ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ: ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

 

Ή ουσία της προσευχής είναι, να παραδιδόμαστε ολοκληρωτικά, με όλη την καρδιά μας να ικετεύουμε τον Θεό και ή προσευχή να είναι γεμάτη πίστη και ακράδαντη ελπίδα.

Πάντα με πολλή παρρησία πρέπει να πλησιάζουμε τον Θεό, Να Τον ικετεύουμε σαν τα μικρά παιδιά πού περιμένουν βοήθεια από την μητέρα τους και απλώνουν προς αυτήν τα μικρά τους χεράκια.

Να Τον ικετεύουμε σαν ένας φτωχός πού πεθαίνει της πείνας και ήρθε να παρακαλέσει τον άνθρωπο πού είναι γνωστός για την ευσπλαχνία του να τον βοηθήσει.

Να Τον ικετεύουμε σαν την Χαναναία γυναίκα πού με επιμονή παρακαλά τον Χριστό και σηκώνει σ' Αυτόν τα χέρια της. Τον ικετεύει με παρρησία γιατί πιστεύει και ξέρει ότι θα λάβει αυτό πού ζητά, πιστεύει και γι' αυτό παίρνει βοήθεια,

Βλέπουμε λοιπόν ότι δύο προϋποθέσεις υπάρχουν για να γίνει δεκτή ή προσευχή μας από τον Θεό.

Πρώτ' απ' Όλα χρειάζεται βαθειά και μεγάλη πίστη στον Κύριο, με όλη μας την καρδιά να πιστεύουμε σ' Αυτόν πού ικετεύουμε. Και το δεύτερο, να μην υπάρχει ούτε ίχνος αμφιβολίας, κανένας δισταγμός στην καρδιά αλλά μόνο ή πίστη, ή πίστη στο άπειρο έλεος του Θεού.

Μόνο ή προσευχή πού βγαίνει από καρδιά πού είναι γεμάτη ελπίδα και πίστη ακούγεται από τον Θεό.
Εκτός απ' αυτό ή προσευχή θέλει επιμονή. Πρέπει να ξέρουμε ότι δεν θα λάβουμε αμέσως αυτό πού ζητάμε. Πρέπει να δείξουμε ότι είναι σταθερή ή ελπίδα πού έχουμε στον Θεό και ή επιμονή σ' αυτά πού ζητάμε..

Τι σημαίνει να προσευχόμαστε αδιάκοπα;

Δεν έχουμε και εμείς τις δικές μας βιοτικές φροντίδες, είναι δυνατόν να ασχολούμαστε μόνο με προσευχή; Ή εντολή αυτή φαίνεται απραγματοποίητη. Και Όμως είναι εφικτή και εφαρμόσιμη, διότι τίποτα το ανέφικτο δεν ζητάει από μας ό Κύριος Ιησούς Χριστός.

Πώς όμως μπορούμε να εφαρμόσουμε στη ζωή μας αυτή την εντολή πού ισχύει για όλους τους χριστιανούς;

Το να προσευχόμαστε αδιάκοπα δεν σημαίνει μόνο να διαβάζουμε τις ευχές, να κάνουμε γονυκλισίες και να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Να προσευχόμαστε αδιάκοπα μπορούμε πάντα και οπού και να βρισκόμαστε.. Το μόνο πού χρειαζόμαστε είναι να έχει ή καρδιά μας διάθεση για προσευχή. Να είναι ταπεινή και να θρηνεί αδιάκοπα την αναξιότητα και την αμαρτωλότητά της. Γεμάτη φόβο μπροστά στην μεγαλοσύνη του Θεού, τον Όποιο προσβάλλουμε με τις αμαρτίες μας, Αν τέτοια θα είναι ή καρδιά μας, τότε πάντα θα είμαστε προσευχόμενοι και στη δουλειά και στο σπίτι. Θα είμαστε προσευχόμενοι ακόμα και τότε όταν κληθούμε να δώσουμε λόγο σ' αυτούς πού έχουν στα χέρια τους εξουσία. Και στεκάμενοι μπροστά στην πόρτα τους θα στέλνουμε τις σιωπηλές μας κραυγές στον Θεό, παρακαλώντας Τον να μας προστατέψει.

Σε κάθε μας έργο μπορούμε να προσευχόμαστε, μόνο να υπάρχει διάθεση για προσευχή, να ποθεί ή καρδιά μας τον Κύριο και τότε ή εντολή πού μας έδωσε ό απόστολος μπορεί εύκολα να πραγματοποιηθεί.

Δεν ακούει ό Θεός και εκείνες τις προσευχές πού δεν Του είναι ευάρεστες. Δεν δέχεται τις παρακλήσεις πού στρέφονται κατά των ανθρώπων.

Όταν, παραδείγματος χάριν, Του ζητάμε να τιμωρήσει τους δικούς μας εχθρούς. Πολλές φορές ασυνείδητα ζητάμε στις προσευχές μας κάτι βλαβερό για τον πλησίον, τέτοιες ευχές ό Θεός δεν εισακούει.

Ή ουσία της προσευχής είναι, να παραδιδόμαστε ολοκληρωτικά, με όλη την καρδιά μας να ικετεύουμε τον Θεό και ή προσευχή να είναι γεμάτη πίστη και ακράδαντη ελπίδα.

Έτσι όμως προσεύχεται ή πλειοψηφία των ανθρώπων;

Ασφαλώς όχι. Ή δική μας προσευχή είναι μόνο επανάληψη κάποιων λέξεων, πού έχουμε αποστηθίσει και ενώ τα διαβάζουμε, το πνεύμα μας δεν προσεύχεται, αλλά τα επαναλαμβάνουμε μηχανικά, χωρίς να σκεφτόμαστε αυτά πού ζητάμε. Εμείς οι ίδιοι δεν ακούμε τις προσευχές μας και αν δεν τις ακούμε εμείς, τότε πώς θέλουμε ό Θεός να ακούσει αυτά πού ζητάμε;

Πρέπει να ξέρουμε όταν ό Θεός στέλνει την συμφορά πού πλήττει ολόκληρο τον λαό, τότε όλος ο λαός πρέπει να Τον ικετεύει για σωτηρία.

Πρέπει όλοι να κάνουν αυτό πού έκαναν κάποτε οι κάτοικοι της Νινευί, όταν έμαθαν από τον προφήτη πώς αποφάσισε ό Θεός να καταστρέψει την πόλη.

Τι έκαναν τότε λοιπόν; Όλος ό λαός τρεις μέρες και τρεις νύχτες προσευχόταν ομόψυχα και επειδή προσεύχονταν όλοι ό Θεός τους λυπήθηκε.

Λοιπόν, να προσευχόμαστε αδιάκοπα και να χτυπάμε ακούραστα την θύρα της θείας ευσπλαχνίας. Να Τον ικετεύουμε Όχι μόνο για μας, αλλά και γι' αυτούς πού δεν Του προσεύχονται.

Θα ακουστούν οι ευχές μας και θα μας αποδώσει ό Κύριος κατά το μέγα του έλεος.
  

Πηγή:http://www.pigizois.net/

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου: Στεῖλτε τούς ανθρώπους στόν πνευματικό.

῾Ο πνευματικός ἔχει ὑποχρέωση νά ἀσχοληθεῖ μέ τά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων καί ἔχει καί ευθύνη. Οἱ μοναχοί ἔχουν ὑποχρέωση νά κάνουν προσευχή γιά τά προβλήματα τῶν ἄνθρώπων.

- Γέροντα, πολλές φορές οι άνθρωποι βλέποντας ράσο μας λένε τον πόνο τους, το πρόβλημά τους, ακόμη και εξομολόγηση. Ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντί τους;

- Εξ αρχής, όταν απευθύνωνται σʼ εσάς για κάποιο πρόβλημά τους, να τους ρωτήσετε: «Έχετε πνευματικό;». Κι εγώ στους ανθρώπους που έρχονται εκεί στο Καλύβι να με ρωτήσουν για κάποιο θέμα λέω: «Εγώ δεν είμαι πνευματικός· να πάτε στον πνευματικό σας και να κάνετε ό,τι σας πη εκείνος». Πρέπει να μετανοήσουν οι άνθρωποι και να έχουν έναν πνευματικό να εξομολογούνται, για να κοπούν τα δικαιώματα του διαβόλου. Να ακούση η μοναχή μια φορά κάποια πονεμένη γυναίκα που έχει ένα πρόβλημα και μετά να την στείλη στον πνευματικό, αυτό το καταλαβαίνω. Όχι όμως να συνεχίζη να συζητάη μαζί της. Ή, αν μία γυναίκα δεν αναπαύεται στον πνευματικό της ή δεν έχη πάει ποτέ για εξομολόγηση ή βρίσκεται σε...
... κατάσταση απελπισίας, ας την ακούση μια φορά και πάλι να την στείλη στον πνευματικό και να της πη ότι εκείνη θα εύχεται.

Εκτός που δεν έχει υποχρέωση η μοναχή να τους βοηθήση κατʼ αυτόν τον τρόπο, ακούγοντας δηλαδή συνεχώς τα προβλήματά τους, δεν βοηθιούνται κιόλας έτσι οι άνθρωποι. Γιατί ο άνθρωπος παθαίνει τριών ειδών αλλοιώσεις: από τον εαυτό του, από τους άλλους και από τον διάβολο. Έρχονται εδώ, βρίσκουν μια παρηγοριά ανθρώπινη, αλλά, μόλις φύγουν από το Μοναστήρι και πάνε σπίτι, γυρίζουν πάλι στο δικό τους και αρχίζουν τα ίδια. Και οι γυναίκες και οι άνδρες να πάνε στον πνευματικό τους. Δεν είναι σωστό να λένε τα θέματά τους στην καλόγρια. Γιατί μετά λένε: «τα είπα· είμαι εντάξει», αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους και δεν πάνε στον πνευματικό. Αυτό είναι τέχνασμα του διαβόλου, για να μην εξομολογούνται.

Πρέπει να καταλάβετε ποια είναι η αποστολή σας ως μοναχές και να μην πάτε να κάνετε δήθεν ιεραποστολή, επειδή δεν έχετε καταλάβει την καλογερική αποστολή. Ως μοναχοί έχουμε υποχρέωση να κάνουμε προσευχή για τα προβλήματα των άλλων· δεν είμαστε όμως υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε με τα προβλήματά τους. Ο πνευματικός έχει υποχρέωση να το κάνη αυτό, έχει και ευθύνη. Αν συζητούν μʼ εσάς, φορτώνουν σʼ εσάς την ευθύνη. Εκείνος μπορεί να τους παρακολουθή από κοντά και να δίνη λύση στα προβλήματά τους. Χρειάζεται δηλαδή δουλειά. Αυτή η δουλειά δεν είναι των μοναχών. Από μας μόνον προσευχή να ζητάνε. Ας στέλνουν κανένα γράμμα με ονόματα, να κάνουμε κανένα κομποσχοίνι.

Η δύναμη της εξομολογήσεως
του γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

Πηγή:http://tistheosmegas.blogspot.com

Σημεῖα σίτισης ἀπόρων τῆς ῾Ιεράς ᾿Αρχιεπισκοπής ᾿Αθηνῶν

"᾿Επείνασα κι ἐδώκατέ μοι φαγεῖν...

"

1. Αγ. Αικατερίνη, οδ. Κειριαδών Αιγηιδών,118 53 Πετράλωνα,

τηλ. 210-3458133.

2. Αγ. Αιμιλιανός οδ. Αθαμανίας 17, 104 44, Σκουζέ,

τηλ. 210-5129091.

3. Αγ. Ανάργυροι, Πλ. Αγ. Αναργύρων, 135 61 Αγ. Ανάργυροι,

τηλ. 210-2611689.

4. Αγ. Ανάργυροι, οδ. Κεφαλληνίας και Δαμασκηνού, 163 42 Ηλιούπολη,

τηλ. 210-9930 817.

5. Αγ. Ανδρέας, οδ. Ωρωπού και Τεω, 111 42 Άνω Πατήσια,

τηλ. 210-2914686.

6. Αγ. Ανδρέας, οδ. Γιάνναρη 24, 104 45 Κ. Πατήσια,

τηλ. 210- 8323193.

7. Αγ. Απόστολοι Τζιτζιφιών, οδ. Αγ. Αποστόλων 4, 176 75 Καλλιθέα,

τηλ. 210- 9422021.

8. Αγ. Αρτέμιος, οδ. Φιλολάου 165, 116 32 Παγκράτι,

τηλ. 210-7514125.

9. Αγ. Ασωμάτων, οδ. Θερμοπυλών 5, 104 35 Θησείο,

τηλ. 210-5240675.

10. Αγ. Βαρβάρα, οδ. Αγ. Βαρβάρας 85, 172 35 Δάφνη,

τηλ. 210-9711661.

11. Αγ. Βασίλειος, Αγ. Βασιλείου 52, 173 43 Αγ. Δημήτριος,

τηλ. 210-9717890.

12. Αγ. Γεράσιμος, οδ. Αγ. Γερασίμου 30, 157 71 Άνω Ιλίσια,

τηλ. 210-7793331.

13. Αγ. Γεώργιος, οδ. Πλάτωνος 51, 104 41 Ακαδημία Πλάτωνος,

τηλ. 210- 5142658.

14. Αγ. Γεώργιος, οδ. Αγ. Γεωργίου και Καζαντζάκη, 157 72 Ζωγράφου,

τηλ. 210-7794925.

15. Αγ. Γεώργιος, οδ. Αγ. Γεωργίου,113 61 Κυψέλη,

τηλ. 210-8212667.

16. Αγ. Γεώργιος, οδ. Ευαγγελιστρίας 22,176 71 Καλλιθέα,

τηλ. 210-9562082.

17. Αγ. Γεώργιος, οδ. Μπαρμπάνου 61, 117 44 Κυνοσάργους,

τηλ. 210-9018408.

18. Αγ. Γλυκερία, οδ. Αγ. Γλυκερίας 13, 111 47 Γαλάτσι,

τηλ. 210-2931523.

19. Αγ. Δημήτριος, οδ. Βασ. Κωνσταντίνου, 173 43 Αγ. Δημήτριος,

τηλ. 210-9712456.

20. Αγ. Ειρήνη, οδ. Αλκυόνης και Πανουργιά, 111 46 Γαλάτσι,

τηλ. 210-2912426.

21. Αγ. Ελευθέριος, οδ. Αχαρνών 382, 111 43 Αχαρνών,

τηλ. 210-2281754.

22. Αγ. Ελευθέριος οδ. Ι. Βαρβάκη 28, 114 74 Γκύζη,

τηλ. 210-6427053.

23. Αγ. Ζώνη, οδ. Αγ. Ζώνης 27,112 56 Κυψέλη,

τηλ. 210-8674250.

24. Αγ. Θεράπων, οδ. Γαλήνης 26, 157 73 Ζωγράφου,

τηλ. 210-7706807.

25. Αγ. Θωμάς, οδ. Παπαδιαμαντοπούλου 115, 115 27 Αμπελόκηποι,

τηλ. 210-7771533.

26. Αγ. Ιωάννης, οδ. Λεωφ. Βουλιαγμένης 117, 117 44. Βουλιαγμένη,

τηλ. 210-9016 617.

27. Αγ. Ιωάννης Γαργαρέττας, οδ. Λ. Βεϊκου 17, 117 42 Αθήνα,

τηλ. 210-9232940.

28. Αγ. Κωνσταντίνος, οδ. Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης 10, Ηλιούπολη,

τηλ. 210- 9712 254.

29. Αγ. Κωνσταντίνος οδ. Λ. Λένορμαν 140, 104 44 Κολωνός,

τηλ. 210-5112 669.

30. Αγ. Κωνσταντίνος, οδ. Αγ. Κωνσταντίνου 8, 183 44 Μοσχάτο,

τηλ. 210-4813570.

31. Αγ. Κωνσταντίνος, οδ. Αγ. Κωνσταντίνου και Κουμουνδούρου, 104 37 Ομόνοια, τηλ. 210-5225139.

32. Αγ. Λουκάς οδ. Πατησίων 287, 11 144, Πατήσια,

τηλ. 210-2281778.

33. Αγ. Μαρίνα, οδ. Αλεξάνδρου Παναγούλη 2, 16 345, Ηλιούπολη,

τηλ. 210-9711 531.

34. Αγ. Μαρίνα, οδ. Αγ. Μαρίνης 11 851 Θησείο,

τηλ. 210-3463783.

35. Αγ. Μαρκέλλα, οδ. Σπ. Πάτση 87, 118 55 Βοτανικός,

τηλ. 210-3463061.

36. Αγ. Μάρκου Ευγενικός, οδ. Αλεξ. Παπαναστασίου 48, 104 45, Πατήσια,

τηλ. 210- 8310 629.

37. Αγ. Μαύρα και Τιμόθεος, οδ. Μαραθωνομάχων 1, 163 43

Ηλιούπολη, τηλ. 210-9928744.

38. Αγ. Μελέτιος, Πλ. Αγ. Μελετίου, Σεπόλια,

τηλ. 210-5128059.

39. Αγ. Νικόλαος, οδ. Αγ. Νικολάου, 104 46 Αχαρνών,

τηλ. 210-8319385.

40. Αγ. Νικόλαος, οδ. Κ. Κοτζιά, 163 46 Ηλιούπολη,

τηλ. 210-9914540.

41. Αγ. Νικόλαος, οδ. Ελευθ. Βενιζέλου 173, 176 73 Καλλιθέα,

τηλ. 210- 9568969.

42. Αγ. Νικόλαος, οδ. Ασκληπιού 38, 106 80 Πευκάκια,

τηλ. 210- 3612449.

43. Αγ. Νικόλαος, οδ. Δυοβουνιώτου 56, 117 41 Φιλοπάππου,

τηλ. 210- 9228323.

44. Αγ. Πάντες, οδ. Ελευθ. Βενιζέλου 90, 176 76 Καλλιθέα,

τηλ. 210-956205.

45. Αγ. Παρασκευή, Πλ. Αγ. Παρασκευής, 153 42 Αγ. Παρασκευή,

τηλ. 210-6526818.

46. Αγ. Παρασκευή, οδ. Κυπρίων Ηρώων και Μαραμβέλια, 163 41 Ηλιούπολη,

τηλ. 210-9922 666.

47. Αγ. Παύλος, Χίου καί Κρήτης 104 38 Σταθμός Λαρίσης,

τηλ. 210-5234711.

48. Αγ. Σπυρίδων, οδ. Ερατοσθένους 13, 116 35 Σταδίου,

τηλ. 210-7515122.

49. Αγ. Στυλιανός, οδ. Παπαστράτου 12, 114 76 Γκύζη,

τηλ. 210-6420015.

50. Αγ. Τριάς , οδ. Λ. Κηφισίας 80, 115 26 Αμπελόκηποι,

τηλ. 210-6927527.

51. Αγ. Τριάς, οδ. Πειραιώς 67 Β', 105 53 Κεραμεικός,

τηλ. 210-3252227.

52. Αγ. Χαράλαμπος, οδ. Δραγούμη 7, 161 21 Ιλίσια,

τηλ. 210-7223860.

53. Εσταυρωμένος, Πλ. Εσταυρωμένου, 177 78 Ταύρος,

τηλ. 210-3462301.

54. Κοίμησις Θεοτόκου, οδ. Μπουσίων 24, 115 24 Ελ. Βενιζέλου,

τηλ. 210-6428132.

55. Κοίμησις Θεοτόκου, οδ. Ειρήνης 29, 163 45 Ηλιούπολη,

τηλ. 210-9915842.

56. Κοίμησις Θεοτόκου, οδ. Ανδροπούλου 2, 111 41 Κυπριάδου,

τηλ. 210-2918987.

57. Κοίμησις Θεοτόκου, οδ. Σωκράτους 19, 117 43 Κυνοσάργους,

τηλ. 210-9236428.

58. Μεταμόρφωσις Σωτήρος, οδ. Μεταμορφώσεως 3, 173 41

Αγ. Δημήτριος, τηλ. 210-9335 918.

59. Μεταμόρφωσις Σωτήρος, oδ. Μεταμορφώσεως και Υψηλάντου,

176 73 Καλλιθέα, τηλ. 210-9562051.

60. Παναγία Μαρμαριώτισσα, οδ. Σοφοκλή Βενιζέλου, 152 32 Χαλάνδρι,

τηλ. 210-6814 960.

61. Παντάνασσα, οδ. Πραξιτέλους 35, 176 74 Καλλιθέα,

τηλ. 210- 9419 002.

62. Προφήτης Ηλίας, οδ. Προφήτου Ηλία 17, 153 41 Αγ. Παρασκευή,

τηλ. 210-6399692.

63. Προφήτης Ηλίας, οδ. Αρύββου 1, 116 33 Παγκράτι Αθήνα,

τηλ. 210- 7013034.

64. Προφήτης Ηλίας, οδ. Διοπόλεως 2, 111 42 Ριζούπολη Αθήνα,

τηλ. 210-2516483.

65. Τρεις Ιεράρχες οδ. Τριών Ιεραρχών 91, 118 51 Πετράλωνα,

τηλ. 210-3465878.

66. Ύψωσις Τιμίου Σταυρού, οδ. Καυκάσου -Λαζαράδων 2, 113 63 Κυψέλη,

τηλ. 210-8218110.

67. Ύψωσις Τιμίου Σταυρού, οδ. Αναστάσεως και Κλειούς, 156 69 Παπάγου,

τηλ. 210-6515952.

 http://voiotosp.blogspot.com

Γέροντας Μωϋσῆς ῾Αγιορείτης: ῞Οταν κανείς γράφει, ἐκτίθεται, καί πρέπει νά τά περιμένει ὅλα!

 

"Γράφοντας κανείς, δηλαδή, ἐκτίθεται, ἔχει ἕνα κόστος, μία μικρή ἤ μεγάλη ἀγωνία. Θά μποροῦσε νά σιωπᾶ, νά ἡσυχάζει, νά ἀναπαύεται, ἤ μόνο νά ἐπαινεῖ, νά κολακεύει καί νά ψευτοπαρηγορεῖ. Καλῶς ἤ κακῶς, λοιπόν, ἀπό ἐτῶν γράφω, καί δέ θά μποροῦσα ἀσφαλῶς ἐγώ νά κρίνω αὐτή τήν προσφορά μου, τή μικρή καί ταπεινή".

 

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ π. ΜΩΥΣΗ

Δημοσιευμένο στὶς 20 Σεπτεμβρίου 2010 ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ Ἀφῆστε Σχόλιο
Ἐτικέττες:Μοναχός Μωυσῆς Ἁγιορείτης

Εἶναι ἀλήθεια πώς ἀγαπῶ ἀπό μικρός τή μελέτη καί τή γραφή. Χιλιάδες σελίδες ἔχω γράψει καί ἔχω δημοσιεύσει κατά καιρούς. Ἐπί μία περίπου πενταετία ἡ ἐφημερίδα αὐτή φιλοξενεῖ ἄρθρα μου. Εἶναι γεγονός πώς ποτέ δέν παρενέβη στά κείμενά μου. Γι’ αὐτό τήν εὐχαριστῶ, κι αὐτό τήν τιμᾶ. Εἶναι μεράκι τό γράψιμο. Μέρες σκέφτομαι τό θέμα, κι ἕνα βράδυ κάθομαι καί τό γράφω. Δέν εἶναι πάντοτε ἀπό τή φθηνή καί παρερχόμενη ἐπικαιρότητα. Εἶναι μία ἄλλη ματιά, κάπως μακριά ἀπό τόν θόρυβο τῶν γεγονότων, στήν ὡραιότητα τῆς ἱερῆς ἡσυχίας, ὅπου ὁ νοῦς μπορεῖ νά ’ναι πιό καθαρός.
Τό γράψιμο εἶναι καημός καί πόνος. Εἶναι μία δημιουργία. Ἕνας πνευματικός τοκετός. Ὁπωσδήποτε, ἔχει ὑποκειμενικά στοιχεῖα. Κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ ὅτι εἶναι ἀλάνθαστος. Γενικά, προσπαθῶ νά ἀποφεύγω τίς προβλέψεις. Ὁρισμένοι μου λέγουν ὅτι τελευταία εἶμαι αὐστηρός στίς κρίσεις μου. Μπορεῖ. Ἀναδημοσιεύονται τά ἄρθρα, συζητῶνται, μοῦ γράφουν σχετικά, καί λοιπά. Θά ἀπορεῖτε γιατί τά γράφω ὅλα αὐτά. Θά νομίζετε ὅτι πρόκειται γιά τόν ἐπίλογο μίας καλῆς συνεργασίας. Ὄχι, δέν πρόκειται γιά κάτι τέτοιο. Ὅσο μου ἐπιτρέπεται, θά γράφω.
Ὅταν γράφει κανείς, καταθέτει τή γνώμη του, τήν ἐντύπωσή του, τήν κρίση του. Μπορεῖ νά εἶναι λιγότερο ἤ περισσότερο ὀρθή ἤ λαθεμένη. Ὑπογράφοντας τό κείμενό του μέ τό ὄνομά του, φέρει τήν εὐθύνη τῶν γραφομένων του. Καλεῖται νά εἶναι ἕτοιμος σέ τυχόν ἀντιρρήσεις ἤ ἐνστάσεις. Γράφοντας κανείς, δηλαδή, ἐκτίθεται, ἔχει ἕνα κόστος, μία μικρή ἤ μεγάλη ἀγωνία. Θά μποροῦσε νά σιωπᾶ, νά ἡσυχάζει, νά ἀναπαύεται, ἤ μόνο νά ἐπαινεῖ, νά κολακεύει καί νά ψευτοπαρηγορεῖ. Καλῶς ἤ κακῶς, λοιπόν, ἀπό ἐτῶν γράφω, καί δέ θά μποροῦσα ἀσφαλῶς ἐγώ νά κρίνω αὐτή τήν προσφορά μου, τή μικρή καί ταπεινή.
Δέν φοβᾶμαι τήν κριτική, ὅταν μάλιστα εἶναι ἐπώνυμη καί καλόπιστη, καί στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ ἀπαντῶ. Ἀποφεύγω νά ἀπαντῶ σέ ἀνώνυμα κείμενα. Πιστεύω ὅτι, γράφοντας κανείς, θά πρέπει νά ἔχει τό θάρρος τῆς γνώμης του καί νά μή φοβᾶται νά ὑπογράφει μέ τό ὄνομά του τά κείμενά του. Ἀνώνυμα, ψευδεπίγραφα καί μέ ψευδώνυμα κείμενα κρύβουν σίγουρα δόλο.
Τά παραπάνω τά γράφω ἐξ ἀφορμῆς πρόσφατης συνεντεύξεώς μου στό διαδίκτυο, τήν ὁποία, πληροφοροῦμαι, ἀνέγνωσαν χιλιάδες ἀρκετές. Ἀπάντησα μέ κάθε εἰλικρίνεια στίς ἐρωτήσεις πού μου ἔθεσε ὁ δημοσιογράφος. Δέν γνωρίζω πόσο καλά ἀπάντησα, ἀλλά πάντως κατέθεσα αὐτό πού σκέφτομαι καί πού κανείς δέν μπορεῖ νά μοῦ ἀπαγορεύσει, δίχως φόβο καί πάθος. Ἄν κάποιες ἀλήθειες ἦταν πικρές, δέν φταίω ἐγώ. Φαίνεται, πάντως, ἀπό τήν ἐνόχληση καί τά σχόλια, πώς δέν ἦταν ἐξωπραγματικές. Φυσικά, κανένας δέν εἶναι ὑποχρεωμένος νά συμφωνεῖ μέ ὅλα ὅσα διαβάζει, ἀλλά, παρακαλῶ, ἐπιτρέπεται ἕνας ἐξ αὐτῶν νά ζητᾶ νά συνταχθεῖ ἀνώνυμο κείμενο κατά τοῦ γράφοντος; Ἀδυνατεῖ, φαίνεται, νά ἀπαντήσει καί προστρέχει σέ τέτοιες ἄνανδρες “ἀπαντήσεις”. Λυπᾶμαι γιά τό πρόσωπο αὐτό. Σκεφθεῖτε μάλιστα νά εἶναι κάποιο ὑπεύθυνο καί νά ἔχει διοικητική θέση. Μέ τόν τρόπο του ἐπιβεβαιώνει τήν ἔλλειψη ἑνότητος. Μάλιστα, μᾶς ἔκανε καί τόν φίλο. Σκέψου τί θά μᾶς ἔκαναν οἱ ἐχθροί.
Ἄς θεωρηθεῖ μία παρένθεση τό ἀρκετά λυπηρό αὐτό γεγονός. Λυπᾶμαι, ὄχι γιά ἐμένα, ἀλλά γιά ἐκεῖνον. Εἴπαμε ὅμως: ὅταν κανείς γράφει, ἐκτίθεται, καί πρέπει νά τά περιμένει ὅλα. Ἐμεῖς, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θά συνεχίσουμε νά γράφουμε σάν μία ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας. Ὄχι ὅτι δέν μποροῦμε νά ζοῦμε καί δίχως νά γράφουμε. Καταθέτοντας τήν ἀλήθεια, ἔστω ὑποκειμενική, δίχως ὅμως ὑστεροβουλία καί ἰδιοτέλεια. Θά λέμε, κατά τό εὐαγγέλιο, “ναί” καί θά ἐννοοῦμε “ναί”…
Νά μέ συγχωρεῖτε γιά τήν ἔκτακτη γραφή αὐτή τῆς ψυχῆς μου. Τήν αἰσθάνθηκα ἀναγκαία καί αὐθόρμητη. Τά αἰσθήματά μου δέν μπορῶ νά τά κρύβω. Μπορεῖ νά ’ναι μία ἀδυναμία μου, ἡ σφοδρή ἐπιθυμία μου γιά τήν ὑπεράσπιση τοῦ ἀνυπόκριτου, τοῦ ἀληθινοῦ καί τοῦ δίκαιου. Τό θέμα τελειώνει ἐδῶ καί εὐθαρσῶς θέτω τήν ὑπογραφή μου καί τώρα μέ ἐγκάρδιους χαιρετισμούς, θερμούς καί εἰλικρινεῖς. Ὁ Θεός νά μᾶς συγχωρέσει ὅλους.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 19-9-2010

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ: Στούς δύσκολους καιρούς θά βοηθήσουν τά Μοναστήρια

«Την άνοιξη του 1985, ευρισκόμενη (αφηγείται η Γερόντισσα Θεοδοσία) εις την Μονήν των αγίων Θεοδώρων Καλαβρύτων, μία νύχτα περίπου 2.30′ πρωϊνή, άκουσα λίγο πιο πέρα από το παράθυρο του κελλιού μου, στην αυλή της Μονής, κάποιον να σκάβει. Για να βεβαιωθώ, έσβησα το φως του κελλιού μου και κοίταξα από το παράθυρο. Είδα ότι αναβόσβηνε ένας φακός. Τότε έκανα μία προσευχή στους θαυματουργούς Αγίους μας να μας προστατεύσουν. Ήλεγξα τα παράθυρα και τις σαθρές πόρτες προς την αυλή της ερειπωμένης Μονής, μήπως εισχωρήσουν στο εσωτερικό της, και αφού διεπίστωσα ότι επικρατούσε ησυχία στο χώρο αυτό, επέστρεψα στο κελλί μου.

Το πρωΐ είχαμε μία ιδιωτική λειτουργία. Την ώρα πού ετοιμαζόμουν να πάω στην Εκκλησία, ώρα 5.55′ πρωϊνή, χτύπησε το τηλέφωνο. Σκέφτηκα μήπως κάποια πονεμένη ψυχή έχει κάποιο πρόβλημα – κάτι άλλωστε πού συνέβαινε συχνά – και σήκωσα το τηλέφωνο. Προς μεγάλη μου έκπληξη άκουσα:

- «Άκου παιδάκι μου, είμαι ο Γέροντας Πορφύριος. Μη βγεις έξω που ακούς και σκάβουν, θα σε χτυπήσουν. Διαβολεμένοι άνθρωποι γυρίζουν στο Μοναστήρι σου».

- Τον ερωτώ: «Γέροντα, γιατί σκάβουν; Βρήκαν τίποτα;»

- Απαντά: «Όχι παιδάκι μου, τα έχουν πάρει άλλοι νωρίτερα».

- Τον ερωτώ πάλι: «Γέροντα έχετε έλθει στο Μοναστήρι μας;»

- Μου απαντά: «Όχι παιδάκι μου, αλλά τώρα είμαι εκεί. Ρώτα με ότι θες». Παίρνοντας λοιπόν αφορμή από το λόγο του αυτό, τον ρώτησα για την ιστορικής σημασίας σπηλιά του Μοναστηριού μας…

… – Με ερωτά: «Ποια σπηλιά; Γιατί είναι δύο σπηλιές κοντά σας. Αυτή πού κάθισαν οι πρώτοι μοναχοί;»

- Του απαντώ: «Ναι Γέροντα». Μου λέει: «Καλό είναι, παιδάκι μου, να το κάνης αυτό, γιατί η σπηλιά είναι αγιασμένη. Αλλά θα σε αφήσουν οι χωρικοί; Θα αντιδράσουν».

Έμεινα με το ακουστικό στο χέρι, χωρίς να μιλάω από την έκπληξη μου, γιατί μου μιλούσε για γεγονότα.

Ας σημειωθεί ότι όντως υπάρχουν δύο σπηλιές, αλλά εμείς δεν την είχαμε δει τη δεύτερη σπηλιά, καίτοι είχαμε εγκατασταθεί στη Μονή περισσότερο από ένα χρόνο. Μας το είχαν πει όμως οι βοσκοί της περιοχής, ότι υπάρχει και δεύτερη σπηλιά.

Την ώρα λοιπόν που είχα μείνει αμίλητη με το ακουστικό στο χέρι, ακούω το Γέροντα να μου λέει: «Ψάρια, Γερόντισσα, Ψάρια!».

- Τον ερωτώ: «Τι ψάρια, Γέροντα;»

- «Παιδάκι μου», μου λέει, «το νερό από τους κούτουλες δεν είναι κατάλληλο για ψάρια; Βάλε λοιπόν ψάρια να φάει ο κόσμος. Θα ‘ρθούν δύσκολοι καιροί!».

Και όντως, όταν είχαμε εγκατασταθεί στο Μοναστήρι, εξήτασα στο Χημείο των Πατρών το νερό, που τρέχει άφθονο από τους δύο κούτουλες (πηγή) στην αυλή της Μονής, αν είναι πόσιμο και παράλληλα αν είναι κατάλληλο για ψάρια, ώστε να καλύπτει τις ανάγκες της Μονής και των φιλοξενουμένων προσκυνητών της. Όντως το νερό απεδείχθη καθαρό και κατάλληλο για ιχθυοτροφείο… (από τις σελ. 60, 62).

Την παρουσία του Γέροντα (Πορφύριου) την αισθανόμεθα1 έντονα, γιατί σε κάθε δίλημμα μας εκείνος επικοινωνούσε μαζί μας και μας έδινε λύση. Μια φορά, μου είχε πει τηλεφωνικώς:

- «Παιδάκι μου, έχεις μεγάλο αγώνα, αλλά μη φοβάσαι, εγώ κάθε βράδυ κάνω μαζί σας προσευχή».

Ας σημειωθεί ότι με τον Γέροντα δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ, ούτε τον είχα δει ποτέ, μόνον είχα ακούσει για το προορατικό του χάρισμα από άλλους, ούτε ποτέ είχα τηλεφωνικώς επικοινωνήσει μαζί του. Απόρησα λοιπόν. Πώς ήξερε εμάς και τα προβλήματα μας; Πού βρήκε το τηλέφωνο μας;

Για το λόγο αυτό πήρα τηλέφωνο μία ηγουμένη άλλου Μοναστηριού, πού γνώριζε τον Γέροντα, και την ρώτησα: «Μήπως, Γερόντισσα, δώσατε τον αριθμό του τηλεφώνου μας στον Γέροντα Πορφύριο;» Μου απαντά: «Είναι ανάγκη να του τον δώσω; Το μυαλό του πατρός Πορφυρίου είναι τηλεόραση».

Κάποτε επεσκέφθην με μερικές αδελφές της Μονής μας ένα άλλο Μοναστήρι. Ο Γέροντας Πορφύριος, επειδή υπήρχε ένα επείγον και σημαντικό θέμα, πήρε εκεί τηλέφωνο, με ζήτησε και μου είπε: «Παιδί μου, τους πέντε ανθρώπους πού θέλουν να καταθέσουν ως μάρτυρες για τα όρια της Μονής σας, να τους αφήσεις να προσέλθουν στο δικαστήριο. Πρέπει να ακουστεί η αλήθεια και να υπερασπισθείς ό,τι ανήκει στη Μονή, γιατί θαρθούν δύσκολοι καιροί και ο κόσμος θα χρειασθεί φροντίδα από τα Μοναστήρια».

Πραγματικά, πέντε γηραιοί άνθρωποι, πού ήσαν ευγνώμονες στο Μοναστήρι, μου ζητούσαν επιμόνως να πουν την αλήθεια σε μια αδικία πού είχε γίνει εις βάρος της Μονής. Έτσι κι έγινε και η Μονή δικαιώθηκε. (Από τις σελ. 63, 64).

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ, Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Σ. ΚΡΟΥΣΤΑΛΑΚΗ

Καθηγητού της Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΙΧΝΗΛΑΣΙΑ», 1997
VatopaidiFriend

῾Η ῾Ελλάδα πού ὅλοι ὁραματιζόμαστε...καί ὁ ρόλος τοῦ ΔΝΤ

Ἡ Ἐξομολόγηση /Βαραμπιώφ Βλαδίμηρος (Πρωτοπρεσβύτερος)

 

"Ὁ π. Ἀρσένιος σώπαινε. Δὲν τὸν ρωτοῦσε, δὲν τὸν βοηθοῦσε, δὲν τὸν παρηγοροῦσε. Μόνο ἄκουγε καὶ προσευχόταν..."

Ἀργὰ μία νύχτα ὁ Σαζίκωφ πῆγε νὰ βρεῖ τὸν π. Ἀρσένιο. Ἦταν φανερὰ ταραγμένος. Καθόταν, σηκωνόταν, στριφογύριζε, μιλοῦσε μιὰ γιὰ τὸ ἕνα καὶ μιὰ γιὰ τὸ ἄλλο θέμα.

- Πάτερ Ἀρσένιε, εἶπε μετὰ ἀπὸ ὥρα. Θέλω νὰ ἐξομολογηθῶ! Δὲν θ' ἀργήσει νὰ ἔρθει τὸ τέλος, καὶ μὲ βαραίνουν ἁμαρτίες πολλές, πάρα πολλές...

Ἀπέμεναν δύο ὧρες ὥς τὸ ἐγερτήριο. Ἀποσύρθηκαν σὲ μιὰ γωνιά. Ὁ Σεραφεὶμ γονάτισε. Ὁ π. Ἀρσένιος ἔβαλε τὸ χέρι στὸ κεφάλι του καὶ βυθίστηκε στὴν προσευχή.

Πέρασαν μερικὰ λεπτά. Ὁ Σεραφεὶμ ἦταν λουσμένος στὸν ἱδρώτα. Ἀγωνιοῦσε, ζαλιζόταν, χανόταν... Μιλοῦσε κοφτά, μπερδεμένα, μὲ μεγάλη δυσκολία.

Ὁ π. Ἀρσένιος σώπαινε. Δὲν τὸν ρωτοῦσε, δὲν τὸν βοηθοῦσε, δὲν τὸν παρηγοροῦσε. Μόνο ἄκουγε καὶ προσευχόταν.

Μέσα στὸ στρατόπεδο εἶχε ἐξομολογήσει ἀρκετούς, πολὺ σπάνια ὅμως γερασμένους βετεράνους ἐγκληματίες. Αὐτοὶ εἶχαν χάσει ὅλα τους τὰ αἰσθήματα. Ἡ συνείδηση, ἡ ἀγάπη, ἡ δικαιοσύνη, ἡ πίστη, ἡ ἀνθρωπιὰ εἶχαν νεκρωθεῖ· εἶχαν πνιγεῖ μέσα στὸ αἷμα, τὴ σκληρότητα, τὴ διαφθορά. Τὸ παρελθόν, τοὺς τρόμαζε τὸ παρόν, τοὺς ἀπέλπιζε καὶ μέλλον δὲν ὑπῆρχε. [...]

Ὁ Σεραφεὶμ βασανιζόταν ἀπὸ τὶς τύψεις. Ἤθελε νὰ βάλει ἕνα τέρμα σ' αὐτὸν τὸν τρόπο ζωῆς. Μὰ δὲν μποροῦσε νὰ βρεῖ διέξοδο ἀπὸ τὸν ὑπόκοσμο πρὸς τὸν κόσμο, δὲν μποροῦσε νὰ ξεγλιστρήσει ἀπὸ τὸ σιδερένιο δίχτυ τῶν συντρόφων καὶ συνενόχων, ποὺ ἦταν πάντα ἕτοιμοι νὰ τιμωρήσουν σκληρὰ κάθε «δειλό», κάθε «προδότη». Καὶ ὁ καιρὸς περνοῦσε...

Ἡ ἴδια πάντα ἱστορία, ἰστορία ποὺ γνώριζε καλὰ ὁ π. Ἀρσένιος, ἡ ἱστορία τῶν ἐγκληματιῶν ποὺ γερνοῦσαν μέσα στὴν παρανομία - καὶ τί νὰ ἔκαναν;

Ὁ Σαζίκωφ ἔλεγε, ἔλεγε πολλά, μὰ δὲν ἔκανε ἐξομολόγηση. Εἶχε προετοιμαστεῖ καλά. Ἔστυψε τὸ μυαλό του· θυμήθηκε ἀκόμα καὶ τὰ πιὸ μακρινά, καὶ τὰ πιὸ ἀσήμαντα περιστατικὰ τῆς ζωῆς του· κατέστρωσε ἕνα σχέδιο. Καὶ τώρα, ποὺ ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ἐξομολογηθεῖ, τὰ ἔχασε. Πάγωσε. Μπερδεύτηκε. Μιλοῦσε, ἀλλὰ τὰ λόγια του ἦταν ἀνακατωμένα, ὁ νοῦς τοῦ θολωμένος καί, πάνω ἀπ' ὅλα, ἡ ψυχὴ του κρύα. Ἀκόμα κι ὅταν κατόρθωσε μὲ πολὺ κόπο νὰ βρεῖ τὴν αὐτοκυριαρχία του καὶ νὰ βάλει σὲ μιὰ τάξη τὶς σκέψεις του, δὲν ἔκανε παρὰ μιὰ ξερὴ ἀφήγηση γεγονότων χωρὶς μεταμέλεια, χωρὶς συντριβή, χωρὶς καμιὰ ψυχικὴ συμμετοχή.

Ὁ π. Ἀρσένιος τὸ ἔβλεπε καὶ τὸ κατανοοῦσε. Τὸ παρελθὸν τοῦ Σαζίκωφ πάλευε μὲ τὸ παρόν του. Καὶ ἀπὸ τὴν πάλη αὐτὴ θ' ἄνοιγε ὁ δρόμος γιὰ τὸ μέλλον του.

Ἔγινε μιὰ μικρὴ παύση. Ὁ Σεραφεὶμ ἔκλαιγε. Μὰ ἡ ψυχὴ του ἦταν πάντα τὸ ἴδιο παγερή. Ὁ π. Ἀρσένιος κατάλαβε ὅτι χρειαζόταν βοήθεια. Ἦταν ἡ κατάλληλη στιγμὴ γιὰ νὰ ἐπέμβει.

- Γιὰ θυμήσου, τοῦ εἶπε, πόσο σὲ παρακαλοῦσε μέσα στὸ δάσος ἐκείνη ἡ γυναίκα, πόσο ἱκέτευε νὰ τὴ λυπηθεῖς... Μὰ ἐσὺ δὲν τὴ λυπήθηκες! Καὶ ἀργότερα ἔνιωθες ντροπὴ καὶ ἀηδία γιὰ τὸν ἑαυτό σου...

Ὁ Σαζίκωφ κεραυνοβολήθηκε. Μέσα σὲ μία στιγμὴ καταλαβε: Ὁ π. Ἀρσένιος τὰ ξέρει ὅλα! Ὁ π. Ἀρσένιος τὰ βλέπει ὅλα! Δὲν ὑπῆρχε λοιπὸν λόγος νὰ ψάχνει γιὰ λέξεις. Δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ φοβᾶται ἢ νὰ ντρέπεται. Θ' ἄνοιγε ἁπλὰ τὴν ψυχή του, ποὺ ἦταν κιόλας φλογισμένη. Καὶ θ' ἄφηνε τὰ πάντα στὰ χέρια τοῦ ἐξομολόγου καὶ τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἐξομολόγηση εἶχε τελειώσει. Ὁ Σεραφεὶμ ἦταν ἀκόμα γονατιστός, μὲ τὸ προσωπο λουσμένο στὰ δάκρυα. Τὰ εἶχε πεῖ ὅλα. Εἶχε μετανοήσει γιὰ ὅλα. Καὶ τώρα περίμενε. Περίμενε τὴν ἄφεση ἢ τὴν καταδίκη.

Ὁ π. Ἀρσένιος ἔσκυψε χαμηλά. Στὸ νοῦ του εἶχε μόνο λόγια προσευχῆς. Λόγια γιὰ τὸν Σεραφεὶμ δὲν ἔβρισκε. Μπροστὰ του ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἐξομολογήθηκε μὲ εἰλικρίνεια, μὲ ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητάς του, μὲ ψυχικὴ ὀδύνη· μὰ ἦταν συνάμα κι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε διαπράξει ἀνατριχιαστικὰ κακουργήματα, ποὺ εἶχε σκορπίσει τὸ θάνατο, τὸν πόνο, τὴ συμφορά.

Ὁ ἱερέας Ἀρσένιος, ποὺ συγχωρεῖ καὶ λύνει τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἀνθρώπων στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, παλεύει τώρα μὲ τὸν ἄνθρωπο Ἀρσένιο, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ παραβλέψει καὶ νὰ συγχωρήσει μέσα σὲ μιὰ στιγμὴ τόσα φρικτὰ ἐγκλήματα.

«Κύριε καὶ Θεέ μου, δῶσε μου φωτισμὸ γιὰ νὰ κατανοήσω καὶ δύναμη γιὰ νὰ ἐκτελέσω τὸ θέλημά Σου! Νὰ δείξω στὸν Σεραφεὶμ τὸ δρόμο Σου! Νὰ τὸν βοηθήσω νὰ συνέλθει, ν' ἀναγεννηθεῖ! Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησέ μας καὶ τοὺς δύο, ἐλέησέ μας τοὺς ἁμαρτωλούς!»

Μιὰ μυστικὴ φωνὴ μίλησε μέσα του, μιὰ φωνὴ ποὺ τὸν πληροφόρησε ὅτι δὲν χρειαζόταν νὰ πεῖ τίποτα, δὲν χρειαζόταν κἄν νὰ βάλει στὴ ζυγαριὰ τῆς στενόκαρδης ἀνθρώπινης δικαιοσύνης τὶς ἁμαρτίες ἑνὸς βαθιὰ μετανοημένου ἀνθρώπου, ποὺ εἶχε βρεῖ τὸν Κύριο.

Σηκώθηκε, ἔσφιξε στὸ στῆθος του τὸ κεφάλι τοῦ Σεραφεὶμ καὶ εἶπε:

- Μὲ τὴ δύναμη καὶ ἐξουσία ποὺ μοῦ δόθηκε ἀπὸ τὸ Θεό, ἐγώ, ὁ ἀνάξιος ἱερεὺς Ἀρσένιος, συγχωρῶ καὶ λύνω τὰ ἁμαρτήματά σου. Ἀπὸ δῶ καὶ ἐμπρὸς νὰ κάνεις τὸ καλὸ στοὺς ἀνθρώπους, καὶ ὁ Κύριος θὰ σὲ ἐλεήσει. Πήγαινε καὶ ζῆσε πιὰ εἰρηνικά. Ὁ Θεὸς θὰ σοῦ δείξει τὸ δρόμο. Ὅσο γιὰ μένα, θὰ εἶμαι παντοτινὰ κοντά σου, Σεραφείμ!


Πηγή:http://www.agiazoni.gr

Γέροντας Σίμων ᾿Αρβανίτης (1901-1988): Κατοικητήριο της Χάριτος / Κατερίνα Μπαρδάκα, θεολόγος

Γέροντας Σίμων Αρβανίτης (1/1/1901 – 4/3/1988)

Αθήνα Μάρτιος 2009

Ο Γέροντας Σίμων Αρβανίτης καταγόταν από την Τριάδα Εύβοιας από όπου ο πατέρας του Αθανάσιος Αρβανίτης μετακινήθηκε και εγκαταστάθηκε στο χωριό Κουκουβάουνες Αττικής, την σημερινή Μεταμόρφωση και παντρεύτηκε την μητέρα του Κυριακή. Απέκτησαν τέσσερα αγόρια, τον Ιωάννη, τον Παναγιώτη -τόν αργότερα Γέροντα Σίμωνα- τον Δημήτριο και τον Κωνσταντίνο.

Ο Παναγιώτης γεννήθηκε ανήμερα την Πρωτοχρονιά του 1901 και μεγαλώνοντας βοηθούσε τον πατέρα του κάνοντας διάφορες δουλειές. Όταν έγινε δεκατριών ετών ήταν πλανόδιος μανάβης σηκώνοντας τσουβάλια 80-85 κιλών αδιαμαρτύρητα. Κατά καιρούς εργαζόταν σε περιβόλια, αμπέλια και κτήματα δουλεύοντας σκληρά χωρίς να δυσκολεύεται καθόλου, καθώς η μυική του δύναμη ήταν πολύ μεγάλη. Ο ίδιος έλεγε ότι το τσαπί το έπαιζε στο χέρι όπως μια κοπελίτσα το τοπάκι της. Μόλις σταματούσε να ξεκουραστεί άνοιγε «τό βιβλίο του Χριστού», όπως έλεγε το Ευαγγέλιο, και μελετούσε. Η αγάπη του για τον Θεό ήταν φωλιασμένη στην καρδιά του από πολύ μικρός.

Ο αδερφός του διηγεῑται ότι τον Παναγιώτη τον έχαναν το Σάββατο από το σπίτι. Μόλις τελείωνε την δουλειά έφευγε και πήγαινε στα εξωκκλήσια, όπου προσευχόταν και μελετούσε. Γύριζε στο σπίτι την Κυριακή το βράδυ, οπότε και έτρωγε. Έμενε όλο το εικοσιτετράωρο νηστικός. Όταν δεν πήγαινε σε εξωκκλήσι ξυπνούσε όλη την οικογένεια με την πρώτη καμπάνα για τον εκκλησιασμό. Φοβέριζε μάλιστα ότι, όποιον δεν ξυπνούσε αμέσως, θα τον κατάβρεχε με μια κανάτα πού είχε δίπλα του γεμάτη με νερό.

Μοναχική κλήση

Ο Παναγιώτης επισκέφθηκε πολλές φορές το Άγιον Όρος. Μια από αυτές, στα Καυσοκαλύβια, συνάντησε τον μητροπολίτη Νεκτάριο Κεφαλά, τον μετέπειτα άγιο Νεκτάριο, και όταν πήγε να πάρει την ευχή του ο άγιος τον κράτησε από το χέρι και του είπε ότι θα γίνει πνευματικός και θα σώσει πολλές ψυχές.

Ο Παναγιώτης αποφάσισε μαζί με δύο καρδιακούς του φίλους να φύγουν κρυφά από τις οικογένειές τους και να ασκητέψουν. Έτσι το 1925 έφυγαν για την Εύβοια, όπου κλείστηκαν σε μια σπηλιά χωρίς κανένα εφόδιο, ρούχα ή τροφή. Οι φίλοι του δεν άντεξαν παρά δύο μέρες και πήραν την απόφαση να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ο Παναγιώτης όμως πού άκουσε τα σχέδιά τους έφυγε πριν ξυπνήσουν εκείνοι και πήγε στην Μονή Αγίου Χαραλάμπους στην Λεύκα Αυλωναρίου. Ασκήτευε στην σπηλιά του αγίου Γρηγορίου, όπου πηγάζει αγίασμα και προσευχόταν νύχτα-μέρα. Όταν ο μητροπολίτης πληροφορήθηκε γι’ αυτόν από ανθρώπους που πήγαιναν στην σπηλιά για αγίασμα και έμαθε για την αυστηρή του άσκηση, τον αναζήτησε και τον έκανε αμέσως μοναχό στο μοναστήρι του αγίου Χαραλάμπους με το όνομα Σίμων. Ο π. Σίμων όμως και πάλι κλείστηκε σε μια σπηλιά και δεν έτρωγε τίποτα. Τον εύρισκαν πολλές φορές οι βοσκοί εξαντλημένο από την πείνα, πεσμένο στο έδαφος και τον πήγαιναν στο μοναστήρι, αλλά εκείνος πάλι έφευγε. Ο ίδιος αργότερα έλεγε: «Στην σπηλιά του αγίου Γρηγορίου έπινα ένα ποτήρι του κρασιού αγίασμα μετά την δύση του ηλίου επί τριάντα μέρες. Είχε φύγει όλο το σώμα μου. Ζύγιζα γύρω στα τριάντα κιλά». Τελικά επενέβη ο Μητροπολίτης πού τον υποχρέωσε να μείνει στο μοναστήρι. Διακόνημά του ήταν να καλλιεργεί τους κήπους και με την μεγάλη του σωματική δύναμη εντυπωσίαζε τους πάντες. Όταν εργαζόταν στους κήπους είχε βοηθό του ένα παιδί, το οποίο αρρώστησε βαριά. Όταν το είπαν στον π. Σίμωνα παράτησε το τσαπί και έφυγε για να προσευχηθεί στο βουνό. Δεν προχώρησε όμως πολύ και οι πατέρες του φώναξαν να γυρίσει πίσω, γιατί το παιδί είχε γίνει καλά. Ήταν ένα πρώτο δείγμα της αποτελεσματικότητας της προσευχής του Γέροντα.

Ο μητροπολίτης βλέποντας τις αρετές του τον χειροτόνησε ιερέα παρά τις αντιρρήσεις του το 1936 και τον έστελνε σε διάφορες εκκλησίες για την Θ. Λειτουργία. Ο κ. Δ. Κουλουρίδης διηγείται ότι στο χωριό του το Κληματάρι Ευβοίας έστελναν συχνά τον π.Σίμωνα για την Θ. Λειτουργία. Τον χειμώνα όμως, το χιόνι ήταν τόσο πυκνό πού τον απέκλειε καταμεσίς του δρόμου. Όταν οι χωρικοί έβλεπαν ότι δεν έχει φτάσει ο ιερέας, τον αναζητούσαν και τον έβρισκαν κάτω από το χιόνι, με τα χέρια ψηλά να προσεύχεται. Όσο και αν ξεπάγιαζε και αν δυσκολευόταν να συνέλθει από το κρύο δεν άφηνε τα χωριά χωρίς Θ. Λειτουργία και πήγαινε πάλι την άλλη Κυριακή παρά τους πάγους και τα χιόνια.

Το 1942 εστάλη στην Μονή Μεταμορφώσεως ως πνευματικός. Εκεί κοντά βρίσκεται το εκκλησάκι των Ταξιαρχών. Το 1943 συνέβη ένα συγκλονιστικό θαύμα την παραμονή των Ταξιαρχών. Είχε μαζευτεί πλήθος κόσμου για την εορτή σε μια εποχή πού όλους τους θέριζε η πείνα λόγω της Κατοχής. Ο Γέροντας, όταν είδε τόσο κόσμο μαζεμένο για την αγρυπνία, είπε να ετοιμάσουν φαγητό. Υπήρχε μόνο ένα τσουβάλι κρεμύδια και έδωσε εντολή να τα καθαρίσουν όλα, ενώ εκείνος άρχισε να προσεύχεται. Ξαφνικά ένας μεγάλος λαγός σαν αρνί κατέβηκε από το βουνό και μπήκε μέσα στο μαγειρείο μόνος του. Έτσι, θαυματουργικά εξασφαλίστηκε τροφή για όλο τον κόσμο και περίσσεψε και για το μοναστήρι.

Το 1946 ο Γέροντας αποφάσισε να φύγει από την Κύμη για την Αθήνα λόγω μεγάλων προβλημάτων με τα μάτια του. Μόλις ανέλαβε καθήκοντα στην ενορία της αγίας Βαρβάρας, αποφάσισε να χτίσει μεγαλύτερο ναό, γιατί ο παλιός δεν χωρούσε όλο τον κόσμο. Συνάντησε πολλές δυσκολίες και μεγάλο πόλεμο λόγω της έλλειψης χρημάτων και συκοφάντησης του έργου. Η ίδια η αγία παρουσιάστηκε στον Γέροντα και του υποσχέθηκε ότι θα τον βοηθήσει. Πράγματι, όταν τα χρήματα τελείωναν βρίσκονταν εντελώς ξαφνικά πρόσωπα πού πρόσφεραν το συγκεκριμένο ποσό πού χρειαζόταν για την συνέχιση των εργασιών. Όταν τελείωσε το έργο υπέβελε την παραίτησή του από εφημέριος, γιατί το πρόβλημα με τα μάτια του μεγάλωνε και επιθυμούσε να ιδρύσει δικό του μοναστήρι. Με μεγάλη θλίψη οι ενορίτες του τον αποχαιρέτησαν, γιατί τον είχαν αγαπήσει και τους είχε σταθεί σαν πατέρας όλα αυτά τα χρόνια.

Κτίτορας της Μονής του Αγίου Παντελεήμονος Πεντέλης

Ύστερα από επίμονη αναζήτηση χώρου για ίδρυση μοναστηριού ο Γέροντας κατέληξε στο εξωκκλήσι του αγίου Παντελεήμονα στην Πεντέλη, πού ανήκε στην Μονή Πετράκη. Αφού εξασφάλισε την συγκατάθεση του ηγουμένου της Μονής Πετράκη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου, άρχισε το κτίσιμο ενός κελλιού, ενός αχυρώνα και ενός φούρνου δίπλα στο υπάρχον εκκλησάκι. Όμως ο διάβολος πολέμησε την ίδυση του μοναστηριού. Φανερώθηκε στον Γέροντα και του είπε ότι θα τον πολεμήσει μέχρι τέλους και δεν θα τον αφήσει να στεριώσει το μοναστήρι. Πράγματι οι βοσκοί της περιοχής απείλησαν τον Γέροντα με τις γκλίτσες τους λέγοντας ότι ο τόπος ήταν δικός τους. Η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο όπου ο Γέροντας δικαιώθηκε. Τα πνευματικά παιδιά του Γέροντα βοηθούσαν στο σκάψιμο κατά την θεμελίωση της Μονής. Τα υλικά τα κουβαλούσαν με το γαϊδουράκι από μακριά, αφού δρόμος δεν υπήρχε. Και σαν να μην έφτανε αυτό όταν έσκαβαν φυσούσε πάντα τόσο δυνατά πού έφερνε την σκόνη στα μάτια τους. Παρά τις αντιξοότητες το κελλί , ο φούρνος και ο αχυρώνας τελείωσαν και κτίστηκαν και κελλιά για τους μοναχούς πού θα έρθουν, όπως είπε ο Γέροντας, καθώς και ξενώνας.

Ο εργολάβος της οικοδομικής δραστηριότητας και συγγενής του Γέροντα, Γιώργος Πανταζής, διηγείται: «Για να κτίσουμε το μοναστήρι είχαμε 50.000 δραχμές. Κάποια στιγμή ήθελα να αφήσω την εργολαβία, γιατί δεν έβρισκα εργάτες. Κανείς δεν ερχόταν να δουλέψει τόσο μακριά. Είδα στον ύπνο μου όμως την αγία Βαρβάρα και μου υποσχέθηκε ότι θα με βοηθήσει εκείνη. Πράγματι το άλλο πρωί μαζεύτηκαν δέκα εργάτες στο σπίτι μου για να δουλέψουν στο μοναστήρι, γιατί είχε πέσει ανεργία στις δουλειές τους». Συνεχίζει ο μαστρο-Γιώργος: « Όταν ρίχναμε την πλάκα και ετοιμάσαμε το μισό αστάρωμα διαπιστώσαμε ότι το νερό τελείωσε. Το παίρναμε από το πηγαδάκι, το οποίο άνοιξε ο Γέροντας σε γούρνα πού έβγαζε ελάχιστο νερό. Εκθέσαμε στον π. Σίμωνα το πρόβλημα και αυτός μάς διαβεβαίωσε ότι αφού φάμε το φαγητό πού είχε ετοιμαστεί θα έρθει νερό. Και ενώ ήταν καλοκαιρία, όσο τρώγαμε έπιασε δυνατή βροχή και χαλάζι και γέμισε με νερό ένας λάκος δυόμισι μέτρα βάθος. Όταν ολοκληρώθηκε και ο ξενώνας είδα πώς ξόδεψα μόνο 49.500 δραχμές. Τα υλικά τα πλήρωνε ο π. Σίμων και στοίχησαν και αυτά 49.500 δραχμές. Είναι θαύμα πώς τόσο μεγάλο έργο κόστισε τόσο λίγο».

Όταν άρχισε να πηγαίνει πολύς κόσμος άνοιξαν χωράφια γύρω από το μοναστήρι και καλλιεργούσαν διάφορα κηπουρικά για την αδελφότητα, αλλά και τους προσκυνητές. Ο Γέροντας ήταν πολύ φιλόξενος και επέμενε να παίρνουν όλοι κάτι για ευλογία. Και η ευλογία πού είχε το μοναστήρι ήταν θαυμαστή. Τα τρόφιμα δεν έλλειψαν ποτέ. Η μεγάλη διάθεση φιλοξενίας του Γέροντα έγινε αιτία να πλησιάσει πολύς κόσμος το μοναστήρι και να σωθούν πολλές ψυχές. Ο Γέροντας ήθελε να τον πλησιάζουν όλοι, να βοηθάει όλους στις δυσκολίες τους και να τους οδηγεί στον δρόμο της σωτηρίας. Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης από την Εύβοια εκτιμούσε πολύ τον π. Σίμωνα και επισκέφθηκε το μοναστήρι να πάρει την ευχή του.

Ο π. Ζωσιμάς, μαθητής του Γέροντα Σίμωνα, αναφέρει σε ένα από τα βιβλία του πού έχει γράψει για τον Γέροντα:

«Πολλές φορές ενώ κοιμόμουν κοντά του για να τον προσέχω, επειδή δεν έβλεπε πλέον, τον άκουγα να μιλάει. Όταν τον ρωτούσα με ποιόν μιλούσε μου έλεγε:

– Νομίζεις ότι κοιμάμαι; Πολύς κόσμος έρχεται όλη την νύχτα.

Και άλλη φορά μια κυρία μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ επικαλέστηκε τον Γέροντα για κάποιο πρόβλημά της και εκείνος μπήκε στο σπίτι της, της έδωσε την λύση και χάθηκε. Εγώ της είπα ότι δεν είναι δυνατόν να συνέβη αυτό, γιατί κλειδώνω το κελλί το βράδυ και κρατάω το κλειδί ώστε να αναγκάζεται ο Γέροντας να με ξυπνάει και να τον συνοδεύω έξω για να μην χτυπήσει, αφού δεν βλέπει. Τότε ο Γέροντας φωνάζει από το κελλί του:

– Ζωσιμά, εσύ πές ό,τι θέλεις. Εγώ το βράδυ φεύγω απ’ εδώ.

Ένα βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, μου φωνάζει να του φέρω το πετραχήλι. Του το πήγα, το φόρεσε όπως ήταν ξαπλωμένος και άρχισε να προσεύχεται πολλή ώρα. Κατά την μία παρά τέταρτο έφτασε αγριεμένος κάποιος γνωστός μας από την Πεντέλη. Ήταν κυριευμένος από θυμό και φώναζε:

– Θα σκοτώσω άνθρωπο απόψε. Θα κάνω έγκλημα.

Και ο Γέροντας τον έβαλε να σκύψει κάτω από το πετραχήλι για να του διαβάσει την ευχή. Μα ο άλλος διαμαρτυρόταν ότι ήθελε να εξομολογηθεί πρώτα. Και ο Γέροντας του αποκάλυψε ότι δεν χρειαζόταν να του πεί τίποτα, γιατί τα έβλεπε όλα από την ώρα πού άρχισε να μαλώνει στο σπίτι του. 

Πηγή:http://vatopaidi.wordpress.com

Μήπως ὁ ὅρος "προσωπικό΄' δεδομένο" τείνει πρός ἐξαφάσιση;

Πιάσανε 57χρονο πού εἶχε στήν κατοχή του τά προσωπικά στοιχεῖα σχεδόν ὅλων τῶν ῾Ελλήνων!

Βάσεις δεδομένων με τα στοιχεία σχεδόν όλων των ελλήνων και εκατοντάδων χιλιάδων αλλοδαπών που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας, επιχειρήσεων, στοιχεία αυτοκίνητων, ακινήτων και αλλά προσωπικά δεδομένα για τον εντοπισμό διάφορων πολιτών επιχείρησε να πουλήσει σε υπάλληλο ιδιωτικής επιχείρησης παροχής υπηρεσιών ασφαλείας ένας 57χρονος ο οποίος συνελήφθη το μεσημέρι της Τρίτης στην οδό Πελασγίας στο Περιστέρι.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο 57χρονος άεργος είχε προσεγγίσει υπαλλήλους υπουργείων και είχε καταφέρει να συγκεντρώσει τις λίστες. Ακολούθως προσπαθούσε να βρει υποψήφιους αγοραστές ανάμεσα σε εταιρείες που προωθούν διάφορα προϊόντα, σε εισπρακτικές εταιρείες που αναζητούν «εξαφανισμένους» πελάτες που χρωστούν σε τράπεζες κ.α.

Τελικά τον αγοραστή τον βρήκε στο πρόσωπο του υπαλλήλου από τον οποίο ζήτησε να του δώσει 70.000 ευρώ για να του παραδώσει τα στοιχεία που είχε στη διάθεσή του. Ωστόσο τις κινήσεις τους τις είχαν πληροφορηθεί οι αστυνομικοί της Ασφαλείας Δυτικής Αττικής και τον συνέλαβαν.

Αξιωματικοί της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος οι οποίοι εκλήθησαν να εξετάσουν το περιεχόμενο των τριών εξωτερικών δίσκων και των 57 ψηφιακών δίσκων που είχε στην κατοχή του ο δράστης, δεν πίστευαν στα μάτια τους καθώς, όπως έλεγαν χαρακτηριστικά, «βλέπαμε τα στοιχεία όσων διαμένουν στην Ελλάδα σήμερα». Σε βάρος του 57χρονου σχηματίστηκε δικογραφία για παράβαση του νόμου περί προσωπικών δεδομένων.

Πηγή

Χαρακτηριστικά σχόλια από φόρουμ που δημοσίευσε την είδηση:

---Μπράβο που τον έπιασαν. Φαντάζομαι θα υπάρχουν κι άλλοι όμως...

---Δηλαδή είναι τόσο απλό; Απλά προσεγγίζεις μερικούς δημόσιους υπαλλήλους και σου δίνουν ό,τι θελήσεις χωρίς πολλά πολλά;;;

---και μετά μας φοβίζει η Google... Ο όρος «προσωπικό δεδομένο», ας το εμπεδώσουμε, τείνει προς εξαφάνιση.

Πηγή:http://redskywarning.blogspot.com