Τεχνολογικό επίτευγμα ή ψηφιακός εφιάλτης;

ΕΣΠΕΡΟΣ

Πριν από λίγους μήνες μια ομάδα νέων επιστημόνων παρουσίασε ένα ψηφιακό σύστημα πού το ονόμασαν «έκτη αίσθηση». Το ψηφιακό αυτό σύστημα αποτελείται από μία κάμερα, έναν προβολέα, έναν καθρέφτη κι ένα μικρόφωνο, όλα αρκετά μικροσκοπικά σε μέγεθος και πολύ προσιτά στην τιμή. Το σύστημα χρησιμοποιείται εύκολα κρεμασμένο από το λαιμό του χειριστή, όπως θα κρεμούσε κανείς τα γυαλιά ή και τα κλειδιά του άλλοτε για να μην τα χάσει. Το σύστημα ολοκληρώνεται με την επικόλληση τεσσάρων ταινιών διαφορετικών χρωμάτων στα άκρα των δύο δεικτών και των δύο αντιχείρων του χρήστη. Τα χρώματα αυτά μεταφράζονται από το σύστημα καθώς κινούνται μπροστά του σε συγκεκριμένες ενέργειες πού θα επιτελούσε κάποιος μπροστά στον προσωπικό του υπολογιστή, όπως αριστερό ή δεξί κλίκ του ποντικιού του, μπρος ή πίσω και άλλες.

Το σύστημα παρακολουθεί οτιδήποτε εμπίπτει στο οπτικό του πεδίο. Με τη βοήθεια των τεσσάρων χρωματιστών δακτύλων ό χρήστης υπαγορεύει στο σύστημα του σε ποιο σημείο του οπτικού πεδίου να επικεντρωθεί και σε ποια ενέργεια να προβεί. Στη συνέχεια οι λήψεις στέλλονται στο διαδίκτυο, οπού γίνεται αυτόματη αναζήτηση πληροφοριών. Η απάντηση προβάλλεται σε οποία επιφάνεια κρατά μπροστά του ό χρήστης, όπως σε ένα κομμάτι χαρτί, σε μια εφημερίδα, στο χέρι του, σε κάποιο αντικείμενο με σχετικά επίπεδη επιφάνεια ή ακόμη και στη μπλούζα του συνομιλητή του.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, ο χρήστης μπορεί να αντλεί πληροφορίες πού δεν αναγράφονται στο προϊόν πού πρόκειται να αγοράσει ή να μαθαίνει τη γνώμη των υπολοίπων καταναλωτών, να διεξαγάγει ερευνά αγοράς, να προβάλει κριτικές για τα βιβλία πού ξεφυλλίζει σ' ένα βιβλιοπωλείο. Μπορεί να αναζητήσει δορυφορικά τον χάρτη της περιοχής, να απαθανατίσει όμορφα τοπία και να επεξεργαστεί τις φωτογραφίες, να συνθέσει μια εργασία μεταφέροντας εύκολα με τα δάκτυλα του στη σελίδα του στοιχεία από διαφορετικές πηγές. Μπορεί να αναζητήσει πληροφορίες πτήσεως ή καιρού, να μάθει τα νεότερα για τα θέματα των εφημερίδων πού διαβάζει, να περιηγηθεί στο διαδίκτυο. Κι ακόμη, να προβάλει μια τηλεοπτική συνέντευξη, να παρακολουθήσει σε απευθείας μετάδοση τον αγώνα ποδοσφαίρου, να δει την ώρα χωρίς να φορά ρολόγι, να χρησιμοποιήσει τα δάκτυλα του ως αριθμομηχανή, να παίξει το αγαπημένο του ψηφιακό παιχνίδι και άλλα. Ως εδώ, θα μπορούσε να πει κανείς, καταπληκτικά.

Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο. Ο χρήστης του συγκεκριμένου συστήματος, φωτογραφίζοντας τον άγνωστο του πλησίον, μπορεί να έχει γι' αυτόν πληροφορίες προσωπικού χαρακτήρα, όπως πληροφορίες πού αφορούν τις δραστηριότητες του, τις επιλογές του, τα πολιτικά του φρονήματα, τις σπουδές, την οικογένεια του, τους φίλους του, οι όποιες μάλιστα εμφανίζονται με οθόνη τον ίδιο τον άγνωστο του πλησίον! Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον... Προς το παρόν οι πληροφορίες αυτές αντλούνται κυρίως από το Facebook ή από άλλες προσβάσιμες τράπεζες δεδομένων ή δημόσιες σελίδες του διαδικτύου. Ποιος όμως μας εγγυάται ότι πολύ γρήγορα δεν θα χρησιμοποιούνται - τουλάχιστο απ' όσους ελέγχουν την ψηφιακή τεχνολογία - στοιχεία πού θα αντλούνται από πανεπιστήμια, δημόσιες βιβλιοθήκες, αεροδρόμια, τράπεζες, νοσοκομεία, εκλογικούς ή δημοτικούς καταλόγους, φυλακές και άλλα; Κι αν αυτό φαίνεται πιθανό, γιατί να 'ναι άραγε απίθανο ν' αντληθούν ευαίσθητα στοιχεία από τα ψηφιακά πλέον κρατικά αρχεία; Ένα νέο πληρέστατο ψηφιακό φακέλωμα, χωρίς κανένα χάραγμα... «Ας χτίσουμε έναν πιο έξυπνο πλανήτη», διακηρύσσει η εταιρεία για λογαριασμό της οποίας αναπτύχθηκε το σύστημα. Μας θαμπώνει η «εξυπνάδα», η ευφυΐα, η δυνατότητα να γνωρίζει κανείς και να ελέγχει αυτό πού η περιορισμένη ανθρώπινη φύση του στερούσε έως τώρα. Άλλο τόσο όμως η δυνατότητα αυτή υποσκάπτει τα θεμέλια της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Ένας νέος οργουελικός εφιάλτης εγκαθίσταται με βήμα γοργό και μάλιστα με τη συγκατάθεση των κυβερνωμένων. Κι ενώ ως κοινωνία ανοήτως  απορρίψαμε το παντέφορο όμμα του Θεού, γιατί νομίσαμε πώς αν ο Θεός μας βλέπει, δεν είμαστε ελεύθεροι, δεχόμαστε τώρα το μάτι του «Μεγάλου Αδερφού» να μας παρακολουθεί στην ιδιωτική μας ζωή με περιέργεια, γιατί όχι και με υστεροβουλία. ...Ωραίος ο έξυπνος πλανήτης! Ευτυχώς όμως ανίκανος να κατανοήσει και να δεσμεύσει την ελευθερία του αναγεννημένου ανθρώπου, για τον όποιο ο Απόστολος Παύλος έγραψε «ο δε πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ' ουδενός ανακρίνεται» (Α' Κορ. β' 15).

 από το περιοδικό «Η Δράσις μας», τεύχος 480, Ιούνιος-Ιούλιος 2010
Πηγή: http://www.zoiforos.gr

Ἀπίθανη, ἀλλά μόνη ἐλπίδα

Tοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ Εἶναι μᾶλλον φανερό ὅτι ὁ ἑλλαδικός Ἑλληνισμός δέν ἔχει ἀκόμη ἀντιληφθεῖ τί συμβαίνει στήν Ἑλλάδα τους τελευταίους ἐννέα μῆνες. Αλλά μοιάζει να μην το έχει αντιληφθεί ούτε ο Ελληνισμός της διασποράς, που συνήθως βλέπει καθαρότερα, γιατί βλέπει από μακριά. Οι έξω από την Ελλάδα Ελληνες ξεσηκώθηκαν δυναμικά, στη δεκαετία του ’70, για το Κυπριακό. Πέτυχαν τότε, ειδικά στις ΗΠΑ, να ανασταλεί από το Κογκρέσο η παροχή αμερικανικής εξοπλιστικής βοήθειας στην Τουρκία. Και ανέτρεψαν την πολιτική Καραμανλή-Μπήτσιου που βιαζόταν να «κλείσει» οπωσδήποτε, με οποιουσδήποτε όρους, το Κυπριακό. Γεγονός αυθόρμητης οργάνωσης, συντονισμού και μαζικών κινητοποιήσεων ήταν και ο ξεσηκωμός, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, για το Μακεδονικό: οι λαοθάλασσες στα συλλαλητήρια της Νέας Υόρκης, του Τορόντο, του Σύντνεϋ, που τόσο λοιδορήθηκαν αργότερα (και λοιδορούνται) από κονδυλοφόρους περίεργων κινήτρων στο εσωτερικό. Είτε για την οικονομική ανάπτυξη πρόκειται και την ανάκαμψη από ύφεση βαθιά είτε για την άμυνα πατρώας γης και παράδοσης πολιτισμού, το βασικό προαπαιτούμενο είναι το λαϊκό «φρόνημα». Και «φρόνημα» θα πει, να είναι αυτονόητα και εμπειρικά βεβαιωμένος ο πολίτης (όχι ψυχολογικά ντοπαρισμένος από ρητορείες) ότι η κοινωνία στην οποία ανήκει και μετέχει του εξασφαλίζει ποιότητα ζωής πραγματικά πολύτιμη. Οτι η γλώσσα αυτής της κοινωνίας, με τον πλούτο της μακραίωνης ιστορικής της διαδρομής και την εκφραστική της πληρότητα, είναι προνόμιο ξεχωριστό για τη ζωή του. Οτι η γη και οι οικισμοί της πατρίδας του έχουν ομορφιά και πατίνα αρχοντιάς που του υπαγορεύουν αξιοπρέπεια. Οτι συνεχίζει η συλλογικότητα στον τόπο του να σαρκώνει συμπεριφορές, ήθη και παραδόσεις που παραπέμπουν σε «νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης πέρα από την τυφλή αναγκαιότητα των ενστίκτων. Μόνο με τέτοιες προϋποθέσεις «φρονήματος» ανασκουμπώνεται ένας λαός, για να βγει από μια οικονομική καταστροφή ή να αποσοβήσει έξωθεν απειλή. Τέτοιο «φρόνημα» δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα. Σώζεται ίσως μια συναισθηματική, επιδερμική παραλλαγή του στους έξω από την Ελλάδα Ελληνες, που μπορεί να ξεσηκώνει ενθουσιαστικές εκρήξεις όταν θίγεται το «εθνικό φιλότιμο». Αλλά είναι αδύνατο να προκαλέσει κοινωνική ανάκαμψη στο εσωτερικό της χώρας. Οι Ελληνες σήμερα είμαστε ένας λαός που μοιάζει να μην πιστεύει σε τίποτα, ούτε στην ιστορία του, στη γλώσσα του, στον άλλοτε πολιτισμό του, ούτε στο κράτος του, στους κοινωνικούς θεσμούς, στη συλλογική αξιοπρέπεια. Λαός με ανήκεστα κατεστραμμένη τη γλώσσα του και τη γη του, με δραματικά χαμηλό επίπεδο κατά κεφαλήν καλλιέργειας, στερημένος λογική και κρίση, παραδομένος σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, σε κτηνώδη εγωκεντρικά ορμέμφυτα, στον πρωτογονισμό της ζούγκλας των διεκδικήσεων δίχως την παραμικρή αίσθηση σχέσεων κοινωνίας. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να καταλάβουμε, ούτε οι ελλαδικοί ούτε της διασποράς οι Ελληνες, τι ακριβώς συμβαίνει στην πατρίδα μας τους τελευταίους εννέα μήνες. Οτι δεν πρόκειται για εφήμερη «κρίση», συνέπεια της παγκόσμιας, ούτε απλώς για κατάρρευση του καραγκιοζίδικου πολιτικού μας συστήματος. Δεν πρόκειται αυτή τη φορά για έξωθεν απειλές που επιδέχονται διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια, για επιβουλές του χερσαίου ή θαλάσσιου χώρου, δόλιο σφετερισμό ονομάτων, ιστορίας, κυριότητας. Αυτή τη φορά πρόκειται για συντελεσμένη καταστροφή. Για απώλεια της σύνολης εθνικής κυριαρχίας, πρόκειται για διακυβέρνηση της χώρας από ξένους ελεγκτές και επιτρόπους. Μπορεί η κηδεμονία να μας προσφέρθηκε σαν σωτήρια λύση, λίγο πριν η κυβέρνηση κηρύξει «στάση πληρωμών» και αρχίσουμε να σφαζόμαστε στους δρόμους για λίγα τρόφιμα. Αλλά δεν παύει να συνιστά συντελεσμένη καταστροφή. Και ούτε συγκρίνεται με τις περιπτώσεις άλλων χωρών που τέθηκαν επίσης, για κάποιο διάστημα, υπό κηδεμονίαν. Εδώ έχουμε νόσο που έχει αχρηστέψει ζωτικά όργανα του κοινωνικού σώματος. Ο εγκέφαλος (η κυβέρνηση, υποτίθεται) εμφανίζει απίστευτη ανικανότητα θετικών ενεργημάτων: Αρνείται να πάρει μέτρα για πρόκληση και ανάπτυξη της παραγωγικότητας, περιορίζεται να τσεκουρώνει τα μικρά και μεσαία εισοδήματα πνίγοντας την αγορά και επιτείνοντας την ύφεση. Οι μηχανισμοί της διαφθοράς ανέγγιχτοι, το κομματικό χρήμα αναιδέστατα προκλητικό, το κράτος παραλυμένο, έρμαιο του γκανγκστερικού συνδικαλισμού. Στον ιδιωτικό τομέα η ασυδοσία των εκβιασμών και της απανθρωπίας ξαναζωντανεύει τη φρίκη μυθιστορημάτων του Ντίκενς στον 19ο αιώνα. Με κυβέρνηση εδώ «σοσιαλιστική»! Τα κόμματα βυθισμένα σε παντελή αυτισμό, εγκλωβισμένα στην ψυχοπαθολογική ιδιοτέλεια και μονομανία της οψέποτε εκλογικής επιτυχίας. Τα ΜΜΕ εμπορευματοποιημένα ώς το μεδούλι (και τα κρατικά: εξευτελισμένη δημοσιογραφία λακέδων της κάθε κυβέρνησης) κυνηγάνε μόνο τηλεθέαση σκυλεύοντας την αγωνία μισθωτών και συνταξιούχων με αναλύσεις, από το πρωί ώς το βράδυ, της σαδιστικής μείωσης των εισοδημάτων τους. Χωρίς να ξεχνάμε το γεγονός που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τον κοινωνικό ιστό στην Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια: τη θεσμοποιημένη ατιμωρησία, την κοινή βεβαιότητα ότι «όλα επιτρέπονται». Ηταν το μεγάλο ψηφοθηρικό κατόρθωμα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο έμπρακτος θρίαμβος του λαϊκιστικού αμοραλισμού του. Αυτή η καταστροφή δεν ανατάσσεται. Η παραβατικότητα στην Ελλάδα, το ψέμα, η ατιμία, η κλοπή δημόσιου χρήματος, η φοροδιαφυγή, το «λάδωμα», η κατάχρηση, η αναίδεια, το νταϊλίκι του εκβιαστή, του παραβάτη των νόμων, ο χλευασμός της ηθικής και των κοινωνικών αναστολών, είναι οι «λαϊκές κατακτήσεις» των τελευταίων τριάντα χρόνων. «Κατακτήσεις» που θεμελιώθηκαν και παγιώθηκαν χάρη στην ειδεχθή ανηθικότητα όλων των κομμάτων, άσχετα με τις παραπλανητικές τους επωνυμίες και τις ψυχωτικές τους εμμονές. Λέγεται ότι έλεγε ο Λένιν (πριν από τον πραγματικό ή φανταστικό Κίσινγκερ) πως αν θέλεις να εξαφανίσεις ιστορικά έναν λαό, τον αποκόβεις από τη γλώσσα του. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα και τα διδακτικά βιβλία στα ελληνικά σχολειά, τριάντα έξι χρόνια τώρα, προσφέρονται για να σπουδάσει κανείς το πόσο μεθοδικά και δόλια μπορεί να συντελεστεί αυτή η αποκοπή ενός λαού από τη γλώσσα του. Δεν φτάσαμε αιφνίδια στην κηδεμόνευση από το ΔΝΤ και στην εξουδετέρωση της Ελλάδας στον διεθνή πολιτικό στίβο. Προηγήθηκαν η μεθοδική αποχαύνωση του πληθυσμού με τη μονοτροπία μεγιστοποίησης της καταναλωτικής ευχέρειας, η προγραμματική αγλωσσία, η διάλυση δημοτικού - γυμνασίου και η αχρήστευση του λυκείου, ο ευτελισμός και το μπάχαλο των πανεπιστημίων, η συστηματική διαστροφή της ιστορικής αυτοσυνειδησίας του Ελληνα, η χλεύη για τη μεταφυσική και για τον πολιτισμό που μόνο αυτή γεννάει. Η Ελλάδα έχει τελειώσει. Ελάχιστες οι πιθανότητες να ξαναβγεί από τη στάχτη φλόγα με Συντακτική Εθνοσυνέλευση και καινούργιο Σύνταγμα. Αλλά μοναδική ελπίδα.

Πηγή: ἐφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Μιά ἀδιάσπαστη ἁλυσίδα εἶναι ἡ Ἐκκλησία

Δ΄οικουμενική σύνοδος Χαλκηδόνος 451μ.Χ.ο αυτοκράτορας Μαρκιανός ανάμεσα σε επισκόπους

Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων Δ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Ἡ Ἐκκλησία  γιορτάζει καί τιμᾶ τήν ἱερή μνήμη τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων τῆς τετάρτης καί μαζί τῶν ἄλλων τεσσάρων οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῆς δεύτερης, τρίτης, πέμπτης και έκτης. Ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων της πρώτης οἰκουμενικής Συνόδου εορτάζεται στην έκτη Κυριακή μετά το Πάσχα, και η μνήμη των άγιων Πατέρων της εβδόμης Οικουμενικής Συνόδου εορτάζεται μια Κυριακή μέσα στο μήνα Οκτώβριο. Η τέταρτη οικουμενική Σύνοδος έγινε στα 451 χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού στη Χαλκηδόνα της Βιθυνίας. Εκεί συνάχθηκαν 630 Πατέρες της Εκκλησίας και καταδίκασαν τον αρχηγό της αίρεσης του μονοφυσιτισμού Ευτυχή και τους οπαδούς του. Μονοφυσιτισμός είναι η αίρεση και η πλανεμένη διδασκαλία, που παραδέχεται τον Ἰησοῦ Χριστό μόνο ὡς Θεό. Ἡ Σύνοδος δογμάτισε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Θεάνθρωπος, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, κι όπως το ψάλλουμε στο Δοξαστικό του Εσπερινού στον πλ. δ’ ήχο, «διπλοῦς τὴν φύσιν, ἀλλ’ οὐ τὴν ὑπόστασιν». Ἀφήνουμε τα περισσότερα κι ἐρχόμαστε στην εὐαγγελική περικοπή, που διαβάζεται στη θεία Λειτουργία. Στην περικοπή αυτή, που είναι από την «ἐπί τοῦ ὄρους» ὁμιλία, ο Ιησούς Χριστός ομιλεί για τη θέση των χριστιανῶν στον κόσμο, ότι είναι μια θέση ξεχωριστή και φανερή, υπεύθυνη δηλαδή και καθοδηγητική. Αυτό ισχύει βέβαια πολύ περισσότερο για τους ιερούς ποιμένες των χριστιανών, που είναι και οι Πατέρες της Ἐκκλησίας, στη μνήμη των οποίων και διαβάζεται αυτή η περικοπή. Ας ακούσουμε όμως άλλη μια φορά, τώρα στη δική μας απλή γλώσσα, τα θεία και σωτήρια λόγια του θείου διδασκάλου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Εἶπε ὁ Κύριος στούς μαθητές του. «Εσείς είσαστε το φως του κόσμου. Δεν μπορεί να κρυφτεί μια πόλη, που είναι χτισμένη πάνω στο βουνό· ούτε ανάβουν το λύχνο και τον βάζουν κάτω από το καυκί, αλλά τον τοποθετούν στο λυχνοστάτη και φέγγει σ’ όλο το σπίτι. Έτσι να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν τον Πατέρα σας, που είναι στους ουρανούς. Να μη σας περάσει από το νου πως ήλθα για να καταργήσω το Νόμο ή τους Προφήτες. Δεν ήλθα για να τα καταργήσω, αλλά για να τα πραγματοποιήσω. Σας βεβαιώνω πως όσο στέκει ο κόσμος ένα γιώτα η μια γραμμή δεν θα καταργηθεί από το νόμο. Όποιος λοιπόν θα καταργήσει και μια από τις πιο μικρές εντολές αυτού του νόμου και θα γίνει έτσι κακός δάσκαλος στους ανθρώπους, θα κριθεί κι αυτός με το ίδιο μέτρο την ημέρα της κρίσεως. Μα όποιος θα τις τηρήσει και θα διδάξει έτσι τους άλλους, αυτός θα τιμηθεί πολύ την ήμερα της κρίσεως».

Οἱ ἱεροί και θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας είναι εκείνοι, που τήρησαν στο βίο τους το Ευαγγέλιο και το κήρυξαν στους ανθρώπους. Το κήρυξαν όχι μόνο με το λόγο, αλλά και με το βίο τους. Αυτό εννοούμε, όταν λέμε Πατέρες της Εκκλησίας τους επισκόπους, ιερείς και μοναχούς, που ανάμεσα στους χριστιανούς διακρίθηκαν για την αγιότητα του βίου τους και για την ορθόδοξη διδασκαλία τους. Τα δύο αυτά, η αγιότητα και η ορθόδοξη διδασκαλία, πρέπει να πηγαίνουν μαζί, κι αν είναι να λείψει εν’ από τα δύο, καλύτερα να λείψει η διδασκαλία με τα λόγια. Τί να την κάνεις τη διδασκαλία χωρίς την αγιότητα; Τί άξια έχει ή επιστήμη χωρίς την αρετή; Τί ωφελεί η θεολογία χωρίς την ευσέβεια; Μα ο Θεός να μας δίνει πάντα πρώτα αρετή κι υστέρα λόγο· περισσότερη προθυμία για να τηρούμε τις εντολές του και λιγότερη σπουδή για να διδάσκουμε τους ανθρώπους. Γι’ αυτό ο Ιησούς Χριστός είπε· «ος αν ποιήση και διδάξη…»· όποιος δηλαδή θα εφαρμόσει πρώτα στον εαυτό του το Ευαγγέλιο κι υστέρα θα το κηρύξει στους άλλους. Αυτός, κι αν δεν είναι σοφός στα γράμματα, κι αν δεν έχει το χάρισμα του λόγου, όμως με το παράδειγμά του διδάσκει. Κι είναι αλήθεια πως το καλό παράδειγμα διδάσκει καλύτερα από το πιο εύγλωττο και σοφό κήρυγμα. Αητό θα πει πως διδάσκαλος του Ευαγγελίου δεν είναι μόνο όποιος έχει στην εκκλησία τον τίτλο και τη θέση του ιεροκήρυκα, αλλά κι ο κάθε χριστιανός με το βίο του. Το Ευαγγέλιο είναι ζωή. Κι αυτό που λέμε κήρυγμα του Ευαγγελίου είναι πρώτα απ’ όλα ενάρετος βίος, σύμφωνα με το Ευάγγελο ή, για να το πούμε αλλιώτικα, προσωπική μαρτυρία Ιησού Χριστού. Στην Εκκλησία όλα είναι ζωντανά, όλα είναι προσωπικά, όλα είναι μαρτυρία. Ο ουράνιος Πατέρας είναι πρόσωπο, ο Υιός και Λόγος είναι πρόσωπο, το Άγιο Πνεύμα είναι πρόσωπο, οι άγιοι Άγγελοι είναι πρόσωπα, κι εμείς είμαστε πρόσωπα. Όλα είναι συνείδηση και ελευθερία. Η ορθόδοξη πίστη μας δεν είναι κήρυγμα και μάθημα θεωρητικό· είναι λόγος του Θεού, ζωντανός ο ίδιος και ενεργής στο βίο του Ιησού Χριστού και των Αγίων. Μέσα στο κόσμο η Εκκλησία είναι σαν μια πόλη, χτισμένη ψηλά στο βουνό· δεν μπορεί να κρυφτεί και την βλέπουν οι άνθρωποι γύρω-γύρω. Είναι ακόμα σαν το λυχνάρι, που το ανάβουν και το βάζουν ψηλά για να φέγγη σ’ όλο το σπίτι. Η πόλη επάνω στο βουνό είναι ο βίος, το λυχνάρι τοποθετημένο ψηλά, είναι η διδασκαλία. Πρώτα ο βίος και το παράδειγμα κι υστέρα ο λόγος και η διδασκαλία. Μέσα στο βίο είναι ο λόγος και μέσα στο παράδειγμα η διδασκαλία. Η φωνή των έργων είναι ηχηρότερη από τα λόγια και ο βίος διδάσκει καλύτερα από το ευγλωττότερο κήρυγμα.

Μά ποιά εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ πόλη ἡ χτισμένη επάνω στο βουνό; Είναι τάχα μόνο οι κληρικοί; Γιατί έτσι νομίζουν πολλοί. Γι’ αυτούς μόνο ομιλεί στο Ευαγγέλιο ο Ιησούς Χριστός; Μεγάλη τιμή θα ήταν για τους κληρικούς να είναι αυτοί μόνο η Εκκλησία· μεγάλη τιμή, μα και μεγάλο κι ασήκωτο βάρος. Αλλά και μεγάλη αδικία για τους λαϊκούς. Ἐκκλησία όμως είμαστε όλοι μας, ο κλήρος και ο λαός· ούτε μόνο οι κληρικοί, ιεροκρατία, ούτε μόνο οι λαϊκοί, λαϊκοκρατία. Οι κληρικοί πηγαίνουν μπροστά και οι λαϊκοί ακλουθούν· οι κληρικοί είναι οι πνευματικοί ποιμένες, και οι λαϊκοί τα λογικά πρόβατα της ποίμνης του Χριστού. Ο λόγος ίσως και να προσκρούει στις δημοκρατικές αντιλήψεις των συγχρόνων ανθρώπων, αλλά είναι η εικόνα της Εκκλησίας προφητική, που την μεταχειρίζεται κι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός στην παραβολή του καλού ποιμένα. Οι κληρικοί σηκώνουν πολλά βάρη κι έχουν μεγάλες ευθύνες στην Εκκλησία, και το πρώτο που ζητούν από τους λαϊκούς είναι να τους ακολουθούν. Γιατί η Ἐκκλησία εδώ στη γη έχει πάντα πόλεμο κι όταν ο στρατηγός, που είναι ο ποιμένας, πηγαίνει στον πόλεμο χωρίς στρατιώτες, τότε πώς θα πολεμήσει; Να μην τα φορτώνουμε λοιπόν όλα στους ιερείς μας, αν κι εκείνοι πρέπει να σηκώνουν περισσότερα, αλλ’ ο καθένας μας να ξέρει τα χρέη και τις ευθύνες του στην Εκκλησία. Ο καθένας μας πρέπει να έχει να δείξει παράδειγμα, γιατί ο καθένας είναι δάσκαλος και κήρυκας της πίστεως. Παραπονιέται ο πατέρας κι η μητέρα πως δεν ακούνε τα παιδιά· στον καιρό μας αυτό είναι το παράπονο όλων των γονέων. Τα βάζεις με την Ἐκκλησία και τα βάζεις με το σχολείο. Με την κοινωνία καλά κάνεις και δεν τα βάζεις, γιατί η κοινωνία σήμερα είναι ένα απρόσωπο σύνολο ατόμων. Η Εκκλησία λοιπόν και το σχολείο θα σε ρωτήσουν· «Εσύ ο πατέρας και η μητέρα, με ποιόν τρόπο διδάξατε τα παιδιά σας; με ποιό παράδειγμα και με ποιό λόγο; Τί βλέπουν και τί ακούνε τα παιδιά σας μέσα στο σπίτι σας; Ό,τι βλέπουν εκείνο κάνουν κι ό,τι ακούν εκείνο μαθαίνουν». Το σπίτι του κάθε χριστιανού είναι μια Εκκλησία κι είναι σαν και να γίνεται εκεί μέσα θεία Λειτουργία. Τα παιδιά, που γεννιούνται κι ανατρέφονται, η αγάπη κι η στοργή, η προσευχή κι η εργασία, η οικονομία και η τάξη, όλα αυτά είναι η Θεία Λειτουργία στο σπίτι του κάθε χριστιανοί. Κι απ’ όλα αυτά βγαίνει το μεγάλο κήρυγμα του Ευαγγελίου· όλα αυτά είναι το φώς της πίστεως, που το βλέπουν οι άνθρωποι και δοξάζουν το Θεό.

Ὁ δογματικός ὅρος, ἡ πράξη δηλαδή πού ὑπέγραψαν οἱ ἅγιοι Πατέρες στήν τέταρτη οἰκουμενική Σύνοδο, ἀρχίζει με τήν φράση· «Ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατρᾶσι…», δηλαδή ἀκολουθώντας τούς ἁγίους Πατέρες. Αὐτή εἶναι ἡ γραμμή τῆς Ὀρθοδοξίας· οἱ Ἀπόστολοι ἀκολουθοῦν τόν Χριστό· οἱ Πατέρες ἀκολουθοῦν τούς Ἀποστόλους, κι ἐμείς ἀκολουθοῦμε τούς Πατέρες. Μιά ἀδιάσπαστη ἁλυσίδα εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἀπό τόν Χριστό ἕως ἐμᾶς. Αὐτή τή γραμμή ἄς κρατήσουμε κι ἐμεῖς. Ἄς μείνουμε πιστοί κι ἀφοσιωμένοι στήν Ἐκκλησία, γιά νά εἴμαστε μέ τούς Πατέρες, μέ τούς Ἀποστόλους καί μέ τόν Χριστό. Ὅποιος εἶναι μέ τόν Χριστό εἶναι μέ τόν Θεό· ὅποιος εἶναι μέ το Θεό ἔχει ζωή αἰώνια. Ἀμήν.

(Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου(+), «Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ»,τ.Α΄)

πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/2010/07/17/μια-αδιάσπαστη-αλυσίδα-είναι-η-εκκλησ/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Ἁγ. Πατέρων Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ
ΤΙΤΟΥ Γ΄ 8-15

Γράφει ο 'Aρχιμανδρίτης Ἰωήλ Κωνστάνταρος,

Ἱεροκήρυξ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

Μιά ἀπό τίς μεγαλύτερες χαρές καί εὐλογίες γιά τόν πιστό Χριστιανό, εἶναι τό νά τιμᾶ τίς μεγάλες μορφές τῆς Ἐκκλησίας μας πού ἔπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στήν ἀκριβῆ διατύπωση τῶν δογματικῶν αληθειῶν. Γι’ αὐτό και η πνευματική μας χαρά βρίσκεται στό κατακόρυφο, ἀφοῦ τήν Κυριακή εἑορτάζουμε και τιμᾶμε τίς λαμπρές προσωπικότητες τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικής Συνόδου. Τῶν Ἁγίων δηλαδή Πατέρων που αγωνίστηκαν κατά των αιρετικών μονοφυσιτών. Γι’ αυτό καί ἀνάλογο εἶναι το Ἀποστολικό ανάγνωσμα που θα ἀκούσουμε.
Ὁ Ἀπ. Παύλος, καταγράφει «εν βραχύ ρήματι και πολλή συνέσει», θεοπνεύστως, την προς Τίτον επιστολή του. Μια από τις ποιμαντικές λεγόμενες επιστολές του, διότι απευθύνεται στον μαθητή του Τίτο, Επίσκοπο Κρήτης.....

Οἱ πατρικές του νουθεσίες, αποτελοῦν την εὐλογημένη πείρα και το πολύπλευρο ποιμαντικό του καταστάλαγμα. Μέσα σε απλές προτάσεις ποιμαντορικής τελειότητας, εφιστά την προσοχή του μαθητού του, και όλων φυσικά των ποιμένων, έως εσχάτου της γης, και μέχρι το τέλος της ιστορίας, στο θέμα των αιρέσεων και των αιρετικών : «αιρετικόν άνθρωπον, μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος» (Τίτ. Γ΄ 10-11). Δηλαδή, αιρετικό άνθρωπο, που επιμένει να δημιουργεί σκάνδαλα και διαιρέσεις στην Εκκλησία, μολονότι τον συμβούλευσες για πρώτη και δεύτερη φορά, παράτησέ τον και απόφευγέ τον. Γνώριζε δε ότι ένας τέτοιος άνθρωπος έχει διαστραφεί και αμαρτάνει και για την αμαρτία του αυτή, ελέγχεται και κατακρίνεται από την συνείδησή του και από τον ίδιο τον εαυτόν του.
Βεβαίως το τι είναι αίρεση, ως πιστοί Χριστιανοί όλοι μας το γνωρίζουμε, θα πρέπει να το γνωρίζουμε. Είναι η πλανεμένη διδασκαλία που αλλοιώνει τόσο την Ευαγγελική αλήθεια, όσο και τον ορθό και ευλογημένο τρόπο Χριστιανικής ζωής. Είναι οι κακοδοξίες που διδάσκονται και παρουσιάζουν διαφορετικά δόγματα και ένα ξεπεσμένο ήθος που δεν έχει σχέση με αυτά που μας παρέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι και μας διαφυλάττει η Εκκλησία μας.
Φυσικά δεν υπάρχουν αιρέσεις άνευ των αιρετικών, διότι επιτέλους οι πλάνες και οι κακοδοξίες δεν αιωρούνται μόνες τους στην πνευματική ατμόσφαιρα. Υπάρχουν κάποιοι που ξέφυγαν από την Εκκλησιαστική πορεία , λόγω εγωϊσμού, με αποτελέσματα τραγικά για το όλον σώμα της στρατευομένης μας Εκκλησίας.
Και εδώ αδελφοί μου έγκειται το κρίσιμο και επίμαχο σημείο που θα πρέπει περισσότερο απ’ όσο ποτέ άλλοτε να μας κάνει άγρυπνους και προσεχτικούς. Τους τελευταίους καιρούς, και ως προς το ζήτημα τούτο, βλέπουμε να παρουσιάζονται μεγάλες αλλοιώσεις και παραποιήσεις της Αποστολικής διδαχής.
Αλλ’ ας μιλήσουμε συγκεκριμένα. Δεν αρκεί ένας ποιμένας, και μάλιστα υψηλά ιστάμενος να φέρει μόνο την Αποστολική διαδοχή, που οπωσδήποτε, ως Ορθόδοξος την φέρει, είναι απόλυτη ανάγκη, μαζί με την αδιάσπαστη συνέχεια της Αρχιερωσύνης, να υφίσταται και ο Αποστολικός τρόπος ζωής όσον αφορά τα δόγματα και το ήθος. Και άνευ αντιλογίας, δεν μπορεί παρά να εφαρμόζει και την Αποστολική τακτική, όταν πρόκειται ο ποιμένας να προφυλάξει το Ορθόδοξο ποίμνιο. Ο ποιμένας που είτε κατ’ ευδοκία, είτε κατ’ οικονομία, το έχει εμπιστευθεί η Εκκλησία το συγκεκριμένο ποίμνιο, καθ’ ότι ο Θεός «ου πάντας χειροτονεί, αλλά διά πάντων ενεργεί» κατά τον ιερό Χρυσόστομο.
Και πλέον συγκεκριμένα, ο ποιμένας, για να προφυλάξει το ποίμνιό του, και να διασφαλίσει την τοπική αλλά και την καθ’ όλου Εκκλησία, είναι ανάγκη, κυρίως στα ζωτικά αυτά θέματα, να λέει τα πράγματα με το όνομά τους.
Συμβαίνει αυτό σήμερα;
Δυστυχώς, πλην ελαχίστων, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι αρκετοί έχουν αλλάξει την Αποστολική τακτική και «ντρέπονται» τους αιρετικούς να τους ονομάζουν με το όνομα αυτό που τους χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Απ. Παύλος, και αντί αυτού, τους χαρακτηρίζουν ως «αδελφούς» σε κοινή πίστη και τις αιρέσεις τους ως «αδελφές Εκκλησίες».
Το καρκίνωμα δηλ. του Οικουμενισμού έχει νεκρώσει τα ευαίσθητα συνειδησιακά κύτταρα της Ορθοδόξου ποιμαντικής συνειδήσεως, με αποτέλεσμα, η «σφενδόνη του πνεύματος» να έχει τεθεί σε αχρηστία, και το μόνο πλέον που ακούγεται είναι ο φάλτσος αυλός της ψευδοποιμαντικής και της πλαδαρής αγαπολογίας.
Οι Πατέρες πάλι της Δ΄Οικ. Συνόδου που τιμούμε, αν κάποιοι του οικουμενιστικού φυράματος θελήσουν να τους δουν μέσα από το πρίσμα της αλλοπρόσαλλης τακτικής τους, δεν μπορούν παρά να χαρακτηριστούν ως φονταμενταλιστές, μισαλλόδοξοι και ακραίοι φανατικοί, αφού δεν διέθεταν την ευελιξία ώστε να δεχτούν μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας την «διαφορετικότητα».
Την διαφορετικότητα δηλ. που οδηγεί, σύμφωνα με τους νέους φωστήρες, από διαφορετικό δρόμο, στον ίδιο σκοπό. Εξ’ ου και οι πρωτάκουστες «δεήσεις», «Ο Θεός να συγχωρήσει τους Αγίους Πατέρες , που μας άφησαν τέτοια σχίσματα και διαιρέσεις!...».
Μετά βεβαιότητος και ο ίδιος ο διάβολος, δεν θα τολμούσε να εκφραστεί κατ’ αυτόν τον απαίσιο και βλάσφημο τρόπο...
Αλλ’ αδελφοί μου, όσοι πιστοί, ας ακούσουμε την προτροπή του Αποστόλου και ας αφήσουμε «τας μωράς ζητήσεις» των ξεπεσμένων οικουμενιστών που ντρέπονται να κηρύξουν την μοναδικότητα και την απολυτότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Ας τους αφήσουμε διότι ο εγωισμός, τους έχει παγιώσει στην πλάνη... Άλλωστε, το φωνάζει το Πνεύμα το Άγιον, διά του Αποστόλου : «Αιρετικόν άνθρωπον , μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού». Και αν ο λόγος αυτός ισχύει γενικώς περί των αιρέσεων και των αιρετικών, πόσο μάλλον ισχύει για την παναίρεση του οικουμενισμού, και τους ξεπεσμένους οπαδούς του...
Ας απομακρυνθούμε από τις κακοδοξίες και έτι άπαξ ας διατρανώσουμε μαζί με τους θεοφόρους Πατέρες μας την Αποστολική μας πίστη, όπως αυτή διαφυλάσσεται εντός του «καθαρότατου Ναού» της Ορθοδοξίας μας.
«Ἡ χάρις μετά πάντων ἡμῶν, Ἀμήν» (Τίτ. Γ΄ 15).

Γιά την Ἱστορία αλλά και την Ὀρθόδοξη Θεολογία μας ,ας δούμε συνοπτικά τα της Δ΄Οικ.Συνόδου.
Ἡ Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος (451)
Ἡ Ἁγία Δ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε στην Χαλκηδόνα το έτος 451,από τις 8 Οκτωβρίου μέχρι 1η Νοεμβρίου. Τή συγκρότησαν 630 θεοφόροι Πατέρες, μεταξύ των οποίων και οι Καισαρείας Θαλάσσιος, Εφέσου Στέφανος, Αγκύρας Ευσέβιος, Σελευκείας Βασίλειος κ.α..
Αυτοκράτορες ήταν οι Άγιοι Μαρκιανός και Πουλχερία.
Πάπας Ρώμης ήταν ο Άγιος Λέων Α΄ τον οποίο αντιπροσώπευαν οι Επίσκοποι Πασχάνιος, Λουκέντιος και Ιουλιανός και οι πρεσβύτεροι Βονιφάτιος και Βασίλειος.
Η Σύνοδος αυτή εξέδωσε όρον Δογματικόν περί της υποστατικής ενώσεως των δύο εν Χριστώ φύσεων. Καταδίκασε την αντίθετη προς την Νεστοριανική, αιρετική διδασκαλία του Ευτυχούς, ο οποίος ήταν πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Κων/πόλεως και δίδασκε ότι ο Χριστός είχε μόνο μία φύση, την Θεία. Η ανθρώπινη φύσις, έλεγε ο Ευτυχής, απορροφήθηκε από την Θεία και επομένως ο Χριστός υπήρξε μόνο Θεός και φαινομενικώς άνθρωπος.
Οι οπαδοί του Ευτυχούς, ονομάστηκαν Μονοφυσίτες.
Μετά την καταδίκη τους από την Σύνοδο, επέμειναν στη φοβερή τους αίρεση και έγιναν αφορμή πολλών ταραχών. Τελικώς αποχωρίστηκαν, όπως ήταν επόμενο, από την Ορθόδοξη Εκκλησία, και υποστηριχθέντες αργότερα από τους Άραβες, αποτέλεσαν δικές τους «Εκκλησίες».Τέτοιες «Εκκλησίες» είναι οι Μονοφυσιτικές των Ιακωβιτών της Συρίας και Παλαιστίνης, των Αρμενίων, των Κοπτών της Αιγύπτου και της Αβησσυνίας.
Η Αγία Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος, καταδίκασε τους αρχιμ. Ευτυχή και τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας των Μονοφυσιτών Διόσκορο. Τέλος εξέδωσε 30 ιερούς κανόνες.

Πηγή http://thriskeftika.blogspot.com/2010/07/blog-post_3856.html

Ρεαλιστική καί ποιητική συγχρόνως ἡ παρατήρηση γιά τόν «γλωσσικό τόπο»

Σχόλιον Ἐριβρεμέτη τοῦ Klision: Μιά ὡραία καί εὔστοχη παρατήρηση, γιά τό θέμα τῶν λειτουργικῶν μεταφράσεων, βρίσκουμε στήν «Χριστιανική Βιβλιογραφία», ἡ ὁποία θεμελιώνεται σέ δήλωση τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

ΓΛΩΣΣΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ

«Ἡ ρωμιοσύνη τῆς Πόλεως, ἡ ὁμογένεια γύρω ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον θὰ συνεχίσει τὴν πορεία της μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων» εἶπε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ συνέχισε: “Μὲ ἐρωτοῦν πολλὲς φορὲς καὶ ἐδῶ καὶ στὸ ἐξωτερικὸ καὶ χθὲς μὲ  ρώτησε αὐτὸ ὁ πρώην Πρωθυπουργὸς τοῦ Καναδᾶ, ποὺ ἐπεσκέφθη τὸ Πατριαρχεῖο μας, ἐὰν σκεπτόμεθα ποτέ, τώρα ἢ ἀργότερα, νὰ μεταφέρουμε τὴν ἕδρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κάπου ἀλλοῦ καὶ τοῦ τὸ ἀπέκλεισα φυσικὰ κατηγορηματικῶς καὶ τοῦ εἶπα ὅτι οὔτε τὸ σκεπτόμεθα, οὔτε τὸ διανοούμεθα, οὔτε περνάει ἀπὸ τὸ νοῦ μας, διότι ἡ κληρονομιὰ τὴν ὁποία ἀντιπροσωπεύουμε ἐδῶ στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸ Κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι τόσο ἀρχαία καὶ τόσο βαριά ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὴν σηκώσουμε καὶ νὰ τὴν μεταφέρουμε κάπου ἀλλοῦ”». (romfea.gr)

Αὐτὰ ἐδήλωσε πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, μεταξὺ ἄλλων ἀφορώντων στὸ μέλλον τῆς Ὁμογενείας  καὶ τοῦ Πατριαρχείου στὴν Πόλι. Ἂν αὐτὰ τὰ λέει ὁ Παναγιώτατος κατηγορηματικῶς γιὰ τὸν γεωγραφικὸ τόπο, τότε ἀντικαθιστώντας δοκιμαστικὰ δύο μόνον λέξεις τῶν δηλώσεών του, μποροῦμε νὰ ἔχουμε μιὰ λίγο διαφορετικὴ ἀλλὰ διαυγεστάτη ἀνάγνωση: «Ἡ ΓΛΩΣΣΙΚΗ κληρονομία, τὴν ὁποία ἀντιπροσωπεύουμε ἐδῶ στὴν Κωνσταντινούπολη, εἶναι τόσο ἀρχαία καὶ τόσο βαριά ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὴν σηκώσουμε καὶ νὰ τὴν μεταφέρουμε κάπου ἀλλοῦ, σὲ ἄλλο γλωσσικὸ τόπο, νὰ τὴν “μεταφράσουμε” δηλαδή σὲ ἄλλη πιὸ κατανοητή γλωσσικὴ μορφὴ τῆς ἑλληνικῆς».

Ἄραγε δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχύει γιὰ τὸν “γλωσσικὸ τόπο”, τὴν εὐλογημένη δηλαδὴ γλῶσσα τῶν Εὐαγγελίων, τὴν βαρυτάτη αὐτὴ κληρονομία τῶν ἑλληνοφώνων Ὀρθοδόξων, ὅ,τι ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν γεωγραφικὴ “πιστότητα” τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως; Ἐκτὸς ἂν αὐτὴ ἡ πατριαρχικὴ ἀντίληψη γιὰ τὴν παραμονὴ τοῦ Πατριαρχείου στὴν ἕδρα του θεωρεῖται σὰν “ἀκατανόητο” πεῖσμα ἢ «φοβικὴ προσκόλληση στὸ ἱερὸ παρελθόν» τὴν ὥρα ποὺ  «τό καινούργιο κοιτάει στά μάτια τό σήμερα καί ὁραματίζεται ἕνα καλύτερο αὔριο»(βλ. σχετ. amen.gr. 02.05.10)

Αὐτὴ ἡ τόσο “συγκινητικὴ” θεότητα τοῦ «καινούργιου» ἴσως δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νὰ μᾶς ἀπασχολήσει προσεχῶς.

π. Ἀθ. Σ. Λ

Πηγή: http://christianvivliografia.wordpress.com

ο Παπα- Ἰσαάκ ὁ Ἁγιορείτης ὁ ἀπό Λιβάνου....(εἰς μνημόσυνον αἰώνιον 16/07/1998)

ο Γέροντας Ισαάκ ο Αθωνίτης

Ἄν καί ποτέ δέν ὑπῆρξε ἕνα εἰδικά ἀραβόφωνο μοναστήρι ἤ σκήτη στό Ἅγιον Ὄρος, ὑπῆρξαν πολλοί ἀραβόφωνοι μοναχοί που ἔχουν πάει στό Ἅγιον Ὄρος γιά νά ἀναζητήσουν τή σωτηρία τους.. Στό δικό μας καιρό , ὁ Ἰσαάκ ὁ Ἀθωνίτης ταξίδεψε ἀπό τόν Λίβανο στό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔγινε μαθητής τοῦ Γέροντος Παισίου

Τό ἄρθρο πού ἀκολουθεῖ, γράφτηκε στην ἀραβική γλώσσα ἀπό τόν ἀδελφό τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Ισαάκ, Αντώνη και σχολιασμένο από τον Εφραίμ (Κυριάκου) Ηγούμενο της Μονής του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο Μπασκίντα και νυν Μητροπολίτη Τριπόλεως του Λιβάνου. Η μετάφραση εδώ, ωστόσο, είναι από τη γαλλική μετάφραση του εγγράφου που δημοσιεύθηκε στην Le Bon Pasteur, το δελτίο του l'Association des Chretiens Orthodoxes d'Antioche et de leurs Amis,. 4, March-June 2006.
Επίσης την ελληνική μετάφραση διόρθωσε ο άλλος αδελφός του Γέροντα Ισαάκ που ζει στην Ελλάδα ο γιατρός Ηλίας Ατάλα.

ο Σεβασμιότατος Εφραίμ (Κυριάκου)της μητρόπολης Τριπόλεως του Λιβάνου

Ο πατέρας Ισαάκ γεννήθηκε από τη Μάρθα και τον Nemer Atallah στις 12 Απριλίου 1937 σε ένα χωριό του Λιβάνου Nabay στην περιοχή τoυ νομού Maten,15 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Βηρυτού και που ανήκει στη Μητρόπολη του Όρους Λιβάνου .. Του δόθηκε το όνομα Fares (Φίλιππος) . Μεγάλωσε σε μια ευσεβή ορθόδοξη οικογένεια και έμαθε από τον πατέρα του{ο οποίος ήταν ψάλτης από 12 ετών στο χωριό του, στην εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ (Ταξιάρχης)}, την αγάπη για τον Χριστό και την πίστη στην παράδοση της Εκκλησίας.

Από τα νεανικά του χρόνια είχε κλίση στην μόνωση και την προσευχή. Συχνά συνέβαινε οι γονείς του να τον χάνουν και τελικά να τον βρίσκουν να προσεύχεται στα μέρη γύρω από το χωριό του, όχι μακριά από το σπίτι που γεννήθηκε . Ήταν διαπίστωση πια ότι ήδη είχε βρει την εγγύτητα προς τον Θεό και την Εκκλησία Του.

περιοχή κοντά στο πατρικό σπίτι του Γέροντα όπου βρίσκονται τα οικογενειακά κτήματα

. Μια μέρα, όταν ήταν ακόμα αρκετά νέος 14 χρονών έφυγε από το σπίτι της οικογένειας του για να πάει στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στο Shwaιρ, κοντινό μοναστήρι που απέχει από το χωριό 5 χιλιόμετρα, αλλά ο πατέρας του έστειλε να πάνε να τον βρουν και να τον φέρουν πίσω.. Εκείνη την εποχή έλεγαν,  ότι δεν ήταν παράδοση των μοναστηριών να δεχθούν το μεγαλύτερο γιο της οικογένειας ως μοναχό, δεδομένου ότι αναλάμβανε την υποστήριξη της οικογένειας.. Ο Fares συμφώνησε και επέστρεψε σπίτι του.

. Έκανε τις αρχικές του σπουδές στο σχολείο του χωριού του, Nabay, στη συνέχεια, εγκατέλειψε το σχολείο για να εργαστεί ως μαθητευόμενος ξυλουργός.. Στο τέλος της μαθητείας του, πήγε για την πρακτική του στη Βηρυτό.
. Εκεί κάθε βράδυ, στο τέλος της εργασίας του, έπαιρνε μαθήματα στη βυζαντινή ψαλμωδία στη Βηρυτού στο σχολείο του Mitri- Al Murr, Πρωτοψάλτη της Εκκλησίας της Αντιόχειας.

. Το καλοκαίρι του 1962, σε ηλικία είκοσι πέντε, πήρε την απόφαση της ζωής του. Σε μια μικρή τσάντα του, ταχτοποίησε προσεκτικά τα ρούχα του και άφησε τη δουλειά του στο Grand Phonecia ξενοδοχείο, το οποίο ήταν το πρότυπο για την πολυτέλεια στη Βηρυτό την εποχή εκείνη, και επέστρεψε στο σπίτι του αφού ζήτησε την παραίτησή του.. Όταν έφτασε στο σπίτι του παρέδωσε στον πατέρα του, για τον οποίο είχε τεράστιο σεβασμό και υπακοή αστείρευτη, τις οικονομίες του σένα βιβλιαρίου, με 3000 λίρες, ποσόν σεβαστό για την εποχή εκείνη λέγοντας «Αυτό το λογαριασμό ταμιευτηρίου έχει ανοιχθεί στο όνομά σας. Θα ήθελα , να τα διανείμεις εξίσου μεταξύ όλων των μελών της οικογένειας. Όσο για μένα, εγώ δεν χρειάζομαι τίποτα γιατί πρόκειται να πάω στο μοναστήρι.

Με θλίψη ο πατέρας του τον ρώτησε, "Τι μπορώ καλύτερο να σου προσφέρουμε σε αυτόν τον κόσμο, έτσι ώστε να μην γίνεις μοναχός;" Ο Fares του απάντησε, "Ακόμα και αν μπορείτε να μου δώσετε όλον αυτόν τον κόσμο ως αντίτιμο, τα μάτια μου δεν έχει καμία αξία ! Η ζωή μου δεν είναι εδώ, αλλά στο μοναστήρι. Ο πατέρα του, προσπάθησε σκληρά να τον αποτρέψει από το να ακολουθήσει το δρόμο του μοναχισμού, τοποθετώντας ως πίεση την φροντίδα για τα άλλα μέλη της οικογένειας, αλλά ήταν μάταιο.

Την ίδια ημέρα, ο Fares πήρε την τσάντα του και κατευθύνθηκε με τον αδερφό του Αντώνη προς την κατεύθυνση της μονής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Bkeftin, στην περιοχή της Κούρας, μια θέση που δεν είχε επισκεφτεί ποτέ. Είχε μόνο διεύθυνση και το όνομα του ηγούμενου της, Αρχιμανδρίτης Yuhanna (Mansour), το νυν Μητροπολίτης Λαοδικείας στη Συρία.

Ο Fares φτάνοντας στο μοναστήρι βγήκε από το ταξί και έπεσε στα γόνατά του, αντικρίζοντας το μοναστήρι και, σηκώνοντας τα χέρια του, απήγγειλε μια προσευχή δική του …. «Ευχαριστώ τον Κύριο για το ότι μου έκανε πραγματικότητα την επιθυμία μου."

Ο Αρχιμανδρίτης Yuhanna τους πήρε στο αρχονταρίκι του μοναστηρίου για να τους υποδεχθεί. Το μοναστήρι ήταν σε μεγάλο βαθμό ερημωμένο , τα περισσότερα από τα δωμάτια του ήταν σε άθλια κατάσταση και σχεδόν ακατοίκητα Ένας μοναχός ζούσε εκεί εκτός από την Ηγούμενο.

Ο ήλιος έδυε, όταν ο αδελφός του Γέροντα Ισαάκ, Αντώνης, επέστρεψε, αφήνοντας το μεγαλύτερο αδελφό του στο μοναστήρι.. Στο σπίτι η οικογένεια, με αγωνία τα νέα για τον Fares. Ο πατέρας του μίλησε πρώτος, λέγοντας «Λοιπόν, πού ακριβώς πήγε;" "Για το μοναστήρι της Bkeftin στη Κούρα," αποκρίθηκε, «αλλά σας διαβεβαιώνω αμέσως ότι, δεδομένης της κατάστασης στη μονής, και δεδομένου ότι ο Fares εργάστηκε τα τελευταία χρόνια στο υπερπολυτελές Phonecia Hotel στη Βηρυτό, δεν θα μπορέσει να μείνει εκεί πάνω από δύο ή τρεις ημέρες προτού να τον δείτε να επιστρέφει στο σπίτι» Ο πατέρας του κοίταξε τον αδελφό του Fares, Αντώνη στα μάτια και είπε: «Δεν έχει σημασία τις δυσκολίες που θα συναντήσει, αλλά να ξέρετε ότι ο αδελφός σας δεν θα επιστρέψει ξανά πίσω ."

Η ζωντάνια του πνεύματος του και ο ζήλος που έδειξε ο Fares στις σπουδές του σίγουρα ενθάρρυναν τον Ηγούμενο Yuhanna να του επιτρέψει να επεκτείνει τις σπουδές του, το οποίο και έγινε με την εγγραφή του στο σχολείο που ανήκει στην Πατριαρχική Μονή της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Μπαλαμάντ στην περιφέρεια της Κούρας, στον Βόρειο Λίβανο. Έτσι ο Fares βρέθηκε, υπό την αιγίδα του Ιγνατίου (Hazim, το σημερινό Πατριάρχη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αντιοχείας ), που ήταν εκείνη τη στιγμή επίσκοπος της Λαοδικείας στη Συρία και έμενε στο μοναστήρι του Μπαλαμάντ .

Χειροτονηθεί διάκονος με το όνομα Φίλιππος στο μοναστήρι αφιερωμένο στον Άγιο Ιάκωβο τον Πέρση στο Dedde της Κούρας το 1963, δια της τοποθέτησης των χεριών του Ηλία (Kourban), Μητροπολίτη της Επισκοπής της Τρίπολης και του Μητροπολίτη της Κούρας, υπό τους οποίους ήταν το μοναστήρι του Bkeftin στην οποία είχε υποταχθεί.. Ήταν αξιοσημείωτη καθ 'όλη την περίοδο της εκεί παραμονής του η προσήλωση του στη προσευχή, την άσκηση και στο ότι έκανε με ειρήνη και με πολύ ζήλο ότι του είχε ανατεθεί να κάνει, και για την υπακοή του στους προϊσταμένους του.

Η Θεία Πρόνοια, ως συνήθως, χρησιμοποιώντας τις τοπικές συνθήκες τον ανάγκασε να φύγει από το σχολείο του Balamand για την Πάτμο στην Ελλάδα το 1968, όπου έλαβε το δίπλωμα του Λυκείου.

Ο Γέροντας τότε εξεδήλωσε την επιθυμία του να εμβαθύνει τις γνώσεις του στη Θεολογία με το να γίνει φοιτητής στη Σχολή Θεολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης ,όπου απεφοίτησε με άριστα και όπου υπηρέτησε ως διάκονος στον καθεδρικό ναό του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου της πόλης.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτός ήταν γνωστός για τη πολύ όμορφη φωνή, η οποία προσέλκυε πολλούς από τους πιστούς να ακούσουν την ψαλτική της αντιοχειανής παράδοσης και να απολαύσουν την Θεία Λειτουργία στα αραβικά και στα ελληνικά.

Αλλά το πιο σημαντικό γεγονός για τον ίδιο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν ότι ήρθε σε ουσιαστική επαφή με το Άγιο Όρος, καθώς και με τη μοναστική ζωή που καλλιεργήθηκε στο Περιβόλι της Παναγίας. Εκεί συγκεκριμένα γνώρισε Αυτόν που θα γινόταν ο πνευματικός πατέρας του, τον Γέροντας Παίσιο (+ 12 Ιουλίου του 1994).

Με την επιστροφή του στο Λίβανο, χειροτονήθηκε ιερέας στον Πατριαρχικό Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μπαλαμάντ δια της επιθέσεως των χειρών του μακαριστού πατριάρχου Ηλία IV (Μουαουάντ), με το όνομα Φίλιππο Στη συνέχεια έζησε στην περίοδο από το 1973 και το 1975 στο μικρό μοναστήρι αφιερωμένο στη μνήμη του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου , μετόχι της Ιεράς Μονής της Θεοτόκου στο Χαματούρας, στην περιοχή της Zgharta στο Βόρειο Λίβανο, ένα Μετόχι της Ιεράς Αρχιεπισκοπής του Όρους Λιβάνου στην επικράτεια της Αρχιεπισκοπής της Τρίπολης και της Κούρας.

Ο πατέρας Φίλιππος πήρε την τοποθέτηση του στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου με πολύ ενθουσιασμό. Έβαλε τον εαυτό του να εργαστεί αμέσως στην αποκατάσταση της εκκλησίας του μοναστηριού και των κελιών των μοναχών που περιέβαλαν τη μονή . Επίσης, νοιαζόταν για τη παραμελημένη περιοχή του μοναστηριού, με την εκ νέου φύτευση ελαιόδεντρων και αμπελιών. Η προσωπικότητα του Πατέρα Φίλιππου και το έργο που έκανε άρχισαν να αποδίδουν καρπούς και το μοναστήρι λίγο λίγο έγινε γνωστό μέρος της πνευματικής ανανέωσης που προσέλκυσε όλο και περισσότερες ψυχές στον Κύριο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Πατέρας Φίλιππος υπηρέτησε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο εν λόγω μοναστήρι και την ενορία αφιερωμένη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ στο χωριό κοντά στο Ras Kifa.

το ασκητήριο του Γέροντα με θέα τον Άθωνα..

Όμως , κάτω από την πίεση του πολέμου στο Λίβανο, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το μοναστήρι του, που βρίσκεται όπως απαιτεί η παράδοση σε μια βουνοκορφή, η οποία είχε γίνει μια στο πόλεμο μια πολύτιμη στρατιωτική θέση, και να αναζητήσει καταφύγιο ακόμη μια φορά στη Θεσσαλονίκη , αφού είχε λάβει το βαθμό του Αρχιμανδρίτη το 1976.. Άσκησε την ιεροσύνης του στην ίδια την πόλη, στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας και είχε αναλάβει την ευθύνη των φοιτητών θεολογίας που είχαν μεταφερθεί από την Πατριαρχική Μονή της Κοίμησης της Θεοτόκου Μπαλαμάντ που έκλισε λόγω πολέμου στη Θεολογική σχολή της Θεσσαλονίκης με την αμέριστη βοήθεια για τη μεταφορά τους, από το μητροπολίτη Παντελεήμων Ροδόπουλο, καθηγητή στην εν λόγω θεολογικη σχολή.

Το 1978, έλαβε την άδεια από το Σεβασμιότατο George (Χόντρ) του Όρους του Λιβάνου, μετά τον οποίο εξακολουθούσε να εξαρτάται, να ενταχθεί στην μοναστική κοινότητα του Αγίου Όρους.. Κινήθηκε προς τη Μονή Σταυρονικήτα και έλαβε το όνομα του Αγίου Ισαάκ του Σύρου που τον ευλαβούταν πολύ . Τώρα πια μπορούσε ως εκ τούτου να παρακολουθεί στενότερα τις διδασκαλίες του πνευματικού του πατέρα, του Γέροντα Παισίου, που ζούσε τότε σε ερημητήριο αφιερωμένο στο Τίμιο Σταυρό και που δεν απέχει πολύ από το μοναστήρι του Σταυρονικήτα .

η είσοδος του ασκητηρίου του Γέροντα στη Καψάλα..

Λέγεται ότι ένα αξιοσέβαστος μοναχός του Αγίου Όρους είπε προς αυτόν, "Έχετε έρθει εδώ από μια χώρα που έχει τόσους πολλούς Αγίους όπως τον ενάρετο Άγιο Ισαάκ τον Σύρο, προκειμένου να μάθετε τη μοναστική ζωή;.
Ο πατήρ Ισαάκ απάντησε, "Ναι, η εμπειρία των Αγίων Πατέρων μας έχει διαφυλαχτεί εδώ σε μεγάλο βαθμό στο Αγιον Ορος και έχω έρθει για ενισχυθώ σε αυτόν τον Άγιο τόπο."

Ένα χρόνο μετά την άφιξή του στο μοναστήρι του Σταυρονικήτα, αναχώρησε στο νέο καταφύγιο του, το ασκητήριο της Ανάστασης του Κυρίου που ο ίδιος ανακαίνισε στην περιοχή της Καψάλας, που δεν απέχει πολύ από τις Καρυές, την πρωτεύουσα του Αγίου Όρους. Έζησε εκεί μόνος για τέσσερα χρόνια, μια ζωή πολύ σκληρής άσκησης και έντονου πνευματικού αγώνα. Ήρθε αντιμέτωπος με πολλούς πειρασμούς και δοκιμασίες που προσπάθησαν να τον κάνουν να αφήσει τη ασκητική μόνωση του, ώσπου μια μέρα, όταν, συγκλονισμένος από τις σκέψεις του, τη κούραση του, και τις δυσκολίες του, ανακάλυψε ένα μικρό τάφο, ενώ περπατούσε σε κάποιο σημείο του κελιού του Στάθηκε μπροστά του και προσευχήθηκε θερμά, αφήνοντας τον εαυτό του στους κόλπους της μνήμης του θανάτου. Στη συνέχεια, είπε με μια αποφασιστική φωνή, «Εδώ μπορώ να πεθάνω»

ο τάφος του Γέροντα...

Από εκείνη τη στιγμή, οι σκέψεις που τον βασάνιζαν εντελώς εξαφανίστηκαν. Αυτή η μνήμη του θανάτου δεν τον άφησε ποτέ , και σύμφωνα με τη μοναστική παράδοση, έσκαψε έναν τάφο του δικού του μεγέθους του, με τα χέρια του, μέσα στον κήπο στο ασκητήριο του. Η μνήμη αυτή η τόσο καθοριστική δεν τον άφηνε κάθε μέρα μέχρι που το σώμα του αναπαύτηκε εκεί την Πέμπτη 16 Ιουλίου 1998.

Παρέμεινε στο Άγιον Όρος από το 1978 μέχρι το 1998, το έτος ανάπαυση του, και ήταν γνωστός για ασκητισμό του και την πνευματική αγωνιστικότητα του . Έγινε, με τη χάρη του Θεού, ένας διάσημος πνευματικός πατέρας στο Άγιον Όρος και στην Ελλάδα, και ένθερμος υποστηρικτής της επιμελούς πρακτικής του μυστηρίου της Εξομολογήσεως. Ήταν γνωστό ότι είχε αποκτήσει τη φήμη του αρίστου, έμπειρου και θεόπνευστου Πνευματικού, κάτι που λίγοι έχουν στο Αγιον Όρος.

.Στη διάρκεια της ζωής του, έγινε επίσης μια ζωντανή γέφυρα μεταξύ της Εκκλησίας της Αντιοχείας και του Αγίου Όρους. Συχνά είπε, "εκπροσωπώ την Αντιόχεια στο Άγιο Όρος», και ήταν περήφανος για αυτό. Πολλοί χριστιανοί του Λιβάνου, αλλά και αραβόφωνοι χριστιανοί των Πατριαρχείων Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας, καθώς και άλλοι που ήρθαν από το Νέο Κόσμο ερχόντουσαν να λάβουν την ευλογία του και να ζητήσουν τη συμβουλή του.

Έκανε επίσης μια σειρά από σύντομα ταξίδια στη χώρα καταγωγής του, το Λίβανο, καθώς και τη Συρία, την Ιορδανία και την Αίγυπτο. Χάρη δε σε Εκείνον έχουν δημιουργηθεί στο Λίβανο τέσσερα μοναστήρια τρία ανδρικά και ένα γυναικείο, πολύ πνευματικά και αποτελούν πια φάρους για την πνευματική αναγέννηση του Λιβάνου.

Επίσης είναι γνωστή η βοήθεια που πρόσφερε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας όπως στη Λέσβο όπου εξομολογούσε επί δεκαετία περίπου συμβάλλοντας καθοριστικά στην αναβίωση της αυθεντικής πνευματικότητας της Λέσβου....θα επανέλθουμε εν καιρώ στην ευλογία αυτή

Ας μας ακολουθούν οι προσευχές του στην δύσκολη εποχή αυτή που ζούμε…
Ἀμήν ..γένοιτο…! 

 μετάφραση από τα γαλλικά: Ahdoni

ΠΗΓΗ: «ΑΗΔΟΝΙ»

Ἡ κριτική «τσούζει»

Σχόλιον Ἐριβρεμέτη τοῦ klision: Εἶναι πραγματικά ἐντυπωσιακὴ ἡ ἀντίληψη ὁρισμένων. Πρῶτα οἱ διάφοροι «θεολογικοὶ κόσμοι» θὰ ἕχουν τὸ ἀπαράγραπτο, ἀναλλοίωτο, ἀδιαμφισβήτητο, ἀνέγγιχτο, μεγαλειῶδες καί ὑπερκόσμιο δικαίωμα νά ἀραδιάζουν «συνάφειες» καί «μεταφράσεις» καί «ξαναδιαβάσματα τοῦ Εὐαγγελίου» καί ἄλλους τέτοιους πειραματισμούς καὶ φτιασιδωμένα «ἀνοίγματα» καί μετά θὰ “πέφτουν οἱ ἀσφάλειες”, θὰ “κλείνει τὸ ἠλεκτρικὸ κύκλωμα” καὶ δὲν θὰ μπορεῖ κανένας νὰ ἐκφράσει καμία γνώμη, καμία ἀντίρρηση, καμία ἔνσταση, διότι κάποιοι «ἐργολάβοι» θὰ τοὺς χαρακτηρίσουν «ἐπικίνδυνους ἱεροεξεταστές» καὶ θὰ τοὺς θεωροῦν «ἐκκλησιαστικοὺς τρομοκράτες». Κάπου παραπέμπει αὐτὴ ἡ μονολιθικὴ ἀντίληψη. Πάντως εἶναι ἀνεμενόμενο, ἐπειδή ὅταν λείψει ἡ ντροπή καί ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ὅλα ἐπιτρέπονται. Ἀκόμα καί ἡ ...θεολογία τῆς «ἐλεύθερης σκέψης».

Διαβάστε παρακάτω καί θά καταλάβετε. 

(Ἐννοεῖται πὼς τὸ σχόλιο δὲν ἐνθαρρύνει τὶς ἀκραῖες ἀντιεκκλησιαστικὲς δράσεις μερικῶν θερμόαιμων).

«Mε πρόσφατα άρθρα μας είχαμε εντοπίσει το πρόβλημα: Η εκκλησιαστική ζωή στην Ελλάδα εισέρχεται σε μια νέα, επικίνδυνη φάση, κατά την οποία κάθε πρωί ένας μητροπολίτης ή ένας "πιστός" θα ξυπνάει και θα ζητάει την καθαίρεση ενός μητροπολίτη ή τον αφορισμό όποιου αυτός νομίζει ότι είναι αιρετικός! Έτσι, ο υπεύθυνος της γνωστής εφημερίδας Ορθόδοξος Τύπος Γ. Ζερβός, στο φύλλο που κυκλοφορεί, δεν διστάζει να ζητήσει την παραπομπή σε Συνοδικό Δικαστήριο με το αίτημα της καθαιρέσεως (!) του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, για τα όσα ειπώθηκαν σε επιστημονικό επίπεδο από τους εισηγητές του πρόσφατου συνεδρίου που διοργάνωσε η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος. Η Σύνοδος θα πρέπει να εξετάσει σοβαρά την κατάσταση και να πάρει κάποια μέτρα γιατί αλλιώς το φαινόμενο θα διογκωθεί!
Ο Θεολογικός κόσμος θα πρέπει να καταγγείλει αυτές τις πρακτικές και να απομονώσει όσους τις υιοθετούν.
Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος δεν έχει ανάγκη της δικής μας στήριξης. Εμείς όμως οι θεολόγοι, και όσοι άλλοι, που πιστεύουμε σε προσπάθειες σημαντικές και σημερινές όπως η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών του Βόλου, θα πρέπει να πάρουμε σαφή θέση απέναντι σ' αυτά τα νοσηρά ιεροεξεταστικά φαινόμενα. Δεν υπάρχει καιρός! Τώρα χρειάζεται να αφήσουμε κατά μέρος τις ... δεύτερες σκέψεις και να δράσουμε υπέρ της ελεύθερης σκέψης και της ορθόδοξης θεολογίας που δεν απορρίπτει ελαφρά τη καρδία τους πάντες, κάτι που ο πολύς κόσμος, δυστυχώς, αντιλαμβάνεται ως Εκκλησία σήμερα.» (amen.gr)