᾿Από πραματευτής, μοναχός στόν ῞Οσιο Δαυίδ

Από πραματευτής, μοναχός στον Όσιο Δαυίδ

Ως παντοτινό παράδειγμα αρίστου υποτακτικού και δυνατής ένθερμης θυσιαστικής πίστης θα παραμένει στο νου μας ο αείμνηστος π. Σεραφείμ

(23/03/2010 17:31)

Του Διονύση Μακρή

ΜΕΡΟΣ Α

Έμαθε βιωματικά τι σημαίνει ελεημοσύνη όταν παρατηρούσε τα σκυθρωπά πρόσωπα αυτών που εισέρχονταν στο μοναστήρι και στη συνέχεια έβλεπε τα ίδια πρόσωπα μεταμορφωμένα.


Υπάρχουν πολλά τρανταχτά παραδείγματα στην πολύβουη σήμερα βιοτή μας, τα οποία αποσκοπούν να μας διδάξουν πόσο απλά πρέπει να ζει ο κόσμος, ώστε να ευαρεστείται ο τριαδικός Θεός. Παραδείγματα αταλάντευτης, αληθινής και με τη χάρη του Θεού δυνατής πίστης και θυσίας για τον πλησίον μας, που ανέκαθεν αποτελούσε και θα αποτελεί την πύλη μέσω της οποίας οδηγούμαστε στην αιωνιότητα, στην αδιάλειπτη συμμετοχή μας στο ουράνιο θυσιαστήριο του ελέους και της δικαιοσύνης, στον Παράδεισο.
Ως τέτοιο ζωντανό παράδειγμα για τον γράφοντα αλλά και για πολλούς άλλους αποτελούσε ο θαυμαστός βίος του μοναχού Σεραφείμ ενός αθόρυβου εργάτη του Αμπελώνα του Κυρίου, ενός διακόνου του ορατού γήινου τάγματος του Οσίου Δαυϊδ του γέροντος του εν Ευβοία και του οσίου πατρός Ιακώβου Τσαλίκη. Δεν σας κρύβω πως με συγκινούσε πάντα η ζωή του και πάντα ήθελα να καταγράψω τη θαυμαστή πορεία του. Με εμπόδιζε όμως, το ταπεινό φρόνημά του που επ’ ουδενί ήθελα να διαταράξω.
Τώρα όμως, που ο ταπεινός αυτός μοναχός Σεραφείμ αναχώρησε για την αιωνιότητα και ενετάχθη με την οσιακή κοίμησή του στο αόρατο ουράνιο τάγμα του Οσίου Δαυίδ, για να διακονεί ως άγγελος πλέον τον Κύριό μας Ιησού Χριστό θέλησα να αναφερθώ στην θαυμαστή πορεία του και να μοιραστώ μαζί σας προσωπικά βιώματα και μαρτυρίες θαυμαστές. Έχοντας λάβει την ευλογία του ηγουμένου της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την καταγραφή μέρος του βίου που συνοδεύτηκε επιπλέον και με μετάδοση προσωπικών του βιωμάτων από την κοινή 40χρονη αδελφική συνύπαρξη μαζί του θα επιχειρήσω να σας καταστήσω κοινωνούς ενός εμπράκτου παραδείγματος ένθερμου σύνδουλου της εν Χριστώ βιοτής.
Η πρόσκληση από τον Όσιο Δαυίδ
Ως «βόμβα» έπεσε στο χωριό μου Ροβιές τον Οκτώβριο του 1970 η είδηση πως ο καλοσυνάτος και αγαπημένος πραματευτής ενδυμάτων και ιδιοκτήτης μεγάλου εμπορικού καταστήματος στην Αιδηψό Σταύρος Σταυριανάκογλου, εφαρμόζοντας τα όσα ορίζει ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός και ο Απόστολος Παύλος, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και αναξιοπαθούντες και μετέβη ως δόκιμος μοναχός στη Μονή του Οσίου Δαυίδ. Ήμουν μόλις επτά χρόνων και άκουγα τους πάντες να σχολιάζουν επικριτικά οι περισσότεροι την απόφαση του 47χρονου Σταύρου να ενδυθεί το μοναχικό σχήμα! «Τι κάνει η απογοήτευση και η απελπισία. Πως καταντά τον άνθρωπο η θλίψη. Δεν άντεξε τον πόνο που άφησε στην ψυχή του η εκδημία της γυναίκας του, της Βαρβάρας...».
Αυτά τα σχόλια κυριαρχούσαν κατά κόρον στις διάφορες κοινωνικές συνάξεις λόγω της θεολογικής άγνοιας. Έτρεξα τότε γρήγορα στη μάνα μου και της είπα με στόμφο. «Μαμά, ο κυρ -Σταύρος στενοχωρήθηκε και τράβηξε να γίνει καλόγερος. Κοίταξε και εσύ να μην με πιέζεις να φάω το αυγό μου κάθε πρωί γιατί θα φύγω και θα πάω στον Όσιο Δαυίδ»! Η μακαρίτισσα η μητέρα μου με κοίταξε έκπληκτη. Με χάιδεψε στο κεφάλι και αφού με πήρε στην αγκαλιά της είπε: «Μακάρι να μοιάσουμε και μεις στον καλό μας πραματευτή Σταύρο και να αφιερωθούμε όπως εκείνος στον Χριστό», είπε. Τι δηλαδή να γίνουμε όλοι μοναχοί; Σχολίασα αμήχανα. «Ο Χριστούλης μας δεν επιθυμεί να γίνουμε όλοι καλόγεροι και καλόγριες. Επιθυμεί διακαώς όμως, με τις πράξεις και τη ζωή μας να εφαρμόζουμε αυτό που Εκείνος θέλει. Να θυμάσαι λοιπόν πάντα πως άλλον τον θέλει επιστήμονα, άλλον αγρότη, άλλον καπετάνιο, άλλον μοναχό και άλλον ιερέα... Όταν πράττουμε αυτό που ο Χριστός θέλει τότε γινόμαστε ευτυχισμένοι και ζούμε παραδεισένια. Ο κυρ -Σταύρος ο καλός μας πραματευτής ακολούθησε αυτό που του πρότεινε ο Κύριος για να είναι ευτυχισμένος. Μοίρασε την πραμάτειά του στους φτωχούς, χάρισε τα δανεικά στους οφειλέτες του, εξόφλησε όλες τις οφειλές του και αφιερώθηκε στον Χριστό. Τώρα μαζί με τον πατέρα Ιάκωβο και τον πατέρα Κύριλλο θα φροντίζουν το σπίτι του Οσίου Δαυίδ. Μεγάλο πράγμα είναι να φροντίζεις τον σπίτι του αγίου μας. Θα δουλεύει τώρα για τον Χριστό και τον Όσιο Δαυίδ. Και όπως ο μπαμπάς σου δουλεύει στο εργοστάσιο και πληρώνεται έτσι και ο κυρ- Σταύρος θα δουλεύει πλέον στη δούλεψη του αγίου Δαυίδ».
«Και ο Όσιος Δαυίδ θα κατεβαίνει να τον πληρώνει κάθε μήνα»; ρώτησα με εύλογα ζωγραφισμένη την απορία στο πρόσωπό μου. «Το μισθό του θα τον λαμβάνει καθημερινά από τον ίδιο τον Χριστό. Έτσι γίνεται»!
Από τότε όταν μετέβαινα για προσκύνημα στον Όσιο Δαυίδ πάντα θα έτρεχα κοντά στον π. Σεραφείμ. Η παρουσία του με συγκινούσε. Τον ακολουθούσα στα διακονήματά του παρατηρώντας τον. Τον κοιτούσα στην είσοδο της Μονής, να υποδέχεται ως φύλακας με το πλατύ χαμόγελό του τους προσκυνητές. Η αφοπλιστική ευθύτητά του και η άδολη αγάπη του έκαναν τον κάθε προσκυνητή αφενός μεν να νιώθει οικείος στο μοναστήρι και αφετέρου να αισθάνεται ότι εισέρχεται σε τόπο άγιο...
Αντικρίζοντας τον εύκολα διαπίστωνες πόσο κακόβουλες, επιπόλαιες ανόητες και κακεντρεχείς ήταν οι απόψεις αυτών που κατέκριναν τη μετάβαση του στο μοναστήρι. Μπορούσες κάλλιστα να διακρίνεις την ευτυχία στο πρόσωπό του από τη συνάντηση και επαφή του και συναναστροφή του με τον Χριστό. Έβλεπες έναν χαρούμενο, ευτυχισμένο άνθρωπο. Αντιθέτως στα πρόσωπα των επικριτών του διέκρινες ανασφάλεια, φόβο, θλίψη, απογοήτευση, απόγνωση, στοιχεία που γεννά η απομάκρυνση από το δρόμο του Θεού. Με το πέρασμα των χρόνων κατανοούσα πόσο δίκαιο είχε η μητέρα μου όταν εξηγούσε πως η ευτυχία και η ευημερία για κάθε άνθρωπο είναι ανάλογη της σχέσης σου με τον τριαδικό Θεό.
Πολλές φορές ξέφευγα από την προσοχή της μάνας μου και πήγαινα πίσω από τον π. Σεραφείμ. Τον ακολουθούσα καθώς πήγαινε να ποτίσει τα δέντρα, να φροντίσει τους κήπους με τα λουλούδια, να ταΐσει τις κότες, τα παγώνια και τα υπόλοιπα ζωντανά... Δυό φορές μάλιστα καθ’ υπόδειξη του οσίου πατρός Ιακώβου πήρα τον κουβά με τα ψωμιά και τους σπόρους για να βοηθήσω τον π. Σεραφείμ. Εκείνος περιχαρής με κάθε ευκαιρία αναφερόταν στον μακαρίτη τον παππού μου και τη μελωδική φωνή που είχε καθώς έψαλλε. «Κοίταξε να του μοιάσεις και να υμνείς από το αναλόγιο τον Κύριο» μου έλεγε.
Κάποτε τον ρώτησα αυθόρμητα. «Πόσα αυγά π. Σεραφείμ μαζεύεις καθημερινά από το κοτέτσι»; Εκείνος χαμογέλασε και είπε: «Όσα μας δίνει ο Όσιος Δαυίδ και ο Χριστός. Εκείνος φροντίζει το μοναστήρι του. Εμείς απλά διακονούμε στο περιβόλι του. Εκείνος κανονίζει για τους καρπούς που θα λάβουμε όλοι και εγώ και εσύ».
Οι κατά καιρούς επαφές μαζί του αλλά και οι ελάχιστες συζητήσεις βοηθούσαν να καταλάβει ο καθένας ότι ο π. Σεραφείμ είχε συναντήσει την ευτυχία που αναζητούσε. Βέβαια από ταπείνωση όταν τον προκαλούσα για συζήτηση με παρέπεμπε στον όσιο Ιάκωβο αλλά και στον π. Κύριλλο, τον νυν ηγούμενο. «Εκείνοι θα σου μιλήσουν για τα αμέτρητα θαύματα του οσίου Δαυίδ». Διακριτικά προτιμούσε να μην συγκεντρώνει τα βλέμματα των προσκυνητών, ώστε να έχει τον χρόνο να υλοποιεί τα διακονήματά του.
Η συμπόρευσή του, ωστόσο, με τον όσιο Ιάκωβο Τσαλίκη αλλά και τον νυν ηγούμενο τον είχαν γεμίσει με βιώματα θαυμάτων και με μαρτυρίες τρανταχτές. Διδάχθηκε εμπράκτως τη θυσιαστική αγάπη καθώς έβλεπε τον π. Ιάκωβο και τον π. Κύριλλο ως άριστοι ιατροί να ξεφορτώνουν χιλιάδες πονεμένους από τους μεγάλους και ασήκωτους σταυρούς που κουβαλούσαν. Έμαθε βιωματικά τι σημαίνει ελεημοσύνη όταν παρατηρούσε τα σκυθρωπά πρόσωπα αυτών που εισέρχονταν στο μοναστήρι και στη συνέχεια έβλεπε τα ίδια πρόσωπα μεταμορφωμένα.
Θαύματα και εμπειρίες
«Έλα να δεις πόση παρηγοριά και πόσες λύσεις δίνει ο Όσιος Δαυίδ» έλεγε. Είχε εντρυφήσει στην αγνή και απλή πίστη προς τον Όσιο Δαυίδ και αντιλαμβανόταν αυτή ως σχέση μικρού παιδιού και πατέρα. Έτσι, το καθημερινό θαύμα που πάντα γινόταν στην Ιερά Μονή το κατανοούσε ως φυσικό αποτέλεσμα της σχέσης του πιστού με τον Χριστό, ως βίωμα που σταθεροποιούσε ακόμη περισσότερο την πίστη του. Τη σχέση αυτή καλλιεργούσε ως υπάκουος υποτακτικός έναντι του γέροντα Ιακώβου ως ηγουμένου του για 21 συναπτά έτη αρχικά και αργότερα απέναντι στον νυν ηγούμενο π. Κύριλλο.
Τρανή απόδειξη αποτελούν δυό θαυμαστές εξιστορήσεις που επεσήμανε ο π. Κύριλλος προς τους πατέρες αμέσως μετά την κοίμησή του. Ο μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης ανέθεσε κάποτε στον π. Σεραφείμ να συνοδεύσει την τιμία κάρα του Αγίου Δαυίδ στο χωριό Παύλος της Βοιωτίας. Ο καιρός ήταν πολύ άσχημος αλλά δεν θα μπορούσε αυτό να αποτελέσει εμπόδιο στον π. Σεραφείμ. Ανέβηκε στο μικρό φορτηγό που είχε έρθει γι’ αυτό ακριβώς το σκοπό και ξεκίνησε. Το χιόνι καθώς προχωρούσαν έπεφτε ολοένα και πιο πυκνό. Ο οδηγός ανησυχούσε βλέποντας πως ούτε οι αλυσίδες δεν βοηθούσαν και κοιτούσε προς τον π. Σεραφείμ. Εκείνος όμως, ήρεμος έψαλλε ύμνους και το τροπάριο του οσίου... Κάποια στιγμή το φορτηγάκι ακινητοποιήθηκε.
«Τι θα κάνουμε π. Σεραφείμ; Ούτε μπρος, ούτε πίσω μπορούμε να πάμε...» ψέλλισε έντρομος ο οδηγός. Έχοντας βιωματική εμπειρία του τρόπου που λειτουργούσε ο όσιος Ιάκωβος ο π. Σεραφείμ κατέβηκε κάτω από το φορτηγό και στάθηκε μπροστά. Σήκωσε την αγία κάρα ψηλά και είπε δυνατά μπροστά στα έκπληκτα μάτια του χαλαρού στην πίστη τότε οδηγού.
«Όσιε Δαυίδ, βρες μία λύση να περάσουμε αυτό το εμπόδιο και να πάμε στο χωριό γιατί οι χριστιανοί σ’ αναμένουν να τους παράσχεις τις ευλογίες σου». Σταύρωσε με το ιερό λείψανο το δρόμο και έγνεψε στον οδηγό να βάλει μπρος και να ξεκινήσει. Όπως έλεγε αργότερα ο ίδιος και επιβεβαίωνε ο οδηγός το φορτηγό προχωρούσε λες και το σήκωνε κάποιος στον αέρα. Ο οδηγός δεν πίστευε αυτό που με τα ίδια του τα μάτια έβλεπε. «Ούτε ροδιές στο χιόνι που να μαρτυρούσαν πως πέρασε αυτοκίνητο δεν φαίνονταν» έλεγε καθώς σταυροκοπιόταν συνεχώς. «Τέτοιο θαύμα στη ζωή μου πρώτη φορά είδα». Για εκείνον η λύση του αγίου λογιζόταν ως θαύμα, σαν κάτι ανεξήγητο, ενώ για τον μακαριστό γέροντα π. Σεραφείμ ήταν μία φυσιολογική πράξη του αγίου που προστέθηκε ως βίωμα στο διάβα της εφήμερης ζωής του.
Με την επιστροφή του στο μοναστήρι ανέφερε τα όσα συνέβησαν στον π. Ιάκωβο και τον π. Κύριλλο σημειώνοντας κυρίως τον τρόπο που επιλέγει ο Χριστός μέσω των αγίων του για να ενισχύει την πίστη εκείνων που ενώ έχουν καλή διάθεση εν τούτοις αναλίσκονται σε τήρηση μιας χλιαρής σχέσης έναντι του ουρανού και του τριαδικού Θεού.
Ανάλογο θαυμαστό περιστατικό συνέβη στο ίδιο χωριό όταν βοσκός παρακάλεσε τον π. Σεραφείμ να μεταφέρει την αγία κάρα στο μανδρί του για να βρει γιατρειά το κοπάδι του, το οποίο έπασχε από άγνωστη ασθένεια που έκανε τα ζώα να μην μπορούν να σηκωθούν ούτε για να φάνε. Ο ταπεινός μοναχός ανταποκρίθηκε θετικά στην παράκληση του βοσκού και μετέφερε την αγία κάρα στο ποιμνιοστάσιο. Και είχε να το λέει για το πως χοροπηδούσε ο βοσκός από τη χαρά του βλέποντας πως τα ζώα καθώς περνούσε δίπλα τους η αγία κάρα σηκώνονταν λες και δεν είχαν τίποτε. «Από σεβασμό στον άγιο σηκώθηκαν και γιατρεύτηκαν» του έλεγε χαριτολογώντας ο π. Σεραφείμ!
Ως ψαλμωδός
Εκείνο που τον συγκινούσε εμφανώς ήταν το αναλόγιο. Η χαρακτηριστική τρεμάμενη γλυκειά φωνή του καθώς έψαλλε τους ύμνους προς τον Κύριό μας έδειχνε περίτρανα τη συμμετοχή ψυχής και σώματος στην δοξολογία και ευχαριστία του Θεού. Όπως το παιδί συνήθιζε να λέγει, αφήνει ολοσχερώς τη μέριμνα των βιοτικών αναγκών του στον πατέρα και στη μητέρα έτσι και εμείς πρέπει να λογιζόμαστε τον Θεό. Εκείνος, μεριμνά ως Πατέρας για τις ανάγκες μας και εμείς ως παιδιά Του οφείλουμε να Τον ευχαριστούμε και να Τον δοξολογούμε αδιαλείπτως, όπως κάνουν οι αγγελικές δυνάμεις.
Ο π. Σεραφείμ άφησε την επί γης τελευταία αναπνοή του τη στιγμή που ο γέροντας της Μονής π. Κύριλλος κρατούσε το κεφάλι του ενημερώνοντας τον πως μεταβαίνει στο ναό για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας των Προηγιασμένων Δώρων. Έτρεξε και εκείνος να πάρει θέση στο αναλόγιο της αιωνιότητας μαζί με τους αγγέλους δοξολογώντας τον Κύριό μας. Ας έχουμε την ευχή του.


FOTO Χρήστος Βασιλείου

Συντάκτης: Δ.ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΡΤΙΟΣ 2010