Γέροντος Παΐσιου τοῦ ῾Αγιορείτου: «Κλῆρος καί ᾿Εκκλησία»

Λόγοι Α΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 

Μέρος 4ο. Κεφάλαιο 2ο.  Η παιδεία

«Κλήρος και Εκκλησία»


- Γέροντα, γιατί δεν γίνεσθε ιερεύς;

- Σκοπός είναι να σωθούμε. Η ιερωσύνη δεν είναι μέσο για να σωθή ο άνθρωπος.

- Δεν σας πρότειναν ποτέ να γίνετε ιερεύς;

- Πολλές φορές με πίεσαν. Όταν ήμουν στο Κοινόβιο, με ζόρισαν και για την ιερωσύνη και για το Μεγάλο Σχήμα. Ο σκοπός είναι να γίνη κανείς από μέσα του καλόγερος. Εμένα αυτό με ενδιέφερε· δεν με απασχολούσε τίποτε άλλο. Επειδή και από νέος, σαν λαϊκός, είχα ζήσει μερικά θεία γεγονότα, όταν πήγα στο Μοναστήρι, έλεγα: «Αρκεί να ζω καλογερικά». Την βαρύτητα σ΄ αυτό την είχα ρίξει και δεν με απασχολούσε πότε θα γίνω μεγαλόσχημος ή αν θα γίνω ιερεύς. Τελευταία ήρθε κάποιος στο Κελλί της Παναγούδας και πάλι επέμενε πολύ να ιερωθώ. Πήγε στο Πατριαρχείο γι΄ αυτόν τον λόγο, μίλησε στην Εξαρχία, όταν ήρθε στο Άγιον Όρος… Του είπαν όμως: -  - «Πες το και στον ίδιο, μην τυχόν εμείς το αποφασίσουμε και αυτός μας φύγη». Έτσι ήρθε και μου το είπε. Όταν το άκουσα, έβαλα τις φωνές, οπότε μου λέει: «Τουλάχιστον γίνε ιερεύς, για να διαβάζης την συγχωρητική ευχή στους ανθρώπους, αφού σου λένε εκτός από τα προβλήματά τους και τις αμαρτίες τους. Εσύ δεν μου έλεγες πόσα μπερδέματα γίνονται, γιατί οι άνθρωποι άλλοτε τα λένε διαφορετικά και άλλοτε λένε τα μισά από όσα τους λες στους Πνευματικούς ή στους μητροπολίτες; Να ακούς τις
αμαρτίες τους, να τους διαβάζης την συγχωρητική ευχή, να παίρνουν την άφεση και να τακτοποιούνται». Ο καημένος με καλό λογισμό το έλεγε, αλλά δεν ήταν αυτό για μένα.

- Δηλαδή, Γέροντα, αν ένας αισθάνεται αδύναμος για την ιερωσύνη, αλλά τον προωθούν άλλοι, τι πρέπει να κάνη;

- Θα πη τον λογισμό του. Κανέναν δεν μπορούν να τον εξαναγκάσουν ούτε για την ιερωσύνη ούτε για το Μεγάλο Σχήμα. Αν όμως το δεχθή από υπακοή και με ταπείνωση και βάλη λίγο φιλότιμο και λίγη αγάπη, τότε όλα θα τα αναπληρώση ο Θεός. Εξάλλου ο κόσμος έχει αλάθητο κριτήριο και διακρίνει ποιοι έγιναν ιερείς από αγάπη προς τον Θεό, για να διακονήσουν την Εκκλησία Του. Είναι μερικοί που θέλουν να γίνουν ιερείς από επιθυμία να δοξασθούν. Αυτοί θα ταλαιπωρηθούν, όταν βρεθούν σε δυσκολία, γιατί ο Χριστός δεν θα τους βοηθήση, εκτός αν ταπεινωθούν και μετανοήσουν. Αν όμως κάποιος θέλη να ιερωθή, χωρίς να έχη επιδιώξεις κοσμικές, τότε, αν κινδυνεύση, ο Χριστός θα τον βοηθήση. Κανονικά πρέπει να σε πιέζουν, να θέλουν οι άλλοι, η Εκκλησία, για να γίνης ιερεύς, ώστε να σε σκεπάζη ο Χριστός και, αν βρεθής σε δύσκολη στιγμή, να σε συμπαρασταθούν οι άλλοι και να βοηθήση και ο Χριστός.

Βέβαια στον κλήρο σπάνια και πολύ λίγοι είναι αυτοί που ξεκινούν με προγράμματα δικά τους. Αυτούς δεν τους βάζω στον λογαριασμό. Οι περισσότεροι ξεκινούν με καλή διάθεση, αλλά μετά αρχίζει ο διάβολος την δουλειά του, και βλέπεις να μπαίνη η δόξα, να μπαίνη η μανία για αξιώματα και να τα ξεχνούν όλα. Μέχρι που φθάνουν σε σημείο να βάζουν και ανθρώπους να μεσολαβήσουν για την εκλογή τους σε προϊστάμενο, σε μητροπολίτη κ.λπ. Ενώ ξεκίνησαν για τον Χριστό, καταλήγουν στον χρυσό… Να έχουν χρυσούς σταυρούς, χρυσές μίτρες, διαμάντια, ποικιλία και όχι τα απαραίτητα. Πώς μας ξεγελάει ο διάβολος, άμα δεν προσέξουμε!

- Γέροντα, τι θέλει ο Θεός και τι θέλουν οι άνθρωποι από τον ιερέα;

- Το τι θέλει ο Θεός είναι πολύ μεγάλο· άφησέ το. Τώρα το τι θέλουν οι άνθρωποι. Παλιά οι ιερείς έκαναν άσκηση, είχαν αρετή, ήταν άγιοι, και οι άνθρωποι τους ευλαβούνταν. Σήεμρα οι άνθρωποι θέλουν δύο πράγματα από τον ιερέα· να είναι αφιλοχρήματος και να έχη αγάπη. Όταν οι άνθρωποι βρουν αυτά σε έναν ιερέα, τον θεωρούν άγιο και τρέχουν στην Εκκλησία· και αφού τρέχουν στην Εκκλησία, σώζονται. Μετά συγκαταβαίνει ο Θεός και σώζει και τον ιερέα. Ο ιερεύς πάντως πρέπει να έχη μεγάλη καθαρότητα.

Τον μοναχό ο διάβολος προσπαθεί να τον αποδυναμώση με τις κακομοιριές , ώστε να τον αχρηστέψη και να μην έχη καμμιά δύναμη πνευματική η προσευχή του. Ο μοναχός, για να έχη την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, πρέπει να είναι σωστός μοναχός. Τότε μόνον έχει μια θεϊκή εξουσία και βοηθάει πολύ θετικά με την προσευχή του. Ενώ ένας ιερεύς, και να μην έχη πνευματική κατάσταση, πάλι βοηθάει με την εξουσία που του έχει δοθή με την ιερωσύνη, όταν τελή τα Μυστήρια, διαβάζη τους ανθρώπους κ.λπ. Ακόμη και να σκοτώση άνθρωπο, τα Μυστήρια που τελεί πάλι ενεργούν, μέχρι να καθαιρεθή. Αν όμως έχη και πνευματική κατάσταση, τότε είναι σωστός ιερεύς και βοηθάει περισσότερο.

Όταν με ρωτούν ιερείς πώς θα βοηθήσουν τους ενορίτες, αλλά και σε όλους που έχουν μια ποιμαντική ευθύνη, ένα πράγμα τονίζω· να κοιτάξουν να κάνουν δουλειά στον εαυτό τους, να κάνουν τα απαραίτητα πνευματικά τους καθήκοντα και κάτι παραπάνω, για να έχουν πάντοτε απόθεμα πνευματικό. Η πνευματική εργασία στον εαυτό μας είναι αθόρυβη εργασία στον πλησίον, γιατί μιλάει το παράδειγμα, και τότε μιμούνται οι άνθρωποι το καλό που βλέπουν και διορθώνονται. Εάν δεν αποκτήσουμε εμείς πνευματικό πλούτο, για να μπορούμε να συντηρούμαστε από τους πνευματικούς τόκους, όταν θα εργαζώμαστε δωρεάν για τους άλλους, θα είμαστε οι πιο δυστυχισμένοι και αξιολύπητοι. Γι΄ αυτό να μην το θεωρούμε σπατάλη χρόνου, όταν κάνουμε εργασία στον εαυτό μας, είτε για λίγο χρονικό διάστημα είτε για πολύ είτε για πάντα, σ΄ όλη την ζωή μας, γιατί η μυστική εργασία έχει την ιδιότητα να κηρύττη μυστικά τον λόγο του Θεού μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Ο χαριτωμένος άνθρωπος του Θεού μεταδίδει θεία Χάρη και αλλοιώνει τους σαρκικούς ανθρώπους. Τους ελευθερώνει από την σκλαβιά των παθών και τους πλησιάζει μ΄ αυτόν τον τρόπο στον Θεό και σώζονται.

συνεχίζεται ...

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.com

Θέλεις ευτυχία;-Κώστα Ζουράρη

Σχόλιο klision:῾Ο ἀναρχικός λόγος τοῦ Κώστα Ζουράρη ἄλλοτε σκανδαλίζει, ἄλλοτε ξενίζει κι ἄλλοτε μᾶς βγάζει ἀπό τήν καλουπωμένη μας σκέψη. ῎Αν δέν τόν μπορεῖτε παραβλέψτε τον. ῎Αν τόν μπορεῖτε, χαρεῖτε τον...

Σήμερον. θέλεις να νικήσεις τον πλησίον σου, που σου πρήζει το έχειν σου;  

Σήμερον. Βαριέσαι να νικήσεις;  

Σήμερον. θέλεις να βοηθήσεις; θέλεις να χαλάσεις; 

Σήμερον. Θέλεις να φοβάσαι λιγώτερο; 

Σήμερον. Από σήμερον, χωρίς να περιμένεις το αύριον, τάχα για να οργανωθείς, τάχα μου για να οργανωθείτε, διότι και το αύριον ένα σήμερον θα 'ναι. 

Να φοβάσαι λιγώτερο από σήμερον. 

Να είσαι Ά­γων σήμερον και Αντάρτης ες αεί.

Δείτε, λέει ο Χριστός, τα πουλάκια, που δεν συσσωρεύουν, ως φοβιτσιάρικα και μικρομεσαία, θησαυρούς επί της γης και αποθέματα και πεντάχρονα προγράμματα, αλλά ατίθασα και ελεύθερα ζουν σήμερον για το σήμερον κι έχει ο θεός. 

Ή, δεν έχει... 

Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα και το έσχατον που διδάχτηκα τότε, έφηβος αλαζών του προοδευτικού παραληρήματος, όταν το 1957 το Άγιον Όρος μου κατάφερε στην κενόδοξη κεφαλή μου το πρώτο και καίριο αναποδογύρισμα της ζωής μου. 

Πλαγιομετωπική σύγκρουση: με ένα νεκρό και μία Ανάσταση.

Ο νεκρός: 

ο εαυτός μου ο «επιτυχημένος», με την ακράδαντη βλακεία των επι­στημονικών μου «κατακτήσεων», με την έτοιμη συνταγή και λύση του κοινωνικού προβλήματος, με την αδιάσειστη μου βεβαιότητα περί του σωστού και του λάθους και την απληστία μου του winner, ως Κατακτητού των Aκρωρειών και λοιπών ψιλικών.

Ψιλικατζής εγώ σπουδάρχης, με σπουδήν για την «επανάσταση»...

Και η Ανάσταση; 

Μα εκείνα τα γεροντάκια μέσα στα Μοναστήρια, που τα έβλεπα να τρέχουν 

-το καθέ­να ως έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων- 

γεροντάκια ρακένδυτα και χαρούμενα- ή χαρούμενα διότι ρακένδυτα; 

Γεροντάκια να βοηθούν εμάς τους νωχελικούς καλοντυμένους εφήβους και να μας φιλεύουν με ό,τι είχαν και δεν είχαν. 

Να βλέπω αυτό το παράδοξο ανθρωπολογικό είδος, τους Μοναχούς, να είναι ακτή­μονες πλήρως και πάμπτωχοι εντελώς και να έχουν ως πλούτο, που τον μοίραζαν αφειδώλευτα, όλη εκείνη την δαψίλειαν και την πολυτέλεια της βυζαντινής τους αύ-τοκρατορικής τελετουργίας . . .

Τις Ακολουθίες, τον πλούτο τους πού ακτινοβολούσε τρυφήν ισχύος μέσα στις εκκλησίες, τις δυσθεώρητης καλλονής Ακολουθίες, 

την ποίηση, που έξέχεε άρωμα, και την μελωδία των ύμνων να εκρήγνυται στους θόλους, όπου οι έκπαγλοι στρατιωτικοί Άγιοι έπασχαν άκραν έπαρσιν της κατά κόσμον ήττας τους...

Και οι Γέροντες κι οι άλλοι Μοναχοί, μέσα σε τούτη την λατρευτική βακχεία, να σέρνουν Πρωτοστάτες ένα Χορό δίνης ουρανοδρόμου, συνεχώς ρακένδυτοι, ξυπόλυτοι, ακραιφνώς χαρούμενοι και να επιμένουν σήμερον, χωρίς φροντίδα για το αύριον. 

Και να διαστέλλουν το σήμερον σ' ένα χώρο Αχώρητον, που καταργούσε τον φόβο του αύριον. 

Η άσκηση τους. Σήμερον. Ως πρωταθλητών, σε συνεχή προπόνηση

για ένα πρωτάθλημα που δεν θα γίνει ποτέ κι ούτε μας νοιάζει! 

Διότι μας ενδιαφέρει ή προπόνηση σήμερον. 

Ναι! Να είμαστε σε πλήρη φόρτιση και υπεραπόδοση σήμερον, 

γιατί και αύριον προπόνηση θα έχει, αφού θα είναι ένα νέο σήμερον.

Η συνάντηση; 

Τρέχα-γύρευε. Μπορεί να γίνει, μπορεί και όχι... 

Η μόνη βέβαιη νίκη είναι η προπόνηση...

Φιλοκαλούμεν μετ' Ανταρσίας

Κώστας Ζουράρις

σελ 167-173

εκδ Αρμός

.

http://vasileiosn.blogspot.com/2010/07/blog-post_2811.html 

Ἀναδημοσίευση:http://agioritikesmnimes.pblogs.gr 

ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΕΛΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΤΗΝΙΑΣ

(ΠΑΤ[ΗΣΤΕ ΕΔΩ:)ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΛΑΓΟΥΡΟΥ «Η ΑΓΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΚΕΧΡΟΒΟΥΝΙΟΥ ΤΗΝΟΥ» Βιογραφία-Θαὐματα-Ἱστορία Ἐκδόσεις ΤΗΝΟΣ, ἔκδ. δεκάτη, Ἀθῆναι 2004

Αὐτό τό καλοκαίρι ἡ τουρκική προπαγάνδα θά φοριέται καί σέ… μπλουζάκια!

Διά τῆς σιωπῆς συναινεῖ τό ὑπουργεῖο διἀ βίου γεννιτσαροποίησης, ἐνῶ ἡ κυρία Δραγώνα δέν ἔχει κάνει καμία ἀνακοίνωση (στους μουσουλμάνους δασκάλους που πληρώνονται από το Ελληνικό Δημόσιο) του τύπου: “ Είστε απαράδεκτοι. Δεν ασχολείστε με την Παιδεία. Κάνετε πολιτική. Είστε εθνικιστές… Θα σας μεταθέσω…”. Φυσικά, καμία ανακοίνωση δεν έγινε από το υπουργείο Παιδείας, το οποίο διακοπάζεται, αφήνοντάς μας με την απορία: Πήραν και αυτοί τα μπλουζάκια της τουρκικής προπαγάνδας για να τα φορέσουν στις καλοκαιρινές τους διακοπές;
Και για να γίνουμε σαφέστεροι, πρέπει να σας ενημερώσουμε πως σε εκδήλωση για το κλείσιμο των σχολείων οι μουσουλμάνοι οραματιστές της Τουρκοποίησεις της Θράκης μοίρασαν στα παιδάκια καλοκαιρινά φανελάκια τυπωμένα με το σύνθημα: “ Ανεξάρτητο Tουρκικό κράτος της Θράκης”
Όλα τα παιδάκια φόρεσαν τα φανελάκια της προπαγάνδας που είχαν τυπώσει οι οραματιστές του ανεξάρτητου Τουρκικού κράτους της Θράκης. Και για όσους δεν κατάλαβαν γιατί τονίζουμε οτι το θέμα με την Χαρά Νικοπούλου είναι σοβαρό και ο πόλεμος που έχει υποστεί δεν είναι καθόλου τυχαίος, αντιθέτως φανερώνει τα πολλά ύποπτα σημεία της σημερινής κυβέρνησης.
Το πρόβλημα της Θράκης, έχει της ρίζες του στη βαθιά αδιαφορία που έχει επιδείξει εδώ και χρόνια το ανεύθυνο Αθηνοκεντρικό κράτος που δυστυχώς αντιμετωπίζει τη Θράκη μόνο ψηφοθηρικά αδιαφορώντας για τα πραγματικά προβλήματα εκεί σαν να επρόκειτο για μακρινή αποικία σε κάποιο νησί του Ατλαντικού.
Απ’την άλλη πλευρά το βρώμικο σύστημα μέσα απο τα ΜΜΕ φρόντισε να αρρωστήσει την Ελληνική κοινωνία με το “ μικρόβιο” του Μιθριδατισμού για να αποδομήσει τα πάντα χωρίς να υπάρχουν κοινωνικές αντιδράσεις. Έτσι η Ελληνική κοινωνία πάσχει σήμερα απο αυτή την “ ασθένεια” και… πνέει πλέον τα λοίσθια, αφού το δηλητήριο έχει χτυπήσει όλα τα ζωτικά όργανα…
«Μιθριδατισμός», για όσους το έχουν ξεχάσει, λέγεται η πρακτική της απόκτησης ανοσίας απέναντι σε κάποιο δηλητήριο, μέσω της βαθμιαίας χορήγησής του σε μικρές και μη θανατηφόρες δόσεις. Ο όρος προέρχεται από τον βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη, ο οποίος και εφάρμοσε τη μέθοδο, φοβούμενος μη τυχόν τον δηλητηριάσουν άλλοι.
Σιωπή λοιπόν… η πατρίδα κοιμάται… και κάποιοι ανησυχούν μην χάσουν τον… ύπνο τους ή τα… μακροβούτια τους!

Πηγή: «αἰέν ἀριστεύειν»

Δημοσιογραφία, blogging καί πολιτική -Τοῦ Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Σχόλιο ᾿Οδυσσέως τοῦ klision: Τό ἄρθρο πού φιλοξενοῦμε παρακάτω δίνει, νομίζω, τίς σωστές διαστάσεις στή διαμάχη δημοσιογράφων  καί bloggers, πού ἔχει ξεσπάσει στή χώρα μας.῾ Οπωσδήποτε οἱ μεγαλοδημοσιογράφοι τῶν ΜΜΕ δέν μποροῦν νά μᾶς πείσουν. Παλιά εἴχαμε τό μονοπώλιο τῆς κρατικῆς τηλεόρασης καί τοῦ κρατικοῦ ραδιοφώνου. Πιό παλιά ζήσαμε τόν ἀσφικτικό κλειό τῆς φίμωσης πού εἶχε ἐπιβάλει ἡ Δικτατορία τοῦ Παπαδόπουλου καί τίς θεωρίες περί "γύψου" πού θέλησαν νά μᾶς ἐπιβάλουν. Τό παραμύθι, εὐτυχῶς, αὐτό δέν περνάει στόν ἐλληνικό λαό καί κυρίως στή νέα γενιά, πού ἀνδρώνεται στή διαδικτυακή τεχνολογία. Καί ἐπιτέλους, τά περισσότερα Blogs δέν μπορεῖ νά τά κατηγορήσει κάποιος γιά κερδοσκοπικούς σκοπούς ἤ γιά διαπλοκή. Οἱ περισσότεροι bloggers γράφουν ἀπό μεράκι κι ἀπό ἀνάγκη γιά ἔκφραση καί ἐπικοινωνία. Δέν ὑπάρχει ,  πρός τό παρόν, -ἡ κατευθυνόμενη εἴδηση -πού μπορεῖ κάποιος εὔκολα νά διακρίνει στά ἐπίσημα ΜΜΕ. Πολεμώντας τά blogs καί τήν ἀνωνυμία τῶν συντακτῶν τους εἶναι σάν νά πολεμᾶς τήν ἐλευθερία τοῦ ἐκφράζεσθαι, σάν νά πολεμᾶς τήν ἴδια τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου.

 

 

 

 

 

Με δυσκολία, ομολογουμένως, προσπαθώ να παρακολουθήσω τα διασταυρούμενα πυρά μεταξύ δημοσιογράφων και bloggers στην χώρα μας. Ο λόγος είναι ότι είναι τόσο ηθικοπλαστικά δομημένα και τόσο αφαιρετικά μορφοποιημένα, που τελικά καταλήγουν το καθένα ξεχωριστά να συνιστά ένα όμορφο ψυχογράφημα.

Μόνον που αν επιθυμούμε να ξεφύγουμε από την άβυσσο της ψυχής, καλό είναι να εμβαπτίζουμε τις προσεγγίσεις μας στην πολιτική.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε με πολιτικούς όρους θα πρέπει να αφήσουμε για μια στιγμή στη πάντα τους δημοσιογράφους και τους Bloggers και να εστιάσουμε στις διαφορές των παραδοσιακών ΜΜΕ και των Νέων Μέσων. Και σε ότι αφορά στα δεύτερα ισχύει αυτό που...
 πρωτο-διατύπωσε ο Mac- Luan (1964) αναφερόμενος στα πρώτα: το Μέσον είναι μήνυμα. Ο τρόπος όμως που το Μέσον μετουσιώνεται σε μήνυμα συνιστά ακριβώς την πολιτικότητα αυτής της σχέσης. Και ο τρόπος αυτός διαφέρει σημαντικά. Με άλλον τρόπο κάνουν πολιτική, δηλαδή δίνουν νόημα στα σημαίνοντα, τα παραδοσιακά ΜΜΕ και με άλλον τα Blogs που αποτελούν υποκατηγορία των Νέων Μέσων Επικοινωνίας. Αυτό, δυστυχώς, παρατηρώ να διαφεύγει από πολλούς.
Τα Blogs ουσιαστικά «έσπασαν» την πολιτική διάσταση του «μονολόγου» στην επικοινωνία, την οποία, μέσω των εννοιών της εγκυρότητας και της αποκλειστικότητας, υπερασπίζονταν τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Με τον τερματισμό του «μονολόγου» εξασθενεί και η έννοια της αυθεντικότητας των Μέσων και πλέον ο δημοσιογράφος παύει να αποτελεί μια κρίσιμη οντότητα για τη λειτουργία του καθεστώτος, ή τη λειτουργία της δημοκρατίας, όπως θα του άρεσε να σημειώσω. Δεν θα είχα αντίρρηση, μόνον που φέρνω στη μνήμη μου «κακές αναπαραστάσεις» - όχι τόσο δημοκρατικές - και έτσι, ας μου επιτρέψουν οι πρώην συνάδελφοι μου να μην γενικεύσω, συνδέοντας την άσκηση της δημοσιογραφίας με τον εκδημοκρατισμό στη χώρα μας, αν και παγκοσμίως η δημοσιογραφία ως φαινόμενο, υπηρέτησε την (αστική) δημοκρατική προοπτική, όπως την γνωρίσαμε κυρίως στη Δύση.
Έλα όμως που η δημοκρατία λαμβάνει σήμερα νέες διαστάσεις παγκοσμίως, όπως και οι απειλές εναντίον της! Έλα που δεν στηρίζεται πια στον «αντικειμενικό μονόλογο» ή στους «παράλληλους μονολόγους», που είναι το ίδιο ουσιαστικά πράγμα! Έλα που δημοκρατική πρακτική δίχως διαβούλευση -όχι σαν του Γιώργου…παναγία μου (!) - δεν μπορεί να νοηθεί σήμερα και τα ΜΜΕ δεν έχουν μετεξελιχτεί ακόμη στο βαθμό που θα τους επέτρεπε να υπηρετήσουν το σύγχρονο δημοκρατικό αίτημα, ενώ τα blogs είναι φτιαγμένα για αυτήν ακριβώς την δουλειά!
Υπάρχουν λοιπόν δύο προβλήματα διαφορετικής τάξεως. Το πρώτο έχει να κάνει με την ανάγκη διαφορετικής άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και το δεύτερο με την διαφορετική λειτουργία των ΜΜΕ, έτσι ώστε να μετεξελιχθούν σε Νέα Μέσα, με εντελώς διαφορετική δομή ασφαλώς από τα παλαιά, που θα ενσωματώνει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική διάσταση των blogs. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα σύγχρονα ΜΜΕ θα μεταβληθούν σε κάποιο είδος blog, ούτε ότι τα blogs θα μεταβληθούν σε ΜΜΕ.
Η μπλογκόσφαιρα συστήνει δια-υποκειμενικά έναν κόσμο. Τα παραδοσιακά ΜΜΕ διατείνονται ότι συστήνουν τον κόσμο αντικειμενικά και αυθεντικά. Έλα όμως που η αντικειμενικότητα, ακόμη και η αμεροληψία ως έννοιες, ιδιαίτερα σήμερα, αποδεικνύεται ότι αποτελούν το όχημα της αυταρχικότητας, ενώ επιχειρούν να συντηρήσουν έναν δημοκρατικό μύθο, με δημοκρατικοφανές, όμως, και όχι δημοκρατικό μήνυμα!
Αγαπητοί φίλοι, ολόκληρο το σύστημα των παραδοσιακών ΜΜΕ στην Ελλάδα βασίζεται στο δόγμα ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Αυτό ως μήνυμα αποτελεί από μόνο του προσβολή της δημοκρατικής πρακτικής. Δεν είναι χώρος εδώ για να εξηγήσω το γιατί., καθώς σημασία έχει να αντιληφθούμε ότι η δημοκρατία είναι διαδικασία που δεν αγιάζεται από κανέναν απολύτως σκοπό. Η δημοκρατία ως πολιτική πρακτική δεν υπάρχει για να υπηρετήσει ιδιοτελείς ή λιγότερο ιδιοτελείς σκοπούς, κόμματα ή ομάδες που δραστηριοποιούνται στην κοινωνία των πολιτών, ούτε, ασφαλώς, επιχειρηματικά συμφέροντα. Η δημοκρατία αποτελεί λειτουργική ανάγκη της κοινωνίας ή, αν θέλετε, του κόσμου, στον βαθμό που προσανατολίζεται σε πρακτικές άρσης του πολιτικού και κοινωνικού αποκλεισμού.
Θέλετε, δεν θέλετε, αγαπητοί πρώην συνάδελφοι δημοσιογράφοι, οφείλετε να ομολογήσετε ότι αυτά τα άναρχα κατασκευάσματα της σύγχρονης διάστασης του πολιτισμού, τα blogs, προσφέρουν πολλά περισσότερα στην κατεύθυνση της άρσης του αποκλεισμού πολιτών και ομάδων πολιτών. Προσφέρουν, δηλαδή, με τον τρόπο τους στον εκδημοκρατισμό, ενώ αντίθετα τα παραδοσιακά ΜΜΕ, ιδιαίτερα στην χώρα μας, που γνωρίζετε πολύ καλά με ποιόν τρόπο ελέγχονται και από ποιους, δεν θα έλεγα ότι κάνουν το ίδιο. Αντίθετα, θα υποστήριζα ότι αποτελούν συντηρητικές δομές του καθεστώτος και τον βασικό κρίκο της διαπλοκής.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο κάθε δημοσιογράφος είναι διαπλεκόμενος κλπ. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιληφθούμε πως είναι άλλο πράγμα η παραδοχή ότι τα παραδοσιακά ΜΜΕ αποτελούν στοιχείο συντήρησης και διαπλοκής και άλλο πράγμα η χυδαία γενίκευση ότι όλοι οι επαγγελματίες του χώρου είναι διεφθαρμένοι.
Στην πραγματικότητα οι αλητήριοι της δημοσιογραφίας είναι ελάχιστοι. Οι διαπλεκόμενοι επίσης λίγοι, αλλά ασφαλώς ηγούνται της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα. Οι κηδεμονευόμενοι είναι λίγο περισσότεροι. Οι κρατικοδίαιτοι ανεπίτρεπτα πολλοί και οι αργόμισθοι σκανδαλιστικά περισσότεροι. Μέσα σ’ αυτούς υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις. Υπάρχουν μορφές σ’ αυτόν τον χώρο, συνήθως εξαφανισμένες πίσω από κάποιο γραφειάκι, οι οποίες, εάν ηγούντο ή τέλος πάντων, αν έπαιζαν κάποιο σημαντικό ρόλο στα ΜΜΕ που δουλεύουν, θα είχαν προσφέρει πολλά και στον πολιτισμό και στον εκδημοκρατισμό. Με το «εάν» πάντως, κείμενα πολιτικού προβληματισμού δεν συντάσσονται. Άρα βάζω τελεία.
Σήμερα δεν θα έπρεπε λοιπόν οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα να εμφανίζονται ενοχλούμενοι από το blogging, αλλά αποκλειστικά οι νταβάδες. Όχι διότι δεν μπορούν μέσω των δημοσιογραφικών και άλλων δικτύων τους να παρέμβουν δραστικά και σ’ αυτήν την μορφή επικοινωνίας, αλλά επειδή δεν μπορούν να την χειραγωγήσουν όπως κάνουν με την «δημοσιογραφία» στην Ελλάδα.
Καλοί μου φίλοι πρώην συνάδελφοι, το μαφιόζικο κύκλωμα που ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τον δημόσιο χώρο στην πατρίδα μας, μπορεί να χειραγωγεί το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ. Δεν μπορεί, όμως, να χειραγωγήσει την μπλογκόσφαιρα. Πριν υπογράψω αυτήν την παρατήρηση, σας διαβεβαιώνω ότι έχω τεστάρει καλά αυτή την υπόθεση τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια. Δεν θα ήταν «κόσμιο» να εκθέσω ραδιόφωνα και προοδευτικές εφημερίδες – την τηλεόραση δεν την τέσταρα, διότι θα περίττευε! Ας χαλαρώσουμε λοιπόν κι ας δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε στα σοβαρά, δηλαδή πολιτικά το ζήτημα της διαπλοκής. Είναι αλήθεια ότι σ’ ότι αφορά στα ελληνικά ΜΜΕ το ζήτημα είναι καθολικό, αλλά δυστυχώς επηρεάζει σε κάποιο βαθμό και την μπλογκόσφαιρα. Ειρήνη υμίν, λοιπόν, κι ας εξετάσουμε πώς θα διαρρήξουμε τον κοινωνικό και πολιτικό αποκλεισμό στην χώρα μας. Όσοι δεν καταλαβαίνετε τις συνέπειες αυτού του αποκλεισμού για την κοινωνία, τον πολιτισμό και την πολιτική και είστε δημοσιογράφοι ή bloggers, μάλλον καταχρηστικά φέρετε αυτήν την ιδιότητα. 

 

Πηγή:http://press-gr.blogspot.com

ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΛΑΓΟΥΡΟΥ «Η ΑΓΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΚΕΧΡΟΒΟΥΝΙΟΥ ΤΗΝΟΥ»

Βιογραφία-Θαὐματα-Ἱστορία

Ἐκδόσεις ΤΗΝΟΣ, ἔκδ. δεκάτη, Ἀθῆναι 2004

 

Ἡ ἐτήσιος μνήμη της ἐπιτελεῖται τῇ 23ῃ Ἰουλίου.

 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε. 

 

Ἀμέμπτως ἐβίωσας ἐν ἐγκρατείᾳ πολλῇ
καὶ πόνοις ἀσκήσεως καὶ ἐν ἀγάπῃ θερμῇ,
Πελαγία θεόληπτε.
Ὅθεν τὴν Θεοτόκον ἐπαλλήλως κατεῖδες
μηνύουσάν σοι Εἰκόνος
τὴν ἀνεύρεσιν ταύτης·
ᾟ πρέσβευε ὁσία Μῆτερ ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

 

Ἡ Πελαγία ἦταν κόρη τοῦ παπα-Νικηφόρου Νεγρεπόντη. Ἡ μητέρα της, ποὺ τὸ ὄνομά της δὲν εἶναι γνωστό, ἦταν ἀπὸ τὸν Τριπόταμο τῆς Τήνου καὶ ἀνῆκε στὴν οἰκογένεια Φραγκούλη.

Γεννήθηκε τὸ 1752 στὸ χωριὸ Κάμπος τῆς Τήνου καὶ τὸ κοσμικό της ὄνομα ἦταν Λουκία. Ἀπὸ διάφορα ἔγγραφα φαίνεται ὅτι εἶχε ἀκόμη τρεῖς ἀδελφές. Ἡ οἰκογένεια τοῦ παπα-Νικηφόρου διακρινόταν γιὰ τὴν ἁπλότητα, τὴν ἁγνὴ πίστη καὶ τὴν προσήλωση στὰ θρησκευτικὰ ἰδεώδη. Ἦταν μιὰ οἰκογένεια, ποὺ ζοῦσε κοντὰ στὴ φύση καὶ στὸν Θεὸ μὲ τὶς συμβουλὲς καὶ μὲ τὸ ἱερὸ παράδειγμα τοῦ ἁπλοῦ καὶ θεοφοβούμενου ἱερέα τῆς κρίσιμης ἐκείνης γιὰ τὴν Τῆνο καὶ γιὰ τὸ ἔθνος ὁλόκληρο ἐποχῆς.

Λίγα χρόνια μετὰ τὴν γέννηση τῆς Λουκίας ὁ παπα-Νικηφόρος πέθανε καὶ ἡ Λουκία μὲ τὴν οἰκογένειά της ἔζησε στὸ ἥσυχο περιβάλλον τῆς ἀγροτικῆς κατοικίας της, ποὺ γειτόνευε μὲ τρία ἐξωκκλήσια, σὲ μικρὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴ ἄκρη τοῦ χωριοῦ.

Σ᾽ αὐτὸ τὸ εἰδυλλιακὸ καὶ γεμάτο ἀπὸ θρησκευτικὴ ἀνάταση καὶ γαλήνη περιβάλλον πέρασε ἡ Λουκία τὴν παιδικὴ καὶ ἐφηβική της ἡλικία καὶ πῆρε τὶς ἐντυπώσεις τῆς ζωῆς.

Μιὰ καὶ δὲν ὑπῆρχαν σχολεῖα στὴν Τῆνο τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τῆς τουρκοκρατίας, ἡ Λουκία θὰ ἔμαθε τὰ πρῶτα γράμματα ἀπὸ τὸν πατέρα της καὶ πέρναγε τὶς μέρες της στὸ σπίτι βοηθώντας τὴ μητέρα της στὸ νοικοκυριὸ καὶ τὸν πατέρα της στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες καὶ στὴν φροντίδα τῶν ἐξωκκλησίων, ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ σπίτι της, ἀπὸ τὰ ὁποῖα μάλιστα τὸ ἕνα, ὁ Εὐαγγελισμός, ἀνῆκε στὸν πατέρα της.

Ἡ ἀπόφαση νὰ ὑπηρετήση τὸν Θεό.

Ἡ ἥσυχη καὶ γεμάτη εὐσέβεια ζωὴ τῆς οἰκογένειάς της, ἡ γαλήνη καὶ ἡ ὑποβλητικὴ φύση, ἡ ἀπασχόλησή της μὲ τὶς οἰκιακὲς καὶ γεωργικὲς ἐργασίες, τὸ παράδειγμα τῶν εὐσεβῶν γονέων της γέμισαν τὴν ψυχὴ τῆς Λουκίας μὲ ἁγνὰ χριστιανικὰ βιώματα καὶ προί­κισαν τὸν ψυχικό της κόσμο μὲ ἀρετές. Ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν γύρω της κόσμο σφράγιζε τὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐνέργειές της. Ἡ εὐλάβεια κατηύθυνε τὴν ἀφοσίωσή της στὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ. Ἡ πίστη γέμιζε μὲ περιεχόμενο τὶς τακτικὲς προσευχές της καὶ ἡ ἐλπίδα τῆς ἔδινε φτερὰ γιὰ νὰ συνεχίζει αὐτὸ τὸν ἀνηφορικό, τὸν δύσκολο μὰ τόσο ὄμορφο δρόμο, ποὺ φέρνει κοντὰ στὸν Θεὸ ὅσους ζητοῦν τὴν λύτρωση ὑπηρετώντας τὸ θέλημά Του καὶ δοξολογώντας τὸ ὄνομά Του.

Ἡ Λουκία ἀπ᾽ τὰ μικρά της χρόνια εἶχε διαλέξει τὸν δρόμο της. Καθὼς μεγάλωνε, ὅλα ἔδειχναν πὼς τὰ ἀγαθὰ καὶ οἱ χαρὲς τοῦ κόσμου ἦταν γι᾽ αὐτὴν κάτι τὸ ἀσήμαντο μπροστὰ στὴν ἀγαλλίαση νὰ ὑπηρετήσει τὸν Θεὸ καὶ τὸ θέλημά του, ἀφιερώνοντας τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά της, τὴν ζωή της σ᾽ ἐκεῖνον. Μ᾽ αὐτὴ τὴν πίστη καὶ μ᾽ αὐτὴ τὴν ἐλπίδα ἀντιμετώπισε τὸν θάνατο τοῦ πατέρα της, ποὺ τόσες φορὲς τὸν εἶχε παρακολουθήσει γονατιστὸ μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα νὰ τελεῖ τὴν Θεία Λειτουργία.

Ἦταν δὲν ἦταν τότε ἡ Λουκία δώδεκα χρονῶν. Καὶ οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς τῆς ἀπορφανισμένης πιὰ οἰκογένειας ἔκαμαν τὴν μητέρα της νὰ τὴν στείλει στὸν Τριπόταμο, στὴν ἀδελφή της, ποὺ τὰ πράγματα θὰ ἦταν πιὸ εὔκολα γιὰ τὴν μικρὴ Λουκία της. Ἐκεῖ ἔζησε ἡ Λουκία τρία χρόνια περίπου  κοντὰ στὴν θεία της. Κι ἀπ᾽ τὸν Τριπόταμο πολλὲς φορὲς πήγαινε στὸ Μοναστήρι τοῦ Κεχροβουνίου νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν ἄλλη θεία της, ἀδελφὴ τῆς μητέρας της, Πελαγία, ποὺ ἦταν ἀπὸ καιρὸ μοναχή. Εἶναι, λοιπόν, φυσικὸ ἡ Λουκία νὰ παρακολουθοῦσε προσεκτικὰ τὴν ζωὴ τῶν μοναχῶν, τὶς προσευχές, τὶς νηστεῖες, τὶς ἀκολουθίες στὸ καθολικὸ τῆς Μονῆς καὶ νὰ ἔμοιωθε ἐπιτακτικὴ τὴν ἀνάγκη νὰ ἀκολουθήσει τὸν μοναχικὸ βίο. Καὶ σὲ ἡλικία δεκαπέντε χρονῶν μπῆκε στὸ μοναστήρι.

Μιὰ καινούργια ζωὴ ἄρχιζε τώρα γιὰ τὴν Λουκία. Ἔμεινε τὸν ὁρισμένο χρόνο δόκιμος στὸ κελλὶ τῆς θείας της Πελαγίας, μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὶς συμβουλὲς τῆς ὁποίας καλλιέργησε σὲ μεγάλο βαθμὸ τὶς ἀρετὲς, ποὺ πρὶν ἀκόμη μπεῖ στὸ μοναστήρι στόλιζαν τὴν ψυχή της. Ὑπακοή, ὑπομονή, ἐγκράτεια, πραότητα, ταπεινοφροσύνη, ἐγκατάλειψη τῶν ἐγκοσμίων, «ἀμάθεια τῶν ἀνθρωπίνων διαταγμάτων», ὅλες οἱ ἀπαιτήσεις τῆς μοναχικῆς ζωῆς καὶ σίγουρα δὲν συνάντησε καμιά στὴν ἐκπλήρωση τῶν νέων της, μοναστικῶν καθηκόντων. Κι ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα, ἐκάρη μοναχὴ μὲ τὸ ὄνομα Πελαγία.

Ἁγιότητα ζωῆς καὶ προσφορὰ ἀγάπης

Ὡς μοναχὴ πλέον ἡ Πελαγία ἀφοσιώθηκε «ψυχῇ τε καὶ σώματι» στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ. Τὴν προσκύνηση τῆς Παναγίας καὶ στὴν ἀνακούφιση ὅσων εἶχαν ἀνάγκη. Προσευχόταν μέρα καὶ νύχτα τὶς ὧρες τῆς λατρείας στὸ ναὸ τοῦ Μοναστηριοῦ καὶ μόνη της στὸ κελλί της, παρακαλώντας τὸν Θεὸ καὶ τὴν Παναγία νὰ τὴν φωτίζει καὶ νὰ τὴν βοηθεῖ νὰ ἀνατποκρίνεται πάντα σωστὰ καὶ ἀγόγγυστα στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ δρόμου ποὺ διάλεξε.

Ἡ παράδοση ἀναφέρει πὼς τὶς ὧρες ποὺ δὲν προσευχόταν, ἐπισκεπτόταν τὶς ἄρρωστες καὶ θλιμμένες μοναχές, γιὰ νὰ τοὺς προσφέρει ὑλικὴ καὶ ἠθικὴ βοήθεια, νὰ τὶς ἐξυπηρετήσει, νὰ τὶς παρηγορήσει, νὰ τοὺς δυναμώσει τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα, πὼς γρήγορα θὰ περάσει ἡ δοκιμασία τους καὶ μετὰ τὸ Σταυρὸ ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση.

Τὶς δύσκολες μέρες τοῦ χειμώνα, ποὺ οἱ φτωχὲς μοναχὲς ἀντιμετώπιζαν πρόβλημα τροφῆς, ἡ Πελαγία γύριζε στὰ κοντινὰ χωριὰ καὶ συγκέντρωνε ὅ,τι τῆς ἔδιναν οἱ καλοὶ καὶ εὐσεβεῖς χωριανοί, γιὰ νά ᾽ρθει στὸ Μοναστήρι νὰ τὸ μοιράσει σ᾽ ὅσες μοναχὲς εἶχαν ἀνάγκη τροφίμων. Πολλὲς φορὲς δὲν κρατοῦσε τίποτα γιὰ τὸν ἑαυτό της. Ἦταν πραγματικὰ ὁ παρήγορος ἄγγελος καὶ προστάτης τῶν μοναχῶν ποὺ ὑπέφεραν.

Ἡ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς της, ἡ ὁσιότητα τοῦ βίου της, ἡ αὐταπάρνησή της, ἠ μυστικὴ ζωή της κι ὁ πόθος της γιὰ λύτρωση συνετέλεσαν ὥστε ἡ μοναχὴ Πελαγία νὰ γίνει «σκεῦος ἐκλογῆς», γιὰ ν᾽ ἀποκαλυφθεῖ σ᾽ αὐτὴν ἡ θέληση τῆς Κυρίας τῶν Ἀγγέλων γιὰ τὴν εὕρεση τῆς Ἁγίας Εἰκόνος της στὸν ἀγρὸ τοῦ Δοξαρᾶ στὴ πόλη τῆς Τήνου, γεγονὸς ποὺ ἔμελλε νὰ καταστήσει τὴν Τῆνο νέα Ἱερουσαλὴμ καὶ νὰ κατατάξει τὴν Πελαγία μεταξὺ τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

(συνεχίζεται)

Πηγή:http://christianvivliografia.wordpress.com

KOΛΑΦΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗ ΣΤΟΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ

ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

Θεσσαλονίκη, 7-7-2010

ΤΟΜΕΑΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ

                              -----------

                541 24 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

               Τηλ. Γραφ. 2310-996957

                       Οἰκ.    2310-342938

Σεβασμιώτατε,

Μοῦ γνωστοποιήθηκε ἀπό Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας μας ἡ ἐπιστολή σας πρός τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο μέ κοινοποίησή της πρός ὅλους τούς Μητροπολίτες τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀριθ. πρωτ. 311/17-6-2010.

Στήν ἐπιστολή σας αὐτή ἀναφέρεσθε καί στό ὄνομά μου, σελ. 2, παρ. 3, ἐδάφ. α. Συγκεκριμένα, γράφετε τά ἑξῆς: «Τήν ἐπιφύλαξη τοῦ Σεβ. Κυθήρων δέν τήν ἔχει ἐκφράσει μέχρι σήμερα οὔτε προφορικά οὔτε γραπτά ὁ Ἐλλογιμ. Καθηγητής κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, ὁ ὁποίος ἔλαβε τήν ἐπιστολή, τήν ὁποία ἐπικαλεῖται ὁ Σεβ. Κυθήρων, καί μέ τόν ὁποῖον κατ’ ἀντίληψιν ἐπικοινώνησα τόσο τηλεφωνικά ὅσο καί διά ζώσης, ἐξ ἀφορμῆς πανεπιστημιακῶν θεμάτων καί ὑποχρεώσεων.

Ἕνα τέτοιου εἴδους σοβαρό ἐκκλησιολογικό ἀτόπημα πέρασε ἀπαρατήρητο ἀπό τόν καταξιωμένο Καθηγητή τῆς Δογματικῆς καί Συμβολικῆς Θεολογίας καί ἀσχολίαστο;»

Νά σημειώσω διευκρινιστικά, ὅτι τό ἐπίμαχο σημεῖο τῆς διαφωνίας ἐδῶ εἶναι ἡ θεολογική θέση, πού διατυπώσατε σέ προηγούμενη ἐπιστολή σας (01-10-2009, σ. 4) πρός ἐμέ, καί ἡ ὁποία ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία καί ἀδιαίρετη πρίν τό σχῖσμα, σήμερα εἶναι διηρημένη, ἀφοῦ βρισκόμαστε σέ σχῖσμα, αὐτό ἐπιβεβαιώνει τό περιεχόμενο τῆς παρ. 41 τοῦ Κειμένου τῆς Ραβέννας».

Ἐπειδή δέν θέλω, Σεβασμιώτατε, νά καλλιεργοῦνται καί νά διαδίδονται ἐσφαλμένες πληροφορίες γιά τήν τοποθέτησή μου σέ ἕνα τόσο σοβαρό ἐκκλησιολογικό θέμα, ἀναγκάζομαι πλέον τώρα νά σᾶς γράψω.

Καταρχήν, νά σᾶς ἐνημερώσω, γιατί δέν ἀπάντησα τότε στήν ἀπό 01-10-2009 ἐπιστολή σας. Τήν ἐπιστολή σας αὐτή τήν ἔλαβα, ὅλως περιέργως, μόλις τήν παραμονή τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἀλλά ἐκεῖνο πού μέ ἐμπόδισε κατεξοχήν νά προχωρήσω τότε σέ ἀπαντητική ἐπιστολή ἦταν τό γεγονός ὅτι ἡ ἐπιστολή σας ἐκείνη κοινοποιήθηκε στόν Ἀρχιεπίσκοπο καί στούς Μητροπολίτες, Μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Σκέφτηκα τότε, Σεβασμιώτατε, ὅτι τό συγκληθέν σῶμα τῆς Ἱεραρχίας εἶναι τό πλέον ἁρμόδιο νά κρίνει τό ὀρθό ἤ τό ἐσφαλμένο τῆς ἐκκλησιολογικοῦ χαρακτήρα διατυπώσεώς σας. Ἡ Ἱεραρχία ἤ λειτουργεῖ μέ ἁγιοπνευματικά κριτήρια καί παίρνει θέση στό θέμα –σκέφτηκα– ἤ ἁπλῶς τό ἀντιπαρέρχεται. Γιατί, δηλαδή, θά ἔπρεπε νά ἀπαντήσω ἐγώ, ὅταν αὐτό τό καίριο πρόβλημα ἦταν ἤδη ἐκπεφρασμένο ἐγγράφως ἐνώπιόν της; Πίστεψα, δηλαδή, συγκεκριμένα, ὅτι ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος καί τά Μέλη τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου θά ἔθεταν ὡς πρῶτο θέμα στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας, πού συγκλήθηκε τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2009, «τό σοβαρό ἐκκλησιολογικό ἀτόπημα», ὅπως ὁ ἴδιος τό χαρακτηρίσατε στήν ἐπιστολή σας, καί ὅτι θά σᾶς καλοῦσε νά δώσετε τίς ἀπαραίτητες διευκρινίσεις, καί νά τό ἀνακαλέσετε. Καί τοῦτο, γιατί ὡς δογματολόγος γνωρίζω, ὅτι ἐκπίπτει ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὁ κάθε πιστός – καί πολύ περισσότερο ὁ κληρικός– πού συνειδητά ἀμφισβητεῖ ἤ ἀπορρίπτει μερικῶς ἤ ὁλικῶς τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτή διατυπώνεται μέ ἀκρίβεια στούς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Γιατί, ἀσφαλῶς, κανείς δέν μπορεῖ νά καταλύει οὔτε νά σχετικοποιεῖ τήν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδή κανείς δέν βρίσκεται ὑπεράνω Αὐτῆς.

Δυστυχῶς, ἡ Ἱεραρχία τότε δέν ἀσχολήθηκε μέ τό ἐκκλησιολογικό αὐτό θέμα, πού ἀφορᾶ καίρια τήν ταυτότητα καί τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Ἐκκλησίας.

Μετά ἀπό τίς παραπάνω ἐξηγήσεις γιά τήν ἕως τώρα σιωπή μου, θά περιοριστῶ νά ἀπαντήσω μέ τήν παρούσα ἐπιστολή μόνο στήν ἐκκλησιολογική ἄποψη, πού διατυπώσατε στήν πρός ἐμέ ἐπιστολή σας (01-10-2009). Καί αὐτό τό κάνω γιά τρεῖς κυρίως λόγους: Πρῶτον, γιά χάρη τῆς δογματικῆς ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας. Δεύτερον, ἐξαιτίας τῆς σημασίας πού ἔχει ἡ παραπάνω ἀλήθεια στόν ἤδη διεξαγόμενο Θεολογικό Διάλογο μέ τούς ἑτεροδόξους καί εἰδικότερα μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς. Κατά σύμπτωση, τόν τελευταῖο καιρό ἡ Ἐκκλησιολογία εἶναι ὁ πυρήνας τοῦ Διμεροῦς Θεολογικοῦ Διαλόγου, ὁ ὁποῖος μετά τήν μή ὁλοκλήρωσή του πέρυσι στήν Κύπρο θά συνεχιστεῖ τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2010 στή Βιέννη. Στήν παρούσα περίσταση τό εὔλογο καί καίριο ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι: Μέ ποιά αἴσθηση αὐτοσυνειδησίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας προσέρχονται οἱ ἐκπρόσωποί της στόν Διμερῆ Θεολογικό Διάλογο; Ἀκόμα πιό συγκεκριμένα, προσέρχεται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας διά τῶν ἐκπροσώπων της ὡς ἡ «ΜΙΑ, ἁγία, καθολική καί ἀποστολι κή Ἐκκλησία» ἤ ὡς διηρημένη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἀναζητᾶ τήν ὀντολογική ἑνότητά της στήν ἕνωσή της μέ τούς κατά καιρούς ἀποκομμένους ἀπό αὐτήν ἑτεροδόξους; Τρίτον –μέ ὅλο τό σεβασμό πρός τό πρόσωπο καί τό ἐκκλησιαστικό ἀξίωμά σας– σᾶς γράφω αὐτήν τήν ἐπιστολή, ἐπειδή θεωρῶ ὅ τι μέ τήν ἐκκλησιολογική τοποθέτησή σας ἀλλοιώνεται οὐσιωδῶς ἡ δογματική ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καί ἀδικεῖται κατάφωρα ὁ ἀρχιερατικός νοῦς σας, ἐνῶ δικαιώνεται ὁ κάθε Ἀρχιερέας, ἀλλά καί ὁ κάθε ἁπλός πιστός πού ὑπερασπίζεται, ὡς ὀφείλει, τήν ἀκεραιότητα τῆς ἁγιοπνευματικῆς διατυπώσε ως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλήθειας στόν Ὅρο τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀπό τούς θεοφόρους Πατέρες.

Τώρα, ὡς πρός τό ἐκκλησιολογικό ἐρώτημα –ἄν δηλαδή ἡ Ἐκκλησία μετά τό σχῖσμα τοῦ 1054 εἶναι ΜΙΑ καί ἀδιαίρετη ἤ διηρημένη– ἔχω νά καταθέσω ἀπεριφράστως τά ἑξῆς:

Στό Σύμβολο τῆς Πίστεως ὁμολογοῦμε, ὅ τι πιστεύουμε «εἰς μίαν Ἐκκλησίαν». Ἀπό τήν διατύπωση αὐτή τοῦ Συμβόλου προκύπτει ὅτι ἡ ἑνότητα, ὡς θεμελιώδης ἰδιότητα τοῦ ἑνός, στήν προκειμένη περίπτωση ὡς ἡ ἰδιότητα τῆς ΜΙΑΣ Ἐκκλησίας, εἶναι τό ἀσφαλές δεδομένο τῆς πίστεώς μας. Στή συνείδηση τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἑνότητά της εἶναι δεδομένο ὀντολογικό, ἀπολύτως καί ἀμετακλήτως διασφαλισμένο ἀπό τήν κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, τόν Χριστό, διά τῆ συνεχοῦς παρουσίας τοῦ Παρακλήτου Πνεύματός του σ’ αὐτήν, ἤδη ἀπό τήν Πεντηκοστή. Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ὡς δογματική ἀλήθεια ἐκφράζει τόσο τήν αὐτοσυνειδησία της ὅσο καί τήν ἁγιοπνευματική ἐμπειρία της. Ἄν ὅμως ἡ Ἐκκλησία εἶναι ΜΙΑ κατά τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, τότε μέ τήν συνεπῆ ἐκκλησιολογική ἔννοια καί κατά κυριολεξία δέν μποροῦν νά ὑπάρχουν ἑτερόδοξες ἐκκλησίες, ἀλλά οὔτε μητέρες, ἀδελφές, θυγατέρες καί ἐγγονές ἐκκλησίες. Ἡ ΜΙΑ καί μόνη –ἀδιαίρετη πάντοτε– Ἐκκλησία γεννᾶ μυστηριακῶς «δι’ ὕδατος καί Πνεύματος» τά μέλη της, δέν γεννᾶ ἄλλες ἐκκλησίες. Οἱ κατά τόπους (Ὀρθόδοξες) Ἐκκλησίες ἀποτελοῦν φανέρωση ἐν τόπῳ καί χρόνῳ τῆς ΜΙΑΣ καί μόνης Ἐκκλησίας (βλ. ἐνδεικτικῶς, Α΄ Κορ. 1,2). Οὔτε βέβαια μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νά εἶναι ταυτόχρονα ΜΙΑ καί διηρημένη. Γιατί ἡ διαίρεση σημαίνει κατάτμηση ἑνός ὅλου σέ δύο ἤ περισσότερα μέρη (βλ. Λεξικό, Γ. Μπαμπινιώτη). Κατά συνέπεια, ἡ θεώρηση τῆς Ἐκκλησίας ὡς διηρημένης, σήμερα, ἀντίκειται σαφῶς στή ρητή διατύπωση τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, πράγμα πού συνεπάγεται, κατά τά Πρακτικά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καθαίρεση καί ἀφορισμό, κατά περίπτωση, σ’ ὅποιον ἐμμένει στή θεώρηση αὐτή.

Στήν ἐπιστολή σας, Σεβασμιώτατε, ἐπιχειρεῖτε νά θεμελιώσετε τήν ἐκκλησιολογική τοποθέτησή σας ὄχι στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἀλλά στό περιεχόμενο τῆς παρ. 41 τοῦ Κειμένου τῆς Ραβέννας, τό ὁποῖο κάνει λόγο γιά τήν «ἐποχή τῆς ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας». Ἔτσι, δίνετε τήν ἐντύπωση ὅτι ἀποδίδετε μεγαλύτερη σημασία σέ ἕνα Κοινό Κείμενο μιᾶς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς γιά τό Θεολογικό Διάλογο, συνισταμένης ἀπό ἀνθρώπους πού ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια, παρά σέ ἀποφάσεις καί Ὅρους Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖες ἀποφαίνονται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι γιά τήν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Πάντως, ἀπό τή διατύπωση τοῦ Κοινοῦ Κειμένου γίνεται, πράγματι, σαφές ότι γιά τά Μέλη τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς δέν ὑφίσταται σήμερα ἡ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία δηλαδή σήμερα εἶναι διηρημένη, παρά τήν δογματική ἀλήθεια τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας, πού ὁμολογοῦμε λεκτικά στό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας. Αὐτό ὅμως ἔχει ὡς συνέπεια τήν ἀποκοπή ἀπό τήν Ἐκκλησία ὅλων ἐκείνων, πού συνειδητά ὑποστηρίζουν ὅσα διαλαμβάνει τό Κείμενο τῆς Ραβέννας γιά τήν ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδή ἐμμέσως πλήν σαφῶς δέν ἀποδέχονται μέρος τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ὅμως, Σεβασμιώτατε, κανένα ἀπολύτως κείμενο δέν μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτό ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἐφόσον αὐτό ἀντίκειται στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, στόν Ὅρο δηλαδή τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.[1]

Τέλος, Σεβασμιώτατε, θεωρῶ ὅτι ἡ ἐκκλησιολογική ἄποψη πού ἐκφράζεται στήν ἐπιστολή σας γιά τήν ἑνότητα καί ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ τήν πρωτογενῆ αἰτία τῆς σύγχρονης πρακτικῆς τῶν συμπροσευχῶν ὁρισμένων Ὀρθοδόξων - κληρικῶν καί λαϊκῶν - μέ τούς ἑτεροδόξους. Γιατί, ἔτσι ἑρμηνεύεται θεολογικῶς ἡ σαφής παραβίαση Κανόνα Οἰκουμενικῆς Συνόδου (2ου τῆς Πενθέκτης, μέ ἀναφορά στόν 10ο Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων), πού ἀπαγορεύει τήν συμπροσευχή, μέ ἐπιτίμιο τόν ἀφορισμό ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Μέ τόν προσήκοντα σεβασμό ἀσπάζομαι τήν δεξιά σας,

Δημήτριος Τσελεγγίδης

Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.

  

Κοι νο ποί η ση:

1. Μα κα ρι ώ τα το Ἀρ χι ε πί σκο πο Ἀ θη νῶν καί πά σης Ἑλ λά δος κ. Ἱ ε ρώ νυ μο

2. Σε βα σμι ω τά τους Μη τρο πο λί τες, Μέ λη τῆς Ἱ ε ρᾶς Συ νό δου τῆς Ἐκ κλη σί ας τῆς Ἑλ λά δος

3. Σε βα σμι ω τά τους Μη τρο πο λί τες, Μέ λη τῆς Ἱ ε ρᾶς Συ νό δου τῆς Ἱ ε ραρ χί ας τῆς Ἐκ κλη σί ας τῆς Ἑλ­λά δος

Πηγή: http://orthodoxia-pateriki.blogspot.com/