερα ισχύουν τα παραπάνω, ή αν πρόκειται για μία πλειοψηφική έγκριση πολύ αφηρημένων πραγμάτων που αφήνονται στα χέρια των τεχνοκρατών και των γραφειοκρατών, κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια.
Το ζήτημα είναι ότι κατά τη διάρκεια των χρόνων αυτών, υπάρχει άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο ένας βομβαρδισμός με γλώσσα της εξουσίας. Όταν η ενημέρωση, η καθημερινότητα, ο πολιτικός ορίζοντας καθορίζονται από τις υψηλές εξουσιαστικές δομές, πως είναι δυνατόν να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ο ευνουχισμένος από κριτική σκέψη "μέσος πολίτης" θα καταφέρει να γκρεμίσει με την ψήφο του αυτή την κατάσταση; Το καθεστώς εναλλαγής έχει εγκαθιδρύσει νοοτροπία εναλλαγής.

Είναι πολύ όμορφο να σκεφτούμε ότι οι δυνάμεις της αντιπληροφόρησης και της εναλλακτικής σκέψης θα μπορέσουν με συντονισμένη δράση να ανατρέψουν την κατάσταση. Όμως για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει τα μέσα έκφρασης που θέλουν να γκρεμίσουν το παρόν καθεστώς, να αποκτήσουν αντίστοιχη μαζικότητα. Πως είναι δυνατόν να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, αφού τα μέσα λειτουργούν και αυτά κεφαλαιοκρατικά; Θα μπορέσει ποτέ η εναλλακτική πληροφόρηση, η οποιαδήποτε αντισυστημική προσέγγιση να φτάσει με επάρκεια στα μάτια και τα αυτιά όλων, με την ίδια άνεση που το κράτος αναπαράγει την οπτική του για τα πράγματα;
Στις αράδες που παρέθεσα στην αρχή του κειμένου, ο Τρότσκι περιγράφει μία βιωμένη γι'αυτόν πραγματικότητα όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση του σταλινικού καθεστώτος. Μία "συμβατική κομμουνιστική γλώσσα" χρησιμοποιήθηκε σαν επίχρισμα για πράγματα που ήταν εμφανώς αντιλαϊκά και εξυπηρετούσαν μία συγκεκριμένη άρχουσα τάξη. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αυτό το πράγμα δε συμβαίνει σήμερα, έστω όχι υποχρεωτικά αλλά σίγουρα μαζικά;
Μία σειρά λέξεων και εκφράσεων επιδιώκει συνεχώς να χαρακτηρίσει με όσο πιο "ανώδυνο" και ωραιοποιημένο τρόπο πράγματα που πλήττουν την πλειοψηφία με προκλητικό τρόπο:
Αποκρατικοποίηση αντί για ιδιωτικοποίηση
Ελεύθερη οικονομία αντί για καπιταλισμό
Περικοπές δαπανών και δυναμικού αντί για μειώσεις μισθών και απολύσεις
Απελευθέρωση ωραρίου αντί για παράδοση στα ωράρια των πολυεθνικών
Πόσες φορές θα ακούσουμε την δεύτερη κατηγορία λέξεων αντί για την πρώτη;


Πηγή:http://planitas.blogspot.com

ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ – ΟΜΙΛΙΑ : O ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΙΑΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

ΌΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ. ΈΤΣΙ ΠΡΟΧΤΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ BOA SR ΣΤΑ 85 ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ BO, 1200 ΧΛΜ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΕΓΓΑΛΗ.
Στο ινδικό αρχιπέλαγος βρίσκονται τα νησιά Andaman που υπολογίζουν ότι κατοικήθηκαν πριν από 65.000 χρόνια από ανθρώπους που ήρθαν από την Αφρική.
Υπολογίζουνε 20 διάφορες φυλές που η καθεμία μιλούσε την δική της γλώσσα και είχε το δικό της τρόπο ζωής που ήταν ομαδικός και περιορίζονταν κυρίως στην ανεύρεση τροφής στα δάση που ζούσαν. Τροφή όπως οι γλυκόριζες, πατάτες και κυνήγι αγριόχοιρων.
Το 1858 ήρθαν Άγγλοι αποικιοκράτες και δημιούργησαν εκεί στα νησιά μια βάση η οποία χρησιμοποιείται σήμερα από το ειδικό Ναυτικό.
Μαζί με τους Άγγλους ήρθε το αλκοόλ μειώνοντας τους ιθαγενείς σε ένα αριθμό 5.000 ενώ οι περισσότεροι πέθαναν από ελονοσία και αλκοολισμό.
Τόσο οι Άγγλοι όσο και οι Ινδοί μετακίνησαν όλες τις φυλές μαζί μέχρι που σχεδόν τους εξολόθρευσε όλους το ολοκληρωτικό τσουνάμι του 2004.
Μετά το τσουνάμι γεννήθηκαν 120 παιδιά που πέθαναν όλα πριν γίνουν 2 ετών.
Από την φυλή της Boa Sr έμειναν περίπου 11 αλλά κανείς από αυτούς δεν μπορούσε πια να μιλήσει την διάλεκτο BO.
Η τελευταία είχε μια επαφή με μια γλωσσολόγο την οποία καταλάβαινε λίγο, στην οποία η Boa Sr αφιέρωσε και ένα τραγούδι τελευταίο στην γλώσσα της που το μαγνητοφώνησε.

Πηγή:http://neurotalk.blogspot.com/

Ημέρα Ασφαλούς Διαδικτύου 2010 σήμερα! Τρίτη, 09 Φεβρουαρίου 2010

"χρειάζεται λίγο να σκεφτόμαστε πριν δημοσιεύσουμε"

Για έβδομη συνεχή χρονιά γιορτάζεται σήμερα, Τρίτη 9 Φεβρουαρίου, η Ημέρα Ασφαλούς Διαδικτύου, στην οποία θα συμμετέχουν πάνω από 60 χώρες. Σύνθημα του φετινού εορτασμού είναι «Πριν δημοσιεύσεις, σκέψου» και σκοπός είναι να αναδειχθεί η σημασία της διαφύλαξης των προσωπικών δεδομένων στο διαδίκτυο.
Το διαδίκτυο αποτελεί πια αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, αφού ένα πλήθος δραστηριοτήτων, όπως η αναζήτηση πληροφοριών, η αγορά προϊόντων, και πολλά άλλα πραγματοποιούνται εύκολα και γρήγορα μέσω αυτού. Στην πυραμίδα των δραστηριοτήτων αυτών φαίνεται να τοποθετείται η επικοινωνία, η οποία διευκολύνεται με τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης (facebook, hi-5, msn, twitter κ.α), που τα τελευταία 3 χρόνια έχουν γίνει ιδιαίτερα δημοφιλείς.

Ωστόσο σ’ αυτές τις σελίδες δεν είναι σπάνια η «κλοπή» προσωπικών δεδομένων, η παράνομη χρήση τους και η παρενόχληση χρηστών. Όπως μας λέει η κ. Παπαβασιλείου: «Η κύρια επιδίωξη μας φέτος είναι να πιέσουμε την βιομηχανία αλλά και τους υπεύθυνους των σελίδων αυτών, να προστατεύσουν τους χρήστες, ιδίως τους ανήλικους, με τον καλύτερο τρόπο. Συγκεκριμένα για την κοινωνική δικτύωση, από πέρυσι έχουν γίνει κάποιες ενέργειες από την ευρωπαϊκή επιτροπή, ώστε να αλλαχθούν οι πολιτικές απορρήτου ή προσωπικών δεδομένων που έχουν οι ιστοσελίδες αυτές.... Ήδη το facebook άλλαξε τις ρυθμίσεις αυτές, έτσι ώστε να είναι εξ’ ορισμού κλειστά τα προφίλ και όχι προσβάσιμα σ’ όλους. Αυτό μπορεί να μην έχει τόση σημασία για τους ενήλικες που είναι σε θέση να διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους, αλλά για ένα παιδί ηλικίας 14 ετών έχει μια παραπάνω σημασία».

«Από την άλλη πλευρά, με τους πρεσβευτές σ’ όλη την Ελλάδα, που διοργανώνουν εκδηλώσεις, συνέδρια, δημιουργούν blog και σελίδες, είναι να ενημερωθεί ο ίδιος ο κόσμος, γιατί ό, τι και να κάνουν οι σελίδες από μέρους τους, πολλές φορές εμείς οι ίδιοι δίνουμε παραπάνω πληροφορίες από όσες χρειάζονται. Σε καμία περίπτωση δεν λέμε να αυτολογοκρινόμαστε και να μην διασκεδάζουμε στο διαδίκτυο, αλλά όπως τονίζει και το φετινό σύνθημα μας, χρειάζεται λίγο να σκεφτόμαστε πριν δημοσιεύσουμε».

To saferinternet.gr προσφέρει πρακτικές πληροφορίες για οποιαδήποτε πτυχή της «διαδικτυακής μας ζωής» για μεγάλους, εφήβους και μικρούς αφού όπως μας λέει η κ. Παπαβασιλείου: «Ναι μεν ο νόμος προσφέρει κάποιες δικλείδες ασφαλείας αλλά πρέπει και εσύ ο ίδιος να συμβάλλεις, είναι ζήτημα ισορροπιών».

Στο πλαίσιο του εορτασμού της Ημέρας Ασφαλούς Διαδικτύου Το Ελληνικό Κέντρο Ασφαλούς Διαδικτύου, το Ίδρυμα Νεότητος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και η Αντιπροσωπεία της Ε.Ε. στην Ελλάδα διοργανώνουν συνέδριο με θέμα:«Ασφαλής Χρήση του Διαδικτύου για τα Παιδιά» στο ξενοδοχείο Τιτάνια (Πανεπιστημίου 52, Αθήνα).
www.saferinternet.gr
http://tvxs.gr/node/51686

http://manosbee.blogspot.com/

"Ο αναρχικός ... με τα δικηροτρίκηρα"

"Κάθε φορά που συναντούσα κάποιον από την οικογένεια του Νίκου , ζητούσα νέα του .

Είχα την περιέργεια να δω μέχρι που μπορεί να φτάσει η αντοχή ενός τόσο δυνατού μυαλού σαν του Νίκου…

-Τελείωσε την Φυσική με άριστα …Τώρα σπουδάζει Αστροφυσική στην Αμερική . Έχει υποτροφία του Χάρβαρντ!!

Ύστερα από καιρό συναντώ τη θεία του . Άρχισα πάλι τις ερωτήσεις για τον Νίκο.

-Πήρε το πτυχίο της Κοινωνιολογίας και της Ιατρικής .Όλα αυτά με τα «Μάστερ» τους !! Τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια της Αμερικής ζητούν την συνεργασία του και οι πιο ξακουστές φαρμακοβιομηχανίες της Ελβετίας τον θέλουν για στέλεχος με όποιους όρους θέλει αυτός !!!

-Αυτός τι λέει;

-Αυτός θα γυρίσει στην Ελλάδα! Παίρνει ακόμα ένα πτυχίο και έρχεται .

-Κι άλλο πτυχίο;

-Λέει πως χωρίς αυτό το πτυχίο , όλα τα άλλα δεν αξίζουν τίποτα …Με το πτυχίο αυτό βρήκε τον δρόμο του . Το παίρνει στην Βοστώνη με δύο «Μάστερ» . Είναι ξέρεις το πτυχίο της Θεολογίας .

-Της Θεολογίας; Και τι σχέση έχει με όλα τα άλλα ;

-Πού να ακούσεις και τα παρακάτω …Σκέπτεται την ιερωσύνη και μάλιστα την Ασκητική !!!

-Ε , αυτός παιδί μου παραείναι Αναρχικός !!! Να έχεις δώσει τόσα χρόνια σε σπουδές και Επιστήμες ,να σε ζητούν τα καλλίτερα Πανεπιστήμια , να μπορείς να ζήσεις σαν άρχοντας στην Ελβετία και συ να σκέπτεσαι ασκητική ζωή και Άγιον όρος είναι ή δεν είναι αναρχία ; Είσαι ή δεν είσαι αναρχικός ;




Μάθαμε ότι η πρώτη χειροτονία θα γινόταν στην Κόνιτσα από τον Σεβαστιανό .όλες οι Αμερικανικές εφημερίδες έγραφαν : Ο καινούριος Αϊνστάιν γίνεται μοναχός…Πολλοί φίλοι του , συμφοιτητές του , πιστοί και άπιστοι , πολλοί μαρξιστές διέσχισαν τον Ωκεανό και πήγαν στην Κόνιτσα να παραβρεθούν στην Χειροτονία του. Σε διακόσια πενήντα άτομα , έστρωσε η μητρόπολη το Σαρακοστιανό τραπέζι …


23 Αυγούστου , παραμονή της γιορτής του Κοσμά του Αιτωλού βρέθηκα στην Κόνιτσα .Δεν είπα σε κανέναν τίποτα , δεν παρουσιάστηκα πουθενά .Ήθελα να δω αυτόν τον Αναρχικό την ώρα της Λατρείας .Ανέβηκα στον γυναικωνίτη και έπιασα μια καλή θέση . Νάτος ο πατήρ Νικόλαος ο Διάκονος ετοιμάζεται .Πρώτα φοράει το στιχάριο «έστη η χάρις του Θεού εν αυτώ». Μέσα σε αυτό λες και χώρεσαν όλες οι ψυχές που θα πλησίαζε με τις επιστήμες του . Πολλή ώρα πριν τα φορέσει , βλέπει τα επιμάνικα. Σκέπτεται φαίνεται πως με αυτά είναι αιχμάλωτος Χριστού .

Σε λίγο παίρνει το οράριο . Το πρόσωπό του λάμπει καθώς το φορά .Υψώνοντάς το καλεί τους πιστούς σε προσευχή .Χαμογελά που και που .Ίσως να σκέπτεται πως για αυτά τα άμφια πέταξε τόσες επιστήμες .Βλέπεις τόση ικανοποίηση στο πρόσωπό του με τις ευχές , που εκφωνεί .Πόσο γλυκά ακούγονται τα ειρηνικά !!Με πόση περηφάνεια κρατάει το θυμιατό και με πόση στοργή αγκαλιάζει όλο το εκκλησίασμα !!

Μα όταν τον είδα να πλησιάζει τον Μητροπολίτη με τα δικηροτρίκηρα στο ένα τα δύο και στο άλλο τα τρία αναμμένα κεριά , παρά λίγο να φωνάξω δυνατά :Να τα καλέ τα πέντε πτυχία του !!!Να τα ολόφωτα ,δυνατά ,πανίσχυρα .Πέντε ολόφωτες λαμπάδες : Φυσική , Αστροφυσική , Κοινωνιολογία ,Ιατρική , Θεολογία , φώτισαν την Εκκλησιά ολόκληρη .

Τι να τις κάνει τις έδρες στα Πανεπιστήμια ,όταν του δώσανε την καλλίτερη έδρα :την Ωραία Πύλη; Εδώ εύχεται για την Ειρήνη του κόσμου , για την Σωτηρία των ψυχών μας , ζει μέσα στον όμορφο και ανεπανάληπτο κόσμο της Θείας Λειτουργίας , εύχεται για γήινα και ουράνια σαν ..Υπουργός του Θεού , και γω ζητώ τα Μάστερ!!

Αυτός ζώσθηκε το οράριο σαν τα φτερά του Αγγέλου και πλησιάζει τον Θρόνο του Θεού .Αυτός μεταδίδει σώμα και αίμα Χριστού και γω ζητώ ιατρεία και νυστέρια και φάρμακα ; Ντρέπομαι για τις συγκρίσεις που βρήκα να κάνω . ‘Ήμαρτον , Κύριε .Να είχαμε κι άλλους τέτοιους αναρχικούς !!!!



Πέρασαν τα χρόνια …..Πρίν λίγες ημέρες σε μια κηδεία , συναντώ την μητέρα του , την Κυρία Χατζηνικολάου .Την πλησιάζω με χαρά και ανοίγω μαζί της συζήτηση .

-Πέστε μου από πότε προετοιμάζετε έναν πατέρα Νικόλαο ;

-Από τότε που τον ένοιωσα να σκιρτάει στα σωθικά μου , στα σπλάχνα μου λαχτάρισα να τον δω ιερέα!!! Κι όταν αυτός γυρνούσε σχολές και πολιτείες και μάζευε πτυχία ,εγώ γονάτιζα και έλεγα : Δεν γίνεται Θεέ μου να μην με άκουσες … «Πολλά ισχύει δέησις μητρός» δεν είπες ; Και πράγματι με άκουσε !!!! Τον είδα μπροστά στην Αγία Τράπεζα …

Να λοιπόν πως βγαίνουν οι άγιοι ιερείς της εκκλησίας μας .Αν εκείνος με συγκίνησε μια φορά , η μητέρα του με συγκίνησε δέκα .Σκέφτηκα να μπορούσαμε όλες οι μανάδες να λέγαμε «Άρατε πύλας οι άρχοντες ημών και επάρθητε πύλαι και εισελεύσονται οι παίδες ημών εις το θυσιαστήριον του Κυρίου , εις τας Αγίας Τράπεζας των εκκλησιών μας»

Αχ η δέηση των μητέρων !!!"


Της Φανής Θεοδωρίδου από το περιοδικό «ΛΥΔΙΑ»
Διαδίκτυο:http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/

Ο αφελληνισμός των Ελλήνων (Κώστας Ε. Τσιρόπουλος)

Έχοντας ανατριχιαστικά απομακρυνθεί τα ευρωπαϊκά κράτη από το συστατήριο εκείνο, ευγενές όραμα των «πατέρων» της ενωμένης Ευρώπης, επί δεκαετίες, —πριν τα ξυπνήσει βίαια η σκληρή οικονομική κρίση που ζούμε— είχαν αδίσταχτα ρι­χτεί στην κατανάλωση. Στην κατανάλω­ση —διότι όλα τα άλλα, ξεκινώντας από το στείρο Ευρωκοινοβούλιο και καταλή­γοντας στις άκαρπες, βαθμιαίες διευρύν­σεις, δεν ήταν παρά καρυκεύματα της καταναλωτικής, της υλόφρονης βουλημίας μιας δέσμης κρατών που είχαν λακτίσει την ταυτότητά τους, την Γλώσσα τους, την Θρησκεία τους, τον πνευματι­κό τους πολιτισμό. Μέσα σ' αυτή την οργιαστική κατα­ναλωτική λάσπη έχει πέσει και η Ελλά­δα —η πνευματική, πολιτισμική μητέρα της Ευρώπης. Στην δική της καθημερινή, επίσημη και ανεπίσημη ζωή, φανε­ρώθηκε με τον πιο αναιδή, συχνά χυδαίο τρόπο, η καταναλωτική μανία, ο υλιστι­κός πυρετός που εσάρωσε —κι εξακολου­θεί να σαρώνει την προσωπικότητά της, την ταυτότητα της, αυτή που εσμίλευσαν οι αιώνες του περιπετειώδους βίου της. Έτσι, η Ελλάδα, με βήμα γοργό, προχώρησε στον βαθμιαίο αφελληνισμό της. Καταφρονώντας τον τρισχιλιόχρονο εαυτό της, την πολύμορφη παράδοσή της που εχύμευσαν γενιές και γενιές, οι «έ­ξυπνοι» των καιρών μας ελάκτισαν την γλώσσα της, ελάκτισαν καί την θρησκεία της. Και όχι πλέον ο «λαός». Ο μηδε­νισμός ξεκίνησε από τα «υψηλά» λεγό­μενα κοινωνικά κλιμάκια: από τα πανε­πιστήμια, από τους πολιτικούς και από τους δημοσιογράφους. Καταφρονώντας τον ελληνικό εαυτό των Νεοελλήνων, άφη­σαν να καταμολυνθεί η γλώσσα, ιδίως η τρέχουσα,η λεγόμενη «καθημερινή γλώσ­σα», που είναι και η πιο ζωντανή, από μύριους αγγλισμούς, τόσο που να κυκλο­φορείς στις ελληνικές πόλεις και οι επι­γραφές των καταστημάτων κάθε φύσης να σε βεβαιώνουν πως βρίσκεσαι σε αγ­γλόφωνη χώρα. Και δεν ήταν, και δεν είναι μόνο αυτό. Παρά τον δίκαιο ξεση­κωμό μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, απαγορεύτηκε η αναγραφή του θρη­σκεύματος στις ταυτότητες —ακόμη και η προαιρετική. Και είχαν λησμονήσει — κι εξακολουθούν να «λησμονούν»— οι ανεγ­κέφαλοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι πως από την ελληνική ακόμη αρχαιότητα, η Γλώσσα και η θρησκεία ήταν οι δυο ιε­ροί σύνδεσμοι της ελληνικότητάς μας. Ούτε όμως κι αυτά τα εθνικά εγ­κλήματα —που το επαναλαμβάνω: τελέ­στηκαν ξεκινώντας από τις «υψηλές» σφαίρες της νεοελληνικής κοινωνίας— ι­κανοποίησαν τους ξενόδουλους, καλοπλη­ρωμένους μηδενιστές των δυσχερών ετού­των καιρών. Προχώρησαν στην άλωση της Παιδείας: με ψεύδη, ανακρίβειες και δήθεν διεθνικιστικές ορέξεις, παραχάρα­ξαν τα βιβλία της Ιστορίας, οδήγησαν σε ασφυξία το μάθημα των Θρησκευτι­κών— ενώ ουδείς ποτέ στην νεώτερη Ελ­λάδα υποχρεώθηκε,— έστω κ έχοντας τε­λέσει θρησκευτικό γάμο— να θρησκεύει. Η παράδοση του τόπου μας οδηγούσε πάν­τα στην επισφράγιση του ιερού χαρακτή­ρα των κορυφαίων γεγονότων στη ζωή του Έλληνα πολίτη. Γιατί ουδέποτε, επί 25 και πλέον αιώνες, ζητήθηκε από τους Έλληνες να ζήσουν ως παραγωγοί-καταναλωτές, δηλαδή, να απανθρωποποιηθούν, να αποκτηνωθούν. Και σήμερα, τα «ανώτερα» κοινωνικά κλιμάκια, αυτό επιζητούν, γι' αυτό εργάζονται, αυτό τον κτη­νώδη μηδενισμό κηρύττουν. Κι έρχεται, σαν μια αγριεμένη, πολυτρικυμιώδης θάλασσα, η οικονομική ετούτη κρίση. Και σαρώνει λυσσαλέα τον αναιδέστατο υλισμό, και αδειάζει τον κοι­νωνικό βίο από κάθε νόημα, κι εκμηδε­νίζει και παραγωγούς, και καταναλωτές. Και τώρα, σ' αυτό τον τόπο που επί 25 και πλέον αιώνες γνώριζαν για ποιο σκο­πό ζουν οι Έλληνες, τώρα, για ποιό σκο­πό ζουν; —έχοντας χάσει τον εαυτό τους, και πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πανεπι­στημιακοί, έχοντας προσβληθεί από δει­νή δυσλεξία. Πού είναι η Ελλάδα και πού οι Έλ­ληνες; Ώρα τραγικής αμηχανίας. Διαδίκτυο:alopris.gr (Πηγή: «ΕΥΘΥΝΗ» Ιούνιος 2009)

Ξένοι: Από τον «απολεσθέντα παράδεισο» στην... κόλαση! Σαράντος Καργάκος

Οι ξένοι -και το έχουμε εξηγήσει αυτό από παλιά- δεν ήλθαν σαν φυσικό φαινόμενο καταστροφής ούτε ανατροπής «κοσμοσωτήριων» καθεστώτων. Ούτε είναι φυγάδες «απολεσθέντων παραδείσων».
Είναι θύματα ενός νέου καπιταλισμού, που προσφυώς κάποτε κάποιος προφητικά τον είπε «καπιταλισμό του σαλούν». Μπαμ και κάτω! Αυτός ο τύπος καπιταλισμού μετά το 1989 φαινόταν να θεριεύει. Τώρα όμως παραπαίει χειρότερα από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, που όταν έπεσαν -με εξαίρεση τη Ρουμανία- δεν άφησαν θύματα. Τούτος ο καπιταλισμός, όταν θα πέσει, θα αφήσει εκατομμύρια θύματα. Ήδη τα δημιουργεί. Υπολογίζονται σε δεκάδες οι πνιγόμενοι κάθε ημέρα λαθρομετανάστες. Οι δικοί μας ψαράδες έχουν απηυδήσει με το να τραβούν με τα δίχτυα τους πτώματα, και μάλιστα μανάδων και μικρών παιδιών!
Εν ονόματι κάποιων ανθρωπιστικών αρχών (τον έπιασε ο πόνος τον καπιταλισμό γι' αυτές!) χαλάρωσαν οι έλεγχοι, έπεσαν τα σύνορα, συρρικνώθηκε η έννοια του κράτους, σπιλώθηκε η έννοια του έθνους, υποβιβάστηκε η έννοια της πατρίδος. Ίσχυσε, τουλάχιστον στην πατρίδα μας, το «Μπάτε, σκύλοι, αλέστε κι αλεστικά μη δώσετε». Φυσικά το σύστημα φροντίζει μαζί με τα αλεστικά να αλέθει και τους... σκύλους. Ακόμη και τον μυλωνά. Κανείς πια δεν νιώθει νοικοκύρης στον τόπο του. Συνθήματα, όχι παλιά, αλλά σαν αυτά του Αντρέα Παπανδρέου, «Η Ελλάς ανήκει στους Έλληνες», φαντάζουν στους επιγόνους του κωμικά ή ρατσιστικά. Όλα όμως αυτά τα «ανθρωπιστικά» υπηρετούν τη νέα κυριαρχούσα θεότητα του Μαμωνά. Με τη λεγόμενη ελευθερία της αγοράς, αντί για διακίνηση προϊόντων έχουμε διακίνηση ανθρώπων, που έχουν γίνει εμπόρευμα. Αν όχι ολόσωμα, πάντως το αίμα και κάποια όργανά τους!
Και δεν θα πω ότι αυτά δεν είχαν προβλεφθεί. Ο γράφων σε ένα διδακτικό βιβλίο του, το «Μαθήματα Εκθέσεων», που κυκλοφόρησε το 1971, εν μέση δικτατορία, και έκανε 27 εκδόσεις, σε κάποια δοκίμια που είχαν σχέση με την τεχνολογία / τεχνοκρατία και την απόλυτη κυριαρχία της μηχανής, με τρόπο συγκεκαλυμμένο παρατηρούσε από τότε ότι η νέα μορφή οικονομίας (δεν έλεγε ιμπεριαλισμός) δεν είναι το έσχατο στάδιο του κεφαλαιοκρατικού συστήματος (δεν έλεγε καπιταλισμός ούτε το όνομα του Λένιν), αλλά μια άλλη μορφή εξουσίας και οικονομίας, που δεν έχει τα χαρακτηριστικά της αποικιοκρατίας, δηλαδή τη στρατιωτική κατοχή εδαφών και την οικονομική εκμετάλλευσή τους. Οι νέες μορφές εξουσίας στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ εκμεταλλεύονται τον λαό τους.
Και πάλι με καμουφλαρισμένα λόγια εξηγούσα το πώς: κάθε χώρα γινόταν αποικία. Οι παραδοσιακές αποικιακές δυνάμεις, όπως η Γαλλία, η Αγγλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Πορτογαλία, από μητροπόλεις μετασχηματίζονταν σε αποικίες. Έτσι δεν χρειάζόταν στρατός -κάτι που κόστιζε σε αίμα και σε χρήμα- δεν χρειάζονταν υπερπόντιες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Απλώς ο κόσμος των αποικιών συσσωρευόταν στις μητροπόλεις. Τα κέρδη ήσαν πολλαπλά για τις εξουσιαστικές κάστες. Πρώτον, οι εργατικές κατακτήσεις, που είχαν εξασφαλιστεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο χάρη στη ραγδαία ανάπτυξη της βιομηχανίας αλλά και λόγω του κομμουνιστικού κινδύνου, άρχισαν να φυλλορροούν. Τότε δεν ήταν άμεσα ορατό.
Τώρα είναι ορατό και από τυφλό. Δεύτερον, έσβησαν τα απελευθερωτικά κινήματα, τουλάχιστον αυτά που είχαν έναν ανθρωπιστικό προσανατολισμό. Τότε, το 1971, θα έλεγα σοσιαλιστικό. Ο πεινασμένος λαός, αντί να κάνει επανάσταση, έκανε -και κάνει- μετανάστευση. Αντί να αγωνιστεί να δημιουργήσει έναν δικό του παράδεισο με κάθε τρόπο, ήθελε να μεταπηδήσει στον έτοιμο παράδεισο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Έτσι, στις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου εγκαθιδρύθηκαν διεφθαρμένα καθεστώτα, που για να κρατηθούν χρειάζονταν όπλα. Τα οποία φυσικά έπαιρναν από τις τέως μητροπόλεις. Τότε, το 1971, είχα διαβάσει πως ένα συμβόλαιο για βομβαρδιστικά αποφέρει πολύ περισσότερα κέρδη από μια μακροχρόνια αποικιακή κατάκτηση και εκμετάλλευση. Αλλά για να χρειάζονται βομβαρδιστικά και άλλης λογής όπλα οι πρώην αποικίες, έπρεπε να αρχίσουν «να μισούνται ανάμεσά τους» και να μάθουν να πολεμούν. Και τότε ανακαλύφθηκαν θρησκευτικές διαφορές, καλλιεργήθηκε σε ευρωπαϊκά και αμερικανικά ινστιτούτα ο ισλαμικός φονταμενταλισμός (πού έκανε σπουδές ο Μπιν Λάντεν;), βρέθηκαν φυλετικές και γλωσσικές διαφορές, καλλιεργήθηκαν στους λαούς ira et studia, οργή και πάθη, σπάρθηκε το μίσος με το τσουβάλι για να αλληλοσκοτώνονται και να αγοράζουν όπλα σε μυθώδη ποσά.
Όλη όμως αυτή η συγχυτική κατάσταση που επέτρεπε την υπογραφή των παχυλών συμβολαίων με τα μυθώδη ποσά, τα οποία καλλιέργησαν τη διαφθορά (ας θυμηθούμε τι έφαγε ο Μιτεράν), έκανε τη δήθεν ενωμένη Ευρώπη μια πολιτική «κουλουβάχατα» (η λέξη σημαίνει φύρδην μίγδην). Οι άλλοτε μητροπόλεις μετέτρεψαν τους λαούς τους σε «παιδιά ενός κατώτερου Θεού». Τους έκαναν πολτό, ιζηματώδες σκεύασμα. Και με την αθρόα μεταφορά μαζών από τις πρώην αποικίες δεν γνωρίζεις σήμερα αν βρίσκεσαι στο Παρίσι ή στο Τζιμπουτί. Η βαβελική οικονομία μετέτρεψε τα κέντρα της αποικιοκρατίας σε σύγχρονους Πύργους της Βαβέλ. Που είναι υπό κατάρρευση. Ακόμη και με ένα πέταγμα πεταλούδας...
Όσο για τη χώρα μας, που δεν ήταν δα αποικιακή δύναμη, έγινε «Βαβυλωνία». Από χώρα εξαγωγής εργατικού δυναμικού έγινε χώρα εισαγωγής. Διότι κάποια στιγμή βρέθηκε χωρίς νέους που να προσφέρονται για χειρωνακτική εργασία.
Η σπουδομανία, η υπαλληλομανία, που άρχισε από το τρίτο έτος της δικτατορίας, μετέτρεψε τους νέους σε πτυχιοσυλλέκτες. Η ανάγκη για πτυχία έδωσε την ευκαιρία αναπτύξεως σ' έναν φτηνό πολιτικαντισμό: Γέμισε η Ελλάδα σχολές, που κανείς δεν ξέρει τι διδάσκεται εκεί και τι δουλειά μπορεί να κάνει κάποιος απόφοιτος μιας τέτοιας σχολής. Μοιραία, το κενό που δημιουργήθηκε στον χώρο των χειρωνακτικών εργασιών ήλθε να το καλύψει ο ξενικός πληθυσμιακός κατακλυσμός. Ξένοι / ξένες ανέλαβαν τη φροντίδα των γονέων μας, των παιδιών και των εγγονιών μας, των χωραφιών και των εργαστηρίων μας, των οικοδομικών και των επισκευαστικών εργασιών. Μερικοί από τους ξένους, ιδίως Αλβανοί -και μπράβο τους!- έχουν γίνει αφεντικά. Και γι' αυτό ένα πρωί σε μια τηλεοπτική συζήτηση έκανα μια σύσταση προς τους νέους: να μαθαίνουν αλβανικά για να μπορούν να συνεννοούνται με τα μελλοντικά τους αφεντικά! Για να εισπράξω από έναν «παραθυροβίωτον» την ετικέτα του... ρατσιστή!
Το ότι η προσφορά των ξένων ήταν και είναι σημαντική ουδείς το αμφισβητεί. Αλλά δεν πρέπει να αγνοούμε και τις ηθικές επιπτώσεις. Και δεν εννοώ μόνον την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, την πορνεία, ούτε καν την αλλοίωση του εθνικού μας χαρακτήρα ούτε την αλλοίωση της πληθυσμιακής μας συστάσεως. Είναι γνωστό ότι δεν έχω καμία υπόληψη προς τον μεταδικτατορικό Έλληνα. Είναι τα «ρέστα», τα «ψιλά» των προγόνων του. Μόνος απεμπόλησε την ελληνικότητά του, τη γλώσσα, τη γραφή, ακόμη και τη μουσική του. Εννοώ ότι ο ερχομός των ξένων ευνόησε τη ροπή των νέων προς την τεμπελιά. Γέμισε η Ελλάδα κηφηνεία, στέκια νέων αγραυλούντων, νύκτα μέρα συζητούντων. Χωρίς να λένε τίποτα. Λόγια πολλά, ουσία καμία. Όσο για λεφτά, αρκεί το χαρτζιλίκι του μπαμπά, του παππού, της γιαγιάς. Όσο για δουλειά, αυτή είναι υπόθεση των ξένων. Και κάποια στιγμή ο μπαμπάς, μέσω κάποιου βουλευτή, κάπου θα βρει να μας χώσει. Μια θέση όχι για να δουλεύουμε αλλά για να καθόμαστε!
Μοιραία, όλες οι παραγωγικές εργασίες πέρασαν στα χέρια των ξένων. Και ήταν καιρός να υπάρξει κάποια μέριμνα γι' αυτούς όχι βάσει προγραμμάτων, με τα οποία βολεύονται οι «προγραμματοποιοί», αλλά μέσω μιας επίσημης αναγνωρίσεως αστικών αρχικά και ακολούθως, με κριτήρια αυστηρά (βλ. Ελβετία), πολιτικών δικαιωμάτων. Αυτή όμως η νομιμοποίηση είναι ένα σύνθετο, πολύπλοκο θέμα, που η αντιμετώπισή του απαιτεί βαθύ και όχι ρηχό μυαλό. Οι νυν κυβερνώντες, κατά τα πρότυπα των παλαιών, εφαρμόζουν μια «αλεπουδίσια» πολιτική: Θα φέρουμε το θέμα επί σκηνής, θα χωρίσουμε τους πολυχωρισμένους σε πλήθος κομμάτια Έλληνες σε δύο νέα κομμάτια, τους «φιλόξενους» και τους «μισόξενους», θα αρχίσει νέα φαγωμάρα, μια χωρίς προηγούμενο αναμπουμπούλα και, όπως είναι γνωστό, «ο λύκος στην ανεμοζάλη χαίρεται». Που μπορεί, όμως, να σπαράξει και την... αλεπού! Την κυβέρνηση εννοώ, που με τα τερτίπια αυτά θα βγει τελικά με κομμένη ουρά...
Και μια επιλογική παρατήρηση: Οι ξένοι που σαν πουλιά με σπασμένα φτερά ήλθαν στη χώρα μας, πέρα από τη φτώχεια τους, έφεραν τα μίση τους και τις προκαταλήψεις τους. Έτσι, στους δικούς μας τσακωμούς θα προστεθούν και οι δικοί τους. Οι αναγνώστες θα ενθυμούνται περσινές «τσεκουρομαχίες» στην οδό Πειραιώς. Αν, λοιπόν, ελληνοποιηθούν κάποιοι μεν, αλλά δεν ελληνοποιηθούν κάποιοι δε, θα ζήσουμε πολλές «Νύχτες Αγίου Βαρθολομαίου».
Το θέμα, όπως είναι φυσικό, έχει και άλλες πτυχές, που θα αναλύσουμε προσεχώς ή στο προσεχές.
«Παρόν της Κυριακής» -07/02/2010

Διαδίκτυο:http://aktines.blogspot.com