Ἡ ψυχούλα Σολωµός Διονύσιος

Ὡσὰν γλυκόπνοο,

δροσάτο ἀεράκι

μέσα σὲ ἀνθότοπο,

κειὸ τὸ παιδάκι

τὴν ὕστερη ἔβγαλε

ἀναπνοή.



Καὶ ἡ ψυχούλα του,

εἰς τὸν ἀέρα

γλήγορα ἀνέβαινε

πρὸς τὸν αἰθέρα,

σὰν λιανοτρέμουλη

σπίθα μικρή.



Ὅλα τὴν ἔκραξαν,

ὅλα τ᾿ ἀστέρια,

κι ἐκείνη ἐξάπλωνε

δειλὴ τὰ χέρια,

γιατὶ δὲν ἤξευρε

σὲ ποῖο νὰ μπεῖ.



Ἀλλά, νά, τοὔδωσε

ἕνα ἀγγελάκι

τὸ φιλὶ ἀθάνατο

στὸ μαγουλάκι

ποὺ ἔξαφνα

ἔλαμψε σὰν τὴν αὐγή.