῾Ο Κόσμος τῶν ᾿Αγγέλων / τοῦ Παντελῆ Πάσχου

Στην Αγία γραφή γίνεται συχνά λόγος για τους Αγγέλους. Αναφέρονται μάλιστα και τα ονόματα των Μιχαήλ, Γαβριήλ και Ραφαήλ.

Ο Ταξιάρχης των ουρανίων δυνάμεων Μιχαήλ παρουσιάζεται ως ευεργέτης και φιλόστοργος προστάτης των τέκνων του Θεού, σε πολλά σημεία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.

Αυτός πρωτοφανερώθηκε στον πατριάρχη Αβραάμ. Ύστερα στον Λωτ, όταν τον γλίτωσε αυτόν και τις θυγατέρες του, απ’ την θεόσταλτη φωτιά και την καταστροφή των Σοδόμων. Φάνηκε ύστερα στον πατριάρχη Ιακώβ, όταν τον γλίτωσε απ’ τον Ησαύ. Αυτός ήταν που προπορεύονταν όταν οι γιοι του Ισραήλ ελευθερώθηκαν απ’ την σκλαβιά των Αιγυπτίων. Αυτός και στον μάντη Βαλαάμ, όταν εκείνος πήγαινε να καταρασθεί τον ισραηλιτικό λαό. Αυτός θαυματούργησε στις Χώνες, κοντά στην εκκλησία και στο αγίασμα του, μ’ εκείνο το χώνεμα τόσων νερών των δύο ποταμών, που έκανε τους ειδωλολάτρες να φρενιάσουν.

Και μέχρι σήμερα φαίνεται εκεί ο τόπος, όπου πέφτει το νερό, περνά κάτω απ’ την εκκλησία και βγαίνει λίγο πιο κάτω.

Ο συναξαριστής αναφέρει στο υπόμνημα της γιορτής, πως με την ταπείνωση του ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, συγκράτησε τα ουράνια τάγματα, μετά την πτώση των υπερηφάνων δαιμόνων και πως έψαλε μαζί με όλους τους Αγγέλους το «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου…». Αυτό το γεγονός γιορτάζει και η Εκκλησία που, και γι’ αυτό – την ομόνοια και την ένωση των αγγέλων – την ονομάζει «σύναξη των Αρχαγγέλων και πασών των επουρανίων δυνάμεων». Μαζί με τον Μιχαήλ τιμούμε και τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, που τόσες ευεργεσίες έκανε στο ανθρώπινο γένος, στην περίοδο της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Παρουσιάζεται στον προφήτη Δανιήλ. Στην γυναίκα του Μανωέ, και της αναγγέλλει πως θα γεννήσει τον Σαμψών. Στον Ιωακείμ και την Άννα, και τους αναγγέλλει πως θα γεννήσουν την Παναγία. Στον ιερέα Ζαχαρία, πως θα γεννήσει τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Αυτός ήταν που έτρεφε με ουράνιο άρτο την Παναγία, μέσα στα Άγια των Αγίων. Αυτός παρουσιάστηκε στην Θεοτόκο και της ανάγγειλε πως θα γεννήσει «εκ Πνεύματος Αγίου, το Υιόν και Λόγον του Θεού». Αυτός καθησύχασε τους φόβους του Ιωσήφ. Αυτός παρουσιάστηκε στους αγραυλούντας ποιμένας. Αυτός είπε στον Ιωσήφ, να πάρει την Μαρία και το βρέφος και να φύγει στην Αίγυπτο και ύστερα από καιρό, να επιστρέψει στη γη του Ισραήλ. Αυτός υπηρέτησε μέχρι τέλους το μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας του Θεού Λόγου. Γι’ αυτό και τιμούμε μαζί με τον αρχάγγελο Μιχαήλ και ζητούμε την βοήθεια και τη χάρη του.

Οι Άγγελοι είναι οι σύντροφοι μας στην αγιότητα, όπως είναι οι δαίμονες στην αμαρτωλότητά μας. Τους τιμούμε κατά την διδασκαλία των της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου και των αγίων Πατέρων αποδίδοντας τους τιμητική προσκύνηση κι επίκληση. Αυτή η τιμητική προσκύνηση τους πρέπει να μας κάνει μιμητάς της υπακοής των αγγέλων, που ενεργούν πάντοτε κατά το θέλημα του Θεού Λέγει ο αγ. Μακάριος ο Αιγύπτιος: «εφ’ όσον μέντοι ευρίσκεται εν ημίν έργα άξια της φρουράς, περιϊστανται κύκλω ημών οι άγγελοι, πανταχόθεν ημάς φρουρούντες. Ει δε μη, αποστραφέντες αποχωρούσι». Κλαίνε για τις αμαρτίες μας και την έπαρση μας, όταν εμείς δεν καταλαβαίνουμε την αγάπη των δακρύων, συνεπαρμένοι απ’ την ψεύτικη χαρά και ηδονή της αμαρτίας. Και, με στοργή και αγάπη αδερφική, περιμένουν να φύγουν οι δαίμονες από πάνω μας, για να γυρίσουν πάλι κοντά μας και μας δείχνουν, όπως έδειξαν στον Μέγα Αντώνιο, πως πρέπει να ζούμε, αν θέλουμε να σωθούμε από τον δαίμονα της αμαρτίας.

Εκείνο που μας κάνει να πλησιάζουμε περισσότερο προς τους Αγγέλους είναι η σωφροσύνη, κατά τον άγιο Κασσιανό το Ρωμαίο. Και η προσευχή με την ψαλμωδία, κατά τον άγιο Κάλλιστο. Γι’ αυτό όταν ψάλλουμε ή όταν προσευχόμαστε με καθαρή καρδιά, αισθανόμαστε μια κατανυκτική γαλήνη να σκεπάζει την ψυχή μας. Εκείνη την ώρα, αν η διάθεση μας είναι γνήσια, ο άγγελος μας οπωσδήποτε θα χαίρεται. «αγάπης μεν και ειρήνης, λέγει ο άγιος Θεόδωρος ο Σαββαϊτης, οι άγγελοι θεράποντες όντες, χαίρουσιν επί τη ημετέρα μετανοία και προκοπή τη προς αρετήν. Εντεύθεν σπουδάζουσι πνευματικών ημάς εμπιπλάν θεωριών και συνεργούσιν προς παν αγαθόν». Αυτό όμως ο πιστός δεν μπορεί να το οικειωθεί, παρά μονάχα μέσα στην Εκκλησία.

Οι άγγελοι μας φέρνουν στην εκκλησία.Οι δαίμονες μας απομακρύνουν από την εκκλησία..

Κανείς δεν μπορεί να μας περιγράψει πόσες αλλαγές γίνονται μέσα στην ψυχή μας, όταν ακούμε τον Εσπερινό, τη Θεία Λειτουργία, ή άλλες ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Μόνο οι άγγελοι βλέπουν τις αλλοιώσεις μας και χαίρονται, ενώ οι δαίμονες καταισχύνονται κι απομακρύνονται. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός, που αναφέρει το «Γεροντικό», στο βίο του αββά Παύλου του απλού. Πήγε να προσκυνήσει σ’ ένα μοναστήρι, γειτονικό στη σκήτη του.

Όταν οι μοναχοί έμπαιναν για την ακολουθία στο ναό, ο Παύλος, έχοντας το χάρισμα να βλέπει στο βάθος της ψυχής του ανθρώπου, τους κοιτούσε έναν-έναν. Τους έβλεπε να μπαίνουν με λαμπερά πρόσωπα και τον άγγελο τους δίπλα χαρούμενον. Ένας όμως ήταν κατάμαυρος και σκοτεινός, και πολλοί δαίμονες τον έσερναν μ’ ένα καπίστρι, περασμένο απ’ τη μύτη, ενώ ο άγγελος του ακολουθούσε από μακρυά, σκυθρωπός και καταλυπημένος. Ο Παύλος άρχισε να χτυπά το στήθος του και να κλαίει, για τον δυστυχισμένο αμαρτωλό που είδε. Μάταια οι μοναχοί τον ρωτούσαν για την αιτία των δακρύων του. Σαν τέλειωσε η ακολουθία, ύστερα από αρκετή ώρα, έβγαιναν, έβγαιναν πάλι ένα-ένας οι αδελφοί της Μονής. Αλλά με πολλή χαρά βλέπει κι εκείνον που ήταν κατάμαυρος, να βγαίνει τώρα λαμπερός στο πρόσωπο και λευκός στο σώμα, με τον άγγελο δίπλα του ιλαρό και χαρούμενο, ενώ οι δαίμονες τον ακολουθούσαν σκυθρωποί και λυπημένοι από μακρυά. Με κραυγές χαράς ο αββάς Παύλος ευλογούσε το όνομα του Θεού.

Ύστερα διηγήθηκε ο, τι είδε εκεί στην είσοδο της εκκλησίας. Με πολλή επιμονή του Παύλου και των αδελφών, ο άνθρωπος εκείνος άνοιξε το στόμα του και τους εξήγησε αυτά που είδε ο άγιος ασκητής. «Εγώ είμαι ένας αμαρτωλός άνθρωπος, και από πολλά χρόνια ζούσα μέσα στην πορνεία. Μπαίνοντας στην εκκλησία, άκουσα τον λόγο του Θεού, απ’ το στόμα του προφήτου Ησαϊου, να μου λέει: «λούσασθε, καθαροί γένεσθε, αφέλετε τας πονηρίας από των καρδιών υμών, απέναντι των οφθαλμών μου, μάθετε καλόν ποιείν και εάν ώσιν αι αμαρτίαι υμών ως φοινικούν, ως χιόνα λευκανώ».

Τότε στέναξα με κατάνυξη και είπα: ο Θεός να κάνει και εμένα τον αμαρτωλό, ο, τι είπε με το στόμα του προφήτου. Κι αποφάσισα να μην κάνω καμία αμαρτία πια και καμία παρανομία. Και μ’ αυτή την συντριβή της μετανοίας και την απόφαση «ουδέν φαύλον πράξαι απέναντι του Θεού», βγήκα απ’ την εκκλησία»

Μπορείς και συ αδελφέ μου, να προστρέχεις και να ζητάς την βοήθεια των αγγέλων μπρος σε όλες τις δυσκολίες και όλες τις κακίες, με τις οποίες σε πολεμούν οι εχθροί σου. Εκείνοι, με την χάρη που έχουν λάβει από τον Θεό, θα σε φυλάξουν την ώρα του πειρασμού, και περνώντας σε άφθορο απ’ την μεγάλη δοκιμασία του θανάτου, θα σε βοηθήσουν ν’ αποκτήσεις την τελειότητα, μαζί με την ψυχική σωτηρία σου.

«ΕΡΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»ΠΑΝΤΕΛΗ Β. ΠΑΣΧΟΥ

kantonopou/
ΑΚΤΙΝΕΣ

Μνημόσυνο γιά τόν μακαριστό π. ᾿Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο

Μνημόσυνο για την συμπλήρωση 21 χρόνων από την εκδημία του μακαριστού γέροντος π.Επιφανίου Θεοδωροπούλου τελέστηκε σήμερα στη Μονή Κεχαριτωμένης Τροιζηνίας που ήταν δημιούργημά του. Στη θεία Λειτουργία προεξήρχε ο Μητροπολίτης Προικονήσου Ιωσήφ και συμμετείχαν οι Μητροπολίτες  Φλωρίνης Θεόκλητος, Εδέσσης Ιωήλ, Ύδρας Εφραίμ και Παροναξίας Καλλίνικος. Στην επιμνημόσυνη δέηση έλαβε μέρος και ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ. Στη Μονή είχαν συγκεντρωθεί πνευματικά παιδιά του μακαριστού γέροντος ο οποίος υπήρξε μια σημαντική εκκλησιαστική μορφή του 20ου αιώνα καθώς και πλήθος πιστών Πηγή:newsdesk Amen.gr

῎Οχι στίς πρόωρες ἐκλογές λέει τό 81% τῶν πολιτῶν

Κυριακή, 07 Νοεμβρίου 2010 19:55

Το 81% των πολιτών δεν θέλει πρόωρες εθνικές εκλογές και το 65% θεωρεί ότι το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος, σύμφωνα με την έρευνα πολιτικού κλίματος των εκλογών, της Public Issue.
Σύμφωνα με όσα απάντησαν, μεταξύ άλλων, οι πολίτες, οι περισσότεροι επέλεξαν αυτούς που ψήφισαν με βάση την προσωπικότητα του υποψηφίου (ποσοστό 47% για τους δημάρχους και 33% για τους περιφερειάρχες).
Επίσης η συντριπτική πλειοψηφία (81%) έκρινε ότι η συνέντευξη του πρωθυπουργού δεν είχε καμία επιρροή στην επιλογή τους, ενώ το 44% θεωρεί ότι η αποχή θα είναι μεγάλη.
Η Public Issue ρώτησε τους πολίτες για το ρόλο του μνημονίου στις φετινές αυτοδιοικητικές εκλογές. Το 81% των ερωτηθέντων έκρινε ότι το μνημόνιο έπαιξε γενικά ρόλο στην ψήφο των πολιτών, ενώ οι μισοί σημείωσαν ότι το μνημόνιο έπαιξε ρόλο στην προσωπική τους ψήφο.
Όσον αφορά στους ψηφοφόρους των παρατάξεων, το 60% των ψηφοφόρων της ΝΔ τονίζει ότι το μνημόνιο έπαιξε ρόλο για την ψήφο του στις αυτοδιοικητικές. Το αντίστοιχο ποσοστό για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ είναι 40% και του ΚΚΕ 58%.
Πάντως, για το 26% των ερωτηθέντων, το μνημόνιο είναι μονόδρομος.
Παράλληλα, οι περισσότεροι (το 49% έναντι του 34%) δηλώνουν μάλλον υπέρ του Καλλικράτη, ενώ το 41% κρίνει ότι από το σχέδιο ωφελούνται οι τοπικές κοινωνίες.
Πηγή: Skai.gr

Δέκα μικροί ῎Ανθιμοι"

Κυριακή, 7 Νοεμβρίου 2010

ΕΝΑΣ στρατός έτοιμος ανά πάσα στιγμή να αντιμετωπίσει τους «εχθρούς» που βρίσκονται προ των πυλών της Εκκλησίας έχει σχηματιστεί στη Σύνοδο της Ιεραρχίας.
Πρώτος των πρώτων «μαχητών» είναι ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος και ακολουθούν άλλοι δέκα «Άνθιμοι».
Πρόκειται για μητροπολίτες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός και είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να πέσουν υπέρ... πίστεως και πατρίδος.
Τρεις εξελέγησαν επί αρχιεπισκοπείας  Σεραφείμ, έξι επί Χριστόδουλου και ένας επί κ. Ιερώνυμου.
Οι σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους, τα εθνικά ζητήματα, οι σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τις προτεσταντικές ομολογίες, η Κάρτα του Πολίτη και μια σειρά άλλων θεμάτων βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός τους.
Έχουν θέσεις, τις εκφράζουν, ενώ συνήθως συνεργάζονται με όλες τις πλευρές της Ιεραρχίας στην προσπάθεια να υποστηρίξουν τις απόψεις τους.
Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος:
Πνευματικό παιδί του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, τον διαδέχθηκε επί Χριστόδουλου στη Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως, φέροντας και το όνομά του. Πιο αυθόρμητος και με σύγχρονο λόγο, ο κ. Άνθιμος ο νεότερος έχει δείξει από την πρώτη στιγμή ότι τον απασχολούν τα εθνικά θέματα.
Όμως ο λόγος και οι πράξεις του είναι πιο σύγχρονες, γι΄ αυτό και πρόσφατα βρέθηκε στο στόχαστρο των «παραδοσιακών» ομάδων της Εκκλησίας όταν έκανε ειδική τελετή αφής της φλόγας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες των Special Οlympics.
Δείχνει πάντως να έχει επηρεαστεί καθοριστικά από τον πνευματικό του πατέρα καθώς διεκδικεί το δικαίωμα δημόσιου λόγου για την Ιεραρχία.
Λαγκαδά Ιωάννης
Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, αποτελεί γνήσιο συνεχιστή των απόψεων του μακαριστού Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα Χρυσοφάκη. Ταυτόχρονα είχε το πλεονέκτημα να μαθητεύσει και δίπλα στον κ. Άνθιμο καθώς υπηρέτησε επί έξι έτη ως πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης.
«Μακάρι αυτόν τον ρόλο που έχει ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης μέσα από το κήρυγμα να τον διαδραματίσουν και οι πολιτικοί μας» δηλώνει ο κ. Ιωάννης δείχνοντας ότι έχει τον κ. Άνθιμο ως πρότυπο.
Σταδιακά καλλιέργησε σχέσεις με στελέχη του ΠαΣοΚ και της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη. Εκλέχθηκε τον περασμένο Μάιο και μόλις τέσσερις μήνες μετά πρότεινε τα Σκόπια να ονομαστούν «Δαρδανία» ή «Δημοκρατία των Σκοπίων».
Κονίτσης Ανδρέας
Πνευματικό παιδί του μακαριστού Μητροπολίτη Κονίτσης Σεβαστιανού, ενός πατριώτη ιεράρχη που ανδρώθηκε τη δεκαετία 1930 όταν στην Αλβανία κυριαρχούσε ο ολοκληρωτισμός, ο κ. Ανδρέας βλέπει τον εαυτό του γνήσιο συνεχιστή του.
Διατηρεί άμεσες σχέσεις με τη ΣΦΕΒΑ, τη Συντονιστική Φοιτητική Επιτροπή Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, και χαρακτηριστικές των απόψεών του είναι οι θέσεις που εξέφρασε όταν η κυβέρνηση κατήργησε για λόγους οικονομίας τα μηχανοκίνητα τμήματα στις παρελάσεις.
«Τι επιδιώκουν με την εν λόγω απόφασή τους και τις φαιδρές δικαιολογίες για περικοπή τάχα περί δαπανών; Πώς θα φρονηματίζεται η νέα γενιά, αν τυχόν προκληθεί από κάποιον από τους γείτονές μας και χρειαστεί να υπερασπιστεί τα αιματοπότιστα εδάφη της ελληνικής μας πατρίδας;».
Φθιώτιδος Νικόλαος
Πνευματικό παιδί του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, ο κ. Νικόλαος δεν δείχνει να ασχολείται ιδιαίτερα με τα εθνικά θέματα και επί αυτών τηρεί αποστάσεις από τον πνευματικό του πατέρα.
Είναι όμως ένας λαλίστατος ιεράρχης ο οποίος τοποθετείται σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα και διεκδικεί το δικαίωμα να έχει άποψη και να την εκφράζει.
Πολλές φορές έχει βρεθεί απέναντι από τις θέσεις του Αρχιεπισκόπου. Παραδοσιακός στις αντιλήψεις του, στηλιτεύει τις επικρίσεις που διατυπώνουν κατά καιρούς πολιτικοί κατά της Εκκλησίας και των ιεραρχών.
Έχει βρεθεί πολλές φορές σε δύσκολη θέση, όπως στην περίπτωση του σκηνώματος του μοναχού Βησσαρίωνα, αλλά καταφέρνει με τους χειρισμούς του να ξεπερνάει τους σκοπέλους.
Αιτωλίας Κοσμάς
Χαμηλών τόνων ιεράρχης. Καλός λειτουργός και ποιμένας, θεωρείται ένας από τους πλέον «παραδοσιακούς» ιεράρχες της Εκκλησίας.
Δύσκολα θα τον ακούσει να μιλάει κανείς από άμβωνος για τον χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους ή για τον γάμο τον ομοφύλων.
Όταν όμως θα το πράξει κάτω από τους μειλίχιους τρόπους του φαίνεται ο άτεγκτος λόγος του. Οι υψηλοί τόνοι δεν ταιριάζουν στον κ. Κοσμά, είναι όμως ο μητροπολίτης που προκάλεσε τη συζήτηση στη Σύνοδο της Ιεραρχίας για την κάρτα του Πολίτη.
Παρουσιάζεται ιδιαίτερα σκληρός και στα ζητήματα του διαλόγου με τους αλλοδόξους και τους αλλοθρήσκους. Εκλέχθηκε επί αρχιεπισκοπείας του μακαριστού Χριστόδουλου.

Πειραιώς Σεραφείμ
Η εκλογή του στον Πειραιά έγινε επί Χριστόδουλου και την αποδέχθηκε σχεδόν το σύνολο της Ιεραρχίας.
Κληρικός με ιδιαίτερες σπουδές, ανάμεσα τους και η Νομική, γόνος αστικής και παλαιάς οικογένειας των Αθηνών, χαρακτηρίστηκε φέρελπις ιεράρχης.

Όμως ο σκληρός του λόγος αποτέλεσε πολλές φορές την αφορμή για τη διατύπωση επικριτικών σχολίων εναντίον του.
Οι επιστολές στον υπουργό Οικονομικών για τις μασονικές στοές, η επιστολή στη βασίλισσα της Αγγλίας κατά του τίτλου του σερ που έδωσε στον τραγουδιστή Έλτον Τζον, τα σκληρά σχόλια του εναντίον των ομοφυλοφίλων, οι επιθέσεις του κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη για τον διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς έχουν καταστήσει τον κ. Σεραφείμ ως την ηχηρή φωνή της «παραδοσιακής» πλευράς της Ιεραρχίας.
Γλυφάδας Παύλος


Αποτελεί για πολλούς καλό ποιμενάρχη. Πήρε στα χέρια του μια ανύπαρκτη μητρόπολη, αφού δημιουργήθηκε λίγο προτού εκλεγεί, και κατάφερε να την οργανώσει και να συστήσει ιδρύματα και μουσεία.

Χαμηλών τόνων κληρικός, δεν παύει όμως να έχει απόψεις και θέσεις για τους πολιτικούς και δεν διστάζει κατ΄ ιδίαν να τους τα «ψάλλει».
Διεκδίκησε τη συζήτηση στην Ιεραρχία για την κάρτα του πολίτη στηρίζοντας τον Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας και ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο την άμεση λήψη μέτρων κατά ορθόδοξου κληρικού ο οποίος έλαβε όστια από ρωμαιοκαθολικό ιερέα.  Εκλέχθηκε επί Χριστόδουλου.

Καισαριανής Δανιήλ
Στενός συνεργάτης του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, υπήρξε ο πρώτος αρχιγραμματέας του το 1998. «Σκληρός παίκτης», εξειδικεύεται και τοποθετείται σε διοικητικής φύσεως θέματα όπως τα οικονομικά, οι σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους και κυρίως οι σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως τον Θεόκλητο Φαρμακίδη τον νεότερο, παραπέμποντας στον λόγιο ιεράρχη θεωρητικό της διεκδίκησης της αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Δέχεται συχνά τα βέλη των στελεχών του Φαναρίου αλλά και της λεγόμενης φιλοπατριαρχικής πτέρυγας της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκλέχθηκε επί Χριστόδουλου και ήταν ο «οργανωσιάρχης» του συλλαλητηρίου για τις ταυτότητες.
Καλαβρύτων Αμβρόσιος
Ήταν και παραμένει ένας από τους «μοναχικούς καβαλάρηδες» της Ιεραρχίας.
Δεν διαθέτει τηλεοπτικές κάμερες στην επαρχία του για να μεταδίδουν το κήρυγμά του, όμως ως γνώστης της τεχνολογίας, ξεπερνά τα σύνορά της καθώς μέσα από το ιστολόγιο που διατηρεί, κάθε βδομάδα τοποθετείται σε όλα τα μεγάλα πολιτικά, εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.
Οι χαρακτηρισμοί του πολλές φορές είναι υπερβολικοί, εν τούτοις έχει συσπειρώσει γύρω του πολλές ομάδες πιστών, παρ΄ ότι δεν διστάζει να «κατακεραυνώσει» τη θρησκοληψία τους.
Πνευματικός αδελφός του Χριστόδουλου, εκλέχθηκε όταν Αρχιεπίσκοπος ήταν ο μακαριστός Σεραφείμ, τον οποίον υπηρέτησε ως Αρχιγραμματέας, ενώ υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Μοναστικής Αδελφότητας «Χρυσοπηγή».

Κυθήρων Σεραφείμ
Εκλεγμένος επί Χριστόδουλου, ο κ. Σεραφείμ είναι ένας «απρόσμενος παίκτης».
Ανήκει στα λεγόμενα «κατηχητόπουλα» αφού μεγάλωσε και ανδρώθηκε στα κατηχητικά σχολεία και ουδείς περίμενε ότι από τα Κύθηρα θα δημιουργούσε το δικό του «ταμπούρι» και θα «εκτόξευε» τα «βέλη» του κατά γνωστών και ισχυρών μητροπολιτών οι οποίοι μάλιστα ποιμαίνουν πλούσιες περιοχές.

Τα μικρά Κύθηρα δεν δείχνουν να τον εμποδίζουν να αποτελεί τον κύριο εκφραστή των «παραδοσιακών» ομάδων και οργανώσεων οι οποίες διαθέτουν ακόμη κάποια δύναμη.

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του ο διάλογος με τους ρωμαιοκαθολικούς και η προάσπιση του θρησκευτικού και εθνικού φρονήματος των νεοελλήνων.

Πηγή:Ρομφαία

Κυριακή, 07 Νοέμβριος 2010

Το Βήμα - Μαρία Αντωνιάδου 12:10

Ἀπόλαυσις στὴ γειτονιά / Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη

-Ἐτελείωσε;... ἀλήθεια;

-Τώρα ξεψύχησε.

-Καὶ τὸν ἐμεταλάβανε;

-Θὰ τὸν θάψουν μὲ παπάδες;

-Ἔζησε ὥς δεκαπέντε ὧρες.

Ἀπὸ παραθυρον εἰς αὐλόπορταν, ἀπὸ ἐξώστην εἰς δῶμα, ἀπὸ χαμόγειον εἰς ἀνώγειον, ἐπετοῦσαν τὸ πρωὶ οἱ πτερόεντες αὐτοὶ διάλογοι μεταξὺ τῶν γειτονισσῶν. Καὶ μεγάλη περιέργεια ἐφέρετο ἐλαφρὰ εἰς τὸν ἀέρα.

-Ἡ ἄμοιρη ἡ μάννα! κλαίει καὶ δέρνεται.

-Ὁ πατέρας, ὁ ἔρμος, λείπει.

-Καὶ δὲν τοῦ ντελεγραφοῦνε νὰ 'ρθῃ;

-Εἶπαν πὼς τοῦ ντελεγραφήσανε.

-Ποῦ βρίσκεται;

-Στὴ Λειβαδιά, μοῦ 'παν, ἢ στὸ Λιδωρίκι.

-Στὰ Σάλωνα, ὄχι στὴν Λειβαδιά!

-Στὴν Σαντορίνη, ὄχι στὰ Σάλωνα!

-Ἡ δόλια ἡ μαννούλα τὰ τραβᾷ ὅλα.

-Καὶ δὲ λυπήθηκε τὰ νιᾶτά του;... Δεκαοχτὼ χρονῶν παιδί, ἀκοῦς ἐσύ!

-Καὶ τί μορφόπαιδο! τί σεμνὸ καὶ συλλογισμένο περπατοῦσε!

-Ἀκόμα δὲν ἵδρωνε τὸ μουστάκι του! Κι ἔκαμε τὴ ζωὴ του χαλάλι!

-Στὴν κοιλιὰ εἶχε χτυπηθεῖ;

-Στὸ στομάχι, παραπάνω, στὸ στῆθος, κοντὰ στὸ βυζί.

-Στὸ ὑπογάστριο, ὄχι στὸ στῆθος!

-Μὲ μαχαίρι;

-Μὲ μαχαίρι!

-Δὲν ἤξευρε νὰ χτυπηθῇ, τὸ ἐλάχιστο, στὸ πόδι! εἶπε μία.

-Στὸ σπίτι μέσα μαχαιρώθηκε;

-Ἀπάνω, στὸ Ἀστεροσκοπεῖο.

-Στὸ Θησεῖο, καλέ, ὄχι στὸ Ἀστεροσκοπεῖο!

-Κι' ἔζησε δεκαπέντε ὧρες;

-Μάλιστα· ἀπὸ ἐψὲς τὸ δειλινὸ ὥς τὰ σήμερα τὸ πρωί.

-Καὶ τί νὰ λιμπιστῇ; Τὸ ἐπῆρε κατάκαρδα, ὥς τόσο.

-Κεῖνο τὸ κορίτσι τὸ μελαχροινό!

-Εἶδες μαύρη ποὺ ἦταν· μὰ νόστιμη, ἀλήθεια.

-Τί εἶναι; τί εἶναι; ἠρώτησε μία ἄνιφτη, ἀχτένιστη, ἡ ὁποία τώρα ἀκόμη ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸ ὑπόγειον δωμάτιον ὅπου ἑκατοικοῦσε.

-Νά, ὁ Μιχαλάκης ποὺ σκοτώθηκε.

-Ποιὸς Μιχαλάκης;

-Κεῖνο τὸ παιδὶ τῆς κυρίας Βασιλειάδους, ποὺ περνοῦσ' ἀπὸ 'δῶ.

-Ἄ; ὁ Μιχαλάκης, τῆς κυρίας Βασιλειάδους; καὶ γιατί σκοτώθηκε;

-Ἐσὺ μονάχα δὲν εἶσ' ἀπὸ 'δῶ; Δὲν ἄκουσες τίποτα;

-Ὄχι· γιατί σκοτώθηκε;

-Θέλεις νὰ σοῦ πῶ τὸ γιατί; Νά, ἀπὸ ἔρωτα, τὸ καημένο.

-Καὶ ποιὰν ἀγαποῦσε;

-Θὰ τὸν θάψουν, λέει μὲ παπάδες; Ἔδωκε ὁ Μητροπολίτης τὴν ἄδεια;

-Νά, ὁ πάπα-Γρηγόρης τοῦ εἶπε: δὲν σὲ μεταλαβαίνω ἂν δὲν ξαγορευθῇς...

-Κι ἐκεῖνο τί εἶπε; Μπόρεσε καὶ μίλησε;

-Κι ἐκεῖνο τοῦ εἶπε: Κανένας δὲν φταίγει, παπά μου· ἐγὼ μονάχος μου τὸ ἔκανα. Ἐφταξούσιος δὲν ἤμουν; Ἐφταξούσιος βέβαια.

-Καὶ τὸ 'χε πάρει κατάκαρδα; Λένε πὼς τὴν ἀγαποῦσε ἀπὸ μικρή.

-Ἀπὸ δώδεκα χρονῶν τὴν ἀγαποῦσε. Δώδεκα χρονῶν ἐκεῖνος, ἕνδεκα αὐτή.

-Καὶ τὸ φώναζε, τὸ εἶχε μεγάλο μεράκι. Ἡ θὰ τὴν πάρω, μητέρα μου, ἢ θὰ σκοτωθῶ.

-Τὸ εἶπε καὶ τὸ 'κανε.

-Τί αἴστημα!

-Μὰ ἐκείνη δὲν τὸν ἀγαποῦσε; ἔλαβε καιρὸν νὰ ἐρωτήσῃ ἡ ἄνιφτη, ἡ τελευταία ἐξελθοῦσα ἀπὸ τὸ ἰσόγειον, πρὸς τὴν αὐλόπορταν, ὅπου ἵσταντο δύο ἢ τρεῖς γυναῖκες, ἐνῷ ἄλλαι τρεῖς ἢ τέσσαρες ἀνταπεκρίνοντο πρὸς ταύτας ὑψηλὰ ἀπὸ μπαλκόνια ἢ παράθυρα, ὡς χελιδόνες εἰς τὰς φωλεάς των, ὑπὸ τὰ γεῖσα τῶν στεγῶν.

-Τί μορφόπαιδο! κρῖμα!

-Τώρα, ἔχει φύγει ἀπ' τὴ γειτονιὰ ἡ μικρὴ ἐκείνη;

-Νανία τὴν ἔλεγαν, θαρρῶ, ἢ πῶς τὴν ἔλεγαν; Ἀνιψιὰ τῆς κυρία-Παναγιώτους, ποὺ τὴν ἔχει πάρει ψυχοπαίδα, ἐπειδὴς εἶναι ἄκληρη.

-Ἄ! τῆς κυρία-Παναγιώτους;

-Μαύρη, χλωμή, μὲ μεγάλα μάτια, νόστιμη, συμπαθητικιά· μάτια ποὺ ἔσφαζαν.

-Νὰ ποὺ ἔσφαξαν ἕνανε.

-Ἔχει φύγει ἀπὸ 'δῶ ἀπ' τὸ μαχαλὰ μὲ τὴ μητέρα της· εἶναι πέντ' ἕξι μῆνες.

-Μὲ ποιὰ μητέρα της; μὲ τὴ θεία της, τὴν ψυχομάννα της.

-Καὶ ποῦ κοντὰ κάθισαν τώρα;

-Ποιὸς ξέρει; Στὴ Νεάπολη, ψηλὰ ἐπάνω.

-Στὸ Κολωνάκι, ὄχι στὴ Νεάπολη!

-Κι ἐκείνη δὲν τὸν ἀγάπαε; ἠρώτησε πάλιν ἡ ἀκτένιστη.

-Ἐκείνη ἐκοίταζε πολλούς· εἶχε ἀργολάβους. Ἔκανε ἀργολαβίες μὲ τὸ μεροκάματο.

-Δὲν θὰ εἶναι παραπάν' ἀπὸ δεκάξι χρονῶν κορίτσι.

-Ὡς δεκαεφτὰ θὰ εἶναι.

-Δεκαεφτά, δεκαοχτώ, τόσο...

-Θὰ πάῃ τάχα νὰ κλάψῃ στὴν κάσα του; Θὰ πάῃ στὸν τάφο του νὰ κλάψει;

-Καὶ πότε θὰ τὸν θάψουν;

-Θὰ τὸν ξενυχτίσουν τάχα; ἢ σήμερα τὸ δειλινὸ θὰ τὸν πᾶν;

-Μὰ ἐτελείωσε γιὰ τὰ καλά; Εἶπαν πὼς ψυχομαχοῦσε.

-Ξεψύχησε, καλέ, τὸν ἀλλάζουν· θέλετε νὰ τὸν ζωντανέψετε πίσω;

-Ἄχ! ἡ μάννα ἡ ἄμοιρη!


 

***
 

Ἀριστερά, εἰς τὴν πρώτην καμπὴν τῆς ὁδοῦ, εἰς στενὸν δρομίσκον, ὑπῆρχε μικρὰ κομψὴ οἰκία, ἀνήκουσα εἰς τὴν οἰκογένειαν τοῦ νέου τοῦ αὐτοκτονήσαντος.

Ἡ οἰκογένεια κατώκει εἰς τὸ ἰσόγειον.

Ὁ θάλαμος, ὅπου εἶχαν ἐξαπλωμένον τὸν νεκρόν, εἶχε δύο παράθυρα ἡμιανοικτὰ πρὸς τὸν δρόμον.

Ἔξω, ἐπὶ τοῦ πεζοδρομίου, γύρω εἰς τὸ παραθυρον, ἐσχηματίζετο πυκνὸν ἡμικύκλιον ἀπὸ γυναῖκας, παιδία τοῦ δρόμου, γείτονας καὶ διαβάτας. Ὁ νεκρὸς ἡπλωμένος ἐπὶ τῆς κλίνης εἰς τὸ μέσον, δύο λαμπάδες ἔκαιον, ἡ μήτηρ ἐξηκολούθει νὰ κλαίει σπαρακτικῶς. Ὀκτὼ ἢ δέκα πρόσωπα, οἰκεῖοι ἢ συγγενεῖς, ἵσταντο ὄρθιοι περὶ τὴν κλίνην. Τέσσαρες ἢ πέντε γυναῖκες ἐκάθηντο ὁλόγυρα.

Πᾶς διαβάτης ἵστατο ἔξω διὰ νὰ ἴδῃ. Αἱ γυναῖκες τῆς γειτονιᾶς, μὴ χορταίνουσαι νὰ βλέπουν, ἐσπόγγιζον διαρκῶς τὰ τόσον εὔκολα δάκρυα. Ἠκούοντο ψιθυρισμοί:

-Ὤχ! Κρῖμα στὸ νέο!

-Δὲ λυπήθηκε τὰ νιᾶτά του!

-Πῶς ἄλλαξε τὸ πρόσωπό του!

-Σὰν νὰ κοιμᾶται εἶναι!

-Νά, τώρα θὰ μᾶς μιλήσει!

-Νὰ μίλαε τῆς μητέρας του, νὰ τὴν παρηγορήσῃ!

-Δὲν τὸν ἔπαιρνε ξώψυχα!

-Δὲν ἤξερε νὰ μὴ χτυπήσει δυνατά!

-Δὲν τὸ ἔκανε καλύτερα μὲ ρεβόλβερο, μποροῦσε νὰ μὴν τὸν ἔπαιρνε καλὰ ἡ σφαῖρα.

-Δὲν ἔπαιρνε τίποτις ἀπ’ τὸ φαρμακεῖο νὰ πιῇ, νὰ τοῦ δώσουνε ἀντιφάρμακο! εἶπε μία.

-Δὲν κατάπινε τίποτα σπίρτα, νὰ τοῦ δίνανε γιατρικὸ νὰ τὰ ξερναε! εἶπεν ἄλλη.

-Ὤχ! κρῖμας!

-Ἄχ! ἡ δόλια ἡ μαννούλα!


 

***
 

Ἐπάνω εἰς μίαν ταράτσαν ἵσταντο τὸ πρωὶ τῆς ἄλλης ἡμέρας τρεῖς νεαραὶ γυναῖκες, τέσσερα ἢ πέντε κοράσια, ἡλικίας μεταξὺ πέντε καὶ δέκα ἐτῶν καὶ μία γεροντοτέρα. Ἡ ταράτσα ἔβλεπεν εἴς τινα γειτονικὴν αὐλήν, ἀντίκρυζε δὲ πλαγιώτερον ὀλίγον πρὸς τὴν δυτικὴν θύραν, τὴν νοτιοδυτικὴν γωνίαν καὶ τὸ μικρὸν κωδωνοστάσιον τοῦ ἐνοριακοῦ ναοῦ τῆς συνοικίας.

-Νά, τὸν φέρνουνε!

-Εἶναι κόσμος κάμποσος!

-Νὰ τὸ καπάκι· νὰ τὰ φανάρια· νὰ κι ὁ Σταυρός!

-Νὰ κ’ οἱ παπάδες!

-Ποῦ εἶναι ἡ κάσα;

-Ὤ, λουλούδια καὶ κακό· νὰ τος, νὰ τος!

-Ποῦ 'ναί τος, μαμά; ποῦ 'ναί τος;

Καὶ ἡ μικρὰ κορασὶς ἀνερριχᾶτο προσκολλωμένη εἰς τὸν θριγκόν, κύπτουσα ἀπλήστως, μὲ κίνδυνον νὰ πέσῃ.

-Δὲ φαίνεται καλά· εἶναι κόσμος μπροστά... ὤχ! δὲν μποροῦν νὰ σταθοῦν παράμερα!

-Σταθῆτε, καλέ, στὴν ἄκρη!...

-Νά, τὸν πᾶνε μὲς στὴν ἐκκλησιά!...

-Καλὰ-καλὰ δὲν τὸν εἴδαμε.

-Ἐγὼ δὲν εἶδα, μαμά!...

-Θὰ τὸν ἰδοῦμε τώρα ποὺ θὰ τὸν βγάλουν ἔξω! θὰ πάρουν τὸν κάτω δρόμο.

-Στὸ κάτω νεκροταφεῖο δὲν θὰ τὸν πᾶν;

-Μποροῦν νὰ τὸν πᾶν καὶ στὸ ἀπάνω· μὰ ἀλλάζουν πάντα τὸ δρόμο...

-Κόσμος ποὺ μπαίνει μὲς στὴν ἐκκλησιά!

-Νὰ ὁ ἀδελφός του, μὲ δύο φίλους ποὺ τὸν κρατοῦν μπράτσο.

-Ποῦ 'ναι, μαμά, ποῦ 'ναι;

-Νά, τώρα πάει μέσα...

-Πᾶνε μέσα ὅλοι· καὶ δὲν εἴδαμε τὴ μάννα του.

-Ποῦ νὰ ἰδῇς, τόσος κόσμος!

-Ἄχ! ἡ δόλια του ἡ μαννούλα!... πῶς δὲ λυπήθηκε τὰ νιᾶτά του!...

-Ὁ πατέρας λείπει, λένε, δὲν εἶν' ἐδῶ.

-Ἡ ἒρμ' ἡ μάννα τὰ τραβᾷ ὅλα!

Ἠκούσθη κλάψιμον παιδίου ἀνερχόμενον ἀπὸ τὸν θάλαμον διὰ τῆς θύρας πρὸς τὴν ταράτσαν.

-Ὁ γυιός σου κλαίει, Σταματούλα!

-Τί νὰ τὸ κάμω; ζαλίζεται νὰ τὸ σκύβω στὴν ταράτσα· δὲν θὰ ἰδῶ τίποτα· ἂς κλάψῃ!

Ἐφάνη κίνησίς τις ἀνθρώπων περὶ τὰς δύο θύρας τοῦ ναοῦ, τὴν δυτικὴν καὶ τὴν πλαγίαν· ἄνθρωποι εἰσήρχοντο δρομαίως ἢ ἐξήρχοντο.

-Τί εἶναι, καλέ; τ' εἶναι;

-Κάτι τρέχει· τί νὰ εἶναι;

-Μὴν ἦρθε ὁ πατέρας τοῦ σκοτωμένου καὶ τρέχουν ἔτσι;

-Μὰ τοῦ ντελεγραφήσανε τάχα; Καὶ πρόφταινε νὰ 'ρθῃ;

-Μὴν ἐλιγοθύμησε ἡ μάνα του;

-Γιατί τρέχει ἔτσι ὁ κόσμος;

-Μὴν ἔπεσε κανένα παιδὶ ἀπ' τὸ γυναικίτη; σὰν φωνὲς ἀκούω, κλάηματα.

-Ἀπ' τὸ γυναικίτη;

-Ἡ κουμπάρα ἡ Θοδώρα, ποὺ πῆγε τώρα στὴν ἐκκλησιά· δὲ βαστοῦσε· ἤθελε νὰ ἰδῇ· ἔγκυος μὲ τὸ παιδὶ στὴν ἀγκαλιά.

-Μὴν τῆς ἔπεσε τὸ παιδὶ ἀπ' τὰ χέρια, καθὼς θὰ ἔσκυβε ἀπ' τὸ γυναικίτη;

-Τί λές, καλέ; Πῶς σοῦ φάνηκε αὐτό;

-Δὲν ξέρω κι ἐγὼ τί νὰ πῶ. Ἄλλες κάμποσες πηγαίνουν καὶ καβαλικεύουν στὰ στασίδια, ἀπ' ὀπίσω ἀπ' τὸν ψάλτη γιὰ νὰ ἰδοῦνε... Μὰ ἡ κουμπάρα θ' ἀνέβηκε στὸ γυναικίτη.

-Ἀκόμα τρέχουν!... Ἡ μάννα τοῦ νεκροῦ θὰ λιγοθύμησε... Αὐτὸ θὰ εἶναι!

-Ἀκοῦστε νὰ σᾶς πῶ!... μὴν ἦρθε 'κείνη ἡ ἀραπίτσα ἡ Νανία, ποὺ ἀγαποῦσε ὁ σκοτωμένος;... Εἶπαν πὼς γι' αὐτὴν σκοτώθηκε.

-Καὶ μὴν ἔπεσε ἀπάνω στὸ νεκρό, ἀβάσταχτα, τραβώντας τὰ μαλλιά της!...

-Ποιὸς νὰ ξέρει!... Νὰ' ξερα, θὰ πήγαινα στὴν ἐκκλησιά!...

-Ἀπὸ ποῦ νὰ μάθῃ κανείς!...

-Νά, ὁ μπάρμπα-Λιμπέρης!... Ἔ, μπάρμπα-Λιμπέρη! μπάρμπα-Λιμπέρη!

Ἡ μικρὰ κορασὶς εἶδε μεταξύ τοῦ πλήθους ἔξω τοῦ ναοῦ ἕνα συγγενῆ τῆς μητρὸς της ἱστάμενον καὶ ἤρχισε νὰ φωνάζῃ ἀκράτητα:

-Μπάρμπα-Λιμπέρη! μπάρμπα-Λιμπέρη! Ἔ, μπάρμπα-Λιμπέρη!

Ἀλλ' ἐκεῖ ὅπου ἵστατο ὁ καλούμενος φυσικὰ ὑπῆρχον πλειότεροι θόρυβοι καὶ ἡ φωνὴ τῆς παιδίσκης δὲν θὰ ἔφθανε ν' ἀκουσθῇ.

-Μπάρμπα-Λιμπέρη! Λιμπέρη! ἔ Λιμπέρη! δὲν ἀκοῦς!... Θεῖε Λιβέριε! Λιμπέρη! Ἔ μπαρμπα-Λιμπέρη!

Τὸν ἔκραζε διὰ νὰ ἔλθῃ, νὰ τὰς εἰπῇ τί εἶχε συμβῆ ἐντός τοῦ ναοῦ καὶ πόθεν ἡ κίνησις ἐκείνη, τὴν ὁποίαν τοὺς ἐφάνη ὅτι παρετήρησαν. Ἀλλὰ πιθανὸν νὰ μὴ εἶχε συμβῆ τίποτε καὶ βέβαιον ὅτι ὁ μπαρμπα-Λιμπέρης δὲν θὰ ἤξευρε τίποτε νὰ τὰς εἴπῃ καὶ ἂν ἀκόμη ἤκουε τὰς φωνὰς τῆς μικρᾶς ἀνεψιᾶς του.

-Μὰ γιατί δὲν ἀκούει, καλέ; κουφὸς εἶναι;

-Νά, τώρα τὸν ἀνησπάζονται, εἶπεν ἡ γραῖα· ἡσυχάσατε· τώρα θὰ βγοῦν· ἄρχισαν κι ἀνησπάζονται.

-Πῶς τὸ ξέρεις;

-Βγαίνουν ἕνας-ἕνας ἀπ' τὴν ἐκκλησιά· ἀνησπάζονται καὶ βγαίνουν... Τώρα θὰ τὸν βγάλουν.

-Θὰ τὸν βγάλουν, γιαγιά, γλήγορα;

-Τώρα, σὲ λιγάκι.

Ἠκούσθησαν καὶ πάλιν οἱ κλαυθμοὶ τοῦ παιδίου, ὑποκάτωθεν ἀκριβῶς τῆς ταράτσας.

-Σταματούλα, δὲν ἀκοῦς; τὸ παιδὶ ἔσκασε νὰ κλαίῃ!

-Ἂς κλάψῃ· ζαλίζεται νὰ τὸν σκύβω στὴν ταράτσα καὶ δὲ θὰ ἰδῶ τίποτε.

-Νά, τώρα θὰ βγοῦν ἔξω.

-Μὰ γιατί ἄργησαν;

-Ἀργοῦν πολύ.

-Ἄχ! πότε θὰ βγοῦν;

-Θὰ τὸν ἰδοῦμε, μαμά; θὰ τὸν ἰδῶ κ' ἐγώ;

-Τώρα θὰ βγοῦν.

-Μὰ πῶς ἀργοῦν ἀκόμα;

-Νὰ τώρα πῆραν στὰ χέρια τὸ Σταυρό, τὰ φανάρια.

-Νά, βγαίνουν.

-Νὰ οἱ παπάδες!

-Νά, τώρα θὰ βγῇ τὸ λείψανο!

-Ποῦ' ναὶ το, μαμά; ποῦ' ναὶ το;

-Νά!

-Ὤχ! μαῦρος, μαῦρος, ποὺ ἔγινε! ἀπ' τὴ μαχαιριὰ τάχα; χύθηκε τὸ αἷμα· πῶς μαύρισε!

-Ἐγὼ δὲν βλέπω, μαμά!... μαμά!

-Νά, ἐκεῖ· βαστάξου καλά, μὴ σκύβεις.

-Ἄχ! καημένα νιᾶτα! κρῖμας! κρῖμας!

-Ἡ ἄχαρη ἡ μαννούλα του!

-Νὰ την! κείνη ἡ ντελικάτη, ἡ μαυροφόρα· μπαίνει μὲς στὸ ἁμάξι μαζὶ μὲ ἄλλες δύο...

-Ποῦ εἶναί την, μαμά;...

-Τώρα μπῆκε μὲς στὴν καρότσα· πᾶνε!

-Ἄχ! μαύρη μαννούλα!

-Κρῖμα στὰ νιᾶτά του!

-Θεὸς σχωρέσ' τονε!

-Θεὸς σχωρέσ' τον!


 

***

Καὶ τὸ βάσανον τοῦ ἀτυχοῦς νεκροῦ ἔμελλεν ὁσονούπω νὰ τελειώσῃ. Ἀπῆλθε μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ εὕρῃ εἰς ἄλλον κόσμον ὀλιγωτέραν περιέργειαν.



(1900)
Πηγή: ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ