| Μὴ λόγοις μόνοις ἐξαπατᾶσθαι καὶ πάντα ἄνθρωπον πιστεύειν πνευματικὸν ἑαυτὸν εἶναι λέγοντα, ἀλλὰ ἀπὸ τοῦ βίου καὶ τῶν πράξεων αὐτοῦ πρότερον βεβαιουμένους, καὶ μάλιστα ἐὰν ταῖς τοῦ Κυρίου καὶ τῶν ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων πατέρων διδασκαλίαις συνᾴδωσιν οἱ λόγοι αὐτοῦ καὶ αἱ πράξεις, καὶ τηνικαῦτα προσδέχεσθαι καὶ ἀκούειν τοὺς λόγους αὐτοῦ ὡς λόγους Χριστοῦ˙ εἰ δ’ οὖν, ἀλλ’ εἰ καὶ νεκροὺς ἀνιστᾷ, κἂν μυρία ἄλλα θαύματα ἐπιδείκνυται, ὡς δαίμονα αὐτὸν ἀποστρέφεσθαι καὶ μισεῖν, καὶ μάλιστα ὅταν νουθετούμενον μὴ καταδεχόμενον ὁρῶμεν μεταθεῖναι τὸ ἴδιον φρόνημα, ἀλλ’ ἔτι ἐμμένοντα τῇ πεπλανημένῃ γνώσει αὐτοῦ καὶ εἰς οὐρανοὺς οἰόμενον τὸ πολίτευμα καὶ τὴν διαγωγὴν ἔχειν.
Οὕτω γὰρ ἄνωθεν ὑπὸ τῶν ἀποστόλων Χριστοῦ καὶ τῶν θεσπεσίων πατέρων ἡμῶν τῆς θεοπνεύστου μυσταγωγηθέντες διδασκαλίας, ἀποτρεπόμεθα τὰς διακένους τῶν εἰς μηδὲν ἕτερον εὐκαιρούντων, ἢ εἰς τὸ περιεργάζεσθαι καὶ πολυπραγμονεῖν τὰ καὶ ἀγγέλοις ἀνέφικτα, κενοφωνίας˙ κρατοῦμεν δὲ τὴν ὁμολογίαν ἡμῶν τῆς πίστεως ἀσινῆ καὶ ἀκράδαντον, ἣν ἄνωθεν παρ’ αὐτῶν παρελάβομεν, τὴν ἐν Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι τῆς μιᾶς θεότητος καὶ ἀσυγχύτου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος, ἐν ᾗ βεβαπτίσμεθα, δι’ ἧς καὶ ζῶμεν καὶ γινώσκομεν καὶ νοοῦμεν, ὑφ’ ἣν καὶ ἔσμεν καὶ εἰς αἰῶνας αἰώνων ἐσόμεθα, ὡς ἐξ αὐτῆς ἐσχηκότες τὸ εἶναι καὶ τὸ εὖ εἶναι τῆς τὸ πᾶν ἐξ οὐκ ὄντων παραγαγούσης σοφίᾳ, μεθ’ ἧς καὶ μετασταίημεν τῶν ἐνταῦθα εἰς γαληνοὺς λιμένας ζωῆς ἀκηράτου, ἔνθα πάντων εὐφραινομένων ἡ κατοικία καὶ ὁ χῶρος τῶν ἑορταζόντων ἐν Πνεύματι, ᾗ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. | (ΝΕΟΕΛΛ. ΑΠΟΔΟΣΗ: Π. Λ. Α) Δὲν πρέπει νὰ ἐξαπατώμεθα ἀπὸ μόνα τὰ λόγια καὶ νὰ πιστεύουμε κάθε ἄνθρωπο ποὺ δηλώνει πνευματικός, ἀλλὰ πρέπει νὰ βεβαιωνόμαστε προηγουμένως ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ τὶς πράξεις του καὶ μάλιστα ἐὰν οἱ λόγοι καὶ οἱ πράξεις του συνάδουν (συμφωνοῦν) μὲ τὶς διδασκαλίες τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ τότε πιὰ νὰ ἀποδεχόμαστε καὶ νὰ ἀκοῦμε τοὺς λόγους του ὡς λόγους Χριστοῦ. Ἀλλιῶς, κι ἂν ἀκόμα ἀνασταίνει νεκρούς, κι ἂν ἀκόμα παρουσιάζει μύρια ἄλλα θαύματα, ὡς δαίμονα νὰ τὸν ἀποστρεφόμαστε καὶ νὰ τὸν μισοῦμε, καὶ πολὺ περισσότερο, ὅταν ἐνῷ νουθετεῖται, ἐν τούτοις δὲν τὸν βλέπουμε νὰ καταδέχεται νὰ μεταβάλει τὸ φρόνημά του, ἀλλὰ ἀντιθέτως νὰ ἐμμένει στὴν πεπλανημένη ἀντίληψή του καὶ νὰ φαντάζεται πὼς ὁ τρόπος ζωῆς του καὶ ἡ διαγωγή του εἶναι στὸν οὐρανό.
Γιατὶ ἔτσι ἄνωθεν μυσταγωγηθήκαμε ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ καὶ τοὺς θεσπεσίους (=ἐκεῖνος ποὺ λέει λόγους θεϊκούς) πατέρες ἡμῶν τὴν θεόπνευστη διδασκαλία καὶ ἀπωθοῦμε τὶς μάταιες κενοφωνίες ὅσων δὲν εὐκαιροῦν παρὰ νὰ περιεργάζονται καὶ νὰ σκαλίζουν σχολαστικὰ τὰ ἀπλησίαστα ἀκόμα καὶ στοὺς ἀγγέλους. Καὶ κρατᾶμε τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως ἡμῶν ἀπείραχτη καὶ ἀκράδαντη, τὴν ὁποία ἄνωθεν ἀπ᾽αὐτοὺς παρελάβαμε, τὴν ἐν Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι τῆς μιᾶς θεότητος καὶ ἀσυγχύτου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος, μέσα στὴν ὁποία ἔχουμε βαπτισθεῖ, διὰ τῆς ὁποίας καὶ ζοῦμε καὶ γνωρίζουμε καὶ διανοούμαστε, καὶ ὑπὸ τὴν ὁποία καὶ εἴμαστε (διατελοῦμε) καὶ στοὺς αἰῶνες θὰ εἴμαστε, ἐπειδὴ ἐξ αὐτῆς ἔχουμε καὶ τὸ εἶναι (=τὴν ὕπαρξη) καὶ τὸ εὖ εἶναι (=«εὐτυχία»), ποὺ παρήγαγε τὸ πᾶν ἀπὸ τὸ μηδέν μὲ σοφία, μετὰ τῆς ὁποίας ἂς μεταβοῦμε ἀπὸ τὰ ἐδῶ κάτω στὰ γαλήνια λιμάνια τῆς ἄφθαρτης ζωῆς, ὅπου εἶναι ἡ κατοικία ὅλων τῶν εὐφραινομένων καὶ ὁ χῶρος τῶν ἑορταζόντων ἐν Πνεύματι, ᾗ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου