ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΑΟΡΑΤΟ ΑΣΚΗΤΗ

"Ἦταν μία ἀνδρικὴ ἐνθουσιώδης φωνή, ποὺ φώναζε ἐκστατικὰ σχεδόν, μέσα στὴν σιγαλιὰ τῆς νύκτας καὶ κάτω ἀπὸ τὸ πανόραμα τοῦ οὐρανίου στερεώματος: «Δόξα σοι ὁ Θεός», «Κύριε σῶσον τὸν κόσμο σου"

 

 

Μιὰ ἐμπειρία στὸ Ἅγιον Ὄρος
ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «ΠΡΩΤΑΤΟΝ» (Ἅγ. Ὄρος)
τεῦχ. 119, ΙΟΥΛ.-ΑΥΓ. 2010

 

Σχετικῶς µὲ τὸ γεγονὸς ποὺ ζήσαµε στὸ Κελλὶ τοῦ Προφήτου Δανιήλ, παραθέτουµε παρακάτω τὴν καταγραφὴ αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, πιστεύοντας πὼς ἀξίζει νὰ γνωστοποιηθεῖ καὶ σὲ ἄλλους.

'Εξ ἀρχῆς θέλουµε νὰ διευκρινίσουµε ὅτι ἔχουµε τὴν βεβαιότητα ὅτι δὲν λέµε κάτι πρωτάκουστο ἢ ὅτι τὰ παρακάτω ἀποτελοῦν µία ἀξεπέραστη πνευµατικὴ ἐµπειρία στὸ «Περιβόλι τῆς Παναγίας». Ἀντιθέτως, γνωρίζουµε ὅτι εἶναι µία µαρτυρία ἀπὸ τὶς πολλές, ἡ ὁποία ἂν ἴσως καὶ δὲν ἔχει τὴν ἰσχὺ νὰ ἐπιβεβαιώσει ἀκράδαντα τὴν παράδοση γιὰ τοὺς ἐρηµίτες καὶ ἀόρατους ἀσκητὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, εἶναι ὅµως µία ἐπιπλέον ἐπανάληψη αὐτῆς τῆς παραδόσεως, καὶ τὸ βασικότερο, ὅτι ἐξ ἅπαντος ἀποτελεῖ µία βέβαιη µαρτυρία τῆς ζωῆς τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων, ποὺ συνεχίζει τὴν ἀσκητικὴ παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Πρὸ δύο ἐτῶν περίπου, ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Ξενοφῶντος µᾶς «παραχώρησε» τὸ ἀρχαῖο καὶ ἐγκαταλελειµµένο Κελλὶ της - τοῦ Ἁγίου Προφήτου Δανιὴλ καὶ τῶν τριῶν Παίδων. Αὐτὸ τὸ Κελλὶ βρίσκεται σὲ μία ἐρημικὴ τοποθεσία πάνω στὸ βουνό, ἀνατολικὰ τῆς Μονῆς Ξενοφῶντος καὶ βόρεια τῆς Σκήτης Ξενοφῶντος. Δὲν γειτνιάζει μὲ κανένα ἄλλο Κελλί, παρὰ μόνο μὲ ἕνα ἐρειπωμένο, ἐπ' ὀνόματι τῆς  Ἁγίας Τριάδος, οὔτε κὰν φαίνεται ἄλλο Κελλὶ ἢ Σκήτη ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο οἴκημα, στὸ ὁποῖο νὰ μαρτυρεῖται ἢ νὰ δικαιολογεῖται ἀνθρώπινη παρουσία. Τὸ μόνο, ποὺ εἶναι ὁρατό, εἶναι τὸ βόρειο ἄκρο καὶ οἱ τροῦλοι τῆς Μονῆς Ξενοφῶντος, ποὺ εἶναι κτισμένη στὶς ἐκβολὲς ἑνὸς χειμάρρου, ὁ ὁποῖος βρίσκεται σὲ μακρινὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὸ Κελλί. Ὅποιος βρίσκεται στὴν αὐλὴ ἢ τὸν ἐξώστη -ἁπλωταριὰ τοῦ Προφήτη Δανιὴλ ἔχει μία πανοραμικὴ θέα ὅλου σχεδὸν τοῦ φαραγγιοῦ, ἀπὸ τὰ ἀνατολικά, ποὺ εἶναι τὰ Δοχειαρίτικα σύνορα, μέχρι τὰ δυτικά - τὴν θάλασσα. Ἡ ἠρεμία δὲ καὶ ἡ ἡσυχία ποὺ ἔχει τὸ Κελλὶ εἶναι χαρακτηριστική, καὶ μόνο κατὰ τὴν ἄνοιξη καὶ τὸ καλοκαίρι διακόπτεται ἀπὸ τὶς ἀσταμάτητες λαλιὲς τῶν ἀηδονιῶν καὶ τῶν ἄλλων ὠδικῶν πτηνῶν.

  Ἐκεῖ βρεθήκαμε, γιὰ μία ἀκόμη φορά, καὶ ἐμεῖς, οἱ φιλοξενούμενοι τῆς Μονῆς Ξενοφῶντος καὶ ἔνοικοι τοῦ Ἱεροῦ αὐτοῦ Κελλίου. Ἡ παραμονή μας διήρκησε λίγες ἡμέρες, ἀλλὰ εἶχε μεγάλη εὐλογία, μία ἐμπειρία ποὺ δὲν ὑπολογίζαμε νὰ ἀξιωθοῦμε ποτέ. Ἂς πάρουμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Στὶς 21 Ἀπριλίου 2010 (παλ. ἡμ.), προπαραμονὲς τῆς πανηγύρεως τῆς Μονῆς Ξενοφῶντος, ποὺ τιμᾶται ἐπ' ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, βρεθήκαμε στὸ Κελλὶ τοῦ Προφήτη Δανιήλ. Εἴχαμε φθάσει κατὰ τὸ μεσημέρι, καὶ μετὰ ἀπὸ σύντομη ἀνάπαυση καὶ τακτοποίηση τῶν πραγμάτων μας, ὁ Γέροντας πρότεινε νὰ πᾶμε ἕνα μικρὸ περίπατο. Κατηφορίσαμε καὶ κατόπιν ἀκολουθήσαμε τὸν ἀδιέξοδο δρόμο ποὺ ἀρχίζει στὴν πρώτη στροφὴ καὶ ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ πρὸς τὰ Δοχειαρίτικα. Δὲν ἀπομακρυνθήκαμε πολύ, διότι ἤδη εἶχε σουρουπώσει ἀρκετά. Σὲ ἕνα σημεῖο τῆς διαδρομῆς μας, ἕνας ἀπὸ τὴν ὁμάδα μας, θέλοντας νὰ συμπεράνει τὸ βάθος τοῦ φαραγγιοῦ ποὺ βρισκόταν μπροστά μας ἔριξε τρεῖς πέτρες, ἀρκετὰ μεγάλες, πρὸς τὸ φαράγγι. Οἱ δύο λαϊκοὶ ποὺ βρίσκονταν στὴν παρέα, ἄδραξαν τὴν εὐκαιρία γιὰ νὰ ἀστειευτοῦν μὲ τὴν ἐπιπόλαιη αὐτὴ πράξη λέγοντας πὼς ἴσως κάποιος ἐρημίτης ἀσκητὴς νὰ ἦταν δέκτης αὐτοῦ τοῦ πετροβολητοῦ. Ὁ Γέροντας, ἀποσιωπώντας τὴν κωμικὴ πλευρὰ τoῦ θέματος, ἀναφέρθηκε στὴν ὕπαρξη τῶν ἐρημιτῶν καὶ τῶν ἀοράτων ἀσκητῶν, στὶς ἀναφορὲς γύρω ἀπὸ διάφορα σχετικὰ συμβάντα, καὶ ἄφησε τὸν καθένα ἐλεύθερο νὰ ἀποδεχθεῖ ἢ ὄχι αὐτὴ τὴν παλιὰ ἁγιορείτικη παράδοση γιὰ τοὺς γυμνοὺς καὶ ἀόρατους ἀσκητὲς ποὺ ζοῦν στὶς ἐρημιὲς τοῦ Ἁγίου Ὅρους.

Ὅταν ἐπιστρέψαμε στὸ Κελλί, εἶχε ἤδη σκοτεινιάσει. Προσπαθήσαμε νὰ βάλουμε μπρὸς τὴν πετρελαιογεννήτρια, ἀλλὰ παρὰ τὶς ἐπίμονες προσπάθειές μας ἐπὶ μισὴ ὥρα περίπου, τὸ μηχάνημα δὲν λειτούργησε, καὶ ἔτσι μείναμε «ἀναγκαστικὰ» μὲ τὰ κεριὰ καὶ τὴν λάμπα πετρελαίου (ἐκ τῶν ὑστέρων σκεφτήκαμε ὅτι δὲν ἦταν ἕνα γεγονὸς τυχαῖο).

Ἡ νύχτα εἶχε πέσει γιὰ τὰ καλά, τὰ ἀστέρια ἦταν εὐδιάκριτα, παρὰ τὴν ἐλαφριὰ συννεφιὰ ποὺ εἶχε ὁ οὐρανός, καὶ τὰ ἀηδόνια εἶχαν παραιτηθεῖ πλέον ἀπὸ τὸ ὁλοήμερο κελάηδημά τους. Ἡ σιωπὴ σὲ ὅλη τὴν περιοχὴ ἦταν πιὸ αἰσθητὴ τώρα, μετὰ τὴν πρόσφατη παύση, παρὰ τὰ μεσάνυχτα. Ὁ Γέροντας εἶχε ἀποσυρθεῖ στὸ κελλί του, καὶ τὰ ἄλλα τρία πρόσωπα κάθισαν μπροστὰ στὴν ἐξώπορτα τοῦ Κελλιοῦ καὶ μιλοῦσαν. Καθὼς μιλοῦσαν, ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς διέκρινε καὶ μία ἄλλη - δεύτερη φωνή, μακρινὴ καὶ ἀκαθόριστη, καὶ μὴ θέλοντας νὰ διακόψει τὸν συνομιλητή του ἀρχικὰ δὲν ἀντέδρασε. Ἐφ᾽ ὅσον ὅμως αὐτὴ ἡ φωνὴ συνεχιζόταν ἤδη γιὰ πέμπτο λεπτό, παίρνοντας θάρρος διέκοψε αὐτὸν ποὺ μιλοῦσε ρωτώντας τὸν ἕναν: «ἀκοῦς κάτι;». Ἀφοῦ συγκέντρωσαν καὶ οἱ δύο τὴν προσοχή τους, ἄκουσαν μιὰ φωνὴ ποὺ προερχόταν ἀπὸ τὸ βάθος τοῦ χειμάρρου. Ἦταν μία ἀνδρικὴ ἐνθουσιώδης φωνή, ποὺ φώναζε ἐκστατικὰ σχεδόν, μέσα στὴν σιγαλιὰ τῆς νύκτας καὶ κάτω ἀπὸ τὸ πανόραμα τοῦ οὐρανίου στερεώματος: «Δόξα σοι ὁ Θεός», «Κύριε σῶσον τὸν κόσμο σου». Τὰ ἐπανελάμβανε συνεχῶς καὶ μεγαλόφωνα, καθὼς καὶ ἄλλα λόγια, τὰ ὁποῖα ἐξ αἰτίας τῆς ἀποστάσεως καὶ τοῦ ἀντίλαλου ἦταν ἀκαθόριστα. Ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ὕφος τῆς φωνῆς ἦταν κάτι σὰν εὐχαριστία καὶ δοξολογία στὸν Θεὸ καθὼς καὶ ἱκεσία γιὰ τὸ ἔλεός Του. Τὸ ἄκουσε κατόπιν καὶ ὁ ἄλλος λαϊκός, ποὺ ἦταν στὴν παρέα. Καὶ οἱ τρεῖς ἀκούγαμε ἕνα ἄνθρωπο, ποὺ βρισκόταν μέσα στὸ «πουθενά», νὰ εὐχαριστεῖ καὶ νὰ δοξολογεῖ τὸν Θεό. Γρήγορα εἰδοποιήθηκε καὶ ὁ Γέροντας, ὁ ὁποῖος ἄκουσε αὐτὸν τὸν ἄγνωστο νὰ δοξολογεῖ ἀκατάπαυστα, καθαρότατα τὸν Θεό. Στὴν συνέχεια καὶ γιὰ ἕνα μικρὸ διάστημα ὁ ἄγνωστος ἔπαυσε τὴν μεγαλόφωνη προσευχή του.

Ὅλοι ἀποσυρθήκαμε στὰ κελλιά μας. Ὁ καθένας κράτησε τὴν δική του στάση ἀπέναντι σὲ αὐτὴ τὴν ἀναπάντεχη ἐμπειρία, καὶ κατάκοποι καθὼς ἤμασταν, γρήγορα ἀποκοιμηθήκαμε ὅλοι. Ὅλοι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Γέροντα, ὁ ὁποῖος κάθισε στὴν ἁπλωταριὰ ἀναμένοντας νὰ ἀκροαστεῖ μία ἀκόμα φορὰ τὸν ἄγνωστο προσευχητή. Καὶ ὄντως μετὰ ἀπὸ ἕνα διάστημα περίπου μισῆς ὥρας τὸν ἄκουσε πάλι. Αὐτὴ τὴν φορὰ ἔψαλε μεγαλόφωνα ἀναστάσιμους ὕμνους. Καὶ αὐτὸ ποὺ μπόρεσε ὁ Γέροντας νὰ διακρίνει ἦταν τὸ τροπάριο τῆς πρώτης ᾠδῆς τοῦ κανόνα τοῦ Πάσχα «Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις…», καθὼς καὶ ἄλλες προσευχές, ὅπως «Κύριε σῶσε τὸν κόσμο σου», καὶ ἄλλα.

Τὴν ἄλλη ἡμέρα ὅλοι κοιτάξαμε πρὸς τὴν πλευρά, ἀπ' ὅπου ἐρχόταν ἡ χθεσινοβραδυνὴ φωνή, προσπαθώντας νὰ καταλάβουμε τὸ ἀκριβὲς σημεῖο ποὺ βρισκόταν αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἢ κάποιο σημάδι τῆς παρουσίας του. Γρήγορα ὅμως καταλάβαμε ὅτι κοπιάζουμε μάταια καὶ παραιτηθήκαμε ἀπὸ τὴν προσπάθειά μας. Ἔμεινε ὅμως μέσα στὴν ψυχή μας ἡ περιέργεια νὰ μάθουμε ἂν τυχὸν ὑπάρχει κάποιο Κελλὶ στὴν περιοχὴ αὐτή, ποὺ νὰ εἶναι ἀδιόρατο ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ δικοῦ μας Κελλίου. Κατεβήκαμε στὴν Μονὴ γιὰ τὴν ἔναρξη τῆς Ἀγρυπνίας πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου καὶ ὁ Γέροντάς μας συνάντησε τὸν π. Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος ἔχει γνώση τοῦ χώρου καὶ πολὺ ἀγάπη γιὰ τὸν Προφήτη Δανιὴλ καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι χωρὶς τὸν π. Σεραφεὶμ δὲν θὰ γίνονταν καὶ πολλὰ πράγματα. Τὸν ρώτησε σχετικά, ἂν ὑπάρχει ἐκεῖ κοντὰ κάποιο Κελλὶ καὶ τοῦ ἀνέφερε τὸ γεγονός. Μᾶς διαβεβαίωσε πὼς ὄχι μόνο Κελλὶ δὲν ὑπάρχει ἀλλὰ καὶ ἡ ἁπλὴ παρουσία ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου εἶναι ἂν ὄχι ἀδύνατη, τουλάχιστον ἀδικαιολόγητη ἐξ αἰτίας τῆς πυκνῆς βλάστησης καὶ τοῦ ἀπροσπέλαστου τῆς περιοχῆς.

Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ὁ καθένας κράτησε μέσα στὴν ψυχή του τὴν ἀνάμνηση αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, ἑνὸς ἀνθρώπου μέσα στὴν ἀπόλυτη ἐρημιά, ἀνυποψίαστου γιὰ τὴν δική μας παρουσία, ποὺ φώναζε ἐνθουσιασμένος καὶ εὐχαριστοῦσε τὸν Θεό. Καὶ ἀπὸ τοὺς ἀόρατους ἀσκητὲς νὰ μὴν ἦταν, μόνο καὶ μόνο αὐτὴ ἡ ἐγκάρδια προσευχή του τὴν νύκτα στὴν μέση τοῦ δάσους, μᾶς ἔδωσε τὸ μήνυμα ποὺ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε.

Συμπληρωματικὰ νὰ προσθέσουμε ὅτι ἡ γεννήτρια, ἂν λειτουργοῦσε τὸ βράδυ, θὰ ἦταν σίγουρα ἀνασταλτικὴ αἰτία γιὰ τὴν αὐθόρµητη καὶ ἐξωστρεφῆ ἐκδήλωση τοῦ ἀγνώστου, διότι ἐξ αἰτίας τοῦ θορύβου καὶ τῶν φώτων θὰ γινόταν ἡ παρουσία µας πέρα γιὰ πέρα αἰσθητή. Καὶ αὐτὴ ἡ γνώµη γίνεται πιὸ ἰσχυρή, ἂν λάβουµε ὑπ᾽ ὄψη µας τὸ παράδοξο, ὅτι τὴν ἄλλη ἡµέρα τὸ πρωὶ πῆρε ἀµέσως µπροστά.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἰδιαίτερη «ἐµπειρία µας» κατὰ τὴν τελευταία ἐπίσκεψή µας στὸ Ἅγιον Ὅρος. Σᾶς τὴν παραθέτουµε, ὅπως ἀκριβῶς τὴ ζήσαµε (…)

Ἱεροδιάκονος Σιλουανὸς

Λευκάδα, 14.05.10

 Πηγή-Στοιχειοθεσία: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

῾Η φιλική καί εὐγενική ἐπιστολή τοῦ Παροναξίας κ. Καλλινίκου καί ἡ ἀψυχολόγητη καί ἀπαράδεκτη ἀπαντητική ἐπιστολή τοῦ ᾿Αλεξανδρουπόλεως κ. ᾿Ανθίμου

  του Νίκου Παπαχρήστου

Αίσθηση στους κόλπους της Ιεραρχίας και κυρίως στο πλήρωμα της Εκκλησίας προκάλεσε την προηγούμενη εβδομάδα το περιεχόμενο της απαντητικής επιστολής του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου προς τον Μητροπολίτη Παροναξίας Καλλίνικο. Ο Ιεράρχης της νησιωτικής επαρχίας είχε γράψει στον ποιμενάρχη του Νοτίου Έβρου εξ αφορμής της συμμετοχής του δευτέρου στην τελετή αφής της φλόγας των πανευρωπαϊκών αγώνων Special Olympics 2010 που πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό της Παναγίας Κοσμοσώτηρας στις Φέρες. Ο κ.Καλλίνικος εξέφραζε την έκπληξή και την απορία του από το γεγονός και ζητούσε από τον κ.Άνθιμο να του δώσει διευκρινήσεις και υπεύθυνες εξηγήσεις προκειμένου να ενημερωθεί υπεύθυνα για όλα όσα συνέβησαν στον ιστορικό Ναό. Από το κείμενο της επιστολής, που δημοσιεύει το Αmen.gr, είναι σαφές ότι ο Μητροπολίτης Καλλίνικος απευθύνεται αδελφικώς, με οικειότητα και απλότητα στον Μητροπολίτη Άνθιμο. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι στο τέλος της επιστολής του αναφέρει πως περιμένει την απάντηση ή κάποιο τηλεφώνημα του Αλεξανδρουπόλεως.

Λίγες ημέρες αργότερα ο Μητροπολίτης Παροναξίας Καλλίνικος έλαβε –σύμφωνα με πληροφορίες ταυτόχρονα με όλους τους Ιεράρχες- την απάντηση του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως, η οποία δημοσιεύεται στο τελευταίο φύλλο της εφημερίδος Ορθόδοξος Τύπος. Ο κ.Άνθιμος εξηγεί πως έγιναν τα πράγματα αν και είναι προφανές ότι δεν απαντά μόνο στην απορία του Μητροπολίτη Καλλινίκου αλλά κυρίως σε όλους εκείνους που έσπευσαν να του ασκήσουν δημόσια κριτική. Κάτι που ενισχύεται και από την ενέργεια του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως να κοινοποιήσει την απαντητική επιστολή του στο σύνολο της Ιεραρχίας.

   επιστολή του Μητροπολίτη Παροναξίας Καλλινίκου:

Εν Νάξω  τη 9η Σεπτεμβρίου  2010

Προς
Τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην
Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμον
Ανθίμειον Πολιτιστικόν Κέντρον,
Πλαταιών και Αμφιπόλεως,
681 00 Εις Αλεξανδρούπολιν

Εύχομαι ολόψυχα για την κατ  άμφω υγεία σου έτσι ώστε απρόσκοπτα να ασκείς τα πολυεύθυνα καθήκοντα σου στην όμορφη Θράκη μας και μάλιστα στον ακριτικό Έβρο όπου γεννήθηκες, έζησες και διακονείς με αυταπάρνηση το ευσεβή λαό του Θεού.

Με μεγάλη απορία και πολλή έκπληξη πληροφορήθηκα χθες, μέσω του ηλεκτρονικού τύπου, την ενεργό συμμετοχή σου στην τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Κοσμοσώτηρας στις Φέρες, για τους Special Olympics 2010 και δυσκολεύομαι να εξηγήσω τους λόγους της ενεργείας σου αυτής.

Δεν είναι του χαρακτήρος μου και των αρχών μου να προβαίνω εύκολα σε δημόσιες δηλώσεις και καταγγελίες, τουλάχιστον πριν λάβω υπεύθυνες εξηγήσεις για οποιοδήποτε θέμα ανακύπτει. Πολύ περισσότερο όταν αυτό αφορά ιδιαίτερα αγαπητό αδελφό και Επίσκοπο, (νεώτερο μεν κατά την ηλικία, πρεσβύτερο δε κατά την χειροτονία), προς τον οποίο τρέφω μεγάλη εκτίμηση και ευγνωμοσύνη.

Θα ήθελα λοιπόν ταπεινά και αδελφικά να σε ρωτήσω για τους λόγους που προέβης σ  αυτή την «συγκρητιστική» (τουλάχιστον σύμφωνα με την εικόνα: αφή φλόγας από τον Ιερό Ναό, ένδυση Μανδύου, παράδοση της φλόγας εντός του Ιερού Βήματος του Ναού σε μικρή «Ιέρεια» κ.λ.π.) εκδήλωση που όλους μας προβλημάτισε και πολλούς Ορθόδοξους πιστούς σκανδάλισε, σε μια εποχή μάλιστα που όπως γνωρίζεις καλύτερα οι διάφοροι «ζηλωτές», παλαιοημερολογίτες και μη, ζητούν ευκαιρία…

Αναμένοντας την απάντηση σου η κάποιο τηλεφώνημά σου, διατελώ με πολλή αγάπη εν Κυρίω και βαθύτατη εκτίμηση.

Μπλογκάρω, μπλογκάρεις, μπλογκάρει...!

"Eὐτυχώς, ὑπάρχουν καί ἐξαιρετικά blog».

«῎Ας μπλογκάρουμε!»

H διαδρομή στα ελληνικά blog εμπεριέχει θεματικά τα πάντα. Aπό της «Βουλής τα έδρανα» και το βήμα πληροφόρησης και διαλόγου των κοινοβουλευτικών συντακτών (edrana.blogspot.com) και από τα blog πολιτικών και γνωστών δημοσιογράφων έως στο ψηφιακό «ημερολόγιο ενός τρελού» -«κάποτε βαριέμαι, κάποτε τρελαίνομαι, συνήθως τεμπελιάζω αλλά πάντα καταγράφω την ζωή μου εδώ» (diaries-of-a-madman. blogspot. com)- ή το «λογοτεχνικό ασκητήριο» του «γεράσιμου Μπερέκετη» (bereketis. blogspot.com) - «το μπλογκ μου είναι ένα λογοτεχνικό ασκητήριο, ως εκ τούτου οι χώροι και τα πρόσωπα είναι λογοτεχνικά πρόσωπα. Δεν μιλώ για την επικαιρότητα ακόμα και όταν κάνω αναφορές σε αυτήν...».
Eμβριθείς αναλύσεις περί τέχνης, ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις της επικαιρότητας (σκίτσα του Mωάμεθ και αντιδράσεις, υποκλοπές, αντικομμουνιστικό μνημόνιο, αθλητικά θέματα, τηλεόραση, κινηματογράφος), σχόλια προς πάσα κατεύθυνση, μέχρι και για το «μερίδιο της ελληνικής «μπλογκόσφαιρας» που αλληλοτρώγεται σε ίντριγκες και καβγάδες», στο οποίο ο Unique Fish αφιερώνει στίχους του Bαγγέλη Γερμανού: «Σίδερα, κοτρόνια, βρέχει ο ουρανός / παίξε το ταμπούρλο σου αρκουδιάρη / προκοπή δεν έχω κι είμαι μοναχός / σ' αυτόν τον κόσμο το ζηλιάρη...». Kείμενα πρωτότυπα, σαρκαστικά, πολύ προσωπικά. Eνίοτε αδιάφορα, βαρετά, εξυπνακίστικα...
H σύλληψη του διαδικτυακού καλλιτέχνη Δημήτρη Φωτίου για απάτη μέσω Iντερνετ προκαλεί έκρηξη οργισμένων αντιδράσεων και κειμένων που στρέφονται κατά του τρόπου που παρουσιάστηκε η είδηση. Oι δημοσιογράφοι κατηγορούνται για τεχνοφοβία και δείκτη ευφυΐας ραδικιού, ως ένδειξη διαμαρτυρίας, «μπλογκίστες» καταργούν τις παραπομπές σε ελληνικά MME, εξαιρουμένων όσων κράτησαν ψύχραιμη στάση και ο δικτυακός τόπος του γλύπτη καταρρέει από τις δεκάδες επισκέψεις συμπαράστασης.
Ενα δελτίο Tύπου της Δίωξης Hλεκτρονικού Eγκλήματος με τίτλο «αποτροπή αυτοκτονίας εκδηλωθείσας μέσω Iντερνετ» δεν κατέδειξε μόνον την απόγνωση που μπορεί να κρύβει ένα blog, αλλά και την υπερβολή αρκετών που έσπευσαν αμέσως να δαιμονοποίησουν τη νέα ιντερνετική μόδα κάνοντας λόγο για περίπου 600 «σκοτεινά» blog Ελλήνων εφήβων. O 14χρονος blogger έγραφε επί διετίας σχεδόν καθημερινά στο ημερολόγιό του, αλλά τελευταία η διάθεση και οι σκέψεις του είχαν ξεπεράσει τα όρια της απαισιοδοξίας. «Δεν περνάω καλά στο σπίτι», έγραφε, «oι γονείς μου δεν με καταλαβαίνουν, δεν μου φέρονται καλά. Δεν έχω όρεξη για τίποτα». Το γεγονός έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στη νεοσύστατη ελληνική «μπλογκόσφαιρα» και αποτέλεσε αφορμή για ορισμένα σοβαρά σχόλια και προσεγγίσεις σχετικά με τους κινδύνους που κρύβει το Διαδίκτυο για τους έφηβους χρήστες, αλλά δημιούργησε και μερικές απορίες για τα «σκοτεινά» blog εφήβων που ανακάλυψε καταναλωτική οργάνωση. «Πού ανακάλυψαν 600 blog ανηλίκων στο μικρό ελληνικό Ιντερνετ;», διερωτάται η ελληνική «μπλογκόσφαιρα».
Και καβγάδες
Ποσοτικά λίγα τα ελληνικά blog, συγκριτικά με την αλματώδη αύξησή τους στο εξωτερικό, ακολουθούν κι αυτά τη χαμηλή διεισδυτικότητα του Iντερνετ στα νοικοκυριά, όπως επισημαίνει ο κ. Nίκος Bασιλάκος, πρόεδρος της Ενωσης Eλλήνων Xρηστών Iντερνετ (www. eexi.gr), υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι ώς ένα βαθμό αποτυπώνουν «εθνικά» χαρακτηριστικά, όπως της προχειρότητας και της φιλαυτίας μας. «Yπάρχουν παραδείγματα blogger που γράφουν κυριολεκτικά ό,τι τους έρχεται, με περιτύλιγμα ένα δήθεν λογοτεχνικό στυλ και ρομαντική διάθεση. Kι όσο περισσότερο γίνεται της μόδας, βλέπουμε να ασχολούνται με τους άλλους, να νομίζουν ότι είναι οι μεγαλύτεροι blogger, να κουτσομπολεύουν, να διαγκωνίζονται, να ξεσπούν δικτυακοί καβγάδες. Eυτυχώς, υπάρχουν και εξαιρετικά blog».
«Ας μπλογκάρουμε!»
Aρκετά τα εξαιρετικά κείμενα στο ελληνικό blog· επιλέγουμε να αναδημοσιεύσουμε ενός φοιτητή «μπλογκίστα» (freehost.stuff.gr/jim_hellas) που ανακαλύπτει ξαφνικά ότι όλοι γύρω του «μπλογκάρουν». Yπό τον τίτλο «ας μπλογκάρουμε...», γράφει: «Τελικά το blogging έγινε της μόδας; Σήμερα διαπίστωσα το βάθος στο οποίο έχει φτάσει η μπλογκατάσταση. Ολοι μπλογκάρουν τελικά! Το blogging έχει χτυπήσει περισσότερες πόρτες από όσες εγώ τουλάχιστον νόμιζα. Πώς έφτασα στο συμπέρασμα αυτό; Απλά από σήμερα το πρωί είδα αρκετά άσχετα άτομα γύρω μου να μπλογκάρουν. Μιας και κάθε Δευτέρα δουλεύω στα εργαστήρια των υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο βλέπω να κάνουν διάφορα με τους υπολογιστές. Αλλοι χαζεύουν, άλλοι παίζουν παιχνίδια, άλλοι διαβάζουν e-mail και άλλοι (το 1% ας πούμε) κάνουν εργασία. Σήμερα, όμως, πρόσεξα ότι μερίδα του φοιτητικού κοινού μπλογκάρει κιόλας. Αρχικά το πρωί, ενώ καθόμουνα και κοιτούσα στο monitor.vrypan.net, είδα δίπλα μου μια κοπέλα να ψάχνει στο blogger.com για ένα συγκεκριμένο blog από ό,τι κατάλαβα. Πιο κάτω είδα με την άκρη του ματιού έναν ακόμη τύπο να αφήνει σχόλια σε ένα περιβάλλον blogger.com Πριν από 10 λεπτά πήγα να κάνω έναν έλεγχο σε κάτι εκτυπωτές και είδα μια κοπέλα να δημιουργεί νέο λογαριασμό στο blogger.com Σκέφτηκα ότι μπορεί μερικά από αυτά τα άτομα να τα ξέρω ιντερνετικά και να τα έχω συναντήσει προσωπικά, αγνοώντας τη διπλή τους ταυτόητα. Είναι κακό αυτό;
Δεν ξέρω. Δεν το βλέπω αναγκαία ως κακό πάντως. Αυτή είναι η μαγεία στο Iντερνετ. Εκεί συναντάς σκέψεις και μόνο σκέψεις. Πολλά τείχη πέφτουν και μένει η ουσία πολλές φορές. Από την άλλη, όμως, ίσως έτσι χάνω την ευκαιρία να γνωρίσω τα άτομα αυτά offline».

Πηγή:http://silver.pblogs.gr

Νέος ᾿Αρχιεπίσκοπος τῶν ΓΟΧ ὁ Καλλίνικος

Τελευταία Ενημέρωση: Oct 5, 2010

ρεπορτάζ-φωτογραφίες του Βαγγέλη Μπουγιώτη Εξελέγη σήμερα το μεσημέρι νέος Αρχιεπίσκοπος των ΓΟΧ, ο μέχρι τώρα Σεβασμιότατος μητροπολίτης Αχαΐας και πάσης Πελοποννήσου και έξαρχος Ευρώπης Καλλίνικος. Η εκλογή του έλαβε χωρά στον ιστορικό ναό της Αγίας Παρασκευής Aθηνών στην οδό Διοσκούρων 6 στο Μοναστηράκι. Της συνεδρίας προηγήθηκε αρχιερατική θεία λειτουργία υπό του νεοτέρου κατά την τάξη αρχιερέα, του θεοφιλέστατου επισκόπου Βρεσθένης Θεοδοσίου. Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ Ο Τοποτηρητής † Ο Θεσσαλονίκης και Δημητριάδος ΜΑΞΙΜΟΣ Τα Μελη † Ο Αττικής και Διαυλείας ΑΚΑΚΙΟΣ † Ο Αχαΐας και πάσης Πελοποννήσου ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ † Ο Λαρίσης και Πλαταμώνος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ † Ο Ευρίπου και Ευβοίας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ † Ο Αμερικής ΠΑΥΛΟΣ † Ο Πειραιώς και Σαλαμίνος ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ † Ο Αττικής και Βοιωτίας ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ † Ο Χριστιανουπόλεως ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ † Ο Μαραθώνος ΦΩΤΙΟΣ † Ο Βρεσθένης ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ   Πηγή:http://www.amen.gr

Ἡ Τελειότητα τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς Μπαμπινιώτης Γεώργιος (Καθηγητής Γλωσσολογίας Πανεπιστημίου 'Αθηνῶν).

Ἡ ἀνάγκη ἐπικοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό (ὅποιον θεό πιστεύει), ἡ ἀνάγκη τῆς προσευχῆς, εἶναι ἀπό πολύ παλιά γνωστή στόν ἄνθρωπο καί ἐμφανίζεται στίς γλῶσσες τῶν περισσοτέρων λαῶν.

Στήν Ἑλληνική ἡ λέξη προσεύχομαι (ἀπευθύνω εὐχή, αἴτημα ἡ παράκληση πρός τούς θεούς) πρωτοαπαντᾶ στόν Αἰσχύλο, ἐνῶ ὡς τεχνικός ὅρος ἡ λέξη προσευχή μαρτυρεῖται πολύ ἀργότερα στήν Ἁγία Γραφή, στό κείμενο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί - μέ ἰδιαίτερο βάρος καί βάθος - στό κείμενο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Δέν ἔχω, δυστυχῶς, τόν ἐπιστημονικό θεολογικό ὁπλισμό, γιά νά ἑρμηνεύσω τό βαθύτερο περιεχόμενο, τό δογματικό νόημα καί τή σημασία πού ἔχει στήν ὀρθόδοξη, ἰδίως, παράδοση ἡ ἔννοια τῆς προσευχῆς. Αὐτό πού ἀκροθιγῶς ἐπιχειρῶ νά δείξω ἐδῶ, στό θεωρητικό πλαίσιο μίας κειμενογλωσσικῆς ἀνάλυσης πού ἀνάγεται στόν Roman Jakobson, εἶναι ἡ γλωσσική δομή τῆς κυριακῆς προσευχῆς, ὅπως μᾶς παραδίδεται ἀπό τό Εὐαγγέλιο (Μάτθ. 6, 9-13 καί Λούκ. 11, 2-4), τήν ὁποία θεωρῶ ὡς ἰδανικό κείμενο.

Κατά τό κείμενο τοῦ Εὐαγγελίου, τήν παραδίδει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στούς ἀνθρώπους (ἐξ' οὐ καί "κυριακή" προσευχή), λέγοντας οὕτως οὔν προσεύχεσθε ὑμεῖς" καί συνοδεύοντας τήν μ' ἕνα πολύ διδακτικό ἠθικό ἀλλά καί γλωσσικό σχόλιο: "Προσευχόμενοι δέ μή βαττολογήσητε, ὥσπερ οἱ ἐθνικοί, δοκούσι γάρ ὅτι ἐν τή πολυλογία αὐτῶν εἰσακουσθήσονται• μή οὔν ὁμοιωθῆτε αὐτοῖς• οἶδε γάρ ὁ πατήρ ὑμῶν ὧν χρείαν ἔχετε πρό τοῦ ὑμᾶς αἰτῆσαι αὐτόν" (Μάτθ. 6, 7-9).

Ἐξ ὁρισμοῦ ὡς προσευχή, ὡς κείμενο εὐχῶν καί αἰτημάτων / παρακλήσεων, τό κείμενο τῆς κυριακῆς προσευχῆς (γνωστό καί ὡς "Πάτερ ἠμῶν") λειτουργεῖ μ ἕναν κεντρικό μηχανισμό τῆς γλώσσας, τήν τροπικότητα. Εἶναι ὁ μηχανισμός τῆς γλώσσας πού, ἄλλοτε γραμματικοποιημένος (μέ τή μορφή τῶν ἐγκλίσεων τῆς Προστακτικῆς, τῆς Ὑποτακτικῆς καί τῆς Εὐκτικῆς, ὅπως συμβαίνει στήν ἀρχαία ἑλληνική γλώσσα) καί ἄλλοτε λεξικοποιημένος (μέ "δεῖκτες τροπικότητας", ὅπως τά ἄς, νά καί θά στή Νέα Ἑλληνική), χρησιμοποιεῖται ἀπό τόν ὁμιλητή της Ἑλληνικῆς γιά ἐπικοινωνιακές ἀνάγκες ὅπως ἡ ἔκφραση ἐπιθυμίας, εὐχῆς, παράκλησης, προτροπῆς, προσταγῆς, ἀπαγόρευσης, ἀπειλῆς κ.τ.ο.

Τό κείμενο τῆς κυριακῆς προσευχῆς εἶναι ὑπόδειγμα λιτότητας, περιεκτικότητας καί εὐθυβολίας.

 

Περιλαμβάνει:
α) μία ἐπίκληση πρός τόν Θεό, ἐκφρασμένη μέ τήν πτώση τῆς ἐπίκλησης, τήν κλητική, μέ τήν ὁποία καί ἀρχίζει: Πάτερ ἠμῶν...

β) τρεῖς εὐχές - ἐπιθυμίες, ἐκφρασμένες μέ τριτοπρόσωπους μονολεκτικούς τύπους τῆς κατεξοχήν τροπικῆς ἔγκλισης, τῆς Προστακτικῆς: ἁγιασθήτω - ἐλθέτω - γενηθήτω... καί

γ) τρία αἰτήματα / παρακλήσεις, ἐκφρασμένα μέ τούς κατεξοχήν τύπους Προστακτικῆς, τούς τύπους τοῦ β' προσώπου: δός - ἅφες - μή εἰσενέγκης ἀλλά ρύσαι...

Κάθε εὐχή καί κάθε αἴτημα ἐξειδικεύεται (ἡ ἐξειδίκευση ἀποτελεῖ ἕναν ἄλλο κεντρικό μηχανισμό τῆς γλώσσας) μέ τά πιό ἄμεσα καί ἀπαραίτητα στοιχεῖα.

Οἱ τρεῖς εὐχές μ' ἕνα ὁμοιόμορφο ὀνοματικό ὑποκείμενο: ἁγιασθήτω - τό ὄνομά σου, ἐλθέτω - ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω - τό θέλημά σου.

Τά τρία αἰτήματα μέ δύο συμπληρώματα (προσώπου καί πράγματος) στό κάθε ρῆμα τους: δός - ἠμίν τόν ἄρτον, ἅφες - ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, μή εἰσενέγκης - ἠμᾶς εἰς πειρασμόν καί ρύσαι - ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ (εἰς πειρασμόν καί ἀπό τοῦ πονηροῦ εἶναι ἐμπρόθετα συμπληρώματα / ἀντικείμενα).

Περαιτέρω, λιτή πάντοτε, ἐξειδίκευση γίνεται μέ ἐλάχιστες ἀναφορές τόπου, χρόνου καί τρόπου: πάτερ ἠμῶν - ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἐξειδίκευση τόπου) γενηθήτω τό θέλημά σου - ὡς ἐν οὐρανῶ καί ἐπί τῆς γής (ἐξειδίκευση τόπου), δός ἠμίν σήμερον τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον (ἐξειδίκευση χρόνου), ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν - ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν (ἐξειδίκευση τρόπου).

Τό περιεχόμενο τοῦ κειμένου κλιμακώνεται νοηματικά: προηγοῦνται οἱ εὐχές καί ἀκολουθοῦν τά αἰτήματα. Ξεκινᾶμε μέ ὅ,τι ἀναφέρεται στόν ἴδιο τόν Θεό, γιά νά περάσει μετά στά αἰτήματα.

Κι ἐδῶ κλιμάκωση, ἀπό τά ὑλικά στά πνευματικά αἰτήματα: τά πρός τό ζῆν - ἄφεση ἁμαρτιῶν - προστασία ἀπό τόν πειρασμό.

Γλωσσικά σέ ὅλο τό κείμενο κυριαρχεῖ καί προβάλλεται τό ρῆμα: ἁγιασθήτω - ἐλθέτω - γενηθήτω, δός - ἅφες - μή εἰσενέγκης - ρύσαι. Κυριαρχοῦν καί προτάσσονται οἱ εὐχές καί τά αἰτήματα. Ἡ ἐξειδίκευσή τους ἐπιτάσσεται, τά ὑποκείμενα δηλαδή καί τά ἀντικείμενά τους (μέ ἐξαίρεση τό ἀντικείμενο τοῦ δός).

Συμπέρασμα. Τό κείμενο τῆς κυριακῆς προσευχῆς εἶναι ἕνα κείμενο πού θά μποροῦσε, μέ ἐπικοινωνιακά - γλωσσικά κριτήρια, νά χαρακτηρισθεῖ ὡς "ἰδανικό".

Εἶναι λιτό, γιατί περιορίζεται σέ βασικές πληροφοριακές δομές (ἐπίκληση - εὐχές - αἰτήματα), σέ ἐξίσου βασικές ἐξειδικευτικές πληροφορίες (ὀνοματικά ὑποκείμενα στίς εὐχές - διπλά ὀνοματικά συμπληρώματα στά αἰτήματα) καί σέ ἐλάχιστες ἐξειδικεύσεις χρόνου, τόπου καί τρόπου.

Μέ μία ἐντυπωσιακή οἰκονομία γλωσσικῶν μέσων - στό κείμενο χρησιμοποιεῖται μόνο Προστατική, μέ ἐξαίρεση τή μοναδική διαπιστωτική ρηματική δήλωση, τήν Ὁριστική ἀφίεμεν - ἐπιτυγχάνεται μία οὐσιαστική, καίρια καί γνήσια μορφή ἐπικοινωνίας, χωρίς ρητορεῖες, ἐπιτηδεύσεις καί περιττό λεκτικό φόρτο.

Ἡ συμμετρία καί ἡ ἔντονα αἰσθητή ἐπανάληψη τῶν ἴδιων συντακτικῶν καί μορφολογικῶν δομῶν (τό γνωστό φαινόμενο τοῦ "παραλληλισμοῦ"), πού φάνηκε ἐλπίζω ἔστω καί ἀμυδρά στή σύντομη ἀνάλυσή μας, ἐξασφαλίζει στό κείμενο τῆς κυριακῆς προσευχῆς αἴσθηση ρυθμοῦ καί μέτρου (πού δέν θίξαμε ἐδῶ), γεγονός πού ὁδηγεῖ στήν εὔκολη πρόσληψη καί μνημονική ἀνάκληση τοῦ κειμένου.

Πρόκειται γιά ἕνα θαυμαστό, τέλειο στήν ἁπλότητα καί τή βαθύτητά του κείμενο, πού δείχνει ἀνάγλυφα τήν ἐκφραστική δύναμη στήν ὁποία μπορεῖ νά φθάσει ἡ γλώσσα τοῦ ἀνθρώπου, ἀπόρροια τῆς ἰδιότητας πού μοιράζεται "κατά χάριν" ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Θεό, ἀπόρροια τοῦ πνεύματος.

  Πηγή: ῾Αγία Ζώνη

᾿Αποφάσεις πρώτης Συνεδρίας τής ῾Ιεραρχίας

Συνήλθε σήμερα Τρίτη, 5 Οκτωβρίου 2010, σε πρώτη τακτική Συνεδρία η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, στην Αίθουσα Συνεδριών της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας.
Προ της Συνεδρίας ετελέσθη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη, ιερουργήσαντος του νεωτέρου τη τάξει Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαγκαδά κ. Ιωάννου.
Περί την 9η πρωινή, στη μεγάλη Αίθουσα των Συνεδριών της Ιεράς Συνόδου, εψάλη η Ακολουθία για την έναρξη των εργασιών της Ιεράς Συνόδου. Αναγνωσθέντος του Καταλόγου των συμμετεχόντων Ιεραρχών, διεπιστώθη η απουσία των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Δαμασκηνού, Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ. Νικοδήμου, Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλεξάνδρου, Αργολίδος     κ. Ιακώβου, Λήμνου κ. Ιεροθέου, Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Κωνσταντίνου και Ελασσώνος κ. Βασιλείου, οι οποίοι απουσίασαν ητιολογημένα.
Ακολούθως, συνεκροτήθη η Επιτροπή Τύπου από τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας και Μήλου κ. Δωρόθεο, Χαλκίδος κ. Χρυσόστομο και Πατρών κ. Χρυσόστομο.
Στη συνέχεια ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος ως Πρόεδρος του Σώματος της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας προσεφώνησε τα Μέλη Αυτής, και μεταξύ άλλων είπε : «Η παρούσα Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας συνέρχεται σε μία χρονική στιγμή που η Πατρίδα μας, αλλά και η παγκόσμια κοινότητα, βρίσκονται στο μέσον μιας από τις σοβαρότερες κρίσεις των νεότερων χρόνων. … Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι έχουμε απόλυτο καθήκον και υποχρέωση να ασχοληθούμε με το εν λόγω ζήτημα για λόγους πρωτίστως ποιμαντικούς και θεολογικούς, αλλά και κοινωνικούς και προνοιακούς. Οι δύσκολες ημέρες που διέρχεται ο τόπος μας, καλούν την Εκκλησία να καταστήσει εμφανή την προφητική διάσταση της εν Αγίω Πνεύματι παρουσίας Της στη ζωή του κόσμου. Οι καιροί μας καλούν να αρθρώσουμε λόγο ουσιαστικό, να διεισδύσουμε στα βαθύτερα και ουσιωδέστερα της κρίσεως και, ακόμη, να εξετάσουμε πως μπορούμε να συμβάλλουμε στην υπέρβασή της. Όμως, στα συστατικά του προφητικού χαρίσματος συμπεριλαμβάνονται και η μετάνοια, η αυθεντικότητα της πίστεως και η επίγνωση της αληθείας. Η προφητική λειτουργία εμπεριέχει την εν Πνεύματι Αγίω διάγνωση των αιτιών του προβλήματος και την κλήση σε γνήσια αλλαγή νοοτροπίας, ώστε η Χάρις του Θεού να ευλογήσει την μετάνοια και να ευοδώσει την υπέρβαση της εκάστοτε δοκιμασίας, στην οποία οδηγείται η ζωή του κόσμου κάθε φορά που αποστατεί και εκτροχιάζεται από το σωστό δρόμο. Η κρίση που διέρχεται ο τόπος μας είναι πρώτιστα πνευματική και κατά συνέπεια ηθική. Η οικονομική κρίση είναι το πιο κραυγαλέο, το άμεσα ορατό και επώδυνο σύμπτωμα της νόσου. Όμως η νόσος είναι κατ’ ουσίαν υπαρξιακή. … Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι πως θα ξαναβρούν οι άνθρωποι αυτό το πνεύμα. Πως θα πείσουμε τους εαυτούς μας, τον λαό και τους άρχοντές μας να μετανοήσουμε. Όχι στενά, ηθικά, ατομοκεντρικά, αλλά βαθειά, ουσιαστικά, ως πρόσωπα που ζουν το "εμείς". Πως θα αλλάξουμε νοοτροπία. Πως θα διαπλάσουμε το ήθος εκείνο που περιγράφει ο Μακρυγιάννης, όπου τα ιερά και τα όσια τοποθετούνται υπεράνω οικονομικών κρίσεων και συμφερόντων».
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρυστίας και Σκύρου κ. Σεραφείμ, ως αντιπρόεδρος της Ιεραρχίας, αντεφώνησε εκ μέρους των Σεβασμιωτάτων Ιεραρχών και μεταξύ άλλων τόνισε: «συνερχόμεθα επί το αυτό δια να συζητήσωμε, να ζητήσωμε και να ανεύρωμε την αλήθεια και να την διακηρύξωμε προς όλον τον κόσμον, που την επιθυμεί, την επιζητεί και την αποδέχεται, όχι μόνον ως αλήθειαν, αλλά και ως σώζουσαν αλήθειαν. Και η αποδοχή γίνεται μετά χαράς, διότι πιστεύει ότι "αγαπώμεν εν αληθεία, διο και αληθεύομεν εν αγάπη". … Οι άρχοντες συνεχώς συνέρχονται, συσκέπτονται και μελετούν το πρόβλημα της οικονομικής κρίσεως. Οι αποφάσεις των δεν μας ικανοποιούν αλλά μας φέρουν στο νου τους λόγους του Κυρίου "συνοχή εθνών εν απορία". Και αυτή την απορία, την αγωνία και το αδιέξοδο υφίσταται και βιώνει ο λαός μας. Με ελπίδα όμως και εμπιστοσύνη προσβλέπει και αποβλέπει προς την Εκκλησία. … Ας του στερεώσουμε την πίστη, ας του κάνουμε βεβαία την ελπίδα και ας τον οδηγήσουμε στην πνευματική εγρήγορση».
Κατόπιν ομοφώνως απεφασίσθη από το Σώμα να συζητηθεί εκτός Ημερησίας Διατάξεως η εισήγησις της Εκκλησιαστικής Κεντρικής Υπηρεσίας Οικονομικών, σχετικά με την αύξηση του Μετοχικού Κεφαλαίου στην Εθνική Τράπεζα. Μετά την γενομένη Εισήγηση υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ιωαννίνων κ. Θεοκλήτου, Προέδρου της Διοικούσης Επιτροπής της Ε.Κ.Υ.Ο., έλαβαν τον λόγο οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες : Φιλίππων κ. Προκόπιος, Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος, Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος, Καρυστίας κ. Σεραφείμ, Περιστερίου κ. Χρυσόστομος, Μονεμβασίας κ. Ευστάθιος, Θεσσαλονίκης    κ. Άνθιμος, Σταγών κ. Σεραφείμ, Ηλείας κ. Γερμανός, Πειραιώς κ. Σεραφείμ, Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος και Παροναξίας κ. Καλλίνικος.
Η Ιεραρχία ομόφωνα απεφάσισε, η Εκκλησία της Ελλάδος να ασκήσει το δικαίωμά της και να συμμετάσχει στην αύξηση του Μετοχικού Κεφαλαίου στην Εθνική Τράπεζα δια δανεισμού, ώστε να διασφαλίσει και συνεχίσει την κοινωνική διάσταση της διακονίας Της και συμβάλει συγχρόνως στην αναπτυξιακή προσπάθεια της Χώρας.
Στη συνέχεια οι Σεβασμιώτατοι Πρόεδροι των Συνοδικών Επιτροπών άρχισαν να παρουσιάζουν το έργο των Επιτροπών για το εκκλησιαστικό έτος 2009 – 2010.
Η Ιερά Συνοδος της Ιεραρχίας θα συνεχίσει τις εργασίες Της αύριο το πρωί.
Φωτογραφίες: Χρ. Μπόνης

 http://www.romfea.gr

᾿Αρχιεπίσκοπος ῾Ιερώνυμος πρός ἱεράρχες:῎Οχι στήν πολιτικολογία καί τήν καλλιέργεια ἐντάσεων. ῎Οχι στόν πατριωτισμό τῆς φιγούρας!

 

῾Ιερώνυμος: «Οἱ καιροί οὐ μενετοί». Χρειάζεται πολλή ἐργασία ἀπό ὅλους μας"

Τρίτη, 05 Οκτώβριος 2010

 

 

Διαβάστε την προσφώνηση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου ενώπιον του σώματος της Ιεραρχίας.

Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ αδελφοί,
Με την Χάρι του Πανάγαθου Θεού και Πατέρα μας συνήλθαμε πάλι σήμερα ως Τακτική Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας.
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, κατά την συνεδρία της 16ης του παρελθόντος Ιουνίου ασχολήθηκε με την επιλογή των θεμάτων της ημερησίας διατάξεως της παρούσης Συνόδου. Το κεντρικό θέμα που επελέγη είναι: «Η σύγχρονη κρίσις από εκκλησιαστικής πλευράς», με δυό υποδιαιρέσεις-υποθέματα:
α. «Τα αίτια της σύγχρονης ποικιλομόρφου κρίσεως», και
β.  «Η Εκκλησία ως ελπίδα και ενότητα της κοινωνίας και ως νοηματοδότηση της ζωής του ανθρώπου»
Η παρούσα Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος συνέρχεται σε μία χρονική στιγμή που η Πατρίδα μας, αλλά και η παγκόσμια κοινότητα, βρίσκονται στο μέσον μιας από τις σοβαρότερες κρίσεις των νεότερων χρόνων.
Τίθεται, βεβαίως, το ερώτημα: Εφόσον πρόκειται για οικονομική κρίση και προς αντιμετώπισή της επιστρατεύονται μέσα πολιτικά και οικονομικά, μήπως η ενασχόληση με αυτό το ζήτημά μας τοποθετεί εκτός των ορίων της αποστολής μας και των αρμοδιοτήτων μας;
Κάποιοι θεωρούν ότι το θέμα της οικονομικής κρίσεως δεν θα έπρεπε να αποτελέσει βασικό ζήτημα προβληματισμού της Ιεραρχίας. Άλλοι ισχυρίζονται ότι ένα τόσο σοβαρό ζήτημα οφείλει να μας απασχολήσει, διότι αφενός θα έχει επιπτώσεις στο έργο της Εκκλησίας, λόγω οικονομικών περιορισμών, αφετέρου ενδεχόμενη επιδείνωση της καταστάσεως θα σημαίνει μεγαλύτερη ανάγκη υποστήριξης των αναξιοπαθούντων και επομένως αυξημένης εγρήγορσης και ετοιμότητας.
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι έχουμε απόλυτο καθήκον και υποχρέωση να ασχοληθούμε με το εν λόγω ζήτημα για λόγους πρωτίστως ποιμαντικούς και θεολογικούς αλλά και κοινωνικούς και προνοιακούς.
Οι δύσκολες ημέρες που διέρχεται ο τόπος μας καλούν την Εκκλησία να καταστήσει εμφανή την προφητική διάσταση της εν Αγίω Πνεύματι παρουσίας της στη ζωή του κόσμου. Οι καιροί μας καλούν να αρθρώσουμε λόγο ουσιαστικό, να διεισδύσουμε στα βαθύτερα και ουσιωδέστερα συστατικά της κρίσεως και, ακόμη, να εξετάσουμε πως μπορούμε να συμβάλλουμε στην υπέρβασή της. Όμως, στα συστατικά του προφητικού χαρίσματος συμπεριλαμβάνονται η μετάνοια, η αυθεντικότητα της πίστεως και η επίγνωση της αληθείας. Η προφητική λειτουργία εμπεριέχει την εν Πνεύματι Αγίω διάγνωση των αιτίων του προβλήματος και την κλήση σε γνήσια αλλαγή νοοτροπίας ώστε η χάρις του Θεού να ευλογήσει την μετάνοια και να ευοδώσει την υπέρβαση της εκάστοτε δοκιμασίας, στην οποία οδηγείται η ζωή του κόσμου κάθε φορά που αποστατεί και εκτροχιάζεται από το σωστό δρόμο.
Η κρίση που διέρχεται ο τόπος μας είναι πρώτιστα πνευματική και κατά συνέπεια ηθική. Η οικονομική κρίση είναι το πιο κραυγαλέο, το άμεσα ορατό και επώδυνο σύμπτωμα της νόσου. Όμως η νόσος είναι κατ  οὐσίαν υπαρξιακή. Ο λόγος, επομένως, που οφείλουμε να ασχοληθούμε σοβαρά και υπεύθυνα με την λεγόμενη οικονομική κρίση είναι πρωταρχικά και θεμελιωδώς θεολογικός.
Αυτό υπαγορεύει σύνολη η εκκλησιαστική μας εμπειρία και μας υποδεικνύει με ενάργεια η Βυζαντινή μας κληρονομιά. Ο μακαριστός καθηγητής της Δογματικής Ν. Ματσούκας σημειώνει εμπεριεκτικά: «Μέγιστο και παράδοξο ιστορικό σφάλμα αποτελεί το να διακρίνεται η Βυζαντινή Ιστορία και η πολιτιστική της πραγματικότητα σε θεολογική-Εκκλησιαστική και σε βέβηλη-κοσμική, η σε θύραθεν και σε Χριστιανική. Τέτοια διάκριση, ίδια η παρόμοια, σε κανένα πολιτισμό δεν είναι δυνατό να εντοπιστεί, εκτός βέβαια από το σημερινό πολύπλοκο χώρο του δυτικού πολιτισμού- και εδώ ωστόσο υπάρχει ακόμη σοβαρή επιφύλαξη...» (Ν. Ματσούκας, Ιστορία της φιλοσοφίας, σελ. 383).
Μπορούμε, όμως, να έχουμε λόγο και ουσιαστική παρέμβαση στην κρίση χωρίς γνήσια πατερική ορθόδοξη αυτοσυνειδησία; Χωρίς επίγνωση του πως βιώνουμε και κατανοούμε την εκκλησία εμείς οι ίδιοι και για ποιό λόγο και με ποιά Εκκλησία επιθυμούν να διαλεχθούν οι σύγχρονοι φορείς της εξουσίας;
Η εισαγωγική αυτή τοποθέτηση δεν επιτρέπει λεπτομερειακή ανάπτυξη του προβληματισμού μου. Όμως υπάρχουν μερικά σημεία στα οποία είναι σκόπιμο να σταθούμε.
Από την Επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα δύο εντελώς αντίθετες τάσεις οδήγησαν στην επικράτηση του ατομοκεντρισμού. Από τη μία πλευρά το πνεύμα του διαφωτισμού, προβάλλοντας και καλλιεργώντας την αυτοδιάθεση, τον αυτοπροσδιορισμό και την υποβάθμιση της Θρησκείας και της Παράδοσης. Και από την άλλη πλευρά η άλλοτε συνειδητή και άλλοτε ανεπίγνωστη προσπάθεια να μετατραπεί η παραδοσιακή ευσέβεια σε ευσεβισμό, ο οποίος καλλιεργούσε τη νοοτροπία της ατομικής σωτηρίας και την φοβία της συμμετοχής στα κοινά.
Όμως όλα αυτά είναι ξένα προς την παράδοσή μας. Η πίστη των Ορθόδοξων είναι Χριστοκεντρική και Εκκλησιοκεντρική και γι  αὐτό καλλιεργεί ολοκληρωμένες προσωπικότητες –δηλαδή πρόσωπα και όχι ατομικές υπάρξεις- και γεννά συλλογικά πολιτισμικά επιτεύγματα.
Ο ορθόδοξος Έλληνας γνώριζε πάντοτε αυτό που εξέφραζε με τον καρδιακό του λόγο ο Στρατηγός Μακρυγιάννης: «τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. […]  Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει η χαλάσει, να λέγει “εγώ”· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε “εμείς”. Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ”. Και στο εξής να μάθομε γνώση, αν θέλομε να φκιάσομε χωριό να ζήσομε όλοι μαζί».
Οι σύγχρονοι αρνητές της λαϊκής μας παράδοσης, η οποία είναι ασυγχύτως και αδιαιρέτως ζυμωμένη με την εκκλησιαστική μας παράδοση, αδυνατούν να κατανοήσουν τη σπουδαιότητά της.
Όμως «η μόρφωση, η παιδεία που δηλώνει ο Μακρυγιάννης, δεν είναι κάτι ξέχωρο η αποσπασματικά δικό του· είναι το κοινό χτήμα, η ψυχική περιουσία μιας φυλής, παραδομένη για αιώνες και χιλιετίες, από γενιά σε γενιά, από ευαισθησία σε ευαισθησία· κατατρεγμένη και πάντα ζωντανή, αγνοημένη και πάντα παρούσα -είναι το κοινό χτήμα της μεγάλης λαϊκής παράδοσης του Γένους. Είναι η υπόσταση, ακριβώς, αυτού του πολιτισμού, αυτής της διαμορφωμένης ενέργειας, που έπλασε τους ανθρώπους και το λαό που αποφάσισε να ζήσει ελεύθερος η να πεθάνει στα '21» υπογραμμίζει ο Γ. Σεφέρης.
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι πως θα ξαναβρούν οι άνθρωποι αυτό το πνεύμα. Πως θα πείσουμε τους εαυτούς μας, τον λαό και τους άρχοντές μας να μετανοήσουμε. Όχι στενά, ηθικά, ατομοκεντρικά, αλλά βαθειά, ουσιαστικά, ως πρόσωπα που ζουν το «εμείς». Πως θα αλλάξουμε νοοτροπία. Πως θα διαπλάσουμε το ήθος εκείνο που περιγράφει ο Μακρυγιάννης, όπου τα ιερά και τα όσια τοποθετούνται υπεράνω οικονομικών κρίσεων και συμφερόντων. Σήμερα, που ακούγονται θρασείες προτάσεις από εταίρους μας περί εκποιήσεως των μνημείων μας, ο λόγος του ακούγεται αποκαλυπτικά επίκαιρος:
«Είχα δυό αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια -φαίνονταν οι φλέβες, τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα 'χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ’ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλαρα γύρευαν [...]. Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’αυτά πολεμήσαμε».
Ιδού πως σχολιάζει ο Γ. Σεφέρης αυτή τη στάση: «Καταλαβαίνετε; Δε μιλά ο Λόρδος Βύρων, μήτε ο λογιότατος, μήτε ο αρχαιολόγος· μιλά ένας γιος τσοπάνηδων της Ρούμελης με το σώμα γεμάτο πληγές. «Γι’αυτά πολεμήσαμε». Δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες Ακαδημίες δεν αξίζουν την κουβέντα αυτού του ανθρώπου».
Για τον ορθόδοξο Χριστιανό δεν υπάρχουν εκκλησιαστικές και πολιτικές διακρίσεις όσον αφορά την ηθική υπόσταση του πολίτη ως πιστού η του πιστού ως πολίτη: «Μπήκα στο μυστικό» (Φιλική Εταιρεία) λέει ο Μακρυγιάννης «και πήγα στο σπίτι μου κι εργαζόμουνα για την πατρίδα μου και θρησκεία μου να τη δουλέψω 'λικρινώς, καθώς τη δούλεψα, να μη με ειπεί κλέφτη και άρπαγο, αλλά να με ειπεί τέκνο της κι εγώ μητέρα μου».
Η κρίση που διαπερνά την οικουμένη δεν προέκυψε ξαφνικά. Άλλο αν, υποκριτικά και ανεύθυνα, χρόνια τώρα κωφεύουμε στις προειδοποιήσεις, αγνοούμε τα σημεία των καιρών και εθελοτυφλούμε στις ορατές επιπτώσεις της απληστίας και της αλαζονικής διαχειρίσεως του κτιστού κόσμου και των αδύναμων αδελφών μας απανταχού της γης. «Από τις παραμονές του περασμένου πολέμου οι πνευματικοί τεχνίτες της Ευρώπης -εννοώ τα ενδεικτικά έργα- έχουν καθαρά τη συνείδηση πως ζουν σ’ έναν κόσμο χαλασμένο» σημειώνει ο Γ. Σεφέρης.
Οι ειδικοί επιστήμονες της οικονομίας και των επιχειρήσεων –και όχι οι θεολόγοι- μας προειδοποιούν από καιρό, ότι η κρίση των θεσμών και η ηθική έκπτωση και αδιαφορία που διέπουν τη ζωή των ανθρώπων αλληλοτροφοδοτούνται, και το τελικό τους αποτέλεσμα γίνεται ορατό στις αποτυχίες και τα προβλήματα που σωρεύονται στην παγκόσμια οικονομία. Μεταφράζοντας αυτές τις σκέψεις σε  θεολογικούς όρους, θα πρέπει να συμφωνήσουμε, ότι η φιλαυτία που διέπει τον σύγχρονο κόσμο συνεπάγεται μία αλαζονική διαχείριση της ζωής και της κτίσεως. Συνεπάγεται την άρνηση οιουδήποτε περιορισμού της απληστίας και ευοδώνει την αναίσχυντη ανοχή του πλουτισμού σε βάρος των πτωχών και των αδυνάτων.
Ο τέως αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής Μανώλης Δρεττάκης σημειώνει: «Δυό είναι οι κύριες αιτίες της κρίσης αυτής: Από τη μία μεριά η αχαλίνωτη απληστία αυτών που προκάλεσαν την κρίση για επιδίωξη μεγάλων κερδών ανεξάρτητα από τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν και τους κινδύνους που έκρυβαν και από την άλλη η ανεπάρκεια η η παντελής έλλειψη ελέγχων από αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες».
Ο σύγχρονος κόσμος πορεύεται με την ψευδαίσθηση ότι η ύβρις –με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου- θα παραμείνει άμοιρη συνεπειών. Και τώρα που άρχισαν να γίνονται αισθητές οι συνέπειες της ύβρεως, της οργάνωσης της ζωής μας σαν να μην υπάρχει Θεός -οπότε όλα επιτρέπονται- καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες της αφροσύνης και του ατομικοκεντρικού πολιτισμού που οικοδομήθηκε με τα ιδεολογικά υλικά της νεωτερικής αλαζονείας.
Εάν λοιπόν θέλουμε να σταθούμε υπεύθυνα απέναντι στην πρόκληση της εποχής θα πρέπει να έχουμε κατά νουν δυό βασικές συνιστώσες:
α. Δεν είναι δυνατόν να αναμετρηθούμε με τα βαθύτερα ζητήματα που θέτει η παρούσα κρίση, εάν δεν διαλεχθούμε πρώτα με τον εαυτό μας και δεν αντιμετωπίσουμε με πνεύμα μετανοίας τα ενδοεκκλησιαστικά μας προβλήματα.
β. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε με νηφαλιότητα, ότι στον κόσμο που ζούμε, ακόμη και οι καλοπροαίρετοι και φιλικά διακείμενοι προς την Εκκλησία άνθρωποι, έχουν ανατραφεί με δεδομένη και αυτονόητη τη νοοτροπία της εκκοσμικευμένης νεοτερικότητας και, επομένως, αγνοούν η τελούν σε σύγχυση σχετικά με το τι είναι η Εκκλησία, ποιό είναι το έργο και ο σκοπός της και πως μπορούν να συνεργαστούν μαζί της.
Και βέβαια, όσο μικρότερη η αυτογνωσία μας τόσο δυσκολότερη η ουσιαστική επικοινωνία μας με όλους αυτούς.
Μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα θα υπογραμμίσουν του λόγου μου το αληθές και θα επιτρέψουν τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί να γίνουν πρακτικοί και εστιασμένοι.
Η ιστορία των νεότερων χρόνων έχει δείξει, ότι πολλές φορές, όταν η κρατική εξουσία βρέθηκε σε δύσκολη θέση πολιτική η οικονομική, η εύκολη λύση ήταν η μετάθεση της προσοχής του λαού προς στην Εκκλησία, δια της προβολής αρνητικών εικόνων η μεγαλοποιώντας μεμονωμένα ατοπήματα. Όμως, ακόμη και αν κάποιες από τις ρίζες ενός δέντρου χρειάζονται εξυγίανση, με ποιούς χυμούς θα θρέψει τον καρπό του αν καταστρέψουμε όλη τη ρίζα;
Όταν εμείς οι Ιεράρχες πολιτικολογούμε η καλλιεργούμε εντάσεις και υποθάλπουμε ιδεολογικές αντιπαλότητες είναι βέβαιο ότι αυτό εντέλει διευκολύνει το παιγνίδι της πόλωσης και αυτούς που την επιθυμούν και την εκμεταλλεύονται αλλά υπονομεύει ουσιαστικά την προσπάθειά μας. Ο λαός περιμένει από εμάς νηφαλιότητα και  ειρηνοποιό παρουσία. Όχι θορυβώδη αλλά αποτελεσματική διαχείριση των σοβαρών θεμάτων που μας συνέχουν και μας απασχολούν όλους. Άλλο χύνω το αίμα μου για την πατρίδα όταν χρειαστεί και άλλο ευκαίρως –ακαίρως προβάλλω μία εικόνα της Εκκλησίας ωσάν να είναι θεσμός προσόμοιος του στρατού η των κομματικών παρατάξεων.
Η μετάνοια και η αλλαγή νοοτροπίας χρειάζεται να μας απασχολήσει και σε σχέση με άλλους, πιο υλικούς και πρακτικούς τομείς. Για παράδειγμα, όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι το 96% της Εκκλησιαστικής περιουσίας έχει ξοδευτεί άλλοτε για αγαθοεργίες αλλά και πολλές φορές εξανεμιζόμενο η απαλοτριούμενο.
Μήπως είναι καιρός να γίνει μία σοβαρή ενδελεχής μελέτη ώστε να γνωρίζουμε τι και πως αξιοποιήθηκε και τι χάθηκε; Και, κυρίως, να σκεφθούμε σοβαρά και υπεύθυνα τι πρέπει να κάνουμε με το εναπομείναν 4%. Να μελετήσουμε πως είναι δυνατόν να το αξιοποιήσουμε όχι απλώς ως κερδοφόρα επένδυση αλλά με κριτήρια ορθολογικά και επιστημονικά και με απώτερο σκοπό τη διακονία του πλησίον και την αλληλέγγυα στάση προς την πολιτειακή και εθνική ευαισθησία στα προβλήματα του χειμαζόμενου λαού μας.

Αγαπητοί αδελφοί,
Η οικονομική ανάκαμψη χωρίς μετάνοια, δηλαδή χωρίς αλλαγή τρόπου ζωής όχι μόνο ατομικά αλλά και ως κοινότητα, ως ενορία, ως δήμος, ως έθνος και ως Εκκλησία θα είναι απλώς μια πρόσκαιρη μετάθεση της κρίσης, η οποία θα επανέλθει δριμύτερη.
Το καθήκον μας είναι διπλό:
Έχουμε χρέος να εργασθούμε δυναμικά και με κάθε τρόπο για τον επανευαγγελισμό του λαού μας. Τούτο σημαίνει ότι οφείλουμε πρώτιστα να μεριμνήσουμε για την αναβάθμιση της ενορίας και των κληρικών μας. Και, ταυτοχρόνως, οφείλουμε να σηκώσουμε τα μανίκια και να δραστηριοποιηθούμε στον τομέα της κοινωνικής και προνοιακής αρωγής του λαού μας.
Όχι με λόγια αλλά με έργα και συγκεκριμένες προσφορές, και το παράδειγμα πρέπει να δώσουμε πρώτοι εμείς οι Αρχιερείς.
Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας, επίσης, ότι η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από τον μεγεθυντικό φακό της παγκόσμιας κοινής γνώμης και το πως θα πορευθεί η Εκκλησία μας θα είναι ορατό πολύ πέρα από τα εθνικά μας σύνορα.
Αν λοιπόν κινηθούμε σύμφωνα με την παράδοση και τη θεολογία μας, αν σταθούμε όπως πρέπει και όπως πάντοτε έπραξε σε κρίσιμες ώρες η Εκκλησία μας, τότε και μόνον θα έχουμε κάθε δικαίωμα απαιτήσεων, ελέγχου, κριτικής, ακόμη και καταγγελίας ενώπιον του λαού και της Ιστορίας, όσων δεν ανταποκριθούν υπεύθυνα στις απαιτήσεις της κοινωνικής και πολιτειακής τους θέσης και απέναντι στο εθνικό και ιστορικό καθήκον.
«Οι καιροί ου μενετοί». Χρειάζεται πολλή εργασία από όλους μας.
Ευχαριστώ.

Διαφωνεί τό Βατικανό μέ τήν ἀπονομή τοῦ Νόμπελ ᾿Ιατρικῆς στόν ᾿Εντουαρτς

Τη διαφωνία του με την επιλογή του «πατέρα» της τεχνητής γονιμοποίησης για το Νόμπελ της Ιατρικής του 2010, Ρόμπερτ Εντουαρτς, εξέφρασε ο πρόεδρος της Παπικής Ακαδημίας για τη ζωή, που ασχολείται με εντολή του Βατικανού με θέματα ηθικής και υπεράσπισης της ζωής.


«Χωρίς τον Εντουαρτς δεν θα...
υπήρχε αγορά όπου κάποιος θα μπορούσε να αγοράσει εκατομμύρια ωοκύτταρα», δήλωσε στον Τύπο και στο ιταλικό πρακτορείο ANSA ο ιερωμένος Ιγκνάσιο Καράσκο ντε Πάουλα.


«Στην καλύτερη περίπτωση αυτά τα ωοκύτταρα αναμένουν να μεταφερθούν σε μήτρες όμως το πιθανότερο είναι ότι είτε αυτό δεν θα γίνει είτε θα αποτύχει και αυτά θα πεθάνουν, ένα πρόβλημα για το οποίο είναι υπεύθυνος αυτός που θα τιμηθεί με το Νόμπελ Ιατρικής», εκτιμά ο ίδιος.


«Βρίσκουμε την επιλογή του Ρόμπερτ Εντουαρτς εντελώς άκαιρη» προσθέτει ο πρόεδρος της Παπικής Ακαδημίας που κρίνει ότι ο Εντουαρτς με την ανακάλυψή του «δεν λύνει κανένα πρόβλημα που αφορά τη μη τεκνοποίηση, ούτε τα προβλήματα της παθολογίας, ούτε αυτά της επιδημιολογίας».


4.10.10 | Αναρτήθηκε από 24GR

ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ; / Πρωτ. π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος

ΠΩΣ ΕΞΑΠΑΤΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΗΝ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ. ΕΙΧΑΝ ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΦΑΡΜΑΚΩΝ; ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΟΠΟΙΗΣΗ;
Απόσπασμα ομιλίας του π.Κων/νου Στρατηγόπουλου στο πλαίσιο της Σχολής Γονέων - Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης, με θέμα: Εναλλακτικές Μέθοδοι Θεραπείας

"οἱ πάντες γὰρ τὰ ἑαυτῶν ζητοῦσιν, οὐ τὰ τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ"

  "οἱ πάντες γὰρ τὰ ἑαυτῶν ζητοῦσιν, οὐ τὰ τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ"

Τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα μᾶς διδάσκει....

Φιλιπ. 2,16	λόγον ζωῆς ἐπέχοντες, εἰς καύχημα ἐμοὶ εἰς ἡμέραν Χριστοῦ, ὅτι οὐκ εἰς κενὸν ἔδραμον οὐδὲ εἰς κενὸν ἐκοπίασα.
Φιλιπ. 2,16	Κρατείτε, λοιπόν, σταθερά, χωρίς αμφιβολίας και χαλαρότητας, τον λόγον του Ευαγγελίου, που είναι ζωή και μεταδίδει ζωήν. Αυτό δε θα είναι και δι' εμέ καύχημα κατά την μεγάλην ημέραν της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, διότι θα φανή έτσι, ότι δεν έτρεξα ανωφελώς ούτε και εκοπίασα χωρίς αποτέλεσμα.
Φιλιπ. 2,17	Ἀλλ᾿ εἰ καὶ σπένδομαι ἐπὶ τῇ θυσίᾳ καὶ λειτουργίᾳ τῆς πίστεως ὑμῶν, χαίρω καὶ συγχαίρω πᾶσιν ὑμῖν·
Φιλιπ. 2,17	Αλλά και αν ακόμη χύνω σαν σπονδήν σταγόνα προς σταγόνα το αίμα μου εις την θυσίαν μου, την οποίαν ως ιεράν λειτουργίαν προσφέρω προς τον Θεόν, δια να διακονήσω εις την ιδικήν σας πίστιν, (και αν υφίσταμαι βαρυτάτας θλίψεις προς χάριν σας μέχρι και του θανάτου) χαίρω δι' αυτό και χαίρω μαζή με όλους σας δια τα σωτήρια αποτελέσματα, που θα φέρη εις σας αυτή η σπονδή μου.
Φιλιπ. 2,18	τὸ δ᾿ αὐτὸ καὶ ὑμεῖς χαίρετε καὶ συγχαίρετέ μοι.
Φιλιπ. 2,18	Το ίδιο να αισθάνεσθε και σεις, να μη λυπήσθε, αλλά να χαίρετε δια την σωτηρίαν σας, να χαίρετε δε ακόμη μαζή μου δια τας θυσίας μου.
Φιλιπ. 2,19	Ἐλπίζω δὲ ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Τιμόθεον ταχέως πέμψαι ὑμῖν, ἵνα κἀγὼ εὐψυχῶ γνοὺς τὰ περὶ ὑμῶν·
Φιλιπ. 2,19	Εχων όμως πεποίθησιν στον Κυριον ελπίζω, ότι σύντομα θα στείλω εις σας τον Τιμόθεον, δια να χαρώ και εγώ και ευφρανθώ, όταν με την επιστροφήν του μου δώση καλάς πληροφορίας δια σας.
Φιλιπ. 2,20	οὐδένα γὰρ ἔχω ἰσόψυχον, ὅστις γνησίως τὰ περὶ ὑμῶν μεριμνήσει·
Φιλιπ. 2,20	Σας στέλλω δε τον Τιμόθεον, διότι δεν έχω κανένα άλλον, που να έχη την αυτήν με έμενα αγάπην, το αυτό ενδιαφέρον και τα αυτά φρονήματα, ο οποίος θα φροντίση ειλικρινώς και ανιδιοτελώς δια τα ζητήματά σας.
Φιλιπ. 2,21	οἱ πάντες γὰρ τὰ ἑαυτῶν ζητοῦσιν, οὐ τὰ τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ.
Φιλιπ. 2,21	Διότι όλοι κατά την εποχήν αυτήν ζητούν και επιδιώκουν με ιδιοτέλειαν τα συμφέροντά των, τας ανέσεις και αναπαύσεις των και όχι αυτά που θέλει ο Χριστός.
Φιλιπ. 2,22	τὴν δὲ δοκιμὴν αὐτοῦ γινώσκετε, ὅτι ὡς πατρὶ τέκνον σὺν ἐμοὶ ἐδούλευσεν εἰς τὸ εὐαγγέλιον.
Φιλιπ. 2,22	Την δοκιμασμένην άλλωστε ειλικρίνειαν και αφοσίωσιν στο έργον του Χριστού και αρετήν του την γνωρίζετε, διότι μέχρι σήμερον έχει συνεργασθή μαζή μου στο έργον του Ευαγγελίου με τέτοιαν προθυμίαν και υπακοήν, σαν το αγαπητό παιδί με το στοργικό πατέρα του.
Φιλιπ. 2,23	τοῦτον μὲν οὖν ἐλπίζω πέμψαι ὡς ἂν ἀπίδω τὰ περὶ ἐμὲ ἐξαυτῆς·
Φιλιπ. 2,23	Αυτόν, λοιπόν, ελπίζω να στείλω εις σας, αμέσως μόλις ίδω την καλήν έκβασιν της δίκης μου.
Σχόλιο: Ἡ ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοση τοῦ κειμένου εἶναι τοῦ Ἰωάννου Κολιτσάρα.