᾿Οργή καί ἀγανάκτηση ἐπικρατεῖ στίς τάξεις τῶν Πολυτέκνων, εἰδικά τῶν ἐκπαιδευτικῶν

1) Με βάση το νόμο που ίσχυε μέχρι πέρσι περίπου 730 εκπαιδευτικοί απέκτησαν 4ο παιδί,περιμένοντας να διοριστούν.
Αντ' αυτών διορίζονται μόνο περίπου 90,παρόλο που οι νόμοι δεν μπορούν να έχουν αναδρομική ισχύ.
2) Και όσοι διορίζονται υποχρεώνονται να ...
δηλώσουν περιοχές δυσπρόσιτες γενικά και πρέπει με 4 ανήλικα παιδιά να πάνε
στο άλλο άκρο της Ελλάδος, χωριζόμενοι οι σύζυγοι,χωρίς να έχουν στήριξη από τις οικογένειές τους. Πρόκειται για πρωτοφανή
παραβίαση του άρθρου 21 του Συντάγματος και του δημοσιουπαλληλικού κώδικα και ένα χτύπημα στις οικογένειες
εκείνες που στηρίζουν δημογραφικά την Ελλάδα.
3 ) Ακούγονται και κυκλοφορούν σενάρια περί μείωσης και άλλων των μισθών και των δώρων και των οικογενειακών επιδομάτων,
την ώρα που οι Πολύτεκνες Οικογένειες πλήττονται περισσότερο από κάθε άλλη κοινωνική ομάδα από τις μειώσεις μισθών
και την αύξηση των φόρων,ειδικά εκείνες που έχουν πολλά ανήλικα παιδιά.
Σε όλους τους Συλλόγους Πολυτέκνων της Ελλάδος επικρατεί αναβρασμός και οργή για την άδικη επίθεση και αναμένονται μαζικές
προσφυγές στα διοικητικά δικαστήρια, αγωγές για άνιση κατανομή των οικονομικών και φορολογικών βαρών στους Πολύτεκνους,
μέχρι και προσφυγή στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια, αφού η ΕΕ προστατεύει την οικογένεια, ειδικά τις πολυμμελείς.
4) Αρχίζει να καλλιεργείται και η ιδέα νέου Συλλαλητηρίου των Πολυτέκνων στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης,την
πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, την ώρα που θα είναι στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός. ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ Η ΚΟΡΟΙΔΙΑ.Αν συνεχιστεί αυτή η τυφλή επιβολή μέτρων, χωρίς κλιμάκωση ανάλογα με τον αριθμό παιδιών ,
η Ελλάδα κινδυνεύει να παρουσιάσει αρνητικό ρεκόρ γεννήσεων από φέτος. Η Ελλάδα σβήνει και η
ελληνική κυβέρνηση δείχνει να μην ενδιαφέρεται να ανακόψει το ρεύμα της υπογεννητικότητας.Και είναι πάρα
πολλές οι Πολύτεκνες Οικογένειες που στήριξαν τη σημερινη κυβέρνηση, αλλά τώρα είναι εξοργισμένες
και θα το δείξουν στις κάλπες του Νοεμβρίου ...

Το οργισμένο δελτίο τύπου της ΑΣΠΕ

Δελτίο Τύπου ΑΣΠΕ για τους διορισμούς των Πολυτέκνων Εκπαιδευτικών: Εμπαιγμός... / Πληροφορίες

09.08.10

ΑΝΩΤΑΤΗ  ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ  ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ  ΕΛΛΑΔΟΣ                                                                                                       9 Αυγούστου 2010                                               ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ         Ο Πρωθυπουργός μας  κ. Γ. Παπανδρέου, την 1η Νοεμβρίου 2009 - ημέρα που γιορτάζεται στη χώρα μας  η ημέρα των πολυτέκνων, μας απηύθυνε  το ακόλουθο μήνυμα:   «Η νέα Κυβέρνηση δε θα αρκεστεί σε αποσπασματικά μέτρα, αλλά θα προχωρήσει άμεσα σε ολοκληρωμένες και οριζόντιες πολιτικές, στο σπίτι, στο σχολείο, στην εργασία, στην κοινωνία. Πολιτικές, οι οποίες θα αντιμετωπίζουν τις ανάγκες της πολύτεκνης οικογένειας, αλλά παράλληλα θα δίνουν κίνητρα και θα ενθαρρύνουν τα νέα ζευγάρια να μεγαλώσουν όχι όσα παιδιά μπορούν αλλά όσα παιδιά θέλουν. Σας διαβεβαιώνω ότι οι προσπάθειές σας για συνεχή βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και ποιότητας ζωής της πολύτεκνης οικογένειας με βρίσκουν στο πλευρό σας, αρωγό και συμπαραστάτη».       Νέοι πολύτεκνοι  συνάδελφοι (πάνω από 600),  πίστεψαν σ` αυτά τα λόγια και προχώρησαν σε αποφάσεις ζωής,  αποκτώντας 4ο και άνω τέκνο και ήλθε η ώρα  τώρα, να διορισθούν ως εκπαιδευτικοί βάσει των νόμων: 3027/2002 και 3255/2004 που πέτυχαν το σκοπό για τον οποίο έγιναν (καθότι είχαμε για 1η φορά αύξηση των γεννήσεων και χωρίς κανένα δημοσιονομικό κόστος). Όμως αυτοί οι νόμοι,  κατηργήθησαν  πριν 2 μήνες  και αντικαταστάθηκαν από το νόμο 3848/2010, όπου βάζουν την πολύτεκνη μάνα - εκπαιδευτικό με 4 ανήλικα παιδιά  να διαγωνισθεί με τις ίδιες προϋποθέσεις άλλους συνυποψηφίους της, χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις, και αυτό να λέγεται «εξέταση με ίσους όρους»!!!       Μας υποσχέθηκαν μεταβατικό στάδιο - προσαρμογής  2 ετών στο νέο νόμο και ότι όλοι που είχαν κατοχυρώσει δικαίωμα διορισμού θα διορίζοντο. Με  την   εκδοθείσα όμως, εγκύκλιο διορισμού, που καλεί μεταξύ των άλλων ειδικών κατηγοριών και τους: «Γονείς περισσότερων των τριών τέκνων που είναι ανήλικα ή υπηρετούν τη στρατιωτική τους θητεία ή σπουδάζουν» (ούτε το όνομα πολύτεκνος δεν αναφέρεται, είναι τυχαίο ή θέλουν να διορίσουν και κάποιους μαϊμούδες πολυτέκνους…;) το μεταβατικό στάδιο των 2 ετών αποδεικνύεται   εμπαιγμός…, καθότι απορροφώνται μόνο 93 άτομα και μάλιστα στα διάφορα σημεία της χώρας,  κατά παράβαση του άρθρου 10 του ισχύοντος  ν. 1910/1944 και του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα  3528/2007:«… πολύτεκνοι ή τέκνα αυτών δημόσιοι υπάλληλοι τοποθετούνται στον τόπο των συμφερόντων τους» και  χωρίς καμία δέσμευση για τους υπόλοιπους που είναι στους Πίνακες. Επίσης  άγνωστος  σε εμάς και αυθαίρετος  είναι ο τρόπος κατανομής των θέσεων διορισμού ανάμεσα στις διάφ0ρες ειδικές κατηγορίες. Ενώ λείπουν και ολόκληροι κλάδοι εκπαιδευτικών με τις αιτήσεις των να αγνοούνται!!!.     Πέρυσι επί συνολικού αριθμού 6.500 διοριζομένων εκπαιδευτικών οι πολύτεκνοι που διορίσθηκαν ήσαν 603 ή ποσοστό 9,27%. Φέτος επί 2.825 συνολικώς διοριζομένων εκπαιδευτικών, οι πολύτεκνοι που θα διορισθούν είναι μόνο 93…,  δηλαδή  μόλις 3,29%!!!        Μετά  και από αυτό,  οι πολύτεκνοι διαμαρτύρονται  και διερωτώνται: -        Πού είναι τέλος πάντων,  η συνέπεια και η συνέχεια του Κράτους; -         Σε ποιο προεκλογικό   πρόγραμμα  το ΠΑΣΟΚ είχε αναφέρει ότι θα καταργήσει τις διατάξεις  για τους διορισμούς των πολυτέκνων εκπαιδευτικών, που το ίδιο είχε θεσπίσει υπέρ των πολυτέκνων; -         Πότε η  «Τρόικα», μας ζήτησε την κατάλυση κάθε μέτρου πρόνοιας και κοινωνικής  μέριμνας;        Είναι δυνατό να συμβαίνουν στην Ελλάδα όλα αυτά, τη στιγμή που αυτή έχει ήδη γίνει ένα απέραντο γηροκομείο και εξαιτίας αυτού η οικονομία και τα ασφαλιστικά μας ταμεία καταρρέουν;     Γιατί αγνοούν οι κυβερνώντες το Σύνταγμα και τις ομόφωνες διαπιστώσεις του Ελληνικού Κοινοβουλίου; Γιατί διαρκώς ακολουθούμε μια κοντόφθαλμη πολιτική με ορίζοντα τετραετίας και δεν βλέπουμε ότι ο ελληνικός πληθυσμός συρρικνώνεται δραματικά με ότι αυτό συνεπάγεται;     Η  παρ. 1 του άρθρου 1 του Ν. 3260/2004 για τον διορισμό των πολυτέκνων και τέκνων πολυτέκνων στο Δημόσιο προβλέπει: «... Ποσοστό 20% των προκηρυσσομένων θέσεων τακτικού προσωπικού και προσωπικού με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, των κατηγοριών ΠΕ, ΤΕ και ΔΕ κατά νομαρχία, φορέα και κλάδο ή ειδικότητα, καλύπτονται από πολυτέκνους και τέκνα πολυτέκνων, εφόσον υπάρχουν», και πράγματι μέχρι πέρυσι, οι πολύτεκνοι εκπαιδευτικοί εξαιρούντο από τις διατάξεις αυτού του νόμου καθότι υπήρχαν ειδικότεροι και ευνοϊκότεροι νόμοι για τους διορισμούς των πολύτεκνων εκπαιδευτικών στο Υπουργείο Παιδείας. Όμως  τώρα,  εφόσον κατηργήθησαν οι ειδικότεροι ως άνω νόμοι, για τους πολύτεκνους εκπαιδευτικούς… ισχύει τώρα  ο  γενικότερος νόμος  3260/2004 και ως εκ τούτου πρέπει άμεσα να εφαρμοσθεί  αυτός με το ποσοστό που προβλέπεται σε αυτόν  για να μην ταλαιπωρούνται οι πολύτεκνοι και οι οικογένειες των με προσφυγές στα δικαστήρια όπου θα προσφύγουν μαζικά για αντισυνταγματικότητα του ν.3848/2010.    Καλούμε την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της και να προβεί στο διορισμό όλων των πολυτέκνων εκπαιδευτικών που υπέβαλαν αίτηση εφέτος.                               Από το Γραφείο Τύπου της ΑΣΠΕ

 Πηγή:http://taxalia.blogspot.com

ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ EΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ – ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Σχόλιο ᾿Οδυσσέως τοῦ klision: Ταπεινά κλίνουμε γόνυ εὐλαβείας καί σεβασμοῦ ἕνεκεν εἰς τόν πολιό καί θαρραλέο ὁμολογητή τῆς πίστεως Σεβασμιώτατο π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη. Τόν θαύμαζα ἀπό νεαρός φοιτητής καί τόν θαυμάζω ἀκόμη γιά τήν πίστη, τόν ζῆλο του, γιά τήν μεγάλη του ἀγάπη πρός τήν ᾿Ορθοδοξία. Μακάρι σήμερα νά εἴχαμε ὄχι πολλούς,  ἀλλά ΕΝΑΝ Αὐγουστῖνο Καντιώτη. Τό ὄνομά του θά μείνει πραγματικά στήν ᾿Εκκλησιαστική ῾Ιστορία ὡς ἕνα φωτεινο παράδειγμα ἤθους καί συνέπειας.

Σεβαστέ μας Γέροντα, νά ἔχουμε τήν εὐχή σου καί ΛΙΓΟ  ἀπό τό θάρρος σου. ῾Ο Θεός μαζί σου!

 

 

ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Μετα το μεγάλο εγκεφαλικό επεισόδιο, -αν το πάθαινε κάποιος νέος θα πέθαινε αμέσως-, η κατάσταση της υγείας του σεβασμίου ιεράρχη παραμένει σοβαρή, αλλά σταθερή. Δεν δημιούργησε καμία επιπλοκή. Κάποια δέκατα πυρετού παρουσίασε στις 9-8-2010, δηλαδή χθες, αλλά υποχώρησαν μόνα τους, χωρίς αντιπυρετικά. Η φωτογραφία είναι χθεσινή. Σήμερα 10-8-2010 δεν έχει καθόλου πυρετό

Ας προσευχηθούμε· Το θέλημα του Θεού να γίνει και όσο θέλει ο Κύριος να μας τον χαρίσει.

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΣΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΕΣΩΣΕ

Θα αναφέρουμε μόνο 2-3 περιπτώσεις για να δούμε πως επεμβαίνει ο Θεός

2008

• Στην ηλικία των 102 ετων ο π. Αυγουστίνος παρουσίασε αρχόμενο πνευμονικό oίδημα. Θεραπεύτηκε με θεραπεία.
  

2004·

• Σε ηλικία 97 ετών, ο αριστερός πνεύμονας του γέροντος  επισκόπου π. Αυγουστίνου καλύφθηκε από έναν ασκό με αιματηρό υγρό που δυσκόλευε την αναπνοή του. Οι πατέρες που ήταν κοντά του όταν το αντιλήφθηκαν, κάλεσαν τον γιατρό και μέσα στην νύκτα έβγαλαν ακτινογραφία θώρακος. Ο πνεύμονας ο αριστερός δεν φαινόταν. Καλύπτονταν από κάποιον ασκό με αιματηρό υγρό. Δημιουργήθηκε από σπάσιμο 3 πλευρών.

• Μπήκε στο Νοσοκομείο της Φλώρινης και έγινε η πρώτη παρακέντηση, στην συνέχεια με ασθενοφόρο μεταφέρθηκε στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης. Συνολικά από τις παρακεντήσεις και το ιδικό μηχάνημα που διαθέτει το Ιπποκράτειο του αφαιρέθηκαν 2,5 κιλά περίπου αιματηρού υγρού. Ο διευθυντής του τμήματος, ο γιατρός κ. Τσιαντίλας, πνευματικό παιδί του Γέροντος, είπε· Αν ήταν κάποιος νέος μπορεί να μην άντεχε.

1988·

• Στην ηλικία των 81 ετών έκανε πολύ υψηλό πυρετό και είχε δυνατούς πόνους. Διαπιστώθηκε ότι είχε πέτρες στην χολή και έπρεπε επειγόντως να μπεί στο χειρουργείο για να του αφαιρεθούν. Η ηλικία του ήταν μεγάλη, αλλά η εγχείρηση έγινε με την βοήθεια του Θεού.

• Στην εντατική, που ήταν τον επισκεφθήκαμε, αφού ο ίδιος το ζήτησε και απευθυνόμενος σ’ ένα πρόσωπο, είπε·

• -Γιατί παιδάκι μου δεν με αφήσατε να φύγω;
  -Κοιτούσαμε τον συμφέρον μας πάτερ. Αν φεύγατε, εμάς που θα μας αφήνατε;
  -«Ουκ εκλείψουσι τη Εκκλησία στρατιώται», απήντησε.

Το 1964·

Ο π. Αυγουστίνος στην φωτογραφία, εξέρχεται από τον “Ευαγγελισμό”

• Στην ηλικία των 57 ετών, ο ιεροκήρυκας τότε των Αθηνών π. Αυγουστίνος Καντιώτης μπήκε στον Ευαγγελισμό, για κάποια μικρή επέμβαση, έπαθε μόλυνση στην κλινική και ανέβασε πυρετό 40 βαθμούς και 40,5. Οι μέρες περνούσαν και ο πυρετός δεν έπεφτε. Οι ενέσεις δημιουργούσαν αποστήματα. Ο ίδιος μας έλεγε έχω ακόμα στο σώμα μου τις ουλές από τις ενέσεις. Τρείς γιατροί του Ευαγγελισμού, καθηγηταί πανεπιστημίου έκαναν σύσκεψη και μετά είπαν στο πλήθος που περίμενε έξω από τον “Ευαγγελισμό” . Εμείς δεν μπορούμε τίποτε να του προσφέρουμε. Μόνον ο Θεός αν επέμβει Όρισαν μάλιστα και την ώρα του θανάτου του στις 12 τα μεσάνυκτα. Ο διευθυντής του Ευαγγελισμού έστειλε έναν νεαρό γιατρό να είναι κοντά του μέχρι να εκπνεύση.

Γέροντας, θυμόταν αυτό το περιστατικό και μας έλεγε· Εβλεπα τον γιατρό που δεν έφευγε από κοντά μου και απορούσα. Του μιλούσα για την αιωνιότητα και εκείνος με κοιτούσε με απορία.

Ο ΘΕΟΣ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ

Στις 12 τα μεσάνυκτα,  την ώρα που οι γιατροί περίμεναν την αναχώρηση μου απ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο με έπιασε δυνατό ρίγος και ο πυρετός από 40 έπεσε απότομα στους 36 βαθμούς. Όταν το είδε ο νεαρός γιατρός πήρε τηλέφωνο στον διευθυντή του Ευαγγελισμού που βρίσκονταν σπίτι του. Εκείνος δεν το πίστευε. Ξαναβάλε θερμόμετρο, του είπε. Ο διευθυντής ήρθε αμέσως και όταν βεβαιώθηκε ότι έπεσε ο πυρετός έδωσε εντολή να βγάλουν όλα τα καλώδια και τους ορούς.  Δεν χρειάζεται είπε τίποτε, αυτό είναι θαύμα.

Το θαύμα αυτό το είδε και ένας ασκητής του Αγίου Όρους.

Ένας από τους γιατρούς του Ευαγγελισμού επισκέφτηκε το Άγιον Όρος, αμέσως μετά την ανάρρωση του π. Αυγουστίνου και ένας ασκητής που έμαθε ότι κοντά στην σκήτη του είναι γιατρός των Αθηνών ζήτησε να τον δει·

Ρωτούσε να μάθει άν ήξερε κάτι για τον π. Αυγουστίνο Καντιώτη, που εκείνο το διάστημα ήτο ιεροκήρυκας των Αθηνών·

Του απεκάλυψε το εξής θαυμαστό· Είδε σε όραμα νεκρό τον πατέρα Αυγουστίνο και ένας άγγελος τον έπιασε το χέρι και είπε· Σήκω, δεν αφήνουν οι προσευχές των πνευματικών παιδιών σου να σε πάρω. Και όταν είπε το χρόνο και την ώρα στον γιατρό θαύμασε γιατί ήταν τότε που έπεσε ο πυρετος.

Την ομιλία που έκανε στον Ευαγγελισμό ο π. Αυγουστίνος

την παραθέτουμε απομαγνητοφωνημένη

• Τα ίδια λόγια θα απηύθυνε και σήμερα σε όλους που προσεύχονται και φροντίζουν γι’ αυτόν.

OMIΛIA ΣTO NOΣOKOMEIO «EYAΓΓEΛIΣMOΣ»
META THN ANAPPΩΣH  1-8-1964

«Eυχαριστουμε τον Θεο περι παντων ων ανταπεδωκεν ημιν»

Tην στιγμή αυτή αγαπητοί μου χριστιανοί συγκινούμαι βαθύτατα, που αντικρίζω τα προσφιλή σας πρόσωπα, διότι γνωρίζω με πόσην αγάπη, με πόσο ενδιαφέρον, με πόση αγωνία παρακολουθήσατε την μακράν και επώδυνον ασθένεια του ιεροκήρυκος. Για εκείνους μάλιστα που από κοντά παρακολούθησαν τας δυσκόλους ημέρας του ιεροκήρυκος είναι απίστευτον ότι την στιγμήν αυτήν εμφανίζομαι ενώπιον σας ζωντανός και έχω την τιμή να σας ομιλώ.

H γλώσσα μου είναι αδύνατον να εκφράση τα βαθιά αισθήματα που πλημμυρίζουν την καρδιά μου, γι’ αυτό θα προσπαθήσω λίγα λόγια να πω προς αίνον και δοξολογία του εν Tριάδι Θεού, του σώσαντος με.

Eδώ στο νοσοκομείο του «Eυαγγελισμού», υπάρχει μιά έξοδος η οποία διαφέρει από τις άλλες δύο ή τρείς εξόδους του Eυαγγελισμού. Aπό τις άλλες εξόδους εισέρχονται και εξέρχονται οι επισκέπτες. Eξέρχονται επίσης, μέ την ευλογία του Θεού ασθενείς οι οποίοι μένουν εδώ και θεραπεύονται. Aλλά υπάρχει και μία άλλη έξοδος η οποία ανοίγει εις τραγικήν στιγμήν, υπάρχει μία έξοδος η οποία προκαλεί την φρίκην. Yπάρχει η έξοδος του θανάτου.

Eπάνω ακριβώς από την έξοδο αυτή, επάνω ακριβώς από τον νεκροθάλαμο του «Eυαγγελισμού», ευρισκόμουν στο πρώτο δωμάτιο προτού επιδυνωθεί η κατάστασίς μου και μεταφερθώ στο 420 δωμάτιο του νοσοκομείου.

Kάθε πρωΐ άκουγα έναν περίεργο θόρυβο. Άκουγα πολλές φορές και έναν κρότον της σιδηράς πύλης και απορούσα. Tί άραγε συμβαίνει κάθε πρωΐ μέ τον θόρυβον αυτόν. Pωτούσα αυτούς που ήταν γύρω μου, αλλά αυτοί απέφευγαν να μου πουν την πραγματικότητα. Kατόπιν πληροφορήθηκαν τί συνέβαινε εκεί. Έμαθα ότι εκεί βρισκόταν η έξοδος από την οποία εξέρχονταν οι ασθενείς εκείνοι οι οποίοι παρ’ όλες τις προσπάθειες των γιατρών εκμετρούσαν το ζήν και απέθνησκαν. Aπό την έξοδον αυτήν έπρεπε και εγώ να εξέλθω.

Kαι βέβαια για έναν ο οποίος πιστεύει εις την αθανασία της ψυχής, για έναν ο οποίος πιστεύει ότι η ζωή μας δεν τελειώνει μέ το φκάρι του νεκροθαύτου, για έναν ο οποίος πιστεύει εις τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν, που είπε: «Eγώ ειμί η Aνάστασις και η Zωή», για έναν ο οποίος πραγματικά πιστεύει στον Xριστό, ο θάνατος δεν είναι η μεγαλύτερη συμφορά. H μεγαλύτερη συμφορά είναι μόνον το χωριστεί κανείς από τον Xριστόν. Mεγαλύτερη συμφορά είναι μόνον η αμαρτία. O θάνατος είναι για τον πιστό ένα επεισόδιο, το τελευταίο επεισόδιο της επιγείου ζωής του, διότι η χώρα και η Πατρίδα που πρέπει να αγαπούμε είναι ο Ουρανός, είναι η Βασιλεία των ουρανών. Eκεί είναι κατά την Πίστη μας, τα πλούτη μας, εκεί είναι η δόξα μας, εκεί είναι οι ηδονές μας, εκεί είναι προπαντώς ο Aγαπητός μας των αγαπητών, εκεί είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, μέ τους αγίους του αγγέλους και αρχαγγέλους. Eάν αυτά για τους άλλους είναι μύθος, για μας είναι μία ωραιοτάτη πραγματικότης και πρός αυτήν την πραγματικότητα πρέπει διαρκώς ν’ ατενίζουμε τους οφθαλμούς της ψυχής μας.

Tο συμφέρον λοιπόν το δικό μου ήταν να απέλθω εκ της ματαίας αυτής ζωής, η οποία για μας τους ιερομονάχους δεν προσφέρει κανένα επίγειο θέλγητρο, προπαντώς δε για τους ιεροκήρυκας εκείνους οι οποίοι είναι όντος ελεγκτικοί ποτίζονται καθημερινά εις τον κόσμον αυτών της αδικίας και αμαρτίας με πικρίας απεριγράπτους.

Mε αξίωσε ο Θεός να υπηρετήσω όχι μόνον στην πρωτεύουσα, αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις του Eλληνισμού επί τριάντα έτη και γνωρίζει ο Kύριος μου τα δάκρυα μου, τους πόνους μου και τις πικρίες μου.

Tο συμφέρον λοιπόν το δικό μου ήταν να φύγω. Aλλά στο συμφέρον αυτό, αντιτάχθηκε το δικό σας θέλημα, αντιτάχθηκε το θέλημα ένος ολοκλήρου ευσεβούς λαού. H είδησις ότι ασθενεί ο ιεροκήρυκας από στόμα σε στόμα μεταδόθη εις όλον τον ευσεβή λαόν, αδιακρίτως αποχρώσεων και παρατάξεων. Διαδόθηκε ακόμα και έξω των Aθηνών, εις όλας τας πόλεις του Eλληνισμού και ομολογώ μετά συγκινήσεως ότι χιλιάδες ψυχές γνωστές και άγνωστες, επώνυμες και ανώνυμες έκλειναν γόνυ πρός τον Kύριο και μέ πύρηνες προσευχές που απηύθυναν πρός τον Kύριο και την Yπεραγία Θεοτόκο πρακαλούσαν για την θεραπεία του ιεροκήρυκος. Ομολογώ εν συντριβεί καρδίας και ειλικρινίας ότι η αγάπη αυτή με συνεκίνησε. Ομολογώ ακόμη ότι δεν ήμουν άξιος μιας τόσης αγάπης του ευσεβή Eλληνικού λαού. Kαι πιστεύω άκόμη ότι οι προσευχές αυτές έκαναν το θαύμα τους. Eπωλιόρκησαν τον ουρανόν και τις ουράνιες δυνάμεις, εξεπόρτησαν τις πύλες του άδου, μέ αφίρπαξαν από τις χείρες του θανάτου και ιδού εγώ ως Λάζαρος τετερταίως ευρίσκομαι ενώπιον της αγάπης σας. Άς έχει δόξα το Όνομα του Aγίου Θεού.

Aυτά λέγοντας και αποδίδοντες το θαύμα στις προσευχές χριστιανών, δεν υποτιμούμε την ανεκτίμητη βοήθεια την οποία προσέφερε η ιατρική επιστήμη, η οποία είναι βοηθός και συμπαραστάτης από τον Θεό στις ασθένειες του ανθρωπίνου σώματος. Την στιγμήν αυτήν της Θείας Λειτουργίας θεωρώ καθήκον μου για να εκφράσω και από την θέσιν αυτήν τις βαθιές ευχαριστίες μου πρός τον αξιώτιμον διευθυντή της κλινικής. Tων εξαίρετο άνθρωπο και επιστήμονα τον κ. Aπόστολον Βελβελιότην. Eπίσης δέ και στις αδελφές νοσοκόμους, οι οποίες ως άγγελοι και αρχάγγελοι επιστατούσαν καθ’ όλη την διάρκειαν της ασθενείας μου. Eπίσης δέ και στους ιατρούς οι οποίοι αποτελούσαν το επιστημονικό προσωπικό της κλινικής που και αυτοί έκαναν το πάν και διανυκτέρευσαν την νύχτα της Kοιμήσεως της Θεοτόκου, παρακολουθούντας τις σκληρές στιγμές της ασθενείας μου. Aλλά θα ήταν παράλειψεις την ώρα αυτή, άν μνημονεύοντας όλα εκείνα τα πρόσωπα τα οποία συμπαραστάθηκαν στον πόνο και στην ασθένεια του ιεροκήρυκος, δεν μνημόνευα τον ευλαβέστατο εφημέριο του ναού, τον πατέρα Hλία, ο οποίος ως αδελφός συμπαρεστάθηκε σ’ όλο το διάστημα της ασθενείας μου. Όλων αυτών, των ιατρών και του πατρός Hλία και των νοσοκόμων και όλων εκείνων που προσευχήθηκαν για μένα και συμπαρεστάθηκαν εις την ασθένειά μου. Mνησθείη ο Θεός εις την φρικτή εκείνη ημέρα, κατά την οποία θα ακουστούν τα παρήγορα εκείνα λόγια: «Aσθενής ειμί και επισκέψασθέ με». Kατα την ημέρα εκείνη που και ένα ποτήρι που προσφέρει κανείς εις τον συνάδελφόν του, εις τον συνανθρωπό του δεν θα μείνη αβράβευτο.

Kαί τώρα αδελφοί μου στο τέλος της μικρής αυτής σύντομης ομιλίας μου, που δεν μπορώ να συνεχίσω, λόγο της βαθυτάτης συγκινήσεως μου που αντικρίζω τα προσφιλή σας πρόσωπα, έχω να κάνω μιά μικρή εξομολόγηση.

Eξήντα πέντε μέρες έζησα μέσα σ’ αυτό το θεραπευτήριο στην κολυμπήθρα αυτή του Σιλωάμ. Eξηνταπέντε ημέρες πόνων και ποικίλων θλίψεων. Aλλά όταν μετά από εξηντα πέντε ημέρες μέ επισκεύτηκε ο διευθυντής της κλινικής και μέ είπε ότι σήμερα είσαι ελεύθερος να εξέλθης από την κλινική, αισθάνθηκα ένα περίεργο συναίσθημα. Mαζί μέ την χαρά, ότι εξέρχομαι επιτέλους του νοσοκομείου αισθάνθηκα κάποιο ρίγος να διατρέχη την ψυχή μου και το ρίγος αυτό προκαλείτο διότι συναισθανόμουν τις ευθύνες τις οποίες είχα και δημιουργούσε η παράταση της επιγείου ζωής μου. Διότι αγαπητοί μου από μας τους ιεροκήρυκας ο ευσεβής Eλληνικός λαός περιμένει πολλά. Aπό μας τους ολίγους ιεροκήρυκας που έχουμε παραμείνει στο ταλαίπωρο τούτο έθνος, εργαζόμενοι εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένεις, εν ημέρες πονηρές πονηρότατες όπως λέγει ο απόστολος, εν ημέρες σκότους και ζόφου, εν ημέρες Aποκαλύψεως, από μας τους ιεροκήρυκας που πιστεύουμε στον Kύριον ημών Iησού Xριστό περιμένει ο Kύριος πολλά, περιμένει ο λαός μας πολλά. Περιμένει ο λαός μας μιά ρωμαλέα αντιμετώπησι των διαφόρων ζητημάτων, τα οποία συγκλονίζουν την κοινωνία και το έθνος μας. Περιμένει παρησίαν και θάρρος. Mαρτυρίαν όχι μόνον διά λόγου προφορικού και γραπτού, αλλά μαρτυρίαν ακόμη που θα σφραγήσουμε μέ το αιμα μας. Περιμένη να έχουμεν την απόφασιν του θανάτου. Περιμένη να πέξουμε την ζωή μας για κείνον που έχυσε το αίμα του στον φρικτών Γολγοθά.

Tαύτα σκεφτόμενος, ταύτα αναλογιζόμενος, ότι πάλι υγειής γενόμενος, θα ριχτώ μέσα στην περιπέτεια του ευαγγελικού κηρύγματος, συναισθάνομαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά τις ευθύνες μου και δεν είμαι πλέον 30 και 40 ετών, αγγίζω το εξηκοστό έτος και οι δυνάμεις μου οι πνευματικές και οι σωματικές είναι λίγες, αλλά έχω απόφαση και ζήλο το υπόλοιπο της ζωής μου να το διαθέσω για την δόξα του Kυρίου.

Σείς βέβαια που είστε εδώ στον ναό είστε ελάχιστο μέρος ένος ολοκλήρου λαού, τόσο της πρωτευούσις όσο και των επαρχιών οι οποίοι παρακολουθούν μέ ζήλο το προφορικό και γραπτό κήρυγμα του ιεροκήρυκος.

Θα ήθελα να σας παρακαλέσω την ημέρα αυτήν, μέ την θερμότητα εκείνη που παρακαλέσατε τον Kύριο για την θεραπεία του σαρκίου μου, να παρακαλέστε πολύ περισσότερο όχι μόνο για μένα γιατί δεν είμαι ο μοναδικός ιεροκήρυκας εις το έθνος μου, υπάρχουν και άλλοι απείρως καλύτεροι και ικανότεροι από μένα, να παρακαλέστε τον Kύριο για την Eκκλησία του η οποία κλυδωνίζεται εκ βάθρων, να παρακαλέσετε για τους ιεράρχας της για τους ιεροκήρυκας και θεολόγους. Nά παρακαλέσετε για την θρηκευτική ζωή του τόπου μας. Nά παρακαλέσετε τον Kύριο να έρθη Πνεύμα Άγιον μέσα στην Eκκλησία του. Nά έρθη Πνεύμα Άγιον στις καρδίες των ιεραρχών μας και στις καρδιές των ιεροκηρύκων και θεολόγων. Nα έρθη μία απόφαση για να ζήσουμε μιά ζωή πολύ διαφορετική απ’ αυτήν που ζούμε σήμερα, για να δώσουμε στην γενεά μας την μαρτυρίαν των δακρύων μας, να δώσουμε την μαρτυρίαν του προφορικού και γραπτού μας κηρύγματος. Nά είμεθα εις θέσιν να ελέγξουμε όλους ανεξαιρέτως από των ανακτόρων μέχρι της τελευταίας καλύβης. Nά είμεθα έτοιμοι να φυλακισθούμε και να υποστούμε κάθε μαρτύριο για την δόξα του Eσταυρωμένου Kυρίου μας.

Σας παρακαλώ θερμά, ένας απόστολος Παύλος παρακαλούσε τους χριστιανους να προσεύχονται για να είναι σε θέσι «Πώς δεί λαλήσε τώ κόσμω». Kαι άν ένας απόστολος Παύλος παρακαλούσε τους χριστιανούς να προσεύχονται για να απολογήται ενώπιον βασιλέων και μεγιστάνων, εμείς οι οποίοι είμαστε σκουλίκια, εμείς που είμαστε μηδέν μπροστά στον απόστολο Παύλο, πόσο μάλλον έχουμε ανάγκη των προσευχών σας.

Προσεύχεστε, οι δικές σας προσευχές έκαναν το θαύμα και ενώ το δικό μου συμφέρον ήταν να απέλθω από αυτών τον κόσμο και γνωρίζουν αυτοί που ήταν κοντά μου μέ πόση αταραξία αντιμετώπιζα τις τελευταίες στιγμές της ζωής μου. Σας παρακαλώ πολύ περισσότερο να προσεύχεσθε ώστε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μου, αλλά και της ζωής όλων των ιεροκηρύκων της Πατρίδος μας να είναι λιβάνι,  το οποίο να  καίη μέσα στο θυσιαστήριο της ψυχής μας και όλη μας να γίνουμε μιά κυθάρα ενηρμοσμένη, να μήν έχουμε μεταξύ μας διαιρέσεις που καταστέφουν την ενώτητα της Eκκλησίας μας, αλλά όλοι μέ ένα στόμα, όλοι μέ μία καρδιά, να γίνουμε μιά κυθάρα η οποία να ψάλλη αιωνίως το άσμα του Iησού Xριστού και να μας αξιώση ο Kύριος όπως λέγει ο απόστολος, να περιπατήσουμε ως τέκνα φωτός. Eίμαστε παιδιά του φωτός και όχι της νύχτας και άν τα παιδιά της νύχτας δουλεύουν συνεχώς για να εκθεμελιώσουν την κοινωνία και το έθνος μας, εμείς τα παιδιά του φωτός που γνωρίσαμε κάπως το φώς το ανέσπερο, άς εργαστούμε τις ολίγες αυτές ημέρες και όπως λέγει ο αξιότιμος διευθυντής της κλινικής: Mικρή, πολύ μικρή είναι η ζωή μας και μέσα στην μικρή αυτή ζωή πολλά μπορούμε να κάνουμε.

Eίθε ο Θεός διά πρεσβειών της Yπεραγίας Θεοτόκου να μας βοηθήση όλοι μας να εργαστούμε πρός δόξαν του Kυρίου να αξιωθούμε και εμείς της Βασιλείας των Ουρανών. Aμήν.

 

Πηγή:http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

«Πεθαίνουμε στά δεκαεφτά – μᾶς θάβετε στά ἑβδομήντα» (ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ)

 

Στό Eὐαγγέλιo, πoύ ἀκοῦμε στήν Μεγάλη Παράκληση τῆς Παναγίας, βλέπουμε τά ἑξῆς:

Ἐκεῖ περιγράφεται τό τραπέζι πού παρέθεσαν στόν Χριστό δύο ἀδελφές, ἡ Μάρθα καί ἡ Μαρία. Ὅμως, ἐνῷ ἡ Μάρθα «σκοτωνόταν» στίς δουλειές, νά περιποιηθῆ τόν Χριστό ὅσο καλύτερα μποροῦσε, ἡ Μαρία εἶχε καθίσει κοντά Του καί ἄκουγε τήν διδασκαλία… Kαί ὅταν ἡ Μάρθα παραπονέθηκε στόν Χριστό, Τοῦ ζήτησε, νά εἰπῆ στήν άδελφή της νά τήν βοηθήσει…

Καί ὁ Χριστός τῆς ἀπάντησε:
- Μάρθα, Μάρθα, τί τίς θέλεις τίς πολλές φροντίδες; Ἄσε τίς πολλές ἑτοιμασίες! Ἡ Μαρία ἔκανε καλύτερη ἐπιλογή ἀπό σένα! Διάλεξε «τήν ἀγαθήν μερίδα». Πῆρε τό καλό κομμάτι! Προτίμησε, νά ἀκούσει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔδωσε προτεραιότητα στόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Καί κέρδισε κάτι, πού κανείς δέν μπορεῖ νά τῆς τό πάρει. Κάτι, πού δίνει πολλά. Βρῆκε τό «ὕδωρ τῆς ζωῆς». Ὕδωρ ζωῆς εἶναι ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ.
Καί ἡ Παναγία «τήν ἀγαθήν μερίδα» εἶχε διαλέξει. Καί μάλιστα ἡ Παναγία εἶναι ὁ μόνος ἄνθρωπος, πού πῆρε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ τόσο πολύ στά σοβαρά, ὅσο κανένας ἄλλος! Ἀφοῦ ὄχι ἁπλῶς τοῦ ἔδωσε προτεραιότητα, ἀλλά ἀφιέρωσε ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή Της στόν λόγο τοῦ Θεοῦ, καί δέν ἄφησε ποτέ τήν συνείδησή Της νά ἰδεῖ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ σάν «λόγια τοῦ ἀέρα» ἤ ἔστω σάν μιά «καλή» ἐνασχόληση, πού θά Τῆς χάριζε ἕνα εὐχάριστο διάλειμμα στίς μέριμνες τῆς ζωῆς, ὅπως σκεφτόμαστε ἐμεῖς.
Τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἡ Παναγία τόν ἔκανε κέντρο καί ρυθμιστή τῆς ζωῆς της. Πλοῦτο Της. Καί θησαυρό Της. Καί δίνοντας ὅσο περισσότερο χρόνο μποροῦσε στήν ἀκρόαση καί στήν μελέτη Του, φωτιζόταν καί ἁγιαζόταν ὅλο καί πιό πολύ. Καί ἡ πίστη Της δυνάμωνε. Καί θέρμαινε τήν καρδιά Της! Καί γέμιζε ἡ ψυχή της μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν λαχτάρα τῆς Παρουσίας Του. Καί ὁ Θεός τιμώντας τό ἄθλημά Της, νά Τόν ἀναζητεῖ μέ τόση λαχτάρα μέσα σέ ἕνα κόσμο ἀρνήσεως καί ἀποστασίας, τήν τίμησε! Καί τήν διάλεξε νά γίνει Μητέρα Του. Μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου καί  Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Καί λοιπόν, μετά ἀπό τέτοιες πρωτοβουλίες τοῦ οὐρανοῦ καί τοῦ ἐπουράνιου Πατέρα, ποῦ ἔπρεπε νά εἶναι γιά μᾶς νοῦς καί καρδιά μας;
Μᾶς τό λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: Ἄνω. «Τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστίν»! Αὐτό εἶναι τό κάλεσμα τοῦ Οὐρανοῦ. Καί ἡ ἀπάντηση τῆς γῆς;
Ἔγραψαν κάποτε σέ ἕνα τοῖχο κάποιοι ἀναρχικοί νεαροί: «Πεθαίνουμε στά δεκαεφτά – μᾶς θάβετε στά ἑβδομήντα»! Τί λένε τά ταλαίπωρα αὐτά παιδιά; Τί θέλουν νά καταγγείλουν; Λένε: Ὁ τρόπος πού μᾶς μεγαλώνετε, δίνει προτεραιότητα στήν μανιώδη ἀπόκτηση καί κατανάλωση ὑλικῶν ἀγαθῶν καί ξερῶν γνώσεων. Ἀλλά δέν μᾶς βοηθάει καθόλου, νά βροῦμε τό ἀληθινό νόημα τῆς ζωῆς. Καί ἔτσι χωρίς νόημα ζωῆς, πεθαίνουµε πνευµατικά στό ἄνθος τῆς ἡλικίας µας. Καί περνᾶµε µιά ζωή «πεθαµένη», πού ἀποπνέει τήν µπόχα τῆς θανατίλας. Καί πεθαµένοι πνευµατικά στά δεκαεφτά, δέν περιµένουµε πιά στήν ζωή µας τίποτε!
Ή Παναγία, στά δεκαεφτά της, ἦταν Μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅταν στά ἑβδοµήντα πέθανε σωµατικά, ἦταν τόσο ζωντανή πνευµατικά, πού ἐµεῖς τήν µακαρίζουµε καί τῆς φωνάζουµε ὅτι εἶναι ΖΩΗ καί «ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ» γιά µᾶς.

Πέθανε σωµατικά. Ἀλλά ὁ τάφος της δέν ἔδωσε οὔτε σέ Ἐκείνη οὔτε σέ µᾶς καµµία γεύση θανατίλας.
Ὅποιος πιστεύει στόν Χριστό, γεµίζει ζωή. Μιά ζωή πού ρέει σάν ποτάµι ἀπό τό εἶναι του (Ἰω. ζ´, 38).

ΠΗΓΗ: περιοδ. «ΛΥΧΝΙΑ» Νικοπόλεως, ἀρ. φ. 289, Αὔγ. 2007.

 

Διαδίκτυο:

http://christianvivliografia.wordpress.com

Ἔχει ἡ ψυχὴ πρόσωπο; - Μάρκελλος Καρακαλληνός (Μοναχός).

Κάθε ἄνθρωπος εἶναι μιά προσωπικότητα μοναδική καί ἀνεπανάληπτος. Ἔχει πλασθῆ ἀπό τήν μεγάλην ἀγαθότητα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Αὐτοῦ.

Σύμφωνα μέ τήν πρόνοιαν τοῦ πανσόφου Θεοῦ κάθε ψυχή εἶναι προικισμένη ἀπό τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ διάφορα τάλαντα καί χαρίσματα, τά ὁποῖα διαφέρουν ἀπό ψυχή σέ ψυχή. Καμμία ψυχή δέν ὁμοιάζει μέ τήν ἄλλην ἀπόλυτα.Ἔχουν τά βασικά ἰδιώματα τῆς θείας εἰκόνος ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἴδια, ἀλλά κάθε ψυχή ἔχει καί τά ἰδικά της προτερήματα καί δωρήματα, τά ὁποῖα ὁ Κύριος ἔδωσε εἰς τίς ψυχές καί τά σώματα τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἐπειδή εἶναι τιμημένος ἀπό τόν Θεό μέ ἐλευθερία καί αὐτεξουσιότητα, θά ἐργασθῆ μέ τήν ἰδικήν του προαίρεσι, διά νά ἀξιοποιήση τά τάλαντα αὐτά, δηλαδή τά προτερήματα τῆς ἰδικῆς του ψυχῆς. Ὅταν τά ἀξιοποιήση πλήρως, τότε ὁ ἄνθρωπος καθίσταται μιά ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα. Εἰς τόν σκελετόν τῆς πνευματικῆς του οἰκοδομῆς προσθέτει καί τήν ἰδικήν του ἐπιμέλειαν καί καλλωπίζει τόν οἶκον τῆς ψυχῆς του καί συμπληρώνει εἰς αὐτόν πολλά στοιχεῖα, τά ὁποῖα προέρχονται ἀπό τήν ἀξιοποίησι τῶν ταλάντων καί τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἔχει ὅμως πρόσωπον ἡ ψυχή; Ἔχει πρόσωπον ἡ ψυχή!… Καί ἡ ὡραιότης τοῦ ἀνεπαναλήπτου αὐτοῦ προσώπου ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἀγώνα τοῦ ἀνθρώπου νά ὁμοιάση πρός τό κάλλος τοῦ Χριστοῦ. Ἀνεκδιήγητον δέ καί ἄρρητον εἶναι τό κάλλος τοῦ Θεοῦ Λόγου καί ἡ ὡραιότης τῆς σοφίας καί ἡ μορφή τοῦ Θεοῦ ὅπου ὑπάρχει εἰς τήν εἰκόνα Αὐτοῦ. Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀγάπησαν νά θεωροῦν αὐτό τό κάλλος, ἀπό τό ὁποῖον ὀμορφαίνει καί ἡ ἰδική τους ψυχή. Διά τοῦτο ὁ Ἱερός Ψαλμωδός παρακαλεῖ: «Κύριε, ἐν τῷ θελήματί σου παρέσχου τῷ κάλλει μου δύναμιν» (Ψαλμ. 29, 8).

Ὅ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος ἐρωτᾶ: «Ἔχει πρόσωπον ἡ ψυχή;» καί ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος: «Ἔχει πρόσωπον, ποὺ ὁμοιάζει σάν τόν Ἄγγελον».

Κατά τήν κοινήν ἀνάστασιν τῶν σωμάτων, ἡ ψυχή, ποὺ εἶναι ἀθάνατη, θά λάβη τό ἰδικόν της ἀφθαρτισμένο σῶμα. Καί ἐάν μέν ἡ ψυχή ἐτήρησε ἄφθορον τήν εἰκόνα της καί ἐπέτυχε καί τήν ὁμοίωσιν πρός τήν Θεότητα, ὅσον ἦταν δυνατόν εἰς αὐτήν πάντοτε βέβαια μέ τήν ἐνίσχυσιν τῆς θείας χάριτος, τότε καί τό σῶμα της θά εἶναι διάφανο καί φωτεινό καί τό πρόσωπο τῆς ψυχῆς θά λάμπη καί θά δέχεται τό φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος κατά τήν χωρητικότητα καί καθαρότητα ποὺ ἀπέκτησε εἰς τόν ἐπίγειον βίον της.

Ἐάν ἡ ψυχή ἐπιτύχη μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ τήν ἰδικήν της ἀνάστασι καί φθάση εἰς τό κάλλος πού τήν προώρισε ὁ Θεός, θά μετέχη εἰς τήν αἰώνιον δόξαν τοῦ Θεοῦ. Συγχρόνως δέ θά ἀπαθανατίση καί θά ἀφθαρτίση ὁ Ἅγιος Θεός καί τό συνημμένο μέ τήν ψυχή σῶμα, διότι τό σῶμα ἔκανε ὑπακοή εἰς τήν ψυχήν καί ὁ Ναός τοῦ σώματος ἔμεινε καθαρός.

Τό νέον ἀθάνατον σῶμα θά εἶναι ἡ αἰώνιος, ἀχειροποίητος, οὐράνιος στολή τῆς ψυχῆς.

Ἐκεῖ, εἰς τήν οὐράνιον Βασιλείαν, θά γνωρίζωμεν καί ὅλους τοὺς Ἁγίους, ὅπως τούς εἰκονίζει ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία μας. Ἐκεῖ θά εὑρεθοῦμε ὅλοι ὅσοι ἀξιωθοῦμε τῆς οὐρανίου μακαριότητος, καθένας μέ τό Ἰδικόν του πρόσωπον καί τήν ἰδιαιτέραν του μορφήν, εἰς ἰδιαιτέραν μονήν καί κατάπαυσιν, διά νά δοξάζωμεν ἀκαταπαύστως καί ἀγγελικῶς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μιᾶς ἀδιαιρέτου Τριάδος, εἰς τήν Ὁποίαν πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.


Πηγή:http://www.agiazoni.gr

Εἰς τάς ἀπαρχάς τῆς ἡμέρας. ᾿Αρχιμ. Σαράντη Σαράντου-Ἐφημερίου τοῦ Ἱ.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

Εἰς τάς «ἀπαρχάς»[1] τῆς ἡμέρας, στίς 5, ἤ στίς 6, ἤ στίς 7 π.μ., ἄς ἀφιερώνουμε λίγο χρόνο στήν προσευχή.  Ἄς προμηθευθοῦμε ἀπό ἕνα ὀρθόδοξο μοναστήρι ἕνα κομβοσχοίνι τῶν ἑκατό ἤ τρια­κοσίων κόμβων.  Κρατώντας κάθε κόμβο λέμε ἁπλά καί ταπεινά τήν εὐχή τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.  «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» λένε ὡς πρώτη πρωϊνή προσευχή στόν προσωπικό τους κανόνα οἱ μοναχοί καί οἱ μοναχές της Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, πιστεύοντας ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ἄμεση καί ἀπαραίτητη ἀναφορά κάθε πιστοῦ πρός τόν ἀρχηγό τῆς πίστεώς μας, τόν Χριστό.

Κάθε κόμβος τοῦ ἱεροῦ κομβοσχοινίου εἶναι πλεγμένος μέ ἐννέα σταυρούς.  Λέγοντας τήν εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» καί κρατώντας ἕκαστο κόμβο μέ τούς ἐννέα πλεκτούς σταυρούς δηλώνουμε στόν Κύριο τήν ἀγάπη μας καί τή δοξολογία μας γιατί μᾶς ἔχει πλάσει «κατ’ εἰκόνα Του καί καθ’ ὁμοίωσιν», γιά νά ζοῦμε αἰωνίως καί μακαρίως μετ’ Αὐτοῦ, σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις.  Τόν εὐχαριστοῦμε γιά τίς ἄπειρες εὐεργεσίες πού ἀκατάπαυστα μᾶς χαρίζει, γιά τίς δοκιμασίες μέσα στίς ὁποῖες ἀενάως μᾶς ἐκπαιδεύει, ὅπως οἱ καλοί προπονητές τούς ἀθλητές τους.  Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος θά μποροῦσε νά ἀποφύγει μαρτύριο, Σταυρό καί θάνατο. Θά μποροῦσε νά ἐπιβάλει στανικά τό δικό Του τρόπο ζωῆς, ἀπόλυ­τα ὑποτεταγμένο στό θέλημά Του.   

Τό θέλημά Του ὅμως, τό σύμ­φω­νο μέ τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἦταν ὄχι ἡ ἐπι­βολή, ἀλλά ἡ διά τῆς δικῆς Του θυσιαστικῆς προσφορᾶς ἀπολύ­τρωση, σωτηρία καί θεανθρωποποίηση τοῦ δαιμονοποιημένου ἀν­θρωπίνου γένους.  Μέ τό «ἐλέησον» Τόν παρακαλοῦμε γιά ὅ,τι ἔχουμε ἀνάγκη.  Μέ τό «ἐλέησον» Τοῦ δίνουμε τό δικαίωμα, πού ἔτσι καί ἀλλιῶς τό ἔχει ὡς τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, νά ἐκπληρώνει τά αἰτήματά μας, νά τά τροποποιεῖ πρός τό συμφέρον μας ἤ καί νά
τά ἀκυρώνει, ὅταν εἶναι πρός ἀπώλειά μας, πρός βλάβην μας.  Πληροῦται ἡ ψυχή μας ἀπό τήν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Κυρίου μας καί τήν ἀγάπη τοῦ Πατρός καί τήν Κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἀρχίζει ἔτσι ἡ ἡμέρα μας χαρισματικά, χωρίς τεμπελιά, χωρίς μελαγχολία, χωρίς κατάθλιψη, χωρίς ἄτακτους, κακούς λογισμούς. Διαθέτουμε ἔτσι περισσότερες ἀντοχές, καλή διάθεση, διάκριση πρός πάντας καί πρός πάντα.

Λέγοντας τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ τό «με» ἐννοοῦμε τόν ἑαυτό μας, τούς ἄμεσους συγγενεῖς μας ἤ καί τούς πιό μακρινούς, ὅσους αἰσθανόμαστε ἰδιαίτερη ὑποχρέωση νά προσευχηθοῦμε καί ὅλο τό ἔθνος μας, πού διέρχεται «κρίση».

Ἡ εὐχή ἀναφερόμενη στόν Κύριο μέ ἄκρα ταπείνωση καί καλωσύνη μεγαλόθυμη μπορεῖ νά θαυματουργήσει.  Μπορεῖ νά ἀπομακρύνει ἄπειρους ἐρχόμενους κινδύνους πραγματικούς ἤ ὑποθετικούς ἤ σκόπιμα κατασκευασμένους.

Τά media καθημερινά μᾶς πανικοβάλλουν μέ τίς χειρότερες εἰδήσεις καί τίς πιό δυσοίωνες προοπτικές. Πολλά σενάρια ἀκούγονται.  Μέχρι καί ὅτι ὁλόκληρα κομμάτια τῆς πατρίδας μας θά πουληθοῦν ὡς λύτρα γιά τό ὑπέρογκο χρέος πού ἄφησαν οἱ κατά καιρούς καλοί κυβερνῆτες μας.

Ἀπό τίς σκοτεινές δυνάμεις πάντως τῆς Νέας Ἐποχῆς πολεμεῖται ἀπηνῶς ἡ χώρα μας μέ στόχο νά ἀλλάξουν τά πάντα στήν πατρίδα μας.  Πρέπει νά δεχθοῦμε ὁπωσδήποτε τή νέα τάξη πραγμάτων, ἠθῶν καί ἐθίμων, γλώσσας, παραδόσεως καί παραδόσεων, συμβόλων, ἱστορίας, μά κυρίως ὀρθοδόξου πίστεως. Καί τό χειρότερο ἴσως θά εἶναι ὄχι ἡ πεῖνα, μέ τήν ὁποία μᾶς φοβερίζουν ἀκαταύπαστα οἱ πληρωμένοι δημοσιογράφοι, ἀλλά ἡ ἐπιβολή τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη καί ἴσως τό ἐπάρατο σφράγισμα ἤ κατά τήν ἱερά Ἀποκάλυψη, τό χάραγμα.

Πολλές φορές ἡ μικρή πατρίδα μας ὑπέστη κατοχές καί φοβε­ρούς κινδύνους.  Πάντοτε μέ τή βοήθεια τοῦ Κυρίου ξεπεράσαμε, γλυτώσαμε, σωθήκαμε, συνεχίσαμε τήν ὑπερτρισχιλιετή φωτιστική ἀνά τήν οἰκουμένη πορεία μας.

Ἡ εὐχή τοῦ Χριστοῦ πάντως ἀσφαλῶς καί πάλι θά θαυματουργήσει.  Ἤδη πρό Χριστοῦ οἱ Ρωμαῖοι καλοπροαίρετα εἶχαν ὁμολογήσει: Ἐμεῖς κατακτήσαμε τούς Ἕλληνες ἐδαφικά, αὐτοί ὅμως μᾶς κατέκτησαν πολιτισμικά, μέσῳ τοῦ μοναδικοῦ καί ἀκμαίου πολιτισμοῦ τους.  Τώρα πού ἀκόμα καί στήν πιό μακρινή γωνιά τῆς πατρίδας μας, σέ καθημερινή συχνότητα, τελεσιουργεῖται τό πρῶτο θαῦμα τῆς θείας Εὐχαριστίας, ὅπου τρανώνεται ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά μας, τά πράγματα θά πᾶνε χειρότερα;

Ἐξ ἄλλου τετρακόσια χρόνια τουρκικῆς σκλαβιᾶς κατάφεραν νά ἀλλοτριώσουν τόν Ἑλληνικό πολιτισμό καί τήν ὀρθόδοξη πίστη; Χιλιάδες νεομαρτύρων ἐπιβεβαιώνουν τήν πανσθενουργό δύναμη τῆς θείας Χάριτος πού στερειώνει τό Ἔθνος μας νά μήν ἐξαφα­νί­ζε­ται, παρά τή βούληση καί τή δράση τῶν ἀντιχρίστων.

Κατάφεραν οἱ Βαυαροί κλείνοντας πολλά ὀρθόδοξα μονα­στήρια καί ἀποσχηματίζοντας ἐκβιαστικά μοναχούς καί μοναχές νά ξερριζώσουν τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί νά ἑδραιώσουν τή βάρβαρη Βαυαρική;  Μολονότι οἱ Βαυαροί ἐπέβαλαν κυβερνητικό ἐπίτροπο μέ ἔντονη παρουσία στήν ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατάφεραν νά προτεσταντίσουν τήν ἱερά Σύνοδο καί κατ’ ἐπέ­κταση τό χριστεπώνυμο πλήρωμα διά τῶν δραστηρίων μισθωμένων μισσιοναρίων τους;

Ὁ Στρατηγός Μακρυγιάννης ἀνησυχοῦσε μέν γιά τή μανία τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ πού εἶχε καταλάβει τούς Βαυα­ρούς συνάρχοντες.  Εἶχε ὅμως βαθειά ἐμπιστοσύνη στίς ρίζες τῆς ὀρθοδόξου πίστεως τίς χωμένες μέσα στίς τάξεις καί τίς ψυχές τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ μας. Ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης: Οἱ καϋμένοι οἱ καπουτσίνοι (Δυτικοί ἱεραπόστολοι) οἱ καλοζωϊσμένοι, καλοπλη­ρωμένοι δέν καταλαβαίνουν τόν Ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό μας. Ἔχουν βαλθεῖ νά μᾶς ἐκσυγχρονίσουν καί νά μᾶς ἐκπολιτίσουν, γκρεμίζοντας τή δική μας Θεανθρώπινη μυστική Παράδοση.

Παρόμοια ἦταν ἡ κατάσταση τοῦ Ἔθνους μας καί ἐπί Ἁγίου Νεκταρίου.  Ὅλες οἱ συκοφαντίες καί οἱ διωγμοί πού ἀντιμετώπισε ὁ Ἅγιος σ’ ὅλα τά ἐπίπεδα τῆς ποιμαντικῆς του σταδιοδρομίας δέν ἦταν καθόλου ἄσχετοι μέ τό ψευδοουμανιστικό ἐκσυγχρονιστικό πνεῦμα τῶν ντόπιων καί ἀλλοδαπῶν εὐρωπαϊστῶν, πού δέν ζοῦσαν τήν ὁλοζώντανη Παράδοσή μας.

Παρά ταῦτα ἡ ἀκακία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ἡ καθαρή ἑλληνορθόδοξη παιδεία Του, ἡ βαθειά μυστική ἁγιοπνευματική ἐν ἄκρᾳ ταπεινώσει ζωή Του καί ἡ χριστοδιακριτικότατη ποιμαντική δράση Του ἔφεραν πολλούς καί ἀγλαότατους καρπούς στό ἔθνος μας.  Εἶναι πολύ ἐνθαρρυντικά, μά καί πολύ ἀληθινά τά λόγια Του γιά τήν πορεία τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους μας ἀνά τήν Οἰκουμένη, ἀνά τούς αἰῶνες:

«Ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατά θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος· τοῦτο τό ἔργον ἐκληρώθη αὐτῷ· αὕτη ἦν ἡ ἀποστολή αὐτοῦ· αὕτη ἡ κλῆσις αὐτοῦ ἐν τοῖς ἔθνεσιν· μαρτύριον ἡ ἐθνική αὐτοῦ ἱστορία· μαρτύριον ἡ φιλοσοφία αὐτοῦ· μαρτύριον ἡ κλίσις αὐτοῦ· μαρτύριον αἱ εὐγενεῖς αὐτοῦ διαθέσεις· μαρτύριον ἡ παγκόσμιος ἱστορία· μαρτύριον ἡ μακροβιότης αὐτοῦ, ἐξ ἧς δυνάμεθα ἀδιστάκτως νά συμπεράνωμεν καί τήν αἰωνιότητα αὐτοῦ, διά τό αἰώνιον ἔργον τοῦ Χριστιανισμοῦ μεθ’ οὗ συνεδέθη ὁ Ἑλληνισμός διότι ἐνῷ ὅλα τά ἔθνη τά ἐμφανισθέντα ἐπί τῆς παγκοσμίου σκηνῆς ἦλθον καί παρῆλθον, μόνον τό Ἑλληνικόν ἔμεινε ὡς πρόσωπον δρῶν ἐπί τῆς παγκοσμίου σκηνῆς καθ’ ὅλους τούς αἰώνας· καί τοῦτο, διότι ἡ ἀνθρωπότης δεῖται αἰωνίων διδασκάλων· μαρτύριον τέλος ἡ ἐκλογή αὐτοῦ μεταξύ τῶν ἐθνῶν ὑπό τῆς θείας προνοίας, ὅπως ἐμπιστευθῆ αὐτῷ, τήν ἱεράν παρακαταθήκην τήν ἁγίαν πίστιν, τήν θρησκείαν τῆς ἀποκαλύψεως καί τό θεῖον ἔργον τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς, τό αἰώνιον ἔργον τῆς σωτηρίας διά τῆς διαπλάσεως ἁπάσης τῆς ἀνθρωπότητος κατά τάς ἀρχάς τῆς ἀποκαλυφθείσης θρησκείας…

Ἐν τῇ ἱστορίᾳ τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τῆς πρώτης σελίδος αὐτῆς ἀναφαίνεται ἡ τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς ἐν τῷ Χριστιανισμῷ δρᾶσις καί ἡ κλῆσις αὐτῆς, ἵνα ἀναλάβῃ τό μέγα τῆς ἀποστολῆς τοῦ χριστιανισμοῦ ἔργον.  Οἱ θεῖοι τοῦ Σωτῆρος λόγοι «νῦν ἐδοξάσθη ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου», ὅτε ἀνηγγέλθη αὐτῷ, ὅτι Ἕλληνες ἤθελον ἰδεῖν Αὐτόν, ἐνεῖχον βαθεῖαν ἔννοιαν· ἡ ρῆσις ἦν προφητεία, πρόρ­ρησις τῶν μελλόντων· οἱ ἐκεῖ ἐμφανισθέντες Ἕλληνες ἦσαν οἱ ἀντιπρόσωποι ὅλου τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους· ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτῶν διεῖδεν ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς τό ἔθνος ἐκεῖνο, εἰς ὅ ἔμελλε νά παραδώσῃ τήν ἱεράν παρακαταθήκην, ἵνα διαφυλαχθῇ τῇ ἀνθρωπότητι.  Ἐν τῇ ἐπιζητήσει αὐτῶν διέγνω τήν προθυμίαν τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἑαυτοῦ διδασκαλίας, διεῖδε  τήν ἑαυτοῦ δόξαν, τήν ἐκ τῆς πίστεως τῶν ἐθνῶν, καί ἀνεγνώρισε τό ἔθνος, ὅπερ πρός τόν σκοπόν τοῦτον προώριστο ἀπό καταβολῆς κόσμου.

Τό  Ἑλληνικόν ἔθνος ἀληθῶς πρός τόν σκοπόν τοῦτον ἐκλήθη ἀπό καταβολῆς κόσμου καί πρός τοῦτον μαρτυρεῖται διαπεπλασμένον· ὁ Θεός ἐν τῇ θείᾳ αὐτοῦ προνοίᾳ διέπλασεν αὐτό ὀφθαλμόν τοῦ σώματος τοῦ συγκροτουμένου ὑφ’ ἁπάσης τῆς ἀνθρωπότητος».

Εἶναι τέτοιοι οἱ καιροί μας πού ὅλοι μας κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί χρειαζόμαστε λεπτή, θεανθρώπινη, ἁγία διάκριση.

Ὁ Γέροντας Πορφύριος ἔλεγε ὅτι στή ζωή μας – καί τήν ἐν Χριστῷ πνευματική – ἰσχύει ἡ ἀρχή τῶν συγκοινωνούντων δοχείων. Ὅσοι πιό πολλοί χριστιανοί διακρίνονται γιά τήν ἀκακία τους, τήν ἀθωότητά τους, τήν καλωσύνη τους, τήν ἁγία ἀγάπη τους, τόσο καί οἱ ἄλλοι διαποτίζονται μέ τά παραπάνω πνευματικά ἀγαθά.

Ὅταν τά παραπάνω ἀγαθά παροπλίζονται καί ἐγκλωβίζονται ἀπό τήν «ἱερή ἀγανάκτηση» π.χ. πρός τούς «κακούς» ταγούς μας, βάσει αὐτῆς τῆς ἀρχῆς τῶν συγκοινωνούντων δοχείων, δέν μεταβιβάζονται καί σ’ αὐτούς (τούς ταγούς), πνευματικά ἐν Χριστῷ ἀγαθά, ἀλλά ἀγανάκτηση, ὀργή, ἀντιπάθεια, σφοδρή κατάκριση, μαυρίλα, ἀδιέξοδο.

Ἐδῶ πού ἔχουμε φθάσει ὅλοι μας, ὑποφέροντας ἀπό τήν παροῦσα πνευματική δυστοκία, ἀπό τήν ἠθική μόλυνση τοῦ «πνευματικοῦ» περιβάλλοντος, ἄς καταθέσουμε ταπεινά τό μικρό, ταπεινό ὀβολό τῆς χήρας ψυχῆς μας, τήν εὐχή τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐκκινώντας ἀπό τάς ἀπαρχάς ἑκάστης ἡμέρας, ζητώντας τό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Χριστοῦ μας, τήν προσωπική ἐν Χριστῷ σωτηρία μας καί τήν ἀνόρθωση ὅλης τῆς κοινωνίας μας, τοῦ ἔθνους μας, γιατί ὄχι καί τῆς παγκόσμιας κοινότητας, μέ βάση καί μέ εὐλογία τίς παρήγορες – ὄχι βεβαίως φροῦδες – προβλέψεις τοῦ Ἁγίου τοῦ αἰώνα μας, τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.

Μαρούσι, 10 Αὐγούστου 2010

---

[1] Ἡ χρήση τοῦ ὅρου «ἀπαρχές» ἐκτός ἀπό τήν αὐτονόητη ἀναφορά στίς πρῶτες στιγμές τῆς ἡμέρας, παραπέμπει στήν τηρούμενη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας –  μέ παλαιοδιαθηκικές κατα­βολές – σύμφωνα μέ τήν ὁποία οἱ εὐλαβεῖς χριστιανοί αὐθόρμητα φυλάσσουν στήν ἄκρη γιά προσφορά πρός τόν Κύριο τούς πρώτους καί καλύτερους καρπούς τῆς συγκομιδῆς τους, ἔτσι ὥστε νά εἶναι εὐλογημένα τά ἀγαθά τους καί ἡ ζωή τους ὁλόκληρη.

Πηγή: ᾿Αναβάσεις

ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ ΤΗΣ ΦΩΚΙΑΣ- ᾿Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη

 

Κ' η γολέτα εξηκολούθει ακόμη να βολταντζάρη εις τον λιμένα. 

Κι ο μικρός βοσκός εξηκολούθει να φυσά τον αυλόν του εις την σιγήν της νυκτός.

 

Κ' η φώκη, καθώς είχεν έλθει έξω εις τα ρηχά, ηύρε το μικρόν πνιγμένον σώμα της πτωχής Ακριβούλας, και ήρχισε να το περιτριγυρίζη και να το μυρολογά, πριν αρχίση το εσπερινόν δείπνον της.

Κάτω από τον κρημνόν, οπού βρέχουν τα κύματα, όπου κατέρχεται το μονοπάτι, το αρχίζον από τον ανεμόμυλον του Μαμογιάννη, οπού αντικρύζει τα Μνημούρια, και δυτικώς, δίπλα εις την χαμηλήν προεξοχήν του γιαλού, την οποίαν τα μαγκόπαιδα του χωρίου, οπού δεν παύουν από πρωίας μέχρις εσπέρας, όλον το θέρος, να κολυμβούν εκεί τριγύρω, ονομάζουν το Κοχύλι -φαίνεται να έχη τοιούτον σχήμα- κατέβαινε το βράδυ-βράδυ η γριά-Λούκαινα, μία χαροκαμένη πτωχή γραία, κρατούσα υπό την μασχάλην μίαν αβασταγήν, διά να πλύνη τα μάλλινα σινδόνια της εις το κύμα το αλμυρόν, είτα να ξεγλυκάνη εις την μικράν βρύσιν, το Γλυφονέρι, οπού δακρύζει από τον βράχον του σχιστολίθου, και χύνεται ηρέμα εις τα κύματα. Κατέβαινε σιγά τον κατήφορον, το μονοπάτι, και με ψίθυρον φωνήν έμελπεν εν πένθιμον βαθύ μοιρολόγι, φέρουσα άμα την παλάμην εις το μέτωπόν της, διά να σκεπάση τα όμματα από το θάμβος του ηλίου, οπού εβασίλευεν εις το βουνόν αντικρύ, κ' αι ακτίνες του εθώπευον κατέναντί της τον μικρόν περίβολον και τα μνήματα των νεκρών, πάλλευκα, ασβεστωμένα, λάμποντα εις τας τελευταίας του ακτίνας.

Ενθυμείτο τα πέντε παιδιά της, τα οποία είχε θάψει εις το αλώνι εκείνο του χάρου, εις τον κήπον εκείνον της φθοράς, το εν μετά το άλλο, προ χρόνων πολλών, όταν ήτο νέα ακόμη. Δύο κοράσια και τρία αγόρια, όλα εις μικράν ηλικίαν της είχε θερίσει ο χάρος ο αχόρταστος.

Τελευταίον επήρε και τον άνδρα της, και της είχον μείνει μόνον δύο υιοί, ξενιτευμένοι τώρα^. ο εις είχεν υπάγει, της είπον, εις την Αυστραλίαν, και δεν είχε στείλει γράμμα από τριών ετών^. αυτή δεν ήξευρε τι είχεν απογίνει^. ο άλλος ο μικρότερος εταξίδευε με τα καράβια εντός της Μεσογείου, και κάποτε την ενθυμείτο ακόμη. Της είχε μείνει και μία κόρη, υπανδρευμένη τώρα, με μισήν δωδεκάδα παιδιά.

Πλησίον αυτής, η γριά-Λούκαινα εθήτευε τώρα, εις το γήρας της, και δι' αυτήν επήγαινε τον κατήφορον, το μονοπάτι, διά να πλύνη τα χράμια και άλλα διάφορα σκουτιά εις το κύμα το αλμυρόν, και να τα ξεγλυκάνη στο Γλυφονέρι.

Η γραία έκυψεν εις την άκρην χθαμαλού, θαλασσοφαγωμένου βράχου, και ήρχισε να πλύνη τα ρούχα. Δεξιά της κατήρχετο ομαλώτερος, πλαγιαστός, ο κρημνός του γηλόφου, εφ' ου ήτο το Κοιμητήριον, και εις τα κλίτη του οποίου εκυλίοντο αενάως προς την θάλασσαν την πανδέγμονα τεμάχια σαπρών ξύλων από ξεχώματα, ήτοι ανακομιδάς ανθρωπίνων σκελετών, λείψανα απόχρυσές γόβες ή χρυσοκέντητα υποκάμισα νεαρών γυναικών, συνταφέντα ποτέ μαζί των, βόστρυχοι από κόμας ξανθάς, και άλλα του θανάτου λάφυρα. Υπεράνω της κεφαλής της, ολίγον προς τα δεξιά, εντός μικράς κρυπτής λάκκας, παραπλεύρως του Κοιμητηρίου, είχε καθίσει νεαρός βοσκός, επιστρέφων με το μικρόν κοπάδι του από τους αγρούς, και, χωρίς ν' αναλογισθή το πένθιμον του τόπου, είχε βγάλει το σουραύλι από το μαρσίπιόν του, και ήρχισε να μέλπη φαιδρόν ποιμενικόν άσμα. Το μοιρολόγι της γραίας εκόπασεν εις τον θόρυβον του αυλού, και οι επιστρέφοντες από τους αγρούς την ώραν εκείνην - είχε δύσει εν τω μεταξύ ο ήλιος - ήκουον μόνον την φλογέραν, κ' εκοίταζον να ίδωσι που ήτο ο αυλητής, όστις δεν εφαίνετο, κρυμμένος μεταξύ των θάμνων, μέσα εις το βαθύ κοίλωμα του κρημνού.

 Μία γολέτα ήτο σηκωμένη στα πανιά, κ' έκαμνε βόλτες εντός του λιμένος. Αλλά δεν έπαιρναν τα πανιά της, και δεν έκαμπτε ποτέ τον κάβον τον δυτικόν. Μία φώκη, βόσκουσα εκεί πλησίον, εις τα βαθιά νερά, ήκουσεν ίσως το σιγανόν μυρολόγι της γραίας, εθέλχθη απότον θυρυβώδη αυλόν του μικρού βοσκού, και ήλθε παραέξω, εις τα ρηχά, κ' ετέρπετο εις τον ήχον, κ' ελικνίζετο εις κύματα. Μία μικρά κόρη, ήτο η μεγαλυτέρα εγγονή της γραίας, η Ακριβούλα, εννέα ετών, ίσως την είχε στείλει η μάννα της, ή μάλλον είχε ξεκλεφθή από την άγρυπνον επιτήρησίν της, και μαθούσα ότι η μάμμη ευρίσκετο εις το Κοχύλι, πλύνουσα εις τον αιγιαλόν, ήλθε να την εύρη, διά να παίξη ολίγον εις τα κύματα. Αλλά δεν ήξευρεν όπως πόθεν ήρχιζε το μονοπάτι, από του Μαμογιάννη τον μύλον, αντικρύ στα Μνημούρια, και άμα ήκουσε την φλογέραν, επήγε προς τα εκεί και ανεκάλυψε τον κρυμμένον αυλητήν^. και αφού εχόρτασε ν' ακούη το όργανόν του και να καμαρώνη τον μικρόν βοσκόν, είδεν εκεί που, εις την αμφιλύκην του νυκτώματος, εν μικρόν μονοπάτι, και ότι εκείθεν είχε κατέλθει η γραία η μάμμη της^. κ' επήρε το κατηφορικόν απότομον μονοπάτι διά να φθάση εις τον αιγιαλόν να την ανταμώση. Και είχε νυκτώσει ήδη.

Η μικρά κατέβη ολίγα βήματα κάτω, είτα είδεν ότι ο δρομίσκος εγίνετο ακόμη πλέον απόκρημνος. Έβαλε μίαν φωνήν, κ' επροσπάθει ν' αναβή, να επιστρέψη οπίσω. Ευρίσκετο επάνω εις την οφρύν ενός προεξέχοντος βράχου, ως δύο αναστήματα ανδρός υπεράνω της θαλάσσης. Ο ουρανός εσκοτείνιαζε, σύννεφα έκρυπταν τα άστρα, και ήτον στην χάσιν του φεγγαριού. Επροσπάθησε και δεν εύρισκε πλέον τον δρόμον πόθεν είχε κατέλθει. Εγύρισεν πάλιν προς τα κάτω, κ' εδοκίμασε να καταβή. Εγλίστρησε κ' έπεσε, μπλουμ! εις το κύμα. Ήτο τόσον βαθύ όσον και ο βράχος υψηλός. Δύο οργυιές ως έγγιστα. Ο θόρυβος του αυλού έκαμε να μη ακουσθή η κραυγή. Ο βοσκός ήκουσεν ένα πλαταγισμόν, αλλά εκείθεν όπου ήτο, δεν έβλεπε τη βάσιν του βράχου και την άκρην του γιαλού. 'Aλλως δεν είχε προσέξει εις την μικράν κόρην και σχεδόν δεν είχεν αισθανθή την παρουσίαν της.

 Καθώς είχε νυκτώσει ήδη, η γραία Λούκαινα είχε κάμει την αβασταγήν της, και ήρχισε ν' ανέρχεται το μονοπάτι, επιστρέφουσα κατ' οίκον. Εις την μέσην του δρομίσκου ήκουσε τον πλαταγισμόν, εστράφη κ' εκοίταξεν εις το σκότος, προς το μέρος όπου ήτο ο αυλητής.

- Κείνος ο Σουραυλής θα είναι, είπε, διότι τον εγνώριζε. Δεν του φτάνει να ξυπνά τους πεθαμένους με τη φλογέρα του, μόνο ρίχνει και βράχια στο γιαλό για να χαζεύη... Σημαδιακός κι αταίριαστος είναι.

Κι εξακολούθησε το δρόμο της.

 Κ' η γολέτα εξηκολούθει ακόμη να βολταντζάρη εις τον λιμένα. Κι ο μικρός βοσκός εξηκολούθει να φυσά τον αυλόν του εις την σιγήν της νυκτός.

Κ' η φώκη, καθώς είχεν έλθει έξω εις τα ρηχά, ηύρε το μικρόν πνιγμένον σώμα της πτωχής Ακριβούλας, και ήρχισε να το περιτριγυρίζη και να το μυρολογά, πριν αρχίση το εσπερινόν δείπνον της.

Το μοιρολόγι της φώκης, το οποίον μετέφρασεν εις ανθρώπινα λόγια εις γέρων ψαράς, εντριβής εις την άφωνον γλώσσαν των φωκών, έλεγε περίπου τα εξής:

 

Αυτή ήτον η Ακριβούλα

η εγγόνα της γριά-Λούκαινας.

Φύκια 'ναι τα στεφάνια της,

κοχύλια τα προικιά της...

Κ' η γριά ακόμα μοιρολογά

τα γεννοβόλια της τα παλιά.

Σαν νά 'χαν ποτέ τελειωμό

τα πάθια κ' οι καημοί του κόσμου.

᾿Επιστολές ᾿Αρχιεπισκόπου ῾Ιερωνύμου στόν Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο

Επιστολή συμπαράστασης απέστειλε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, στον Προκαθήμενο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με αφορμή τις τελευταίες καταστροφικές πυρκαγίες στην Ρωσία.
Επίσης, απέστειλε επιστολή και για την έκρηξη βόμβας στον Ορθόδοξο ιερό ναό της Αγίας Σκέπης στην Ουκρανία, που είχε ως αποτέλεσμα έναν νεκρό και 10 τραυματίες.

Η επιστολή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου έχει ως εξής:
Μακαριώτατε και Αγιώτατε Πατριάρχα Μόσχας και Πάσης Ρωσίας, εν Χριστώ τω Θεώ λίαν αγαπητέ και περιπόθητε αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών Μετριότητος, κύριε Κύριλλε, την Υμετέραν Μακαριότητα εν Κυρίω κατασπαζόμενοι υπερήδιστα προσαγορεύομεν.
Επ  αφορμή της δοκιμασίας της καθ  Υμάς Αγιωτάτης εν Ρωσία Ορθοδόξου Εκκλησίας, της φίλης χώρας Υμών και του πιστού Αυτής Λαού, υπό της λαίλαπος των πυρκαϊών, άμα δε συγκλονισθέντες υπό του μεγέθους και της σφοδρότητος της γενομένης καταστροφής, εκφράζομεν προς την Υμετέραν λίαν αγαπητήν ημίν Μακαριότητα και δι  Αυτής προς άπαντα τον δοκιμαζόμενον Ρωσικόν Λαόν, την ολόψυχον ημών συμπαράστασιν και τα θερμότατα συλλυπητήρια, δεόμενοι όπως Κύριος ο Θεός αναπαύση εν Χώρα ζώντων τας ψυχάς  των θυμάτων.
Ως σημειοί ο Απόστολος των Εθνών θείος Παύλος εν τη προς Ρωμαίους Επιστολή αυτού: «πάσα η κτίσις συστενάζει, και συνωδίνει άχρι του νυν», απεκδεχομένη την απολύτρωσιν των υιών του Θεού (Ρωμ. 8 19 – 22). Εις τούτο εδραζόμενοι και ημείς οι προηλπικότες εν τω Χριστώ, συμπάσχομεν και κοινωνούμεν μεθ  Υμών των ομοδόξων αδελφών ημών, ευχόμενοι εκ καρδίας πάσαν την εξ ύψους παρηγορίαν και ενδυνάμωσιν, την άρρηκτον ενότητα των αδελφών ημών Εκκλησιών διακηρύσσοντες.
Επί δε τούτοις και αύθις κατασπαζόμενοι την Υμετέραν Θεοτίμητον Μακαριότητα εν Κυρίω διατελούμεν.
Επιστολή για τον ναό στην Ουκρανία:
Μακαριώτατε και Αγιώτατε Πατριάρχα Μόσχας και Πάσης Ρωσίας, εν Χριστώ τω Θεώ λίαν αγαπητέ και περιπόθητε αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών Μετριότητος, κύριε Κύριλλε, την Υμετέραν Μακαριότητα εν Κυρίω κατασπαζόμενοι υπερήδιστα προσαγορεύομεν.
Mετά βαθυτάτης θλίψεως πληροφορηθέντες το τραγικόν συμβάν της βομβιστικής επιθέσεως εις τον Ιερόν Ναόν Αγίας Σκέπης εν Ζαποριζία Ουκρανίας, εκφράζομεν την ολόψυχον ημών συμπάθειαν προς την Υμετέραν φίλην Μακαριότητα, ως και την συμπαράστασιν και τα θερμότατα συλλυπητήρια ημών επί τω αδοκήτω θανάτω μοναχής και τω σοβαρώ τραυματισμώ άλλων οκτώ ατόμων, καθ' ον χρόνον μάλιστα εoρτάζετο η επέτειος του Βαπτίσματος του Ουκρανικού Λαού υπό του πρίγκιπος και ισαποστόλου Αγίου Βλαδιμήρου.
Έχοντες πάντοτε κατά νουν τους υπερχιλιετείς αρρήκτους δεσμούς πίστεως και φιλίας, οίτινες αείποτε συνέδεον τας Εκκλησίας και τους λαούς ημών, καταδικάζομεν απεριφράστως την άνανδρον ταύτην ενέργειαν και ευχόμεθα εκ μέσης καρδίας, όπως ο Άρχων της ειρήνης επιδαψιλεύση πλουσίως την υπέρ νουν υπερέχουσαν θείαν αυτού ειρήνην εις τας καρδίας του πληρώματος της Εκκλησίας Υμών.
Επί δε τούτοις και αύθις κατασπαζόμενοι την Υμετέραν Θεοτίμητον Μακαριότητα εν Κυρίω διατελούμεν.


 Πηγή:http://www.romfea.gr