Ἔλεγε ὁ π. Ἐπιφάνιος:

ΓΙΑ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Τό γεγονός ὅτι τά Εὐαγγέλια εἶναι γραμμένα στήν Ἑλληνική γλώσσα, μᾶς δημιουργεῖ αὐξημένες εὐθύνες. Ὅσοι ἀπό τούς διαπρεπεῖς επιστήμονες τοῦ εξωτερικοῦ θέλουν ν’ ἀσχοληθοῦν μέ τήν Καινή Διαθήκη, ὅλοι μαθαίνουν Ἑλληνικά. Δεν ὑπάρχει διαπρεπής Καινοδιαθηκολόγος ἐπιστήμων τοῦ εξωτερικοῦ, εἴτε Γερμανός, εἴτε Γάλλος, εἴτε Άγγλος, εἴτε Ἀμερικανός, εἴτε ὅ,τι ἄλλο θέλετε, πού νά μην ἔχει μάθει καλά τήν Ἑλληνική γλώσσα. Ἄν ἄλλοι λαοί σέβονται τή γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου, πόσο μᾶλλον ἐμείς πρέπει να διατηροῦμε την Ἑλληνική γλώσσα;

ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ

-Γέροντα, μήπως το Βυζάντιο έπεσε διότι είχε πολλούς μοναχούς και όχι στρατιώτες;

-Αὐτό εἶναι κατηγορία των αντίχριστων, των άθεων, το ότι είχε εξασθενήσει το Βυζάντιο από τα πολλά μοναστήρια. Αυτό είναι ανόητο και να το σκέπτεται κανείς. Μια απέραντη Βυζαντινή αυτοκρατορία είχε πολύ στρατό να παρατάξει και όσο αθρόα να ήταν η προσέλευση ανθρώπων στον μοναχικό βίο, δεν εξασθενούσε τον στρατό του Βυζαντίου. Αυτά τα λέγουν οι εχθροί του Χριστιανισμού, οι οποίοι κοιτάνε να κάνουν «την τρίχα τριχιά», κατά το λεγόμενο.

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΩΝ ΘΕΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

Στόν σύγχρονο κόσμο, ὑπάρχουν ἄνθρωποι που τις θετικές επιστήμες τις αναβιβάζουν στο βάθρο της πανγνωσίας. Πιστεύουν δηλαδή ότι η επιστήμη θα επιλύσει όλα τα προβλήματα. Μας έλεγε:

-Ἡ ἐπιστήμη έκανε πολλά βήματα και σημείωσε προόδους καταπληκτικές. Όμως να είμαστε προσγειωμένοι.

-Δέν ἐξηγεῖ τα φυσικά γεγονότα, αλλά απλώς τα περιγράφει. Δεν έχει τη δυνατότητα να μπει στην ουσία τους. Γι αυτό είναι επιδερμική η γνώση μας.

-Δέν εἰσέρχεται στην οὐσία των πραγμάτων. Δεν έχει την δυνατότητα να μας πει τι είναι π.χ. ύλη, τι είναι ηλεκτρισμός, φως κ.τ.λ. Για παράδειγμα, ηλεκτρισμός είναι το φαινόμενο που προκύπτει από την κίνηση των ηλεκτρονίων. Ηλεκτρόνια είναι τα σωματίδια που έχουν ηλεκτρικό φορτίο. Ηλεκτρικό φορτίο είναι μια ιδιότητα, που όταν κινείται δημιουργεί ηλεκτρικό ρεύμα. Φτάνουμε δηλαδή με ένα κύκλο στο ίδιο ζητούμενο, που είναι προς απόδειξη.

ΖΟΥΜΕ Σ’ ΕΝΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ;

Ἀπογοητευμένος ἀπό την ηθική και πνευματική κατάσταση της κοινωνίας όπως την διεζωγράφισε κάποιος ιεροκήρυκας, ένας νέος ζήτησε την γνώμη του Γέροντα. Εκείνος του είπε:

-Άκουσε, παιδί μου. Πολλοί ξεκινούν από λανθασμένη βάση: Πώς συμβαίνουν αυτά, αφού ζούμε σ’ ένα Χριστιανικό Κράτος; Ενώ πρέπει να θεωρούμε ότι εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί ζούμε σ’ ένα κράτος ειδωλολατρικό, αθεϊστικό, μασσωνικό κ.λπ. και να είμαστε ευχαριστημένου που ακόμη δεν μας έχουν πετροβολήσει και δεν μας έχουν σταυρώσει. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

ΕΙΝΑΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΣΤΟ ΘΕΟ;

Έλεγε:

-Η αμαρτία είναι εκείνη που μας εμποδίζει να πιστεύσουμε όχι η λογική. Γι’ αυτό αν πεις σ’ έναν άπιστο να ζήσει έξι μήνες κατά την ηθική του Ευαγγελίου, και το κάνει, θα γίνει πιστός χωρίς να το καταλάβει.

-Το: «Δεν υπάρχει Θεός» το λένε συνήθως άνθρωποι φαύλοι και ανήθικοι. Ούτε βρέθηκε ούτε θα βρεθεί άνθρωπος ηθικός, εγκρατής, ενάρετος κ.λπ. που να λέει τόσο εύκολα: «Δεν υπάρχει Θεός!»

Η ΝΟΣΗΡΗ ΠΙΣΤΗ

Γέροντα, ἔγινε κάποιο ἔγκλημα στα Μελίσσια. Δολοφόνησαν μια μητέρα μπροστά στον γιό της και αυτός δεν κούνησε το δακτυλάκι του να την προστατεύσει, επειδή ως Χιλιαστής είναι, λέει, κατά της βίας. Εκείνη την ώρα πιστεύετε, ότι ενήργησε η νοσηρή πίστη;

-Βεβαίως!

-Μποροῦσε και πρόφθαινε να το σκεφτεί αυτό;

-Ὅταν έχει διαποτισθεί από μια τέτοια πίστη, βεβαίως. Αυτά, τα οποία πιστεύουμε, εκδηλώνονται και σε κλάσματα δευτερολέπτου.

-Αὐτό γίνεται με δαιμονική δύναμη;

-Ὄχι με δαιμονική δύναμη. Με δαιμονική απεργία! Ἁπλῶς εκείνη τη στιγμή ὁ διάβολος δεν τον ὠθεί να κάνει κάτι. Θέλει να επιτύχει τον σκοπό του. Δηλαδή, δεν του λέγει, «χτύπα τον, βάρα τον». Απεναντίας απέχει ο πονηρός. Λέγει, «άστον τώρα να ενεργήσει η πίστη του. Εγώ τον δίδαξα την αίρεση και τώρα θα ενεργήσουν τα διδάγματά μου».

ΠΟΙΟ ΚΟΜΜΑ ΜΑΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ….;

-Γέροντα τι να ψηφίσουμε στις εκλογές;

-«Οὐκ έχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Εβρ, ιγ’ 14). «Ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ’ 20). Επειδή, όμως, είμαστε πολίτες και αυτής της γης, αυτής της χώρας, όταν έλθει η ώρα να πάμε στις κάλπες, δεν θα είμεθα προσκολλημένοι σε καταστάσεις και σε κόμματα ή σε πρόσωπα. Κανένα κόμμα δεν μας εκφράζει. Κάθε φορά, λοιπόν, θα σκεπτόμεθα ποιο είναι ολιγότερο κακό για την χώρα μας. Κατά περιστάσεις. Άλλοτε μπορεί να είναι το ένα, άλλοτε μπορεί να είναι το άλλο. Θα ψηφίζουμε με αρχή, «το μη χείρον, βέλτιστον».

Ἀλλοίμονο στον Χριστιανό που θα ειπεί, «εμένα με εκφράζει το τάδε ή το τάδε κόμμα». Αυτός πολύ απέχει από του να είναι ένας συνειδητός Χριστιανός. Κανένα κόμμα δεν εκφράζει τον Χριστιανό. Και βλέπετε ότι σε μερικά πράγματα είναι όλα τα κόμματα, από την άκρα Δεξιά μέχρι την άκρα Αριστερά, σύμφωνα.

Στις αμβλώσεις, στην αποποινικοποίηση της μοιχείας, στην καταστροφή της γλώσσας, στο αυτόματο διαζύγιο και σε άλλα αντιχριστιανικά νομοθετήματα. Ακόμα και στο πώς θα φέρουμε περισσότερους τουρίστες, στο πώς θα δημιουργήσουμε γυμνιστικά στρατόπεδα, κανένα κόμμα δεν ήταν αντίθετο. Συνάλλαγμα να φέρουμε, και ας το φέρουμε μ’ οποιοδήποτε τρόπο.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΖΗΛΩΤΗ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΗ

Συχνά έκανε συζητήσεις με παλαιοημερολογίτες ζηλωτές. Η προσπάθειά του εκινείτο σε επίπεδο συγγραφικό, επιστολογραφικό κ.τ.λ., αλλά και σε επίπεδο συζητήσεων.

-Εσείς οι νεοημερολογίτες δεν θα πάτε στον παράδεισο, του έλεγε κάποιος φανατικός ζηλωτής.

-Θα πάμε και μάλιστα με σιγουριά, του απαντούσε ήρεμα ο Γέροντας. Δεν θα πάτε και στο λέγω εγώ με βεβαιότητα.

-Φυσικά και θα πάμε στον παράδεισο μη αμφιβάλλεις γι αυτό.

-Εάν πάτε σεις στον παράδεισο εγώ δεν θέλω να έλθω. Προτιμώ την κόλαση.

Έλεγε:

-Πρόσεξε παιδί μου μη χάσεις την ψυχή σου. Εγώ θέλω να πάω στον παράδεισο και ας είμαι τελευταίος μετά και από τον χειρότερο άνθρωπο. Να με βάλει ο Θεός στον Παράδεισο και ας έχει βάλει και τον Νέρωνα και τον Χίτλερ και μάλιστα να τους γυαλίζω και τα παπούτσια. Τι με νοιάζει εμένα ποιον θα βάλει ο Θεός στον Παράδεισο; Δικός του είναι ότι θέλει κάνει. Εμένα δεν μου πέφτει λόγος· εγώ θέλω να σωθώ και τα υπόλοιπα είναι του Κυρίου!

-Ἡ καρδιά μου, παιδιά μου, έχει μόνο εισόδους και καμιά έξοδο. Εάν κάποιος εισέλθει σε αυτή δεν πρόκειται να εξέλθει, όσα προβλήματα και να μου δημιουργήσει. Δεν θα ψυχρανθεί η αγάπη μου, ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου.

-Βέβαια, αγαπώ τα παιδιά μου, όπως είναι, θα ευχόμουν όμως να μη μένουν με τα ελαττώματά τους αλλά να προοδεύουν πνευματικώς και να βελτιώνονται συνεχώς.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΕΡΑΣΑΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΜΙΝΙ ΤΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ

-Παιδιά μου ,έλεγε, γνωρίζετε κανέναν Άγιο που να μη πόνεσε και μα μη πέρασε μέσα στο καμίνι, να μη δοκιμάστηκε στο χωνευτήρι που λέγεται πόνος; Και μεις να μη νομίζουμε ότι έτσι, χωρίς καμιά δική μας υπομονή και καρτερία στις φουρτούνες της ζωής, ότι θα προοδεύσουμε πνευματικά. Πρέπει να μάθουμε την αξία και το νόημα της ζωής σαν ένα στάδιο αγώνων πριν από την μετάβασή μας στον ουρανό. Να θυμηθούμε ότι είναι σοφό και αληθινό αυτό που λέγεται: «Είχε δάσκαλο τον πόνο και έμαθε πολλά».

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ “ΧΑΡΕΣ” ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Γέροντα, γιατί τον Χριστιανό δεν τον γεμίζει η «χαρά» του κόσμου;

-Είναι απλό. Αυτά τα οποία τέρπουν τους άλλους ανθρώπους, για τους πιστούς είναι σκύβαλα. Ο Χριστός αλλάζει τα «γούστα». Ο αναγεννημένος άνθρωπος έχει άλλη χαρά. Δεν τον τραβούν, δεν τον τέρπουν αυτά. Κι αν κάποτε κάνει κάτι, το κάνει επειδή παρασύρεται, όχι διότι τον γεμίζει. Γι’ αυτό βλέπετε ανθρώπους, που θεωρούσαν αδιανόητο να ζουν χωρίς να ικανοποιούν τα πάθη τους, κυρίως τα σαρκικά, όταν μετανόησαν έλεγαν: «Μα ζούσα αυτήν την γουρουνίσια ζωή; Και ήμουν ευχαριστημένος; Δεν καταλάβαινα ότι κυλιόμουν μέσα στον βούρκο;» Τότε συνειδητοποιούν την προηγούμενη κατάστασή τους. Τώρα αναγεννήθηκαν και ο Χριστός τους άλλαξε τις προτιμήσεις. Τους άλλαξε τις διαθέσεις. Τους άλλαξε τα κριτήρια. «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα» (Β’ Κορ. ε’ 17). Γι’ αυτό μιλάμε περί αναγεννήσεως. Γι’ αυτό και η μετάνοια λέγεται και αναγέννηση. Και το βάπτισμα «λουτρόν παλιγγενεσίας» (Τιτ. γ’ 5)

Οι αγρυπνίες, οι προσευχές κ.λπ. αυτά μας γεμίζουν. Αυτές είναι οι δικές μας «διασκεδάσεις».

Ἀρχιμ. Ἐφραίμ Χαλῆ, θεολόγου «Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΣ, π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ Ι. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ»,Ἐκδόσεις “Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη

Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/geron_epifanios_didaskaliab.el.aspx

Κάτι δείχνει νά ἔρχεται

Σχόλιον Ἐριβρεμέτη τοῦ Klision: Μιά ἄλλη προσέγγιση τῆς πραγματικότητας καί μιά διαφορετική «ἀνάλυση» ἀπό κείνη πού σερβίρουν καθημερινά τά «βλακόκουτα»

Γκρίζοι λύκοι, γκρίζες «ζῶνες», γκρίζοι πολιτικοί, γκρίζες οἱ ἡμέρες τους

Σχόλιον Ὀδυσσέως τοῦ klision: Νά δώσετε χαιρετίσματα στήν γκρίζα κυρία, πῶς τὴν λένε, δραγώνα. Ἄς βρεθεῖ μιά συμφέρουσα τουριστική προσφορά γιά ἐπιδοτούμενες διακοπές στό...Ἀνθοχώρι. Ἔχει καλό κλίμα καί εὐχάριστη παρέα.! Στό τοπικό...γκρίζο χρῶμα. Ἀσορτί μέ τίς γκρίζες ἰδέες τους καί τήν γκρίζα ζωή τους.  

Γράφει ἡ Μελαχροινή Μαρτίδου

Δείγματα ἐκφοβισμοῦ τῶν χριστιανῶν κατοίκων στόν ἐπαρχιακό ἄξονα Ἀνθοχωρίου, Ἀράτου καί Ἀρίσβης. Στόχος ἡ δημογραφική συρρίκνωση τοῦ χριστιανικοῦ στοιχείου κάτω ἀπό ἕνα καθεστώς «τυχαίων» γεγονότων πού θά συμβαίνουν σέ τακτικά διαστήματα εἰς βάρος τους. Τό δημοσίευμα δέν ἀποβλέπει στό νά δημιουργήσει φόβο καί ἄγχος στούς ἀναγνῶστες, ἀλλά πάντα με συναίσθηση εὐθύνης νά δημιουργήσει τον προβληματισμό πού ἐπιβάλλεται σχετικά μέ γεγονότα πού συμβαίνουν τόν τελευταῖο καιρό, τυχαῖα. Πέραν τούτου οὐδέν. Τυχαῖα δέν εἶναι, ὅπως θά ποῦν οἱ ἄνθρωποι πού τά ἀντιμετωπίζουν μέ μιά πιό διεισδυτική ματιά.

«Ἡ Τουρκία ως ένα συντεταγμένο κράτος με ἰμπεριαλιστικό καί φασιστικό χαρακτήρα λειτουργίας, ἔχει κάθε λόγο να δημιουργεῖ ζητήματα στην Ἑλληνική Θράκη, ὅπου με κάθε τρόπο και χρησιμοποιώντας πότε τά κόμματα που ἐναλλάσσονται στήν κυβέρνηση και πότε με ἄλλα, πού ἔχουν καθαρά εθνικιστικό προσανατολισμό προκειμένου να δημιουργήσει κλίμα ανασφάλειας στην περιοχή», θα πεῖ ἄνθρωπος που παρακολουθεῖ μέσα ἀπό στρατηγικές ἀναλύσεις, τον τρόπο που κινεῖται η γειτονική χώρα. Αφορμές για πόλωση του κλίματος και για τη δημιουργία εντάσεων και ψυχρών επεισοδίων θα προκύπτουν πάντα με προβοκατόρικη διάθεση. Το θέμα είναι να μπουν υπό έλεγχο όλες αυτές οι τακτικές και να απομονωθούν φασιστοειδείς πρακτικές ατόμων που μπερδεύουν ότι εδώ τελικά είναι Ελλάδα. 

Συνθήματα του τύπου «Έλληνες έξω από την Θράκη» κι άλλα που γράφηκαν σε κεντρικούς τοίχους στην Αρίσβη, δεν είναι η λύση να τα κουκουλώνουμε με το ασβέστωμα, αλλά να δει κανείς τι κρύβεται από πίσω. Γιατί γράφονται και τί υποδηλώνουν μαζί και με άλλα απαράδεκτα που συμβαίνουν και έχουμε μάθει να τα ανεχόμαστε. Τρεῖς ἐμπρησμοί στόν Ἄρατο σε χριστιανικά σπίτια, ανθελληνικά συνθήματα στην Ἀρίσβη και προκλήσεις στο Ἀνθοχώρι. Ὅλα σε απόσταση ανάσας στόν ίδιο ὁδικό ἄξονα ὅπου κινοῦνται ανενόχλητοι οἱ γκρίζοι λύκοι. 

Ἀλλοῦ -ὅπου τους παίρνει- δημιουργοῦν περισσότερα πράγματα και καταστάσεις, ἔχοντας ὡς ὁρμητήριο τα τζαμιά, κάτι που θα ἐπιχειρήσουν να το κάνουν κι ἐδῶ. Επαγρύπνηση και ετοιμότητα χρειάζεται σ’ αυτό το λεπτό θέμα, αφού πλέον οι γκρίζοι λύκοι επέλεξαν να δείξουν τα δόντια τους στην ελληνική Θράκη.

πηγή: «χρόνος»

Παπισμός καί Ἑλληνισμός

τοῦ θεολόγου κ. Στυλιανοῦ Κεμεζεντζίδη

Ἡ διαφοροποίηση τῆς λατινικῆς χριστιανοσύνης ἀπό τήν Ὀρθοδοξία συνδέθηκε ἐξ ἀρχῆς μέ ἔντονο ἀνθελληνικό πνεῦμα.

Ἀπό τόν 9ο αἰώνα κυκλοφοροῦνται στή Δύση διάφορα ἀνθελληνικά συγγράμματα μέ τόν κοινό τίτλο «Κατά των πλανῶν τῶν Γραικῶν».

Μετά τό ὁριστικό Σχίσμα, ὁ ἀνθελληνισμός ριζώνει στά σπλάχνα τῆς Παπικῆς «Ἐκκλησίας» και διατηρείται αμείωτος, ὅσο ὁ Ἑλληνισμός μένει ἑνωμένος μέ την Ὀρθοδοξία.

«Ἡ Ρώμη ποτέ δέν ὑπῆρξε φίλη τῶν Ἑλλήνων. Μα, κι ἄν κάποτε ὑπῆρξε, ἡ φιλία δέν κράτησε γιά πολύ», σημειώνει τόν 16ο αἰώνα ο λόγιος ἐπίσκοπος Κυθήρων Μάξιμος Μαργούνιος. Ἀλλά και σήμερα ισχύει η ίδια διαπίστωση:

«Τό Βατικανό παραμένει ἡ μεγαλύτερη ἀνθελληνική δύναμη και προπαγάνδα στόν κόσμο» (καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός).

Μιά σύντομη ματιά στήν ἱστορία τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀποδεικνύει την πικρή αὐτή ἀλήθεια:

Στις 13 Απριλίου 1204, με την ευλογία του Πάπα Ιννοκεντίου Γ΄, οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη.

Ἡ Βασιλεύουσα έζησε ανατριχιαστικές στιγμές θηριωδίας και φρίκης:

Σφαγές, βιασμούς, πυρπολήσεις, λεηλασίες, βεβηλώσεις ιερών ναών κ.ά.

Από τότε, η Πόλη δεν ξαναβρήκε την παλιά της δύναμη και μοιραία οδηγήθηκε στην άλωσή της από τούς Τούρκους.

Οἱ ίδιοι οι δυτικοί ιστορικοί ομολογούν ότι «η συμπεριφορά των χριστιανών κατακτητών το 1204 ήταν πολύ χειρότερη από εκείνη των Τούρκων το 1453.

Οἱ δυτικοί κατακτητές μισούσαν περισσότερο τούς εν πίστει αδελφούς τους από όσο οι μουσουλμάνοι δύο αιώνες αργότερα» (Ernle Bradford).

Ἀκόμα και «οι Λατίνοι μοναχοί και ηγούμενοι έλαβαν μέρος στη λεηλασία».

Ὁ Πάπας εξέφρασε την ευχαρίστησή του για το ότι «η Κωνσταντινούπολη επανήλθε στη μητέρα της, την Αγία Καθολική Εκκλησία.

Σε ιστορικά μαρτυρημένες επιστολές του χαρακτήρισε το γεγονός ως «μεγαλόπρεπο θαῦμα» και υποστήριξε ότι «οι Λατίνοι υπήρξαν το όργανο της Θείας Προνοίας, που τιμώρησε τους Έλληνες για την άρνησή τους να δεχθούν την ηγεσία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας».

Ἡ Φραγκοκρατία στην Κωνσταντινούπολη κράτησε 57 χρόνια, ενώ σε άλλες περιοχές πολύ περισσότερο (στην Κύπρο από τον 13ο - 16ο αιώνα, θυμηθείτε τους 13 οσιομάρτυρες της μονής Καντάρας), στην Κρήτη μέχρι τον 17ο αιώνα και στα Επτάνησα μέχρι τον 18ο αιώνα). Οι Ρωμηοί με τα δεινά που υπέστησαν όλα αυτά τα χρόνια (εγκατάσταση λατινικής ιεραρχίας και διώξεις ορθοδόξων κληρικών, αρπαγή εκκλησιαστικής περιουσίας, βίαιοι εκλατινισμοί κ.ά.), συνειδητοποίησαν ότι το Γένος κινδύνευε περισσότερο από τους παπικούς παρά από τους Οθωμανούς.

Αὐτή η αλήθεια περικλείεται στη γνωστή ρήση των ανθενωτικών του 15ου αιώνα, «Είναι καλύτερα να δει κανείς καταμεσίς στην Πόλη σαρίκι Τούρκου κατακτητή παρά φράγκικο πηλήκιο», καθώς επίσης και στις διδαχές του αγίου Κοσμά του Αιτωλού τον 18ο αιώνα:

«Ο ένας αντίχριστος είναι ο πάπας και ο δεύτερος είναι αυτός όπου είναι εις το κεφάλι μας ... Τον πάπαν να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία».

Ἀδιαμφισβήτητες μαρτυρίες καταδεικνύουν σήμερα ότι οι παπικοί κάτοικοι των ελλαδικών περιοχών, κατευθυνόμενοι πάντοτε από τη Ρώμη, ακολούθησαν μια απόλυτα αρνητική-ανθελληνική στάση κατά την επανάσταση του 1821.

«Προτιμούσαν τον τουρκισμό αντί του ελληνισμού», σημειώνει ο ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων.

Ἀναφέρουμε ενδεικτικά επιστολή του Λατίνου επισκόπου Τήνου, της 8ης Μαΐου 1822, όπου γράφονται και τα εξής αποκαλυπτικά:

«Μόλις άρχισε η επανάσταση αυτού του ελληνικού έθνους, επεδίωξα με κάθε επιμέλεια να τηρήσω μια τέλεια ουδετερότητα, τόσο εγώ, όσο και πάντες οι καθολικοί, και μέχρι του παρόντος κανένας καθολικός δεν έχει πιάσει όπλα εναντίον του κυριάρχου (δηλ. του Σουλτάνου).

Ἐπειδή από αυτή την αιτία απειλήθηκα μαζί με όλο τον κλήρο, και υπήρξε μεγάλος κίνδυνος να αρπαχθούν οι εκκλησίες μας, αμέσως ζήτησα τη βοήθεια και την προστασία της Γαλλίας».

Ὅταν το 1919 οἱ Βρετανοί συζητοῦσαν τήν ἀπόδοση της Κων/πόλεως στην Ἑλλάδα, το Βατικανό δήλωνε ότι προτιμούσε «να βλέπει την ημισέληνο πάνω στην Αγια-Σοφιά παρά τον ελληνικό σταυρό»!

Και κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, ο Πάπας έστελνε πρώτος συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Κεμάλ Ατατούρκ».

Το «Μακεδονικό Ζήτημα» είναι κατασκεύασμα της παπικής προπαγάνδας από το 1601.

Και όταν το 1986 κυοφορείται το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων, το Βατικανό μεθοδεύει απροκάλυπτα την ανθελληνική του πολιτική:

Ὀργανώνει έκθεση ορθοδόξων ελληνικών εικόνων, τις οποίες προβάλλει ως «μακεδονική τέχνη», τυπώνει τις παπικές εγκυκλίους και στην ψευδεπίγραφη «μακεδονική γλώσσα», ενώ στην ίδια διάλεκτο απαγγέλλει τις ευχές του από τον 'Αγιο Πέτρο και ο Πάπας.

Τέλος, είναι γνωστές οι διασυνδέσεις του Βατικανού με τη σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων, της οποίας επιδιώκει την ένταξη στην Ουνία, το πανούργο αυτό θρησκευτικοπολιτικό σχήμα που σαν δούρειος ίππος φέρει το δαιμονικό παπικό πρωτείο και αλάθητο».

Οὁ θεοφόροι ἅγιοι πατέρες και διδάσκαλοι τῆς Ὀρθοδόξου του Χριστοῦ Ἐκκλησίας μας μάς δείχνουν τον ασφαλή δρόμο της αλήθειας προς τη σωτηρία μας.

Βάδιζαν με πίστη πάνω στα ίχνη της διδασκαλίας και ζωής του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησοῦ Χριστοῦ και των Ἁγίων Αὐτοῦ μαθητῶν και Ἀποστόλων.

Καιρός να τους μιμηθούν και οι σύγχρονοι επίσκοποι, ηγούμενοι και πρεσβύτεροι και να σταματήσουν τις γλυκανάλατες συζητήσεις αγαπολογίας με συμπροσευχές και άλλες κοσμικές σκοπιμότητες, με τελική κατάληξη τους μέχρι χθες αιρετικούς να τους αναγνωρίζουν σήμερα αδελφούς.

Αὐτό συνεπάγεται με προδοσία θεμελιωδών αρχών του Ευαγγελίου και της αποστολικής και πατερικής διδασκαλίας.

Πηγή: «Ἀποτείχιση»

Ἁπλῆ ζωή καί ἀλληλεγγύη

Μιὰ πνευματική προσέγγιση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίου, ποὺ ἐπισημαίνει τὸ χριστιανικό μας χρέος τοῦτες τίς δύσκολες μέρες τῆς «κρίσεως»

Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, θά ἀναφερθῶ σέ μιά κατάσταση πού πλήττει τήν πατρίδα μας αὐτόν τόν τελευταῖο καιρό. Καί ἡ κατάσταση αὐτή εἶναι ἡ οἰκονομική κρίση. Κανείς μας δέν πρέπει νά εἶναι ἀδιάφορος σ' αὐτό τό θέμα, γιατί ὅλοι μας ἀποτελοῦμε μέλη τοῦ ίδιου συνόλου. Σέ μιά τέλεια κοινωνία ὁ ἕνας νοιάζεται καί κοπιάζει γιά ὅλους καί ὅλοι νοιάζονται καί κοπιάζουν γιά τόν ἕνα.

Ἀλλά πολύ περισσότερο δέν πρέπει νά εἶναι αδιάφορη γιά τήν οικονομική κρίση τής πατρίδας μας η Εκκλησία, εμείς οι παπάδες καί οι δεσποτάδες. Καί δέν πρέπει νά είμαστε αδιάφοροι πρώτον μέν, γιατί καί εμείς οι ιερείς καί αρχιερείς είμαστε κι εμείς πολίτες μέλη τού συνόλου καί θά υποφέρουμε κι εμείς, λοιπόν, μαζί μέ τό σύνολο. Δεύτερον δέ, δέν πρέπει νά είναι αδιάφορη η Εκκλησία γιά τήν οικονομική κρίση, γιατί η Εκκλησία είναι, πρέπει νά είναι, Μάνα τού λαού Της. Δέν μπορεί, λοιπόν, νά αδιαφορή η Εκκλησία στό δράμα τών παιδιών Της.

Ἀπό τήν ἀρχή τού κηρύγματός μου θέτω, αγαπητοί μου, τό καυτό ερώτημα: Φταίει η Εκκλησία, καί πιό συγκεκριμένα, φταίμε εμείς οι παπάδες καί οι δεσποτάδες γιά τήν οικονομική κρίση πού περνάει τώρα η Ελλάδα;

Σᾶς ἀπαντῶ μέ ευθύτητα: Ναί, φταῖμε γιά δυό λόγους. Πρώτον μέν, φταίμε, γιατί δέν κηρύξαμε δυναμικά σέ σάς τόν ασκητικό τρόπο ζωής, πού γράφει τό Ευαγγέλιο καί πού έζησε ο Χριστός, οι Απόστολοι καί όλοι οι Άγιοι. Οι Άγιοι, αγαπητοί μου, δέν ήταν καλοπερασάκηδες. Καί ο Χριστός μας στή γή πού ήρθε, δέν έζησε μιά άνετη καί πλούσια ζωή, αλλά έζησε φτωχικά. Η κούνια Του ήταν η φάτνη. Καί τό τελευταίο κρεββάτι, πάνω στό οποίο ακούμπησε τό κουρασμένο Του Σώμα καί είπε τό "Τετέλεσται", ήταν δύο καρφωμένα ξύλα, άγρια ξύλα τού βουνού, πού σχημάτιζαν τόν Σταυρό! Δέν σάς κηρύξαμε, Χριστιανοί μου, τόν απλό τρόπο ζωής, πού πρέπει νά ζούμε σάν Χριστιανοί καί έτσι η σπατάλη στά υλικά αγαθά φέρνει τήν οικονομική κρίση. Αυτό τό λέω ότι συμβαίνει γενικά καί άσχετα μέ τήν τωρινή κρίση πού διερχόμαστε. Καί δεύτερον, φταίμε εμείς οι κληρικοί, γιατί δέν σάς δώσαμε τό παράδειγμα τού φτωχού παπά καί τού φτωχού δεσπότη, άν καί οι παπάδες τής δικής μας επαρχίας, μέ τά μικρά της χωριά, ζούν γενικά φτωχικά.

Γιά τήν δημιουργηθείσα κρίση, ἀδελφοί, τώρα ἰδιαίτερα πρέπει νά εφαρμόσουμε τό Ευαγγέλιο πού μιλάει γιά αγάπη τού ενός πρός τόν άλλον καί γιά αλληλοβοήθεια. Όλοι μας σάν άνθρωποι αποτελούμε ένα σύνολο, αλλά σάν Χριστιανοί βαπτισμένοι, αποτελούμε μία οικογένεια, πού λέγεται Εκκλησία. Στήν Εκκλησία πρέπει νά νοιώθουμε ότι είμαστε αδελφοί, ότι είμαστε παιδιά τού ίδιου Πατέρα, τού Θεού μας. Επομένως, ο ένας πρέπει νά νοιάζεται καί νά φροντίζη γιά τόν άλλον. Έτσι ζούσαν οι πρώτοι Χριστιανοί καί δέν υπήρχε φτωχός ανάμεσά τους. Γιατί αυτός πού είχε έδινε σ' αυτόν πού δέν είχε. Μπορείτε, αγαπητοί μου, νά φαντασθήτε σέ μιά οικογένεια ο ένας νά τρώη κρέας καί ο άλλος νά πεινάη; Δέν είναι οικογένεια αυτή. Αλλά έτσι πρέπει νά νοιώθουμε καί γιά τήν ευρύτερη οικογένειά μας, τήν κοινωνία. Νά σκεπτόμαστε τόν άλλον καί όσο μπορούμε νά ανακουφίζουμε τήν δυσκολία του.

Ὅπως μᾶς λέγουν οἱ εἰδικοί, θά ἔρθουν καί δυσκολότερες μέρες. Αλλά δέν πρέπει νά απογοητευόμαστε καί νά τά χάνουμε. Άς ρωτήσουμε τούς σεβαστούς μας παππούδες καί γέροντες νά μάς πούν μέ πόσες δυσκολίες καί μέ πόση φτώχεια κύλησε η ζωή τους... Καί όμως! Επειδή είχαν πίστη στόν Θεό έπαιρναν κουράγιο καί δύναμη καί τά έβγαζαν πέρα. Καί περισσότερα παιδιά έκαναν καί καλά τά ανέτρεφαν καί τά σπούδαζαν καί τά παρέδωσαν καλούς ανθρώπους στήν κοινωνία. Πολλοί από εσάς εδώ, πού μέ ακούτε τώρα, είστε παιδιά τέτοιων γονέων, πτωχών, αλλά πιστών στόν Θεό καί αγωνιστών γονέων. Άς πάρουμε, λοιπόν, μαθήματα καί ωραία διδάγματα από τούς αγιασμένους αυτούς παππούδες μας.

Ἀλλά καί ἄλλα ἔθνη πέρασαν καί περνούν παρόμοιες κρίσεις. Τίς ξεπέρασαν όμως μέ τήν λιτότητα καί τήν αλληλεγγύη. Εγώ νομίζω, αδελφοί μου, ότι όση δυσκολία καί νά έχουμε δέν θά μάς αφήση ο Θεός. Η ιστορία, καί η παλαιότερη καί η νεώτερη ιστορία, μάς λέει ότι, όταν ο άνθρωπος αντιμετώπισε οικονομική δυσκολία, στρεφόταν στήν γή. Η γή στά ιερά μας κείμενα λέγεται "μητέρα" καί μάλιστα λέγεται "τρισάγαθη" μητέρα. Λέγεται "τρισάγαθη" γι' αυτά τά τρία: Από τήν γή καταγόμαστε (από χώμα είναι τό σώμα μας), από τούς καρπούς τής γής τρεφόμαστε καί σ' αυτήν πάλι επανερχόμαστε μέ τόν θάνατό μας!

Ἡ Ἁγία Γραφή, στό πρῶτο κιόλας βιβλίο της, στήν Γένεση, μάς μιλάει γιά τά δύο πρώτα επαγγέλματα: Γιά τήν γεωργία καί γιά τήν κτηνοτροφία. Ο Κάϊν ήταν γεωργός καί ο Άβελ ήταν βοσκός προβάτων. Θά τό πληρώσουμε πολύ ακριβά, αδελφοί Χριστιανοί, τό ότι εγκαταλείψαμε τά δύο αυτά πρώτα επαγγέλματα. Πίνουμε τό γάλα, αλλά τήν κατσίκα καί τό πρόβατο δέν τά βοσκάμε. Καί τρώμε τούς καρπούς τής γής, χωρίς όμως νά τήν σπέρνουμε καί νά τήν καλλιεργούμε.

Ἄς μήν ἀπογοητευόμαστε! Δέν θά μάς αφήση ο Θεός. Θά μάς δώση φώτιση καί θά βρούμε τρόπους, γιά νά ανταπεξέλθουμε στήν κρίση. Άς ακουμπήσουμε τήν ελπίδα μας σ' Αυτόν. Όμως είναι ανάγκη νά εφαρμόσουμε τά δύο αναγκαία γιά τήν περίσταση μηνύματα: ΑΠΛΗ ΖΩΗ καί ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!

(Δημοσιεύθηκε στό Περιοδικό τής Ιεράς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως «Απλή Κατήχηση», τ. 40, Απρ. 2010)

Πηγή: alopsis.gr

Λίαν πετυχημένος ὑπαινιγμός εὐφροσύνης ἀπό τόν Ναυπάκτου

«ΛΙΑΝ ΕΥΦΡΑΝΕ» Ο ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

Ἡ προχθεσινὴ θεολογικὴ ἀπάντηση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου, ποὺ ἀναδημοσίευσε ἀπὸ προχθὲς καὶ ἡ «Χριστιαν. Βιβλιογραφία», ἀποτελεῖ μιὰ συμπυκνωμένη ἔκθεση βασικῶν ἀληθειῶν τῆς χριστιανικῆς Πίστεως καὶ ὀρθοδόξου Θεολογίας, ποὺ ὅμως μέσα στὴν παραζάλη τῆς μετανεωτερικότητος ἀμφισβητοῦνται καὶ δυστυχῶς μὲ σφοδρότητα. Ὅπως σημείωσε ἀναγνώστης τῆς «Χριστ. Βιβλιογρ.»  πρόκειται γιὰ μιὰ «ἀπὸ πάσης  ἀπόψεως έξαίρετη ἐργασία ἑνὸς σπουδαίου Ἱεράρχη καὶ ἑνὸς μεγάλου θεολόγου τῶν ἡμερῶν μας», ποὺ λίαν εὔφρανε τοὺς ὑγιαίνοντας ταῖς φρεσί.

Εὐκαιρίας δὲ δοθείσης ἀπὸ τὴν σημερινὴ ἑορτὴ τῆς ἁγ. Εὐφημίας ἂς ὑπογραμμισθεῖ πώς, παρὰ τὶς λυσσώδεις προσπάθειες πολλῶν νὰ παρασιωπηθεῖ αὐτὸ ἐπιμελῶς, πάντοτε τὴν ὀρθοδοξία θὰ δοκιμάζει ἡ κακοδοξία. Αὐτὰ τὰ δύο μεγέθη πάντα ὑπάρχουν, παρὰ τὶς μεθοδεύσεις μερικῶν θεολογικῶν κύκλων νὰ συσκοτισθοῦν τὰ πράγματα, νὰ δημιουργηθοῦν ψευδοκόσμοι  καὶ νὰ προβληθοῦν νέες ψεύτικες νεομεσσιανικὲς ἐλπίδες, ἰδέες καὶ θεότητες ! Ἡ κακοδοξία δὲν θεραπεύεται μὲ τὴν ἀδάπανη ἀγαπολογία ἀλλὰ μὲ τὴν Ἀλήθεια.

Πηγή http://christianvivliografia.wordpress.com/ 

Ἐπέτειος κοιμήσεως Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Τοῦ Αρχιμανδρίτου Γεωργίου

Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους

======================

Ὁ Γέρων Παΐσιος δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τούς δικούς μας ἐπαίνους ἤ τήν δική μας παρουσίαση. Μέ τήν Χριστομίμητο αγάπη του ἀνέπαυσε τον Θεόν καί τους ανθρώπους και γι' αυτό πολύς είναι ό έπαινος του στην Εκκλησία του Θεού.

Είχε το σπάνιο χάρισμα να αναπαύει ανθρώπους κάθε κατηγορίας, κάθε μορφώσεως και κάθε πνευματικής καταστάσεως. Ενθυμούμαι την περίπτωση ενός ψυχίατρου - ψυχαναλυτού πού πέρασε από την Μονή μας μετά την συνάντηση του με τον Γέροντα. Όχι μόνο είχε αναπαυθεί, αλλά και μου είπε ότι όσα του είπε ό Γέροντας, ήταν ή τελευταία λέξη της ψυχιατρικής. Είναι γνωστό ότι ό π. Παΐσιος δεν διάβαζε αλλά βιβλία εκτός από το Ευαγγέλιο και τον Άββά Ισαάκ τον Σύρο.

Γιά νά ἀναπαύση μία ψυχή δεν ἐφείδετο χρόνου και κόπου. Κάποτε εἶχα την ἀπορία πῶς μπόρεσε να θεραπεύσει ένα νέο με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Από σεβασμό δεν τον ερωτούσα. Μετά από χρόνια απήντησε στην απορία μου ως εξής: «Όταν κάποιος έχει ένα πρόβλημα, πρέπει να τον ακούς με προσοχή καί όση ώρα σου ομιλεί να μη δείξεις ότι κουράστηκες, γιατί τα έχασε όλα. Να, εγώ τον τάδε νέο μία ημέρα τον άκουγα ακίνητος επί εννέα ώρες. Γι' αυτό έπαθαν τα έντερα μου». Δεν ήταν ή μόνη περίπτωση πού ή θυσιαστική αγάπη του π. Παϊσίου θαυματούργησε.

Άλλη φορά, όταν τον ερώτησα για κάποιο δύσκολο πρόβλημα πού ως Πνευματικός συναντούσα στην εξομολόγηση, μου είπε: «Άκουσε πάτερ, όταν κάποιος γίνει Πνευματικός, πρέπει να αποφασίσει να πάει στην κόλαση γι' αυτούς πού εξομολογεί Αλλιώς να μη γίνεται Πνευματικός. Άλλ' εγώ σου λέγω ότι εκεί πού θα πάει στην κόλαση, θα την κάνη Παράδεισο γιατί θα έχη την αγάπη».

Φοβερός Λόγος, πού μόνο ένας θεοφόρος άνθρωπος θα μπορούσε να ειπεί. Είναι γνωστό ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια ή Παναγία μας φρόντισε για την επάνδρωση του Αγίου Όρους. Ό π. Παΐσιος ανήκει στους Γέροντες εκείνους πού βοήθησαν πολλούς νέους να πάρουν την απόφαση να γίνουν μοναχοί. Και ακόμη βοήθησε πολλούς νέους μοναχούς να ριζώσουν στο Άγιον Όρος και να καρποφορήσουν. Τον νοιώθαμε συμπαραστάτη στον αγώνα μας για την διαποίμανση των νέων μοναχών μας, αλείπτη πολλών πού αγωνίζονταν κατά του διαβόλου, των παθών καί του κόσμου.

Συχνά ό Γέροντας συμβούλευε να έχουμε πνευματική αρχοντιά και φιλότιμο. Αυτές οι αρετές διέκριναν και τον ίδιο, όπως γνωρίζουν όσοι τον είχαν συναναστροφή. Κάποτε πού τον επεσκέφθην στο παλαιό του κελί του Τιμίου Σταυρού, όταν μετά την συνομιλία μας τον χαιρέτησα, με συνόδευε για αρκετό διάστημα. Μόλις του είπα ότι πρέπει να μη κοπιάζει και να επιστρέψει στο κελί του, με χαιρέτησε και αναχώρησε. Αν δεν του έλεγα να επιστρέψει, θα με συνόδευε ως το Αντιπροσωπεία μας στις Καρυές.

Θα πρέπει ακόμη να ειπώ ότι το προορατικό χάρισμα φανέρωνε σπάνια και ποτέ για επίδειξη αλλά για ωφέλεια των ψυχών. Σε νέο αδελφό πού τον επισκέφθει καί είχε λογισμό κατά του Ηγουμένου, ότι δεν του έκανε κοντό (κολόβιο), πριν ό αδελφός του ειπεί τον λογισμό του, ό Γέροντας του είπε: «Ευλογημένε, τι λογισμό έχεις ότι ό Γέροντας δεν σου κάνει κοντό;»

Παρηγορούσε τους νέους μοναχούς, όταν στεναχωριόντουσαν για κάποιες αδυναμίες τους, όπως την ζήλια, τις όποιες χαρακτήριζε ως παιδικά ελαττώματα. Φυσικά τους συμβούλευε ότι έπρεπε να ωριμάσουν καί να τα ξεπεράσουν.

Τον π. Παΐσιο χαρακτήριζε και ή πασών των αρετών ανωτέρα, ή διάκρισης. Βοηθούσε την κάθε ψυχή να ανακάλυψη την κλίση της καί την από Θεού κλίση της, για να εύρει την όντως ανάπαυση.

Ή αγάπη του αγκάλιαζε όλο τον κόσμο. Πολλούς ανθρώπους, καί μάλιστα νέους, βοήθησε να ζήσουν την χριστιανική ζωή στον κόσμο καί στην οικογενειακή ζωή.

Όταν συνομιλούσες με τον Γέροντα, είχες την αίσθηση ότι είσαι στην αγκαλιά του Θεού.

Θα πρέπει ακόμη να τονισθεί ότι ό π. Παΐσιος ήταν πολύ ευαίσθητος στα δογματικά ζητήματα. Κάποτε μου έγραψε: «Τα δόγματα δεν μπαίνουν στην ΕΟΚ». Ακολούθησε και στο σημείο αυτό την οδό όλων των Αγίων Πατέρων πού πίστευαν και ομολογούσαν ότι όχι μόνο ή αρετή αλλά και η ορθοδοξία της πίστεως χρειάζεται για να σωθεί ο άνθρωπος.

Την αγία του ζωή επεσφράγισε με τον άγιο θάνατο του. Εδέχθη την οδυνηρή ασθένεια του ως δώρων Θεού και εχαίρετο με την σκέψη ότι και οι εν τω κοσμώ Χριστιανοί, πού κατατρύχονται από την ίδια ασθένεια, θα παρηγορούνται μαθαίνοντας ότι καί οι μοναχοί πάσχουν από αυτήν. Είχε ξεπεράσει την φιλαυτία. Δεν εστενοχωρείτο για την ιδική του ασθένεια, αλλά και επί κλίνης οδυνηρός ευρισκόμενος εσκέπτετο τους πάσχοντας συνανθρώπους του. Ακόμη και τις τελευταίες ήμερες της ζωής του ενδιεφέρετο για τα προβλήματα των ανθρώπων. Σε ευσεβές ανδρόγυνο πού τον επεσκέφθη λίγες ήμερες προ της κοιμήσεως του και πού είχε θυγατέρες ανύπανδρες, είπε: «Σάς δίδω εντολή να ενδιαφερθείτε για την αποκατάσταση των θυγατέρων σας». Με την ευχή του ή εντολή και επιθυμία του εξεπληρώθη.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη σεβαστέ Γέροντα. Σέ εὐχαριστοῦμε γιά ὅσα μᾶς προσέφερες, μᾶς παρηγόρησες, στήριξες, νουθέτησες μέ τούς λόγους σου καί μέ τήν βιωτή σου. Εὔχου να ἀκολουθοῦμε καί ἐμεῖς τά ἴχνη σου, καθώς και σύ ἀκολούθησες πιστά τά ἴχνη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Πηγή: Ἀναστάσιος