Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μ. Μεταλληνὸς

1. Τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787) ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Μία αἵρεση προκάλεσε καὶ τὴν σύνοδο αὐτή, ἡ αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας. Πέρα ἀπὸ τὸ ἀναμφισβήτητο χριστολογικὸ περιεχόμενό της εἶχε ἡ Εἰκονομαχία καὶ σαφῆ ἐκκλησιολογικὸ χαρακτήρα. Ἦταν μία ἀπροκάλυπτη ἐπίθεση τῆς Πολιτείας, ποὺ δὲν ἐνεργοῦσε πιὰ ὡς «διάκονος Θεοῦ εἰς τὸ ἀγαθὸν» (Ρωμ. ιγ´ 3), ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ δύο διακονίες τοῦ Γένους, ἡ «Ἱερωσύνη» καὶ ἡ «Βασιλεία», ἡ ἱερατικὴ καὶ ἡ πολιτειακὴ διακονία, βρίσκονται ἀντιμέτωπες. Ἐγείρεται ἡ ἐπιδίωξη τῆς Πολιτείας νὰ ὑποτάξει τὴν Ἐκκλησία, σὲ μία πρωτοφανῆ ἔκρηξη πολιτειοκρατίας. Ἡ αἵρεση ἦταν τὸ πνευματικὸ ὑπόβαθρο τοῦ προβλήματος……
Αἵρεση, λοιπόν, κυρίως ἡ Εἰκονομαχία, ὅπως τόσες ἄλλες, ποὺ συγκλόνισαν τὴν Ἐκκλησία μας στὴ διαιώνια πορεία της. Πῶς ὅμως συνέβη τοῦτο; Πῶς δηλαδὴ ἀπείλησε ἡ αἵρεση τὴν Ἐκκλησία καὶ πῶς ἐξουδετερώθηκε ὁ κίνδυνος αὐτός; Αὐτὸ θὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ ἀναπτύξουμε στὴ συνέχεια.

2. Ὅ,τι εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ τὴν σωτηρία μας μᾶς τὸ ἐφανέρωσε ὁ Θεὸς «πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως», καθ’ ὅλη τὴν ἐξέλιξη τοῦ σχεδίου τῆς Θείας Οἰκονομίας, ἀπὸ τοὺς χρόνους τῆς Π. Διαθήκης, κυρίως ὅμως στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας ἔγινε «ὑπογραμμός, ἵνα τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ ἐπακολουθήσωμεν» (Α´ Πέτρ. β´ 21). Γιατί μᾶς ἀπεκάλυψε ἐκεῖνο ποὺ αὐτὸς ἦταν (τὴν ὁδό, τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ζωὴ) καὶ ἔζησε ἐκεῖνο, ποὺ ἐδίδαξε. Δὲν μᾶς ἐξήγησε δηλαδὴ μόνο τί εἶναι ἀλήθεια, ἀλλὰ μᾶς ἐφανέρωσε τὴν ἴδια τὴν Ἀλήθεια, τὸ Πρόσωπό του δηλαδὴ ποὺ εἶναι ἡ μόνη καὶ γι’ αὐτὸ αἰώνια ἀλήθεια. Ἀπάλλαξε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἀγωνιώδη προσπάθεια νὰ βρεῖ τὴν ἀλήθεια. Γιατί βλέποντας τὸν Χριστὸ καὶ τὸ ἔργο του, ἔχει ἐνώπιόν του τὴν Ἀλήθεια καὶ δὲν τοῦ μένει παρὰ ν’ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, γιὰ νὰ εἶναι καὶ αὐτὸς «ἐν τῇ ἀληθείᾳ» (Β´ Ἰωάν. 3). Ὅποιος ζεῖ μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν φοβᾶται νὰ πλανηθεῖ, γιατί ἡ Ἐκκλησία ὡς τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι «στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας» (Α´ Τιμ. γ´ 15).
Ἀλλ’ ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι μόνο ἡ κηρύττουσα καὶ ἀποκαλύπτουσα, ἀλλὰ καὶ ἡ κηρυττομένη Ἀλήθεια. Στὸ πρόσωπό του συγκεκριμενοποιεῖται τὸ κήρυγμα τῆς Ἀληθείας. Γιὰ αὐτὸ καὶ οἱ Ἀπόστολοί του τὸν Χριστὸ ἐκήρυξαν (πρβλ. Α´ Κόρ. α´ 23 κ.ἀ.). Δὲν ἀνέπτυξαν κήρυγμα φιλοσοφικό, ἀόριστο, νεφελῶδες. Τί ἔλεγε ὁ Παῦλος στοὺς Κορινθίους; «Οὐ γὰρ ἔκρινα τοῦ εἰδέναι τι ἐν ὑμῖν, εἰ μὴ Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον» (Α´Κόρ. β´ 2). Τὸν Χριστὸ παρέλαβε ἡ Ἐκκλησία, ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἱδρύθηκε καὶ αὐτὸν ἐκήρυξε. Γιατί τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ συνέχισαν στὸν κόσμο καὶ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ πρῶτοι χριστιανοί. Γιὰ νὰ εἶναι ὅμως τὸ ἔργο τους ἔργο Χριστοῦ, ἔπρεπε καὶ αὐτοὶ νὰ κηρύττουν ὅ,τι καὶ ὁ Χριστὸς ἐκήρυξε, καὶ νὰ ζοῦν ὅπως ὁ Χριστὸς ἔζησε. Ἂν ἔλειπε αὐτὴ ἡ συνέχεια καὶ συνέπεια, δὲν θὰ ἦταν οἱ χριστιανοὶ μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ξένο σῶμα.

3. Τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἐπολέμησε ἀπ’ ἀρχῆς ὁ Σατανᾶς. Γιατί εἶδε νὰ καταλύεται, νὰ συντρίβεται ἡ βασιλεία του. Ὁ Χριστὸς ἦλθε νὰ «λύση τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου». Νὰ συντρίψει τὸ κράτος καὶ τὴν δυναστεία του καὶ νὰ χαρίσει τὴν ἐλευθερία τῆς ἰδικῆς τοῦ βασιλείας. Γι’ αὐτὸ ὁ Σατανᾶς, ποὺ θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ἄρχοντα καὶ ἐξουσιαστὴ τοῦ κόσμου (πρβλ. Ματθ. δ´ 9), ἐκήρυξε ἀνοικτὸ πόλεμο ἐνάντίον τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Ὡς ὄργανά του -στρατιῶτες του- χρησιμοποίησε τοὺς ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τοὺς Ρωμαίους, τὴν πολιτικὴ ἐξουσία τοῦ κόσμου. Στόχος του ἦταν στὴν ἀρχὴ τὸ ἴδιο τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας. Ὅταν ὅμως εἶδε νὰ ἐξουδετερώνεται ἡ ἐπίθεσή του μὲ τὴν ἀναστάσιμη νίκη τοῦ Κυρίου καὶ νὰ γλυστρᾶ τὸ θύμα μέσα ἀπὸ τὰ χέρια του, ἐστράφηκε ἐναντίον τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν δὲν συνέτριψε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, νὰ συντρίψει τὴν συνέχεια τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία. Ὄπλα του καὶ πάλι οἱ διωγμοί. Σηκώνει διωγμοὺς ἐκ μέρους τῶν Ἑβραίων καὶ κατόπιν ἐκ μέρους τῶν Ρωμαίων. Ἡ Ἐκκλησία, ὡς συνέχεια τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ, ἔρχεται σ’ ἀντίθεση καὶ πρὸς τὴν ἰουδαϊκὴ θρησκοληψία καὶ τὸν ἑβραϊκὸ ἐθνικισμό, καὶ πρὸς τὴν εἰδωλολατρία καὶ τὴν ψευδοφιλοσοφία (π.χ. τὸν γνωστικισμό). Γιατί αὐτὴ ἐκήρυττε τὴν σώζουσα ἀλήθεια, τὴν ἀληθινὴ μονοθεΐα καὶ τὴν ἀληθινὴ σοφία.
Παρ’ ὅλο τὸν πόλεμο ἐναντίον της κατόρθωσε ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἀποστολικὴ σύνοδο (49 μ.Χ.) νὰ μὴν ὑποδουλωθεῖ στὸν ἰουδαϊκὸ ἐθνικισμό, γιατί ἀποστολή της δὲν εἶναι νὰ ἐξυπηρετήσει σχέδια ἐθνικιστικά, δηλαδὴ ἐθνοφυλετικά. Μὲ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεώς της μπόρεσε πάλι νὰ κρατήσει τὴν ψευδοφιλοσοφία ἔξω ἀπὸ τοὺς κόλπους της. Ἔτσι, παρ’ ὅλους τους διωγμοὺς ἡ Ἐκκλησία ἀντὶ νὰ μειώνεται, αὐξάνει καὶ συνεχίζει τὴν ἑνότητα πίστεως καὶ ζωῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἀναγκάζει μάλιστα ἡ Ἐκκλησία, ὡς σῶμα Χριστοῦ, τοὺς Ἰουδαίους νὰ σταματήσουν τὸν ἀνοικτὸ πόλεμο ἐναντίον της, τοὺς εἰδωλολάτρες νὰ τὴν παραδεχθοῦν καὶ νὰ ζητήσουν τὴν συμμαχία της, τοὺς φιλοσόφους νὰ γίνουν χριστιανοὶ καὶ τὸ κράτος νὰ τὴν ἀναγνωρίσει. Τὰ αἵματα τῶν μαρτύρων της ἔγραψαν τὸν θρίαμβό της.

4. Ὁ Σατανᾶς ὅμως ἀνασυντάσσεται. Ὅ,τι δὲν πέτυχε μὲ τοὺς διωγμούς, ἀπὸ ἔξω, θὰ ἐπιδιώξει νὰ τὸ ἐπιτύχει τώρα ἀπὸ μέσα, μὲ τὸ νέο φοβερό του ὅπλο, τὴν αἵρεση. Πρῶτα ἐπίστευε πὼς θὰ νικήσει, ἂν ἐξοντώσει τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς μαθητές του. Τώρα, μετὰ τὴν ἀποτυχία του, ἐπιτίθεται ἐναντίον τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ. Καὶ νὰ πῶς. Ὁ Χριστὸς μᾶς ἔδωσε μία πίστη, μία διδασκαλία καὶ ἕνα νέο τρόπο ζωῆς, ποὺ σώζουν. Ὁ Σατανᾶς προσπαθεῖ νὰ καταστρέψει τὴν ἑνότητα αὐτή, νὰ διαστρεβλώσει τὴν θεία Ἀποκάλυψη. Αὐτὸ τὸ σκοπὸ ἔχει ἡ αἵρεση. Δὲν εἶναι μία ἄλλη θρησκεία, ποὺ γίνεται εὔκολα ἀντιληπτή. Εἶναι καταστροφὴ τῆς πίστεως, ὕπουλη καὶ παραπλανητική. Γιατί ἐμφανίζεται ὡς ἡ ἀλήθεια καὶ ὡς διόρθωση τῆς πλάνης. Ἡ αἵρεση ἄρα δὲν προσβάλλει τὰ σώματα, ἀλλὰ τὴν ψυχὴ καὶ γι’ αὐτὸ ἀπειλεῖ τὴν καρδιὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν ἐπικρατοῦσε, θὰ ἐπέφερε ἀλλοίωση τῆς οὐσίας τοῦ Χριστιανισμοῦ, γιατί μία ποικιλία στὴν πίστη, ὅπως δυστυχῶς τὴν ἐπιδιώκει καὶ σήμερα ὁ ἀθεμελίωτος Οἰκουμενισμός, θὰ σήμαινε καταστροφὴ τῆς πίστεως, ἡ ὁποία τότε μόνο εἶναι ἐκκλησιαστικὴ Πίστις, ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ τὴν ἑνότητα.
Τὸ σπουδαιότερο ὅμως: Μία Ἐκκλησία, στὴν ὁποία ἐπιβάλλεται ἡ αἵρεση καὶ ἡ πλάνη, εἶναι ξένη πρὸς ἐκείνη, ποὺ ὁ Χριστός μας «ἀπέκτησε μὲ τὸ αἷμα του» (Πράξ. κ´ 28). Δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ «κόσμος», μακρὰ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν χάρη του.
Ἀπὸ τὸν θανάσιμο αὐτὸ κίνδυνο τῆς αἱρέσεως ἔσωσαν τὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴν χάρη καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Χριστοῦ μας οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ὡς γνήσια της Ἐκκλησίας τέκνα ἔγιναν πνευματικοὶ πατέρες καὶ καθοδηγηταὶ τῶν τέκνων της. Συνελθόντες σὲ συνόδους, ἐχώρισαν μὲ τὴν μάχαιρα τοῦ Πνεύματος τὸ νόθο ἀπὸ τὸ γνήσιο, τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν πλάνη, τὸν θάνατο ἀπὸ τὴν σωτηρία. Μὲ τοὺς συνοδικοὺς ὅρους καὶ τοὺς ἱεροὺς κανόνες των μᾶς παρέδωσαν τὸ συγκεκριμένο τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι ἔθεσαν τὰ πνευματικὰ ὁροθέσια, ποὺ χωρίζουν καθαρὰ καὶ ἀποτελεσματικὰ τὴν θεία ἀποκάλυψη ἀπὸ τὴν αἵρεση. Ἐπειδὴ δὲ σὲ κάθε ἐποχὴ δὲν παύει ὁ Θεὸς νὰ ἀναδεικνύει Ἁγίους Πατέρες, γι’ αὐτό, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μένουμε πάντα μὲ τὴν βεβαιότητα, ὅτι ἀκολουθώντας τὸν δρόμο τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, μένουμε μέσα στὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ μας καὶ γινόμαστε μέτοχοί της σωτηρίας Του.

Ἀδελφοί μου!
Τρεῖς φορὲς μέσα στὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔτος τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μᾶς Ἁγίους Πατέρες (τῆς Α´, τῆς Δ´ καὶ τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου). Τρεῖς φορὲς μέσα σ’ ἕνα χρόνο ζοῦμε «Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων». Δὲν εἶναι συμπτωματικὸ φυσικά, γιατί τίποτε δὲν εἶναι τυχαῖο καὶ συμπτωματικὸ στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὸν τριπλὸ ἑορτασμὸ τονίζει ἡ Ἐκκλησία τὴν μεγάλη προσφορὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων στὴν ἑδραίωση τῆς πίστεώς μας πάνω στὸ ἀνυπέρβλητο μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Προβάλλοντας δὲ τὴν πρώτη, τὴν τετάρτη καὶ τὴν ἑβδόμη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, τὴν ἀρχή, τὸ μέσον καὶ τὸ τέλος τῶν μέχρι τώρα (ἀναγνωρισμένων) Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀγκαλιάζει ὅλους τους Ἁγίους ἐκείνους, ποὺ προσέφεραν τὴν ζωὴ καὶ τὴν ὕπαρξή τους, γιὰ νὰ μποροῦμε ἐμεῖς, νὰ ζοῦμε μέσα στὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Ἂν τιμᾶμε, λοιπὸν -καὶ δίκαια- ὅσους μᾶς χαρίζουν τὴν ἐθνική μας ἐλευθερία, πόσο εὐγνώμονες πρέπει νὰ εἴμαστε σ’ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔσωσαν ἀπὸ τὴν χειρότερη δουλεία ποὺ ὑπάρχει, τὴν αἵρεση. Δὲν ὑπάρχει ὅμως μεγαλύτερη ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης ἀπὸ τὸ νὰ μιμηθοῦμε τὸν ἀγώνα τους καὶ νὰ γίνουμε καὶ μεῖς μὲ τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ, πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἐκεῖνοι. Αὐτὸ ὅμως προϋποθέτει, ὅτι εἴμαστε πρῶτα πιστὰ τέκνα της.

ΠΗΓΗ: Πρωτοπρ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ»
(Ἀπάνθισμα κηρυγμάτων ἀπὸ τὴν «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» τῶν ἐτῶν 1980 καὶ 1983), Ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Διαδίκτυο: Ἱ. Μ. Μελισσοχωρίου, «Θρησκευτικά» (thriskeftika.blogspot)
Ἑλληνικὸς τονισμός «Χριστιανικῆς Βιβλιογραφίας»

ΕΓΙΝΕ Η ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΩΝ ΓΟΧ ΕΛΛΑΔΟΣ κ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΣΗΜΕΡΑ (7-10-2010)

ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ κ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ (ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ)

ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ (1) Μοναχοῦ Μωϋσέως ἁγιορείτου

1

Σκέψεις πλάι στό τζάκι

῎Εκαιγε τό  τζάκι. Γύρω οἱ μοναχοί ἀνέμεναν τήν κρούση γιά τήν ἀγρυπνία. Οἱ τελευταῖοι ἔπαιρναν τόν καφέ τους. Κι ἔμπαιναν στήν κουβέντα γιά τόν καιρό, τόν ἄρρωστο Γέροντα, τή θάλασσα καί τό χαλασμένο τηλέφωνο. Τότε φούντωσε ξανά ὁ πόθος μου νά γράψω ἕνα «ἄλλο» βιβλίο γιά τό ῞Αγιον Ὄρος, μιά «ἄλλη» ἱστορία, ἕναν «ἄλλο» ὁδηγό. ῎Οχι πολύ μεγάλο, ὄχι μικρό, δίχως πολλές λεπτομέρειες καί γενικότητες...

   Παρότι ἔχω γράψει χιλιάδες σελίδες αἰσθανόμουν ἀνώριμος. ῎Εβλεπα νά μήν ἔχουν ἀσπρίσει πολύ τά γένεια μου. Δέν μποροῦσα ὅμως νά γνωρίζω καθόλου ἄν θά ὑπάρξω ἀσπρογένης μέ ἀναμνήσεις. ῎Εχω κι ἐκείνη τήν ἡπατική ἀνεπάρκεια, πού μοῦ θυμίζει τόν θάνατο πιό πολύ ἀπό τό ράσο μου. Δέν θά ἔκανα ἄλλωστε βαθυστόχαστες σκέψεις, θεολογικές ἀναλύσεις, λογοτεχνικές περιγραφές, κάτι πού νά ἑλκύει καί νά προκαλεῖ τόν ἔπαινο. Θά προσπαθοῦσα νά εἶμαι ἀγαθός καί εἰλικρινής. Δέν θά ᾿γραφα γιά σκιές, γιά γνωστά, γιά λάθη, γιά ὑψηλά. Θά ἔγραφα γιά τό φῶς τό ὁρατό, τό τωρινό καί θά ἔκανα λάθη, παρά τήν προσοχή μου νά μήν προβῶ σέ ἐκτιμήσεις, ἀφοῦ σάρκα φορῶ καί στή γῆ οἰκῶ: Τήν ἁγιορείτικη γῆ, θά ᾿θελα νά περιγράψω πού τήν ἀγαπῶ ἀληθινά καθώς καί ὅσους μόνιμα τήν πατοῦν κι εἶναι σκεπασμένοι μέ τό ἅγιο χῶμα της. Ζῶ πλάι σ᾿ αὐτούς γιά τούς ὁποίους μιλῶ καί συμπάσχω στίς ἀγωνίες τους καί τά πείσματά τους.

   ῎Ισως κάμποσα ἀπ᾿ ὅσα θά ᾿θελα νά γράψω νά μποροῦσαν ν᾿ ἀφαιρεθοῦν, νά θέλανε ἕνα καλύτερο «χτένισμα» καθώς λένε. ῞Ομως ὅταν τά γεροντάκια μοῦ διηγοῦνται ἱστορίες δέν τά διακόπτω ποτέ, γιατί χάνουν τή σειρά τῶν λόγων τους, λόγων βέβαια πού δέν ἔχουν σειρά, μά αὐτή εἶναι ἡ ὀμορφιά τους. ῎Οχι, δέν θά προσπαθήσω νά τούς μιμηθῶ. Θ᾿ ἀποτύχω σίγουρα. Τό ξέρω καλά, τουλάχιστον αὐτό. ῞Ομως θέλω νά γράψω αὐτό τό βιβλίο δίχως ἐπιτήδευση.

   Φοβᾶμαι πώς ἐπειδή πολύ τό θέλω ὁ καλός Θεός δέν θά μέ ἀφήσει νά τό ὁλοκληρώσω. Τοῦ Θεοῦ οἱ χάρες εἶναι ὅλες μυστικές. Τώρα τό νά θέλω ἐγώ νά δημοσιεύσω αὐτό πού λέγεται μόνο ἐμπιστευτικά ἤ τό πολύ σέ δυό –τρεῖς  καλούς φίλους πλάι στό τζάκι, τί νά πῶ; Θά γευθῶ τόν καρπό τοῦ πείσματός μου...

᾿Αντιγραφή:᾿Οδυσσεύς

᾿Εξοργιστικό ἄρθρο τοῦ Νικ. Παπαχρήστου στήν Καθημερινή "βγάζει λάδι" τόν Δημητριάδος καί τόν Μεσσηνίας

 

῾Ο δημοσιογράφος κ. Νίκος Παπαχρήστου στό κέντρο κατά τή διάρκεια ὁμιλίας του.

Σχόλιο ᾿Οδυσσέως: Φιλοξενοῦμε ἄρθρο τοῦ  νεαροῦ δημοσιογράφου κ. Νίκου Παπαχρήστου στήν Καθημερινή τῆς Κυριακῆς (17-10-2010), ὄχι ἐπειδή συμφωνοῦμε, ἀλλά γιά νά δείξουμε μέχρι ποῦ μπορεῖ νά φτάσει ἡ διαστρέβλωση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. ῾Ο κ. Παπαχρήστου δέν μᾶς ἐκπλήσσει μέ αὐτά πού γράφει, γιατί καί στό παρελθόν ἔχει κινηθεῖ στό ἴδιο μῆκος κύματος. ᾿Επιχειρεῖ νά περάσει κάποια "ἐκκλησιαστική γραμμή", παίρνει ἔμμεσα θέσεις πού ἔρχονται σέ ἀντίθεση μέ τήν παράδοση τῆς ᾿Εκκλησίας μας καί στηρίζει Μητροπολίτες οἱ ὁποῖοι μέ τίς ἐνέργειές τους καί τόν δημόσιο λόγο τους "προκαλοῦν καί σκανδαλίζουν" τό ποίμνιο τῆς ᾿Εκκλησίας". ᾿Επιτέλους,  ὁ κ. Παπαχρήστου  δέν εἶναι ὁ ἀλάνθαστος ἐκκλησιαστικός φωστήρας. Κρίνεται καθημερινῶς καί ἀπό αὐτά πού λέει καί ἀπό αὐτά πού πολλές φορές σκοπίμως ἀποσιωποιεῖ. ῾Η ἐπισκεψιμότητα τοῦ amen.gr δέν πρέπει νά τόν μεθάει, ἀλλά νά τόν κάνει περισσότερο ὑπεύθυνο, ἀμερόληπτο καί πλουραλιστικό. Νά παρουσιάζει ὅλες τίς ἀπόψεις καί ὄχι μέ αὐτές πού δέν συμφωνεῖ νά τίς θάβει "δημοσιογραφικῷ τῷ τρόπῳ". Πρέπει νά ξέρει ὅτι τόν διαβάζουν πολλά ὀρθόδοξα ἱστολόγια πρός ἐνημέρωση, μιά καί διαθέτει καλό δίκτυο πληροφοριῶν. Τουλάχιστον,  ἀπαιτοῦμε ἀπό αὐτόν περισσότερο σεβασμό καί ἀντικειμενική ἐνημέρωση. 

Πολιτική ήπιων τόνων ή συντηρητισμός;

Ανεβαίνει το θερμόμετρο στην Ιεραρχία με αντίρροπες δυνάμεις για το εύρος παρεμβάσεων της Εκκλησίας στα δημόσια πράγματα Του Νίκου Παπαχρήστου
Ανεβαίνει το θερμόμετρο στους κόλπους της Ιεραρχίας, καθώς το τελευταίο διάστημα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος γίνεται αποδέκτης κριτικής μητροπολιτών με επίκεντρο την –κατ’ αυτούς– πολιτική χαμηλών τόνων που τηρεί απέναντι σε μια σειρά από ζητήματα, για τα οποία, όπως οι ίδιοι εκτιμούν, η Εκκλησία θα έπρεπε να έχει λόγο παρεμβατικό, ενίοτε οξύ, τον οποίο να διατυπώνει δημόσια. Η «αλλαγή πλεύσης» που ζητείται είναι σαφές ότι εμπεριέχει αναφορές στον τρόπο που χειριζόταν τα ίδια θέματα ο προκάτοχος του κ. Ιερώνυμου, μακαριστός Χριστόδουλος. Πώς αντιδρά ο Αρχιεπίσκοπος; Με άξονα τους ήπιους τόνους, επιχειρεί να κρατηθούν οι (ευάλωτες μερικές φορές) ισορροπίες μεταξύ των διαφορετικών ομάδων της Ιεραρχίας και εμμένει να θέτει στο επίκεντρο της δημόσιας παρουσίας την ανάπτυξη ενός πολύπλευρου φιλανθρωπικού και κοινωνικού έργου, ως απάντηση της Εκκλησίας στην κοινωνική κρίση.
Πάντως, «υπάρχει μια ισχυρή τάση παλινόρθωσης συντηρητικών και νεοσυντηρητικών αντιλήψεων στην Εκκλησία. Κάποιοι, αντί να κοιτάζουν τον κόσμο που αλλάζει, τις σύγχρονες ανάγκες των πιστών, ενισχύουν την εσωστρέφεια, τον εθνικισμό, τον φόβο», εκτιμά μιλώντας στην «Κ» ο καθηγητής στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, Μάριος Μπέγζος.
Και πράγματι το Σκοπιανό, οι σχέσεις με την Τουρκία, η λαθρομετανάστευση και η δημογραφική «αλλοίωση» της χώρας, και εσχάτως η Κάρτα του Πολίτη (με φρασεολογία που παραπέμπει στο ζήτημα των ταυτοτήτων), απασχολούν εντονότατα κάποιους αρχιερείς, ίσως περισσότερο από την ποιμαντική και πνευματική καθοδήγηση του ποιμνίου. Ορισμένοι δεν διστάζουν να υψώσουν το λάβαρο του ζηλωτισμού, συντασσόμενοι κατά περίπτωση με ακραία συντηρητικές ομάδες του εκκλησιαστικού χώρου. Είναι χαρακτηριστικό ότι τους τελευταίους μήνες ζητήθηκε εμμέσως ή αμέσως από αρχιερείς, εκκλησιαστικές εφημερίδες και ιστολόγια η αποπομπή τουλάχιστον δύο μητροπολιτών, του Μεσσηνίας Χρυσοστόμου, που εκπροσωπεί την Ελλαδική Εκκλησία στον διάλογο Ορθοδοξίας - Ρωμαιοκαθολικισμού, και του Δημητριάδος Ιγνατίου, για τα συνέδρια που διοργανώνει η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών που δημιούργησε στον Βόλο. «Είναι ένα εργαστήριο θεολογίας και όχι άμβωνας της Εκκλησίας. Επιζητεί τον ελεύθερο, ανοικτό διάλογο και οι αντιδράσεις δείχνουν ότι γίνεται κάτι σωστό», τονίζει στην «Κ» ο μητροπολίτης Δημητριάδος αναφερόμενος στην Ακαδημία, που έχει προκαλέσει ενόχληση συντηρητικών εκκλησιαστικών κύκλων. Ωστόσο, ο κ. Ιγνάτιος εκτιμά πως «το συντηρητικό ρεύμα εκφράζεται κυρίως από λαϊκούς, ενώ οι Ιεράρχες σε κάθε σύνοδο τοποθετούμαστε ελεύθερα και διατηρούμε την ενότητά μας».
Στην πρόσφατη σύνοδο της Ιεραρχίας ο Αρχιεπίσκοπος άκουσε τους μητροπολίτες Θεσσαλονίκης Ανθιμο και Καλαβρύτων Αμβρόσιο να ζητούν να καταστεί εντονότερη η παρουσία της Εκκλησίας στα εθνικά ζητήματα, τους μητροπολίτες Ηλείας Γερμανό, Καισαριανής Δανιήλ να εκφράζουν την ανησυχία τους για την αποχριστιανοποίηση της Παιδείας και τους μητροπολίτες Μεσογαίας Νικόλαο και Αιτωλίας Κοσμά να μεταφέρουν την ανησυχία πιστών για τον ΑΜΚΑ και τη σχεδιαζόμενη Κάρτα του Πολίτη. Το τελευταίο διάστημα, πυκνώνουν οι αντιδράσεις μερίδας κληρικών και θεολόγων, οι οποίοι κινητοποιούν πιστούς, ακόμα και μέσα από το Διαδίκτυο, κατά της εν λόγω κάρτας, την οποία ταυτίζουν με το «666 και το χάραγμα του Αντιχρίστου». Ο,τι δηλαδή υποστήριζαν κατά τη δεκαετία του ’80 για το barcode (τον γραμμικό κώδικα) και τη δεκαετία του ’90 για τις νέες ταυτότητες.
«Στην Εκκλησία που στηρίζεται στην παράδοση υπάρχουν άνθρωποι που αντιδρούν σε κάθε νεωτερισμό. Δημιουργούν φοβικά σύνδρομα. Αν τους φοβίζει το ηλεκτρονικό φακέλωμα, γιατί δεν τους ενοχλεί το κανονικό, το έντυπο φακέλωμα των προσωπικών τους δεδομένων; Το πρόβλημα μάλλον είναι ψυχολογικό», υποστηρίζει ο κ. Μπέγζος.
Υπό το βάρος των πιέσεων εντός και εκτός Ιεραρχίας, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφάσισε να μελετηθεί το ζήτημα της Κάρτας με τη συνδρομή ειδικών επιστημόνων και συνταγματολόγων, ενώ παραπέμφθηκε στην αρμόδια συνοδική επιτροπή να εξετασθεί και το κατά πόσον «αποχριστιανοποιείται» η Παιδεία .
«Ο Μακαριώτατος σέβεται κάθε άποψη, έστω και αν ο ίδιος, σταθερά προσανατολισμένος σε έναν πιο θεολογικό λόγο, επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στην ανακούφιση του πάσχοντος ανθρώπου», υποστηρίζουν συνεργάτες του.
Σήμερα, η «Κ» φιλοξενεί δύο άρθρα–παρεμβάσεις: του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθιμου και του μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσοστόμου.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100061_17/10/2010_419075

ΤΟ ''ΣΥΝΕΧΕΣ'' ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΗΝ ΣΥΜΗ

ΜΠΟΥΚΑΛΙΑ ΠΙΣΤΩΝ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΦΤΑΝΟΥΝ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ!

Δοχεία, μπουκάλια, καί δέματα σταλμένα από τούς ωκεανούς στήν Μονή Ταξιάρχου Μιχαήλ στήν Σύμη. Φθάνουν πάντοτε, σέ όσους με πραγματική πίστη κάνουν το τάμα τους, καί πάντα παίρνουν απάντηση από το Μοναστήρι.

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ο Πανορμίτης, πέρα από τα αμέτρητα επιβεβαιωμένα Θαύματα που έχει επιτελέσει και επιτελεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια στην Ιερά αυτή Μονή της Σύμης, πραγματοποιεί (όπως θα δούμε παρακάτω) και ένα διαχρονικό (ανά τους αιώνες) και ταυτόχρονα Μοναδικό παγκοσμίως Θαύμα, σε όσους πιστούς βρίσκονται σε διάφορα μέρη του κόσμου και δεν έχουν τη δυνατότητα να έρθουν οι ίδιοι στο Μοναστήρι του.


Το Μοναστήρι βρίσκεται στο Νότιο άκρο του νησιού και είναι χτισμένο στον πανέμορφο όρμο του Πανόρμου, ενώ από τους πρώτους ακόμα Χριστιανικούς αιώνες αποτελούσε ένα από τα Κέντρα τοπικής Ευσέβειας προς τους Αγγέλους.

Ο σημερινός Ιερός Ναός του (εντός του Οποίου δεσπόζει, κατέχοντας φυσικές διαστάσεις, η Εφέστια Θαυματουργή Εικόνα του Ταξιάρχου Μιχαήλ), είναι χτισμένος το 1783, η δε Αγιογράφηση πραγματοποιήθηκε το 1792 από δύο αυτόχθονες Αγιογράφους, τον Ιερομόναχο Νεόφυτο και τον Κυριάκο Καρακωστή. Τέλος, πάνω από την κεντρική Πύλη της Ιεράς Μονής βρίσκεται το περίφημο Καμπαναριό του Πανορμίτη (Κτίσμα του 1911), που συγγενεύει με Ρωσικά Καμπαναριά.

Το Μέγα λοιπόν και διαχρονικό αυτό Θαύμα που αναφέραμε παραπάνω, έχει συμβεί και συμβαίνει σε όποιον διαθέτει Αληθινή Πίστη στον Μοναδικό Αληθινό Θεό, στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Εκείνος που αδυνατεί την παρούσα στιγμή να επισκεφθεί την Ιερά Μονή, μπορεί μέσα σε ένα μικρό μπουκαλάκι, είτε από εμφιαλωμένο νερό είτε από πορτοκαλάδα (πλαστικό κατά προτίμηση, ως πιο ανθεκτικό), να τοποθετήσει Θυμίαμα, ένα χαρτί με τα «Υπέρ Υγείας» και τα «Υπέρ Αναπαύσεως» ονόματα εκείνων που επιθυμεί, ένα χαρτάκι με το Ονοματεπώνυμο, τη διεύθυνση ή και το τηλέφωνό του. Επίσης, μπορεί να συμπεριλάβει και ένα γράμμα προς το Μοναστήρι, για οποιοδήποτε θέμα τον απασχολεί και θα ήθελε να γίνει θέμα προσευχής στην Ιερά Μονή.

Αφού τοποθετήσει μέσα όλα αυτά τα Αφιερώματα για τον Ταξιάρχη και κλείσει το μπουκαλάκι, μπορεί, είτε από ένα λιμάνι είτε από κάποιο πλοίο που βρίσκεται στα ανοιχτά να πετάξει το μπουκαλάκι στη θάλασσα, αφού πρώτα προσευχηθεί στον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη και του ζητήσει να το οδηγήσει ο ίδιος στο Μοναστήρι του στη Σύμη.

Ο Πανορμίτης θα το αναλάβει και το μπουκαλάκι με τα Αφιερώματα θα φθάσει τελικά στη Σύμη, στον όρμο της Ιεράς Μονής, ή διαφορετικά θα μπλεχτεί στα δίχτυα των ψαράδων στα ανοιχτά του νησιού.

Σε κάθε περίπτωση όμως, ο τελικός προορισμός του θα είναι να καταλήξει άθικτο στα χέρια των ανθρώπων του Μοναστηριού, οι οποίοι με τη σειρά τους (ως επιβεβαίωση του Θαύματος, «προς Δόξαν Θεού») θα αποστείλουν ευχαριστήρια επιστολή προς τον πιστό που το έστειλε, ευχαριστώντας τον για τα Αφιερώματα.

Στην Ιερά Μονή φυλάσσονται μέχρι σήμερα Αφιερώματα, που ταξίδεψαν μόνα για τον Πανορμίτη από διάφορα μέρη του κόσμου (όπως για παράδειγμα από την Αυστραλία) και από διάφορες εποχές.

Τα παλιά τα χρόνια, οι πιστοί έστελναν με τον τρόπο αυτό τα Αφιερώματά τους μέσα σε γυάλινα μπουκάλια, ακόμα και σε κιβώτια!




Πηγή:http://ellinorthodoxia.blogspot.com

Ἡ παραβολὴ τοῦ σπορέως (Λουκ η΄5-15) Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh)

29 Ὀκτωβρίου 1989

Πόσο οἰκεία, καὶ πόσο ἁπλή μᾶς φαίνεται ἡ σημερινὴ Παραβολὴ τοῦ σπόρου καὶ τοῦ σπορέως· καὶ ὅμως πόσο σχετικὴ εἶναι μέ μᾶς, πόσο περισσότερο θὰ πρέπει νὰ τὴν σκεφτοῦμε. Λησμονοῦμε τὴν εἰκόνα τοῦ σπορέα καὶ τοῦ σπόρου, ὅπως φαίνεται μέσα ἀπὸ τὴν παραβολή, δὲν βλέπουμε τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ νὰ περπατάει στοὺς δρόμους καὶ τὰ μονοπάτια τῆς Γαλιλαίας καὶ τῆς Ἰουδαίας· καὶ παντοῦ ὅπου πῆγε, οἱ ἄνθρωποι ἔρχονταν στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου, ἐπειδὴ εἶχαν ἀκούσει, ὅπως εἶχε ἀκούσει ὁ Τυφλός, γιὰ τὸν ὁποῖο μιλάει ὁ Ἀπόστολος Μάρκος, ὅτι ἦταν Δάσκαλος, ὅτι τὰ λόγια του ἦταν ἀληθινά, ὅτι ἔφεραν τὴν δύναμη τῆς ζωῆς.

Καὶ οἱ ἄνθρωποι ἦρθαν καὶ γέμισαν τοὺς δρόμους καὶ ἄκουσαν. Κάποιοι ἦταν ἕτοιμοι γιὰ τὸ μήνυμα τῆς σωτηρίας· κάποιοι ἀγωνιοῦσαν, καὶ ἔκαναν στὸν ἑαυτὸ τους ἐρωτήσεις ποὺ μέχρι τότε κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ ἀπαντήσει. Ἀλλὰ ἦλθαν ἄλλοι ἄνθρωποι, ὅπως τόσοι πολλοὶ ἔρχονται τώρα σ’ ἕναν ἱερέα, σ’ ἕναν εὐαγγελιστή, σ’ ἕναν ἡγέτη ὁποιασδήποτε παράταξης, ἦλθαν νὰ δοῦν ἕνα ἄνθρωπο ποὺ κάποιος τοὺς μίλησε γι’ αὐτόν, ν’ ἀκούσουν τί εἶχε νὰ πεῖ. Δὲν ἀπαντοῦσε σὲ καμία ἀπὸ τὶς ἐρωτήσεις τους, δὲν ἱκανοποιοῦσε καμία ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τους, ἐκτὸς ἴσως ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία νὰ δοῦν κάποιον ποὺ ἦταν ξεχωριστός, κάποιον μοναδικὸ γιὰ τὴν ἐποχή του. Ἄκουσαν τὸν λόγο Του, ἀλλὰ δὲν τὸν κράτησαν μέσα τους, τὸν βρῆκαν ὄμορφο, ἀληθινὸ – ἀλλὰ δὲν πῆγαν πιὸ πέρα. Ἄκουσαν λόγια, δὲν ἄκουσαν τὴν κραυγὴ τῆς ψυχῆς τους ποὺ πεινοῦσε γιὰ λόγο ἀληθείας.

Ἔτσι ὅταν Ἐκεῖνος εἶχε διαβεῖ, ὅλοι ἐπέστρεψαν στὶς συνηθισμένες τους ἀσχολίες, στὴν κανονική τους ζωή. Θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν πάει στὸ σπίτι καὶ νὰ ἔχουν ἐπαναλάβει αὐτὰ τὰ λόγια, λέγοντας: «Δὲν ἦταν θαυμάσια; Δὲν μίλησε ὡραία;» - καὶ ἔπειτα ἐπέστρεψαν στὴν συνηθισμένη, καθημερινὴ ζωή τους…

Ἄλλοι ποὺ στάθηκαν στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου, δέχτηκαν τὸ μήνυμα μὲ συγκίνηση, κάτι ἀναδεύτηκε στὴν καρδιά, στὸ μυαλό τους, τοὺς ἔδωσε ἀπάντηση σὲ κάτι. Καὶ τὸ δέχτηκαν, τὸ ἀγκαλίασαν, καὶ ἐπέστρεψαν στὴν οἰκία τους· ἀλλὰ τὴν στιγμὴ ποὺ δὲν ἦταν πιὰ στὸν δρόμο, τοὺς κυρίευσαν οἱ ἀνησυχίες τοῦ σπιτιοῦ τους: ὑπῆρχαν τόσα πράγματα στὴν ζωή τους νὰ κάνουν, νὰ σκεφτοῦν, δὲν ὑπῆρχε καιρὸς νὰ συλλογιστοῦν ξανὰ καὶ ξανὰ τὰ λόγια ποὺ εἶχαν ἀκούσει, δὲν ὑπῆρχε καιρὸς νὰ καθίσουν μὲ ἠρεμία καὶ νὰ φανταστοῦν τὸ πρόσωπο ποὺ εἶχαν δεῖ, νὰ ξαναθυμηθοῦν τὴν φωνὴ ποὺ εἶχαν ἀκούσει.

Ὑπάρχει ἄλλη μία παραβολὴ ποὺ μιλᾶ γιὰ ἐκείνους ποὺ εἶχαν κληθεῖ στὸ Γαμήλιο Βασιλικὸ Δεῖπνο: ἄκουσαν τὸ κάλεσμα, ἤξεραν ὅτι εἶχαν κληθεῖ προσωπικὰ – ἀλλὰ μπόρεσαν νὰ πᾶνε; Ὁ ἕνας εἶχε ἀγοράσει ἕναν ἀγρό, ἦταν ριζωμένος σ’ αὐτόν, δεμένος μὲ αὐτόν, φυλακισμένος· ἄλλοι εἶχαν ἀγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια – ἔπρεπε νὰ τὰ δοκιμάσουν, ἔπρεπε κάτι νὰ κάνουν στὴ ζωή, ἕνα ἐπάγγελμα, μία ἐργασία- ἢ ἁπλὰ κάτι ποὺ ἐπειδὴ ἀφορᾶ τὴν προσωπική μας ζωή, ἔχει πολὺ μεγάλη σημασία, ὅπως ἡ τελευταία περίπτωση ἐκείνου ποὺ εἶχε παντρευτεῖ- πῶς μποροῦσε νὰ ξοδέψει χρόνο γιὰ κάποιον ἄλλον;

Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ δέχονται τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὸν δέχονται ἀληθινὰ στὴν καρδιά τους, ἀλλὰ ὑπάρχουν τόσα πολλὰ πράγματα ποὺ ἔχουν σημασία - θὰ τὸ κάνουμε αὔριο, ἤ, ἂν μπορούσαμε μοναχὰ νὰ ἀλλάζαμε τὸ μήνυμα τοῦ Κυρίου μὲ ἕνα πιὸ ἐφικτό, πιὸ ἁπλό, νὰ μὴν εἶναι τόσο ἀπόλυτο ὅσο αὐτό.

Καὶ ἔπειτα, ἐκεῖνοι ποὺ δέχονται τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἡ πλούσια γῆ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ λάβει τὸ μήνυμα τῆς σωτηρίας, δέχονται τὸν σπόρο καὶ καρποφοροῦν. Ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι δὲν ἦταν ἁπλὰ καλύτεροι ἄνθρωποι, πιθανὸν δὲν ἦταν καλύτεροι· ἦταν ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν ἕνα ἐρώτημα στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά, ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν καημό, ποὺ ἡ καθημερινὴ ζωὴ τους ἦταν πολὺ περιορισμένη, μικρή, ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν συναίσθηση ὅτι ἡ ψυχὴ τους εἶναι ἀπέραντη, καὶ δὲν μποροῦσε νὰ γεμίσει ἀπὸ τὰ ἀσήμαντα τῆς καθημερινότητας- οὔτε κἄν ἀπὸ τὰ εὐγενικὰ καὶ καλὰ πράγματα τῆς ζωῆς: ἀποδέχτηκαν τὸ μήνυμα βαθιὰ μέσα στὴν καρδιά τους, καὶ αὐτὸ ἐπειδὴ ἔδωσε ἀπάντηση στὶς ἀνάγκες τους, ἡ ζωὴ τους καρποφόρησε.

Τώρα ἂς τὸ ἐφαρμόσουμε στὴν δική μας ζωή· πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς ἀκοῦν τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου, τὰ λόγια τοῦ κηρύγματος, μελετοῦν βιβλία ἐνδιαφέροντα μὲ βάθος καὶ τὰ διατηροῦν στὴ μνήμη τους, τὰ χαίρονται- ἀλλὰ μέχρι ἐκεῖ· μποροῦν νὰ τὰ ἐπαναλάβουν, νὰ τὰ μεταδώσουν στοὺς ἄλλους,- ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ὅλο.

Καὶ ὑπάρχουν τόσοι πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς ποὺ ἔλαβαν τὸ μήνυμα μὲ ἐνθουσιασμό, μὲ πάθος, γνωρίζοντας ὅτι εἶναι πράγματι ἡ ἀπάντηση στὴν λαχτάρα, τὴν πείνα, τὸ μεγαλεῖο ποὺ ὑπάρχει μέσα μας· ἀλλ’ ὅμως ἡ ζωὴ εἶναι τόσο σύνθετη, ἔχουμε τόσα πράγματα νὰ κάνουμε! Καὶ σ’ ὅλη τούτη τὴν πολυπλοκότητα καὶ τὸ καθημερινὸ «γίγνεσθαι», τὰ λόγια ποὺ ἀκούσαμε, παραμερίζονται- γιὰ μιὰ ἄλλη μέρα, γιὰ μιὰ ἄλλη φορά, ὅταν θὰ εἶμαι ἀρκετὰ μεγάλος γιὰ νὰ ἔχω ὁποιεσδήποτε ἀνησυχίες: τότε θὰ μπορῶ νὰ στραφῶ πίσω καὶ νὰ θυμηθῶ ἐκείνη τὴν λαμπρὴ στιγμὴ ποὺ ἡ ζωὴ ξεδίπλωσε ὅλο τὸ μεγαλεῖο της..- τὴν κρατῶ στὴν μνήμη μου!

Τί συμβαίνει μέ μᾶς, δεχόμαστε τὸ μήνυμα καὶ αὐτὸ καρποφορεῖ μέσα μας;

Πῶς μπορεῖ τὸ μήνυμα νὰ μᾶς ἀγγίξει; Θυμᾶμαι ἕναν Ρῶσο ἱερέα νὰ μοῦ λέει· «μελετῶ καθημερινὰ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ πολὺ σπάνια ἡ ζωή μου ἀνταποκρίνεται σ’ αὐτό. Ἀλλὰ τὸ μελετάω καθημερινὰ γιατί δὲν γνωρίζω ποτὲ κατὰ πόσο σήμερα, αὔριο ἢ κάποια ἄλλη ἡμέρα θὰ εἶμαι ἡ ἄγονη πλευρὰ τοῦ δρόμου ἢ τὰ ἀγριόχορτα, κατὰ πόσο τοῦτος ὁ λόγος θὰ πέσει σὲ ἕνα μικρὸ κομμάτι γῆς μέσα μου, ἱκανὸ νὰ τὸν δεχτεῖ καὶ νὰ φέρει καρπούς».

Δὲν εἶναι τόσο ἁπλό, τόσο ἐνθαρρυντικό; Ὅλοι μας βρισκόμαστε καὶ στὶς τρεῖς περιπτώσεις ποὺ περιγράφονται στὴν παραβολὴ τοῦ Εὐαγγελίου· ἀλλὰ ἐὰν δώσουμε μιὰ εὐκαιρία στὸν Κύριο ποὺ μιλάει, στὸν Κύριο ποὺ διαβαίνει ἀπὸ τὴν ζωή μας, ποὺ κρούει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας - ἀπὸ καιρὸ σὲ καιρὸ θὰ δεχτοῦμε τὸ μήνυμα μὲ χαρά· μὲ τὸν καιρό, θὰ φθάσει στὸ βάθος τῆς καρδιά μας, στὸν πυρήνα τῆς ζωῆς μας καὶ θὰ εἶναι ἡ ἀπάντηση ποὺ θὰ τὴν ἀλλάξει.

Ἑπομένως, ἂς ἀκοῦμε μέρα μὲ τὴ μέρα τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου· ἂς ἀκοῦμε τὴ φωνὴ τῆς συνείδησής μας, ἂς ἀκοῦμε τί μᾶς λέει ὁ βαθύτερος ἐαυτός μας γιὰ τὴν ζωή, τὴν ἀλήθεια, τὴν πραγματικότητα· καὶ ἀπὸ καιρὸ σὲ καιρό, θὰ ἔχουμε τὸ γόνιμο ἔδαφος ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ φέρει καρπούς.

Αὐτὴ ἡ παραβολή, ἡ τόσο ἁπλή, ἡ τόσο ξεκάθαρη, ἂν μοναχὰ τὴν ἐφαρμόσουμε, μπορεῖ νὰ εἶναι τὸ ξεκίνημα μιᾶς νέας ζωῆς. Ἀμήν.

 

Πρωτότυπο Κείμενο
 

The Parable of the Sower
29 October 1989

 

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

How familiar, and how simple seems to us, appears to us today's parable of the seed and of the sower; and yet, how relevant it is to us, and how much more thought we should give to it. We forget the setting itself of the parable, the imagery of the sower and the seed, and we dont see in it an image of Christ, walking along the roads and the paths of Galilee and Judea; and everywhere He went, people came to the roadside because they have heard, as the Blind Man have heard of whom Saint Marc reports, that He was a Teacher, that His words were true, that they had in them a power of life.

And people came, and lined the roads, and lined the streets, and listened. Some were prepared for the message; some have been in an agony of mind, have been asking themselves questions which hitherto no one have been able to answer. But others came, as so many people come now to a preacher, to an evangelist, to a leader of any side, came to see a man of whom one spoke, and to listen to what he had to say. He was not answering any of their questions, He was not meeting any of their needs, except perhaps the desire to see someone that was outstanding, someone unique in his time. They heard the word, but it fell at their ears, they find it beautiful, lovely, true - but it did not go beyond this. They were listening to words, they were not listening to the cry of their own soul that was hungry for words of truth.

And so, when He had passed, they all returned to what was their ordinary, their normal life. They might have gone home and repeated these words, saying, Wasn't it lovely? Did He speak well? - and then they went back to what was life, ordinary life, day-to-day life...

Others, who had come to the roadside, received the message with emotion, it stirred something in their hearts, something in their minds, it answered something in them. And they received it and hugged it to themselves, and returned home; but the moment they were no longer by the road, at home, the concerns of home overwhelmed them: there was so much to do, so much to think about, there was so much in life, there was no time to reflect again and again on the words heard, there was no time to sit quietly and to look in imagination at the face they had seen, to rehearse the voice they have heard.

We have another parable about those who have been called to the Bridal Feast of the King: they heard a call, they knew they were called personally - but could they go? The one had bought a field, he was rooted in it, tied to it, a prisoner of it; others have bought five pairs of oxen - they had to try them, they had something to do in life, a vocation, a job, something great - or something simply that matters supremely in a personal way, as the last one: he had taken a bride - how could he spend time for anyone else?

Those are the people who receive the word, who receive it truly, in their heart, but there are so many things that matter - tomorrow will do, or, if we only could reduce the message to something liveable, simple, not to the absoluteness of it!

And then, those who receive the message, like the rich soil that could receive the message, receive a seed and bear fruit. Those people were not simply better people, they probably were not better people; they were people who had a question in their mind and heart, people who had a longing, people for whom their daily life was too narrow, too small, people who were aware that their soul was deep, and vast and could not be filled with the trivialities - or even the noble, the good things of life: they received the message, they took it to heart, deep into them, and they bore fruit because it was answering a need.

Now, we can apply it to ourselves: how many of us listen to the words of the Gospel, listen to the words of preaching, read books that are full of interest and depth, and they store it in their memory, they enjoy it - but that is the end; they can quote it, they can pass it on to others, - but that is all.

And there are so many of us who have received the message with enthusiasm, with passion, knowing that this message is an answer to all there is in us of longing, of hunger, of greatness, indeed; but then, life is so complex, there is so much to do! And in all this doing, in all this complexity the words is left aside - for another time, for another day, when I will be old enough not to have any concerns: then I can turn back to this glorious moment when life unfolded itself in all its splendour - I keep it in my memory!

What about us, receiving the message and bearing fruit?

But how does this message reach us? I remember a Russian priest saying to me, вЂ˜I read the Gospel daily, and I respond to it very seldom. But I read it daily because I never know whether today, or tomorrow, or on another day I will be the barren roadside, or the weeds by the way, or, of a sudden, whether this word will not fall on a small patch in me which is capable of receiving it and bearing fruit.

Isn't that simple, isn't that encouraging? We all are the three things described in the parable of the Gospel; but if we give a chance to God Who speaks, to God, Who passes through our life, to God Who knocks at our heart - from time to time we will receive the message with joy and let go of it; but from time to time it will reach a depth in our heart, a core of our life and be the answer that will change it.

Let us therefore listen, listen to the words of the Gospel day in and day out; listen to the voice of our conscience, listen to what the deepest self says to us about life, about truth, about reality; and from time to time we will have been the good ground that can bear fruit.

This parable, so simple, so clear, if we only apply it, can be a beginning of a new life. Amen.



 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: Ο ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΄΄ΓΑΝΤΖΩΘΕΙ΄΄ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

-Γέροντα, ὅταν μελαγχολῆ κανείς, τί πρέπει νὰ κάνη, γιὰ νὰ τὸ ξεπεράση;

- Χρειάζεται θεία παρηγοριά.

- Καὶ πῶς θὰ τὴν πάρη;

- Νὰ γαντζωθῆ στὸν Χριστὸ καὶ ὁ Χριστὸς θὰ τοῦ τὴν δώση. Πολλὲς φορὲς μπλέκεται τὸ φιλότιμο μὲ τὸν ἐγωισμό. Οἱ περισσότεροι σχιζοφρενεῖς εἶναι εὐαίσθητες ψυχές. Τυχαίνει νὰ συμβῆ ἕνα τιποτένιο πράγμα ἢ κάτι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν καὶ ὑποφέρουν πολύ. Ἄλλος σκοτώνει ἄνθρωπο καὶ εἶναι σὰν νὰ μὴ συμβαίνη τίποτε, ἐνῶ ἕνας εὐαίσθητος, ἕνα γατάκι ἂν πατήση λίγο στὸ πόδι κατὰ λάθος, ὑποφέρει καὶ δὲν κοιμᾶται ἀπὸ τὴν στενοχώρια του. Καὶ ἅμα δὲν κοιμηθῆ δύο-τρία βράδια, μετὰ φυσικὰ θὰ τρέξη στὸν γιατρό.

-Γέροντα, ἡ ψυχολογία λέει ὅτι, γιὰ νὰ βοηθηθῆ ἕνας ψυχοπαθής, πρέπει νὰ λείψη τὸ αἴτιο.

- Ναί, ἀλλὰ ἂν ὑπάρχη αἴτιο. Γιατί μερικὲς φορές, ἐνῶ κάποια πράγματα εἶναι φυσιολογικά, δικαιολογοῦνται κατὰ κάποιον τρόπο, οἱ ἄνθρωποι μπαίνουν σὲ λογισμούς, ποὺ πᾶνε νὰ παλαβώσουν. «Μήπως ἔχω κάτι κληρονομικό; μήπως δὲν εἶμαι καλά;», λένε. Γνώρισα ἕνα παλληκάρι ποὺ σπούδαζε, διάβαζε ἕντεκα ὧρες τὸ εἰκοσιτετράωρο καὶ ἔπαιρνε ὑποτροφία. Βοηθοῦσε καὶ τὴν οἰκογένειά του, γιατί ὁ πατέρας τοῦ ἦταν ἄρρωστος. Στὸ τέλος κουράστηκε, γιατί ἦταν εὐαίσθητο· εἶχε συνεχῶς πονοκεφάλους καὶ μὲ πολὺ κόπο πῆρε τὸ πτυχίο. Εἶχε μετὰ λογισμοὺς μήπως ἦταν κληρονομικό.

Τί κληρονομικό; Μὰ καὶ μόνον ἂν διαβάζη κανεὶς ἕντεκα ὧρες τὴν ἡμέρα, θὰ πάθη ὑπερκόπωση, πόσο μᾶλλον νὰ βοηθάη καὶ τοὺς γονεῖς καὶ νὰ εἶναι καὶ εὐαίσθητος.

ΠΗΓΗ:Βιβλίο ΄΄Οἱ δοκιμασίες στὴν ζωή μας΄΄
Αναρτήθηκε από Συνοδοιπόρος 14 Οκτ 2010 θεολογικά 

http://orthodoxia-ellhnismos.blogspot.com/