Η γλώσσα φορέας πολιτισμού Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Όλοι οι γλωσσολόγοι και άλλοι επιστήμονες, αλλά και όσοι ασχολούνται με τα θέματα της γλώσσας και τις παραδόσεις ενός λαού υποστηρίζουν ότι η γλώσσα είναι παράγων και φορέας πολιτισμού. Με την γλώσσα εκφράζονται τα νοήματα και οι σκέψεις των ανθρώπων, περιγράφονται και αναλύονται έννοιες και καταστάσεις, με την γλώσσα επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους, με την γλώσσα μεταφέρεται ένας ολόκληρος πολιτισμός στις επόμενες γενιές. Γι’ αυτό και δίδουμε μεγάλη σημασία στην γλώσσα, ως παράγοντα και φορέα πολιτισμού. Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης σε συνέντευξή του στο περιοδικό “Τόλμη” έλεγε ότι “τό μέλλον της γλώσσας ενός λαού είναι ίδιο με το μέλλον του ίδιου του λαού”.

Αυτά τα γράφω με αφορμή ένα βιβλίο που διάβασα τελευταία γραμμένο από τον Andrew Robinson με τίτλο “Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την Γραμμική Β” και αναφέρεται στον Μάϊκλ Βέντρις που “έσπασε” τον κώδικα της Γραμμικής γραφής Β και απέδειξε ότι πρόκειται για ελληνική γραφή, παρά τις μέχρι τότε επικρατούσες επιστημονικές απόψεις.

Ο όρος “Γραμμική γραφή κλάσεως Β” δόθηκε από τον αρχαιολόγο Έβανς που ανακάλυψε το ανάκτορο του Μίνωα στην Κνωσσό, όπου βρήκε πολλές επιγραφές με γλώσσα που θεωρείται η αρχαιότερη γραφή της Ευρώπης. Πρόκειται για μια γραφή “μέ πρωτόγονους χαρακτήρες, χαραγμένους πάνω σε πήλινες πινακίδες, οι οποίες άρχισαν να έρχονται στο φως πολύ σύντομα αφότου άρχισε τις ανασκαφές”. Η Γραμμική γραφή κλάσεως Β χρονολογείται μεταξύ των ετών 1250 έως 1450 π.Χ.

Εκτός από την Γραμμική Β βρέθηκε και άλλη γραφή γραμμένη πάνω σε πινακίδες που χρονολογείται μεταξύ των ετών 1450-1750 π.Χ., την οποία ο Έβανς ονόμασε Γραμμική γραφή κλάσεως Α΄.

Πέρα από τις δύο αυτές γραφές βρέθηκε και μια άλλη τρίτη εικονογραφική γραφή “μέ τις τρισδιάστατες εικόνες” που ο Έβανς ονόμασε “ιερογλυφική” και εντάσσεται στα χρονικά πλαίσια 1750 –2000 π.Χ.

Η Γραμμική Β για την οποία γίνεται εδώ λόγος, γιατί αυτή η γραφή σήμερα διαβάζεται, ενώ οι άλλες (Γραμμική γραφή Α και ιερογλυφική) δεν διαβάζονται ακόμη, ονομάστηκε έτσι, γιατί τα σύμβολα “αποτελούνται από γραμμές χαραγμένες πάνω σε μια επιφάνεια”. Η γραφή αυτή ήταν συλλαβική, και κάθε σύμβολο εκφράζει μια συλλαβή.

Ο Έβανς πίστευε ότι η Γραμμική Β δεν ήταν ελληνική, γι’ αυτό και την ονόμασε “μινωϊκή”. Μάλιστα πίστευε τότε ότι ο μινωϊκός πολιτισμός ήταν αρχαιότερος από τον μυκηναϊκό πολιτισμό και γι’ αυτό η μινωϊκή γλώσσα είναι γλώσσα προελληνική.

Οι αρχαιολογικές ανασκαφές και αναλύσεις σε ευρεθέντα αντικείμενα που έγιναν από άλλους αρχαιολόγους κατέδειξαν ότι πινακίδες με την Γραμμική Β βρέθηκαν, εκτός από την Κρήτη, και στην αρχαία Πύλο της Πελοποννήσου –στό ανάκτορο του Νέστορα– καθώς επίσης και στις Μυκήνες. Αυτό δείχνει την ενότητα των πολιτισμών, αλλά βέβαια δεν μπορούσε κανείς να τις διαβάση. Γίνονταν πολλές απόπειρες από πολλούς επιστήμονες, όπως τον Μπέννετ, τον Μάιρς, την Κόμπερ και όλοι θεωρούσαν ότι η Γραμμική Β δεν ήταν ελληνική, αλλά κατά πάσαν πιθανότητα ετρουσκική.

Ύστερα από διεργασίες πολλών ερευνητών ο ευφυής Άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις, με δικές του προσωπικές εργασίες, αξιοποιώντας εν πολλοίς και τις προηγούμενες μελέτες ειδικών ερευνητών, το έτος 1952 κατόρθωσε να “σπάση” τον κώδικα της Γραμμικής Β και να την διαβάση. Μελέτησε την συχνότητα της εμφανίσεως των φωνηέντων, την συλλαβική ορθογραφία, τις κλητικές καταλήξεις κλπ. Και βεβαίως απέδειξε, αναιρώντας και τις δικές του προηγούμενες αντίθετες απόψεις, ότι η Γραμμική Β που εμφανίζεται στην Κνωσσό, την Πύλο και τις Μυκήνες, δηλαδή την Κρήτη και την Ηπειρωτική Ελλάδα, είναι ελληνική γραφή και κατ’ επέκταση παραπέμπει και εκφράζει έναν ενιαίο πολιτισμό. Πρόκειται για μια ελληνική γλώσσα που είναι χίλια χρόνια αρχαιότερη του Πλάτωνα. Και αυτό το διεπίστωσε συγκρίνοντας την αποκρυπτογραφημένη Γραμμική Β με λέξεις ομηρικές και παρατηρώντας την σχέση που υπάρχει μεταξύ αυτής της Γραμμικής Β με τις ομηρικές λέξεις τοπωνυμίων και εκφράσεων.

Παράλληλα με τις ανακαλύψεις του Βέντρις συνεχίζονταν οι ανασκαφές. Έτσι ο Αμερικανός αρχαιολόγος Μπλέγκεν έκανε ανασκαφές στο “ανάκτορο του Νέστορος” στην Πύλο και ο Άγγλος αρχαιολόγος Γουέις συνέχισε τις ανασκαφές στις Μυκήνες. Το αποτέλεσμα των ανασκαφών έφερε στην επιφάνεια τετρακόσιες νέες πινακίδες στην Πύλο και σαράντα στις Μυκήνες που ήταν γραμμένες με την Γραμμική Β.

Τελικά ο Βέντρις θα δηλώση σε εκπομπή στο BBC την 1 Ιουλίου 1952: “Για πολύ καιρό πίστευα κι εγώ ότι τα ετρουσκικά θα μπορούσαν να μας παράσχουν τις ενδείξεις που ψάχναμε, όμως κατά την διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι πινακίδες της Κνωσσού και της Πύλου πρέπει, τελικά, να είναι γραμμένες στην ελληνική –μιά δύσκολη και αρχαϊκή ελληνική, δεδομένου ότι είναι πεντακόσια χρόνια αρχαιότερη απο τον Όμηρο και γραμμένη με ένα μάλλον συντομογραφικό τρόπο, αλλά πάντως ελληνική”.

Ακόμη στην ίδια εκπομπή υποστήριξε την άποψη ότι στο εξής δεν πρέπει να λέγεται ότι η γλώσσα των πινακίδων που βρέθηκαν στην Κνωσσό και την Πύλο και χαρακτηρίζεται ως Γραμμική Β είναι “μινωϊκή” γραφή, αλλά να χαρακτηρίζεραι ως “μυκηναϊκή ελληνική” γραφή και επομένως αυτή η γραφή δεν ήταν γλώσσα των Μινωιτών του Έβανς, αλλά του πολιτισμού της Ηπειρωτικής Ελλάδος που είχε κέντρο τις Μυκήνες και στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν πολιτισμό που προηγήθηκε του πολιτισμού των κλασσικών Ελλήνων.

Ο Βέντρις συνεργάσθηκε με τον εγκρατή φιλόλογο Τσάντγκουικ και οι δύο μαζί συνέγραψαν και κυκλοφόρησαν το σχετικό βιβλίο με τίτλο “Έγγραφα σε Μυκηναϊκά Ελληνικά”, το οποίο αποτελείται “από πέντε εισαγωγικά κεφάλαια για την ίδια την αποκρυπτογράφηση και για το τί αποκαλύφθηκε σχετικά με το μυκηναϊκό σύστημα γραφής, την γλώσσα, τα κύρια ονόματα και την κοινωνία, ακολουθούμενα από την λεπτομερή ερμηνεία τριακοσίων πινακίδων Γραμμικής Β , ομαδοποιημένων σε κεφάλαια "όπως ζώα και αγροτικά προϊόντα" και "υφάσματα, αγγεία και έπιπλα" και από ένα εκτεταμένο λεξιλόγιο μυκηναϊκών λέξεων”.

Ο Βέντρις απέκτησε μεγάλη δόξα από την ανακάλυψη αυτή, αλλά δυστυχώς σε ηλικία μόλις 34 ετών σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα τα μεσάνυκτα της 5ης Σεπτεμβρίου του έτους 1956. Επαινέθηκε από πολλούς εγκρατείς φιλολόγους, ακόμη και όσο ζούσε, που τον γνώρισαν ως έναν άνθρωπο με καλή διάθεση, που διακρινόταν για την τελειομανία του, την ιδιοφυΐα του, αλλά και για την μετριοφροσύνη και την σεμνότητά του.

Διάβασα με ενδιαφέρον το βιβλίο αυτό και είδα όλη την ιστορία πώς κατέληξε ο Βέντρις να “σπάση” τον κώδικα της Γραμμικής Β, τα στάδια τα οποία πέρασαν οι προ αυτού επιστήμονες, αλλά και ο ίδιος, καθώς και την αντιστοιχία των συμβόλων της Γραμμικής Β με την γλώσσα του Ομήρου, και γενικά με την μεταγενέστερη ελληνική γλώσσα. Και με όλα αυτά φαίνεται η κοινή ελληνική παράδοση και ο κοινός ελληνικός πολιτισμός. Και βέβαια η Γραμμική Β είναι η αρχαιότερη γραφή στην Ευρώπη.

Τα όσα ανέφερα προηγουμένως έχουν μεγάλη αξία για δύο βασικούς λόγους.

Ο ένας διότι δείχνουν την διαχρονική παρουσία της ελληνικής γλώσσης, τεσσάρων χιλιάδων ετών, με τις διάφορες γραφές της. Με τις ανακαλύψεις του Βέντρις παρατηρούμε ότι η γραπτή ελληνική γλώσσα ανάγεται –μέ τις έως τώρα ανακαλύψεις, μας περιμένουν όμως και άλλες εκπλήξεις– έως το 1500 π.Χ. και βεβαίως υπάρχει ακόμη και η παράδοση –πού δεν έχει ακόμη διαβαστή- που φθάνει έως το 2000 π.Χ. Είναι σημαντικό να σκεπτόμαστε ότι η Γραμμική Β της οποίας πινακίδες βρέθηκαν στην Κνωσσό της Κρήτης, και την ηπειρωτική Ελλάδα, ήτοι τις Μυκήνες και την Πύλο, μαζί με την Γραμμική γραφή Α΄ και την ιερογλυφική, δείχνουν την έντονη παρουσία του ελληνισμού σε όλες τις περιόδους του ιστορικού βίου.

Ο δεύτερος είναι ότι η γλώσσα δεν είναι απλώς μια μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, αλλά κυρίως και προ παντός είναι φορέας πολιτισμού. Όπως με τις ανασκαφές βρίσκουμε τα στοιχεία του πολιτισμού του παρελθόντος, έτσι και με την γλώσσα, και μάλιστα πολύ περισσότερο με αυτήν, μπορούμε να δούμε τον πολιτισμό και τον τρόπο ζωής των κοινωνιών της εποχής εκείνης. Απώλεια μιας γλώσσας ή μιας γραφής της συνίσταται στην απώλεια ενός πολιτισμού.

Και αυτό, βέβαια, δείχνει το πώς πρέπει να σεβόμαστε την γλώσσα, να μη την υπονομεύουμε, αλλά και να την ενισχύουμε ποικιλοτρόπως. Και αυτό λέγεται για την σημερινή εποχή, στην οποία παρατηρείται μια λεξιπενία, καθώς το λεξιλόγιο των συγχρόνων Ελλήνων έχει πτωχύνει. Οι άνθρωποι έχουν περιορίσει την γλώσσα που μιλούν σε έναν μικρό αριθμό λέξεων και έτσι με διαφόρους τρόπους η γλώσσα υποβαθμίζεται, αφού μάλιστα τις περισσότερες φορές δέχεται και από ξένες γλωσσικές επιδράσεις.

Γι’ αυτό χρειάζεται να δώσουμε πολύ μεγάλη σημασία στην γλώσσα μας, ως φορέα και παράγοντα πολιτισμού και όχι μόνον δεν πρέπει να την υποβαθμίζουμε, αλλά να βρίσκουμε συνεχώς τρόπους να την αναβαθμίζουμε, ώστε να έχουμε την δυνατότητα να επικοινωνούμε με τον πολιτισμό που καλλιέργησαν οι πρόγονοί μας. Είναι σημαντικό το γεγονός να έχουμε εμείς οι Έλληνες, με την γλώσσα, μια τέτοια διαχρονική παρουσία στα γράμματα και τον πολιτισμό, αλλά να έχουμε και την δυνατότητα να μελετούμε κείμενα που γράφηκαν πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια και τώρα με την αποδικωποίηση της Γραμμικής Β να διαβάζουμε κείμενα τρισήμιση χιλιάδων ετών. Ελπίζουμε δε να “σπάση” και ο κώδικας και της Γραμμικής Α, αφού όπως λέγεται προχώρησαν οι έρευνες, και της ιερογλυφικής, ώστε να δούμε, ακόμη καλύτερα, την διαχρονική αξία της ελληνικής γλώσσης με τις πολλές διαλέκτους της, της ιστορικής ελληνικής συνέχειας και του πολιτισμού.

Η γλωσσική παιδεία, που είναι παράγοντας πολιτισμού, δεν συνίσταται απλώς στην μεταφορά της γλώσσας μας από την αρχαία στην δική μας σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά κυρίως και προ παντός συνίσταται στην ανύψωσή της και την εύρεση του “πνεύματος” που μεταφέρει. Δεν είναι, δηλαδή, θέμα μετάφρασης, αλλά κυρίως θέμα μύησης στον πολιτισμό της και την διατήρηση της ιστορικής της συνέχειας. Άλλωστε αυτό έκανε το λεγόμενο κίνημα του “αττικισμού” του 1ου αιώνα π.Χ., όταν διαπίστωναν ότι φθειρόταν η ελληνική γλώσσα, με την κοινή ελληνιστική διάλεκτό της. Αυτό το βλέπουμε και στην ζωή και το έργο των αγίων Πατέρων μας, με την λατρεία και την δογματική έκφραση, αφού οι Πατέρες προσπαθούσαν να ανεβάζουν την έκφραση της γλώσσης και προσπαθούσαν να ανυψώσουν τους ανθρώπους στο ύψος της γλώσσας και του πολιτισμού, καθώς και στο ύψος της θεολογίας που μεταφέρει η ελληνική γλώσσα. Είναι χαρακτηριστική η έκφραση που συναντούμε σε ένα τροπάριο: “Τω βραχεί ρήματι και πολλή συνέσει θεοπνεύστως απεφθέγξαντο…”.

Όταν μελετούμε κείμενα των αρχαίων διαλέκτων της γλώσσας μας, μας δίδεται η δυνατότητα να αναβαπτίζουμε και την σύγχρονη διάλεκτο πού, εν πολλοίς, έχει ευτελισθή σε μεγάλο βαθμό. Με την διατήρηση δε αυτού του γλωσσικού πλούτου μπορούμε να κρατήσουμε και την γλώσσα της Εκκλησίας, των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων, αφού εκείνοι αγωνίσθηκαν σκληρά για να εκφράσουν τις αποκαλυπτικές εμπειρίες τους με τους όρους της ελληνικής γλώσσης, οπότε και αυτή η έκφραση αποτελεί τώρα τμήμα της παραδόσεως μας.

Τελειώνω με την παρατήρηση του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών και ειδικού Γλωσσολόγου κ. Γεωργίου Μπαμπινιώτη ότι “η Γλώσσα είναι η έκφρασή μας, η πραγματικότητά μας, είναι η ιστορία μας, η ζωή μας με κάποιο τρόπο, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας”. Και θα μπορούσα να προσθέσω ότι είναι η θεολογική και εκκλησιαστική μας ιστορία και ζωή.-



ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2004

αρχική σέλιδα

Πηγή:http://www.parembasis.gr/2004/04_10_01.htm

Αρχαιολατρία και γλώσσα - τού γλωσσολόγου Βασίλειου Μ. Αργυρόπουλου

Η Φοινικική καταγωγή τού Ελληνικού αλφαβήτου // Μυκηναϊκό και Λατινικό αλφάβητο. Οι διαστροφές τών Εθνικιστών

Παρουσίαση του βιβλίου:

Αρχαιολατρία και γλώσσα
τού γλωσσολόγου Βασίλειου Μ. Αργυρόπουλου





Ένα βιβλίο που απαντάει στις σημαντικότερες πλάνες που διαδίδει η Νεοπαγανιστική ημιμάθεια για την Ελληνική Γλώσσα.





Εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος Α. Ε. www.sizacharopoulos.gr

Αθήνα 2009.

ISBN: 978-960-208-770-1.

Δελτίο Τύπου: www.geocities.com/vasargyr/deltio_Typou.doc


Όπως στο κάθε τι, έτσι και στη γλωσσολογία, ο Νεοπαγανισμός βρίθει από αντι-επιστημονικούς και εθνικιστικούς δογματισμούς, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να δείξει ότι δήθεν οι Έλληνες είναι καλύτεροι από τα άλλα έθνη, και πρώτοι σε όλα. Ισχυρισμοί που πείθουν μεν τους αφελείς και εγωϊστές εθνικιστές, αλλά εκτίθενται και διαψεύδονται δημόσια όταν κριθούν από σοβαρούς επιστήμονες της γλωσσολογίας.

Το βιβλίο Αρχαιολατρία και γλώσσα περιλαμβάνει κριτική με γλωσσολογικά επιχειρήματα σε ισχυρισμούς που διατυπώνουν οι λεγόμενοι αρχαιολάτρες σχετικά με διάφορα θέματα γλώσσας. Πρόκειται μεταξύ άλλων για θέματα σχετικά με την ετυμολογία και την ορθογραφία λέξεων, την καταγωγή της Ελληνικής, την προέλευση του ελληνικού αλφαβήτου και την προφορά της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Η εργασία αυτή σε μια πρώτη μορφή έχει δημοσιευθεί στο διαδίκτυο. Στην έντυπη μορφή της εμπλουτίστηκε με νεότερα σημειώματα και απέκτησε διαφορετική δομή.

Ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό του βιβλίου αυτού, είναι ότι μέσω Ιντερνετικών δεσμών, δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να αναζητήσει και να βρει στο Διαδίκτυο, αληθινές συζητήσεις μεταξύ γλωσσολόγων και Νεοπαγανιστών, και να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την άγνοια και την πλάνη των τελευταίων.


Ο Βασίλειος Μ. Αργυρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έλαβε πτυχίο φιλολογίας με ειδίκευση στη γλωσσολογία και μεταπτυχιακό δίπλωμα γλωσσολογίας με ειδίκευση στην εφαρμοσμένη γλωσσολογία. Έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή στη γλωσσολογία και ειδικότερα στη λεξικογραφία. Από το 2004 έως το 2008 συμμετείχε σε ερευνητικό πρόγραμμα της Ακαδημίας Αθηνών. Ενδιαφέρεται κυρίως για τη λεξικογραφία, την ετυμολογία και την ορθογραφία.



Στη συνέχεια παραθέτουμε χαρακτηριστική παρουσίαση του προλόγου του βιβλίου, της εισαγωγής του και των περιεχομένων του:



Πρόλογος:

Το παρόν βιβλίο ανταποκρίνεται στην ανάγκη να σχολιαστούν αρνητικά διάφορα φαινόμενα γλωσσικού ερασιτεχνισμού που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Πιο συγκεκριμένα, σκοπός αυτής της εργασίας είναι να κατακριθεί η αντιεπιστημονική μέθοδος που ακολουθούν σε θέματα ετυμολογίας και ορθογραφίας της Νέας Ελληνικής, καθώς και σε διάφορα άλλα, όσοι βρίσκονται σε έναν ιδεολογικό χώρο που χαρακτηρίζεται από κακώς εννοούμενη αγάπη για την ελληνική γλώσσα και αρχαιότητα, οι «αρχαιολάτρες». Όπως έχει γραφεί γι' αυτούς χαρακτηριστικά από επισκέπτη της ιστοσελίδας μας σε ηλεκτρονικό μήνυμα του[1], «Δεν είναι μόνο ένα είδος. Είναι πολλές ομάδες, συχνά αλληλοσυγκρουόμενες. Πρόκειται για κάποιους μικρούς πυρήνες ημιμαθών ανθρώπων, με ακραία εθνικιστικά κίνητρα και με υπερβάλλον αντισιωνιστικό και αντιχριστιανικό πνεύμα, που έχουν δημιουργήσει γύρω τους ευρύτερες ομάδες αμαθών. Οι περισσότεροι είναι δωδεκαθεϊστές και έχουν βαλθεί να επαναφέρουν το δωδεκάθεο ως θρησκεία της χώρας. Διδάσκουν θρησκεία, φιλοσοφία, εθνολογία, γραμματική, ιστορία και βιολογία, ενώ λένε και ότι οι Έλληνες έχουν βιολογική ανωτερότητα»[2].

Η γλωσσολογική αυτή εργασία δίνει απαντήσεις σε εκπροσώπους συγκεκριμένου ιδεολογικού ρεύματος, που αποκλίνουν από την επιστημονική αλήθεια σε θέματα γλώσσας για ιδεολογικούς λόγους αλλά και από άγνοια των σχετικών διδαγμάτων της επιστήμης. Η αμφισβήτηση με ιδεολογικούς όρους μερικών αρχών της θεωρητικής γλωσσολογίας που επηρεάζουν την ετυμολογία, καθώς και η ιδεολογική αντιμετώπιση της ετυμολογίας και της ορθογραφίας εξετάζονται αναλυτικά στο παρόν βιβλίο.

Για να παραφράσουμε τον Μπουκάλα (2000), μια τυχαία (και κραυγαλέα ανερμάτιστη) άποψη που δημοσιεύεται κάπου «έχει πολύ μεγαλύτερη κοινωνική αποτελεσματικότητα απ' όση δέκα συνέδρια και διακόσιες εισηγήσεις ειδικών». Οι «αρχαιολατρικές» απόψεις για τη γλώσσα διαδίδονται ευρέως, γιατί κολακεύουν όσους δεν έχουν την απαιτούμενη γλωσσολογική ενημέρωση, ώστε να διαπιστώνουν ότι πρόκειται για αντιεπιστημονικά διδάγματα. Και μάλιστα σήμερα πλέον μέσω διαδικτύου είναι πολύ εύκολο να αναπαραχθούν διάφοροι μύθοι για την Ελληνική και να γίνουν γνωστοί σε χιλιάδες επισκέπτες ιστοσελίδων. Ωστόσο, οι ενημερωμένοι γλωσσολογικά φιλόλογοι και οι γλωσσολόγοι καλό θα είναι να δίνουν απαντήσεις σε όσους εκφράζουν αντιεπιστημονικές απόψεις για την ελληνική γλώσσα στα πλαίσια κακώς εννοούμενης φιλοπατρίας, που δεν αποτελεί το άλλοθι για την απόκλιση από την επιστημονική αλήθεια. Το διαδίκτυο βοηθάει ώστε να γίνουν ευρύτερα γνωστές και οι απαντήσεις αυτές, όχι μόνο οι απόψεις των «αρχαιολατρών».

Επίσης, θα πρέπει να διευκρινιστεί το εξής: στην εργασία αυτή θα αποδειχθεί με συγκεκριμένα επιστημονικά στοιχεία ότι η μέθοδος που ακολουθούν οι «αρχαιολάτρες» και οι ομοϊδεάτες τους σε θέματα ετυμολογίας και ορθογραφίας δεν έχει γλωσσολογική βάση. Η κριτική που θα ασκηθεί δεν θα είναι γενικόλογη ούτε θα επικεντρωθεί σε μη γλωσσολογικά θέματα. Ο γράφων δεν έχει ιδεολογικά-πολιτικά ή άλλα κίνητρα. Από ιδεολογικής ή πολιτικής πλευράς δεν διαφωνεί με τους «αρχαιολάτρες» περισσότερο από ό,τι με φορείς άλλων ιδεολογιών.

Τα πρώτα κείμενα της εργασίας αυτής γράφτηκαν μεταξύ του 1998 και 2000, όταν ήμουν μεταπτυχιακός φοιτητής πρώτου κύκλου. Αισθάνθηκα τότε την ανάγκη να σχολιάσω δημόσια και όσο το δυνατόν πιο αναλυτικά ισχυρισμούς που έχουν ιδεολογικό χαρακτήρα και έρχονται σε σύγκρουση με αρχές της επιστήμης την οποία σπούδασα. Σήμερα πλέον ο όγκος της εργασίας έχει αυξηθεί, εφόσον ενσωματώθηκαν σε αυτήν πολλά νεότερα σημειώματα...


Εισαγωγή

Η εργασία αυτή χωρίζεται σε πέντε μέρη, από τα οποία τα δύο πρώτα είναι τα πιο βασικά, ενώ τα υπόλοιπα τρία αποτελούν προεκτάσεις των προηγουμένων. Το πρώτο μέρος είναι το ετυμολογικό, ενώ το δεύτερο το ορθογραφικό.

Το τμήμα της ετυμολογίας περιλαμβάνει ένα αρχικό κεφάλαιο, όπου δίνονται θεωρητικά στοιχεία για το συζητούμενο θέμα, και ένα δεύτερο, όπου σχολιάζεται το φαινόμενο του ερασιτεχνισμού περί τη γλώσσα και, ειδικότερα, την ετυμολογία. Στο πρώτο κεφάλαιο (υποκεφάλαια 1.1.-1.2.) υπογραμμίζεται ο επιστημονικός χαρακτήρας της ετυμολογίας και εξετάζεται διαχρονικά η διερεύνηση του ετύμου των λέξεων από τις πρώτες απόπειρες κατά την αρχαιότητα έως την επιστημονική θεμελίωση της διαδικασίας αυτής στα τέλη του 19ου αιώνα. Στο δεύτερο κεφάλαιο (υποκεφάλαια 2.1.-2.15.) παρατίθενται και σχολιάζονται διάφορα δείγματα ερασιτεχνικής προσέγγισης θεωρητικών θεμάτων γλώσσας και ετυμολογικών ζητημάτων που αφορούν στην Ελληνική· ακριβέστερα, πρόκειται για περιπτώσεις όπου η ιδεολογία εμπλέκεται με τη θεωρία της γλώσσας και την ετυμολογία. Στο τρίτο μέρος της εργασίας γίνονται μερικές προεκτάσεις ετυμολογικών θεμάτων.

Την ίδια δομή ακολουθεί και το δεύτερο μέρος της εργασίας, που είναι αφιερωμένο στην ορθογραφία: και αυτό περιέχει ένα εισαγωγικό κεφάλαιο, όπου σκιαγραφείται το θεωρητικό πλαίσιο του συγκεκριμένου θέματος, και ένα συμπληρωματικό, όπου σχολιάζεται το φαινόμενο του ερασιτεχνισμού σχετικά με τη νεοελληνική ορθογραφία. Στο πρώτο κεφάλαιο (υποκεφάλαια 1.1.-1.4.) δίνονται οι διαστάσεις που προσλαμβάνει η ορθογραφία μιας γλώσσας, αλλά και τα αίτια του ορθογραφικού προβλήματος που συχνά αντιμετωπίζουν οι ομιλητές διαφόρων γλωσσών ανά τον κόσμο. Στο δεύτερο (υποκεφάλαια 2.1.-2.10) παρουσιάζονται και κατακρίνονται ορισμένα δείγματα ορθογραφήσεων που συνήθως δεν θεμελιώνονται ετυμολογικά· πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για περιπτώσεις λέξεων που μερικές φορές δεν ορθογραφούνται σύμφωνα με την ετυμολογία τους, γιατί και εδώ παρεμβάλλεται ο ιδεολογικός παράγοντας. Βεβαίως, πολλές λέξεις της Νέας Ελληνικής μπορούν να αποδοθούν με γραφές που βασίζονται σε κριτήρια διαφορετικά από το ετυμολογικό, π.χ. στη χρήση. Έχουν σημασία, όμως, μερικά επιχειρήματα που προβάλλονται για την υποστήριξη ορισμένων μη ετυμολογικών γραφών, τα οποία έχουν ιδεολογικό χαρακτήρα.

Τα τρία τελευταία τμήματα της εργασίας είναι αφιερωμένα σε ισάριθμα θέματα που απασχολούν συχνά τους «ελληνοκεντρικούς»: συγκεκριμένα, στην ινδοευρωπαϊκή θεωρία, την προέλευση του ελληνικού αλφαβήτου και την αρχαία προφορά της Ελληνικής. Στο καθένα από αυτά τα μέρη έχουν συγκεντρωθεί διάφορα σημειώματα με τα οποία σχολιάζονται αρχαιολατρικές απόψεις για τα προαναφερθέντα θέματα.



Περιεχόμενα του βιβλίου

Τα ακόλουθα περιεχόμενα του βιβλίου, είναι χαρακτηριστικά για να αποκτήσει ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μια ιδέα για την ευρύτατη γκάμα θεμάτων του βιβλίου:

ΣΥΝΤΟΜΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΣΥΜΒΟΛΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ



ΜΕΡΟΣ Α: ΘΕΜΑΤΑ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ

1. ΘΕΩΡΙΑ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ

1.1. Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ

1.1.1. Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ - ΜΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ

1.1.2. ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ

1.2. ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ

1.2.1. ΤΟ ΠΡΟΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

1.2.2. ΤΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ



2. ΘΕΜΑΤΑ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑΣ

2.1. Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΩΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΥΛΟΥ

2.2. ΟΙ ΗΧΟΜΙΜΗΤΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

2.3. Η «ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑ»

2.4. ΠΛΟΥΣ ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΣ

2.5. ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΟΥΡΟΔΟΧΕΙΟΝ

2.6. ΒΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΣ

2.7. ΣΧΕΤΙΚΑ ME TON SAUSSURE

2.8. ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ

2.9. Η ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

2.10. Η ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ ΕΤΥΜΟΛΟΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΞΕΩΝ ΠΟΎ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΔΑΝΕΙΕΣ

2.11. Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΑΝΥΠΑΡΚΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΣΕ ΓΛΩΣΣΕΣ ΑΛΛΩΝ ΗΠΕΙΡΩΝ

2.12. «ΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ»

2.13. ΓΙΑ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΑΡΧΑΙΑΣ ΚΑΙ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ

2.14. ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ

2.15. «ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ-ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ»






ΜΕΡΟΣ Β: ΘΕΜΑΤΑ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑΣ

1. ΘΕΩΡΙΑ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑΣ

1.1 ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ: ΓΡΑΦΗ, ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ, ΓΡΑΦΗΜΑ

1.2. ΕΙΔΗ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑΣ

1.3. ΤΟ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

1.4. ΤΟ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ



2. ΘΕΜΑΤΑ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΗΣ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑΣ

2.1. Η ΛΕΞΗ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

2.2. ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΑΦΤΙ ΚΑΙ ΑΒΓΟ

2.3. Η ΛΕΞΗ ΒΡΟΜΑ

2.4. Η ΛΕΞΗ ΑΛΛΙΩΣ

2.5. ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΑΛΙΟΣ- ΔΙΚΙΟ- ΕΛΙΑ

2.6. Η ΛΕΞΗ ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ

2.7. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΞΗ ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ

2.8. Η ΛΕΞΗ ΤΑΞΙΔΙ

2.9. ΤΟ ΤΟΠΩΝΥΜΙΟ ΓΟΥΔΙ

2.10. ΓΕΝΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ



ΜΕΡΟΣ Γ: ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

2. Η ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΩΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

3. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΜΙΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ

4. ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΩΝ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

5. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ

6. ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

7. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΚΗ

8. ΠΡΩΤΟΓΛΩΣΣΕΣ ΚΑΙ ΘΥΓΑΤΡΙΚΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ

9. ΣΑΝΣΚΡΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΙΝΔΙΚΑ

10. ΑΠΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ «ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΗ»

11. ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΑΙ ΙΝΔΟΓΕΡΜΑΝΙΚΗ

12. «ΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ» (2)



ΜΕΡΟΣ Δ: ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

2. «ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ, ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΞΕΥΡΗΜΑ»

3. ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ «ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΩΝ» ΣΕ ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ

4. ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ «ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΩΝ»

5. ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ

6. ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ «ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΩΝ»

7. ΑΠΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ «ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΗ»

8. ΠΡΟΧΕΙΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΙΜΕΪΛ



ΜΕΡΟΣ Ε: ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΠΡΟΦΟΡΑ

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

2. ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΦΟΡΑ

3. ΑΠΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ «ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΗ»

4. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΑΣΜΙΚΗ ΠΡΟΦΟΡΑ

5. «Η ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟΥ»



ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ



ΕΥΡΕΤΗΡΙΑ - ΠΙΝΑΚΑΣ ΛΕΞΕΩΝ

Α. ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Β. ΜΕ ΛΑΤΙΝΙΚΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ



ΠΙΝΑΚΑΣ ΚΥΡΙΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΙΤΛΩΝ

Α. ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Β. ΜΕ ΛΑΤΙΝΙΚΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ



ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΘΕΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΡΩΝ

Α. ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Β. ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ



Σημειώσεις

[1] Βλ. http://www.geocities.com/periglwssio/arxaiolatres.htm

[2] Για παράδειγμα, ο φιλόλογος μιας σχολής αρχαίων Ελληνικών, ο οποίος ανήκει στον ευρύτερο αυτόν χώρο, σε δημοσίευμα του κάνει λόγο για τη δήθεν επιστημονικά εξακριβωμένη «τεράστια υπεροχή του αίματος της ελληνικής φυλής» (βλ. εφημ. Ελληνική Αγωγή, φύλλο Ιανουαρίου 1999). Σε διάφορα σημεία της εργασίας το βιβλίο ασχολείται με απόψεις, ισχυρισμούς κτλ. του συγκεκριμένου φιλολόγου, αλλά μόνο για γλωσσικά θέματα.

ΒΙΒΛΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ: Bιβλία, «ασκιά γιομάτα αγέρα» του Δημήτρη Νατσιού

Είναι γνωστό, σ’ όσους καταγίνονται με το αντικείμενο, πως τα πιο δύσκολα, συγγραφικώς, βιβλία είναι του δημοτικού σχολείου. Το σχολικό βιβλίο δεν απευθύνεται σε ένα εξειδικευμένο αναγνωστικό κοινό, μυημένο σ’ ένα γνωστικό πεδίο, εθισμένο, ακόμη, στην λησμονημένη, σήμερα, τέχνη της ανάγνωσης.

Το σχολικό βιβλίο γράφεται για μικρούς μαθητές, άγουρους αναγνώστες, με αδιαμόρφωτο το γλωσσικό αισθητήριο, με υποτυπώδη κριτική ικανότητα, δηλαδή, με μια λέξη, για παιδιά. Επιπλέον, ετούτα τα χρόνια, χάρις στον πανίσχυρο «τρίτο γονέα», την τηλεόραση, υποδεχόμαστε στα σχολειά μας, άβουλα και ανυπεράσπιστα θύματά της, κακομαθημένους τηλεπαπαγάλους. (Το γράμμα ηττήθηκε από την εικόνα, γι’ αυτό πολλά παιδιά που έχουν δυσκολία στην ανάγνωση καταφεύγουν στην τηλεόραση, για να πνίξουν την πλήξη τους).

Όπως προσφυώς έχει γραφτεί το σχολικό βιβλίο γεφυρώνει την προσχολική με την σχολική φάση της παιδικής ηλικίας και σημαδεύει τον ψυχικό μας κόσμο εφ’ όρου ζωής. Το σχολικό βιβλίο είναι το πιο κρίσιμο, είναι ο φεγγίτης μέσω του οποίου το παιδί ρίχνει μια ματιά στην κοινωνία στην οποία το σχολείο το οδηγεί. Θα περίμενε κανείς πως για την συγγραφή τους, η πολιτεία, θα επιστράτευε ό,τι καλύτερο και ποιοτικότερο διαθέτει σε ανθρώπινο δυναμικό. Τους αρίστους σε κάθε τομέα.

Γράφεις, για παράδειγμα, βιβλίο γλώσσας. Επιλέγεις τους καλύτερους λογοτέχνες, γλωσσολόγους, παιδαγωγούς, φιλολόγους, ζωγράφους, λαογράφους, σκιτσογράφους, ειδικούς επιστήμονες, τους ανταμείβεις γενναία και σου ετοιμάζουν το «αλφαβητάρι με τον ήλιο», ένα εξαίσιο αναγνωστικό. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα βιβλία του δημοτικού. Αν όμως πρόκριμα για την ανάθεση της συγγραφής, καταντά η στάθμη της «προοδευτικότητας» και του αφελληνισμού που κομίζει ο ενδιαφερόμενος, τότε καταλήγεις σε βιβλία – περιοδικά ποικίλης ύλης, ως τα σημερινά.

Ήδη οι μαθητές μας αντιστέκονται στα νέα, αφορήτου πλήξεως και ενδείας, αναγνωστικά, με χασμουρητά και τακτές επισκέψεις στην… χρεία. Τα παλαιότερα βιβλία όμως τηρούσαν, κατά το δυνατόν, αυτές τις προδιαγραφές, ήταν βγαλμένα, πολλά απ’ αυτά, από την αγάπη, την πείρα, το ταλέντο και την πίστη ανθρώπων που μοχθούσαν για την παιδεία του Γένους. Έχω, για παράδειγμα, μπροστά μου το παλιό και το νέο «Ανθολόγιο» λογοτεχνικών κειμένων της Ε’ και Στ’ Δημοτικού.

Είναι βιβλία που συνοδεύουν το γλωσσικό μάθημα. Το παλιό ήταν αφιερωμένο στην αξεπέραστη συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας, Πηνελόπη Δέλτα. Το καινούργιο, στη σχετική σελίδα, καταγράφει τον «ανάδοχο» του έργου, τον «νονό» της συγγραφής: «εκδόσεις Πατάκη». (Τολμώ να πιστέψω ότι επίτηδες τα βιβλία είναι γραμμένα με τρόπο δυσνόητο και τρικυμιώδη, για να ξεπουλά, ο «νονός» μας Πατάκης τα πανάκριβα βοηθήματά του, τα οποία, όπως θυμάμαι, είχαν κυκλοφορήσει πριν πιάσουμε στα χέρια μας τα σχολικά.).

Στο παλιό, αποσυρθέν Ανθολόγιο, μεταξύ των ονομάτων της οκταμελούς συντακτικής επιτροπής, διαβάζω και τους, Μιχαήλ Στασινόπουλο, Γιώργο Σαββίδη, Αλέξη Δημαρά, Γιώργο Ιωάννου, Λίνα Κάσδαγλη, όλοι πρώτης γραμμής άνθρωποι των γραμμάτων. Στο καινούργιο, πέντε ονόματα, παντελώς άγνωστα. (Τρεις δάσκαλοι, ένας λέκτορας και μια καθηγήτρια πανεπιστημίου, που ίσως δεν την ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας της. Προς άρσιν παρεξηγήσεων, εξηγώ.

Η συμμετοχή των δασκάλων στην συγγραφή των νέων βιβλίων είναι εντελώς τυπική. Άλλοι αποφασίζουν για την ύλη και απλώς οι δάσκαλοι προσυπογράφουν για να φιμωθούν οι εκ των έσω αντιδράσεις.

Το υπονοούμενο σαφές: «τι φωνάζετε; εσείς τα γράφετε»). Μια ματιά τώρα στα περιεχόμενα των δύο βιβλίων. Στο παλιό, και ορθώς, δεν υπάρχει ούτε ένα κείμενο ξένου συγγραφέα. Σ’ αυτήν την ηλικία το παιδί πρέπει να γνωρίσει την εθνική του λογοτεχνία. Στο νέο περίπου 15 τα κείμενα ξένων λογοτεχνών, όσα ακριβώς ήταν και τα δημοτικά τραγούδια που περιείχε το παλιό.

Στο νέο ανθολόγιο 1-2 τα δημοτικά ποιήματα. Εκπαραθυρώθηκε η δημοτική ποίηση στην οποία «αποτυπώνεται ακραιφνής και ακίβδηλος ο εθνικός μας χαρακτήρ… αναζωπυρώνει τας αναμνήσεις των εθνικών περιπετειών» κατά τον αείμνηστο Νικόλαο Πολίτη. («Δημοτικά τραγούδια», πρόλογος, εκδ. «Καλοκάθη»).

Αφήνω τα ανθολόγια και πιάνω ένα άλλο, ίσως το πιο κακογραμμένο και προχειρογραμμένο βιβλίο του δημοτικού, το βιβλίο των μαθηματικών της Ε’ δημοτικού, για το οποίο έχω ιδίαν γνώση (και ταλαιπωρία) μιας και φέτος διδάσκω σε μαθητές αυτής της τάξης. Κυριολεκτικά δεν έχω ακούσει συνάδελφο ή γονέα που να πει μισό επαινετικό λόγο γι’ αυτό το απαράδεκτο εγχειρίδιο.

Ξέρω, από πολυετή πείρα, πως στην Ε’ δημοτικού, πρέπει ο μαθητής να μάθεις τις τέσσερις πράξεις δεκαδικών και κλασματικών αριθμών, μερικούς γεωμετρικούς τύπους και να λύνει σχετικά προβλήματα. Στα παλιά βιβλία των μαθηματικών, όλα αυτά, διαρθρώνονταν με απλό και κατανοητό, στους μαθητές, τρόπο, υπήρχε λογική αλληλουχία των φαινομένων. Δίδασκες, παραδείγματος χάριν, τα κλάσματα.

Ξεκινούσες από το «μηδέν». Τι είναι κλάσμα, παρονομαστής, αριθμητής, ομώνυμα, ετερώνυμα, γνήσια, καταχρηστικά, τέλος πάντων, οι δάσκαλοι με άνεση δίδασκαν, οι μαθητές εύκολα και αβίαστα μάθαιναν. Στα νέα «αερογεμή» βιβλία, «ασκιά γιομάτα αγέρα» θα έλεγε ο Μακρυγιάννης, διακρίνεται εμφανέστατα η προχειρότητα της γραφής. Ρωτώ: είναι δυνατόν να διδάξεις πρώτα την διαίρεση και μετά την πρόσθεση και την αφαίρεση;

Η λογική λέει όχι. Στο εν λόγω βιβλίο ανατρέπεται η κοινή λογική. Προηγείται η διαίρεση κλασμάτων ή μεικτών (σελ. 53) και ακολουθεί η πρόσθεση και αφαίρεση μετά από πενήντα σελίδες. (σελ. 100). (50 σελίδες σε σχολικά βιβλία μαθηματικών, μεταφράζονται σε χρονικό διάστημα 2-3 μηνών. Άλλο ατόπημα κι αυτό. Είναι η λεγόμενη «σπειροειδής» μέθοδος διδασκαλίας, παταγωδώς αποτυχημένη).

Στα βιβλία αυτά κυριαρχεί η εικόνα, τετραγωνίδια δυσνόητα ή ανόητα, σχήματα περίεργα δήθεν επεξηγηματικά, εική και ως έτυχε οι μαθηματικές έννοιες, χωρίς συνέχεια και συνοχή της ύλης. Καινοτομία (ή κενοτομία) η εισαγωγή του αριθμητικού υπολογιστή. Ο μαθητής δεν χρειάζεται να μαθαίνει πράξεις, υπάρχει το «κομπιουτεράκι». (Τολμώ να πιστέψω ότι αυτό το έντυπο σύμφυρμα - βιβλίο μαθηματικών – γράφτηκε για να εξαναγκαστούν οι γονείς να το αναπληρώσουν αργότερα, με το να … πληρώσουν τα καραδοκούντα φροντιστήρια, που «κατέβηκαν» - τι ντροπή για όλους μας - και στο δημοτικό).

Διαβάζω ένα συμπέρασμα, που συνοδεύει το κεφάλαιο «προβλήματα γεωμετρίας»: «Μπορούμε να υπολογίσουμε το εμβαδόν ενός γεωμετρικού σχήματος αν το ανασυνθέσουμε ή το αναλύσουμε σε άλλα γεωμετρικά σχήματα…» και ο Θεός βοηθός. Το «ανασυνθέτουμε» πώς θα το εξηγήσει ο δάσκαλος σε δεκάχρονα παιδιά; Αν κάνει το λάθος και ακολουθήσει κατά γράμμα την ύλη, είναι σίγουρο ότι θα αποτύχει οικτρώς. Κεραυνοβολεί τα παιδιά με ασυναρτησίες, που περιέχει αυτός ο έντυπος «ψυχοβγάλτης», και πέραν αυτού ουδέν.

Προσωπικά διδάσκω, κατόπιν συνεννοήσεως με τους γονείς, από ένα εξαιρετικό σχολικό βιβλίο μαθηματικών Ε’ δημοτικού, του 1983. Τι να κάνω; «Κρυφό Σχολειό», μήπως και συμμαζέψω κάπως τα πράγματα. Κλείνω με μια «ανασύνθεση» των προηγουμένων. Έλεγε σοφός τις ότι «το μέλλον ενός λαού εξαρτάται από το ποιόν των βιβλίων που βρίσκονται στα ράφια των βιβλιοθηκών του». Μάλλον από το ποιόν των σχολικών βιβλίων εξαρτάται. Μία είναι η λύση στην προϊούσα αγραμματοσύνη. «Πνευματικό αρματολίκι». Κλείνουμε την πόρτα της τάξης και διδάσκουμε τα τιμαλφή και τα πρέποντα από παλιά ή δικά μας βιβλία. «Ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι»…

Νατσιός Δημήτρης

ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ!

᾿Οδυσσεύς τοῦ Klision: Παλαιότερα στήν ἀνθρώπινη ᾿Αθήνα τοῦ Παπαδιαμάντη ἔβλεπες, ἔστω κι ἀπό κάποιες μεριές, τό ἡλιοβασίλεμα, ἀπό τίς πιό ὡραῖες φυσικές δημιουργίες τοῦ Θεοῦ. Σήμερα...πρέπει νά ψάξεις ἀρκετά, νά ἀνεβεῖς σέ δύσβατα βουνά γιά νά ἔχεις τή θέα ἑνός ἡλιοβασιλέματος. Πολλές φορές, ὅμως, κινδυνεύουμε -κλεισμένοι στήν ἐσωτερική μας μοναξιά- νά χάσουμε τόν ῞Ηλιο τῆς Δικαιοσύνης. Μιά ἀχτίδα ἀπό αὐτό τό ἰλαρό φῶς ἀρκεῖ νά φωτίσει τό "σκότος" τό ἔνδοθεν. Κοιτάξτε τήν εἰκόνα καί κάθε φορά πού βλέπετε ἡλιοβασίλεμα, θυμηθεῖτε τό ἡλιοβασίλεμα τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές μας. Αὐτό τό ἠλιοβασίλεμα μήν χάσουμε. Καλυνύχτα κυρ-᾿Αλέξανδρε.

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ γιά τόν Παπαδιαμάντη ( μιά μαρτυρία)

(...) ΤΟΝ ΕΙΔΑ - αὐτὸ δὲν θὰ τὸ λησμονήσω ποτὲ -»νὰ τρέχη ὀπίσω ἀπὸ τὸν Ἥλιον, ὅπως τρέχει ἕνα μειράκιον ἐρωτευμένον ὀπίσω ἀπὸ τὴν ἐρωμένην του. Ἦτο τὸ θέαμα αὐτὸ ἀπὸ τὰ τραγικώτερα, ποὺ εἶδα εἰς τὴν ζωήν μου· καὶ δὲν ἐνθυμοῦμαι αἰσθητικὴ συγκίνησις ἀπὸ ἔργον τέχνης νὰ μοῦ ἔδωκεν παρομοίου τραγικοῦ τόνον κλονισμόν. Ἦτο ἕνα δειλινὸν φθινοπώρου καὶ ὁ Ἥλιος ἔδυε μελαγχολικὸς ὀπίσω ἀπὸ τὸν βράχον τῆς Ἀκροπόλεως. Εἶδα τότε τὸν Παπαδιαμάντη νὰ βαδίζῃ βιαστικὸς πρὸς τοὺς στύλους τοῦ Ὀλυμπιείου. Καὶ εἶχα τὴν ἀνοησίαν νὰ τὸν καλέσω. Ἐκεῖνος χωρὶς νὰ σταθῇ καθόλου μοῦ εἶπε μὲ μίαν πικρίαν ἀπολύτως τραγικήν...

- Ἄφησέ με! Πηγαίνω νὰ προφθάσω τὸν Ἥλιον πρὶν δύσῃ. Εἶναι ἕνας μήνας ποὺ ἔχω νὰ τὸν ἰδῶ. Καὶ ποτὲ δὲν τὸν προφθαίνω.

Καὶ ἔτρεχε ὀπίσω ἀπὸ τὸν Ἥλιον, ὁ ὁποῖος ἐκρύπτετο ἤδη ὀπίσω ἀπὸ τὰ βουνὰ τῆς Σαλαμῖνος. Κλεισμένος ἕως τὸ δειλινὸν μέσα εἰς τὰ γραφεῖα τῆς ἐφημερίδος του, ὅταν ἄφηνε τὸ γραφεῖόν του, δὲν εὕρισκε πλέον τὸν Ἥλιον εἰς τὰς Ἀθήνας. Κι ἔτρεχε νὰ τὸν προφθάσῃ εἰς τὸν ἀνοικτὸν ὁρίζοντα, νὰ τὸν ἀντικρύσῃ ὀπίσω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολιν, νὰ τὸν χαιρετίσῃ εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ μακρινοῦ βουνοῦ. Καὶ ἔτρεχεν ὀπίσω ἀπὸ τὸν Ἥλιον, χωρὶς νὰ τὸν προφτάνῃ».

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ

(2) Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο του: «Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης», στὸν τόμο: «Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Εἴκοσι κείμενα γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο του». Πρόλογος-ἐπιλογὴ Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλος, Ἀθήνα, Οἱ ἐκδόσεις τῶν φίλων, 1979, σελ. 44.

Πηγή: http://users.uoa.g

Γέροντος Παϊσίου: "᾿Ο ἐνάρετος ἄνθρωπος"

Β΄. Ὁ ἐνάρετος ἄνθρωπος

α΄. Γράφει ὁ Γέροντας: «Ὅταν εἶχα ἔρθει στὸ Ἅγιον Ὅρος, γύριζα μέσα στο Περιβόλι τῆς Παναγίας, ὅπως συνήθως ὅλοι οἱ ἀρχάριοι, γιὰ νὰ βρῶ τὰ ἀρωματισμένα λουλούδια τῆς Παναγίας (Ἁγίους Γεροντάδες) καὶ νὰ πάρω λίγη πνευματικὴ γύρη». Νὰ δοξάζουμε τὸν Θεό, γιατὶ καὶ σήμερα πολλοὶ χριστιανοὶ ἀναζητοὺν αὐτὴ τὴν πνευματικὴ γύρη. Ὑπάρχουν βέβαια καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐνῶ θρησκεύουν δὲν τὴν ἀναζητοῦν, γιατὶ τὸ ἰδανικὸ τους εἶναι ἡ εὐσέβεια καὶ ὄχι ἡ εὐλάβεια, ἡ καλλιέργεια τοῦ νοῦ καὶ ὄχι τῆς καρδίας.
β΄. Εἶπε ὁ γέροντας: «Ἐὰν μὲ συγκρίνετε μὲ ἕναν Μεγάλο Ἅγιο, εἶμαι ἕνας τενεκές. Ἐὰν μὲ συγκρίνετε μ᾿ ἕναν, ὁ ὁποῖος ξημερώνει στὰ μπὰρ, στὰ κέντρα διασκεδάσεως καὶ ζεῖ στὴν ἀκολασία, φαίνομαι σὰν ἅγιος».
γ΄. Εἶπε ὁ Γέροντας: «Ἡ ἀρετὴ δὲν κρύβεται, ὅσο καὶ νὰ θέλει κανείς. Ὅπως ὁ ἥλιος δὲν κρύβεται μὲ τὸ κόσκινο, διότι ἀπὸ τὶς τρυποῦλες θὰ περάσουν ἀρκετὲς ἀκτῖνες».
δ΄. Ὑπάρχουν μοναχοί, οἱ ὁποῖοι εἶναι πολὺ προχωρημένοι στὰ πνευματικὰ καὶ ὁ Θεὸς τοὺς δίνει τὸ προορατικὸ χάρισμα. Ὁ π. Παΐσιος λέγει ὅτι ἔχουν πνευματικὴ τηλεόραση καὶ εἶναι ἀσυρματιστὲς τοῦ Θεοῦ.
ε΄. Εἶπε ὁ γέροντας: «Ὁ καλὸς ἄνθρωπος βλέπει ὅλες τὶς γυναῖκες ὡς ἀδελφὲς του.᾿Ακόμα καὶ ὅταν βλέπει μία παραστρατημένη γυναῖκα, πρέπει νὰ λέει: Ἂν αὐτὴ ἦταν πραγματικὴ ἀδελφή μου, θὰ μὲ εἶχε κάνει ῥεζίλι, δὲν θὰ μποροῦσα νὰ δῶ ἄνθρωπο. Δόξα τῷ Θεῷ, λοιπόν, ποὺ δὲν εἶναι πραγματικὴ ἀδερφή μου. Ἔτσι δὲν θὰ ἐπιχειρήσει νὰ τὴν ἐκμεταλλευτεῖ.
στ΄. Στοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ ἔχει ἐμπιστοσύνη ὁ λαός, γιατὶ βλέπει στὸ πρόσωπό τους τὴ «θεϊκὴ λιακάδα» καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀνοίγει τὴν πονεμένη καρδία του καὶ θεραπεύεται. Κάτι τέτοιο συνέβαινε καὶ μὲ τὸν Χατζη-Γεώργη τὸν Ἀθωνίτη, ὅπως μας πληροφορεὶ ὁ π. Παϊσιος.
ζ΄ . Ἀπὸ τὴ συζήτηση τοῦ π. Παϊσίου μὲ ἱεροσπουδαστές: «Γέροντα, σήμερά ποὺ ὅλα διέρχονται κρίση καὶ ἡ ἐποχὴ μας μαστίζεται ἀπὸ παντοῦ, πές μας γιὰ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα ποὺ πρέπει νὰ καταβάλλουμε. Καὶ ὁ Γέροντας ἀπάντησε: «Ἀκοῦστε, οἱ ἄνθρωποί ποὺ ἀγωνίζονται σήμερα, οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, ἔχουν νὰ λάβουν πολὺ μεγάλο μισθό. Στὴν ἐποχὴ μας, ποὺ σὲ ὅλα καὶ παντοῦ ὑπάρχει ἁπλωμένη ἡ ἁμαρτία καὶ ἐγκωμιάζεται ὡς καλὸ καὶ προβάλλεται ἀπ’ ὅλους, ὅποιος ἀγωνίζεται, μάθετε, ὅτι ἐπαινεῖται περισσότερο ὁ ἀγῶνας του καὶ ἡ προσπάθειά του
ἀπ᾿ ὅτι σὲ ἄλλες ἐποχές. ῞Οποιος εἶναι καλὸς καὶ σωστός, ἀγωνίζεται καὶ προσπαθεῖ νὰ βρίσκεται στὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ καλύτερος καὶ ὁ πιὸ ἐπιθυμητὸς ἀπ᾿ ὅλους τοὺς ἄλλους. Ὅλοι τὸν θέλουν, κανεὶς δὲν τὸν ἀποστρέφεται, ὅλοι θέλουν νὰ τὸν ἔχουν παρέα τους. Γιὰ νὰ φανεῖ ὁ λόγος μου θὰ σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα.
Οἱ κλέφτες πηγαίνουν καὶ κλέβουν. Ὕστερα, ὅταν κάθονται νὰ μοιράσουν αὐτά ποὺ ἔκλεψαν, ποῖον νομίζεται ὅτι παίρνουν νὰ κάνει τὴν μοιρασιά; Τὸν πιὸ κλέφτη ἤ αὐτὸν ποῦ εἶναι ὁ πιὸ δίκαιος; ῎Ε, τὸν πιὸ δίκαιο παίρνουν καὶ ὄχι τὸν χειρότερο κλέφτη καὶ ἀπατεῶνα. Καὶ βέβαια μπορεῖ ὅλοι οἱ κλέφτες νὰ κάνουν παρέα καὶ νὰ
συναναστρέφεται ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὅμως ἐκτιμοῦν τὸ σωστὸ ἄνθρωπο, ποὺ δὲν εἶναι σὰν τοὺς ἑαυτοὺς τους. Γι’ αὐτὸ ἂν καὶ ἔχουν κακὲς καὶ ἄσχημες παρέες, ὅταν θέλουν νὰ κὰνουν κάτι, π.χ. νὰ παντρέψουν τὴν κόρη τους, δὲν θὰ τὴν δώσουν στὸν πιὸ μπεκρὴ καὶ ἀλήτη φίλο τους, ἀλλά, ὅσο τὸ δυνατό, στὸν πιὸ καλὸ καὶ σωστὸ ἄνθρωπό ποὺ μποροῦν».

᾿Απὸ τὸ βιβλίο : ῾Υπαίθριο ἀρχονταρίκι-Καταγραφή διδαχῶν π. Παϊσίου, τοῦ π. Διονυσίου Τάτση (σελ. 19-21)

Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα (στρατηγός Μακρυγιάννης)

Επίκαιρο χειρόγραφο του θρυλικού Στρατηγού της Ελληνικής Επανάστασης Ιωάννη Μακρυγιάννη (1797-1864), περί πατριωτισμού, Ορθοδοξίας, Κληρικών και άλλων

«Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα’ νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν»

"Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια. Ντροπή Έλληνες!"

Τότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι: «Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη».

Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω: «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό’ χα, δεν τό’ δινα κανενός. Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο».

Έφυγαν αυτοί. Κι’ έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα. Μισός άνθρωπος καταστάθηκα από το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις περιστάσεις του αγώνα και κυνηγιέμαι και σήμερον. Κυνηγιώνται και άλλοι αγωνιστές πολύ καλύτεροί μου, διότι εγώ είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος. Και οι πιο καλύτεροι όλων αφανίστηκαν.

Αυτοί που θυσίασαν αρετή και πατριωτισμόν, για να ειπωθεί ελεύτερη η Ελλάδα κι’ εχάθηκαν φαμελιές ολωσδιόλου, είπαν να ζητήσουν ένα αποδειχτικόν που να λέγει ότι έτρεξαν κι’ αυτοί εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος και Τούρκο δεν άφηκαν αντουφέκιγο.

Πήγε να’ νεργήσει η Κυβέρνηση και βγήκαν κάτι τσασίτες και σπιγούνοι, που δουλεύουν μίσος και ιδιοτέλεια, και είπαν «όχι». Και είπαν και βρισιές παλιές δια τους αγωνιστές. Για να μην πάρουν το αποδειχτικόν, ένα χαρτί που δεν κάνει τίποτες γρόσια.

Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι’ αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα.

Θεέ, συχώρεσε τους παντίδους, που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που αναπνέομεν και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε. Εμείς το χρέος, το κατά δύναμιν, επράξαμεν. Και αυτοί βγήκαν σήμερον να προκόψουν την Πατρίδα. Μας γέμισαν φατρία και διχόνοιαν. Και την Πατρίδα δεν την θέλουν Μητέρα κοινή. Αμορόζα εις τα κρεβάτια τους την θέλουν. Γι’ αυτό περνούν και ρεθίζουν τον κόσμον με τέχνες και καμώματα.

Και καζαντίσαν αυτοί πουγγιά και αγαθά και αφήκαν τους αγωνιστές, τις χήρες και τα ορφανά εις την άκρην. Αυτοί είναι οι ανθρώπινοι λύκοι, που φέραν δυστυχήματα και κίντυνον εις τον τόπον. Ας όψονται.

Τότε που η Τουρκιά εκατέβαινε από τα ντερβένια και ολίγοι έτρεχαν με ολίγα ντουφέκια, με τριχιές δεμένα, να πολεμήσουν, θέλοντας λευτεριάν ή θάνατον, οι φρόνιμοι ασφάλιζαν τις φαμελιές τους εις τα νησιά κι’ αυτοί τρέχαν εις ρεματιές και βουνά, μη βλέποντας ποτέ Τούρκου πρόσωπον. Κι’ όταν ακούγαν τα ντισμπάρκα των Τούρκων, τρέχαν μακρύτερα. Τώρα θέλουν δικήν τους την Πατρίδα και κυνηγούν τους αγωνιστές.

Εγίναμε θηρία που θέλουν κριγιάτα (κρέατα) ανθρωπινά να χορτάσουν. Και χωρίζουν τον κόσμον σε πατριώτες και αντιπατριώτες. Αυτοί γίναν οι σημαντικοί της Πατρίδος και οι άλλοι να χαθούν. Δεν ξηγιώνται γλυκότερα να φυλάξωμεν Πατρίδα και να δούμεν λευτερίαν πραγματικήν. Ρωμαίγικον δεν φτιάχνεται χωρίς ούλλοι να θυσιάσουν αρετήν και πατριωτισμόν. Και χωρίς να πάψει η μέσα, η δική μας τυραγνία.

Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.

Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα: «Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».

Ένας δικός μου αγωνιστής μου έφερε και μου διάβασεν ένα παλαιόν χαρτί, που έγραψεν ο κοντομερίτης μου Άγιος παπάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Τον εκρέμασαν εις ένα δέντρον Τούρκοι και Εβραίοι, διότι έτρεχεν ο ευλογημένος παντού και εδίδασκεν Ελλάδα, Ορθοδοξία και Γράμματα.

Έγραφεν ο μακάριος εκείνος ότι: «Ένας άνθρωπος να με υβρίσει, να φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλει, έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το να υβρίσει τον Χριστόν μου και την Παναγία μου, δεν θέλω να τον βλέπω».

Το χαρτί του πατέρα Κοσμά έβαλα και μου το εκαθαρόγραψαν. Και το εκράτησα ως Άγιον Φυλαχτόν, που λέγει μεγάλην αλήθειαν. Θα πω να μου γράψουν καλλιγραφικά και τον άλλον αθάνατον λόγον του, «τον Πάπαν να καταράσθε ως αίτιον». Θέλω να το βλέπω κοντά στα’ κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ανάξιοι λέγουν ότι αν τα φτιάξουμε με τον δικέρατον Πάπαν, θα ολιγοστέψουν οι κίντυνοι, τα βάσανα και η φτώχεια μας, τρομάρα τους.

Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να’ ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται. Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες.

Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε. Μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στον Σταυρό, τον σωτήρα μας!

Και βρίζουν οι πουλημένοι εις τους ξένους και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους. Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια. Ντροπή Έλληνες!

«ΦΩΤΙΑ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΨΕΙ» (οἱ Προτεστάντες) ἐξέλεξαν "ἐπισκόπισσα"δεδηλωμένη λεσβία

«ΦΩΤΙΑ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΨΕΙ» Ἡ ἐφημερὶς «Ἔθνος τῆς Κυριακῆς» (22.11.2009, σελ. 50), γράφει τὰ ἑξῆς: ≪Φωτιὰ θὰ πέσει νὰ μᾶς κά- ψει, χριστιανοί! Δὲν φτάνει ποὺ οἱ Γερμανοὶ Λουθηρανοὶ ἔβγαλαν γυναίκα ἀρχιεπίσκο- πο, χω ρισμένη καὶ μητέρα 4 παιδιῶν. Ὕστερα ἀπὸ λίγο οἱ Σουηδοὶ τοὺς ξεπέρασαν, ἐκ - λέγοντας ἐπίσκοπο Στοκχόλ- μης μιὰ δεδηλωμένη λεσβία, ποὺ συζεῖ μὲ ἄλλη γυναίκα (ἐπίσης παστόρισσα) κι ἔχουνυἱοθετήσει ἕνα ἀγοράκι! Ἡ…μακαριοτάτη δὲν κρύβει τὴν πολιτική της προτίμηση ὑπὲρ Σοσιαλδημοκρατικῶν. Τὸ ὡς ἄνω δημοσίευμα ἀφιεροῦται εἰς τοὺς ἀνὰ τὰ Πατριαρχεῖα Μιτροφοροῦ -ντας ἢ μή, ἐνθέρμους ἐραστὰς τῶν οἰκουμενιστικῶν διαλόγων καὶ «συναδέλφων» τῆς ὡς ἄνω κυρίας, μὲ τὴν ἐπὶ ταῖς ἑορταῖς εὐχήν μου, ὅπως «ἡσύχιον καὶ ἀκίνδυνον βίον διάγωσι», τόσον ἐν τῇ «φιλ τάτῃ των Πατρίδι» τῇ ἐν τῇ ἀλλοδαπῇ εὑρισκομέ νῃ, ὅσον καὶ κατὰ τὰς ἐπισκέψεις των εἰς τὴν φιλτάτην ἡμῶν Πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα, συνεπικου - ρούμενοι καὶ ἀπὸ τὰς εὐχάς, βεβαίως, βεβαίως τῆς «Σεβασμιωτάτης Ἐπισκόπου Στοκ- χόλμης» κ. Εὔας Μπ ροῦνε καὶ πασῶν τῶν ἐν Στοκχόλμῃ «εὐλαβεστά των»λεσβιῶν, ΑΜ ΗΝ. Τὴν εὐχήν τους νἄχουμε. Ἀνδροπρεπῶς ἀσπ άζομαι τὴν δεξιάν Σας. Γιάννης Παλαμήδης, Θεολόγος, ἐν Ἀθήναις (ἀπό ἐφημ. ᾿Ορθόδοξο Τύπο 29-1-2010)