῞Αγιοι οἱ ἔμψυχες εἰκόνες - Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης

Όσο πιο λασπωμένος είναι ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο νοσταλγεί την καθαρότητα, κι’ όσο πιο ταραγμένος είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, τόσο, τόσο περισσότερο διψάμε την ειρήνη και την ισορροπία των αγίων. Ας είναι οι άγιοι ο διαρκής στόχος του κόσμου, ας τους πολέμα αυτός, ας τους φέρεται ψυχρά. Στο βάθος τους έχει ανάγκη, γιατί αυτοί τον κρατούν, αυτοί τον ομορφαίνουν. Αυτές λοιπόν οι έμψυχες εικόνες, έχουν κάτι μεγάλο και ουσιαστικό να ειπούν στις απονεκρωμένες ψυχές των ημερών μας, σ’ όλους όσοι χωρίς νεύρο, χωρίς φωνή, χωρίς πρόσωπο, βουλιάζουν μέσα στη μάζα του τεχνοκρατούμενου κόσμου μας.   

Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης

 

Πηγή:http://anastasiosk.blogspot.com

ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΨΥΧΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ: μοναχός Ἰωσὴφ /Τοῦ Μοναχοῦ Μωϋσέως Ἁγιορείτoυ

Ἕναν τέτοιο γέροντα ἀμέριμνο, ἁπλό, ταπεινό, μὲ μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, γνωρίσαμε. Ἦταν ἀπὸ τὸ Ριζοκάρπασο τῆς σήμερα τουρκοκρατούμενης Κύπρου κι ἦλθε στὸ Ἅγιον Ὅρος, ὅταν κι αὐτὸ ἦταν Τουρκοκρατούμενο. Ἐκοιμήθη πρὶν δώδεκα ἔτη σὲ ἡλικία ἑκατὸν ἔξι ἐτῶν. Εἶχε στὸ Ἅγιον ‘Ὅρος ὀγδόντα ἕξι ἔτη. Ἐξῆλθε αὐτοῦ μία δύο φορές, γιὰ νὰ πάει προσκυνητὴς στὰ Ἱεροσόλυμα. Ὀγδόντα ἔξι ἔτη εἶχε νὰ φάει κρέας. Ὀγδότα ἔξι ἔτη εἶχε νὰ δεῖ γυναίκα. Εἴκοσι πέντε ἔτη εἶχε νὰ πλύνει τὸ πιάτο του. Ὑγιέσταστος, ἐγκρατέστατος, ἐξυπνότατος, ἀγαθότατος. Ἑκατὸν τριῶν ἐτῶν ἀνέβηκε στὴ σκέπη τοῦ κελλιοῦ του νὰ διορθώσει τὰ κεραμίδια. «Ὅ,τι ζητάω ἀπὸ τὴν Παναγία, μοῦ τὸ στέλνει» ἔλεγε. «Ἔχω τὴν εἰκόνα της, τῆς Οἰκονόμισσας, καὶ μὲ οἰκονομεῖ ἡ Ὑπερευλογημένη…Νά, τώρα ἤθελα νερὸ καὶ ἦλθες νὰ μοῦ φέρεις».

Μία φορὰ ἦλθαν δύο φίλοι ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, νεαροὶ οἰκογενειάρχες, καὶ μὲ ρωτοῦσαν ἂν ὑπάρχουν γέροντες τοῦ Γεροντικοῦ καὶ τῆς Φιλοκαλίας. Ὑπάρχουν, τοὺς εἶπα, καὶ τοὺς πῆγα στὸν γέροντα αὐτόν, τὸν μοναχὸ Ἰωσὴφ τὸν Κύπριο. Ἦταν τότε ἑκατὸν πέντε ἐτῶν. Ἦταν ξαπλωμένος κι ἔκανε κομποσχοίνι. «Οἱ κύριοι», τοῦ λέγω, «εἶναι ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ ἤθελαν νὰ πάρουν τὴν εὐχή σου». Τὸν εἶδαν πὼς δὲν εἶχε ὄρεξη γιὰ κουβέντα. Ἀφοῦ εἶπαν δύο-τρία λόγια, τοὺς ἔκαμε νόημα νὰ φύγουμε. Φεύγοντας λένε στὸν γέροντα: «Γέροντα, εἴμαστε μὲ πολλὰ προβλήματα, σᾶς παρακαλοῦμε νὰ προσεύχεσθε». «Θὰ προσεύχομαι» τοὺς ἀπαντᾶ, «ἀλλὰ γιὰ νὰ προσεύχομαι θέλω καὶ λεφτά»! Ντράπηκα πολύ, τὰ ἔχασα, δὲν ἤξερα τί νὰ πῶ. Προσπαθοῦσα νὰ δικαιολογήσω τὴν κατάσταση. Ἀποροῦσα γιατί νὰ τὸ κάνει αὐτό. Τοὺς πῆγα σ’ ἕναν ἅγιο ἄνθρωπο κι αὐτὸς νὰ ζητάει χρήματα, γιὰ νὰ προσευχηθεῖ; Αὐτὸς ποὺ δὲν γνώριζε καλὰ-καλὰ τὴν ἀξία τῶν χρημάτων καὶ δὲν τοὺς ἔδινε μεγάλη σημασία. Οἱ ἄνθρωποι ἔφυγαν καὶ λυπήθηκα.
Τὴν ἄλλη ἡμέρα, ποὺ πῆγα νὰ τὸν δῶ, μοῦ λέει: «Πάτερ Μωυσῆ τὴν ἀρετὴ δὲν τὴν μαζέψαμε μαζί. Μὴ μοῦ φέρνεις κόσμο νὰ μὲ τιμᾶνε. Ζήτησα ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μὲ τιμήσει στὴν ἄλλη ζωή, ὄχι σ΄αὐτὴ τὴν ψεύτικη». Ἐξεπλάγην. Ντροπιάσθηκε στοὺς ξένους ζητώντας χρήματα, ποὺ ποτὲ δὲν εἶχε καὶ ποτὲ δὲν τ’ ἀγάπησε, μὲ ντρόπιασε κι ἐμένα. Ποῦ νὰ τολμήσω νὰ ξαναπάω κόσμο. Χάλασε τὴν εἰκόνα του, ὡς σπουδαίου ἀσκητοῦ. Κατέστρεψε τὴν πρόσοψή του. Ποιὸς ἀπὸ μᾶς τὸ κάνει αὐτό; Ἦταν ταπεινός. Ὑπεράνω καὶ τοῦ σκανδαλισμοῦ. Τὸν ἔνοιαζε τί θὰ πεῖ γι᾽αὐτὸν ὁ Θεὸς κι ὄχι οἱ ἄνθρωποι. Ὅταν τὸ εἶπα στοὺς φίλους, ἔμειναν ἄφωνοι…

ΠΗΓΗ: Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, «Ἡ ἀγάπη πάντα ἐλπίζει» ἐν «Ἡ εὔλαλη σιωπή», ἐκδ. «Ἐν πλῷ».
Ἀποδελτίωση: Ἱστολόγιο Νόστος, http://panayiotistelevantos.blogspot.com

http://christianvivliografia.wordpress.com

«῾ Η ᾿Ορθοδοξία καί ἡ θρησκεία τοῦ μέλλοντος» / ῾Ιερομονάχου Σεραφείμ Ρόουζ

Στις 10 Μαΐου του 1976, ο π. Σεραφείμ Ρόουζ οδηγούσε προς τον τόπο διαμονής του, στο μοναστήρι του αγίου Γερμανού στα βουνά της Βόρειας Alaska. Ερχόταν από το Oregon, όπου είχε πάρει ένα φορτίο από το πρωτοεκδιδόμενο βιβλίου του «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος» - ένα βιβλίο που μια μέρα θα γινόταν πνευματικός δυναμίτης, ιδιαίτερα στη Ρωσία. Το βιβλίο ήταν μια εξέταση των σύγχρονων θρησκευτικών φαινομένων, συμπτωμάτων της «νέας θρησκευτικής συνείδησης» η οποία προετοίμαζε το δρόμο για μια παγκόσμια θρησκεία και σηματοδοτούσε την αρχή μιας «δαιμονικής πεντηκοστής» στους εσχάτους καιρούς. Ποτέ πριν δεν είχε γραφτεί μια τόσο διεισδυτική ανάλυση των πνευματικών ρευμάτων του 20ου αιώνα, επειδή μέχρι τώρα κανείς δεν τα είχε μελετήσει τόσο επισταμένα, με βάση την άχρονη σοφία των Αγίων Πατέρων.

Στην αρχή και στο μέσον της δεκαετίας του 1970, όταν ο π. Σεραφείμ έγραφε το βιβλίο του, πολλά από τα φαινόμενα που περιέγραφε θεωρούνταν μέρος ενός παρεκτρεπόμενου «περιθωρίου». Αλλά εκείνος είδε αυτό που ερχόταν: είδε ότι το «περιθώριο» θα γινόταν όλο και περισσότερο το κυρίαρχο ρεύμα, είδε την τρομακτική ενότητα σκοπού πίσω από ένα μεγάλο φάσμα εξωτερικά ξεχωριστών φαινομένων, και είδε το αποτέλεσμα όπου αυτά στόχευαν να διαγράφεται απειλητικό στον ορίζοντα. Καθώς ταξίδευε νότια με το βιβλίο, το οποίο επρόκειτο να ρίξει τη μάσκα των πιο απατηλών μορφών δαιμονικής πλάνης του καιρού μας, ταίριαζε να σταματήσει σ’ ένα πυρήνα του νεοπαγανισμού στην Αμερική: Το όρος Shasta.

Θεωρούμενο από κάποιους ως ιερό βουνό των αρχικών Ινδιάνων κατοίκων, το όρος Σάστα ήταν από
καιρό κέντρο αποκρυφιστικών δραστηριοτήτων και εγκαταστάσεων, που τώρα αυξάνονταν εκεί. Ο π. Σεραφείμ οδήγησε μέρος του ανηφορικού δρόμου με το φορτίο του από βιβλία. Στάθηκε στη σκιά του τεράστιου βουνού, σ’ ένα σημείο όπου γίνονταν συχνά νεοπαγανιστικές γιορτές, και έψαλε πασχαλινούς ύμνους,

έψαλε για την Ανάσταση του Χριστού και τη νίκη Του πάνω στο σατανά και το νόμο του θανάτου. Στο μυαλό του ήρθε μια σκέψη που του είχε ξανάρθει παλιότερα: «Θα ‘πρεπε να έρθει ένας Ορθόδοξος ιερέας και να ευλογήσει το βουνό με αγιασμό»! Αργότερα, μετά τη χειροτονία του σε ιερέα, θα επέστρεφε να ευλογήσει το βουνό. Αλλά το βιβλίο του θα έκανε περισσότερα: θα μετακινούσε βουνά.

κατεβάστε από εδώ:
p-Serafim-Rose-H-Orthodoxia-Kai-H-Thrhskeia-Tou-Mellontos.pdf

aggelioforos.blogspot.com

http://anavaseis.blogspot.com

ΝΕΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΚΟΥΤΟΡΝΙΘΙ

Τὸ «νέο σχολεῖο»

Τῆς ΑΝΝΑΣ ΑΝΔΡΙΤΣΑΚΗ

Ἠλεκτρονικὰ βιβλία (e-books) ἀπὸ τὸ δημοτικὸ ἕως καὶ τὸ λύκειο, φροντιστήριο γιὰ τὰ βασικὰ μαθήματα τῶν πανελλαδικῶν μέσῳ τοῦ ὑπολογιστῆ στὸ σπίτι, πλήρης ψηφιοποίηση τῆς σχολικῆς τάξης (διαδραστικοὶ πίνακες σὲ ὅλο τὸ γυμνάσιο ἀλλὰ καὶ στὴ Ϛ’ δημοτικοῦ, περισσότεροι ὑπολογιστὲς κ.ἄ.) ἀλλὰ καὶ ψηφιοποίηση ὅλου τοῦ σχολείου, ποὺ θὰ ἀποκτήσει γρήγορη σύνδεση μὲ τὸ Ἰντερνὲτ καὶ ὁπωσδήποτε τὴ δική του ἱστοσελίδα, ὅπου ὅλοι, μαθητές, ἐκπαιδευτικοί, γονεῖς θὰ ἔχουν πρόσβαση.
Αὐτὰ εἶναι ὁρισμένα ἀπὸ τὰ βασικὰ χαρακτηριστικά τοῦ «ψηφιακοῦ σχολείου», τὸ ὁποῖο ταυτίζεται ἀπολύτως μὲ τὸ «νέο σχολεῖο», ποὺ προωθεῖ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς σχολικῆς χρονιᾶς.
Στόχος μέσα στὴν ἑπόμενη πενταετία (μέχρι τὸ 2015) τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο νὰ ἔχει ἐνσωματώσει πλήρως τὶς νέες τεχνολογίες καὶ νὰ περάσει στὴν ψηφιακὴ ἐποχὴ τῆς πρωτοβάθμιας καὶ δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης.

ΠΗΓΗ: ἐφημ. «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», 09.10.10 (enet.gr)

ΣΧΟΛΙΟΝ «Χ.Β.» : Ἄλλη μιὰ μεσσιανικὴ ἐπαγγελία ἐκτοξεύθηκε ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες αὐτοῦ τοῦ δύσμοιρου τόπου. Ἄλλη μιὰ ὑψηλὴ καὶ εὐλογοφανὴς «στόχευση» θὰ ὑλοποιηθεῖ: Τὸ Νέο Σχολεῖο. Καὶ εἶναι ἀπολύτως φυσικό μέσα σὲ αὐτὸ τὸ ὁραματικὸ σχολεῖο νὰ ἐπωασθεῖ καὶ ὁ Νέος Ἄνθρωπος– Ψηφιακὸ Κουτορνίθι. Τὸ κλωνοποιημένο ἀνθρωπομοντέλο ποὺ θὰ μιλάει μόνο ἀγγλικά, θὰ γνωρίζει ἐπιδερμικὰ λίγα ἀσύνδετα πράγματα γιὰ τὸν Περικλῆ καὶ τὸν Βενιζέλο, θὰ θεωρεῖ αὐτονόητο νὰ ταξιδεύει μὲ διαβατήριο στὴν Ξάνθη, θὰ ἐνοχλεῖται ποὺ δὲν ἔχουν εὐοδωθεῖ οἱ τίμιες προσπάθειες γιὰ ἀπόδοση τῆς Θεσσαλονίκης στὴν μητρικὴ ἀγκαλιά τῆς «Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας», θὰ καταναλώνει ἀμέτρητες καὶ παντοειδεῖς πληροφορίες χωρὶς κριτικὴ ἱκανότητα συνθέσεως, θὰ ἔχει ἀφομοιώσει βιωματικῶς τὴν ἡττοπαθῆ ἐκχώρηση τῶν ἀνθρωπολογικῶν του προνομίων, θὰ ἔχει ἐθισθεῖ μὲ τὀ ὁλοήμερο σχολεῖο στὴν νυχθήμερη δουλεία καὶ θὰ φοράει στὸ χέρι τὸ φορολογικό του «βραχιολάκι» σὰν καλὸ παιδάκι, γλείφοντας τὸ γλυφιντζούρι τοῦ Νέου Ἠλεκτρονικοῦ του Παραδείσου. 

  

Πηγή:http://christianvivliografia.wordpress.com  

Η «σιωπή» του Αρχιεπισκόπου

Σχόλιο ᾿Οδυσσέως: Πράγματι, κάθε ἄνθρωπος ἔχει τόν χαρακτήρα του καί κρίνεται κάθε στιγμή. Δέν μπορῶ νά πιστέψω -ὅπως ἰσχυρίζονται μερικοί- ὅτι ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. ῾Ιερώνυμος παίρνει σέ πολλά ζητήματα "προδοτική στάση". Κατ᾿ ἀρχάς,  ἔφερε μέ τήν ἐκλογή του τήν  εἰρήνη στά ἐκκλησιαστικά πράγματα. Προσπαθεῖ νά διοικεῖ μέ διάκριση, σύνεση καί πατρικό ἐνδιαφέρον. Θυμίζει περισσότερο ἕναν πατέρα μέ στοργικό βλέμμα, παρά ἕναν ἐκκλησιαστικό ἡγέτη μέ ἐξουσιαστική διάθεση. Θά μποροῦσε -μιά καί πολύ τόν εἴχανε ἄδικα κατασυκοφαντήσει γιά οἰκονομικά ζητήματα -ὅταν ἀνῆλθε στόν ἐκκλησιαστικό θῶκο νά ἐπιδείξει ρεβανσιστική διάθεση. Κάθε ἄλλο ὅμως. Διατήρησε σέ θέσεις κλειδιά τούς λεγομένους "χριστοδουλικούς", καί σέ ἄλλες -ὅπως ἦταν φυσικό- ἔκανε τίς προσωπικές του ἐπιλογές. Διακρίνεται γιά τήν εὐγένειά του καί τό ἦθος του. Τό νά κάνει λάθη, πού ἀσφαλῶς καί κάνει - καί μερικά χτυπητά- δέν εἶναι λόγος γιά νά ἀκυρώνουμε ὅλο του τό ἔργο. Προσωπικά μέ ἀναπαύει πού δέν ἐπιζητεῖ ὄχι τό φαίνεσθαι, ἀλλά τό "πολύ φαίνεσθαι". Προτιμῶ ἀπό ἕναν πληθωρικό λόγο, πού ἐνέχει τόν κίνδυνο τοῦ γλωσσικοῦ σφάλματος, τήν μετρημένη σιωπή μέ διάκριση. Βλέπετε πόσο πατρικά καί μέ πόση ἀνοχή φέρεται στόν ῞Αγιο Πρεβέζης γιά τίς λειτουργικές του καινοτομίες; Διαφωνεῖ μαζί του καί τό ἔχει πεῖ καί δημόσια, ἀλλά θέλει τό ζήτημα νά λυθεῖ ἐν συνόδῳ καί μακάρι νά γίνει σύντομα, γιατί τό κακό στήν Πρέβεζα ἔχει παραγίνει. ῎Εχω πεῖ καί σέ ἄλλο μου σχόλιο:Θά προτιμοῦσα  -προσωπική μου ἐκτίμηση αὐτή- ὁ Μακαριώτατος νά ὁμιλεῖ λίγο περισότερο, ἰδίως γιά θέματα πού "καῖνε", γιατί ὁ λαός μας ἔχει ἀνάγκη ἀπό τόν λόγο τῶν ποιμένων του καί ἀπό πνευματική καθοδήγηση. Θά κλείσω μέ κάτι πού εἶχε πεῖ πεῖ κάποτε ὁ μακαριστός ᾿Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ σέ κάποια του συνέντευξη: "Εἶμαι στό πηδάλιο τῆς ᾿Εκκλησίας καί ὁ καλός κυβερνήτης πρέπει νά στρίβει τό τιμόνι τῆς ᾿Εκκλησίας πότε δεξιά καί πότε ἀριστερά, γιά νά μήν τό ρίξει σέ κανένα ὕφαλο καί συντρίψει τό σκάφος τῆς ᾿Εκκλησίας". Τόν μακαριστό Σεραφείμ -ὅσο ζοῦσε- τοῦ ἔσερναν τά ἐξ ἁμάξης. Προδότη τόν ἀνεβάζανε, προδότη τόν κατεβάζανε. ῞Ομως, ὁ Γέροντας Πορφύριος τόν ἐνθάρρυνε γιά ὁρισμένους ἐκκλησιαστικούς χειρισμούς καί τοῦ ἔλεγε χαρακτηριστικά:"κράτα γερά Σεραφείμ". ῾Ο ἴδιος ὁ μακαριστός Σεραφείμ τά τελευταῖα χρόνια συμβουλευόταν τόν Γέροντα Πορφύριο γιά πολλά σοβαρά καί κρίσιμα ἐκκλησιαστικά ζητήματα, σύμφωνα μέ τήν  ἀξιόπιστη ὁμολογία τῆς κ. Σωτηρίας Νούση στήν ᾿Εφημερίδα ᾿Ορθόδοξος Τύπος.  Κι ὅταν τό 1987 εἴχαμε τήν κρίση στίς σχέσεις ᾿Εκκλησίας-Πολιτείας μέ ἀφορμή τόν "περίφημο νόμο Τρίτση", ὁ "χωριάτης" κατά πολλούς Σεραφείμ κατάφερε νά βγάλει ἀλώβητη τήν ᾿Εκκλησία  ἀπό τό μένος ἑνός φοβεροῦ σοσιαλιστικοῦ Πασόκ τοῦ ᾿Ανδρέα Παπανδρέου. Γι᾿ αὐτό,  ἄς μήν εἴμαστε βιαστικοί καί κυρίως,  ἄς μήν κρίνουμε κατ᾿ ὄψιν. ῾Ο χρόνος ἄγει εἰς φῶς τήν ἀλήθεια.

᾿

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου

Προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι ο Κληρικός, και μάλιστα ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος, τους χρόνους που ζούμε πρέπει να είναι θεολογικά κατηρτισμένος, να διαθέτη υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα, να έχη σύνεση και διάκριση, να γνωρίζη πότε και πώς θα ομιλή, πότε και πώς θα σιωπά.

Στην πρόσφατη Ιεραρχία, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, ακούσθηκε η άποψη ότι ο Αρχιεπίσκοπος, και κατ' επέκταση η Ιεραρχία, δεν ομιλεί στην κρίσιμη αυτή περίοδο και περισσότερο σιωπά ή εφησυχάζει, και ότι θα πρέπει να κάνη κοινωνικές επαναστάσεις, να ηγηθή αγώνων, να κρίνη πολιτικούς κ.λπ.

Δεν συμμερίζομαι αυτήν την άποψη, γιατί η Εκκλησία, με την συνδρομή πολλών Κληρικών και λαϊκών, εξασκεί ένα μεγάλο φιλανθρωπικό έργο και κυρίως νοηματοδοτεί τον βίο πολλών ανθρώπων, έχει ένα σημαντικό πνευματικό ρόλο στην κοινωνία, δεν πρέπει να πολιτικολογή, γιατί έχει μια άλλη πνευματική και ενοποιητική αποστολή. Έχει όμως σημασία να ερευνηθή από ποιους διατυπώνομαι τέτοιες αιτιάσεις και ποιες είναι οι ιδεολογικές και «εκκλησιολογικές» προϋποθέσεις που συγκροτούν την προσωπικότητα τους και την εν γένει συμπεριφορά τους. Μερικές από τις σκέψεις μου θα εκθέσω στην ανέχεια.

1. Είναι σοφός ο αγιογραφικός λόγος ότι υπάρχει «τοις πάσι χρόνος και καιρός τω παντί πράγματι υπό τον ουρονόν», και «καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν» (Εκκλ. γ', 1, 7). Η μεγαλύτερη αρετή είναι η διάκριση με την οποία επιλέγει κανείς τον τρόπο της δράσεως του, ώστε να γίνη ωφέλιμος και αποδοτικός, και όχι «γραφικός». Η Εκκλησία στην ιστορία της γνώρισε και τις δύο καταστάσεις: και περιόδους λόγου, αλλά και περιόδους σιωπής. Πάντως, και όταν ομιλούσε, ο λόγος της ήταν θεολογικός, προφητικός, παρηγορητικός, και όταν σιωπούσε, η οιωπή της ήταν ισχυρότερη του λόγου. Η Εκκλησία εργάζεται μέσα στην κοινωνία και καταφατικά και αποφατικά.

Η μεγαλύτερη, πάντως, δόξα της Εκκλησίας είναι η περίοδος του διωγμού και των κατακομβών, γιατί τότε βιώνει εντονώτερα το μυστήριο του Σταυρού του Χριστού και οπωσδήποτέ τότε αποβάλλει την εκκοσμικευμένη ζωή, τα αλλότρια έργα της και αναδεικνύει τους μάρτυρες. Χαιρόμαστε την εξωτερική ειρήνη και ελευθερία, αλλά αυτά έχουν και το τίμημα τους, ενώ οι κατακόμβες είχαν δόξα και μεγαλείο, προσέγγιζαν περισσότερο στο περιεχόμενο της χριστιανικής ζωής. Η Εκκλησία ακόμη γνώρισε την δόξα της στην έρημο, μακρυά από εξουσιαστικές τάσεις, έξω από κοσμική εξουσία και κοινωνική δόξα, μέσα στην έγκαρπη σιωπή.

Πάντως, δεν μπορεί κανείς να αγνοή ούτε τον λόγο, όταν είναι καρποφόρος ούτε την σιωπή, όταν είναι αποδοτική. Κάθε επιστήμη έχει και το ερευνητικά έργο, που γίνεται στην σιωπή των εργαστηρίων, και τον λόγο-πράξη. που συνδέεται με την ουσιαστική προσφορά.

2. Στην Εκκλησία της Ελλάδος τις τελεσταίες δεκαετίες γνωρίσαμε στα πρόσωπα των Αρχιεπισκόπων και τον λόγο και την σιωπή, και την εξωτερική δραστηριότητα και την εσωτερική παραγωγικότητα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ είχε ένα χαρακτήρα που βοήθησε την Εκκλησία σε κρίσιμες στιγμές του εκκλησιαστικού και πολιτικού βίου. Η μεγαλύτερη προσφορά του, με την πηγαία και «βουνίσια» συμπεριφορά του, ήταν το να διαφύλαξη την Εκκλησία αλώβητη σε περίοδο μετάβασης από την δικτατορία στην δημοκρατία και από την μεταβίβαση της εξουσίας από ένα κομματικό σχηματισμό σε άλλον. Αντίθετα, στο παρελθόν σε τέτοιες μεταβάσεις είχαμε και αλλαγές εκκλησιαστικής ηγεσίας, με την είσοδο της Πολιτείας στα ενδότερα εκκλησιαστικά πράγματα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, με τα οράματα που είχε, τον δυναμικό του χαρακτήρα, τον χαρισματικό και εκρηκτικό λόγο του, δημιουργησε μια άλλη κινητικότητα στα εκκλησιαστικά και κοινωνικά πράγματα του τόπου αυτού. Από την αρχή της αρχιεπισκοπείας του ακουγόταν ουχνά η φράση «η Εκκλησία άλλαξε σελίδα», «ο Αρχιεπίσκοπος του εικοστού πρώτου αιώνα», «η Εκκλησία βγήκε από το περιθώριο». Φυσικά, αυτή η κινητικότητα δημιούργησε κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές αντιδράσεις, τις οποίες γνωρίσαμε όλοι μας.

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνη αντικειμενικά τα γεγονότα αυτά, αλλά έχουμε και εμείς μια γεύση. Όλοι μπορούν να ωφελούν, αλλά πρέπει να δούμε την ποιότητα του έργου και την ουσιαστική προσφορά που αντέχει στον χρόνο, πέρα από τα συνθήματα και την επικοινωνιακή τακτική.

Προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι ο κληρικός, και μάλιστα ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος, τους χρόνους που ζούμε πρέπει να είναι θεολογικά κατηρτισμένος, να διαθέτη υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα, να έχη σύνεση και διάκριση, να γνωρίζη πότε και πώς θα ομιλή, πότε και πώς θα σιωπά, πώς θα διαλέγεται και πώς θα συμπεριφέρεται ως ενοποιός δύναμη της Εκκλεσίας, ως υγίες στοιχείο της κοινωνίας, ως αναφορά όλων, που θα εισέρχεται στο κοινωνικό πεδίο για να ενώνη και όχι να συντηρή και να επαυξάνη την υφιστάμενη διαίρεση.

3. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σε μερικά σημεία, από πλευράς χαρακτήρας και εκκλησιαστικής παιδείας, διαφέρει από τους προκατόχους του (Σεραφείμ - Χριστόδουλο), σε άλλα συμφωνεί με αυτούς και, βεβαίως, σε άλλα σημεία προσθέτει τα δικά του στοιχεία. Η Εκκλησία διαθέτει ποικιλία χαρισματούχων Κληρικών. Δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι το ίδιο. Πάντοτε το μεγαλύτερο πρόβλημα στους τομείς της ζωής μας είναι η εξιδανίκευση ενός τύπου ανθρώπου, πράγμα που καταλήγει σε υποκειμενισμούς και απογοητεύσεις.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν ζη σε μια γυάλα, δεν είναι απομονωμένος από την κοινωνία, δεν είναι αθέατος. Είναι ένας ποιμενάρχης στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, ενδιαφέρεται για την επίλυση των προβλημάτων του ποιμνίου του, λειτουργεί, ομιλεί, συμμετέχει σε κοινωνικές εκδηλώσεις, αλλά δεν προβάλλεται. Αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους, ή διότι ο ίδιος δεν προκαλεί την διαφήμιση ή διότι ο λόγος του δεν είναι διχαστικός και πολιτικός για να πέραση στις ειδήσεις ή διότι δεν επιθυμεί να πολιτικοποιή την εκκλησιαστική ζωή και να «εκκλησιοποιή» ένα μέρος του πολιτικού φάσματος. Ο ίδιος είναι ανοικτός σε όλους, ασχολείται με τα προβλήματα του λαού, αναπαύει όσους τον πλησιάζουν.

Τελικά δεν υφίσταται η κατηγορία για σιωπή του Αρχιεπισκόπου, αφού εκφράζει μια άλλη φωνή και έναν άλλον τρόπο ποιμαντικής ζωής και προσφοράς, που διακρίνεται από θεολογικό λόγο και κοινωνική ευαισθησία. Όσοι έχουν συνηθίσει να ζουν με ιδιαίτερες «εξαρτησιογόνες ουσίες», δεν μπορούν εύκολα να απεξαρτητοποϊηθούν και γι' αυτό και αναζητούν την «ουσία» που αφιονίζει.

Πάντως, το γεγονός είναι ότι οι άνθρωποι της κοινωνίας μας, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, χρειάζονται το ιλαρό πρόσωπο της Εκκλησίας, την διάφανη και ευαγγελική ζωή, την «ζώσα παραίνεση», τον παρακλητικό λόγο. Δεν επιθυμούν την παρουσία του «μεγάλου ιεροεξεταστή» του Ντοστογιέφκαι, αλλά τον άνθρωπο της θυσίας, της κένωσης, της προσφοράς, της σταυρικής αγάπης, που θεραπεύει χωρίς να προκαλή. Μέσα στην σύγχρονη «μοναξιά του πλήθους» χρειάζονται Κληρικούς που όταν ομιλούν και σιωπούν να ενώνουν και παρηγορούν. Ρώτησε κάποιος έναν ασκητή εάν έπρεπε να ξυηνήση κάποιον που κοιμόταν κατά την διάρκεια της ιεράς Ακολουθίας. Και εκείνος απήντησε ότι αυτός θα προτιμούσε να βάλη τα γόνατα του νια να αναπηπθή κηλύτρηη.

-Από την εφημερίδα «Κόσμος του Επενδυτή», Σάββατο 9 - Κυριακή 10 Οκτωβριου 2010

Ζωηφόρος

.Επιστήμονες μιλᾶνε γιά τό Θεό

 

ἀγριολούλουδα

Φρεντ Χόϋλ (Βρετανός αστροφυσικός): «Μια ερμηνεία των δεδομένων βάσει κοινής λογικής, υποδηλώνει πως κάποια υπέρ-διάνοια έχει παίξει με την φυσική, καθώς και την χημεία και την βιολογία, και πως δεν ...
υφίστανται τυφλές δυνάμεις στην φύση που να είναι αξιόλογες. Οι αριθμοί που προκύπτουν από τον υπολογισμό των δεδομένων, μου φαίνονται τόσο συγκλονιστικοί, ώστε....

να τοποθετούν αυτό το ενδεχόμενο σχεδόν εκτός έρευνας.» (2)
Τζωρτζ Έλλις (Βρετανός αστροφυσικός): «Παρατηρούνται εκπληκτικοί μικρο-συντονισμοί στους νόμους, οι οποίοι κάνουν δυνατή…
… αυτή την πολυπλοκότητα. Η συνειδητοποίηση της πολυπλοκότητας των όσων πραγματοποιούνται, καθιστούν αδύνατον να μην χρησιμοποιηθεί η λέξη «θαύμα», χωρίς να παίρνουμε κάποια θέση ως προς το οντολογικό κύρος της λέξεως αυτής.» (3)
Πωλ Ντέϊβης (Βρετανός αστροφυσικός): «Για μένα, υπάρχουν ισχυρές αποδείξεις ότι κάτι συμβαίνει πίσω απ’; όλα αυτά …; Μοιάζει σαν κάποιος να έχει ρυθμίσει λεπτομερώς τους αριθμούς της φύσης, προκειμένου να συνθέσει το Σύμπαν …; Η εντύπωση (ύπαρξης) σχεδιασμού είναι συντριπτική.» (4)
Πωλ Ντέϊβης: «Οι νόμοι [της φυσικής] … μοιάζουν να είναι προϊόν ενός εξαιρετικά ευφυούς σχεδίου… Το Σύμπαν πρέπει να έχει κάποιο σκοπό.» (5)


Αλαν Σάντετζ (βραβείο αστρονομίας Crawford): «Το βρίσκω πολύ απίθανο μια τέτοια τάξη να προήλθε από το χάος. Πρέπει να υπάρχει κάποια οργανωτική αρχή. Για μένα, ο Θεός είναι μυστήριο, αλλά είναι και η εξήγηση του θαύματος τής ύπαρξης -; τού γιατί υπάρχει κάτι αντί για τίποτε» (6)
Τζων Οκήφ (αστρονόμος της NASA): «Με αστρονομικά μέτρα, είμαστε μια παραχαϊδεμένη, πολυαγαπημένη ομάδα πλασμάτων… Αν το Σύμπαν δεν είχε φτιαχτεί με μια απολύτως καθοριστική ακρίβεια, δεν επρόκειτο ποτέ να υπάρξουμε. Είναι η γνώμη μου, πως αυτές οι συγκυρίες δείχνουν πως το σύμπαν δημιουργήθηκε για να το κατοικεί ο άνθρωπος.» (7)
Τζωρτζ Γρήνστάϊν (αστρονόμος): «Καθώς επιβλέπουμε όλες τις αποδείξεις, η σκέψη επίμονα εγείρεται, πως κάποιος υπερφυσικός παράγοντας -; ή -;μάλλον- Παράγοντας, πρέπει να εμπλέκεται. Είναι δυνατόν, έτσι ξαφνικά, άθελά μας, να σκοντάψαμε πάνω σε επιστημονικές αποδείξεις της ύπαρξης ενός Υπέρτατου Όντος; Μήπως ο Θεός ήταν αυτός που επενέβη και τόσο προνοητικά χειροτέχνησε τον Κόσμο προς όφελός μας; (8)
Άρθουρος Έντιγκτον (αστροφυσικός): «Η ιδέα ενός συμπαντικού νοός ή Λόγου θα ήταν, νομίζω, ένα μάλλον εφικτό συμπέρασμα εν όψει της παρούσης καταστάσεως της επιστημονικής θεωρίας.» (9)


Αρνώ Πενζίας (Βραβείο Νόμπελ Φυσικής): «Η Αστρονομία μας οδηγεί σε ένα μοναδικό συμβάν, ένα σύμπαν που δημιουργήθηκε εκ του μηδενός, που διαθέτει εκείνη την πολύ λεπτή ισορροπία που χρειάζεται για να παρέχονται οι ακριβείς συνθήκες που επιτρέπουν την ζωή, και που έχει ένα υποκείμενο (υπερφυσικό’;, θα το έλεγε κανείς) σχέδιο.» (10)
Ρότζερ Πένροουζ (μαθηματικός και συγγραφέας): «Εγώ θα έλεγα πως το σύμπαν έχει κάποιο σκοπό. Δεν βρίσκεται εκεί, έτσι, κάπως, κατά τύχη.» (11)
Τόνυ Ρόθμαν (φυσικός): «Όταν είμαστε αντιμέτωποι με την τάξη και την ομορφιά του σύμπαντος και τις περίεργες συμπτώσεις της φύσης, είναι μεγάλος ο πειρασμός, να κάνουμε το άλμα της πίστεως από την επιστήμη στην θρησκεία. Είμαι σίγουρος πως πολλοί φυσικοί το επιθυμούν. Πόθος μου είναι, να το παραδέχονταν αυτό.» (12)
Βέρα Κιστιακόφσκυ (φυσικός Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασσαχουσέτης) «Η αριστουργηματική τάξη που αναδεικνύεται από την επιστημονική μας κατανόηση του φυσικού κόσμου, προϋποθέτει το Θείο.» (13)


Ρόμπερτ Τζάστροου (αυτοαποκαλούμενος αγνωστικιστής): «Για τον επιστήμονα που έχει ζήσει με την πίστη του στην δύναμη της λογικής, η ιστορία τελειώνει σαν ένα κακό όνειρο. Έχει σκαρφαλώσει τις οροσειρές της άγνοιας… πλησιάζει να κατακτήσει την ψηλότερη κορυφή… και, καθώς σέρνεται πάνω από τον τελευταίο βράχο, τον καλωσορίζει μια ομάδα θεολόγων, οι οποίοι είναι καθισμένοι εκεί πέρα επί αιώνες…» (14)
Στήβεν Χώκινγκ (Βρετανός αστροφυσικός): «Τότε, θα… μπορέσουμε να συμμετάσχουμε στην συζήτηση σχετικά με το ερώτημα γιατί εμείς και το σύμπαν υπάρχουμε. Αν βρούμε την απάντηση στο ερώτημα αυτό, θα είναι ο υπέρτατος θρίαμβος της ανθρώπινης λογικής -; γιατί τότε, θα γνωρίζουμε τον νου του Θεού.» (15)
Φρανκ Τίπλερ (Καθηγητής Μαθηματικής Φυσικής): «Όταν άρχισα την καριέρα του κοσμολόγου προ εικοσαετίας περίπου, ήμουν ένας πεπεισμένος αθεϊστής. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα θα μπορούσα να είχα φανταστεί πως μια μέρα θα έγραφα βιβλίο που σκοπό είχε να αποδείξει πως οι κεντρικές πεποιθήσεις της Ιουδαιο-Χριστιανικής θεολογίας είναι πράγματι αλήθειες, πως οι πεποιθήσεις αυτές είναι καθαρά συμπεράσματα των νόμων της φυσικής όπως τους κατανοούμε σήμερα. Έχω αναγκασθεί να αποδεχθώ αυτά τα συμπεράσματα, από την αμείλικτη λογική του δικού μου, ειδικού κλάδου της φυσικής.» (16)


Αλεξάντερ Πολυάκοφ (Σοβιετικός μαθηματικός): «Γνωρίζουμε πως η φύση περιγράφεται από τα πλέον άριστα μαθηματικά, επειδή ο Θεός την δημιούργησε.» (17)
Εντ Χάρισον (κοσμολόγος): «Ορίστε η κοσμολογική απόδειξη πως υπάρχει Θεός -; ο ισχυρισμός του Πέηλυ περί σχεδιασμού -; ενημερωμένη και εμπλουτισμένη: Η λεπτεπίλεπτη ρύθμιση του σύμπαντος αποτελεί εκ πρώτης όψεως απόδειξη θεϊκού σχεδιασμού. Διαλέξτε: τυφλή τύχη που προϋποθέτει μυριάδες σύμπαντα, ή σχεδιασμός, που προϋποθέτει μόνο ένα σύμπαν…. πολλοί επιστήμονες, όταν παραδέχονται τις απόψεις τους, τείνουν προς την τελεολογική ή «σχεδιαστική» άποψη.» (18)
Έντουαρντ Μίλν (Βρετανός κοσμολόγος): «Όσο για τα αίτια του Σύμπαντος, εν σχέσει με την διαστολή, το αφήνουμε στον αναγνώστη να το προτείνει. Πάντως, η εικόνα μας είναι ατελής, χωρίς Αυτόν (τον Θεό).» (19)

Μπάρυ Πάρκερ (κοσμολόγος): «Και ποιος δημιούργησε αυτούς τους νόμους; Δεν χωράει συζήτηση, πως ένας Θεός πάντοτε θα είναι αναγκαίος.» (20)
Δρ. Ζεχαβί και Δρ. Ντεκελ (κοσμολόγοι): «Τέτοιος τύπος σύμπαντος, όμως, φαίνεται να απαιτεί ως ένα βαθμό κάποιες λεπτές ρυθμίσεις των αρχικών συνθηκών, πράγμα που φαίνεται να αντιτίθεται στην κοινή σοφία’;.» (21)
Άρθουρ Λ. Σάβλοφ (Καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, 1981 Βραβείο Νόμπελ Φυσικής): «Μου φαίνεται πως, όταν είμαστε αντιμέτωποι με τα θαύματα της ζωής και του σύμπαντος, πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί’; και όχι μόνο πώς’;. Οι μόνες δυνατές απαντήσεις είναι θρησκευτικές… Εντοπίζω μια ανάγκη για Θεό μέσα στο σύμπαν και μέσα στην ίδια την ζωή μου…» (22)


Χένρυ «Φριτς» Σέφερ (Καθηγητής Χημείας στο Graham Perdue και διοικητής του Computational Quantum Chemistry στο Πανεπιστήμιο Georgia): «Η σημασία και η χαρά στην επιστήμη μου πηγάζει από εκείνες τις περιστασιακές στιγμές όταν ανακαλύπτω κάτι καινούργιο, και που λέω στον εαυτό μου: ώστε έτσι το έκανε ο Θεός!’; Ο στόχος μου είναι να κατανοήσω μια μικρή γωνιά του μυαλού του Θεού (23)
Βέρνερ Φον Μπράουν (πρωτοπόρος μηχανικός πυραύλων) «Το βρίσκω το ίδιο δύσκολο να κατανοήσω τον επιστήμονα που δεν αναγνωρίζει την παρουσία μιας ανώτερης λογικής πίσω από την ύπαρξη του σύμπαντος, όσο να κατανοήσω τον θεολόγο που θα μπορούσε να αρνηθεί τις προόδους της επιστήμης.» (24)


Καρλ Βέσε (μικροβιολόγος από το Πανεπιστήμιο του Illinois) «Η ζωή στο Σύμπαν: σπάνια ή μοναδική; Εγώ περπατώ και στις δύο μεριές του δρόμου αυτού. Την μια μέρα μπορώ να πω ότι, δεδομένων των 100 δις. των αστέρων στον γαλαξία μας και των 100 δις και πλέον άλλων γαλαξιών, σίγουρα πρέπει να υπάρχουν πλανήτες που να σχηματίστηκαν και να εξελίχθηκαν με τρόπους πάρα πολύ όμοιους με την Γη, και συνεπώς να περιέχει έστω μικροβιακές μορφές ζωής. Υπάρχουν άλλες μέρες, όπου λέω πως η ανθρωπική αρχή που κάνει το σύμπαν κάτι το ειδικό ανάμεσα σε ένα μεγάλο αριθμό συμπάντων, ίσως να μην άπτεται στη άποψη εκείνη της φύσης

που περιγράφουμε στην φυσική, αλλά να επεκτείνεται στην χημεία και την βιολογία. Στην περίπτωση αυτή, η ζωή επί της Γης είναι απολύτως μοναδική (25)
Άντονυ Φλού (Καθηγητής Φιλοσοφίας, πρώην αθεϊστής, συγγραφέας και ομιλητής) «Έχω την εντύπωση πως τα ευρήματα ερευνών DNA των 50 και πλέον ετών μας έδωσαν υλικά για ένα νέο και πιο ισχυρό επιχείρημα υπέρ του σχεδιασμού.» (26)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ – ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Πηγή: .pentapostagma.
vatopaidi.wordpress

῾Η ᾿Ορθόδοξη ἀγωγή (Σεβ. Ναυπάκτου & Αγ. Βλασίου Ιερόθεος)

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ

«Νεανίσκε σοι λέγω, εγέρθητι. Και ανεκάθισεν ο νεκρός και ήρξατο λαλείν» (Λουκ. Ζ’14-15)
Ο Χριστός, σύμφωνα με την σημερινή ευαγγελική περικοπή, ανέστησε τον νεκρό νέο και τον έδωσε στην μητέρα του. Αυτό το θαύμα, όπως όλα τα θαύματα του Χριστού, δείχνει το μεσσιανικό του έργο, την ουσιαστική και τελική κατάργηση του θανάτου και την ζωοποίηση του ανθρώπου. Αυτό βασικά είναι και το έργο της Εκκλησίας, αφού η αγιότης και η δύναμη της Κεφαλής (του Χριστού) μεταβιβάζεται στην Εκκλησία. Έτσι η Εκκλησία έχει σκοπό να καταργεί τον θάνατο, να ανασταίνει τον άνθρωπο και να τον αφθαρτίζει. Αυτό λέγεται παιδεία και αγωγή. Γι’ αυτό η Ορθόδοξη παιδεία – αγωγή προς όλους και ειδικά προς τους νέους έχει αναστάσιμο χαρακτήρα.
Στην συνέχεια θα δούμε μερικές πτυχές του θέματος, όπως το ότι η Ορθόδοξη παιδεία και αγωγή δεν νοείται έξω από την Εκκλησία, έξω από την θεία Λειτουργία και έξω από την Κοινότητα.

Ορθόδοξη αγωγή και Εκκλησία

Η Ορθόδοξη πορεία δεν είναι ανθρώπινη, που σημαίνει ότι δεν έχει κέντρον της τον άνθρωπο, αλλά Θεανθρώπινη, που σημαίνει ότι κέντρον της έχει τον Θεάνθρωπο Χριστό, και δι’ Αυτού επιδιώκει την λύση όλων των προβλημάτων. Ο σκοπός ης Θεανθρώπινης παιδείας – αγωγής ταυτίζεται με τον σκοπό της Εκκλησίας, που είναι η συνεχής μεταμόρφωση της κτίσεως και του ανθρώπου.

Η Ορθόδοξη παιδεία σαν κύριο μέλημά της έχει την θέωση του ανθρώπου. Συνεπώς το ενδιαφέρον της στρέφεται στην καρδιά και όχι στην ξηρά λογική. Δεν επιδιώκει την αύξηση των νοησιαρχικών γνώσεων, αλλά προτάσσει την πραγμάτωση της προσευχής του Δαβίδ «καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός» και ζει τον μακαρισμό του Χριστού «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. ε’, 8). Φροντίζει πρώτα για την κάθαρση της καρδιάς από τις φθοροποιές ενέργειες των παθών, οπότε ακολουθεί ο φωτισμός του νου, ο οποίος φωτιζόμενος «θεωρεί» την δόξα του Θεού.

Βασικές αρετές είναι η ταπείνωση και η αγάπη. Οι άγιοι, που είναι εραστές και εφαρμοστές αυτής της παιδείας, είναι ταπεινοί και αγαπούν όλο τον κόσμο, θυσιαζόμενοι καθημερινώς, ενώ οι κάτοχοι της ανθρώπινης παιδείας διακατέχονται από τον εωσφορικό εγωισμό της γνώσεως της κατά κόσμον σοφίας, που κυριολεκτικά σκοτώνει, καθώς επίσης διακρίνονται για το ατομικό συμφέρον.

Ακόμη σκοπός της Θεανθρώπινης παιδείας δεν είναι να κάνει τον άνθρωπο καλόν καγαθόν, αλλά να τον οδηγήσει στον όντως Αγαθόν δηλ. τον Χριστό και έτσι να γίνει κατά χάριν θεός. Δεν ξεκινάει από την νοοτροπία ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του μερικά καλά στοιχεία που πρέπει να αξιοποιηθούν, αλλά από την αλήθεια ότι απομακρύνθηκε από τον Θεό ζει στην μεταπτωτική κατάσταση, κυριαρχείται από την τυραννία του διαβόλου, ζει την παρά φύση ζωή, είναι νεκρός, ζει την ανούσιο ανυπαρξία. Γι’ αυτό επιζητεί την ζωοποίηση του νεκρού από την αμαρτία ανθρώπου, την ελευθέρωσή του από την τυραννία του διαβόλου και την ένωσή του με τον άγιο Τριαδικό Θεό. Έτσι η Ορθόδοξη παιδεία δεν νοείται ανεξάρτητα από την Εκκλησία, δεν μπορεί να αναπτυχθεί έξω από τον λυτρωτικό της χώρο.

Ορθόδοξη αγωγή και θεία Λειτουργία

Αυτή η συνεχής μεταμόρφωση του ανθρώπου και της φύσεως, που είναι βασικός σκοπός της παιδείας και της Εκκλησίας γίνεται δια των αγίων μυστηρίων και ιδίως δια της θείας Ευχαριστίας, που αποτελεί το κέντρον της πνευματικής ζωής, το κέντρον όλων των μυστηρίων και το μυστήριο, που ταυτίζεται με την Εκκλησία, αφού την εκφράζει πραγματικά.

Αυτό σημαίνει, πως η Ορθόδοξη αγωγή δεν είναι η ξηρά διδασκαλία μερικών έστω ορθοδόξων γνώσεων, ούτε η διδασκαλία για μια καλή κοινωνική ανατροφή και στους καλούς τρόπους συμπεριφοράς, αλλά στη βίωση του Θεού, στην απόκτηση της μακαρίας Θεώσεως, στο να «πάθει» τα θεία. Και επειδή η θέωση, που είναι η στενοτάτη ένωση με τον Θεό, στην επίγεια ζωή του ανθρώπου κορυφώνεται στην θεία Ευχαριστία, και επειδή η θεία Ευχαριστία έχει θεοποιητική ενέργεια, γι’ αυτό δεν νοείται εκκλησιαστική αγωγή έξω από αυτήν.

Με αυτό που λέμε θέλουμε να τονίσουμε την αλήθεια ότι η αγωγή της Εκκλησίας προς τους νέους δεν πρέπει να έχει σαν σκοπό τη δημιουργία μιας καλής συντροφιάς ή την προφύλαξή τους από το «κοσμικό πνεύμα», αλλά να τους οδηγήσει στην Εκκλησία και στην θεία Ευχαριστία. Κάθε έργο της Εκκλησίας πρέπει να ξεκινά από το Θυσιαστήριο και να οδηγεί τον άνθρωπο σ’ αυτό.

Έτσι με την Ορθόδοξη αγωγή χαράσσονται βαθειά στην ψυχή του νέου οι θόλοι του ιερού ναού. Εισχωρεί στην ψυχή του και νοτίζει όλες τις ενέργειές της η λατρευτική ατμόσφαιρα και κυρίως η ευχαριστιακή ζωή. Ο νέος, που δέχεται την Ορθόδοξη αγωγή, ζυμώνεται με το αναλόγι, το Ιερό Βήμα την υπηρεσία μέσα στον Ναό, την αγιογραφία κλπ. Αισθάνεται σαν πατέρα του τον Επίσκοπο και τον Εφημέριό του.

Επαναλαμβάνουμε πως η Ορθόδοξη αγωγή δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από το λατρευτικό και ευχαριστιακό χώρο, δεν μπορεί να νοηθεί έξω από το μυστηριακό πνεύμα της Εκκλησίας, που είναι η συνεχής μετάληψη της θείας ζωής. Η θεία Ευχαριστία και η αναστροφή μέσα στον Ιερό Ναό δεν είναι μερικές Κυριακάτικες ευκαιρίες, σαν ένα παράρτημα στην όλη εβδομαδιαία εργασία, αλλά ο πραγματικός χώρος της Ορθόδοξης αγωγής. Τα εντευκτήρια, όπως και τα γραφεία, πρέπει να νοηθούν σαν δευτερεύοντες βοηθητικοί χώροι, που συνδέονται στενά με τον Ναό, εμπνέονται απ’ αυτόν και οδηγούν σ’ αυτόν.

Ορθόδοξη αγωγή και κοινότητα

Η Ορθόδοξη αγωγή δεν νοείται και έξω από την Εκκλησιαστική – λατρευτική κοινότητα. Η Εκκλησία είναι οικογένεια και ο νέος πρέπει να ζει αυτήν την οικογενειακή ζωή και να δέχεται από κοινού την διδασκαλία και την τροφή. Το πνεύμα της κοινότητος, της οικογένειας, πρέπει να βιώνεται και να αναπτύσσεται, γιατί είναι το μόνο που μπορεί να προσφέρει ζεστασιά και παρηγοριά στον νέο και δεν του αφήνει περιθώρια αναζητήσεως αυτού του κλίματος σε άλλες κοινωνίες.

Στην θεία Λειτουργία ο νέος μαθαίνει την οικογένειά του στην οποία ανήκει ο παππούς του, ο πατέρας του, τα μικρότερα αδέλφια του και τα νήπια. Ανήκουν όλοι οι άνθρωποι κάθε ηλικίας και κοινωνικής στάθμης. Ανήκουν ακόμη όλοι οι Ορθόδοξοι που ζουν σε διαφορετικά έθνη και που τυχόν θα τους συναντήσει στον Ναό. Η παρουσία του γέροντος και το κλάμα του νηπίου μέσα στη θεία Λειτουργία αφήνει βαθειά βιώματα στον νέο.

Γι’ αυτό, όπως έχει σημειωθεί από Ορθόδοξο μελετητή, οι μεμονωμένες ευχαριστιακές συνάξεις (μόνον για παιδιά κλπ) διασπούν αυτήν την κοινωνία, την αδελφότητα, και την οικογενειακή ζωή και είναι μια αίρεση «εν μέση Ορθοδοξία». Είναι το ίδιο σαν να ετοιμάζονται στο σπίτι δυο τραπέζια, ένα για τα παιδιά και ένα για τους μεγάλους, πράγμα που διασπά την ενότητα της οικογένειας. Η Ορθόδοξη αγωγή πρέπει να βοηθά τον νέο να αναζητά και να βρίσκει την ζωή, τον Θεό, την διδασκαλία όχι στις ιδιαίτερες γι’ αυτόν συγκεντρώσεις, αλλά μέσα στην Κοινότητα, μέσα στο σώμα του Χριστού.

Το θέμα έχει πολλές διαστάσεις. Μερικές μόνο πτυχές τονίσαμε και μάλιστα επιγραμματικά. Τελειώνοντας λέμε ότι, όπως ο Χριστός ανέστησε τον νέο και τον έδωσε στην μητέρα του, έτσι και η Ορθόδοξη αγωγή, με την Χάρη του Χριστού, ανασταίνει τον νέο και τον προσφέρει στην Μητέρα του, την Εκκλησία, για να ζει στην μητρική της αγάπη.
                   
                                    (Απόσπασμα από το βιβλίο του Σεβασμιωτάτου «Όσοι Πιστοί»)

Πηγή:http://www.alopsis.gr