Πρώην οἰκονομολόγος τοῦ ΔΝΤ: ῾Η ᾿Αργεντινή δέν ἦταν τίποτε. ᾿Εσᾶς θά σᾶς ἐξαφανίσουν...

Ένα άρθρο γραμμένο από τον Δρα Mark Weisbrot, διακεκριμένου οικονομολόγου (Washington D.C.) που έζησε τα γεγονότα της Αργεντινής από κοντά

Ερώτηση: Στην Ελλάδα κύριε καθηγητά, δεν γνωρίζουμε πολλά για το τι έγινε στην Αργεντινή με το ΔΝΤ. Το μόνο που θυμάμαι (και μʼ έχει σημαδέψει), είναι ένα πλάνο από κάπου ψηλά, που έδειχνε μία «αδέσποτη» αγελάδα να τρέχει και κόσμο, πολύ κόσμο, να την κομματιάζει ενώ ήταν ζωντανή(!) όπως έλεγε ο σπίκερ, για να εξασφαλίσει κρέας.....

Απάντηση: Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι επί ένα μήνα κάθε ημέρα συνέχεια να βγαίνετε σύσσωμοι και ενωμένοι 8 εκατομμύρια άνθρωποι, μιλάω για τους ενήλικες, στους δρόμους μέχρι να ανασταλούν όλες μα όλες οι καθημερινές λειτουργίες. Μόνο κατʼ αυτόν τον τρόπο θα εκβιαστεί η Ε.Ε. αρκετά ώστε να δώσει χρήματα και άτοκα μάλιστα, τα οποία και διαθέτει. Δεν είστε ξέμπαρκοι, για όνομα του Θεού, ενώ η Αργεντινή ήταν εντελώς μόνη και απροστάτευτη.
Η Ε.Ε. δεν επιθυμεί κάτι αντίστοιχο, μα πρέπει να ασκηθεί η κατάλληλη πίεση πλέον από κάτω προς τα πάνω και όχι αντιστρόφως. Η μόνη σωτηρία πλέον είναι να εξαναγκάσετε τη Γερμανία να πληρώσει τα 74 δις. που χρωστάει στην Ελλάδα για την περίοδο 1939-1945. Μάλιστα ακούγεται ταυτόχρονα σε πολλούς κύκλους στη Γενεύη όπου ζω, ότι η Ελβετία θα δώσει ως δώρο στην Ελλάδα, δίχως απαίτηση επιστροφής, 100 δις, ώστε να μην οδηγηθεί ευρωπαϊκή χώρα, με τέτοιες τραγικές συνέπειες, στο στόμα του λιονταριού.
Πιστέψτε με, στην Ουγγαρία ήταν πιο ομαλά τα πράγματα, στην Ελλάδα προετοιμάζεται το έδαφος για μαζική καταστροφή όλου του κοινωνικού ιστού με τραγικές συνέπειες, όπου το μηνιαίο εισόδημα ακόμα και στις ιδιωτικές εταιρίες θα μειωθεί από 1000 ευρώ φερʼ ειπείν, στα 250 ευρώ, ενώ οι τράπεζες θα επιτρέπουν την ανάληψη πλαφόν των 100 ευρώ ανά ημερολογιακού μήνα.
Η Κυβέρνησή που τώρα σας κυβερνάει, προσφέρουν τα κλειδιά στους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. για να συμβεί κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Αργεντινή.
Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί των 25.000.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να απαιτήσει ο Ελληνικός λαός και με τη βία όπου κρίνει, την προσέλευση όλων των υπευθύνων που έκλεψαν τον Έλληνα φορολογούμενο στην δικαιοσύνη, και ξέρουνε όλοι στην Ελλάδα ποιοι είναι αυτοί, και την εκδίκαση των προηγούμενων δυο κυβερνήσεων της Ελλάδος, με τελικό σκοπό την ισόβια φυλάκισή τους. Ταυτόχρονα θα πρέπει ο κάθε πολίτης της Ελλάδος να διασφαλίσει την αλλαγή πορείας της τωρινής Κυβέρνησης, η οποία προμελετημένα και εσκεμμένα προδίδει τον Ελληνικό λαό με την επιθυμία την πλήρης υποταγή του καθώς και την εξαθλίωσή του οδηγώντας τον προς το Δ.Ν.Τ. Το να έχει αναλάβει το Δ..Ν.Τ. μια χώρα σημαίνει την εφόρου ζωής σχεδόν ομηρία της στο χρέος. Στο διεθνές οικονομικό σύστημα, το χρέος ισούται με χρήμα και άρα κέρδος για τους ανθρώπους, που όχι μόνον έχουν δημιουργήσει την οικονομική κρίση, αλλά και τους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. που καιροφυλακτούν να αναλάβουν άμεσα την δράση της εξαθλίωσης στην Ελλάδα.
Αυτά δεν είναι τα λόγια κάποιου θεοσεβούμενου ή ανθρωπιστή, αλλά ούτε και αυτά ενός ξεπεσμένου ή ξεχασμένου κομμουνιστή ή ρομαντικού αριστερού. Είναι τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την Εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη.
Στην Αργεντινή με το που έλαβε δράση το Δ.Ν.Τ., ο κόσμος βγήκε με τσεκούρια, χαντζάρες και πριόνια στους δρόμους και εισέβαλαν σε τράπεζες, στα Μ.Μ.Ε. και σε κυβερνητικά κτίρια, σφάζοντας και αποκεφαλίζοντας στην κυριολεξία τραπεζικούς υπαλλήλους, διευθυντές, δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι στην κορυφή της διαφθοράς και της απάτης, καθώς και στελέχη και μέλη βιομηχανιών, της Κυβέρνησης, Κυβερνητικούς Εκπροσώπους και συγκεκριμένα μέλη της Κυβέρνησης του αντίστοιχου Υπουργείου Οικονομικών.
Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί των 25.000, αλλά φυσικά ο αριθμός που ανακοίνωναν τα Μ.Μ.Ε. της χώρας και με την διαταγή του Δ.Ν.Τ. ήταν κατά πολύ λιγότερος και συγκεκριμένα είχανε αναφέρει μόνον 27 θανάτους.
Έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη, επεξεργασμένη με χλωρίνη και ασβέστη και άλλα ναρκωτικά της μιας δόσης, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα, όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι, όπως και οι Έλληνες και δεν είδα μάνες στην Αργεντινή να πουλάνε τα παιδιά τους, όπως γίνεται στο L.A. από το 1960. Είδα όμως ανθρώπους να χάνουν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους, όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν, όσα δεν πήραν οι τράπεζες τα πήραν οι έμποροι. Ο κόσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γιʼ αυτό έβγαλαν έτσι αυτές τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους.
Γι αυτό και εξάλλου η προ-μελετημένη υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας και η μαζική προώθηση και πώληση των ναρκωτικών, μέχρι όπως μαρτυρείται και από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό από ανθρώπους που έχουν και είχαν ανέκαθεν στενές επαφές με την ζούγκλα των ιδιωτικών καναλιών, κυβερνητικά στελέχη, πολιτικούς, μεγαλοδικηγόρους, βιομήχανους και ανθρώπους γενικότερα που εξυπηρετούν μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Ημερησίως στο κέντρο της Αθήνας πεθαίνουν περίπου 140 άνθρωποι, κυρίως μετανάστες από ναρκωτικά νοθευμένα.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο εύκολα σώπαιναν όλοι οι ενοχλητικοί.
Στην Αργεντινή του τότε, όπως και στην Ελλάδα του τώρα, όλα τα ΜΜΕ διατυμπάνιζαν την «ανάγκη της βοήθειας».
Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ.
Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει. Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!!!
Είχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές, όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά. Πρέπει εσείς στην Ελλάδα να ξυπνήσετε τώρα προτού να είναι αργά, πρέπει με οποιοδήποτε κόστος να αποφύγετε το Δ.Ν.Τ.
Ήδη οι εφημερίδες του Σαββατοκύριακου 17-18 Απριλίου 2010 στη χώρα σας, απειλούν για μαζικές απολύσεις περί των 350.000 εργαζομένων και εσείς ακόμα κοιμάστε όρθιοι, αντί να έχετε αποκλείσει τη Βουλή σας με την απειλή μαζικής βίας. Σας κοροϊδεύουν, λεφτά και μάλιστα πάρα πολλά υπάρχουν.
Για το Δ.Ν.Τ. είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντινοί μας θεωρούν σωτήρες.
Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές, με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα, ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωνε. Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν «θέλουμε τη χώρα μας πίσω»! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω!
Οι τηλεοράσεις έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός. Ότι Αμερικάνικη επιχείρηση υπήρχε, έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί.
Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω, που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή.
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν πλιατσικολόγοι. Ακόμα και μεσήλικες, σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους. Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα «τρομοκράτες». Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με Αργεντίνικες σημαίες και απαιτούσαν να φύγουμε.
Στην Ελλάδα συμβαίνει και το εξής: τα πετρέλαια στο Αιγαίο επιθυμούν να τα εκμεταλλευτούν πλήρως και μόνο οι Γερμανοί, ώστε κατʼ αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους και επιτέλους να βγούνε νικητές από έναν παγκόσμιο πόλεμο έχοντας ήδη δημιουργήσει 2 και χάνοντάς τους. Τον 3ο αυτόν, μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως οικονομικό πόλεμο.
Αυτό που με λυπεί ιδιαίτερα είναι ότι η Ευρώπη και η Ε.Ε. δεν φαίνονται γενικότερα να ενδιαφέρονται να σώσουν το ευρώ τους διότι αν διπλώσει η Ελλάδα, το ευρώ θα είναι εντελώς άχρηστο στις διεθνές αγορές και σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, το ευρώ θα καταρρεύσει βυθίζοντας σε τύπου Αργεντίνικης κρίσης όχι μόνον την Ελλάδα αλλά και όλες τις χώρες μέλη της Ε.Ε. Γιατί δεν βοηθούν και γιατί έχουν αφήσει την Ελλάδα στην τύχη της ακόμα και προς το παρόν ουδείς δεν μπορεί να δώσει εξήγηση. Ένα είναι σίγουρο, ότι σε μια εβδομάδα από σήμερα η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια αν επιτρέψετε στην Κυβέρνησή σας και στα Μ.Μ.Ε. να συνεχίσουν να καθορίζουν εσκεμμένα την πορεία σας προς την κόλαση του Δάντη.
Σήμερα, όμως, συγκλίνουν, εκ των πραγμάτων, τα συμφέροντα του Αμερικανού Προέδρου, Ομπάμα, και του γ. Διευθυντή του ΔΝΤ Ντ. Στρος Καν, σε μια εμπλοκή του ΔΝΤ, με την Ελλάδα, με την νέα όμως αποκατεστημένη μορφή του, που σαν θεωρητική αρματωσιά και πρακτική θα ανατρέπει τη σημερινή εικόνα και θα πλησιάζει στην ειδυλλιακή παραδοσιακή πρακτική του, του Φίλου των Εθνών!
Ο μεν πρ. Ομπάμα γιατί θέλει νέο κύρος στο εγχείρημά του για επιβολή κρατικού ελέγχου στο διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, του οποίου έχασε τον α΄γύρο. Και ο κ. Ντ. Στρος Καν του ΔΝΤ θα επιθυμούσε σφόδρα ένα έπαθλο 10 εκατομμυρίων ικανοποιημένων από τους παραδείσιους σχεδόν όρους παρέμβασης ενός νέου ΔΝΤ Ελλήνων.
kostasxan.blogspot.com

Πόσο φτωχοί εἴμαστε; (video, hamomilaki.gr)

Δάσκαλοι διαφωνοῦν μέ τούς πειραματισμούς τῆς κ. Διαμαντοπούλου

 

᾿Ανοιχτή ἐπιστολή πρός τούς γονεῖς τῶν μαθητῶν μας πού ἐντάσσονται στά 800 σχολεῖα “ἑνιαίου ἀναμορφωμένου ἐκπαιδευτικούῦ προγράμματος”

Αγαπητοί γονείς,
Τις μέρες αυτές ανακοινώθηκε αιφνιδιαστικά από το Υπουργείο Παιδείας – και σε μας τους εκπαιδευτικούς και σε σας τους γονείς – η λειτουργία 800 δημοτικών σχολείων πανελλαδικά με «νέο ενιαίο αναμορφωμένο πρόγραμμα». Ανάμεσα σε αυτά είναι και το δικό μας σχολείο.

Από το Σεπτέμβρη λοιπόν τα παιδιά σας θα παρακολουθούν υποχρεωτικά, σε όλες τις τάξεις, εφτά διδακτικές ώρες μέχρι τις 2 το μεσημέρι. Το Υπουργείο Παιδείας προσπαθεί να σας πείσει ότι αυτό είναι «για το καλό των παιδιών σας» και ότι το πρόγραμμα αυτό «επιδιώκει να θέσει στο κέντρο του το μαθητή».
Με αυτή την επιστολή θέλουμε να σας πούμε τη δική μας γνώμη. Να σας πούμε ότι είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι με μια τέτοια εξέλιξη. Να σας πούμε ότι με αυτή του την απόφαση το Υπουργείο Παιδείας διαγράφει έτσι απλά βασικές αρχές τις παιδαγωγικής, αγνοεί βασικές ανάγκες των παιδιών.

ü Το Υπουργείο Παιδείας σας λέει:
«Η παραμονή των μαθητών στο σχολείο έως τις 2.00 μ.μ. έχει δοκιμαστεί με επιτυχία και ισχύει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες».
Δεν σας λέει την αλήθεια.
Στην Ευρώπη, ο μέσος όρος διδακτικών ωρών ανά βδομάδα είναι από 27 – 29 ώρες ανάλογα με την τάξη, ενώ στη Φιλανδία – που είναι και το αγαπημένο πρότυπο – είναι 24, πολύ μακριά από το 35ωρο που προβλέπει για τα δικά σας παιδιά.
Με το υποχρεωτικό καθημερινό επτάωρο, οι ρυθμοί γίνονται ανυπόφοροι για τη σχολική καθημερινότητα, και μάλιστα σε σχολεία που δεν έχουν την κατάλληλη υποδομή (επαρκείς αίθουσες, χώρους χαλάρωσης και παιχνιδιού, τραπεζαρία, γυμναστήριο κλπ.). Ο 6χρονος μαθητής στη χώρα μας καλείται να γίνει ο πιο σκληρά εργαζόμενος μαθητής στην Ευρώπη.

- Το Υπουργείο Παιδείας σας λέει:
«Θα μπουν νέα γνωστικά αντικείμενα, θα εμπλουτιστεί το πρόγραμμα του σχολείου».
Εμείς σας λέμε:
Ποια παιδαγωγική αντίληψη θεωρεί σωστό να υπάρχουν 11(!) διδακτικά αντικείμενα στην Α΄ και στη Β’ τάξη, 13 στη Γ’ και τη Δ’ και 15 στην Ε’ και στην Στ’; Το μόνο που θα καταφέρουμε με αυτό τον τρόπο είναι να δημιουργήσουμε στους μαθητές μας σύγχυση και κούραση. Θα ακούνε περισσότερα και θα καταλαβαίνουν λιγότερα. Τα παιδιά μας δεν μπορούν να κουβαλήσουν στις πλάτες τους όλα αυτά που σε κάποιους φαίνονται καλά και χρήσιμα. Πρέπει να διαλέξουμε.

- Το Υπουργείο Παιδείας σας λέει:
«Με τα Αγγλικά από την Α΄τάξη θα χτυπήσουμε την παραπαιδεία, θα προετοιμάσουμε τα παιδιά σας για το κρατικό πιστοποιητικό γλωσσομάθειας».
Κι αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα.
Από τη μια, υπάρχουν σοβαρές παιδαγωγικές διαφωνίες για το κατά πόσο είναι σκόπιμο τα παιδιά να διδάσκονται ξένη γλώσσα από τόσο μικρή ηλικία, και μάλιστα σε τμήματα με 25 μαθητές, που καθιστά σχεδόν αδύνατη τη διδασκαλία με τον «παιγνιώδη» τρόπο που υποστηρίζει το Υπουργείο Παιδείας. Σε συνδυασμό με το μεγάλο βαθμό δυσκολίας που έχουν τα νέα βιβλία των Αγγλικών στις υπόλοιπες τάξεις και με την πρόθεση τα παιδιά να προετοιμάζονται για εξετάσεις πανελλαδικού τύπου από το Δημοτικό (!) για να μπαίνουν σε επίπεδα με στόχο την τελική πιστοποίηση, το μάθημα της ξένης γλώσσας αποκτά εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα. Άραγε δεν θα μπορούσε το απολυτήριο κάθε βαθμίδας να σημαίνει από μόνο του ότι το παιδί έχει αποκτήσει τις γνώσεις που χρειάζεται στην ξένη γλώσσα από το δημόσιο σχολείο, όπως γίνεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες;
Όσο για τα φροντιστήρια, τρίβουν τα χέρια τους για την καινούρια μεγάλη πελατεία που βλέπουν να έρχεται…

- Το Υπουργείο Παιδείας σας λέει:
«Τα παιδιά θα μαθαίνουν να χειρίζονται τους υπολογιστές, κάτι που σήμερα είναι εντελώς απαραίτητο».
Εμείς σας λέμε:
Η εξοικείωση με τον υπολογιστή δεν είναι αυτοσκοπός. Ο υπολογιστής είναι εργαλείο που εντάσσεται σε κάποια ευρύτερη εργασία. Αν δεν εξασφαλιστεί κάτι τέτοιο, οι μαθητές θα μάθουν να κάνουν καλύτερα (και να εθιστούν ακόμα περισσότερο) σε αυτό που ήδη κάνουν: να παίζουν παιχνίδια, να σερφάρουν και να «κατεβάζουν» έτοιμες σχολικές εργασίες.

- Το Υπουργείο Παιδείας σας λέει:
«Σκοπός μας είναι η τσάντα να μένει στο σχολείο».
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα απ’ όλα.
Γιατί ουσιαστικά καταργούνται οι ώρες της μελέτης, της προετοιμασίας δηλαδή για τα μαθήματα της επόμενης μέρας, αφού προβλέπονται συνολικά μόνο μέχρι πέντε ώρες τη βδομάδα – κι αυτές στην προαιρετική απογευματινή ζώνη το ολοήμερου - κυρίως για τις μικρές τάξεις. Ταυτόχρονα η αύξηση των υποχρεωτικών ωρών και των γνωστικών αντικειμένων «φορτώνει» ακόμα περισσότερο τα παιδιά, τα οποία είναι ήδη θύματα της φορτωμένης και δύσκολης ύλης που υπάρχει στα νέα βιβλία.

Η μοναδική «αλήθεια» που λέει το Υπουργείο Παιδείας στην εγκύκλιο που έχει στείλει στα σχολεία είναι ότι «από την παρούσα απόφαση δεν προκύπτει δαπάνη του κρατικού προϋπολογισμού».
Γιατί το «νέο» σχολείο θα είναι το σχολείο των περικοπών και των συμπτύξεων, θα είναι το σχολείο με μειωμένες επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό με τον «Καλλικράτη», θα είναι το σχολείο χωρίς προσλήψεις εκπαιδευτικού προσωπικού, αφού έτσι προβλέπει το Πρόγραμμα Σταθερότητας και οι επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Αγαπητοί γονείς,

Είναι γεγονός ότι πίσω από όλα αυτά, υπάρχουν σοβαρές αιτίες που η κυβέρνηση προχωρά σε αυτές τις αλλαγές στο σχολείο.

Η πιο βασική αιτία είναι ότι ο σημερινά σκληρά εργαζόμενος μαθητής θα είναι ο αυριανός ελαστικά εργαζόμενος. Οι βασικές γνώσεις έχουν αποφασιστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους διεθνείς οργανισμούς, η κυβέρνηση συνυπογράφει, η αγορά τρίβει τα χέρια της. Το σχολείο πια δεν έχει σκοπό να δίνει ολόπλευρη και ολοκληρωμένη γνώση, δεν θέλει να δίνει τη δυνατότητα στο παιδί να μπορεί με βάση τις ανάγκες του και τις δυνατότητές του να «χτίζει» μια τέτοιου είδους γνώση. Αυτό που απαιτεί σήμερα η αγορά είναι να αποκτά ο μαθητής ορισμένες βασικές δεξιότητες (ανάγνωση, γραφή , αρίθμηση, στοιχεία ξένων γλωσσών και χρήση υπολογιστών ) για να «προετοιμάζεται» για ένα εργασιακό μέλλον από τα πιο σκληρά που έχουν ζήσει οι τελευταίες γενιές: χωρίς δικαιώματα, χωρίς αξιοπρεπή μισθό, χωρίς μόνιμη δουλειά. Αυτό που λένε σήμερα στους μαθητές μας είναι ότι θα παίρνουν ίσα – ίσα αυτό που χρειάζεται για να μπορούν να καταρτίζονται ξανά και ξανά, αφού στη διάρκεια της ζωής τους θα πρέπει να αλλάζουν συνεχώς δουλειές.

Το παρόν του σχολείου αυτού, αλλά και το μέλλον που ετοιμάζουν για τα παιδιά μας δεν είναι σε καμιά περίπτωση αυτό που ονειρευόμαστε. Στο σχολείο της αγοράς και της λογικής της, εμείς αντιπαραθέτουμε ένα σχολείο ενιαίο, δωδεκάχρονο, για όλα τα παιδιά, χωρίς αποκλεισμούς, ένα σχολείο που θα καλύπτει τις ανάγκες των παιδιών μας για ουσιαστική γνώση, για χαρά, για δημιουργία, για παιχνίδι. Αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος του σχολείου και όχι η προετοιμασία «για την σκληρή κοινωνία που τα περιμένει».

Τον αγώνα για ένα τέτοιο σχολείο εμείς οι εκπαιδευτικοί των παιδιών σας και εσείς οι γονείς τους πρέπει να τον δώσουμε μαζί .

ΣΥΛΛΟΓΟI ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
«Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ» - «Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ»
alphavita

 

http://dakepekoz.blogspot.com/2010/06/800_10.html

Θέλουν τουρκικά σχολεῖα στή Θράκη

Γράφει ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ (Τό Βῆμα)
Πλήρη λόγο στην εκπαίδευση της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη με απώτερο στόχο την περιχαράκωσή της επιδιώκει να έχει η Αγκυρα. Το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών επέδωσε μάλιστα απόρρητο non paper με τις θέσεις και τα αιτήματά της, διά χειρός του γενικού γραμματέα κ. Φεριντούν Σινιρλίογλου, στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών πριν ακόμη από την επίσκεψη του τούρκου πρωθυπουργού κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα τον Μάιο. Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του «Βήματος» τόσο από ελληνικές όσο και από τουρκικές πηγές, το απόρρητο non paper της Τουρκίας αναφέρεται μεταξύ άλλων στα εξής ζητήματα:......
1 στη διατήρηση και ενίσχυση της μειονοτικής εκπαίδευσης, 2 στην εκλογή των μουφτήδων και όχι στον διορισμό τους από την ελληνική Πολιτεία, 3 στην εκλογή των διαχειριστικών επιτροπών των βακουφίων από την ίδια τη μειονότητα και 4 στην αναγνώριση των μειονοτικών συλλόγων που φέρουν το επίθετο «τουρκικός», όπως η γνωστή Τουρκική Ενωση Ξάνθης.

Ιδιαίτερα στο θέμα της εκπαίδευσης οι προθέσεις της Αγκυρας είναι σαφέστατες. Η Τουρκία εμφανίζεται να έχει ενοχληθεί από το γεγονός ότι η δημόσια εκπαίδευση είναι υποχρεωτική από το νηπιαγωγείο.

Οι διαμαρτυρίες αυτές έχουν εκφραστεί τόσο από τους μουσουλμάνους βουλευτές όσο και από τον ψευδομουφτή Ξάνθης κ. Αχμέτ Μετέ. Για τον λόγο αυτό ζητεί τα δημόσια νηπιαγωγεία στη Θράκη να είναι δίγλωσσα, ώστε να χρησιμοποιούν τα παιδιά που προέρχονται από τη μειονότητα τόσο την ελληνική όσο και την τουρκική γλώσσα. Διαφορετικά εκφράζει το αίτημα να ανοίξουν και μειονοτικά νηπιαγωγεία με πρωτοβουλία της ελληνικής Πολιτείας.

Επιπλέον η Αγκυρα ζητεί την κατασκευή νέων μειονοτικών σχολείων, κυρίως γυμνασίων. Για τις ορεινές περιοχές όπου κατοικούν συμπαγείς μειονοτικοί πληθυσμοί η Αγκυρα ζητεί να μετατραπούν τα δημόσια σχολεία σε μειονοτικά.

Διπλωματικοί κύκλοι σχολίαζαν προς «Το Βήμα» ότι οι τουρκικές κινήσεις δείχνουν καθαρά ότι η Αγκυρα επιδιώκει τη δημιουργία και ενίσχυση παράλληλων δομών που θα αποτρέψουν την ενσωμάτωση της μειονότητας, αλλά και τον τουρκικό έλεγχο επί των Πομάκων και των Ρομά.

Πηγή: Το ΒΗΜΑ, 10/6/2010

Κάποιοι ἀντιστέκονται ὑπέρ Xαρᾶς Νικοπούλου ΕΙΡΗΝΙΚΑ! (video)

Σχόλιο klision: Κάποιοι βγῆκαν ἀπό τό καβούκι τους καί ἔκαναν μιά εἰρηνική διαμαρτυρία. Χωρίς κουκοῦλες καί τραμπουκισμούς, χωρίς νά σπᾶνε τίς βιτρίνες τῶν οἰκονομικῶς δοκιμαζομένων καταστηματαρχῶν τῆς ᾿Αθήνας. ῾Η Χαρά Νικοπούλου ξεσήκωσε τίς ψυχές μας. Τό παρακάτω βιντεάκι  ἀξίζει νά τό διαδώσουμε. ῎Ας στείλουμε ἕνα μήνυμα συμπαράστασης στήν ἡρωϊκή δασκάλα τῆς Θράκης: ᾿Αδέρφια μου, ὁ ΛΗΘΑΡΓΟΣ δέν εἶναι ἡ λύση. ῞Οταν τό σπίτι τοῦ διπλανοῦ σου καίγεται, ἡ φωτιά μέ μαθηματική ἀκρίβεια θά ἔρθει καί στό δικό σου. "Δεῖ γὰρ ἡμᾶς ἐκ τοῦ ὕπνου ἐγερθῆναι". ΧΑΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ. Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΕ ΕΥΛΟΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ...

῾Ο ὅσιος πατήρ ἡμῶν Ἰουστῖνος Πόποβιτς 1894 -1979 (video)

῾Ο ὅσιος πατήρ ἡμῶν Ἰουστῖνος Πόποβιτς 1894 -1979, Ἕνας ἀφοσιωμένος μοναχός τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας.
Ο Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Πόποβιτς (1894 -1979), φημισμένος μοναχός από τη Σερβία, είναι γνωστός σε όλον τον Ορθόδοξο κόσμο.
Ως εκκλησιαστικό πρόσωπο και κληρικός ο Πατήρ Ιουστίνος έζησε 31 χρόνια στην Ιερά Μονή Ćelije υπό τη συνεχή παρακολούθηση της αστυνομίας του Κομμουνιστικού Κόμματος. Επειδή το Κομμουνιστικό Κόμμα θεωρούσε ότι στερείτο των απαιτούμενων προσόντων, τον έδιωξε μαζί με μερικούς βοηθούς καθηγητές από το Πανεπιστήμιο το 1945. Οι Κομμουνιστές περιόρισαν τις δημόσιες εμφανίσεις του εντός των οριών του μοναστηριού.

Ένας αφοσιωμένος μοναχός και φιλόσοφος της Ανατολικής Ορθόδοξης Θεολογίας, ο Ιουστίνος Πόποβιτς ήταν έντονος επικριτής του οικουμενισμού, δεδομένου ότι έτεινε στη σχετικοποίηση της Αλήθειας του Θεού. (John Meyendorff, καθηγητής της Ακαδημίας του Αγίου Βλαδιμήρου, τώρα στο Scarsdale της Νέας Υόρκης (συνεργαζόμενος με το Πανεπιστήμιο της Columbia) -- και επικριτής των «νεωτερισμών των Καθολικών» και της αντιχριστιανικότητας του Πάπα. Μέχρι το τέλος της ζωής του ο Πατήρ Ιουστίνος ήταν αφοσιωμένος στο έργο του, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το έργο του θεωρείται σπουδαία συνεισφορά στην Ορθόδοξη θεολογία και ο ίδιος ως μυστική συνείδηση της Σερβικής Εκκλησίας και μάρτυρας της Ορθόδοξης θρησκείας (σύμφωνα με το Ιωάννη Ν. Καρμίρη, Έλληνα Ακαδημαϊκό).

Πηγή:http://www.agiazoni.gr/

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΡΝΗΣ

• Τὸ κατωτέρω ἀπόσπασμα δημοσιεύθηκε γιὰ πρώτη φορὰ πρὸ 18 ἐτῶν στὴν «Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία» ἀπὸ ἀνέκδοτο ἁγιολογικὸ κείμενο. Διαβάζοντάς το κατωτέρω ΑΥΤΟΥΣΙΟ ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ ἀναμετρηθοῦμε μὲ τὴν συμβατικὴ θρησκευτικότητα καὶ τὴν πνευματικὴ ρηχότητα, ἡ ὁποία ροκανίζει τὴν σχέση μας μὲ τὸν Θεὸ ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν φαρισαϊκὴ ἀντίληψη τῆς «καθεστηκυῖας ἐλίτ», ἡ ὁποία ξεγελιέται ἀλλὰ καὶ ξεγελᾶ μὲ τὴν ἐπαγγελία ἤ, καλύτερα, μὲ τὸ καινούργιο “εὕρημα” τῆς «πολιτικῆς ἠθικῆς» (λὲς καὶ ἡ ἠθικὴ εἶναι  μπακλαβάς ! Λὲς καὶ μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἀπὸ μόνη της μιὰ ξεκάρφωτη καὶ αὐτόνομη «πολιτικὴ ἠθικὴ» ξεκομμένη ἀπὸ τὴν συνολικὴ «ἠθικότητα» τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ὡς κατ᾽ εἰκόνα καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν δημιουργήματος τοῦ Θεοῦ) καὶ τὴν γυαλιστερὴ ἐπίφαση τῆς ἀδιάφθορης γραφειοκρατίας.

Μιὰ μάνα ἔχει τὸ μικρό της παιδὶ ἑτoιμoθάνατο (τά δύο πρῶτα ἔχουν ἤδη χαθεῖ, κατὰ τὴν ἐκτενῆ διήγηση). Τρέχει στούς δρόμους. Ὅποιον συναντᾶ, τὸν θερμοπαρακαλεῖ νά εὐχηθεῖ γιὰ τὸ παιδί της.
«Ἔτσι λοιπὸν καθὼς τρέχει μὲ τὴν καρδιά της κομμάτια ἀπὸ τὸν πόνο, συναντᾶ μιὰ ἑταίρα, ἡ ὀποία ἦταν πνιγμένη στὶς πολλὲς άμαρτίες καὶ εἶχε τὴν ζωή της σὲ περισσότερες ἀσωτεῖες σπαταλημένη.

Μόλις τήν εἶδε ἡ μάνα ἔριξε τό παιδί της, τὸ ὁποῖο ψυχορραγοῦσε, στὴν ἀγκαλιά  αὐτῆς, γιατί ὀ βαθὺς πόνος τὴν τρέλαινε. Ἔπεσε στὰ πόδια της καὶ τὴν ἱκέτευσε νὰ προσευχηθεῖ στὸν Θεό, γιὰ νὰ ἐλεήσει τὸ μικρό. Ἡ ἁμαρτωλὴ ἐκείνη ξαφνιασμένη σάστισε καὶ δὲν ἤξερε τί νά χάνει.  Ἀπὸ τὴν μιά ἔβλεπε τὸ νήπιο σχεδὸν πεθαμένο, καὶ τὴν μητέρα του νὰ κυλιέται στὰ πόδια της καὶ νὰ μὴ σηκώνεται, κι ἀπ᾽ τὴν ἄλλη τὸν ἑαυτό της κατεγνωσμένο ἀπὸ τὰ πολλὰ ἁμαρτήματα καὶ στερημένο κάθε θάρρους πρὸς τὸν Θεό. Πιεζόμενη ὅμως ἀπὸ τὴν μητέρα τοῦ παιδιοῦ ἐστράφη πρὸς Ἀνατολὰς κι ἀφοῦ χτύπησε δυνατὰ μὲ τὰ χέρια τὸ στῆθος της εἶπε μὲ πολλὰ δάκρυα: «Κύριε, οὔκ εἰμι ἀξία ἀτενίσαι καὶ ἰδεῖν τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, οὐδὲ ὀνομάσαι τὸ ὄνομά σου τὸ ἔνδοξον διὰ τῶν χειλέων μου τῶν ἁμαρτωλῶν· ἀναξίαν γὰρ ἐμαυτὴν πεποίηκα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τοσαῦτά σε παροργίσασα τὸν ἀγαθὸν δεσπότην· ἀλλ᾽ ὅμως μιμουμένη τήν ποτέ σοι προσπεσοῦσαν πόρνην καὶ πταισμάτων ἄφεσιν κομισαμένην, προσπίπτω κἀγω καὶ δέομαι τὴν τῆς Φιλανθρωπίας σου στοργὴν ἐφ᾽ ἡμᾶς ἐπιβλύσαι. Ἐκείνη μὲν γὰρ ἡ πόρνη τῶν οἰκείων σφαλμάτων ᾐτεῖτο λύσιν, ἐγὼ δὲ τὰ πλήθη τῶν ἀμετρήτων μου κακῶν ἐπισταμένη οὐ τολμῶ στόμα διᾶραι καὶ τῶν ἀνομιῶν μου συγχώρησιν αἰτήσασθαι, ἀλλ᾽ ὑπὲρ τοῦ ἀμώμου νηπίου τούτου βιαζομένη ὑπὸ ταύτης τῆς δούλης σου, δέομαί σου τοῦ ζωοδότου καὶ πάντων σωτῆρος ζωὴν αὐτῷ παρασχεῖν· εἰ γὰρ ἐγὼ ἡ ὠμοτάτη καὶ ἀνελεήμων ἐλεῶ αὐτὸ καὶ συμπαθῶ, πόσῳ μᾶλλον σὺ ὁ φύσει συμπαθὴς καὶ ἐλεήμων ἐλεήσεις αὐτὸ καὶ οἰκτειρήσεις».

Τότε ὑπέρλαμπρο φῶς κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ πάνω σ᾽ἐκείνη τὴν πόρνη καὶ στὸ ἑτοιμοθάνατο παιδὶ καὶ στὴν ὀδυρόμενη μητέρα του. Τὴν ἴδια ὥρα τὸ νήπιο ἀναζωογονήθηκε καὶ ἡ μάνα του ἐλευθερωμένη ἀπὸ τὴν ὀδύνη εὐχαριστοῦσε τὸν Θεό. Κι ἐπιπλέον ἡ ἁμαρτωλὴ ἐκείνη γυναίκα κατάπληκτη ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπο στὴν γῆ χύνοντας ποτάμια δάκρυα ἀπ᾽ τὰ μάτια της» …

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ», τ. 71 (Α´ περ.), ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1992

 http://christianvivliografia.wordpress.com

῾Ολοήμερες…. μεγαλοστομίες-τοῦ Δημήτρη Νατσιοῦ

«Οι νέοι κάνουν διάλογο, επικοινωνούν, αλλά με λόγια του αέρα. Τους δώσαμε το λόγο, χωρίς να τους δώσουμε τις λέξεις».
Ν. Πολονύ
«Το παιδί διαβάζει μόνο του, εμείς δεν έχουμε χρόνο, εργαζόμαστε και οι δύο. Το μόνο που προσέχουμε είναι ο χαρακτήρας του, κοιτάμε να είναι καλό παιδί. Έτσι δικαιολόγησαν κάποιοι γονείς την χαμηλή σχολική επίδοση του παιδιού τους. Αυτήν την απάντηση ψέλλισαν, για να δικαιολογήσουν την έλλειψη στοργής, την μοναχικότητα στην οποία έχουν καταδικάσει το παιδί τους. Υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα, «εισαγόμενο» κι αυτό, στην ελληνική κοινωνία σήμερα: Τα παρατεταμένα ωράρια εργασίας των γονέων στερούν τα παιδιά από την πιο τρυφερή και συναισθηματική στιγμή της κοπιαστικής τους ημέρας: το γυρισμό στο σπίτι, την αγκαλιά της μητέρας, το χάδι του πατέρα. Το κράτος φρόντισε με τον θεσμό του ολοήμερου σχολείου και νηπιαγωγείου να επουλώσει το κοινωνικό αυτό πρόβλημα. Η κρατική όμως πρωτοβουλία, όπως και στην περίπτωση των «ΚΑΠΗ», ανακουφίζει τους εργαζόμενους γονείς, αλλά δεν αναπληρώνει την απαραίτητη γι’ αυτήν την ηλικία στοργή και αγάπη των γονέων. (Τι τραγικό! Η αποθέωση της υλικής ανέσεως και ευημερίας από την μια και η εξαντλητική, από την άλλη, προσπάθεια των ζευγαριών να βρουν «μια θέση στον ήλιο», μια θέση «απασχόλησης», άλλαξε ριζικά την όψη και τις παραδοσιακές συνήθειες της ελληνικής οικογένειας. Θύματα αθώα αυτής της νοοτροπίας τα παιδιά και οι γέροι γονείς, οι δυο πιο ευπαθείς συναισθηματικά ομάδες του κοινωνικού συνόλου. Η εγκατάλειψη όμως των γερόντων στην επαγγελματική φροντίδα των γηροκομείων, που ονομάζονται κατ’ ευφημισμόν οίκοι ευγηρίας ή γαλήνης, και η «ολοήμερη» παραμονή των παιδιών στο σχολείο, οδηγούν σε συναισθηματική και πνευματική απομόνωση. Την στοργή και την αγάπη όμως, το «δίδυμο» αυτό λίπασμα της ψυχικής υγείας, τις βρίσκεις μόνον στην ζεστή οικογενειακή εστία). Διάβασα πρόσφατα σ’ ένα ένθετο της εφ. «Ελευθεροτυπία» μια συνέντευξη του υπουργού Παιδείας, όπου τόνιζε πως όραμά του είναι να γίνουν όλα τα σχολεία της Ελλάδος ολοήμερα, διότι... έτσι πράττει η «φωτισμένη» Δύση. (Ολοήμερο σχολείο σημαίνει αυτό που μας λέει η λέξη: σχολείο όλη την ημέρα, τα παιδιά θα φεύγουν από το σπίτι «όρθρου βαθέως» και θα επιστρέφουν στο σπίτι τους «κατά το ηλιοβασίλεμα»). Το μέτρο, όπως είπαμε, «λύνει» τα χέρια των γονέων που εργάζονται ως αργά το απόγευμα, «δένει» όμως τα παιδιά, τα στενοχωρεί, τα απογοητεύει, τα πικραίνει, γιατί στερούνται την λησμονημένη σήμερα «οικογενειακή θαλπωρή». (Ωραία λέξη! Παράγεται από το αρχαιοελληνικό ρήμα θάλλω που σημαίνει ανθίζω. Τα παιδιά είναι άνθη που ανθίζουν και «θάλλουν» μες στην θαλπωρή της οικογένειας). Έχω την εντύπωση πως αν εφαρμοστεί ο θεσμός τού ολοήμερου σχολείου θα οδηγηθούμε στα αποτρόπαια «σουηδικά» πρότυπα. Τα παιδιά των 18 ετών, όταν δηλαδή ενηλικιωθούν, εκπαραθυρώνονται από τους γονείς τους, αναζητούν άλλη στέγη ή -αν είναι δυνατόν- τους πληρώνουν ενοίκιο. Κι αυτή η σχέση, η απρόσωπη και αφύσικη, είναι απόρροια της αποξένωσης, της διάλυσης του οικογενειακού θεσμού, της συναισθηματικής εξαθλίωσης γονέων και παιδιών. Σήμερα με τις ξένες γλώσσες, με τα μπαλέτα, τα ωδεία, τα αθλήματα και την τηλεόραση, ο μόνος χρόνος που συναντιούνται γονείς και παιδιά είναι λίγο πριν από τον ύπνο, για να φιληθούν και να πουν «καληνύχτα». Αν επιστρέφουν από το σχολείο κατά τις πέντε, θα έχουμε συγκατοίκους και όχι οικογένεια. Η έλλειψη όμως του προτύπου που λέγεται πατέρας ή μητέρα θα κατασκευάσει τις εξαμβλωματικές προσωπικότητες που θα αποτελέσουν τις μέλλουσες γενιές. Όπως σημειώνει κάποιος ψυχολόγος: «Τα παιδιά μισούν τις συμβολικές ή τις πραγματικές πόρτες που τα κλείνουν έξω απ’ την ζωή των γονέων τους». (Η συγγραφέας Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη, η καλύτερη της παιδικής λογοτεχνίας, σ’ ένα κείμενό της για την οικογενειακή αγωγή λέει τα εξής θαυμάσια. «... ποιο παιδί φεύγει σήμερα για το σχολείο και κάποιος βρίσκεται πίσω του να το σταυρώσει και να του πει «νά ‘χεις την ευχή μου, η Παναγιά μαζί σου»; Ακόμα και από την ευχή μας έχουμε στερήσει τα παιδιά μας»). Έχουμε ως λαός το προνόμιο να είμαστε πίσω από τον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο. Λέω «προνόμιο», διότι έχουμε την δυνατότητα να επωφεληθούμε από τα λάθη του. Η διάλυση του οικογενειακού θεσμού στην Δύση (20% των γερόντων στα γηροκομεία, 50% των παιδιών μεγαλώνουν μ’ έναν γονέα) μας προσφέρει λαμπρή ευκαιρία για να σκεφτούμε με υπευθυνότητα όσα συνδέονται με την αγωγή και ανατροφή των παιδιών. Το να λέμε ότι δεν έχουμε χρόνο για τα παιδιά, πολύ απλά, σημαίνει ότι παραιτούμαστε από την γονική ευθύνη. «Στον κόσμο όμως ερχόμαστε για να δώσουμε και όχι για να πάρουμε». Το μόνο που θέλουν τα παιδιά, εξάλλου, είναι αγάπη, η οποία τα πάντα υπομένει και στέγει και ουδέποτε εκπίπτει».
Αυτά τα έγραφα το Νοέμβριο του 2002 (εφ. «Χρόνος» Κιλκίς), όταν, νομίζω, υπουργός Παιδείας ήταν ο κυρ- Πέτρος Ευθυμίου, ο οποίος ανήκει στο «νηπιαγωγείο» της Νέας Τάξης, σε σύγκριση με την τωρινή διαβιουπουργό που κατέχει διδακτορικό και επαγγέλλεται το Νέο Σχολείο.
Παρένθεση. Ένα από τα παράδοξα έως γελοιότητας, που συμβαίνουν σε τούτο το δύσμοιρο τόπο είναι και το εξής: όταν κάποιος επίδοξος κοσμοδιορθωτής θέλει να αποστασιοποιηθεί από αμαρτωλό παρελθόν, να υποδυθεί τον καινοτόμο, τον ανατροπέα των πάντων, δεν προχωρεί σε ριζικές αλλαγές, αλλά πρωτίστως, για εντυπωσιοθηρία, βαφτίζει τις προθέσεις του με το εύηχο επίθετο «νέος». Επικολλά το «νέος» στο εγχείρημα και αυτό θεωρείται ως περίπου επιτυχία. (π.χ. νέα Νέα Δημοκρατία). Η λέξη υποκαθιστά το έργο. Πώς το έλεγαν οι αρχαίοι; Καταντήσαμε «θεαταί λόγων και ακροαταί έργων». Ο λαός μας όμως λέει κάτι σοφότερο για όλους αυτούς τους σωτήρες και…φωστήρες. Ήθελε η κουκουβάγια να αλλάξει τη φωλιά της, «να μετακομίσει», γιατί γέμισε κουτσουλιές. Την βλέπει ένα άλλο πουλί και της λέει: «όπου και να πας τον κώλο σου θα τον πάρεις μαζί σου».
Διδάσκω σε σχολείο που επιλέχτηκε μεταξύ άλλων 800, για να λειτουργήσει από τη νέα χρονιά ως ολοήμερο. Το υποχρεωτικό πρόγραμμα για όλους τους μαθητές θα είναι από τις 8.00 έως τις 14.00. Τώρα πώς θα αντέχουν τα πρωτάκια σε καθημερινά επτάωρα, αυτό δεν μας εξηγείται, αρκεί που θα φοιτούν στο Νέο Σχολείο. Εισάγονται από την πρώτη δημοτικού τα Αγγλικά και οι, μεσσιανικής υφής, νέες τεχνολογίες. Έξοχα! Πριν ακόμη οι μαθητές ψηλαφήσουν τους μηχανισμούς της μητρικής τους γλώσσας, θα διδάσκονται και τη «δεύτερη επίσημη γλώσσα» του κράτους μας, όπως δήλωσε παλαιότερα η διαβιουπουργός. Να σημειωθεί και τούτο. Στην πέμπτη και έκτη Δημοτικού οι μαθητές θα διδάσκονται 5 ώρες εβδομαδιαίως ξένες γλώσσες και 7 ώρες την ελληνική. (Γιατί όχι μια ώρα αρχαία ελληνικά στην έκτη Δημοτικού, απλά κείμενα, για εξοικείωση; Λησμόνησα όμως ότι το Νέο Σχολείο, σύμφωνα με τις ολοήμερες μεγαλοστομίες, «γκρεμίζει τους τοίχους»… και καταστρέφει αδίστακτα τις εθνικές μας ρίζες.) Δόξη και τιμή εισέρχεται, εισβάλει από την πρώτη και ο υπολογιστής. Σχολείο – ΚΕΠ, μάθημα – ζάπινγκ, αποχαύνωση και αμάθεια.
Επαναλαμβάνω τα λόγια Γάλλου σοφού: «Ίσως το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι σε τι κόσμο θ’ αφήσουμε τα παιδιά μας, αλλά τι παιδιά θ’ αφήσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο».
Νατσιός Δημήτρης ,δάσκαλος-Κιλκίς

Πηγή:antibaro.gr
ἀναδημοσίευση:http://aktines.blogspot.com

Τό μικρό σπίτι στό λιβάδι...!

Πηγή:http://manosbee.blogspot.com

῾Ο μακαριστός μοναχός τοῦ ῾Οσίου Δαυίδ π. Σεραφείμ

Παράδειγμα προς μίμηση η θαυμαστή ζωή του φιλεύσπλαχνου και ελεήμονα μοναχού Σεραφείμ (11/05/2010 16:01) ΜΕΡΟΣ Β’ Στο βαθύτερο νόημα της παραβολής του καλού Σαμαρείτη είχε διεισδύσει βιωματικά ο προσφάτως κοιμηθείς μοναχός του Οσίου Δαυίδ π. Σεραφείμ Σταυριανιάκογλου μιμούμενος την ταπείνωση και την αγιότητα του βίου του Οσίου Ιακώβου Τσαλίκη. Ενώπιον των ματιών του σε καθημερινή βάση αντίκρυζε τον άγιο ηγούμενο της Μονής να επουλώνει καθημερινά στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού τις πληγές δεκάδων και ενίοτε εκατοντάδων προσκυνητών, που ως διψασμένες δορκάδες έτρεχαν στον οίκο του Οσίου Δαυίδ για να ξεδιψάσουν εκ της ανεξάντλητης πηγής του ζώντος ύδατος. Έβλεπε με τα απλά μάτια του να εξελίσσονται όλα αυτά τα θαυμαστά γεγονότα που αναφέρονταν στο Ευαγγέλιο εμπράκτως και σε καθημερινή βάση. Και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που εκλήθη και εκείνος μετά την παρότρυνση των γερόντων του να πλύνει τα τραύματα που γεννά η αμαρτία και να καθαρίσει τις ακαθαρσίες που προκαλεί η απομάκρυνση και η αποστασία από τον τριαδικό Θεό. Μιμούμενος τους γέροντές του, πρώτα τον όσιο Ιάκωβο και κατόπιν το διάδοχο αυτού π. Κύριλλο συνήθιζε να σηκώνει, ως άλλος Σίμων Κυρηναίος, μαζί με το δικό του και τους σταυρούς πολλών προσκυνητών ανακουφίζοντας τους -έστω και για λίγο- στον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά και βοηθώντας τους να γευτούν και να συμμετάσχουν στην Ανάσταση. Το διαρκές χαμόγελό του καθώς σε υποδεχόταν στην κεντρική πύλη της Μονής του Οσίου Δαυίδ, προσέδιδε χαρά και εμμέσως ανακινούσε το λησμονημένο πιθάρι του χριστιανικού θάρρους και της εν Χριστώ παρηγοριάς στους καταπονημένους διαβάτες της ερημικής αυτής εφήμερης ζωής. Σε έκανε να εκλαμβάνεις το μοναστήρι ως πραγματική όαση. Γιατί η Μονή του Οσίου Δαυίδ από την εποχή που τα ηνία αυτής κρατούσε ο μακαριστός όσιος γέροντας Ιάκωβος μέχρι και σήμερα είναι αληθινή ακτινοβολούσα όαση που προσφέρει σε κάθε διαβάτη απλόχερα τους θαυμαστούς ουράνιους καρπούς του κτήτορα της αγίου. Καρπούς που προέρχονται από το δέντρο του Κυρίου μας που ο μεγάλος εκείνος ασκητής άγιος ευλαβικά φύτεψε. Γλυκύς καρπός από το δέντρο αυτό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί πλέον και ο ταπεινός μακαριστός π. Σεραφείμ. Μέχρι πρότινος γευόταν και ο ίδιος τους καρπούς του εν Χριστώ κήπου του Οσίου Δαυίδ, ως φυσική ανταμοιβή που απόρρεε από το εφήμερο διακόνημά του και την αγνή -απλή πίστη του. Τώρα έφθασε η ώρα να τρέφει όλους εμάς, όχι μόνο αυτούς που τον γνωρίσαμε και συναναστραφήκαμε μαζί του αλλά και αυτούς που τον μαθαίνουν σήμερα είτε μέσα από την αδόκιμη αυτή μικρή αναφορά μας, είτε μέσα από τις θαυμαστές εξιστορήσεις του νυν ηγουμένου π. Κυρίλλου και των υπολοίπων μελών της αδελφότητας του μοναστηριού. Ο τρόπος διακονίας του άλλωστε, η υπακοή και η τυφλή προσήλωση του στο δοχείο της ταπείνωσης θα μας ακολουθεί σαν μία γλυκειά ανάμνηση σταθερής εν Χριστώ πορείας και βιοτής. Γιατί ο βίος του μεγάλου αυτού αθλητή του Χριστού αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα που ξυπνά σήμερα εγκλωβισμένες στο λήθαργο της αγνωσίας ψυχές. Ταρακουνά δε χλιαρές συνειδήσεις. Αφιερωμένος στον Χριστό από παιδί Ο μακαριστός Σεραφείμ ήταν από μικρός πολύ φιλεύσπλαχνος. Η παιδική του ηλικία ήταν παραδειγματική στο γύρω από αυτόν περιβάλλον. Ήταν δοσμένος στον Κύριο πιο μπροστά από τη θλίψη που τον καταρράκωσε λόγω της κοίμησης της συζύγου του Βαρβάρας. Γι’ αυτό άλλωστε πήρε εύκολα τη μεγάλη απόφαση να καταταγεί στους ασκητές του ουράνιου Πατέρα μας. Η πορεία του ήταν μεγάλη και θαυμαστή, παραδειγματική για την άθληση του σημερινού κόσμου. Σ’ αυτό βέβαια συντέλεσαν και οι δυό άξιοι προπονητές του, ο Όσιος Ιάκωβος και ο π. Κύριλλος, που φρόντιζαν συνεχώς να αυξάνουν τις επιδόσεις του στο στίβο της αγίας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τηρούσε τις εντολές του Κυρίου Η μεγάλη αγάπη του φιλεύσπλαχνου αυτού μοναχού προς τον Χριστό διαπιστωνόταν πριν ακόμη την κατάταξη του στο ορθόδοξο μοναχολόγιο. Η τήρηση των εντολών του Κυρίου μας αποτελούσε καθημερινό μέλημα του ιδίου και της συζύγου του. Τρανό παράδειγμα αποτελούσε λ.χ. η επιλογή του να μην ανοίγει το εμπορικό κατάστημα που διατηρούσε στην Αιδηψό μαζί με τη γυναίκα του τις Κυριακές. Οι Κυριακές, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ήταν οι μέρες που προσέλκυαν τον περισσότερο κόσμο στα ιαματικά λουτρά της Αιδηψού κατά τη δεκαετία 1960-1970. Το γεγονός αυτό έκανε, όπως και σήμερα πολλούς καταστηματάρχες να ανοίγουν τα καταστήματα για να εξυπηρετήσουν τους τουρίστες. Εξαίρεση στον κανόνα τότε αποτελούσε το κατάστημα του Σταύρου και της Βαρβάρας. Προτιμούσαν να επισκέπτονται κοντινά μοναστήρια της περιοχής, να εκκλησιάζονται εκεί και να περνούν την Κυριακή τους με παρηγορητικές επισκέψεις σε ασθενείς και ανήμπορους. Ο κυρ- Σταύρος ήταν ελεήμων και με κάθε ευκαιρία απλόχερα πρόσφερε βοήθεια. Ο πεθερός του που και εκείνος είχε κατάστημα μάταια προσπαθούσε να τον μεταπείσει. «Σταύρο η Αιδηψός έχει πολύ κόσμο τις Κυριακές. Χάνεις πολλά λεφτά από την εμμονή σου να κρατάς το μαγαζί σου κλειστό. Κοίτα να αλλάξεις τακτική και σταματήστε να γυρίζετε με τη Βαρβάρα στα μοναστήρια σαν τους καλογέρους. Δεν θα κάνετε προκοπή με τα καμώματά σας» του έλεγε. «Μας βοηθά ο Θεός, μην ανησυχείς», απαντούσαν ο Σταύρος και η Βαρβάρα. Οι αρχικές προτροπές του πεθερού έγιναν σιγά-σιγά αφόρητες πιέσεις ιδιαίτερα προς την κόρη του Βαρβάρα αλλά και προς το γαμβρό του Σταύρο. Μερικές φορές μάλιστα προκαλούσαν και διενέξεις που στεναχωρούσαν τον νεαρό τότε Σταύρο. Κατά τη συνήθη όμως πρακτική του, όταν το όλο ζήτημα κατέστη αδιέξοδο το έθεσε ενώπιον του Χριστού παρακαλώντας Τον να δώσει Εκείνος τη λύση. Και μέσω της καλής γυναικός του πήρε άμεσα τη λύση που αναζητούσε την ίδια ημέρα. «Σταύρο πες στον πατέρα μου για τις μηνιαίες εισπράξεις μας για να μην σε ενοχλήσει. Πες του πως το μαγαζί μας κάθε άλλο παρά ζημιώνεται από την αδιαπραγμάτευτη απόφασή μας να μην το ανοίγουμε τις Κυριακές...». Το πρόσωπο του Σταύρου μονομιάς άστραψε. «Μου έδωσες τη λύση. Άσε το θέμα να το χειριστώ με τον πατέρα σου» της είπε και έτρεξε αμέσως να τον συναντήσει. «Ξέρεις σκέφτηκα καλά την πρότασή σου να ανοίγω τις Κυριακές το κατάστημα...» άρχισε να λέγει στον πεθερό του ο νεαρός Σταύρος. Πριν ακόμη ολοκληρώσει το λόγο του ο πεθερός του τον διέκοψε. «Καιρός ήταν να βάλεις μυαλό και να αφήσεις το πείσμα σου και τις ακαταλαβίστικες επιπόλαιες γυροβολιές σου στα μοναστήρια. Να ακούσεις και ένα έμπειρο» του είπε ο πεθερός του. «Λάθος κατάλαβες. Δεν πρόκειται να ανοίξω τις Κυριακές. Ήλθα όμως να σου προτείνω πάνω στο θέμα αυτό κάτι... Εγώ θα συνεχίσω να μην ανοίγω και εσύ θα συνεχίσεις να ανοίγεις τις Κυριακές. Τα εμπορεύματα και των δυό καταστημάτων είναι σχεδόν τα ίδια και το μαγαζί σου μάλιστα είναι σε καλύτερο πόστο. Στο τέλος λοιπόν του μήνα να δούμε τι εισπράξεις είχες εσύ και τι εισπράξεις είχα εγώ. Κι αν οι δικές σου είναι πιο πολλές τότε θα ξανά –εξετάσω την πρόταση. Εάν όμως είναι λιγότερες τότε θα πρέπει εσύ να ερευνήσεις εάν είναι σωστό να παραβαίνεις την εντολή του Χριστού. Τι λες συμφωνείς;» είπε ο Σταύρος. Ο πεθερός του περιχαρής και με τη βεβαιότητα πως εμπράκτως θα δείξει στο γαμβρό του το λάθος του συμφώνησε. Μετά τριάντα ημέρες παρουσίασε ο ένας στον άλλον τον τζίρο του καταστήματός του. Οι εισπράξεις του Σταύρου ήταν αυξημένες κατά 30% περισσότερο από ότι του πεθερού του. «Βλέπεις πατέρα πόσο δίκαιο είχαμε» είπε η Βαρβάρα. Εκείνος έκπληκτος έτριβε τα μάτια του. Μάλιστα τόσο μεγάλη εντύπωση του προκάλεσε το γεγονός αυτό, που όχι μόνο δεν ξανά-άνοιξε το μαγαζί του τις Κυριακές αλλά και παρότρυνε και άλλους μαγαζάτορες να πράξουν το ίδιο. Το θέμα είχε γραφτεί τότε και σε χριστιανική εφημερίδα των Αθηνών. Ο π. Σεραφείμ το ανέσυρε από τη μνήμη του τότε που ανακινήθηκε το θέμα λειτουργίας των καταστημάτων και τις Κυριακές και το εξιστορούσε σε μία συντροφιά νέων που είχαν επισκεφθεί το μοναστήρι μετά την παρότρυνση του π. Κύριλλου... Η μεγάλη απέραντη αγάπη του αειμνήστου π. Σεραφείμ άλλωστε δεν είχε να κάνει μόνο με το μοναχισμό. Επιθυμούσε κατά το παράδειγμα των δυό «προπονητών» του στην εφήμερη ζωή να βοηθά τις ψυχές των πονεμένων. Το πόσα νέα παλικάρια και πόσα νέα κορίτσια βοήθησε δεν καταγράφεται σ’ αυτή τη μικρή αναφορά μας στη μνήμη του. Ο π. Ιάκωβος αλλά και ο π. Κύριλλος λόγω της πρωθύστερης της μοναχικής ζωής έγγαμης εμπειρίας του παρέπεμπε πολλά νέα ζευγάρια για να λάβουν τις συμβουλές του, τις οποίες έδινε με εξαίσιο τρόπο. Κάποτε ένα νιόπαντρο ζευγάρι πέρασε το κατώφλι του μοναστηριού και ο π. Σεραφείμ προθυμοποιήθηκε να τους φτιάξει καφέ μετά την προσκύνηση των ιερών λειψάνων. Στη συζήτηση που ακολούθησε τους ρώτησε αν έχουν παιδιά. Εκείνοι όχι μόνο απάντησαν αρνητικά αλλά επιχείρησαν να δικαιολογήσουν την απουσία παιδιού επιστρατεύοντας την οικονομική τους κατάσταση και τις δυσκολίες της ζωής... Ο π. Σεραφείμ τότε άρχισε να εξιστορεί τα βιώματα πόνου που ο ίδιος και η γυναίκα του είχαν από την απουσία του παιδιού. «Δεν ξέρετε καλά μου παιδιά πως ο Θεός δίνει τα παιδιά; Δεν ξέρετε πόσα άτεκνα ζευγάρια επισκέπτονται τον άγιο Δαυίδ παρακαλώντάς Τον να μεσολαβήσει, ώστε να λάβουν αυτή την ευλογία; Ρωτήστε τον π. Ιάκωβο να σας πει πόσα θαύματα έγιναν. Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια που οφείλεται στον εγωισμό μας αποκλειστικά στερεί την ευλογία του ουρανού ενώ οι κάθε λογής δικαιολογίες είναι του πονηρού. Μην εμποδίζετε λοιπόν τα σχέδια του Θεού με δήθεν «προοδευτικές» κουταμάρες. Να σας πω εγώ πως ένοιωθα που δεν καταφέραμε να κάνουμε παιδί... Βέβαια για μένα είχε άλλα σχέδια ο Θεός και ήθελε να γίνω μοναχός. Μήπως και σεις σκοπεύετε να μονάσετε σαν και εμένα;» τους είπε χαμογελώντας. Οι αναφορές στη θαυμαστή ζωή του αλλοίωναν ουσιαστικά –δίχως πολλά λόγια και φανφαρισμούς- νεανικές κατατρεγμένες ψυχές, δείχνοντας την οδό του Χριστού. Μία φορά απέτρεψε ένα ζευγάρι κατά παρόμοιο απλό τρόπο που σκόπευε να προχωρήσει σε έκτρωση. Με τις περιγραφές και τα βιώματα του εμμέσως συμβούλευε πολλούς νέους και νέες. Από τα χέρια του π. Σεραφείμ σώθηκαν πολλά παλικάρια από τον Σατανά που τα ωθούσε να βιοπραγούν. Αυτός έμπαινε μπροστά και έσωνε τις ψυχές αυτές. «Μην ασχολείσαι με τον αμαρτωλό και τον κατακρίνεις αλλά να στηλιτεύεις, όπως ο Χριστός μας την αμαρτία. Και τότε θα δεις να προκόβεις και να ανεβαίνει η κυκλοφορία της εφημερίδος» έλεγε στον γράφοντα τα πρώτα χρόνια του εγχειρήματος της έκδοσης. Και προσφάτως το περασμένο καλοκαίρι που τον είδα για τελευταία φορά μου είπε: «Η εφημερίδα είναι πραγματικά τώρα Στύλος Ορθοδοξίας. Να έχεις την ευλογία του Κυρίου μας και των Αγίων Δαυίδ και Ιακώβου»! Σώμα και αίμα Κυρίου! Ως απλός διακονητής του Οσίου Δαυίδ ο π. Σεραφείμ, ο μειλίχιος και χαμογελαστός αυτός μοναχός αξιώθηκε να δει πολλά θαύματα από τον Όσιο Δαυίδ και τον Όσιο Ιάκωβο, τον πρώτο γέροντά του στο μοναχικό βίο του. Από ταπείνωση όμως σιωπούσε και σπάνια αναφερόταν σε θαυμαστά γεγονότα. Μία φορά μόνο ένοιωσε τόσο συγκλονισμένος απ’ αυτό που του συνέβη, που άρχισε να το εξιστορεί στον π. Κύριλλο αλλά και στους νεοφερμένους στο μοναστήρι μοναχούς. Η εξιστόρησή του είχε να κάνει με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Συνήθιζε να κοινωνεί συχνά. Μία Κυριακή που κοινώνησε ένοιωθε έντονα τη γεύση αίματος στο στόμα του. Αρχικά πίστεψε πως κάποιο δόντι χάλασε και μάτωσε το ούλο. Δεν έδωσε σημασία και συνέχισε το διακόνημά του. Άρχισε να προβληματίζεται μόνο όταν διαπίστωσε πως αυτό επαναλαμβανόταν κάθε φορά που κοινωνούσε εκείνο το χρονικό διάστημα. Παρατήρησε μάλιστα πως διαρκούσε μέχρι το «Δι’ ευχών»! Το εξομολογήθηκε συγκλονισμένος στον π. Ιάκωβο και στον π. Κύριλλο και εκείνοι του είπαν να μεταφέρει αυτό που ένοιωσε και σ’ άλλους αδελφούς. «Σώμα και αίμα Κυρίου μεταλαμβάνουμε π. Σεραφείμ ας μην το λησμονούμε. Και ο Κύριός μας είχε τους λόγους Του να σου δείξει με θαυμαστό τρόπο το θαύμα της μετατροπής του οίνου και του άρτου σε αίμα και σάρκα» του είπε ο π. Ιάκωβος χαμογελώντας. Αυτά και άλλα πολλά έκαναν τον π. Σεραφείμ ευτυχισμένο, ακλόνητο στην πίστη της αγίας μας Εκκλησίας προσδίδοντας του την ασφάλεια που παρέχει ο καλός ποιμήν Χριστός. Βίωνε τον Παράδεισο και αξιώθηκε να εισέλθει ζώντας κοντά στο γλυκύ Ιησού που αγάπησε, όσο τίποτε άλλο στην εφήμερη αυτή ζωή. Τώρα που βρίσκεται κοντά στον Κύριό μας, είναι ένας άγγελος που σταδιακά έρχεται στη γη για να βοηθήσει μαζί με τον Όσιο Δαυίδ και τον π. Ιάκωβο ασθενούντες και κατατρεγμένους. Κλείνοντας το ελάχιστο αυτό αφιέρωμα παρουσίας ορισμένων λιγοστών πτυχών του θαυμαστού βίου του μακαριστού μοναχού Σεραφείμ Σταυριανιάκογλου θα επαναλάβω αυτό που ο ίδιος έλεγε για τους προπονητές του στην εν Χριστώ ζωή αλλά και για αυτούς που του συμπαραστάθηκαν. Έλεγε καλοί μου άνθρωποι πως «δεν πρέπει να λησμονούμε αυτούς που μας ευεργέτησαν. Η ενθύμησή τους και η διαρκής ευχαριστία κάνει τον Χριστό να πολλαπλασιάζει τις ευλογίες και σε εκείνους και σε εμάς». Με τη σειρά μας λοιπόν ο γράφων και θέλω να πιστεύω και όλοι αυτοί που τύχαμε της πολλαπλής ευεργεσίας του π. Σεραφείμ τον ευχαριστούμε και ευλαβικά παρακαλούμε να πρεσβεύει και να εύχεται στον Χριστό, ώστε ο κήπος του Οσίου Δαυίδ να συνεχίσει να καρποφορεί και να αποτελεί όαση αληθινή στους καιρούς της αγνωσίας και αποστασίας. Ας ψάλλουμε λοιπόν μαζί με το νέο άγγελο του Χριστού μας το «Αλληλούϊα» δοξάζοντας τον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό, τον Πατέρα, τον μονογενή Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Αμήν. ΛΕΖΑΝΤΑ :Ο μακαριστός π. Σεραφείμ με τον αείμνηστο Ὀσιο Ιάκωβο Τσαλίκη καί τον νυν ηγούμενο γέροντα π. Κύριλλο Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010