ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ (αἰῶνος;)
ἢ «ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΩ
ΕΜΠΡΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»;
(…)Οἱ ἴδιες οἱ κοινωνικὲς συνθῆκες τὸ ἀπαιτοῦν ἢ θὰ τὸ ἀπαιτήσουν στὸ ἄμεσο μέλλον, ἐπειδὴ ἡ ἴδια ἡ κοινωνία τοῦ αὔριο προκαλεῖ τὴν Ἐκκλησία τοῦ σήμερα… Ἡ Ἐκκλησία τοῦ σήμερα καλεῖται νὰ δώσει ἕνα νόημα ζωῆς καὶ ἐλπίδας σὲ ἕναν κόσμο, ὁ ὁποῖος κινεῖται πρὸς τὸ μέλλον, ὄχι με κριτήρια ἠθικιστικῶν ὁδηγιῶν ἢ κατευθύνσεων, ἀλλὰ μὲ ὅρους καὶ προϋποθέσεις ὑπαρξιακῶν δεδομένων. Τὸ νόημα γιὰ ζωὴ δὲν σημαίνει ἁπλῶς συνταγογράφηση μεθόδων ἐπιβίωσης, ἀλλὰ νοήματος ζωῆς καί, κυρίως, τί σημαίνει νὰ ζεῖς. Κάθε πρόβλημα τὸ ὁποῖο ἀγγίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν κοινωνία εἶναι πλέον πρόβλημα καὶ γιὰ τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία, καὶ ἐκείνη καλεῖται σήμερα νὰ συμβάλει μὲ κάθε μέσο καὶ τρόπο, ὥστε νὰ διαμορφωθεῖ στὴν κοινωνία τοῦ αὔριο μία ἄλλη διαφορετικὴ συνείδηση ἀπὸ αὐτὴ τοῦ χθές. Ὑπερβαίνουσα ἡ Ἐκκλησία τὴν ξύλινη γλώσσα τῶν ἐπαναληπτικῶν ὁδηγιῶν πρὸς τοὺς νέους ἢ τοὺς γέροντες καὶ τοῦ καθωσπρεπισμοῦ, πρέπει νὰ ἀνοίξει τοὺς ὁρίζοντες τῶν ἐνδιαφερόντων της καὶ μὲ σύγχρονη γλώσσα καὶ λεξιλόγιο καλεῖται νὰ δώσει τὰ στοιχεῖα, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ νοηματοδοτήσει τὸ περιεχόμενο καὶ τὴν ἀξία τῆς ζωῆς τοῦ αὔριο.… ὥστε ὁ ἄνθρωπος τοῦ αὔριο νὰ μάθει … ἡ Ἐκκλησία τοῦ σήμερα θὰ ἀναγκαστεῖ νὰ ἀνοίξει τὸν κλειστό της ἑαυτὸ καὶ θὰ συνδέσει τὸ παρελθόν της, τὴν παράδοσή της, μὲ τὸ μέλλον, τὸ αὔριo. (Μητρ. Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ἐφημ. «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 17.10.10)
Σημ. «Χ.Β.»: Αὔριο, μέλλον, σήμερα, χθές, πλέον: Πέντε ὑπέροχες καὶ μεγαλειώδεις λέξεις μὲ πλούσιο θεολογικὸ περιεχόμενο, προνομιακὰ χορηγημένο σὲ Ἀρχαγγέλους τοῦ νέου κόσμου. Μὲ τέτοια κι ἄλλα τέτοια διδάσκεται ἀποστολικῶς τὸ (καταναλωτικὸ) κοινὸ γιὰ τὴν ριζικὴ τομὴ μὲ τὸ «παλιό», τὴν διαφορὰ ἀνάμεσα στὴν παλιὰ, ληγμένη Ἐκκλησία καὶ τὴν καινούργια μὲ τοὺς ἀνοιχτοὺς ὁρίζοντες (:σὲ νέα συσκευασία μὲ διπλάσιο ἀμμονιαζόλ), χωρὶς τὴν ξύλινη γλώσσα τῶν συνταγογραφήσεων (τοῦ Εὐαγγελίου) καὶ τὶς ἐπαναληπτικὲς ὁδηγίες καθωσπρεπισμοῦ (τῶν Πατέρων) ἀλλὰ τῆς νοηματατοδότησης ΠΛΕΟΝ (ὅχι δηλ. ὅπως μέχρι τώρα, ποὺ δὲν διέθετε «νοηματοδότηση» ἡ Ἐκκλησία) τῆς ζωῆς ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Ὅλα πολὺ ἀξιοπρόσεκτα καὶ ὀμορφογραμμένα.
«Ἀπὸ τέτοιους καθηγητὲς περιμένει νὰ φωτισθεῖ ἡ Ἑλλάδα, ποὺ πήγανε νὰ μάθουνε τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς της, κι ἀπὸ κείνους ποὺ καταξεράνανε μὲ τὴν ἄπιστη σοφία τους τὸ δροσόφυλλο δέντρο τῆς θρησκείας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πήγανε στὸ ἔρεβος τοῦ Μέλανος θεολογικοῦ Δρυμοῦ… Αὐτοὶ δὲν μπαίνουνε στὴν αὐλὴ τῶν προβάτων ἀπὸ τὴ θύρα, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, ἀλλὰ πηδᾶνε ἀπάνω ἀπὸ τὴ μάντρα, καὶ παρουσιάζουνται σὰν ποιμένες, ἐνῶ εἶναι ληστὲς καὶ κλέφτες. (…) Ἀκοῦς θεολόγε ξενοσπουδασμένε, τί λέγει ὁ Πατριάρχης στοὺς δασκάλους σου τοὺς πολύξερους; «Τὴν σοφία σου δὲν τὴν θέλω, ἐμπρὸς εἰς τὸν σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ». Τέτοιοι εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Τέτοιοι εἶναι οἱ λέοντες τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔχουνε μέσα στὴν καρδιά τους τὴ μωρία τοῦ Εὐαγγελίου. (…)». (Φώτης Κόντογλου, Μ. Παρασκευή 1960)
Χριστιανική Βιβλιογραφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου