Ζητεῖται ΄Ελπίς- ᾿Αντώνη Σαμαράκη

Ζητεῖται ᾿Ελπίς! Τό ὄμορφος τίτλος καί πόσο ἐπίκαιρος! Προπάντων σήμερα Ζητεῖται ᾿Ελπίς. Σέ ἕναν κόσμο πού μυρίζει πτωμαῒνη. Σέ μιά κοινωνία πού σαπίζει ἀπό τήν ἔλλειψη ἰδανικῶν. Σέ μιά ἀνθρωπομάζα στήν ὁποία ψάχνεις ἐναγωνίως γιά κάποιον πού νά  διασώζει ἴχνη τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Σέ μιά οἰκονομία πού καταρρέει, γιατί χτίστηκε στά συντρίμια τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τῆς καλοπέρασής μας. Σέ μιά κυβέρνηση πού τήν ἐνοχλεῖ γιατί τά καημένα τά γηρατειά ἔχουν ἀνεβασμένο τό προσδόκιμο ζωῆς. Ζητεῖται ᾿Ελπίς, ἀλλά ἀγνοεῖται σκανδαλωδῶς ὅτι ἡ ΕΛΠΙΔΑ γεννήθηκε ἐδῶ καί δυό χιλιάδες χρονιά καί δέν εἶναι ἀφηρημένη ἰδέα. Εἶναι ΠΡΟΣΩΠΟ. Εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας, πού μᾶς περιμένει νά πᾶμε κοντά του. Πού μᾶς θέλει ἐναγωνίως καί μᾶς ἀγαπᾶ "σφόδρα". Κι ἐμεῖς τί κάνουμε; ᾿Ανταποκρινόμαστε;  (᾿Οδυσσέας)

Ὅταν μπῆκε στὸ καφενεῖο, κεῖνο τὸ ἀπόγεμα, ἤτανε νωρὶς ἀκόμα. Κάθισε σ᾿ ἕνα τραπέζι, πίσω ἀπὸ τὸ μεγάλο τζάμι ποὺ ἔβλεπε στὴ λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ.

Σὲ ἄλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιὰ ἢ συζητούσανε.

Ἦρθε ὁ καφές. Ἄναψε τσιγάρο, ἤπιε δυὸ γουλιές, κι ἄνοιξε τὴν ἀπογευματινὴ ἐφημερίδα.

Καινούριες μάχες εἶχαν ἀρχίσει στὴν Ἰνδοκίνα. «Αἱ ἀπώλειαι ἑκατέρωθεν ὑπῆρξαν βαρύταται», ἔλεγε τὸ τηλεγράφημα.

Ἕνα ἀκόμα ἰαπωνικὸ ἁλιευτικὸ ποὺ γύρισε μὲ ραδιενέργεια.

«Ἡ σκιὰ τοῦ νέου παγκοσμίου πολέμου ἁπλοῦται εἰς τὸν κόσμον μας», ἦταν ὁ τίτλος μιᾶς ἄλλης εἴδησης.

Ὕστερα διάβασε ἄλλα πράγματα: τὸ ἔλλειμμα τοῦ προϋπολογισμοῦ, προαγωγὲς ἐκπαιδευτικῶν, μιὰ ἀπαγωγή, ἕνα βιασμό, τρεῖς αὐτοκτονίες. Οἱ δυό, γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους. Δυὸ νέοι, 30 καὶ 32 χρονῶ. Ὁ πρῶτος ἄνοιξε τὸ γκάζι, ὁ δεύτερος χτυπήθηκε μὲ πιστόλι.

Ἀλλοῦ εἶδε κριτικὴ γιὰ ἕνα ρεσιτὰλ πιάνου, ἔπειτα κάτι γιὰ τὴ μόδα, τέλος τὴν «Κοσμικὴ Κίνηση»: «Κοκταίηλ προχθὲς παρὰ τῷ κυρίῳ καὶ τῇ κυρίᾳ Μ. Τ. Χάρμα εὐμορφίας καὶ κομψότητος ἡ κυρία Β. Χ. μὲ φόρεμα κομψότατο ἐμπριμὲ καὶ τὸκ πολὺ σίκ. Ἐλεγκάντικη ἐμφάνισις ἡ δεσποινὶς Ο. Ν.»

Ἄναψε κι ἄλλο τσιγάρο. Ἔριξε μιὰ ματιὰ στὶς «Μικρὲς Ἀγγελίες»:

ΠΩΛΕΙΤΑΙ νεόδμητος μονοκατοικία, κατασκευὴ ἀρίστη, ἐκ 4 δωματίων, χόλ, κουζίνας, λουτροῦ πλήρους, W.C.

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ εἰς σοβαρὸν κύριον δωμάτιον εἰς β´ ὄροφον, εὐάερον, εὐήλιον...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ πιάνο πρὸς ἀγοράν...

Σκέψεις γυρίζανε στὸ νοῦ του.

Ἀπὸ τότε ποὺ τέλειωσε ὁ δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ἡ σκιὰ τοῦ τρίτου δὲν εἶχε πάψει νὰ βαραίνει πάνω στὸν κόσμο μας. Καὶ στὸ μεταξύ, τὸ αἷμα χυνότανε, στὴν Κορέα χτές, στὴν Ἰνδοκίνα σήμερα, αὔριο...

Πέρασε τὸ χέρι του στὰ μαλλιά του. Σκούπισε τὸν ἱδρώτα στὸ μέτωπό του· εἶχε ἱδρώσει, κι ὅμως δὲν ἔκανε ζέστη.

Ὁ πόλεμος, ἡ βόμβα ὑδρογόνου, οἱ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»... Τὸ πανόραμα τῆς ζωῆς!

Δὲν εἶχε ἀλλάξει διόλου πρὸς τὸ καλύτερο ἡ ζωή μας ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο. Ὅλα εἶναι, τὰ ἴδια σὰν καὶ πρίν. Κι ὅμως εἶχε ἐλπίσει κι αὐτός, ὅπως εἶχαν ἐλπίσει ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, πῶς ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο, ὕστερ᾿ ἀπὸ τόσο αἷμα ποὺ χύθηκε, κάτι θ᾿ ἄλλαζε. Πὼς θἀρχόταν ἡ εἰρήνη, πὼς ὁ ἐφιάλτης τοῦ πολέμου δὲ θὰ ἴσκιωνε πιὰ τὴ γῆ μας, πὼς δὲ θὰ γίνονταν τώρα αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, πὼς...

Σουρούπωνε. Μερικὰ φῶτα εἶχαν ἀνάψει κιόλας στὰ μαγαζιὰ ἀντίκρυ. Στὸ καφενεῖο δὲν εἴχανε ἀνάψει ἀκόμα τὰ φῶτα. Τοῦ ἄρεσε ἔτσι τὸ ἡμίφως.

Σκέφτηκε τὴ σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στὸν τομέα τῶν ἰδεῶν, σύγχυση στὸν κοινωνικὸ τομέα, σύγχυση...

Δὲν ἔφταιγε ἡ ἐφημερίδα ποὺ ἔκανε τώρα αὐτὲς τὶς σκέψεις. Τὰ σκεφτότανε ὅλα αὐτὰ τὸν τελευταῖο καιρό, πότε μὲ λιγότερη, πότε μὲ περισσότερη ἔνταση. Σκεφτότανε τὸ σκοτεινὸ πρόσωπο τῆς ζωῆς. Τὴν εἰρήνη, τὴ βαθιὰ τούτη λαχτάρα, ποὺ κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστή. Σκεφτότανε τὴ φτώχεια, τὴν ἀθλιότητα. Σκεφτότανε τὸ φόβο ποὺ ἔχει μπεῖ στὶς καρδιές.

Στὸν καθρέφτη, δίπλα του, εἶδε τὸ πρόσωπό του. Ἕνα πολὺ συνηθισμένο πρόσωπο. Τίποτα δὲ μαρτυροῦσε τὴν ταραχὴ ποὺ εἶχε μέσα του.

Εἶχε πολεμήσει κι αὐτὸς στὸν τελευταῖο πόλεμο. Καὶ εἶχε ἐλπίσει. Μὰ τώρα ἤτανε πιὰ χωρὶς ἐλπίδα. Ναί, δὲ φοβότανε νὰ τὸ ὁμολογήσει στὸν ἑαυτό του πῶς ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα.

Μιὰ σειρὰ ἀπὸ διαψεύσεις ἐλπίδων ἦταν ἡ ζωή του. Εἶχε ἐλπίσει τότε,...

Εἶχε ἐλπίσει ὕστερα...

Κάποτε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, εἶχε ἐλπίσει στὸν κομμουνισμό. Μὰ εἶχε διαψευσθεῖ κι ἐκεῖ. Τώρα δὲν εἶχε ἐλπίδα σὲ καμιὰ ἰδεολογία!

Ζήτησε ἕνα ποτήρι νερὸ ἀκόμα. Αὐτὴ ἡ διάψευση ἀπὸ τὶς λογῆς-λογῆς ἰδεολογίες ἤτανε βέβαια γενικὸ φαινόμενο. Καὶ παραπάνω ἀπὸ τὴ διάψευση, ἡ κούραση, ἡ ἀδιαφορία, ποὺ οἱ πιὸ πολλοί, ἡ μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστὰ στὶς διάφορες ἰδεολογίες.

Κοίταζε τὰ τρόλλεϋ ποὺ περνάγανε ὁλοένα στὴ λεωφόρο, τὸ πλῆθος... Μπροστά του, ἡ ἐφημερίδα ἀνοιχτή. Ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶχε δεῖ καὶ πρωτύτερα: ἡ σκιὰ τοῦ καινούριου πολέμου, ἡ Ἰνδοκίνα, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»...

Τσιγάρα! ἕνας πλανόδιος μπῆκε.

Πῆρε ἕνα πακέτο.

Στὶς ἕξι σελίδες τῆς ἐφημερίδας: ἡ ζωή. Κι αὐτός, ἤτανε τώρα ἕνας ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ἐλπίδα.

Θυμήθηκε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, ἤτανε παιδὶ ἀκόμα, εἶχε ἀρρωστήσει βαριὰ μιὰ θεία του, ξαδέρφη τῆς μητέρας του. Τὴν εἴχανε σπίτι τους. Ἦρθε ὁ γιατρὸς· βγαίνοντας ἀπὸ τὸ δωμάτιο τῆς ἄρρωστης, εἶπε μὲ ἐπίσημο ὕφος:

Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!

Ἔτσι κι αὐτός, τώρα, εἶχε φτάσει στὸ σημεῖο νὰ λέει:

- Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!

Τοῦ φάνηκε φοβερὸ ποὺ ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα. Εἶχε τὴν αἴσθηση πὼς οἱ ἄλλοι στὸ καφενεῖο τὸν κοιτάζανε κι ἄλλοι ἀπὸ τὸ δρόμο σκέφτονταν καὶ ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αὐτὸς ἐκεῖ δὲν ἔχει ἐλπίδα!» Σὰ νὰ ἦταν ἔγκλημα αὐτό. Σὰ νὰ εἶχε ἕνα σημάδι πάνω του ποὺ τὸ μαρτυροῦσε. Σὰ νὰ ἤτανε γυμνὸς ἀνάμεσα σὲ ντυμένους.

Σκέφτηκε τὰ διηγήματα ποὺ εἶχε γράψει, δίνοντας ἔτσι μιὰ διέξοδο στὴν ἀγωνία του. Ἄγγιζε θέματα τοῦ καιροῦ μας: τὸν πόλεμο, τὴν κοινωνικὴ δυστυχία... Ὡστόσο, δὲν τὸ ἀποφάσιζε νὰ τὰ ἐκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε τὴν ἐτικέτα ποὺ θὰ τοῦ δίνανε σίγουρα οἱ μὲν καὶ οἱ δέ. Ὄχι, ἔπρεπε νὰ τὰ βγάλει. Στὸ διάολο ἡ ἐτικέτα! Αὐτὸς ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, τίποτε ἄλλο. Οὔτε ἀριστερὸς οὔτε δεξιός. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ἐλπίσει ἄλλοτε, καὶ τώρα δὲν ἔχει ἐλπίδα, καὶ ποὺ νιώθει χρέος του νὰ τὸ πεῖ αὐτό. Βέβαια, ἄλλοι θἄχουν ἐλπίδα, σκέφτηκε. Δὲν μπορεῖ παρὰ νἄάχουν.

Ξανάριξε μιὰ ματιὰ στὴν ἐφημερίδα: ἡ Ἰνδοκίνα, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις», τὸ ρεσιτὰλ πιάνου, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, οἱ «Μικρὲς Ἀγγελίες»...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζὶπ ἐν καλῇ καταστάσει...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικὸς...

Ἔβγαλε τὴν ἀτζέντα του, ἔκοψε ἕνα φύλλο κι ἔγραψε μὲ τὸ μολύβι του:

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς

Ὕστερα πρόσθεσε τὸ ὄνομά του καὶ τὴ διεύθυνσή του. Φώναξε τὸ γκαρσόνι. Ἤθελε νὰ πληρώσει, νὰ πάει κατευθείαν στὴν ἐφημερίδα, νὰ δώσει τὴν ἀγγελία του, νὰ παρακαλέσει, νὰ ἐπιμείνει νὰ μπεῖ ὁπωσδήποτε στὸ αὐριανὸ φύλλο.

Πηγή: http://users.uoa.gr/

Μήπως ὁμιλεῖτε τά Ougagaboum;

Σχόλιο klision:

Τά  Ougagaboum εἶναι ἡ γλῶσσα τῆς μόδας, πού ἐδῶ καί καιρό τήν εἶχε ἀνακαλύψει ὁ

Harry Klyn. Πρέπει ὅμως νά ἔχετε ὑψηλό ἐπίπεδο γλωσσικῆς παιδείας, κάτι σάν τό λεξικό τοῦ Μπαμπινιώτη δηλαδή, γιά νά μπορέσετε νά διεισδύσετε στό βάθος καί πλάτος καἰ εὖρος τῆς νέας διαλέκτου Ougagaboum. Διαφορετικά θά εἶναι πολύ δύσκολο νά ἀποκωδικοποιήσετε τίς σημερινές συγκυρίες καί νά ἑνώσετε τό πάζλ τῆς σημερινῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Καλή προσπάθεια καί καλή ἀκρόαση...

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ... Από την Ρούλα Τάκη

Κύριε Πρόεδρε, μην υποκύψετε και υπογράψετε το διάταγμα που σας έφεραν για να παίρνουν οι νέοι κάτω των 25 μικρότερο μισθό από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, είναι αν μη τι άλλο αντισυνταγματικό.
 Θυμάστε εκείνο το άρθρο που λέει ότι όλοι οι ΄Ελληνες είναι ίσοι;
 Σας παρακαλώ πολύ μην υποκύψετε, σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων και μην κάνετε τα παιδιά μας δούλους ενός συστήματος που άλλοι δημιούργησαν γι αυτά.
 Μην υποκύψετε και στείλετε στην ανεργία όλους τους εργαζόμενους άνω των 50 ετών, γιατί αυτό θα γίνει.
Ποιος εργοδότης δεν θα προτιμήσει να...
 απολύσει τον αμοιβόμενο με υψηλό μισθό υπάλληλο για να πάρει ένα νέο των 500 ευρώ. Δώστε εσείς το παράδειγμα στον Παπανδρέου για το πώς πρέπει να τηρούνται οι υποσχέσεις στον λαό.
Αν δεν μπορείτε παραιτηθείτε. Δείξτε τους πώς είναι πραγματικά ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αυτής της δημοκρατίας που υπάρχει μόνο κατʼ όνομα γιατί πλέον έχουμε σοσιαλιστική δικτατορία.
Αλήθεια γιατί δεν πάνε αυτήν την υπόθεση στην Βουλή να δούμε ποιος θα ψηφίσει τέτοιον νόμο; Γιατί πετάνε το μπαλάκι σε εσάς.
 Προβληματιστείτε και πράξτε κατά συνείδηση. 

 

Πηγή:http://press-gr.blogspot.com

Γκράφιτι: ἡ κουλτούρα τοῦ δρόμου

Τα γκράφιτι θεωρούνται κατώτερο είδος τέχνης, ίσως το πιο ευτελές. Όμως, η πραγματικότητα διαψεύδει. Απλώς υπάρχουν κάποιοι που ζωγραφίζουν τους τοίχους. Αυτοί είναι για τους δημιουργούς γκράφιτι ότι για τους άλλους ζωγράφους το καβαλέτο. Προφανώς γι αυτό ονομάζεται «η κουλτούρα του δρόμου ή τέχνη του», χωρίς να είναι κάτι υποτιμητικό, όταν φυσικά υπάρχει σ αυτό κάποια τεχνοτροπία ή κάποιο στυλ γιατί τότε, βασικά, υπάρχει τέχνη.
Η σχέση των γκράφιτι με την ιστορία βαίνει παράλληλα γιατί συναντούν τα γεγονότα του σύγχρονου κόσμου , του τώρα. Δεν είναι το είδος της τέχνης που αντλεί έμπνευση από γεγονότα του παρελθόντος. Αλληλεπιδρά με τα γεγονότα του παρόντος. Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι πως το τείχος της Παλαιστίνης αποτελεί από τους καλύτερους προορισμούς γι αυτούς που κάνουν γκράφιτι.
Για τον Banksy, τον πιο δημοφιλή δημιουργό γκράφιτι στον κόσμο, τα γκράφιτι, που σχεδιάζει με στένσιλ ώστε να μην του παίρνει πολλή ώρα, θεωρεί πως είναι «το εντιμότερο είδος τέχνης. Δεν απευθύνονται ούτε στην ελίτ, ούτε παραπλανούν, αλλά εκτίθενται σε μερικούς από τους καλύτερους τοίχους της πόλης».
Το θέμα είναι πως τα γκράφιτι πρέπει να παίρνονται στα σοβαρά από αυτούς που σχεδιάζονται ώστε να θεωρηθούν «great art» από αυτούς που τα βλέπουν.
Ο Banksy δημιουργεί με στόχο την προάσπιση της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ειρήνης , της δικαιοσύνης.
Δεν αποτελούν τα έργα του άσκοπη χρήση χρωμάτων σε τοίχους που θα ξαναβαφτούν, αλλά δημιουργεί και συμβάλλει σ αυτό που ονομάζεται «κουλτούρα του δρόμου».
Εξάλλου κατ αυτόν γιατί κάποιος να ζωγραφίζει την εικόνα ενός επαναστάτη τη στιγμή που μπορεί να δράσει ως επαναστάτης?
Ήταν συμπέρασμά του όταν ζωγράφισε έξι διαφορετικές αφίσες του Τσε Γκεβάρα δείχνοντας να λιώνει το πρόσωπό του από την πρώτη ως την έκτη.
Σχόλιο για τον φαύλο κύκλο που δημιουργείται μέσω της συνεχόμενης ανακύκλωσης μιας εικόνας.
(www.banksy.co.uk.)
http://foititikospalmos.blogspot.com (ἀναδημοσίευση) Φωτεινή Φ.


ΤΑ ΚΡΑΦΙΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ....

Πηγή:http://ellas60.blogspot.com

0 σχόλια:

ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ: ῾Η πιό εὔκολη ἁμαρτία ᾿Αββᾶς Δωρόθεος

Ξέρεις πόσο μεγάλη αμαρτία είναι να κρίνεις τον πλησίον; Παραγματικά, τί μπορεί να είναι βαρύτερο απ’ αυτό; Τί άλλο μισεί τόσο πολύ και αποστρέφεται ο Θεός σαν την κατάκριση; Όπως ακριβώς είπαν οι Πατέρες, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ αυτήν.

Και όμως λένε ότι από αυτά τα μικροπράγματα φτάνει κανείς σ’ αυτό το τόσο μεγάλο κακό. Από το να δεχτεί μιά μικρή υποψία για τον πλησίον, από το να λέει: «Τί σημασία έχει αν ακούσω τι λέει αυτός ο αδελφός; Τί σημασία έχει αν πω και εγώ αυτόν τον λόγο; Τί σημασία έχει αν δω που πάει αυτός ο αδελφός ή τι πάει να κάνει αυτός ο ξένος»; Αρχίζει… ο νους να αφήνει τις δικές του αμαρτίες και ν’ απασχολείται με τη ζωή του πλησίον. Από εκεί φτάνει κανείς στην κατάκριση, στην καταλαλιά, στην εξουθένωση. Από εκεί πέφτει σ’ όσα κατακρίνει. Επειδή δεν φροντίζει για τις δικές του κακίες, επειδή δεν κλαίει, όπως είπαν οι Πατέρες, τον πεθαμένο εαυτόν του, δεν μπορεί σε τίποτα απολύτως να διορθώσει τον εαυτόν του, αλλά πάντοτε απασχολείται με τον πλησίον. Και τίποτα δεν παροργίζει τόσο το Θεό, τίποτα δεν ξεγυμνώνει τόσο τον άνθρωπο και δεν τον οδηγεί στην εγκατάλειψη, όσο η καταλαλιά, η κατάκριση και η εξουθένωση του πλησίον.


Γιατί άλλο πράγμα είναι η καταλαλιά και άλλο η κατάκριση και άλλο η εξουθένωση.


• Καταλαλιά είναι το να διαδίδεις με λόγια τις αμαρτίες και τα σφάλματα του πλησίον π.χ. ο τάδε είπε ψέματα, οργίστηκε ή πόρνευσε ή κάτι τέτοιο έκαμε. Λέγοντας όλα αυτά, ήδη κανείς «καταλαλεί»,
δηλαδή, μιλάει με εμπάθεια εναντίον κάποιου, συζητάει με εμπάθεια για το αμάρτημά του.


• Κατάκριση είναι το να κατηγορήσει κανείς τον ίδιο τον άνθρωπο, λέγοντας ότι αυτός είναι ψεύτης, είναι οργίλος, είναι πόρνος. Γιατί έτσι κατέκρινε την ίδια τη διάθεση της ψυχής του και έβγαλε συμπέρασμα για όλη τη ζωή του, λέγοντας ότι είναι τέτοια η ζωή του, τέτοιος είναι αυτός και σαν τέτοιο τον κατέκρινε. Και αυτό είναι πολύ μεγάλη αμαρτία. Γιατί είναι άλλο να πει κανείς ότι κάποιος οργίστηκε και άλλο να πει ότι κάποιος είναι οργίλος και να βγάλει συμπέρασμα, όπως είπα, για όλη του τη ζωή. Και τόσο πιο βαριά από κάθε άλλη αμαρτία είναι η κατάκριση, ώστε και ο ίδιος ο Χριστός να φτάσει να πει: « Υποκριτή, βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι, και τότε κοίταξε να βγάλεις την αγκίδα από το μάτι του αδελφού σου» (Λουκ. 6, 42). Και παρομοίασε τη μεν αμαρτία του πλησίον με αγκίδα, τη δε κατάκριση με δοκάρι. Τόσο πολύ βαριά είναι η κατάκριση που ξεπερνάει σχεδόν κάθε άλλη αμαρτία…

Γιατί να μην κατακρίνουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και τα ελαττώματά μας, που τα ξέρουμε πολύ καλά και που γι’ αυτά θα δώσουμε λόγο στο Θεό; Γιατί αρπάζουμε την κρίση από το Θεό; Τί ζητάμε από το πλάσμα Του;…Γιατί θέλουμε να πάρουμε επάνω μας τα βάρη των άλλων; Εμείς έχουμε τι να φροντίσουμε, αδελφοί μου. Καθένας ας έχει το νου του στον εαυτόν του και στις αμαρτίες του. Μόνο ο Θεός μπορεί είτε να δικαιώσει είτε να κατακρίνει τον καθένα, γιατί Αυτός μόνο ξέρει του καθενός την κατάσταση και τη δύναμη και το περιβάλλον και τα χαρίσματα και την ιδιοσυγκρασία και τις ιδιαίτερες ικανότητές του και κρίνει σύμφωνα μ’ όλα αυτά, όπως Αυτός μόνον γνωρίζει. Διαφορετικά, βέβαια, κρίνει ο Θεός τα έργα του επισκόπου και διαφορετικά του άρχοντα, αλλιώς του ηγουμένου και αλλιώς του υποτακτικού, αλλιώς του νέου και αλλιώς του γέρου, αλλιώς του αρρώστου και αλλιώς του γερού. Και ποιός μπορεί να κρίνει σύμφωνα μ’ αυτές τις προϋποθέσεις παρά μόνον Αυτός που δημιούργησε τα πάντα, Αυτός που έπλασε τα πάντα και γνωρίζει τα πάντα;…

Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να ξέρει ο άνθρωπος από τις βουλές του Θεού. Μόνον Αυτός είναι Εκείνος που καταλαβαίνει τα πάντα και είναι σε θέση να κρίνει τον καθένα, όπως μόνος αυτός γνωρίζει.
Πραγματικά, συμβαίνει να κάνει κάποιος αδελφός μερικά πράγματα με απλότητα. Αυτή όμως η απλότητα ευαρεστεί στο Θεό περισσότερο από ολόκληρη τη δική σου ζωή. Και συ κάθεσαι και τον κατακρίνεις και κολάζεις τη ψυχή σου; Και αν κάποτε υποκύψει στην αμαρτία, πώς μπορείς να ξέρεις πόσο αγωνίστηκε και πόσο αίμα έσταξε, πριν κάνει το κακό, ώστε να φτάνει να μοιάζει η αμαρτία του σχεδόν σαν αρετή στα μάτια του Θεού; Γιατί ο Θεός βλέπει τον κόπο του και τη θλίψη που δοκίμασε, όπως είπα, πριν να κάνει το κακό, και τον ελεεί και τον συγχωρεί. Και ο μεν Θεός τον ελεεί, εσύ δε τον κατακρίνεις, και χάνεις τη ψυχή σου; Πού ξέρεις ακόμα και πόσα δάκρυα έχυσε γι’ αυτό, ενώπιον του Θεού; Και συ μεν έμαθες την αμαρτία, δεν ξέρεις όμως τη μετάνοια. Μερικές φορές μάλιστα δεν κατακρίνουμε μόνο, αλλά και εξουθενώνουμε.


• Εξουθένωση είναι όταν, όχι μόνον κατακρίνει κανείς κάποιον, αλλά και τον εκμηδενίζει, σαν να τον αποστρέφεται και τον σιχαίνεται σαν κάτι αηδιαστικό. Αυτό είναι ακόμα χειρότερο καο πολύ πιο καταστρεπτικό από την κατάκριση.

Όσοι όμως θέλουν να σωθούν δεν προσέχουν καθόλου τα ελαττώματα του πλησίον, αλλά προσέχουν πάντοτε τις δικές τους αδυναμίες και έτσι προκόβουν. Σαν εκείνον που είδε τον αδελφό του να αμαρτάνει και στενάζοντας βαθιά είπε: «Αλλοίμονό μου, γιατί σήμερα πέφτει αυτός, οπωσδήποτε αύριο θα πέσω εγώ». Βλέπεις με ποιό τρόπο επιδιώκει τη σωτηρία του, πως προετοιμάζει τη ψυχή του; Πως κατάφερε να ξεφύγει αμέσως από την κατάκριση του αδελφού του; Γιατί λέγοντας ότι: «Οπωσδήποτε θα αμαρτήσω και εγώ αύριο» έδωσε την ευκαιρία στον εαυτόν του ν’ ανησυχήσει και να φροντίσει για τις αμαρτίες που επρόκειτο δήθεν να κάνει. Και μ’ αυτό τον τρόπο ξέφυγε την κατάκριση του πλησίον. Και δεν αρκέστηκε μέχρις εδώ, αλλά κατέβασε τον εαυτόν του χαμηλότερα απ’ αυτόν που αμάρτησε λέγοντας: «Και αυτός μεν μετανοεί για την αμαρτία του, εγώ όμως δεν είναι σίγουρο ότι θα μετανοήσω, δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρω, δεν είναι σίγουρο ότι θα έχω τη δύναμη να μετανοήσω».

Βλέπεις το φωτισμό της θείας αυτής ψυχής; Γιατί όχι μόνον κατάφερε να ξεφύγει από την κατάκριση του πλησίον, αλλά έβαλε τον εαυτό της πιο κάτω απ’ αυτόν.

Και εμείς οι άθλιοι, εντελώς αδιάκριτα, κατακρίνουμε, αποστρεφόμαστε, εξευτελίζουμε, αν δούμε ή αν ακούσουμε ή αν υποψιαστούμε κάτι. Και το χειρότερο είναι ότι δεν σταματάμε μέχρι τη ζημιά που κάνουμε στον εαυτό μας, αλλά συναντάμε και άλλον αδελφό και αμέσως του λέμε: « Αυτό και αυτό έγινε». Και του κάνουμε κακό βάζοντας στην καρδιά του αμαρτίες… Αλλά ενώ κάνουμε διαβολικό έργο δεν ανησυχούμε κιόλας. Γιατί, τί άλλο έχει να κάνει ο διάβολος από το να ταράζει και να βλάπτει; Και γινόμαστε συνεργάτες των δαιμόνων και για τη δική μας καταστροφή και για του πλησίον…


Από ποιό άλλο λόγο τα παθαίνουμε αυτά, παρά από το ότι δεν έχουμε αγάπη; Γιατί αν είχαμε αγάπη και συμπαθούσαμε και πονούσαμε τον πλησίον μας, δεν θα είχαμε το νου μας στα ελαττώματα του πλησίον…Αν είχαμε αγάπη, η ίδια η αγάπη θα σκέπαζε κάθε σφάλμα, όπως ακριβώς έκαναν οι άγιοι, όταν έβλεπαν τα ελαττώματα των ανθρώπων. Γιατί μήπως είναι τυφλοί οι άγιοι και δεν βλέπουν τα αμαρτήματα; Και ποιός μισεί τόσο πολύ την αμαρτία όσο οι άγιοι; Και όμως δεν μισούν εκείνον που αμαρτάνει, ούτε τον κατακρίνουν, ούτε τον αποστρέφονται, αλλά υποφέρουν μαζί του, τον συμβουλεύουν, τον παρηγορούν, τον γιατρεύουν σαν άρρωστο μέλος του σώματός τους. Κάνουν τα πάντα για να τον σώσουν…Με την μακροθυμία και την αγάπη τραβούν τον αδελφό και δεν τον απωθούν, ούτε τον σιχαίνονται…
Ας αποκτήσουμε λοιπόν και εμείς αγάπη, ας αποκτήσουμε ευσπλαχνία για τον πλησίον. Και έτσι θ’ αποφεύγουμε να καταλαλούμε, να κατακρίνουμε, να εξουδενώνουμε τους άλλους. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον σαν να είμαστε μέλη του ίδιου σώματος…
Ο Θεός ας μας αξιώσει να προσέχουμε όσα μας συμφέρουν πνευματικά και να τα εφαρμόζουμε. Γιατί όσο φροντίζουμε και ενδιαφερόμαστε να εφαρμόζουμε όσα ακούμε, τόσο περισσότερο μας φωτίζει ο Θεός πάντοτε και μας διδάσκει το θέλημά Του.

(Αββά Δωροθέου, Έργα Ασκητικά, Εκδόσεις «Ετοιμασία», Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα, Αθήναι 1981, Στ΄ Διδασκαλία (αποσπάσματα) σ. 187- 203).




(Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com)

         alopsis.gr
᾿Αναδημοσίευση: http://anavaseis.blogspot.com

Ποιά ἡ στάση μας στούς πειρασμούς; ᾿Απαντᾶ ὁ Γέροντας Παΐσιος σέ προσκυνητή.(ἠχητικό ντοκουμέντο. Πατῆστε πάνω στά κίτρινα γράμματα)

Σχόλιο γιά τήν ἀναστολή ἐπί τριετίαν χειροτονιῶν νέων κληρικῶν λόγῳ οἰκονομικῆς δυσπραγίας τοῦ κράτους....

«Πρόβα τζενεράλε» μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ἡ ἀπαγόρευση ΔΙΟΡΙΣΜΩΝ (ὄχι χειροτονιῶν !) νέων κληρικῶν, γιὰ τὴν ὁποία μᾶς πληροφορεῖ τὸ κατωτέρω δημοσίευμα τῆς ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος».
Οὐδεὶς ἔμφρων ἔχει ἐδῶ καὶ καιρὸ πλέον τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία ὅτι μὲ τὴν κουκούλα τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως στὴν Ἑλλάδα θὰ καλυφθοῦν ὅλα τὰ ἐπαχθῆ καὶ ἀντικοινωνικὰ καὶ ἀνθελληνικὰ καὶ ἀντιεκκλησιαστικὰ σχέδια.
Εἰδικότερα στὸ συγκεκριμένο θέμα οἱ ἰθύνοντες θὰ δοκιμάσουν -μὲ τὴν ἀναστολὴ διορισμῶν κληρικῶν- τὶς ἀντοχὲς τῆς Ἐκκλησίας, ἂν δηλαδὴ θὰ μπορέσει νὰ βρεῖ ἐναλλακτικὲς λύσεις μισθοδοσίας γιὰ νέους κληρικούς, ἂν δηλαδὴ θὰ μπορέσει μόνη της νὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν πρόκληση (ἢ ἔμμεση ἀπειλή), ἂν δηλαδὴ θὰ άντιδράσει καὶ μὲ ποιό τρόπο.
Στὸ τέλος τῆς τριετίας θὰ συλλεχθοῦν τὰ δεδομένα, θὰ ἀξιολογηθοῦν καὶ βάσει αὐτῆς τῆς γενικῆς δοκιμῆς, τῆς πρόβας τζενεράλε, θὰ ἐφαρμοσθοῦν οἱ τελικὲς καὶ ριζικὲς ἀποφάσεις. Μὲ τὸ καλό, λοιπόν!

Πηγή: http://christianvivliografia.wordpress.com

Προς λήξη τῆς ἀντιπαραθέσεως Φαναρίου - ᾿Αθηνῶν- τῆς Μαρίας ᾿Αντωνιάδου

᾿Εφημ. Τό Βῆμα, Πέμπτη, 17 Ιούνιος 2010

Γεφυρώνεται και επισήμως το χάσμα στις σχέσεις Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησίας της Ελλάδος που σημειώθηκε στις μεταξύ τους σχέσεις με αφορμή την υπόθεση του πρώην Μητροπολίτη Αττικής κ. Παντελεήμονος Μπεζενίτη.
Σύμφωνα με πληροφορίες την επόμενη εβδομάδα ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος θα επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη και την Κυριακή θα συλλειτουργήσει με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρο στην Καππαδοκία.

Οικουμενικός Πατριάρχης και Αρχιεπίσκοπος είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν δύο φορές τηλεφωνικά το τελευταίο δεκαήμερο με αφορμή την ονομαστική εορτή του κ. Βαρθολομαίου την περασμένη εβδομάδα και μόλις προχθές για τη γιορτή του κ. Ιερώνυμου.
Μάλιστα, όπως επισημαίνεται από στενούς συνεργάτες τους, αμφότεροι καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να απομακρυνθούν τα σύννεφα που παρουσιάστηκαν στις σχέσεις τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Προκαθήμενοι συναντήθηκαν τελευταία φορά τον περασμένο Ιανουάριο στην Καλαμάτα.
Όμως η αποδοχή της εκδίκασης από το Οικουμενικό Πατριαρχείου της εκκλήτου προσφυγής (ανώτερο εκκλησιαστικό δικαστήριο) του Παντελεήμονος κατά της απόφασης καθαίρεσής του από την Εκκλησία της Ελλάδος και το μπλοκάρισμα της εκλογής των διαδόχων του προκάλεσαν εντάσεις και την άμεση αντίδραση του Αρχιεπισκόπου.
Χρειάστηκαν πολλές προσπάθειες για να ξεπεραστούν τα προβλήματα τα οποία άρχισαν να επιλύονται όταν ο κ. Βαρθολομαίος- παρά τις αντίθετες εισηγήσεις ιεραρχών του Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδος- έδωσε το «πράσινο φως» για την εκλογή νέων ιεραρχών.
Έτσι τον περασμένο μήνα εκλέχθηκαν οι μητροπολίτες Κηφισίας κ. Κύριλλος και Ιλίου κ. Αθηναγόρας καθώς η Μητρόπολη Αττικής διχοτομήθηκε.
Τώρα αναμένεται η εκδίκαση από το Φανάρι της εκκλήτου προσφυγής του Παντελεήμονος, ο οποίος όμως δεν μπορεί να επιστρέψει στην επαρχία του.
Υπενθυμίζεται ότι απομακρύνθηκε από τον θρόνο του με απόφαση της Ιεράς Συνόδου και του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου μετά τις καταγγελίες για πλουτισμό και συμμετοχή σε σκάνδαλα.
Καταδικάστηκε δύο φορές από την ποινική Δικαιοσύνη για υπεξαίρεση χρημάτων από τη Μονή Οσίου Εφραίμ και στη συνέχεια η Ιερά Σύνοδος και ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος τον επανέφεραν στις τάξεις των μοναχών κάνοντας χρήση του σχετικού νόμου.
Με προσφυγές του στον Άρειο Πάγο, στο Συμβούλιο της Επικρατείας αλλά και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ο κ. Παντελεήμων προσπάθησε να μπλοκάρει τις εξελίξεις δίχως επιτυχία.

᾿Εφημ. Τό Βῆμα, Πέμπτη, 17 Ιούνιος 2010

᾿Απαγορεύονται γιά τρία χρόνια οἱ χειροτονίες νέων κληρικών!

Εἰς τὸ ὄνομα τῆς καταρρεύσεως τῆς οἰκονομίας

Η Κυβέρνησις ἐπεκτείνει τὴν πολιτικὴν λιτότητος καὶ θυσιῶν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ἀπεφάσισεν, ὅπως ἀπαγορευθοῦν αἱ χειροτονίαι νέων Κληρικῶν ἀπὸ τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου, μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι ὁ Κρατικὸς Προϋπολογισμὸς δὲν ἀντέχει τὴν μισθοδοσίαν νέων Κληρικῶν......
Ὕστερα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀπόφασιν φρονοῦμεν ὅτι οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται ὀφείλουν νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὸν χρόνον ἕως τοῦ Σεπτεμβρίου καὶ νὰ κάμνουν ὅσας περισσοτέρας δύνανται χειροτονίας. Νὰ ληφθῆ ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι αἱ χειροτονίαι θὰ εἶναι ἀπαγορευτικαὶ διὰ τρία ἔτη, διὰ λόγους «περικοπῶν τῆς σπατάλης». Ὑπογραμμίζεται ὅτι διὰ πρώτην φορὰν λαμβάνεται τοιαύτη ἀπόφασις ἀπὸ τῆς μισθοδοσίας τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου ὑπὸ τοῦ Κράτους. Πιστεύομεν ὅτι ἡ ἀπόφασις προσβάλλει τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία σώζει ψυχὰς καὶ ἔχει μεταβληθῆ τὰ τελευταῖα ἔτη εἰς μεγάλον φιλανθρωπικὸν Ὀργανισμόν.
Ἡ ἀπόφασις εἶναι προσ βλητική, διότι οὐσιαστικῶς ἐμ φανίζει τὴν Ἐκκλησίαν πολυδάπανον ὀργανισμὸν μὲ ὑπερπληθώρα κληρικῶν, τοὺς ὁποίους μισθοδοτεῖ τὸ καταρρέον κράτος. Ἐλπίζομεν ἡ ἀπόφασις νὰ μὴ συνδέεται μὲ ἐκβιαστικὰς μεθοδεύσεις εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας μὲ σκοπὸν εἴτε τὴν ἁρπαγὴν τῆς ἐναπομεινάσης ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, εἴτε τὴν ἀγρίαν φορολογίαν της μὲ παράλληλον τερματισμὸν τῆς μισθοδοσίας τῶν Κληρικῶν. Ἡ Κυβέρνησις ταυτοχρόνως μὲ τὴν ἀπαγόρευσιν τῆς χειροτονίας Κληρικῶν ἐπὶ τριετίαν, θὰ πρέπη νὰ λάβη μία σειρὰν μέτρων ἐναντίον τῆς σπατάλης τοῦ Κράτους. Ἀπαγορεύει τὰς χειροτονίας κληρικῶν εἰς τὸ ὄνομα τῆς οἰκονομικῆς καταρρεύσεως τοῦ Κράτους, ἀλλὰ ἡ σύνθεσίς της παραμένει μεγάλη, διαθέτει ἑκατομμύρια διὰ δεξιώσεις, διὰ ταξιδάκια ἀναψυχῆς, χρησιμοποιεῖ τὰ πολυδάπανα πρωθυπουργικὰ – ὑπουργικὰ ἀεροπλάνα, πληρώνει δεκάδας συμβούλους ὑπουργῶν καὶ πληρώνει πολλαπλασίως περισσότερα διὰ τὰ κινητά των τηλέφωνα, τὴν μετακίνησίν των, τὰ ἔξοδα παραστάσεώς των κ.λπ.. Πιστεύομεν ὅτι ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ δράση ἐπωφελῶς διὰ τὴν Ἐκκλησίαν. Τοῦτο σημαίνει:
1ον) Νὰ χειροτονήση ἕως τοῦ Σεπτεμβρίου ὅσον τὸ δυνατὸν περισσοτέρους κληρικούς.
2ον) Νὰ διαθέση ἀπὸ τὰ ἀποθεματικά της χρήματα διὰ νέας χειροτονίας, διότι αἱ ἀνάγκαι εἶναι μεγάλαι• ὑπάρχουν νέοι οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦν νὰ γίνουν κληρικοί, ἀλλὰ δὲν ἔγιναν εἴτε, διότι οἱ Ἱεράρχαι ἀνέβαλον διὰ ἀργότερον τὴν χειροτονίαν εἴτε,
διότι ὑπῆρχον προβλήματα εἰς διαφόρους Ἱερᾶς Μητροπόλεις.