ΙΩΑΝΝΑΣ ΤΣΑΤΣΟΥ: ΦΥΛΛΑ ΚΑΤΟΧΗΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

  Τοῦτο τό ἡμερολόγιο, δέν τό προώριζα γιά δημοσιότητα. ῎Εγραφα καί κάθε τόσο ἔρριχνα τά φύλλα του σ᾿ ἕνα τενεκεδένιο κουτί, θαμμένο σέ μιά γωνιά τοῦ κήπου μας, γιά νά τά διαβάσουν κάποτε τά παιδιά μου.

   Πέρασαν περισσότερα ἀπό εἴκοσι χρόνια καί βλέπω πώς τά γεγονότα πού συντάραξαν τό ῎Εθνος ὁλόκληρο, λησμονήθηκαν. Τό ψυχικό κλίμα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἔχει ὁλότελα ἐξαφανισθῆ.

   Μυριάδες ὅμως  τότε ἑλληνίδες αἰσθάνθηκαν ὅπως ἐγώ καί πράξανε ὅπως ἐγώ. Τό βίωμα τό δικό μου ὑπῆρξε βίωμα σχεδόν καθολικό τῆς ἑλληνίδας γυναίκας. Πιστεύω πώς ἡ διατήρησή του στή μνήμη μας ἀποτελεῖ καθῆκον.

   ᾿Ακόμη ἀπό τή θέση πού ἔτυχε νά βρίσκωμαι τήν ἐποχή ἐκείνη, μοῦ δόθηκε ἡ εἰκαιρία νά γνωρίσω τήν ψυχή καί τίς πράξεις μερικῶν ξεχωριστῶν, ὑπέροχων ἀνθρώπων, μερικῶν ἡρώων. Θεώρησα χρέος μου νά διασώσω τά ὅσα ἔζησα τότε ἀπό τή ζωή τους· σάν ἕνα παράδειγμα καί σά μιά διδαχή γιά τίς ὧρες ὅπου τά ἐθνικά ἰδανικά δέν ἔχουν τήν κυρίαρχη θέση πού τότε εἴχανε.

   ᾿Ελπίζω νά μοῦ συγχωρεθοῦν τά πολλά κενά καί οἱ κάθε εἴδους ἀτέλειες.

   Παρουσιάζω ἀναλλοίωτο ἕνα κείμενο, πού εἶναι ἕνα κομμάτι τῆς ζωῆς μου. ῞Οπως δέν μπορῶ ν᾿ ἀλλάξω τή ζωή μου πού πέρασε, ἔτσι καί αὐτό δέν μπόρεσα καί δέν θέλησα νά τ᾿ ἀλλάξω. 

᾿Αντιγραφή:᾿Οδυσσεύς