῾Η συνεχιζόμενη κρίση (μοναχός Μωϋσῆς ῾Αγιορείτης)

Το κύριο θέμα των συζητήσεων είναι η συνεχιζόμενη κρίση, που κανένας δεν γνωρίζει πότε και πώς θα τερματίσει. Η οικονομική λοιπόν ύφεση ταλαιπωρεί τη δόλια πατρίδα μας. Οι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου δικαιολογημένα αγωνιούν. Η οικονομική καχεξία θα μας κάνει, θέλοντας και μη, ασκητικούς.

Το πρόβλημα ασφαλώς δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Αρκετοί από καιρό ανησυχούσαν και κάτι έλεγαν, αλλά κανένας δεν ήθελε να ακούσει, να διαταράξει την ευημερία του. Η αναιμική οικονομία, η μειωμένη παραγωγή, οι ισχνές εξαγωγές, οι ελάχιστες επενδύσεις, η σπατάλη και τα σκάνδαλα. Η κακοδιαχείριση έφερε σκοτεινές συνέπειες. Σήμερα πληρώνουν και όσοι δεν φταίνε καθόλου.

Είναι γεγονός πως ο νεοέλληνας υπήρξε ευκολόπιστος και ευκολαπαρασυρόμενος. Πίστεψε στο όνειρο επίγειων παραδείσων, που του πρόσφεραν κάποιοι πονηροί και ύποπτοι. Παρασύρθηκε από την προκλητική διαφήμιση, από τη μαγευτική τηλοψία και από κενές υποσχέσεις για εύκολη και ωραία ζωή. Εμπιστεύθηκε ανειλικρινείς ανθρώπους και παγιδεύτηκε τραγικά στην απατηλή ευμάρεια και τον επηρμένο ευδαιμονισμό. Δεν θέλησε να αφουγκραστεί τους τριγμούς του οικοδομήματος που θεμελιώθηκε στην άμμο. Περιττές δαπάνες, πολυτελή έξοδα, φιλόδοξες επιδείξεις, αθέμιτοι συναγωνισμοί και προκλητικές υπερβολές δημιούργησαν χρέη, δάνεια, βάρη, φοβερές υποχρεώσεις, άγχη και απελπισία. Το λαχανιασμένο κυνηγητό της παράλογης ηδονής έφερε μία ανίατη οδύνη. Δεν νομίζω ότι είμαι υπερβολικός.

Η πλεονεξία, ο κορεσμός, η σπατάλη, η ασυδοσία έφεραν ταραχή, ταλαιπωρία, ανησυχία και μεγάλη αγωνία. Δυστυχώς οι καταγραφές, απογραφές, απολογισμοί και γενικότητες δεν ωφελούν πολύ. Δεν δίνουν λύση και ελπίδα. Η ασυδοσία συνεργάστηκε με την ασυνειδησία και είχε ως αποτέλεσμα την ασυνεννοησία. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος συνεχίζει τον κατήφορο της φθοράς και της αυτοκαταστροφής δαιμονικά αμετανόητος. Ζούμε μόνο για το σήμερα, για την καλοπέραση, το ραχάτι, τον εαυτούλη μας. Ο άλλος, ο πλησίον, μερικές φορές ακόμη και ο δικός μας άνθρωπος, θεάται ως αντίπαλος, αντίδικος και ανταγωνιστής. Η παραφροσύνη του γρήγορου, εύκολου και πολλού χρήματος και η λήθη της σίγουρης παροδικότητάς μας στον κόσμο αυτό μας πήγε εκεί που μας πήγε. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια και όποιος θέλει την πιστεύει.

Φθάσαμε να ζούμε με δανεικά και με χρέη. Οι δανειστές μάλιστα είναι σκληροί και αδίστακτοι. Οι όροι τους αβάστακτοι και θα ταλαιπωρούν τη χώρα για δεκαετίες. Χειρότερη όμως πιστεύουμε της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης είναι μία ηθική παρακμή που επικρατεί. Η απογύμνωση του τόπου μας από ιερά σύμβολα, ηθικές αρχές και βάσεις, αξίες και οράματα, που στήριζαν προηγούμενες γενεές, κάνει την πενία μας οδυνηρότερη.

Η επαιρόμενη απιστία πολλών, η αφιλοπατρία κάποιων τάχα προοδευτικών, η άκρατη φιλοχρηματία μερίδος πλουσίων τοκογλύφων, φοροφυγάδων, μεταφερόντων τις καταθέσεις τους σε ξένες τράπεζες, η άκρα σιωπή διαφόρων λεγομένων πνευματικών ανθρώπων, η μοιρολατρία του πλήθους, η ανειλικρίνεια των ρητόρων κάνει πιο ζοφερό το τοπίο.

Ενώπιον αυτής τη κατάστασης τι θα πρέπει να κάνει κανείς; Να συγκεντρωθεί ο καθένας στον εαυτό του, να κάνει τον τίμιο απολογισμό του, να θυμηθεί την αθωότητα των παιδικών του χρόνων, τότε που έκανε τον σταυρό του αυθόρμητα και με ανεπιτήδευτη ευλάβεια, να μελετήσει την ιστορία, να απορρίψει τα πολλά περιττά, να μάθει να ζει με τα απαραίτητα, να μετανοήσει για σπατάλες και να μην αφήσει τον εαυτό του ποτέ να απογοητευθεί. Χρειάζεται μία μυστική επανάσταση κατά του κακού, του ρυπαρού, του ανέντιμου, του αδιαφανούς, του αήθους. Να θυμηθεί ο νεοέλληνας κάποιες αμόλυντες αξίες και ιερά ιδανικά.

Όπως λέει ο Κ. Χολέβας: “Η Ελλάς μπορεί να ζήσει χωρίς δανεικά. Δεν μπορεί όμως να ζει χωρίς ιδανικά”. Είναι αλήθεια. Να μην αφήσουμε να πεθάνει η ελπίδα. Η μπόρα θα περάσει. Μη διακόπτουμε την αισιοδοξία μας. Η συνεχιζόμενη κρίση μας κρίνει, μας δοκιμάζει, μας προβληματίζει και μας ταλαιπωρεί. Μπορεί όμως να μας καλλιεργήσει στη σύνεση, τη σεμνότητα, την εγκράτεια, την ωριμότητα. Το εύχομαι ολόκαρδα. Το καλοκαίρι να ’ναι πράγματι ένας καλός καιρός για λίγη καλή ανάπαυση.

Πηγή: http://www.alopsis.gr

Δεσποτάδες κενόδοξοι, ἐξουσιαστικοί, ἀπνευμάτιστοι, πρωταγωνιστές ποικίλων σκανδάλων-Τοῦ Στυλιανοῦ Λαγουροῦ, Θεολόγου-ἱδρυτοῦ τῶν ᾿Εκδόσεων "Τῆνος"

Δεῖτε τό κείμενο πατῶντας ΕΔΩ:"Τό ἀνίερο" μέτωπο τῶν "μετανεωτεριστῶν"-Στυλιανοῦ Λαγουροῦ (Θεολόγου)

Πηγή: Περιοδικό:«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ», τ. 47, AΠΡ. – ΙΟΥΝ. 2010,

σελ. 30

Λιάνα Κανέλλη: ᾿Εμεῖς τήν Παναγία τήν ἔχουμε ᾿Αρχιστράτηγο

Το Άγιον Όρος, την τύχη την α-γαθή είχα να το πρωταντικρίσω εγώ πετώντας μ' ένα «Μιράζ 2000» πάνω απ' τον Άθω πέρυσι τέ­τοιες μέρες. Ήταν το δώρο των φρου­ρών του Αιγαίου, όπως έκτοτε απο­καλώ τους πιλότους της πολεμικής μας αεροπορίας, για τη γιορτή των αρχαγγέλων, τη δική τους, προς μία δημοσιογράφο που επιμένει να με­τράει τις αναχαιτίσεις των απέναντι κι όχι τις παραβιάσεις τους...

Λέγω «τύχη αγαθή» κι ας με πουν μελοδραματική, όσοι δεν ένιωσαν το προνόμιο να αεροζυγιάζονται με τα σύννεφα. Να περιδιάβαιναν τις κατοι­κίες των αγγέλων. Να βλέπουν μ' ό­λα τα κύτταρα του φθαρτού σώματος τους, την προσευχή ως αύρα χαρμο­λύπης να εγκολπώνεται σκήτες και μοναστήρια, τις κατοικίες των ερα­στών μιας ταπεινότητας, που αντέχει χίλια χρόνια τώρα να υπερασπίζεται με πίστη κι αγάπη τους πολλούς και άπιστους.

Όταν διάβασα στις εφημερίδες πως δύο κοινοτικές κυρίες αξιωμα­τούχοι βγήκαν να μας επιτιμήσουν που επιμένουμε στο Άβατον του «Πε­ριβολιού της Παναγιάς» μας, ανάμε­σα σε κάτι φληναφήματα περί ισότη­τας των δύο φύλων, διακρίσεις κι άλ­λα τέτοια εκ του πονηρού, όταν τα έργα απάδουν των μεγαλοστομιών, στην αρχή γέλασα. Ύστερα δημοσιο­γραφικών πονηρεύτηκα, ανησύχησα, για να οργιστώ εντέλει από το ενδε­χόμενο να πρέπει να είμαι συνεχώς σε ...αγιορείτικη επιφυλακή.

Ήθελα να τις έχω μπροστά μου με ελληνικό κρασί και ψωμοτύρι, σε ά­γιες νύχτες ανοιξιάτικες, να μυρίζει αγιόκλημα και θυμάρι, να σκάνε μέσα στα ρούχα του ορθολογισμού τους και να τους μιλάω ώρες για τον έρωτα της ελευθερίας. Να προσπαθώ να τους πω πως για μας εδώ, τους ενα­πομείναντες και τις εναπομείνασες, ρωμιούς και ρωμιές, ο έρωτας είναι που έφερε το Άβατον του Ορους. Και πως στην κλίμακα των δικών μας α­ξιών, όπου θα βρεις κομουνιστή να κάνει το σταυρό του και παπά με το ντουφέκι να υπερασπίζεται τα ντουβάρια του και ελεύθερους πολιορκη­μένους και γυναίκες να χορεύουν κα­τά γκρεμού και μιαν Ανάσταση ακατα­νόητη, αφού πεθαίνεις με την πίστη πως ο θάνατος με θάνατο νικιέται.

Πώς να τους πω όμως, πως εμείς μαθημένοι να πληρώνουμε περατατζίδικα στο Χάρο, με τραγούδια σαν το «έβαλε ο θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά κι ο πατέρας του στον Ά­δη άκουσε μια ντουφέκια», έχουμε μια Παναγιά που δεν είναι σαν τη Μαντό­να τους και κηδεύει το παιδί της με «Ω γλυκύ μου έαρ γλυκύτατον μου τέκνον πού έδυ σου το κάλλος...». Τι να τους πω; Πως το Άβατον το σεβά­στηκαν επί τετρακόσια χρόνια οι μου­σουλμάνοι κατακτητές μας; Πως, ό­ποτε κατατρεγμένος, διωγμένος λα­ός, γυναικόπαιδα, έτρεξαν να κρυ­φτούν στο Άγιον Όρος. Το Άβατον ήρθη, όπως με την Αγάπη και για την Αγάπη αίρεται ως και η ελευθέρια;

Θα με κοίταζαν ωσάν κάτοικο άλ­λου πλανήτη αν τους έλεγα πως, ό­ποιος προσπαθήσει να παραβιάσει το Άβατον θα βρει σ' αυτό το τρίτο πόδι της Χαλκιδικής ως άπαρτο ανάχωμα, πρώτες και καλύτερες τις γυναίκες αυτού του τόπου που δεν μετράνε την «ελευθερία» και τα «δικαιώματα τους» με το μέτρο που κονταίνει την πίστη των ανδρών τους. Πως δεν συλ­λογίζονται με το μέτρο των δήθεν δη­μοκρατών που καμώνονται τους υπε­ρασπιστές των ανθρωπίνων δικαιω­μάτων και αποδέχονται την αποικιο­κρατική πολιτική, τα στρατηγικά συμ­φέροντα με χώρες βαφτισμένες «χώ­ρες του τρίτου κόσμου» και το εμπάρ­γκο στα παιδάκια του Ιράκ, ως το α­παραίτητο μέτρο συνετισμού της η­γεσίας τους.

Ποιος θα τολμήσει και κυρίως ποια γυναίκα πολιτικός να αντιπαρατεθεί σε μια στάση ζωής ελληνίδας γυναί­κας που ακόμη κι όταν πονάει και δεν καταλαβαίνει γιατί ο γιος της αφιε­ρώνεται στο Χριστό και χάνεται στο «Περιβόλι της Παναγιάς» το μόνο που δε σκέφτεται είναι να αντιπαρατεθεί στη βούληση του Άλλου, πατώντας εκεί όπου η ίδια δοξάζεται ως γυναί­κα όσο πουθενά αλλού. Είναι παρά­λογο, λοιπόν, το Άβατον; Πόσο; Ίσως. όχι τόσο για μας όσο το... πολιτισμέ­νο γεγονός να υπάρχουν κέντρα δια­σκέδασης στη Δύση όπου οι πορτιέ­ρηδες αποφασίζουν ποιος μπαίνει μέ­σα και ποιος όχι, με μόνο κριτήριο την όψη, τα ρούχα και τον...αέρα κοσμικό­τητας που αποπνέουν. Πώς να το κα­ταλάβει το Αβατον αυτή η Δύση; Που ό,τι δεν κατανοεί, όπου αδυνατεί να αισθανθεί τον όποιο Άλλο με συγκα­τάβαση, οταν δεν μπορεί να ηθικολο­γήσει κατά τα καλά και συμφέροντα της, επεμβαίνει, κατακτά, καταπιέζει, βιαίως «εκπολιτίζει», πλούσια σε προσχήματα και λογικοφανή τεχνά­σματα, χρήματα και όπλα, βέτο σε διε­θνείς οργανισμούς κι άλλα πολλά πα­ρόμοια.

Όσο η Κύπρος θα χωρίζεται από μια γραμμή αίματος βαφτισμένη πρά­σινη για τις δυτικές συμμαχικές α­νάγκες. Όσο οι πλούσιοι δυτικοευρω­παίοι θα αναζητούν σεξουαλικό του­ρισμό ανήλικων στη Άπω Ανατολή ως ...διάλειμμα στις μπίζνες. Όσο ένα κε­φάλι κυανοκράνου θα βαραίνει όσο μια χιλιάδα ανώνυμοι νεκροί σε μαύρη, ά­σπρη, κίτρινη, χώρα επιρροής τους. αυτοί οι υπερασπιστές δήθεν, των αν­θρωπίνων δικαιωμάτων και της ισό­τητας δήθεν των φύλων, ούτε να μι­λούν επιτρέπεται για το Αβατον του Άθω. Νισάφι πια! Εκτός κι αν αληθεύ­ουν οι πληροφορίες πως τάχαμου η Ουνέσκο για να πατήσει πόδι εκεί όπου της λένε πως υπάρχουν θησαυ­ροί, με σταυροψυχάρεια τερτίπια και κατάλληλη διπλωματική εκμετάλλευ­ση της βαλκανικής πολυεθνικότητας των μονών, μηχανεύεται να θέσει υ­πό την προστασία της το Άγιον Όρος. Στον τόπο μας κάποιος πρέπει να τους πει όλων αυτών των προστατών πως την προστασία αυτήν εμείς, άν­δρες και γυναίκες, τη λέμε νταβατζι­λίκι, την απεχθανόμαστε και την πα­τρίδα ακόμη και με Εφιάλτες δικούς μας, δεν την βγάζουμε στο κλαρί. Τη δε πίστη μας που δεν ξέπεσε ποτέ στην κοσμικότητα των συγχωροχαρτιών, την υπερασπιζόμαστε με αίμα.

Άλλωστε, πως να κατανοήσουν ό­λοι αυτοί οι προστάτες και οι προ­στάτιδες δυνάμεις πως εμείς την Πα­νάγια την έχουμε Αρχιστράτηγο, Υπέρμαχο και τη Υπερμάχω Στρατηγώ  τα νικητήρια και την έργω αγάπη μας καταθέτουμε πανηγυρικώς, ψάλλο­ντας Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.

Σ' αυτήν την Ορθόδοξη «πόρτα» του Ουρανού, οι δικοί μας άντρες μάς αφήνουν εμάς τις αγαπημένες τους κέρβερους. Και βρυχώμεθα κάθε που κάποιος ή κάποια βαφτίζει «πολιτι­κή», το ανίερο δικαίωμα να παρεμβαί­νει στην ιερότητα της προσευχής που δεν καταλαβαίνει. Αν δε, προσπαθή­σει να την ...εφαρμόσει κιόλας, δα­γκώνουμε.

Λιάνα Κανέλλη, Από το περιοδικό Άρδην τεύχος 11, 1997

 Πηγή:http://agioritikesmnimes.pblogs.gr

«Τί νά ζητήσω ἀπό τό Θεό» (῎Εκθεση ἀπὸ μαθητή τοῦ δημοτικοῦ)

«Θεέ μου, ἀπόψε σοῦ ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ. Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση! Θέλω νὰ πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου. Νὰ ἔχω τὸ δικό μου χῶρο. Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα. Νὰ μὲ παίρνουν στὰ σοβαρὰ ὅταν μιλάω. Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις. Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ. Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θἄχω τὴν παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν εἶναι κουρασμένος. Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ… Θέλω τ΄ ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου. Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο χρόνο μὲ μένα. Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση!»
Τὴ δασκάλα ποὺ τὴν διάβασε (καθὼς βαθμολογοῦσε) τὴν ἔκανε νὰ κλάψει. Ὁ σύζυγός της ποὺ μόλις εἶχε μπεῖ στὸ σπίτι, τὴ ρώτησε: «τὶ συμβαίνει;» Αὐτὴ ἀπάντησε: «Διάβασε αὐτὴ τὴν ἔκθεση, τὴν ἔχει γράψει ἕνας μαθητής μου». Ὁ σύζυγος εἶπε: «Τὸ καημένο τὸ παιδί. Τὶ ἀδιάφοροι γονεῖς εἶναι αὐτοί!» Τότε αὐτὴ τὸν κοίταξε καὶ εἶπε: «Αὐτὴ ἡ ἔκθεση εἶναι τοῦ γιοῦ μας!

Ευχαριστώ τον αγαπητό αδελφό Παναγιώτη Χαρατζόπουλο, για το ωραίο μήνυμα που μου έστειλε και μοιράζομαι μαζί σας!

 

Πηγή:http://papakallinikos.wordpress.com

0.000000 0.000000