῞Ενα περιστατικό μέ τόν Ρῶσσο στάρετς Ζωσιμᾶ (1850- 1936)

…Τελικά, ο Στάρετς έμεινε κατάκοιτος, διότι ήταν τόσο άρρωστος που δεν υπήρχε καμιά ελπίδα αποκαταστάσεως της υγείας του. Ήταν έτοιμος με χαρά να περάσει στην αιωνιότητα και είχε πληροφορία από τον Θεό ότι θα πέθαινε σε λίγες ημέρες. Ο Στάρετς διάβασε την ευχή εις
ψυχορραγούντας μόνος του, και έψαλε τον κανόνα της Αναστάσεως σιγά, με μια φωνή που μόλις ακουγόταν.
Τότε όμως, ξαφνικά, αισθάνθηκε μέσα στην καρδιά του, ότι ο Μητροπολίτης Τρύφων. τον ήθελε και ότι ο Κύριος θα παρέτεινε την ζωή του και θα του χάριζε λίγο χρόνο ακόμα.
«Τι είναι αυτό; Γιατί;», στέναξε ο Στάρετς στην προσευχή του. «Μα, γιατί με θέλει τόσο πολύ ο Βλαντίκα Τρύφων; Νομίζω πως θα τον φωνάξω εδώ. Ας μου πει ο ίδιος τι σημαίνουν όλα αυτά».
Τότε ο Στάρετς πήρε το κομποσχοίνι του, το έβαλε στο μέτωπό του και μπροστά στην νοικοκυρά του διαμερίσματός του Ε.Γ.Π. είπε:
-«Λοιπόν, ας είναι το κομποσχοίνι αυτό ένα τηλέφωνο για μένα. Τρύφων, αγαπητέ μου, έλα εδώ σε μένα αμέσως. Ήμουν έτοιμος να πεθάνω, αλλά η καρδιά μου μου λέει ότι με θέλεις ακόμα. Έλα για να μιλήσω μαζί σου».
Η νοικοκυρά κοίταξε τον Στάρετς με οίκτο:
- «Τώρα, γιατί κοροϊδεύετε και κάνετε τον τρελλό; Λέτε πως το κομποσχοίνι σας είναι ένα
τηλέφωνο… Είστε μωρό και παίζετε κάποιο παιχνίδι; Ποιος θα σας ακούσει; Μα κι αν ακόμα πράγματι τηλεφωνούσατε στον Μητροπολίτη Τρύφωνα, δεν θα ερχόταν».
- «Τον έχω φωνάξει και θα δούμε τι συμβαίνει», είπε ο Στάρετς με πραότητα.
Μετά από μισή ώρα, χτύπησε το κουδούνι στην πόρτα. Την άνοιξαν. Ο υποδιάκονος του
Μητροπολίτου Τρύφωνος είχε φθάσει για να τούς προειδοποιήσει πως ο Μητροπολίτης θα
ερχόταν στον Στάρετς, και ήδη είχε ξεκινήσει. Η έκπληξη της νοικοκυράς δεν είχε όρια.
Η συνάντηση των δύο Γερόντων ήταν πολύ συγκινητική. Με δάκρυα στα μάτια του ο
Μητροπολίτης προσευχόταν για την θεραπεία του πατρός Ζωσιμά και του έλεγε τα εξής:
- «Σε θέλω. Ο Κύριος να σου χαρίσει ακόμα χρόνια ζωής να πας στον άλλο κόσμο μετά
από μένα, ώστε να προσεύχεσαι για την ψυχή μου, όταν πετά προς την κόλαση. Σήκω, Γέροντα, σήκω να με εξομολογήσεις», είπε ο Μητροπολίτης.
- «Αγαπητέ μου Βλαντίκα, δεν μπορώ, δεν μπορώ ούτε να σηκώσω το κεφάλι μου από το μαξιλάρι, δεν μπορώ…».
- «Σήκω. Κάνε υπακοή».
Ο Στάρετς σηκώθηκε με πολλή δυσκολία και, βασταζόμενος από τον Μητροπολίτη, πήγε
μπροστά στο εικονοστάσι, εξωμολόγησε τον αγαπητό του επισκέπτη και ξάπλωσε πάλι. Είχε
χειροτερέψει.
Ο Μητροπολίτης έβαλε τα κλάματα και ικέτευσε τον Παντοκράτορα, τον Κύριό μας ΙησούΧριστό, να δώσει στον Στάρετς την υγεία του. Όλη η καρδιά του Βλαντίκα Τρύφωνος ήταν ενωμένη με τον Κύριο. Η προσευχή του ήταν φλογερή, δυνατή. Προσευχήθηκε επίσης στην Θεομήτορα, την Βασίλισσα του Ουρανού και της Γης, για να συγκινήσει αυτή, η Πανάχραντος Μητέρα, με τις ικεσίες της, τον Υιόν της να χαρίσει λίγο χρόνο ζωής ακόμη στον στάρετς Ζωσιμά, έτσι ώστε να συλλειτουργήσει μαζί του, αφού θα σηκωνόταν με θαύμα και θα δυνάμωνε αρκετά.
Αποχαιρετίσθηκαν. Ο Στάρετς ήταν ξαπλωμένος στο κρεββάτι του, κατάλευκος σαν λείψανο.
Ο Βλαντίκα Τρύφων, βαθιά συγκινημένος από την υπακοή και την αγάπη του Στάρετς,
αλλά και βαθιά στενοχωρημένος για την σοβαρή αρρώστια του, πήγε κατ’ ευθείαν στον ναό της
Αναλήψεως, όπου ήταν να λειτουργήσει.
Στο τέλος της Λειτουργίας, ο Μητροπολίτης μίλησε στον κόσμο:
«Αδελφοί μου, σας παρακαλώ θερμώς να ποοσευχηθήτε για τον στάρετς Ζωσιμά που είναι βαριά ασθενής. Δεν τον γνωρίζετε όλοι σας εδώ, εγώ όμως θα σας πω τι άνθρωπος είναι. Όταν ήμουν νέος και ζούσα στην Πετρούπολη ως αρχιμανδρίτης, πέρασα μιά τέτοια φρικτή κατάσταση που ήθελα να
εγκαταλείψω την θέση και τον βαθμό μου και να αρχίσω μια εντελώς διαφορετική ζωή. Όμως
κάποιος μου είπε πως έπρεπε να γνωρίσω κάποιον μοναχό από το μοναστήρι της Αγίας Τριάδος του αγίου Σεργίου, ο οποίος είχε έλθει στην Πετρούπολη για να κάνει έρανο και που δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος.
Δεν θα είναι χωρίς ενδιαφέρον για σας, μου λέγανε. Εξέφρασα κι εγώ την επιθυμία μου να γνωρισθώ μαζί του. Και, μετά από μιά νύκτα που πέρασα συνομιλώντας μαζί του, το πρωί οι σκέψεις μου και τα αισθήματά μου είχαν εντελώς αλλάξει. Και χάρη στον Στάρετς βλέπετε τώρα μπροστά σας εμένα τον γέροντα, τον αδύνατο Μητροπολίτη Τρύφωνα».
Κατόπιν τούτου, ολόκληρο το εκκλησίασμα έπεσαν στα γόνατά τους και ο Μητροπολίτης
άρχισε μιά «παράκληση» για την υγεία του σοβαρά ασθενούντος στάρετς Ζωσιμά.
Πόσο φλογερά, πόσο δυνατά προσευχόταν ο Δεσπότης!
«Αυτός είναι που με έσωσε», έλεγε, «που σας έδωσε τον Μητροπολίτη Τρύφωνα. Αυτός ήταν που έβγαλε την ψυχή μου από την ομίχλη των πειρασμών και της χάρισε το φως και την δύναμη της αγάπης. Τώρα κατάκειται στο κρεββάτι του θανάτου, αυτός που έγινε ένας μεγάλος στάρετς, στην καρδιά του οποίου ζουν χιλιάδες ζητιάνοι και άθλιοι. Είναι κοντά στον θάνατο.
Μέσα στις καρδιές σας γονυπετήσατε πάλι και πάλι, ικετεύοντας για τον ευεργέτη μου, τον βαριά ασθενούντα στάρετς Ζωσιμά».
Και πράγματι, αυτή η ακολουθία της Παρακλήσεως έκανε το θαύμα. Μέσα σε λίγες ημέρες ο Στάρετς ένοιωσε καλύτερα, άρχισε κιόλας να συνέρχεται. Όταν πληροφορήθηκε για την παράκληση που έκαναν γι’ αυτόν στον ναό της Αναλήψεως, ο πατήρ Ζαχαρίας είπε με ένα μικρό χαμόγελο:
«Ναι, ήδη άκουσα. Άκουσα για το θαύμα του αποκεριού Τρύφωνος».
Ο Στάρετς έλεγε τον Βλαντίκα Τρύφωνα «αποκέρι», διότι ήξερε πως η επίγεια ζωή του θα έληγε γρήγορα, πολύ γρήγορα.
Όταν λοιπόν ο Μητροπολίτης έπεσε για τελευταία φορά άρρωστος, ο Στάρετς προσευχήθηκε γι’ αυτόν με συγκινητική αγάπη. Κι όταν κοιμήθηκε, οι ιδιαίτερες δεήσεις του Στάρετς γι’ αυτόν έγιναν πιο έντονες και έδωσε την εντολή σε μας, τα πνευματικά του τέκνα, να μνημονεύσουμε τον Μητροπολίτη και όλα τα δικά του πνευματικά τέκνα και τούς συγγενείς του.
Ο Στάρετς με έστειλε στον τάφο του Βλαντίκα Τρύφωνος. Δεν είχε λουλούδια επάνω του.
Ο Βλαντίκα δεν είχε δώσει ευλογία να στολίσουν τον τάφο του. Πολύς κόσμος, με δάκρυα στα μάτια τους, συνόδευσε το λείψανό του. Ενταφιάσθηκε στο Γερμανικό Νεκροταφείο.
- «Ο φίλος μου ο Βλαντίκα Τρύφων ήθελε να ζήσω δύο χρόνια ακόμα μετά την κοίμησή
του. Λοιπόν, ας γίνει κατά τις άγιές του ευχές».
Και πράγματι, ο Στάρετς έζησε κοντά μας δυό χρόνια ακόμα.
Έχοντας γίνει πάρα πολύ αδύνατος και βυθισμένος εντελώς στην προσευχή, οδηγούσε τις ψυχές των ανθρώπων, όπως και πριν, κοντά στον Κύριο δείχνοντάς τους την μετάνοια, η οποία τους αναγεννούσε μαζί με τις άγιές του ευχές. Ήταν σαν να βαστούσε τις καρδιές μας μέσα στα χέρια του. Μας κρατούσε με τις προσευχές του και την ζωή του. Προσπάθησε να μας κάνει να αγαπούμε και σκεπτόμαστε την Αγία Τριάδα πιο βαθιά, πιο δυνατά και να αγωνιζόμαστε για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος μέσα στις καρδιές μας.
«Ο στάρετς Ζαχαρίας (Ζωσιμάς)»
Ορμύλια 1982, σελ. 138-143

Πηγή: http://dosambr.wordpress.com

Γέροντος Παϊσίου τοῦ ῾Αγιορείτου: Πῶς ἐργάζεται ὁ διάβολος. ῾Η σημασία τῆς ἀνθρώπινης θελήσεως.

"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

∆εύτερο Μέρος

Πώς εργάζεται ό διάβολος

1)«Ό διάβολος κάνει τό πάν, γιά νά μη βοηθηθή ό άνθρωπος»

Ό διάβολος είναι τεχνίτης. Άν φέρη λ.χ. τήν ώρα τής Θείας Λειτουργίας σέ έναν πνευματικό άνθρωπο έναν ελεεινό λογισμό, εκείνος θά τόν καταλάβη, θά τιναχθή καί θά τόν διώξη.
Γι' αυτό τού φέρνει έναν πνευματικό λογισμό.
«Το τάδε βιβλίο, τοϋ λέει, γράφει αυτό γιά την Θεία Λειτουργία». Μετά θά του τραβήξη την προσοχή λ.χ. στον πολυέλαιο. Θά άναρωτηθή ποιος άραγε νά τόν έφτιαξε.
Ή θά τοϋ θυμίση έναν άρρωστο πού πρέπει νά πάη νά τόν δη. «"Α! έμπνευση, λέει, την ώρα της Θείας Λειτουργίας», ενώ είναι ό διάβολος πού μπαίνει ενδιάμεσος και πιάνει ό άνθρωπος την συζήτηση με τόν λογισμό του.
Όποτε ακούει τόν Ιερέα νά λέη «Μετά φόβου...»καί τότε καταλαβαίνει ότι τέλειωσε ή Θεία Λειτουργία και εκείνος δέν συμμετείχε καθόλου.
Νά, και εδώ στον Ναό· πηγαίνει ή έκκλησάρισσα νά άνάψη τά κεριά στον πολυέλαιο και έχω παρατηρήσει ότι και μεγάλους ακόμη τους αποσπά ό πειρασμός εκεί πέρα καί χαζεύουν την αδελφή πώς ανάβει τά κεριά.
Αυτό είναι τελείως παιδικό. Μόνον τά μικρούτσικα παιδιά χαίρονται με κάτι τέτοια καί λένε: «Τά
άναψε!». Δηλαδή, αυτό γιά τά μικρά παιδιά είναι δικαιολογημένο, άλλα γιά τους μεγάλους;
"Η, ενώ πρέπει νά αποφεύγουμε τις κινήσεις τήν ώρα της Θείας Λειτουργίας, ό πειρασμός μπορεί νά βάλη εκείνη τήν ιερή ώρα μιά αδελφή νά γυρίζη στό αναλόγιο τά φύλλα τοϋ βιβλίου, νά κάνη θόρυβο
καί νά αποσπά τους άλλους. Ακούνε «κρίτς-κρίτς», «τί γίνεται;» λένε, καί φεύγει έτσι ό νους άπό τόν Θεό καί χαίρεται τό ταγκαλάκι.
Γι' αυτό νά προσέχουμε νά μή γινώμαστε εμείς αιτία νά αποσπάται ή προσοχή τών άλλων τήν ώρα τής θείας λατρείας.
Κάνουμε ζημιά στον κόσμο καί δέν τό καταλαβαίνουμε. Ή παρατηρήστε σέ καμμιά ανάγνωση. Όταν φθάνη ό αναγνώστης στό πιο ιερό σημείο, άπό τό όποιο θά βοηθηθούν οί άνθρωποι, τότε ή θά χτυπήση δυνατά άπό τόν αέρα ή πόρτα ή θά βήξη κάποιος καί θά άποσπασθή ή προσοχή τους καί δέν θά ωφεληθούν άπό αυτό τό ιερό σημείο. Έτσι κάνει τήν δουλειά του τό ταγκαλάκι.
Ώ, αν βλέπατε τόν διάβολο πώς κινείται! Λεν τόν έχετε δει, γι' αυτό δέν καταλαβαίνετε μερικά πράγματα!
Κάνει τό πάν, γιά νά μή βοηθηθή ό άνθρωπος. Τό έχω παρατηρήσει στό Καλύβι, όταν συζητώ. Μόλις φθάσω ακριβώς στό σημείο πού θέλω, στό πιο ευαίσθητο, γιά νά βοηθήσω αυτούς πού με ακούν, τότε ή κάποιος θόρυβος γίνεται ή έρχονται άλλοι καί διακόπτω.
Τους βάζει προηγουμένως ό διάβολος νά χαζεύουν απέναντι τήν Σκήτη ή νά βλέπουν κάτι, καί κανονίζει νά έρθουν στό πιο λεπτό σημείο τής συζητήσεως, γιά νά αλλάξω θέμα καί νά μήν ωφεληθούν.
Γιατί, όταν άρχίση ή συζήτηση, ξέρει ό διάβολος ποϋ θά κατάληξη καί, επειδή βλέπει ότι θά πάθη ζημιά, στέλνει κάποιον ακριβώς στό πιό ευαίσθητο σημείο, γιά νά με διακόψη.
«Έ, Πάτερ, άπό ποϋ νά μπούμε;», φωνάζει. «Πάρτε λουκούμια καί νερό καί ελάτε άπό 'κεΐ», τους λέω. Άλλοι μπαίνουν εκείνη τήν στιγμή μέσα, οπότε μέ διακόπτουν, γιατί πρέπει νά σηκωθώ νά χαιρετήσω. Άλλοι έρχονται μετά άπό λίγο καί πρέπει πάλι νά σηκωθώ, αρχίζουν καί τήν κουβέντα «άπό ποϋ είσαι κ.λπ.»...
Όποτε είμαι αναγκασμένος νά αρχίσω πάλι άπό τήν αρχή, νά ξαναπώ φέρ' ειπείν τό παράδειγμα πού έλεγα. Μόλις προχωρώ, φωνάζει άπό κάτω άλλος: «Έ, Πάτερ Παΐσιε, πού μένεις; Άπό 'δώ εΐναι ή πόρτα;». Άντε ξανά νά σηκωθής... Βρέ τόν πειρασμό! Έξι-έπτά φορές μιά μέρα μοϋ έκανε τό ϊδιο, μέχρι πού αναγκάσθηκα καί έβαλα μερικούς... φρουρούς! «Έσύ κάθησε εκεί καί κοίταζε νά μήν έρθη κανένας άπό 'κεί. Έσύ κάθησε έδώ, μέχρι νά τελειώσω τήν δουλειά μου». Έξι-έπτά φορές νά άρχίζης ολόκληρη ιστορία, νά τους φέρνης στό σημείο πού θά βοηθηθούν, καί τά ταγκαλάκια πάλι νά δημιουργούν σκηνές!
Βρέ τόν πειρασμό τί κάνει! Γυρίζει τό κουμπί συνέχεια σέ άλλη συχνότητα. Μόλις ό αγωνιζόμενος πάη νά συγκινηθή λίγο άπό κάτι, τάκ, τοϋ γυρίζει τό κουμπί αλλού καί ξεχνιέται μέ εκείνο. Θυμάται πάλι κάτι πνευματικό; Τάκ, του θυμίζει κάτι άλλο. Τόν κάνει όλο τούμπες. Ό άνθρωπος, αν μάθη πώς εργάζεται ό διάβολος, θά απαλλαγή άπό πολλά πράγματα.
- Γέροντα, πώς θά μάθη;
- Νά παρακολουθή. Άμα παρακολουθή κανείς, μαθαίνει. Βλέπεις, οι τσομπαναραίοι είναι οι καλύτεροι μετεωρολόγοι, γιατί παρακολουθούν τά σύννεφα, τον αέρα.

«Ή φτερούγα της θελήσεως»

Ό κόσμος εύκολα επηρεάζεται καί προς το καλό καί προς το κακό.
Προς τό κακό επηρεάζεται πιό εύκολα, γιατί εκεί κανοναρχεϊ καί ό διάβολος.
Πες σε έναν λ.χ. νά κόψη τό τσιγάρο, γιατί βλάπτει. Μόλις θά άποφασίση νά τό κόψη, θά πάη ό διάβολος καί θά τού πή: «Εκείνο τό τσιγάρο έχει λιγώτερο φαρμάκι, τό άλλο έχει φίλτρο καί καθαρίζει... Κάπνισε άπό 'κεϊνα δεν θά σε βλάψουν».
Θά τού βρη δηλαδή μιά δικαιολογία, γιά νά μην τό κόψη· θά τού βρη... μιά λύση! Γιατί ό διάβολος μπορεί νά μάς βρη ένα σωρό δικαιολογίες. Καί εκείνο τό τσιγάρο πού τού προτείνει, μπορεί νά τόν βλάψη ακόμη περισσότερο. Γι' αυτό χρειάζεται νά έχουμε θέληση.
Καί αν κανείς δεν κόψη τά κουσούρια του, όταν είναι ακόμη νέος, μετά είναι δύσκολο νά τά κόψη, γιατί, όσο περνάει ή ηλικία, εξασθενεί ή θέληση.
Αν ό άνθρωπος δέν έχη θέληση, δεν μπορεί νά κάνη τίποτε. Ό Ιερός Χρυσόστομος λέει: «Έν τω θέλειν καί τω μη θέλειν κείται τό παν» [1]
Δηλαδή όλα εξαρτώνται άπό τό αν θέλη ή αν δέν θέλη ό άνθρωπος. Μεγάλη υπόθεση! Ό Θεός είναι φύσει αγαθός καί θέλει πάντοτε τό καλό μας. Χρειάζεται όμως νά θέλουμε καί εμείς. Γιατί ό άνθρωπος πετά πνευματικά μέ δυο φτερούγες- μέ τήν θέληση τού Θεού καί μέτήν θέληση τήν δική του.
Ό Θεός τήν μιά φτερούγα - τήν δική Του θέληση - μάς τήν έχει κολλήσει μόνιμα στον έναν ώμο μας. 'Αλλά γιά νά πετάξουμε πνευματικά, πρέπει καί εμείς νά κολλήσουμε στον άλλο ώμο τήν δική μας φτερούγα, τήν ανθρώπινη θέληση.
Άμα ό άνθρωπος έχη δυνατή θέληση, έχει τήν φτερούγα τήν ανθρώπινη, πού ισορροπεί μέ τήν θεϊκή φτερούγα, οπότε πετάει. Ένώ, αν ή θέληση του είναι ατροφική, πάει νά πετάξη λίγο καί τουμπάρει. Ξαναπροσπαθεί λίγο, πάλι τούμπα!

- Γέροντα, καλλιεργείται ή θέληση;

- Δέν έχουμε πει ότι όλα καλλιεργούνται; Θέληση υπάρχει σέ όλους τους ανθρώπους, σέ άλλους λίγη καί σέ άλλους περισσότερη.
Όταν ό άνθρωπος έχη διάθεση νά άγωνισθή, προσεύχεται καί ζητά άπό τόν Θεό νά τού αύξηση τήν θέληση, καί ό Θεός τόν βοηθάει. Όταν δέν κάνη προκοπή ό άνθρωπος, τότε νά ξέρη ότι ή δέν βάζει καθόλου θέληση ή θά βάζη λίγη καί αυτή θά είναι εξασθενημένη, οπότε καί αυτό πάλι δέν βοηθάει. Ένα πουλί, ας υποθέσουμε, έχει τήν μία φτερούγα του γερή, άλλα παραμελεί τήν άλλη· της πέφτουν μερικά φτερά καί μετά δέν μπορεί νά πετάξη σωστά.
Ή μία φτερούγα δουλεύει καλά, ή άλλη όμως είναι σάν τήν σπασμένη τσατσάρα. Τήν κουνάει τό πουλί, άλλα μπαίνει αέρας ενδιάμεσα καί δέν μπορεί νά πετάξη καλά. Πετάει λίγο καί μετά κάνει τούμπες. Πρέπει νά έχη ακέραιη καί αυτήν τήν φτερούγα, γιά νά μπορή νά πετάη.
Έτσι καί ό άνθρωπος, θέλω νά πω, πρέπει νά προσεχή καί νά μήν παραμελή τήν ανθρώπινη θέληση, άν θέλη νά πετάη συνέχεια σωστά, πνευματικά.
Γιατί τό ταγκαλάκι τί κάνει; Πάει σιγά-σιγά καί τραβάει άπό τήν ανθρώπινη φτερούγα πρώτα κανένα μικρούτσικο φτερό, ύστερα κανένα λίγο μεγαλύτερο, καί άν δέν προσέξη ό άνθρωπος, τού βγάζει και ένα μεγάλο, οπότε πάει νά πετάξη και δέν μπορεί. Και άν τυχόν του τραβήξη μερικά φτερά, τότε, όταν πάη νά πετάξη, μπαίνει αέρας στην φτερούγα πού τής λείπουν φτερά και κάνει τούμπες.
Ή θεϊκή φτερούγα είναι πάντα γεμάτη, συμπληρωμένη· δέν τής λείπουν φτερά, γιατί ό διάβολος δέν μπορεί νά τά τραβήξη καί νά τά βγάλη· είναι θεϊκή.
Νά προσεχή ό άνθρωπος νά μήν άμελήση καί του βγάλη ό διάβολος κανένα φτερό από τήν δική του φτερούγα.
Όταν άρχίζη σιγά-σιγά λίγο ή τεμπελιά, λίγο ή αδιαφορία, εξασθενεί ή θέληση.
Τί νά κάνη ό Θεός, άν δέν θέλη ό άνθρωπος; Δέν θέλει νά έπέμβη, γιατί σέβεται τήν ελευθερία του άνθρωπου.
Αχρηστεύει έτσι ό άνθρωπος καί τήν φτερούγα τού Θεού. Όταν όμως έχη θέληση, έχη δηλαδή καί τήν δική του φτερούγα ακέραιη, τότε θέλει ό Θεός, θέλει καί ό άνθρωπος, καί πετάει ό άνθρωπος.
- Δηλαδή, Γέροντα, τί είναι ακριβώς αυτό τό πέταγμα; Εννοείτε νά θέλω νά προοδεύσω πνευματικά, νά θέλω τήν σωτηρία μου;
- Ναί, βρέ παιδί! Όταν λέω πέταγμα, εννοώ τήν άνοδο τήν πνευματική, δέν εννοώ νά πετάξω νά ανέβω σέ κανένα κυπαρίσσι!
- Είχατε πει, Γέροντα, ότι μπορεί νά όργώνη κανείς, νά σπέρνη, νά κάνη όλες τις σχετικές διαδικασίες, καί νά μή βγάζη ούτε τον σπόρο.
- Ναί, έτσι είναι. Άμα δέν προσεχή κανείς, τού κλέβει τον κόπο του ό διάβολος· ενώ, άν προσεχή καί παίρνη στά ζεστά τό θέμα τής σωτηρίας τής ψυχής του, αγωνίζεται, προκόβει, καρποφορεί, τρέφεται πνευματικά καί χαίρεται αγγελικά.


1. Αγίου Ιωάννου του Χρυσόστομου, Υπόμνημα εις την προς Θεσσαλονικείς επιστολήν πρώτην, Ομιλία Ε΄, PG 62, 428.

Απόσπασμα από τις σελίδες  113 -118  του βιβλίου:

        ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
                              ΛΟΓΟΙ  Β΄              

              ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

                  ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

       «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
                  ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.com

῞Αγιοι οἱ ἔμψυχες εἰκόνες - Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης

Όσο πιο λασπωμένος είναι ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο νοσταλγεί την καθαρότητα, κι’ όσο πιο ταραγμένος είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, τόσο, τόσο περισσότερο διψάμε την ειρήνη και την ισορροπία των αγίων. Ας είναι οι άγιοι ο διαρκής στόχος του κόσμου, ας τους πολέμα αυτός, ας τους φέρεται ψυχρά. Στο βάθος τους έχει ανάγκη, γιατί αυτοί τον κρατούν, αυτοί τον ομορφαίνουν. Αυτές λοιπόν οι έμψυχες εικόνες, έχουν κάτι μεγάλο και ουσιαστικό να ειπούν στις απονεκρωμένες ψυχές των ημερών μας, σ’ όλους όσοι χωρίς νεύρο, χωρίς φωνή, χωρίς πρόσωπο, βουλιάζουν μέσα στη μάζα του τεχνοκρατούμενου κόσμου μας.   

Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης

 

Πηγή:http://anastasiosk.blogspot.com

ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΨΥΧΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ: μοναχός Ἰωσὴφ /Τοῦ Μοναχοῦ Μωϋσέως Ἁγιορείτoυ

Ἕναν τέτοιο γέροντα ἀμέριμνο, ἁπλό, ταπεινό, μὲ μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, γνωρίσαμε. Ἦταν ἀπὸ τὸ Ριζοκάρπασο τῆς σήμερα τουρκοκρατούμενης Κύπρου κι ἦλθε στὸ Ἅγιον Ὅρος, ὅταν κι αὐτὸ ἦταν Τουρκοκρατούμενο. Ἐκοιμήθη πρὶν δώδεκα ἔτη σὲ ἡλικία ἑκατὸν ἔξι ἐτῶν. Εἶχε στὸ Ἅγιον ‘Ὅρος ὀγδόντα ἕξι ἔτη. Ἐξῆλθε αὐτοῦ μία δύο φορές, γιὰ νὰ πάει προσκυνητὴς στὰ Ἱεροσόλυμα. Ὀγδόντα ἔξι ἔτη εἶχε νὰ φάει κρέας. Ὀγδότα ἔξι ἔτη εἶχε νὰ δεῖ γυναίκα. Εἴκοσι πέντε ἔτη εἶχε νὰ πλύνει τὸ πιάτο του. Ὑγιέσταστος, ἐγκρατέστατος, ἐξυπνότατος, ἀγαθότατος. Ἑκατὸν τριῶν ἐτῶν ἀνέβηκε στὴ σκέπη τοῦ κελλιοῦ του νὰ διορθώσει τὰ κεραμίδια. «Ὅ,τι ζητάω ἀπὸ τὴν Παναγία, μοῦ τὸ στέλνει» ἔλεγε. «Ἔχω τὴν εἰκόνα της, τῆς Οἰκονόμισσας, καὶ μὲ οἰκονομεῖ ἡ Ὑπερευλογημένη…Νά, τώρα ἤθελα νερὸ καὶ ἦλθες νὰ μοῦ φέρεις».

Μία φορὰ ἦλθαν δύο φίλοι ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, νεαροὶ οἰκογενειάρχες, καὶ μὲ ρωτοῦσαν ἂν ὑπάρχουν γέροντες τοῦ Γεροντικοῦ καὶ τῆς Φιλοκαλίας. Ὑπάρχουν, τοὺς εἶπα, καὶ τοὺς πῆγα στὸν γέροντα αὐτόν, τὸν μοναχὸ Ἰωσὴφ τὸν Κύπριο. Ἦταν τότε ἑκατὸν πέντε ἐτῶν. Ἦταν ξαπλωμένος κι ἔκανε κομποσχοίνι. «Οἱ κύριοι», τοῦ λέγω, «εἶναι ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ ἤθελαν νὰ πάρουν τὴν εὐχή σου». Τὸν εἶδαν πὼς δὲν εἶχε ὄρεξη γιὰ κουβέντα. Ἀφοῦ εἶπαν δύο-τρία λόγια, τοὺς ἔκαμε νόημα νὰ φύγουμε. Φεύγοντας λένε στὸν γέροντα: «Γέροντα, εἴμαστε μὲ πολλὰ προβλήματα, σᾶς παρακαλοῦμε νὰ προσεύχεσθε». «Θὰ προσεύχομαι» τοὺς ἀπαντᾶ, «ἀλλὰ γιὰ νὰ προσεύχομαι θέλω καὶ λεφτά»! Ντράπηκα πολύ, τὰ ἔχασα, δὲν ἤξερα τί νὰ πῶ. Προσπαθοῦσα νὰ δικαιολογήσω τὴν κατάσταση. Ἀποροῦσα γιατί νὰ τὸ κάνει αὐτό. Τοὺς πῆγα σ’ ἕναν ἅγιο ἄνθρωπο κι αὐτὸς νὰ ζητάει χρήματα, γιὰ νὰ προσευχηθεῖ; Αὐτὸς ποὺ δὲν γνώριζε καλὰ-καλὰ τὴν ἀξία τῶν χρημάτων καὶ δὲν τοὺς ἔδινε μεγάλη σημασία. Οἱ ἄνθρωποι ἔφυγαν καὶ λυπήθηκα.
Τὴν ἄλλη ἡμέρα, ποὺ πῆγα νὰ τὸν δῶ, μοῦ λέει: «Πάτερ Μωυσῆ τὴν ἀρετὴ δὲν τὴν μαζέψαμε μαζί. Μὴ μοῦ φέρνεις κόσμο νὰ μὲ τιμᾶνε. Ζήτησα ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μὲ τιμήσει στὴν ἄλλη ζωή, ὄχι σ΄αὐτὴ τὴν ψεύτικη». Ἐξεπλάγην. Ντροπιάσθηκε στοὺς ξένους ζητώντας χρήματα, ποὺ ποτὲ δὲν εἶχε καὶ ποτὲ δὲν τ’ ἀγάπησε, μὲ ντρόπιασε κι ἐμένα. Ποῦ νὰ τολμήσω νὰ ξαναπάω κόσμο. Χάλασε τὴν εἰκόνα του, ὡς σπουδαίου ἀσκητοῦ. Κατέστρεψε τὴν πρόσοψή του. Ποιὸς ἀπὸ μᾶς τὸ κάνει αὐτό; Ἦταν ταπεινός. Ὑπεράνω καὶ τοῦ σκανδαλισμοῦ. Τὸν ἔνοιαζε τί θὰ πεῖ γι᾽αὐτὸν ὁ Θεὸς κι ὄχι οἱ ἄνθρωποι. Ὅταν τὸ εἶπα στοὺς φίλους, ἔμειναν ἄφωνοι…

ΠΗΓΗ: Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, «Ἡ ἀγάπη πάντα ἐλπίζει» ἐν «Ἡ εὔλαλη σιωπή», ἐκδ. «Ἐν πλῷ».
Ἀποδελτίωση: Ἱστολόγιο Νόστος, http://panayiotistelevantos.blogspot.com

http://christianvivliografia.wordpress.com

«῾ Η ᾿Ορθοδοξία καί ἡ θρησκεία τοῦ μέλλοντος» / ῾Ιερομονάχου Σεραφείμ Ρόουζ

Στις 10 Μαΐου του 1976, ο π. Σεραφείμ Ρόουζ οδηγούσε προς τον τόπο διαμονής του, στο μοναστήρι του αγίου Γερμανού στα βουνά της Βόρειας Alaska. Ερχόταν από το Oregon, όπου είχε πάρει ένα φορτίο από το πρωτοεκδιδόμενο βιβλίου του «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος» - ένα βιβλίο που μια μέρα θα γινόταν πνευματικός δυναμίτης, ιδιαίτερα στη Ρωσία. Το βιβλίο ήταν μια εξέταση των σύγχρονων θρησκευτικών φαινομένων, συμπτωμάτων της «νέας θρησκευτικής συνείδησης» η οποία προετοίμαζε το δρόμο για μια παγκόσμια θρησκεία και σηματοδοτούσε την αρχή μιας «δαιμονικής πεντηκοστής» στους εσχάτους καιρούς. Ποτέ πριν δεν είχε γραφτεί μια τόσο διεισδυτική ανάλυση των πνευματικών ρευμάτων του 20ου αιώνα, επειδή μέχρι τώρα κανείς δεν τα είχε μελετήσει τόσο επισταμένα, με βάση την άχρονη σοφία των Αγίων Πατέρων.

Στην αρχή και στο μέσον της δεκαετίας του 1970, όταν ο π. Σεραφείμ έγραφε το βιβλίο του, πολλά από τα φαινόμενα που περιέγραφε θεωρούνταν μέρος ενός παρεκτρεπόμενου «περιθωρίου». Αλλά εκείνος είδε αυτό που ερχόταν: είδε ότι το «περιθώριο» θα γινόταν όλο και περισσότερο το κυρίαρχο ρεύμα, είδε την τρομακτική ενότητα σκοπού πίσω από ένα μεγάλο φάσμα εξωτερικά ξεχωριστών φαινομένων, και είδε το αποτέλεσμα όπου αυτά στόχευαν να διαγράφεται απειλητικό στον ορίζοντα. Καθώς ταξίδευε νότια με το βιβλίο, το οποίο επρόκειτο να ρίξει τη μάσκα των πιο απατηλών μορφών δαιμονικής πλάνης του καιρού μας, ταίριαζε να σταματήσει σ’ ένα πυρήνα του νεοπαγανισμού στην Αμερική: Το όρος Shasta.

Θεωρούμενο από κάποιους ως ιερό βουνό των αρχικών Ινδιάνων κατοίκων, το όρος Σάστα ήταν από
καιρό κέντρο αποκρυφιστικών δραστηριοτήτων και εγκαταστάσεων, που τώρα αυξάνονταν εκεί. Ο π. Σεραφείμ οδήγησε μέρος του ανηφορικού δρόμου με το φορτίο του από βιβλία. Στάθηκε στη σκιά του τεράστιου βουνού, σ’ ένα σημείο όπου γίνονταν συχνά νεοπαγανιστικές γιορτές, και έψαλε πασχαλινούς ύμνους,

έψαλε για την Ανάσταση του Χριστού και τη νίκη Του πάνω στο σατανά και το νόμο του θανάτου. Στο μυαλό του ήρθε μια σκέψη που του είχε ξανάρθει παλιότερα: «Θα ‘πρεπε να έρθει ένας Ορθόδοξος ιερέας και να ευλογήσει το βουνό με αγιασμό»! Αργότερα, μετά τη χειροτονία του σε ιερέα, θα επέστρεφε να ευλογήσει το βουνό. Αλλά το βιβλίο του θα έκανε περισσότερα: θα μετακινούσε βουνά.

κατεβάστε από εδώ:
p-Serafim-Rose-H-Orthodoxia-Kai-H-Thrhskeia-Tou-Mellontos.pdf

aggelioforos.blogspot.com

http://anavaseis.blogspot.com

ΝΕΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΚΟΥΤΟΡΝΙΘΙ

Τὸ «νέο σχολεῖο»

Τῆς ΑΝΝΑΣ ΑΝΔΡΙΤΣΑΚΗ

Ἠλεκτρονικὰ βιβλία (e-books) ἀπὸ τὸ δημοτικὸ ἕως καὶ τὸ λύκειο, φροντιστήριο γιὰ τὰ βασικὰ μαθήματα τῶν πανελλαδικῶν μέσῳ τοῦ ὑπολογιστῆ στὸ σπίτι, πλήρης ψηφιοποίηση τῆς σχολικῆς τάξης (διαδραστικοὶ πίνακες σὲ ὅλο τὸ γυμνάσιο ἀλλὰ καὶ στὴ Ϛ’ δημοτικοῦ, περισσότεροι ὑπολογιστὲς κ.ἄ.) ἀλλὰ καὶ ψηφιοποίηση ὅλου τοῦ σχολείου, ποὺ θὰ ἀποκτήσει γρήγορη σύνδεση μὲ τὸ Ἰντερνὲτ καὶ ὁπωσδήποτε τὴ δική του ἱστοσελίδα, ὅπου ὅλοι, μαθητές, ἐκπαιδευτικοί, γονεῖς θὰ ἔχουν πρόσβαση.
Αὐτὰ εἶναι ὁρισμένα ἀπὸ τὰ βασικὰ χαρακτηριστικά τοῦ «ψηφιακοῦ σχολείου», τὸ ὁποῖο ταυτίζεται ἀπολύτως μὲ τὸ «νέο σχολεῖο», ποὺ προωθεῖ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς σχολικῆς χρονιᾶς.
Στόχος μέσα στὴν ἑπόμενη πενταετία (μέχρι τὸ 2015) τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο νὰ ἔχει ἐνσωματώσει πλήρως τὶς νέες τεχνολογίες καὶ νὰ περάσει στὴν ψηφιακὴ ἐποχὴ τῆς πρωτοβάθμιας καὶ δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης.

ΠΗΓΗ: ἐφημ. «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», 09.10.10 (enet.gr)

ΣΧΟΛΙΟΝ «Χ.Β.» : Ἄλλη μιὰ μεσσιανικὴ ἐπαγγελία ἐκτοξεύθηκε ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες αὐτοῦ τοῦ δύσμοιρου τόπου. Ἄλλη μιὰ ὑψηλὴ καὶ εὐλογοφανὴς «στόχευση» θὰ ὑλοποιηθεῖ: Τὸ Νέο Σχολεῖο. Καὶ εἶναι ἀπολύτως φυσικό μέσα σὲ αὐτὸ τὸ ὁραματικὸ σχολεῖο νὰ ἐπωασθεῖ καὶ ὁ Νέος Ἄνθρωπος– Ψηφιακὸ Κουτορνίθι. Τὸ κλωνοποιημένο ἀνθρωπομοντέλο ποὺ θὰ μιλάει μόνο ἀγγλικά, θὰ γνωρίζει ἐπιδερμικὰ λίγα ἀσύνδετα πράγματα γιὰ τὸν Περικλῆ καὶ τὸν Βενιζέλο, θὰ θεωρεῖ αὐτονόητο νὰ ταξιδεύει μὲ διαβατήριο στὴν Ξάνθη, θὰ ἐνοχλεῖται ποὺ δὲν ἔχουν εὐοδωθεῖ οἱ τίμιες προσπάθειες γιὰ ἀπόδοση τῆς Θεσσαλονίκης στὴν μητρικὴ ἀγκαλιά τῆς «Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας», θὰ καταναλώνει ἀμέτρητες καὶ παντοειδεῖς πληροφορίες χωρὶς κριτικὴ ἱκανότητα συνθέσεως, θὰ ἔχει ἀφομοιώσει βιωματικῶς τὴν ἡττοπαθῆ ἐκχώρηση τῶν ἀνθρωπολογικῶν του προνομίων, θὰ ἔχει ἐθισθεῖ μὲ τὀ ὁλοήμερο σχολεῖο στὴν νυχθήμερη δουλεία καὶ θὰ φοράει στὸ χέρι τὸ φορολογικό του «βραχιολάκι» σὰν καλὸ παιδάκι, γλείφοντας τὸ γλυφιντζούρι τοῦ Νέου Ἠλεκτρονικοῦ του Παραδείσου. 

  

Πηγή:http://christianvivliografia.wordpress.com  

Η «σιωπή» του Αρχιεπισκόπου

Σχόλιο ᾿Οδυσσέως: Πράγματι, κάθε ἄνθρωπος ἔχει τόν χαρακτήρα του καί κρίνεται κάθε στιγμή. Δέν μπορῶ νά πιστέψω -ὅπως ἰσχυρίζονται μερικοί- ὅτι ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. ῾Ιερώνυμος παίρνει σέ πολλά ζητήματα "προδοτική στάση". Κατ᾿ ἀρχάς,  ἔφερε μέ τήν ἐκλογή του τήν  εἰρήνη στά ἐκκλησιαστικά πράγματα. Προσπαθεῖ νά διοικεῖ μέ διάκριση, σύνεση καί πατρικό ἐνδιαφέρον. Θυμίζει περισσότερο ἕναν πατέρα μέ στοργικό βλέμμα, παρά ἕναν ἐκκλησιαστικό ἡγέτη μέ ἐξουσιαστική διάθεση. Θά μποροῦσε -μιά καί πολύ τόν εἴχανε ἄδικα κατασυκοφαντήσει γιά οἰκονομικά ζητήματα -ὅταν ἀνῆλθε στόν ἐκκλησιαστικό θῶκο νά ἐπιδείξει ρεβανσιστική διάθεση. Κάθε ἄλλο ὅμως. Διατήρησε σέ θέσεις κλειδιά τούς λεγομένους "χριστοδουλικούς", καί σέ ἄλλες -ὅπως ἦταν φυσικό- ἔκανε τίς προσωπικές του ἐπιλογές. Διακρίνεται γιά τήν εὐγένειά του καί τό ἦθος του. Τό νά κάνει λάθη, πού ἀσφαλῶς καί κάνει - καί μερικά χτυπητά- δέν εἶναι λόγος γιά νά ἀκυρώνουμε ὅλο του τό ἔργο. Προσωπικά μέ ἀναπαύει πού δέν ἐπιζητεῖ ὄχι τό φαίνεσθαι, ἀλλά τό "πολύ φαίνεσθαι". Προτιμῶ ἀπό ἕναν πληθωρικό λόγο, πού ἐνέχει τόν κίνδυνο τοῦ γλωσσικοῦ σφάλματος, τήν μετρημένη σιωπή μέ διάκριση. Βλέπετε πόσο πατρικά καί μέ πόση ἀνοχή φέρεται στόν ῞Αγιο Πρεβέζης γιά τίς λειτουργικές του καινοτομίες; Διαφωνεῖ μαζί του καί τό ἔχει πεῖ καί δημόσια, ἀλλά θέλει τό ζήτημα νά λυθεῖ ἐν συνόδῳ καί μακάρι νά γίνει σύντομα, γιατί τό κακό στήν Πρέβεζα ἔχει παραγίνει. ῎Εχω πεῖ καί σέ ἄλλο μου σχόλιο:Θά προτιμοῦσα  -προσωπική μου ἐκτίμηση αὐτή- ὁ Μακαριώτατος νά ὁμιλεῖ λίγο περισότερο, ἰδίως γιά θέματα πού "καῖνε", γιατί ὁ λαός μας ἔχει ἀνάγκη ἀπό τόν λόγο τῶν ποιμένων του καί ἀπό πνευματική καθοδήγηση. Θά κλείσω μέ κάτι πού εἶχε πεῖ πεῖ κάποτε ὁ μακαριστός ᾿Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ σέ κάποια του συνέντευξη: "Εἶμαι στό πηδάλιο τῆς ᾿Εκκλησίας καί ὁ καλός κυβερνήτης πρέπει νά στρίβει τό τιμόνι τῆς ᾿Εκκλησίας πότε δεξιά καί πότε ἀριστερά, γιά νά μήν τό ρίξει σέ κανένα ὕφαλο καί συντρίψει τό σκάφος τῆς ᾿Εκκλησίας". Τόν μακαριστό Σεραφείμ -ὅσο ζοῦσε- τοῦ ἔσερναν τά ἐξ ἁμάξης. Προδότη τόν ἀνεβάζανε, προδότη τόν κατεβάζανε. ῞Ομως, ὁ Γέροντας Πορφύριος τόν ἐνθάρρυνε γιά ὁρισμένους ἐκκλησιαστικούς χειρισμούς καί τοῦ ἔλεγε χαρακτηριστικά:"κράτα γερά Σεραφείμ". ῾Ο ἴδιος ὁ μακαριστός Σεραφείμ τά τελευταῖα χρόνια συμβουλευόταν τόν Γέροντα Πορφύριο γιά πολλά σοβαρά καί κρίσιμα ἐκκλησιαστικά ζητήματα, σύμφωνα μέ τήν  ἀξιόπιστη ὁμολογία τῆς κ. Σωτηρίας Νούση στήν ᾿Εφημερίδα ᾿Ορθόδοξος Τύπος.  Κι ὅταν τό 1987 εἴχαμε τήν κρίση στίς σχέσεις ᾿Εκκλησίας-Πολιτείας μέ ἀφορμή τόν "περίφημο νόμο Τρίτση", ὁ "χωριάτης" κατά πολλούς Σεραφείμ κατάφερε νά βγάλει ἀλώβητη τήν ᾿Εκκλησία  ἀπό τό μένος ἑνός φοβεροῦ σοσιαλιστικοῦ Πασόκ τοῦ ᾿Ανδρέα Παπανδρέου. Γι᾿ αὐτό,  ἄς μήν εἴμαστε βιαστικοί καί κυρίως,  ἄς μήν κρίνουμε κατ᾿ ὄψιν. ῾Ο χρόνος ἄγει εἰς φῶς τήν ἀλήθεια.

᾿

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου

Προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι ο Κληρικός, και μάλιστα ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος, τους χρόνους που ζούμε πρέπει να είναι θεολογικά κατηρτισμένος, να διαθέτη υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα, να έχη σύνεση και διάκριση, να γνωρίζη πότε και πώς θα ομιλή, πότε και πώς θα σιωπά.

Στην πρόσφατη Ιεραρχία, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, ακούσθηκε η άποψη ότι ο Αρχιεπίσκοπος, και κατ' επέκταση η Ιεραρχία, δεν ομιλεί στην κρίσιμη αυτή περίοδο και περισσότερο σιωπά ή εφησυχάζει, και ότι θα πρέπει να κάνη κοινωνικές επαναστάσεις, να ηγηθή αγώνων, να κρίνη πολιτικούς κ.λπ.

Δεν συμμερίζομαι αυτήν την άποψη, γιατί η Εκκλησία, με την συνδρομή πολλών Κληρικών και λαϊκών, εξασκεί ένα μεγάλο φιλανθρωπικό έργο και κυρίως νοηματοδοτεί τον βίο πολλών ανθρώπων, έχει ένα σημαντικό πνευματικό ρόλο στην κοινωνία, δεν πρέπει να πολιτικολογή, γιατί έχει μια άλλη πνευματική και ενοποιητική αποστολή. Έχει όμως σημασία να ερευνηθή από ποιους διατυπώνομαι τέτοιες αιτιάσεις και ποιες είναι οι ιδεολογικές και «εκκλησιολογικές» προϋποθέσεις που συγκροτούν την προσωπικότητα τους και την εν γένει συμπεριφορά τους. Μερικές από τις σκέψεις μου θα εκθέσω στην ανέχεια.

1. Είναι σοφός ο αγιογραφικός λόγος ότι υπάρχει «τοις πάσι χρόνος και καιρός τω παντί πράγματι υπό τον ουρονόν», και «καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν» (Εκκλ. γ', 1, 7). Η μεγαλύτερη αρετή είναι η διάκριση με την οποία επιλέγει κανείς τον τρόπο της δράσεως του, ώστε να γίνη ωφέλιμος και αποδοτικός, και όχι «γραφικός». Η Εκκλησία στην ιστορία της γνώρισε και τις δύο καταστάσεις: και περιόδους λόγου, αλλά και περιόδους σιωπής. Πάντως, και όταν ομιλούσε, ο λόγος της ήταν θεολογικός, προφητικός, παρηγορητικός, και όταν σιωπούσε, η οιωπή της ήταν ισχυρότερη του λόγου. Η Εκκλησία εργάζεται μέσα στην κοινωνία και καταφατικά και αποφατικά.

Η μεγαλύτερη, πάντως, δόξα της Εκκλησίας είναι η περίοδος του διωγμού και των κατακομβών, γιατί τότε βιώνει εντονώτερα το μυστήριο του Σταυρού του Χριστού και οπωσδήποτέ τότε αποβάλλει την εκκοσμικευμένη ζωή, τα αλλότρια έργα της και αναδεικνύει τους μάρτυρες. Χαιρόμαστε την εξωτερική ειρήνη και ελευθερία, αλλά αυτά έχουν και το τίμημα τους, ενώ οι κατακόμβες είχαν δόξα και μεγαλείο, προσέγγιζαν περισσότερο στο περιεχόμενο της χριστιανικής ζωής. Η Εκκλησία ακόμη γνώρισε την δόξα της στην έρημο, μακρυά από εξουσιαστικές τάσεις, έξω από κοσμική εξουσία και κοινωνική δόξα, μέσα στην έγκαρπη σιωπή.

Πάντως, δεν μπορεί κανείς να αγνοή ούτε τον λόγο, όταν είναι καρποφόρος ούτε την σιωπή, όταν είναι αποδοτική. Κάθε επιστήμη έχει και το ερευνητικά έργο, που γίνεται στην σιωπή των εργαστηρίων, και τον λόγο-πράξη. που συνδέεται με την ουσιαστική προσφορά.

2. Στην Εκκλησία της Ελλάδος τις τελεσταίες δεκαετίες γνωρίσαμε στα πρόσωπα των Αρχιεπισκόπων και τον λόγο και την σιωπή, και την εξωτερική δραστηριότητα και την εσωτερική παραγωγικότητα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ είχε ένα χαρακτήρα που βοήθησε την Εκκλησία σε κρίσιμες στιγμές του εκκλησιαστικού και πολιτικού βίου. Η μεγαλύτερη προσφορά του, με την πηγαία και «βουνίσια» συμπεριφορά του, ήταν το να διαφύλαξη την Εκκλησία αλώβητη σε περίοδο μετάβασης από την δικτατορία στην δημοκρατία και από την μεταβίβαση της εξουσίας από ένα κομματικό σχηματισμό σε άλλον. Αντίθετα, στο παρελθόν σε τέτοιες μεταβάσεις είχαμε και αλλαγές εκκλησιαστικής ηγεσίας, με την είσοδο της Πολιτείας στα ενδότερα εκκλησιαστικά πράγματα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, με τα οράματα που είχε, τον δυναμικό του χαρακτήρα, τον χαρισματικό και εκρηκτικό λόγο του, δημιουργησε μια άλλη κινητικότητα στα εκκλησιαστικά και κοινωνικά πράγματα του τόπου αυτού. Από την αρχή της αρχιεπισκοπείας του ακουγόταν ουχνά η φράση «η Εκκλησία άλλαξε σελίδα», «ο Αρχιεπίσκοπος του εικοστού πρώτου αιώνα», «η Εκκλησία βγήκε από το περιθώριο». Φυσικά, αυτή η κινητικότητα δημιούργησε κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές αντιδράσεις, τις οποίες γνωρίσαμε όλοι μας.

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνη αντικειμενικά τα γεγονότα αυτά, αλλά έχουμε και εμείς μια γεύση. Όλοι μπορούν να ωφελούν, αλλά πρέπει να δούμε την ποιότητα του έργου και την ουσιαστική προσφορά που αντέχει στον χρόνο, πέρα από τα συνθήματα και την επικοινωνιακή τακτική.

Προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι ο κληρικός, και μάλιστα ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος, τους χρόνους που ζούμε πρέπει να είναι θεολογικά κατηρτισμένος, να διαθέτη υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα, να έχη σύνεση και διάκριση, να γνωρίζη πότε και πώς θα ομιλή, πότε και πώς θα σιωπά, πώς θα διαλέγεται και πώς θα συμπεριφέρεται ως ενοποιός δύναμη της Εκκλεσίας, ως υγίες στοιχείο της κοινωνίας, ως αναφορά όλων, που θα εισέρχεται στο κοινωνικό πεδίο για να ενώνη και όχι να συντηρή και να επαυξάνη την υφιστάμενη διαίρεση.

3. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σε μερικά σημεία, από πλευράς χαρακτήρας και εκκλησιαστικής παιδείας, διαφέρει από τους προκατόχους του (Σεραφείμ - Χριστόδουλο), σε άλλα συμφωνεί με αυτούς και, βεβαίως, σε άλλα σημεία προσθέτει τα δικά του στοιχεία. Η Εκκλησία διαθέτει ποικιλία χαρισματούχων Κληρικών. Δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι το ίδιο. Πάντοτε το μεγαλύτερο πρόβλημα στους τομείς της ζωής μας είναι η εξιδανίκευση ενός τύπου ανθρώπου, πράγμα που καταλήγει σε υποκειμενισμούς και απογοητεύσεις.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν ζη σε μια γυάλα, δεν είναι απομονωμένος από την κοινωνία, δεν είναι αθέατος. Είναι ένας ποιμενάρχης στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, ενδιαφέρεται για την επίλυση των προβλημάτων του ποιμνίου του, λειτουργεί, ομιλεί, συμμετέχει σε κοινωνικές εκδηλώσεις, αλλά δεν προβάλλεται. Αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους, ή διότι ο ίδιος δεν προκαλεί την διαφήμιση ή διότι ο λόγος του δεν είναι διχαστικός και πολιτικός για να πέραση στις ειδήσεις ή διότι δεν επιθυμεί να πολιτικοποιή την εκκλησιαστική ζωή και να «εκκλησιοποιή» ένα μέρος του πολιτικού φάσματος. Ο ίδιος είναι ανοικτός σε όλους, ασχολείται με τα προβλήματα του λαού, αναπαύει όσους τον πλησιάζουν.

Τελικά δεν υφίσταται η κατηγορία για σιωπή του Αρχιεπισκόπου, αφού εκφράζει μια άλλη φωνή και έναν άλλον τρόπο ποιμαντικής ζωής και προσφοράς, που διακρίνεται από θεολογικό λόγο και κοινωνική ευαισθησία. Όσοι έχουν συνηθίσει να ζουν με ιδιαίτερες «εξαρτησιογόνες ουσίες», δεν μπορούν εύκολα να απεξαρτητοποϊηθούν και γι' αυτό και αναζητούν την «ουσία» που αφιονίζει.

Πάντως, το γεγονός είναι ότι οι άνθρωποι της κοινωνίας μας, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, χρειάζονται το ιλαρό πρόσωπο της Εκκλησίας, την διάφανη και ευαγγελική ζωή, την «ζώσα παραίνεση», τον παρακλητικό λόγο. Δεν επιθυμούν την παρουσία του «μεγάλου ιεροεξεταστή» του Ντοστογιέφκαι, αλλά τον άνθρωπο της θυσίας, της κένωσης, της προσφοράς, της σταυρικής αγάπης, που θεραπεύει χωρίς να προκαλή. Μέσα στην σύγχρονη «μοναξιά του πλήθους» χρειάζονται Κληρικούς που όταν ομιλούν και σιωπούν να ενώνουν και παρηγορούν. Ρώτησε κάποιος έναν ασκητή εάν έπρεπε να ξυηνήση κάποιον που κοιμόταν κατά την διάρκεια της ιεράς Ακολουθίας. Και εκείνος απήντησε ότι αυτός θα προτιμούσε να βάλη τα γόνατα του νια να αναπηπθή κηλύτρηη.

-Από την εφημερίδα «Κόσμος του Επενδυτή», Σάββατο 9 - Κυριακή 10 Οκτωβριου 2010

Ζωηφόρος