Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Ἁγίου Δεσπότη

«Μὴ οἱ ποιμένες βόσκουσιν ἑαυτούς;
οὐχὶ τὰ πρόβατα βόσκουσιν οἱ ποιμένες;»
(Ἰεζεκιήλ)

Ἀφοῦ τὸ βαποράκι ἐστάθη ὡς μισὴν ὥραν εἰς τὸν μικρὸν ὅρμον, κατέναντι τῆς ἀγορᾶς, ἥτις ἐφαίνετο σχεδὸν γεμάτη ἀπὸ κόσμον, ἔστρεψε τὴν πρῷραν πρὸς ἀνατολᾶς καὶ ἀπέπλευσε. Συγχρόνως οἱ καμπάνες τῶν δυὸ ἐκκλησιῶν, αἵτινες διέπρεπον μὲ τοὺς ὑψηλοὺς πύργους καὶ τοὺς θόλους των, ἡ μία εἰς τὸ ὕψος τῆς παραθαλασσίας ὁδοῦ καὶ τῆς πλατείας, ἡ ἄλλη εἰς τὸ κέντρον τῆς ἐπάνω συνοικίας, ἐκινήθησαν γοργῶς, ἐκχέουσαι μεγάλην καὶ παρατεταμένην κωδωνοκρουσίαν.

Διατὶ αὐτά; Οἱ παπάδες ἤξευραν, ὅτι ὁ Δεσπότης ὁ νεοχειροτόνητος τῆς ἐπαρχίας ἦτο μέσα στὸ βαπόρι, ἀλλ᾿ ὁ πρῶτος μεταξὺ αὐτῶν, ὁ ἐπισκοπικὸς ἐπίτροπος, εἶχε πληροφορηθῆ ὅτι ἡ Σεβασμιότης του δὲν ἐπροτίθετο πρὸς τὸ παρὸν νὰ ἐξέλθῃ εἰς τὴν πολίχνην, ἀλλὰ θὰ μετέβαινε πρῶτον, χάριν τῆς ἰδίας εὐκολίας του, εἰς τὴν ἄλλην νῆσον, τὴν ἀνατολικήν, τὴν ἀπωτέραν εἰς τὸν δρόμον του, καὶ εἶτα θὰ ἐπέστρεφε νὰ ἐπισκεφθῆ καὶ τὸ ἐδῶ ποίμνιόν του. Οὐχ ἧττον ἐπῆραν μίαν βάρκαν καὶ ἀνῆλθον ὅλοι ὁμοῦ, οἱ ἑπτὰ παπάδες, εἰς τὸ βαπόρι, διὰ νὰ χαιρετίσουν ἁπλῶς τὸν ἐπίσκοπον εἰς τὴν διέλευσίν του.

Μόλις ἡ μαύρη τῶν ρασοφόρων πλειὰς ἀνῆλθεν εἰς τὸ πρυμναῖον «κάσαρο» τοῦ ἀτμοπλοίου, ὅπου ἵστατο ἀγναντεύων τὴν μικρὰν πόλιν ὁ περιοδεύων ἱεράρχης, καὶ ὁ διάκος, ἀποτεινόμενος πρὸς τὸν πρῶτον βαίνοντα ἐκ τῶν ἱερέων, τὸν ὁποῖον ἐκατάλαβεν ὡς ἐπίτροπον τοῦ Δεσπότη, ἂν καὶ πρώτην φορὰν τὸν ἔβλεπε, τοῦ λέγει μὲ τόνον δεσποτικόν.

- Γιατί δὲν ἐσημάνατε τὶς καμπάνες;

Ὁ παπα-Γιαννάκης, 83 ἐτῶν ἄνθρωπος, ἂν καὶ κωφὸς ἦτο, ἐκατάλαβεν τί ἔλεγεν ὁ διάκος. Ἐπειδὴ ὁ Δεσπότης δὲν ἐπρόκειτο νὰ ἐξέλθῃ, δὲν εἶχαν προβλέψει, ἢ τὸ ἐνόμισον περιττόν, νὰ κρούσουν τὶς καμπάνες. Τώρα, ὅμως, εἰς τὸ κέλευσμα τοῦ διάκου, ἐστράφη πρὸς τὴν λέμβον, ἐφώναξεν ἕνα νέον κρατοῦντα τὰς κώπας, καὶ τοῦ λέγει.

- Σταμάτη! Τρέχα γρήγορα, ἔξω! Τὶς καμπάνες! Βαρᾶτε τὶς καμπάνες!

Ὁ Σταμάτης, ἔφηβος ὡς 16 ἐτῶν, κυρίως βαρκάρης δὲν ἦτο, ἀλλ᾿ ὀρφανὸς μάγκας, τρέχων παιδιόθεν κατόπιν εἰς τὰ ράσα τῶν παπάδων. Ὅπως ὑπάρχουν ἐκκλησιαστικὰ δαιμόνια, οὕτω ὑπάρχουν καὶ ἀγυιόπαιδα ἐκκλησιαστικά. Πάραυτα ἐσιόφισεν, ἐκωπηλάτησε, καὶ μετὰ ἓν λεπτὸν ἔφθασεν εἰς τὴν προκυμαίαν. Θὰ ἠμποροῦσε νὰ φωνάξη ἀπὸ τὴν βάρκαν πρὸς τοὺς ἔξω, διὰ νὰ τρέξουν νὰ σημάνουν τὶς καμπάνες, ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκαμε. Ἐπήδησε ἔξω, κι᾿ ἔτρεξε διὰ ν᾿ ἀπολαύση αὐτὸς πρῶτος τὴν ὑπερτάτην ἡδονὴν τῆς κωδωνοκρουσίας.

Καθὼς ἔτρεχεν, ἔκραξε τὸν ἄλλον ἀδελφόν του, τὸν Φώτην, καὶ τὸν ἔστειλεν εἰς τὴν ἐπάνω ἐνορίαν πρὸς τὸν αὐτὸν σκοπόν. Εἶτα ἀνῆλθεν ὑψηλὰ εἰς τὸ καμπαναριό, ἐκόλλησεν ὡς τελώνιον εἰς τὴν μεγάλην καμπάναν, ἤρπασε τὸ γλωσσίδι της, μὲ τὴν ἄλλην χεῖρα τὴν λαβὴν τοῦ ἐπικράνου τῆς ἄλλης, κι᾿ ἔρριψε τὸ σχοινίον τῆς τρίτης εἰς ἓν ἄλλο παιδίον παρὰ τὴν βάσιν τοῦ κωδωνοστασίου, τὸ ὁποῖον εἶχε κλειδώσει πεισμόνως ἔξω ἀπὸ τὸ πορτέλλο τοῦ καμπαναριοῦ.

Μετὰ μίαν στιγμὴν μανιώδης κωδωνοκρουσία ἤρχισε, καὶ ἄλλοι ἐναέριοι ἦχοι ἀπήντησαν ἀπὸ τὴν ἄλλην ἐκκλησίαν. Καὶ ὑπὸ τοὺς ἤχους αὐτοὺς τὸ ἀτμόποοιον ἀπέπλεε, καὶ οἱ παπάδες ἐπέστρεψαν εἰς τὴν ξηράν.

Μετὰ δυὸ ἑβδομάδας, ὅταν ἐπέστρεψεν ἀπὸ τὴν γείτονα νῆσον ὁ Σεβασμιώτατος, ἐν μεγάλῃ κλαγγῇ κωδώνων, ὡς πρώτην φορὰν ἐρχόμενος, ἐπῆγε κατ᾿ εὐθεῖαν εἰς τὸν ναόν. Ἐκεῖ, εἰς τὸ τέλος τῆς δοξολογίας - καὶ αὐτὸ ὑπῆρξε μετὰ τὴν περὶ κωδωνοκρουσίας διαταγήν, τὴν διὰ τοῦ διάκου δοθεῖσαν, ἡ πρώτη χαρακτηριστικὴ πρᾶξις τῆς ποιμαντικῆς του - ἐπετίμησεν ἕνα τῶν ἱερέων, διότι ὡς ἐπαρχιώτης καὶ ἀσυνήθιστος ἀπὸ ἀρχιερατικὰς ἱεροπραξίας, εἶπε τὸ σύνηθες «Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν», καὶ δὲν εἶπε: «Δι᾿ εὐχῶν τοῦ ἁγίου Δεσπότου ἡμῶν». Ὁ δυστυχὴς ἱερεὺς πῶς νὰ τὸ ξεύρη, ἀφοῦ πουθενὰ δὲν τὸ εἶχεν εὕρει γραμμένον.

Τὴν Κυριακὴν ὅταν ἐλειτούργησεν ὁ ἐπίσκοπος, εἰς τὸ τέλος τῆς λειτουργίας ἔδωκε νέον δεῖγμα τῆς ποιμαντικῆς του. Εἰς τὸ «Πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί», τὸν γεροντότερον, τὸν πλέον πεπειραμένον, ἀλλὰ καὶ ἐγγράμματον ἱερέα, τὸν ἔπιασεν ἀποτόμως ἀπὸ τὸν βραχίονα, βαστάζοντα τὸ Ἅγιον Ποτήριον, καὶ τὸν ἐβίασε νὰ σταθῇ ἐπὶ ἓν λεπτὸν εἰς τὰ βημόθυρα, διὰ νὰ εἴπῃ τὸ «Πάντοτε» - ὡς νὰ ἐπρόκειτο, κατόπιν τοῦ «Μετὰ φόβου Θεοῦ», νὰ γίνῃ καὶ Δευτέρα Μετάληψις. Καὶ ὅμως τὸ Εὐχολόγιον γράφει μόνον, ὅτι «βλέπει ὁ ἱερεὺς πρὸς τὸν λαόν», καὶ ὄχι ἵσταται εἰς τὴν Ἁγίαν Πύλην. Ὅ,τι δὲ περιττὸν γίνεται, μαρτυρεῖ μόνον τάσιν πρὸς τὸ πομπῶδες καὶ θεατρικὸν - ὅπως συνηθίζουν μάλιστα οἱ Ρῶσοι.

Μέγα εὐτύχημα ὑπῆρξε γιὰ τὸν ἄλλον γέροντα, τὸν ἐπίτροπόν του, εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ ὁποίου κατέλυσεν ὁ ἱεράρχης, τὸ ὅτι ἦτο πολὺ κωφός. Ὁ Δεσπότης ἠδύνατο νὰ τὸν ἐπιτιμᾶ καὶ νὰ τὸν ὀνειδίζῃ μάλιστα, χωρὶς αὐτὸς ν᾿ ἀντιλαμβάνεται, μηδὲ νὰ πικραίνεται τίποτε. Ὅταν δὲν ἦτο παρὼν ὁ διάκος, διὰ νὰ τοῦ ἐξηγήση, αὐτὸς δὲν ἠδύνατο νὰ ἐννοῇ τίποτε ἀπὸ τοὺς θυμοὺς καὶ τὰς ἐξάψεις τοῦ Σεβασμιωτάτου.

Τέλος κατώρθωσε νὰ δώση λογαριασμὸν ὁ γέρων ἐπίτροπος εἰς μετρητά, δι᾿ ὅλας τὰς ἀδείας γάμου καὶ τὰ λοιπὰ «δικαιώματα» τῆς Ἐπισκοπῆς. Ἀλλὰ διὰ τὰ γαλόπουλα, τοὺς ἀστακοὺς καὶ τ᾿ αὐγοτάραχα, κανεὶς δὲν τοῦ ἐζήτησε λογαριασμὸν πόσα εἶχε ξοδεύσει. Εἶναι ἀληθὲς ὅτι ὁ Δεσπότης ἦτο ἐγκρατέστατος. Ἔπασχε ἀπὸ στομαχικὰ καὶ καρδιακὰ συμπτώματα - ἴσως ἀπὸ ψαμμίασιν ἢ καὶ διαβήτην. Ἀλλ᾿ ὁ διάκος εἶχε τὰ νειάτα του, τὴν ξανθὴν γενειάδα καὶ τὴν κόμην του. Θὰ ἦτο ὑπερβολὴ βεβαίως ἂν ἐλέγαμεν, ὅτι ὠμοίαζε μὲ τὸν ἀρχιποιητὴν ἐκεῖνον τῆς Παπικῆς αὐλῆς, τοῦ Λέοντος τοῦ Ι´, ὅστις εἶχε παραπονεθῆ ποτε, ὅτι ἔκαμνε στίχους διὰ χίλιους ποιητάς, καὶ εἰς τὸν ὁποῖον ὁ περιώνυμος Ποντίφηξ ἔδωκε τὴν ἀπάντησιν: Et pro mille allis archipoeta bibit.

Ὅπως καὶ ἂν ἔχῃ, εἶναι βέβαιον, ὅτι ἠγάπα πολὺ τὸ ἐντόπιον μοσχᾶτον εἰς δαμιτζάνες προσφερόμενον.

Τέλος ὁ Σεβασμιώτατος, ἀφοῦ ἔδωκε τὸ τελευταῖον καὶ κυριώτερον μάθημα ποιμαντικῆς εἰς τοὺς ἱερεῖς του - τοὺς ἐνουθέτησε νὰ εἶναι καθάριοι, νὰ μὴ καπνίζουν ναργιλὲ δημοσίᾳ καὶ νὰ μὴν κρατοῦν ποτὲ ράβδον - ἐν ἤχῳ κωδώνων καὶ πάλιν, προεπέμφθη, ἐπεβιβάσθη στὸ βαποράκι, κι᾿ ἐπῆγε νὰ ποιμάνῃ καὶ ἄλλα πρόβατα.

῾Oμολογία "γυμνοῦ ἀσκητοῦ" ( περί τῆς ῾Αγιότητος τοῦ ἐν ῾Αγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου,᾿ Επισκόπου Πενταπόλεως)

"Αποφεύγοντας λοιπόν να παρασταθούμε και παρακολουθήσουμε είτε γενικά, είτε με λεπτομέρειες την παραμονή του στη χερσόνησο του Άθω, την καταγεμάτη διδαχή, συγκίνηση και δέος, θα βρεθούμε κοντά σε μία επίσκεψη που έκανε μιά από κείνες τις ημέρες στα Καυσοκαλύβια, στη δροσερή Κερασιά κι από εκεί στα Κατουνάκια, στο Ησυχαστήριο των ζωγράφων Δανιηλαίων, στην ακροτοπιά, που, όπως λένε, ψέλνουν αγγελικά. Ήταν μία ταλαιπωρία, για να φθάσει ώσαμε εκεί. Αλλά υπερνικήθηκε από τον έρωτα που ένοιθε για βυζαντινές μελωδίες, για κατανυκτικούς ύμνους στην Υπεραγία Θεοτόκο. Στα Κατουνάκια οι περίφημοι ζωγράφοι Δανιηλαίοι από αδελφό σε αδελφό φύλαγαν το θησαυρό του αρχαίου μέλους, ισοκρατούσαν και έμελπαν την υμνολογία χρωματίζοντας το λόγο σαν άγγελοι. Κάτι το ασύλληπτο, το "ραντίζον την ψυχήν θεικήν δρόσον και αγαλλίασιν". Στο Ησυχαστήριό τους, περίφημο για την Αβραμιαία φιλοξενία του, εμόναζαν και τότε κάπου δώδεκα αδελφοί, οι οποίοι ζούσαν μεταξύ τους με άκρα υπακοή, απλότητα και αγάπη. Εκτελούσαν τις ιερές ακολουθίες με τέτοια κατάνυξη, που ο επισκέπτης λησμονούσε τα πάντα, αιθεροπιανόταν, ξέφευγε από τη χοική ουσία και επιθυμούσε να μη σαλέψει ποτέ από κεί.
Κάπου δέκα λεπτά της ώρας πορεία, κάτω από το Ησυχαστήριό τους, ήταν το φρικτό Καρούλι, ένας απόκρημνος βράχος πάνω από εκατό μέτρα, όπου κάτω χαμηλά στις ακριές του βρεχόταν από το μανιασμένο κύμα της ακρογιαλιάς.
Οι Δανιηλαίοι δεν είχαν ειδοποιηθεί για την επίσκεψή του, δεν ήξεραν ποιός είναι. Παρουσιάστηκε με καλογερικό σκούφο, με τα παλαιά ράσα που χρησιμοποιούσε στην καλλιέργεια των λουλουδιών του κήπου της Ριζαρείου, με χοντρές καλογερίστικες αρβύλες. Είπε πως ήταν ένας μοναχός από την Αθήνα. Τον υποδέχθηκαν όμως όπως πάντα με εγκαρδιότητα, με Αβραμιαία, όπως είπαμε, καλοσύνη και, αφού τον εκέρασαν νωπά σύκα, φουντούκια με αγριόμελο, ευχαριστήθηκαν που θα έμενε μερικές μέρες κοντά τους να παρακολουθήσει τις ιερές ακολουθίες.
Αλλά τα λίγα λόγια του, περίεργο, είχαν ουσία, τόξευαν ακτίνες "Θείου Φωτός!" . Όπου καθώς σε μιά στιγμή ύστερα από τις πρώτες περοποιήσεις σιγοπερπατούσαν με έναν από τους αδελφούς Δανιηλαίους, τον πέμπτο της συντροφιάς, κατευθυνόμενοι προς το φοβερό βράχο του Καρουλίου, συναπαντούν έναν άγνωστο "περίεργο" ερημίτη, μελαμψό, με καταμπαλωμένο κίτρινο ράσο, λιπόσαρκο, με δύο μεγάλα μάτια που σε καθήλωναν...
-Ευλογείτε...ψιθύρισε ο Νεκτάριος. Κι απόμεινε εκστατικός.
-Ο Κύριος, αποκρίθηκε αυτός. Και μονομιάς έκανε παρατήρηση στον αδελφό Δανιήλ.
-Πώς προπορεύεσθε, αδελφέ, από τον Πενταπόλεως, τον πρό πολλού ενταχθέντα μεταξύ των αγίων ιεραρχών; Σα να τους κόπηκε η αναπνοή. Ο Δανιήλ απόμεινε να κυττάζει χαύνος. Εκείνος εκύτταζε τα μάτια του ερημίτη και σώπαινε. Η καρδιά του γοργοκτυπούσε. Είχε λοιπόν δίπλα του μίαν άγνωστη αγωνιστική ψυχή, ευλογημένη με το ποορατικό χάρισμα; Άθελά του δάκρυσε.
-Υπερευλογημένο το όνομα του Κυρίου μας, αδελφέ, ψιθύρισαν τα χείλη του. Μην αναφέρετέ τι δια τον ταπεινόν δούλον του. Παρακαλώ...παρακαλώ, δεχθείτε...τον
ασπασμόν μου. Κι επλησίασε κι έσκυψε να φιλήσει το ροζιασμένο χέρι του ερημίτη.
Εκείνος τραβήχθηκε με φόβο. Και σκύβοντας με τη σειρά του να φιλήσει το χέρι του επισκέπτη βρέθηκαν οι δύο πρόσωπο με πρόσωπο. Αντάλλαξαν εγκάρδιο ασπασμό.
-Χθες οι δαίμονες φρύαξαν... ψιθύρισαν τα χείλη του ασκητή. Μεταβλήθησαν σε σμήνος μεγάλων κωνώπων, με έπληττον και προσπαθούσαν να με αφήσουν χάμου αναίσθητον. Πλην όμως δεν ίσχυσαν εις το σημείον του Τιμίου Σταυρού. Εις δε την φράσιν "Αναστήτω ο θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού" εξηφανίσθησαν.
-Διατί;
-Διότι θα μου εδίδετο η ευκαιρία να γνωρίσω έναν φοβερό διώκτην των. Τί νέα από τον κόσμο;
-Τι νέα...Πόλεμοι, ατασθαλίαι, ζυμώσεις και...
-Καταλαμβάνω, συμπλήρωσε ο ερημίτης. Κομπασμός, υπερηφάνεια, νοησιαρχία.
Ακολούθησε σιγή.
Στο μεταξύ ο αδελφός Δανιήλ παρατηρούσε με έκσταση τον απρόσμενο εκείνο επισκέπτη, που ήταν Επίσκοπος, και προσπαθούσε με λόγια συντριβής να επανορθώσει την παράλειψη προσφοράς του ανάλογου σεβασμού.
-Σας αντιλαμβάνομαι, Σεβασμιώτατε,έπιασε να λέει ο ασκητής. Νοσταλγείτε την μόνωσιν. Αλλ' εφόσον θεωρήσατε καθήκον να υπηρετήσετε αυτοπροσώπως τον λαόν, εφόσον
υπελογίσατε τους συνανθρώπους και τους αγαπήσατε εκ μέσης καρδίας...Θάρθει και η μόνωσις.
Τον κύτταξε πάλι στα μάτια και ξαναδάκρυσε.
-Τί φρονείτε δια τον εικοστόν αιώνα που έρχεται; σιγορώτησε.
Ο ερημίτης δεν αποκρίθηκε αμέσως. Σήκωσε το βλέμμα ψηλά, πήρε βαθειά αναπνοή και είπε:
-Τέλος τα βασίλεια. Πόλεμοι...ανησυχίαι, σφαγαί, καταστροφαί. Κυρίαρχος ο φόβος.
-Ο φόβος...επανάλαβαν τα χείλη του Δανιήλ.
Δεν είπαν άλλο τίποτα. Προχώρησαν και οι τρείς για το φοβερό βράχο..."

Πηγή: http://dimitriosmamoglou.blogspot.com/

Ισλαμικό Τέμενος Αθηνών. Αντισυνταγματικό με τεράστιο κόστος σε εποχή απόλυτης λιτότητας. Τοῦ κ. Ἰω. Θ. Χαΐνη, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Ἐ. Μ. Πολυτεχνείου

Πέμπτη, 04 Φεβρουαρίου 2010
Ισλαμικό Τέμενος Αθηνών. Αντισυνταγματικό με τεράστιο κόστος σε εποχή απόλυτης λιτότητας.
Τοῦ κ. Ἰω. Θ. Χαΐνη, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Ἐ. Μ. Πολυτεχνείου


ΑΥΤΕΣ τὶς ἡμέρες ἡ ἐπιτροπὴ τῶν μουσουλμάνων γιὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ Τεμένους στὴν Ἀθήνα, κινεῖται δραστήρια στὰ Ὑπουργεῖα Ἐθν. Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, Ἐθν. Ἄμυνας καὶ τὸν Ἀντιπρόεδρο τῆς Κυβέρνησης.
Ἐπʼ αὐτοῦ ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς θὰ πρέπει νὰ γνωρίζει πῶς ἔχει τὸ θέμα.
Σχετικὰ μὲ τὸ Ν. 3512, ΦΕΚ Α 264/5–12–2006, τῆς προηγούμενης Κυβέρνησης, ποὺ ἀναφέρεται στὸ Ἰσλαμικὸ Τέμενος Ἀθηνῶν,ἔχω νὰ παρατηρήσω τὰ ἀκόλουθα:
Τὸ ἄρθρο 3 τοῦ ἀνωτέρω Νόμου λέγει:
«Ἡἀνέγερση τοῦ Τεμένους θὰ γίνει ἀπὸ τὴ Δ/νση Ἐφαρμογῆς Ἐκπαιδευτικῶν Σχεδίων τοῦ ὙπουργείουἘθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων καὶ μὲ δαπάνες τοῦ προγράμματος Δημοσίων Ἐπενδύσεων, σὲ ἔκταση ποὺ θὰ παραχωρηθεῖ ἀπὸ τὸ Δημόσιο κ.λπ.».
Ἡ προηγούμενη Κυβέρνηση εἶχε ἐγγράψει στὸν προϋπολογισμὸ τοῦ Δημοσίου δεκαπέντε ἑκατομμύρια εὐρὼ (15.000.000€) γιὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ Τεμένους!
Ἂν ἀνατρέξουμε στὸ ἄρθρο 106, παραγ. 6 τοῦ Συντάγματος θὰ δοῦμε ὅτι λέγει:
«Νόμος μπορεῖ νὰ ὁρίσει τὰ σχετικὰ μὲ τὴ συμμετοχὴ στὴ δαπάνη τοῦ Δημοσίου αὐτῶν,ποὺ ὠφελοῦνται ἀπὸ τὴν ἐκτέλεση ἔργων κοινῆς ὠφέλειας ἢ γενικότερης σημασίας γιὰ τὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη τῆς χώρας».
Τὸ ἔργο λοιπὸν αὐτό, δὲν ἀφορᾶ τὸν Ἑλληνικὸ Λαὸ καὶ ἔτσι δὲν ὑπάγεται στὰ ἔργα Κοινῆς ὠφελείας, οὔτε συμβάλλει στὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη τῆς Χώρας.
Ὡς ἐκ τούτου, ἔχουμε εὐθεία παραβίαση τῆς Συνταγματικῆς ἐπιταγῆς.

Ἐφ᾽ ὅσον ἀρχίσει νὰ ὑλοποιεῖται τὸ ἔργο τὸ λόγο ἔχει τὸ ΣτΕ. Τὸ ἄρθρο 1, τοῦ ἀνωτέρω Νόμου λέγει: «Ἱδρύεται Νομικὸ Πρόσωπο Ἰδιωτικοῦ Δικαίου (Ν.Π.Ι.Δ.) μὴ κερδοσκοπικοῦ χαρακτήρα, μὲ τὴν ἐπωνυμία «Διοικοῦσα Ἐπιτροπὴ Ἰσλαμικοῦ Τεμένους Ἀθηνῶν», ποὺ ἑδρεύει στὰ ὅρια τοῦ Δήμου Ἀθηναίων, ἐποπτεύεται ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, μὴ ὑπαγόμενο στὸν εὐρύτερο δημόσιο τομέα».
Ἀκολούθως τὸ ἄρθρο 2 τοῦ ἀνωτέρω Νόμου λέγει: «Σκοπὸς τοῦ Νομικοῦ Προσώπου Ἰδιωτικοῦ Δικαίου: Διοικοῦσα Ἐπιτροπὴ Ἰσλαμικοῦ Τεμένους Ἀθηνῶν» εἶναι: ἡ διοίκηση, διαχείριση καὶ συντήρηση τοῦ Ἰσλαμικοῦ Τεμένους γιὰ τὴν κάλυψη τῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν τῶν μουσουλμάνων, ποὺ διαβιοῦν στὴν Ἀττική.
Ἂν προσέξουμε τὴν παράγραφο 2α) τοῦ ἄρθρου 4 τοῦ ἀνωτέρω Νόμου παρατηροῦμε ὅτι λέγει:
«Οἱ πόροι τοῦ Ν.Π.Ι.Δ. διακρίνονται σὲ τακτικούς, ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἐπιχορηγήσεις ἀπὸ τὸν Κρατικὸ Προϋπολογισμὸ τοῦ Ὑπουργείου Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων κ.τ.λ.».
Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ Δημόσιο καὶ χρήματα θὰ δώσει γιὰ τὴν ἀνέγερση καὶ χρήματα θὰ δίδει συνεχῶς γιὰ τὴν συντήρηση – διοίκηση.
Ἐδῶ ἔχουμε εὐθεία παραβίαση τοῦ ἄρθρου 106, παρ. 6 τοῦ Συντάγματος.

Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 5 τοῦ ἀνωτέρω Νόμου τὸ ἑπταμελὲς +ἕνα = ὀκταμελὲς Διοικητικὸ
Συμβούλιο τοῦ Τεμένους θὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ ἀνωτάτους Κρατικοὺς λειτουργοὺς ἤτοι Γενικοὺς Διευθυντὲς τοῦ Ὑπουργείου Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, Γεν. Διευθυντὴ τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν, δύο ἐκπροσώπους τοῦ Δήμου Ἀθηναίων, ἕναν Καθηγητὴ Πανεπιστημίου σχετικὸ μὲ τὸ ἀντικείμενο, δύο ἐκπροσώπους τῶν μουσουλμάνων καὶ γραμματέα ὁ Δ/ντὴς τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας.
Καὶ ὅλοι αὐτοὶ μὲ ὑψηλὲς ἀμοιβές, λόγω ὑπερωριακῆς ἀπασχόλησης, ἀπὸ τὸν ἀγρίως φορολογούμενο Ἑλληνικὸ Λαό.

Διερωτᾶται κανείς, πῶς ἕνας ἀνώτατος Κρατικὸς Λειτουργὸς θὰ ἀπασχολεῖται καὶ θὰ ἀμείβεται μὲ παχυλὲς ἀποδοχὲς ἀπὸ τὸ Δημόσιο σὲ ἕνα Ν.Π.Ι.Δ., ὅπως τὸ Μουσουλμανικὸ Τέμενος, ποὺ δὲν ἐμπίπτει εἴτε ὑπὸ τὴν στενὴ εἴτε ὑπὸ τὴν εὐρεία ἔννοια, στὸ εὐρύτερο Δημόσιο συμφέρον, ποὺ εἶναι ἡ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη, ἡ πρόοδος καὶ ἡ εὐημερία τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ;
Μήπως καὶ ἐδῶ τό λόγο τὸν ἔχει τὸ ΣτΕ;
Ἂς προσέξουμε τὴν παράγ. 2 τοῦ ἄρθρου 5 ποὺ λέγει: «Τὸ Δ.Σ. διαχειρίζεται τὰ διατιθέμενα ἀπὸ τὸν Προϋπολογισμὸ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας κονδύλια γιὰ τὴ λειτουργία καὶ συντήρηση τοῦ Τεμένους...».
Μὲ ἄλλα λόγια, ἐσαεὶ τὸ Ἑλληνικὸ Δημόσιο θὰ πρέπει νὰ χρηματοδοτεῖ τὸ Ἰσλαμικὸ Τέμενος, γιὰ νὰ εἰσπράττουν ὁρισμένοι Κρατικοὶ Λειτουργοὶ ὑπερωρίες!
Τὸν λόγο ἔχει τὸ ΣτΕ. Ἂν πᾶμε στὸ ἄρθρο 6, παραγ. 2 αὐτὴ λέγει: «Οἱ ἀποδοχὲς τοῦ μουσουλμάνου Θρησκευτικοῦ λειτουργοῦ βαρύνουν ἐξ ὁλοκλήρου τὸν τακτικὸ προϋπολογισμὸ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας»(!)
Πάλι τὸ Δημόσιο θὰ πληρώσει!
Ἂν πᾶμε στὴν παραγ. 4α) τοῦ ἄρθρου 5 ἐκεῖ ὁρίζονται «ἡ διάρθρωση καὶ λειτουργία τοῦ φορέα, ὁ ἀριθμός, οἱ θέσεις, τὰ προσόντα καὶ ἡ κατάσταση τοῦ ἀπασχολουμένου στὸ Ν.Π.Ι.Δ. (Τέμενος) προσωπικοῦ, τὰ θέματα ἐκπόνησης μελετῶν καὶ παροχῆς ὑπηρεσιῶν, ποὺ ἀφοροῦν στὴ λειτουργία καὶ συντήρηση τοῦ Τεμένους καὶ τῆς διενέργειας προμηθειῶν κ.τ.λ.».
Ἀκόμη λέγει ἡ ἀνωτέρω παραγ. στὶς συνιστώμενες θέσεις προσωπικοῦ τοῦ Ν.Π.Ι.Δ. μποροῦν νὰ ἀποσπῶνται καὶ ὑπάλληλοι τοῦ Ὑπουργείου Ἐθν. Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων (!)
Χάρις καὶ αὐτοὶ οἱ ὑπάλληλοι δὲν εἶναι τοῦ Δημοσίου καὶ δὲν πληρώνονται ἀπὸ τὸ Δημόσιο!
Αὐτὴ ἡ τελευταία παράγραφος εἶναι ἐξοργιστική, διότι, πέραν τῆς ἀντισυνταγματικότητας ποὺ παρουσιάζει, ὅπου τὸν λόγο ἔχει τὸ ΣτΕ, γράφει γιὰ ἀριθμὸ θέσεων, ἀπασχολουμένου προσωπικοῦ, προσόντα, ἐκπόνηση μελετῶν γιὰ ἕνα ΝΠΙΔ (Μουσουλμανικὸ Τέμενος) καὶ ὅλος αὐτὸς ὁ κόσμος θὰ πληρώνεται ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Δημόσιο!
Διερωτᾶται κανεὶς στὴν Ἀθήνα εὑρισκόμεθα ἢ στὴ Μέκκα; Οἱ συντάξαντες τὸ ν/σ καὶ οἱ ψηφίσαντες αὐτὸ δὲν εἶδαν τίποτα, ἂν ὅλα αὐτὰ συμπορεύονται μὲ τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγμα;
Νομίζω ὅτι ἡ σημερινὴ Κυβέρνηση θὰ πράξει ὅτι εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τοῦἙλληνικοῦ Λαοῦ, ὅταν σὲ μιὰ τόση οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ εὑρισκόμεθα καὶ περικοπῆς τῶν δαπανῶν θέλουμε καὶ Τέμενος.
Ὁ Νόμος αὐτός, ἂν θὰ ἀρχίσει νὰ ὑλοποιεῖται θὰ προκαλέσει τεράστια ἀναταραχὴ στὴν Ἑλληνικὴ Κοινωνία, θὰ γίνουν προσφυγὲς στὸ στὸ ΣτΕ, σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθ. 95 παραγ. α) καὶ δ) τοῦ Συντάγματος.

Ορθόδοξος τύπος 29/01/2010

Το ΦΕΚ ανέγερσις του Τεμένους
N.3512/2006 «Ισλαμικό Τέμενος Αθηνών και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ 264 Α΄) ανέγερση Ισλαμικού Τεμένους στην Αττική
http://www.giannakou.gr
Αναρτήθηκε από byzantio στις 9:26 π.μ.
Ετικέτες Ισλαμικό Τέμενος

᾿Από: http://anavaseis.blogspot.com/

Μᾶς φακελώνουν "γιά τό καλό μας". Κάτι πρέπει νά γίνει, πρίν εἶναι πολύ ἀργά...

᾿Οδυσσεύς τοῦ Klision: Νά τα πάλι τά μαντάτα! Δέν προλάβαμε νά ἀνασάνουμε μέ τόν ΑΜΚΑ -ὅσοι βέβαια κάτι ψιλιάστηκαν- καί ἔρχονται τά χειρότερα. Ποῦ τό πᾶνε τελικά; Αὐτοί τή δουλειά τους κάνουν, «μᾶς προστατεύουν». ῾Η ᾿Εκκλησία, ὅμως, θά πρέπει νά τό δεῖ τό θέμα «πολύ ζεστά». Δέν ἔχουμε ἄλλα περιθώρια ἐφησυχασμοῦ. ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ. Διαφορετικά θά δρέψουμε τούς καρπούς τῆς ἀδιαφορίας μας. Δράση, λοιπόν, τώρα, πρίν εἶναι πολύ ΑΡΓΑ!

Ξανά καινούργιες αστυνομικές ταυτότητες

Νέες αστυνομικές ταυτότητες σε μέγεθος πιστωτικής κάρτας, όμοιες με αυτές που υπάρχουν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αναμένεται να αποκτήσουν και οι Έλληνες πολίτες σε διάστημα δύο - τριών ετών.
Σύμφωνα με πληροφορίες του Βήματος, στις ταυτότητες αυτές, που θα κατασκευαστούν με υψηλές προδιαγραφές ασφαλείας, για να μην μπορούν να πλαστογραφηθούν, θα περιέχονται όλα τα στοιχεία του κατόχου.
Μέγεθος πιστωτικής κάρτας έχουν και τα νέα διπλώματα οδήγησης.
Παράλληλα, μελετάται το ενδεχόμενο η Διεύθυνση Διαβατηρίων της Ελληνικής Αστυνομίας να μπορεί να συνάψει συμφωνίες με πανεπιστήμια για την έκδοση τίτλων σπουδών με προδιαγραφές ανάλογες με αυτές των αστυνομικών ταυτοτήτων, προκειμένου να καταπολεμηθεί το φαινόμενο της πλαστογράφησης πτυχίων που δίνουν οι πανεπιστημιακές σχολές,
Επίσης, δεν αποκλείεται να αναλάβει την έκδοση και των αδειών παραμονής - εργασίας των αλλοδαπών που μέχρι σήμερα έχουν αναλάβει ιδιωτικές εκτυπωτικές εταιρείες.
Πηγή:in.gr Newsroom ΔΟΛ

http://aktines.blogspot.com/

Γέροντας Παΐσιος:" Περισσότερο θά ὠφεληθεῖτε ἀπό τήν προσευχή παρά ἀπό τήν συζήτηση»

Η Καλύβη του Γέροντος Παϊσίου στον Τίμιο Σταυρό

από το βιβλίο «Βίος Ιερομονάχου Παϊσίου του Αγιορείτου»

του Ιερομονάχου Ισαάκ

Στην διαδρομή από Σταυρονικήτα προς Καρυές, λίγο μετά το προσκυνητάρι από τα αριστερά του δρόμου, ξεκινά ένα μονοπάτι. Διασχίζει χαμηλό δάσος από κουμαριές, άρια και ρείκια, ανεβοκατεβαίνει σε ανώμαλο έδαφος και καταλήγει σε ένα Καλύβι περιφραγμένο με συρματόπλεγμα. Δίπλα στην πόρτα υπήρχε ένα κουτί με σχισμή, σαν γραμματοκιβώτιο, και ένα σημείωμα που έγραφε περίπου τα εξής: «Σημειώστε στο χαρτί τι θέλετε να συζητήσουμε και βάλτε το μέσα στο κουτί. Περισσότερο θα ωφεληθείτε από την προσευχή παρά από την συζήτηση». Ένα σύρμα δεμένο πάνω στην περίφραξη χρησίμευε για να χτυπά το καμπανάκι και να ειδοποιείται ο Γέροντας. Την ευρύχωρη αυλή κάλυπταν ελαιόδενδρα και λίγα κλήματα. Επάνω στο μονοπάτι δέσποζε ένας σωρός ξύλα. Τα είχε τοποθετήσει εκεί, για να μη φαίνεται όταν κυκλοφορούσε από το κελλί στο εργαστήριο. Κατηφορίζοντας προς το Κελλί δεξιά, κάτω από μια ελιά, ήταν ένα τραπεζάκι και δυό-τρία πρόχειρα καθίσματα, το θερινό Αρχονταρίκι του. Αριστερά ήταν ο τάφος του παπα-Τύχωνα, οπού ο Γέροντας είχε φυτεύσει δενδρολίβανα για να μην πατιέται.

Τρία-τέσσερα σκαλοπάτια οδηγούσαν σ' ένα διάδρομο, πού υπήρχε πριν από την είσοδο, ανάμεσα στο σπίτι και σ' ένα πεζούλι. Οι άκρες του διαδρόμου ήταν κλειστές με πόρτες, για να κόβεται το ρεύμα του αέρος. Αριστερά ήταν ένα πρωτόγονο μαγειρείο, μια θέση στο πεζούλι, όσο να χωρά η κατσαρόλα, και από κάτω ένας χώρος για ν' ανάβει φωτιά. Υπήρχε μικρό υπόστεγο πρίν από την είσοδο της Καλύβης και ο προσκυνητής, περνώντας την θύρα της εισόδου, βρισκόταν σε έναν προθάλαμο με ένα βήμα πλάτος και τρία μήκος, πού φωτιζόταν από ένα παραθυράκι. Κατ' ευθείαν εμπρός ήταν το κελλί του Γέροντα και αριστερά το Εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού με τρεις-τέσσερις εικόνες στο τέμπλο, ένα στασίδι, ένα αναλόγιο και τίποτε άλλο. Εντυπωσιακή απλότητα. Λίγα μέτρα δυτικότερα από την είσοδο άλλη εξωτερική πόρτα οδηγούσε στο εργαστήριο του και στο Αρχονταρίκι. ένα μικρό, φτωχό κελλάκι με χαμηλό ταβάνι από καλάμια και χώμα, και με δυο πολύ στενά κρεβάτια, που μεταξύ τους απείχαν ελάχιστα, μόλις χωρούσε να σταθεί ένας άνθρωπος.

Το μικρό Καλυβάκι του Τιμίου Σταυρού δεν είχε πολλές δυνατότητες φιλοξενίας και ο Γέροντας με το ησυχαστικό του τυπικό φιλοξενούσε με διάκριση, όταν έκρινε ότι υπήρχε ανάγκη. Γράφει σε επιστολή του (21-12-71): «...Έχω όλη την αγαθήν προαίρεσιν να σας φιλοξενώ με όλην την γύφτικήν μου φιλοξενία στην Καλύβη μου και να είμαι δικός σας όχι ο μισός Παΐσιος αλλά ολόκληρος. Όποτε θέλετε να μην διστάζετε, (διότι όταν θα καταλάβω ότι διστάζετε, θα στενοχωρηθώ). Μόνον τώρα τον χειμώνα, έναν μόνον δέχεται η Καλύβη. Δυστυχώς η Καλύβη μου δεν συμφωνεί με την καρδιά μου».

Ανατολικά του Κελλιού υπήρχε στέρνα με βρόχινο νερό πού συγκεντρωνόταν από την σκεπή με λούκια. Από αυτό έπινε και προσέφερε και στους επισκέπτες. Πιο πέρα υπήρχε άλλη ανοιχτή μεγαλύτερη στέρνα για άρδευση, πού ποτέ δεν χρησιμοποίησε, γιατί δεν καλλιεργούσε κήπο. Εξωτερικά η ζωή του Γέροντα στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού ήταν περίπου η εξής: Αποβραδίς κοιμόταν δυό-τρεις ώρες και ξυπνούσε κοντά στα μεσάνυχτα. Έκανε αγρυπνία και ξεκουραζόταν λίγο το πρωί, πρίν από το φώτισμα. Την ήμερα, αν δεν είχε επισκέπτες, έκανε εργόχειρο: Σταμπωτά εικονάκια και Σταυρούς στην πρέσσα. Τίς υπόλοιπες ώρες μελετούσε, προσευχόταν και απαντούσε στα πολλά γράμματα που ελάμβανε από πλήθος ανθρώπων και πού παρακαλούσαν για προσευχή ή ζητούσαν απάντηση σε σοβαρά προβλήματα. Έγραφε επί ώρες την ημέρα και όταν σκοτείνιαζε συνέχιζε με το κερί. Με την πάροδο των ετών οι επισκέπτες αυξήθηκαν κατά πολύ. Πολλές ώρες τον απασχολούσαν με τα προβλήματα τους.

Για ένα διάστημα, δύο ημέρες την εβδομάδα (Τετάρτη και Παρασκευή), παρέμενε έγκλειστος. Δεν άνοιγε σε κανένα. Νήστευε, προσευχόταν και έκανε λεπτή πνευματική εργασία στον εαυτό του. Είχε και ένα πολύ μικρό Καλυβάκι στο δάσος, προς το ρέμα, πρόχειρα φτιαγμένο, σκεπασμένο με λαμαρίνα, κοντά σε μια πηγούλα, και μερικές φορές αποσυρόταν σε αυτό για περισσότερη ησυχία. Μετά τόν εγκλεισμό ή την απουσία του, έπαιρνε τα σημειώματα των επισκεπτών και έκανε γι' αυτούς προσευχή καρδιακή.

Συνήθως ελειτουργείτο και κοινωνούσε στο Μοναστήρι (Σταυρονικήτα). Έκανε όμως κατά διαστήματα και στο Εκκλησάκι του θεία Λειτουργία ή πήγαινε κάπου-κάπου και σε γνωστά του Κελλιά να λειτουργηθεί. Μάζευε ελιές και κάποιες φορές με ένα πρωτόγονο και πρωτότυπο ελαιοτριβείο δικής του επινοήσεως και κατασκευής, έβγαζε λίγο λάδι για τα καντήλια της Εκκλησίας. Έδινε ελιές σε πτωχούς ασκητές και γεροντάκια της Καψάλας. Τους επισκεπτόταν για να ωφελείται και να τους βοηθά σε ό,τι μπορούσε.

Με μαγειρεύματα δεν καταπιανόταν, εκτός αν, πολύ σπάνια, φιλοξενούσε κάποιον. Κάποτε φιλοξένησε γνωστό του νέο. Έβαλε να μαγειρέψει. Στούμπισε λίγες φακές, έβαλε και λίγο ρύζι στην κατσαρόλα, το ανάλογο νερό και άναψε την φωτιά με ένα δεματάκι φρύγανα από ρείκια και σουσούρια, πού αφθονούν στην περιοχή. Κάθησαν πιο πέρα και συνομιλούσαν. Ό νέος νόμισε ότι ο Γέροντας απορροφήθηκε από την συζήτηση και λησμόνησε το μαγείρευμα. Σέ λίγο όμως το φαγητό ήταν έτοιμο. Δεν χρειάσθηκε ούτε ανακάτεμα. Τόσο απλή ήταν η μαγειρική του.

Έκαναν τον Εσπερινό με κομποσχοίνι. Ο νέος στο Εκκλησάκι και ο Γέροντας στο κελλί του, οπού διάβασε και το Θεοτοκάριο. Ύστερα παρέθεσε τράπεζα και δεν έπαυε με αγάπη πατρική να συμβουλεύει και να νουθετεί τόν νέο. Το φαγητό ανέλαιο, αλλά πολύ γευστικό. Εντύπωση προξένησε η ήρεμη συντριβή του, όταν είπε την προσευχή της τραπέζης. Συγκεντρώθηκε στον εαυτό του σαν να αποσπάσθηκε από τα γήινα και σαν να μεταφέρθηκε μπροστά στον Χριστό. Μετά το δείπνο βγήκε να ταΐσει τα άγρια ζώα τα οποία καλούσε καθένα με το όνομά του. Κατά το ηλιοβασίλεμα έκαναν μια ώρα κομποσχοίνι στην αυλή χωριστά και ύστερα ο Γέροντας, αφού τακτοποίησε τόν επισκέπτη στο Αρχονταρίκι, αποσύρθηκε στο κελλί του.

Σε αυτό το φτωχικό Καψαλιώτικο Καλυβάκι ασκείτο ο Γέροντας. «Εν λάκκω κατωτάτω», αλλά με πολιτεία υψηλή, με προσευχή αδιάλειπτη, μόνος με μόνο τόν Θεό και τρεφόμενος με την χάρι Του. Πάμπτωχος από υλικά και ανέσεις, αλλά πλούσιος από αρετές και θεία χάρι. Έλειωνε τον εαυτό του στην άσκηση και ανέπαυε πνευματικά κάθε άνθρωπο. Αλγούσε ο ίδιος για τον πόνο και τις αμαρτίες των ανθρώπων και ταυτοχρόνως τους μετάγγιζε χαρά και παρηγοριά. Πάλευε με δαίμονες, συνομιλούσε με Αγίους, συναναστρεφόταν με άγρια ζώα και βοηθούσε πνευματικά τους ανθρώπους.

Ζωηφόρος

Από keliotis στις Κυριακή, 31 Ιανουαρίου 2010 @ 31/1/2010 11:33 | Permalink
Tags: κελλί , παΐσιος

᾿Από:http://agioritikesmnimes.pblogs.gr

Μιά εἴδηση γιά τήν Coca Colla (αύτήν δηλ. πού πάει μέ ὅλα) μέ πολλές ἀναγνώσεις!

Η Coca-Cola Hellenic ανακοίνωσε αύξηση 3% καθαρών κερδών για το 2009.

H Coca-Cola Hellenic ανακοίνωσε την Πέμπτη ότι τα καθαρά κέρδη 2009 αυξήθηκαν 3%, πάνω από τις προβλέψεις των αναλυτών, καθώς οι πιέσεις στην ζήτηση αναψυκτικών υπεραντισταθμίστηκαν από τις προσπάθειες μείωσης του κόστους.

Η Coca-Cola Hellenic, ο δεύτερος μεγαλύτερος παγκοσμίως εμφιαλωτής των αναψυκτικών της Coca-Cola, είπε ότι τα καθαρά συγκρίσιμα κέρδη διαμορφώθηκαν στα 437 εκατ. ευρώ. Αναλυτές σε δημοσκόπηση του Reuters ανέμεναν κατά μέσο όρο καθαρά κέρδη 429,5 εκατ. ευρώ.

῾Η τελευταία μέρα τοῦ Γέροντος Παϊσίου τοῦ ῾ Αγιορείτου στό Νoσοσοκομεῖο

Αυτόπτης περιγράφει την τελευταία μέρα του Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου στον Νoσοσοκομείο
Ο Γέροντας Παίσιος τελικά προσβλήθηκε από καρκίνο, και νοσηλεύθηκε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης! Στο νοσοκομείο φρόντισαν το Γέροντα όσο μπορούσαν καλύτερα. Ο καρκίνος, όμως, προχώρησε τόσο, πού το τέλος ήταν πολύ ορατό. Η αναχώρησή του για τους ουρανούς ήταν ζήτημα χρόνου. Γι΄αύτη την αναχώρηση, για την οποία προετοιμαζόταν σε όλη του τη ζωή, ήθελε να αφιερώσει και τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής. Ο μακαριστός Χριστόφορος Οικονόμου ήταν κοντά του και σε γράμμα του περιγράφει την αναχώρηση του Γέροντα από το Νοσοκομείο:
«Σήμερα έφυγε και ο π. Παΐσιος από το νοσοκομείο. Είχε πολύ κόσμο και μας είπαν ότι θα έβγαινε στο σαλόνι για να ευλογήσει. Τελικά, εκείνη την ώρα έφευγε από το νοσοκομείο. Ο κόσμος, οι γυναίκες, νοσοκόμες, γιατροί, άρρωστοι, συνωστίζονταν όλοι γύρω του. Ψήλωσε το χέρι του και από την πόρτα χαιρέτησε τους άρρωστους στους διπλανούς θαλάμους. Ένας άρρωστος στο διάδρομο πού είχε ορρούς στο χέρι πήγε να του φιλήσει το χέρι, αλλά ο π. Παΐσιος φίλησε το χέρι του ασθενούς. Μπροστά από το ανσανσέρ ψήλωσε το χέρι του και μας ευλόγησε όλους. Μπήκε στο ανσανσέρ να κατέβει κάτω στο δρόμο. Όλοι τρέξαμε από τις σκάλες να τον δούμε για τελευταία φορά. Χαιρετούσε τον κόσμο. Βγήκε έξω από το νοσοκομείο. Ο κόσμος τον περιτριγύρισε γύρω από το αυτοκίνητο, ενώ λεπτές νιφάδες χιονιού έπεφταν. Η νοσοκόμα φώναζε να τον αφήσει ο κόσμος να μπει μέσα στο αυτοκίνητο, γιατί έκανε πολλή ψύχρα και ο άνθρωπος δεν μπορούσε. Μπήκε, τελικά, στο αυτοκίνητο, αφού έκανε το σταυρό του. Όλοι προσπαθούσαν να τον αγγίξουν· έπιαναν το χέρι του, άγγιζαν το τζάμι τοΰ αυτοκινήτου. Ξεκίνησε τελικά το αυτοκίνητο, αλλά προχωρούσε πολύ σιγά, λόγω της μεγάλης κυκλοφορίας. Γιάτραινες, νοσοκόμες, νοσοκόμοι, γιατροί, κατέβηκαν κάτω και όπως ήταν μέσα στο αυτοκίνητο άγγιζαν το τζάμι του αυτοκινήτου πού προχωρούσε αργά-αργά για να τον χαιρετήσουν. Το αυτοκίνητο πέρασε από το δρόμο πού βρίσκεται μπροστά από το σπίτι μου».
Και συνεχίζει ο Χριστόφορος:
«Τί ήταν το πέρασμα αυτού του ανθρώπου! Ο κόσμος τον ακολουθούσε σαν να ήταν ο Μεσσίας. Σκηνή σαν την Βαϊφόρο, μόνο πού αντί για γαϊίδουράκι τώρα ήταν ένα αυτοκινητάκι! Όλος ο κόσμος, οι περισσότερες γυναίκες, ήσαν συγκινημένοι, άλλες δάκρυζαν. Αλλά και ο ίδιος ήταν συγκινημένος με την αγάπη πού του έδειχνε ο κόσμος. Σαν να έλεγε πώς θα την ξεπληρώσει με πολλή προσευχή για τους συνανθρώπους του». Και επιλέγει ο Χριστόφορος:
«Αλλά μήπως είναι λίγα πού χρωστούμε η γενιά μας, στις ευχές και προσευχές αυτού του ανθρώπου. Ένας άγιος ανάμεσά μας. Η ενσάρκωση της εκπλήρωσης των Ευαγγελικών λόγων».
Ο Γέροντας Παΐσιος άφησε την τελευταία του πνοή στις 12 Ιουλίου 1994.
Πηγή: Από το τέλος του Γέροντα Παΐσιου Αγιορείτη, Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αρ. 7, Ιούλιος 2008
Από:http://vatopaidi.wordpress.com/