Ἀθήνα, 6 Μαρτίου 2010
Σεβασμιώτατε, παρακολουθώντας τὸ Συνέδριo, ποὺ διοργάνωσε στὶς 22–2–2010 τὸ περιοδικὸ «ΣΥΝΑΞΗ» μὲ θέμα «Σχέσεις κράτους καὶ Ἐκκλησίας», ὁδηγήθηκα στὸ συμπέρασμα, ἀπὸ τὶς εἰσηγήσεις τῶν συνέδρων, ὅτι τὸ θέμα αὐτὸ ἀντὶ νὰ φωτισθῆ, μᾶλλον συσκοτίσθηκε περισσότερο.
Ὁμολογῶ ὅτι ἀπὸ ἐσᾶς περίμενα πιὸ ξεκάθαρες καὶ κρυστάλλινες θέσεις, κάτι ποὺ δυστυχῶς δὲν ἔγινε.
Δὲν θ᾽ ἀναφερθῶ λοιπὸν στὴν εἰσήγησή σας, ἄλλα στὶς ἀπαντήσεις,ποὺ δώσατε στὶς πράγματι εὔστοχες ἐρωτήσεις, ποὺ σᾶς ὑποβλήθηκαν ἀπὸ τοὺς παριστάμενους.
Στὸ αἴτημα τοῦ κ. Δρεττάκη νὰ ἡγηθεῖτε τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ὥστε νὰ μὴ γίνη ὁ χωρισμὸς Κράτους καὶ Ἐκκλησίας, ἀπαντήσατε ὅτι δὲν ἀντέχετε νὰ σᾶς βάλουμε ἄλλο φορτίο. Τί σᾶς ζήτησε Σεβασμιώτατε ὁ κ. Δρεττάκης; Κάποια προσωπικὴ ἐξυπηρέτηση; Μήπως κάτι ἔξω καὶ πέραν τῆς ἀποστολῆς σας;
Ὅταν ἐπιλέξατε τὴν Ἱεροσύνη καὶ δεχθήκατε τὸ Ἀρχιερατικὸ λειτούργημα, δὲν γνωρίζατε τί καθήκοντα καὶ ὑποχρεώσεις ἀναλαμβάνετε;
Ξεσηκωθήκατε ὅλοι γιὰ τὴ φορολόγηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καὶ καλὰ κάνατε, ὅμως γιὰ τὸν ἐπικείμενον, ὅπως διαφαίνεται χωρισμὸ Κράτους καὶ Ἐκκλησίας,δὲν αἰσθάνεσθε ὅτι πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε ὅλοι, κλῆρος καὶ λαός,ἔτσι ὥστε νὰ μὴ πραγματοποιηθῆ;
Εἶναι ἢ ὄχι ἡ ἐκκλησία ἡ ψυχὴ τοῦ ἔθνους μας;
Ἔχει μέλλον τὸ κράτος, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα χωρὶς τὴν ἐκκλησία,ποὺ εἶναι ἡ ψυχή;
Ἐὰν Σεβασμιώτατε δὲν ἀντέχετε αὐτό, ποὺ εἶναι καθῆκον σας (ἢ φορτίο, ὅπως ἐσεῖς τὸ ὀνομάσατε), δὲν θὰ ἤθελα ἐγὼ νὰ σᾶς ὑποδείξω τί πρέπει ν᾽ ἀποφασίσετε. Γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν σωστὰ εἴπατε ὅτι δὲν πρέπει νὰ καταργηθῆ.
Εἴπατε ἐπίσης ὅτι πρέπει νὰ διδάσκεται παρουσία ὅλων τῶν μαθητῶν, Ὀρθοδόξων, Ἑτεροδόξων, Ἀλλοθρήσκων καὶ ἄθεων. Δὲν μᾶς ἐξηγήσατε ὅμως τί εἴδους μάθημα θὰ εἶναι αὐτό, ποὺ θὰ ἱκανοποιεῖ καὶ θὰ καλύπτει ὅλους θρησκευτικά. Φέρατε δὲ σὰν παράδειγμα, ὅτι ἂν ἐμφανιζόταν ὁ Χριστὸς σὲ μιὰ τέτοια τάξη, δὲν θὰ ἔδιωχνε κανένα μαθητή;
Θὰ γνωρίζετε ἀσφαλῶς ὅτι ὁ Χριστὸς ποτὲ δὲν ἔφερε τὸ Λόγο Του στὰ μέτρα καὶ στὶς ὀρέξεις αὐτῶν, ποὺ τὸν ἄκουγαν. Ποτὲ δὲν χάϊδεψε αὐτιὰ καὶ πάθη. Εἶστε λοιπὸν σίγουρος, πὼς ἂν ἐμφανιζόταν σὲ μιὰ τέτοια πολυσυλλεκτικὴ θρησκευτικὰ τάξη καὶ μιλοῦσε, ὅτι θὰ ἔμεναν ὅλοι νὰ τὸν ἀκούσουν;
Μήπως θὰ ἦταν ἀρεστὸς σὲ ὅλους;
Ξεχνᾶτε αὐτὸ ποὺ εἶπε στοὺς μαθητάς του; «Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν».
Δὲν προειδοποίησε ὅτι θὰ χωρίσει ἀκόμα καὶ τοὺς γονεῖς ἀπὸ τὰ τέκνα τους;
Ἔχει καμμία σχέση ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν εἰρήνην τοῦ κόσμου;
Ἀναρωτηθήκατε ποτὲ ἂν ἀντὶ γιὰ τὴ τάξη τοῦ σχολείου, ἐμφανιζόταν ὁ Χριστὸς σὲ μία συνεδρίαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, πόσοι θὰ τὸν ἀναγνώριζαν καὶ πόσοι θὰ ἔμεναν νὰ τὸν ἀκούσουν;
Μ᾽ αὐτὰ ποὺ γράφω, δὲν θέλω νὰ πῶ, πὼς δὲν ἰσχύει τὸ ἴδιο καὶ γιὰ μᾶς, ποὺ νομίζουμε ὅτι εἴμαστε πιστοὶ Χριστιανοί! Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀναζητᾶ αὐτὴ τὴ κρίσιμη στιγμὴ ἡγέτες, ποὺ θὰ τὸν ἐμπνεύσουν καὶ θὰ τὸν ὁδηγήσουν πνευματικά.
Τοὺς ἀναζητᾶ ἀκόμη μέσα στὴν ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, μέσα ἀπὸ τὸν ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΛΗΡΟ.
Νομίζω, λοιπόν, ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα νὰ φωτισθοῦν ὁρισμένα θέματα, ποὺ ἐπὶ αἰῶνες παραμένουν στὸ σκοτάδι.
Ὅταν ὁ Χριστὸς εἶπε «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς», τί ἐννοοῦσε;
Αὐτὸ δὲν ἀφορᾶ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Κεφαλή της;
Ἡ ἐξουσία τῶν Ἐπισκόπων καὶ τῶν πρεσβυτέρων ἀρχίζει καὶ τελειώνει στὸ νὰ συγχωροῦν τὶς ἁμαρτίες; Γιὰ τοὺς πιστοὺς Χριστιανοὺς ὑπάρχουν πολλὲς πηγὲς ἐξουσίας;
Οἱ πιστοὶ πολιτικοὶ (ἂν ὑπάρχουν) ἀπὸ ποῦ ἀντλοῦν τὴν ἐξουσία; Ἀπὸ ποιοὺς καθοδηγοῦνται;
Ἐὰν δὲν πιστεύουν στὸ Χριστό, νὰ τὸ δηλώσουν στὸν Ἑλληνικὸ λαὸ καὶ νὰ πάψουν νὰ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὰ δῆθεν (νεοανακαλυφθέντα) εὐαίσθητα προσωπικὰ δεδομένα.
Ἐὰν ντρέπονται ἢ γιὰ ψηφοθηρικοὺς λόγους κρύβουν αὐτὸ ποὺ πιστεύουν, τότε δὲν εἶναι ἄξιοι νὰ ἡγοῦνται οἱουδήποτε λαοῦ, πολὺ δὲ περισσότερον τοῦ Ἑλληνικοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων ἔχει ταυτίσει τὴ ζωή του μὲ τὴν πίστη του. Αὐτὸ τὸ ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ Πλούταρχος, δηλώνοντας ὅτι ἐγνώρισε πόλεις ἀβασιλεύτους καὶ ἀκηδεμονεύτους ὄχι ὅμως ἀθέους.
Αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα εἶναι ἐρωτήματα τῶν πιστῶν, ποὺ ζητοῦν ἀπαντήσεις. Ἀπαντήσεις ὅμως θεολογικὰ τεκμηριωμένες καὶ πειστικές, ποὺ θὰ ξεκαθαρίζουν αὐτὰ τὰ θέματα, ἀντὶ νὰ τὰ συσκοτίζουν καὶ νὰ τὰ περιπλέκουν.
Μὲ σεβασμὸ
