Κώστα Σαρδελῆ: ῎Εθνος, ἐθνοφυλετισμός καί φιλοπατρία. Ποῦ βρίσκεται ἡ ἀλήθεια. ῞Ενα προφητικό κείμενο...

᾿'Από τόν συνεργάτη τοῦ klision ΕΡΙΒΡΕΜΕΤΗ

Toῦ Κώστα Σαρδελῆ (+), Ἀπὸ τὸ βιβλίο του: «Ἡ Εὐρώπη τῶν Φράγκων» (ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 2002)

Πολὺ ἐπίκαιρο ἄρθρο, παρότι τουλάχιστον δεκαετίας. Ἴσως καὶ ἔντονα «προβλεπτικό». Μὲ τὰ καμώματα τῶν ἄχρηστων πολιτικῶν ἀλλὰ περισσότερο μὲ τὴν ἔνοχη ἀνοχὴ καὶ συμμαχία τῶν «σοφῶν» θεολόγων καὶ ἄλλων προοδευτικῶν ἀνοιχτόμυαλων κουλτουριάρηδων (ποὺ δὲν καταλαβαίνουν τὴν γλῶσσα τῆς ἐκκλησιαστικῆς λατρείας...! καὶ ἐπιζητοῦν  τὶς μεταφράσεις γιὰ νὰ χάσουμε ἐντελῶς τὸν μπούσουλα) φτάσαμε σήμερα στὴν παροῦσα οἰκονομικὴ καταστροφή, τὴν ἐθνικὴ ἐξάρτηση  καὶ τὸν διεθνῆ διασυρμό. Κι ἀκόμα δὲν εἴδαμε τίποτα. Ἁπλῶς ἀρχαὶ ὠδίνων εἶναι τὰ μέχρι σήμερα.

Λοιπόν τὸ κατωτέρω κειμενάκι ἀφιερώνεται ἐξαιρετικά σ᾽ὅλους αὐτοὺς τοὺς «σοφούς», μὲ τὴν εὐχὴ νὰ γίνουν καὶ «σοφότεροι».

«ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ»

Δέν ἔχουμε μόνο τούς ψευδο­δια­νοου­μένους, πού μέ τίς νέες ἀνοησίες τους ἀπό κανάλια καί στῆλες ἐφη­μερίδων καί ἄλλων ἐντύπων ἐπιδιώκουν νά ρί­ξουν σέ νέες περιπέτειες τήν κοινωνία μας καί τήν πα­τρίδα μας, ἔχουμε καί τούς ψευδοθεολόγους καί ψευ­δοκοινω­νιο­λόγους καί δέν συμμαζεύεται, πού παί­ζουν μαζί μέ τούς πρώτους στήν ἴδια ὀρχήστρα ἐπι­διώκοντες τούς ἴδιους στόχους: νά ξεριζώσουν ἀπό τήν ψυχή μας τήν αὐτά­δελφη σχέση Ὀρθοδοξίας καί Ἔθνους. Καί γράφουν καί λένε ἄρες μάρες κου­κου­νά­ρες ... Θά ἀσχοληθῶ γε­νι­κώτερα μέ τό φαινόμενο αὐτό γύρω ἀπό τό ὁποῖο ἔχει δημιουργηθῆ μία πλούσια ὕποπτη φιλολογία, πού ἐμ­πλουτίζεται καθημερινά ἐπιτείνοντας τήν ἄκρως ἐπι­κίν­δυνη σύγχυση μεταξύ τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἐντελῶς ἄλλα γνωρίζει ἀπό τήν παράδοσή του.

Πρῶτα-πρῶτα οἱ κύριοι αὐτοί δέν μᾶς λένε τίποτε ἀπο­λύτως καινούργιο –αὐτό γιά νά μή κάνουνε τούς σο­φούς καί τούς τάχα βαθεῖς μελέτες τῆς Ἱστορίας καί τῶν Πατέρων, ἀλλά καί τῆς νεότερης Παράδοσης. Ὅμως, δέν ἔχουν ἐντείνει τυχαῖα τίς προσπάθειές τους τά τελευταῖα χρόνια, καί οἱ προσπάθειές τους αὐτές δέν εἶναι καθόλου ἄσχετες μέ ἄλλες παρεμ­φερεῖς περί «κοι­νω­νίας τῶν πολιτῶν» καί «Εὐρώπης τῶν λαῶν» κ.λπ., πού ἀποσκοποῦν στήν κατάργηση τοῦ Ἔθνους καί στήν σαλατοποίηση τῶν λαῶν – εἶναι γνωστό τό κήρυ­γμά τους γιά πολυθρησκευτική, πολυεθνική καί πολύ­πο­λιτισμική Ἑλλάδα. Διότι ἔτσι πρα­γμα­τοποιεῖται τό προ­αιώ­νιο ὅραμά τους, πού ἀπο­βλέπει στήν περιθω­ριο­ποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας καί σέ μία Ἑλλάδα πολυδο­γμα­τική καί πολυθρη­σκευ­τική, δηλαδή ρωσική σαλάτα!

Οἱ ἀνοήτως θεωρητικολογοῦντες θεωροῦν ἐθνοφυλετικά καπρί­τσια τά περί πίστεως καί πατρίδας τοῦ Μα­κρυγιάννη καί τῶν ἄλλων καπεταναίων τοῦ ’21 καί ὅτι κακῶς, κά­κι­στα τό Οἰκουμενικό Πα­τριαρ­χεῖο τοποθέτησε τόν Γερ­μανό Καραβαγγέλη καί τούς ἄλ­λους ἥρωες Ἱεράρχες στή κατασπα­ρασ­σόμενη ἀπό τούς Βουλγάρους Κο­μι­τα­τζῆδες Μα­κεδονία μέ σαφεῖς «ἐθνοφυλετικές», ἐντολές, διότι διαφορετικά ἔπρεπε νά ἀφήση τούς ὀρθοδόξους Βουλγάρους νά ἀλω­νί­ζουν σέ βάρος τῶν Ἑλλήνων ὀρθο­δόξων, γιατί ἔτσι κι ἀλλιῶς ὀρθόδοξοι ἦταν – τί Βούλ­γαροι, τί Ἕλ­ληνες. Αὐτό δέν ἐννοοῦν οἱ «σοφοί»;

Γι’ αὐτούς, λοιπόν, ὁ Ἰωακείμ Γ΄ ἦταν φυλετι­κι­στής, ἐθνικιστής καί ρατσιστής!

Τό τραγικό μέ τούς ἀνοήτους αὐτούς εἶναι, ὅτι τά λένε καί τά γράφουν ἔτσι, ὥστε ὁ ἀναγνώστης ἤ ὁ ἀκροα­τής τους νά πιστεύει, ὅτι γιά τό Ἔθνος καί τά πα­ρά­γωγά του φταῖνε οἱ Ἕλληνες, ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ὑπεύθυνοι γιά τόν ἐθνικισμό κ.λπ., ἐνῶ τήν ἀπό­λυτη εὐθύ­νη ἔχει ἡ φίλη τους Γαλλία, διότι, ὅπως εἶ­ναι πασί­γνωστο, αὐτή ἐκκόλαψε τό φίδι τοῦ Ἔθνους καί τά πα­ρά­γωγά του, διότι οἱ Ρω­μηοί, ὥς τότε εἶχαν αὐτο­κρατορική – οικουμενικη, ὅλων τῶν σκλάβων ὀρθοδό­ξων λαῶν καί κατέληξε ἐθνική χάρη στή Γαλ­λική Ἐπα­νάσταση καί τήν ἰδέα δημιουργίας Ἐθνῶν ἐνῶ ἡ ἴδια κατέληξε στήν αὐτοκρατορία τοῦ Να­πο­λέοντα…

Τί θέλουν, λοιπόν, οἱ «σοφοί» καί οἱ ὅμοιοί τους, νά ἀφήσουμε τά πράγματα νά τρέχουν ὅπως τρέχουν, ὁδηγοῦντα τήν Πατρίδα μας στήν κα­τα­στροφή, σέ μιά πολυθρησκευτική, πολυπολι­τι­σμική καί πολυεθνική Ἑλλάδα; Καί νομίζουν ὅτι ἡ καρι­κα­τούρα, πού θά προκύψη θά εἶναι Ἑλλάδα ἤ κανένα ἔκτρωμα, Φραγκεστάϊν; Μᾶλλον τό δεύτερο. Καί πῶς νομίζουν, ὅτι θά κόψουν τήν ὕποπτη γι’ αὐτούς συ­νή­θεια τοῦ λαοῦ νά βλέπη τήν Παναγία καί νά τόν ὁδηγῆ ἀπό νίκη σέ νίκη ὅπως στά βο­ρειο­ηπειρωτικά βουνά τό 1940-41; Πῶς εἶναι δυνατό νά βγάλη ἀπό μέ­σα του τή «μαγιά» τοῦ Μακρυγιάννη, ὁ ὁποῖος ταυ­τίζει τήν πατρίδα μέ τή θρησκεία καί τό ἀντίθετο; – καί θρησκεία ἴσον, βέβαια, Ὀρθοδοξία καί ὄχι ὁ­ποιο­δήποτε δόγμα καί ὁποια­δή­ποτε θρη­σκεία. Καί ἄν τά «πολύ» αὐτά εἶναι δυνατά σέ ἄλ­λους λαούς λόγω παραδόσεως, εἶναι δυνατά καί στήν Ἑλλάδα, πού ἔχει μίαν ἐντελῶς ἄλλη παράδοση αἰώ­νων, ἀπό τόν Πατριάρχη Σέργιο καί τόν Κων­στα­ντῖ­νο Παλαιο­λό­γο; Διαβάσανε οἱ «σοφοί» τούς λόγους τοῦ πρωτομάρτυρα τοῦ Γένους Κων­σταντίνου Πα­λαιο­λόγου πρός τό λαό, πού δίνει προ­τεραιότητα στήν θρησκεία-Ὀρθοδοξία ἀπό τήν Πατρίδα, γεγονός πού ἐπαναλαμβάνουν ὅλοι οἱ Πατέρες τοῦ ’21, ἔργο κατ’ ἐξοχήν τῆς ρωμαίϊκης Παράδοσης; Καί τί νομί­ζουν ὅτι θά γίνει οἱ «σοφοί» σέ μιά και­νούργια –πού ὅλοι τήν ἀπευχόμαστε– κρίση, καί ἡ πατρίδα βρεθεῖ σέ κίνδυ­νο, ὅπως βρέθηκε σέ τόσες ἄλλες στιγμές τῆς Ἱστορίας της; Ποιοί θά τήν βοη­θή­σουν; Ποιός θά μπῆ, μπροστά; Ποιός θά διακιν­δυ­νέψη τά πάντα, τά διάφορα «πο­λύ» ἤ ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία του καί τά διάφορα «πολύ» θά προσπαθήσουν νά τή δια­λύ­σουν ὅσο τό δυνατόν γρη­γορότερα; Καί ἄν ἡ Ὀρ­θόδοξη Ἐκ­κλη­σία ἔχει περι­θωριοποιηθεῖ ὡς ἕνα παραπάνω δόγμα καί γιά λό­γους ἀντιφυλετικούς πα­ραμείνει ἀδιάφορη ἐνδιαφε­ρό­μενη μόνο γιά τήν Ὀρ­θόδοξη Πίστη καί τίπο­τε ἄλ­λο, θά τρέξουμε τότε νά ξαναμαζεύουμε τ’ ἀπολει­φά­δια τῆς πατρογονικῆς μας πίστης, ἡ ὁποία θά σφαδά­ζει κάτω ἀπό τά συντρι­πτικά πλήγματα τῶν τεράτων, πού τήν ἀπειλοῦν, γιά νά σώσουμε τό ἐθνισμό μας; ἤ μήπως θά τή σώσουν τά ἄλλα δόγματα, πού δέν ἔχουν καμμιά ἀπολύτως σχέση μέ τήν παράδοσή μας; ἤ μήπως γιά τούς «σο­φούς» καί τούς ὁμοίους τους ἡ Ἑλλά­δα μπορεῖ νά βιώση χωρίς τήν Ὀρθόδοξη Ἐκ­κλη­σία της; Καί ποιός τούς εἶπε, ὅτι ὅταν τό ποίμνιο τῆς Ἐκ­κλη­σίας ἔχει ἐθνικά αἰτήματα καί ἀγωνίζεται καί ἀγωνιᾶ γι’ αὐτά, ἡ Ἐκκλησία του πρέπει νά κάνη τήν κρυφή καί νά λέη στό ποίμνιό της, ὅτι ξέρεις, ἐγώ εἶμαι μόνο γιά τήν  πνευματική σου σωτηρία καί τά ἄλ­­λα εἶναι ἄλλου παπᾶ βαγγέλιο; Καί καλά ἄν εἶναι ἐν τάξει στίς ἐθνικές του ὑποχρεώσεις ὁ «ἄλλος πα­πᾶς», ἄν ὅμως, ὅπως σήμερα, δέν εἶναι; Τί νά πῆ ἡ Ἐκ­­κλη­σία στό ποίμνιο, κόψε τό λαιμό σου; Αὐτά εἶναι κω­μικά πράγματα. Πρέπει νά τό κατά­λάβουμε καλά, ὅτι ὁ πιστός δέν εἶναι χώρια ἀπό τόν πολίτη – πιστός καί πολίτης στή ζωή εἶναι ἕνα καί τό αὐτό. Καί ὅταν ὁ πο­λίτης εἶναι ἀπογοητευμένος ἀπό τήν πολιτική του ἐξου­σία, τότε μοιραία καταφεύγει στήν Ἐκκλησία του, στήν πνευματική του μητέρα νά τόν βοηθήση. Δικαιοῦται καί αὐτός, ὅπως ὅλος ὁ κόσμος, μιά γήϊνη πατρίδα, χωρίς τήν ὁποία θά εἶναι ἕρμαιο καί σκλάβος στίς πατρίδες τῶν ἄλλων. Ποιός ἄνθρω­πος δέν λαχταράει αὐτή τήν πατρίδα. Καί γιατί θά εἶναι ἔνοχος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἄν θυσιασθῆ γι’ αὐτή ἐπειδή κατά τόν Λόγο Του ἡ πα­τρίδα του εἶναι οὐ­ράνια; Ἤ μήπως, ὥσπου νά ἀπο­κτήση τήν οὐράνια μπορεῖ νά καλοβολεύεται σκλαβω­μένος καί νά μήν ἀμύνεται περί πάτρης, ἀλλά ν’ ἀνοίγη τίς πύλες τῶν κάστρων στόν ἐχθρό; Ἡ ἄμυνα γιά τήν γήϊνη πα­τρί­δα, εἶναι ἐθνοφυλετισμός; Εἶναι αἴσθημα ἐχθρικό πρός κανέναν ἄλλο; Τί λένε οἱ «σοφοί»; Καί πῶς μπο­ροῦν νά διαχωρίσουν στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ τήν πατρίδα ἀπό τό Ἔθνος καί τό ἀντίθετο; Ἐκτός καί πιστεύουν, ὅτι ζοῦμε στά χρόνια τοῦ Βυ­ζαντίου. Ἀλ­λά μήπως καί αὐτό δέν ἦταν «Πα­τρίδα» γιά τούς λαούς του καί «Ἔθνος» οἱ λαότητές του; Ἤ παίζουμε μέ τίς ἔν­νοιες κάποιων λέξεων, τίς ὁποῖες ἡ ζωή γρά­φει στά παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων της; Μπορεῖ, ὅμως, καί νά βρισκόμαστε μπροστά καί στό φαινό­με­νο «οἰκουμε­νι­κῆς» παρα­φροσύνης.