Τό ὄμορφο ζωγραφιστό αὐγό!

«Μια στιγμή του Πάσχα», αλλάζει τη ζωή ενός  φονιά.

Ο Θωμάς Ρυζκώφ, ένας θηριώδης φονιάς πού είχε γίνει το φόβητρο μιας ολόκληρης κοινωνίας, όταν μέσα στην απόγνωση και φοβερή κόλαση που βίωνε σήκωσε το φονικό του όπλο να σκοτώσει ένα εξάχρονο παιδί, τον Μικαέλ, αφοπλίστηκε από την καλωσύνη και την αθωότητα του μικρού αυτού παιδιού. «Ξύπνησα -διηγείται στην τρομαγμένη μητέρα του ο μικρός Μικαέλ- κι όπως τον είδα να σηκώνει το “κιστέν” (ένα φοβερό όπλο των ρώσων χωρικών), εγώ πήρα από το προσκέφαλό μου το όμορφο αυγό που χθες το βράδυ τόση ώρα ζωγράφιζα και του το έδωκα με αγάπη και με χαμόγελο του είπα: “Μπάρμπα, ΚΡΙΣΤΟΣ ΒΟΣΚΡΕΣ ( = Χριστός Ανέστη)”! Αυτός με κοίταξε ώρα πολλή στα μάτια και σιγά σιγά άρχισε να κατεβάζει το χέρι του με το όπλο… Το κοιτούσε ώρα πολλή σαν μαγνητισμένος και ύστερα, σαν κάτι να του έκαψε το χέρι, το αφήκε επάνω στο κρεβατάκι μου! Ύστερα άπλωσε το χέρι του που ήταν γεμάτο από αίματα και πήρε το αυγό μου! Το κοίταξε περίεργα ώρα πολλή και ύστερα σήκωσε σε μένα τα μάτια του. Άλλαξε όψη, μου χαμογέλασε και μου είπε: “Βοΐστινο Βοσκρές” (Αληθώς Ανέστη). Είδα τότε στα μάτια του, συνέχισε ο μικρός Μικαέλ, να γυαλίζουν δυό δάκρυα!!!» Αργότερα τον βρίσκουν στην Εκκλησία του Τοβόλσκυ, ενώ ο κόσμος μαζευόταν για την πασχαλιάτικη Λειτουργία. Κοίταζε κατάματα τον Εσταυρωμένο γλυκύτατο Χριστό της Ωραίας Πύλης ψιθυρίζοντας αδιάκοπα: «Κριστός Βοσκρές! Κριστός Βοσκρές»! «Αυτός ήταν ο απαίσιος κακούργος και δολοφόνος που ήταν αρκετή ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, εκεί κοντά στο κρεβατάκι του αγγελόμορφου Μικαέλ, για να αναγεννηθεί θαυματουργικά, όπως τόσοι και τόσοι έχουν ξαναγεννηθεί τέτοια ήμερα φωτισμένοι από το Φως το Θείο της Αναστάσεως». Σεβάσμιος Ρώσος Ιεράρχης που τον γνώρισε αργότερα αποφάνθηκε: «Ο Θωμάς νεκρός ήταν και ανέζησε». Η θεία Πρόνοια τα έφερε έτσι, ώστε αφέθηκε ελεύθερος λόγω γενικής αμνηστίας που παρεχώρησε ο τσάρος Νικόλαος ο Α’. Κατόπιν, ο Θωμάς έδειξε αξιοζήλευτη μετάνοια. Βγαίνοντας από τη φυλακή υποκλίνεται προς όλους και με το «Κριστός Βο­σκρές» τους αποχαιρετά. Από τρομερός κακούργος και ληστής είχε γίνει ηρεμότερος και από το πιο άκακο παιδάκι. Όταν μάλιστα ενέσκηψε στην περιοχή τρομερή επιδημία χολέρας και όλοι απέφευγαν κατατρομαγμένοι τους άρρωστους λόγω του κινδύνου μεταδόσεως της αρρώστιας, ο Θωμάς αψηφώντας τον κίνδυνο βρισκόταν στο κεφάλι των ετοιμοθάνατων, προσπαθώντας με κάθε μέσο να απαλύνει τον πόνο τους. Κατόπιν τον βρίσκουμε να εξομολογείται σε Μοναστήρι δεικνύοντας θαυμαστή και φλογερή μετάνοια και να κοινωνεί των Άχραντων Μυστηρίων. Έπειτα εξαφανίζεται στο δάσος, όπου ζει ασκητικά την υπόλοιπη ζωή. Στα τελευταία του, ανοίγουν οι πύλες του ουρανού και άγγελοι υποδέχονται τη ψυχή του.

(Πρεσβυτέρου Σταύρου Τρικαλιώτη, «Τα Ένδεκα Εωθινά Ευαγγέλια», Εκδ, Τήνος σ. 36)

Πηγή:http://vatopaidi.wordpress.com/