Κάτι δείχνει νά ἔρχεται

Σχόλιον Ἐριβρεμέτη τοῦ Klision: Μιά ἄλλη προσέγγιση τῆς πραγματικότητας καί μιά διαφορετική «ἀνάλυση» ἀπό κείνη πού σερβίρουν καθημερινά τά «βλακόκουτα»

Γκρίζοι λύκοι, γκρίζες «ζῶνες», γκρίζοι πολιτικοί, γκρίζες οἱ ἡμέρες τους

Σχόλιον Ὀδυσσέως τοῦ klision: Νά δώσετε χαιρετίσματα στήν γκρίζα κυρία, πῶς τὴν λένε, δραγώνα. Ἄς βρεθεῖ μιά συμφέρουσα τουριστική προσφορά γιά ἐπιδοτούμενες διακοπές στό...Ἀνθοχώρι. Ἔχει καλό κλίμα καί εὐχάριστη παρέα.! Στό τοπικό...γκρίζο χρῶμα. Ἀσορτί μέ τίς γκρίζες ἰδέες τους καί τήν γκρίζα ζωή τους.  

Γράφει ἡ Μελαχροινή Μαρτίδου

Δείγματα ἐκφοβισμοῦ τῶν χριστιανῶν κατοίκων στόν ἐπαρχιακό ἄξονα Ἀνθοχωρίου, Ἀράτου καί Ἀρίσβης. Στόχος ἡ δημογραφική συρρίκνωση τοῦ χριστιανικοῦ στοιχείου κάτω ἀπό ἕνα καθεστώς «τυχαίων» γεγονότων πού θά συμβαίνουν σέ τακτικά διαστήματα εἰς βάρος τους. Τό δημοσίευμα δέν ἀποβλέπει στό νά δημιουργήσει φόβο καί ἄγχος στούς ἀναγνῶστες, ἀλλά πάντα με συναίσθηση εὐθύνης νά δημιουργήσει τον προβληματισμό πού ἐπιβάλλεται σχετικά μέ γεγονότα πού συμβαίνουν τόν τελευταῖο καιρό, τυχαῖα. Πέραν τούτου οὐδέν. Τυχαῖα δέν εἶναι, ὅπως θά ποῦν οἱ ἄνθρωποι πού τά ἀντιμετωπίζουν μέ μιά πιό διεισδυτική ματιά.

«Ἡ Τουρκία ως ένα συντεταγμένο κράτος με ἰμπεριαλιστικό καί φασιστικό χαρακτήρα λειτουργίας, ἔχει κάθε λόγο να δημιουργεῖ ζητήματα στην Ἑλληνική Θράκη, ὅπου με κάθε τρόπο και χρησιμοποιώντας πότε τά κόμματα που ἐναλλάσσονται στήν κυβέρνηση και πότε με ἄλλα, πού ἔχουν καθαρά εθνικιστικό προσανατολισμό προκειμένου να δημιουργήσει κλίμα ανασφάλειας στην περιοχή», θα πεῖ ἄνθρωπος που παρακολουθεῖ μέσα ἀπό στρατηγικές ἀναλύσεις, τον τρόπο που κινεῖται η γειτονική χώρα. Αφορμές για πόλωση του κλίματος και για τη δημιουργία εντάσεων και ψυχρών επεισοδίων θα προκύπτουν πάντα με προβοκατόρικη διάθεση. Το θέμα είναι να μπουν υπό έλεγχο όλες αυτές οι τακτικές και να απομονωθούν φασιστοειδείς πρακτικές ατόμων που μπερδεύουν ότι εδώ τελικά είναι Ελλάδα. 

Συνθήματα του τύπου «Έλληνες έξω από την Θράκη» κι άλλα που γράφηκαν σε κεντρικούς τοίχους στην Αρίσβη, δεν είναι η λύση να τα κουκουλώνουμε με το ασβέστωμα, αλλά να δει κανείς τι κρύβεται από πίσω. Γιατί γράφονται και τί υποδηλώνουν μαζί και με άλλα απαράδεκτα που συμβαίνουν και έχουμε μάθει να τα ανεχόμαστε. Τρεῖς ἐμπρησμοί στόν Ἄρατο σε χριστιανικά σπίτια, ανθελληνικά συνθήματα στην Ἀρίσβη και προκλήσεις στο Ἀνθοχώρι. Ὅλα σε απόσταση ανάσας στόν ίδιο ὁδικό ἄξονα ὅπου κινοῦνται ανενόχλητοι οἱ γκρίζοι λύκοι. 

Ἀλλοῦ -ὅπου τους παίρνει- δημιουργοῦν περισσότερα πράγματα και καταστάσεις, ἔχοντας ὡς ὁρμητήριο τα τζαμιά, κάτι που θα ἐπιχειρήσουν να το κάνουν κι ἐδῶ. Επαγρύπνηση και ετοιμότητα χρειάζεται σ’ αυτό το λεπτό θέμα, αφού πλέον οι γκρίζοι λύκοι επέλεξαν να δείξουν τα δόντια τους στην ελληνική Θράκη.

πηγή: «χρόνος»

Παπισμός καί Ἑλληνισμός

τοῦ θεολόγου κ. Στυλιανοῦ Κεμεζεντζίδη

Ἡ διαφοροποίηση τῆς λατινικῆς χριστιανοσύνης ἀπό τήν Ὀρθοδοξία συνδέθηκε ἐξ ἀρχῆς μέ ἔντονο ἀνθελληνικό πνεῦμα.

Ἀπό τόν 9ο αἰώνα κυκλοφοροῦνται στή Δύση διάφορα ἀνθελληνικά συγγράμματα μέ τόν κοινό τίτλο «Κατά των πλανῶν τῶν Γραικῶν».

Μετά τό ὁριστικό Σχίσμα, ὁ ἀνθελληνισμός ριζώνει στά σπλάχνα τῆς Παπικῆς «Ἐκκλησίας» και διατηρείται αμείωτος, ὅσο ὁ Ἑλληνισμός μένει ἑνωμένος μέ την Ὀρθοδοξία.

«Ἡ Ρώμη ποτέ δέν ὑπῆρξε φίλη τῶν Ἑλλήνων. Μα, κι ἄν κάποτε ὑπῆρξε, ἡ φιλία δέν κράτησε γιά πολύ», σημειώνει τόν 16ο αἰώνα ο λόγιος ἐπίσκοπος Κυθήρων Μάξιμος Μαργούνιος. Ἀλλά και σήμερα ισχύει η ίδια διαπίστωση:

«Τό Βατικανό παραμένει ἡ μεγαλύτερη ἀνθελληνική δύναμη και προπαγάνδα στόν κόσμο» (καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός).

Μιά σύντομη ματιά στήν ἱστορία τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀποδεικνύει την πικρή αὐτή ἀλήθεια:

Στις 13 Απριλίου 1204, με την ευλογία του Πάπα Ιννοκεντίου Γ΄, οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη.

Ἡ Βασιλεύουσα έζησε ανατριχιαστικές στιγμές θηριωδίας και φρίκης:

Σφαγές, βιασμούς, πυρπολήσεις, λεηλασίες, βεβηλώσεις ιερών ναών κ.ά.

Από τότε, η Πόλη δεν ξαναβρήκε την παλιά της δύναμη και μοιραία οδηγήθηκε στην άλωσή της από τούς Τούρκους.

Οἱ ίδιοι οι δυτικοί ιστορικοί ομολογούν ότι «η συμπεριφορά των χριστιανών κατακτητών το 1204 ήταν πολύ χειρότερη από εκείνη των Τούρκων το 1453.

Οἱ δυτικοί κατακτητές μισούσαν περισσότερο τούς εν πίστει αδελφούς τους από όσο οι μουσουλμάνοι δύο αιώνες αργότερα» (Ernle Bradford).

Ἀκόμα και «οι Λατίνοι μοναχοί και ηγούμενοι έλαβαν μέρος στη λεηλασία».

Ὁ Πάπας εξέφρασε την ευχαρίστησή του για το ότι «η Κωνσταντινούπολη επανήλθε στη μητέρα της, την Αγία Καθολική Εκκλησία.

Σε ιστορικά μαρτυρημένες επιστολές του χαρακτήρισε το γεγονός ως «μεγαλόπρεπο θαῦμα» και υποστήριξε ότι «οι Λατίνοι υπήρξαν το όργανο της Θείας Προνοίας, που τιμώρησε τους Έλληνες για την άρνησή τους να δεχθούν την ηγεσία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας».

Ἡ Φραγκοκρατία στην Κωνσταντινούπολη κράτησε 57 χρόνια, ενώ σε άλλες περιοχές πολύ περισσότερο (στην Κύπρο από τον 13ο - 16ο αιώνα, θυμηθείτε τους 13 οσιομάρτυρες της μονής Καντάρας), στην Κρήτη μέχρι τον 17ο αιώνα και στα Επτάνησα μέχρι τον 18ο αιώνα). Οι Ρωμηοί με τα δεινά που υπέστησαν όλα αυτά τα χρόνια (εγκατάσταση λατινικής ιεραρχίας και διώξεις ορθοδόξων κληρικών, αρπαγή εκκλησιαστικής περιουσίας, βίαιοι εκλατινισμοί κ.ά.), συνειδητοποίησαν ότι το Γένος κινδύνευε περισσότερο από τους παπικούς παρά από τους Οθωμανούς.

Αὐτή η αλήθεια περικλείεται στη γνωστή ρήση των ανθενωτικών του 15ου αιώνα, «Είναι καλύτερα να δει κανείς καταμεσίς στην Πόλη σαρίκι Τούρκου κατακτητή παρά φράγκικο πηλήκιο», καθώς επίσης και στις διδαχές του αγίου Κοσμά του Αιτωλού τον 18ο αιώνα:

«Ο ένας αντίχριστος είναι ο πάπας και ο δεύτερος είναι αυτός όπου είναι εις το κεφάλι μας ... Τον πάπαν να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία».

Ἀδιαμφισβήτητες μαρτυρίες καταδεικνύουν σήμερα ότι οι παπικοί κάτοικοι των ελλαδικών περιοχών, κατευθυνόμενοι πάντοτε από τη Ρώμη, ακολούθησαν μια απόλυτα αρνητική-ανθελληνική στάση κατά την επανάσταση του 1821.

«Προτιμούσαν τον τουρκισμό αντί του ελληνισμού», σημειώνει ο ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων.

Ἀναφέρουμε ενδεικτικά επιστολή του Λατίνου επισκόπου Τήνου, της 8ης Μαΐου 1822, όπου γράφονται και τα εξής αποκαλυπτικά:

«Μόλις άρχισε η επανάσταση αυτού του ελληνικού έθνους, επεδίωξα με κάθε επιμέλεια να τηρήσω μια τέλεια ουδετερότητα, τόσο εγώ, όσο και πάντες οι καθολικοί, και μέχρι του παρόντος κανένας καθολικός δεν έχει πιάσει όπλα εναντίον του κυριάρχου (δηλ. του Σουλτάνου).

Ἐπειδή από αυτή την αιτία απειλήθηκα μαζί με όλο τον κλήρο, και υπήρξε μεγάλος κίνδυνος να αρπαχθούν οι εκκλησίες μας, αμέσως ζήτησα τη βοήθεια και την προστασία της Γαλλίας».

Ὅταν το 1919 οἱ Βρετανοί συζητοῦσαν τήν ἀπόδοση της Κων/πόλεως στην Ἑλλάδα, το Βατικανό δήλωνε ότι προτιμούσε «να βλέπει την ημισέληνο πάνω στην Αγια-Σοφιά παρά τον ελληνικό σταυρό»!

Και κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, ο Πάπας έστελνε πρώτος συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Κεμάλ Ατατούρκ».

Το «Μακεδονικό Ζήτημα» είναι κατασκεύασμα της παπικής προπαγάνδας από το 1601.

Και όταν το 1986 κυοφορείται το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων, το Βατικανό μεθοδεύει απροκάλυπτα την ανθελληνική του πολιτική:

Ὀργανώνει έκθεση ορθοδόξων ελληνικών εικόνων, τις οποίες προβάλλει ως «μακεδονική τέχνη», τυπώνει τις παπικές εγκυκλίους και στην ψευδεπίγραφη «μακεδονική γλώσσα», ενώ στην ίδια διάλεκτο απαγγέλλει τις ευχές του από τον 'Αγιο Πέτρο και ο Πάπας.

Τέλος, είναι γνωστές οι διασυνδέσεις του Βατικανού με τη σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων, της οποίας επιδιώκει την ένταξη στην Ουνία, το πανούργο αυτό θρησκευτικοπολιτικό σχήμα που σαν δούρειος ίππος φέρει το δαιμονικό παπικό πρωτείο και αλάθητο».

Οὁ θεοφόροι ἅγιοι πατέρες και διδάσκαλοι τῆς Ὀρθοδόξου του Χριστοῦ Ἐκκλησίας μας μάς δείχνουν τον ασφαλή δρόμο της αλήθειας προς τη σωτηρία μας.

Βάδιζαν με πίστη πάνω στα ίχνη της διδασκαλίας και ζωής του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησοῦ Χριστοῦ και των Ἁγίων Αὐτοῦ μαθητῶν και Ἀποστόλων.

Καιρός να τους μιμηθούν και οι σύγχρονοι επίσκοποι, ηγούμενοι και πρεσβύτεροι και να σταματήσουν τις γλυκανάλατες συζητήσεις αγαπολογίας με συμπροσευχές και άλλες κοσμικές σκοπιμότητες, με τελική κατάληξη τους μέχρι χθες αιρετικούς να τους αναγνωρίζουν σήμερα αδελφούς.

Αὐτό συνεπάγεται με προδοσία θεμελιωδών αρχών του Ευαγγελίου και της αποστολικής και πατερικής διδασκαλίας.

Πηγή: «Ἀποτείχιση»

Ἁπλῆ ζωή καί ἀλληλεγγύη

Μιὰ πνευματική προσέγγιση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίου, ποὺ ἐπισημαίνει τὸ χριστιανικό μας χρέος τοῦτες τίς δύσκολες μέρες τῆς «κρίσεως»

Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, θά ἀναφερθῶ σέ μιά κατάσταση πού πλήττει τήν πατρίδα μας αὐτόν τόν τελευταῖο καιρό. Καί ἡ κατάσταση αὐτή εἶναι ἡ οἰκονομική κρίση. Κανείς μας δέν πρέπει νά εἶναι ἀδιάφορος σ' αὐτό τό θέμα, γιατί ὅλοι μας ἀποτελοῦμε μέλη τοῦ ίδιου συνόλου. Σέ μιά τέλεια κοινωνία ὁ ἕνας νοιάζεται καί κοπιάζει γιά ὅλους καί ὅλοι νοιάζονται καί κοπιάζουν γιά τόν ἕνα.

Ἀλλά πολύ περισσότερο δέν πρέπει νά εἶναι αδιάφορη γιά τήν οικονομική κρίση τής πατρίδας μας η Εκκλησία, εμείς οι παπάδες καί οι δεσποτάδες. Καί δέν πρέπει νά είμαστε αδιάφοροι πρώτον μέν, γιατί καί εμείς οι ιερείς καί αρχιερείς είμαστε κι εμείς πολίτες μέλη τού συνόλου καί θά υποφέρουμε κι εμείς, λοιπόν, μαζί μέ τό σύνολο. Δεύτερον δέ, δέν πρέπει νά είναι αδιάφορη η Εκκλησία γιά τήν οικονομική κρίση, γιατί η Εκκλησία είναι, πρέπει νά είναι, Μάνα τού λαού Της. Δέν μπορεί, λοιπόν, νά αδιαφορή η Εκκλησία στό δράμα τών παιδιών Της.

Ἀπό τήν ἀρχή τού κηρύγματός μου θέτω, αγαπητοί μου, τό καυτό ερώτημα: Φταίει η Εκκλησία, καί πιό συγκεκριμένα, φταίμε εμείς οι παπάδες καί οι δεσποτάδες γιά τήν οικονομική κρίση πού περνάει τώρα η Ελλάδα;

Σᾶς ἀπαντῶ μέ ευθύτητα: Ναί, φταῖμε γιά δυό λόγους. Πρώτον μέν, φταίμε, γιατί δέν κηρύξαμε δυναμικά σέ σάς τόν ασκητικό τρόπο ζωής, πού γράφει τό Ευαγγέλιο καί πού έζησε ο Χριστός, οι Απόστολοι καί όλοι οι Άγιοι. Οι Άγιοι, αγαπητοί μου, δέν ήταν καλοπερασάκηδες. Καί ο Χριστός μας στή γή πού ήρθε, δέν έζησε μιά άνετη καί πλούσια ζωή, αλλά έζησε φτωχικά. Η κούνια Του ήταν η φάτνη. Καί τό τελευταίο κρεββάτι, πάνω στό οποίο ακούμπησε τό κουρασμένο Του Σώμα καί είπε τό "Τετέλεσται", ήταν δύο καρφωμένα ξύλα, άγρια ξύλα τού βουνού, πού σχημάτιζαν τόν Σταυρό! Δέν σάς κηρύξαμε, Χριστιανοί μου, τόν απλό τρόπο ζωής, πού πρέπει νά ζούμε σάν Χριστιανοί καί έτσι η σπατάλη στά υλικά αγαθά φέρνει τήν οικονομική κρίση. Αυτό τό λέω ότι συμβαίνει γενικά καί άσχετα μέ τήν τωρινή κρίση πού διερχόμαστε. Καί δεύτερον, φταίμε εμείς οι κληρικοί, γιατί δέν σάς δώσαμε τό παράδειγμα τού φτωχού παπά καί τού φτωχού δεσπότη, άν καί οι παπάδες τής δικής μας επαρχίας, μέ τά μικρά της χωριά, ζούν γενικά φτωχικά.

Γιά τήν δημιουργηθείσα κρίση, ἀδελφοί, τώρα ἰδιαίτερα πρέπει νά εφαρμόσουμε τό Ευαγγέλιο πού μιλάει γιά αγάπη τού ενός πρός τόν άλλον καί γιά αλληλοβοήθεια. Όλοι μας σάν άνθρωποι αποτελούμε ένα σύνολο, αλλά σάν Χριστιανοί βαπτισμένοι, αποτελούμε μία οικογένεια, πού λέγεται Εκκλησία. Στήν Εκκλησία πρέπει νά νοιώθουμε ότι είμαστε αδελφοί, ότι είμαστε παιδιά τού ίδιου Πατέρα, τού Θεού μας. Επομένως, ο ένας πρέπει νά νοιάζεται καί νά φροντίζη γιά τόν άλλον. Έτσι ζούσαν οι πρώτοι Χριστιανοί καί δέν υπήρχε φτωχός ανάμεσά τους. Γιατί αυτός πού είχε έδινε σ' αυτόν πού δέν είχε. Μπορείτε, αγαπητοί μου, νά φαντασθήτε σέ μιά οικογένεια ο ένας νά τρώη κρέας καί ο άλλος νά πεινάη; Δέν είναι οικογένεια αυτή. Αλλά έτσι πρέπει νά νοιώθουμε καί γιά τήν ευρύτερη οικογένειά μας, τήν κοινωνία. Νά σκεπτόμαστε τόν άλλον καί όσο μπορούμε νά ανακουφίζουμε τήν δυσκολία του.

Ὅπως μᾶς λέγουν οἱ εἰδικοί, θά ἔρθουν καί δυσκολότερες μέρες. Αλλά δέν πρέπει νά απογοητευόμαστε καί νά τά χάνουμε. Άς ρωτήσουμε τούς σεβαστούς μας παππούδες καί γέροντες νά μάς πούν μέ πόσες δυσκολίες καί μέ πόση φτώχεια κύλησε η ζωή τους... Καί όμως! Επειδή είχαν πίστη στόν Θεό έπαιρναν κουράγιο καί δύναμη καί τά έβγαζαν πέρα. Καί περισσότερα παιδιά έκαναν καί καλά τά ανέτρεφαν καί τά σπούδαζαν καί τά παρέδωσαν καλούς ανθρώπους στήν κοινωνία. Πολλοί από εσάς εδώ, πού μέ ακούτε τώρα, είστε παιδιά τέτοιων γονέων, πτωχών, αλλά πιστών στόν Θεό καί αγωνιστών γονέων. Άς πάρουμε, λοιπόν, μαθήματα καί ωραία διδάγματα από τούς αγιασμένους αυτούς παππούδες μας.

Ἀλλά καί ἄλλα ἔθνη πέρασαν καί περνούν παρόμοιες κρίσεις. Τίς ξεπέρασαν όμως μέ τήν λιτότητα καί τήν αλληλεγγύη. Εγώ νομίζω, αδελφοί μου, ότι όση δυσκολία καί νά έχουμε δέν θά μάς αφήση ο Θεός. Η ιστορία, καί η παλαιότερη καί η νεώτερη ιστορία, μάς λέει ότι, όταν ο άνθρωπος αντιμετώπισε οικονομική δυσκολία, στρεφόταν στήν γή. Η γή στά ιερά μας κείμενα λέγεται "μητέρα" καί μάλιστα λέγεται "τρισάγαθη" μητέρα. Λέγεται "τρισάγαθη" γι' αυτά τά τρία: Από τήν γή καταγόμαστε (από χώμα είναι τό σώμα μας), από τούς καρπούς τής γής τρεφόμαστε καί σ' αυτήν πάλι επανερχόμαστε μέ τόν θάνατό μας!

Ἡ Ἁγία Γραφή, στό πρῶτο κιόλας βιβλίο της, στήν Γένεση, μάς μιλάει γιά τά δύο πρώτα επαγγέλματα: Γιά τήν γεωργία καί γιά τήν κτηνοτροφία. Ο Κάϊν ήταν γεωργός καί ο Άβελ ήταν βοσκός προβάτων. Θά τό πληρώσουμε πολύ ακριβά, αδελφοί Χριστιανοί, τό ότι εγκαταλείψαμε τά δύο αυτά πρώτα επαγγέλματα. Πίνουμε τό γάλα, αλλά τήν κατσίκα καί τό πρόβατο δέν τά βοσκάμε. Καί τρώμε τούς καρπούς τής γής, χωρίς όμως νά τήν σπέρνουμε καί νά τήν καλλιεργούμε.

Ἄς μήν ἀπογοητευόμαστε! Δέν θά μάς αφήση ο Θεός. Θά μάς δώση φώτιση καί θά βρούμε τρόπους, γιά νά ανταπεξέλθουμε στήν κρίση. Άς ακουμπήσουμε τήν ελπίδα μας σ' Αυτόν. Όμως είναι ανάγκη νά εφαρμόσουμε τά δύο αναγκαία γιά τήν περίσταση μηνύματα: ΑΠΛΗ ΖΩΗ καί ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!

(Δημοσιεύθηκε στό Περιοδικό τής Ιεράς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως «Απλή Κατήχηση», τ. 40, Απρ. 2010)

Πηγή: alopsis.gr