Σχόλιον τοῦ Ὀδυσσέως τοῦ Klision στά ὅσα περί Λειτουργικῶν πειραματισμῶν δημοσίευσε στό amen.gr ὁ καθηγητής κ. Πέτρος Βασιλειάδης, καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης!

Χθὲς εἴχαμε τὴν τιμὴ νὰ μάθουμε ὡραῖα καὶ σοφὰ πράγματα ἀπὸ βορειοελλαδίτικα ἀκαδημαϊκὰ χείλη, τὰ ὁποῖα βεβαίως τυγχάνουν εὐρυτάτης προβολῆς ἀπὸ τὰ ἐντεταλμένα Ἠλεκτρονικὰ Μέσα. Κεντρικὸ θέμα τί ἄλλο, παρὰ ἡ «μετάφραση» τῆς λειτουργικῆς γλώσσης.

Διαβάσαμε λοιπόν: «οἱ παθιασμένοι ἐραστὲς τῶν τύπων καὶ τῶν ἐξωτερικῶν ἐκδηλώσεων οἱ ἀπελπιστικὰ τυφλοὶ στὸ ἀληθινὸ νόημά τους οἱ ἀδιάφοροι παρατηρητές τοῦ φαινομένου τῆς ὀρθόδοξης λατρείας, τήν θέλουν ὅπως εἶναι, σάν ἕνα μουσειακό κατασκεύασμα διατηρημένο σάν μούμια ἀπ’ τά παλιά, ἄξια θαυμασμοῦ γιά τόν πλοῦτο της, ὄχι ὅμως γιά τήν ἐπίδραση στή ζωή τῶν πιστῶν καί τή σύγχρονη δυναμική της παρουσία.» Γιὰ νὰ τεκμηριωθεῖ ἡ γενική  τοποθέτηση  (τὸ θέμα τῆς γλώσσης εἶναι πολὺ εἰδικότερο) προσάγεται σχετικὸ σχόλιο τοῦ A. H. Couratin, ἑνὸς ἑτεροδόξου (γράφε «αἱρετικοῦ») λειτουργιολόγου τῆς περασμένης γενιᾶς: «Ἡ γοητεία τῶν ναῶν μὲ τοὺς τρούλους, τὰ κεριὰ καὶ τὸ θυμίαμα, τὰ χρυσοποίκιλτα ἄμφια καὶ οἱ εἰκόνες τοῦ τέμπλου, ἡ ὀμορφιά τῆς μουσικῆς μὲ τὴν ὁποία ἔχουν σήμερα ἐπενδυθεῖ οἱ ἀκολουθίες, ὅλα αὐτὰ κάνουν τὴ λατρεία τῆς ἀνατολικῆς χριστιανοσύνης μιὰν ἀξέχαστη ἐμπειρία γιὰ τὸν χριστιανὸ τῆς Δύσεως. Παρὰ τὴν κληρικοκρατούμενη μορφή της, παρά τὴν ἀπουσία κηρύγματος, καὶ παρὰ τὴν ἀραιά προσέλευση τῶν λαϊκῶν στὴ θεία κοινωνία, ἡ λειτουργία τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ πολύ δημοφιλῆ ἔκφραση εὐσέβειας, στὴν ὁποία ὁ λαὸς συμμετέχει ἀσυναίσθητα, ἔχοντας συνείδηση αἰωνίων ἀληθειῶν. Δὲν ἔχει ἀκόμη γίνει ἐμφανὲς ἐὰν καὶ κατὰ πόσον αὐτὴ ἡ μορφὴ λατρείας ἐνέχει τὴν ἐσωτερικὴ δυναμικὴ ποὺ θὰ τὴ βοηθήσει νὰ προσαρμοσθεῖ στὶς ἀνάγκες τῆς σύγχρονης ἐποχῆς. Ὑπάρχουν, πράγματι, μερικοί ποὺ ὑποστηρίζουν πὼς οἱ πνευματικὲς ἀνησυχίες τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου μποροῦν καλύτερα νὰ ἱκανοποιηθοῦν, ἂν αὐτὴ παρέμενε ὡς ἔχει»! 

Καὶ μετὰ παρατίθεται ἕνα «γλαφυρό» ἀπόσπασμα τοῦ H. Wybrew, «εἰδικοῦ» σὲ θέματα τῆς ὀρθόδοξης λειτουργικῆς παραδόσεως, ποὺ ἔγραψε τὸ ἔργο The Orthodox Liturgy. The Development of the Eucharistic Liturgy in the Byzantine Rite, Nέα Ὑόρκη 1990: «Ἡ Θεία Εὐχαριστία στὴν ἀνατολικὴ χριστιανική παράδοση ἀπὸ απλό κοινό δείπνο μετεξελίχθηκε σὲ τελετουργικὴ πράξη, ἀπό τὸν οἰκιακὸ περιορισμό μετεπήδησε στὴν δημόσια μεγαλοπρέπεια, ἀπὸ βρώση καὶ πόση κατέληξε στὸ δέος τοῦ μυστηριώδους, ἀπὸ τὴν διαφάνεια καὶ τὴν εἰς ἐπήκοον πάντων ἐπιτέλεση τῶν δρωμένων στὴν ἀπόκρυψη καὶ τὴν σιωπή, ἀπὸ τὴν Εὐχαριστία ὡς συνολικὴ ἐμπειρία τῶν ἐσχάτων σὲ Δεῖπνο τοῦ Κυρίου…»

Κάτι ἄλλοι ἀχρεῖοι καὶ παθιασμένοι ἐραστὲς τῶν τύπων, ἀπελπιστικὰ τυφλοὶ μπροστὰ στὴν δόξα καὶ τὸ συντριπτικὸ μεγαλεῖο τῶν ἀνωτέρω αὐθεντιῶν τραυλίζουν ὡς «ἀδιάφοροι παρατηρητές», ὅπως λέει ὁ κ. Καθηγητής:

«Εἴμεθα κατηγορηματικῶς πεπεισμένοι ὅτι οὐδόλως ὑπάρχει ἀνάγκη ἀντικαταστάσεως τῆς παραδεδομένης Λειτουργικῆς γλώσσης ἐν ταῖς ἐκκλησιαστικαῖς ἀκολουθίαις… Εἶναι ἄτοποι οἱ ἰσχυρισμοί περί τοῦ δῆθεν ἀκατανοήτου διὰ πολλοὺς συγχρόνους ἀνθρώπους τῆς ἐκκλησιαστικῆς γλώσσης, μάλιστα δὲ δι᾽ἀνθρώπους ἐγγραμμάτους καὶ πεπαιδευμένους εἰσέτι. Διὰ τί λοιπὸν ἀναγκάζομεν τὴν Ἐκκλησίαν νὰ ἀπολέσῃ γλῶσσαν ἀπαραίτητον διὰ τὴν ἔκφρασιν ὑψίστων μορφῶν τῆς θεολογίας καὶ τῶν πνευματικῶν βιωμάτων; Πάντες, ὅσοι εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν νὰ γίνουν κοινωνοί τῆς αἰωνοβίου παραδόσεως τοῦ Πνεύματος, εὐκόλως θὰ ἀνεύρουν τὴν δυνατότητα νὰ ἐξοικειωθοῦν μετὰ τοῦ ἀτιμήτου θησαυροῦ τῆς ἱερᾶς λειτουργικῆς γλώσσης ἥτις κατὰ τρόπον ὑπέροχον προσιδιάζει εἰς τὰ μεγάλα μυστήρια τῆς λατρείας»… Ὅσοι εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν… εὐκόλως θά ἀνεύρουν τήν δυνατότητα νά ἐξοικειωθοῦν…» (π. Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ, ποὺ σὲ ἄλλη ἀνάρτηση τοῦ Klision περιγράφει τὴν θεοπτικὴ ἀναστάσιμη ἐμπειρία του). 

«Φυλαχθῆτε ἀδελφοί, καὶ ἀπὸ τὸν λογισμὸν τοῦτον, ὅπου βάλλει εἴς τινας ὁ διάβολος καὶ τοὺς λέγει: ἐσὺ εἶσαι ἀγράμματος καὶ δὲν καταλαμβάνεις ἐκεῖνα ὅπου λέγονται ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ, καὶ λοιπόν, διατὶ ὅλως νὰ ὑπάγῃς εἰς τὴν ἐκκλησίαν; … ἂν ἐσεῖς δὲν καταλαμβάνετε, ἀλλὰ ὁ διάβολος τὰ καταλαμβάνει καὶ διὰ τοῦτο τρομάζει καὶ φοβεῖται καὶ φεύγει ἀπὸ λόγου σας…καὶ ἂν ἐσεῖς δὲν καταλαμβάνετε ὅλα τὰ λεγόμενα, ὅμως πολλά ἐξ αὐτῶν καταλαμβάνετε καὶ μὲ ἐκεῖνα ὠφελεῖσθε. Προσθέτω δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι ἂν ἐσεῖς συχνά πηγαίνετε εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἀκούετε τά θεῖα λόγια, ἡ συνέχεια ἐκείνη θὰ σᾶς κάμῃ μὲ τὸν καιρὸν νὰ καταλαμβάνετε ἐκεῖνα ὅπου δὲν ἐκαταλαμβάνατε, διότι ὁ Θεὸς βλέπωντας τὴν προθυμίαν σας ἀνοίγει τὸν νοῦν σας καὶ τὸν φωτίζει εἰς τὸ νὰ καταλαμβάνῃ». (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

Αὐτοὶ οἱ ἀδιάφοροι παρατηρητὲς καὶ ἀπελπιστικὰ τυφλοὶ ἔχουν πολλὰ ἀκόμα νὰ μάθουν ἀπὸ τὸν περισπούδαστο πανεπιστημιακὸ καὶ τοὺς ἐνδόξους φίλους του Couratin καὶ Wybrew.

Τώρα πιὰ εἴμαστε σίγουροι. Πετᾶμε πρὸς τὰ «ἔσχατα»…!

῾Αγίου Ιωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ῾Ομιλία στήν Κυριακή τοῦ Παραλύτου

Στό χρυσωρυχεῖο οὔτε τήν πιό ἀσήμαντη φλέβα δέν θά δεχόταν νά περιφρονήση κανένας κι ἄς προξενῆ πολύν κόπο ἡ ἔρευνά της. Ἔτσι καί στίς θεῖες Γραφές δέν εἶναι χωρίς βλάβη νά προσπεράσης ἕνα γιῶτα ἤ μιά κεραία. Ὅλα πρέπει νά ἐξετάζωνται. Τό ἅγιο Πνεῦμα τά ἔχει πεῖ ὅλα καί τίποτα δέν εἶναι ἀνάξιο σ̉ αὐτές. Πρόσεξε λοιπόν τί λέει ὁ Εὐαγγελιστής κι ἐδῶ: Αὐτό πάλι ἦταν τό δεύτερο σημεῖο πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, πηγαίνοντας ἀπό τήν Ἰουδαία στήν Γαλιλαία. Καί δέν πρόσθεσε βέβαια ἔτσι ἁπλᾶ τή λέξη «δεύτερο», ἀλλά τονίζει ἀκόμα περισσότερο τό θαῦμα τῶν Σαμαρειτῶν. Δείχνει ὅτι, μόλο πού ἔγινε καί δεύτερο σημεῖο, δέν εἶχαν φτάσει ἀκόμα στό ὕψος ἐκείνων πού τίποτα δέν εἶδαν (τῶν Σαμαρειτῶν) αὐτοί πού ἔχουν δεῖ πολλά καί θαυμάσει. Ὕστερ̉ ἀπ̉ αὐτά ἦταν ἑορτή τῶν Ἰουδαίων. Ποιά ἑορτή; Ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, νομίζω, καί ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα. Συστηματικά τίς γιορτές βρίσκεται στήν πόλη. Ἀπ̉ τή μιά γιά νά φανῆ πώς ἑορτάζει μαζί τους, ἀπ̉ τήν ἄλλη γιά νά τραβήξη κοντά του τόν ἁπλό λαό. Γιατί αὐτές τίς μέρες γινόταν περισσότερη συρροή τῶν πιό ἁπλῶν. Ὑπάρχει στά Ἱεροσόλυμα ἡ προβατική κολυμβήθρα, Βηθεσδά μέ τό Ἑβραϊκό ὄνομά της, μέ πέντε στοές. Σ̉ αὐτές ἦσαν πεσμένοι ἄρρωστοι πλῆθος - κουτσοί, τυφλοί, ξηροί, πού περίμεναν τήν ταραχή τοῦ νεροῦ. Τί σημαίνει αὐτός ὁ τρόπος τῆς θεραπείας; Τίνος μυστηρίου κάνει ὑπαινιγμό; Αὐτά δέν ἔχουν γραφῆ ἁπλᾶ καί τυχαῖα ἀλλά εἰκονίζει καί ὑποτυπώνει ὅσα ἀνάγονται στό μέλλον. Μ̉ αὐτόν τόν τρόπο, τόν ὑπερβολικά παράξενο, ὅταν συνέβαινε ὁλότελα ἀπροσδόκητα, δέ θά κατάστρεφε μέσα στίς ψυχές τῶν πολλῶν τή δύναμη τῆς πίστης. Ποιό εἶναι λοιπόν αὐτό πού εἰκονίζει; Σκόπευε νά δώση τό βάπτισμα πού ἔχει πολλή δύναμη καί μεγάλη χάρη^.τό βάπτισμα πού ἀποπλύνει ὅλες τίς ἁμαρτίες καί ζωοποιεῖ τούς νεκρούς. Ὅπως λοιπόν σέ εἰκόνα, προδιαγράφονται αὐτά στήν κολυμβήθρα καί σέ πολλά ἄλλα. Καί πρῶτα ἔδωσε τό νερό πού βγάζει τά στίγματα τῶν σωμάτων καί πού δέν εἶναι μιάσματα ἀλλά φαίνονται, ὅπως τά μολύσματα ἀπό κηδεῖες, ἀπό λέπρα καί ἄλλα τέτοια. Καί πολλές ἄλλες θεραπεῖες στήν Παλαιά Διαθήκη θά μποροῦσε κανείς νά δῆ πού πραγματοποιήθησαν μέ νερό, γι̉ αὐτό τό λόγο. Ἀλλά ἄς μποῦμε στό θέμα μας. Πρῶτα λοιπόν ὅπως εἶπα πρωτύτερα, μολυσμούς σωματικούς κι ἔπειτα διάφορες ἄλλες ἀσθένειες κάνει νά θεραπεύωνται μέ νερό. Γιατί θέλοντας ὁ Θεός νά μᾶς ὁδηγήση κοντύτερα στή δωρεά τοῦ βαπτίσματος δέν θεραπεύει τούς μολυσμούς μονάχα ἀλλά καί ἀσθένειες. Γιατί οἱ πλησιέστερες πρός τήν ἀλήθεια εἰκόνες καί σχετικά μέ τό βάπτισμα καί τό πάθος καί τά ἄλλα ἦσαν καθαρώτερες ἀπό τίς παλαιότερες. Γιατί ὅπως οἱ κοντινοί τοῦ βασιλιᾶ δορυφόροι εἶναι λαμπρότεροι ἀπό τούς πιό μακρινούς, ἔτσι γίνεται καί σχετικά μέ τούς τύπους. Κι ὁ ἄγγελος καταβαίνοντας ἀνατάραζε τό νερό καί τοῦ ἔδινε θεραπευτική δύναμη, γιά νά μάθουν οἱ Ἰουδαῖοι ὅτι πολύ περισσότερο ὁ Κύριος τῶν ἀγγέλων μπορεῖ νά θεραπεύση ὅλα τά νοσήματα τῆς ψυχῆς. Ἀλλά ὅπως ἐδῶ ἡ θεραπευτική δύναμη δέν ἦταν φυσική ἰδιότητα τοῦ νεροῦ, γιατί τότε θά ἐκδηλωνόταν ἀδιάλειπτα, ἀλλά παρουσιαζόταν μέ τήν ἐνέργεια τοῦ ἀγγέλου, ἔτσι καί πάνω σ̉ ἐμᾶς δέν ἐνεργεῖ ἁπλᾶ τό νερό ἀλλά ὅταν δεχτῆ τή χάρη τοῦ Πνεύματος τότε διαλύει ὅλες τίς ἁμαρτίες. Γύρω ἀπ̉ αὐτή τήν κολυμβήθρα κοίτονταν ἕνα μεγάλο πλῆθος ἄρρωστοι τυφλοί, κουτσοί, λεπροί πού περίμεναν τήν ταραχή τοῦ νεροῦ καί τότε ἡ ἀσθένεια γινόταν ἐμπόδιο σ̉ ἐκεῖνον πού ἤθελε νά θεραπευτῆ. Μά τώρα εἶναι κύριος ὁ καθένας νά προσέλθη. Γιατί δέν ἀναταράζει κάποιος ἄγγελος ἀλλά εἶναι τῶν πάντων ὁ Κύριος αὐτός πού τά ἐκτελεῖ ὅλα καί δέν εἶναι δυνατό νά πῆ ὁ ἀσθενής«μόλις πάω νά κατεβῶ, ἄλλος κατεβαίνει πρίν ἀπό μένα». Ἀλλά, κι ἄν ἔρθη ὅλη ἡ οἰκουμένη, ἡ χάρη δέν ξοδεύεται, οὔτε ἡ ἐνέργεια δαπανᾶται ἀλλά ἴδια καί ἀπαράλλακτη μένει ὅπως πρῶτα. Κι ὅπως οἱ ἡλιακές ἀκτῖνες καθημερινά δίνουν τό φῶς τους καί δέν δαπανῶνται οὔτε λιγοστεύει ἡ λάμψη τους ἀπό τήν ἄφθονη παροχή των, ἔτσι καί πολύ περισσότερο ἡ ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος, δέν ἐλαττώνεται μ̉ ὅλο τό πλῆθος πού τήν ἀπολαμβάνει. Αὐτό συνέβαινε, μέ τό σκοπό ἐκεῖνοι πού ἔμαθαν ὅτι εἶναι δυνατό μέ τό νερό νά θεραπευτοῦν πολλά σωματικά νοσήματα καί ἀσκήθηκαν στή γνώση αὐτή πολύν καιρό, νά πιστέψουν εὔκολα ὅτι μπορεῖ νά θεραπεύση καί νοσήματα τῆς ψυχῆς. Καί γιατί τέλος πάντων ὁ Ἰησοῦς ἄφησε ὅλους τούς ἄλλους καί ἦρθε σ̉ αὐτόν, πού εἶχε τριάντα ὀχτώ χρόνια καί γιατί τόν ρώτησε ἄν θέλη νά γίνη ὑγιής. Ὄχι γιά νά μάθη, αὐτό ἦταν περιττό, ἀλλά γιά νά δείξη τήν ὑπομονή τοῦ παραλυτικοῦ καί γιά να καταλάβωμε ὅτι γι̉ αὐτό ἄφησε τούς ἄλλους καί πῆγε σ̉ αὐτόν. Κι ὁ ἀσθενής τοῦ ἀποκρίθηκε καί τοῦ εἶπε:«Κύριε δέν ἔχω κάποιον νά μέ βάλη στήν κολυμβήθρα, ὅταν ταραχθῆ τό νερό. Κι ἐνῶ πηγαίνω ἐγώ, κατεβαίνει ἄλλος πρίν ἀπό μένα». Γι̉ αὐτό ρώτησε, ἄν θέλη νά γίνη γερός. Γιά νά πληροφορηθοῦμε αὐτά τά πράγματα. Δέν τοῦ εἶπε θέλεις νά σέ κάμω καλά; - Γιατί δέν φανταζόταν ἀκόμα τίποτα σπουδαῖο γι̉ αὐτόν - ἀλλά θέλεις νά γίνης καλά; Ξαφνιάζεται ὁ καρτερικός παράλυτος. Ἔχοντας τριάντα ὀχτώ ἔτη τήν ἀσθένεια καί κάθε χρόνο ἐλπίζοντας ὅτι θά γλύτωνε ἀπ̉ αὐτή, ἔμενε μόνιμα ἐκεῖ καί δέν ἀπομακρυνόταν. Χωρίς τήν καρτερία του ἄν ὄχι τά περασμένα, δέν θά ἦσαν ἱκανά τά μέλλοντα νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό κεῖ; Σκέψου σέ παρακαλῶ πῶς ἦταν φυσικό καί οἱ ἄλλοι ἄρρωστοι νά εἶναι ἥσυχοι. Γιατί μήτε ἡ ὥρα δέν ἦταν φανερή πού ταραζόταν τό νερό. Καί στό κάτω-κάτω οἱ κουτσοί καί οἱ κουλλοί μποροῦσαν νά παρατηρήσουν. Οἱ τυφλοί ὅμως πού δέν ἔβλεπαν; Ἴσως τό καταλάβαιναν ἀπό τό θόρυβο. Ἄς νιώσωμε λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ντροπή καί ἄς στενάξωμε γιά τήν πολλή ἀδιαφορία μας. Τριάντα ὀχτώ χρόνια ἔμεινε στό ἴδιο μέρος ἐκεῖνος καί, μ̉ ὅλο πού δέν πετύχαινε ὅ,τι ἤθελε, δέν ἀπομακρυνόταν. Καί δέν πετύχαινε ὄχι ἀπό ἀδιαφορία δική του ἀλλά γιατί τόν ἐμπόδιζαν καί τόν παραμέριζαν οἱ ἄλλοι. Καί ὅμως δέν ἀπογοητευόταν. Ἐμεῖς ὅμως δέκα ἡμέρες, ἄν μείνωμε κάπου καί παρακαλέσωμε γιά κάτι χωρίς νά πετύχουμε στό τέλος βαρυόμαστε νά δείξωμε τόν ἴδιο ζῆλο. Καί στούς ἀνθρώπους κάποτε μένουμε κοντά τόσο διάστημα ὑποφέροντες τίς ταλαιπωρίες τῆς ἐκστρατείας καί ἐκτελώντας ἐργασίες δουλοπρεπεῖς, χωρίς νά ἐκπληρώνεται πολλές φορές ἡ ἐλπίδα μας. Στόν Κύριο ὅμως τό δικό μας, ὅπου θά πάρωμε ὁπωσδήποτε μεγαλύτερη ἀπό τούς κόπους μας ἀμοιβή - ἡ ἐλπίδα, γράφει, δέν ἀπογοητεύει - δέν θέλομε νά μείνωμε κοντά του μέ τό ζῆλο πού πρέπει. Πόση τιμωρία ἁρμόζει σ̉ αὐτή τή στάση; Ἀκόμη κι ἄν δέν ἦταν δυνατό νά πάρουμε τίποτα, αὐτή τήν ἀδιάκοπη συνομιλία μαζί του δέν ἔπρεπε νά τήν θεωροῦμε ἄξια ἄπειρων ἀγαθῶν; Ἀλλά εἶναι κουραστική ἡ ἀδιάκοπη προσευχή; Ἀλλά καί ποιά ἀρετή δέν εἶναι κοπιαστική; Κι αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη ἀπορία: ὅτι μαζί μέ τήν κακία κληρώθηκε ἡ εὐχαρίστηση, ἐνῶ μέ τήν ἀρετή ὁ πόνος. Πολλοί ἀναζητοῦν τήν αἰτία. Μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός ἀπ̉ τήν ἀρχή ζωή ἐλεύθερη ἀπό φροντίδες καί κόπους. Ἡ ἀργία ὡδήγησε στή διαστροφή καί χάσαμε τόν παράδεισο. Γι̉ αὐτό ἔκαμε ἐπίπονη τή ζωή μας, σάν νά δικαιολογοῦνταν στό γένος τῶν ἀνθρώπων λέγοντας^.σᾶς ἔβαλα μέσα στήν τρυφή, ἀλλά ἡ ἀπιστία σᾶς ἔκαμε χειρότερους. Γι̉ αὐτό διέταξα νά δοκιμάζετε τόν πόνο καί τόν ἱδρῶτα. Ἐπειδή ὅμως οὔτε αὐτός ὁ πόνος δέν συγκράτησε τόν ἄνθρωπο, μᾶς ἔδωσε νόμο μέ πολλές ἐντολές βάζοντάς μας, ὅπως στό δύσκολο ἄλογο, δεσμά καί χαλινάρια. Τό ἴδιο κάνουν καί οἱ ἀλογοδαμαστές. Γι̉ αὐτό εἶναι ἐπίπονη ἡ ζωή μας. Ἡ ζωή ἡ χωρίς κόπο συνήθως διαφθείρει. Ἡ φύση μας δέν δέχεται τήν ἀργία, εὔκολα κλίνει στήν κακία. Ἄς ὑποθέσωμε ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό κόπους ὁ φρόνιμος καί ἐνάρετος γενικά, ἀλλά ἐπιτυγχάνουν τό κάθε τι ἀκόμα καί κοιμισμένοι. Τήν ἄνεση πού θά προέκυπτε ποῦ θά τή χρησιμοποιούσαμε; Ὄχι στήν ἀνοησία καί τήν ὑπερηφάνεια;Ἀλλά γιατί ἔχει συζευχθῆ μέ τήν κακία πολλή εὐχαρίστηση καί μέ τήν ἀρετή πολύς κόπος καί ἱδρῶτας; Καί τί χάρη θά εἶχε καί τί μισθό θά ἔπαιρνε, ἄν τό πρᾶγμα δέν ἦταν κοπιαστικό; Ἔχω νά σᾶς δείξω πολλούς πού ἀποστρέφονται ἐκ φύσεως τό γάμο καί τόν ἀποφεύγουν μέ σιχαμάρα. Αὐτούς θά τούς ποῦμε φρόνιμους καί θά τούς στεφανώσωμε καί θά τούς ἀνακηρύξωμε πανηγυρικά; καθόλου. Γιατί ἡ σωφροσύνη εἶναι ἐγκράτεια καί ὑπερίσχυση πάνω στίς ἡδονές ὕστερα ἀπό μάχη. Καί τά πολεμικά τρόπαια εἶναι λαμπρότερα, ὅταν οἱ ἀγῶνες εἶναι σκληροί, ὄχι ὅταν οἱ ἀντίπαλοι δέν ἀντιστέκονται. Εἶναι πολλοί νωθροί ἀπό τή φύση. Αὐτούς δέ θά τούς ποῦμε ἐνάρετους. Γιαυτό ὁ Χριστός ἀναφέροντας τρεῖς τρόπους εὐνουχισμοῦ τούς δύο τούς ἀφήνει ἀβράβευτους καί τόν ἕναν μόνο βραβεύει μέ τή βασιλεία. Σᾶς λέω καί γιατί χρειάζεται ἡ κακία. Ποιός ἄλλος εἶναι ὁ δημιουργός τῆς κακίας ἀπό τή θεληματική ἀδιαφορία; Κι οἱ ἀγαθοί ἔπρεπε νά εἶναι μόνοι. Ποιό εἶναι τό γνώρισμα τοῦ ἀγαθοῦ, ἡ νηφαλιότητα καί ἡ ἀγρυπνία ἤ ὁ ὕπνος καί τό ροχαλητό; Καί γιατί φαινόταν γιά ἀγαθό τό νά ἐπιτυγχάνης χωρίς κόπο; Φέρνεις ἐνστάσεις πού θά ἔφεραν ζωντανά καί λαίμαργοι καί ἄνθρωποι πού νομίζουν Θεό τήν κοιλιά τους. Ἀποκρίσου μου ὅτι αὐτοί εἶναι λόγοι ἀδιαφορίας. Ἄν ὑπάρχη βασιλέας καί στρατηγός, κι ἐνῶ ὁ βασιλιάς κοιμᾶται καί μεθᾶ, ὁ στρατηγός μέ ταλαιπωρίες τήν ἕκτη ὥρα στήνει τά τρόπαια, σέ ποιόν θά ἀπέδιδες τήν νίκη; Καί ποιός χάρηκε τή χαρά τῆς νίκης; Βλέπεις ὅτι ἡ ψυχή κλίνει σ̉ ἐκεῖνον μέ τόν ὁποῖον κοπίασε; Γι̉ αὐτό καί τήν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς τή συνώδεψε μέ κόπους, ἐπειδή ἤθελε νά ἐξοικειώση τήν ψυχή μ̉ αὐτή. Γι̉ αὐτό τήν ἀρετή κι ἄν ἀκόμα δέν τήν πραγματοποιήσωμε τή θαυμάζομε, ἐνῶ τήν κακία μ̉ ὅλη τή γλυκύτητα τήν καταδικάζομε. Κι ἄν ἐρωτήσης, γιατί δέ θαυμάζομε πιό πολύ τούς ἐκ φύσεως ἀγαθούς ἀπό ἐκείνους πού εἶναι ἀγαθοί μέ τήν θέλησή τους; Ἐπειδή εἶναι δίκαιο νά προτιμᾶται αὐτός πού κοπιάζει. Καί γιά πιό λόγο τώρα κοπιάζομε; Ἐπειδή τήν ἔλλειψη τοῦ κόπου δέν τήν ἐκρατήσαμε ὅπως ἔπρεπε. Κι ἄν τό καλοεξετάση κανένας, ἡ ἀργία πάντα μᾶς ἔβλαψε καί δημιούγησε πολύν κόπον. Κι ἄν θέλης, ἄς κλείσουμε κάποιον σ̉ ἕνα σπίτι κι ἄς ἱκανοποιοῦμε μόνο τή λαιμαργία του, χωρίς νά τόν ἀφήνουμε οὔτε νά βαδίζη οὔτε στήν ἐργασία νά τόν βγάζουμε. Ἀλλά ἄς χαίρεται τό φαγητό καί τόν ὕπνον καί ἄς γλεντᾶ ἀδιάκοπα. Ὑπάρχει ἀθλιώτερη ζωή ἀπ̉ αὐτήν; Εἶναι ἄλλο ὅμως νά ἐργάζεσαι καί ἄλλο νά κοπιάζης. Ἦταν στό χέρι μας τότε νά ἐργαζώμαστε χωρίς κόπους. Μά εἶναι δυνατό; Βέβαια εἶναι, κι αὐτό θέλησε ὁ Θεός, ἀλλά δέν τό ἐβαστάξαμε ἐμεῖς. Γι̉ αὐτό μᾶς ἔβαλε νά καλλιεργοῦμε τόν Παράδεισο, ὁρίζοντάς μας τήν ἐργασία χωρίς νά ἀναμείξη τόν κόπο. Γιατί βέβαια ἄν ὁ ἄνθρωπος κοπίαζε ἀπό τήν ἀρχή δέν θά πρόσθετε ἔπειτα τόν κόπο σάν τιμωρία. Γιατί εἶναι δυνατόν νά ἐργάζεται κανείς καί νά μήν κοπιάζει, ὅπως οἱ ἄγγελοι. Γιά νά πεισθῆτε ὅτι ἐργάζονται, ἀκοῦστε τί λέγει: Μποροῦν μέ τή δύναμή τους νά ἐκτελέσουν τό λόγο του. Τώρα ἡ ἔλλειψη τῆς δυνάμεως προξενεῖ πολλή κούραση^.τότε ὅμως αὐτό δέ γινόταν. Αὐτός πού μπῆκε στήν περίοδο τῆς ἀναπαύσεώς του, ἀναπαύθηκε λέει, ἀπό τά ἔργα του, ὅπως ἀπό τά δικά του ὁ Θεός. Ἐδῶ δέν ἐννοεῖ ἀργία ἀλλά ἔλλειψη κόπου. Γιατί ὁ Θεός καί τώρα ἀκόμη ἐργάζεται καθώς λέγει ὁ Χριστός^.Ὁ πατέρας μου ὡς τώρα ἐργάζεται κι ἐργάζομαι κι ἐγώ. Γι̉ αὐτό συμβουλεύω ἀφοῦ ἐγκαταλείψεται κάθε ἀδιαφορία νά ζηλέψετε τήν ἀρετή. Γιατί ἡ εὐχαρίστηση τῆς κακίας εἶναι σύντομη ἐνῶ ἡ λύπη παντοτινή^.τῆς ἀρετῆς ἀντίθετα, ἀγέραστη εἶναι ἡ χαρά καί πρόσκαιρος ὁ κόπος. Ἡ ἀρετή ξεκουράζει τόν ἐργάτη της καί πρίν ἀπό τή βράβευσή του, συντηρῶντας τον μέ τίς ἐλπίδες, ἐνῶ ἡ κακία τιμωρεῖ τόν δικό της ἐργάτη, πιέζοντας τή συνείδηση καί τρομοκρατῶντας την καί προδιαθέτοντας σέ ὑποψία ἐναντίον ὅλων. Κι αὐτά βέβαια ἀπό πόσους κόπους καί ἱδρῶτες εἶναι χειρότερα. Κι ἄν στή θέση τους ὑπῆρχε μόνο εὐχαρίστηση, τί χειρότερο ὑπάρχει ἀπό τήν εὐχαρίστηση αὐτή; Τήν ἴδια ὥρα φανερώνεται καί μαραμένη χάνεται καί φεύγει πρίν τήν πιάση κανένας, κι ἄν πῆς τήν ἀπόλαυση τῶν σωμάτων ἤ τοῦ γλεντιοῦ ἤ τῶν χρημάτων^.δέν παύουν νά γερνοῦν καθημερινά. Κι ὅταν ἡ ἡδονή συνεπάγεται κόλαση καί τιμωρία, ποιός θά ἦταν πιό ἀξιολύπητος ἀπό αὐτούς πού τήνἐπιδιώκουν; Ἄς τά ξέρωμε αὐτά κι ἄς ὑποφέρωμε τά πάντα γιά χάρη τῆς ἀρετῆς. Γιατί ἔτσι θά χαροῦμε καί τήν ἀληθινή ἀπόλαυση μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μαζί μ̉ ἐκεῖνον καί στόν Πατέρα καί στό ἅγιο Πνεῦμα ἄς εἶναι ἡ δόξα στούς αἰῶνες. Ἀμήν.

Πηγή:Ι.Μ.Καισαριανής,Βύρωνα και Υμηττού

Παιδικό

Γεώργιος Aθάνας

Πήγα χτες στην εκκλησιά κι έφερα κεροδεσιά. M’ ανασήκωσεν η νόνα να φιλήσω την εικόνα. Φίλησα την Παναγιά στη χρυσή της την ποδιά και μου γλύκανε τα χείλια σάμπως να ’φαγα σταφύλια! Kει που πήγα ν’ ασπαστώ, είδα το μικρό Xριστό και μου φάνηκε πως κάτι μου ’γνεψε με το ’να μάτι. Tον ρωτάω: «Tι αγαπάς;» Mού ειπε: «Φεύγοντας ο παπάς, θά ’βγω στο περβόλι απέξω μ’ όλα τα παιδιά να παίξω».

(από το βιβλίο: Aντιγόνη Mεταξά, H νέα εγκυκλοπαίδεια του παιδιού, Φυτράκης-«Tύπος» A.E., χ.χ.)

Ζῶ ἐν Χριστῷ σημαίνει ζῶ πέραν τοῦ θανάτου. Clement Olivier.

 

Ἀπό τό χριστιανισμό μαθαίνουμε ὅτι τό πρόσωπο ἀνάλογα μέ τήν πίστη του ἀδράχνεται σέ μία μεγάλη ἀναστάσιμη κίνηση. Στήν εὐχαριστηριακή καρδιά τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καί στήν πνευματική «καρδιά» κάθε πιστοῦ, ὁ Χριστός ἐξακολουθεῖ νά νικᾶ τό θάνατο. Ἔτσι, ἡ ἀνθρωπότητα καί, δι’ αὐτῆς, τό σύμπαν εἰσάγονται σέ μία πελώρια μεταμόρφωση: τήν ὁποία ἡ ἁγιότητα προλαμβάνει καί σπεύδει στήν ὁλοκλήρωσή της.

Γιατί, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «πάσα ἡ κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν [...] ἐλευθερωθήσεται ἀπό τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 8,18-22). Ὅταν κάποιος ἀγαπᾶ, ὅταν ἀγάπησε ἔστω καί γιά μία στιγμή, ξέρει πώς κανείς δέν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά τό ποτήριο τῆς εὐχαριστίας, ὅπου ὑπεραφθονοῦν οἱ θεῖες ἐνέργειες «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς»,

Ὁ ἅγιος εἶναι ὁ ἄλλως ζῶν, πού δρασκέλισε ἤδη τό θάνατο καί μεταλαμβάνει τήν Ἀνάσταση.

Στήν παλαιοχριστιανική ἐποχή, οἱ ἄνθρωποι ὀνόμαζαν ἕναν μεγάλο πνευματοφόρο ὡς ἕναν ἀναστημένο. Καί ὁ λαός χαρακτήριζε τούς χριστιανούς, ὅταν ὁ διωγμός ηὔξανε τό μαρτύριο, ὡς «ἐκείνους πού δέν φοβοῦνταν τό θάνατο».

Ἔτσι, ὁ θάνατος ἄλλαξε σημασία. Δέν εἶναι πιά τεῖχος τῆς ἀγωνίας, ἀλλά, διαμέσου τῆς ἀδημονίας πού ἐξομοιώνεται μ’ ἐκείνη τοῦ Χριστοῦ, ὑπόσχεται εἰρήνη.

«Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν», λέει ὁ Χριστός, «εἰρήνην τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν»,«οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν»: μία εἰρήνη πού δέν εἶναι πιά ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Τό νά ζεῖ κανείς ἐν Χριστῷ σημαίνει νά ζεῖ πέραν τοῦ θανάτου, νά κάνει νά βλασταίνει μέσα του τό «σῶμα τῆς δόξης».

Στήν Κωνσταντινούπολη, ὅταν πάρει κανείς τήν ἀρχαία «Μέση Ὁδό», ἀφήνει πίσω του τήν Ἁγία Σοφία, τή βασιλική τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, πού ὑπῆρξε τό κέντρο ἑνός θαυμάσιου, ἀλλά κλειστοῦ, χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ• καί καταλήγει φτάνοντας, στά προάστια, στή μικρή ἐκκλησία τῆς χώρας, δηλαδή τῶν ἀγρῶν, οἱ ὁποῖοι ἄρχιζαν ἀπό ‘κεῖ, ἀλλά δείχνει ἐπίσης τό «σύνορο», ἐκεῖνο τῆς πόλης, ἐκεῖνο ἑνός πολιτισμοῦ, τό σύνορο κυρίως τῆς ἀνθρώπινης μοίρας.

Σ’ ἕνα εὐρύχωρο πλαϊνό παρεκκλήσι, τό ὕστερο Βυζάντιο πού βάδιζε πρός τό θάνατο, ἔγραψε γιά μᾶς τό μήνυμά του: στήν τοιχογραφία τῆς ἁψίδας, ὁ Χριστός κατεβαίνει στόν Ἅδη γιά νά τόν συντρίψει• εἶναι λαμπροφορεμένος, ἀλλά δέν βρίσκεται πιά ἐπί τοῦ ὄρους τῆς Μεταμορφώσεως, εἶναι στόν ἴδιο τό βυθό τῆς ἀγωνίας καί τῆς σκοτεινῆς ἀσφυξίας. Τό ἕνα του πόδι, μέ μία ἀπίστευτη βία, θραύει τά «κλεῖθρα τοῦ κόσμου τούτου». Τό ἄλλο πόδι, σέ μία κίνηση χοροῦ, σάν σέ κολύμπι, ἀρχίζει τήν ἄνοδο, ὅπως ὁ βουτηχτής πού, ἀφοῦ ἄγγιξε τό βυθό, τόν «χτυπᾶ» γιά ν’ ἀνέβει ξανά στόν ἀέρα καί τό φῶς.

Ἀλλά ὁ ἀέρας καί τό φῶς εἶναι Ἐκεῖνος: «σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσει ἐν τῷ παραδείςῳ» μπόρεσε νά πεῖ, τήν ὥρα τῆς σταυρώσεως, στό ληστή πού ξεψυχοῦσε δίπλα του.

Ὁ ἀέρας καί τό φῶς εἶναι ἡ ἀκτινοβολία τοῦ προσώπου του πού ἀστράφτει ἀπό τό Πνεῦμα.

Καί νά ἡ ἀπελευθερωτική χειρονομία: κάθε χέρι τοῦ Χριστοῦ πιάνει ἀπό τόν καρπό τοῦ χεριοῦ (καί ὄχι ἀπό τήν παλάμη, ἡ σωτηρία εἶναι προπάντων ἕνα δῶρο καί ὄχι μία διαπραγμάτευση) τόν Ἄνδρα καί τή Γυναίκα, καί τούς πετᾶ ἔξω ἀπ’ τά μνήματά τους. Κανένα καθρέφτισμα: κάθε πρόσωπο εἶναι ἄπειρο καί σ’ αὐτή τήν τέχνη τά σώματα δέν ρίχνουν σκιά. Καμιά μετενσάρκωση: κάθε πρόσωπο εἶναι μοναδικό. Καμιά σύγχυση: κάθε πρόσωπο εἶναι ἕνα μυστικό.

Κανένας χωρισμός: ὅλα τά πρόσωπα εἶναι φλόγες τῆς ἴδιας Φωτιᾶς. Καί ὁ σκοπός δέν εἶναι ἡ ἀθανασία τῶν ψυχῶν· ἀθάνατες, εἶναι ἤδη καί στόν Ἅδη, σ’ αὐτόν τόν ἀθάνατο θάνατο πού συνιστᾶ ἡ ἀγωνία: κάθε πρόσωπο εἶναι ἐκ τῆς γῆς, ἀλλ’ αὐτή ἡ γῆ εἶναι καμωμένη ἀπ’ τόν οὐρανό.
 

Πηγή:http://www.agiazoni.gr

"῎Ερχεται ἡ «Κάρτα τοῦ Πολίτη».

Σχόλιο klision: Διαβάστε προσεκτικά τήν παρακάτω εἴδηση. ῞Ολα ὅσα περιγράφονται θά τά βροῦμε μπροστά μας τούς ἑπόμενους μῆνες. Τί θά εἶναι αὐτό τό "ἔξυπνο τσίπ"; Πῶς θά προστατεύονται οἱ ἀνθρώπινες ἐλευθερίες καί ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου; ῾Οδεύουμε πρός μία ἀριθμοποίηση; Σέ τί διλήμματα θά μᾶς ἐμπλέξουν; Ποιός θά μᾶς σώσει ἀπό τόν "Μεγάλο ἀδελφό" πού πασχίζει γιά τό καλό μας; Τί μᾶς ἑτοιμάζει ἡ Νέα ἐποχή; Θά ἐμπεριέχεται στήν "κάρτα τοῦ πολίτη" ὁ δυσώνυμος ἀριθμός τοῦ ᾿Αντιχρίστου 666; Αὐτά καί ἄλλα ἐρωτήματα εἶναι πού θά πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήσουν σοβαρά, ἰδίως ἐμᾶς τούς χριστιανούς. Δέν κινδυνολογοῦμε, δέν δέρουμε εἰς ἀέρα, ἁπλῶς διαπιστώνουμε μέ τήν κοινή λογική τήν ἀλληλουχία τῶν γεγονότων καί τό πού πηγαίνει ἤ πού τό πᾶνε τό πρᾶγμα. Τί θά πεῖ ἡ ᾿Εκκλησία; Τά πράγματα δέν εἶναι ἁπλά. ῎Εχουν ἀρχίσει νά δυσκολεύουν. ῾Η σύμπτωση μέ τήν οἰκονομική κρίση εἶναι ἁπλή συγκυρία ἤ εἶναι τό πλαίσιο γιά νά περάσει εὐκολότερα κι αὐτό τό μέτρο; Προβληματισμοί πού δέν πρέπει νά μᾶς ἀφήσουν ἀδιάφορους.

Θα έχει σχήμα πιστωτικής και θα περιέχει ένα «έξυπνο» τσιπ, στο οποίο θα ενσωματωθούν ο αριθμός δημοτολογίου, το ΑΦΜ και ο ΑΜΚΑ, ενώ στις προθέσεις της κυβέρνησης είναι να αντικαταστήσει τις παλιές αστυνομικές ταυτότητες

«E» 23/4

Η «Κάρτα του Πολίτη» έρχεται από το πρώτο εξάμηνο του 2011 και στις προθέσεις της κυβέρνησης είναι να αντικαταστήσει τις παλιές αστυνομικές ταυτότητες.

Σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Εσωτερικών, η «Κάρτα» θα έχει σχήμα πιστωτικής, θα περιέχει ένα «έξυπνο» τσιπ στο οποίο θα ενσωματωθούν ο αριθμός δημοτολογίου κάθε πολίτη, το ΑΦΜ, ο ΑΜΚΑ, καθώς και ο αριθμός της αστυνομικής ταυτότητας. Στη μία όψη της κάρτας θα υπάρχει φωτογραφία του κατόχου, καθώς και δακτυλικό αποτύπωμα.

Η «ΚΑΡΤΑ του Πολίτη» θα αποτελέσει «διαβατήριο» στον ψηφιακό
κόσμο, αναφέρουν στελέχη του υπουργείου Εσωτερικών

Αρμόδια στελέχη του υπουργείου Εσωτερικών αναφέρουν στο «Εθνος» ότι η «Κάρτα του Πολίτη» θα αποτελέσει «διαβατήριο» στον ψηφιακό κόσμο. Οπως προβλέπεται, με την εισαγωγή του σειριακού αριθμού και του κωδικού πρόσβασης που θα τη συνοδεύει, θα επιτρέπεται στον πολίτη, μέσω Διαδικτύου, η πρόσβαση στον ιατρικό του φάκελο, στα στοιχεία που αφορούν την περιουσία του κτλ.
Στόχος της κυβερνητικής εξαγγελίας είναι η δημιουργία μίας Κάρτας η οποία να χρησιμοποιείται για όλες τις δυνητικές χρήσεις (ως κάρτα δημότη, ως κάρτα ασφαλισμένου, ως κάρτα αγρότη, ως κάρτα ασθενούς, ως κάρτα μετανάστη, ως κάρτα νέου κ.λπ.).
ΣύσκεψηΓια να επιτευχθεί ο στόχος, ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη στο Μέγαρο Μαξίμου ζήτησε από τους αρμόδιους υπουργούς, καθώς και από τους γενικούς και ειδικούς γραμματείς που συμμετείχαν να επισπευσθούν οι απαραίτητες προεργασίες.
Από την 1η Μαΐου μέχρι και το τέλος του έτους θα ξεκινήσει η λειτουργία των αρμόδιων επιτροπών οι οποίες θα εξετάσουν:

• τη διαλειτουργικότητα των εθνικών μητρώων στοιχείων πολιτών,
• τη δημιουργία του κατάλληλου νομικού πλαισίου,
• τη δημιουργία και ετοιμότητα των απαραίτητων υποστηρικτικών υποδομών,
• την επιλογή τεχνικών προδιαγραφών που θα είναι σύμφωνες με τα ευρωπαϊκά πρότυπα ώστε να εξασφαλίζεται η διαλειτουργικότητα της κάρτας στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (διακήρυξη Υπουργών για την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση).

Κάρτα Πολίτη
Εκδοση σε δύο φάσεις
Η έκδοση της κάρτας θα γίνει σε δύο φάσεις. Στην πρώτη θα εκδοθεί για πολίτες άνω των 18 ετών και στη δεύτερη φάση για τις ηλικίες 12 έως 18 ετών. Κατά προτεραιότητα, στο πλαίσιο Κοινοτικού Κανονισμού θα εκδοθεί η Κάρτα του Μετανάστη, μέχρι τον Μάιο του 2011.
Η προετοιμασία θα γίνει από το υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και η έκδοση θα υλοποιηθεί στις υποδομές του υπουργείου Προστασίας Πολίτη. Το κόστος έκδοσης κάθε κάρτας υπολογίζεται στα 5 ευρώ. Συνολικά η χρηματοδότηση για την «Κάρτα του Πολίτη» θα καλυφθεί από κοινοτικούς πόρους του ΕΣΠΑ και συγκεκριμένα από τα Επιχειρησιακά Προγράμματα «Διοικητική Μεταρρύθμιση» και «Ψηφιακή Σύγκλιση».
Νίκος Β. Τσίτσας

Πηγή:http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=11345027 (῎Εθνος, 23-04-2010)