Πυρκαγιά ξέσπασε το μεσημέρι του Σαββάτου στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονος του Αγίου Όρους. Επί τόπου ισχυρές πυροσβεστικές δυνάμεις.
Οι μοναχοί που βρίσκονταν μέσα εγκατέλειψαν το κτίριο, ενώ δεν αναφέρθηκε τραυματισμός.
"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)
Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...
Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011
Πυρκαγιά σέ μονή τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους
Οι μοναχοί που βρίσκονταν μέσα εγκατέλειψαν το κτίριο, ενώ δεν αναφέρθηκε τραυματισμός.
ΜΗΝ ΑΚΟΥΤΕ ΦΗΜΕΣ Ἢ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΕΣ "ΕΙΔΗΣΕΙΣ" γιά τήν αὐριανή Εἰρηνική Διαμαρτυρία
ΠΡΟΣΟΧΗ! ΜΗΝ ΑΚΟΥΤΕ ΦΗΜΕΣ Η ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΕΣ "ΕΙΔΗΣΕΙΣ"
ΜΗΝ ΑΚΟΥΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!
Η ΑΥΡΙΑΝΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ , ΕΙΡΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΕΙΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ.
Ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο οἱ ἐντεταλμένοι μηχανισμοί τῆς παραπληροφόρησης, ἐνεργοποιήθηκαν πάλι μέ σκοπό νά ἀποθαρρύνουν ἤ νά παραπλανήσουν τούς δεκάδες χιλιάδες τῶν συμπολιτῶν μας πού ἔχουν ἀποφασίσει νά διαμαρτυρηθοῦν ΕΙΡΗΝΙΚΑ εναντίον της δικτατορίας της "ηλεκτρονικής διακυβέρνησης" και των χρήσιμων "εργαλείων" της, δηλαδή της "Κάρτας του πολίτη" και κάθε άλλης πλαστικής χειροπέδας "εξυπηρέτησης".
Πολλοί θα προσπαθήσουν να εμφανιστούν ώς μέλη της "Συντονιστικής Επιτροπής κατά τηςκάρτας του πολίτη" και ήδη μερικοί εμφανίζονται ως δήθεν εκπρόσωποί μας, ανακατεύοντας τις οργανώσεις τις οποίες επι της ουσίας εκπροσωπούν, με την δική μας ανεξάρτητη και ακαθοδήγητη πρωτοβουλία.
ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ!
Η πρωτοβουλία μας δεν είχε , δεν έχει και ούτε πρόκειται να έχει σχέση, με κανένα κόμμα, με καμία οργάνωση και με κανένα "κίνημα" ή "μέτωπο".
Είμαστε αυτό που λέμε και ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ!
Η ΠΡ.Α.Ο.Σ (Πρωτοβουλία Αντιρρησιών Ορθόδοξης Συνείδησης" και οι δεκάδες χιλιάδες των Ελλήνων Ορθοδοξων πολιτών που συμμετέχουν σε αυτήν δεν είναι ούτε κόμμα , ούτε οργάνωση , ούτε το "φυτώριο" απο το οποίο θα βλαστήσουν "αντάρτες" , "καταληψίες" , "σπίθες" , "φλόγες" , ή φανατισμένοι "οπαδοί".
Θα το πούμε για άλλη μιά φορά για να το βάλουν καλά μέσα στο μυαλό τους όλοι όσοι θέλουν να μας φορέσουν μαύρο, κόκκινο, μπλέ ή πράσινο "καπέλo":
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΚΟΠΕΥΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥ Η ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥ "ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ".
ΠΗΓΗ: http://orthodox-watch.blogspot.com/2011/02/blog-post_5702.html
Γέροντας Εὐμένιος Σαριδάκης: "«Μαμά, μαμά, ὁ Παππούλης πετάει, ὁ Παππούλης πετάει!»
«Κάποια μέρα». Πατήρ Εὐμένιος - ὁ κρυφός Ἅγιος τῆς ἐποχῆς μας".
Ἐκείνη τήν στιγμή, βλέπει νά κάθωνται μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μας, κοντά στό τέμπλο, 3-4 παιδάκια.
Λέει στό ἐκκλησίασμα: «Σᾶς ἔχω πεῖ ὅτι δέν θέλω, τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας, παιδιά νά κάθωνται ἐδῶ μπροστά». Καί κατεβαίνει κάτω, παίρνει τά παιδάκια ἀπό τό χέρι καί τά πάει πίσω-πίσω στόν ναό.
Μετά, μπαίνει στό Ἱερό καί παίρνει τά Ἅγια γιά τήν Μεγάλη Εἴσοδο. Ὡστόσο, ἕνα ἀπό τά παιδάκια αὐτά φεύγει ἀπό πίσω καί πάει πάλι μπροστά, στήν βορεινή ὅμως τώρα Πύλη, καί, τήν ὥρα πού ἔβγαινε ὁ πατήρ Εὐμένιος μέ τά Ἅγια, φωνάζει τό παιδάκι στήν μητέρα του: «Μαμά, μαμά, ὁ Παππούλης πετάει, ὁ Παππούλης πετάει!»
Ἕνα παρόμοιο γεγονός μαρτυρεῖ καί ἡ κυρία (Φωτεινή Γιαννάκη), ἀσθενής τοῦ Λεπροκομείου. Μᾶς εἶπε ὅτι τόν εἶχε κάποια γυναίκα, συνασθενής της, καί δέν πατοῦσε κάτω. Αὐτή ἡ γυναίκα καθόταν κοντά στό Ἱερό, ὅταν λειτουργοῦσε ὁ πατήρ Εὐμένιος.
«Φαινόταν», μᾶς εἶπε, «ὅτι δέν πατοῦσε στήν γῆ.
¨Αὐτά συμβαίνουν στούς Ἁγίους¨, λέω ἐγώ. Τήν λέγανε Εὐριδίκη. Αὐτή εἶδε αὐτό τό πρᾶγμα. Πῆγα κι ἐγώ μιά μέρα μπροστά, γιά νά δῶ, ἀλλά λέγανε ὅτι ἦταν ἁμαρτία αὐτό, πού ἤθελα. Γιατί αὐτή ἡ γυναίκα (ἡ Εὐρυδίκη) ἔκανε μεγάλες προσευχές, εἰκοσιτετράωρες προσευχές, γι΄αὐτό τήν ἀξίωνε ὁ Θεός νά βλέπη καί τόν πατέρα Εὐμένιο νά πετάη.»
«Φαινόταν», μᾶς εἶπε, «ὅτι δέν πατοῦσε στήν γῆ.
¨Αὐτά συμβαίνουν στούς Ἁγίους¨, λέω ἐγώ. Τήν λέγανε Εὐριδίκη. Αὐτή εἶδε αὐτό τό πρᾶγμα. Πῆγα κι ἐγώ μιά μέρα μπροστά, γιά νά δῶ, ἀλλά λέγανε ὅτι ἦταν ἁμαρτία αὐτό, πού ἤθελα. Γιατί αὐτή ἡ γυναίκα (ἡ Εὐρυδίκη) ἔκανε μεγάλες προσευχές, εἰκοσιτετράωρες προσευχές, γι΄αὐτό τήν ἀξίωνε ὁ Θεός νά βλέπη καί τόν πατέρα Εὐμένιο νά πετάη.»
Ο ΠΑΤΗΡ ΕΥΜΕΝΙΟΣ θεράπευε κρυφά ἤ κάνοντας μικροσαλότητες. Ἡ κυρία (Εὐαγγελία Προδρόμου), πού ὑπέφερε ἀπό φρικτούς πόνους στό στομάχι καί τό ἔντερό της, ἰδίως μόλις ἔτρωγε ἤ ἔπινε κάτι ἀντίθετο, ἔλεγε ὅτι πῆγε κάποια ἡμέρα στόν πατέρα Εὐμένιο, ὁ ὁποῖος καθόταν ἔξω ἀπό τό κελλάκι του, τήν καλωσώρισε καί, γιά νά τήν κεράση, τῆς γέμισε ἕνα ποτήρι πορτοκαλάδα νά τό πιῆ.
Τοῦ λέει ἐκείνη: «Γέροντα, ἀδύνατον νά πιῶ τέτοιο πρᾶγμα. Ἔχω τό ἔντερό μου καί τό στομάχι μου καί θά μέ διαλύση». «Πιές, πιές», ἐπέμενε ἐκεῖνος καί τῆς τό ἔδωσε, μάλιστα, στό στόμα. Τό ἤπιε καί τῆς ἔδωσε καί δεύτερο ποτήρι.
Κι ἐπειδή τελείωσε ἡ πορτοκαλάδα, τῆς γέμισε τό τρίτο ποτήρι μέ sprite ἀεριοῦχο. Ἀφοῦ ἐκείνη τά ἤπιε ὅλα, λέει στόν πατέρα Εὐμένιο: «Γέροντα, σέ δύο λεπτά κλάψε με». «Πήγαινε, πήγαινε, δέν ἔχεις τίποτε», τῆς ἀπάντησε ὁ πατήρ Εὐμένιος.
Τοῦ λέει ἐκείνη: «Γέροντα, ἀδύνατον νά πιῶ τέτοιο πρᾶγμα. Ἔχω τό ἔντερό μου καί τό στομάχι μου καί θά μέ διαλύση». «Πιές, πιές», ἐπέμενε ἐκεῖνος καί τῆς τό ἔδωσε, μάλιστα, στό στόμα. Τό ἤπιε καί τῆς ἔδωσε καί δεύτερο ποτήρι.
Κι ἐπειδή τελείωσε ἡ πορτοκαλάδα, τῆς γέμισε τό τρίτο ποτήρι μέ sprite ἀεριοῦχο. Ἀφοῦ ἐκείνη τά ἤπιε ὅλα, λέει στόν πατέρα Εὐμένιο: «Γέροντα, σέ δύο λεπτά κλάψε με». «Πήγαινε, πήγαινε, δέν ἔχεις τίποτε», τῆς ἀπάντησε ὁ πατήρ Εὐμένιος.
Ἀπό τότε ἔγινε καλά καί ἰάθη τελείως.
ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ὁ πατήρ Εὐμένιος αἰσθάνθηκε ἕνα ἀφόρητο πόνο στό στομάχι του, σέ βαθμό ἀπελπιστικό. Τό πῶς θεραπεύτηκε, μοῦ τό διηγήθηκε ὀ ἴδιος: «Δέν ἤξερα τί νά κάνω. Ἐμένα τό στομάχι μου δέν μέ εἶχε πονέσει ποτέ.
Πῆγα κι ἐγώ μέσα στόν Ναό, μπροστά στήν εἰκόνα τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων καί ἄρχισα νά σταυρώνω τό στομάχι μου καί νά παρακαλῶ τούς Ἁγίους Ἀναργύρους νά μέ κάνουν καλά. Σταυρωνόμουν γιά πάνω ἀπό τέσσερες ὧρες.
Μετά κάθισα λίγο νά ξεκουραστῶ, καί μέ πῆρε ὁ ὕπνος. Βλέπω τότε τούς Ἁγίους Ἀναργύρους μέ λευκές μπλοῦζες, σάν γιατρούς, νά μοῦ κάνουν ἐγχείρηση. Μοῦ ἔβγαλαν ἔξω τό στομάχι καί μοῦ τό ἔδειχναν. Ἀμέσως μετά ξύπνησα καί ἤμουν μιά χαρά. Ἀπό τότε δέν μέ ξαναπόνεσε καθόλου».
Πῆγα κι ἐγώ μέσα στόν Ναό, μπροστά στήν εἰκόνα τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων καί ἄρχισα νά σταυρώνω τό στομάχι μου καί νά παρακαλῶ τούς Ἁγίους Ἀναργύρους νά μέ κάνουν καλά. Σταυρωνόμουν γιά πάνω ἀπό τέσσερες ὧρες.
Μετά κάθισα λίγο νά ξεκουραστῶ, καί μέ πῆρε ὁ ὕπνος. Βλέπω τότε τούς Ἁγίους Ἀναργύρους μέ λευκές μπλοῦζες, σάν γιατρούς, νά μοῦ κάνουν ἐγχείρηση. Μοῦ ἔβγαλαν ἔξω τό στομάχι καί μοῦ τό ἔδειχναν. Ἀμέσως μετά ξύπνησα καί ἤμουν μιά χαρά. Ἀπό τότε δέν μέ ξαναπόνεσε καθόλου».
ΚΑΤΑΓΩΓΗ
Η ΕΘΙΑ, ἡ πατρίδα τοῦ πατρός Εὐμενίου, εἶναι ἕνα ὀρεινό χωριό στά νότια τοῦ νομοῦ Ἡρακλείου Κρήτη. Βρίσκεται σέ ὑψόμετρο 740μ. καί ἀπέχει ἀπό τό Ἡράκλειο 38χλμ. Εἶναι πολύ ἄγονο μέρος, γι΄αὐτό καί οἱ κάτοικοί του μετοίκησαν σ΄ἕνα χαμηλότερο μέρος, στό χωριό Ροτάσι.
Στήν Ἐθιά ὑπάρχουν δύο ἐκκλησίες: Ἡ κεντρική εἶναι ἀφιερωμένη στήν Παναγιά μας καί φυλάσσει θαυματουργό εἰκόνα της. Ἐκεῖ ἡ Παναγία εἶχε ἐμφανισθεῖ σάν γυναίκα ντυμένη στά μαῦρα κάποια ἡμέρα, πού ὁ πατήρ Εὐμένιος, μικρό παιδί τότε, ἄναβε τά κανδήλια τοῦ ναοῦ, καί τοῦ εἶπε: «Ἐσύ μιά μερα θά γίνεις ἱερεύς».
Ἐκεῖ, στόν αὔλιο χῶρο της, ἔμελλε νά εἶναι καί ὁ τάφος, ὅπου ἀναπαύεται τό σεπτό σκήνωμα τοῦ Ὁσίου Γέροντός μας. Ἡ ἄλλη εἶναι τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ. Ἐκεῖ κοντά ὑπάρχει καί ἁγίασμα. Ὑπάρχουν καί πολλά μικρά ἐκκλησάκια, γιά τήν ἀνακαίνισι τῶν ὁποίων ὁ πατήρ Εὐμένιος ἔστελνε χρήματα.
Ἐκεῖ, στόν αὔλιο χῶρο της, ἔμελλε νά εἶναι καί ὁ τάφος, ὅπου ἀναπαύεται τό σεπτό σκήνωμα τοῦ Ὁσίου Γέροντός μας. Ἡ ἄλλη εἶναι τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ. Ἐκεῖ κοντά ὑπάρχει καί ἁγίασμα. Ὑπάρχουν καί πολλά μικρά ἐκκλησάκια, γιά τήν ἀνακαίνισι τῶν ὁποίων ὁ πατήρ Εὐμένιος ἔστελνε χρήματα.
Ο ΠΑΤΗΡ Εὐμένιος ἦταν γόνος μιᾶς πολυμελοῦς καί πάμπτωχης οἰκογενείας. Γεννήθηκε τήν 1η Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 1931. Οἱ γονεῖς του, Γεώργιος καί Σοφία Σαριδάκη, ἦταν ἄνθρωποι εὐσεβεῖς καί ἐνάρετοι. Εἶχαν ὀκτώ παιδιά.
Τό ὄγδοο καί τελευταῖο τους παιδί ἦταν ὁ πατήρ Εὐμένιος, πού στήν βάπτιςί του πῆρε τό ὄνομα Κωνσταντῖνος. Τά ἀδέλφια του, κατά σειρά ἡλικίας, ἦταν: Ἑλένη, Μιχαήλ, Αἰκατερίνη, Βαςίλειος, Ἁμαλία, Μαρία καί Εὐγενία.
Τό ὄγδοο καί τελευταῖο τους παιδί ἦταν ὁ πατήρ Εὐμένιος, πού στήν βάπτιςί του πῆρε τό ὄνομα Κωνσταντῖνος. Τά ἀδέλφια του, κατά σειρά ἡλικίας, ἦταν: Ἑλένη, Μιχαήλ, Αἰκατερίνη, Βαςίλειος, Ἁμαλία, Μαρία καί Εὐγενία.
Ὁ μικρός Κωνσταντῖνος ὀρφάνεψε ἀπό πατέρα σέ ἡλικία μόλις δύο ἐτῶν, δηλαδή ἡ οἰκογένειά του ἔχασε τόν προστάτη της πολύ νωρίς. Ἦταν πού ἦταν φτωχή, χάνοντας καί τό στήριγμά της βρέθηκε σέ πολύ δύσκολη κατάστασι.
Ἡ χήρα μάνα του μέ τί δυνατότητες νά θρέψη τόσα στόματα; Ξενοδούλευε γιά νά τά φέρη κάπως βόλτα. Μετά ἦρθε καί ἡ γερμανική κατοχή, ἡ ὁποία χειροτέρευσε κατά πολύ τά πράγματα. Σ΄ αὐτό τό περιβάλλον καί μέ πολλές στερήσεις μεγάλωσε ὁ Παππούλης μας. Παπούτσια φόρεσε στά δώδεκά του χρόνια.
Παρ΄ ὅλα αὐτά, δηλαδή τίς στερήσεις, τήν πεῖνα καί τήν ἀνέχεια, τό ἦθος καί τό φρόνημα τοῦ μικροῦ αὐτοῦ παιδιοῦ δέν ἀλλοιώθηκαν.
Ἡ χήρα μάνα του μέ τί δυνατότητες νά θρέψη τόσα στόματα; Ξενοδούλευε γιά νά τά φέρη κάπως βόλτα. Μετά ἦρθε καί ἡ γερμανική κατοχή, ἡ ὁποία χειροτέρευσε κατά πολύ τά πράγματα. Σ΄ αὐτό τό περιβάλλον καί μέ πολλές στερήσεις μεγάλωσε ὁ Παππούλης μας. Παπούτσια φόρεσε στά δώδεκά του χρόνια.
Παρ΄ ὅλα αὐτά, δηλαδή τίς στερήσεις, τήν πεῖνα καί τήν ἀνέχεια, τό ἦθος καί τό φρόνημα τοῦ μικροῦ αὐτοῦ παιδιοῦ δέν ἀλλοιώθηκαν.
Γιά παράδειγμα, ὁ ἱερεύς τοῦ χωριοῦ τους ἤθελε νά τοῦ δίνη μιά μικρή βοήθεια, ἐπειδή πήγαινε καί τόν βοηθοῦσε στόν ναό. Ὁ μικρός Κωνσταντῖνος, ὅμως, τοῦ ἔλεγε: «Ὄχι, Παπα-Γιάννη, δέν παίρνουμε ποτέ χρήματα ἀπό τήν Ἐκκλησία». (Μαρτυρία Ἀριστέας Σαριδάκη).
Ἤ, ὅταν τοῦ ἔδιναν μιςή κουλούρα ψωμί γιά κάποια δουλειά πού ἔκανε, ποτέ δέν τήν ἔτρωγε μόνος του, ἀλλά τήν πήγαινε στό σπίτι του καί τήν ἔτρωγε μέ τ΄ ἀδέλφια του, ὅλοι μαζί.
«Ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Τριάς ἀναπαύεται στήν καρδίαν μας, ὅταν τήν καθαρίσωμε καί τήν ἀφιερώσωμε καί τήν κάμωμε δῶρον τοῦ Χριστοῦ μας».
Πατήρ Εὐμένιος
Πηγή:ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ
Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011
ΠΑΡΑΓΙΝΕ Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΜΑΓΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΘΟΥΝ ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
MΑΓΙΚΑ” ΜΟΝΟΤΟΝΗ Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ …ΜΑΓΙΚΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ
. Παρ᾽ ὅτι κατ᾽ ἀρχὴν καλὴ καὶ ἐπιβεβλημένη ὅμως καταντᾶ μαγικὰ μονότονη ἡ ἐπανάληψη ἀπὸ ἐπίσημα ἐκκλησιαστικὰ χείλη τοῦ ὅτι «ἡ Θεία Λατρεία εἶναι Λογικὴ Λατρεία, δὲν εἶναι μαγικὴ καὶ αὐτό εἶναι κάτι ποὺ πρέπει ἰδιαιτέρως νὰ τὸ προσέξουμε, γιατί, πολλές φορές, παρασυρόμαστε καὶ ὁ τρόπος συμμετοχῆς μας στὴν Λατρεία μας ἀποκτᾶ κυριολεκτικά ἕνα μαγικὸ χαρακτήρα…». Καταντᾶ μαγικὰ μονότονη καὶ ἐκτίθεται σὰν ὑστερόβουλη, ὅταν ἐπιδιώκει νὰ ἐξυπηρετήσει τὸ αἴτημα τῆς λειτουργικῆς χρήσεως μεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειμένων τῆς Ἐκκλησίας.
. Ὅταν ἡ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἐκκλησιαστικὰ χριστιανική, μὲ τὴν τήρηση «τῶν Ἁγίων Ἐντολῶν», ὅπως λέει ὁ ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, καθαρίζεται σιγὰ σιγὰ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ὅλες τὶς πνευματικὲς ἀρρώστιες, ἀκαθαρσίες καὶ πεπλανημένες ἀντιλήψεις καὶ συνεπῶς ἐκριζώνεται καὶ τὸ πρωτόγονο μαγικὸ στοιχεῖο, ποὺ πράγματι πολιορκεῖ τὴν χριστιανικὴ ζωή.
. Ἡ καταπολέμηση τῆς μαγικῆς ἀντιλήψεως τότε θὰ ἀποτελοῦσε ἰσορροπημένο καὶ εἰλικρινῆ ποιμαντικὸ στόχο, ὅταν θὰ συνδυαζόταν παραλλήλως μὲ τὸν εὐθὺ καὶ εὐκρινῆ στιγματισμὸ καὶ τὴν καταγγελία (πρὸς τὸ ποίμνιο) τῆς γιόγκα (τόσο διαδεδομένης), τῶν πολεμικῶν τεχνῶν, τῆς συμμετοχῆς στοὺς Λάϊονς ἢ τῆς ὁμολογιακῆς ἀβεβαιότητος καὶ συγχύσεως (π.χ. «Ἔ! ὅλοι στὸν ἴδιο Θεὸ πιστεύουμε», «τὶς διαφορὲς τὶς κατασκεύασαν οἱ παπάδες», κ.τ.ὅ.) καὶ τόσων ἄλλων λιγότερο ἢ περισσότερο μαγικῶν!. Ἐξ ἄλλου, μήπως ἡ προτεσταντικὴ ἀντίληψη καὶ “λειτουργία” εἶναι ἀκέραιη μόνον ἐκ τοῦ λόγου ὅτι εἶναι “ἐντελῶς ἀμόλυντη” ἀπὸ τὴν “μαγεία”;
. Ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἄξιζε νὰ ἐπισημανθεῖ καὶ νὰ ἐξηγηθεῖ δεόντως εἶναι ὅτι ἡ Λατρεία εἶναι βεβαίως Λογικὴ (τοῦ “λόγου”· ὄχι τῆς “λογικῆς”) ἀλλὰ ὄχι Διανοητική (τῆς διανοίας), γιατὶ πρόκειται γιὰ δύο ἐντελῶς διαφορετικὰ πράγματα ποὺ ἐπιμελῶς ἀφήνονται συγκεχυμένα, μὲ προφανεῖς τὶς συνέπειες καὶ τὰ ἐπιδιωκόμενα “κέρδη” ἐκ τῆς παρερμηνείας !
῎Αννα Διαμαντοπούλου: Χωρισμός Κράτους - ᾿Εκκλησίας; Ναί μέν ἀλλά...
του Αντώνη Τριανταφύλλου  Υπέρ του χωρισμού Πολιτείας και Εκκλησίας φέρεται να τάχθηκε η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου απαντώντας σε σχετικό και επίμονο ερώτημα Έλληνα φοιτητή κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στο London School of Economics για τις αλλαγές στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Η υπουργός Παιδείας, όπως είθισται σε ανάλογες εκδηλώσεις στο εξωτερικό, δέχθηκε ερωτήσεις και από το κοινό, στο οποίο βρίσκονταν και πολλοί Έλληνες φοιτητές. Ένας από αυτούς, ζητώντας το λόγο, ρώτησε την άποψή της Άννας Διαμαντοπούλου για το διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας. Σύμφωνα με πληροφορίες, ζητήθηκε από την Ελληνίδα υπουργό Παιδείας να απαντήσει μονολεκτικά με ένα «ναι» ή ένα «όχι». Η Άννα Διαμαντοπούλου σημείωσε ότι το ζήτημα είναι περίπλοκο και δεν μπορεί να απαντηθεί μονολεκτικά. Ωστόσο, ο φοιτητής επέμεινε λέγοντας ότι στη δική του σκέψη το ζήτημα είναι πολύ απλό και η απάντηση δίνεται με ένα «ναι» ή ένα «όχι». Τελικά, η Ελληνίδα υπουργός Παιδείας φέρεται να απάντησε λέγοντας «ναι». Έσπευσε ωστόσο στη συνέχεια να διευκρινίσει, κατά τις ίδιες πληροφορίες, ότι το ζήτημα αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί με μια μόνο λέξη, καθώς το πλέγμα των σχέσεων Πολιτείας και Εκκλησίας είναι πολυδιάστατο και το ζήτημα έχει ποικίλες προεκτάσεις. Η Άννα Διαμαντοπούλου ενώπιον του ελληνικού και ευρωπαϊκού ακροατηρίου αναφέρθηκε και στο θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών, ενημερώνοντας το κοινό στο λονδρέζικο πανεπιστημιακό ίδρυμα για τις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στο Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Συγκεκριμένα, η υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι η αναμόρφωση της διδακτέας ύλης των μαθημάτων αφορά και στα θρησκευτικά, ενώ, σύμφωνα με πληροφορίες, υποστήριξε ότι προωθείται αλλαγή στον προσανατολισμό του μαθήματος, το οποίο απαλλάσσεται από εκκλησιαστικές επιρροές και θα αναφέρεται πλέον σε όλες τις θρησκείες. Σύμφωνα με συνεργάτες της υπουργού Παιδείας, τα όσα ανέφερε η Άννα Διαμαντοπούλου κατά την ομιλία της στο Λονδίνο αποτελούν πάγιες θέσεις τις που έχει εκφράσει και ενώπιον εκκλησιαστικών παραγόντων. Πηγή AMEN.GR |
Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011
Ἡ ἀγάπη πρώτη εἰς τήν Ἁγιοπνευματικήν ἀξιολόγησιν. Τοῦ Πρωτ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ
Αὐτὸ λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος. «Ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐστὶν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. 5, 22).
Μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια ἡ πρώτη χριστιανικὴ «ἀξία» εἶναι ἡ ἀγάπη, ποὺ πραγματώνεται ὡς ἀνθρωπιὰ, φιλανθρωπία. Ὁ μόνος κατ᾽ οὐσίαν φιλάνθρωπος εἶναι, βέβαια, ὁ Τριαδικὸς Θεός μας.
Ὁ ἄνθρωπος, ἐντασσόμενος στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ (αὐτὸ εἶναι ἡ Ἐκκλησία) γίνεται φιλάνθρωπος «κατὰ χάριν», μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὸ ὑπονοεῖ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας: «Γίνεσθε οὖν οἰ κτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν», γεμάτος δη λαδὴ ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία (Λουκ. 6,36).
Γι᾽ αὐτό στὸ ἐκκλησιαστικὸ Σῶμα, ὅταν φυσικὰ λειτουργεῖ ἀποστολικὰ καὶ ἁγιοπατερικά, ἀναπτύσ σεται καὶ πραγματώνεται - ὅπως συμβαίνει στοὺς Ἁγίους- ἕνα φρόνημα-συνείδηση, ποὺ ὁδηγεῖ στὶς ἀκόλουθες ἀγαπητικὲς σχέσεις:
α) Τοῦ ἀδελφοῦ: Τὸ βάπτισμά μας μᾶς ἀναγεννᾶ μέσα στὴν πνευματικὴ «κοιλία» («μήτρα» λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος) τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ στὴν κολυμβήθρα ἤ βαπτιστήριο, καὶ μᾶς καταξιώνει σὲ ἀδελφούς, σὲ μιὰ νέα ἀδελφοσύνη μὲ τὴν ἐν Χριστῷ υἱοθεσία μας.
β) Τοῦ συνδούλου (πρβλ. Ματθ. 18, 23-35). Ὡς ἁμαρτωλοί,εἴμαστε ὅλοι χρεῶστες στὸν Θεό, τὸν Κύριό μας,καὶ συνεπῶς συνδοῦλοι μεταξύ μας.
Γι᾽ αὐτὸ δὲν ὑπάρχει ὅριο συγχωρητικότητας μεταξύ μας, ἀφοῦ ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη τὸ ἔλεος καὶ τὴν συγχώρηση τοῦ Θεοῦ.
Ἡ σημαντικότερη ὅμως σχέση μεταξύ τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν εἶναι αὐτὴ τοῦ «πλησίον», στὴν ὁποία κορυφώνεται ἡ ἀδελφοσύνη μας, ὡς ἔκφραση καὶ βίωση τῆς τέλειας καὶ ὁλόκληρης ἀγάπης.
Αὐτὸ μᾶς διδάσκει ὁ Χριστός μας, ἐπιλέγοντας τὸ παράδειγμα τοῦ «καλοῦ Σαμαρείτη» (Λουκ. 10, 25-37). 1.
Ἡ πειρακτικὴ διάθεση ἑνὸς νομομαθοῦς Ἑβραίου δίνει τὴν εὐκαιρία στὸν Χριστὸ νὰ διηγηθεῖ μιὰ ἀπὸ τὶς σημαντικότερες παραβολές Του.
Τὴν παραβολὴ τοῦ «καλοῦ Σαμαρείτου» ἤ «τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς ληστάς», ὅπως ἄλλοι τὴν ὀνομάζουν.
Τὴν διήγηση αὐτὴ τὴν ἔχουμε ἀκούσει πολλὲς φορὲς στὴ θ. Λειτουργία καὶ φανερώνει τὴν ἀγάπη, ὅπως ὁ Χριστὸς τὴν δίδαξε μὲ τὸ παράδειγμα τῆς θυσίας Του.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη χωρὶς ὅρια καὶ προϋποθέσεις, ἡ τέλεια ἀγάπη.
Τὸ ἐρώτημα τοῦ ἑβραίου Νομικοῦ δὲν ἔχει σχέση κἄν μὲ τὴν ἀγάπη.
Ὡς Φαρισαῖος ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ πῶς θὰ κληρονομήσει τὴν αἰώνια ζωή.
Θὰ αἰσθάνθηκε, φυσικά, μεγάλη ἔκπληξη ὁ Νέος, διότι ἀναζητοῦσε ἰδεατὰ τὴν αἰωνιότητα, ἐνῶ ἀλλοῦ τὸν παραπέμπει ὁ Χριστός, στὸ χῶρο τῆς πράξης.
Θὰ τοῦ ὑποδηλώσει πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ συζευχθοῦν ἁρμονικὰ ὁ εὐσεβὴς στοχασμὸς μὲ τὴν κοινωνικὴ πράξη, τὴν διακονία.
Καὶ αὐτὸ σ᾽ ὅλη τὴν ἔκταση τοῦ καθημερινοῦ μας βίου, γιὰ ὅλα τά προβλήματά μας, ἀπὸ τὰ πνευματικότερα μέχρι τὰ πρακτικότερα, ὅπως εἶναι νὰ σώσεις ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ ἔπεσε θύμα ληστῶν. Ὁποιωνδήποτε ληστῶν.
Ὁ Χριστὸς λοιπόν, τὸν ἀποσπᾶ ἀπὸ τὶς αἰθέριες πτήσεις του καὶ τὸν προσγειώνει στὸ θέμα τοῦ «πλησίον».
2. Ἡ παραβολή, ποὺ διηγήθηκε ὁ Χριστὸς, ἀπαντᾶ στὸ ἐρώτημα τοῦ Νομικοῦ, ποὺ ἤθελε νὰ δικαιώσει τὸν ἑαυτό του: «Καὶ τὶς ἐστί μου πλησίον;» -ρώτησε.
Ἀλλὰ ὁ Χριστός, ἀντὶ νὰ δηλώσει μὲ μιὰ λέξη ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον, ὁδηγεῖ στὴ ἔννοια τοῦ πλησίον μέσα ἀπὸ τὸ μονοπάτι τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης.
Πλησίον, πρωταρχικά, δὲν εἶ ναι αὐτὸς ποὺ δέχεται παθητικὰ τὴν ἔκφραση τῆς ἀγάπης, ἀλλ᾽ ἐκεῖνος ποὺ προσφέρει τὴν ἀγάπη.
«Ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ᾽ αὐτοῦ» εἶναι ὁ πλησίον γιὰ τὸν ἄλλο. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται πλησίον τοῦ ἄλ λου, ὅταν τὸν περιβάλλει μὲ τὴν ἔμ πρακτη ἀγάπη του. Καὶ στὴ συνέχεια δείχνει ἀνάγλυφα ὁ Χριστὸς μας τί σημαίνει ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπο, τὸν πλησίον μας.
Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον εἶναι θεία ἐντολή, ποὺ ἀναδύεται συχνὰ στὴν Ἁγία Γραφὴ ὡς βασικὴ ἐντολὴ (Α´ Κορ. 13,1-8), παράλληλα μὲ τὴν θεϊκὴ ἀγάπη (Ρωμ. 8,35-39).
Στὸν λόγο ὅμως τοῦ Χριστοῦ ἡ πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπη παρουσιάζει μιὰ κλιμάκωση: Ἡ πρώτη βαθμίδα εἶναι ὁ γνωστὸς «χρυσοῦς κανόνας»: «Πάν τα οὖν ὅσα ἂν θέλητε, ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς» (Ματθ. 7,12).
Μία ἀνώτερη βαθμίδα εἶναι: «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν», διότι δὲν ὑπάρχει ἀγάπη μεγαλύτερη ἀπὸ ἐκείνη πρὸς τὸν ἑαυτό μας.
Ἡ Τρίτη -καὶ ἀνώτερη- βαθμίδα ἀγάπης εἶναι ἡ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἐγὼ ἠγάπησα ὑμᾶς» (Ἰωάν. 15,12). Αὐτὴ εἶναι ἡ τέλεια ἀγάπη.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας. (Ἰωάν. 15,8).
Ὁ Χριστὸς ἐνσαρκώνει τὴν δική Του ἀγάπη στὸ πρόσωπο καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Σαμαρείτη.
3. Στὴν παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ θὰ ἐπιχειρήσουμε κάποιες βασικὲς ἐπισημάνσεις: Ἡ ἀγάπη ποὺ δείχνει ὁ Σαμαρείτης στὸν πληγωμένο ἄγνωστο συνάνθρωπό του, καὶ μάλιστα Ἰουδαῖο, δηλαδὴ κατὰ παράδοση ἐχθρό του, ἀποδεικνύεται ἀγάπη χωρὶς ὅρια.
Πρῶτα γιατί ἀπευθύνεται πρὸς ἕνα ἐχθρό, ὅταν μάλιστα ὁ ἴδιος ὁ ἑβραϊκὸς νόμος δίδασκε: «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου» (Ματθ. 5,43-Λευιτ. 19,18).
Ὁ Σαμαρείτης δηλαδὴ σπάζει τὸ φράγμα τοῦ Νόμου καὶ κινεῖται στὴν περιοχὴ τῆς Χάρης.
Εἶναι, ἔπειτα, ἀγάπη, ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ τέλεια αὐταπάρνηση. Αὐτὸ σημαίνει ὑπέρβαση τοῦ ΕΓΩ.
Καὶ εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ κατανοηθεῖ πόσα ἐμπόδια συναντᾶ ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα.
Ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου βιώνεται ὡς ὑπερτροφία τοῦ ΕΓΩ μας ὡς ἀτομισμός. Τώρα ἔρχεται ὁ Χριστὸς μέ τό παράδειγμά Του νὰ μᾶς διδάξει τὴν ἀνάγκη νὰ συντριβεῖ ἡ αἰτία τῆς ἀδρανοποίησης τῆς ἄκτιστης Χάρης τοῦ Θεοῦ μέσα μας.
Νὰ νικηθεῖ ἡ τυραννία τοῦ ΕΓΩ στὴν ὕπαρξή μας. Τὸ ΕΓΩ ὅμως τότε μόνο νικιέται, ὅταν θυσιάζεται μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο γιὰ τοὺς ἄλλους. Σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀπρόσμενη κίνηση μπόρεσε νὰ προχωρήσει ὁ Σαμαρείτης.
Δίνει στὸν ἄλλο ὅ,τι κανεὶς κρατᾶ μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή του. Ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ἐρημιά, γιὰ τοὺς κινδύνους. Κάνει τὸ πᾶν, γιὰ νὰ σώσει τὸν πληγωμένο.
4. Εἶναι,τέλος, τέλεια ἀγάπη, διότι εἶναι ὁλόκληρη. Δὲν περιορίζεται δηλαδὴ σὲ μιὰ «φιλανθρωπία» τῆς στιγμῆς.
Πόσες φορὲς δὲν γίνονται φευγαλέες ἐκδηλώσεις «ἀγάπης», ποὺ ἔχουν ὅμως σκοπὸ ὄχι τόσο τὴν βοήθεια τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ τὴν δική μας προβολὴ καὶ ἀπόλαυση.
Τὴν διαφήμιση τῶν φιλάνθρωπων αἰσθημάτων μας. Τέτοιες ἐκδηλώσεις συνήθως τὶς χαρακτηρίζουμε «φιλανθρωπικές»...
Φιλανθρωπία ὅμως καὶ προσωπικὸ κέρδος δὲν μποροῦν νὰ συνυπάρξουν. Διότι τότε παίρνουμε, δὲν δίνουμε...
Ὁ Σαμαρείτης δὲν ἀπολαμβάνει τίποτε ὑλικὸ ἀπὸ τὴν ἔκφραση τῆς ἀγάπης του. Παραδίνοντας, μάλιστα, τὸν πληγωμένο στὸ Πανδοχέα, θὰ μποροῦσε νὰ ἀποχωρήσει, μὲ ἥσυχη τὴν συνείδησή του, ὅτι ἔκαμε τό καθῆκον του καὶ ὅτι εἶχε ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἀποστολή του, ὅπως θὰ κάναμε ἐμεῖς μὲ τὴν κοσμικὴ νοοτροπία μας.
Καὶ ὅμως! Ἀκολουθεῖ ἄλλο δρόμο. Δὲν πληρώνει μόνο γιὰ τὴ συνέχεια τῆς περίθαλψής του, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐπιστρέψει, γιὰ νὰ βεβαιωθεῖ γιὰ τὴν ὁλοκλήρωσή της.
5. Γιατί ὅμως ὅλα αὐτά; Διότι δὲν βλέπει τὸν ἄλλο ὡς ξένο, ἀλλὰ ὡς ἀδελφό του. Καὶ κάτι περισσότερο, τὸν βλέπει ὡς τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Ποιὸς ἐγκαταλείπει ποτὲ ἀβοήθητο τὸν ἑαυτό του;
Ποιὸς ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του; Αὐτὴ εἶναι λοιπόν, ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, ποὺ διδάσκει ὁ Χριστός μας. Τὴν ἀγάπη τὴ δική Του γιὰ τὸ πλάσμα Του. Δὲν ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς, πρὶν ὁλοκληρώσει τὸ σωτήριο ἔργο Του.
Πρὶν κάμει ὅλα ὅσα εἶναι ἀναγκαῖα γιὰ τὴ σωτηρία μας. Αὐτὸ λέγει πρὸς τὸν Χριστὸ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὴν Θεία Λειτουργία: «Καὶ οὐκ ἀπέστης πάντα ποιῶν, ἕως ἡμᾶς εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνήγαγες καὶ τὴν βασιλείαν σου ἐχαρίσω τὴν μέλλουσαν».
Παρόλη τὴν χριστιανική μας «κουλτούρα», γιὰ τὴν ὁποία μάλιστα καυχόμαστε, εἶναι γνωστὴ ἡ ἐλλειμματικὴ χριστιανικότητα τῆς κοινωνίας μας.
Μόνο οἱ Ἅγιοι φθάνουν στὸ ὕψος καὶ τὴν γνησιότητα τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ ποὺ μένει σὲ μᾶς εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν ἀτέλεια τῆς δικῆς μας ἀγάπης καὶ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα ποὺ ἀκόμη χρειαζόμαστε, γιὰ νὰ γί- νουμε «ἄξιοί Του» (Ματθ. 10,37).
Ορθόδοξος Τύπος 4/2/11 /ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ
Ὕμνος στὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Θεοδόχο/ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)
Ὅταν ὁ χειμώνας συνάντησε τὴν ἄνοιξη
ὁ πρεσβύτης Συμεὼν εὐτύχησε:
Συνάντησε τὸν Ἕναν, τὸν πολυαναμενόμενο,
Αὐτὸν γιὰ τὸν ὁποῖον οἱ προφῆτες προφήτευσαν,
Τὴν Κιβωτὸ ὅλων τῶν οὐρανίων θησαυρῶν,
Τὸν εἶδαν τὰ μάτια τοῦ Συμεών, ὡς βρέφος ἀρτιγέννητο.
Ὁ Συμεὼν τότε προφήτευσε καὶ εἶπε:
«Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, Δέσποτα·
Ἰδοὺ Αὐτὸς κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν».
Ἔτσι μίλησε τὸ πνεῦμα-
ἡ προφητεία τοῦ δίκαιου πρεσβύτη ἐκπληρώθηκε:
Ὁ Ἰησοῦς ἔγινε τὸ μέτρο καὶ ὁ κανόνας,
ἡ πηγὴ τῆς εὐτυχίας, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς χαρᾶς,
ἀλλὰ καὶ σημεῖον ἀντιλεγόμενον: ὁ στόχος
ἀντιπαλοτήτων καὶ φιλονικιῶν.
Ἄλλον ἄνθρωπο ἀνιστᾶ καὶ ἄλλον ἀνατρέπει Ἐκεῖνος.
Τὸν Παράδεισο καὶ τὸν Ἅδη Ἐκεῖνος ἀνοίγει στοὺς ἀνθρώπους.
Ἄς ἐπιλέξει ὁ καθένας ὅ,τι λέει ἡ καρδιά του.
Στὸν Παράδεισο μὲ τὸν Χριστό!
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς μας.
Πηγή: ῾Αγία Ζώνη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)