Ἡ Κυριακή τοῦ Θωμᾶ / Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

Σήμερα τιμᾶμε τὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ. Πολλοὶ συχνὰ τὸν θυμόμαστε μοναχὰ σὰν τὸν ἄπιστο Θωμᾶ· στὴν πραγματικότητα εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀμφέβαλλε γιὰ τὰ νέα ποὺ τοῦ μετέφεραν οἱ ὑπόλοιποι Ἀπόστολοι ὅταν τοῦ εἶπαν : Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε! Τὸν εἴδαμε ζωντανό!

Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀμφέβαλλε σ’ ὅλη τὴ ζωή του ἢ ποὺ παρέμεινε ἄπιστος στὸ μυστήριο τῆς Θεϊκῆς ἀποκάλυψης τοῦ Κυρίου. Πρέπει νὰ θυμηθοῦμε ὅτι ὅταν οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὁ Κύριος ἔμαθαν ὅτι ἀρρώστησε ὁ Λάζαρος, ὁ Κύριος τοὺς εἶπε: Ἂς ἐπιστρέψουμε στὰ Ἱεροσόλυμα. Στὰ λόγια τοῦ Κυρίου οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι ἀπάντησαν: Ἀλλὰ οἱ Ἰουδαῖοι θέλουν νὰ σὲ σκοτώσουν ἐκεῖ, γιατί θὰ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε; Μονάχα ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς ἀπάντησε: Ἂς Τὸν ἀκολουθήσουμε καὶ ἂς πεθάνουμε μαζὶ μ’ Ἐκεῖνον. Ἦταν προετοιμασμένος ὄχι μόνο νὰ εἶναι στὰ λόγια μαθητής Του, ὄχι μόνο νὰ Τὸν ἀκολουθήσει ὅπως ἕνας μαθητὴς ἀκολουθεῖ τὸν δάσκαλό του, ἀλλὰ νὰ πεθάνει μαζί Του, ὅπως ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἀποφασίζει νὰ πεθάνει μὲ τὸν φίλο του καὶ ἐὰν χρειαστεῖ χάριν τοῦ φίλου του. Ἂς θυμηθοῦμε λοιπὸν τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς του, τὴν πίστη καὶ τὴν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτήρα του.

Τί συνέβη ὅμως ὅταν μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ οἱ Ἀπόστολοι ἀνήγγειλαν σ’ αὐτὸν ποὺ μονάχα αὐτὸς δὲν εἶχε δεῖ τὸν Κύριο, ὅτι ἀντίκρισαν πραγματικὰ τὸν ἀναστάντα Χριστό; Γιατί δὲν πίστεψε τὰ λόγια τους; Γιατί ἀμφέβαλλε; Γιατί εἶπε ὅτι χρειαζόταν ἀποδείξεις, ἁπτὲς ἀποδείξεις; Ἐπειδὴ ὅταν τοὺς ἀντίκρισε τοὺς εἶδε χαρούμενους μὲ ὅ,τι εἶδαν, ἦταν χαρούμενοι ποὺ ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν πιὰ νεκρός, ποὺ ἦταν ζωντανός, χαρούμενοι γιὰ τὴν νίκη ποὺ εἶχε κερδηθεῖ. Καὶ ὅμως παρατηρώντας τους δὲν εἶδε σὲ αὐτοὺς καμία ἀλλαγή. Ἦταν οἱ ἴδιοι, μόνο ποὺ ἦταν γεμάτοι ἀπὸ χαρὰ ἀντὶ γιὰ φόβο. Καὶ ὁ Θωμᾶς τοὺς εἶπε : Μόνο ἐὰν Τὸν δῶ, μόνο ἐὰν γίνω μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεως θὰ μπορέσω νὰ πιστέψω.

Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς πεῖ κάποιος ποὺ μᾶς συναντᾶ;

Πρὶν λίγες ἡμέρες ὁμολογήσαμε μὲ πάθος, μὲ εἰλικρίνεια καὶ μὲ πίστη τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ τὸ πιστεύουμε μὲ ὅλο μας τὸ εἶναι· καὶ ὅμως, ὅταν μᾶς συναντοῦν οἱ ἄνθρωποι στὸ σπίτι, στὸν δρόμο, στὸν χῶρο τῆς ἐργασίας μας, μᾶς βλέπουν καὶ ἀναρωτιοῦνται: Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, τί τοὺς συνέβη;

Οἱ Ἀπόστολοι εἶχαν δεῖ τὸν ἀναστάντα Κύριο, ἀλλὰ ἡ Ἀνάσταση δὲν ἤτανε γι’ αὐτοὺς βίωμα, δὲν σήμαινε γι’ αὐτοὺς τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν αἰώνια ζωή. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ σέ μᾶς· ἐὰν ἑξαιρέσουμε τοὺς ἁγίους, ποὺ ὅταν τοὺς συναντάει κάποιος ἀντιλαμβάνεται ὅτι τὸ μήνυμα ποὺ φέρουν εἶναι ἀληθινό.

Τί ὑπάρχει στὸ δικό μας μήνυμα ποὺ δὲν ἀκούγεται; Ἐπειδὴ μιλᾶμε ἀλλὰ δὲν εἴμαστε αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ εἴμαστε. Θὰ ἔπρεπε νὰ διαφέρουμε τόσο ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν νοιώσει τὴν ἐμπειρία τοῦ ζωντανοῦ, ἀναστημένου Χριστοῦ, ποὺ μοιράστηκε μὲ μᾶς τὴ ζωή Του, ποὺ μᾶς ἔστειλε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ C. S. Lewis, διαφέρει ἕνα ἄγαλμα ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο. Ἕνα ἄγαλμα μπορεῖ νὰ εἶναι μεγαλοπρεπές, λαμπρό, ἀλλὰ εἶναι πέτρα. Ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ μᾶς συγκινεῖ λιγότερο ἐξωτερικά, εἶναι ὅμως ζωντανός, εἶναι μία μαρτυρία ζωῆς.

Ἂς ἐξετάσουμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ ἂς ἀναρωτηθοῦμε σὲ ποιὰ κατάσταση βρισκόμαστε, γιατί οἱ ἄνθρωποι ποὺ συναντᾶμε δὲν καταλαβαίνουν ὅτι ἀποτελοῦμε μέλη τοῦ σώματος τοῦ ἀναστημένου Κυρίου καὶ ναοὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Γιατί;

Ὁ καθένας μας ἔχει νὰ δώσει τὴ δική του ἀπάντηση σ’ αὐτὴν τὴν ἐρώτηση. Ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ἂς ἐξετάσει τὸν ἑαυτό του καὶ ἂς ἑτοιμαστεῖ νὰ ἀπαντήσει μὲ βαθειὰ συνείδηση, ἂς κάνουμε ὅ,τι εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ ν’ ἀλλάξουμε τὴ ζωή μας, ἔτσι ποὺ οἱ ἄνθρωποι ποὺ μᾶς συναντοῦν, ὅταν θὰ μᾶς βλέπουν, θὰ λένε: Δὲν ἔχουμε ξανασυναντήσει τέτοιους ἀνθρώπους, ἔχουν κάτι ποὺ δὲν τὸ ἔχουμε δεῖ σὲ κανέναν ἄλλον. Τί εἶναι αὐτό; Καὶ θὰ μπορέσουμε νὰ τοὺς ἀπαντήσουμε ὅτι εἴμαστε φορεῖς τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Εἴμαστε μέλη τοῦ σώματός Του. Μέσα ἀπὸ ἐμᾶς ἐνεργεῖ ἡ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἴμαστε ναός Του. Ἀμήν.


Ἀπόδοση Κειμένου: www.agiazoni.gr

Γιά τήν ἀσθένεια πρίν από τόν θάνατο /῞Αγίου Νικολάου ᾿Αχρίδος

Στον γανωματή Α.Π. στο Πρίζρεν, για την ασθένεια πριν από το θάνατο

«Μη φοβάσαι το θάνατο μα την αρρώστια πριν α­πό το θάνατο». Έτσι διακηρύττεις. Έτσι λένε και πολλοί άλλοι. Οι άριστοι όμως των Χριστιανών δεν έ­λεγαν αυτό, αλλά παραδίνονταν στο θέλημα του Θε­ού, επειδή γνώριζαν ότι η ασθένεια δίνεται για την κάθαρση της ψυχής.
Όποιος αγαπά την καθαρότητα μπορεί να μισήσει το νερό; Ο Δημιουργός μας, επιτρέπει τους σωματικούς πόνους πριν από το θάνατο, σαν άλλα παγωμένα ή καυτά ρεύματα νερού τα οποία καθαρίζουν τις ψυχές μας. Αν έτσι έχουν τα πράγμα­τα, τότε γιατί να επιθυμούμε έναν αιφνίδιο και ανώδυ­νο θάνατο;

Ακόμα και ο δίκαιος Αβραάμ, υπέφερε πριν πεθά­νει: και εκλείπων απέθανεν Αβραάμ εν γήρα καλώ (Γεν. 25, 8). Και ο πράος Ιακώβ, πλάγιαζε άρρωστος στο στρώμα πριν αποχωριστεί αυτό τον κόσμο. Το ί­διο και ο μεταμελημένος βασιλιάς Δαυίδ. Όταν, λοι­πόν, πέθαναν εν ασθενεία εκείνοι που με το Θεό συνομιλούσαν, τότε τι απομένει για τους μεγάλους αμαρ­τωλούς;

Σκέψου, ότι κάθε μέρα του Θεού πεθαίνουν χιλιά­δες και χιλιάδες γέροι και γριές, γυναίκες και ανίσχυ­ρα παιδιά. Με μικρές εξαιρέσεις, όλοι αυτοί είναι α­σθενείς και μέσα στην αρρώστια αποχωρίζονται από τούτη τη ζωή. Γιατί λοιπόν εσύ να φοβάσαι από τη μικρή εκείνη ταλαιπωρία πριν το θάνατο, την οποία δε φοβήθηκαν αδύναμοι γέροντες και αβοήθητα παι­διά;

Ένας από τους αγίους άνδρες παρακαλούσε συνε­χώς το Θεό να του στείλει ασθένεια πριν από το θάνα­το, να μην τον βρει ο θάνατος δίχως προειδοποίηση και να μην πεθάνει δίχως συγχώρηση. Για να μην α­φήσει τούτο τον κόσμο πριν εξαλείψει από μέσα του με την πικρία του πόνου, κάθε ανάμνηση των ευτελών απολαύσεων. Γιατί είναι γραμμένο στη Γραφή: ον α­γαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον πα­ραδέχεται (Εβρ. 12, 6), που σημαίνει: αυτόν που ο Θε­ός δεν μαστιγώνει, δύσκολα τον δέχεται.

Γι' αυτό, μη ζηλεύεις αυτούς που φεύγουν δίχως πόνους και βάσανα από τούτη τη ζωή. Θυμήσου τα πάθη του Σωτήρος πριν τον θάνατο, θυμήσου τα βά­σανα και την ταλαιπωρία των Αποστόλων, των Προ­φητών και των Μαρτύρων.
Θυμήσου ακόμα, τους τό­σους ελάχιστους και άσημους ανθρώπους που καθημε­ρινά πεθαίνουν κατά χιλιάδες στα νοσοκομεία, θυμήσου τους και διώξε κάθε φόβο για την επιθανάτια α­σθένεια. Περίμενε την με υπομονή και όταν έρθει, δέξου την σαν δοσμένη από τον Θεό.


impantokratoros.gr/http://anavaseis.blogspot.com

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟ ΡΗΤΟ: «τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» ΑΠΟ ΤΟΝ π. ΙΩ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟ (ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΑΡΑΓΕ ΔΕΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ;)

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟ ΡΗΤΟ: «τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» ΑΠΟ ΤΟΝ π. ΙΩ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟ

 ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΑΡΑΓΕ ΔΕΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ; 

 ΣΧΟΛΙΟΝ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ»: Σήμερα, Πέμπτη τῆς Διακαινησίμου, διαβάζεται (στὴν Θ. Λειτουργία) ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ περιλαμβάνει τὸν διάλογο τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν Νικόδημο. Ἐκεῖ ὁ Χριστὸς λέει ὅτι «τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ». Αὐτὴ ἡ φράση παρερμηνεύεται συχνὰ καὶ ἐξάγονται λαθεμένα συμπεράσματα, τὰ ὁποῖα παρασύρουν τοὺς χριστιανοὺς σὲ «πανθρησκειακὲς» κατανοήσεις καὶ στρεβλὲς ἀντιλήψεις.
.       Ἡ «Χρ. Βιβλ.» ἐνετόπισε μιὰ προσεκτικὴ προσέγγιση τοῦ θέματος ἐπὶ τῇ βάσει τῶν πατερικῶν ἑρμηνειῶν στὸ βιβλίο τοῦ πρωτ. Ἰωάννου Φωτοπούλου: «Θεανθρώπινη Καθολικότητα ἢ Πανθρησκειακὴ Παγκοσμιότητα», Ἀθήνα 2003, (σελ. 119-130), τὴν ὁποία προσέγγιση παραθέτει στοὺς ἀναγνῶστες της κατωτέρω. Σ᾽ αὐτὴν διευκρινίζεται ὅτι τὸ Πνεῦμα πνεῖ ὅπου θέλει ἀλλὰ αὐτὴ ἡ Ἐνέργειά Του εἶναι στενὰ συνδεδεμένη μὲ τὴν εἰς Χριστὸν Πίστη καὶ τὸ Ἅγιον Βάπτισμα.

Tί σημαίνει ἡ Κυριακή ρῆσις «τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰω. γ´8);

.        (…) Ἀφοῦ εἴδαμε τί λέγουν τό Εὐαγγέλιο καί οἱ Πατέρες περί τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἄς δοῦμε τί σημαίνουν καί τά Κυριακά λόγια «Τό Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ». Ἡ ὀρθόδοξη ἑρμηνευτική ἐπιβάλλει κάθε ἁγιογραφικό χωρίο νά τό βλέπουμε καί νά τό κατανοοῦμε στή συν­άφειά του.
.          Τά λόγια λοιπόν αὐτά λέγονται ἀπό τόν Κύριο πρός τό Νικόδημο στή νυκτερινή τους συνομιλία (Ἰω. γ´ 1-21). Κατ᾽ ἀρχάς ὁ Κύριος χωρίς περιστροφές τόν διδάσκει περί τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ λέγοντάς του:«Ἀμήν, ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Ὁ Νικόδημος μέ τόν κοσμικό του λογισμό τόν ἐρωτᾶ: «πῶς δύναται ἄνθρωπος γεννηθῆναι γέρων ὤν; μὴ δύναται εἰς τήν κοιλίαν τῆς μητρὸς αὐτοῦ δεύτερον εἰσελθεῖν καὶ γεννηθῆναι; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς. ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Ἀ παντᾶ λοιπόν ὁ Κύριος στήν ἀπορία τοῦ Νικοδήμου τονίζοντάς του ὅτι χωρίς τήν ἐν Χριστῷ ἀναγέννηση «ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος», δηλ. χωρίς τό ἅγιο Βάπτισμα, δέν μπορεῖ νά εἰσέλθει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί συνεχίζει: «τὸ γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκός σάρξ ἐστι, καὶ τὸ γεγεννημένον ἐκ Πνεύματος πνεῦμα ἐστί», ἐξηγώντας τίς συνέπειες τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως.
.        Ἐπειδή ὅμως ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς Κύριος εἶ δε ἀκόμα ἀποροῦντα τόν νυκτερινό του μαθητή, τοῦ ἐξηγεῖ μέ κάποια εἰκόνα τά τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «μὴ θαυμάσῃς ὅτι εἶπόν σοι, δεῖ ὑμᾶς γεννηθῆναι ἄνωθεν. τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ, καὶ τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἀκούεις, ἀλλ᾽ οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καὶ ποῦ ὑπάγει. οὕτως ἐστὶ πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Πνεύματος», δηλ. «ὁ ἄνεμος ὅπου θέλει φυσάει κι ἀκοῦς τή βοή του ἀλλά δέν ξέρεις ἀπό ποῦ ἔρχεται καί ποῦ πηγαίνει. Ἔτσι εἶναι καί καθένας ἀναγεννημένος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα»
.       Ἄς δοῦμε τώρα καί τούς ὀρθοδόξους ἑρμηνευτές. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τόν στίχο «ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» λέγει: «…λέγω ὡς ἀναγκαῖον εἶ ναι (ἐνν. τό Βάπτισμα) καὶ μηδὲ δυνατὸν ἄλλως σωθῆ ναι… ἡ μὲν γὰρ γηΐνη γέννησις ἡ κατά σάρκα ἀπὸ τοῦ χοὸς ἐστί… ἐκείνη δέ, ἐκ Πνεύματος οὖσα, ῥαδίως ἡμῖν τὰς ἁψίδας ἀναπετάννυσι τὰς ἄνω». Καί συνεχίζει ἀπευθυνόμενος πρός τούς κατηχουμένους: «Ἀκούσατε ὅσοι τοῦ φωτίσματος ἐστὲ ἐκτός, φρίξατε, στενάξατε, φοβερὰ γὰρ ἡ ἀπειλή, φοβερὰ ἡ ἀπόφασις. Οὔκ ἐστι, φησί, τὸν μὴ γεννηθέντα ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος εἰσελθεῖν εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐ ρανῶν, διότι τοῦ θανάτου φορεῖ ἔνδυμα, τὸ τῆς κατάρας, τὸ τῆς φθορᾶς, οὐδέπω τὸ Δεσποτικόν ἔλαβε σύμβολον, ξένος ἐστὶ καὶ ἀλλότριος, οὐκ ἔχει τὸ σύνθημα τὸ Βασιλικόν». Μεταφράζουμε: «Λέγω ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο τό Βάπτισμα καί δέν γίνεται ἀλλιῶς νά σωθεῖς. Ἡ μέν γήϊνη γέννηση, ἡ σαρκική, εἶναι ἀπό τό χῶμα, ἐκείνη δέ πού εἶναι ἐκ τοῦ Πνεύματος εὔκολα μᾶς ἀνοίγει τίς οὐράνιες ἁψίδες. Ἀ κοῦστε τα αὐτά ὅσοι εἶστε μακριά ἀπό τό Φώτισμα (τό ἅ γιο Βάπτισμα). Τρομάξτε, στενάξτε, γιατί ἡ ἀπειλή εἶ­ναι φοβερή, φο‚ερή καί ἡ ἀπόφαση. Δέν εἶναι δυνατόν ὁ μή ἀναγεννηθείς δι᾽ ὕδατος καί Πνεύματος νά εἰσέλθει στήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, γιατί φορεῖ τό ἔνδυμα τοῦ θανάτου, τό ἔνδυμα τῆς κατάρας, τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς. Δέν ἔλαβε ἀκόμα τό σύμβολο τοῦ Δεσπότου, εἶναι ξένος καί ἀλλότριος. Δέν ἔχει τό Βασιλικό γνώρισμα».
.       Ὥστε τό βάπτισμα εἶναι αὐτό πού ἀνοίγει τίς πύλες τοῦ οὐρανοῦ. Χωρίς αὐτό ὁ ἄνθρωπος εἶναι ντυμένος τό φό ρεμα τοῦ θανάτου, τῆς κατάρας καί τῆς φθορᾶς. Πολύ περισσότερο, ὁ ἀβάπτιστος καθήμενος ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου, εἶναι ἀδύνατον νά δεχθεῖ «σπινθήρα φωτός», «ἀ κτῖνα ζωῆς καί ἀληθείας» καί νά ἔλθει σέ ἐπαφή μέ τήν οὐράνια πραγματικότητα μέσα ἀπό θρησκεῖες δαιμονικές. Γι᾽ αὐτό ὁ Χρυσορρήμων ὁμιλεῖ γιά «φοβερά ἀπειλή» στερήσεως τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στήν περίπτωση τῆς μή «δι᾽ ὕδατος καὶ Πνεύματος» ἀναγεννήσεως. Λέγει κάτι πού σήμερα θά ἑρμηνευόταν ὡς ἄσκηση «τρομοκρατίας» κατά τῆς «ἐλευθέρας θρησκευτικῆς συνειδήσεως τοῦ ἀνθρώπου», ὡς πράξη ἀποκλεισμοῦ τοῦ ἄλλου. Ἀλλά ὁ Κύριός μας, ὁ σταυρωθείς καί ἀναστάς χάριν ἡμῶν γνωρίζει τήν ὀντολογική ἀδυναμία τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου καί δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο στήν ἡσυχία τοῦ θανάτου. Μέ ποικίλους τρόπους τόν ὁδηγεῖ στήν Ἀλήθεια καί τή Ζωή.
.        Παρόμοια λέγει καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στόν Γ´ Ἀντιρρητικό του λόγο πρός Ἀκίνδυνον: «Tίς δ᾽ οὐκ οἶδε τῶν μεμυημένων τὰ Χριστιανῶν καὶ τοῖς εὐαγγελικοῖς θεσπίσμασι συνετὴν ὑπεχόντων ἀκοὴν ὡς “τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Πνεύματος Πνεῦμά ἐστι” παρὰ τοῦ Κυρίου εἴρηται πρὸς τὸν Νικόδημον καὶ ὡς περὶ τῶν εἰς αὐτὸν πιστευόντων εἴρηται καὶ τῶν διὰ τοῦ εἰς αὐτὸν βαπτίσματος χάριτι γεγεννημένων ἐκ τοῦ Πνεύματος καὶ Πνεῦμα γεγονότων, δηλαδή πνευματικῶν, διὰ τῆς ἐκ τοῦ ἁγίου Πνεύματος υἱοθεσίας; Διὸ καὶ συνᾴδων τοῖς ἐκεῖ μικρὸν ἀνωτέρω εἰρημένοις, πρὸς τὸν αὐτὸν Νικόδημον λέγει προϊών. “μὴ θαυμάσῃς ὅτι εἶπον, δεῖ ὑμᾶς γεννηθῆναι ἄνωθεν. Τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ…”». Μετάφραση: «Ποιός ἀπό τούς μεμυημένους στή χριστια νική πίστη καί ἀπό ὅσους συνετά ἀκούουν τά εὐαγγελικά θε σπίσματα δέν γνωρίζει ὅτι τά λόγια: “τό γεγεννημένον ἐκ Πνεύματος Πνεῦμα ἐστί” λέχθηκαν πρός τό Νικόδημο γι᾽ αὐτούς πού πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν καί γι᾽ αὐτούς πού βαπτίσθηκαν σ᾽ Αὐτόν καί ἀναγεννήθηκαν ἐκ τοῦ Πνεύματος διά τῆς Χάριτος κι ἔγιναν Πνεῦμα δηλ. πνευματικοί διά τῆς υἱο θεσίας ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;Γι᾽ αὐτό συμφωνώντας καί μ᾽ αὐτά πού εἶπε λίγο πρίν, λέει στό Νικόδημο: μήν ἀπορεῖς πού σοῦ εἶπα ὅτι πρέπει νά ἀναγεννηθεῖτε. Τό Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ..» (ἀκολουθεῖ ἡ ἁγιογραφική συνέχεια).
.       Κι ἀπό τήν συνάφεια λοιπόν τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου κι ἀπό τήν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίων Πατέρων, εἶναι φανερό ὅτι ἡ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ πνεῦσις Του, σχετίζεται ἐδῶ μέ τή διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος ἀναγέννηση ὄχι μέ μιά ἀκαθόριστη πνοή τοῦ Παρακλήτου πού δίνει «ἐμπνεύσεις» καί «μεγαλειώδεις συλλήψεις» στίς διάφορες θρησκεῖες.
.        Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητο νά ἰδοῦμε καί τούς ἄλλους ἑρμηνευτές Πατέρες εἰδικώτερα γιά τό συγκεκριμένο χωρίο, «Τό πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ».
.        Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας σχολιάζοντας τό ὡς ἄνω χωρίο λέγει ὅτι ὁ Κύριός μας σάν πολύ καλός Διδάσκαλος χρησιμοποιεῖ τήν εἰκόνα τοῦ ἀνέμου ὡς παράδειγμα γιά νά φανερώσει «τοῦ μυστηρίου τὸν τύπον». Τό παράδειγμα αὐτό εἶναι ἕνας ἀπό τούς ποικίλους τρόπους μέ τούς ὁποίους «μεθοδεύει τῶν ἀκροωμένων τὸν νοῦν», καί συνεχίζει: «Τοῦτος ὁ ἄνεμος, πού βρίσκεται στόν κόσμο, στήν ἀτμόσφαιρα, πνέει παντοῦ, σ᾽ ὅλη τήν οἰκουμένη, τρέχει ὅπου θέλει καί ἡ παρουσία του γίνεται ἀντιληπτή μόνο μέ τό “χτύπημά” του, τό θόρυβό του. Ξεφεύγει μέν ἀπό τά μάτια ὅλων, ἀλλά καθώς ἔρχεται σέ ἐπαφή, σάν λεπτή αὔρα, μέ τά σώματα, δίνει κάποια αἴσθηση τῆς σύμφυτης σ᾽ αὐτόν, τῆς φυσικῆς ἐνεργείας πού τό χαρακτηρίζει. Ἔτσι —λέγει ὁ Κύριος στό Νικόδημο— πρέπει νά ἐννοήσεις τήν διά Πνεύματος ἀναγέννηση. Ἀπό τά μικρά παραδείγματα νά χειραγωγεῖσαι στά “μείζονα” καί νά χρησιμοποιεῖς σάν εἰκόνα τό λόγο μου, γιά νά ἐννοεῖς “τά ὑπέρ αἴσθησιν”». Μ᾽ αὐτή τήν εἰκόνα λοιπόν, ὁ Κύριος, κατά τόν ἅγιο Κύριλλο, θέλει νά δηλώσει τή μυστική καί ὑπερφυᾶ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
.        Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἑρμηνεύει τό ἴδιο χωρίο στήν συνέχειά του λέγοντας: «Ἀφοῦ δέν μπορεῖς νά ἑρμηνεύσεις, νά κατανοήσεις τήν ὁρμή καί τόν δρόμο πού ἀκολουθεῖ ὁ ἄ νεμος, ἄν καί τόν αἰσθάνεσαι μέ τήν ἀκοή καί τήν ἁφή, πῶς τολμᾶς νά περιεργάζεσαι τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;». Καί πιό κάτω συνεχίζει: «Ἡ φράση “τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ” ἐλέχθη πρός παράστασιν τῆς ἐξουσίας τοῦ Παρακλήτου κι αὐτό σημαίνει ὅτι… τήν ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος δέν μποροῦν νά τήν περιορίσουν οὔτε οἱ νόμοι τῆς φύσεως, οὔτε οἱ ὅροι τῆς σωματικῆς γεννήσεως, οὔτε ὁτιδήποτε ἄλλο παρόμοιο». Λέγει δέ ὁ ἱερός Πατήρ κάτι πολύ σημαντικό ὅτι δηλ. ἡ φράση «τὴν φωνήν αὐτοῦ ἀκούεις» εἰπώθηκε στό Νικόδημο περί τοῦ ἀνέμου. «Οὐ γὰρ ἄν, ἀπίστῳ διαλεγόμενος, καὶ οὐκ εἰδότι τοῦ Πνεύματος τὴν ἐνέργειαν, εἶπε “τὴν φωνήν αὐτοῦ ἀκούεις”».
.         Τί μᾶς λέγει ἐδῶ ὁ ἅγιος; Ὅτι ὁ Κύριος ἐπιμένει στό παράδειγμα τοῦ ἀνέμου, γιατί αὐτή μόνο τήν ἐμπειρία εἶχε ὁ Νικόδημος. Δέν τοῦ ὁμιλεῖ περί τῆς βιαίας πνοῆς τοῦ Παρακλήτου, διότι ὁ Νικόδημος ὡς «ἄπιστος», ἀφώτιστος, δέν γνωρίζει, δέν μπορεῖ νά «ἀκούσει» τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Κι ἄν ὁ νυκτερινός μαθητής τοῦ Χριστοῦ δέν γνωρίζει, ὡς ἄπιστος, τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πολύ περισσότερο οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ, ὁ Φραγκολατῖνος, ὁ λουθηροκαλβῖνος, ὁ Ἰνδουϊστής, ὁ Ἑβραῖος, ὁ Μουσουλμάνος δέν μποροῦν νά ἀπορροφήσουν ἀκτῖνες τῆς θείας ἀκτινοβολίας, καθό ἀβάπτιστοι καί ἀφώτιστοι. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ὁμιλεῖ κι αὐτός γιά τήν ἐξουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «Δέν νοιώθεις καμμιά αἰδώ», λέγει ὁ Θεολόγος στούς ἀρνητές τῆς θεότητος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «γιά τήν ἐξουσία τοῦ Πνεύματος, τό ὁποῖο πνέει σ᾽ ὅσους θέλει, ὅταν θέλει, ὅσο θέλει; Ἐπιδημεῖ στόν Κορνήλιο καί στούς ἀνθρώπους του πρό τοῦ Βαπτίσματος, σ᾽ ἄλλους μετά τό βάπτισμα διά τῶν Ἀποστόλων, ὥστε κι ἀπό τά δύο δηλ. κι ἀπό ὅσους ἐπιφοιτᾶ ὡς Δεσπότης, ὄχι δουλικά, κι ἀπό ὅσους ἐπιζητεῖται πρός τελείωση τοῦ βαπτίσματος νά μαρτυρεῖται ἡ θεότης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
.          Μέ τούς πυρίνους αὐτούς καί θεοπνεύστους λόγους του ὁ ἅγιος Γρηγόριος κηρύττει τήν θεότητα καί κυριότητα, τήν ἐξουσία καί ἐλευθερία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μήπως μέ ὅσα λέγει περί τῆς ἐπιδημίας Του στόν Κορνήλιο πρό τοῦ βαπτίσματος ὁ ἅγιος Γρηγόριος θέλει νά πεῖ ὅτι τό Παράκλητον Πνεῦμα ἐνεργεῖ χωρίς τήν εἰς Χριστόν πίστη, χωρίς τήν Ἐκκλησία; Mήπως τό Ἅγιο Πνεῦμα δρᾶ ἀνεξάρτητο, ἔχει τό δικό Του ἔργο, τήν δική Του Οἰκονομία; μήπως τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους ἀπαραιτήτως στόν Χριστό; Μήπως ἐνεργεῖ δίνοντας «ἐκπληκτική δύναμη πίστεως — δηλαδή σχέσεως ἀνάμεσα στόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο», χωρίς αὐτή ἡ πίστη νά εἶναι ἡ πίστις στόν ἐν Τριάδι Θεό; (…) Ἁπλῆ ἀνάγνωση τῶν ἀνωτέρω περικοπῶν πείθει τόν ἀναγνώστη ὅτι ἡ πίστις ὅλων τῶν ἀνωτέρω προσώπων δέν εἶναι ψυχολογικῆς τάξεως δύναμη στρεφομένη σέ κάποιο Θεό, ἀλλά πίστις στόν Χριστό, δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δωρημένη ἐκ τοῦ Πατρός τῶν φώτων, λόγῳ τῆς ἀγα θῆς τους προαιρέσεως. Συγκεκριμένα ὁ Κορνήλιος, ὅπως λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος «οὔκ ἐστι Ἰουδαῖος, οὐδὲ ζῶν κατὰ νόμον, ἀλλ᾽ ἤδη προειλήφει τήν ἡμετέραν πολιτείαν» δηλ. δέν εἶναι Ἰουδαῖος, οὔτε ζεῖ σύμφωνα μέ τόν Νόμο ἀλλά ἤδη ἀκολουθοῦσε τήν Χριστιανική πολιτεία (ζωή)». Προσευχόταν λοιπόν στόν Θεό κι ὄχι στούς θεούς τῶν εἰ δώλων, ἀναζητώντας τον. Ἔτσι ὁ Τριαδικός Θεός βλέπον τας τήν ἀγαθή προαίρεσή του ἀποστέλλει ἄγγελο γιά νά τόν φέρει σέ ἐπαφή μέ τόν Πέτρο καί δι᾽ αὐτοῦ νά γνωρίσει τόν Χριστό. Κατά τήν ἐπικοινωνία μαζί του, ἀκούει τό κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου περί τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας καί γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν πού δίδεται διά τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ σ᾽ ὅσους πιστεύσουν σ᾽ Αὐτόν.
.        Κι ἐνῷ μιλοῦσε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος «ἐπέπεσε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐπί πάντας τοὺς ἀκούοντας τὸν λόγον» καί «οἱ ἐκ περιτομῆς πιστοὶ …ἤκουον …αὐτῶν λαλούντων γλώσσαις καὶ μεγαλυνόντων τὸν Θεόν». (Πράξ. ι´ 44-46) Γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «…ἐπειδή τὴν διάνοιαν αὐτῶν ἔδειξαν θαυμαστὴν οὖσαν καὶ τῆς διδασκαλίας ἀρχὴ γέγονε, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι πάντως τὸ βάπτισμα ἄφεσίς ἐστιν ἁμαρτημάτων, τότε ἐπῆλθε τὸ Πνεῦμα». Πίστευσαν λοιπόν στήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, στήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν διά τοῦ βαπτίσματος καί τότε ἐπέπεσε τό Ἅγιο Πνεῦ μα. Ἔτσι λοιπόν ἡ χάρις ἐπῆλθεν στούς πιστεύσαν τας στόν Χριστό. Καί γιατί πρό τοῦ Βαπτίσματος;«Ἐκ περιουσίας παρά τοῦ Θεοῦ, ἵνα δειχθῇ καὶ ἡ ἀρχὴ οὐ παρὰ τοῦ Ἀποστόλου» δηλ. ἐπιπλέον, μέ ἀφθονία (ἐδόθη τό Ἅγιο Πνεῦμα) ἀπό τόν Θεό γιά νά ἀποδειχθεῖ ὅτι ἡ ἀρχή τῆς κλήσεως τῶν Ἐθνῶν δέν ἔγινε ἀπό τόν Ἀπόστολο, ἀλλά ἀπό τόν Θεό. Ἦταν δηλαδή ἡ ἔλευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἕνα θαυμαστό σημεῖο, πρίν ἀπό τό Βάπτισμα, γιά νά φανεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στούς ἐκ περιτομῆς Χριστιανούς καί νά δοθεῖ ἔτσι ἕνα ἀκαταμάχητο ἐπιχείρημα στόν Πέτρο κατά τήν ἀπολογία του πρός αὐτούς.
.        Παράλληλα ἀποδεικνύεται ἡ ἐξουσία καί ἡ Θεότης τοῦ Παρακλήτου, τό ὁποῖο δρᾶ πρό τοῦ Βαπτίσματος ὄχι ὅ μως ἀνεξάρτητα ἀπ᾽ αὐτό. Γι᾽ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο ἀκολουθεῖ ἀμέσως τό ἅγιο Βάπτισμα. Γράφεται στήν συνέχεια τῶν Πράξεων: «τότε ἀπεκρίθη Πέτρος· μήτι τὸ ὕδωρ δύναται κωλῦσαι τοῦ μὴ βαπτισθῆναι τούτους, οἵτινες τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔλαβον ὡς καὶ ἡμεῖς; προσέταξεν δὲ αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ βαπτισθῆναι» (Πράξ. ι´ 47-48). Ἄν δεχθοῦμε ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χωρίς τήν πίστη στόν Χριστό, χωρίς τόν Χριστό, ἐνέργεια πού φωτίζει καί δίνει κοινές ἐμπειρίες σέ ἀπίστους καί χριστιανούς (κι αὐτό δεχόμαστε ἄν πιστέψουμε ἀπορρόφηση ἀκτίνων τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἀπό τίς θρησκεῖες-μπαταρίες(!), ἀπό τίς θρησκεῖες πού μάλιστα μάχονται τόν Χριστό καί κατασφάζουν τούς Χριστιανούς) τότε διασπᾶμε τό Μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀφοῦ οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες εἶναι κοινές, εἶναι τῆς φύσεως τοῦ Θεοῦ, εἶναι καί τῶν τριῶν θεαρχικῶν Ὑποστάσεων.
.         Ἐν πάσῃ περιπτώσει τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ἔχει καμμιά ἀπολύτως σχέση, ὅπως ἀπεδείχθη ἀπό τίς προηγούμενες πατερικές καί ἁγιογραφικές μαρτυρίες, μέ «τίς ὑψηλότερες θρησκευτικές ἐμπνεύσεις τῆς ἀνθρωπότητος». Φωτίζει ὁ Χριστός «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω. α´ 9) γιά νά τόν ὁδηγήσει στό Φῶς τῆς Βασιλείας του. «Κέκληται γὰρ τῶν ἐθνῶν ἡ πληθὺς οὐ διὰ τῆς τοῦ νόμου παιδαγωγίας, οὐ διὰ προφητῶν ἁγίων· ἀγείρει δὲ μᾶλλον αὐτὰ θεία καὶ ἀπόρρητος χάρις νοερῶς ἐλλάμπουσα καὶ τῆς διὰ Χριστοῦ σωτηρίας ἐντιθεῖσα τὴν ἔφεσιν», γράφει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Μετάφραση: «ἔ χει κληθεῖ (στή σωτηρία) τό πλῆθος τῶν ἐθνῶν ὄχι μέ τήν παιδαγωγία τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου οὔτε διά τῶν ἁγίων προφητῶν. Τά διεγείρει μᾶλλον ἡ θεία καί ἀπόρρητη χάρις πού λάμπει νοερά καί βάζει μέσα τους τήν ἐπιθυμία τῆς σωτηρίας διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Τό Ἅγιο Πνεῦμα φωτίζει τά ἔθνη, γιά νά τά ὁδηγήσει στήν σωτηρία μόνο διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, βγάζοντάς τα ἀπό τήν πλάνη καί τό σκότος τῶν ψευδοθρησκειῶν τους. Δέν ρίχνει τό φῶς του μέσα στήν λατρεία τῶν εἰδώλων (δαιμόνων) στό ἀκάθαρτο Ἰσλάμ ἤ κατά τήν διάρκεια τοῦ γκουρουϊστικοῦ διαλογισμοῦ κ.λ.π.
.          Βλέποντας τήν προαίρεση τοῦ κάθε ἀνθρώπου, πονών τας τόν «κατ᾽ εἰκόνα» Του πλασθέντα ἄνθρωπον τόν φωτίζει γιά νά τόν ὁδηγήσει σέ κοινωνία μαζί Του. Δέχεται τήν δίψα του, τήν ἀναζήτησή του καί ὅπως ἔκαμε μέ τόν Κορνήλιο τόν δέχεται εἰς τούς κόλπους Του, εἰς τήν Ἐκκλησία Του. Ἔτσι κάμει καί σήμερα ὁδηγώντας, Φράγκους, μουσουλμάνους, Ἰνδουϊστές, ἀφοῦ ἀρνηθοῦν τήν πλάνη τους, στήν κοινωνία τοῦ Σώματός Του. Ἔξω ἀπό αὐτήν τήν ἐν Τριάδι ζωή ὑπάρχει τό βαθύ σκότος τῆς ἀποστασίας, ἡ χώρα καί ἡ σκιά τοῦ θανάτου.
.           Τό τί θά κάμει ὁ Θεός γιά τούς ἀβαπτίστους μᾶς τό λέει στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ Ἀπ. Παύλου. Θά κρι θοῦν κατά τό νόμο πού εἶναι γραμμένος στίς καρδιές τους, ὡς πλασθέντες κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ «συμμαρτυρούσης αὐ τῶν τῆς συνειδήσεως» (Ρωμ. β´ 14-16). Πουθενά δέν γράφεται ὅτι θά κριθοῦν σύμφωνα μέ τίς «θρησκευτικές τους ἐμπειρίες», τήν «προφητική ἐνόραση» ἤ «τούς πνευματικούς θησαυρούς πού ἔχουν διατηρήσει». Ὅλα αὐτά εἶ ναι ὄχι μόνο ἄχρηστα ἀλλά καί δαιμονικά, ὅπως ἀπεδείχθη.

Πηγή: http://christianvivliografia.wordpress.com/

ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΚΑΤΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΚΑΡΤΩΝ ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΑΝΩ ΤΩΝ 3.000 ΕΥΡΩ

 

Νά ἀκυρωθεῖ ὡς ἀντισυνταγματική ἡ ὑπουργική ἀπόφαση που ὑποχρεώνει γιά το τρέχον ἔτος νά γίνονται ὅλες οἱ συναλλαγές ἄνω τῶν 3.000 εὐρώ (και από το 2012 ἄνω τῶν 1.500 ευρώ) μέσῳ πιστωτικῶν καρτῶν, τραπεζικῶν λογαριασμῶν καί ἐπιταγῶν, ἐπιδιώκει προσφυγή πού κατατέθηκε στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας.

Σύμφωνα με τους προσφεύγοντες έλληνες υπηκόους, κατοίκους στην Ελλάδα και στο ...εξωτερικό (Βέλγιο), η νέα υπουργική απόφαση του υπουργείου Οικονομικών και ο σχετικός νόμος 3842/10, που επέβαλε το μέτρο πληρωμής μέσω τραπεζών ανάλογα με το ύψος των…… συναλλαγών, παραβιάζει τις συνταγματικές διατάξεις που κατοχυρώνουν την ελεύθερη συμμετοχή στην οικονομική ζωή και την ελευθερία των συμβάσεων.

Οι προσφεύγοντες τονίζουν ότι δεν είναι δυνατό να υποχρεώνονται να συνάπτουν συμβάσεις με τράπεζες, σημειώνοντας ότι η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση κατέδειξε ότι οι συναλλαγές με τράπεζες ενέχουν κινδύνους σε ενδεχόμενο υπερημερίας ή αδυναμίας εξόφλησης.

Πηγή :http://orthodox-watch.blogspot.com/

 http://hellenicspace.wordpress.com/2011/04/28/προσφυγή-στο-στε-κατά-της-φοροκάρτας

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=13&t=5537 

ΠPOΛEΓOMENA TOY KANONOΣ TOY ΠAΣXA (Ἁγ. Nικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου)

 Ἁγ. Nικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

ΠPOΛEΓOMENA
TOY KANONOΣ TOY ΠAΣXA

(«Ἑορτοδρόμιον», ἔκδ. Σκουρταίων, ἐν Bενετίᾳ 1835)

.           Ἂν χθὲς ἀδελφοί, συνετάφημεν μὲ τὸν Xριστὸν διὰ τῆς ἐξηγήσεως τοῦ εἰς τὴν θεόσωμον ταφὴν αὐτοῦ μελουργηθέντος Kανόνος ὑπὸ τοῦ θείου Kοσμᾶ, πῶς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συναναστηθῶμεν σήμερον μὲ τὸν ἀναστάντα Xριστὸν διὰ τῆς διηγήσεως τοῦ εἰς τὴν ἀνάστασιν αὐτοῦ μελουργηθέντος Kανόνος ὑπὸ τοῦ θείου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ; Kαὶ ἂν ἐχθὲς διὰ τοῦ Ἱεράρχου Kοσμᾶ ὡς ἄλλος Ἀριμαθαῖος Ἰωσήφ, ὁ Nικόδημος ἐνταφιάσαμεν τὸν γλυκύν μας Ἰησοῦν, καὶ μὲ τὸ καθαρὸν σινδόνι περιεστείλαμεν αὐτόν, καὶ μὲ τὸ μίγμα τῆς σμύρνης καὶ τῆς ἀλόης ἀλείψαμεν, πῶς δὲν εἶναι δίκαιον καὶ σήμερον διὰ τοῦ πρεσβυτέρου Ἰωάννου ὡς ἄλλη τις Mαρία Mαγδαληνή, ἡ Σαλώμη νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὸ μνῆμα τοῦ ζωοδότου μὲ τὰ μῦρα τῶν ἀρετῶν καὶ ἀρώματα, ἵνα καὶ τῆς τῶν Ἀγγέλων ὀπτασίας ἀξιωθέντες ὑπαντήσωμεν τὸν ἀναστάντα Xριστόν, καὶ ἀκούσωμεν ἐκ τοῦ γλυκυτάτου αὐτοῦ στόματος τὴν παμφιλτάτην ἐκείνην καὶ χαροποιὰν φωνὴν τὴν λέγουσαν: «Xαίρετε»; «Ἰδοὺ γάρ, φησίν, ὁ Ἰησοῦς ἀπήντησεν αὐταῖς λέγων· Xαίρετε» (Mατθ. κη´ 9), ὁ πῶς δὲν χρεωστοῦμεν νὰ δράμωμεν καὶ ἡμεῖς εἰς τὸν θεοδόχον τάφον ὡς ὁ Πέτρος καὶ Ἰωάννης διὰ τῆς Πράξεως καὶ Θεωρίας, ἵνα εἰδῶμεν τὰ ὀθόνια καὶ τὸ σουδάριον κενὰ καὶ εὔκαιρα, καὶ δι᾽ αὐτῶν πληροφορηθῶμεν τὴν ἀνάστασιν τοῦ Kυρίου;
.          Kαθὼς γὰρ ἠκολουθήσαμεν χθὲς καὶ προχθὲς εἰς τὰ ταπεινὰ καὶ λυπηρὰ τοῦ Kυρίου· οὕτως εἶναι πρέπον νὰ ἀκολουθήσωμεν καὶ σήμερον εἰς τὰ ὑψηλὰ αὐτοῦ καὶ χαρμόσυνα· καὶ καθὼς εἴδομεν αὐτὸν κρεμάμενον ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, καρφωνόμενον χεῖρας καὶ πόδας, ποτιζόμενον ὄξος καὶ χολήν, στεφανούμενον μὲ ἀκάνθας, κεντούμενον μὲ λόγχην καὶ τὸ πρόσωπον ἔχοντα ἄτιμον καὶ ἐκλεῖπον παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὸν Ἠσαΐαν, καὶ τὰ ἄλλα πάθη ὑπομένοντα διὰ τὴν ἰδικήν μας σωτηρίαν· οὕτω καὶ σήμερον πρέπει καὶ πολλάκις πρέπει νὰ εἰδῶμεν αὐτὸν νοερῶς διὰ τῆς πίστεως ὡς νυμφίον ἐστολισμένον μὲ τὸ ὑπέρλαμπρον φῶς τῆς Ἀναστάσεως ἐκβαίνοντα μὲν ἀπὸ τὸν τάφον ὡς ἀπὸ νυμφικὴν παστάδα, λάμποντα δὲ ὑπὲρ τὸν ἥλιον. Διὰ τοῦτο ἂς ἀκολουθήσωμεν, ἀδελφοί, εἰς τὴν ἱερὰν μοῦσαν τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τὸν χαριτώνυμον Ἰωάννην, τὸν διὰ τὴν ἐπανθοῦσαν αὐτῷ χάριν καὶ εὔροιαν τῆς εὐγλωττίας ἐπονομασθέντα Xρυσορρόαν· ἂς ἀκολουθήσωμεν, καὶ ἂς ἑρμηνεύσωμεν τὸν εἰς τὴν λαμπρὰν Ἀνάστασιν τοῦ Kυρίου μελουργηθέντα Kανόνα του.

 ᾨδή α´. Ἦχος α´.

Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν λαοί,
Πάσχα Kυρίου Πάσχα·
ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωὴν καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν,
Xριστὸς ὁ Θεὸς ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ἄδοντας. 

.      Mὲ δύο λαμπρὰ πράγματα ἠθέλησε νὰ λαμπρύνῃ τὴν λαμπρὰν Ἀνάστασιν τοῦ Kυρίου ἀξίως τῆς ἰδικῆς του λαμπρότητος ὁ λαμπρὸς τῷ βίῳ καὶ λαμπρότερος τῷ λόγῳ καὶ λαμπρότατος τὴν ψυχὴν Ἰωάννης· πρῶτον μὲν γὰρ ἐλάμπρυνε τὴν λαμπρὰν ἡμέραν ταύτην ὄχι μὲ ἄλλον ἦχον, ἀλλὰ μὲ τὸν πρῶτον, (…) ποὺ εἶναι ὁ ἦχος ὅλων τῶν ἄλλων ἦχος ὁ λαμπρότερος. Δεύτερον δὲ ἐλάμπρυνε τὴν Λαμπρὰν ὁ λαμπρὸς μελωδὸς μὲ τὰς λαμπρὰς ρήσεις, λαμπρῶς τὸ λαμπρὸν τῆς λαμπρᾶς ἡμέρας συγκροτῆται μέλος κατὰ τὴν δὶς διὰ πασῶν συμφωνίαν (…) Kαὶ τὸ θαυμαστὸν εἶναι ὅτι ὄχι μόνον τὰς ὑποθέσεις ἐκ τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου λαμβάνει ἀλλὰ καὶ αὐτολεξεὶ τὰς ἐκείνου  μεταχειρίζεται  λέξεις (…),  ἐξηγῶν τί θέλει νὰ εἰπῇ Πάσχα, οὕτω λέγει: «Δηλοῖ  δὲ ἡ φωνὴ Πάσχα τὴν διάβασιν, ἱστορικῶς μὲν διὰ τὴν ἐξ Aἰγύπτου πρὸς τὴν Xαναναίαν φυγὴν καὶ μετανάστασιν, πνευματικῶς δὲ διὰ τὴν ἐκ τῶν κάτω πρὸς τὰ ἄνω καὶ εἰς τὴν γῆν τῆς Ἐπαγγελίας πρόοδον καὶ ἀνάβασιν».(…)
.        Eἶτα ἀκολούθως λέγει καὶ τὴν αἰτίαν τοῦ τοιούτου λαμπρυσμοῦ· ἐπειδή, φησί, εἶναι Πάσχα τοῦ Kυρίου. Διπλασιάζει δὲ τὴν λέξιν Πάσχα ὁ Mελωδὸς διὰ νὰ δείξῃ τὸ περιχαρὲς τῆς ψυχῆς του· οἱ γὰρ ἔχοντες χαρὰν διπλασιάζουσιν ἐκεῖνα τὰ πράγματα καὶ ὀνόματα διὰ τὰ ὁποῖα χαίρουσιν, ἐκ τῆς  ὑπερβαλλούσης χαρᾶς εἰς τοῦτο κινούμενοι (…) Eἶτα ἀκολούθως φέρει ὁ Mελωδὸς τὴν ἐξήγησιν τῆς λέξεως “Πάσχα”, τὴν ὁποίαν βάλλει ὡς αἰτίαν διὰ τὴν ὁποίαν πρέπει νὰ λαμπρυνθῶμεν καὶ λέγει: Δικαίως ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ λαμπρυνώμεθα σήμερον καὶ τὸ Πάσχα νὰ πανηγυρίζωμεν, ἐπειδὴ ὁ Δεσπότης Xριστὸς δὲν διεπέρασεν ἡμᾶς ἀπὸ γῆν εἰς γῆν, ἤγουν ἀπὸ τὴν γῆν τῆς Aἰγύπτου εἰς τὴν γῆν τῆς Ἐπαγγελίας, καὶ ἀπὸ κατοικούμενον τόπον εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Σινᾶ, καθὼς τὸν παλαιὸν Ἰσραήλ διεπέρασεν, ἀλλὰ διεπέρασεν ἡμᾶς ἀπὸ τὸν θάνατον εἰς τὴν ζωήν, καὶ ἀπὸ τὴν γῆν καὶ τὰ ἐπίγεια διεβίβασεν ἡμᾶς εἰς τὸν Oὐρανὸν καὶ τὰ ἐπουράνια (…)  Ἡ αἰσθητὴ διάβασις ἐκείνη τῶν Ἰσραηλιτῶν ἦταν τύπος τῆς νοητῆς ἡμῶν διαβάσεως (…)
.          Ὡραῖα δὲ εἶναι καὶ πανηγυρικὰ τὰ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πάσχα ἐγκώμια Ἰωσὴφ τοῦ Bρυεννίου λέγοντος: «Πάσχα διάβασις ἀπὸ τοῦ σκότους εἰς φῶς· Πάσχα ἐξέλευσις ἀπὸ τοῦ ᾍδου εἰς γῆν· Πάσχα ἀνάβασις ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τοὺς Oὐρανούς· Πάσχα μετάβασις ἀπὸ θανάτου εἰς τὴν ζωήν· Πάσχα ἀνάστασις τῶν πεπτωκότων βροτῶν· Πάσχα ἀνάκλησις τῶν ἐξορίστων Ἐδέμ· Πάσχα ἀνάρρυσις τῶν αἰχμαλώτων φθορᾷ· Πάσχα πιστῶν ἡ ὄντως ζωή· Πάσχα παντὸς τοῦ κόσμου τρυφή· Πάσχα Tριάδος θείας τιμή. Ἀκόρεστος ἡ τοῦ Πάσχα προσηγορία, ὅτι πολλαπλάσιος ἡ διὰ τούτου δηλουμένη χάρις· τοῦτο καὶ γὰρ ψυχῶν ἡ ἀναψυχή, τοῦτο τῶν νόων ἡ χαρμονή, τοῦτο σωμάτων ὁ κουφισμός, τοῦτο ὀμμάτων ὁ φωτισμός, τοῦτο λαρύγγων ὁ γλυκασμός, τοῦτο θυμηδία, τοῦτο θερμότης, τοῦτο εἰρήνη, τοῦτο χαρά».

Πηγή-Στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

Αναστάσιμο Μήνυμα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου

Τέκνα και αδελφοί μου εν Χριστώ αγαπημένοι, Χριστός Ανέστη!! Το ανέσπερο φως της Αναστάσεως φωταγωγεί σήμερα την Οικουμένη. «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Οι δυνάμεις της φθοράς και οι εργάτες της ανομίας έχασαν την πολυτέλεια των σκοτεινών ορμητηρίων τους. Η αλήθεια νίκησε το ψέμα και ο θάνατος έχασε την εξουσία του. «Που σου θάνατε το κέντρον;» «που σου θάνατε το νίκος;» δικαιούται να ρωτά με υπερηφάνεια και ο ταπεινότερος των ανθρώπων. Οι πανηγυρισμοί για την «εορτή των εορτών»∙ Η χαρά της «πανηγύρεως των πανηγύρεων»∙ Το ευλογημένο Πάσχα που θριαμβευτικά εορτάζει η απανταχού της γης Χριστιανοσύνη γεμίζει τις καρδιές μας με ελπίδα και δύναμη. Το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού νοηματοδοτεί τη ζωή μας κάνοντας ορατή και βέβαιη την προοπτική της «άλλης βιοτής της αιωνίου». Όμως δεν κρύβει από τα μάτια μας το ότι ζούμε συγχρόνως σε ένα κόσμο πεπτωκότα. Σε ένα κόσμο που έχει ξεπέσει από αυτό που ήταν όταν πλάστηκε. Σε ένα κόσμο όπου κυριαρχεί το οργανωμένο ψέμα. Σε μια κοινωνία όπου δεσπόζει η εξωραϊσμένη υποκρισία, ο φίλαυτος ατομικισμός και η υποδούλωση στον φθοροποιό υπερκαταναλωτισμό. Μια κοινωνία όπου η απληστία και ο εγωκεντρισμός έγιναν πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Ιδού λοιπόν γιατί ο εορτασμός του Πάσχα δεν επιτρέπεται, όσο ποτέ άλλοτε, να περιοριστεί σε εθιμοτυπικές εκδηλώσεις αλλά πρέπει να είναι πρόκληση για αφύπνιση και πρόσκληση σε μια νέα πορεία ζωής. Μια πορεία όπου η ευλογία της Αναστάσεως του Χριστού να είναι η κινητήρια δύναμη του προσωπικού και του κοινωνικού μας βίου. Η νωπή ακόμα εμπειρία όσων βιώσαμε στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας των Παθών του Κυρίου υπενθυμίζει με το πιο εμφαντικό τρόπο, ότι φαινόμενα τόσο γνώριμα στον σύγχρονο βίο: οι μικρότητες, οι δολοπλοκίες, ο φθόνος, η αδικία, ο κατατρεγμός των αδυνάτων, ο ξενιτεμός, ο εξευτελισμός του ανθρώπου, τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα και τόσα άλλα οδυνηρά χαρακτήρισαν τις συνθήκες και τον τρόπο όσων κινήθηκαν γύρω και εναντίον του Ιησού. Όμως Πάσχα σημαίνει «πέρασμα». Σημαίνει «διάβαση» σημαίνει «έξοδος». Στην Παλαιά διαθήκη η λέξη Πάσχα χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει την έξοδο και την απελευθέρωση του Ισραηλιτικού λαού από την αιγυπτιακή σκλαβιά. Μετά την Ανάσταση του Χριστού, Πάσχα σημαίνει την έξοδο από τη σκλαβιά του θανάτου στην ελευθερία της όντως ζωής. Το πέρασμα προς την ελευθερία «εις ην Χριστός ημάς ηλευθέρωσεν». Δηλώνει τη μεταμόρφωση της σταυρικής δοκιμασίας σε αναστάσιμη χαρά. Πάσχα σημαίνει ότι κάθε είδος θλίψης που επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας έχει κάποιο νόημα. Και αν σταθούμε σωστά, γενναία, με πίστη στον Θεό και εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του, σύντομα θα φανεί και η διέξοδος. Να γιατί σε καιρούς δύσκολους, όπως στις μέρες μας, η Εκκλησία οφείλει να γρηγορεί και να προσεύχεται, ώστε να μπορεί, με τη Χάρη του θεού, να διαγιγνώσκει τα σημεία των καιρών και να ειδοποιεί έγκαιρα και πρόωρα για το που οδηγούν οι λανθασμένες επιλογές. Σε αυτές τις περιπτώσεις η Εκκλησία έχει χρέος να καλεί τον λαό του Θεού σε εγρήγορση και αντίσταση εναντίον κάθε είδους φθοράς και ευτελισμό του ανθρωπίνου προσώπου και απαξιώσεως  των ουσιωδών του κοινού βίου. Η προφητική διακονία της Εκκλησίας οφείλει να κρατά σε περιόδους κρίσεως ζωντανή την ελπίδα προβάλλοντας τη δύναμη της Αναστάσεως. Αδελφοί και τέκνα μου εν Χριστώ αγαπημένα, Πάσχα σημαίνει κλήση για έξοδο από την επικράτεια της απελπισίας στο φως της ελπίδας. Σημαίνει να διαβούμε πέρα από τις κτιστές ψεύτικες βεβαιότητες και να εμπιστευτούμε τη ζωή μας στον Αναστημένο Χριστό. Σημαίνει την υπέρβαση του ψεύδους και την επικράτηση της αλήθειας. Σημαίνει ότι είναι καιρός να αναζητήσουμε τρόπους πνευματικής αφύπνισης και καλλιέργειας που θα μας θωρακίσουν απέναντι στην καταλυτική δύναμη της παρακμής. Πάσχα σημαίνει την απελευθερωτική διάβαση από τον τρόπο της απλής επιβίωσης που σκιάζει τρομακτικά ο θάνατος στον ευλογημένο χώρο της αναστημένης ζωής. Χαίρετε λοιπόν και μην αγωνιάτε. Ο Χριστός είναι αναστημένος. Η ζωή νίκησε τον θάνατο και η εν Χριστώ ελπίδα φωτίζει με το φως της Αναστάσεως τη ζωή μας. Καλό Πάσχα σε όλους και στον καθένα προσωπικά! Χριστός ανέστη! Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Πηγή:http://www.archdiocese.gr/

ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ !

Σημ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: ΔΟΞΑΣΤΕ ΤΟΝ !

 .        Δημοσιεύματα στὸν ἡμερήσιο τύπο καὶ τὸ διαδίκτυο ἀναφέρουν τὴν πληροφορία ὅτι τὸ Δημοτικὸ Συμβούλιο τοῦ Δήμου Ἀθηναίων μετὰ ἀπό… πρόταση τοῦ Δημάρχου κ. Καμίνη ἀποφάσισε ὁ ραδιοφωνικὸς σταθμὸς 9,84 νὰ μὴ μεταδώσει τὴν Ἀναστάσιμη Λειτουργία, γιὰ νὰ μὴ προσβληθεῖ τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα τῶν μουσουλμάνων καὶ ἀλλοθρήσκων μεταναστῶν, νομίμων καὶ παρανόμων.
.        Τὰ «Ἐπίκαιρα» ἐρωτοῦν μέσῳ τῆς ἀνάρτησης τὸν κ. Δήμαρχο ἐὰν ἰσχύει μία τέτοια ἀπόφαση ποὺ ἀγνοεῖ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν καὶ τὶς θρησκευτικὲς καὶ κοινωνικές τους παραδόσεις καὶ ἀποκαλύπτει ἕναν δήμαρχο ποὺ οὔτε οἱ ἴδιοι οἱ ψηφοφόροι του δὲν θὰ ἀναγνωρίζουν.
.         Ὁ σεβασμὸς τῶν θρησκευτικῶν δικαιωμάτων καὶ ἡ ὑπεράσπιση τῆς ἀνεξιθρησκείας δὲν ἐπιτυγχάνεται ἀπὸ τὴν ἀπαγόρευση προβολῆς τῆς παράδοσης αἰώνων, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀνοχὴ ἔνθεν καὶ ἔνθεν τῶν πολιτισμικῶν καὶ θρησκευτικῶν ἰδιαιτεροτήτων, πολλῷ μᾶλλον, ὅταν πρόκειται γιὰ μία χώρα ὅπου πάνω ἀπὸ τὸ 90 % εἶναι χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι ποὺ ἀκολουθοῦν κατανυκτικὰ τὶς παραδόσεις τοῦ Ἁγίου Πάσχα, ὅπως συμβαίνει στὶς μουσουλμανικὲς χῶρες μὲ τὸ Ραμαζάνι.

ΠΗΓΗ: http://www.epikaira.gr/

Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία

π. ᾿Αλέξανδρος Σμέμαν Μ. Δευτέρα, Μ. Τρίτη, Μ. Τετάρτη: Τό τέλος («Μικρό ᾿Οδοιπορικό τῆς Μεγάλης ῾Εβδομάδος»)

Αυτές οι τρεις ημέρες, τις οποίες η Εκκλησία ονομάζει Μεγάλες και Άγιες, έχουν, μέσα στο λειτουργικό κύκλο της Μεγάλης Εβδομάδας, ένα καθοριστικό σκοπό. Τοποθετούν όλες τις ιερές ακολουθίες στην προοπτική του Τέλους, μάς υπενθυμίζουν το εσχατολογικό νόημα του Πάσχα. 

Συχνά η Μεγάλη Εβδομάδα χαρακτηρίζεται σαν περίοδος γεμάτη με «ωραιότατες παραδόσεις» και «έθιμα», σαν ξεχωριστό τμήμα του εορτολογίου μας. Τα ζούμε όλα αυτά από την παιδική μας ηλικία σαν ένα ελπιδοφόρο γεγονός που γιορτάζουμε κάθε χρόνο, θαυμάζουμε την ομορφιά των ακολουθιών, τις επιβλητικές πομπές και προσβλέπουμε με κάποια ανυπομονησία στο Πασχαλινό τραπέζι... Και ύστερα, όταν όλα αυτά τελειώσουν, ξαναρχίζουμε την κανονική μας ζωή.

Αλλά άραγε καταλαβαίνουμε πως όταν ο κόσμος αρνήθηκε τον Σωτήρα του, όταν ο Ιησούς «ήρξατο αδημονείν» και έλεγε: «περίλυπος εστιν η ψυχή μου έως θανάτου», και όταν πέθανε στο Σταυρό, τότε η «κανονική ζωή» σταμάτησε; Δεν είναι πια δυνατόν να υπάρξει «κανονική ζωή» γιατί ακριβώς αυτοί που φώναζαν «Σταύρωσον Αυτόν!», αυτοί που Τον έφτυναν και Τον κάρφωναν στο Σταυρό ήταν... «κανονικοί άνθρωποι». Τον μισούσαν και Τον σκότωσαν ακριβώς γιατί τους τάραξε, τους χάλασε την «κανονική» ζωή τους. Και ήταν πραγματικά ένας τέλεια «κανονικός» κόσμος αυτός που προτίμησε το σκοτάδι και το θάνατο από το φως και τη ζωή... Με το θάνατο όμως του Χριστού ο «κανονικός» κόσμος και η «κανονική» ζωή καταδικάστηκαν αμετάκλητα. Ή μάλλον, θα λέγαμε ότι αποκαλύφθηκε η αληθινή, η ανώμαλη φύση τους, η ανικανότητά τους να δεχθούν το Φως, αποκαλύφθηκε η τρομερή δύναμη του κακού μέσα τους. «Νυν κρίσις εστιν του κόσμου τούτου, νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω». (Ιω. 12, 31). 

Το Πάσχα σημαίνει το τέλος «αυτού του κόσμου». Με το Θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού συντελέστηκε αυτό το τέλος, που μπορεί να διαρκέσει εκατοντάδες αιώνες, χωρίς να αλλοιώνει τη φύση του χρόνου τον οποίο ζούμε σαν «έσχατο καιρό». «Και οι χρώμενοι τω κόσμω τούτω ως μη καταχρώμενοι, παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου.» (Α’ Κορ. 7, 31). 

Η λέξη Πάσχα σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Η γιορτή της Διάβασης (Πάσχα) ήταν για τους Εβραίους η ετήσια ανάμνηση όλης της ιστορίας της σωτηρίας τους, της σωτηρίας σαν πέρασμα από τη σκλαβιά των Αιγυπτίων στην ελευθερία, από την εξορία στη γη της επαγγελίας. Ήταν επίσης η προσδοκία της τελικής διάβασης στη Βασιλεία του Θεού. Και ο Ιησούς Χριστός έγινε η εκπλήρωση αυτού του Πάσχα, έγινε το Πέρασμα. Αυτός πραγματοποίησε την τελική διάβαση από το θάνατο στη ζωή από τούτο τον «παλαιό κόσμο» στον «καινό κόσμο», στον «καινό χρόνο» της Βασιλείας του Θεού. Ο Χριστός έδωσε και σε μάς τη δυνατότητα για μια τέτοια διάβαση. Ζώντας «εν τω κόσμω τούτω» μπορούμε ταυτόχρονα να μην είμαστε «εκ του κόσμου τούτου», δηλαδή να ελευθερωθούμε από τη σκλαβιά στο θάνατο και την αμαρτία και να συμμετέχουμε στον «επερχόμενο αιώνα». Για να γίνει αυτό θα πρέπει και μεις επίσης να πραγματοποιήσουμε τη δική μας, την προσωπική διάβαση, να καταδικάσουμε τον παλαιό Αδάμ μέσα μας, να «ενδυθούμε» τον Χριστό – αυτό δηλαδή που γίνεται στο βάπτισμα με την τριπλή κατάδυση και που είναι σύμβολο θανάτου – και να ζήσουμε την αληθινή ζωή εν Θεώ... 

Μόνον έτσι το Πάσχα δεν γίνεται μια ετήσια ανάμνηση – ιεροπρεπής και ωραία- γεγονότων του παρελθόντος. Αλλά είναι το Γεγονός που μας προσφέρθηκε και αποτελεσματικά μάς αποκαλύπτει ότι ο παρών κόσμος μας, ο χρόνος μας η ζωή μας έφτασαν στο Τέλος τους και ταυτόχρονα μάς αναγγέλει την Αρχή της νέας ζωής... 

Οι τρεις, λοιπόν, πρώτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας έχουν σαν σκοπό να μάς παρουσιάσουν, σαν πρόκληση, αυτό το εσχατολογικό νόημα του Πάσχα και να μάς προετοιμάσουν να το καταλάβουμε και να το αποδεχτούμε. 

1. Η εσχατολογική αυτή πρόκληση αποκαλύπτεται πρώτα- πρώτα με το κοινό και για τις τρεις ημέρες, τροπάριο: 

«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός 

και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα 

ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα. 

Βλέπε ουν ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής, 

ίνα μη τω θανάτω παραδοθής, 

και της Βασιλείας έξω κλεισθής 

αλλά ανάνηψον κράζουσα 

Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός 

δια της Θεοτόκου, ελεήσον ημάς». 

Το «μέσον της νυκτός» (μεσονύκτιο) είναι η στιγμή κατά την οποία η ημέρα φτάνει στο τέλος της και μια νέα ημέρα αρχίζει. Ακριβώς γι’ αυτό το μεσονύκτιο γίνεται το σύμβολο του χρόνου στον οποίο ζούμε σαν χριστιανοί. Γιατί η Εκκλησία από τη μια πλευρά ζει μέσα σ’ αυτό τον κόσμο συμμετέχοντας στις αδυναμίες του και σ’ όλες τις τραγωδίες. Από την άλλη πλευρά η αληθινή της ύπαρξη δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου», γιατί είναι η Νύμφη του Χριστού και η αποστολή της είναι να αναγγείλει και να αποκαλύψει τη Βασιλεία του Θεού και την «καινή ημέρα». Η ζωή της είναι μια αιώνια αναμονή, μια συνεχής και άγρυπνη προσδοκία αυτής της νέας Ημέρας... Αλλά εμείς ξέρουμε πολύ καλά πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός μας με την «παλαιά ημέρα», με τον κόσμο, με τα πάθη του και τις αμαρτίες. Ξέρουμε πόσο βαθιά ακόμα ανήκουμε στον «κόσμο τούτο». Είδαμε το φως, γνωρίσαμε τον Χριστό, ακούσαμε για την ειρήνη, τη χαρά, τη νέα «εν Χριστώ ζωή» και παρ’ όλα αυτά ο κόσμος μάς κρατάει σκλάβους του. Αυτή η αδυναμία, αυτή η συνεχής προδοσία του Χριστού, αυτή η ανικανότητα να δώσουμε ολόκληρη την αγάπη μας στο μόνο πραγματικό αντικείμενο αγάπης, εκφράζονται τέλεια στο εξαποστειλάριο των τριών αυτών ημερών: 

«Το νυμφώνα σου βλέπω, 

Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, 

και ένδυμα ουκ έχω, 

ίνα εισέλθω εν αυτώ 

λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, 

Φωτοδότα και σώσον με». 

2. Το ίδιο θέμα παρουσιάζεται στα Ευαγγελικά αναγνώσματα αυτών των ημερών. Πρώτα απ’ όλα ολόκληρο το κείμενο των τεσσάρων Ευαγγελίων (ως το Ιω. 13, 31) διαβάζεται στις Ώρες ο Σταυρός είναι η ολοκλήρωση της ζωής και της διακονίας του Ιησού Χριστού. Δίνει το κλειδί για τη βαθύτερη κατανόηση αυτής της ζωής. Καθετί στο Ευαγγέλιο οδηγεί σ’ αυτή την έσχατη ώρα του Ιησού και όλα γίνονται κατανοητά μέσα σ’ αυτό το φως. Γι’ αυτό κάθε ακολουθία αυτών των ημερών έχει ειδικό Ευαγγελικό ανάγνωσμα: 

Μεγάλη Δευτέρα 

Στον όρθρο διαβάζεται από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (21, 18- 43) η ιστορία της «ξηρανθείσας συκής». Η συκιά εδώ είναι το σύμβολο του κόσμου που δημιουργήθηκε από τον Θεό να φέρει πνευματικούς καρπούς και απέτυχε ν’ ανταποκριθεί στο Δημιουργό του. 

Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων διαβάζονται από το 24ο κεφάλαιο του Ματθαίου οι στίχοι 3- 35 οι οποίοι αναφέρονται στα σημεία της έλευσης του Κυρίου και της συντέλειας του κόσμου. Είναι μια εσχατολογική απάντηση του Ιησού Χριστού στην ερώτηση των μαθητών Του, και προαναγγέλει το Τέλος, τα Έσχατα. «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι...» 

Μεγάλη Τρίτη 

Στον Όρθρο διαβάζεται από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (22, 15- 23, 39) η καταδίκη των Φαρισαίων. Τα πολλά «ουαί» για την τυφλή και υποκριτική θρησκεία αυτών οι οποίοι νομίζουν ότι είναι αρχηγοί των ανθρώπων και το φως του κόσμου, αλλά στην ουσία «κλείουν την Βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων...» 

Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων συνεχίζεται η ανάγνωση από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου στα κεφάλαια 24 (36) 24 και 26 (2). Και εδώ πάλι γίνεται λόγος για τα Έσχατα, για το Τέλος. Γι’ αυτό μιλούν και οι παραβολές που χαρακτηρίζονται «παραβολές των Εσχάτων». Είναι η παραβολή των δέκα παρθένων. «Πέντε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι» και είχαν πάρει μαζί με τις λαμπάδες τους και αρκετό λάδι, «πέντε ήσαν μωραί», οι λαμπάδες τους έσβυσαν και δεν έγιναν δεκτές στο γαμήλιο δείπνο. Η άλλη παραβολή είναι των ταλάντων. Δεν χρησιμοποιούνται τα τάλαντα που έδωσε στον καθένα ο Κύριος. «Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν εν η ο υιός του ανθρώπου έρχεται». Και τέλος διαβάζουμε για την ημέρα της μέλλουσας κρίσης. 

Μεγάλη Τετάρτη 

Στον Όρθρο το Ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι από τον Ιωάννη (12, 17 – 50). Αναφέρεται σ’ αυτούς που αρνήθηκαν τον Χριστό και κάνει την εσχατολογική προειδοποίηση: «Νυν κρίσις εστί του κόσμου... Ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματά μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν, ο λόγος ον ελάλησα, εκείνος κρίνει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα». 

Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων διαβάζεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (26, 6 -16) η ιστορία της γυναίκας που με πολύτιμα μύρα έλουσε τα πόδια του Ιησού Χριστού. Αυτή η γυναίκα με τούτη την πράξη της είναι η εικόνα της αγάπης και της μετάνοιας, μοναδικά μέσα για την ένωσή μας με τον Χριστό. 

3. Τα Ευαγγελικά αναγνώσματα βρίσκουν τέλεια ερμηνεία και ανάπτυξη στην υμνολογία αυτών των ημερών. Τα στιχηρά και τριώδια (σύντομοι κανόνες από τρεις ωδές που ψάλλονται στον Όρθρο) αναλύουν τα Ευαγγελικά νοήματα. Μια προειδοποίηση, προτροπή διατρέχει όλους αυτούς τους ύμνους: το τέλος, η κρίση έρχεται... ας προετοιμαστούμε ανάλογα... 

«Έρχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον Πάθος, 

τοις αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ 

ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, 

και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, 

καθώς γέγραπται περί αυτού. 

Δευτέ ουν και ημείς 

κεκαθαρμένοις διανοίαις, 

συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν 

και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς 

ίνα και συζήσωμεν αυτώ 

και ακούσωμεν βοώντος αυτού 

Ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ, δια το παθείν, 

αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου 

και Πατέρα υμών, και Θεόν μου, και Θεόν υμών 

Και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλή, 

Εν τη Βασιλεία των Ουρανών.» 

(Στιχηρό από τους Αίνους του Όρθρου της Μεγάλης Δευτέρας) 

«Ιδού σοι το τάλαντον ο Δεσπότης 

εμπιστεύει, ψυχή μου 

φοβώ δέξαι το χάρισμα, 

δάνεισαι τω δεδωκότι, διάδος πτωχοίς 

και κτήσαι φίλον τον Κύριον 

ίνα στης εκ δεξιών αυτού, 

όταν έλθη εν δόξη και ακούσης μακαρίας φωνής. 

Είσελθε δούλε, εις την χαράν του Κυρίου σου. 

Αυτής αξίωσόν με, Σωτήρ, τον πλανηθέντα, 

Δια το μέγα σου έλεος.» 

(Δοξαστικό των Αίνων στον Όρθρο της Μεγάλης Τρίτης). 

4. Στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής τα δυο βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης που διαβάζονται στους Εσπερινούς είναι η Γένεση και οι Παροιμίες. Με την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας αντί γι’ αυτά έχουμε τα βιβλία «Έξοδος» και «Ιώβ», πάλι από την Παλαιά Διαθήκη. Η Έξοδος είναι η ιστορία της σωτηρίας του Ισραήλ, της ελευθερίας του από την σκλαβιά των Αιγυπτίων, η ιστορία δηλαδή της Διάβασης των Εβραίων. Αυτή η ιστορία προετοιμάζει και μας να κατανοήσουμε την έξοδο του Χριστού προς τον Πατέρα Του, την ολοκλήρωση δηλαδή του έργου της σωτηρίας μας. Ο Ιώβ, ο πολύπαθος, είναι η προεικόνιση του Ιησού Χριστού στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτά τα αναγνώσματα από το βιβλίο του Ιώβ προαναγγέλλουν το μεγάλο μυστήριο των παθών του Κυρίου. 

5. Η λειτουργική πορεία αυτών των ημερών έχει ακόμα το ρυθμό της Μεγάλης Σαρακοστής. Λέγεται ακόμα η προσευχή του Εφραίμ του Σύρου. («Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης χάρισαί μοι τω σω δούλω. Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν») και γίνονται οι ανάλογες μετάνοιες. Επίσης έχουμε εκτεταμένα αναγνώσματα από το Ψαλτήρι και βέβαια κάθε πρωί την Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων, με τους ύμνους της Μεγάλης Σαρακοστής. Βρισκόμαστε ακόμα στην περίοδο της μετανοίας, γιατί μόνο η μετάνοια μάς εξασφαλίζει τη συμμετοχή μας στο Πάσχα του Κυρίου μας και μάς ανοίγει τις θύρες στο Πασχάλιο δείπνο. 

Τελικά την Αγία και Μεγάλη Τετάρτη όταν η τελευταία πια Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων φτάνει στο τέλος, αφού τα Τίμια Δώρα έχουν μεταφερθεί από την Αγία Τράπεζα, ο ιερέας λέει, για τελευταία φορά, την προσευχή του Αγίου Εφραίμ. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο η προετοιμασία φτάνει στο τέλος. Ο Κύριος μάς καλεί τώρα στο τελευταίο Του δείπνο. 

Από το Βιβλίο «Μικρό Οδοιπορικό της Μεγάλης Εβδομάδος», του π. Αλέξανδρου Σμέμαν, Εκδ. Ακρίτας

Πηγή: www.faneromenihol.gr/http://kallimasia.blogspot.com

῾Ο ἱερέας πού «ἀναθέρμανε» τήν πίστη τῶν Χανσενικῶν στό νησί "Σπιναλόγκα"

Πηγή: Zougla online/http://www.amen.gr Κρυφό κρατήθηκε μέχρι και σήμερα το όνομα του ιερέα στη Σπιναλόγκα μετά από επιθυμία του ιδίου. Η ανιδιοτελής προσφορά του αναστήλωσε την πίστη των χανσενικών και αποτέλεσε αχτίδα ζωής. «Έφυγε από τη ζωή χωρίς ποτέ να πληροφορηθούμε ποιος είναι» δήλωσε η δημοσιογράφος και σκηνοθέτης Ελένη Βλάσση στον Εκκλησιαστικό Σταθμό 4E στη Θεσσαλονίκη, μιλώντας για τη έρευνα 15 χρόνων που πραγματοποίησε για τους ανθρώπους που αντιμετώπιζαν τη συγκεκριμένη ασθένεια στην Ελλάδα». «Το μόνο στοιχείο που μάθαμε ήταν ότι κατάγονταν από την Ιεράπετρα και δεν μπορέσαμε να βρούμε τίποτε άλλο παρά τις επίμονες προσπάθειες ετών. Όλοι μιλούσαν με τα καλυτέρα λόγια για τον άνθρωπο που έπαιξε το σημαντικότερο ρόλο στη ζωή τους κάτι που δεν αναδείχθηκε σχεδόν καθόλου μέσα από το συγκεκριμένο σήριαλ «ΤΟ ΝΗΣΙ». Ήταν ο ιερέας που κοινωνούσε του λεπρούς και μετά κατά την κατάλυση του οίνου οι χανσενικοί τον παρακολουθούσαν κρυφά για να πεισθούν για την πίστη του. Αυτό ήταν το θαύμα που συνέβαινε κάθε φορά που τον έβλεπαν και έτσι ‘αναστήλωσαν’ την πίστη τους μέσα στη Σπιναλόγκα» επεσήμανε η κυρία Βλάσση και υπογράμμισε: «Ο ιερέας αυτός έμεινε και έζησε στην Σπιναλόγκα και μετά την αποχώρηση των χανσενικών. Αφιέρωσε όλη του τη ζωή σ' αυτούς του ανθρώπους. Δυστυχώς όμως το όνομά του δεν έχει καταγραφεί πουθενά». Στην εκπομπή «ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ», που παρουσιάζει ο δημοσιογράφος Γιώργος Ροδάκογλου, έγινε επίσης αναφορά στην προσφορά της Εκκλησίας- κάτι που όπως είπε η κυρία Βλάσση - δεν αναδείχτηκε στο βαθμό που πρέπει μέσα από τα ντοκιμαντέρ που έγιναν έως τώρα. «Η Εκκλησία ήταν αυτή που πρώτη ενδιαφέρθηκε και ναύλωσε ένα καράβι με ασβέστη και το έστειλε στη Σπιναλόγκα προκειμένου να βαφτούν τα κτίρια ώστε να δουν οι άνθρωποι αυτοί που ζούσαν εκεί λίγο χρώμα στη ζωή τους», δήλωσε χαρακτηριστικά. Εκτενή αναφορά έγινε και στο λεπροκομείο που λειτουργούσε κατά την ίδια χρονική περίοδο στην Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους, όπου εκεί οι μοναχοί περιέθαλπαν με πολύ μεράκι και αγάπη τους χανσενικούς χωρίς ποτέ κανένας από αυτούς να κολλήσει τη νόσο. Η Σπιναλόγκα αποτελούσε για 54 χρόνια τόπο εξορίας. Στις 30 Μαΐου του 1903 θα μετατραπεί σε «Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών». Από το 1913 και μετά μεταφέρονταν ασθενείς από πολλά μέρη της Κρήτης και σιγά σιγά από πολλά μέρη και όλης της Ελλάδας. Πριν μεταφερθούν στο νησί, φάρμακο δεν είχε βρεθεί και οι λεπροί φορούσαν κουδούνια για να ακούγονται από μακριά καθώς πλησίαζαν. Τρόμος έπιανε όλες τις οικογένειες και πανικό στο άκουσμα των κουδουνιών αυτών! Στο νησί αρχίζουν να γίνονται εργασίες για την στέγαση των ασθενών. Φτιάχνονται σπίτια, έχτισαν νοσοκομείο, κουρείο, καφενείο, ένα σχολείο με έναν δάσκαλο ο οποίος και αυτός ήταν λεπρός και την εκκλησιά αφιερωμένη στον Άγιο Παντελεήμονα, όπου μπορούσαν να κάνουν την ευχή και να προσκυνούν τις ιερές εικόνες. Έτσι λοιπόν, ένας ιερέας υγιής έκανε τη λειτουργία σε αυτήν την εκκλησία και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή των χανσενικών.