Μανόλης ᾿Αναγνωστάκης-ποίηση/᾿Αφιερωμένο ἐξαιρετικά στούς Κύπριους ἀδελφούς μας...

῾Ο θρησκευτικός πλανητάρχης θά κάνει τήν περιοδεία του στή ὄμορφη Κύπρο μας, στήν Κύπρο πού γεννάει ἥρωες, πού αἱμοστάζει ἀπό τά χτυπήματα τοῦ καταχτητῆ. Θυμᾶμαι τόν Πᾶπα, ὅταν ἐπισκέφτηκε τήν Τουρκία, ἐκεῖ στό ἀεροδρόμιο,  φίλησε τό χῶμα καί κυμάτιζε μέ χαμόγελα τήν τούρκικη σημαία. Εἶμαι περίεργος. Θά κάνει τό ἴδιο καί στήν Κύπρο; ῾Ο ᾿Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος ἔχει τήν ἀφέλεια νά πιστεύει ὅτι ὁ Πᾶπας θά βοηθήσει στό πρόβλημα τῆς Κύπρου. ῎Ας τόν ἀφήσουμε νά πιστεύει στά ὄνειρά του. ᾿Εξ ἄλλου τά ὄνειρα δέν κοστίζουν τίποτε, εἶναι δωρεάν. Νά δεῖτε τί ὡραῖες διπλωματικές κουβέντες πού θά μᾶς σερβίρει ὁ ἅγιος πατέρας καί στό τέλος ὅλοι θά μείνουν εὐχαριστημένοι, ῞Ελληνες καί Τοῦρκοι.  ῎Ισως ζητήσει καί κάποια συγγνώμη γιά τά ἐγκλήματα πού διέπραξαν οἱ Λατίνοι στήν μεγαλόνησο. Τό συνηθίζει ἄλλωστε. ᾿Αλλά ὁ λαός μας λέει τή σοφή παροιμία: ἀπό τότε πού βγῆκε ἡ συγγνώμη, χάθηκε τό φιλότιμο. ῎Η ἄν θέλετε, λέει καί μιά ἄλλη παροιμία:στερνή μου γνώση νά σ᾿ εἶχα πρῶτα. Θά κλείσουν πάλι οἱ δρόμοι τῆς Λευκωσίας, ὅπως εἶχαν κλείσει καί στήν ᾿Αθήνα. ῾Ο λαός θά παρακολουθήσει ἀπό τηλεοράσεως στιγμή πρός στιγμή τήν ἄφιξη τοῦ μεγάλου προσκεκλημένου. Θά εἰπωθοῦν πάλι περίτεχνα λόγια -ἀνεξάρτητα ἄν τά πιστεύουμε ἤ ὄχι- καί ἡ ἱστορία θά ἐπαναληφθεῖ. Κι ὅταν θά πέσει ἡ αὐλαία, θά ποῦν πάλι τά ἀρχιερατικά χεῖλη: δέν χάσαμε τήν πίστη μας μέ τόν ἐρχομό τοῦ Πᾶπα, δέν πάθαμε τίποτα. ῎Εγινε μεγάλη προβολή τῆς Κύπρου καί τοῦ ἐθνικοῦ της θέματος. Θά βρίσουν πάλι ὡς φονταμενταλιστές καί ἀκραίους τούς ἁγνούς ἀγωνιστές τῆς ὀρθόδοξης πίστης, ἴσως ἀφορίσουν καί κανέναν καί στό τέλος,  ἀφοῦ ἐπιδείξουν τήν γροθιά τῆς θρησκευτικῆς τους ἐξουσίας, θά πᾶνε νά κοιμηθοῦνε ἥσυχοι, μέ τήν συνείδησή τους ἀναπαύμένη πώς ἔκαναν τό χρέος τους. ῞Οσο  

γιά αὐτά τά ἀκραῖα καί φανατικά στοιχεῖα, πού πάντα θά ὑπάρχουν, ἀφοῦ τά στολίσουν μέ τίς συνήθεις ρετσινιές , θά ποῦνε ὅτι χάλασαν τήν διεθνῆ εἰκόνα τῆς Κύπρου καί ἀμαύρωσαν τό κατά τά ἄλλα ἐπιτυχές ταξίδι. ᾿Εμεῖς, παραθέτουμε σήμερα ὁρισμένα ποιήματα τοῦ Μανόλη ᾿Αναγνωστάκη, ποίηση διαχρονική καί μέ πολλούς ἀποδέκτες...

῾Ο ᾿Ερντογάν μᾶς ὑπαγορεύει τώρα καί τά θέματα τῶν ᾿Εξετάσεων-Στέλιος Παπαθεμελῆς

 

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει η μελάνη των υπογραφών των κυριών, Διαμαντοπούλου και Τσουμπουκτσού και η δική μας «σαν έτοιμη από καιρό» ανήμερα της 19ης Μαΐου, Ημέρας Μνήμης για τα 353.000 θύματα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και κατ’ επέκταση τα 1.500.000 θύματα των ομοεθνών μας της καθ’ ημάς Ανατολής έσπευσε να δώσει θέμα στις εισαγωγικές εξετάσεις το διήγημα του Γιώργου Ιωάννου «Στου Κεμάλ το σπίτι» Οι συνειρμοί είναι αυτονόητοι.

Ο λογοτέχνης είναι αθώος του αίματος. Αφηγείται μια πολύ ανθρώπινη πλευρά της τραγωδίας της υποχρεωτικής ανταλλαγής των πληθυσμών που κορύφωσε το δράμα της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Τέτοιες εμπειρίες υπάρχουν αναρίθμητες. Και εκατέρωθεν. Αλλά τα αισθήματα των απλών πολιτών δεν είναι το πρόβλημα. Και πάντως στην Ελλάδα που μεγαλώσαμε, κανένα αντιτουρκικό μίσος δεν μας δίδαξαν οι δάσκαλοί μας.

Πρόβλημα είναι ο τουρκικός επεκτατισμός. Βεβαίως το φερόμενο ως «σπίτι του Κεμάλ» όπως απέδειξε ο Νεοκλής Σαρρής δεν είναι το σπίτι του Κεμάλ , αλλά του θείου του.

Αντιθέτως τα τουρκικά βιβλία, και όλο το επικοινωνιακό τους σύστημα αποπνέουν μίσος κατά Ελλήνων. Εμείς ακολουθούμε την εντολή του Κυρίου «αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς».

Φυσικά δεν προκαλεί το κείμενο του Ιωάννου. Αυτό αποπνέει ανθρωπιά και τρυφερότητα. Προκαλεί η επιλογή της ηγεσίας του Υπουργείου (πρώην) Εθνικής Παιδείας ,τέτοια μέρα να αναστήσει το απαίσιας μνήμης όνομα του αρχισφαγέα των Ελλήνων της Ανατολής Μουσταφά Κεμάλ υποχρεώνοντας τους μαθητές να διαγωνισθούν με θέμα το σπίτι του.

Επειδή σαυτόν τον τόπο δεν τιμήσαμε τους νεκρούς μας, κατάπιαμε το έγκλημα παραβλέποντας ότι «κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι κι οι νεκροί», χρειάστηκαν εβδομήντα χρόνια για να αναγνωρίσουμε την Ποντιακή Γενοκτονία , ογδόντα χρόνια τη Μικρασιατική και άγνωστο πόσα θα χρειαστούν για Θρακιωτών και Κωνσταντινοπολιτών.

Ανοήτως κομματιάσαμε την Γενοκτονία , ακόμη και στη διεθνοποίηση, από ξένο Κοινοβούλιο , ( Σουηδίας), αναγνωρίσθηκε κλάσμα της η Ποντιακή.

Είναι βέβαιον ότι οι υπεύθυνοι με την «Το σπίτι του Κεμάλ» θέλησαν να στείλουν ένα ακόμη μήνυμα ραγιαδισμού στην άλλη ακτή.

Η συμφωνία Διαμαντοπούλου-Τσουμπουκτσού όπως και κάθε προηγούμενη με τους σουλτάνους τηρείται μονόπλευρα από μας. Παράδειγμα το τετράτομο του CDRSEE δηλ. της επιχείρησης να ξαναγραφεί η ιστορία των λαών της Βαλκανικής με αμερικανική τεχνογνωσία και συνταγή.Το περιεχόμενό του , απηχεί τις θέσεις της τουρκικής ,βουλγαρικής ,κ.λ.π.ιστοριογραφίας ,και ενέπνευσε τις «ιέρειες» της εθνικής αποδόμησης Ρεπούση , Δραγώνα, Φραγκουδάκη κ.λ.π. για τα κατορθώματά τους.

Οι αποδομητές μας περνούν στα μουλλωχτά το μοντέλο της CRRSEE στα σχολικά εγχειρίδια , διαστρεβλώνοντας την αλήθεια . Οι Τούρκοι δεν άλλαξαν τίποτε. Ούτε πρόκειται . Οι αποδομητές μας επειδή όσο κι αν προσπαθήσουν δεν μπορούν να καθαγιάσουν τα τουρκικά κακουργήματα, πασχίζουν τώρα εξισώσουν τυχόν ελληνικά πταίσματα του πολέμου με τα κακουργήματα των Τούρκων.

Η αναγκαστική ανταλλαγή των πληθυσμών νομιμοποίησε μια κατ ευφημισμόν «ανθρωπιστική καταστροφή» σχήμα οξύμωρον , εφ ω και παραπλανητικόν. Ο Κεμάλ και οι Γερμανοί σύμβουλοι των εγκλημάτων του ολοκλήρωσαν το εγχείρημα ενός ομογενοποιημένου εθνικού τουρκικού κράτους χωρίς καμμιάν άλλη υπόσταση εθνότητας. Οι ελάχιστες που απέμειναν όπως η εν Κωνσταντινουπόλει , Ίμβρω και Τενέδω ελληνική με διαδοχικές εθνοκαθάρσεις , εκμηδενίσθηκαν ως εχθροί της Τουρκίας.

Η Τουρκία ποδοπατεί τις συνθήκες που υπογράφει. Και όχι μόνον με την Ελλάδα , αλλά και κάθε άλλη χώρα π.χ. πρόσφατα την Αρμενία. Έτσι παραβιάζει τη Λωζάνη από την γέννησή της. Βαρλίκ , Σεπτεμβριανά , Ίμβρος , Τένεδος , Αττίλας , Γενοκτονία αιχμαλώτων Αττίλα και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος εν ονόματι ενός συμπαγούς εθνικού κράτους-του Ελληνικού βεβαίως- δεν αντέστη στην ιδέα της υποχρεωτικής, άρα βίαιης ανταλλαγής , ομως αυτό εξυπηρετούσε τα μέγιστα τον εχθρό. Στη Λωζάνη τότε όπως έγραψε ο Driault οι σύνεδροι “πουλούσαν το αίμα των Αρμενίων και των Ελλήνων με το βάρος του χρυσού”. Ακόμη και ο προεδρεύων της Διασκέψεως Βρετανός ΥΠΕΞ λόρδος Κώρzον , εγγυητής των δυτικών συμφερόντων αισθάνθηκε αποστροφή στη ρύθμιση της υποχρεωτικής ανταλλαγής. Την χαρακτήρισε «κακίστην και αισχράν λύσην, δια την οποίαν ο κόσμος θα υποστεί βαρείαν ποινήν κατά τα προσεχή έτη.

Δεν ξέρουμε για τον κόσμο , αλλά οι Έλληνες την υφιστάμεθα διαχρονικά.

Αν πάντως η υπουργός Παιδείας κόπτονταν να υπενθυμίσει στους Έλληνες τέτοιες μέρες του Κεμάλ αντί του “σπιτιού” του ας έδινε στα παιδιά το εξής απόσπασμα αγόρευσής του στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση του 1923: «Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στην Μικρασία δεν ηττήθη ο γενναίος ελληνικός Στρατός , η πολιτική του ηγεσία ηττήθη»

Αλήθεια και τώρα η πολιτική μας ηγεσία ηττήθη…

«Tο Παρόν» 23/05/2010 - Στέλιος Παπαθεμελής

 http://aktines.blogspot.com

Δυσαρεστημένοι χρήστες οργανώνουν εκστρατεία εξόδου από το Facebook

Δυσαρεστημένοι χρήστες οργανώνουν εκστρατεία εξόδου από το Facebook

Αναρτήθηκε από ClopYPastE 24 Μαΐου 2010

Μερικές χιλιάδες χρήστες έχουν στηρίξει μέχρι στιγμής τη διαδικτυακή εκστρατεία «Quit Facebook» η οποία έχει ορίσει την 31η Μαΐου ως ημέρα μαζικής εξόδου από τη δημοφιλέστερη υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πολιτική της ως προς την προστασία των προσωπικών δεδομένων των χρηστών.

Μέχρι το απόγευμα της περασμένης Κυριακής λιγότεροι από 13.500 χρήστες είχαν δηλώσει πρόθυμοι να σβήσουν τους λογαριασμούς τους από το Facebook την 31η Μαΐου - σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με τα 400 εκατομμύρια ενεργών μελών της ιστοσελίδας. Άλλοι πάλι, καλούν τους χρήστες που δε συμφωνούν με τους όρους απορρήτου της σελίδας να απέχουν (να μην συνδεθούν) στις 6 Ιουνίου.

Προκειμένου να αντιμετωπίσουν το θέμα του απόρρητου οι διαχειριστές του Facebook ανακοίνωσαν πριν από λίγες ημέρες ότι πρόκειται σύντομα να ενεργοποιήσουν νέους όρους για την προστασία των δεδομένων των χρηστών και να απλοποιήσουν τη διαδικασία «εξόδου» από την ιστοσελίδα.

Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση γύρω από τα θέματα απορρήτου, έχει κινήσει το ενδιαφέρον σε άλλα εγχειρήματα στο χώρο της κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία παραμένουν όμως σε εμβρυϊκό στάδιο. Ένα από αυτά, το «Diaspora» τράβηξε την προσοχή του kickstarter - ενός δικτυακού τόπου που προωθεί τη χρηματοδότηση φερέλπιδων εγχειρημάτων.

Όπως σημειώνει το BBC, σε διάστημα λίγων εβδομάδων, οι τέσσερις νεαροί φοιτητές του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης που βρίσκονται πίσω από το «Diaspora» έλαβαν μία χρηματοδότηση της τάξεως των 175.000 δολαρίων, αν και είχαν ζητήσει αρχικώς μόνο 10.000.

Πηγή: tech.pathfinder.gr
ἀναδημοσίευση:Αναρτήθηκε από ClopYPastE 24 Μαΐου 2010

Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ-ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

Ἦταν Πέμπτη. Ὁ οὐρανὸς ἦταν γκρίζος. Τὸ χιόνι σκέπαζε τὴ γῆ πάνω ἀπὸ δεκαπέντε ἑκατοστὰ καὶ ἔπεφτε σὰν μιὰ πυκνὴ ἄσπρη σκόνη, ὅταν ὁ Πατὴρ Σεραφεὶμ ἄρχισε τὴ συνομιλία μας μέσα στὸ ξέφωτο, κοντὰ στὴν “Κοντινὴ Μικρὴ Ἔρημο”, μπροστὰ στὸν ποταμὸ Σαρόβσκα, πάνω στὴν ἀπόκρημνη πλαγιὰ τοῦ λόφου. Μ᾽ ἔβαλε νὰ καθήσω πάνω στὸν κορμὸ ἑνὸς δένδρου, ποὺ μόλις εἶχε κόψει, καὶ ὁ ἴδιος κάθησε μπροστά μου ὀκλαδόν.

«Ὁ Κύριος μοῦ ἀπεκάλυψε, εἶπε ὁ μεγάλος στάρετς, πὼς ἀπὸ τὰ παιδικά σας χρόνια θέλατε νὰ μάθετε ποιός ἦταν ὁ σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καὶ πὼς ἐπανειλημμένως εἴχατε ρωτήσει γι᾽ αὐτὸ τὸ θέμα ἀκόμη καὶ πρόσωπα μὲ ὑψηλὴ θέση στὴν ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας.

Πράγματι, ἀπὸ δώδεκα χρονῶν παιδί, ὁ Μοτοβίλωφ βασανιζόταν ἀπὸ τέτοιου εἴδους ἀνησυχίες. Δὲν εἶχε ὅμως μιλήσει γι᾽ αὐτὲς στὸν πατέρα Σεραφείμ. Ἡ ἀπάντηση ὅμως, ποὺ ἔδωσε ὁ στάρετς τοῦ Σάρωφ, ἦταν διαφορετικὴ ἀπ᾽ αὐτὲς ποὖχε ἀκούσει μέχρι τότε ὁ νεαρὸς ἄνδρας. Τοῦ εἶπε λοιπόν: «Ὁ σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (…)

«Διαπραγματευθῆτε τὴν χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ ὅποια ἄλλη ἀρετὴ θέλετε, ποὺ νὰ ἀσκῆται στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Καταθέσατε τὰ κέρδη, ποὺ θὰ λάβετε, στὸ αἰώνιο ταμιευτήριο μὲ ποσοστὰ ἄϋλα, ὄχι μὲ 4% ἢ μὲ 6% ἀλλὰ μὲ 100% καὶ ἀκόμη ἀτέλειωτα πιὸ πολύ. Ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἀγρυπνία σᾶς φέρνουν πολλὲς χάρες; Ἀγρυπνῆστε καὶ προσεύχεσθε. Ἡ νηστεία σᾶς φέρνει περισσότερες; Νηστεύετε. Ἡ ἐλεημοσύνη σᾶς φέρνει ἀκόμη περισσότερες; Κάντε ἐλεημοσύνη. (πρβλ. Α´ Κορ. ιβ´ 4· 7-9)

Κατάγομαι ἀπὸ μιὰ οἰκογένεια ἐμπόρων τῆς πόλεως Κούρσκ, συνέχισε ὁ στάρετς, καῖ πρὶν νὰ μπῶ στὸ μοναστήρι, ἐξασκοῦσα μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό μου τὸ ἐμπόριο διαφόρων πραγμάτων, ἰδιαίτερα ἐκείνων ποὺ μᾶς ἔφεραν μεγαλύτερο κέρδος. Κάνετε καὶ σεῖς τὸ ἴδιο, Μπάτουσκα. Ὅπως στὸ ἐμπόριο ὁ σκοπὸς εἶναι νὰ πραγματοποιήση κανεὶς τὸ μεγαλύτερο δυνατὸν κέρδος, ἔτσι καὶ στὴν χριστιανική μας ζωὴ ὁ σκοπὸς εἶναι ὄχι μόνο νὰ προσευχώμαστε καὶ νὰ κάνουμε τὸ καλό, ἀλλὰ καὶ νὰ λαμβάνουμε ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερες δωρεές (…)

Ἐὰν ἐμβαθύνουμε σωστὰ στὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ παραγγέλματα τῶν  Ἀποστόλων, θὰ δοῦμε τότε πὼς μὲ τὴ χριστιανικὴ δραστηριότητά μας δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐπιδιώκουμε τὴν αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν καλῶν μας πράξεων -ποὺ δὲν ἀποτελοῦν παρὰ τὰ μέσα γιὰ νὰ φθάση κανεὶς στὸ σκοπό- ἀλλὰ τὸ νὰ ἀποκτήσουμε μὲ αὐτὰ τὴ μεγαλύτερη ὠφέλεια, τὰ πλούσια δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Θἄθελα τόσο πολὺ, φίλε τοῦ Θεοῦ, νὰ βρίσκατε καὶ ἐσεῖς αὐτὴ τὴν ἀστείρευτη πηγὴ χάριτος καὶ νὰ ἀναρωτιόσαστε συνεχῶς: “ Ἔχω τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μαζί μου ἢ ὄχι; Ἂν τὸ ἔχω, ἂς εἶναι εὐλογητὸς ὁ Θεός!”

Αὐτὸς ποὺ εἶναι μέσα στὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἕτοιμος σὲ κάθε λεπτὸ νὰ μπροστὰ στὸν Ἀνώτατο Κριτή, ἐφ᾽ ὅσον ἔχει λεχθῆ: “Θὰ σᾶς κρίνω στὴν κατάσταση ποὺ θὰ σᾶς βρῶ”. Ἂν ἀντιθέτως δὲν ἔχη πιὰ κανεὶς τὴν βεβαιότητα ὅτι βρίσκεται μέσα στὸ Ἅγιον Πνεῦμα, πρέπει νὰ ἀνακαλύψη τὴν αἰτία ποὺ Αὐτὸ τὸν ἐγκατέλειψε καὶ νὰ τὸ ἀναζητήση ἀδιάκοπα μέχρις ὅτου πάλι τὸ ξαναβρῆ».

(Ἀπόσπασμα τῆς συνομιλίας τοῦ Ἁγ. Σεραφεὶμ τοῦ Σαρὼφ μὲ τὸν Μοτοβίλωφ, ἐν Εἰρήνης Γκοραΐνωφ,Ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, Ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», σελ. 180· 186-187)

«Γιὰ ὅσους ζητοῦν τὶς προσευχές μου, ἱκετεύω τὸν Κύριο μὲ δάκρυα: “Κύριε, δῶσε τους τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, γιὰ νὰ Σὲ γνωρίσουν μὲ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα”». (Ἅγ. Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης, ἐν Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης , ἐκδ. Ἱ. Μονῆς Τ. Προδρόμου Ἔσσεξ Ἀγγλίας,1985, σελ. 531)

 

Πηγή:http://christianvivliografia.wordpress.com

Η «ΓΛΩΣΣΑ» ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ- π. ᾿Αθανασίου Στ. Λαγουροῦ

Πεντηκοστὴ σήμερα. Καὶ διαπερνώντας πρωτόγνωρες διακεκαυμένες ζῶνες (ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση μέχρι τὰ ἐκκλησιαστικὰ μεταφραστικὰ πειράματα) θυμόμαστε τὴν πύρινη γλῶσσα τῆς Πεντηκοστῆς ὡς τὴν συμβολικὴ μορφὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ τὴν ὁποία ἐξαγγέλλονται τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ (Πράξ. β´ 11).

Γιὰ τὴν σημασία καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς «γλώσσης» ἑρμηνευτικὸ κλειδὶ παρέχει ἡ μετοχὴ «διαμεριζόμεναι». Στὸ Κοντάκιον τῆς σημερινῆς Ἑορτῆς ξεκινᾶμε ψάλλοντας: «ὅτε καταβὰς τὰς γλῶσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος…». Ἐδῶ ἐπαναλαμβάνουμε ποιητικῶς τὸ «διεμέριζεν ὁ Ὕψιστος ἔθνη» τοῦ Δευτερονομίου (λβ´ 8). Καὶ μὲ τὴν ἀναφορὰ αὐτὴ ἀνατρέχουμε στὴν Βαβέλ, τὸν ἀντίποδα τῆς Πεντηκοστῆς. Καὶ στὰ δύο γεγονότα κομβικὸ στοιχεῖο ἀποτελεῖ ἡ γλῶσσα. Ἂν τότε στὴν Βαβὲλ ὁ Θεὸς διεμέριζε τὰ ἔθνη μὲ τὴν σύγχυση καὶ διαίρεση τῶν γλωσσῶν, τώρα, στὴν Ἱερουσαλὴμ τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ πύρινη γλῶσσα τοῦ Πνεύματος διανεμομένη ἐφ᾽ ἔνα ἕκαστον καλεῖ «εἰς ἑνότητα» καὶ ΣΥΜΦΩΝΙΑ (συνέχεια τοῦ Κοντακίου).

Στὴν Γένεση μαθαίνουμε (ια´ 11) πὼς σ᾽ ὅλη τὴν γῆ μιλιόταν μία γλῶσσα, μία «φωνή», παντοῦ «χεῖλος ἕν». Ἡ ἀνθρώπινη ἀλαζονεία ὅμως μὲ τὴν οἰκοδόμηση τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ ἐπιφέρει τὴν σύγχυση. «Δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν, ἵνα μὴ ἀκούσωσιν ἕκαστος τὴν φωνὴν τοῦ πλησίον. καὶ διέσπειρεν αὐτοὺς Κύριος…» (Γεν. ια´ 7-8). Ἡ ἀνθρώπινη ὑπεροψία καὶ αὐτοπεποίθηση προξενεῖ τὴν σύγχυση  καὶ διαίρεση τῶν γλωσσῶν καὶ τὴν διασπορὰ τῶν ἐθνῶν.

Ἡ Βαβὲλ δὲν εἶναι μιὰ ἁπλῆ «γλωσσολογικὴ» ἱστορία ἀλλὰ κυρίως μιὰ εἰκόνα τοῦ δράματος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, καθὼς ἡ ἐν γένει σύγχυση ἀναφέρεται στὴν κατάλυση τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Στὴν Βαβὲλ διαδραματίζεται τελικῶς τὸ μυστήριο τῆς ἁμαρτίας. Ἀπέναντί της ὅμως ὀρθώνεται ἡ Ἱερουσαλήμ, ἡ πόλη τοῦ Θεοῦ, ὅπου κατὰ τὴν Πεντηκοστὴ ὑπερνικᾶται ἡ διαίρεση καὶ ἐγκαινιάζεται ἡ ἐσχατολογικὴ ἑνότητα ἐν Πνεύματι. Ἡ «φωνὴ» (Πράξ. β´ 6) ποὺ ἀκούστηκε στὸ ὑπερῷο τῆς Ἱερουσαλήμ (Πράξ. α´ 13) τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι σημεῖο ἐσχατολογικῆς κρίσεως  (Ἰωήλ, δ´ 16). Μάλιστα δὲ κατὰ τὸν προφ. Ἠσαΐα ὁ λαὸς τῶν ἐσχάτων θὰ ὁμιλεῖ μιὰ κοινὴ γλῶσσα καὶ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ θὰ ἀναγγελθεῖ μὲ μία φωνή. (Ἠσ. ξϛ´ 18).

Στὴν ἐξιστόρηση τοῦ θεοφανικοῦ ἐκείνου γεγονότος τῆς Πεντηκοστῆς, ὑπογραμμίζεται ἀπὸ τὸν συγγραφέα, Εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ, πὼς «ἤκουον εἷς  ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτ­ῳ λαλούντων αὐτῶν». Mιὰ ὄχι ἐπιφανειακὴ ἀνάγνωση καθιστᾶ σαφὲς πὼς ἐπρόκειτο γιὰ θαῦμα ΑΚΟΗΣ τῶν ΑΚΡΟΑΤΩΝ καὶ ὄχι γιὰ θαῦμα ὁμιλίας. Mία φωνὴ ἀκουγόταν, ἀλλὰ ἔφθανε μὲ θαυμαστὴ ἐπενέργεια τοῦ Πνεύματος ὡς οἰκεία γλῶσσα στὰ αὐτιὰ ἀνθρώπων διαφόρων ἐθνικῶν προελεύσεων(Πράξ. β´ 8). Ἂς σημειωθεῖ δὲ πὼς λίγο μετά, ὁ ἀπ. Πέτρος θὰ ἀπευθυνθεῖ στὸ συγκεντρωμένο πλῆθος μιλώντας ἀραμαϊκά, κι ὅμως ὅλοι θὰ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ τὴν ὁμιλία του. Τοὺς μιλάει τὸ Πνεῦμα.

Μετὰ τὰ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα ἴσως νὰ ἄξιζε, ἐν εἴδει συμπεράσματος, νὰ ἐπαναληφθεῖ τὸ ὑπ᾽ ἀριθμ 14 ἐρώτημα τοῦ βιβλίου: «Ναὶ ἢ ὄχι στὴν μετάφραση τῆς λειτουργικῆς γλώσσης» (ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 2010):

«Ἄραγε δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐκληφθεῖ ἡ παραδεδομένη λειτουργικὴ γλῶσσα ὡς ἕνα αἰσθητὸ στοιχεῖο ἄρσεως καὶ “ἀποκαταστάσεως”, ὡς “φάρμακο ἀναιρετικό” τρόπον τινά, τῆς γλωσσικῆς διαιρέσεως στὴν Βαβέλ; Ἡ διαίρεση καὶ σύγχυση τῶν γλωσσῶν δὲν εἶναι ἐπαινετὴ καὶ ζηλευτὴ κατάσταση, ἀντιθέτως μᾶς μαθαίνει πὼς τὶς γλῶσσες δὲν τὶς ἔκτισε ὁ Θεὸς καὶ μᾶς θυμίζει τὴν φθορὰ ποὺ ὑπέστη τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴν ἀπομάκρυνση καὶ τὴν ἀπώθηση τῆς Xάριτος τοῦ Θεοῦ. Mιὰ γλῶσσα, ἡ βιβλική-ἐκκλησιαστικὴ ἑλληνική καὶ ὑπερεθνική-οἰκουμενική, μήπως θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει αὐτὴ τὴν διάσταση τῆς “γλωσσικῆς ἑνότητος καὶ συνεννοήσεως”;

Ἡ βιβλικὴ ἐξιστόρηση τῆς συγχύσεως τῶν γλωσσῶν στὴν Βαβὲλ ἔχει μιὰ θεολογία, ποὺ ὑποχρεώνει σὲ ἀνυπόκριτη ἀποδοχὴ τῶν συνεπειῶν της. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἐξ ἀρχῆς ἀνενδοιάστως κήρυξε σὲ ὅλες τὶς γλῶσσες τὸ Eὐαγγέλιο (τὸ ὁποῖο ὅμως κατὰ τὴν προτίμηση καὶ εὐδοκία τοῦ Θεοῦ ἐγράφη καὶ παρεδόθη στὴν Ἐκκλησία στὰ ἑλληνικά) καὶ μετέφρασε τὸ κήρυγμα, τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἐν συνεχείᾳ τὴν Λατρεία. Ἀλλὰ δὲν γινόταν ἀλλιῶς. Ὁ παντοδύναμος καὶ τὰ πάντα οἰκονομῶν πρὸς τὸ συμφέρον τῆς σωτηρίας μας Θεὸς ἀναπληρώνει μὲ τὴν Xάρη Tου ὅ,τι καὶ ἂν λείπει στοὺς ἀλλογλώσσους ὀρθοδόξους. Στὴν ἑλληνόφωνη περίπτωση ὅμως φαίνεται πὼς ὑπάρχουν δύο λεπτὲς διαφορές. Πρώτη: ἡ Nέα Ἑλληνικὴ δὲν εἶναι ΑΛΛH γλῶσσα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστική-λειτουργική. Kαὶ αὐτὸ τὸ βεβαιώνουν καὶ οἱ γλωσσολόγοι. Kαὶ δεύτερη: αὐτὴ ἡ γλῶσσα ἐπελέγη ἀπὸ τὸν Θεό, δοκιμάστηκε καὶ δουλεύτηκε καὶ ἁγιάστηκε στὴν μακραίωνα χρήση της, ὥστε οἱ ἑλληνόφωνοι νὰ εἴμαστε, ὑπὸ μίαν ἔννοια, χρεωμένοι ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος τὴν “ἐσφράγισε” καὶ τὴν “ἐτελείωσε”.

Πῶς λοιπὸν μπορεῖ νὰ εὐσταθήσει ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι εἶναι ἀπολύτως ἴδιοι οἱ ὅροι καὶ τὰ δεδομένα τῆς μεταφράσεως στὶς ἄλλες γλῶσσες καὶ τῆς “μεταφράσεως” στὴν Nέα Ἑλληνική;»

Μήπως μιά μετάφραση τῆς λειτουργικῆς γλώσσης γιὰ μόνιμη λειτουργικὴ χρήση (καὶ ἀντικατάσταση τῆς παραδεδομένης) φανερώνοντας μιὰ κάποια σύγχυσή μας θὰ μᾶς βυθίσει πάλι, τοὺς ἑλληνοφώνους τῆς Καινῆς Διαθήκης, στὸ δράμα τῆς Βαβέλ;

π. Ἀθ. Σ. Λ.

Πηγή:http://christianvivliografia.wordpress.com/

Ἡ φιλοξενία τοῦ Ἁβραάμ Γκότσης Χρῆστος.

 

 

 

Γιά τό δόγμα τῆς ῾Αγίας Τριάδος, ἐκτός ἀπό τάς ρητάς μαρτυρίας τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἔχομεν καί ὑπαινιγμούς εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην. ῞Ενας ἀπό αὐτούς τούς ὑπαινιγμούς εἶναι καί ἡ ἐμφάνισις τοῦ Θεοῦ εἰς τόν ᾿Αβραάμ ὑπό τήν μορφήν τριῶν ἀνδρῶν.

῞Οπως μᾶς πληροφορεῖ τό βιβλίον τῆς Γενέσεως (18,1 ἑξ.), ἐνῷ ὁ ᾿Αβραάμ ἐκάθητο πλησίον τῆς δρυός Μαμβρῆ, ὅπου εἶχε στήσει τήν σκηνήν του, τόν ἐπεσκέφθησαν τρεῖς ἄγνωστοι εἰς αὐτόν ἄνδρες. ῾Ο Πατριάρχης τούς ὑπεδέχθη μέ ἐγκαρδιότητα καί ἀγάπην, παρ᾿ ὅλον πού τοῦ ἦσαν ἄγνωστοι. ᾿Ακολούθως τούς παρέθεσε πλουσίαν τράπεζαν. Κατά τήν συζήτησιν οἱ μυστηριώδεις ἐπισκέπται ἀνήγγειλαν εἰς τόν ᾿Αβραάμ ὅτι ἡ γυναῖκα του ἡ Σάρρα θά ἀπέκτα παιδί ἐντός ἑνός ἔτους, ὅπως καί ἔγινεν.

Οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας εἰς τό βιβλικόν αὐτό γεγονός εἶδον μίαν προτύπωσιν τοῦ μυστηρίου τῆς ῾Αγίας Τριάδος, τό ὁποῖον ἀπεκαλύφθη πλήρως εἰς τήν Καινήν Διαθήκην. Διά τοῦτο ἐνωρίτατα ἡ φιλοξενία τοῦ ᾿Αβραάμ ἀπεικονίσθη εἰς σχετικήν εἰκόνα. ᾿Επειδή εἰς τήν συνέχειαν τῆς βιβλικῆς διηγήσεως οἱ δύο ἀπό τούς τρεῖς ἄνδρας ἐμφανίζονται ὡς ἄγγελοι, ἐπεκράτησε νά εἰκονίζωνται καί οἱ τρεῖς εἰς τήν φιλόξενον τράπεζαν τοῦ ᾿Αβραάμ μέ τήν ἀγγελικήν μορφήν των. Εἶναι ἄλλωστε ἡ ἀπεικόνισις αὐτή ἕνας ὡραῖος τρόπος νά παρουσιασθοῦν οἱ τρεῖς ἄνδρες ὡς οὐράνιοι ἐπισκέπται.

Μία τέτοια εἰκών ὑπῆρχε καί ἐτιμᾶτο εἰς τούς ἀρχαίους καιρούς εἰς τό μέρος, ὅπου ἔγινεν ἡ Φιλοξενία τοῦ ᾿Αβραάμ κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐσεβίου τοῦ Καισαρείας (+339). “Οἱ γάρ τῷ ᾿Αβραάμ ἐπιξενωθέντες ( = φιλοξενηθέντες) ἐπί γραφῆς ἀνακείμενοι, δύο μέν ἑκατέρωθεν, μέσος δέ ὁ κρείττων ὑπερέχων τῇ τιμῇ· εἴη δ᾿ ἄν ὁ δεδηλωμένος ἡμῖν Κύριος αὐτός, ὁ ἡμέτερος σωτήρ, ὅν καί οἱ ἀγνῶτες σέβουσιν, τά θεῖα λόγια πιστούμενοι” (Εὐαγγελική ᾿Απόδειξις Ε´ ΙΧ).

῾Η ὑπεροχή τοῦ μέσου ἀγγέλου ἐπεκράτησεν εἰς πολλάς εἰκόνας τῆς Φιλοξενίας. Τοῦτο δέ ὀφείλεται εἰς τήν ἑρμηνείαν, πού ἔδωκαν μερικοί Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας (᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος, ᾿Ιωάννης Δαμασκηνός) εἰς τό γεγονός. Οἱ Πατέρες δηλαδή αὐτοί εἶδον εἰς τήν Φιλοξενίαν τοῦ ᾿Αβραάμ τήν ἐμφάνισιν τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ συνοδευομένου ὑπό δύο ἀγγέλων, ἐνῷ ἄλλοι (Κύριλλος ὁ ᾿Αλεξανδρείας, ᾿Αμβρόσιος ὁ Μεδιολάνων) ἡρμήνευσαν τήν ἐπίσκεψιν τῶν τριῶν ἀνδρῶν ὡς προτύπωσιν ὁλοκλήρου τῆς ῾Αγίας Τριάδος.

῾Ο Καθηγητής καί ᾿Ακαδημαϊκός ᾿Αν. ᾿Ορλάνδος, περιγράφων σχετικήν τοιχογραφίαν τοῦ παρεκκλησίου τῆς Παναγίας τῆς ῾Ι. Μονῆς ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου Πάτμου, σημειώνει: “῎Αξιον παρατηρήσεως εἶναι, ὅτι ὁ μέσος ἄγγελος οὐ μόνον εἰς μέγεθος ὑπερέχει τῶν δύο ἄλλων ἀλλά καί μόνον αὐτός κρατεῖ εἰλητόν. Τοῦτο ὅμως ἀποτελεῖ χαρακτηριστικόν στοιχεῖον τῆς εἰκονογραφίας τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἀπό τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων, δι᾿ ὅ καί ὑπετέθη — ὅταν μάλιστα φέρει οὗτος περί τήν κεφαλήν καί ἔνσταυρον φωτοστέφανον — ὅτι συμβολίζει τόν Χριστόν ἤ κατ᾿ ἄλλους παλαιοτέρους τόν Θεόν Πατέρα”.

Εἰς τήν δευτέραν περίπτωσιν πού οἱ ἄγγελοι εἰκονίζονται πέριξ τῆς τραπέζης ἰσοκέφαλοι, χωρίς δηλαδή διάκρισιν μεγέθους καί ἄλλων χαρακτηριστικῶν, ἡ εἰκών θέλει νά δηλώσῃ τήν ἰσοτιμίαν τῶν Προσώπων τῆς ῾Αγίας Τριάδος.

῾Η πατερική ἑρμηνεία τῆς Φιλοξενίας τοῦ ᾿Αβραάμ ὡς συμβολισμοῦ τῆς ῾Αγίας Τριάδος ἐπέρασε καί εἰς τά τροπάρια τῆς ᾿Εκκλησίας μας. ῎Ετσι ἕνα τροπάριον τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου παρουσιάζει ὡραιότατα τόν συμβολισμόν: “Μέτοικος ὑπάρχων ὁ ᾿Αβραάμ, κατηξιώθη τυπικῶς ὑποδέξασθαι, ἑνικόν μέν Κύριον ἐν τρισίν ὑποστάσεσιν, ὑπερούσιον, ἀνδρικαῖς δέ μορφώσεσιν” (Κανών Μεσονυκτικοῦ, ᾠδή ς´).

῾Η εἰκών τῆς ῾Αγίας Τριάδος εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν ἔχει δύο τύπους: ῾Ο ἕνας εἶναι ἡ παράστασις τῶν τριῶν ἀγγέλων καί φέρει τήν ἐπιγραφήν “῾Η ῾Αγία Τριάς” ἤ “῾Η Φιλοξενία τοῦ ᾿Αβραάμ”.

 

῾Ο δεύτερος τύπος εἶναι ἡ παράστασις τῶν τριῶν Προσώπων τῆς ῾Αγίας Τριάδος, δηλαδή τοῦ Πατρός ὡς γέροντος, τοῦ Υἱοῦ πού εἰκονίζεται ἐκ δεξιῶν Του καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ἐν εἴδει περιστερᾶς. ῾Ο τύπος αὐτός τῆς ἀπεικονίσεως τῆς ῾Αγίας Τριάδος, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Γ. Σωτηρίου, “ἀναφέρεται εἰς τούς ἐσχάτους βυζαντινούς καί ἰδιαίτατα εἰς μεταβυζαντινούς χρόνους ἐκ δυτικῆς ἐπιδράσεως”.

 

Εἰς τήν βυζαντινήν ἁγιογραφίαν ὁ Πατήρ δέν εἰκονίζεται, ἀλλ᾿ ἀντιπροσωπεύεται κατά κανόνα ὑπό τοῦ Χριστοῦ διά δύο λόγους: Πρῶτον, διότι ὁ Πατήρ δέν ἐφόρεσε σάρκα, ὅπως ὁ Υἱός μέ τήν ᾿Ενανθρώπησίν Του καί συνεπῶς οὐδείς ἔχει ἰδεῖ τόν Θεόν-Πατέρα. Δεύτερον, διότι ἕκαστον Πρόσωπον τῆς ῾Αγίας Τριάδος εἶναι ὁλόκληρος ὁ Θεός. ᾿Εξαίρεσις τοῦ κανόνος αὐτοῦ εἶναι ἡ παράστασις τοῦ Θεοῦ-Πατρός ὡς “Παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν”. ῾Ο χαρακτηρισμός αὐτός ἔχει ληφθῆ ἀπό τό προφητικόν βιβλίον τοῦ Δανιήλ (κεφ. 7ον) καί δηλώνει τήν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ.



ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

῾Η εἰκών, πού εὑρίσκεται εἰς τό Βυζαντινόν Μουσεῖον ᾿Αθηνῶν καί εἶναι τοῦ 16ου αἰῶνος, φέρει τήν ἐπιγραφήν “Η ΕΝ Τῌ ΣΚΗΝῌ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ΤΗΣ ΖΩΑΡΧΙΚΗΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΦΑΝΕΡΩΣΙΣ”. Πέριξ μιᾶς ὀρθογωνίου τραπέζης μέ καγκελλωτόν ἐγκάρσιον ἄνοιγμα εἰς τήν ἐμπροσθίαν πλευράν κάθηνται οἱ τρεῖς ἄγγελοι. Κρατοῦν τά σκῆπτρά των καί οὐρανώνουν τήν γῆν μέ τόν γλυκασμόν τῆς ὡραιότητος τῶν προσώπων των, τήν εὐγένειαν τῆς ἐκφράσεως, τήν γαλήνην τῆς στάσεώς των καί τήν σιγήν τοῦ μυστηρίου, πού ἐμπνέει ἡ παρουσία των. Οἱ φωτοστέφανοι, πού περιβάλλουν τάς κεφαλάς των, φωτίζουν καί λαμπρύνουν τήν σκηνήν.

 

῎Οπισθεν τῶν ἀγγέλων διακονοῦν οἱ οἰκοδεσπόται. ᾿Αριστερά — ὡς πρός τόν θεατήν — εἰκονίζεται ὁ ᾿Αβραάμ μέ τήν πλουσίαν γενειάδα του, τήν μακράν κόμην του καί τό πλατύ πρόσωπόν του. Κρατεῖ ἡμισφαιρικόν δοχεῖον καί μέ τήν κλίσιν τοῦ σώματός του ἐκφράζει τήν φιλόξενον διάθεσίν του, τήν προθυμίαν του νά περιποιηθῇ καί νά εὐχαριστήσῃ τούς ἐπισήμους ξένους του.

᾿Απέναντι ἀπό τόν ᾿Αβραάμ, εἰς τά δεξιά τῆς εἰκόνος, παριστάνεται ἡ Σάρρα. Κρατεῖ καί αὐτή ἐπιτραπέζιον σκεῦος. Τό βλέμμα της εἶναι στοχαστικόν. ῾Η πληροφορία ὅτι θά ἀπέκτα τέκνον, παρ᾿ ὅλην τήν γεροντικήν της ἡλικίαν, τῆς φέρει ἱερούς στοχασμούς.

᾿Επαναλαμβάνει ἴσως ἐν σιγῇ τούς λόγους ἑνός ἐκ τῶν φιλοξενουμένων της: “Μή ἀδυνατήσει παρά τῷ Θεῷ ρῆμα; ( = ὑπάρχει ἀδύνατον πρᾶγμα διά τόν Θεόν;)” (Γεν. 18, 14).

Τήν εἰκόνα μας κλείουν τά εἰς τό βάθος εἰκονιζόμενα δύο οἰκοδομήματα καί δύο δένδρα.

Τήν παράστασιν φαιδρύνουν οἱ ὡραῖοι χρωματικοί συνδυασμοί τῶν ἐνδυμάτων τῶν προσώπων, ἐνῷ ἡ ἐπιτυχής πτυχολογία τήν ἐξιδανικεύει καί τήν ἐξαϋλώνει.

῾Η ὅλη σκηνή παρουσιάζει μίαν τελετουργικήν μεγαλοπρέπειαν. ῞Οταν ἡ φιλοξενία τοῦ ᾿Αβραάμ ἁπλώνεται ἐπί τοιχογραφίας, κανονικῶς εὑρίσκεται ἐντός τοῦ ῾Ιεροῦ Βήματος, ἐπάνω ἀπό τήν Πλατυτέραν. Τοῦτο δέ γίνεται διότι ἡ παράστασις συνδέεται μέ τό Μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας.

  Πηγή: http://www.agiazoni.gr