Ἀναφορὰ τοῦ Μητροπολίτη Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας Κοσμᾶ ποὺ ἔδωσε στὴν δημοσιότητα τὸ Γραφεῖο Τύπου τῆς Μητροπόλεως
ΣΧΟΛΙΟΝ «Χριστ. Βιβλιογρ.»: Πρόκειται γιὰ μιὰ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ καὶ ὄχι «ἀναφορά». Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αἰτωλίας ἔσπασε τὴν παρεπιδημοῦσα νωχέλεια καὶ μὲ σαφεῖς διατυπώσεις καὶ ποιμαντικὴ μέριμνα κατέστρωσε ἕνα σημαντικὸ κείμενο ποὺ συνοψίζει περιεκτικότατα τὸν προβληματισμὸ ΟΛΩΝ τῶν ΕΝΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ περὶ τὴν κάρτα τοῦ πολίτου. Τυγχάνει δὲ ἀξιομνημόνευτο τὸ γεγονὸς ὅτι μεταξὺ ἄλλων ὁ Σεβ. κ. Κοσμᾶς ἐπισημαίνει κάτι «ἀθῶα πονηρό», ποὺ ἀπὸ πολλοὺς λέγεται: «Δὲν μὲ νοιάζει ἂν μὲ παρακολουθοῦν. Δὲν ἔχω ἄλλωστε νὰ κρύψω τίποτε»!
Ἐν Ἱερᾷ Πόλει Μεσολογγίου τῇ 9η Δεκεμβρίου 2010
ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ «ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΟΥ»
ΓΙΑ ΤΗΝ «ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΟΥ»
Ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τὴν ἀνάρτηση τῆς διαβουλεύσεως τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν Δημοσίας Διοικήσεως καὶ Ἀποκεντρώσεως (ΥΠ.ΕΣ.Δ.Δ.Α) γιὰ τὴν «Κάρτα τοῦ πολίτου», τὴν ὁποία ἐπιθυμεῖ νὰ ἐκδώσει τὸ ἐν λόγῳ Ὑπουργεῖο, ὡς ὑπεύθυνος Ἐπίσκοπος μέρους τοῦ λογικοῦ ποιμνίου τῆς χώρας μας ἀλλὰ καὶ ὡς Ἕλλην πολίτης, ἐπιθυμῶ νὰ ἐκφράσω τὴν γνώμη μου, τὶς ἐπιφυλάξεις μου καὶ τὴν πρότασή μου γιὰ τὴν ἐκδοθησομένη «Κάρτα τοῦ πολίτου».
Δὲν διεκδικῶ τὸ ἀλάθητο. Ὅμως, ἐπιθυμῶ τὴν ἐλευθερία ὅλων μας καὶ τὴν ἀπρόσκοπτη πορεία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ τῆς σωτηρίας τους.
1. Τοποθέτηση ἐν ὄψει διαβουλεύσεως γιὰ τὴν «Κάρτα τοῦ πολίτου».
Σὲ ἐξέλιξη βρίσκεται αὐτὴ τὴν στιγμὴ ἡ διαβούλευση γιὰ τὴν «Κάρτα τοῦ πολίτου», τὴν ὁποία ἐπιθυμεῖ νὰ ἐκδώσει τὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν. Ἐξ αὐτῆς προκύπτει ὅτι ἡ «Κάρτα τοῦ πολίτου» θὰ συνδέεται μὲ πλῆθος ἀρχείων, τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς, ἄρα θὰ προηγηθεῖ ἑνοποίηση αὐτῶν ἢ τουλάχιστον συσχετισμὸς τῶν στοιχείων. Κατὰ δεύτερον, θὰ φέρει ἠλεκτρονικὸ ἐξοπλισμό, ὁ ὁποῖος στὴν ἑλληνικὴ ἔχει ἀποδοθεῖ μὲ τὸν ὅρο «πλινθίο». Ὅλοι ὅμως γνωρίζουν τὸ ἀπάρτιο αὐτὸ μὲ τὴν λέξη μικροτσίπ.
Τὸ κράτος διαθέτει πλῆθος ἀρχείων ὅσον ἀφορᾶ κάθε πολίτη: τὰ ἐτήσια εἰσοδήματα καθενὸς καὶ τὸ ποσὸν τοῦ φόρου ποὺ πληρώνει καὶ τὴν πληροφορία ἂν χρωστάει ἢ ὄχι, τὸ περιουσιολόγιό του (καταγράφηκε μὲ μεγάλη ἀκρίβεια ἐξ αἰτίας τοῦ ΕΤΑΚ), τὸ κτηματολόγιο, τὰ ἀτομικὰ στοιχεῖα τῆς ὑποστάσεώς του (δημοτολόγιο), τὸ ποινικό του μητρῶο, τὰ στοιχεῖα κοινωνικῆς του ἀσφάλειας μέσῳ τοῦ Α.Μ.Κ.Α., ὅσα ἀφοροῦν στὴν στρατολογική του κατάσταση, ἔχει πρόσβαση στὸ πολὺ ἐξειδικευμένο καὶ ἀρίστως λειτουργοῦν ἀρχεῖο τοῦ «Τειρεσία», μέσῳ τοῦ ὁποίου οἱ Τράπεζες γνωρίζουν ἂν ἕνας πολίτης ἢ μία ἐπιχείρηση ἔχουν δυσμενῆ στοιχεῖα ἢ ὄχι καὶ δὲν τοὺς δανείζουν ἢ τοὺς κρίνουν ἀξιόχρεους καὶ τοὺς δανείζουν. Ὁρισμένα ἀπὸ τὰ ἀρχεῖα αὐτὰ δὲν ἦταν σὲ ψηφιακὴ μορφή, ἀλλὰ εἶναι ἐδῶ καὶ καιρό. Μὲ τὴν «Κάρτα τοῦ πολίτου» θὰ γίνουν ὅλα ἠλεκτρονικά, διασυνδεδεμένα, διαλειτουργικά, ὥστε ἕνας καὶ μόνο χρήστης, ἐξουσιοδοτημένος, ἀλλὰ πιθανότατα καὶ εἰσβολέας σὲ ἠλεκτρονικὰ συστήματα (εἰσβολεῖς παραβίασαν μέχρι καὶ τὰ καλύτερα προστατευμένα συστήματα τοῦ κόσμου, συστήματα μυστικῶν ὑπηρεσιῶν καὶ κυβερνήσεων), νὰ ἔχει πρόσβαση σὲ ὅλες τὶς πληροφορίες. Γιὰ ποιό λόγο θὰ πρέπει νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ ἑνοποίηση τῶν ἀρχείων; Καίριας σημασίας μάλιστα, εἶναι ἡ δημιουργία τοῦ ἰατρικοῦ φακέλου, ποὺ αὐτὴ τὴ στιγμὴ δὲν ὑπάρχει. Τὰ πλέον προσωπικὰ δεδομένα κάθε ἀνθρώπου μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνα τῆς συνειδήσεως, εἶναι τὰ δεδομένα τῆς ὑγείας του. Εἶναι ἀπορίας ἄξιο γιὰ ποιό λόγο θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχουν αὐτὰ ἀποθηκευμένα λεπτομερῶς σὲ μία κάρτα ἢ μέσῳ κάρτας νὰ δίδεται πρόσβαση σὲ ἕνα σύστημα ὅπου θὰ τηρεῖται αὐτὸς ὁ φάκελος. Τὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι δὲν θὰ ἀποθηκεύονται δεδομένα ὑγείας στὴν «Κάρτα τοῦ πολίτου». Μά, αὐτὰ εἶναι ἤδη ἀποθηκευμένα! Μὲ τὴν ἠλεκτρονικὴ συνταγογράφηση αὐτομάτως τὸ κράτος γνωρίζει τὴν κατάσταση τῆς ὑγείας κάθε πολίτου. Ἡ προσβασιμότητα σὲ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα μέσῳ τῆς «Κάρτας τοῦ πολίτου» λίγο ἐνδιαφέρον ἔχει κι ἂν ὑπάρξει στὸ μέλλον, ἀκόμη χειρότερα. Ἡ πληροφορία ὑπάρχει, τὸ κράτος γνωρίζει τὴν κατάσταση ὑγείας κάθε πολίτη καὶ δυστυχῶς κάποιος ποὺ θέλει νὰ τὴν ὑποκλέψει, μπορεῖ νὰ τὸ κάνει ἐφ᾽ ὅσον διαθέτει τὶς γνώσεις. Δυστυχῶς λοιπόν, διὰ τῆς ἐνοποιήσεως τῶν ἀρχείων ἐπέρχεται ἡ καταστρατήγηση τῆς ἰδιωτικότητας καὶ ἡ κατάλυση τοῦ αὐτεξουσίου καὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου.
Τὸ κράτος διαθέτει πλῆθος ἀρχείων ὅσον ἀφορᾶ κάθε πολίτη: τὰ ἐτήσια εἰσοδήματα καθενὸς καὶ τὸ ποσὸν τοῦ φόρου ποὺ πληρώνει καὶ τὴν πληροφορία ἂν χρωστάει ἢ ὄχι, τὸ περιουσιολόγιό του (καταγράφηκε μὲ μεγάλη ἀκρίβεια ἐξ αἰτίας τοῦ ΕΤΑΚ), τὸ κτηματολόγιο, τὰ ἀτομικὰ στοιχεῖα τῆς ὑποστάσεώς του (δημοτολόγιο), τὸ ποινικό του μητρῶο, τὰ στοιχεῖα κοινωνικῆς του ἀσφάλειας μέσῳ τοῦ Α.Μ.Κ.Α., ὅσα ἀφοροῦν στὴν στρατολογική του κατάσταση, ἔχει πρόσβαση στὸ πολὺ ἐξειδικευμένο καὶ ἀρίστως λειτουργοῦν ἀρχεῖο τοῦ «Τειρεσία», μέσῳ τοῦ ὁποίου οἱ Τράπεζες γνωρίζουν ἂν ἕνας πολίτης ἢ μία ἐπιχείρηση ἔχουν δυσμενῆ στοιχεῖα ἢ ὄχι καὶ δὲν τοὺς δανείζουν ἢ τοὺς κρίνουν ἀξιόχρεους καὶ τοὺς δανείζουν. Ὁρισμένα ἀπὸ τὰ ἀρχεῖα αὐτὰ δὲν ἦταν σὲ ψηφιακὴ μορφή, ἀλλὰ εἶναι ἐδῶ καὶ καιρό. Μὲ τὴν «Κάρτα τοῦ πολίτου» θὰ γίνουν ὅλα ἠλεκτρονικά, διασυνδεδεμένα, διαλειτουργικά, ὥστε ἕνας καὶ μόνο χρήστης, ἐξουσιοδοτημένος, ἀλλὰ πιθανότατα καὶ εἰσβολέας σὲ ἠλεκτρονικὰ συστήματα (εἰσβολεῖς παραβίασαν μέχρι καὶ τὰ καλύτερα προστατευμένα συστήματα τοῦ κόσμου, συστήματα μυστικῶν ὑπηρεσιῶν καὶ κυβερνήσεων), νὰ ἔχει πρόσβαση σὲ ὅλες τὶς πληροφορίες. Γιὰ ποιό λόγο θὰ πρέπει νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ ἑνοποίηση τῶν ἀρχείων; Καίριας σημασίας μάλιστα, εἶναι ἡ δημιουργία τοῦ ἰατρικοῦ φακέλου, ποὺ αὐτὴ τὴ στιγμὴ δὲν ὑπάρχει. Τὰ πλέον προσωπικὰ δεδομένα κάθε ἀνθρώπου μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνα τῆς συνειδήσεως, εἶναι τὰ δεδομένα τῆς ὑγείας του. Εἶναι ἀπορίας ἄξιο γιὰ ποιό λόγο θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχουν αὐτὰ ἀποθηκευμένα λεπτομερῶς σὲ μία κάρτα ἢ μέσῳ κάρτας νὰ δίδεται πρόσβαση σὲ ἕνα σύστημα ὅπου θὰ τηρεῖται αὐτὸς ὁ φάκελος. Τὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι δὲν θὰ ἀποθηκεύονται δεδομένα ὑγείας στὴν «Κάρτα τοῦ πολίτου». Μά, αὐτὰ εἶναι ἤδη ἀποθηκευμένα! Μὲ τὴν ἠλεκτρονικὴ συνταγογράφηση αὐτομάτως τὸ κράτος γνωρίζει τὴν κατάσταση τῆς ὑγείας κάθε πολίτου. Ἡ προσβασιμότητα σὲ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα μέσῳ τῆς «Κάρτας τοῦ πολίτου» λίγο ἐνδιαφέρον ἔχει κι ἂν ὑπάρξει στὸ μέλλον, ἀκόμη χειρότερα. Ἡ πληροφορία ὑπάρχει, τὸ κράτος γνωρίζει τὴν κατάσταση ὑγείας κάθε πολίτη καὶ δυστυχῶς κάποιος ποὺ θέλει νὰ τὴν ὑποκλέψει, μπορεῖ νὰ τὸ κάνει ἐφ᾽ ὅσον διαθέτει τὶς γνώσεις. Δυστυχῶς λοιπόν, διὰ τῆς ἐνοποιήσεως τῶν ἀρχείων ἐπέρχεται ἡ καταστρατήγηση τῆς ἰδιωτικότητας καὶ ἡ κατάλυση τοῦ αὐτεξουσίου καὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου.
2. Μικροτσὶπ (microchip).
Ἡ «Κάρτα τοῦ πολίτου» προβλέπεται νὰ φέρει μικροτσὶπ ἢ πλινθίο. Τὸ Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν μᾶς λέγει ὅτι τὸ μικροτσὶπ θὰ χρησιμεύει γιὰ τὴν ψηφιακὴ αὐθεντικοποίηση τοῦ κατόχου της κάρτας, γιὰ τὴν ταυτοποίησή του δηλαδή, προκειμένου νὰ μπορεῖ νὰ ἀντλεῖ πιστοποιητικὰ ἀπὸ τὸ Διαδίκτυο ἢ νὰ ἔχει ἔγκυρη ψηφιακὴ ὑπογραφή. Μὲ δεδομένο ὅτι ἡ προϋπόθεση εἶναι ἡ ἐνοποίηση τῶν ἀρχείων, στὴν ὁποία ἀντιτιθέμεθα γιὰ τοὺς προαναφερθέντες λόγους καὶ ὄχι μόνο, τί ἀνάγκη ὑπάρχει γιὰ μικροτσίπ; Ἂς δοθεῖ σὲ κάθε πολίτη μία γεννήτρια κωδικῶν τύπου PIN καὶ ἂς πληκτρολογεῖ τὸ PIN συνδεόμενος μὲ τὸ σύστημα γιὰ νὰ ἀντλεῖ πιστοποιητικὰ ἢ νὰ πιστοποιεῖ τὴν ὑπογραφή του.
Ἡ χρησιμότητα τοῦ μικροτσὶπ εἶναι ἄλλη: ἡ παρακολούθηση τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ καταγραφὴ τῶν δραστηριοτήτων του μὲ τρόπο ἀσφυκτικό, περιοριστικό, χωρὶς καν νὰ τὸ γνωρίζει.
Στὴν «Κάρτα τοῦ πολίτου» στόχος εἶναι νὰ ἐνσωματωθεῖ καὶ ἡ φοροκάρτα, ὅπως ἀνεγγέλλετο μέχρι τώρα. Ἄρα, θὰ καταγράφονται οἱ συναλλαγὲς κάθε πολίτου, πληροφορώντας τοὺς διαχειριστὲς τοῦ συστήματος γιὰ τὸ ποῦ πῆγε, τί ἔκανε, τί ἀγόρασε, τί πούλησε, τί συνήθειες ἔχει, τί διαβάζει, ποῦ συχνάζει; Ὅσα λοιπόν, ἔλεγε ὁ Τζὸρτζ Ὄργουελ στὸ βιβλίο τοῦ «1984», θὰ ἐπαληθευθοῦν; Μὴ γένοιτο νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ μία κοινωνία ὅπου ὁ Μεγάλος Ἀδελφὸς θὰ παρακολουθεῖ ἀκόμη καὶ τὶς ἀνάσες μας!
Μὰ καὶ ἐὰν δὲν ἐνσωματωθεῖ ἡ φοροκάρτα διὰ τῆς ἠλεκτρονικῆς χρήσεως τῆς «Κάρτας τοῦ πολίτου», αὐτομάτως θὰ καταγράφονται ὅλες οἱ δραστηριότητες τοῦ κατόχου της. Κι ἂν ἀκόμη ὑποτεθεῖ λοιπόν, πὼς κάποιος δὲν ἔχει νὰ κρύψει τίποτε, ἡ προοπτικὴ τῆς διὰ τοῦ μικροτσὶπ ἀσφυκτικῆς παρακολουθήσεως καὶ μάλιστα ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ κατόχου τῆς Κάρτας, εἶναι ἐφιαλτική.
Τὸ μικροτσὶπ εἶναι σύνθετο ὁλοκληρωμένο ἠλεκτρονικὸ κύκλωμα, τὸ ὁποῖο ἔχει δυνατότητα ἀποθήκευσης μεγάλου ὄγκου πληροφοριῶν, τροποποίησης καὶ συμπλήρωσης αὐτῶν. Χωρὶς νὰ εἶναι γνωστὴ ἡ ἀκριβὴς τεχνολογία ποὺ θὰ χρησιμοποιηθεῖ, πρέπει νὰ τονισθεῖ ὅτι ὑφίσταται τεχνολογία ποὺ δίδει τὴ δυνατότητα ἀνιχνεύσεως στὸν χῶρο ἢ καὶ ἀπομακρυσμένου ἐλέγχου τοῦ μικροτσὶπ ἀπὸ τρίτα πρόσωπα, χωρὶς κὰν νὰ ἀπαιτεῖται ἡ συναίνεση τοῦ χρήστη τῆς κάρτας, ἡ ὁποία φέρει τὸ μικροτσίπ. Δὲν εἶναι ἀνάγκη, δηλαδή, νὰ τοποθετηθεῖ ἡ κάρτα μὲ τέτοιο μικροτσὶπ σὲ μηχάνημα ποὺ θὰ διαβάσει τὶς πληροφορίες του. Πρόκειται γιὰ τὴν τεχνολογία RFID (Radio Frequency Identification), ἐνῶ συναφὴς τεχνολογία χρησιμοποιεῖται μὲ ἐμφυτεύσιμα μικροτσὶπ σὲ σκυλιὰ ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν, ὥστε νὰ εἶναι δυνατὴ ἡ ταυτοποίησή τους, ὅταν χαθοῦν. Μὲ εἰδικὸ μηχάνημα καὶ μάλιστα ἀπὸ ἀπόσταση, διαβάζεται ὁ μοναδικὸς ἀριθμὸς κάθε σκύλου καὶ ταυτοποιεῖται ὅτι πρόκειται γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζῶο.
Ἡ χρησιμότητα τοῦ μικροτσὶπ εἶναι ἄλλη: ἡ παρακολούθηση τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ καταγραφὴ τῶν δραστηριοτήτων του μὲ τρόπο ἀσφυκτικό, περιοριστικό, χωρὶς καν νὰ τὸ γνωρίζει.
Στὴν «Κάρτα τοῦ πολίτου» στόχος εἶναι νὰ ἐνσωματωθεῖ καὶ ἡ φοροκάρτα, ὅπως ἀνεγγέλλετο μέχρι τώρα. Ἄρα, θὰ καταγράφονται οἱ συναλλαγὲς κάθε πολίτου, πληροφορώντας τοὺς διαχειριστὲς τοῦ συστήματος γιὰ τὸ ποῦ πῆγε, τί ἔκανε, τί ἀγόρασε, τί πούλησε, τί συνήθειες ἔχει, τί διαβάζει, ποῦ συχνάζει; Ὅσα λοιπόν, ἔλεγε ὁ Τζὸρτζ Ὄργουελ στὸ βιβλίο τοῦ «1984», θὰ ἐπαληθευθοῦν; Μὴ γένοιτο νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ μία κοινωνία ὅπου ὁ Μεγάλος Ἀδελφὸς θὰ παρακολουθεῖ ἀκόμη καὶ τὶς ἀνάσες μας!
Μὰ καὶ ἐὰν δὲν ἐνσωματωθεῖ ἡ φοροκάρτα διὰ τῆς ἠλεκτρονικῆς χρήσεως τῆς «Κάρτας τοῦ πολίτου», αὐτομάτως θὰ καταγράφονται ὅλες οἱ δραστηριότητες τοῦ κατόχου της. Κι ἂν ἀκόμη ὑποτεθεῖ λοιπόν, πὼς κάποιος δὲν ἔχει νὰ κρύψει τίποτε, ἡ προοπτικὴ τῆς διὰ τοῦ μικροτσὶπ ἀσφυκτικῆς παρακολουθήσεως καὶ μάλιστα ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ κατόχου τῆς Κάρτας, εἶναι ἐφιαλτική.
Τὸ μικροτσὶπ εἶναι σύνθετο ὁλοκληρωμένο ἠλεκτρονικὸ κύκλωμα, τὸ ὁποῖο ἔχει δυνατότητα ἀποθήκευσης μεγάλου ὄγκου πληροφοριῶν, τροποποίησης καὶ συμπλήρωσης αὐτῶν. Χωρὶς νὰ εἶναι γνωστὴ ἡ ἀκριβὴς τεχνολογία ποὺ θὰ χρησιμοποιηθεῖ, πρέπει νὰ τονισθεῖ ὅτι ὑφίσταται τεχνολογία ποὺ δίδει τὴ δυνατότητα ἀνιχνεύσεως στὸν χῶρο ἢ καὶ ἀπομακρυσμένου ἐλέγχου τοῦ μικροτσὶπ ἀπὸ τρίτα πρόσωπα, χωρὶς κὰν νὰ ἀπαιτεῖται ἡ συναίνεση τοῦ χρήστη τῆς κάρτας, ἡ ὁποία φέρει τὸ μικροτσίπ. Δὲν εἶναι ἀνάγκη, δηλαδή, νὰ τοποθετηθεῖ ἡ κάρτα μὲ τέτοιο μικροτσὶπ σὲ μηχάνημα ποὺ θὰ διαβάσει τὶς πληροφορίες του. Πρόκειται γιὰ τὴν τεχνολογία RFID (Radio Frequency Identification), ἐνῶ συναφὴς τεχνολογία χρησιμοποιεῖται μὲ ἐμφυτεύσιμα μικροτσὶπ σὲ σκυλιὰ ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν, ὥστε νὰ εἶναι δυνατὴ ἡ ταυτοποίησή τους, ὅταν χαθοῦν. Μὲ εἰδικὸ μηχάνημα καὶ μάλιστα ἀπὸ ἀπόσταση, διαβάζεται ὁ μοναδικὸς ἀριθμὸς κάθε σκύλου καὶ ταυτοποιεῖται ὅτι πρόκειται γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζῶο.
Χαρακτηριστικὸ εἶναι ὅτι σχετικὰ μὲ μικροτσὶπ ποὺ εἶναι ἐνσωματωμένα σὲ κάρτες – πιστωτικὲς ἢ χρεωστικὲς – τὶς ὁποῖες δίδουν τράπεζες σὲ πελάτες τους, οἱ ὁποῖες δικαιολογοῦν τὴν χρήση τέτοιων καρτῶν λόγῳ αὐξήσεως τοῦ ἐπιπέδου ἀσφαλείας τῶν συναλλαγῶν, δὲν ἀναφέρεται τί εἴδους καὶ ποιές πληροφορίες ἀποθηκεύονται στὸ μικροτσίπ, οὔτε ἀποκαλύπτεται αὐτὸ ἀκόμα καὶ σὲ πελάτες ποὺ ρωτοῦν καὶ διαμαρτύρονται, φθάνοντας στὸ τέλος νὰ μὴ ἀποδέχονται τὴν κάρτα καὶ προτιμώντας νὰ κάνουν συναλλαγὲς μόνο ἀπὸ τὸ ταμεῖο, ἐπειδὴ εἶναι ὑποψιασμένοι καὶ δὲν ἐπιθυμοῦν τὸ μικροτσίπ.
Ἡ τεχνολογία τοῦ μικροτσὶπ συνεπάγεται τὴν καταστρατήγηση τῆς ἰδιωτικότητας, τὸν ἀσφυκτικὸ ἔλεγχο αὐτῆς, ἑπομένως τὴν προσβολὴ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου κατὰ τὴν θεολογικὴ ἔννοια, καθὼς ὁ ἄνθρωπος καταλήγει νὰ ταυτίζεται μὲ ἕνα ἠλεκτρονικὸ ἀπάρτιο. Τὸ χειρότερο εἶναι οἱ βάσιμοι φόβοι, ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καταστρατηγοῦνται κυρίως τὸ αὐτεξούσιο καὶ ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, καθὼς ἀναιρεῖται ἡ δυνατότητα συναίνεσης ἐκ μέρους τοῦ χρήστη τῆς κάρτας, ἐπειδὴ ἡ τεχνολογία RFID ἐπιτρέπει τὴν παρακολούθηση τοῦ ἀνθρώπου χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει (ὑπάρχουν μικροτσὶπ ποὺ δέχονται σήματα ἐξ ἀποστάσεως στὰ ὁποῖα ἀπαντοῦν!), ἐνῶ εἶναι δυνατὴ ἡ τροποποίηση τῶν πληροφοριῶν ποὺ περιέχει τὸ μικροτσὶπ χωρὶς τὴ συναίνεση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὸ χρησιμοποιεῖ. Ἀκόμα ὅμως, κι ἂν τὸ μικροτσὶπ διαβάζεται μόνο ἀπὸ συσκευὲς στὶς ὁποῖες εἰσάγεται ἡ Κάρτα, δὲν σημαίνει πὼς ἡ παρακολούθηση τοῦ ἀνθρώπου θὰ εἶναι μικρότερης σημασίας, ἀφοῦ ἕνα κέντρο ἀνὰ τὴ χώρα θὰ γνωρίζει τὶς κινήσεις καὶ τὶς ἐνέργειές του, ὅποτε χρησιμοποιεῖ τὴν Κάρτα. Τονίζεται ὅτι καὶ ἡ Κάρτα μόνιμης παραμονῆς (ἀλλιῶς «πράσινη κάρτα») τῶν ΗΠΑ δὲν φέρει ἐμφανῶς μικροτσίπ. Γιατί ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα θὰ πρέπει νὰ ἐφαρμοσθεῖ ἡ τεχνολογία αὐτή;
Ἡ τεχνολογία τοῦ μικροτσὶπ συνεπάγεται τὴν καταστρατήγηση τῆς ἰδιωτικότητας, τὸν ἀσφυκτικὸ ἔλεγχο αὐτῆς, ἑπομένως τὴν προσβολὴ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου κατὰ τὴν θεολογικὴ ἔννοια, καθὼς ὁ ἄνθρωπος καταλήγει νὰ ταυτίζεται μὲ ἕνα ἠλεκτρονικὸ ἀπάρτιο. Τὸ χειρότερο εἶναι οἱ βάσιμοι φόβοι, ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καταστρατηγοῦνται κυρίως τὸ αὐτεξούσιο καὶ ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, καθὼς ἀναιρεῖται ἡ δυνατότητα συναίνεσης ἐκ μέρους τοῦ χρήστη τῆς κάρτας, ἐπειδὴ ἡ τεχνολογία RFID ἐπιτρέπει τὴν παρακολούθηση τοῦ ἀνθρώπου χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει (ὑπάρχουν μικροτσὶπ ποὺ δέχονται σήματα ἐξ ἀποστάσεως στὰ ὁποῖα ἀπαντοῦν!), ἐνῶ εἶναι δυνατὴ ἡ τροποποίηση τῶν πληροφοριῶν ποὺ περιέχει τὸ μικροτσὶπ χωρὶς τὴ συναίνεση τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὸ χρησιμοποιεῖ. Ἀκόμα ὅμως, κι ἂν τὸ μικροτσὶπ διαβάζεται μόνο ἀπὸ συσκευὲς στὶς ὁποῖες εἰσάγεται ἡ Κάρτα, δὲν σημαίνει πὼς ἡ παρακολούθηση τοῦ ἀνθρώπου θὰ εἶναι μικρότερης σημασίας, ἀφοῦ ἕνα κέντρο ἀνὰ τὴ χώρα θὰ γνωρίζει τὶς κινήσεις καὶ τὶς ἐνέργειές του, ὅποτε χρησιμοποιεῖ τὴν Κάρτα. Τονίζεται ὅτι καὶ ἡ Κάρτα μόνιμης παραμονῆς (ἀλλιῶς «πράσινη κάρτα») τῶν ΗΠΑ δὲν φέρει ἐμφανῶς μικροτσίπ. Γιατί ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα θὰ πρέπει νὰ ἐφαρμοσθεῖ ἡ τεχνολογία αὐτή;
3. Δὲν εἶναι ἀσφαλές.
Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πεῖ «γιὰ λόγους ἀσφαλείας ἔναντι τῶν παραχαρακτῶν». Διαβάσαμε ρεπορτὰζ στὴν ἐφημερίδα «Ἐλευθεροτυπία», (Σάββατο 30 Ὀκτωβρίου 2010, σελ. 21) τὸ ὁποῖο κάνει λόγο γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴ Γερμανία, πολὺ πιὸ προηγμένη τεχνολογικῶς ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα: «Ὅμως ἔχουν ἤδη διατυπωθεῖ σοβαρὲς ἐπιφυλάξεις ὡς πρὸς τὸ πόσο πραγματικὰ ἀσφαλεῖς εἶναι οἱ νέες ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες, ποὺ ἐξωτερικὰ μοιάζουν μὲ τὶς ἤδη ἰσχύουσες. Ἀποκορύφωμα, ὅταν τὸν περασμένο Σεπτέμβριο, χάκερ τῆς γερμανικῆς κολεκτίβας τῶν χάκερς Chaos Computer Clab (CCC) ἔκαναν σὲ ζωντανὴ τηλεοπτικὴ μετάδοση χρησιμοποιώντας βασικὰ προγράμματα spyware, μία μᾶλλον εὔκολη ἐπίδειξη τοῦ πόσο εὔκολα τὸ περιεχόμενο τοῦ ἐνσωματωμένου μικροτσὶπ μπορεῖ νὰ παραβιαστεῖ καὶ συνεπῶς νὰ ἀλλοιωθοῦν τὰ στοιχεῖα τοῦ κατόχου ταυτότητας…».
4. Ἄχρηστο τὸ μικροτσίπ.
Τὴν ἴδια ὥρα, τὰ μηχανήματα ποὺ διαθέτει ἡ Ἑλληνικὴ Ἀστυνομία, παράγουν ὄντως ἀπαραχάρακτα δημόσια ἔγγραφα, ὅπως τὰ νέα διπλώματα ὁδηγήσεως χωρὶς νὰ χρειάζεται τὸ μικροτσίπ. Στὸ περιοδικὸ «Auto Bild», ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὸν χῶρο τοῦ αὐτοκινήτου, διαβάσαμε στὸ τεῦχος 71, ἡμερομηνία 06/02/2009, σὲ ρεπορτὰζ μὲ τίτλο «Στὰ ἄδυτα τῆς ΕΛΑΣ – Ἡ διαδικασία ἐκτύπωσης τῶν νέων ἀδειῶν ὁδήγησης»: «Τὰ ὑπερσύγχρονα μηχανήματα (σ.σ. μέσῳ τῶν ὁποίων ἐκτυπώνονται οἱ νέες ἄδειες) κατασκευάζονται στὴν Ἰαπωνία ἀπὸ τὴν Ἑταιρεία Toppan. Ἔχουν χαρακτηριστεῖ ἀπόρρητα καὶ δὲν πωλοῦνται σὲ ἰδιῶτες, παρὰ μόνο σὲ κυβερνήσεις». Στὴ συνέχεια, λέγει ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς Διευθύνσεως Διαβατηρίων, ὅπου ἐκδίδονται καὶ οἱ νέες ἄδειες ὁδήγησης, σὲ μέγεθος πιστωτικῆς κάρτας:
«Εἰδικὰ οἱ δικλεῖδες ἀσφαλείας πάνω στὴν εἰδικὴ μεμβράνη ἔχουν καταστήσει ΑΔΥΝΑΤΗ ΤΗΝ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΗ. Σὲ ὅσες ἀπόπειρες ἔγιναν, ἦταν τόσο χονδροειδὴς ἡ παραποίηση, ποὺ θὰ πρέπει νὰ κάνει κανεὶς μεγάλη προσπάθεια, γιὰ νὰ μὴν τὴν διαπιστώσει.
«Εἰδικὰ οἱ δικλεῖδες ἀσφαλείας πάνω στὴν εἰδικὴ μεμβράνη ἔχουν καταστήσει ΑΔΥΝΑΤΗ ΤΗΝ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΗ. Σὲ ὅσες ἀπόπειρες ἔγιναν, ἦταν τόσο χονδροειδὴς ἡ παραποίηση, ποὺ θὰ πρέπει νὰ κάνει κανεὶς μεγάλη προσπάθεια, γιὰ νὰ μὴν τὴν διαπιστώσει.
- ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ἔχει γίνει μεγάλη κουβέντα σχετικὰ μὲ τὴν ὕπαρξη ἢ ὄχι μικροτσὶπ πάνω στὶς ἄδειες ὁδήγησης.
– ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΩΝ: Στὴν παροῦσα φάση ἀποφασίστηκε ἀπὸ τὸ ἁρμόδιο Ὑπουργεῖο Μεταφορῶν νὰ προχωρήσει ἡ ἔκδοση ἄδειας χωρὶς τὴν τοποθέτηση μικροτσίπ. Δὲν ἔχουν ἀποφασιστεῖ ἀκόμη ποιά θὰ εἶναι τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ θὰ φέρει ἀλλὰ καὶ οἱ τεχνικὲς προδιαγραφές του. Δὲν ὑπάρχει οὔτε bar code, οὔτε κάποια ἄλλα μέτρα ἀσφαλείας».
Καλῶς λοιπόν, δὲν μπῆκε μικροτσὶπ στὶς νέες ἄδειες ὁδήγησης. Διότι δὲν χρειάζεται, ἐπειδὴ διαθέτουν τόσο προηγμένα χαρακτηριστικὰ ἀσφαλείας, χωρὶς μικροτσίπ, χωρὶς bar code, ὅπως ὁμολογεῖ ὁ ἁρμόδιος διευθυντὴς τῆς Ἀστυνομίας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καθίσταται ἀδύνατη ἡ πλαστογράφησή τους. Τότε, ποιά ἡ ἀναγκαιότητα γιὰ μικροτσίπ; Ποιός τὰ προωθεῖ ὅλα αὐτά; Ἕνα ἁπλὸ κομμάτι πλαστικὸ μὲ ὅλες τὶς δικλεῖδες ἀσφαλεῖες καὶ τὰ στοιχεῖα μας ἐπάνω εἶναι ἐπαρκὲς γιὰ τὴν ταυτοποίησή μας, χωρὶς φυσικὰ κανένα μικροτσίπ.
– ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΩΝ: Στὴν παροῦσα φάση ἀποφασίστηκε ἀπὸ τὸ ἁρμόδιο Ὑπουργεῖο Μεταφορῶν νὰ προχωρήσει ἡ ἔκδοση ἄδειας χωρὶς τὴν τοποθέτηση μικροτσίπ. Δὲν ἔχουν ἀποφασιστεῖ ἀκόμη ποιά θὰ εἶναι τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ θὰ φέρει ἀλλὰ καὶ οἱ τεχνικὲς προδιαγραφές του. Δὲν ὑπάρχει οὔτε bar code, οὔτε κάποια ἄλλα μέτρα ἀσφαλείας».
Καλῶς λοιπόν, δὲν μπῆκε μικροτσὶπ στὶς νέες ἄδειες ὁδήγησης. Διότι δὲν χρειάζεται, ἐπειδὴ διαθέτουν τόσο προηγμένα χαρακτηριστικὰ ἀσφαλείας, χωρὶς μικροτσίπ, χωρὶς bar code, ὅπως ὁμολογεῖ ὁ ἁρμόδιος διευθυντὴς τῆς Ἀστυνομίας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καθίσταται ἀδύνατη ἡ πλαστογράφησή τους. Τότε, ποιά ἡ ἀναγκαιότητα γιὰ μικροτσίπ; Ποιός τὰ προωθεῖ ὅλα αὐτά; Ἕνα ἁπλὸ κομμάτι πλαστικὸ μὲ ὅλες τὶς δικλεῖδες ἀσφαλεῖες καὶ τὰ στοιχεῖα μας ἐπάνω εἶναι ἐπαρκὲς γιὰ τὴν ταυτοποίησή μας, χωρὶς φυσικὰ κανένα μικροτσίπ.
5. Καταδότης!
Διὰ τοῦ μικροτσὶπ ἡ ἐνοποίηση τῶν ἀρχείων ἡ «Κάρτα τοῦ πολίτη» δυστυχῶς, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ καταδότης τοῦ πολίτη! Οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὑπερήφανοι καὶ γιὰ τὶς δυὸ ἰδιότητες, δὲν εἶναι μοσχάρια τοῦ Φὰρ Οὐέστ, ποὺ τὰ μάρκαραν μὲ πυρωμένο σίδηρο, γιὰ νὰ δεχτοῦν τὸ μαρκάρισμά τους μὲ τὸ μικροτσὶπ τῆς ἀσφυκτικῆς παρακολούθησης.
Εἶναι ὄχι μόνο θέμα σεβασμοῦ πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὴν θεολογικὴ ἔννοια, ἀλλὰ καὶ ζήτημα δημοκρατίας. Θὰ συμφωνήσουμε μὲ τὴν ἄποψη τοῦ κ. Γιώργου Καμίνη, Πανεπιστημιακοῦ Καθηγητῆ, μέχρι προσφάτως Συνηγόρου τοῦ Πολίτη καὶ ἐκλεγέντος Δημάρχου Ἀθηναίων, ὅπως τὸ διετύπωσε στὸ «Βῆμα Ἰδεῶν», 01/01/2008 (οἱ ἐπισημάνσεις δικές μας): «Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης ἄρχισαν σταδιακὰ νὰ κατοχυρώνονται κάποια ἰδιωτικὰ ἀπόρρητα: στὴν ἀρχὴ τὸ ἀπόρρητο τῶν ἐπιστολῶν καὶ στὴ συνέχεια ἡ ἐξέλιξη τῶν συναλλακτικῶν ἠθῶν καὶ τῶν κοινωνικῶν ἀντιλήψεων ἐπέβαλε τὴν προστασία καὶ ἄλλων πεδίων ἰδιωτικότητας, ὅπως εἶναι τὸ ἰατρικὸ ἀπόρρητο, τὸ καθῆκον ἐχεμύθειας ποὺ βαρύνει κάποιους ἐπαγγελματίες (λ.χ. τοὺς δικηγόρους) κ.ἄ. Μολονότι διαρκῶς διευρυνόταν ὁ κύκλος τῶν ἀπορρήτων ἢ ἀκόμη καὶ κάποια ἤδη συνταγματικῶς κατοχυρωμένα ἀπόρρητα προσλάμβαναν νέο περιεχόμενο (λ.χ. τὸ ἀπόρρητο τῶν ἐπιστολῶν ἐπεκτάθηκε στὴν τηλεγραφικὴ καὶ τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία), ἡ σχέση κανόνα – ἐξαίρεσης παρέμεινε ἀναλλοίωτη: Ἡ δημοσιότητα ἦταν ὁ κανόνας καὶ τὸ ἀπόρρητο ἡ ἐξαίρεση. Ὁ πολίτης παρέμεινε ἐκτεθειμένος στὰ φῶτα τῆς δημοσιότητας, μὲ τὴν ἐπιφύλαξη κάποιων σαφῶς ὁριοθετημένων ἀπὸ τὸν νομοθέτη, μεμονωμένων θυλάκων ἐμπιστευτικότητας.
Ὅμως, μετὰ τὸν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο ἡ σχέση κανόνας – ἐξαίρεση ἄρχισε βαθμιαία νὰ ἀνατρέπεται κατὰ βάση γιὰ δυὸ λόγους: ἀφ᾽ ἑνὸς λόγῳ τοῦ γιγαντισμοῦ τῆς δημόσιας διοίκησης καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου λόγῳ τῆς ραγδαίας ἀνάπτυξης τῆς τεχνολογίας. Ἡ δημόσια διοίκηση εἶναι πλέον πανταχοῦ παροῦσα. Τὸ κράτος ἐποπτεύει σχεδὸν ὅλες τὶς κοινωνικὲς δραστηριότητες καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ἀντλεῖ διαρκῶς πληροφορίες ἀπὸ τοὺς ἰδιῶτες. Ὁ κίνδυνος μίας «πανοπτικῆς δημόσιας διοίκησης» ἀρχίζει νὰ γίνεται αἰσθητός. Παράλληλα, οἱ δυνατότητες τῶν ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν νὰ ἀποθηκεύουν, νὰ ἀνταλλάσσουν καὶ νὰ συνδυάζουν πληροφορίες αὐξάνονται μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο, μὲ συνέπεια κάθε πληροφορία, ποὺ ἀφορᾶ ἕνα πρόσωπο, νὰ μπορεῖ κατάλληλα συνδυαζόμενη μὲ ἄλλες νὰ συμβάλει στὴν δημιουργία τοῦ «ἀτομικοῦ του προφίλ». Ἄπειρες πληροφορίες γιὰ τὴν προσωπικότητα καὶ τὴν δράση ἑνὸς ἀνθρώπου, ἀπὸ τὶς πιὸ ἐμπιστευτικὲς μέχρι τὶς πιὸ δημόσιες, ἀπὸ τὶς πλέον ἀσήμαντες ἕως τὶς πιὸ σημαντικές, μποροῦν νὰ συνδυαστοῦν, προκειμένου νὰ σχηματιστεῖ τὸ «ψηφιακὸ μωσαϊκό τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου». Δυσοίωνη προοπτική, τὴν ὁποία ἐνισχύουν οἱ ἐπιστημονικὲς καὶ τεχνολογικὲς ἐξελίξεις σὲ ἄλλα τέσσερα κρίσιμα πεδία: α) στὶς ἐπικοινωνίες, β) στὰ τεχνικὰ μέσα ἐπιτήρησης καὶ παρακολούθησης τῆς ἀνθρώπινης δράσης (ἐντοπισμός, ἀποτύπωση καὶ ἀναπαραγωγὴ εἰκόνας καὶ ἤχου), γ) στὴν γενετικὴ καὶ δ) στὶς βιομετρικὲς μεθόδους ταυτοποίησης τῶν προσώπων (π.χ. γενετικὸ ἀποτύπωμα).
Ἡ συρροὴ ὅλων αὐτῶν τῶν ἐξελίξεων δὲν ὑποβαθμίζει μὲν τὴν διάκριση μεταξὺ ἀπορρήτων καὶ μὴ ἀπορρήτων προσωπικῶν πληροφοριῶν, ἀναδεικνύει ὡστόσο παράλληλα τὸ γεγονὸς ὅτι κάθε ἄνθρωπος πρέπει κατ’ ἀρχὴν νὰ ἐξουσιάζει ὁ ἴδιος ὅλες τὶς πληροφορίες ποὺ τὸν ἀφοροῦν. Ἕνα νέο ἀνθρώπινο δικαίωμα ἀρχίζει νὰ ἀναδύεται ἤδη ἀπὸ τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 60, τὸ δικαίωμα στὸν πληροφοριακὸ αὐτοκαθορισμό. Καθένας πλέον διακαιοῦται νὰ γνωρίζει τὸ ἐὰν κάποιος κατέχει μία πληροφορία γιὰ τὸν ἴδιο, ποιός εἶναι αὐτός, πῶς καὶ πότε ἀπέκτησε τὴν πληροφορία, γιὰ ποιόν σκοπὸ κ.τ.λ. Τὸ δικαίωμα αὐτὸ δὲν εἶναι, ἀσφαλῶς, ἀπεριόριστο. Ἡ ἄσκησή του πρέπει νὰ ἐναρμονιστεῖ μὲ τὰ δικαιώματα τῶν ἄλλων. Ἐκ τῶν πραγμάτων, τὸ δικαίωμα στὸν πληροφοριακὸ αὐτοκαθορισμὸ ἀπειλεῖται ὄχι μόνο ἀπὸ τὸ κράτος ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἰδιῶτες. Γιὰ τὴν πλειονότητα τῶν πολιτῶν πάντως ὁ βασικὸς κίνδυνος προέρχεται ἀπὸ τὸ κράτος, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴ δημόσια διοίκηση, ἀφοῦ μὲ αὐτὴν διατηρεῖ καθημερινὰ ὁ πολίτης πλῆθος συναλλαγῶν».
Κατόπιν τούτων, ἡ χρήση τοῦ ἐπισφαλοῦς μικροτσὶπ στὴν «Κάρτα τοῦ Πολίτη», ποὺ τὸ παραβιάζουν ἀκόμη καὶ ἐνθουσιώδεις ἐρασιτέχνες καὶ ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὴν ἀσφυκτικὴ παρακολούθηση τῆς δραστηριότητας τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐντελῶς περιττὴ ἀλλὰ καὶ ἐπιβαρυντικὴ γιὰ τὸν πολίτη. Ἀντιτιθέμεθα σὲ αὐτήν, ὅπως ἀντιτιθέμεθα καὶ στὴν ἑνοποίηση τῶν ἀρχείων ποὺ ὑπάρχουν γιὰ κάθε πολίτη.
Εἶναι ὄχι μόνο θέμα σεβασμοῦ πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὴν θεολογικὴ ἔννοια, ἀλλὰ καὶ ζήτημα δημοκρατίας. Θὰ συμφωνήσουμε μὲ τὴν ἄποψη τοῦ κ. Γιώργου Καμίνη, Πανεπιστημιακοῦ Καθηγητῆ, μέχρι προσφάτως Συνηγόρου τοῦ Πολίτη καὶ ἐκλεγέντος Δημάρχου Ἀθηναίων, ὅπως τὸ διετύπωσε στὸ «Βῆμα Ἰδεῶν», 01/01/2008 (οἱ ἐπισημάνσεις δικές μας): «Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης ἄρχισαν σταδιακὰ νὰ κατοχυρώνονται κάποια ἰδιωτικὰ ἀπόρρητα: στὴν ἀρχὴ τὸ ἀπόρρητο τῶν ἐπιστολῶν καὶ στὴ συνέχεια ἡ ἐξέλιξη τῶν συναλλακτικῶν ἠθῶν καὶ τῶν κοινωνικῶν ἀντιλήψεων ἐπέβαλε τὴν προστασία καὶ ἄλλων πεδίων ἰδιωτικότητας, ὅπως εἶναι τὸ ἰατρικὸ ἀπόρρητο, τὸ καθῆκον ἐχεμύθειας ποὺ βαρύνει κάποιους ἐπαγγελματίες (λ.χ. τοὺς δικηγόρους) κ.ἄ. Μολονότι διαρκῶς διευρυνόταν ὁ κύκλος τῶν ἀπορρήτων ἢ ἀκόμη καὶ κάποια ἤδη συνταγματικῶς κατοχυρωμένα ἀπόρρητα προσλάμβαναν νέο περιεχόμενο (λ.χ. τὸ ἀπόρρητο τῶν ἐπιστολῶν ἐπεκτάθηκε στὴν τηλεγραφικὴ καὶ τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία), ἡ σχέση κανόνα – ἐξαίρεσης παρέμεινε ἀναλλοίωτη: Ἡ δημοσιότητα ἦταν ὁ κανόνας καὶ τὸ ἀπόρρητο ἡ ἐξαίρεση. Ὁ πολίτης παρέμεινε ἐκτεθειμένος στὰ φῶτα τῆς δημοσιότητας, μὲ τὴν ἐπιφύλαξη κάποιων σαφῶς ὁριοθετημένων ἀπὸ τὸν νομοθέτη, μεμονωμένων θυλάκων ἐμπιστευτικότητας.
Ὅμως, μετὰ τὸν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο ἡ σχέση κανόνας – ἐξαίρεση ἄρχισε βαθμιαία νὰ ἀνατρέπεται κατὰ βάση γιὰ δυὸ λόγους: ἀφ᾽ ἑνὸς λόγῳ τοῦ γιγαντισμοῦ τῆς δημόσιας διοίκησης καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου λόγῳ τῆς ραγδαίας ἀνάπτυξης τῆς τεχνολογίας. Ἡ δημόσια διοίκηση εἶναι πλέον πανταχοῦ παροῦσα. Τὸ κράτος ἐποπτεύει σχεδὸν ὅλες τὶς κοινωνικὲς δραστηριότητες καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ἀντλεῖ διαρκῶς πληροφορίες ἀπὸ τοὺς ἰδιῶτες. Ὁ κίνδυνος μίας «πανοπτικῆς δημόσιας διοίκησης» ἀρχίζει νὰ γίνεται αἰσθητός. Παράλληλα, οἱ δυνατότητες τῶν ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν νὰ ἀποθηκεύουν, νὰ ἀνταλλάσσουν καὶ νὰ συνδυάζουν πληροφορίες αὐξάνονται μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο, μὲ συνέπεια κάθε πληροφορία, ποὺ ἀφορᾶ ἕνα πρόσωπο, νὰ μπορεῖ κατάλληλα συνδυαζόμενη μὲ ἄλλες νὰ συμβάλει στὴν δημιουργία τοῦ «ἀτομικοῦ του προφίλ». Ἄπειρες πληροφορίες γιὰ τὴν προσωπικότητα καὶ τὴν δράση ἑνὸς ἀνθρώπου, ἀπὸ τὶς πιὸ ἐμπιστευτικὲς μέχρι τὶς πιὸ δημόσιες, ἀπὸ τὶς πλέον ἀσήμαντες ἕως τὶς πιὸ σημαντικές, μποροῦν νὰ συνδυαστοῦν, προκειμένου νὰ σχηματιστεῖ τὸ «ψηφιακὸ μωσαϊκό τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου». Δυσοίωνη προοπτική, τὴν ὁποία ἐνισχύουν οἱ ἐπιστημονικὲς καὶ τεχνολογικὲς ἐξελίξεις σὲ ἄλλα τέσσερα κρίσιμα πεδία: α) στὶς ἐπικοινωνίες, β) στὰ τεχνικὰ μέσα ἐπιτήρησης καὶ παρακολούθησης τῆς ἀνθρώπινης δράσης (ἐντοπισμός, ἀποτύπωση καὶ ἀναπαραγωγὴ εἰκόνας καὶ ἤχου), γ) στὴν γενετικὴ καὶ δ) στὶς βιομετρικὲς μεθόδους ταυτοποίησης τῶν προσώπων (π.χ. γενετικὸ ἀποτύπωμα).
Ἡ συρροὴ ὅλων αὐτῶν τῶν ἐξελίξεων δὲν ὑποβαθμίζει μὲν τὴν διάκριση μεταξὺ ἀπορρήτων καὶ μὴ ἀπορρήτων προσωπικῶν πληροφοριῶν, ἀναδεικνύει ὡστόσο παράλληλα τὸ γεγονὸς ὅτι κάθε ἄνθρωπος πρέπει κατ’ ἀρχὴν νὰ ἐξουσιάζει ὁ ἴδιος ὅλες τὶς πληροφορίες ποὺ τὸν ἀφοροῦν. Ἕνα νέο ἀνθρώπινο δικαίωμα ἀρχίζει νὰ ἀναδύεται ἤδη ἀπὸ τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 60, τὸ δικαίωμα στὸν πληροφοριακὸ αὐτοκαθορισμό. Καθένας πλέον διακαιοῦται νὰ γνωρίζει τὸ ἐὰν κάποιος κατέχει μία πληροφορία γιὰ τὸν ἴδιο, ποιός εἶναι αὐτός, πῶς καὶ πότε ἀπέκτησε τὴν πληροφορία, γιὰ ποιόν σκοπὸ κ.τ.λ. Τὸ δικαίωμα αὐτὸ δὲν εἶναι, ἀσφαλῶς, ἀπεριόριστο. Ἡ ἄσκησή του πρέπει νὰ ἐναρμονιστεῖ μὲ τὰ δικαιώματα τῶν ἄλλων. Ἐκ τῶν πραγμάτων, τὸ δικαίωμα στὸν πληροφοριακὸ αὐτοκαθορισμὸ ἀπειλεῖται ὄχι μόνο ἀπὸ τὸ κράτος ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἰδιῶτες. Γιὰ τὴν πλειονότητα τῶν πολιτῶν πάντως ὁ βασικὸς κίνδυνος προέρχεται ἀπὸ τὸ κράτος, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴ δημόσια διοίκηση, ἀφοῦ μὲ αὐτὴν διατηρεῖ καθημερινὰ ὁ πολίτης πλῆθος συναλλαγῶν».
Κατόπιν τούτων, ἡ χρήση τοῦ ἐπισφαλοῦς μικροτσὶπ στὴν «Κάρτα τοῦ Πολίτη», ποὺ τὸ παραβιάζουν ἀκόμη καὶ ἐνθουσιώδεις ἐρασιτέχνες καὶ ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὴν ἀσφυκτικὴ παρακολούθηση τῆς δραστηριότητας τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐντελῶς περιττὴ ἀλλὰ καὶ ἐπιβαρυντικὴ γιὰ τὸν πολίτη. Ἀντιτιθέμεθα σὲ αὐτήν, ὅπως ἀντιτιθέμεθα καὶ στὴν ἑνοποίηση τῶν ἀρχείων ποὺ ὑπάρχουν γιὰ κάθε πολίτη.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
ΠΗΓΗ: AMEN.GR
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
