Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

ΓΛΩΣΣΟ-ΜΑΧΙΕΣ ἤ ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω τὸν λίθον...


[Σχόλιο ᾿Οδυσσέως: Φιλοξενοῦμε δύο ἄρθρα σχετικά μέ τά γλωσσικά λάθη, ἀπ᾿ ὅπου φαίνεται πόσο εὔκολα μπορεῖ κάποιος νά ἐκφέρει μαργαριτάρια, ἰδίως θά προσθέταμε ἐμεῖς ἄν δέν ἔχει, τουλάχιστον, ἱκανοποιητική γνώση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας. ῾Η νέα ἑλληνική θέλει σπουδή καί σοβαρότητα. ῎Ας θυμηθοῦμε τά γλωσσικά "μαργαριτάρια" τῶν ἀνανεωτῶν ἱερέων τῆς Πρέβεζας. ΣΤΩΜΕΝ "ΓΛΩΣΣΙΚΩΣ" ΚΑΛΩΣ, ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ! ]

Αμ δεν το σκαπουλάραμε το λαθάκι!

Στα σημερινά ΝΕΑ (Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010) η Έλενα Ακρίτα, καταπιάνεται, όχι χωρίς χιούμορ, με κάμποσα γλωσσικά λάθη που την κάνουν να αγανακτεί όταν ανοίγει την τηλεόραση. Παραθέτω ολόκληρο το άρθρο της. Τα δικά μου σχόλια θα τα βρείτε στο τέλος:

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ξένη γλώσσα που ακούω κάθε φορά που πατάω το κουμπάκι της τηλεόρασης, μπορεί να μου την μεταφράσει κάποιος καλός άνθρωπος; Μπορεί κάποιος να μου αποκρυπτογραφήσει αυτόν τον μυστηριώδη κώδικα Ντα Βίντσι, μπας και συνεννοηθούμε στοιχειωδώς;

Δεν ζητάω διερμηνέα από αγγλικά σε ελληνικά. Από γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά σε ελληνικά. Ζητάω διερμηνέα από ελληνικά σε ελληνικά. Να καταλάβω πέντε βασικά πραγματάκια. Να μην τρώω τις ελληνικούρες σαν χαστούκια απανωτά. Να μη μου περνάει απ΄ το μυαλό ότι μιλάνε απταίστως τη σανσκριτική διάλεκτο.

Σταχυολογώ μερικά μαργαριτάρια που δίνουν και παίρνουν όταν οι παρουσιαστές, συντονιστές, πανελίστες, συνάδελφοι δημοσιογράφοι και λοιποί συμπαθείς κλάδοι βρίσκονται στο τσακίρ κέφι:

1. Για τα επίθετα που τελειώνουν σε «ηςης-ες» τους επιφυλάσσω μια τεράστια έκπληξη: ΚΛΙΝΟΝΤΑΙ!!! Λέμε «ο διεθνής Τύπος, η διεθνής κατακραυγή, το διεθνές αντίκτυπο». Δεν λέμε «αυτό είναι πολύ ευγενής παιδί», «τα άτομα αυτά είναι πολύ προσηνής». Ή μάλλον, όταν το λέμε, ετοιμαζόμαστε μετά να θρηνήσουμε θύματα.

2. Επίσης κλίνονται τα «ων-ουσα-ον». «Με τον υπάρχων νόμο»; Ναι, το άκουσα κι αυτό. «Τρία άτομα ήταν απών». Ναι, το άκουσα και είμαι ακόμα ζωντανή.

3. Αντιθέτως ΔΕΝ κλίνονται τα επώνυμα. Η Γεννηματά της Γεννηματάς, η Καρέζη της Καρέζης; Όταν ακούω- κατά κόρον- εκείνο το «της Ακρίτας», μια σκοτοδίνη μου ΄ρχεται, χάνω τον κόσμο! Αφήστε τα ήσυχα, ρε παιδιά! Τα καημένα τα επώνυμα δεν ενοχλούν κανέναν. Όπως τα ακουμπάς στη γωνίτσα τους στην ονομαστική, έτσι μένουν και στη γενική. Δεν κόβουν βόλτες πέρα δώθε!

4. Κάποιος είναι ανώτερος από τον άλλον. Ποτέ, μα ποτέ- σε ό,τι θέλετε να σας ορκιστώ- δεν είναι ΠΙΟ ανώτερος από τον άλλον. Η σύγκριση εμπεριέχεται ήδη στη λέξη, δεν χρειάζεται το φρικαλέο κερασάκι στην τούρτα. Πιο ανώτερος, πιο κατώτερος, πιο χειρότερος, πιο καλύτερος; Αμολάμε τις λέξεις όπου και όπως γουστάρουμε; Αυτός ο πλεονασμός του «πιο» παραπέμπει στην παροιμία «τώρα που βρήκαμε πιπέρι, βάλε και στα λάχανα»!

5. Όταν δίνουν σε κάποιον να υπογράψει ένα χαρτί, του λέμε «υπόγραψε εδώ». Όχι «υπέγραψε εδώ». «Ανέφερέ μου ακριβώς τι άκουσες», «μετέφερέ του τους χαιρετισμούς μου»! Να θυμηθούμε λίγο τα ελληνικούλια που μαθαίναμε- μαζί με την κρεμάλα που παίζαμε- τις ατελείωτες ώρες στο σχολείο; Να θυμηθούμε λίγο τη διατήρηση εσωτερικής αύξησης στον τύπο της προστακτικής;

6. Ο Οκτώβριος δεν έχει «μι», που να χτυπιέσαι κάτω. Δεν είναι ΟκτώΜβριος- κι ας επιμένουν οι πολιτικοί μας σε προεκλογικές περιόδους. Ο Οκτώβριος δεν είναι Οκτώμβριος και δεν προτίθεται να γίνει στο άμεσο μέλλον.

7. «Να αναπαράγω» ή «να αναπαραγάγω»; Εδώ «σου βάζω δύσκολα μα σκέψου πόσα πέρασα, σου βάζω δύσκολα κι ας παίζω με τα νεύρα σου». Αυτό όντως είναι ζόρικο. Το κόλπο, απλό: Λέμε «να αναπαράγω» για κάτι που σκοπεύουμε να κάνουμε πολλές φορές. «Να αναπαραγάγω» για κάτι που σκοπεύουμε να κάνουμε άπαξ. Αν το θυμόμαστε αυτό, μπορεί να το σκαπουλάρουμε το λαθάκι!

8. Είναι προ Χριστού αλλά δεν είναι μετά Χριστού: μετά Χριστόν. Μετά ΤΟΝ Χριστόν- πόσο πιο λιανά να στο κάνω, χαρά μου;

9. Δεν είναι πεdε, είναι πέντε: πεν-τε!!! 10. Ο τύπος είναι αθυρόστομος, δεν είναι ανθηρόστομος. Δεν μιλάει δηλαδή και βγαίνουν γλαδιόλες απ΄ το στόμα του. Η δικτατορία δεν είναι δικταΚτορία! Δεν αποθανατίζω: απαθανατίζω! Δεν κάνω σφιγγομέτρηση. Κάνω σφυγμομέτρηση.

Και πάει λέγοντας… Το εν δέκατον έγραψα απ΄ όσα είχα στο μυαλό μου. Εύχομαι εγκαρδίως, σε κάθε ευγενής αναγνώστη, να περάσει όμορφα στον υπάρχοντα Σαββατοκύριακο! Χαίρεσθε!

ΥΓ: Καλή σου ώρα Μποστ, τα είπες όλα!!! «Η ρομβία αφιχθέντος και σταθέντος στη γωνιά, μελωδίαι ήτο φέρων ευφρανθείς η γειτονιά»!

Σε πολλά απ’ αυτά που λέει η κυρία Ακρίτα, έχει δίκιο. Όμως, έχω να παρατηρήσω ότι παραβλέπει η κυρία Ακρίτα ότι ο προφορικός λόγος έχει περισσότερες ανοχές απ’ ό,τι ο γραπτός. Έτσι, εγώ δεν θα καταδίκαζα, σε προφορικό λόγο, λαϊκούς πλεοναστικούς τύπους όπως “ο πιο καλύτερος”. Θυμάμαι μάλιστα πρόπερσι που είχα παρακολουθήσει μια διάλεξη περί γλωσσολογίας του Μανώλη Γλέζου. Μιλούσε για αρκετά δύσκολα επιστημονικά θέματα, κι όμως είπε 3 ή 4 φορές “ο πιο καλύτερος”. Θα τον πούμε αγράμματο; Όχι, θα πούμε πως χρησιμοποιεί έναν προφορικό λαϊκό τύπο μειωμένου κύρους. Κάτι ανάλογο ισχύει θαρρώ και για τον Οκτώμβριο. (Αφήνω ότι η γλώσσα τους αντέχει τους πλεονασμούς, δεν είναι μαθηματικά’ αν το πάμε έτσι, θα πούμε σολοικισμό και το Τρισμέγιστος).

Έπειτα, η κυρία Ακρίτα στηλιτεύει την ακλισιά του “ο διεθνής”, “ο υπάρχων”, αλλά δεν μας λέει ΠΩΣ πρέπει να κλίνονται, μπας και το “σκαπουλάρουμε το λαθάκι” (με αυτό θα ασχοληθώ μετά). Θα έμενε ικανοποιημένη αν άκουγε “του διεθνή ποδοσφαιριστή” ή απαιτεί να λέμε “του διεθνούς”;

Αλλά, μια και της αρέσει να θηρεύει λάθη, ας δούμε πόσα λάθη μπορούμε να ψαρέψουμε εμείς στο δικό της κείμενο, το οποίο μάλιστα δεν είναι προφορικός λόγος, που άμα φύγει το έπος από το έρκος των οδόντων ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, αλλά γραπτό που μένει και που μπορείς, βρε αδερφέ, να το ξανακοιτάξεις και να διορθώσεις τα λάθη σου.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:
1) Σύμφωνα και με το λεξικό ΛΚΝ αλλά και με τον Μπαμπινιώτη σε όλες του τις ενσαρκώσεις, το ουσιαστικό αντίκτυπος είναι αρσενικό. Ο αντίκτυπος, όχι “το (διεθνές) αντίκτυπο”, όπως γράφει η κ. Ακρίτα στην παράγραφο αρ. 1 του δεκαλόγου της.
2) Φυσικά δεν ισχύει αυτό που γράφει στην αρ. 3 παράγραφο, ότι “ΔΕΝ κλίνονται τα επώνυμα”. Η κ. Ακρίτα εννοεί τα θηλυκά επώνυμα. Τα περισσότερα αρσενικά επώνυμα κλίνονται. Το ξέρω ότι ήταν αβλεψία της που δεν το προσδιόρισε, αλλά δεν παύει να είναι λάθος. Αν το άκουγε στην τηλεόραση, θα είχε αγανακτήσει.
3) Στην αρ. 5 παράγραφο, γράφει: Να θυμηθούμε λίγο τη διατήρηση εσωτερικής αύξησης στον τύπο της προστακτικής; Δεν είμαι σίγουρος, αλλά μάλλον “τη μη διατήρηση” εννοεί. Αν και ούτε αυτό είναι ακριβές.
4) Στην παράγραφο αρ. 7, διαβάζουμε: “μπορεί να το σκαπουλάρουμε το λαθάκι”. Όμως, σύμφωνα με τα λεξικά, το ρήμα “σκαπουλάρω” εμφανίζεται μόνο στην έκφραση “τη σκαπουλάρω” που σημαίνει όπως λέει το ΛΚΝ: διαφεύγω από κπ. κίνδυνο, γλιτώνω: Tη σκαπούλαρε / τη σκαπουλάρισε παρά τρίχα. Δε θα τη σκαπουλάρεις εύκολα αυτή τη φορά. Tη σκαπούλαρε μόνο μ΄ ένα πρόστιμο. Είναι πολύ άρρωστος, αλλά πιστεύω ότι θα τη σκαπουλάρει. Το λαθάκι μπορείτε να το αποφύγετε μόνο και εδώ δεν το αποφύγατε. (Όχι τυχαία, στο γκουγκλ δεν υπάρχει καμιά άλλη ανεύρεση του τύπου “να το σκαπουλάρουμε”, μόνο αναδημοσιεύσεις του άρθρου της κ. Ακρίτα).
5) Η παράγραφος αρ. 9 αναφέρει: Δεν είναι πεdε, είναι πέντε: πεν-τε!!! Αμ δεν είναι πέν-τε, είναι πένdε!!

Πέντε λαθάκια σε δέκα παραγράφους δεν είναι και κακή επίδοση για ένα λαθοθηρικό άρθρο, τι λέτε; Και αν θέλουμε να είμαστε αυστηροί, θα προσθέσουμε κι ένα έκτο λαθάκι από την εισαγωγή, διότι βέβαια είναι ανακρίβεια να μιλάμε για “σανσκριτική διάλεκτο”. Αν το δει κανείς Ινδός πολύ θα ενοχληθεί.

Τέλος, όταν βάζουμε σε εισαγωγικά καλό είναι το παράθεμά μας να είναι ακριβές. Όπως επισήμανε ο φίλτατος Alfred Newman (πρόκειται για ψευδώνυμο), οι στίχοι του Μποστ με τους οποίους κλείνει τον φιλιππικό της η κυρία Ακρίτα έχουν μεταφερθεί λάθος. Το σωστό είναι: Η ρομβία αφιχθέντος και σταθέντος στη γωνιά, μελωδίας μας παράγει ευφρανθείς η γειτονιά, όχι “μελωδίαι ήτο φέρων”, όπως θυμάται η κ. Ακρίτα (το οποίο είναι… ασύντακτο!). Το ξέρω ότι από μνήμης γίνονται τέτοια λαθάκια, αλλά το γράφω για να μην αγανακτήσει κανείς.

Οπότε, κλείνοντας, ανάγκη είναι να διαπιστώσω πως “δεν το σκαπούλαρε το λαθάκι” η κυρία Ακρίτα, και μάλιστα σε γραπτό κείμενο -οπότε, ίσως την άλλη φορά ίσως να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη επιείκεια τους δημοσιογράφους της τηλεόρασης που παράγουν προφορικό λόγο, συχνά σε μεγάλες ποσότητες και κάποτε χωρίς προετοιμασία.

ΥΓ Για να μη φωνάζει ο Καίσαρας, να διευκρινίσω ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα λαθάκια της κ. Ακρίτα τα βρήκαν πρώτοι οι φίλοι της Λεξιλογίας στο εξαιρετικό φόρουμ τους και ο αγαπητός Alfred Newman εδώ, σε σχόλιο άλλου άρθρου.

ΥΓ2 Και κάτι άλλο: διερμηνέας, που τόσο εναγώνια τον ζητάει η κυρία Ακρίτα, δεν χρειάζεται. Μυαλό έχουμε και καταλαβαίνουμε ότι όποιος λέει δικταΚτορία εννοεί δικτατορία, ότι το “πιο καλύτερος” είναι πλεονασμός, ότι το “ΟκτώΜβριος” σημαίνει τον δέκατο μήνα του έτους και ότι “το αγενής παιδί” είναι κακομαθημένο. Σε καμιά μάλλον από τις δέκα και πάνω περιπτώσεις του λαθοθηρικού δεκάλογου της κ. Ακρίτα το λάθος δεν εμποδίζει την κατανόηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι επιδοκιμάζεται το λάθος, αλλά ασφαλώς διερμηνέας δεν χρειάζεται για να καταλάβουμε το σωστό.

Πηγή: http://sarantakos.wordpress.com/

ΠΕΡΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ-ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ








ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
(τοῦ ἐν Ἀριζόνα, U.S.A )
ΙΔΡΥΤΟΥ 20 ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΝ
ΕΙΣ Η.Π.Α ΚΑΙ ΚΑΝΑΔΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ



ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄

Περὶ σωτηρίας ψυχῆς καὶ Παραδείσου.



Τώρα τὴν Ἄνοιξιν, ποὺ ἡ φύσις φορεῖ τὴν ὡραιοτέραν τῆς στολήν, ἀνέκφραστος ἡ ἀπόλαυσις, ὅταν συνοδεύεται μὲ πνευματικὴν κατάστασιν. Ὄντως τὰ πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησεν ὁ ἅγιος Θεός! Δὲν χορταίνει ἡ ψυχὴ να θεωρῇ τὸ κάλλος τῆς φύσεως, ὤ, ἐὰν ἀνεβάσῃ τὸν νοῦν του καὶ ὑπὲρ τὴν γήϊνον ταύτην σφαῖραν, εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, εἰς τὰ ἀμήχανα κάλλη τοῦ παραδείσου, ἐκεῖ πλέον σταματᾶ τὴν ἐνέργειάν του ὁ πεπερασμένος καὶ γήϊνος νοῦς.
Ἐὰν ἐδῶ εἰς τὴν ἐξορίαν, εἰς τὴν γῆν τοῦ κλαυθμῶνος καὶ τῆς κατάρας, ἔδωκεν ὁ ἅγιος Θεὸς τοιαύτης καλλονῆς ἀπόλαυσιν, ποία ἄραγε ἔσται ἐκεῖ, πού κατοικεῖ Αὐτὸς ὁ Θεός;
Ὄντως «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ, πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν καὶ εὐτυχίαν»!
(Ρωμ.8,18 ).
Θέωσις, παιδί μου, εἰς τοὺς οὐρανούς, ἐκεῖ ἀφαιρέσει Κύριος ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν καὶ λύπην καὶ πόνον καὶ στεναγμόν. Διότι ἐκεῖ βασιλεύει πολίτευμα ἀγγελικόν, ὅπου τὸ ἔργον ὕμνοι καὶ ᾠδαὶ πνευματικαί!
Ἐκεῖ Σαββατισμὸς αἰώνιος! Ἐν χαρᾷ μετὰ τοῦ Πατρὸς μας Θεοῦ, ποὺ μᾶς περιμένει, πότε νὰ γίνωμεν ἕτοιμοι, διὰ νὰ μας καλέσῃ διὰ πάντα πλησίον Του!
Ἐκεῖ κάθε σεσωσμένη ψυχὴ θὰ ζῇ μέσα εἰς ἄβυσσον ἀγάπης, γλυκύτητος, χαρᾶς, ἐκπλήξεως καὶ θάμβους!


2η. Θὰ ἔλθῃ καιρός, θὰ σημάνῃ ἡμέρα, θὰ ἔλθῃ στιγμή, ὅπου θὰ κλείσουν αὐτὰ τὰ μάτια καὶ θὰ ἀνοιχθοῦν τὰ τῆς ψυχῆς. Τότε θὰ ἴδωμεν νέον κόσμον, νέας ὑπάρξεις, καινὴν κτίσιν, νέαν ζωὴν μὴ ἔχουσαν τέρμα. Ὁ τίτλος τῆς: «Ἀθανασία ἄπειρος». Ἡ μεγάλη πατρὶς ἄνω, ἄφθαρτος, αἰώνιος, ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἡ μήτηρ τῶν πρωτοτόκων, ἔνθα θὰ σκηνώσουν αἱ λελυτρωμέναι ψυχαί, τάς ὁποίας ἀπέπλυνεν ἐκ τοῦ ῥύπου τὸ αἷμα τοῦ Ἀρνίου τοῦ ἀκάκου!
Τὶς δύναται νὰ ἐκφράσῃ διὰ λόγου καὶ γραφίδος τὴν χαράν, τὴν ἀγαλλίασιν, τὴν εὐτυχίαν τῶν σεσωσμένων ἐκείνων μακαρίων ψυχῶν; Μακάριοι οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθανόντες, ὅτι ἀναμένει αὐτοὺς ὁ πλοῦτος τῆς τοῦ Θεοῦ χρηστότητος. Μακάριος ὅστις κερδίσῃ λαχνὸν διὰ τὴν ἄνω πανήγυριν, πλοῦτος ἀναφαίρετος, δόξα ὡς Αὐτὸς ὁ Θεὸς εἶπε: «καὶ εἶπα υἱοὶ ὑψίστου, τέκνα Θεοῦ, κληρονόμοι Θεοῦ, συγκληρονόμοι Χριστοῦ».
Ὁ Κύριος πρὸ τοῦ πάθους παρεκάλει τὸν Οὐράνιον Πατέρα διὰ τοὺς μαθητὰς Του καὶ διὰ τοὺς μέλλοντας πιστεύειν δι’ αὐτῶν: «Πάτερ, οὖς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἥν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου» (Ἰωάν. 17,24 ).
Πόση ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ δι’ ἡμᾶς! Ἔλαβε τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ ἐκρεμάσθη ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, ἀποδιδόντας εἰς ἡμᾶς τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν ἐξόφλησιν τοῦ χρέους πρὸς τὸν Οὐράνιόν Του Πατέρα, καὶ ὡς προσφιλέστατος ἀδελφός, μᾶς ἀξιώνει τῆς συγκληρονομίας, τοῦ ἀπείρου πλούτου, τοῦ Οὐρανίου Του Πατρός!
Ὤ, ὁποία ἀγάπη πρὸς ἡμᾶς! Ὤ, τῆς ψυχρότητος μας πρὸς Αὐτόν! Ὤ, τῆς ἀχαριστίας μου πρὸς τὸν εὐεργέτην μου! Θεέ μου, Θεέ μου, λυπήσου με καὶ μὴ μὲ καταδικάσῃς ἀνταξίως τῶν ἔργων μου!

3η.

Εἴθε ὁ Θεὸς καθὼς πνευματικῶς μᾶς ἥνωσεν ἀρρήκτῳ δεσμῷ, οὕτω νὰ μᾶς ἀξιώσῃ καὶ εἰς τὴν οὐράνιον Αὐτοῦ βασιλείαν νὰ εἴμεθα ὅμου, ἵνα καθήμεθα εἰς τὴν πνευματικὴν Τράπεζαν τῶν Θείων Αὐτοῦ ἀγαθῶν ἐντρυφῶντες καὶ ἐνούμενοι μὲ τὸν Οὐράνιον Πατέρα, ὅπου ὑπάρχουν ἐν Αὐτῷ οἱ ποταμοὶ οἱ ἀέναοι τῶν θείων Αὐτοῦ ναμάτων. Ὤ, τὶ μέγας προορισμός! Ὤ, τὶ μέγα ἀποκύημα τῶν προσκαίρων θλίψεων!
Τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ μὲ στολὰς οὐρανίους, λελαμπρυσμένα θὰ φαίνωνται τὰ θεῖα χαρακτηριστικὰ ἐν τῷ προσώπῳ αὐτῶν, θὰ εἰσέλθουν εἰς τὴν πατρικὴν κληρονομίαν, κατάπαυσιν πλέον αἰωνίαν!
Θὰ περιέρχωνται τὰ οὐράνια ἐκεῖνα σκηνώματα καὶ θεωροῦντες τὸν ἄπειρον ἐκεῖνον πλοῦτον, θὰ διατελοῦν ἐν ἐκστάσει χωρὶς να ἀντιλαμβάνωνται ὅτι παρέρχονται αἰῶνες! Ὤ, τὶ μέγας προορισμὸς διὰ τὸν ἄνθρωπον!

Ἀλλὰ εἰκὼν θλιβερὰ ἀμαυρώνει τὴν ἀγαθὴν θεωρίαν ταύτην, καὶ αὔτη ἐστὶ ὅτι πρῶτον ἐγὼ δὲν θὰ μετάσχω εἰς ὅλην αὐτὴν τὴν ἔνδοξον εὐτυχίαν, ἡ ὁποία τώρα μὲν εἶναι θεωρία, κατόπιν θὰ λάβῃ σάρκα καὶ ὀστᾶ, δηλαδὴ τὴν πραγματοποίησιν της, καὶ δεύτερον, ὅτι οἱ ἄνθρωποι βαδίζουν ἔχοντες ἄγνοιαν τοῦ μεγάλου τούτου προορισμοῦ, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ ἄγνοια γεννᾷ τὸν θάνατον ἀπὸ τὸν Θεόν!

Ἡ ἁμαρτία ἦτο ἡ ἀρχικὴ καταστροφὴ τῆς παραδεισιακῆς εὐτυχίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ αὕτη συνεχίζει τὸ καταστρεπτικὸν της ἔργον εἰσέτι ἐπὶ τούτου. Ἀλλοίμονον! Ὁ Ἅδης ποιμανεῖ ἡμᾶς.

Ὢ Θεέ μου, Σαβαώθ, φώτισον τὸ σκότος τῶν καρδιῶν μας, ἵνα ἴδωμέν Σε, τὸ ἀληθινὸν φῶς, τὸ μακάριον φῶς, ποὺ φωτίζει καὶ χαροποιεῖ τάς καρδίας τῶν φίλων Σου, φώτισον ἡμᾶς, ἵνα Σὲ ἀκολουθήσωμεν μέχρι τῆς αἰωνίου καταπαύσεως. Ἀμήν.

4η.
Ὅλα θὰ παρέλθουν καὶ εἰς τὸ μηδὲν θὰ καταλήξουν, ἐνῶ τὸ ἔργον τὸ ἐν τῷ Θεῷ εἰργασμένον, θὰ μείνῃ μαζὶ μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ ἐργάτου, ἵνα ἐσθίῃ ἐξ αὐτοῦ ζωὴν αἰώνιον.

Μακάριοι οἱ πνευματικοὶ φιλόσοφοι τοῦ Θεοῦ, ὅπου δίδουν πρόσκαιρα καὶ θησαυρίζουν αἰώνια, ἵνα, ὅταν ἀπέλθωσιν, εὕρωσιν εἰς τὴν τράπεζαν τοῦ Θεοῦ τοὺς θησαυροὺς των σὺν τόκῳ. Μακάριοι οἱ καθαρίζοντες τάς καρδίας αὐτῶν ἀπὸ τὰ ζιζάνια τῆς ἁμαρτίας γεωργοῦντες τὸν ἀγαθὸν σπόρον, διότι θὰ ἔλθῃ καιρὸς εὔθετος, ποὺ θὰ θερίσουν στάχυας ἀειζωίας! Μακάριοι οἱ σπείροντες δάκρυα μετὰ πνευματικῆς νηστείας, δηλαδὴ πεινῶντες ἀεὶ καὶ διψῶντες τὰ καλὰ ἔργα, διότι θὰ θερίσουν χαρὰν αἰωνίαν!


5η Ἀγαπημένα μου παιδιά, ἐπῆρα τὸ γράμμα σᾶς. Ἡ ἀγάπη σας εἶναι πολὺ μεγάλη. Ἐγὼ δὲ τελείως ἀνάξιος καὶ ἐλεεινός.
Προσεύχομαι παρ’ ὅλην τὴν ἀναξιότητά μου, νὰ σᾶς σκεπάζῃ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ Πανάγιον Πνεῦμα νὰ σᾶς καθοδηγῇ εἰς κάθε καλὴν πρᾶξιν, ὥστε νὰ εὐαρεστήσετε τὸν καλὸν μας Θεὸν καὶ νὰ ἀξιωθῆτε οἰκογενειακῶς νὰ κατοικήσετε εἰς τὸν τόπον τοῦ Θεοῦ, εἰς τὴν ἄλλην ζωήν, ἐκεῖ ποὺ στέκουν οἱ ἄγγελοι καὶ ὑμνολογοῦν ἀκατάπαυστα, μέσα εἰς γνόφον ἀπροσίτου θείου φωτὸς τὴν ὑπέρθεον ἁγίαν Τριάδα.
Αὐτὴν τὴν οὐράνιον δόξαν, ὅλοι οἱ μεγάλοι ἅγιοι τὴν ἐπεθύμησαν καὶ ἠγωνίσθησαν καὶ τὴν ἐπέτυχαν. Τὰ ἔδω κάτω ἐν συγκρίσει μὲ τὰ ἄνῳ εἶναι σκότος. Τὰ ἐδῶ μάταια, προσωρινά, ἐφήμερα, ἀλλοιωτά, τρεπτά, μηδέν. Ἐνῶ τὰ οὐράνια αἰώνια, παντοτινά, ἀναλλοίωτα, δοξασμένα, φωτόλουστα, μὲ θεϊκὴν χάριν ἀρωματισμένα.
Διὰ τοῦτο ὅποιος καταφρονήσῃ τὰ μάταια τοῦ κόσμου πράγματα, δηλαδὴ ἐμπαθὼς δὲν τὰ ἐπιθυμήσῃ, αὐτὸς θὰ γίνη μέτοχος τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν!

ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ Γέροντος ᾿Εφραίμ, Προηγουμένου ῾Ιερᾶς Μονῆς Φιλοθέου ῾Αγίου ῎Ορους, (σελ. 17-21, 1989). ῾Η δική μας συμβολή (ἰστολόγιον: Klision, ᾿Οδυσσεύς) ἔγκειται στήν μεταγραφή τοῦ κειμένου στό πολυτονικό σύστημα γραφῆς.

Πηγή: paterikoslogos.com

Η ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ-- Γέρων Καλλίνικος Προβατιανός - Ἡ εὐχή



Ἡ κάτωθι σύντομος προσευχὴ εἶναι παντοδύναμον ὅπλον κάθε χριστιανοῦ:
- Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν.
- Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Λέγε, ἀδελφὲ μου, μὲ τὰ χείλη καὶ μὲ τὴν καρδίαν σου συνεχῶς τὰ σωτήρια αὐτὰ λόγια, διότι φωτίζουν τὸν νοῦν, γαληνεύουν τὴν καρδίαν, καίουν τὴν ἁμαρτίαν, μαστίζουν καὶ ἐκδιώκουν τοὺς Δαίμονας. «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α´ Θεσ. 5,17)
«Μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον» ( Γρηγόριος Θεολόγος)
«Ἀδελφοί, βοᾶτε ἀπὸ πρωῒ ἕως ἑσπέρας, εἰ δυνατὸν καὶ ὅλην τὴν νύκτα, τὸ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με· καὶ βιάσασθε τὸν νοῦν ὑμῶν εἰς τὸ ἔργον τοῦτο ἕως θανάτου» (Ἱερὸς Χρυσόστομος)
«Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους· οὐ γάρ ἐστιν ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς ἰσχυρότερον ὅπλον» (Ἰωάννης τῆς Κλίμακος)

ΕΝΑ ΛΕΞΙΚΟ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ -ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ-Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ



"Για το τεράστιο πλήθος των λέξεων της γλώσσας μας, που ανάγονται στην Αρχαιότητα η στο Βυζάντιο η ακόμη και σε νεώτερους χρόνους, το Λεξικό δεν περιορίζεται, όπως συνήθως συμβαίνει, στο να δηλώνεται μία λέξη ως «αρχαία» η «μεσαιωνική», αλλά δίνει πλήρεις ετυμολογικές πληροφορίες και γι’ αυτές τις λέξεις, δηλαδή για όλες της λέξεις της σημερινής γλώσσας."









Είναι η Ιστορία των λέξεων. Είναι το ταξίδι τους . Είναι το μυθιστόρημα των εννοιών τους. Είναι η νέα προσφορά του καθηγητή Μπαμπινιώτη στο ελληνικό έθνος:
Το Ετυμολογικό Λεξικό Της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (έκδοση Κέντρου Λεξικολογίας, Νοέμβριος 2009) .
Χίλιες επτακόσιες είκοσι σελίδες για την προέλευση των λέξεων. Την εξέλιξη της σημασίας τους. Τα δάνεια και αντιδάνεια της Ελληνικής. Τα ομόρριζα. Τα παράγωγα. Τα σύνθετα.
Ποιος δεν αναρωτήθηκε από πού «βγαίνει» αυτή η εκείνη η λέξη στο πλαίσιο μιας δημιουργικής περιέργειας, έμφυτης στον άνθρωπο, σημειώνει ο πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητής Γλωσσολογίας Γιώργος Μπαμπινιώτης.

Η περιπλάνηση-συνεχίζει ο καθηγητής- σ’ ένα έγκυρο επιστημονικό ετυμολογικό λεξικό, που διαθέτει πληρότητα, δείχνει αβίαστα ότι οι ρίζες των λέξεων συνδέονται τόσο με συγγενείς λέξεις άλλων γλωσσών της ίδιας οικογένειας όσο και με ένα σύνολο λέξεων που ανήκουν στην ίδια γλώσσα.
Για το τεράστιο πλήθος των λέξεων της γλώσσας μας, που ανάγονται στην Αρχαιότητα η στο Βυζάντιο η ακόμη και σε νεώτερους χρόνους, το Λεξικό δεν περιορίζεται, όπως συνήθως συμβαίνει, στο να δηλώνεται μία λέξη ως «αρχαία» η «μεσαιωνική», αλλά δίνει πλήρεις ετυμολογικές πληροφορίες και γι’ αυτές τις λέξεις, δηλαδή για όλες της λέξεις της σημερινής γλώσσας.
Πρόκειται για ένα ογκώδες έργο που όχι μόνο δεν φοβίζει , αλλά , αντιθέτως είναι ελκυστικό .Όπως ένα μεγάλο πεζογράφημα! Ιδιαίτερα στα σημεία όπου εμπλουτίζεται με σχόλια για την περιπέτεια των λέξεων. Παράδειγμα στο λήμμα «πατάτα», διαβάζουμε τα εξής:
«Η πατάτα προέρχεται από τη Νότιο Αμερική. Οι Ισπανοί κατακτητές έφεραν στην Ευρώπη το φυτό του οποίου οι καρποί αποτελούσαν βασική τροφή των Ίνκας και μαζί με αυτό την ονομασία patata ,με την οποία τη γνωρίζουμε σήμερα. Ωστόσο, πριν καθιερωθεί η λέξη πατάτα στα Ελληνικά, το φυτό και ο καρπός του είχε ονομαστεί από τους λογίους ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα «γεώμηλο», δηλαδή «μήλο της γης», αποδίδοντας έτσι στα Ελληνικά τη γαλλική ονομασία του φυτού «pomme de terre».
Απολαυστικός είναι ο πίνακας με τα αντιδάνεια της Ελληνικής γλώσσας, δηλαδή τις λέξεις της καθημερινής γλώσσας (μη λόγιες) , οι οποίες προέρχονται μεν από ξένη γλώσσα, αλλά που η ξένη γλώσσα τις είχε δανειστεί από παλαιότερη φάση της Ελληνικής.
Συγκεκριμένα, η λέξη που δίνει και παίρνει στα τηλεοπτικά-και όχι μόνο-πράγματα: το «γκλάμουρ»… Έχει άμεση προέλευση από το αγγλικό «glamour», που σημαίνει «αίγλη-λάμψη», αλλά η απώτερη καταγωγή της είναι από την αρχαία λέξη «γραμματική» και αφορούσε αυτόν οποίος είναι εγγράμματος και, εξ΄ αυτού του λόγου, είχε αίγλη και έλαμπε στην παρέα…
Το ένθετο παράρτημα περιλαμβάνει :
Λέξεις της Ελληνικής που προέρχονται από την Αγγλική, την Γαλλική , την Ιταλική, την Τουρκική, την Αλβανική και από τις σλαβικές γλώσσες.
Άλλα περιεχόμενα που διδάσκουν και συναρπάζουν :
Ελληνογενείς ξένοι όροι.
Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες.
Δασυνόμενες λέξεις.
Επιλεκτικός πίνακας εξελληνισμένων ξένων λέξεων.
Πίνακας λέξεων που προέρχονται από κύρια ονόματα.
Πίνακας ομόηχων λέξεων.
Κανόνες τονισμού.
Περιόδοι ιστορίας της ελληνικής γλώσσας.
Ενδεικτικός πίνακας των μορφών αντιπροσώπευσης των ινδοευρωπαϊκών φθόγγων στην Ελληνική.
Γλωσσάρι όρων.
Μιλάμε δηλαδή για ένα έργο ζωής. Ένα έργο και μάθησης και ψυχαγωγίας. Ψυχαγωγίας με την αρχική έννοια που δίνει ο Πλάτωνας : «προσέλκυση της ψυχής-πειθώ».
«Έργο του ετυμολογικού λεξικού είναι να συγκεντρώσει σε βιβλίο ό, τι παρήγαγε η επιστημονική έρευνα και να χωρίσει τα σκύβαλα από τον καρπό» έγραψε ο Albert Thumb. O καθηγητής Μπαμπινιώτης, με το επιστημονικό του πάθος υπέρ των λέξεων και δια της όλης του παρουσίας, σε αμφιθέατρα και στο δημόσιο λόγο, τίμησε τις λέξεις του ελληνικού πολιτισμού.
Άλλωστε , σε μια Ελλάδα διαχωρισμών, κατόρθωσε να αποτελεί εθνικό σημείο αναφοράς, αναδεικνύοντας το όνομά του σε συνώνυμο του λήμματος «Γράμματα».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ (Κώστας Μαρδάς)