῾Η κραυγή τοῦ τυφλού τῆς ῾Ιεριχοῦς και ἡ κραυγή τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου

Η κραυγή του τυφλού της Ιεριχούς, του Κωνσταντίνου Κορναράκη,

του Κωνσταντίνου Κορναράκη Επίκουρου Καθηγητή Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ Μια ανάλυση της ευαγγελικής περικοπής του Τυφλού της Ιεριχούς Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο(Κεφ. 9, χωρία 1 έως 38) Περιγραφή της περικοπής Στην ευαγγελική περικοπή της ημέρας αυτής, παρακολουθούμε τον Κύριο σε μία από τις περιοδείες του, η οποία έλαβε χώρα στην Ιεριχώ. Στην περιοδεία αυτή, όπως και σε κάθε άλλη περιοδεία του, τον ακολουθούσε πλήθος ανθρώπων, άλλοι από τους οποίους επειδή ενδιαφέρονταν για τη διδασκαλία του, άλλοι επειδή είχαν περιέργεια για το πρόσωπό του αλλά και πολλοί άλλοι, οι οποίοι προσπαθούσαν να προσελκύσουν την προσοχή του διδασκάλου, ίσως ένα βλέμμα του, επιζητώντας μια ελάχιστη επαφή μαζί του για κάποιο λόγο παρηγοριάς, για τη θεραπεία κάποιου νοσήματος. Θα μπορούσαμε μάλιστα να φανταστούμε την εικόνα του Ιησού ανάμεσα στο πλήθος ή και να ακούσουμε την οχλοβοή του πλήθους που τον ακολουθούσε και που αναμφισβήτητα θα πλαισίωνε την παρουσία μίας τόσο σπουδαίας προσωπικότητας, όπως εκείνης του διδασκάλου. Είναι ευνόητο ότι όλες εκείνες οι φωνές, οι διαγκωνισμοί, τα παράπονα δημιουργούσαν μεγάλο θόρυβο, τον οποίο αντιλήφθηκε κάποιος τυφλός που επαιτούσε στους δρόμους της Ιεριχούς και ζήτησε να πληροφορηθεί για το τι συνέβαινε γύρω του. Ενημερώθηκε λοιπόν ότι λίγο πιο πέρα από εκείνον βάδιζε ο Ιησούς, πληροφορία που προκάλεσε τις κραυγές του. Κραύγαζε στον Ιησού για να τον σώσει. Ο Ιησούς, ακούγοντας τη φωνή ζήτησε να μάθει ποιος ήταν ο άνθρωπος εκείνος και τι ζητούσε. Αφού ενημερώθηκε από τους μαθητές του, ο Κύριος πήγε κοντά του, συζήτησε μαζί του και του χάρισε και πάλι τη δυνατότητα της όρασης, καθιστώντας του σαφές ότι «τον είχε σώσει η πίστη του». Μια κραυγή που υπερισχύει ανάμεσα στις κραυγές του πλήθους. Αυτή είναι σε αδρές γραμμές η ευαγγελική διήγηση, η οποία όμως με την απλότητά της εγείρει ένα ερμηνευτικό πρόβλημα. Τι σημαίνει το ότι ο Χριστός άκουσε μέσα στην οχλαγωγία μια φωνή; Δεν είναι λίγο οξύμωρο το γεγονός ότι ανάμεσα σε φωνές και διαμαρτυρίες, επευφημίες αλλά και εκνευρισμό άκουσε μία κραυγή; Όταν όλοι κραύγαζαν, ο Κύριος άκουσε μια «κραυγή»; Οπωσδήποτε ένας σκεπτόμενος άνθρωπος θα εκπλησσόταν, ωστόσο μια τέτοια περιγραφή δεν είναι σπάνια στα ευαγγελικά κείμενα. Μπορούμε να θυμηθούμε την κραυγή της Χαναναίας, τις κραυγές των λεπρών  και βέβαια το άγγιγμα της αιμορροούσης γυναικός, η οποία θεραπεύτηκε αγγίζοντάς τον. Μάλιστα για την περίπτωση εκείνη θα παρατηρούσε κάποιος ότι αφού τον απωθούσε τόσος κόσμος, πώς εκείνος ρώτησε «ποιος τον άγγιξε»;  Με βάση λοιπόν τις πιο πάνω περιπτώσεις, μια αρχική διαπίστωση θα μπορούσε να είναι το ότι ο διδάσκαλος, παρά την ασφυκτική παρουσία του όχλου, φροντίζει να προβάλλει τη σημασία του ανθρώπινου προσώπου, εξατομικεύοντας τις ανάγκες του ανθρώπου. Για να αντιληφθούμε όμως το ποιμαντικό αυτό έργο του Χριστού χρειάζεται να κατανοήσουμε την αιτία που προκαλεί την προσοχή του. Με αφορμή λοιπόν την ευαγγελική περικοπή που εξετάζουμε θα μπορούσαμε να εστιάσουμε το ενδιαφέρον της παραβολής μας στο θέμα της κραυγής. Η ποιότητα της κραυγής που ελκύει το έλεος του Θεού. Τι ορίζουμε ως κραυγή; Συνήθως τη δυνατή εκείνη φωνή δια της οποίας εκδηλώνεται ψυχική ένταση. Κραυγάζουν πολλοί. Σε συλλογικό επίπεδο (ας θυμηθούμε τους φιλάθλους στο γήπεδο ή τους οπαδούς ενός πολιτικού κόμματος), αλλά και σε διαπροσωπικό επίπεδο. Αν και συνήθως προκαλεί θόρυβο, εντούτοις έστω και με αρνητικό τρόπο, η κραυγή δεν χάνει την ιδιότητα μιας μορφής επικοινωνίας, ή ενός τρόπου αναφοράς. Ποια κραυγή όμως προσελκύει την προσοχή του Κυρίου; Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας βοηθά με τη σκέψη του να κατανοήσουμε ποια είναι η αυθεντική κραυγή. Κατά τον ι. πατέρα, για να κατανοήσει ο άνθρωπος ποια κραυγή εισακούεται από τον Κύριο, αρκεί να σκεφθεί από τον καθημερινό του βίο τι συμβαίνει όταν κραυγάζει για κάτι με όλη του τη δύναμη. Αναφέρει λοιπόν ότι, κατά τον ίδιο τρόπο που κάποιος κραυγάζοντας δυνατά αισθάνεται ότι μαζί με τη φωνή «αδειάζει» ο ίδιος από την πνοή του, έτσι και εκείνος που κραυγάζει στον Κύριο χωρίς να χρησιμοποιεί τα χείλη του, αλλά την καρδία του, αδειάζει από κάποια εσωτερική δυσκολία ή κάποιο καταπιεστικό προβληματισμό. Δηλαδή, εκείνη που κραυγάζει είναι η καρδία και όχι τα χείλη. Όσο περισσότερο κραυγάζει η καρδία προς τον Κύριο τόσο εκείνος γίνεται μόνη μέριμνά της, τόσο ο νους αδειάζει από τις μέριμνες που τον απασχολούν και στρέφεται μέσα στον άνθρωπο, και τότε ο άνθρωπος προσανατολίζεται στο κύριο μέλημά του, δηλαδή το θέλημα του Θεού. Ο άγιος Ιωάννης, με τις συχνές αναφορές του στα προβλήματα της υπάρξεως, μας υπενθυμίζει ότι αρκεί κάποιος να μελετήσει τους Ψαλμούς για να αντιληφθεί πόσες φορές συναντάται το ρήμα «κράζω», και έτσι να διαπιστώσει πόσο συχνά ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να κραυγάσει προς τον Κύριο. Κατά τον ι. πατέρα, παρατηρώντας την ανθρώπινη κραυγή στους Ψαλμούς πρέπει να έχουμε κατά νου ότι όταν ο άνθρωπος κραυγάζει, για να τον ακούσει ο Κύριος, πρέπει να διακρίνεται η κραυγή του από ορισμένα χαρακτηριστικά ένα από τα οποία είναι το πάθος, η προθυμία που λέει ο άγιος Ιωάννης ή άλλως η δύναμη της διάνοιας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει φλεγόμενος ζήλος που θα προκαλέσει το έλεος του Κυρίου, διότι στην περίπτωση αυτή σημαίνει ότι ο άνθρωπος κραυγάζει με όλη του την καρδία. Ένα άλλο θεμελιώδες χαρακτηριστικό είναι το στοιχείο των δακρύων. Ήκουσα του κλαυθμού της φωνής σου , καταθέτει ο ψαλμωδός, δηλαδή της ψυχής σου ερμηνεύει ο ι. Χρυσόστομος. Εισακούει ο Κύριος τις ψυχές εκείνων που θρηνούν. Οπωσδήποτε είναι σημαντικά τα δάκρυα των οφθαλμών, αλλά τα δάκρυα αυτά πρέπει να εκπηγάζουν από τον θρήνο της ψυχής . Αυτός ο θρήνος είναι αυθεντικός και γνήσιος γιατί προσδιορίζει την κραυγή της πραγματικής ανάγκης του ανθρώπου, δηλαδή τη νοσταλγία του χαμένου παραδείσου. Τέλος, ο άγιος θυμάται τον Ψαλμό εκείνο που αναφέρει ότι ο Θεός, «ουκ επελάθετο της φωνής των πενήτων». Ο Κύριος εισακούει εκείνους οι οποίοι είναι πτωχοί τω πνεύματι δηλαδή οι συντετριμμένοι από αγάπη προς τον Κύριο, των οποίων η καρδιά έγινε ταπεινή για να μπορεί να ακουστεί, γιατί η κραυγή προς τον Κύριο ακούγεται μόνο όταν πηγάζει από το βάθος της ταπείνωσης. Μια διαχρονική παθολογία κραυγής. Πάντοτε ο άνθρωπος κραύγαζε προς τον Θεό. Αλλά και σήμερα πολλοί άνθρωποι κραυγάζουν προς τον Κύριο, καθώς αισθάνονται ότι ασφυκτιούν από τον σύγχρονο τρόπο ζωής καθώς προκύπτουν περίπλοκες ανάγκες και προβλήματα πάνω σε θέματα επιβίωσης και υγείας και κυρίως δοκιμασιών της υπάρξεως. Φαίνεται όμως πως η κραυγή του σύγχρονου ανθρώπου διακρίνεται από μια διαχρονική παθολογία. Δεν είναι η κραυγή της ταπείνωσης και του κλάματος της ψυχής, αλλά η κραυγή του θυμού γιατί ο Κύριος αδίκησε τον άνθρωπο. Είναι η κραυγή της αίσθησης της αδικίας, όπως εκφράζεται από το διαχρονικό ερώτημα, «γιατί ο Κύριος επέτρεψε να μου συμβεί αυτή η συμφορά αν και εγώ ήμουν απέναντι του εντάξει»; Έτσι, η κραυγή αυτή είναι συχνά «ακάθαρτη» γιατί είναι γεμάτη από θυμό και αγριότητα, υστεροβουλία και διάθεση συναλλαγής και θεοδικίας. Ίσως διότι η πίστη του ανθρώπου είναι πολύ αδύνατη «για να τον σώσει» , αδυναμία που διαπιστώνεται στο ότι δεν αντέχει τη δικαιοσύνη του Θεού. Τότε όμως πώς θα ακουστεί η κραυγή του αφού βγαίνει από τα χείλη και όχι από την καρδιά; Είναι λοιπόν γόνιμη η ευαγγελική αυτή περικοπή του ευαγγελιστή Λουκά, διότι μπορεί να αποτελέσει αφορμή σπουδής στη σημασία της κραυγής. Σύμφωνα με τα πιο πάνω, ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να διδαχθεί από τον φτωχό και εξαθλιωμένο τυφλό της Ιεριχούς πώς πρέπει να κραυγάζει, ώστε η κραυγή του να μην προκαλεί απλώς θόρυβο, αλλά να είναι φωνή δακρύων, ταπείνωσης και εμπιστοσύνης προς τον Κύριο. ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Λουκ. 18, 35-43. Λουκ. 18, 42. Ματθ. 15, 22. Λουκ. 17, 33. Τις μου ήψατο των ιματίων; (Μαρκ. 5, 30). Ιω. Χρυσοστόμου, Ερμηνεία των Ψαλμών, ΡΜ΄, PG 55, 428. Πρβλ. Ιω. Χρυσοστόμου, Ερμηνεία των Ψαλμών, ΡΙΘ΄, PG 55, 339. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Ερμηνεία των Ψαλμών, E΄, PG 55, 64. Ψαλμ. 6, 9 Ιω. Χρυσοστόμου, Ερμηνεία των Ψαλμών, ΣΤ΄, PG 55, 79. Ψαλμ. 9, 13. Ιω. Χρυσοστόμου, Ερμηνεία των Ψαλμών, Θ΄, PG 55, 130-131. Λουκ. 18, 42.

Χριστιανή ληξίαρχος ἀπειλήθηκε μέ ἀπόλυση ἐπειδή ἀρνήθηκε νά τελέσει γάμους ὁμοφυλοφίλων

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ KLISION:ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΛΙΚΟΙ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΟΜΟΦΟΒΙΚΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ

Μια Βρετανίδα ληξίαρχος απειλήθηκε με απόλυση επειδή αρνήθηκε στο να προΐσταται στην τέλεση γάμων ομοφυλοφίλων, υπόθεσηπου οδηγήθηκε στα δικαστήρια.

Η Lillian Ladele, 47 ετών, (φωτο) ισχυρίζεται ότι οι προϊστάμενοι του δημοτικού συμβουλίου την φοβέρισαν, αφότου έμαθαν τις θρησκευτικές ενστάσεις της σχετικά με τον "γάμο"(αστική ένωση το λένε) μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.

Σε δικαστική υπόθεση - σταθμό, μηνύει τοΔημοτικό Συμβούλιο του Islington στο βόρειο Λονδίνο για τη διάκριση εις βάρος της και τη δίωξη με μόνο λόγο την Χριστιανική της πίστη.

Από την έκβαση της υπόθεσης εξαρτάται εάν από εδώ και στο εξής, οι υπάλληλοι θα υποχρεούνται να ενεργούν ακόμη και ενάντια στη συνείδησή τους.

Μέχρι τον περασμένο Δεκέμβριο, σε 1.700 ληξίαρχους που ασχολούνται με τις γεννήσεις, τους γάμους και τους θανάτους που συμβαίνουν στην Βρετανία, επιτράπηκε να μη συμμετάσχουν σε τελετές πολιτικών ενώσεων μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.

Αλλά το εργασιακό τους καθεστώς άλλαξε με το νόμο «περί Στατιστικών και Εγγραφών στα Μητρώα». Τώρα, εφόσον θεωρούνται τοπικοί δημόσιοι λειτουργοί, πρέπει να ακολουθούν τις εντολές των Δημαρχείων.

Η Ladele είπε στην αίθουσα στου δικαστηρίου, στο κεντρικό Λονδίνο, ότι οι συνάδελφοί της αρνήθηκαν να της αναγνωρίσουν τα δικαιώματά της ως Χριστιανή και άρχισαν να γίνονται όλο και πιο επιθετικοί εναντίον της, λόγω της άρνησής της να «παντρέψει» ζευγάρια του ιδίου φύλου.

Η Δεσποινίς Ladele, που αμείβεται με £31,000 ετησίως, άρχισε τις νομικές διαδικασίες τον περασμένο Νοέμβριο - δύο ημέρες προτού να τεθεί σε ισχύ ο νέος Νόμος.

Είπε στο Δικαστήριο ότι οι προϊστάμενοί της, με τον τρόπο αυτό, της καταπάτησαν τα δικαιώματά της ως Χριστιανή και άρχισαν να συμπεριφέρονται όλο και πιο εχθρικά εναντίον της.

"Έχω την ορθόδοξη χριστιανική άποψη ότι ο γάμος είναι η ισόβια ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας, αποκλείοντας όλες τις άλλες περιπτώσεις και ότι αυτή είναι η, από το Θεό δοσμένη, θέση για τις σεξουαλικές σχέσεις", είπε.

"Μια αστική ένωση τέτοιου είδους, στην ουσία είναι γάμος σε όλα, εκτός από το όνομα."

Ανεξάρτητα από τα συναισθήματά μου για τους συμμετέχοντες, αισθάνομαι ανίκανη να διευκολύνω τις διαδικασίες σχηματισμού μιας τέτοιας ένωσης η οποία πιστεύω ειλικρινά ότι είναι αντίθετη με το Νόμο του Θεού.

"Το ότι έχω αυτές τις πεποιθήσεις, δεν σημαίνει ότι επιθυμώ για τους ανθρώπους που είναι ομοφυλόφιλοι να τους αντιμετωπίζουν δυσμενώς.

Το Δημοτικό συμβούλιο ξέρει ότι, εάν πρέπει για να επιλέξω μεταξύ της συνείδησής μου και της επιθυμίας τους ότι όλοι οι Ληξίαρχοι πρέπει να αναλάβουν όλα τα καθήκοντα περί των αστικών ενώσεων, τότε εγώ θα πρέπει να τιμήσω την πίστη μου και να αντιμετωπίσω την ανεργία."

Η Ladele είπε ότι η αμοιβή της πετσοκόφτηκε από τους προϊσταμένους που αγνόησαν τις θέσεις της.

Αναγκάστηκε να αλλάξει βάρδιες με τους συναδέλφους της στην προσπάθεια να αποφύγει τις τελετές μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.

Στη συνέχεια, η προϊσταμένη της και Επιθεωρήτρια Ληξίαρχος, Helen Mendez-Childs, φέρεται να της απαγόρευσε την τέλεση όλων των γάμων, συνολικά.

Η δεσποινίς Ladele είπε: " Η Helen είπε ότι αυτό ήταν μια τιμωρία για μένα, επειδή δεν τελούσα τις πολιτικές ενώσεις και ότι έτσι τώρα θα ξέρω πώς αισθάνονται οι άλλοι».

Είπα, 'Τι γίνεται με τα δικαιώματά μου ως Χριστιανή;'.

"Η Helen νευρίασε και είπε, 'Ποιαδικαιώματα;'

"Η ψυχή μου διαλύθηκε και κατέρρευσα κλαίγοντας",συνεχίζει η Ladele.

Λέγεται ότι, η Mendez-Childs της έχει πει πως η άρνηση εκτέλεσης των πολιτικών ενώσεων ήταν "παρόμοια με την άρνηση να τελεστεί γάμος μεταξύ μαύρων"!!! (στο μεταξύ η Ladele είναι μαύρη!)

Στο δικαστήριο ειπώθηκε ότι ένας άλλος προϊστάμενος, οDion Goncalves, αναπληρωτής επιθεωρητής, εξευτέλισε δημόσια την Ladele και την κατηγόρησε ότι είναι‘ομοφοβική’.

Η Δεσποινίς Ladele είπε κατά την ακροαματική διαδικασία: 'Αισθάνθηκα προσβεβλημένη και διωκόμενη. Αισθάνθηκα ότι με κατηγορούσαν και με φοβέριζαν σε καθημερινή βάση και ότι δεν υπήρχε κανένας σεβασμός στη θρησκευτική μου πίστη."

Αλλά παρόλα αυτά, προσπαθούσα συνεχώς να τους συγχωρώ για τον πόνο που μου προκαλούσαν, λόγω της αγάπης που έχω για αυτούς ως Χριστιανή."

Τα νομικά έξοδα της Δεσποινίδας Ladele, καλύπτονται από την οργάνωση "Το Χριστιανικό Ίδρυμα (Christian Institute).

Το δικαστήριο συνεχίζεται.

Για μία ακόμη φορά φανερώνεται ότι οι δήθεν υπερασπιστές των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" είναι οι πιο στυγνοί καταπατητές τους.

Πίσω από κάθε ξέσπασμα "ευαισθησίας" τους κρύβεται το γνωστό αντιχριστιανικό τους μένος.

Πότε θα τελειώσει αυτό το "παραμύθι";

Μάλλον δεν θα τελειώσει...

Έχουμε μπει για τα καλά στην μετα-χριστιανική εποχή και ο καθένας αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πάρει θέση. Αναλογιζόμενος το κόστος βέβαια.

Κώστα Σαρδελῆ: ῎Εθνος, ἐθνοφυλετισμός καί φιλοπατρία. Ποῦ βρίσκεται ἡ ἀλήθεια. ῞Ενα προφητικό κείμενο...

᾿'Από τόν συνεργάτη τοῦ klision ΕΡΙΒΡΕΜΕΤΗ

Toῦ Κώστα Σαρδελῆ (+), Ἀπὸ τὸ βιβλίο του: «Ἡ Εὐρώπη τῶν Φράγκων» (ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 2002)

Πολὺ ἐπίκαιρο ἄρθρο, παρότι τουλάχιστον δεκαετίας. Ἴσως καὶ ἔντονα «προβλεπτικό». Μὲ τὰ καμώματα τῶν ἄχρηστων πολιτικῶν ἀλλὰ περισσότερο μὲ τὴν ἔνοχη ἀνοχὴ καὶ συμμαχία τῶν «σοφῶν» θεολόγων καὶ ἄλλων προοδευτικῶν ἀνοιχτόμυαλων κουλτουριάρηδων (ποὺ δὲν καταλαβαίνουν τὴν γλῶσσα τῆς ἐκκλησιαστικῆς λατρείας...! καὶ ἐπιζητοῦν  τὶς μεταφράσεις γιὰ νὰ χάσουμε ἐντελῶς τὸν μπούσουλα) φτάσαμε σήμερα στὴν παροῦσα οἰκονομικὴ καταστροφή, τὴν ἐθνικὴ ἐξάρτηση  καὶ τὸν διεθνῆ διασυρμό. Κι ἀκόμα δὲν εἴδαμε τίποτα. Ἁπλῶς ἀρχαὶ ὠδίνων εἶναι τὰ μέχρι σήμερα.

Λοιπόν τὸ κατωτέρω κειμενάκι ἀφιερώνεται ἐξαιρετικά σ᾽ὅλους αὐτοὺς τοὺς «σοφούς», μὲ τὴν εὐχὴ νὰ γίνουν καὶ «σοφότεροι».

«ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ»

Δέν ἔχουμε μόνο τούς ψευδο­δια­νοου­μένους, πού μέ τίς νέες ἀνοησίες τους ἀπό κανάλια καί στῆλες ἐφη­μερίδων καί ἄλλων ἐντύπων ἐπιδιώκουν νά ρί­ξουν σέ νέες περιπέτειες τήν κοινωνία μας καί τήν πα­τρίδα μας, ἔχουμε καί τούς ψευδοθεολόγους καί ψευ­δοκοινω­νιο­λόγους καί δέν συμμαζεύεται, πού παί­ζουν μαζί μέ τούς πρώτους στήν ἴδια ὀρχήστρα ἐπι­διώκοντες τούς ἴδιους στόχους: νά ξεριζώσουν ἀπό τήν ψυχή μας τήν αὐτά­δελφη σχέση Ὀρθοδοξίας καί Ἔθνους. Καί γράφουν καί λένε ἄρες μάρες κου­κου­νά­ρες ... Θά ἀσχοληθῶ γε­νι­κώτερα μέ τό φαινόμενο αὐτό γύρω ἀπό τό ὁποῖο ἔχει δημιουργηθῆ μία πλούσια ὕποπτη φιλολογία, πού ἐμ­πλουτίζεται καθημερινά ἐπιτείνοντας τήν ἄκρως ἐπι­κίν­δυνη σύγχυση μεταξύ τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἐντελῶς ἄλλα γνωρίζει ἀπό τήν παράδοσή του.

Πρῶτα-πρῶτα οἱ κύριοι αὐτοί δέν μᾶς λένε τίποτε ἀπο­λύτως καινούργιο –αὐτό γιά νά μή κάνουνε τούς σο­φούς καί τούς τάχα βαθεῖς μελέτες τῆς Ἱστορίας καί τῶν Πατέρων, ἀλλά καί τῆς νεότερης Παράδοσης. Ὅμως, δέν ἔχουν ἐντείνει τυχαῖα τίς προσπάθειές τους τά τελευταῖα χρόνια, καί οἱ προσπάθειές τους αὐτές δέν εἶναι καθόλου ἄσχετες μέ ἄλλες παρεμ­φερεῖς περί «κοι­νω­νίας τῶν πολιτῶν» καί «Εὐρώπης τῶν λαῶν» κ.λπ., πού ἀποσκοποῦν στήν κατάργηση τοῦ Ἔθνους καί στήν σαλατοποίηση τῶν λαῶν – εἶναι γνωστό τό κήρυ­γμά τους γιά πολυθρησκευτική, πολυεθνική καί πολύ­πο­λιτισμική Ἑλλάδα. Διότι ἔτσι πρα­γμα­τοποιεῖται τό προ­αιώ­νιο ὅραμά τους, πού ἀπο­βλέπει στήν περιθω­ριο­ποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας καί σέ μία Ἑλλάδα πολυδο­γμα­τική καί πολυθρη­σκευ­τική, δηλαδή ρωσική σαλάτα!

Οἱ ἀνοήτως θεωρητικολογοῦντες θεωροῦν ἐθνοφυλετικά καπρί­τσια τά περί πίστεως καί πατρίδας τοῦ Μα­κρυγιάννη καί τῶν ἄλλων καπεταναίων τοῦ ’21 καί ὅτι κακῶς, κά­κι­στα τό Οἰκουμενικό Πα­τριαρ­χεῖο τοποθέτησε τόν Γερ­μανό Καραβαγγέλη καί τούς ἄλ­λους ἥρωες Ἱεράρχες στή κατασπα­ρασ­σόμενη ἀπό τούς Βουλγάρους Κο­μι­τα­τζῆδες Μα­κεδονία μέ σαφεῖς «ἐθνοφυλετικές», ἐντολές, διότι διαφορετικά ἔπρεπε νά ἀφήση τούς ὀρθοδόξους Βουλγάρους νά ἀλω­νί­ζουν σέ βάρος τῶν Ἑλλήνων ὀρθο­δόξων, γιατί ἔτσι κι ἀλλιῶς ὀρθόδοξοι ἦταν – τί Βούλ­γαροι, τί Ἕλ­ληνες. Αὐτό δέν ἐννοοῦν οἱ «σοφοί»;

Γι’ αὐτούς, λοιπόν, ὁ Ἰωακείμ Γ΄ ἦταν φυλετι­κι­στής, ἐθνικιστής καί ρατσιστής!

Τό τραγικό μέ τούς ἀνοήτους αὐτούς εἶναι, ὅτι τά λένε καί τά γράφουν ἔτσι, ὥστε ὁ ἀναγνώστης ἤ ὁ ἀκροα­τής τους νά πιστεύει, ὅτι γιά τό Ἔθνος καί τά πα­ρά­γωγά του φταῖνε οἱ Ἕλληνες, ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ὑπεύθυνοι γιά τόν ἐθνικισμό κ.λπ., ἐνῶ τήν ἀπό­λυτη εὐθύ­νη ἔχει ἡ φίλη τους Γαλλία, διότι, ὅπως εἶ­ναι πασί­γνωστο, αὐτή ἐκκόλαψε τό φίδι τοῦ Ἔθνους καί τά πα­ρά­γωγά του, διότι οἱ Ρω­μηοί, ὥς τότε εἶχαν αὐτο­κρατορική – οικουμενικη, ὅλων τῶν σκλάβων ὀρθοδό­ξων λαῶν καί κατέληξε ἐθνική χάρη στή Γαλ­λική Ἐπα­νάσταση καί τήν ἰδέα δημιουργίας Ἐθνῶν ἐνῶ ἡ ἴδια κατέληξε στήν αὐτοκρατορία τοῦ Να­πο­λέοντα…

Τί θέλουν, λοιπόν, οἱ «σοφοί» καί οἱ ὅμοιοί τους, νά ἀφήσουμε τά πράγματα νά τρέχουν ὅπως τρέχουν, ὁδηγοῦντα τήν Πατρίδα μας στήν κα­τα­στροφή, σέ μιά πολυθρησκευτική, πολυπολι­τι­σμική καί πολυεθνική Ἑλλάδα; Καί νομίζουν ὅτι ἡ καρι­κα­τούρα, πού θά προκύψη θά εἶναι Ἑλλάδα ἤ κανένα ἔκτρωμα, Φραγκεστάϊν; Μᾶλλον τό δεύτερο. Καί πῶς νομίζουν, ὅτι θά κόψουν τήν ὕποπτη γι’ αὐτούς συ­νή­θεια τοῦ λαοῦ νά βλέπη τήν Παναγία καί νά τόν ὁδηγῆ ἀπό νίκη σέ νίκη ὅπως στά βο­ρειο­ηπειρωτικά βουνά τό 1940-41; Πῶς εἶναι δυνατό νά βγάλη ἀπό μέ­σα του τή «μαγιά» τοῦ Μακρυγιάννη, ὁ ὁποῖος ταυ­τίζει τήν πατρίδα μέ τή θρησκεία καί τό ἀντίθετο; – καί θρησκεία ἴσον, βέβαια, Ὀρθοδοξία καί ὄχι ὁ­ποιο­δήποτε δόγμα καί ὁποια­δή­ποτε θρη­σκεία. Καί ἄν τά «πολύ» αὐτά εἶναι δυνατά σέ ἄλ­λους λαούς λόγω παραδόσεως, εἶναι δυνατά καί στήν Ἑλλάδα, πού ἔχει μίαν ἐντελῶς ἄλλη παράδοση αἰώ­νων, ἀπό τόν Πατριάρχη Σέργιο καί τόν Κων­στα­ντῖ­νο Παλαιο­λό­γο; Διαβάσανε οἱ «σοφοί» τούς λόγους τοῦ πρωτομάρτυρα τοῦ Γένους Κων­σταντίνου Πα­λαιο­λόγου πρός τό λαό, πού δίνει προ­τεραιότητα στήν θρησκεία-Ὀρθοδοξία ἀπό τήν Πατρίδα, γεγονός πού ἐπαναλαμβάνουν ὅλοι οἱ Πατέρες τοῦ ’21, ἔργο κατ’ ἐξοχήν τῆς ρωμαίϊκης Παράδοσης; Καί τί νομί­ζουν ὅτι θά γίνει οἱ «σοφοί» σέ μιά και­νούργια –πού ὅλοι τήν ἀπευχόμαστε– κρίση, καί ἡ πατρίδα βρεθεῖ σέ κίνδυ­νο, ὅπως βρέθηκε σέ τόσες ἄλλες στιγμές τῆς Ἱστορίας της; Ποιοί θά τήν βοη­θή­σουν; Ποιός θά μπῆ, μπροστά; Ποιός θά διακιν­δυ­νέψη τά πάντα, τά διάφορα «πο­λύ» ἤ ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία του καί τά διάφορα «πολύ» θά προσπαθήσουν νά τή δια­λύ­σουν ὅσο τό δυνατόν γρη­γορότερα; Καί ἄν ἡ Ὀρ­θόδοξη Ἐκ­κλη­σία ἔχει περι­θωριοποιηθεῖ ὡς ἕνα παραπάνω δόγμα καί γιά λό­γους ἀντιφυλετικούς πα­ραμείνει ἀδιάφορη ἐνδιαφε­ρό­μενη μόνο γιά τήν Ὀρ­θόδοξη Πίστη καί τίπο­τε ἄλ­λο, θά τρέξουμε τότε νά ξαναμαζεύουμε τ’ ἀπολει­φά­δια τῆς πατρογονικῆς μας πίστης, ἡ ὁποία θά σφαδά­ζει κάτω ἀπό τά συντρι­πτικά πλήγματα τῶν τεράτων, πού τήν ἀπειλοῦν, γιά νά σώσουμε τό ἐθνισμό μας; ἤ μήπως θά τή σώσουν τά ἄλλα δόγματα, πού δέν ἔχουν καμμιά ἀπολύτως σχέση μέ τήν παράδοσή μας; ἤ μήπως γιά τούς «σο­φούς» καί τούς ὁμοίους τους ἡ Ἑλλά­δα μπορεῖ νά βιώση χωρίς τήν Ὀρθόδοξη Ἐκ­κλη­σία της; Καί ποιός τούς εἶπε, ὅτι ὅταν τό ποίμνιο τῆς Ἐκ­κλη­σίας ἔχει ἐθνικά αἰτήματα καί ἀγωνίζεται καί ἀγωνιᾶ γι’ αὐτά, ἡ Ἐκκλησία του πρέπει νά κάνη τήν κρυφή καί νά λέη στό ποίμνιό της, ὅτι ξέρεις, ἐγώ εἶμαι μόνο γιά τήν  πνευματική σου σωτηρία καί τά ἄλ­­λα εἶναι ἄλλου παπᾶ βαγγέλιο; Καί καλά ἄν εἶναι ἐν τάξει στίς ἐθνικές του ὑποχρεώσεις ὁ «ἄλλος πα­πᾶς», ἄν ὅμως, ὅπως σήμερα, δέν εἶναι; Τί νά πῆ ἡ Ἐκ­­κλη­σία στό ποίμνιο, κόψε τό λαιμό σου; Αὐτά εἶναι κω­μικά πράγματα. Πρέπει νά τό κατά­λάβουμε καλά, ὅτι ὁ πιστός δέν εἶναι χώρια ἀπό τόν πολίτη – πιστός καί πολίτης στή ζωή εἶναι ἕνα καί τό αὐτό. Καί ὅταν ὁ πο­λίτης εἶναι ἀπογοητευμένος ἀπό τήν πολιτική του ἐξου­σία, τότε μοιραία καταφεύγει στήν Ἐκκλησία του, στήν πνευματική του μητέρα νά τόν βοηθήση. Δικαιοῦται καί αὐτός, ὅπως ὅλος ὁ κόσμος, μιά γήϊνη πατρίδα, χωρίς τήν ὁποία θά εἶναι ἕρμαιο καί σκλάβος στίς πατρίδες τῶν ἄλλων. Ποιός ἄνθρω­πος δέν λαχταράει αὐτή τήν πατρίδα. Καί γιατί θά εἶναι ἔνοχος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἄν θυσιασθῆ γι’ αὐτή ἐπειδή κατά τόν Λόγο Του ἡ πα­τρίδα του εἶναι οὐ­ράνια; Ἤ μήπως, ὥσπου νά ἀπο­κτήση τήν οὐράνια μπορεῖ νά καλοβολεύεται σκλαβω­μένος καί νά μήν ἀμύνεται περί πάτρης, ἀλλά ν’ ἀνοίγη τίς πύλες τῶν κάστρων στόν ἐχθρό; Ἡ ἄμυνα γιά τήν γήϊνη πα­τρί­δα, εἶναι ἐθνοφυλετισμός; Εἶναι αἴσθημα ἐχθρικό πρός κανέναν ἄλλο; Τί λένε οἱ «σοφοί»; Καί πῶς μπο­ροῦν νά διαχωρίσουν στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ τήν πατρίδα ἀπό τό Ἔθνος καί τό ἀντίθετο; Ἐκτός καί πιστεύουν, ὅτι ζοῦμε στά χρόνια τοῦ Βυ­ζαντίου. Ἀλ­λά μήπως καί αὐτό δέν ἦταν «Πα­τρίδα» γιά τούς λαούς του καί «Ἔθνος» οἱ λαότητές του; Ἤ παίζουμε μέ τίς ἔν­νοιες κάποιων λέξεων, τίς ὁποῖες ἡ ζωή γρά­φει στά παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων της; Μπορεῖ, ὅμως, καί νά βρισκόμαστε μπροστά καί στό φαινό­με­νο «οἰκουμε­νι­κῆς» παρα­φροσύνης.

Τά σημεῖα τῆς ἀκρίβειας....καί εἴμαστε ἀκόμη στήν ἀρχή!

Η αμόλυβδη στους Παξούς έχει 1,77

Κατακόρυφη αύξηση έχει η αμόλυβδη βενζίνη σε πολλές περιοχές της χώρας. Ήδη στο νησί των Παξών, η αμόλυβδη ξεκινά από το 1,77, ενώ την επόμενη εβδομάδα...

αναμένεται να φτάσει μέχρι το 1,85

http://troktiko.blogspot.com

Του ῾Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς ᾿Αχρίδος-Γιά τήν ἐξομολόγηση

Ποιον δεν ειρωνεύτηκαν οι άνθρωποι;

Στον τεχνίτη Παύλο Τ., για την εξομολόγηση

Θα ήθελες να μάθης αν η εξομολόγηση είναι τόσο απαραίτητη; Παλαιότερα πήγαινες πιο συχνά στην εξομολόγηση μα σταμάτησες επειδή κάποιος σε ειρωνεύτηκε γι’ αυτό. Δεν έπρεπε να διακόψεις. Ποιον δεν ειρωνεύτηκαν οι άνθρωποι;

Ξέρεις τί είπε ο διορατικότερος όλων: ουαί υμίν οι γελώντες νυν, ότι πενθήσετε και κλαύσετε (Λκ. 6, 25). Μου γράφεις ότι έκτος από την τέχνη σου έχεις και ένα αμπέλι, που σου δίνει καλή παραγωγή, επειδή το καλλιεργείς πολύ.

Αν κάποιος εγκατέλειπε το αμπέλι του και ειρωνευόταν εσένα που φροντίζεις με επιμέλεια το δικό σου, μήπως θα σήκωνες τα χέρια σου από τ’ αμπέλι και θα σταματούσες να το καλλιεργείς; Σίγουρα, δε θα το έκανες αυτό.

Πώς μπορείς λοιπόν να ταλαντεύεσαι αναφορικά με την καλλιέργεια της ψυχής σου η οποία είναι σημαντικότερη απ’ όλα τ’ αμπέλια του κόσμου; Επειδή όταν πεθάνεις, την ψυχή σου θα την πάρεις ενώ το αμπέλι θα το αφήσεις.

Οι αμαρτίες θεριεύουν και πολλαπλασιάζονται μέσα στη μυστικότητα.

Μόλις όμως βγουν στο φως, ξηραίνονται και πεθαίνουν. Μην πεις: δεν έχω αμαρτίες! Διάβασε αυτό που λέει ο δίκαιος στο Ψαλτήρι: εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου (Ψ. 50, 7). Μην πεις πάλι: εγώ εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου στον Ίδιο το Θεό και δε χρειάζεται να εξομολογούμαι σε ανθρώπους.

Γιατί να αφήνεις τα φίδια να πολλαπλασιάζονται στον κόρφο σου;

Μήπως επειδή κάποιος σε ειρωνεύτηκε; Και αν σε ειρωνεύτηκε μια φορά, μήπως θα σε ειρωνεύεται αιώνια; Προσευχήσου μυστικά γι’ αυτόν στο Θεό. Ίσως μετανοήσει και με δάκρυα εκθέσει το αμάρτημά του. Τί είναι πιο ασταθές από την ανθρώπινη σκέψη; Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν μετανοιώνουν το βράδυ για λόγια που ξεστόμισαν την ημέρα; Γι’ αυτό, σε ό,τι αφορά την ψυχή σου, μην ακούς τον καθένα που σου λέει περιστασιακά κάτι αλλά άκουε αυτό που η Εκκλησία του Θεού κηρύττει. .

Ο Θεός μας είναι Θεός ελέους και καλοσύνης και θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων.

Πώς όμως να σωθεί κάποιος άνθρωπος, αν συνειδητά δεν κάνει διάκριση μεταξύ αμαρτίας και δικαιοσύνης του Θεού, αν δεν απορρίψει την αμαρτία και δεν αναγνωρίσει τη δικαιοσύνη του Θεού;

Με αυτό που ο άνθρωπος κουβαλά στην ψυχή του κατά την ώρα του θανάτου, με τούτο απέρχεται στην κρίση του Θεού. Αν αυτό είναι αμαρτία, με την αμαρτία, και αν είναι δικαιοσύνη, τότε με τη δικαιοσύνη. Ο Θεός περιμένει από κάθε θνητό άνθρωπο τη μετάνοια και η μετάνοια περιλαμβάνει την εξομολόγηση των ιδίων αμαρτημάτων. Και επειδή κάθε ώρα και ημέρα, μπορεί ο άγγελος του θανάτου να έρθει για να παραλάβει την ψυχή μας, γι’ αυτό η εκκλησία συνιστά στους πιστούς, συχνή εξομολόγηση και ακόμη συχνότερη Μετάληψη.

Ο Θεός να σε φωτίζει και να σε ευλογεί.

Πηγή:http://imeroviglio.blogspot.com

Προδιαγεγραμμένη ἡ χρεωκοπία; (video)

Τά ἑπόμενα δύο χρόνια εἶναι δύσκολα....

π.᾿Ιωάννης Ρωμανίδης: Ποιός εἶναι “ψυχοπαθής” κατά τούς Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας (Πατερική Θεολογία)

Ο κάθε άνθρωπος είναι ψυχοπαθής κατά την Πατερική έννοια. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος σχιζοφρενής για να είναι ψυχοπαθής. Ο ορισμός της ψυχοπάθειας από Πατερικής απόψεως είναι ότι ψυχοπάθεια υπάρχει στον άνθρωπο εκείνον που δεν λειτουργεί σωστά η νοερά ενέργεια μέσα του. Όταν δηλαδή ο νους του ανθρώπου είναι γεμάτος από λογισμούς, όχι μόνο κακούς λογισμούς, αλλά και καλούς λογισμούς(1).

Όποιος έχει λογισμούς, καλούς ή κακούς μέσα στην καρδιά του, αυτός ο άνθρωπος από Πατερικής απόψεως είναι ψυχοπαθής. Ας είναι οι λογισμοί αυτοί ηθικοί, ακόμη και ηθικώτατοι, ανήθικοι ή οτιδήποτε άλλο. Δηλαδή κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας όποιος δεν έχει περάσει από κάθαρσι της ψυχής από τα πάθη και δεν έχει φθάσει σε κατάστασι φωτισμού με την Χάρι του Αγίου Πνεύματος είναι ψυχοπαθής. Όχι όμως με την έννοια της Ψυχιατρικής. Ο ψυχοπαθής για τον ψυχίατρο είναι κάτι άλλο. Είναι εκείνος που πάσχει από ψύχωσι, είναι ο σχιζοφρενής. Για την Ορθοδοξία όμως ένας που δεν έχει περάσει από κάθαρσι της ψυχής από τα πάθη και δεν έχει φθάσει σε φωτισμό, είναι νορμάλ ή δεν είναι νορμάλ; Αυτό είναι το θέμα.

Ποιος είναι ο νορμάλ Ορθόδοξος Χριστιανός στην Πατερική παράδοσι; Αν θέλετε να το δήτε αυτό ξεκάθαρα, διαβάστε την ακολουθία του Αγίου Βαπτίσματος, διαβάστε την ακολουθία του Αγίου Μύρου, η οποία τελείται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως την Μεγάλη Πέμπτη· διαβάστε την ακολουθία των Εγκαινίων των ιερών ναών. Εκεί θα δήτε τι σημαίνει ναός του Αγίου Πνεύματος, εκεί θα δήτε ποιος είναι ο φωτισμένος.

Όλες οι ακολουθίες καθώς και η ασκητική παράδοσις της Εκκλησίας αναφέρονται κυρίως σε τρεις πνευματικές καταστάσεις: Στην κάθαρσι από τα πάθη της ψυχής και του σώματος, στον φωτισμό του νου του ανθρώπου από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, και στην θέωσι της ψυχής και του σώματος του ανθρώπου. Κυρίως όμως μιλούν για την κάθαρσι και τον φωτισμό, επειδή οι ακολουθίες της Εκκλησίας είναι εκφράσεις της λογικής λατρείας. Οπότε ο νορμάλ Ορθόδοξος ποιος είναι; Ο βαπτισμένος, αλλά μη κεκαθαρμένος; Ο μη φωτισμένος; Ή ο κεκαθαρμένος και φωτισμένος; Ο τελευταίος φυσικά. Αυτός είναι ο νορμάλ Ορθόδοξος.

Άρα σε τι διαφέρουν οι νορμάλ Ορθόδοξοι από τους άλλους Ορθοδόξους; Στο δόγμα; Όχι, βέβαια. Πάρτε τους Ορθοδόξους, γενικά. Μεταξύ τους όλοι έχουν το ίδιο δόγμα, την ίδια παράδοσι και την ίδια κοινή λατρεία. Μέσα σε έναν ιερό ναό μπορεί να υπάρχουν π.χ. τριακόσιοι Ορθόδοξοι. Από αυτούς όμως μόνο οι πέντε να είναι σε κατάστασι φωτισμού, ενώ οι άλλοι να μην είναι. Και μάλιστα οι άλλοι να μην έχουν ιδέα του τι είναι κάθαρσις. Οπότε τίθεται το ερώτημα: Οι νορμάλ Ορθόδοξοι Χριστιανοί μεταξύ αυτών πόσοι είναι; Δυστυχώς μόνο οι πέντε.

Η κάθαρσις όμως και ο φωτισμός είναι συγκεκριμένες καταστάσεις θεραπείας, που μπορούν να εξακριβωθούν από εμπείρους και φωτισμένους πνευματικούς πατέρες. Οπότε έχομε εδώ καθαρά ιατρικά κριτήρια. Ή μήπως δεν είναι καθαρά ιατρικά τα κριτήρια; Εφ’ όσον ο νους είναι ένα φυσιολογικό όργανο του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου – διότι όχι μόνο οι Έλληνες ή οι Ορθόδοξοι έχουν νουν, αλλά και οι Μουσουλμάνοι και οι Βουδιστές και όλος ο κόσμος -, άρα όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια ανάγκη για κάθαρσι και φωτισμό. Η δε θεραπευτική αγωγή είναι μία. (Ἡ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΘΑΡΣΗ ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ-Ο ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΩΣΗ)

——————————————–

(1): Βλ. Ιωάννου Ρωμανίδου: «Η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δε Ορθοδοξία η θεραπεία της», εν Ορθοδοξία – Ελληνισμός, Πορεία στην Τρίτη Χιλιετία, Β’ τόμος,
http://blogs.sch.gr/kantonopou/2010/05/06
http://hristospanagia.blogspot.com

Προειδοποίηση-τρόμος τῆς πρόεδρου τῆς ᾿Αργεντινῆς γιά τό ΔΝΤ: "Θά τελειώσουν ἄσχημα στήν ῾Ελλάδα"...!

Προειδοποίηση-τρόμος για την Ελλάδα από την πρόεδρο της, παθούσης λόγω ΔΝΤ, Αργεντινής, Christina Fernandez De Kirchner, για την Ελλάδα και τα εξοντωτικά οικονομικά μέτρα λιτότητας που δέχθηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου:


"...Τα άγρια μέτρα λιτότητας θα συναντήσουν αντίσταση. Θα τελειώσουν άσχημα στην Ελλάδα. Τα οικονομικά μέτρα που πήραν θα πυροδοτήσουν κοινωνική αναταραχή, όπως αυτή που αντιμετώπισε η χώρα μας την περασμένη δεκαετία...".


"Οι συνταγές που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι ταυτόσημες με αυτές που εφαρμόστηκαν εδώ το 2001", δήλωσε πριν δύο ώρες περίπου σε δημοσιογράφους στην Αργεντινή η Kirchner, υπογραμμίζοντας τις ομοιότητες μεταξύ της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα και την κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση που συγκλόνισε την Αργεντινή προτού η χώρα κηρύξει στάση πληρωμών.


Η ισχυρή μεσαία τάξη της Αργεντινής, που αποτελούσε τη "ραχοκοκαλιά" της κοινωνίας και της οικονομίας της, σταδιακά διαλύθηκε προς όφελος μίας ολιγάριθμης διεφθαρμένης οικονομικής και πολιτικής ελίτ.


Το 60% του πληθυσμού σε μία δεκαετία βρέθηκε κάτω από το όριο της φτώχειας με το 55% των εργαζομένων να είναι ανασφάλιστοι.


Η διόγκωση του δημοσίου τομέα, η διαφθορά και η φοροδιαφυγή απεδείχθησαν, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, καρκινώματα για την οικονομία.


Ο πληθωρισμός καταδυνάστευε τη χώρα, οι τιμές, μήνα με το μήνα, αυξάνονταν ραγδαία και οι πολίτες έβλεπαν, ανήμποροι να αντιδράσουν, το νόμισμά τους να χάνει καθημερινά την αξία του.


Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, το χρέος της Αργεντινής ανήλθε στο 41% από 29% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, μεταξύ 1993 και 1998.


Το 1997, η γειτονική Βραζιλία βρέθηκε σε βαθιά κρίση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την υποτίμηση του βραζιλιάνικου νομίσματος κατά 50% της αρχικής του αξίας. Οι εξαγωγές της Αργεντινής προς τη Βραζιλία εκμηδενίστηκαν, ενώ αυξήθηκαν κατακόρυφα οι εισαγωγές.


Παράλληλα, η άνοδος της τιμής του δολαρίου, με το οποίο ήταν συνδεδεμένο το αργεντίνικο νόμισμα, κατέστησε τα προϊόντα της Αργεντινής μη ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές, πλήττοντας θανάσιμα κάθε κλάδο παραγωγικής δραστηριότητας.


Το 1998, η Αργεντινή είχε φτάσει να δανείζεται από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές με επιτόκιο 10,5% και αναγκαστικά κατέφυγε για πρώτη φορά στο ΔΝΤ.


Το ΔΝΤ είχε χορηγήσει δάνεια 7,2 δισ. δολ. το 1999 και 39,7 δισ. δολ. τον Δεκέμβριο του 2000, όμως οι όροι ήταν ασφυκτικοί.


Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκαν και οι καταθέσεις πάγωσαν.


Την ίδια περίοδο, οι επενδυτικές τράπεζες συνέχιζαν να προωθούν το χρέος της χώρας στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, με ακόμα υψηλότερες αποδόσεις. Προώθησαν ένα Debt Swap (ανταλλαγή χρέους), όπου οι ιδιοκτήτες ομολόγων αποκτούσαν το δικαίωμα να πάρουν νέα ομόλογα μεγαλύτερης διάρκειας με ευνοϊκότερους όρους. Το σκεπτικό ήταν να μεταφερθεί η εξόφληση του χρέους από το 2001 στο 2005. Πράγματι, 30 δισ. δολάρια άλλαξαν διάρκεια ζωής και επτά επενδυτικές τράπεζες εισέπραξαν 100 εκατ. δολάρια σε προμήθειες.


Όμως, μέσα σε μερικές μόλις εβδομάδες, η Αργεντινή κατέληξε ξανά χωρίς χρήματα, γιατί οι αγορές δεν πείστηκαν για την αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής της.


Στα τέλη του 2001, η κρίση οδήγησε την κοινωνία σε σημείο ανάφλεξης. Το ξέσπασμα της λαϊκής οργής ήλθε, όταν ο κεντροαριστερός Ντε λα Ρούα, απαγόρευσε την ανάληψη μετρητών από τις τράπεζες, πέραν του ποσού των 250 δολαρίων το μήνα.


Εργάτες, υπάλληλοι και αγρότες μάχονταν στους δρόμους της Αργεντινής και ο Ντε λα Ρούα πρόλαβε να διαφύγει με ελικόπτερο από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, για να γλυτώσει από την οργή του όχλου.


Ο νέος πρόεδρος, Νέστορ Κίρτσνερ, έκανε στάση πληρωμών και δεν αναγνώρισε το χρέος. Δεν συμπεριέλαβε ούτε ένα νεοφιλελεύθερο οικονομολόγο στο επιτελείο του και απαίτησε από τους δανειστές και το ΔΝΤ τη διαγραφή του.


Μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις, οι δανειστές και το ΔΝΤ διέγραψαν το 75% της οφειλής και δέχθηκαν την αποπληρωμή των υπολοίπων με προνομιακούς όρους.

Το πάλαιψαν και το κέρδισαν.


Οι τόκοι των ληξιπρόθεσμων δανείων δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ από την Αργεντινή, παρά το ότι αρχικά είχε συμφωνήσει να τους πληρώσει.


Τώρα η Αργεντινή αργά, αλλά σταθερά, έχει μπει στο δρόμο της οικονομικής ανάπτυξης. Σήμερα, η χώρα κατηγορεί το ΔΝΤ για κακοδιαχείριση της κρίσης του 2001-2002 και επισημαίνει ότι μπορεί να μιλά για οικονομική ανεξαρτησία, μακριά από την επίβλεψή του. Φέτος αναμένει ανάπτυξη από 3,5% ως 5%.


Οσο για το υπόλοιπο του χρέους έκανε πρόσφατα μία πρόταση για αποπληρωμή 34 σεντς στο ένα δολάριο.


Και αν θέλουν...





Δείτε το συγκλονιστικό βίντεο για την κατάσταση στην Αργεντινή. Είναι το 1ο μέρος ενός ντοκιμαντέρ που περιγράφει τα γεγονότα που οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής το 2001, που εξαφάνισε τη μεσαία τάξη και ανέβασε το επίπεδο της φτώχειας στο 57,5%.

Το ντοκιμαντέρ παρουσιάστηκε το 2004 στο διεθνές φεστιβάλ κιν/φου του Βερολίνου και βραβεύτηκε με τη Χρυσή Άρκτο.

Η ταινία έλαβε επίσης το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο 8ο φεστιβάλ Λατινο-αμερικανικού κιν/φου του Λος Άντζελες. Υποτιτλισμός: http://www.youtube.com/user/antinemecis.

Πηγή:Κόκκινος οὐρανός

Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής. Ἀπληστία, τσιγγουνιά καί ἐλεημοσύνη. Μέρος Α΄

Απόσπασμα από το βιβλίο «Στάρετς Σάββας  Ο Παρηγορητής»
π.Ιωάννου Φωτοπούλου

Διδαχές τοῦ στάρετς Σάββα

Ἀπληστία, τσιγγουνιά καί ἐλεημοσύνη Α΄

Ὁ στάρετς  ἀγωνιζόταν ἐπίμονα κατά τῆς τσιγκουνιᾶς καί τῆς ἀπληστίας, τῆς ἀσυμπάθειας πρός τόν πλησίον, γιά τήν ἄκαρπη συσσώρευση τοῦ πλούτου. Ἔλεγε ὅτι τέτοιοι ἄνθρωποι, πού ζοῦν μόνο τήν δική τους ἰκανοποίηση, πού δε θέλουν νά σκέφτονται τούς φτωχούς ἀδελφούς τους, εἶναι ὄμοιοι μέ τόν ἄπληστο πλούσιο τοῦ Εὐαγγελίου.  Ὁ στάρετς καλοῦσε τούς ἀνθρώπους που εἶχαν πλοῦτο νά βοηθοῦν τούς φτωχούς, ἀκολουθώντας τά λόγια τοῦ ἀποστόλου: «Οἱ ἔχοντες ὡς μή ἔχοντες καί οἱ μη ἔχοντες ὡς ἔχοντες».  Μέ τό παράδειγμα τῆς φύσεως ἀποκάλυπτε τήν ἀμοιβαία σχέση τῶν δημιουργημάτων τοῦ Θεοῦ:
-Τά στοιχεῖα τῆς φύσεως καί τῆς ἐπιστήμης συμπληρώνουν το ἕνα τό ἄλλο, μοιράζονται μεταξύ τους ὅ,τι ἔχουν, καί ἡ φύση στό  λογικό ὄν, τόν ἄνθρωπο, δίνει τά ἀγαθά της: τό φῶς, τή θερμότητα, τήν ὑγρασία καί μ΄αὐτό τόν τρόπο διατηρεῖται ἡ ζωή του καί ἡ ζωή τοῦ ὀργανικοῦ κόσμου.  Ἀλλά ἐμεῖς, τά  λογικά ὄντα, οἱ ἄνθρωποι, συχνά μετατρεπόμαστε σέ τσιγκούνηδες, ἀναίσθητους, κουφούς στούς στεναγμούς καί τίς κραυγές τῶν ἀδελφῶν μας.  Γι’ αὐτό ἄς μοιραστοῦμε ἀμοιβαῖα τά ἀγαθά μας ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλο, ἄς ζηλέψουμε τήν ἀγαθή ἀφιλοχρηματία, ἄς μοιραστοῦμε τά  ἀγαθά χωρίς τσιγγουνιά καί ἀλαζονία, ἀλλά μέ γενναιοδωρία, μέ πραότητα καί ταπείνωση.  Ἡ τσιγγουνιά καί ἡ φιλαχρηματία καταστρέφουν τήν ψυχή, καί στήν ἐπίγεια ζωή αὐτά τά πάθη ὁδηγοῦν σέ βαριές συνέπειες.

Ὑπάρχει ἡ ἑξῆς διήγηση: Τρεῖς ἄνθρωποι, ἐνῷ βάδιζαν στό δρόμο, βρῆκαν ἕνα θησαυρό κι ἀποφάσισαν νά το καρπωθοῦν.  Τόν μετέφεραν σ’ ἄλλο μέρος κι ἔστειλαν τόν ἕνα ἀπ΄αὐτούς
στήν πόλη γιά νά ἀγοράσει κρασί καί νά τό γλεντήσουν.   Οἱ δύο πού ἔμειναν συμφώνησαν νά τόν σκοτώσουν, ὥστε ὁ πλοῦτος νά μείνει σ’ αὐτούς.  Ἐκεῖνος ὅμως ἀφοῦ ἀγόρασε τό κρασί,  πῆγε σ΄ἕνα φαρμακεῖο καί ἀγόρασε δηλητήριο γιά νά δώσει στούς ἄλλους δύο τό δηλητηριασμένο κρασί, ὥστε νά κρατήσει μόνο γιά τόν ἑαυτό του τόν θησαυρό.  Καί νά τί ἔγινε.  Ὁ ἕνας  ἦρθε ἀπό τήν πόλη μέ το κρασί.  Οἱ ἄλλοι δύο  τόν σκότωσαν καί ἄρχισαν νά πίνουν το κρασί.  Δηλητηριάστηκαν κι ἔτσι ἀπολέσθηκαν τρεῖς ψυχές.
Ἡ τσιγγουνιά καί ἡ ἀπληστία εἶναι τό πιό καταστροφικό πάθος.  Εἶναι ἡ ἁμαρτία τοῦ Ἰούδα.  Πρέπει νά ἔχουμε συμπάθεια καί νά εἴμαστε ἐλεήμονες.
Ἡ εὐσπλαχνία εἶναι μεγάλη ἀρετή.  Ὁ Ἅγιος Ἱωάννης ὁ Ἐλεήμων θεωροῦσε χαμένη τήν ἡμέρα πού δέν ἔκανε ἐλεημοσύνη στόν πλησίον του.  Οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι ψάχνουν εὐκαρία γιά νά βοηθήσουν κάποιον.  Ἡ Παναγία ἰδιαιτέρως χαίρεται, ὅταν οοἱ χριστιανοί κάνου ἐλεημοσύνη στόν πλησίον, καί ὀργίζεται μέ τούς σκληροκάρδιους  καί ἄσπλαχνους ἀνθρώπους.

Σέ μία οἰκογένεια συνέβη μιά δυστυχία.  Αὐτοί πού ὑπέφεραν ζητοῦσαν ἀπό τόν πατέρα Σάββα νά προσευχηθεῖ καί οἱ ἴδιοι παρακαλοῦσαν τόν Κύριο νά ἐλαφρώσει τό βάσανό τους, ἀλλά ἡ θλίψη δέν περνοῦσε.  Τότε ὁ π. Σάββας κατά τή διάρκεια μιᾶς παρακλήσεως εἶπε:
-Συμβαίνει κάποτε ὁ Κύριος νά στέλνει στούς ἀνθρώπους κάποια συμφορά ἐξ αἰτίας τῆς ἀσπλαχνίας τους.  Κι αὐτοί προσεύχονται΄ζητοῦν ἀπό τόν Κύριο νά τούς λυτρώσει ἀπ΄αὐτή τή θλίψη.  Ὁ Κύριος ὅμως σάν νά μήν ἀκούει τήν προσευχή τους δέν ἐλαφρώνει τή θλίψη τους.  Ὁ Κύριος ἀκούει ὅλες τίς προσευχές, ἀλλά καθυστερεῖ, γιατί περιμένει νά δείξουμε εὐσπλαχνία.  Χωρίς εὐσπλαχνία οὔτε ὁ Κύριος δείχνει τό ἔλεός Του.  Κάποιοι ἀπομονώθηκαν στ ὅρια τῆς οἰκογένειάς τους καί δέ δίνουν σήμασία στούς φτωχούς αὐτούς πού ἔχουν ἀνάγκη βοήθειας.
Ἔχετε δεῖ καμμιά φορά πῶς πιάνουν τά  παιδιά τά περιστέρια;  Γιά νά μήν πετάξουν, τούς δένουν τά  φτεράκια τους.  Ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἔχει προσκόλληση στά χρήματα, στά πράγματα, ὅπως καί στό  περιστέρι, εἶναι δεμένα τά  φτερά τῆς ψυχῆς του, κι ἐκείνη δέν μπορεῖ νά πετάξει στά οὐράνια σκηνώματα.  Κι ἔτσι οἱ προσευχές τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ δέ γίνονται δεκτές ἀπό τόν Κύριο.

Ρώτησε κάποιος τό Γέροντα:
-Κι ἄν κάποιος δέν ἔχει χρήματα καί πράγματα, τί προσκόλληση μπορεῖ νά ἔχει;
Ὁ Γέροντας ἀπάντησε:
-Ὅποιος δέν ἔχει τά  μέσα γιά ἐλεημοσύνη, ἀλλά φθονεῖ ἐκεῖνον πού τά  ἔχει, εἶναι καί αὐτός φιλάργυρος, λάτρης τοῦ πλούτου.  Φύλαξέ μας Κύριε, ἀπό τέτοιο πάθος!  Ἄς εἴμαστε εὐχαριστημένοι μέ τά  πλέον ἀναγκαῖα γιά τή συντήρηση τοῦ σώματος,  μέ τά ἀπαραίτητα γιά νά τό ντύσουμε, ὤστε νά μήν κρυώνει, γιά νά τό ἐνισχύουμε μέ τήν τροφή,  ὥστε νά μήν γίνει ἀδύναμο καί νά εἶναι φίλος στήν ψυχή, γιά νά δουλεύουμε στόν Κύριο.  Ὅλα τά ἄλλα εἶναι ὀλεθρος γιά τήν ψυχή.  Ἰδιαιτέρως φοβηθεῖτε τήν πολυτέλεια, τή μίμηση στή μόδα. Μή μαζεύετε χρήματα.  Ὅσα μένουν μοιράστε τά  στούς φτωχούς.  Κάποιοι τά βάζουν στό  βιβλιάριο γιά τήν «ἄσκημη ὥρα».  Ἀλλά τί λέει ὁ Προφήτης  Δαυΐδ; «Τό ἀργύριον αὐτοῦ οὐ ἔδωκεν ἐπί τόκῳ»(Ψαλμ.14,5).  Γιά μᾶς εἶναι ἀρκετή ἡ μἐριμνα γιά τήν σημερινή ἡμέρα.  Στήν Κυριακή προσευχή ζητοῦμε ἀπό τόν Κύριο: «Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον».  Ἅς μή ζητοῦμε τίποτε σ΄αὐτή τήν ἁμαρτωλή γῆ.  Δέν ἔχουμε ἐδῶ μόνιμη κατοικία, εἴμαστε ξένοι καί παρεπίδημοι στή γῆ.
Ὑπάρχει κι ἄλλο εἶδος πλεονεξίας, ἡ λεγόμενη βιβλιομανία, ὅταν δηλαδή κάποιοι μαζεύουν πολλά βιβλία, παρακλήσεις κ.λπ. καί μένουν ἄχρηστα.  Καί οἱ ἴδιοι δέ τά  διαβάζουν καί φοβοῦνται νά τά  δῶσουν σέ ἄλλους νά τά  διαβάσουν. Ἕνας τέτοιος πνευματικός θησαυρός δέν πρέπει νά μένει ἀχρησιμοποίητος .  Τόν καιρό πού δέν τά  διαβάζεις δῶσε τα στους ἄλλους.   Εἶναι κι αὐτό ἔνα εἶδος εὐσπλαχνίας πού εἶναι εὐάρεστη στό Θεό.

Πηγή:http://anavaseis.blogspot.com/

«Πληρώσατε μέ τή ζωή σας τίς ἁμαρτίες ἄλλων» -ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Τα οχήματα στη Σταδίου, στο ύψος της Κλαυθμώνος, κινούνται πιο αργά. Οι διαβάτες στα δύο πεζοδρόμια κοντοστέκονται, πολλοί κρατούν δύο τριαντάφυλλα, ένα μπουκέτο λουλούδια, μερικά γαρίφαλα. Η οσμή του καμένου και της στάχτης κυριεύει τα ρουθούνια. Μπροστά από την κατεστραμμένη βιτρίνα της Μarfin, στον τόπο όπου βρήκαν τραγικό θάνατο η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η Παρασκευή Ζούλια και ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης, τα λουλούδια και οι ανθοδέσμες καλύπτουν το περβάζι και τα μάρμαρα της εισόδου. Ανάμεσα σε εκείνους που αφήνουν λίγα λουλούδια, και ο 57χρονος αρχιτέκτονας κ. Κώστας Κωνσταντινίδης . «Η θλίψη για τον άδικο χαμό νέων ανθρώπων και εργαζόμενων με έφερε εδώ. Είναι το ελάχιστο στη μνήμη τους» λέει. Ο κ. Κωνσταντινίδης χαρακτηρίζει «ανοσιούργημα» την πράξη εμπρησμού.  

«Η διαμαρτυρία είναι νόμιμη. Καμία όμως εγκληματική πράξη δεν νομιμοποιείται από κανέναν νόμο» λέει και αποχωρεί με δάκρυα στα μάτια.

Στον παραστάτη της κεντρικής εισόδου, κάποιο συγγενικό χέρι έχει κολλήσει την αναγγελία της κηδείας της Παρασκευής Ζούλια. Ανάμεσα στα λουλούδια και στις ανθοδέσμες που έχουν εναποθέσει οι περαστικοί, άλλοι έχουν αφήσει μικρά σημειώματα. «Πληρώσατε,με τη ζωή σας, τις αμαρτίες άλλων. Πληρώσατε την ατιμωρησία» και

«θα μας μείνετε αξέχαστοι, συνάδελφοι. Η μέρα είναι ηλιόλουστη και όμορφη, αλλά δεν τη βλέπετε» είναι τα πιο χαρακτηριστικά. Η κυρία Σοφία Δαμασκηνοπούλου, ιδιωτική υπάλληλος η οποία ως πρόσφατα εργαζόταν σε γραφεία στη στοά απέναντι από τη Μarfin, κουνά, με φανερή τη θλίψη της, το κεφάλι.

Στον τοίχο της στοάς του Ιανού, ο κ. Μάικλ Κιουράν, Ιρλανδός ο οποίος ζει από το 1987 στην Ελλάδα, σταθμεύει το ποδήλατό του και αναζητεί ανθοπωλείο για να αγοράσει μερικά λουλούδια. «Το κρίσιμο στοιχείο είναι να αποκαλυφθεί ποια συμφέροντα και ποιους κύκλους εξυπηρέτησαν η κατάσταση χάους που επικράτησε στην Αθήνα και ο τραγικός θάνατος των τριών αυτών ανθρώπων» σημειώνει.

Πηγή: http://www.tovima.gr( 7-05-2010)

᾿Από πού προέρχεται ἡ σημερινή κρίση; (῾Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς +1956)

[Το κείμενο εγράφη πριν ογδόντα σχεδόν χρόνια! Τότε που η Αμερική και ο κόσμος όλος συγκλονιζόταν από το οικονομικό κραχ του 1929. Το κείμενο του Σέρβου τότε Ιεράρχου, Μητροπολίτου Αχρίδος, του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς είναι σαν να εγράφη σήμερα].

Από πού προέρχεται η σημερινή κρίση;


Με ρωτάς, άνθρωπε του Θεού, από που προέρχεται η σημερινή κρίση, και τι ση­μαίνει αυτή. Ποιος είμαι εγώ για να με ρωτάς για ένα τόσο μεγάλο μυστικό; «Μίλα, όταν έχεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή», λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Όμως παρό­λο που θεωρώ, ότι η σιωπή είναι τώρα κα­λύτερη από κάθε ομιλία, και όμως λόγω αγάπης προς εσένα, θα σου εκθέσω εκείνα που σκέπτομαι περί αυτού που ρώτησες.

Η κρίση είναι ελληνική λέξη, και σημαί­νει δίκη. Στην Αγία Γραφή αυτή η λέξη χρησιμοποιείται πολλές φορές. Έτσι ο ψαλ­μωδός λέει: «δια τούτο ουκ αναστήσονται ασεβείς εν κρίσει» (Ψαλμ. 1, 5). Σε άλλο μέ­ρος πάλι λέει: «έλεος και κρίσιν άσομαί σοι, Κύριε» (Ψαλμ. 100, 1). Ο σοφός Σολομώντας γράφει, ότι «παρά δε Κυρίου πάντα τα δίκαια». (Παρ. Σολ. 16, 33). Ο ίδιος ο Σωτή­ρας είπε, «αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω υιώ» (Ιωάν. 5, 22), ενώ λίγο πιο κάτω λέγει πάλι «νυν κρίσις εστί του κόσμου τού­του» (Ιωάν. 12, 31). Ο απόστολος Πέτρος γράφει «ότι ο καιρός τού άρξασθαι το κρίμα από του οίκου του Θεού» (Α' Πετρ. 4, 17).

Αντικατάστησε τη λέξη «κρίση» με τη λέξη «δίκη» και διάβασε: «Δια τούτο ουκ αναστήσονται ασεβείς εν δίκη» ή «αλλά την δίκην πάσαν δέδωκε τω υιώ» ή «νυν δίκη εστί του κόσμου τούτου» ή ότι «αποδώσουσι λόγον τω ετοίμως έχοντι δικάσαι ζώντας και νεκρούς».

Έως τώρα οι ευρωπαϊκοί λαοί χρησιμο­ποιούσαν την λέξη «δίκη», αντί για τη λέ­ξη «κρίση», όποτε και να τους έβρισκε κά­ποια συμφορά. Τώρα η καινούργια λέξη αντικατέστησε την παλιά, και το κατανοη­τό έγινε ακατανόητο. Όταν γινόταν ξηρα­σία, πλημμύρα, πόλεμος ή έπεφτε επιδημία, όταν έρριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγ­μοί και άλλες συμφορές, λέγανε «Θεία δί­κη!».

Και αυτό σημαίνει: κρίση μέσα από ξη­ρασίες, κρίση μέσα από πλημμύρες, μέσα από πολέμους, μέσα από επιδημίες κ.λπ. Και τη σημερινή χρηματικο-οικονομική δυ­σκολία ο λαός την θεωρεί ως Θεία δίκη, όμως δεν λέει η δίκη αλλά η κρίση. Έτσι ώστε η δυσκολία να πολλαπλασιάζεται με το να γίνεται ακατανόητη! Εφόσον όσο ονομαζόταν με την κατανοητή λέξη «δίκη», ήταν γνωστή και η αιτία, λόγω της οποίας ήρθε η δυσκολία, ήταν γνωστός και ο Δι­καστής, ο Οποίος επέτρεψε την δυσκολία, ήταν γνωστός και ο σκοπός τής επιτρεπό­μενης δυσκολίας. Μόλις όμως χρησιμοποι­ήθηκε η λέξη «κρίση», λέξη ακαταλαβίστι­κη σε όλους, κανείς δεν ξέρει πια να εξη­γήσει ούτε για ποιο λόγο, ούτε από Ποιόν, ούτε ως προς τι. Μόνο σ' αυτό διαφέρει η τωρινή κρίση από τις κρίσεις που προέρ­χονται από την ξηρασία ή την πλημμύρα ή τον πόλεμο ή την επιδημία ή τους πνιγμούς ή κάποιους άλλους πειρασμούς.

Με ρωτάς για την αιτία τής τωρινής κρί­σης, ή της τωρινής Θείας δίκης! Η αιτία είναι πάντα η ίδια. Η αιτία για τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις επιδημίες και άλλα μαστιγώματα της γενιάς των ανθρώπων εί­ναι η αιτία και για την τωρινή κρίση. Η αποστασία των ανθρώπων από τον Θεό. Με την αμαρτία της Θεο-αποστασίας οι άνθρω­ποι προκάλεσαν αυτή την κρίση, και ο Θε­ός την επέτρεψε, ώστε να ξυπνήσει τους ανθρώπους, να τους κάνει ενσυνείδητους, πνευματικούς και να τους γυρίσει προς Εκείνον. Στις μοντέρνες αμαρτίες—μο­ντέρνα και η κρίση. Και όντως ο Θεός χρη­σιμοποίησε μοντέρνα μέσα ώστε να το συ­νειδητοποιήσουν οι μοντέρνοι άνθρωποι: χτύπησε τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, τις οικονομίες, το συνάλλαγμα των χρημά­των. Ανακάτωσε τα τραπέζια στις συναλ­λαγές σ' όλο τον κόσμο, όπως κάποτε στο ναό των Ιεροσολύμων. Προξένησε πρωτό­γνωρο πανικό μεταξύ εμπόρων και αυτών που ανταλλάσσουν το χρήμα. Προκάλεσε σύγχυση και φόβο. Όλα αυτά τα έκανε για να ξυπνήσουν τα υπερήφανα κεφαλάκια των σοφών της Ευρώπης και της Αμερικής, για να έλθουν εις εαυτούς και να πνευματικοποιηθούν. Και από την άνεση και το αγκυροβόλημα στα λιμάνια τής υλικής σι­γουριάς να θυμηθούμε τις ψυχές μας, να αναγνωρίσουμε τις ανομίες μας και να προ­σκυνήσουμε τον ύψιστο Θεό, τον ζωντανό Θεό.
Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση; Όσο το πνεύμα των ανθρώπων παραμείνει δίχως αλλαγή. Ώσπου οι υπερήφανοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά στον Παντοδύναμο. Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν, την ακαταλαβί­στικη λέξη «κρίση», να τη μεταφράσουν στη γλώσσα τους, ώστε με αναστεναγμό και με­τάνοια να φωνάξουν: «η Θεία δίκη»!
Πες και εσύ, τίμιε πατέρα, η Θεία δίκη, αντί η κρίση, και όλα θα σου γίνουν ξεκά­θαρα.

Χαιρετισμούς και ειρήνη




(Το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται...», Ιεραποστολικές επιστολές Α', εκδ. «Εν πλω», Αθήνα 2008, σσ. 33-36. Ο τίτ­λος του πρωτοτύπου είναι: «Στον παπα-Κάραν για την κρίση τού κόσμου»)

Πηγή:http://www.alopsis.gr