ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ: π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΛΑΓΟΥΡΟΥ, ΝΑΙ Ή ΌΧΙ ΣΤΗΝ" ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ" ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΡΓΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ

S TELEVANTOS

Τ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΕΣ

=====

π. Αθανασίου Λαγουρού, Ναι ή όχι στην “μετάφραση” της λειτουργικής γλώσσης, Ενα ερωτηματολόγιο, Εκδόσεις “Τήνος”, Αθήναι 2010, σσ. 62.

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=================

Αληθινός θησαυρός κρύβεται στο σύντομο και εξαιρετικά ευανάγνωστο βιβλίο του π. Αθανασίου Λαγουρού. Είναι εντυπωσιακό ότι ο π. Αθανάσιος κατόρθωσε να συμπυκνώσει σε τόσο λίγες σελίδες τόσο ουσιαστικά επιχειρήματα που ανατρέπουν εκ βάθρων το Νεοβαρλααμικό φρόνημα των επίδοξων μεταφραστών των λατρευτικών μας κειμένων. Και όχι μόνον κατόρθωσε κάτι το τόσο ουσιαστικό αλλά το περιεχόμενο του βιβλίου απευθύνεται με την ίδια ικανότητα και προς τον απαιτητικό και προς τον απληροφόρητο αναγνώστη.

Χωρίς να έχει πολεμικό χαρακτήρα το βιβλίο δεν διστάζει να επισημάνει σε υποσημειώσεις και να στηλιτεύσει ονομαστικά πολλούς από τους πρωτοστάτες του Νεοβαρλααμικού κινήματος και να ελέγξει το κακόδοξό τους φρόνημα.

Ομολογώ ότι με εντυπωσίασε το επίπεδο, η ποιότητα, η καθαρότητα της σκέψης, η τετράγωνη λογική και η ορθόδοξη ευαισθησία του άγνωστου αλλά τόσου σεβαστού, μετά την ανάγνωση του εξαίρετου αυτού βιβλίου, κληρικού.

Θα ήταν ευχής έργον αν αντίτυπα αυτού του βιβλίου έφταναν στα χέρια όλων των κληρικών και όλων των θεολόγων. Ευχής έργον επίσης θα ήταν αν οι Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος προσκαλούσαν τον π. Αθανάσιο για να μιλήσει και να αναπτύξει το θέμα του βιβλίου σε ιερατικά συνέδρια.

http://panayiotistelevantos.blogspot.com

Γέροντος Πορφυρίου -Περί του θείου έρωτος

Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ΄ άπειρο, μες στ΄ άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή.

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν΄ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι΄ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύκτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δεν λογαριάζεις τίποτα, ούτε απειλές, ούτε δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς τον Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.

Και όταν λέμε αγάπη, δεν είναι οι αρετές που θ΄ αποκτήσουμε αλλά η αγαπώσα καρδία προς τον Χριστό και τους άλλους. Το καθετί εκεί να το στρέφουμε. Βλέπουμε μια μητέρα να έχει το παιδάκι της αγκαλιά, να το φιλάει και να λαχταράει η ψυχούλα της; Βλέπουμε να λάμπει το πρόσωπό της, που κρατάει τ΄ αγγελούδι της; Όλ΄ αυτά ο άνθρωπος του Θεού τα βλέπει, του κάνουν εντύπωση και με δίψα λέει: «Να είχα κι εγώ αυτή τη λαχτάρα στον Θεό μου, στον Χριστό μου, στην Παναγίτσα μου, στους αγίους μας!». Να, έτσι πρέπει ν΄ αγαπήσομε τον Χριστό, τον Θεό. Το επιθυμείς, το θέλεις και το αποκτάς με τη χάρη του Θεού.

Εμείς, όμως, έχομε φλόγα για τον Χριστό; Τρέχουμε, όταν είμαστε κατάκοποι, να ξεκουρασθούμε στην προσευχή, στον Αγαπημένο ή το κάνουμε αγγάρια και λέμε: «Ω, τώρα έχω να κάνω και προσευχή και κανόνα...»; Τι λείπει και νιώθουμε έτσι; Λείπει ο θείος έρως. Δεν έχει αξία να γίνεται μια τέτοια προσευχή. Ίσως μάλιστα κάνει και κακό.

Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δεν θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι, για να γίνει άξια του Χριστού, να μετανοήσει «έως εβδομηκοντάκις επτά». Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Όχι να λέεις, «πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος» κ.λ.π., αλλά μπορείς να λέεις, «θυμάμαι κι εγώ τις μέρες τις αργές, που δεν ζούσα κοντά στον Θεό...». Και στη δική μου ζωή κάπου θα υπάρχουν άδειες μέρες. Ήμουν δώδεκα χρονών, που έφυγα για το Άγιον Όρος. Δεν ήταν αυτά χρόνια; Μπορεί βέβαια να ήμουν μικρό παιδί, αλλά έζησα δώδεκα χρόνια μακράν του Θεού· τόσα πολλά χρόνια!...

Ακούστε τι λέει ο Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ στο βιβλίο του «Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν»:

«Πάσα γαρ εργασία σωματική τε και πνευματική, μη έχουσα πόνον ή κόπον, ουδέποτε καρποφορεί τω ταύτην μετερχομένω, ότι βιαστή εστίν η Βασιλεία των ουρανών και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν, βίαν ειπών την του σώματος εν πάσιν έπιπονον άσκησιν».

Όταν αγαπάεις τον Χριστόν, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά με χαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος, που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος, για να ζεις τον Χριστό. Αλλ΄ αυτός ο κόπος δεν γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ότι κάνεις αγγάρια, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για τον Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυσις. Αυτό ένιωθε και ο Δαβίδ: «Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου». Ποθεί με λαχτάρα και λιώνει η ψυχή μου απ΄ την αγάπη του Θεού. Αυτό του Δαβίδ ταιριάζει με το στίχο του Βερίτη που μ΄ αρέσει:

«Συντροφιά με τον Χριστό λαχτάρησα να ζήσω, ως να φθάσει κι η στερνή στιγμή να ξεψυχήσω».

Χρειάζεται προσοχή και προσπάθεια, για να κατανοεί κανείς αυτά που μελετάει και να τα ενστερνίζεται. Αυτός είναι ο κόπος που θα κάνει ο άνθρωπος. Στην κατάνυξη, στη ζέση, στα δάκρυα θα μπει μετά χωρίς να κοπιάσει. Αυτά ακολουθούν, είναι δώρα Θεού. Ο έρωτας θέλει προσπάθεια; Με την κατανόηση, των τροπαρίων και κανόνων και των Γραφών έλκεσαι ευφραινόμενος, μπαίνεις μέσα στην αλήθεια ευφραινόμενος. «Έδωκας ευφροσύνην εις την καρδίαν μου», όπως λέγει ο Δαβίδ. Έτσι αυθόρμητα μπαίνεις στην κατάνυξη, αναίμακτα. Καταλάβατε;

Εγώ ο καημένος επιθυμώ ν΄ ακούω τα λόγια των Πατέρων, των ασκητών, τα λόγια της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Σ΄ αυτά θέλω να εντρυφώ. Αυτά καλλιεργούν το θείο έρωτα. Τα επιθυμώ και προσπαθώ, αλλά δεν μπορώ. Αρρώστησα και «το μεν πνεύμα πρόθυμος, η δε σαρξ ασθενής». Δεν μπορώ να κάνω μετάνοιες. Τίποτα. Επιθυμώ, έχω ζήλο και έρωτα να είμαι στο Άγιον Όρος και να κάνω μετάνοιες, να προσεύχομαι, να λειτουργώ και να είμαι μ΄ έναν ακόμα ασκητή. Είναι καλύτερο να είναι δύο. Το είπε και ο ίδιος ο Χριστός: «Ου γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών».

Γέροντας Πορφύριος

ΠΗΓΗ: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ

῞Αγιος Σιλουανός ὁ ᾿Αθωνίτης (video)

Συνεντεύξεις μὲ τὸν Ἀρχιμ. Συμεών Cossec καὶ τὴν ἀδερφή Θεοδώρα

Οἱ αἰρετικοί "Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ" καί "ἡ διαστρέβλωση" τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, «Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική» και όχι βαρβαρική...

«Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική» και όχι βαρβαρική...
(Πρώην «μάρτυρας του Ιεχωβά»)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και ΚονίτσηςΔεν γνωρίζω αν όσοι διαβάζουν τα κείμενα αυτά, είχαν ποτέ τους την «ευκαιρία» να συναντηθούν με «μάρτυρες του Ιεχωβά». Εάν είχαν -και διαθέτουν στοιχειώδη αντίληψη της Γραφής, και γενικώς της ψυχολογίας- τότε αναμφιβόλως έχουν συνειδητοποιήσει ότι εκτός από την φαιδρή νότα που σκορπίζουν (που στην ουσία της είναι πολύ οδυνηρή για τους ανθρώπους της Σκοπιάς), υφίσταται και η καθ΄αυτό δραματική πλευρά του όλου θέματος.
Υπερβολικός ο λόγος, ίσως παρατηρήσουν κάποιοι.
Μακάρι, φίλοι μου, οι σκέψεις που διατυπώνουμε να ήταν απλώς μια υπερβολή. Η κατάσταση δυστυχώς, είναι περισσότερο προβληματική απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε.......
Για να μην μένουμε όμως μόνο σε «αφορισμούς» και χαρακτηρισμούς, ας σκύψουμε έστω και για λίγο επάνω από τις «ανοιχτές πληγές» ώστε να δούμε ελάχιστες πράξεις από το δράμα...
α) Δεν είναι τυχαίο ότι οι οπαδοί της εταιρείας, ακολουθούν πανομοιότυπα την ίδια τακτική στην προσπάθειά τους να προσηλυτίσουν απλοϊκούς ανθρώπους, που δεν γνωρίζουν σε βάθος την ορθόδοξη πίστη, χρησιμοποιώντας μια «ξύλινη γλώσσα» που σε όλες τις περιπτώσεις σου δίνει την εντύπωση ότι ξανακούς μαγνητοφωνημένη ταινία.
Είναι επίσης πολύ χαρακτηριστικό το πόσο επίμονοι γίνονται όταν αντιληφθούν πως μπροστά τους υπάρχει ένα υποψήφιο θύμα, και πώς εξ’ αντιθέτου, τους «καταπίνει η γη», όταν συνειδητοποιούν ότι ο συνομιλητής τους γνωρίζει την αλήθεια και τους αντικρούει τόσο μέσα από τον λόγο του Θεού, όσο και με τις γενικώτερες γνώσεις του.
Η παραπάνω παγιωμένη τους τακτική, έχει φυσικά επιβληθεί άνωθεν και τους είναι σχεδόν αδύνατον να ενεργήσουν διαφορετικά διότι έτσι ακριβώς επιτάσσει από το Μπρούκλυν ο «αγωγός του Θεού».
β) Ένα άλλο «διαχρονικό» χαρακτηριστικό είναι ότι οι οπαδοί της Σκοπιάς, διαθέτουν όχι απλώς αμφίβολο μορφωτικό επίπεδο, αλλά, όσο και αν φαίνεται υπερβολικό, αγνοούν την ορθή ελληνική μας γλώσσα. Αγνοούν γραμματική, συντακτικό, ακόμα δυσκολεύονται και να αναγνώσουν όχι μόνο το αυθεντικό κείμενο, αλλά και αυτή την απλή νεοελληνική απόδοση...
Ίσως είναι και αυτό, πλην των άλλων, ένα από τα αίτια που τους κάνει να καταλήγουν στα «γρανάζια» της πολυεθνικής «Σκοπιάς». Πράγματι, εάν το εξετάσουμε το θέμα και από αυτή του την πλευρά λίγο βαθύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι δεν θέλει και πολύ, ένας άνθρωπος που γνωρίζει τόσο ο ίδιος, όσο και το περιβάλλον του την πνευματική και μορφωτική του πενία, να ξεφύγει και ουσιαστικά να ζει εκτός πραγματικότητας. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αποστηθίζουν ορισμένα παραφρασμένα εδάφια της Βίβλου, και εμφανιζόμενοι κατόπιν με ένα κλασσικό ή πολύ προσεγμένο ντύσιμο, διεκδικούν (κυρίως σε χώρους που είναι άγνωστοι), τον τίτλο του «διδασκάλου του Ευαγγελίου».
(Δεν είναι βέβαια της παρούσης, όμως είναι ανάγκη, σε κάποιο άλλο μας άρθρο, να εστιάσουμε το βλέμμα μας και στις ψυχολογικές διαστάσεις του θέματος, στις ψυχικές δηλ. διακυμάνσεις των ανθρώπων που εμφανίζονται πλέον ως «Μ.τ.Ι.», και στην αδήριτη ανάγκη που αισθάνονται τα πρόσωπα αυτά στο να γυρίζουν τα σπίτια. Το επικάλυμμα βέβαια που προβάλλουν ως δήθεν την διάδοση του λόγου του Θεού, είναι κάτι που ούτε οι ίδιοι το πιστεύουν (τουλάχιστον οι συνειδητοποιημένοι). Απλώς γίνεται για να αποδείξουν κυρίως «εις εαυτούς και αλλήλους» ότι έχουν επιτέλους και αυτοί κάποια αξία και τώρα δεν αποτελούν πλέον ανθρώπους της «σειράς»... Πραγματικά οι ψυχική τους αυτή ανάγκη, είναι κάτι που τους οδηγεί σε ενέργειες εν πολλοίς ανερμήνευτες, αφού προβαίνουν ακόμα και σε πράξεις οι οποίες καταλήγουν να είναι εντελώς αντίθετες ως προς το αρχικό τους σχέδιο, αλλά και το ίδιο τους το «συμφέρον»...).
Το ότι έτσι έχουν τα πράγματα, τούτο είναι διαπιστωμένο «πάλιν και πολλάκις» από πολλούς. Γι΄ αυτό και αν τελικώς ξεκινήσει κάποια συζήτηση μαζί τους, μετά από λίγο, εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να συνεχιστεί επί καθαρώς Βιβλικής βάσεως, ακριβώς λόγω της μορφωτικής τους αδυναμίας. Βέβαια, η εταιρεία ακριβώς για τις περιπτώσεις αυτές (φροντίζει πριν από αυτούς γι’ αυτούς), έχει θέσει την «βαλβίδα αποσυμπιέσεως» η οποία είναι η γνωστή σε όλους. Η έντεχνη δηλ. αλλαγή της συζητήσεως και η επικέντρωση στα δήθεν σκάνδαλα των ορθοδόξων... (Αυτός δε είναι επί της ουσίας και ο βασικότατος λόγος που εξ΄αρχής αρνούνται τον δημόσιο διάλογο. Τους περιλούει κρύος ιδρώτας στη σκέψη ότι μέσω του διαλόγου θα αποκαλυφθεί η ρηχότητα και η άγνοια, η οποία αποτελεί πλέον το «σήμα κατατεθέν» των «σπουδαστών».
Αν τώρα κανείς επιμένει να τους υποδείξει το πόσο σφάλλουν στην ερμηνεία τους ή ακόμα και σ’ αυτή την έκφραση της μητρικής τους γλώσσας, πόσο παχυλή άγνοια έχουν στις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, στην ιστορία και ιδίως στα Βιβλικά θέματα, τότε οι «σπουδαστές» έχουν και πάλι έτοιμη την απάντηση: « Μα, και οι Απόστολοι ήταν αγράμματοι»! Μια απάντηση που μόνο θυμηδία βέβαια προκαλεί, αφού, με τον ισχυρισμό τους αυτό αποδεικνύουν οι ίδιοι πανηγυρικώς πλέων την εν γένει πνευματική τους ένδεια, και όχι μόνον.
Βέβαια οι Άγιοι Απόστολοι, μπορεί προ της Πεντηκοστής να ήταν «ιδιώτες» (Πραξ. Απ. Δ’ 13), πλην όμως, μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος έγιναν πάνσοφοι και «εσαγήνευσαν την οικουμένην», και τα έργα τους, εκτός από την Αποκάλυψη του Θεού που περιέχουν, αποτελούν παγκόσμια μνημεία Ελληνικής γλώσσας, ύφους κ.τ.λ.
Αλλά είπαμε, μόνο οι Μ.τ.Ι. μπορούν να επικαλούνται τέτοιου είδους «επιχειρήματα». Όντως, «η απολογία, χείρων της κατηγορίας» κατά γνωστό μας νομικό γνωμικό.
Το δε περισσότερο τραγικό για τα «θύματα της Σκοπιάς» είναι ότι υφίσταται τέτοια και τόση αφέλεια, ώστε αρκετοί εξ αυτών, όντως να πιστεύουν ότι είναι «ισοστάσιοι» των Αποστόλων. Και πώς μπορεί να συμβαίνει διαφορετικά φίλοι μου; Αγράμματοι οι Απόστολοι, αγράμματοι και οι Μάρτυρες... (...Βίοι παράλληλοι..., τι άλλο ακόμα θ΄ακούσουμε)!
Θα αποτελούσε παράλειψη αγαπητοί μου, αν στο σημείο αυτό δεν σας μετέφερα κάτι που μας αποκάλυψε πρώην Μ.τ.Ι. ο οποίος όμως γνωρίζει άριστα τα Ελληνικά γράμματα. Στην ερώτησή μας, τι ήταν εκείνο που τον οδήγησε τελικώς στο να εξέλθει μέσα από το «αγκαθωτό πλέγμα» της εταιρείας, η απάντησή του ήταν τόσο συγκλονιστική, όσο και ρεαλιστική! «Ακούστε», μας είπε, «ομολογώ ότι δεν γνώριζα το περιεχόμενο της Ορθοδόξου πίστεως όταν παρασύρθηκα στην πλάνη τους. Ευτυχώς όμως, γνωρίζω πολύ καλά την ελληνική και μάλιστα την αρχαία, και ως εκ τούτου μου ήταν εντελώς αδύνατον να συνακολουθήσω στην «σφαγή» που έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν συνειδητά στην ομορφότερη γλώσσα του κόσμου!
«Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική» (Ελύτης), και δεν ανέχομαι την βαρβαρική της Μ.Ν.Κ. της Σκοπιάς».
Είναι τόσο φρικτές οι ερμηνείες και οι μεταφράσεις τους, και τόσο αλλοιώνεται το αυθεντικό κείμενο, που αρκετές εξ’ αυτών αρκούν ώστε να μηδενιστεί και μαθητής Γυμνασίου που γνωρίζει τους στοιχειώσεις κανόνες της γλώσσας μας». Και συνέχισε ο Έλληνας και απελεύθερος πλέον Κυρίου Ιησού Χριστού: «Το τραγικό δεν είναι τόσο ότι δεν γνωρίζουν, αλλά το ότι και τα ελάχιστα γλωσσικά που έχουν μάθει, υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων να τα λησμονήσουν, εντασσόμενοι οργανικά στο «Βιβλικό φρενοκομείο» της Σκοπιάς». Και κατέληξε ο φίλος μας, με τις τόσες «μακάβριες» εμπειρίες του από το «μακελειό του Ορθού λόγου» που λειτουργεί στα παραρτήματα της Σκοπιάς.
«Αυτοί που εξευτελίζουν την έννοια του λόγου, είναι ποτέ δυνατόν να αντιληφθούν τον Λόγο του Θεού;
Απ’ αυτούς που αρνούνται να μελετήσουν στο πρωτότυπο το Ιερό Ευαγγέλιο και εκχυδαΐζουν τον μοναδικό Ελληνικό λόγο, είναι δυνατόν να περιμένει ποτέ κανείς ότι θα σεβαστούν την Θεότητα του Λόγου του Θεού;»
Απολύτως σωστές οι παρατηρήσεις του φίλου μας!
Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ονομάζεται Λόγος, και ως εκ τούτου, όσοι αρνούνται αυτή την αποκαλυπτική πραγματικότητα, είναι νομοτελειακώς καταδικασμένοι να τηρούν το εντελώς αντίθετο του λόγου, δηλ. την ταραχώδη σιωπή της άγνοιας και προπαντός της ενοχής.
Κλείνοντας και το άρθρο μας αυτό, να επαναλάβουμε δημοσίως έτι άπαξ, αυτό το οποίο πολλάκις έχουμε παρακαλέσει τους υπευθύνους των Μ.τ.Ι. Και ποιο είναι αυτό; Επειδή οι ίδιοι ομολογούν ότι δεν γνωρίζουν Ελληνικά (τι όμως γνωρίζουν;) και αρνούνται να μελετήσουν και να παρακολουθήσουν το κείμενο του λόγου του Θεού, ας μας φέρουν (αν βέβαια υπάρχει), ένα φιλόλογο Μ.τ.Ι. ώστε να μπορέσουμε επιτέλους να ξεκινήσουμε ένα διάλογο με βάση το αυθεντικό κείμενο της Αγίας Γραφής. (Συνεχίζεται)
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr

 

http://thriskeftika.blogspot.com