Διὰ τὰς μεταφράσεις τῶν Λειτουργικῶν κειμένων, Παναγιώτη Ράπτη (᾿Ορθόδοξος Τύπος 5-2-2010)

Μία ἐπιστολή μέ πολλούς ἀποδέκτες....

Φιλιππιάδα 21.1.2010

Κύριε Διευθυντά,

Χαίρομαι ποὺ ἐπὶ τέλους ὁ

«Ο.Τ.» ἀσχολεῖται μὲ τὸ θέμα τῶν

μεταφράσεων τῶν ἱερῶν κειμέ-

νων, Εὐαγγελικῶν καὶ Ἀποστο-

λικῶν περικοπῶν καθὼς καὶ εὐ -

χῶν, ποὺ καινοτομεῖ ἡ Μητρόπολις

Πρεβέζης ἐδῶ καὶ δυὸ χρόνια πε-

ρίπου. Σχετικὴ ἐνημερωτική μου

ἐπιστολὴ δὲν δημοσιεύτηκε γιὰ

λόγους ποὺ ἐσεῖς γνωρίζετε.

Ἔχουν γραφτεῖ τόσα καὶ θὰ ἤθελα

νὰ ἐπισημάνω δυό τρία σημεῖα

στὴν ὅλη ὑπόθεση.

α/ ) Εἶναι γνωστὸ τὸ μεταφρα-

στικὸ θέμα καὶ δὲν εἶναι θέμα μόνο

τῆς ἐποχῆς μας, γιατὶ καὶ μὲ τὰ

Εὐαγγελικὰ τοῦ περασμένου αἰῶ -

να, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν νεώτερη ἀπό-

πειρα τοῦ ἀρχιεπισκόπου κ. Χριστο-

δούλου, ποὺ εἶχε ἄδοξο τέλος καὶ

τώρα ἀπὸ μερικοὺς ἱερεῖς ἐπα -

νῆλθε δειλὰ – δειλὰ τὸ θέμα στὸ

προσκήνιο δημιουργώντας διαίρε-

ση καὶ σκάνδαλο γιὰ τοὺς πιστούς.

Τὸ θέμα εἶναι ἐγωϊστικό. Καὶ

εἶναι ἐγωϊστικὸ γιατὶ εἶναι σὰ νὰ

λένε: Αὐτὸ ποὺ δὲν κατόρθωσες

ἐσὺ κ. Χριστόδουλε, ὡς Ἀρχιεπί-

σκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλά-

δος, τὸ κατορθώσαμε ἐμεῖς καὶ

χωρὶς λέξι ἀπ᾽ τὸ ἀρχαῖο κείμενο

κατ᾽ εὐθεῖαν στὶς μεταφράσεις.

Καὶ φυσικὸν εἶναι ν᾽ ἀναρωτιέται

ὁ καθένας μας: Ἦταν ὁ Χριστὸς

ἐγωϊστής, ἢ ταπεινὸς καὶ πρᾶος;

Ἀφοῦ ὁ ἐγωϊσμὸς δὲν εἶναι τοῦ

Χριστοῦ, ἂς ἀναλογιστοῦν τὸ

ποιὸν ὑπηρετοῦν!…

᾽ Ενθυμούμενος τὸν Πόντιο

Πιλᾶτο σκέφτομαι ὅτι ἡ μετάθεσις

τῆς εὐθύνης στοὺς Ἑβραίους, δὲν

τὸν ἀπήλλαξε τῆς εὐθύνης, γιατί,

ὅπως γνωρίζετε μὲ τὸ «νίπτω τὰς

χεῖρας μου» καὶ λέγοντας τὸ

«ἀθῶός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ

δικαίου τούτου» (Ματθ. κζ/ 24), τι-

μωρήθηκε καὶ δὲν ἔμεινε στὸ ἀπυ-

ρόβλητο τῆς θείας δικαιοσύνης!

β/ ) Τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναφέρθη-

κε στὰ σκάνδαλα καὶ πῶς, δὲν

χρειάζεται καμία ἀνάλυσι, ἀφοῦ

εἶναι γνωστά, ἀλλὰ ἡ μονομερὴς

αὐτὴ καινοτομία δημιουργεῖ ἀνα-

στάτωση καὶ σκανδαλισμὸ τῶν

πιστῶν.

Εἶναι μιὰ ἀνταρσία, ἐφ᾽ ὄσον δὲν

ὑπάρχει καὶ δὲν ἀνακοινώθηκε κα-

μιὰ σχετικὴ ἐπ᾽ αὐτοῦ ἐγκύκλιος

τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ

δὲν γίνονται «πάντα εὐσχημόνως

καὶ κατὰ τάξιν» (Α/ Κορ. ιδ/ 40)

κατὰ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον καὶ

«ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι

δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ πατέρα τοῦ

Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»

(Ρωμ. ιε/ 6) καὶ στὴν ἴδια Μητρόπο-

λη ἄλλος διαβάζει κανονικὰ ἀπ᾽ τὸ

ἀρχαῖο κείμενο καὶ τὸ ἐξηγεῖ κατὰ

τὴν ὥραν τοῦ κηρύγματος κατὰ

τὴν ἀρχαίαν τάξιν καὶ Παράδοσιν

καὶ ἄλλος τὸ διαβάζει κατ᾽ εὐθεῖαν

ἀπ᾽ τὴν μετάφρασιν ἀγνώστων γιὰ

τοὺς πιστοὺς μεταφραστῶν.

Δὲν δίνουν τὸ μήνυμα καὶ τὸ

παρά δειγμα ἀκαταστασίας καὶ

ἀνυπακοῆς;

γ/ ) Ὁ κάθε πιστὸς θέλει ν᾽ ἀκού-

ση τὸν λόγο στὴ γλώσσα, ποὺ μι-

λοῦσαν καὶ ἔγραφαν τὰ ἱερὰ κείμε-

να οἱ Ἀπόστολοι καὶ Εὐαγγελισταὶ

καὶ ὄχι τὶς μεταφράσεις ἀφανῶν

μεταφραστῶν.

Ἡ γλώσσα αὐτὴ καθ᾽ ἑαυτὴ δὲν

ἔχει κάτι τὸ ἱερὸ ἢ μαγικό, ἀλλὰ

ἔχει ἱστορικὴ ἀξία γιατὶ μᾶς μετα-

φέρει σὲ ἄλλους τόπους, σὲ

ἄλλους χρόνους καὶ καιροὺς καὶ

ἔχομε τὸ μοναδικὸ προνόμιο ἀπ᾽

ὅλους τοὺς λαούς τῆς γῆς ὅτι γρά-

φτηκαν κατ᾽ εὐθεῖαν σ᾽ αὐτὴν τὴν

Ἑλληνικὴν γλώσσαν ἀπ᾽ τὰ χέρια

τῶν Ἀποστόλων.

Αὐτὴν τὴν γλώσσα θέλει ὁ καθέ-

νας μας ν᾽ ἀκούση γιατὶ φέρνει νο-

ερῶς μπροστά του τοὺς ἴδιους

τοὺς Ἀποστόλους νὰ μᾶς μιλᾶνε.

Ἂς μᾶς ποῦν:

Γιατί φωνάζουν γιὰ τὰ μάρμαρα

τοῦ Παρθενώνα, δὲν μποροῦν νὰ

φτιάξουν ἀντίγραφα αὐτῶν, ποὺ

θὰ εἶναι μὲ φρέσκο μάρμαρο, λαμ-

περά, μὲ ὅλη τὴν λέξι τῆς ἐπιστή-

μης καὶ τῆς τέχνης, χωρὶς ραγί-

σματα, σπασίματα, χωρὶς ἐλλείμ-

ματα καὶ φθαρμένα ἀπ᾽ τὸν χρόνο;

Γιατί τὰ θέλουν σώνει καὶ καλὰ

τὰ γνήσια καὶ αὐθεντικά;

Γιατί τὰ θέλουν πρωτότυπα

ἔργα, ὡς οἱ πίνακες ζωγραφικῆς

μεγάλων καλλιτεχνῶν ἔχουν ἀμύ-

θητη ἀξία, ἐνῶ μποροῦν νὰ ἀναπα-

ραχθοῦν ἀκριβῆ ἀντίγραφα αὐ τῶν;

Γιατί τὸ παλίμψηστο βυζαντινὸ

χειρόγραφο τῶν 174 σελίδων ἀπὸ

ἔργο τοῦ Ἀρχιμήδη δημοπρατήθη-

κε ἀπὸν τὸν οἶκο Κρίστι στὴν

διεθνὴ ἀγορὰ μὲ ἑκατομμύρια

ἑκατομμυρίων ἀνήκοντας στὴν

Ἑλληνικὴ κληρονομιά;

Γιατὶ τὰ παιδιά, ποὺ υἱοθετήθη-

καν ἀπὸ θετοὺς γονεῖς, ἐνῶ ἔζη-

σαν κοντά τους καὶ μεγάλωσαν μὲ

ὅλες τὶς ἀνέσεις κληρονομώντας

ἀ τράνταχτες περιουσίες, μόλις μα -

θαίνουν ὅτι αὐτοὶ δὲν εἶναι οἱ γν ή -

σιοι, οἱ φυσικοὶ γονεῖς των, τοὺς

ἀναζητοῦν ἀπεγνωσμένα κατα -

φεύγοντας στὶς ἐκπομπὲς «Πᾶ με

Πακέτο» ἢ στὴν ἐκπομπὴ τῆς κ. Νι-

κολούλη, ἔστω καὶ ἂν ὑποψιάζο ν ται

ὅτι δὲν πέρασαν καλὰ στη ζωή τους

καὶ ὅτι θὰ εἶναι καὶ θὰ βρίσκον ται

σὲ κακὴν κακῶς κατάσταση;

Γι᾽ αὐτὸ ὁ λαός, ποὺ κατὰ τοὺς 4

Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς τοῦ

1848 μ.Χ. ἔγραψαν ὅτι «ἐθέλει τὸ

θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετά-

βλητον καὶ ὁμοειδὲς τὸ τῶν Πατέ-

ρων αὐτοῦ», θέλει ν᾽ ἀκούση τὴ

γλώσσα, ποὺ μιλοῦσαν καὶ ἔγρα-

ψαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ Εὐαγγελι-

σταὶ καὶ ὄχι τὶς μεταφράσεις τῶν

ἐπίδοξων μεταφραστῶν.

Ἄρα τὸ πρωτότυπο, τὸ γνήσιο

καὶ αὐθεντικὸ ἔχει ἀνυπολόγιστη

ἀξία ἀπὸ κάθε κίβδηλο, νόθο καὶ

ψευδεπίγραφο. Γι᾽ αὐτὸ τὸ θέλει

καὶ τὸ ἐπιζητεῖ ἐναγωνίως.

Θέλει ὁ καθένας μας ν᾽ ἀκούση

τὸ Εὐαγγέλιο, ἢ τὸν Ἀπόστολο ἀπὸ

τὸ πρωτότυπο κείμενο, ποὺ ἔχει

ἱστορικὴ ἀξία καὶ στέκεται προσο-

χή, ἐνῶ τὶς μεταφράσεις τὶς θεω-

ρεῖ, ὡς ἱεροσυλία καὶ βεβήλωση,

ποὺ γίνεται σὲ ἕνα ἱστορικὸ πνευ-

ματικὸ συγγραφικὸ μνημεῖο. Ἀ κού -

γοντας ἀπ᾽ τὸ πρωτότυπο τὰ κείμε-

να αὐτὰ αἰσθάνεται δέος καὶ ἱερο-

πρέπεια, ὅπως ἀκριβῶς ὅταν περνᾶ

μπροστά του ἡ Ἑλληνικὴ ση μαία, ἢ

ἀκούει τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο.

Μετὰ τιμῆς

Παναγιώτης Ράπτης__