ΤΑ ΜΑΓΑΡΙΣΜΕΝΑ ΤΟΥΣ ΒΙΒΛΙΑ
"Νέοι ἱερεῖς, ἄνθρωποι μὲ ζῆλο, μὲ διάθεση προσφορᾶς καὶ θυσίας, ποὺ φόρεσαν τὸ βαρύτατο ράσο, γιὰ νὰ διακονήσουν φιλότιμα τὸ λαὸ ποὺ τοὺς ἐμπιστεύτηκε ἡ Ἐκκλησία, πικραίνονται ἀπὸ τὴν ἐχθρότητα, τὴν καχυποψία καὶ τὴν ἄδικη σπίλωση τῆς ἱερωσύνης" (Δημ. Νατσιός)
Σχόλιο ᾿Οδυσσέως: ῞Οπως βλέπουμε κι ἀπό τίς κατά καιρούς σχετικές ἀναρτήσεις πού φιλοξενοῦμε, ἡ Παιδεία μας ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ. ῾Η ὀρθόδοξη συνείδηση τῶν παιδιῶν μας "βιάζεται" ἀπό ἄτομα ἀνίκανα νά δώσουν στά νέα παιδιά ὅραμα καί ἰδανικά. Οἱ σχεδιαστές τῶν ἐκπαιδευτικῶν τερατουργημάτων ΑΣΕΛΓΟΥΝ στά παιδιά μας. ῞Εως πότε θά τούς ἀνεχόμαστε. Μήπως ἡ ἀνοχή εἶναι συνενοχή; Μήπως ἡ ἀδιαφορία μας θά μᾶς ἔρθει αὔριο μπούμεραγκ; Οἱ καιροί οὐ μενετοί..
Ἡ γάτα τοῦ παπᾶ
Τοῦ Δημήτρη Νατσιοῦ
Δασκάλου (Κιλκίς)
«Χαρὰ ποὺ τό ᾽χουν τὰ βουνὰ
ποὺ βλέπουν διάκους μὲ σπαθιὰ
παπάδες μὲ ντουφέκια» (Δημοτικὸ)
«Ἡ Ὀρθοδοξία, ὅπως παρουσιάζεται στὰ μάτια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, εἶναι θρησκεία ἐθνική, συνυφασμένη ἀξεδιάλυτα μὲ τὰ ἤθη καὶ τὸν ὁμαδικό του χαρακτήρα, μὲ τὸ κλίμα καὶ μὲ τὸ ἄρωμα τοῦ τόπου, μὲ τὰ τοπία του μὲ τὴν οἰκογενειακή του ζωὴ καὶ μὲ τὰ γυρίσματα. Ἡ ὀργάνωσή της εἶναι δημοκρατική, ἡ γλώσσα της θερμή, ἡ ἠθική της ἀνθρώπινη, ταιριαγμένη μὲ τὴν ἑλληνικὴ νοοτροπία, τὰ σύμβολά της οἰκεῖα καὶ ἀναντικατάστατα στὴ λαϊκὴ συνείδηση. Οἱ μεγάλες γιορτές της, ὁ Εὐαγγελισμός, τὸ Πάσχα, ὁ Δεκαπενταύγουστος, τὰ Χριστούγεννα καὶ τὰ Δωδεκάμερα καὶ ἄλλες, εἶναι κάθε χρόνο οἱ μεγάλες μέρες τῆς Ἑλλάδας, οἱ μέρες ὅπου τὸ ἐθνικὸ σύνολο αἰσθάνεται περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην ὥρα τὴν ἑνότητά του, τὴν ἀλληλεγγύη του, τὴν ἀμοιβαία ἀγάπη τῶν μελῶν του. Αὐτὴ ἡ θαλπωρή, αὐτὰ τὰ ζεστὰ πνευματικὰ κύματα ποὺ μεταδίδονται ἀκατάπαυστα, σ᾽ ὅλην τὴν Ἑλλάδα, ἀπὸ τοὺς ὀρθόδοξους ναοὺς κι ἀπὸ τὶς βυζαντινές τους ἀκολουθίες, ἀποτελοῦν στοιχεῖο συστατικό, ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, τῆς ἑλληνικῆς ζωῆς. Γιὰ τοῦτο καὶ δὲν μπορεῖ νὰ νοηθεῖ στὴν Ἑλλάδα χωρισμὸς Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, οὔτε καὶ ὑπῆρξε ἐδῶ ποτὲ ἀντικληρικὸ πολιτικὸ κίνημα, ὅπως συνέβη ἀλλοῦ. Ἐπικρίνουμε συχνὰ τὴν Ἐκκλησία – κάποτε μάλιστα μὲ μεγάλη δριμύτητα – ἀλλὰ τὴν ἐπικρίνουμε ἀπὸ μέσα, σὰν μέλη της ποὺ ἀπαιτοῦμε ἀπ’ αὐτὴν νὰ γίνει καλύτερη. Δὲν τὴν πολεμοῦμε σὰν νὰ εἶναι ἕνα ξένο σῶμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ζητοῦμε νὰ χωριστοῦμε». (Γ. Θεοτοκᾶς, «Πνευματικὴ πορεία», ἔκδ. «Ἑστία», σελ. 134).
Τὸ θέμα μου δὲν εἶναι ὁ πολυσυζητημένος χωρισμὸς Ἐκκλησίας καὶ κράτους. Γιὰ τὸν λαὸ ἐξ ἄλλου τέτοιο θέμα δὲν ὑπάρχει. Ὑπάρχει μόνο στὸ μυαλὸ τῶν γνωστῶν ἐκκλησιομάχων, ποὺ ἀδυνατοῦν νὰ κατανοήσουν ὅτι πίστη, Ἐκκλησία καὶ πατρίδα εἶναι «σάρκα μία». Ὄντως, ὅπως ὀμορφότατα γράφει ὁ μεγάλος Θεοτοκᾶς, δὲν ὑπῆρξε ποτὲ στὴν ἱστορία τοῦ Γένους μας, κίνημα ἀντικληρικό, αὐτὰ εἶναι φράγκικα πράγματα. «Τὸ ράσο στάθηκε ἡ ἐθνικὴ σημαία τῆς Ἑλλάδας στὰ χρόνια της σκλαβιᾶς» (Μυριβήλης), ἁπλοὶ καὶ ταπεινοὶ παπάδες καὶ καλόγεροι ἀνακαινίζουν, ἀναπαύουν καὶ στηρίζουν πνευματικὰ τὸ λαό μας κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι τους. Καὶ ἴσως ποτὲ στὴν ἱστορία τὸ ἔργο τοῦ κληρικοῦ νὰ ἦταν δυσκολότερο ἀπ’ ὅσο εἶναι σήμερα.
Νέοι ἱερεῖς, ἄνθρωποι μὲ ζῆλο, μὲ διάθεση προσφορᾶς καὶ θυσίας, ποὺ φόρεσαν τὸ βαρύτατο ράσο, γιὰ νὰ διακονήσουν φιλότιμα τὸ λαὸ ποὺ τοὺς ἐμπιστεύτηκε ἡ Ἐκκλησία, πικραίνονται ἀπὸ τὴν ἐχθρότητα, τὴν καχυποψία καὶ τὴν ἄδικη σπίλωση τῆς ἱερωσύνης. Τέλος πάντων, αὐτὴ εἶναι ἡ ἐποχή μας, homo homini lupus, ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸν ἄνθρωπο, λύκος.
Κι ἂν δὲν ὑπῆρξε ἀντικληρικὸ λαϊκὸ κίνημα στὴν πατρίδα μας, ὕπουλα, λάθρα παρεισέφρησε στὰ σχολικὰ βιβλία γλώσσα. Παράδειγμα. Στὸ «Ἀνθολόγιο» Γ΄ καὶ Δ΄ Δημοτικοῦ, σέλ. 143-144, διαβάζουμε ἐκτενὲς κείμενο τοῦ Π. Καλιότσου, μὲ τίτλο «Ἕνας ἀλλιώτικος ποδοσφαιρικὸς ἀγώνας». Τὸ «ἀλλιώτικο» εἶναι οἱ δύο τερματοφύλακες τῶν δύο παιδικῶν ὁμάδων. Ἕνας παπὰς καὶ ἕνας δάσκαλος. Τὰ παιδιὰ προτείνουν στὸν παπὰ νὰ παίξει. «Κακὸ εἶναι;». Ἀπαντᾶ ὁ πάπα – Μιχάλης: «Διόλου κακό! Ἀπεναντίας μάλιστα, ποὺ εἶναι μία ὡραία γυμναστική. Τὸ εὐλογημένο παιχνίδι, ὅπως εἶναι φυσικὰ καὶ τὸ ποδόσφαιρο, ὄχι μόνο τὸ ἐπιτρέπει ἀλλὰ καὶ τὸ συνιστᾶ ὁ Πανάγαθος…Ἂς μὴν εἶχε ὁ κόσμος τέτοιες προκαταλήψεις καὶ θὰ σοῦ ‘λεγα ἐγώ. Κάθε μέρα θὰ ἔπαιζα».
Παίζει τελικά, ἀλλὰ ἐπειδὴ «κατέφυγε σὲ ζαβολιὲς» μαλώνει, διαπληκτίζεται μὲ τὸν δάσκαλο, οὐρλιάζει ὀργισμένος «πίσω καὶ σ’ ἔφαγα», τὸν κατηγορεῖ ἡ ἀντίπαλη ὁμάδα τοῦ δασκάλου «ὅτι εἶναι πουλημένος», χαχανίζουν τὰ παιδιὰ ποὺ τὸν βλέπουν νὰ ὠρύεται καὶ νὰ «γίνεται ρεζίλι» καὶ λοιπὰ φαιδρὰ καὶ τελείως ἐξωπραγματικά.
Πλήρης ἀπαξίωση τῆς ἱερωσύνης, μέσῳ νοσηρῆς φαντασίας ποὺ ἐπιγράφεται ὡς λογοτεχνία. Ὅλα αὐτὰ σὲ 9χρονα μὲ ἀνομολόγητο σκοπό, τὴν κατασυκοφάντηση τοῦ κλήρου, τὴν πρόωρη ἐνστάλαξη τῆς ἀσέβειας πρὸς τὴν Ἐκκλησία. (Σ’ ὅλα αὐτὰ τὰ νεοταξικὰ καὶ ἀντισυνταγματικὰ ἔντυπα χλευάζονται καὶ γελοιοποιοῦνται κυρίως παπάδες καὶ δάσκαλοι. Προφανῶς γιατί εἶναι τὰ δύο λειτουργήματα ποὺ μποροῦν, ἐφ’ ὅσον ἐκπροσωποῦνται ἀπὸ ἀξίους, μὲ «ψυχὴ καὶ Χριστὸ» λειτουργούς, νὰ ἀφυπνίσουν καὶ νὰ ἁρματώσουν πνευματικὰ τὸν λαό μας).
Στὰ «Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας» Α΄ Γυμνασίου, σελ. 222- 226, ἐμπεριέχεται κείμενο τοῦ Γρ. Ξενόπουλου μὲ τίτλο «Ἡ γάτα τοῦ παπᾶ». Τί εἶχε συμβεῖ; Τὴν Κυριακή, τὴν αὐγή, πρὶν ἀπὸ τὴ Λειτουργία πηγαίνει στὸ σπίτι τοῦ πάπα- Ζήσιμου ὁ Χρῆστος ὁ κλαμπανάρος (κωδωνοκρούστης) καὶ ἐκεῖ διαμείβεται ὁ ἑξῆς διάλογος:
«Πάλε τὰ ἴδια, παπά μου!»
«Ε;»
«Ἡ γάτα, πανάθεμά τη!»
«Ὤ, συμφορά μου!… Στὸ ἴδιο μέρος;»
« Ὄχι, στὴν Ἁγία Πρόθεση..»
Μία γάτα μπῆκε στὴν ἐκκλησία καὶ ἔκανε τὶς ἀκαθαρσίες της, ποῦ; Στὴν Ἁγία Πρόθεση, ἐκεῖ ποὺ τοποθετοῦνται τὰ Τίμια Δῶρα γιὰ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Τὸ εἶχε ξανακάνει). Ὁ παπὰς στὸ τέλος συγχωρεῖ τὴ γάτα. Θὰ ὑποθέσει κάποιος τί παπὰς εἶναι αὐτός, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ προστατεύσει τὸ ναὸ ἀπὸ ζῶα ποὺ τὸν μαγαρίζουν. (Ποῦ ἀκούστηκε τέτοιο πράγμα, γάτες νὰ μπαίνουν στὸ Ἅγιο Βῆμα. Κι ἂν συνέβη κάποτε καὶ τὸ ἀπαθανάτισε ἡ πένα τοῦ Ξενόπουλου, ἔπρεπε νὰ περάσει σὲ σχολικὸ βιβλίο;). Ἀλλοῦ ὅμως εἶναι τὸ πανούργευμα τῶν συγγραφέων. Ἐπιλέγουν ἀπὸ τὸν Ξενόπουλο, σπουδαῖο κατὰ τὰ ἄλλα συγγραφέα, ἕνα ἀπὸ τὰ ἀτυχέστερα κείμενά του καὶ μάλιστα προσβλητικότατο καὶ βλάσφημο γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Καὶ τὸν παπὰ συκοφαντοῦν καὶ τὸν Ξενόπουλο ἀπομειώνουν. «Καὶ τοῦτο ποιεῖν κἀκεῖνο μὴ ἀφιέναι».
(Τὸ ἴδιο συμβαίνει μὲ κείμενα τοῦ Παπαδιαμάντη. Στὴ «Νεοελληνικὴ Γλώσσα» Α΄ Γυμνασίου, ὁ ἀσκητικὸς καὶ ὀλιγοδεὴς Παπαδιαμάντης ἐμφανίζεται κοιλιόδουλος γλεντοκόπος. Σελ. 70). Νὰ μὴν λησμονήσω, μιὰ καὶ εἶμαι στὶς ἐσωτερικὲς σελίδες τοῦ σχολικοῦ ἔντυπου, νὰ μεταφέρω κι ἕνα πρωτότυπο ὁρισμὸ τῆς Ἑλλάδας.
Στὴ σελ. 124 διαβάζει ὁ 13χρονος μαθητὴς ὅτι «…ἡ Ἑλλάδα ἦταν μία γυναίκα τόσο προκλητικὴ σεξουαλικὰ ποὺ ἔπρεπε νὰ τὴν ἐρωτευτῶ σωματικὰ καὶ ἀπελπισμένα…». Μάλιστα. Ἀντικείμενο σεξουαλικοῦ πόθου ἡ πατρίδα μας. (Εἴπαμε «στὸν τόπο ποὺ κρεμοῦσαν οἱ καπεταναῖοι τ’ ἅρματα κρεμοῦν οἱ γύφτοι τὰ νταούλια»). Καὶ στὸ ἴδιο βιβλίο, σελ. 239, κείμενο τῆς Λιλῆς Ζωγράφου, μὲ τίτλο «Στρίγγλα καὶ καλλονή», οἱ μαθητὲς διαβάζουν ὅτι: «Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ἐκδήλωση ἐγωισμοῦ. Σοῦ τὴν ἀναγνωρίζουν οἱ ἄλλοι καὶ σὲ ἐπαινοῦν γιὰ ὅσα προσφέρεις. Τὸ ν’ ἀγαπᾶς ὅμως ἕνα ἀνυπεράσπιστο ζῶο εἶναι…ἡ πιὸ τέλεια μορφὴ ἀγάπης». (Ὅποιος διάβασε τὸ «Ἀντιγνώση, τὰ δεκανίκια τοῦ καπιταλισμοῦ» τῆς μακαρίτισσας Λ. Ζωγράφου, ξέρει γιὰ τί εἴδους συγγραφὴ μιλᾶμε).
Ἐπίλογος: τὰ βιβλία αὐτὰ εἶναι ἀντισυνταγματικά. «Ἡ παιδεία ἀποτελεῖ βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ κράτους καὶ ἔχει σκοπὸ τὴν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματικὴ καὶ φυσικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης καὶ τὴ διάπλασή τους σὲ ἐλεύθερους καὶ ὑπεύθυνους πολίτες». (ἄρθρο 16, πάρ.2). Τὰ κείμενα ποὺ παρέθεσα συμβαδίζουν μὲ τὶς συνταγματικὲς ἐπιταγές; Ἀναπτύσσουν τὴν ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ συνείδηση; Μήπως ἀντίθετα τὶς καταρρακώνουν;
(Δὲν θὰ ἡσυχάσω. Θὰ συνεχίσω νὰ γράφω γιὰ τὶς μαγαρισιὲς τῶν «βιβλίων». Γονεῖς, δάσκαλοι καὶ «ὅσοι ζωντανοί», πρέπει νὰ ἀντιδράσουν δυναμικὰ γιὰ νὰ σταματήσει τὸ κακό).
ΠΗΓΗ: «ΑΝΤΙΒΑΡΟ», 28.09.10
ΣΧΟΛΙΟΝ «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ποιός μπορεῖ νὰ ἡσυχάσει, ἀγαπητέ Δημήτρη; Μόνον ὅσοι -ἰδιαιτέρως «ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας» ἔχουν διαλέξει ἀπὸ χρόνια πολλά, ποὺ «τὰ προζύμια πιανόντουσαν», ἀλλὰ κάνανε πὼς δὲν βλέπανε καὶ δὲν ἀκούγανε- ὅσοι λοιπὸν ἔχουν διαλέξει τὸν ἐφησυχασμὸ καὶ τὴν σιωπὴ σὰν ἕνα καλὸ τρόπο ζωῆς.
Καὶ τώρα ποὺ ἡ γάτα μπῆκε μέσα στὶς ὑπάρξεις μας, στὰ σπίτια μας καὶ στὰ παιδιά μας, ποιός θὰ βρεθεῖ νὰ τὴν…σκίσει; Ποιός θὰ ἀναχαιτίσει ὅλο αὐτὸ τὸν βόθρο ποὺ ἐκβράζεται ἀπὸ χρόνια (οὔτε σήμερα, οὔτε χθὲς) πάνω στὰ παιδιά καὶ τοὺς σακατεύει ὅ, τι ἐλληνικό, ὅ,τι ὡραῖο, ὅ,τι εὐγενές, ὅ,τι χριστιανικό ἔχει ἔμφυτο ἡ ψυχή τους; Πῶς θὰ ἐμποδιστεῖ ὅλη αὐτὴ ἡ ἀντικοινωνικότητα καὶ ἀντισυνταγματικότητα καὶ ἀπανθρωπία, ποὺ ρέει ὕπουλα;
Γράφε. Ἤδη βάπτεται κάλαμος…
http://christianvivliografia.wordpress.com
Posted by Κωνσταντίνος on 6:04 μ.μ..