Τρίτη 27 Απριλίου 2010
Βασικός χειρισμός διαδραστικού πίνακα SMART Board (video)
Τοῦ ᾿Αββᾶ ᾿Ιουστίνου Πόποβιτς ΕΚΛΟΓΑΙ ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
Η χριστοειδής καρδία του κόσμου
Και δω σε μας δουλεύουν σκληρά μα δουλεύουν δίχως προσευχή. Και σε μας υπάρχει σκέψη μα σκέψη δίχως προσευχή. Φαίνεται πώς όλοι, συνειδητά και ασυνείδητα, πασχίζουν να αλλάξουν την από Χριστού δοσμένη οικονομία της εκκλησιαστικής ζωής, να την φτιάξουν κατ' εικόνα και ομοίωση δική τους. Στην θέση της εικόνος του Χριστού ν' αποτυπώσουν την δική τους εικόνα, να καταλάβουν το μέρος της εικόνος. Όλα αυτά όμως, λίγο ή πολύ, αγγίζουν τα όρια της ανταρσίας: απέρριψαν τον από Χριστού ορισμένο οικονόμο, την προσευχή, από τον οίκο της προσευχής και νευρικά εισήγαγαν τούς νομικούς και συνταγματικούς και τούς επιστημοφιλοσοφικούς οικονόμους, αυτούς τούς στερημένους από χάρη και προσευχή·
Είναι φοβερά και απελπιστικά πολλοί, πάμπολλοι εκείνοι πού εξυμνούν (θεοποιούν) το «πνεύμα των καιρών», το ενθρονίζουν στην καθέδρα της διανοίας τους, το προσκυνούν ως βασιλέα και θεό τους, του προσφέρουν θυσίες νομίζοντας ότι προσφέρουν υπηρεσία στον Χριστό. Γι' αυτούς δεν είναι το Αιώνιο κριτήριο για τον χρόνο, αλλά ό χρόνος για την αιωνιότητα. Δεν νιώθουν πώς ό χρόνος δίχως την Αιωνιότητα είναι το πιο φρικιαστικό μεταφυσικό τέρας το όποιο σχεδιάζει κακοποιημένες φιγούρες της ζωής παρμένες από το φυσικό χώρο, πλάθει την ύλη σαν άλλο ζυμάρι και την καταβροχθίζει με λαιμαργία. Και ό Χριστός; Αυτός ό περίεργος Χριστός; - Για την χριστομάχο υψηλοφροσύνη δεν είναι παρά μία τελειωμένη ιστορία στα μεθυσμένα στόματα της τραγωδίας πού έχει μεθύσει τον πλανήτη.
Είναι φοβερά και απελπιστικά πολλοί, πάμπολλοι εκείνοι πού εξυμνούν (θεοποιούν) το «πνεύμα των καιρών», το ενθρονίζουν στην καθέδρα της διανοίας τους, το προσκυνούν ως βασιλέα και θεό τους, του προσφέρουν θυσίες νομίζοντας ότι προσφέρουν υπηρεσία στον Χριστό. Γι' αυτούς δεν είναι το Αιώνιο κριτήριο για τον χρόνο, αλλά ό χρόνος για την αιωνιότητα. Δεν νιώθουν πώς ό χρόνος δίχως την Αιωνιότητα είναι το πιο φρικιαστικό μεταφυσικό τέρας το όποιο σχεδιάζει κακοποιημένες φιγούρες της ζωής παρμένες από το φυσικό χώρο, πλάθει την ύλη σαν άλλο ζυμάρι και την καταβροχθίζει με λαιμαργία. Και ό Χριστός; Αυτός ό περίεργος Χριστός; - Για την χριστομάχο υψηλοφροσύνη δεν είναι παρά μία τελειωμένη ιστορία στα μεθυσμένα στόματα της τραγωδίας πού έχει μεθύσει τον πλανήτη.
* Ό Χριστός, ή απτή Του παρουσία, το θελκτικό Του πρόσωπο, είναι για μένα ή αναγκαιότερη των αναγκαιοτήτων. Ποθώντας συνεχώς Εκείνον, πώς να μην αποκάμει ή ψυχή μου στην προσευχή; Μα μήπως μπορώ να Τον προσεγγίσω και αλλιώς παρά μονάχα με την προσευχή; Ποιος είμαι εγώ για να φιλοσοφήσω, για να φιλοσοφώ περί Εκείνου δίχως προσευχή;
Ανθρωποφάγοι ή η αγάπη της αυτοθυσίας
* Σήμερα, λίγοι είναι οι άνθρωποι πού έχουν υγιή φιλοσοφική αίσθηση. Συνήθως, τα γεγονότα εκτιμώνται αποσπασματικά και πολύ σπάνια, μέσα στην οργανική τους πληρότητα. Ή εγωιστική αυτοτύφλωση, ατομικού, εθνικού ή και ταξικού χαρακτήρα, φράζει τον νου του άνθρωπου προς κάθε κριτική προοπτική και έτσι αυτός βασανίζεται μέσα στην προσωπική του κόλαση. Δεν υπάρχει διέξοδος αφού δεν υπάρχει φιλανθρωπία. Οι Ευρωπαίοι μεταλλάσσονται ραγδαία σε ανθρωποφάγους επειδή με την αυτάρκεια τους στέρησαν από τον εαυτό τους την ικανότητα για μια ζώσα αίσθηση της ευαγγελικής αγάπης. Γιατί μονάχα ή ευαγγελική και Χριστοειδής αγάπη υποτάσσει κάθε μορφή ανθρωπίνου εγωισμού και αυτάρκειας. Μια τέτοια αγάπη σημαίνει πάντοτε την αυτοθυσία. Δεν μπορεί ό άνθρωπος να εξέλθει από αυτήν την δαιμονική τάση προς αμαρτία αν δεν μεταδώσει την ψυχή του στους άλλους μέσα από την άσκηση της αυτοθυσιαζομένης αγάπης, υπηρετώντας τους με ευαγγελική αφοσίωση και ειλικρίνεια.
Μεγάλη χαρά μου προξενεί πάντοτε, όταν ανάμεσα στους διανοούμενους συναντήσω κάποιαν ανθρώπινη ύπαρξη ή οποία κατά την ιστοριοσοφία της δεν εμπίπτει στο χώρο της ζωολογίας. Συγχωρήστε μου το παράδοξο της διαπίστωσης μα μου το επιβάλλει ή εμπειρία μου.
Μεγάλη χαρά μου προξενεί πάντοτε, όταν ανάμεσα στους διανοούμενους συναντήσω κάποιαν ανθρώπινη ύπαρξη ή οποία κατά την ιστοριοσοφία της δεν εμπίπτει στο χώρο της ζωολογίας. Συγχωρήστε μου το παράδοξο της διαπίστωσης μα μου το επιβάλλει ή εμπειρία μου.
Το πιο εμφανές σημείο της χριστιανικής φιλίας είναι το ακόλουθο: να θυμάσαι τον φίλο σου στις καθημερινές σου προσευχές.
http://www.impantokratoros.gr/075B7475.el.aspx
«Τό ἄλογο τοῦ Θεοῦ» τοῦ C.V. Gheorghiu
Κάθε φορά που φαντάζομαι τον πατέρα μου, τον βλέπω με τον ζυγό γύρω από το λαιμό του, ζευγμένον με το επιτραχήλι. Τον βλέπω ζευγμένον, σαν ένα άλογο του Ιησού Χριστού. Ποδεμένον με τις πεταλωμένες μπότες του, να τρέχει από τη μια στην άλλη άκρη της ενορίας, τριάντα ορεινά χιλιόμετρα, που έπρεπε να διατρέξει δύο φορές τη μέρα μερικές φορές. Γι’ αυτό ήταν πάντα αποκαμωμένος. Έτοιμος να σωριαστεί απ’ την κούραση. Όπως κάθε ζευγμένο πλάσμα. Κι όμως δε σταματούσε ποτέ.
Ο πατέρας μου λοιπόν αναχωρούσε, χωρίς καμιά καθυστέρηση, μαζί με τον χριστιανό που ερχόταν να τον ζητήσει. Έβγαινε από το πρεσβυτέριο, πριν ακόμη ο άνθρωπος χτυπήσει την πόρτα. Διότι πάντα ήταν κάτι το επείγον: κάπου ένα ανθρώπινο πλάσμα περίμενε τον Θεό. Και ο πατέρας μου βιαζόταν. Ο πατέρας μου βάδιζε δίπλα στον άνθρωπο μέχρι την πόρτα. Βγαίνοντας απ’ τον περίβολο, τον ιερό χώρο, ο άνθρωπος που είχε έλθει να ζητήσει τον πατέρα μου ανέβαινε στο άλογο. Και ο πατέρας μου βάδιζε πίσω απ’ το άλογο.
Ένας ιερεύς ποτέ δεν ανεβαίνει στο άλογο. Αυτή είναι η παράδοση στα ορεινά μέρη μας. Ο πατέρας μου λοιπόν μεταφέροντας τον σάκο, μέσα στον οποίο βρίσκονταν το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού, ο σταυρός και ο «ζυγός», οδοιπορούσε πίσω από τον άνθρωπο που πήγαινε καβάλα. Οδοιπορούσε ο φτωχός μου πατέρας, αν και ήταν τόσο εύθραυστος, τόσο αδύνατος, βάδιζε σαν ένα άλογο, πίσω από τον έφιππο άνθρωπο. Ακολουθώντας τις οπλές του αλόγου με τις πεταλωμένες μπότες του, χωρίς να μένει πίσω καθόλου.
Μερικές φορές, πολύ σπάνια, έλεγε σε μας τα παιδιά, χαμογελώντας:
- Είμαι το άλογο του Ιησού Χριστού. Ο Θεός καβαλικεύει πάνω μου, σαν σε άλογο….
Κι έλεγε την αλήθεια. Γιατί αυτό δεν ήταν ένα αστείο, όπως εμείς το παίρναμε, όταν ήμασταν μικροί. Ο πατέρας μου μετέφερε το Αίμα και το Σώμα του Θεού, όπως ένα άλογο μεταφέρει τον καβαλάρη του. Παντού. Μέρα και νύχτα. Ο Θεός καβαλίκευε πάνω στους ώμους του πατέρα μου, κάθε στιγμή και πήγαινε μέχρι τα βάθη των σκοτεινών δασών με τα έλατα και μέχρι τη σιωπηλή καρδιά των άγριων βουνών.
- Δεν σ’ αγαπούν οι γυιοι και οι θυγατέρες σου εν Χριστώ, έλεγα στον πατέρα μου, βλέποντάς τον τσακισμένο απ’ την κούραση. Μόλις επέστρεψες στο πρεσβυτέριο κι ήλθαν ξανά να σε φωνάξουν. Μόλις ξάπλωσες και έφτασαν. Σε ξυπνούν. Σε αναγκάζουν να βγαίνεις έξω οποιαδήποτε στιγμή, με οποιονδήποτε καιρό και σε κάνουν να περπατάς ώρες και ώρες με τα πόδια πίσω τους, ενώ εκείνοι προχωρούν καβάλα. Σε σέρνουν έξω χωρίς σταματημό, μέσα στη νύχτα, μέσα στη βροχή, μέσα στη λάσπη και το χιόνι. Οι πιστοί σου σ’ αγαπούν λιγότερο απ’ τα ζώα τους. Διότι ποτέ δε ζητούν απ’ τα κτήνη τους αυτό που ζητούν απ’ τον πατέρα τους, τον ιερέα τους. Γιατί δε σε λυπήθηκαν ποτέ; Γιατί δε σε ευσπλαχνίσθηκαν ποτέ;
- Η ευσπλαχνία ταιριάζει συνήθως στους ανθρώπους, τα ζώα, τα πράγματα, μα όχι στον «ιερέα», απάντησε ο πατέρας μου. Θα ’ταν κουτό, παράλογο και ασεβές μαζί να τον λυπούνται οι άνθρωποι. Κάθε χριστιανός χτυπώντας την πόρτα του ιερέως, χτυπά στην πραγματικότητα, την πόρτα του Θεού. Διότι ο ιερεύς είναι «αφωμοιωμένος τω υιω του Θεού» (Εβρ. ζ΄ 3). Δεν μπορεί να έλθει στη σκέψη ενός χριστιανού αυτή η ασεβής ιδέα πως ο Θεός κουράστηκε, πως ο Θεός νυστάζει, πεινάει ή του πονούν τα πόδια. Απ’ τον Θεό μπορεί κανείς να ζητάει τα πάντα οποιαδήποτε ώρα και χωρίς να χτυπά την πόρτα.
- Όμως ο ιερεύς είναι κι αυτός άνθρωπος, είπα.
- Όχι, απάντησε ο πατέρας μου. Ο ιερεύς δεν είναι άνθρωπος, αλλά η θυσία ενός ανθρώπου, που προστίθεται στη θυσία του Θεού. Κι αυτό είναι η ιερωσύνη.
Η απάντηση ήταν ωραία. Έξοχη. Κοκκίνισα απ’ την ευχαρίστηση. Αλλά πρόσθεσα:
- Ωστόσο, πρέπει να ’χεις μερικές ώρες τουλάχιστον για ανάπαυση.
- Όχι, απάντησε πατέρας μου. Ο ιερεύς δεν είναι όπως είναι κανείς γεωργός, υπάλληλος ή τεχνίτης. Δε γίνεται κανείς ιερεύς για να έχει ώρες γραφείου με διαλείμματα και μέρες αδείας. Είναι κανείς ιερεύς μόνιμα. Χωρίς διακοπή. Χωρίς ρεπό. Χωρίς καμιά ανάπαυλα. Μέρα και νύχτα. Και όπως μπορεί κανείς να απευθύνεται στον Θεό οποτεδήποτε, οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή της νύχτας και για οποιοδήποτε αίτημα, χωρίς φόβο να τον ενοχλήσει, έτσι μπορεί να ’ρθει στο σπίτι του ιερέως οποτεδήποτε και για οποιοδήποτε λόγο. Βέβαια δεν φθάνομε στο σημείο να έχωμε ιερείς που να μην κοιμούνται, να μην τρώνε και να μην τους πονούν τα πόδια. Αλλά αυτό είναι μια ατέλεια που οφείλομε να τη δεχθούμε όπως είναι, διότι η λατρεία δεν είναι παρά μια εικόνα, μια σκιά των ουρανίων πραγματικοτήτων, όπως αποκαλύφθηκε και στον Μωυσή, όταν επρόκειτο να κατασκευάσει τη Σκηνή. Κοίταξε, του ελέχθηκε, θα φτιάξεις τα πάντα σύμφωνα με το υπόδειγμα που σου φανερώθηκε πάνω στο βουνό (Εβρ. η΄ 5).
Η ιερωσύνη, μίμηση της ιερωσύνης του Χριστού, αποκλείει τις διακοπές. Ισχύει μόνιμα και για την αιωνιότητα (Εβρ. στ΄ 7). Ούτε και ο φυσικός θάνατος του ιερέως δεν μπορεί να τη διακόψει. Και αφού η ιερωσύνη δεν μπορεί να διακοπεί με τον θάνατο, πώς θέλεις να τη διακόψει η πείνα, ο κόπος ή ο ύπνος;
- Είναι κανείς ιερεύς κι ύστερα απ’ τον θάνατο; ρώτησα την πρώτη φορά που το άκουσα αυτό.
- Είναι κανείς ιερεύς για την αιωνιότητα, Assimilatus filio dei, manet sacerdos in aeternum.-
Αφωμοιωμένος τω υιω του Θεού, μένει ιερεύς εις το διηνεκές. (Εβρ. ζ΄ 3)
Επειδή λοιπόν ο ιερεύς είναι αφωμοιωμένος με τον Θεό, δεν μπορεί να πεθάνει. Μένει ιερεύς και μέσα στο θάνατο και παρά τον θάνατο. Στην αιωνιότητα. Γι’ αυτό ακριβώς και ενταφιάζουν τον ιερέα ντυμένον με όλα τα ιερατικά του άμφια, που φορεί όταν τελεί την θεία Λειτουργία. Ο ιερεύς ενταφιάζεται με τον Σταυρό, με το Επιτραχήλι, το Φελόνι, το Στιχάρι, τα Επιμανίκια… Όλα και ολόκληρη τη στολή, όπως γίνεται για την πιο επίσημη ακολουθία. Διότι ο νεκρός ιερεύς θα πάει να λειτουργήσει στην αληθινή ουράνια Εκκλησία, με τον επίσκοπό του, τον Χριστό. Για κάθε ιερέα ο θάνατος είναι μια προαγωγή. Περνάει απ’ τη μικρή του επίγεια εκκλησία στον καθεδρικό ναό του ουρανού, για να τελεί την παγκόσμια λειτουργία γύρω απ’ τον Χριστό. Ποτέ λοιπόν δεν πρέπει να θρηνείται ο θάνατος ενός ιερέως. Διότι δεν πεθαίνει ποτέ. Ο θάνατος είναι ο προβιβασμός του.
Και επειδή ο ιερεύς μένει ιερεύς παρά τον φυσικό θάνατο, όταν τον βάζουν στον τάφο, ντυμένον με τα άμφια που φοράει για την τέλεση της Λειτουργίας, καλύπτουν το πρόσωπό του με τα ιερά Καλύμματα ή τον Αέρα, το πανί εκείνο με το οποίο καλύπτουν κατά τη λειτουργία το Άγιο Ποτήριο, που περιέχει το Σώμα και το Αίμα του Θεού. Ο Αήρ συμβολίζει τον λίθο, που έκλεινε τον τάφο του Ιησού Χριστού. Η πέτρα αυτή που έκλεισε τον τάφο του Χριστού, σφραγίζει επίσης και τον τάφο κάθε ιερέως. Διότι κάθε ιερεύς είναι αφωμοιωμένος με τον Υιό του Θεού.
Ακούγοντάς τον, άφησα τα δάκρυα να κυλήσουν πάνω στο άγιο χέρι του πατέρα μου, που έσκυψα και το φίλησα ευλαβικά. Έτσι .λοιπόν κατάλαβα γιατί ο Φραγκίσκος της Ασσίζης διηγείται πως αν συναντούσε στο δρόμο έναν άγγελο ή έναν ιερέα, να βαδίζουν ο ένας πλάι στον άλλον, θα γονάτιζε πρώρα εμπρός στον ιερέα, φιλώντας του το χέρι και μόνον ύστερα θα γονάτιζε εμπρός στον άγγελο, για να τον χαιρετίσει. Διότι οι άγγελοι είναι κατώτεροι απ’ τους ιερείς σε τούτο, στο ότι δεν μπορούν να μεταμορφώσουν το ψωμί και το κρασί σε σάρκα και αίμα του Θεού. Τα χέρια όμως του ιερέως το μπορούν….
Παρά την ασύγκριτη ευτυχία να είναι υπηρέτης στον ουρανό, ο πατέρας μου ζούσε την επίγεια ζωή του μέσα σε αφάνταστη σκληρότητα και οδύνη. Κάθε χρόνο ο πατέρας μου γινόταν πιο αδύνατος. Πιο άσαρκος. Πιο άυλος. Στα τριάντα του χρόνια τα μαλλιά του πατέρα μου είχαν ασπρίσει. Στα τριάντα χρόνια ο πατέρας μου είχε γεράσει. Τα δόντια του έπεφταν. Εξ αιτίας της αθλιότητας, εξ αιτίας του υποσιτισμού, εξ αιτίας του κόπου και του μόχθου.
Αντίθετα όμως το βλέμμα του γινόταν κάθε χρόνο πιο όμορφο, πιο φωτεινό, πιο ακτινοβόλο και τόσο έντονο ώστε το κεφάλι του έμοιαζε να φωτίζεται μ’ ένα φωτοστέφανο. Παρακολουθούσα ένα ασυνήθιστο γεγονός: όταν ο πατέρας μου παρατηρούσε κάτι τι, το φώτιζε με το βλέμμα του, σαν με κάποιους μυστικούς προβολείς. Βλέποντας αυτό ένοιωσα για πρώτη φορά το γεγονός ότι οι άγιοι, παρατηρώντας τον κόσμο, τον φωτίζουν και τον αγιάζουν.
- Τι κοιτάζεις, ρώτησε ο πατέρας μου, βλέποντάς με βυθισμένον στις σκέψεις.
- Είσαι φωτεινός σαν μια εικόνα, του είπα, κοκκινίζοντας.
Ο πατέρας μου γέλασε. Δεν ήταν ούτε υπερήφανος ούτε ταπεινός. Για να ’σαι υπερήφανος ή ταπεινός πρέπει πρώτα να ’σαι ένα γήινο πλάσμα. Και εκείνος ήταν όλο και λιγότερο γήινος. Γέλασε γιατί η φωνή μου έφθασε στα αυτιά του κι αυτό τον είχε ευχαριστήσει. Ο πατέρας μου σπάνια γελούσε. Όταν κανείς είναι κουρασμένος δεν μπορεί να γελάσει. Μα τώρα είχε χαμογελάσει. Κι’ όταν ο πατέρας μου χαμογελούσε έβλεπε κανείς πως είχε χάσει σχεδόν όλα του τα δόντια. Η καρδιά μου σφιγγόταν. Λυπόμουνα τόσο πολύ για την αθλιότητά του που μόλις μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυά μου. Και έλεγα πως αν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός αποφάσιζε μια μέρα να προσφέρει στον ιερέα του, που ήταν και άλογό του μαζί, τον π. Κωνσταντίνο Gheorghiu, που υπέφερε σ’ όλη του τη ζωή απ’ την πείνα, την δυνατότητα να έχει ξαφνικά ψωμί πάνω στο τραπέζι του, ο προλετάριος πατέρας, ο σεβαστός μου πατέρας θα συνέχιζε - παρά το θαύμα- να πεινάει, όπως και στο παρελθόν. Διότι κι αν είχε κάτι δε θα μπορούσε να το φάει, γιατί δεν είχε πια δόντια… Και ούτε σκέψη πως θα μπορούσε να βάλει ξένα. Ήμαστε τόσο φτωχοί που ούτε στο όνειρό μας δεν θα τολμούσαμε να πάμε στον οδοντογιατρό.
Πηγή:http://www.im-glyfadas.gr
«Σύγχρονη νόσος» ἡ σχολική ἀποτυχία
Μορφή «σύγχρονης νόσου» τείνει να πάρει η σχολική αποτυχία καθώς οι κίνδυνοι που πηγάζουν από αυτήν, ιδίως κατά την περίοδο της εφηβείας , έχουν δυσάρεστα αποτελέσματα, τα οποία ενίοτε είναι απειλητικά για την ζωή του παιδιού. Αν μάλιστα οι μαθησιακές δυσκολίες, που είναι από τις κυριότερες αιτίες της σχολικής αποτυχίας, είναι η «νόσος», η σχολική απελπισία θεωρείται η «κακοήθεια της νόσου».Ο έφηβος βρίσκεται σε μία μεταβατική φάση ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την ενηλικίωση και η ύπαρξη προβλημάτων που τον φέρνει, σε αυτή τη φάση της ζωής του, αντιμέτωπο με ειδικές καταστάσεις του δημιουργεί αμηχανία και αναστάτωση.
«Όλη η πορεία του προς την ανεξαρτητοποίηση και την αυτονομία τίθεται σε αμφισβήτηση και ενδεχόμενα υπονομεύονται οι προσδοκίες και τα όνειρά του.
Μία τέτοια κατάσταση είναι και η σχολική αποτυχία, η οποία συσχετίζεται στην κοινωνία με την κακή επαγγελματική εξέλιξη και την κοινωνικά απαξίωση. Συνοδεύεται επίσης από ελαττωμένη αυτοεκτίμηση, που μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη, και από υπεραναπληρωματική παραβατική δραστηριότητα, που φτάνει μέχρι την περιθωριοποίηση και σε νομικές περιπλοκές.
Οι έφηβοι κακοί μαθητές είναι στην πλειονότητά τους τέτοιοι και στο δημοτικό σχολείο γιατί από τότε δέχονται πιέσεις λόγω των προσδοκιών που έχουν οι οικογένειές τους από αυτούς.» επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αναπληρωτής καθηγητής παιδιατρικής -αναπτυξιολογίας στο ΑΠΘ και διευθυντής του Ιατρείου Αναπτυξιακής Παιδιατρικής της Γ΄ Παιδιατρικής Κλινικής του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Καρδαράς.
«Το σχολείο είναι ένα στίβος όπου το παιδί αναγνωρίζει τον εαυτό του και μέσα από τη συλλογική προσπάθεια πετυχαίνει την προσωπική του εξέλιξη. Η αυτοεκτίμηση και ο επακόλουθος αυτοπροσδιορισμός είναι τα πρώτα κίνητρα για τη σχολική ένταξη. Έχει επίσης μεγάλη σημασία η σχέση του παιδιού με τους συνομήλικους και η αποδοχή τους από αυτούς» αναφέρει ο κ Καρδαράς οποίος θα παρουσιάζει, στο 40ο Παιδιατρικό Συνέδριο της Παιδιατρικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος το οποίο θα πραγματοποιηθεί 27-28 Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη, ανακοίνωση με θέμα «Η σχολική αποτυχία στην εφηβεία».
Περιγράφοντας τις ειδικές καταστάσεις που εμπλέκονται στη σχολική ζωή του εφήβου αναφέρει:
· Το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο του εφήβου και της οικογένειάς του. Μεγάλη οικογένεια, διαλυμένες οικογένειες, χαμηλή κοινωνική τάξη, φτώχεια, μητέρα εργαζόμενη έξω από το σπίτι, κοινωνική απομόνωση, αλκοολισμός και χρήση τοξικών ουσιών από τους γονείς και άλλοι παράγοντες που προκαλούν κοινωνική αποδιοργάνωση.
«Η συντριπτική πλειοψηφία των επονομαζόμενων «προβληματικών» μαθητών προέρχεται από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Έχει διατυπωθεί το ερώτημα μήπως το εκπαιδευτικό σύστημα , όπως είναι δομημένο, ευνοεί την πρόοδο των παιδιών μεσαίων και ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων ή μήπως αυτό αποτελεί επιστημονικό άλλοθι για να συνεχίσουμε να ομαδοποιούμε τα παιδιά με ειδικές δυσκολίες, να παθολογικοποιούμε τις δυσκολίες, τις σχολικές αποτυχίες των μαθητών, αντί να στραφούμε και να εξετάσουμε τις ικανότητες προσαρμογής του συστήματος στο παιδί» εξηγεί ο κ Καρδαράς
· Την εθνο-φυλετική προέλευση. Ο παράγοντας αυτός στις μέρες αναδεικνύεται λόγω της μαζικής μετανάστευσης ατόμων τα οποία δεν ανήκουν ούτε στον πολιτισμό απ΄ όπου προέρχονται ούτε στον πολιτισμό στον οποίο προσπαθούν να ενσωματωθούν
· Τις ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, όπως η δυσλεξία, η δυσαριθμία καθώς και άλλες μαθησιακές δυσκολίες όπως οι διαταραχές της προσοχής, της μνήμης, η δυσκολία στην κατάκτηση του γραπτού λόγου και στη χρήση της γλώσσας σαν εργαλείο, η δυσκολία στις ανώτερες συνειρμικές λειτουργίες, οι διαταραχές στη λεπτή κινητικότητα-έλλειψη συντονισμού ματιού-χεριού, οι οργανωτικές ανεπάρκειες, οι δυσκολίες στην κοινωνική προσαρμογή.
«Τις περισσότερες φορές τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες δεν μπορούν να διαχειριστούν τον όγκο και τη ροή των πληροφοριών και έτσι αυτές δεν περνούν στη βραχεία και τη μακρά μνήμη. Τα παιδιά αυτά γίνονται παρορμητικά, γίνονται οι μάγκες του σχολείου , δημιουργούν φασαρίες , παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά την οποία «μεταδίδουν» και στους άλλους μαθητές» εξηγεί ο κ Καρδαράς.
Εάν οι «μαθησιακές δυσκολίες» είναι η «νόσος» , η «μαθησιακή απελπισία» είναι η «κακοήθεια της νόσου», επισημαίνει ο κ Καρδαράς. «Η μαθησιακή απελπισία διακρίνει τον έφηβο όταν για διάφορους λόγους δεν υπάρχει καμία βελτίωση στη σχολική του επίδοση παρά τις προσπάθειες που καταβάλει. Συνήθως συνθλίβεται ανάμεσα στις προσδοκίες του εαυτού του και των γονέων του, τις απαιτήσεις του συστήματος και των πτωχών έως ανύπαρκτων επιτεύξεών του. Δυστυχώς η αντιμετώπιση αυτών των παιδιών είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν που πρέπει.
Το πιο σημαντικό για να κάνουμε τον έφηβο να πιστέψει πάλι στον εαυτό του είναι να ενδυναμώσουμε την αυτοπεποίθησή του. Αυτή είναι το κυριότερο κίνητρο για να συνεχίσει μια προσπάθεια που φαίνεται «καμένη από χέρι». Η ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης του μαθητή πρέπει να καλλιεργείται συνειδητά και συστηματικά μέσα από την καθημερινή πρακτική στο σχολείο και στο σπίτι έτσι ώστε τα παιδιά με μαθησιακές αποτυχίες να βιώνουν έστω και λίγο την αίσθηση της επιτυχίας» υπογραμμίζει ο κ Καρδαράς.
Στο Ιατρείο Αναπτυξιακής Παιδιατρικής της Γ΄ Παιδιατρικής Κλινικής του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, το οποίο διευθύνει ο κ Καρδαράς εξετάζονται ετησίως περισσότερα από 1000 παιδιά, από όλη τη Βόρεια Ελλάδα, τα οποία παρουσιάζουν διάφορες μορφές μαθησιακών δυσκολιών.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Πηγή:http://magoulaonline.gr/2010/04/7336
ΟΧΙ στήν ψευδο-ενότητα μέ τόν παπισμό!
Στην εικόνα Μάρκος Ευγενικός
Το όχημα είναι η ψεύδο-ενότητα με την αίρεση του παπισμού.
Τέτοιοι μάντεις κακών υπάρχουν, δυστυχώς, πολλοί και μέσα στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας…
Πρέπει να Αντισταθούμε σθεναρά σε αυτή τη μεθοδευμένη και οργανωμένη προσπάθεια του σκότους…
Το ζήτημα δεν αφορά μόνο τους Πιστούς, αλλά όλους τους εθνικά και επαναστατικά σκεπτόμενους.
Σήμερα οι γύπες και τα αρπαχτικά της Νέας Τάξης έχουν ρίξει την ελληνική κοινωνία στα σκοτάδια του ολοκληρωτισμού.
Δεν πρέπει να παραδεχτούμε αυτή την ήττα.
Και η μόνη δύναμη που μπορεί να φέρει το φως του ξημερώματος είναι η Ορθοδοξία…
ΟΛΟΙ, λοιπόν, στο ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ της Ορθόδοξης Αντίστασης, την Τετάρτη, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
ΤΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ
Την Τετάρτη 28η Απριλίου και ώρα 4.30 μ.μ. στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, Ν. Φάληρο Πειραιώς (αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη»), με ελεύθερη είσοδο, διοργανώνεται από την Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς Ημερίδα Θεολογικού προβληματισμού, κατά το επισυναπτόμενο πρόγραμμα, με το παγχριστιανικού ενδιαφέροντος θέμα: «Πρωτείο» -Συνοδικότης και Ενότης της Εκκλησίας.
Θα εισηγηθούν:
1. Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ: Ο παπισμός ως εκκλησιολογικό πρόβλημα»,
2. Ιερομόναχος Λουκάς Γρηγοριάτης: «Τα πρεσβεία τιμής και η ενότης της Εκκλησίας κατά την πρώτη χιλιετία»,
3. Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός, Καθηγ. Πανεπιστημίου Αθηνών: «Ενωτικές προσπάθειες μετά το σχίσμα»,
4. Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήση, Καθηγ. Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης: «Η Ουνία ως πρότυπο ψευδούς ενότητος. Τα όρια της ποικιλομορφίας σε σχέση με την ενότητα»,
5. Πρεσβύτερος Αναστάσιος Γκοτσόπουλος: «Ιεροκανονικκή θεώρησις του παπικού πρωτείου»
6. Δημήτριος Τσελεγγίδης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης: «Η λειτουργία της ενότητος της Εκκλησίας. Οι λανθασμένες θεολογικές προϋποθέσεις του Παπικού πρωτείου»,
7. Αριστείδης Παπαδάκης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Maryland, U.SA.: «Η εξέλιξη του παπικού πρωτείου (1000-1453). Ιστορική αξιολόγηση».
Η παρουσία σας θα αποτελέσει μία ενδυνάμωση της αληθείας της Αδιαιρέτου Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΤΕΣ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ Τοῦ Παναγιώτη Τελεβάντου
================
Οι Οικουμενιστές και οι Νεοβαρλααμίτες είναι εξαιρετικά ενοχλημένοι από την κινητοποίηση του λαού του Θεού κάτω από την καθοδήγηση των εμπνευσμένων ηγετών του εναντίον των σύγχρονων αιρέσεων.
Ο π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΕ ΤΟ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΚΟ ΣΤΙΓΜΑ
__________________
Περιττόν να αναφέρουμε ότι τον π. Θεόδωρο Ζήση - έστω και αν δεν τον κατονομάζουν πάντοτε- ουσιαστικά έχουν μόνιμα στο στόχαστρό τους όλοι οι θιασώτες των σύγχρονων κακοδοξιών. Ο σεβαστός Γέροντας εξέδωσε βιβλίο με τίτλο “Πρέπει να μεταφραστούν τα λειτουργικά κείμενα; Νεοβαρλααμισμός η “λειτουργική αναγέννηση””. Στο βιβλίο αυτό, όπως και σε συνέδριο που διοργάνωσε, έδωσε εμπεριστατωμένη ερμηνεία των λόγων που η λεγόμενη “λειτουργική αναγέννηση” δεν αφορά ουσιαστικά τη μεταγλώττιση των ιερών κειμένων, αλλά Νεοβαρλααμική κακοδοξία επειδή προσεγγίζει την ορθόδοξη λατρεία κάτω από νοησιαρχικό και όχι μυσταγωγικό πρίσμα. Η θεολογική ανάλυση του π. Θεόδωρου Ζήση δικαιώθηκε από την εξέλιξη των γεγονότων. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ανεκάλεσε ως αποτυχημένο το “πιλοτικό πρόγραμμα” που είχε εισάξει και κήρυξε τη ληξιαρχική πράξη του θανάτου της “λειτουργικής αναγέννησης”.
Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΥ
_________________
Η κίνηση όμως αυτή δεν ήταν απλά μια από τις πολλές σαπουνόφουσκες του μακαριστού Αρχιεπισκόπου, όπως εσφαλμένα νόμισαν πολλοί. Επρόκειτο για Νεοβαρλααμική αίρεση που αναγεννάται μέσα από τις στάχτες του κακόδοξου φρονήματος του νεωτερισμού. Ετσι ακόμη και μετά την κοίμηση του μακαριστού Χριστόδουλου στη Μητρόπολη Πρεβέζης και αλλού άρχισαν αυθαίρετα να προβάλλονται κακόγουστες, γεμάτες δογματικά λάθη, αδόκιμες και αυθαίρετες μεταγλωττίσεις της Θείας Λειτουργίας.
ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΥ
___________________
Μετά από πολλές καταγγελίες δεκάδων επισκόπων, άλλων κληρικών, λαικών και μοναχών, λειτουργιολόγων, καθηγητών πανεπιστημίων και δεκάδων ορθοδόξων εντύπων και παραδοσιακών ιστολογίων, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τοποθετήθηκε με σαφήνεια για το θέμα. Με σχετική απόφαση που εξέδωσε αρνήθηκε να το εξετάσει ως απλή προσπάθεια μεταγλώττισης των ιερών κειμένων. Το έθεσε στη σωστή δογματική του βάση. Ως νοησιαρχία που υποσκάπτει το μυσταγωγικό χαρακτήρα της Ορθοδόξου λατρείας. Η συμβολή ενός άλλου κορυφαίου θεολόγου των ημερών μας του Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεου υπήρξε καταλυτική προς αυτή την κατεύθυνση.
ΟΙ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΤΕΣ ΚΑΤΗΣΧΥΜΕΝΟΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΠΕΤΕΙΣ
_____________
Μετά την απόφαση της Συνόδου οι Νεοβαρλααμίτες ένιωσαν - και δικαίως - ότι το έδαφος χάνεται κάτω από τα πόδια τους. Γι’ αυτό και αποφάσισαν μια τελευταία(;) απεγνωσμένη αντεπίθεση. Καταρχήν διαπιστώσαμε την ιταμή άρνηση του Πρεβέζης να συμμορφωθεί με τις οδηγίες της Συνόδου (δηλαδή τώρα προσθέτει απείθεια στις εντολές της Εκκλησίας πέραν από το αιρετικό Νεοβαρλααμικό κίνημα που προωθεί). Παράλληλα ο θεωρητικός των εν Ελλάδι Οικουμενιστών, Νεοβαρλααμιτών και κάθε λογής νεωτεριστών κ. Πέτρος Βασιλειάδης φυσικός διάδοχος του Σάββα Αγουρίδη (του κακού δαίμονα της Νεοελληνικής θεολογίας όπως ευστοχότατα τον χαρακτήριζε ο αείμνηστος Ρωμανίδης), ανέλαβε τα ηνία της αντεπίθεσης για να βοηθήσει το Νεοβαρλααμισμό να αναπνεύσει μετά από το οστεοκλαστικό συνοδικό χτύπημα που δέχτηκε. Την αντεπίθεση του κ. Βασιλειάδη εκτός του Πρεβέζης πλαισίωσαν πολλοί. Οι Σεβασμιότατοι Μεσσηνίας και Δημητριάδος, η ΚΑΙΡΟσκόπος Δήμητρα Κούκκουρα, ο Καθηγητής κ. Ιωάννης Καραβιδόπουλος και ο κ. Χάρης Ανδρεόπουλος. Ο τελευταίος μάλιστα δημοσίευσε άρθρο για την ιερότητα του περιεχομένου των κειμένων και όχι της γλώσσας της λατρείας (λες και η γλώσσα δεν είναι ο φορέας του περιεχομένου των λατρευτικών μας κειμένων!!!).
ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ
_____________
Την ίδια ώρα και ενώ πραγματοποιείτο η ενορχηστρωμένη αυτή αντεπίθεση των Νεοβαρλααμιτών υπό την διεύθυνση του μαέστρου του θεολογικού “φιλελευθερισμού” κ. Πέτρου Βασιλειάδη επιχειρήθηκε η σπίλωση των ηγετών του αντιοικουμενιστικού αγώνα. Ο γνωστός οικουμενιστής κ. Παναγιώτης Ανδριόπουλος ανέλαβε να διασύρει τους ηγέτες του αντιοικουμενιστικού αγώνα που θα συμμετάσχουν στην Ημερίδα της Μητρόπολης Πειραιώς αναφορικά με το πρωτείο του Πάπα. Η πρωτοβουλία του Σεβασμιότατου κ. Σεραφείμ εξόργισε τους Οικουμενιστές οι οποίοι βγάζουν άναρθρες κραυγές έντρομοι για την αίσθηση που αναπόφευκτα θα προκαλέσει ένα συνέδριο στο οποίο ομιλητές θα είναι μεταξύ άλλων οι Πειραιώς Σεραφείμ, π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, π. Γεώργιος Μεταλληνός, π. Λουκάς Γρηγοριάτης, κτλ. Συνειδητοποιούν ότι οι παραδοσιακοί πιστοί είναι πολλοί σε αριθμό, είναι συνειδητοί χριστιανοί, έχουν οργάνωση και ηγέτες αδιαφιλονίκητης θεολογικής συγκρότησης. Γι’ αυτό αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα γι’ αυτούς είναι ζοφερά. Και αφού δεν έχουν επιχειρήματα να αντιτάξουν προπηλακίζουν τον Αγιο Πειραιώς επειδή διοργανώνει Ημερίδα για τον Παπισμό και ζητούν την κεφαλήν του επί πίνακι από την Ιεραρχία ενώ εκφράζουν τη δυσφορία τους ακόμη και για την έκδοση εκφραστικού οργάνου από χριστιανικό σωματείο! Τέτοια ευαισθησία για την ελευθερία του λόγου εν έτει σωρηρίω 2010!!!
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ;
____________________
Τι σημαίνουν οι αντιδράσεις των Οικουμενιστών;
1.) Οτι η ηγεσία του αντιοικουμενιστικού αγώνα μας καθοδηγεί σωστά.
2.) Οτι αν ο λαός του Θεού είναι οργανωμένος και πειθαρχημένος και αγωνίζεται με σύνεση και επιμονή οι Οικουμενιστές χάνουν τη μάχη σε όλα τα επίπεδα ακόμη και στη συνοδική αξιολόγηση των αιρετικών τους φρονημάτων.
3.) Οτι η έκδοση παραδοσιακών εντύπων και ιστολογίων, με υψηλού βαθμού αναγνωσιμότητα που φυτρώνουν καθημερινά όπως τα μανιτάρια, έχει κατατρομακρατήσει τους Οικουμενιστές και τους Νεοβαρλμααμίτες όπως ομολόγησε και η εκκλησιαστική συντάκτρια του Βήματος Μ. Αντωνιάδου. Αφού, λοιπόν, αυτά φοβούνται οι Οικουμενιστές και οι Νεοβαρλααμίτες αυτά ακριβώς και εμείς πρέπει να χρησιμοποιούμε για να τους στριμώχνουμε. Χαιρετίζουμε θερμά κάθε νέα παραδοσιακή έκδοση καθώς και τη δημιουργία ορθόδοξων ιστολογίων για να ελέγχονται οι Οικουμενιστές, οι Νεοβαρλααμίτες και οι άλλοι νεωτεριστές επί καθημερινής βάσεως για όλα τα θέματα.
ΜΗΝΥΣΕΙΣ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ
___________
Μετά την Ημερίδα για το πρωτείο πρέπει να ακολουθήσει υποβολή μηνύσεων στη Σύνοδο όλων όσων προσβάλλουν τις αλήθειες της πίστης μας και μάλιστα των Μεσσηνίας Χρυσόστομου, Περγάμου Ιωάννη (Ζηζιούλα), Κώστα Μπέη και Βασίλειου Θερμού. Η μια μήνυση πρέπει να διαδέχεται την άλλη, η μια διαμαρτυρία πρέπει να ακολουθεί την άλλη μέχρις ότου συνειδητοποιήσει η Ιερά Σύνοδος της Ελλάδας αλλά και του Οικουμενικού Πατριαρχείου ότι υπάρχει γενική κατακραυγή και απαίτηση να ξεκαθαρίσει η κατάσταση.
Πηγή:http://aktines.blogspot.com.
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Όσοι απομακρύνονται από τον Χριστό, στερούνται τον θείο φωτισμό, γιατί αφήνουν το προσήλιο σαν τους ανόητους και πηγαίνουν στο ανήλιο. Έτσι είναι επόμενο να είναι κρυολογημένοι και αρρωστημένοι πνευματικά. Αν δεν εξαγνισθή ο άνθρωπος, αν δεν έρθη ο θείος φωτισμός, όσο σωστή και αν είναι η άλλη γνώση –αυτό βλέπω- είναι ένας ορθολογισμό και τίποτε παραπάνω. Και αν λείψη ο θείος φωτισμός, και αυτά που θα πουν και θα γράψουν, δεν θα βοηθήσουν. Βλέπετε το Ψαλτήρι που είναι γραμμένο με θείο φωτισμό, τι βαθιά νοήματα έχει! Μάζεψε, αν θέλης, όλους τους θεολόγους, όλους τους φιλολόγους, και θα δης ότι έναν ψαλμό με τέτοιο βάθος δεν μπορούν να φτιάξουν! Ενώ ο Δαβίδ ήταν αγράμματος, αλλά βλέπεις καθαρά πώς τον οδηγούσε το πνεύμα του Θεού.
Και η Εκκλησία σήμερα ταλαιπωρείται, γιατί λείπει ο θείος φωτισμός και καθένας πιάνει τα πράγματα όπως θέλει. Μπαίνει και το ανθρώπινο στοιχείο και δημιουργούνται πάθη και αλωνίζει μετά ο διάβολος. Γι΄ αυτό δεν θα πρέπη να ζητούν εξουσία οι άνθρωποι που εξουσιάζονται από τα πάθη τους.
- Δηλαδή, Γέροντα, πρέπει να ζητούν επίμονα τον θείο φωτισμό οι άνθρωποι;
- Ναι, γιατί αλλιώς οι λύσεις που δίνουν είναι ενέργεια του μυαλού. Δημιουργείται σύγχυση μετά. Συνέδρια, παρασυνέδρια… Και το κακό είναι ότι δεν έχουν γνωρίσει προηγουμένως τον εαυτό τους. Γιατί, όσο αξίζει η μια γνώση του εαυτού μας, δεν αξίζουν όλου του κόσμου οι γνώσεις. Όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζη ταπεινά τον εαυτό του, αναγνωρίζεται από τους ανθρώπους. Αν μερικοί γνώριζαν τον εαυτό τους, θα έβλεπαν τα χάλια τους και δεν θα μιλούσαν καθόλου.
Μια φορά μου είπε κάποιος: «Δεν υπάρχει κανένας Ορθόδοξος να εκπροσωπήση στο εξωτερικό την Ορθοδοξία, στα συνέδρια κ.λπ.». Έλεγε, έλεγε, έλεγε, έφερε τον αποκλεισμό. «Ο Προφήτης Ηλίας (3), του λέω, όταν τον ρώτησε ο Θεός: «Τι ζητάς, Ηλία, στο Χωρήβ;» «Έμεινα μόνος», απάντησε. Τότε ο Θεός του είπε: «Επτά χιλιάδες λαός δεν έκλινε γόνυ στον Βάαλ». Επτά χιλιάδες άνθρωποι ήταν πιστοί, και ο Προφήτης Ηλίας έλεγε: «Έμεινα μόνος!» Και εσύ φέρνεις τέτοιον αποκλεισμό, ενώ υπάρχουν τόσοι πιστοί!... Τι είναι ο δικός μας ο Παντοκράτορας; Είναι σαν τον Παντοκράτορα του τρούλλου που παρουσιάζει ρωγμές από τον σεισμό και σκεφτόμαστε τι να κάνουμε για να τον κρατήσουμε, για να μην πέση, και καλούμε την Αρχαιολογική Υπηρεσία, για να τον υποστυλώσουμε;» «Εκεί στην Αμερική, μου λέει, δεν υπάρχει κανένας». «Μα εγώ τόσους πιστούς γνώρισα απ΄ την Αμερική», του λέω. «Ναι, αλλά οι Καθολικοί, μου λέει, εργάζονται πονηρά». «Μα οι Καθολικοί, του λέω, σιχάθηκαν τον Παπισμό και επιστρέφουν τώρα στην Ορθοδοξία. Καλά, όταν πήγε ο Πατριάρχης Δημήτριος στην Αμερική, οι ίδιοι οι Καθολικοί δεν φώναζαν: «Ο Πατριάρχης είναι αληθινός Χριστιανός και ο Πάπας είναι έμπορας»; Δεν το έλεγαν με αγανάκτηση αυτό οι Καθολικοί; Τι μου λες ότι πάνε με πονηριά οι Καθολικοί να εισχωρήσουν στην Ορθοδοξία, για να την αλλοιώσουν κ.λπ.; Ο Θεός πού είναι; Ο διάβολος μπορεί να κάνη προκοπή;»
Δυστυχώς ο δυτικός ορθολογισμός έχει επιδράσει και σε ανατολικούς ορθόδοξους άρχοντες και έτσι βρίσκονται σωματικά μόνον στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, ενώ όλο το είναι τους βρίσκεται στην Δύση που την βλέπουν να βασιλεύη κοσμικά. Εάν έβλεπαν την Δύση πνευματικά, με το φως της Ανατολής, με το φως του Χριστού, τότε θα έβλεπαν το πνευματικό ηλιοβασίλεμα της Δύσης, που χάνει σιγά-σιγά το φως του νοητού Ηλίου, του Χριστού, και προχωρεί για το βαθύ σκοτάδι. Μαζεύονται και συνεδριάζουν (4) και κάνουν συζητήσεις ατέλειωτες για πράγματα που δεν χωράει συζήτηση, που ούτε οι Άγιοι Πατέρες συζήτησαν εδώ και τόσα χρόνια. Όλες αυτές οι ενέργειες είναι του πονηρού, για να ζαλίζουν και να σκανδαλίζουν τους πιστούς και να τους σπρώχνουν άλλους στην αίρεση και άλλους σε σχίσματα, και να κερδίζη έδαφος ο διάβολος. Πα, πα… βασανίζουν και μπερδεύουν τον κόσμο αυτοί οι άνθρωποι!
Και όλα αυτά από πού ξεκινούν; Δεν κάνει κανείς δουλειά πνευματική, έχει τον λογισμό ότι είναι πνευματικός άνθρωπος και λέει μετά ανοησίες. Ένα παιδί με την φυσική καθαρότητα του νου και με την λίγη γνώση που έχει, θα σου πη σωστά πράγματα. Αντίθετα ένας με μεγάλη μόρφωση, με το μυαλό του καπνισμένο από την δαιμονική επήρεια που έχει λάβει, σου λέει τα πιο βλάσφημα πράγματα.
Όποιος τροχάει συνέχεια με γνώσεις το μυαλό του και ζη απομακρυσμένος από τον Θεό, το κάνει τελικά δίκοπο, και με το ένα μέρος σφάζεται σιγά-σιγά ο ίδιος και με το άλλο κόβει ανθρώπους με τις απόλυτες ανθρώπινες εγκεφαλικές λύσεις του. Η ανθρώπινη γνώση, όταν αγιασθή, γίνη θεία, τότε βοηθάει. Διαφορετικά είναι ανθρώπινη αντιμετώπιση, μυαλό, κοσμική λογική. Το σκέτο μυαλό είναι μπαστούνι σιδερένιο, δίχως μαγνήτη, που χτυπάει τα μέταλλα, για να κολλήσουν, και αυτά τσαλακώνονται και δεν κολλούν.
Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος. Όλα τα πράγματα τα βλέπουν με την ξερή λογική. Αυτή η λογική είναι καταστροφή. «Η γνώσις φυσιοί» (5) δεν λέει; Άμα δεν έχη θείο φωτισμό κανείς, η γνώση είναι άχρηστη, φέρνει καταστροφή.
3) Βλ. Γ΄ Βασ. 19, 13-18
4) Με την διατύπωση αυτή ο Γέροντας δεν εννοεί όλα τα συνέδρια, αλλά αναφέρεται σε συνέδρια, τα οποία συγκαλούνται για θέματα που έχουν ήδη παγιωθή στην Εκκλησία ή καθορίστηκαν από τους Αγίους Πατέρες ή δεν χρειάζεται να συζητηθούν.
5) Α΄ Κορ. 8, 2