Κατωτέρω παρατίθεται ἡ Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ τοῦ Διευθυντοῦ τῆς διμηνιαίας τοπικῆς ἐφημερίδος «Ο ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ», κ. Στυλιανοῦ Λαγουροῦ, θεολόγου, ποὺ δημοσιεύεται στὸ τελευταῖο φύλλο της (ἀρ. φύλ. 76 , Μάϊος -Ἰούνιος 2010) πρὸς τὸν Ἐπίσκοπο τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν Τήνου – Νάξου Σεβ. κ. Νικόλαον Πρίντεζην, καθ᾽ ὅτι τυγχάνει εὐρυτέρου ἐνδιαφέροντος.
῾Ο Πᾶπας χαιρετᾶ τόν κυπριακό λαό μετά τήν ἐπιτυχῆ ἐπίσκεψή του. Μήν τόν χάσουμε.....
Πρός τόν Σεβασμιώτατον
Ἐπίσκοπον τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν Τήνου-Νάξου
κ. Νικόλαον Πρίντεζην
Χώραν Τήνου
Σεβασμιώτατε,
Πιστεύω ὅτι δέν σᾶς διαφεύγει ἡ ἠθελημένη ἀποφυγή ἐκ μέρους τοῦ «ΦΑΡΟΥ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ» σχολιασμοῦ θεμάτων ἀφορώντων στήν Δυτική Ἐκκλησία. Ἄν καί γι᾽ αὐτή τήν τακτική ἔχει ἐγκληθεῖ ὁ «Φ.τ.T.», ὅτι δηλ. ἐνῶ ἐξασκεῖ αὐστηρή κριτική στήν Ὀρθόδοξη πλευρά μεροληπτεῖ ἔναντι τῆς Καθολικῆς, ἀφοῦ καί οἱ δύο κοινότητες συνοικοῦν μέ κοινά προβλήματα, θά συνεχίσει τήν ἴδια τακτική,ὥστε νά ἀποφεύγονται οἱ ἀντιπαραθέσεις. Αὐτή ὅμως ἡ εὐγενής διακριτικότητα δέν ἀποκλείει κάπου-κάπου νά δέχεσθε καί ἐσεῖς τίς ἀπόψεις μας, ὡς μαρτυρία πίστεως, δεδομένης τῆς τοπικῆς Ὀρθόδοξης «ἀφωνίας», ἀπέναντι στίς ἐκκωφαντικά διαφημιζόμενες δικές σας…
Τήν Τρίτη τοῦ Πάσχα ἄκουσα μέ προσοχή ὅσα ἐλέχθησαν στό Ἵδρυμα Τηνιακοῦ Πολιτισμοῦ τοῦ Ἱ. Ἱδρύματος Εὐαγγελιστρίας, στήν παρουσίαση τοῦ βιβλίου-λευκώματος, «Πάσχα στήν Τῆνο», τοῦ κ. Ἀριστείδη Χαρ. Κοντογιώργη. Ὅλοι οἱ ὁμιλητές προσπάθησαν ἐπικοινωνιακά νά ἐπηρεάσουν καί νά περάσουν τίς δικές τους ἀπόψεις καί ἐπιδιώξεις στό ἀνύποπτο ἀκροατήριο. Ἀρχίζοντας ἀπό τόν συμπαθῆ βουλευτή κ. Ρήγα μέ τά γνωστά τῶν πολιτικῶν μέχρι τόν ἀρχαιολάτρη τῆς θρησκείας τοῦ δωδεκαθέου κ. Δημοσιογράφο, τοῦ ὁποίου δέν διασώζω τό ὄνομα. Ἰδιαίτερα ἡ δική σας ὁμιλία, ἄψογα διατυπωθεῖσα καί εὐφυῶς διαγγελθεῖσα, καταναλώθηκε στήν ἐπίμονη προσπάθεια νά γεφυρώσει τίς θεολογικές σας ἀπόψεις μέ τίς ὀρθόδοξες, ὡσάν αὐτές νά συμπίπτουν.
Σεβασμιώτατε,
Δέν πρέπει νά σᾶς διαφεύγει ἐπίσης, καί τό τονίζουμε αὐτό, ὅτι τιμᾶμε, σεβόμαστε καί ἀγαπᾶμε τούς ρωμαιοκαθολικούς συμπολίτες καί φίλους μας. Συνεργαζόμαστε ἐπαγγελματικά ἤ φιλικά καί ἐκτιμᾶμε τό ἦθος καί τήν ἀπρόσκοπτη συνεργασία τους «ἐν ἀφελότητι καρδίας». Συνεπῶς ἡ «ἀγάπη», τήν ὁποία ἐπικαλεῖσθε συνεχῶς, προφορικῶς καί γραπτῶς, ἐπί τῆς οὐσίας ὑπάρχει, ἀλλά ποτέ δέν εἶναι δυνατόν αὐτή μόνη της νά ὑποκαταστήσει καί τόν ἰσοδύναμο πυλῶνα τῆς «ἀληθείας», γεφυρώνοντας ἀπατηλά τίς οὐσιώδεις θεολογικές διαφορές Ἀνατολῆς καί Δύσεως. «Ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ», τονίζει ὁ Eὐαγ. Ἰωάννης. Ἡ ἀγάπη καί ἡ τιμή ὑπάρχουν, ἀλλά ποτέ αὐτές δέν συμβιβάζουν τά ἀσυμβίβαστα στά θέματα πίστεως, βιώσεως καί παραδόσεως.
Δέν θά ἀναφερθῶ σέ θεολογικές δογματικές διαφορές τῶν «δύο» Ἐκκλησιῶν, πού καθιστοῦν ἀδύνατη τήν ἑνότητα, ὅπως τήν ὑπονοεῖτε, παρά τούς ἄκαρπους πολυετεῖς «διαλόγους», γιατί ἐλάχιστοι ἀπό τούς ἀναγνῶστες θά καταλάβουν. Περιορίζομαι ὅμως νά σᾶς ἐρωτήσω: δέχεσθε αὐτό τό προσβλητικό καί ὑποτιμητικό πού εἶπε πρό δύο ἐτῶν ὁ «ἀλάθητος» πάπας Βενέδικτος ιϛ΄, ὅτι ἡ «ἀδελφή Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἐλλειμματική περί τήν πίστη, ἀφοῦ δέν ἀναγνωρίζει τό πρωτεῖο του»; Ἀφοῦ λοιπόν οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε «ἐλλειμματικοί περί τήν πίστιν», γιατί θέλετε τόσο ἐπίμονα (λές καί αὐτό μόνο εἶναι τό πρόβλημα τῶν Ἐκκλησιῶν) νά «περιφέρουμε ὁμοῦ τό νεκρόν σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» τήν Μ. Παρασκευή στήν παραλία τῆς Τήνου; Πραγματικά, πιστεύετε στά σοβαρά, Σεβασμιώτατε, ὅτι θά ὑπάρξει ὀρθόδοξος πιστός, τοῦ ὁποίου δέν ἔχει ἀμβλυνθεῖ τό ὀρθόδοξο φρόνημα, ὅπως συμβαίνει σήμερα (γιά κάποιους ὀρθοδόξους μέ εὐθύνη τῶν Ποιμένων), πού θά ἀποδεχθεῖ διδασκαλίες καινοφανεῖς, ὅπως τό «πρωτεῖο», τό «ἀλάθητο» τοῦ πάπα καί τήν Οὐνία; Ἐπίσης μπορεῖ ἄραγε ὀρθόδοξος πιστός νά ἀποδεχθεῖ π.χ. σάν αὐθεντική εὐαγγελική, ἀποστολική, πατερική διδασκαλία αὐτό τό ἀπίστευτα (ἐπιεικῶς) αὐθαίρετο κείμενο, ὅπως διατυπώθηκε στήν A΄ Βατικανή σύνοδό σας: «Ὁ Πάπας… εἶναι ἀνθρώπινος Θεός… ἡ δέ ἐξουσία του εἶναι ἀπεριόριστη… (ἡ ὁποία), ἐκτείνεται στά οὐράνια, τά γήινα καί τά καταχθόνια… Ὁ Πάπας εἶναι ἀλάθητος ὅπως ὁ Θεός καί ἔχει τή δύναμη νά κάνει καθετί πού ὁ Θεός κάνει. Nά πράξει καθετί πού τοῦ εἶναι ἀρεστό… Tοποτηρητής τοῦ Θεοῦ… Nά ἔχει ἀντιρρήσεις ἔναντι τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἐντολῶν πού οἱ Ἀπόστολοι μετέδωσαν. Ἔχει τό δικαίωμα καί τήν ἐξουσία νά διορθώνει καθετί, τό ὁποῖο θεωρεῖ ἀναγκαῖο μέσα στήν Kαινή Διαθήκη, δύναται νά μεταβάλλει τά ἴδια τά Mυστήρια πού ἔχουν ὁριστεῖ καί θεσπιστεῖ ἀπό τόν Ἰησοῦ Xριστό. Ὁ Πάπας εἶναι πιό ψηλά ἀπ᾽ ὅλους τούς νόμους. Ἄν ὁ Πάπας ἀποφασίσει ἐνάντια στήν κρίση τοῦ Θεοῦ τότε ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ πρέπει νά διορθωθῆ καί νά μεταβληθῆ. Ὁ Πάπας εἶναι τό φῶς τῆς ἀλήθειας καί ἀνταύγειά της. Ὁ Πάπας εἶναι τό πᾶν ἐπί πάντων καί πάντα δύναται…» (Ἀποφάσεις A΄ Bατικανῆς , 1870, ἐν Σ. Nόσωφ: «Ὁ παπισμός καί οἱ ἀγῶνες του κατά τῆς Ὀρθοδοξίας» Mετάφρ. Xαρ. Ἰω. Ἀσσιώτη 1997, σελ. 23, 24, 25, 27).
Aὐτό καί μόνον τό ἐξωφρενικό καί βλάσφημο κείμενο, δικαιώνει ἀπόλυτα τόν προσφάτως ἀνακηρυχθέντα Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς πού ἔγραψε ὅτι τρεῖς εἶναι οἱ μεγάλες πτώσεις: «Tοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα, καί τοῦ Πάπα…» (!!) (Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος», σελ. 152, ἐκδ. «Ἀστήρ», ἔκδ. δ΄, Ἀθῆναι 1991)
Εἶναι δυνατόν ὀρθόδοξος πιστός, πού ἔχει ζυμωθεῖ ἡ ζωή του μέσα στό φῶς τῆς ἐλευθερίας, πού καταυγάζει ὁ Χριστός καί τό Εὐαγγέλιό του, νά δεχθεῖ «θεσμοθετημένη» τήν ὑποταγή τῶν ἐπουρανίων, ἐπιγείων καί καταχθονίων σέ ἕναν ἄνθρωπο, τόν πάπα; Ξεχάσατε λοιπόν ὅτι ἡ μόνη Ἀλήθεια καί Ἐξουσία εἶναι μόνον στόν Χριστό, πού εἶπε «ἐγώ εἰμί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰω. ιδ΄, 6);
Σεβασμιώτατε,
Ὁ κλυδωνισμός τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας τόν τελευταῖο καιρό ἀπό ἀπανωτά σκάνδαλα ἰδίως ἐκεῖνα τῆς σεξουαλικῆς παρενοχλήσεως, καί τά ἰδιαιτέρως εἰδεχθῆ, αὐτά τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί παιδοφιλίας, προβληματίζουν καί προσβάλλουν ὄχι μόνον τήν δυτική χριστιανοσύνη ἀλλά καί τήν καθ᾽ ἡμᾶς ἀνατολική. Ἄν καί ὁ δυτικός χριστιανισμός, βατικάνειος ἤ προτεσταντικός, εἶναι πλαστογραφημένος χριστιανισμός, τό πλῆγμα ἀπό τίς ἐκτεταμένες ἀνήθικες συμπεριφορές καί τά σκάνδαλα τοῦ ἱερατείου τῶν ἐκκλησιῶν αὐτῶν –κρούσματα περιορισμένα παρουσιάζονται δυστυχῶς καί σ᾽ ἐμᾶς– ἔχουν ὡς ἄμεσο ἀντίκτυπο τήν παγκόσμια ἀποδοκιμασία, προσβολή καί ἀναξιοπιστία ὁλοκλήρου τῆς χριστιανοσύνης. Κατόπιν αὐτῶν συμπάσχομεν καί συναλγοῦμεν ὅσοι φέρουμε τό ὄνομα «χριστιανοί» γιά τό κατάντημά μας (αὐτοχειριασμό μας θά ἔλεγα), ἀποτέλεσμα τῆς ἑωσφορικῆς ἀλαζονείας μας νά θεοποιήσουμε τόν… ἄνθρωπο πάπα ἐξορίζοντας τόν Χριστό ἀπό τή ζωή μας.
Οἱ ἄθεοι, οἱ ἀθεϊστές καί ὅλα ἐκεῖνα τά δαιμονικά στοιχεῖα πού μάχονται τήν χριστιανοσύνη, ὡς τό μόνο ἐμπόδιο γιά τήν ἀχαλίνωτη ὑποταγή τοῦ ἀνθρώπου στήν ἐγκαθίδρυση τῆς Παγκόσμιας Δικτατορίας, πανηγυρίζουν…(!!) Οἱ γνωστοί θεωρητικοί-καθοδηγητές, τοῦ συγχρόνου ἐπιθετικοῦ ἀθεϊσμοῦ τῆς Νέας Ἐποχῆς, Ρίτσαρτ Ντόκινς καί Χριστόφερ Χίτσενς, «ἀνακοίνωσαν πρό ἡμερῶν ὅτι θά ἐπιδιώξουν τήν σύλληψη τοῦ πάπα Βενέδικτου ιϛ΄, ὅταν ἐπισκεφθεῖ τήν Βρετανία τόν ἐρχόμενο Σεπτέμβριο» (βλέπε «Καθημερινή» 18.4.10, φ. 359). Μετά τίς ἀπειλές αὐτές τό Βατικανό ἀνακοίνωσε ὅτι «Ὁ πάπας Βενέδικτος, ὡς ἀρχηγός κράτους, ἀπολαμβάνει νομικῆς ἀσυλίας». Σωστά. Ἀλλά ποιά ὁμοιότητα ἔχει ὁ ταπεινωμένος καί σταυρωμένος Χριστός μέ τόν μετέπειτα ἀντιπρόσωπό Του «βικάριο», «ἀρχηγό κράτους», «κυρίαρχο ἐξουσιαστή», «ὑπέρτατη καί παγκόσμια ἐξουσία» μέσα σ᾽αὐτή τήν μεταλλαγμένη… «ἐκκλησία»;
Σεβασμιώτατε,
Δυστυχῶς, μέ τήν ἀπροσμέτρητη εὐθύνη, ἱστορικά διαπιστωμένη, κυρίως τῆς δυτικῆς χριστιανοσύνης, οἱ ἐκτός ἐκκλησίας ἄνθρωποι τοῦ πλανήτη ἔχουν ἀπογοητευθεῖ ἀπό τήν ἀσυνέπειά μας καί τήν ἀποτυχία μας νά ἐμπνεύσουμε τήν κατά χάριν θέωση καί σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, γι᾽ αὐτό οἱ ἤδη «βαπτισμένοι χριστιανοί» τῆς Δύσεως αὐτομολοῦν πλέον («ἀποβαπτίζονται») κατά χιλιάδες, προσχωρώντας στό Ἰσλάμ καί τίς ἀνατολικές σέχτες πού εὐημεροῦν. Ὁ ἀποχριστιανισμός τῆς Δύσεως εἶναι μία τραγική καί ζοφερή πραγματικότητα! Μόνον στό Παρίσι ἔχουν ὑψωθεῖ 1200 μιναρέδες καί τά εὐρωπαϊκά «δικαστήρια» στίς Βρυξέλλες δικαιώνουν τούς μουσουλμάνους, πού προσφεύγουν σ᾽ αὐτά, γιατί προσβάλλονται ἀπό τά χριστιανικά σύμβολα… Καί «ὁ Καρδινάλιος Miloslav Vik, πού ἔχει ὑπηρετήσει ὡς Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Πράγας ἀπό τό 1991, προειδοποίησε σέ συνέντευξή του ὅτι ἐάν ἡ Εὐρώπη δέν ἀλλάξει τή σχέση της μέ τίς δικές της ρίζες (τίς χριστιανικές), θά ἰσλαμοποιηθεῖ» (βλ. περισσότερα, περιοδ. «Χριστιανική Βιβλιογραφία», τεῦχ. 46, Ἰαν.-Μάρτιος 2010).
Σεβασμιώτατε,
Ἄς μήν ἐθελοτυφλοῦμε. Μέ ὅλα αὐτά τά ἀρνητικά καί πολλά ἄλλα, κατόρθωσαν οἱ «ἐκκλησίες» σας νά περιφέρουν «τό νεκρόν σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» αἰῶνες τώρα ἀπερίσκεπτα, σταυρωμένο καί αἱμόφυρτο στίς δυτικές κοινωνίες, ξεκομμένο ἀπό τήν Ἀνάσταση, ἐπειδή αὐτή ἡ ζωντανή πραγματικότητα «Χριστός Ἀνέστη» δέν ἀνέστησε τίς καρδιές μας καί τά αἰσθήματά μας. Εἴμαστε παραδομένοι καί ἀμετανόητοι (κυρίως τό ἱερατεῖο) στά πάθη μας καί τούς ἐγωισμούς μας. Συνεπῶς παραμένουμε «ἄσωτοι», πνιγμένοι στά ἀλαζονικά «ἀλάθητά» μας καί στίς ἁμαρτωλές «πρωτοκαθεδρίες». Ὁ Χριστός παραμένει ἐπάνω στό Σταυρό ξανασταυρωμένος καί ἐμεῖς σφετεριστές θρόνων, ξιφασκοῦμε ἀνελέητα ποιός εἶναι «πρῶτος», ποιός «κυρίαρχος ἐξουσιαστής τῆς οἰκουμένης», ποιός ὁ «Ὕπατος Ποντίφηξ τῆς παγκόσμιας ἐκκλησίας» καί τόσα ἄλλα πολλά δαιμονικά καί ἑωσφορικά, ξένα στήν Εὐαγγελική καί Ἀποστολική παράδοση σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου… Μέσα σ᾽ αὐτή τήν πτωτική, πνευματική γύμνια καί χρεωκοπία, μιά καί μοναδική ἔχουμε ἐπιλογή: νά σκύψουμε τόν αὐχένα καί ἐν συντριβῇ νά μετανοήσουμε ἀναφωνώντας «Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν ἐνώπιόν σου, Κύριε, οὐδέ συνετηρήσαμεν, οὐδέ ἐποιήσαμεν καθώς ἐνετείλω ἡμῖν» (Δανιήλ, Προσευχή Ἀζαρίου 5-7 καί M. Kανών, ᾠδή ζ΄).
Αὐτός εἶναι ὁ μοναδικός ὀρθός δρόμος ἑνότητας καί ἐπιστροφῆς τοῦ ἀσώτου δυτικοῦ ἀνθρώπου πρός τόν πατέρα Θεό. Κάθε ἄλλη καινοφωνία ὁδηγεῖ στήν ἀπαξίωση καί παρεμπόδιση τοῦ ἀνθρώπου στήν ἐν Χριϛῷ σωτηρίᾳ.
Μετά πάσης τιμῆς
ΣTYΛ. Z. ΛΑΓΟΥΡΟΣ θεολόγος-ἐκδότης
