Ρεαλιστική καί ποιητική συγχρόνως ἡ παρατήρηση γιά τόν «γλωσσικό τόπο»

Σχόλιον Ἐριβρεμέτη τοῦ Klision: Μιά ὡραία καί εὔστοχη παρατήρηση, γιά τό θέμα τῶν λειτουργικῶν μεταφράσεων, βρίσκουμε στήν «Χριστιανική Βιβλιογραφία», ἡ ὁποία θεμελιώνεται σέ δήλωση τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

ΓΛΩΣΣΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ

«Ἡ ρωμιοσύνη τῆς Πόλεως, ἡ ὁμογένεια γύρω ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον θὰ συνεχίσει τὴν πορεία της μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων» εἶπε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ συνέχισε: “Μὲ ἐρωτοῦν πολλὲς φορὲς καὶ ἐδῶ καὶ στὸ ἐξωτερικὸ καὶ χθὲς μὲ  ρώτησε αὐτὸ ὁ πρώην Πρωθυπουργὸς τοῦ Καναδᾶ, ποὺ ἐπεσκέφθη τὸ Πατριαρχεῖο μας, ἐὰν σκεπτόμεθα ποτέ, τώρα ἢ ἀργότερα, νὰ μεταφέρουμε τὴν ἕδρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κάπου ἀλλοῦ καὶ τοῦ τὸ ἀπέκλεισα φυσικὰ κατηγορηματικῶς καὶ τοῦ εἶπα ὅτι οὔτε τὸ σκεπτόμεθα, οὔτε τὸ διανοούμεθα, οὔτε περνάει ἀπὸ τὸ νοῦ μας, διότι ἡ κληρονομιὰ τὴν ὁποία ἀντιπροσωπεύουμε ἐδῶ στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸ Κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι τόσο ἀρχαία καὶ τόσο βαριά ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὴν σηκώσουμε καὶ νὰ τὴν μεταφέρουμε κάπου ἀλλοῦ”». (romfea.gr)

Αὐτὰ ἐδήλωσε πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, μεταξὺ ἄλλων ἀφορώντων στὸ μέλλον τῆς Ὁμογενείας  καὶ τοῦ Πατριαρχείου στὴν Πόλι. Ἂν αὐτὰ τὰ λέει ὁ Παναγιώτατος κατηγορηματικῶς γιὰ τὸν γεωγραφικὸ τόπο, τότε ἀντικαθιστώντας δοκιμαστικὰ δύο μόνον λέξεις τῶν δηλώσεών του, μποροῦμε νὰ ἔχουμε μιὰ λίγο διαφορετικὴ ἀλλὰ διαυγεστάτη ἀνάγνωση: «Ἡ ΓΛΩΣΣΙΚΗ κληρονομία, τὴν ὁποία ἀντιπροσωπεύουμε ἐδῶ στὴν Κωνσταντινούπολη, εἶναι τόσο ἀρχαία καὶ τόσο βαριά ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὴν σηκώσουμε καὶ νὰ τὴν μεταφέρουμε κάπου ἀλλοῦ, σὲ ἄλλο γλωσσικὸ τόπο, νὰ τὴν “μεταφράσουμε” δηλαδή σὲ ἄλλη πιὸ κατανοητή γλωσσικὴ μορφὴ τῆς ἑλληνικῆς».

Ἄραγε δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχύει γιὰ τὸν “γλωσσικὸ τόπο”, τὴν εὐλογημένη δηλαδὴ γλῶσσα τῶν Εὐαγγελίων, τὴν βαρυτάτη αὐτὴ κληρονομία τῶν ἑλληνοφώνων Ὀρθοδόξων, ὅ,τι ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν γεωγραφικὴ “πιστότητα” τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως; Ἐκτὸς ἂν αὐτὴ ἡ πατριαρχικὴ ἀντίληψη γιὰ τὴν παραμονὴ τοῦ Πατριαρχείου στὴν ἕδρα του θεωρεῖται σὰν “ἀκατανόητο” πεῖσμα ἢ «φοβικὴ προσκόλληση στὸ ἱερὸ παρελθόν» τὴν ὥρα ποὺ  «τό καινούργιο κοιτάει στά μάτια τό σήμερα καί ὁραματίζεται ἕνα καλύτερο αὔριο»(βλ. σχετ. amen.gr. 02.05.10)

Αὐτὴ ἡ τόσο “συγκινητικὴ” θεότητα τοῦ «καινούργιου» ἴσως δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νὰ μᾶς ἀπασχολήσει προσεχῶς.

π. Ἀθ. Σ. Λ

Πηγή: http://christianvivliografia.wordpress.com