| | | |
| ||||||||||||
| Τελευταία ανανέωση ( 10.02.10 ) | ||||||||||||
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010
Μαθήματα από την Ρωσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου
Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος «Πάμε για αλλοίωση του πληθυσμού της Ελλάδος;»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΛΕΪΝΑ
Συνέντευξη στον Αποστόλη Λέινα παραχώρησε ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος για το μεταναστευτικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης που έχει προκαλέσει μεγάλη αντίδραση στον ελληνικό λαό.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ερ: Παναγιότατε είδαμε ότι αντιδράσατε έντονα στο νομοσχέδιο που θέλει να περάσει η κυβέρνηση για τους μετανάστες . Θα μας πείτε λίγα λόγια;
Απ: Μαζί με τα άλλα πολλά και μεγάλα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η πατρίδα μας, η ελληνική κοινωνία, και που βλέπω ότι από μέρα σε μέρα γίνονται επιτακτικότερα και πιο ανησυχητικά, προσετέθη τελευταία και το νομοσχέδιο για την ρύθμιση των προβλημάτων που αφορά τους μετανάστες. Όπως γνωρίζετε αυτό το νομοσχέδιο δημιούργησε μια μεγάλη αντίδραση από την ελληνική κοινωνία που έδωσε την ώθηση, ώστε πριν κατατεθεί να υπάρξουν και μερικές βελτιώσεις, οι οποίες ενδεχομένως και να αυξηθούν κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας του στη Βουλή. Εγώ προσωπικά από τον άμβωνα της Θεσσαλονίκης κατά την Κυριακή και με δυο συνεντεύξεις, μία με τον κ. Πρετεντέρη και μία με τον κ. Χατζηνικολάου εξέθεσα τις απόψεις μου σαν ένας από τους ποιμένες τους πνευματικούς της εκκλησίας, αλλά και σαν Έλληνας πολίτης, διότι γνωρίζω παρά πολύ καλά το θέμα αυτό και διότι αφετέρου στην Αθήνα, η οποία μου είναι πάρα πολύ γνωστή, διότι εκεί εσπούδασα και έκανα παρά πολλά χρόνια, είδα επιτόπου την σκληρή πραγματικότητα, την οποία αντιμετωπίζει ο λαός και ιδιαίτερα σε ορισμένες
περιοχές.
περιοχές.
ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ 650.000 ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ
Ερ : Η εκκλησία της Ελλάδος και ο ελληνικός λαός δεν έχει ερωτηθεί για αυτό το θέμα. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες πώς αντιμετωπίζεται αυτό το πρόβλημα;
Απ : Έθεσα το καίριο ερώτημα, γιατί η πολιτεία, όταν προετοιμάζει αυτό το νομοσχέδιο, δεν αποφασίζει να ρωτήσει και την εκκλησία της Ελλάδος, η οποία εκκλησία της Ελλάδος έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την Αττική, όταν μας πληροφορούν ότι στην Αττική υπάρχουν 650.000 χιλιάδες μουσουλμάνοι. Και είναι δυνατόν αυτή η πραγματικότητα να αφήνει τους αρμοδίους αδιαφόρους;
Δεν νομίζω ότι είναι υπερβολικοί ή φανατικοί οι Ελβετοί επί παραδείγματι που καταψήφισαν σε δημοψήφισμα την περαιτέρω απαίτηση των μουσουλμάνων, για να κατασκευάσουν και άλλα τζαμιά στις πόλεις της Ελβετίας και δεν είναι κουτός ο Σαρκοζί και οι Γάλλοι, οι οποίοι σφυγμομετρούν να δουν ποιο είναι το φρόνημα του γαλλικού λαού με εθνική συνείδηση για την πατρίδα τους και ταυτόχρονα τους μετανάστες που ήσαν παράνομοι τους επιβίβασε σε αεροπλάνα και τους έστειλε στην πατρίδα τους.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙΣ
Ερ : Και τι θα γίνει στην πατρίδα μας Παναγιότατε, όταν κατακλύζεται πανταχόθεν συνεχώς από λαθρομετανάστες;
Απ : Επομένως εμείς θέλουμε αυτό το νομοσχέδιο που δεν έχει τελειώσει ακόμη να μπορέσει να έχει και άλλες τροπολογίες που να δυσκολέψουν τα πράγματα, για να μη γίνει στην πατρίδα μας αυτό το κακό που έχει γίνει και σε άλλες χώρες που τώρα το βλέπουν ότι είναι ίσως λίγο αργά, για να προσπαθήσουν να το διορθώσουν. Δεν θέλω εγώ να υποδείξω, αλλά δεν μπορούμε να φαντασθούμε την πρωτεύουσα, όπως είναι αυτή τη στιγμή πραγματικά, και που δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις σε περιοχές που είναι δίπλα από την Ομόνοια, και το μεσημέρι, αλλά από τις εννέα το βράδυ και μέχρι τις δώδεκα, και μία και δύο το πρωί να μην μπορεί κάποιος να κυκλοφορήσει ελεύθερα. Παράδειγμα ανέφερα την περίπτωση της περιοχής του Αγίου Παντελεήμονος Αχαρνών που ήταν μία από τις πιο δυνατές συνοικίες των Αθηνών σε πληθυσμό αθηναϊκό και σήμερα οι περισσότεροι έχουν φύγει, οι δε μετανάστες έχουν αποθρασυνθεί και λένε στους κατοίκους , στους Έλληνες πολίτες : «να σηκωθείτε να φύγετε να πάτε στα Βόρεια προάστια, γιατί αυτά τα σπίτια είναι δικά μας». Ήρθαν άνθρωποι από την Αθήνα, ακόμη και σήμερα, που άκουσαν τις ομιλίες μου, για να τους βοηθήσω στο θέμα αυτό. Βέβαια δεν έχω τέτοιες δυνάμεις σε αρμοδιότητα, αλλά προσθέτω και εγώ τη φωνή μου, για να πω προσπαθήστε να διορθώστε το θέμα αυτό.
ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ; ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΥΤΟΝΟΜΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ;
Ερ : Αυτή η κατάσταση θα οδηγήσει το λαό μας σε σοβαρότερα προβλήματα στο μέλλον;
Απ : Και για μην θεωρηθεί ότι είμαστε ή ρατσιστές ή απάνθρωποι, εγώ σας λέω ότι τριάντα χρόνια Μητροπολίτης στον Έβρο, δηλαδή ως Αλεξανδρουπόλεως και έξι χρόνια τώρα εδώ, είμαι από τους εκπροσώπους της εκκλησίας που είναι πάρα πολλοί και στην Αθήνα και εδώ και στον Πειραιά και σε άλλες πόλεις και υποδέχτηκαν και φιλοξένησαν και ετάισαν και επότισαν και περιέθαλψαν τους μετανάστες και σήμερα τους βοηθούμε με δεκαπέντε συσσίτια στη Θεσσαλονίκη και πολλά άλλα που υπάρχουν στα κέντρα που προανέφερα. Δεν είμεθα εναντίον. Όπως επίσης είμαι υπέρ της απόψεως ότι τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν εδώ, που τελείωσαν το δημοτικό, όχι μόνο όμως το δημοτικό, αλλά που πρέπει να τελειώσουν και το Γυμνάσιο και το Λύκειο, για να ξέρουν πραγματικά την ελληνική γλώσσα και ίσως σπουδάσουν και στις ανώτατες σχολές, αυτοί να νομιμοποιηθούν και να πάρουν αυτό που το νομοσχέδιο και η πολιτεία τους χαρίζει.
Αλλά με γενίκευση και με τέτοιο μεγάλο αριθμό μεταναστών, έχουμε ανοίξει ήδη την όρεξη τους από τα παράλια της Τουρκίας και έρχονται συνεχώς και από το ποτάμι του Έβρου, αλλά κυρίως και από τη θάλασσα και που είναι υποχρεωμένοι οι ναυτικοί μας του Ναυτικού να τους περιθάλψουν και να τους συμμαζέψουν και συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός και εγώ έθεσα το ερώτημα, αν όλοι αυτοί έρθουν και μείνουν εδώ, εμείς που θα πάμε; Πάμε για αλλοίωση του πληθυσμού της Ελλάδος; Για δημιουργία προβλημάτων θρησκευτικών; Για δημιουργία αυτονομιστικών αύριο διεκδικήσεων; Ή πάμε ουσιαστικά να υπηρετήσουμε σχέδια, τα οποία δεν ξέρω, ηθελημένα ή αθέλητα αποβλέπουν στην αποδυνάμωση της Ελλάδος ως εθνότητος, αλλά και ως ορθοδόξου χριστιανικής χώρας;
0 σχόλια:
Ανάρτηση Σχολίου
᾿Επανάσταση στήν ᾿Εκπαίδευση;-Τό σχολεῖο τοῦ αὔριο εἶναι ψηφιακό
6/02/2010
Αλλάζουν πλήρως όλα τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών, γράφονται καινούργια βιβλία, περικόπτεται η διδακτέα ύλη ακόμη και στο 50% σε Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, ξεκινά η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μονάδων, εισάγονται οι τελευταίου τύπου υποδομές WiFi (ασύρματα δίκτυα) στα σχολεία και πολλαπλασιάζονται οι ώρες διδασκαλίας ξένων γλωσσών και πληροφορικής.Το μεταρρυθμιστικό σχέδιο για τη ριζική αλλαγή του σημερινού τύπου σχολείου, σε ένα σύγχρονο «ιντερνετικό»-»ψηφιακό σχολείο», εγκρίθηκε προ ημερών από τον ίδιο τον πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου, κι ανακοινώνεται μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου, από την υπ. Παιδείας κ. Αννα Διαμαντοπούλου, την υφυπουργό Εύη Χριστοφιλοπούλου, και τον γεν. γραμματέα κ. Βασίλη Κουλαϊδή, που εργάζονται αυτή τη στιγμή για τις τελευταίες λεπτομέρειες.
Η πρώτη πιλοτική εφαρμογή του «νέου σχολείου» ξεκινά τον ερχόμενο Σεπτέμβρη 2010 και θα αφορά 100 με 150 ολοήμερα δημοτικά σχολεία, αλλά και νηπιαγωγεία.
Η επέκταση των αλλαγών θα γίνει σταδιακά τα επόμενα χρόνια σε Γυμνάσιο και Λύκειο, με ένα χρονοδιάγραμμα πλήρους εφαρμογής εντός 5-7 ετών.Το υπ. Παιδείας αποφάσισε τελικά να αξιοποιήσει τη σημαντική δουλειά του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΣΠΔΕ), υπό τον καθηγητή κ. Γιώργο Μπαμπινιώτη, στο πόρισμα του οποίου βασίζεται η μεταρρύθμιση για το νέο σχολείο.
«Εχουμε σε πλήρη εξέλιξη και θα παρουσιάσουμε το συνολικό σχέδιο για την αλλαγή που αφορά το νέο σχολείο και ξεκινά από το Νηπιαγωγείο, συνεχίζει στο Δημοτικό, πάει στο Γυμνάσιο και σημαίνει αλλαγή αναλυτικών προγραμμάτων, τα οποία πρέπει να αλλάξουν μετά από σαράντα χρόνια», λέει η κ. Αννα Διαμαντοπούλου, συμπληρώνοντας:
Αυτονομία
«Νέος τρόπος διοίκησης του σχολείου και αυτόνομης ή, πιο σωστά, αυτοδιοίκητης λειτουργίας. Τα σχολεία δεν μπορεί να είναι ομοιόμορφα. Πρέπει να υπάρχει μια αίσθηση λογικής προσαρμογής στο περιβάλλον που ζει το κάθε σχολείο. Χρειάζεται προφανώς ένα σχέδιο που θα φέρει τα σχολεία μας όλα και χωρίς εξαιρέσεις στην ψηφιακή εποχή. Χρειάζεται ένα νέο σύστημα συνεχούς αξιολόγησης του εκπαιδευτικού συστήματος, των σχολείων, των εκπαιδευτικών.
Χρειάζεται ένας νέος τρόπος επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών που πρέπει να είναι συνεχής, που πρέπει να ανταποκρίνεται στις εξελίξεις της παιδαγωγικής επιστήμης, αλλά και της τεχνολογίας. Και αυτό σημαίνει και για τους εκπαιδευτικούς νέες επιλογές για το πώς και το πότε θα γίνεται αυτή η επιμόρφωση».
ΚΟΒΟΝΤΑΙ «ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ» ΚΕΦΑΛΑΙΑ: Νέα αναλυτικά προγράμματα και μισή η διδακτέα ύλη
Hδη το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ετοιμάζει νέα βιβλία με ύλη που μειώνεται μέχρι και στο μισό της σημερινής. Τα Μαθηματικά, η Χημεία, η Φυσική, η Βιολογία, η Πληροφορική και η Γεωγραφία είναι τα πρώτα μαθήματα που έχουν μπει στο μικροσκόπιο του δραστικού περιορισμού της «άχρηστης ύλης» σε Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο. Στην πιλοτική εφαρμογή του Σεπτεμβρίου θα χρησιμοποιηθούν τα παλαιά βιβλία, αλλά και μέρος του νέου υλικού που θα έχει προλάβει να τυπωθεί.
Η ύλη που... φεύγει αφορά κεφάλαια επουσιώδη, δυσνόητα για το γνωστικό επίπεδο των μαθητών της συγκεκριμένης ηλικίας ή αλληλοεπικαλυπτόμενα με άλλα τμήματα ύλης σε άλλες τάξεις ή/και σε άλλα μαθήματα.
Ζητείται λοιπόν να περιοριστεί δραστικά ο όγκος της ύλης σε ένα επαρκές σώμα γνώσεων με στόχο την ουσιαστικότερη και σε βάθος κατανόησή της, και να ενοποιηθούν σε ομάδες τα ομοειδή γνωστικά αντικείμενα της Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης (π.χ. επιστήμες στο Δημοτικό, φυσική, χημεία, βιολογία στο Γυμνάσιο).
Πρωτοβουλία στο μαθητή
Τα νέα ΑΠΣ θα δίνουν τη δυνατότητα στον μαθητή... να αφήνει τη σάκα του στο σχολείο. Γεγονός που σημαίνει ότι σχεδόν το σύνολο της προετοιμασίας των μαθητών για την επόμενη μέρα θα γίνεται στο σχολείο.
Σύμφωνα με τους ιθύνοντες του υπουργείου Παιδείας, θα δοθεί τέλος στην από έδρας μονομερή παράδοση του μαθήματος και θα επιχειρηθεί να προωθηθεί όσο γίνεται περισσότερο η αυτενέργεια και η πρωτοβουλία του μαθητή.
Ο μαθητής θα είναι αυτός που θα κατευθύνει τη μάθηση κι όχι ο δάσκαλος. Στην ουσία θα μιλάμε για νέες παιδαγωγικές μεθόδους.
Το πιθανότερο είναι στα νέα ΑΠΣ να υπάρχουν υποχρεωτικά κι επιλεγόμενα μαθήματα σε όλες τις βαθμίδες, καθώς και ζώνες πολιτισμού και καινοτομιών. Τα επιλεγόμενα και οι ζώνες θα καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της μάθησης.
Στόχος θα είναι επίσης:
α) Να εξασφαλίζουν ομαλές μεταβάσεις από τη μία βαθμίδα στην άλλη, με βάση μία ενιαία φιλοσοφία, η οποία λαμβάνει υπόψη και τη σχέση του Λυκείου με την Τριτοβάθμια και με τη Μεταδευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
β) Να υποστηρίζουν την πολλαπλότητα των πηγών μάθησης και να προωθούν ενεργητικές, συμμετοχικές, διαλογικές, διερευνητικές - ανακαλυπτικές και αυτοκατευθυνόμενες μορφές μάθησης.
γ) Να προβλέπουν την αξιοποίηση των ποικίλων πηγών πληροφοριών (Διαδίκτυο, ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες, βιβλιοθήκες κ.ά.)
Ψηφιακή η τάξη: Πίνακας που... μιλάει στους μαθητές και το βιβλίο στην πρίζα
Μια «σούπερ» ηλεκτρονική τάξη, με τον πίνακα να... μιλάει στους μαθητές, τον δάσκαλο να παραδίδει με το κομπιούτερ και το βιβλίο να είναι στην... πρίζα, έρχεται από την ερχόμενη σχολική χρονιά σε πλήθος σχολείων της χώρας. Το υπ. Παιδείας και ειδικότερα ο γενικός γραμματέας κ. Β. Κουλαϊδής που έχει αναλάβει την ευθύνη, «στρώνει» το έδαφος για τη ριζική αλλαγή της εικόνας της τάξης του 2011.
Ετοιμάζονται νέα Αναλυτικά προγράμματα, ψηφιοποιείται το βιβλίο και επιμορφώνονται στις νέες τεχνολογίες χιλιάδες δάσκαλοι και καθηγητές.
Εχουν αποσταλεί στους εκπαιδευτικούς ερωτηματολόγια που αφορούν την ηλεκτρονική και ιντερνετική κάλυψη των σχολείων τους, καθώς και το πώς μπορεί να υποστηριχθεί η ψηφιακή τάξη ανά περιοχή.
Ηδη, το δίκτυο του e-school, από τα τέλη του περασμένου μήνα λειτουργεί σε πλήρη ανάπτυξη στο σύνολο των σχολείων όλων των βαθμίδων. Παράλληλα, όπως πρόσφατα δήλωσε στη Βουλή η υπουργός Παιδείας κ. Α. Διαμαντοπούλου, θα λειτουργεί και το e-university. Αυτά τα δύο μεγάλα δίκτυα θα συνενωθούν και θα παρέχουν στους νέους πολύτιμες εκπαιδευτικές πληροφορίες.
Για την ψηφιακή σύγκλιση του σχολείου προβλέπεται αναβάθμιση στις υπάρχουσες ψηφιακές υποδομές (υπολογιστές, ηλεκτρονικοί μαυροπίνακες, διαδραστικοί πίνακες και ψηφιοποίηση του υλικού), νέες υποδομές WiFi (ασύρματης επικοινωνίας) και δικτύου που θα παρέχουν τη δυνατότητα υποστήριξης της εκπαιδευτικής διαδικασίας στο σχολείο, και όπου αλλού βρίσκεται ο μαθητής.
Παρεμβάσεις
Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο έχει προχωρήσει στη δημιουργία ψηφιακού εκπαιδευτικού υλικού και ηλεκτρονικών βιβλίων. Μέχρι να μπορέσει όμως αυτή η προσπάθεια να «ανθήσει» πλήρως στα σχολεία, γίνονται παρεμβάσεις στο πρόγραμμα σπουδών, ώστε να μπορεί να δεχτεί τις ψηφιακές αλλαγές πολύ γρήγορα.
Αυτό που επιδιώκουν οι καθηγητές του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου που εργάζονται πάνω στη συγκεκριμένη ψηφιακή ένταξη των μαθητών, είναι στο να αναπτύξουν τα παιδιά «ικανότητες-κλειδιά» για δημιουργικότητα (βασικό στοιχείο που αξιολογείται και σε διεθνείς διαγωνισμούς, όπως ο διαγωνισμός PISA).
Αξιολόγηση
Η αρχή της αξιολόγησης θα γίνει από τα ίδια τα σχολεία πρώτα και στη συνέχεια θα προχωρήσει στον εκπαιδευτικό. Οσονούπω αποφασίζεται εάν αυτό το πρώτο βήμα θα είναι προαιρετικό ή υποχρεωτικό. Ξεκινά λοιπόν τον Σεπτέμβρη, ούτως ή άλλως, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μονάδων, που θα διέπει μελλοντικά όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, με συνεχείς διορθωτικές παρεμβάσεις για δραστική μείωση των προβλημάτων και για την εξασφάλιση ποιότητας στην Εκπαίδευση. Θα δημιουργηθεί ένας ανεξάρτητος φορέας αξιολόγησης του συστήματος, στελεχωμένος από ειδικούς επιστήμονες και έμπειρους εκπαιδευτικούς, και η αρχή θα γίνει κατά σχολικές μονάδες, νομό, περιφέρεια, πανελλαδικά.
Η γνώση εκσυγχρονίζεται: Επιμορφωτικά σεμινάρια για 120.000 εκπαιδευτικούς
Χωρίς την προώθηση της μαζικής επιμόρφωσης των χιλιάδων εκπαιδευτικών που καθημερινά μπαίνουν στις τάξεις δεν μπορεί να σταθεί και να προχωρήσει καμιά μεταρρύθμιση στο σχολείο. Στόχος είναι να έχουν περάσει και οι 120.000 υπηρετούντες εκπαιδευτικοί, μέσα σε μία τριετία, από τα σεμινάρια «εκσυγχρονισμού της γνώσης». Θα υπάρξει ένας φορέας επιμόρφωσης, ο ΟΕΠΕΚ, που θα διαμορφώνει τα επιμορφωτικά προγράμματα και θα παρακολουθεί την πρόοδό τους.
Θα συνεργάζεται με τα πανεπιστήμια που θα τον τροφοδοτούν με το υλικό της επιμόρφωσης, αλλά και με επιμορφωτές (έχει υπολογιστεί ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον 25.000 επιμορφωτές για την ανάπτυξη των προγραμμάτων). Προτείνεται μάλιστα για τον λόγο αυτό και η συγκρότηση σώματος επιμορφωτών με πιστοποίηση, όπως επίσης η ίδρυση ειδικού φορέα (Σχολής επιμορφωτών).
Η επιμόρφωση θα διακρίνεται στην α) εισαγωγική (διάρκεια ενός έτους) με δημιουργία του θεσμού του μέντορα, β) περιοδική (ενδοσχολική, εντός και εκτός Ελλάδας, με χορήγηση αδειών στους εκπαιδευτικούς), καθώς και την εξ αποστάσεως παρακολούθηση μαθημάτων.
ΣΤΟΧΟΣ: 8 προσόντα θα έχουν οι αυριανοί μαθητές
- Τα καινούργια προγράμματα στοχεύουν στην ανάπτυξη οκτώ βασικών προσόντων:
- Σωστή ικανότητα επικοινωνίας στη μητρική γλώσσα.
- Ικανότητα επικοινωνίας σε ξένες γλώσσες [η αξιοποίηση τόσο ποσοτικών όσο και ποιοτικών μεθόδων αξιολόγησης (π.χ. φάκελος-portfolio μαθητή, ευρωπαϊκό portfolio γλωσσών) που λειτουργούν ανατροφοδοτικά σε σχέση με την επίτευξη μαθησιακών διδακτικών στόχων και τη βελτίωση της εκπαιδευτικής πράξης].
- Μαθηματική ικανότητα και βασικές ικανότητες στην επιστήμη και την τεχνολογία.
- Ψηφιακή ικανότητα.
- Ανεπτυγμένη αντίληψη ώστε ο μαθητής να γνωρίζει μόνος του πού θα βρίσκει και πώς τη μάθηση [η δημιουργία συνθηκών που παρέχουν σε κάθε άτομο τη δυνατότητα της διά βίου μάθησης («μαθαίνω πώς να μαθαίνω», αυτοκατευθυνόμενη μάθηση, επίλυση προβλημάτων)].
- Ικανότητα του ενεργού και υπεύθυνου πολίτη.
- Ανάπτυξη της ικανότητας για την ανάληψη πρωτοβουλιών σε όλους τους τομείς.
- Ανάπτυξη πολιτισμικής συνείδησης (η διατήρηση της εθνικής και πολιτισμικής μας ταυτότητας, αλλά και προετοιμασία του νέου ανθρώπου για την κοινωνία του Ευρωπαίου πολίτη).
Α. Διαμαντοπούλου
«Στο τέλος της επόμενης χρονιάς θα έχουμε ένα από τα ισχυρότερα δίκτυα υποδομών στην υπηρεσία των Ελλήνων μαθητών. Η Ελλάδα είναι 25η στις είκοσι επτά χώρες όσον αφορά τη χρήση της τεχνολογίας στο μάθημα και στην εκπαιδευτική διαδικασία. Η ψηφιακή τάξη που προωθούμε δεν σημαίνει να βάλουμε κομπιούτερ στα σχολεία. Σημαίνει μια αλλαγή της προσέγγισης, όπου τα νέα εργαλεία, η νέα τεχνολογία χρησι μοποιείται οριζόντια, για να διδαχθούν όλα τα μαθήματα».
Πηγή: Έθνος (ΒΙΒΙΑΝ ΜΠΕΝΕΚΟΥ)
Διαδίκτυο:http://anagogi.blogspot.com
Μοναχός Σέργιος:"Τόν Θεό μπορεῖς νά Τόν ἀγαπήσεις, ἀλλά ποτέ νά Τόν σκεφτείς''
Σύγχρονοι Αγιορείτες Μοναχοί
Μοναχός Σέργιος
Ήλθε με τα πόδια από τη Σιβηρία στο Άγιον Όρος!
''Εφοίτησα λίγους μήνες στην Αθωνιάδα
και κατάλαβα ότι όπου υπάρχει η σοφία του Θεού,
δε χρειάζεται η εγκόσμια μόρφωση.
Το Θεό μπορείς να Τον αγαπήσεις,
αλλά ποτέ να Τον σκεφτείς.''
Ξέρω ότι όσοι σκέφτονται την κόλαση δε θα φθάσουν εκεί και ο Σέργιος είναι ένας απ' αυτούς. Έφυγε πριν από 14 χρόνια - ήταν τότε 15 χρονών - με τα πόδια για το Άγιον Όρος! Και μετά από επτάμιση μήνες έφτασε στο περιβόλι της Παναγίας.
Ξεκίνησε από το Τομπολσκ (δυτική Σιβηρία) και δια μέσω Εκατερινμπουργκ, Σαμάρα, Σαράτωβ, Ροστόβ και Ντον, έφτασε στην Ουκρανία μέσω Ντόνετσκ, Κέρσον (εδώ κόντεψε να πνιγεί στον ποταμό Νίπρου, όπου τον έσωσαν κάποιοι ψαράδες), Οδησσό, Βεσσαραβία και πέρασε στη Ρουμανία όπου διέσχισε τον Δούναβη κολυμπώντας 45 λεπτά, έπειτα Βουλγαρία και Ελλάδα, όπου έφτασε στο Άγιον Όρος.
Η αλήθεια είναι ότι όπου υπάρχει θάρρος, υπάρχει και αγιοσύνη. Μεγάλη εμπιστοσύνη στην Παναγία είχε ο Σεργκέι Αλεξέεβιτς. Η Μπορογκόντνιτσα, όπως ο ίδιος λέει, με προστάτευσε και δεν αισθάνθηκα να με πιέζουν τα επίγεια και οι βιοτικές ανάγκες. Ο Σεργέι είναι ένας νεαρός και φτωχός μοναχός, που δεν έχει τίποτα στον κόσμο. Είναι 29 ετών και βρίσκεται στο Αγ. Όρος ήδη 14 χρόνια. Ασκητεύει σ' ένα από τα πιο σκληρά μέρη του Όρους - στα Καρούλια- και είναι υποτακτικός του Αββα Παμβώ.
Οι μοναχοί αυτού του τόπου είναι πραγματικά σταυρωμένοι μεταξύ ουρανού και γης και σε πολλούς απ' αυτούς δε μπορείς να φτάσεις εάν δε σου ρίξουν μια σκάλα.
Όταν είδα για πρώτη φορά τον Σέργιο είπα ¨κοίτα ένας αληθινός χριστιανός που δεν έχει καθόλου πονηρία¨ εξαιτίας της ψυχικής γαλήνης με την οποία με πλησίασε. Είχε έρθει στη σκήτη Λάκκου, για τη γιορτή του Αγ. Δημητρίου κι ενώ εμείς είχαμε έρθει με το λεωφορείο, αυτός είχε έρθει από την Αγ. Παύλου περπατώντας τρεις ώρες.
Ήρθε και μου μίλησε με τα ελάχιστα ρουμάνικα που γνώριζε, αλλά πέρα από τα λόγια, αισθάνθηκα ότι ο Σέργιος δεν έχει φέρει μαζί του στο Όρος καμία από τις πονηριές του αιώνος τούτου, ούτε μια βρώμικη σκέψη, αλλά μόνο την αθωότητα της παιδικής του ηλικίας. Και από πάνω θεωρεί ότι δεν υπέφερε αρκετά ακόμη κι αν οι γονείς του - γιατροί χειρούργοι και οι δύο - σκοτώθηκαν στην Τσετσενία όταν ο Σέργιος ήταν 12 ετών. ¨Τι είναι τα βάσανα μου μπροστά σ΄ αυτά του Χριστού; ¨ Αυτόν την αδελφή του και τον αδελφό του, τους υιοθέτησε μια οικογένεια γιατρών, χειρουργοί και αυτοί, οι οποίοι πήγαν στην Τσετσενία αλλά γλύτωσαν. Απαλλαγμένος από τις βιοτικές μέριμνες, έχει τόσην ελευθερία, που εμείς του κόσμου δύσκολα μπορούμε να την αποκτήσουμε. Γι' αυτό αλλά και για την παντοτινή του χαρά να βλέπει στον καθένα μας το Θεό, τον ζήλεψα. Όταν τον ρώτησα,τι έκανε με το σχολείο αφού έφυγε από το σπίτι τόσο νωρίς, μου είπε. «Αν ήξερα όσα ξέρετε εσείς και δεν ήξερα πώς να σώσω την ψυχή μου, τι θα μου χρησίμευε;».
''Εφοίτησα λίγους μήνες στην Αθωνιάδα και κατάλαβα ότι όπου υπάρχει η σοφία του Θεού, δε χρειάζεται η εγκόσμια μόρφωση. Το Θεό μπορείς να Τον αγαπήσεις, αλλά ποτέ να Τον σκεφτείς.''
Αμήν, του απάντησα, ενώ κατεβαίναμε το μονοπάτι μεταξύ Σιμωνόπετρας και Γρηγορίου για τη γιορτή της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας. Είπαμε κι άλλα με το Σέργιο, στον οποίο όλο φώναζα, ¨ Σιγά πιο σιγά¨. Μου έλεγε ότι δε μπορεί να πάει πιο σιγά επειδή πάντοτε σκέφτεται το θάνατο, την κόλαση, την κρίση - άλλες φορές τον παράδεισο και την Ανάσταση- και ξεχνάει να περπατήσει αργά.
Φθάσαμε αργά και δεν ξεκουραστήκαμε παρά στις τρεις το πρωί και για δύο ώρες. Το πρωί χαιρετηθήκαμε επειδή ο αββάς Παμβώ του είχε δώσει τριήμερη άδεια για να προσκυνήσει και τώρα βιαζόταν να επιστρέψει στην υπακοή του.
Κοιτάζοντας τον προχωρώντας, σκέφτηκα ότι τα βήματα των μοναχών ζωγράφιζουν κάτι σαν ουράνια νησιά στο Άγιον Όρος.
πηγή: http://agioritikesmnimes.pblogs.g
«Πειράματα στην Εκπαίδευση με την απουσία της Παιδείας»-Πρωτ. π. Βασιλείου Βολουδάκη
του Πρωτ. π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη
Τι είδους Παιδεία θέλουμε άραγε;
Στο άκουσμα της λέξεως «Παιδεία» ο νους των περισσοτέρων ανθρώπων τρέχει στα μαθητικά χρόνια και στις πολυετείς σχολικές και πανεπιστημιακές σπουδές.
Έτσι, εκείνοι που έχουν αφήσει πίσω τους τη μαθητική και τη φοιτητική ηλικία κατά κανόνα δεν ασχολούνται πλέον με το θέμα, παρεκτός και αν έχουν παιδιά που σπουδάζουν, οπότε ενδιαφέρονται, σχεδόν αποκλειστικά, για τα χρήματα που είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν, έως ότου τα παιδιά τους αποκτήσουν το πολυπόθητο εισιτήριο για το Πανεπιστήμιο!
Η γενικευμένη αδιαφορία των πολιτών για την Παιδεία οφείλεται εν πολλοίς και στους ακαδημαϊκούς διδασκάλους, οι οποίοι, ενώ καλούνται από τους εκάστοτε κυβερνώντες να αποφανθούν ως «Συμβούλιο σοφών»(!) για το κατά πως πρέπει να οργανωθή η Εθνική μας Παιδεία, αυτοί, αντί να πυροδοτήσουν μια σειρά ερωτημάτων που θα οδηγήσουν στη διερεύνηση της καρδιάς του προβλήματος, προτάσσουν τα μαθησιακά θέματα και εξαντλούνται στο ανακάτεμα της διδακτέας ύλης, στην υπόδειξη νέων διδακτικών βιβλίων —το ίδιο ή και περισσότερο προβληματικών από τα προηγούμενα— και στην αναγωγή του ασύλου των εκπαιδευτηρίων σε μείζον και πρωταρχικό θέμα, απολύτως απαραίτητου για μια σωστή και βαθειά εκπαίδευση, ενώ στην ουσία το «άσυλο» είναι προσβολή για τη δημοκρατία, αφού η ύπαρξή του υπονοεί ότι ο ελεύθερος λόγος διώκεται στην πατρίδα μας!
Δεν ακούσαμε ποτέ ότι Παιδεία είναι η αγωγή που πρέπει να λαμβάνουν οι μικρότεροι από τους μεγαλυτέρους και, συνεπώς, αυτή δεν πρέπει να αρχίζη από το νηπιαγωγείο αλλά από τους παππούδες και τις γιαγιάδες, αφού το επαινετό παράδειγμα είναι εκείνο που κυρίως συντελεί στο να καρποφορή η αγωγή, πράγμα που επαληθεύει και η ομολογία του εκφραστού του μηδενιστικού νεοαθεϊσμού της Δύσεως, Γάλλου φιλοσόφου Jean Paul Sarte:
«Οδηγήθηκα στην απιστία, όχι από την σύγκρουση των δογμάτων, αλλά από την αδιαφορία του παππού μου και της γιαγιάς μου» («Οι λέξεις»)!
«Οδηγήθηκα στην απιστία, όχι από την σύγκρουση των δογμάτων, αλλά από την αδιαφορία του παππού μου και της γιαγιάς μου» («Οι λέξεις»)!
Δεν ακούσαμε ποτέ να ειπούν οι «σοφοί» ότι δεν μπορεί να υπάρξη Παιδεία όταν το περιβάλλον –έμψυχο και άψυχο– δεν εμπνέει σεβασμό και ευταξία, ούτε ακούσαμε να μας λένε πως η γενικευμένη και χρυσοπληρωμένη τηλεοπτική αλητεία, όχι μόνο έχει ακυρώσει τις όποιες προσπάθειες για σωστή αγωγή των νεωτέρων, αλλά, έχει κατεβάσει και το επίπεδο των υποτιθεμένων φυλάκων της Παιδείας, δηλαδή των πολιτευομένων, ώστε κατά καιρούς να ακούγονται από επίσημα χείλη απίστευτες φράσεις, όπως η ανατριχιαστική ότι «τα μπουζουξίδικα είναι πολιτιστικά κέντρα»!
Αφού, λοιπόν, οι θεωρούμενοι σοφοί του αιώνος τούτου δεν αποφασίζουν να ανοίξουν μια εις βάθος συζήτηση ώστε να καταδειχθούν οι πραγματικές διαστάσεις της Παιδείας αλλά και οι βαθύτερες πληγές της, θα επιχειρήσουμε εμείς οι άσοφοι αυτό το τόλμημα, γιατί η Πατρίδα μας δεν έχει άλλα περιθώρια αναμονής, αλλά κατεπείγουσα ανάγκη εισαγωγής της στην πνευματική «Εντατική» και «ουκ έχει τον βοηθούντα».
Σαν «άσοφοι» κατά κόσμον, δεν έχουμε να επιδείξουμε «στροφάς λόγων», ούτε θα επιχειρήσουμε να εμπλακούμε σε λύσεις παραπλανητικών αινιγμάτων. Θα αφήσουμε μόνο να εκφρασθή η «λογική» μας, γιατί η ανεπηρέαστη από «τα στοιχεία του κόσμου» λογική, είναι, όχι μόνο η βάση για την επίλυση των επιγείων προβλημάτων, αλλά και η προϋπόθεση της θεολογίας.
* * *
Για να βάλουμε θεμέλια στη συζήτησή μας πρέπει οι ενστάσεις μας να φθάσουν βαθειά, μέχρι τις προθέσεις, τις σκοπιμότητες αλλά και την απραξία, την ανοχή, τη δειλία και την ευθύνη που έχουμε όλοι και, κυρίως, εκείνοι που τάχθηκαν να ρυθμίζουν, να κατευθύνουν και να παρακολουθούν την Αγωγή, δηλαδή την Παιδεία του λαού μας.
Όλα αυτά θα αναδυθούν πιό γρήγορα στην επιφάνεια αν σπεύσουμε να μεταθέσουμε το κέντρο βάρους του θέματός μας από την έννοια «Παιδεία» στην οντότητα «Άνθρωπος» και, με την αντικατάσταση των λέξεων αυτών στο θεματικό ερώτημα της Εισηγήσεώς μας, να διερωτηθούμε:
–Αλήθεια, τι είδους άνθρωπο θέλουμε να αναδείξουμε μέσα από τα αλλοπρόσαλλα και αλληλοσυγκρουόμενα Προγράμματα και τα σχέδιά μας για την Παιδεία; Ποιό “μοντέλο” ανθρώπου έχουμε επιλέξει, αφού, όπως όλα δείχνουν, απορρίψαμε, τελικά, τον Χριστό; Από ποιόν πήραμε την άδεια γι’ αυτήν την αντικατάσταση του Χριστού με ένα οποιοδήποτε άλλο “μοντέλο” και, με ποιά “φόντα” φιλοδοξούμε να συναγωνισθούμε και να ξεπεράσουμε με τις ιδέες μας Αυτόν που εξύψωσε τόσο πολύ τον άνθρωπο ώστε τον έκαμε «κατά χάριν Θεό»;
Ποιόν χαρακτήρα και ποιά συμπεριφορά θεωρούμε αντάξια του ανθρώπου; Ποιός είναι το πρότυπό μας; Ποιός άνθρωπος θα γίνη τώρα το πρότυπο της Παιδείας μας ή μάλλον, ποιός άνθρωπος θα γίνη Παιδεία μας; Ή μήπως δεν είναι Παιδεία η προβολή της τελειότητος αλλά η προβολή της σχετικότητος και του κούφιου εντυπωσιασμού;...
Αυτά τα ερωτήματα ζητούν επίμονα απάντηση γιατί το περί του ανθρώπου ερώτημα, που θέτουν, είναι και το κρισιμώτερο για το θέμα μας, αφού όλοι, νομίζω, συμφωνούμε, πως Παιδεία σημαίνει άνθρωπος, και ότι η Παιδεία «δια τον άνθρωπον εγένετο» και όχι ο άνθρωπος για την Παιδεία.
Καί όμως! Παρά την κρισιμότητα του ερωτήματος, όχι μόνο δεν το προτάσσουμε αλλά και το έχουμε εντελώς ξεχάσει, για να δικαιωθή ο σοφός θεολόγος που έγραψε ότι «η αιτία που δεν έχουμε απαντήσεις στα καίρια προβλήματά μας είναι ότι ξεχάσαμε τα ερωτήματα»!
Η Εκκλησία δεν μας μιμείται στη λήθη, αλλά από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια έθετε το ερώτημα «άνθρωπος» σαν απάντηση πρός όλους εκείνους που, επηρεασμένοι από την επηρμένη φιλοσοφία έβλεπαν την πίστη στον Θεό σαν μια ιδεολογία, άσχετη με την δημόσια ζωή των ανθρώπων, άσχετη και ανεξάρτητη από την προσωπική τους ζωή και, βεβαίως, εντελώς άσχετη με την Αγωγή και την Παιδεία τους.
Έτσι, όταν κάποιος φιλόσοφος πήγε να πειράξη έναν χριστιανό απολογητή, λέγοντάς του «δείξον μοι τον Θεόν σου», έλαβε αμέσως την απάντηση· «δείξον μοι τον άνθρωπόν σου καγώ σοι δείξω τον Θεόν μου»! Με την απάντηση αυτή τον ανάγκασε να αναλογισθή το ήθος του ανθρώπου που διαμορφώνεται με την πίστη στον κάθε υποτιθέμενο Θεό και του εσήμανε ταυτόχρονα και την ειδοποιό διαφορά μεταξύ των θεών ιδεολογία και του Θεού–Αιώνια Ζωή. Του εσήμανε το χάσμα μεταξύ της στοχαστικής χοϊκής θρησκευτικότητος, που δημιουργεί –στην καλύτερη περίπτωση– «ασόφους φιλοσόφους» και της ουρανοήθους πνευματικής ζωής, που αναδεικνύει αγίους.
Οι άνθρωποι, όμως, του κόσμου αδυνατούν να αξιολογήσουν αυτή την ειδοποιό διαφορά γιατί δεν ασχολούνται με την πραγματικότητα αλλά με την ιδεολογία. Ασχολούνται με αυτό που έχουν σαν επιδίωξή τους και αδιαφορούν για τις ολέθριες επιπτώσεις που έχουν οι θεωρίες τους στη ζωή των ανθρώπων και στη διαμόρφωση του ήθους τους, γιατί, κατά βάθος, δεν ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο, αλλά για την ιδεολογία περί ...φροντίδος του ανθρώπου!... Πως άλλωστε, είναι δυνατόν να ενδιαφερθή κανείς πραγματικά και εγκάρδια για τους ανθρώπους χωρίς τη σχέση με Αυτόν, που είναι «Ο μόνος Φιλάνθρωπος»;
Μάταια προσπαθεί η ιστορία να βοηθήση στην αλλαγή του τρόπου σκέψεώς μας. Καταγράφει με ακρίβεια τις ολέθριες επιπτώσεις των διαφόρων ιδεολογιών στην παγκόσμια ζωή. Φέρνει πολύ κοντά τον φακό της σε πρόσωπα και γεγονότα και αναπαριστά ανάγλυφα τα αδιέξοδα και την απόγνωση των ανθρώπων που ακολουθούν τους κατά καιρούς «πονηρούς ανθρώπους και γόητες», που, αφήνοντας πίσω τους αναρίθμητα θύματα, απογοητεύουν!
Στήν παιδαγωγική προσπάθεια της ιστορίας αντιδρούν με ακύρωση και διαστροφή της ιστορίας. Αλλοιώνουν τα ιστορικά γεγονότα, δηλαδή την πραγματικότητα, για να εμποδίσουν τους ανθρώπους να αντιληφθούν τον κίνδυνο που διατρέχουν αν ακολουθήσουν τις οδηγίες του κάθε αυτοσχέδιου αμοραλιστή.
Τους ποτίζουν με ψυχοναρκωτικά και τους βρωμίζουν τον εγκέφαλο με ασύστολες συκοφαντίες κατά της Παιδαγωγικής του Θεού, με την οποίαν, αυτήν και μόνην, έμεινε το Γένος μας όρθιο 2.000 χρόνια!
Το “ωραίο” είναι πως οι άνθρωποι του κόσμου, που πολιτεύονται μετά τον Καποδίστρια και μέχρι σήμερα, ενώ διαφεντεύουν κατ’ αποκλειστικότητα την προπαγάνδα και κατευθύνουν το πατρονάρισμα του λαού με τα Μ.Μ.Ε., ζητούν και τα “ρέστα”, λέγοντάς μας πως τους συκοφαντούμε όταν τους λέμε πως παραχαράσσουν και αλλοιώνουν την ιστορική πραγματικότητα για να παραπληροφορήσουν και να παραπλανήσουν τους ανθρώπους. Διαρρηγνύουν δε υποκριτικά τα ιμάτιά τους, όταν με στοιχεία τους αποδεικνύουμε ότι κυρίως με την τηλεόραση χειραγωγούν τον λαό και τον διαμορφώνουν σταδιακά από άνθρωπο σε πίθηκο, με όλα τα χαρακτηριστικά του πιθήκου και ιδίως με τον αλόγιστο μιμητισμό και την ηθική του.
Είναι χαρακτηριστικά και βεβαιωτικά των λόγων μου αυτά που είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του ένας μεγαλοεργολάβος του τηλεοπτικού αμοραλισμού. Στο ερώτημα: –«Έχετε κερδίσει το μεγαλύτερο ποσοστό των νεανικών κοινών. Με το χέρι στην καρδιά, θέλω να μου πείτε: πιστεύετε πως διαπαιδαγωγείτε ή παραπλανάτε τη νεολαία;», απάντησε με θεατρική “αθωότητα”: –«Ούτε τη διαπαιδαγωγούμε ούτε και την παραπλανάμε, εγώ δεν πιστεύω ότι η τηλεόραση έχει αυτό το ρόλο. Η άποψή μου είναι ότι η τηλεόραση είναι βασικά ψυχαγωγικό μέσο, δεν μπορεί να λειτουργήσει πατερναλιστικά και να καθοδηγήσει την κοινωνία. Καί αν το έκανε αυτό θα ήταν στρεβλό. Για φανταστείτε μια κοινωνία να εκπαιδεύεται και να καθοδηγείται από την τηλεόραση. Αλίμονό μας»!
Τι είδους, λοιπόν, Παιδεία ζητούμε, όταν δεν αγανακτούμε που μας εμπαίζουν κατάμουτρα με αυτόν τον κυνικό τρόπο, λές και υπάρχει άλλος, εκτός από την τηλεόραση, που “διδάσκει” επί 24ώρου βάσεως σ’ αυτόν τον τόπο; Πως –αφού δεν παίρνουμε είδηση για το κακό που μας γίνεται– να ζητήσουμε το λόγο για το ότι από ανθρώπους μας μεταβάλλουν μέρα με την ημέρα σε πιθήκους; Καί, ποιά Παιδεία μπορούμε να διεκδικήσουμε για ανθρωποειδείς “πιθήκους”, αφού ο αμοραλιστής “πιθηκάνθρωπος” μόνο την πανουργία αναγνωρίζει για Παιδεία του, δεδομένου ότι «Παιδεία χωριζομένη αρετής πανουργία εστι» και ο ανθρωποπίθηκος θεωρεί πια στις μέρες μας αρετή, μόνο την άλογη συμπεριφορά του;
Δεν ανησυχούμε για το πως εξελίσσεται ο νεοέλληνας; Άραγε, δεν ανησυχούμε επειδή μας μεταβάλλουν σε Ευρωπαίους πιθήκους, σε πιθήκους προοδευμένους, που έμαθαν πια να υπερασπίζονται τη συμπεριφορά τους με το μοναδικό επιχείρημα ότι όλοι οι “πολιτισμένοι” έτσι ζουν, αφού κατώρθωσαν να εξαπλώσουν αυτόν τον τρόπο ζωής, σαν λοιμική νόσο σε ολόκληρο τον ταλαίπωρο πλανήτη μας; Ή δεν ανησυχούμε πλέον γιατί κι’ εμείς «επί καθέδρα λοιμών εκαθίσαμε» και πολύ καλά και αναπαυτικά “θρονιαστήκαμε” στην λοιμική καθέδρα;
Όμως, τόσο καλά βολευτήκαμε σ’ αυτήν την ψυχοφθόρα καθέδρα, που η λοιμική νόσος άγγιξε ακόμα και τη θεολογία μας και αλλοίωσε τα φρονήματα των ιερέων και των αρχιερέων μας και δεν βλέπουν πουθενά κίνδυνο! Τά βλέπουν όλα αθώα και προοδευτικά!...
Δεν βλέπουν πουθενά πιθηκανθρώπους, ούτε συσχετίζουν τη συντονισμένη προσπάθεια όλων των Μ.Μ.Ε να νεκραναστήσουν στις μέρες μας την κονιορτοποιημένη από τη σύγχρονη επιστήμη της βιολογίας και γενετικής μυθιστορηματική θεωρία του Δαρβίνου, περί της τάχα εξελίξεως των ειδών, την οποία θεωρία ανατυπώνουν κατά χιλιάδες, μοιράζοντάς την δωρεάν με τις εφημερίδες που ελέγχουν την εξουσία! Μάλιστα, κάποιοι θεολόγοι είπαν και έγραψαν πρόσφατα πως, η θεωρία του Δαρβίνου δεν συγκρούεται καθόλου με την Αγία Γραφή!...
Άλλοι είπαν και έγραψαν πως όλες οι θρησκείες είναι συνταγές για την τελειοποίηση του ανθρώπου(!) και γι’ αυτό πρέπει όλοι να συνεννοηθούμε και να συνεργασθούμε για να πετύχουμε την ...παγκόσμια ειρήνη! Μάταια κραυγάζει ο Ντοστογιέφσκυ, γράφοντας στο «Ημερολόγιο ενός συγγραφέα» ότι «η σύγχρονη ειρήνη είναι παντού και πάντοτε πολύ πιό ολέθρια απ’ τον πόλεμο, σε σημείο που, τελικά, θα είναι ανήθικο να γίνεται κανένας πρωτεργάτης της. Τίποτα δεν θα υπάρχη για να το αγαπήσουμε, και τίποτα απολύτως που να αξίζη να το διατηρήσωμε»!
Εμείς, όμως, επιδιώκουμε να πρωτοστατήσουμε για μια τέτοιου είδους ειρήνη σε πείσμα και του Ντοστογιέφσκυ αλλά και αυτού του Ίδιου του Χριστού, του επαρχιώτη, του φανατικού, που είπε «μή νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην. Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν»!
Εμείς θα τα διορθώσουμε όλα! Εμείς θα οδηγήσουμε τον κόσμο στην τελειότητα! Τι κι’ αν ο Χριστός ήταν Θεός; Ήταν, δεν είναι. Ήταν Θεός μέχρι να κάνη αλάθητο τον Ευρωπαίο πιθηκάνθρωπο. Τώρα πια ο Χριστός είναι ξεπερασμένος και Θεός είναι ο αλάθητος Ευρωπαίος!
Το “επαρχιωτάκι”, ο άγιος Πρωτομάρτυρας Στέφανος, απεκάλεσε τους Ισραηλίτες «προδότες και φονείς» του Κυρίου της Δόξης. Τους προσέβαλε, τους μείωσε την προσωπικότητά τους! Εμείς θα τον διορθώσουμε κι’ Αυτόν, γιατί σ’ ένα “πολιτισμένο” κόσμο δεν μπορούμε να αφήνουμε τέτοιες “σκιές” να μας ντροπιάζουν στα μάτια ...“πολιτισμένων” ανθρώπων που αιματοκυλίουν τον κόσμο για το καλό της ανθρωπότητος!
Εμείς ξεπλύναμε την ντροπή της Ορθοδοξίας από την ...αντιχριστιανική συμπεριφορά του αγίου Στεφάνου(!), γιατί ακολουθήσαμε τα βήματα και το παράδειγμα του «εν Χριστώ» Μεγάλου αδελφού της Ρώμης(!) και πήγαμε και μεις, με το κύρος της Πατριαρχικής μας στολής στη Συναγωγή των Εβραίων της Αμερικής, στη σπηλιά «των φονευσάντων τους προφήτας» και τον «Κύριον της Δόξης» και τους είπαμε ότι είμαστε αδέλφια και ότι δεν μας χωρίζει τίποτε ουσιαστικό! Με άλλα λόγια, δεν “τρέχει τίποτα”, αρκεί να τρέχη, από, όσο το δυνατόν, περισσότερες πηγές, ο “πακτωλός”!
Ούτε συζήτηση να πούμε μια κακή κουβέντα για τον Ευρωπαίο αλάθητον της Ρώμης! Αδυνατούμε και να τραυλίσουμε πως είναι αιρετικός. Πως άλλωστε να του το πούμε αυτό, αφού είναι τόσο μοναδικός, ώστε απήλλαξε τον Χριστό από τα επί γης καθήκοντά Του και τον έκαμε αντιπρόσωπό του μόνο «εν ουρανοίς»;
* * *
Με όλα αυτά που συμβαίνουν αποδεικνύεται ότι δεν μπορούμε να διαβάσουμε σωστά την ιστορία και γι’ αυτό, όχι μόνο δεν υπάρχει πνευματική πρόοδος της ανθρωπότητος –σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Ουρανίου κατασκευαστού του ανθρώπου– αλλά γίνεται συνεχής ανακύκλωση της ιστορίας εν «ετέρα μορφή».
Ο καλός αναγνώστης της ιστορίας και σύγχρονος άγιος, π. Ιουστίνος Πόποβιτς, μας διδάσκει με αδιάσειστα στοιχεία ότι μέσα σε όλα τα παγκόσμια γεγονότα κρύβεται η πάλη του διαβόλου εναντίον του Θεού. Η πάλη του διαβόλου για να κερδίση τον άνθρωπο και έπειτα να τον καταστρέψη.
Βασικό μέσο για να κάνη ο διάβολος δικόν του τον άνθρωπο, με τη συγκατάθεση του ανθρώπου, είναι η Παιδεία, γι’ αυτό η Παιδεία είναι πάντοτε το ζητούμενο, γιατί η Παιδεία είναι αυτή που διαμορφώνει οριστικά το ήθος κάθε ανθρώπου και του κάθε λαού.
Κοντολογίς, Παιδεία είναι η επιλογή του ήθους του ανθρώπου που θέλουμε να αναδείξουμε με την όλη δομή του Κράτους, και το ήθος αυτό καθορίζεται από τα πιστεύματά μας, από την πίστη και τον Θεό που ακολουθούμε ή από την αθεΐα που πρεσβεύουμε. Μετά την Παιδεία έρχεται η Εκπαίδευση. Έτσι, καταλαβαίνουμε πως δεν είναι συμπτωματικό ότι, από της δολοφονίας του Καποδίστρια μέχρι και σήμερα, δεν διορίσθηκε στην Πατρίδα μας ούτε ένας Υπουργός Παιδείας άνθρωπος αληθινά πιστός, που να θέτη ως πρότυπο του ανθρώπινου χαρακτήρα και μέτρο της αλήθειας του ανθρωπίνου προσώπου, το Πρόσωπο του Χριστού.
Πολλές μάχες έχουν δοθεί ανά τους αιώνες για την Παιδεία, για την διεκδίκηση του είδους του ανθρώπου που θα επικρατήση. Μάχες στην ουσία ίδιες, αλλά με διαφορετική έκφραση σε κάθε εποχή, πράγμα που αποδυναμώνει το μήνυμά τους σε μεταγενέστερες εποχές.
Μια μάχη, όμως, κρίσιμη –γιατί μας αφορά άμεσα– που έλκει μέν την καταγωγή της από τον Άρειο, αλλά πήρε συγκεκριμένη μορφή από τον 19ο αιώνα και κορυφώνεται ακόμη, είναι η μάχη του διαβόλου με το προσωπείο της Ευρώπης, αυτή τη νέα μορφή του φιδιού του Παραδείσου με τις οδηγίες για ...πρόοδο!.. Είναι, άραγε, τυχαίο ότι ο Χριστός αποκαλεί τους πολεμίους του Αληθινού Θεού “φίδια” και “γεννήματα φιδιών”;
Σ’ αυτήν τη μάχη, τον 19ο αιώνα βρέθηκε πρωταγωνιστής (με την κυριολεξία της η λέξη) ο Ντοστογιέφσκυ. Ο Ντοστογιέφσκυ πονάει την Ευρώπη και γι’ αυτό την καυτηριάζει με τον θερμοκαυστήρα της Ορθοδόξου πίστεως του λαού του, της Ρωσίας. Αυτό το κάνει, αφού έχει εμπειρικά βεβαιωθεί ότι η Αλήθεια δεν προσδιορίζεται από καμμιά ιδεολογία αλλά είναι Πρόσωπο. Το Πρόσωπο του Χριστού.
Η εμπειρική βεβαίωσή του δεν έγινε ανώδυνα. Έγινε με «πολυώδυνα βάσανα» και πρόγευση θανάτου και γι’ αυτό του δωρήθηκε η αυτογνωσία και η γνώση της ανθρώπινης ψυχής.
Τον πόθο του να γνωρίση τον εαυτό του και την ανθρώπινη ψυχή τον είχε από 18 ετών, όταν έγραφε στον αδελφό του Μιχαήλ:
«Ο άνθρωπος είναι μυστήριο. Άν προσπαθήσης να το ερμηνεύσεις στη διάρκεια όλης της ζωής σου, μην πεις ότι έχασες τον καιρό σου. Εγώ ασχολούμαι με το μυστήριο αυτό γιατί θέλω να είμαι άνθρωπος»! (Γράμμα από το 1839). Αυτά τα λόγια τα επαναλαμβάνει μέσα από ένα ήρωά του στον «Έφηβο»: «Γίνε άνθρωπος· αυτό είναι που προέχει πάνω απ’ όλα» (χειρόγραφο υλικό από τον “Έφηβο”).
«Ο άνθρωπος είναι μυστήριο. Άν προσπαθήσης να το ερμηνεύσεις στη διάρκεια όλης της ζωής σου, μην πεις ότι έχασες τον καιρό σου. Εγώ ασχολούμαι με το μυστήριο αυτό γιατί θέλω να είμαι άνθρωπος»! (Γράμμα από το 1839). Αυτά τα λόγια τα επαναλαμβάνει μέσα από ένα ήρωά του στον «Έφηβο»: «Γίνε άνθρωπος· αυτό είναι που προέχει πάνω απ’ όλα» (χειρόγραφο υλικό από τον “Έφηβο”).
Αυτή η προτροπή «γίνε άνθρωπος» είναι ο πόθος για την Παιδεία. Είναι προτροπή Παιδείας, είναι προτροπή εξόδου από τα αδιέξοδα του μηδενισμού, τον οποίο βίωσε με απόλυτο τρόπο ο Ντοστογιέφσκυ και τον ξεπέρασε με το να γκρεμίση την αλήθεια είδωλο και να την αντικαταστήση με το Πρόσωπο Εκείνου που είναι η Μόνη Αλήθεια.
Ο Ντοστογιέφσκυ έδειξε με σαφήνεια ότι ο άνθρωπος δεν έχει πολλές επιλογές. Όχι γιατί δεν είναι αυτεξούσιος αλλά γιατί η Αλήθεια του ανθρώπου είναι μία. Το να γίνη ο άνθρωπος αληθινός γίνεται μόνο με ένα τρόπο, όχι με πολλούς. Γίνεται με το να αποκτήση το ήθος Αυτού που τον έπλασε, το ήθος του Χριστού, του μόνου Τελείου Θεού και Τελείου Ανθρώπου. Οι πολλές επιλογές είναι απόδειξη απουσίας της Αλήθειας, γιατί οι πολλές επιλογές σημαίνουν τροπή, πολλές αλλαγές και οι αλλαγές είναι απόδειξη ατελείας και αιτία της φθοράς.
Ο Ντοστογιέφσκυ απέδειξε στον Δυτικό κόσμο ότι οι “εκδοχές” για την πορεία της ανθρωπότητος είναι μόνο δύο. Γι’ αυτό γράφει στο υλικό του βιβλίου του «Δαιμονισμένοι» –όπως επισημαίνει ο Επίσκοπος Αθανάσιος Γιέβτιτς– ότι «για τους ανθρώπους η σωτηρία είναι ο Ευαγγελικός Θεάνθρωπος ή άλλως, θα έπρεπε να κάψουμε το Σύμπαν»!
Αυτή η προφητική ρήση του Ντοστογιέφσκυ γίνεται σήμερα πραγματικότητα και στην πατρίδα μας. Καίγεται το σύμπαν! Νέοι και μεγαλύτεροι, κυρίως, όμως, νέοι καταστρέφουν και καίνε τα πάντα. Είναι λογική συνέπεια της απουσίας του Θεού Λόγου, η αλογία, η παραφροσύνη, η απόγνωση, η καταστροφή!
Για τις συνέπειες αυτές είχε προειδοποιήσει ο Ντοστογιέφσκυ και με άλλα πολλά λόγια του, και, κυρίως, με τη φράση του «Άν δεν υπήρχε ο Θεός, θα επιτρέπονταν τα πάντα»!
Η Ευρώπη, όμως, όχι μόνο δεν αποδέχθηκε το μήνυμα, αλλά με μανία αυτοκαταστροφής απάντησε στον Ντοστογιέφσκυ με το στόμα του Sartre: «Ο Ντοστογιέφσκυ έχει γράψει πως “αν δεν υπήρχε ο Θεός, θα επιτρέπονταν τα πάντα”. Εδώ βρίσκεται η αφετηρία του υπαρξισμού μας. Πράγματι, τα πάντα επιτρέπονται αφού δεν υπάρχει Θεός»!
Ο μύθος του “ανθρωπισμού” είναι ένα κατασκεύασμα του Sartre για να απαλύνη τις συνέπειες της επιλογής του να αρνηθή την ύπαρξη του Θεού. Του κλείνει στρουθοκαμηλικά τα μάτια για να νομίζη ότι θα αποφύγη την επικείμενη εξέλιξη, που είναι το να «καή το Σύμπαν» και ταυτόχρονα, παρουσιάζει στο αγελαίο πλήθος, ευπαράδεκτη και ακίνδυνη τη θεωρία του, αφού έτσι, με γεμάτα λαγνεία τα μάτια της ψυχής του ο Ευρωπαίος άνθρωπος, απορρίπτει με ευκολία τον Θεό για να κάνη ελεύθερα τα πάντα, που τώρα πια, χωρίς τον Θεό, επιτρέπονται!
Ο Ευρωπαίος άνθρωπος αγκάλιασε την ιδέα του υπαρξισμού και την έκανε πρακτική του γιατί τον βολεύει, αλλά δεν λογάριασε σωστά, γιατί δεν έκαμε τον κόπο να μάθη την ανθρώπινη ψυχή, και, για να γίνη άνθρωπος, αλλά και για να διαπιστώση ότι είναι πολύ επικίνδυνο να “παίζη” κανείς με την ανθρώπινη ψυχή, αψηφώντας τις οδηγίες του Δημιουργού της.
Δεν συλλογίσθηκε ο Ευρωπαίος άνθρωπος ότι ο παιδαγωγός που διάλεξε, ο Sartre, δεν είναι ο Ντοστογιέφσκυ, που βασανίσθηκε ψυχοσωματικά, και έμαθε, αλλά είναι ένα κλασσικό κακομαθημένο “βουτυρόπαιδο”, ένας “μπουρζουάς”, που πάντοτε επιλέγει να περνάη καλά, κοροϊδεύοντας τον εαυτό του να ξεπερνάη τις όποιες ενοχές του, πάλι με καλοπέραση! Δεν συλλογίσθηκε ο Ευρωπαίος άνθρωπος αυτά, γιατί δεν συνηθίζει να σκέπτεται αλλά μόνο να στοχάζεται, να επινοή και να απολαμβάνη.
Έτσι, έκανε τον άθεο υπαρξισμό τρόπο ζωής του και πρότυπο της Παιδείας του. Έκανε πρότυπο ανθρώπου, τον εξωραϊσμένο μηδενιστή του Sartre, που, ενώ δεν πιστεύει στον Θεό, δεν καίει και το Σύμπαν!
Αυτά οι Ευρωπαίοι «ελογίσαντο και επλανήθησαν». Αφού λογάριασαν χωρίς να γνωρίζουν την ανθρώπινη ψυχή και τους πνευματικούς νόμους, λογάριασαν μόνο με βάση τα “βουτυρόπαιδα” και τους “καλοπερασάκηδες” και δεν υπολόγισαν ότι υπάρχουν και εκείνοι που τραβούν στα άκρα τον μηδενισμό, όπως ακριβώς τον έζησε και τον περιέγραψε ο Ντοστογιέφσκυ: «Καίγοντας το Σύμπαν»!
* * *
Θα είχαμε πολλά ακόμη να ειπούμε για την ψυχολογική ατμόσφαιρα και γενικά το περιβάλλον της Δύσεως, μέσα στο οποίο διαμορφώνεται σταδιακά ο ιδιότυπος Φρανγκενστάϊν, το νέο ευρωπαϊκό πρότυπο ανθρώπου, αλλά ήδη μακρηγόρησα. Έπρεπε, όμως, να κάνουμε αυτήν την αναδρομή, γιατί μας αφορά άμεσα, αφού το νέο μοντέλλο ανθρώπου, που πασχίζουν να μας επιβάλλουν οι ιθύνοντες, κυρίως πολιτικοί αλλά και εκκλησιαστικοί, είναι το μοντέλλο του ευρωπαίου ανθρώπου, που περιγράψαμε. Το μοντέλλο του ανθρώπου που βγάζει τον Θεό από τη ζωή του και από τη δημόσια ζωή και κατόπιν περνάει θαυμάσια(!)...
Προσπαθούν όλοι, εδώ και 200 χρόνια μετά τον Καποδίστρια να χαθή το Πρόσωπο του Χριστού, από την πατρίδα μας, όπως χάθηκε πρό αιώνων στη Δύση. Προσπαθούν όλοι, με τη σύμπραξη ή, έστω, την ανοχή και την απραξία των μεγαλοτίτλων της Εκκλησίας!
Τι κι’ αν μας θυμίζη ο Ντοστογιέφσκυ ότι «χαμένο στη Δύση το Πρόσωπο του Χριστού, διαφυλάχθηκε με όλο το φως της καθαρότητός Του στην Ορθοδοξία»; Τι κι’ αν μας λύνη όλα μας τα προβλήματα, επαναλαμβάνοντάς μας πολλές φορές ότι αφού η Ορθοδοξία έχει το Πρόσωπο του Χριστού «τίποτε άλλο δεν μας χρειάζεται, διότι με τον Χριστό έχει το παν»; Εμείς μένουμε αναίσθητοι, σαν να μή συμβαίνη τίποτε στην πατρίδα μας. Διώχνουν τον Χριστό σαν τον χειρότερο κακούργο και μεις παρακολουθούμε σαν μαγνητισμένοι! «Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει»! Κανείς δεν διαμαρτύρεται, καμμιά φωνή βροντερή δεν ακούγεται, να φθάση ως τις εσχατιές της Πατρίδος μας και να βοήση: –Ποιός εξουσιοδότησε τους άρχοντες του τόπου μας να καταδιώξουν τον Χριστό από τη ζωή της Πατρίδος μας; –Ποιός τους εξουσιοδότησε να αποφασίσουν αυτοί μόνοι τους σε τι είδους άνθρωπο θα διαμορφωθή ο Έλληνας; –Που είναι οι Ποιμένες του λαού του Θεού να ειπούν το ΟΧΙ(!) στην πολιτική εξουσία, που απέκτησε το θράσος να εισβάλη στην περιοχή του Θεού, στα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής και να ορίζη αυτή τα πιστεύματά μας και τον τρόπο που θα εκφράζεται το ήθος μας;
Κάποτε υπήρξαν ψυχές με ρωμαλαιότητα φρονήματος, εκφραστές του ήθους του Γένους μας, που αντιμετώπισαν με παρρησία, όχι πολιτικούς προθεσμίας αλλά αυτοκράτορες –κυριάρχους ζωής και θανάτου– όταν αυτοί θέλησαν να χλευάσουν την πίστη μας και το Άγιο Ευαγγέλιο. Τους προβάλλει ο Καβάφης στο ποίημά του «Ούκ έγνως» για να ντραπούμε:
«Για τες θρησκευτικές μας δοξασίες, ο κούφος Ιουλιανός είπεν “ανέγνων, έγνων κατέγνων”, τάχατες μας εκμηδένισε με το “κατέγνων” του, ο γελοιωδέστατος. Τέτοιες ξυπνάδες όμως πέραση δεν έχουνε σ’ εμάς τους χριστιανούς. “Ανέγνως, αλλ’ ούκ έγνως$ ει γάρ έγνως, ούκ αν κατέγνως” απαντήσαμεν αμέσως»!
Μπορεί κάποιοι να νομίζουν πως οι «σημάντορες» άνθρωποι έχουν σήμερα εκλείψει. Αυτό δεν το πιστεύουμε, θα φανούν!
Βλέπουμε, όμως με θλίψη, ότι οι κατέχοντες σημαντικές θέσεις, με χρέος να σταθούν ως πνευματικοί Πατέρες και κυματοθραύστες των «επαφριζόντων τας εαυτών αισχύνας αγρίων κυμάτων», λησμόνησαν την συστατική Αλήθεια της Ορθοδοξίας, ότι η Πολιτική είναι κλάδος της Ποιμαντικής και όχι παράλληλη με την Εκκλησία εξουσία. Λησμόνησαν αυτήν την Αλήθεια που διατήρησε το Γένος μας ευσεβές και αμιγώς Ορθόδοξο για 1830 χρόνια, μέσα σε άγριους αλλοφύλους λαούς, σκληρούς πολέμους και 400 χρόνια σκλαβιάς!
Λησμόνησαν οι Ποιμένες μας ότι η εποπτεία και ο έλεγχος της Πολιτικής είναι χρέος της Εκκλησίας, αφού η Εκκλησία είναι το περιέχον και όχι το περιεχόμενο του Κράτους των
Ορθοδόξων Ελλήνων. Τώρα, μετά τόσα χρόνια λησμονιάς, δείχνουν οι Ποιμένες παντελή αδυναμία αντιδράσεως και, επιπροσθέτως, εκπέμπουν καθησυχαστικές οδηγίες πρός τους αγωνιστάς, αδυνατούντες να αξιολογήσουν την κοσμοχαλασιά που γίνεται γύρω μας!
Ορθοδόξων Ελλήνων. Τώρα, μετά τόσα χρόνια λησμονιάς, δείχνουν οι Ποιμένες παντελή αδυναμία αντιδράσεως και, επιπροσθέτως, εκπέμπουν καθησυχαστικές οδηγίες πρός τους αγωνιστάς, αδυνατούντες να αξιολογήσουν την κοσμοχαλασιά που γίνεται γύρω μας!
* * *
Θα κλείσω την εισήγησή μου με τα θεόσοφα λόγια του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς γιατί συνοψίζει σε πέντε αράδες την ουσία του θέματός μας:
«Η ιστορία αυτού του πλανήτου δεν γνωρίζει καλύτερον Θεόν από τον Χριστόν, ούτε καλύτερον άνθρωπον από τον Χριστόν. Ο Θεάνθρωπος απεκάλυψε ταυτοχρόνως και τελείως και τον Θεόν και τον άνθρωπον. Δια τούτο δεν υπάρχει Θεός άνευ του Θεανθρώπου, ούτε υπάρχει άνθρωπος εκτός του Θεανθρώπου. Ουσιαστικώς, ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι η Αλήθεια, όχι ως λέξις ούτε ως διδασκαλία ούτε ως συγκεκριμένη ενέργεια, αλλ’ ως υπερτελεία και αιωνίως ζώσα Θεανθρωπίνη Υπόστασις. Μόνο ως Θεανδρική Προσωπικότης Αυτός είναι και το μέτρον της Αληθείας»!
Αυτός ο Θεάνθρωπος πρέπει να ξαναγίνη η Παιδεία του Γένους μας. Αλλιώς, να είμαστε βέβαιοι, ότι «θα καή το Σύμπαν»!
Οἱ ψευτοχριστιανοί καί οἱ ταπεινοί χριστιανοί τῆς πίστεως-Φώτη Κόντογλου
Λογισμοί Αμαρτωλού-Φ.Κόντογλου
Όταν μιλήσεις στους ψευτοχριστιανούς για σκληρή άσκηση στο κορμί και στο πνεύμα για την αγάπη του Χριστού, θυμώνουνε, σε λένε φακίρη, ειδωλολάτρη, βάρβαρο. Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού, μίλησέ του για τον ασκητισμό. Ο πιστός θα νοιώσει κατάνυξη, ο χλιαρός, δηλαδή ο ψεύτικος, ο άπιστος, θα διαμαρτυρηθεί. Τί αν λέγει ο Χριστός: «Μακάριοι όσοι αφήσανε τα πάντα και μ' ακολουθήσανε», ή «Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», και πως «θλίψιν έξετε», και πως «στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν»; Εμείς θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί χωρίς Χριστό, δηλ. χωρίς θλίψη πνευματική, χωρίς να σηκώνουμε τον σκληρό σταυρό, αλλά να περπατάμε στον πλατύν δρόμο. Αυτοί οι ψεύτικοι χριστιανοί, σαν τους μιλά κανένας για σκληρή και στερημένη ζωή, για θυσία, για άσκηση, λένε πως αυτά δεν τα θέλει ο Χριστός, και πως αυτά είναι παρακαμώματα. Μα, ω ανόητε άνθρωπε, στον Χριστιανισμό, τίποτα δεν μπορεί να παραγίνει. Για όλα τα ανθρώπινα πράγματα μπορείς να πεις πως κάτι τι είναι παρακανωμένο, μονάχα για τον Χριστιανισμό δεν υπάρχει παρακάνωμα. Τί παρακάνωμα μπορεί να σηκώσει ακόμα το να αγαπάς αυτόν που σκότωσε τον πατέρα σου, τί παρακάνωμα μπορείς να κάνεις στο να σε χτυπήσουνε και στο άλλο μάγουλο, τί παρακάνωμα να γίνει ακόμα στο να πεινάς και να διψάς την καταφρόνεση, στο να κάνεις όσα ζητά ο Θεός από εσένα, δηλ. στο ν' αγαπάς τους εχθρούς σου, να γλυκομιλάς αυτόν που σε βρίζει, να μην κρίνεις αυτόν που σε δικάζει, να ταπεινώνεσαι μπροστά στον πιο τιποτένιον άνθρωπο, κι' όταν τα κάνεις όλα αυτά, να λες πως είσαι «αχρείος δούλος»;
Τί παρακάνωμα μπορεί να γίνει ακόμα στο να πιστέψεις πως θα αναστηθούνε τα σώματά μας αθάνατα ως να ανοιγοκλείσει το μάτι, και πως ο κόσμος όλος θ' αλλάξει μονομιάς, και πως θα γίνει άλλος καινούριος κόσμος άφθαρτος; Λοιπόν υπάρχει τίποτα στον Χριστιανισμό που να μπορεί να παρακαμωθεί; Ο Χριστιανισμός είναι η υπερβολή όλων των υπερβολών, το πιο απίστευτο από όλα τα απίστευτα. Για τούτο η πόρτα που μπαίνει κανένας στην εξωτική χώρα του Χριστού είναι μια μοναχά, η πίστη. Και για την πίστη δεν υπάρχει κανένα παρακάνωμα. Ενώ για την απιστία υπάρχει η πονηρή φρονιμάδα, το μέτριο και ο συμβιβασμός. Γι' αυτό οι τέτοιοι ψευτοχριστιανοί δεν αντέχουνε στη φωτιά της πίστεως και γυρίσανε τον Χριστιανισμό σε κάποιο σύστημα ηθικό, ωφέλιμο για την εγκόσμια ζωή, που γι' αυτό δεν τους χρειάζεται ολότελα ο Χριστός. Γιατί ο άπιστος φοβάται, ενώ όποιος πιστεύει «ως λέων πέποιθε», κατά τον προφήτη.
* Όποιος αγαπά τον Θεό, φλέγεται χωρίς να το δείχνει, χαίρεται χωρίς να γελά, συντρίβεται μέσα στον βυθό του εαυτού του.
* Η αγάπη που μας δίδαξε ο Χριστός είναι άλλο πράγμα από τη λεγόμενη φιλανθρωπία. Για τούτο οι φιλάνθρωποι δεν γεύουνται αυτή την αγάπη του Χριστού, που είναι «νερό που πηδά σε ζωή αιώνια». Οι φιλανθρωπίες που κάνουνε οι σημερινοί άνθρωποι είναι ένα χρέος κοινωνικό. Αυτοί οι φιλάνθρωποι, κι' όποιος είναι πρακτικός άνθρωπος, δεν είναι χριστιανοί.
* Όποιος αγαπά τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, αγαπά το πράγμα που αξίζει να αγαπηθεί πιο πολύ απ' όλα. Μέσα στον Χριστό βρίσκεται ό,τι αξίζει την αγάπη, η ταπείνωση, ο πόνος, η πραότητα, η πνευματική θλίψη κ' η πνευματική χαρά που είναι κ' οι δυο γλυκές όταν γίνονται στ' όνομα του Χριστού.
* «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Να μας αναπαύσεις! Δεν θέλουμε ούτε να το ακούσουμε. Μα εμείς δεν θέλουμε ν' αναπαυθούμε. Εμείς θέλουμε νάμαστε φορτωμένοι, με τα πάθη μας, με τις έχθρες μας, με τους πολέμους, με τις φροντίδες της φιλοδοξίας, της σάρκας, με αίματα λερωμένοι, με πιστόλια, με κανόνια, με μπόμπες. Τί θα γίνουμε χωρίς αυτά, Κύριε ειρηνοποιέ; Πώς θα ζήσουμε έτσι αναπαυμένοι, με τί θα γεμίσουμε τον άδειο τον εαυτό μας, αφού για μας είναι ζωή μονάχα αυτά τα πράγματα. Ειρήνη μας δίνεις, μα η ειρήνη είναι ο θάνατός μας, αφού είναι ο θάνατος των αγαπημένων μας παθών! Αν έλεγες «κ' εγώ θα σας φορτώσω και άλλα τέτοια βάρη, που δεν τα γνωρίζετε, εγώ θα πλουτήσω την ψυχή σας και με άλλα τέτοια πλούτη, που να μη ειρηνέψετε ποτέ», τότε θα ερχόμαστε κοντά σου, θα σε παραδεχόμαστε για Θεό μας. Εμείς θέλουμε θεούς που να μας φορτώνουνε, εκδικητικούς, σαν τον Άρη, σαν τον Δία, σαν τον Κρόνο, ψεύτες σαν τον Ερμή, σαν τους άλλους. Εμείς θέλουμε να ζούμε την κακία, γιατί αυτή είναι ζωντανή και δυνατή. «Ναι, έρχου, Κύριε!» Κράζει με χαρά ο Ιωάννης στον Ερχόμενο επί Νεφελών στη Δευτέρα Παρουσία. Πρέπει νάσαι άγιος, δίκαιος και μάλιστα νάσαι Ιωάννης, για να χαίρεσαι πως θάρθει ο Χριστός και να τον περιμένεις. Εμείς κράζουμε «μην έλθεις Κύριε». Γιατί είμαστε αμαρτωλοί και έρχεται η οργή του Κυρίου καταπάνω μας. Με την «ατομική μπόμπα» τα συλλογίζουμαι αυτά. Μόλις μαθεύτηκε, φόβος επέπεσε επί πάσαν καρδίαν. Μακάριοι όσοι είναι έτοιμοι σε κάθε στιγμή! Αλλά αλλοίμονο! Ποιος είναι έτοιμος σαν τον Ιωάννην τον αγιώτατο από τους αγίους; Όλοι μας φοβούμαστε μήπως έλθεις ως κλέπτης εν νυκτί (Λουκάς ΚΑ').
* Οι άνθρωποι, αν τους βρίσεις ή λογοφέρεις μαζί τους, ή γράψεις γι' αυτούς κακό, έρχεται ώρα που μπορεί να σου το συχωρέσουν. (Δεν βαρυέσαι, αδελφέ, ξέχασέ τα!) Κείνο που δεν θα σου συχωρέσουνε ποτέ και για το οποίο θα σε μισήσουνε, είναι να ζεις κατά τέτοιον τρόπο, που να ντρέπουνται εκείνοι για τη δική τους τη ζωή, νάναι η ζωή σου σαν ένας έλεγχος της δικής τους.
* Όποιος απογεύθηκε κατάκαρδα την ειρήνη του Χριστού, δεν βιάζει τον εαυτό του νάναι φτωχός, μα θεληματικά ποθεί τη φτώχεια, και χάνει τη χαρά του σαν αποκτήσει κάτι τι παραπάνω, ας είναι και το πιο τιποτένιο πράγμα. Κι' ό,τι είναι ταπεινό και φτωχικό και καταφρονεμένο, τ' αγαπά κρυφά μέσα στην καρδιά του χωρίς να λέγει τίποτα σε κανέναν, γιατί ο ταπεινός αγαπά τη σιωπή και τη λησμονιά: «Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας».
* Μόλις σκορπίσουνε οι πειρασμοί κι' ανοίξει η πόρτα της ψεύτικης χαράς και της αναπαύσεως, κλείνει η πόρτα της αληθινής ευφροσύνης. Αυτό το νοιώθει καθαρά ο Χριστιανός.
* Προσευχή. Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερμηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία.
Αξιοπρόσεκτες ευσεβείς σκέψεις
του ακαταβλήτου αγωνιστού
αειμνήστου ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ † 1965
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
πηγή
You might also like:
http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com
http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com