"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)

Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...


Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

῞Αγιος ᾿Εφραίμ (+3 Ιανουαρίου & +5 Μαΐου)


Ο χώρος όπου φυλάσετε η μουριά.
Ο Άγιος Εφραίμ γεννήθηκε στα Τρίκαλα στις 14 Σεπτεμβρίου του 1384μ.Χ. Ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας Μόρφη. Οι γονείς του όταν βάπτισαν τον Άγιο του έδωσαν το όνομα Κωνσταντίνος. Σε μικρή ηλικία ο Άγιος Εφραίμ ορφάνεψε από πατέρα. Από εκείνη την στιγμή η μητέρα του ανέλαβε εξ ολοκλήρου την φροντίδα της οικογένειας. Στην φροντίδα αυτή συμπεριέλαβε και την χριστιανική αγωγή των παιδιών της. Ο Άγιος από μικρός έδειξε ιδιαίτερη αγάπη για τον Θεό και την Χριστιανική πίστη.

Όταν ο Άγιος Εφραίμ ήταν δεκατεσσάρων ετών, στην περιοχή των Τρικάλων γινόταν από τους Τούρκους, υπό τις διαταγές του Σουλτάνου Βαγιαζίτ του 1ου, επιχειρήσεις παιδομαζώματος. Το παιδομάζωμα ήταν το πρώτο στάδιο της δημιουργίας των Γενίτσαρων. Μάζευαν οι Τούρκοι μικρά Ελληνόπουλα, τα έστελναν στην Τουρκία όπου σε ειδικά στρατόπεδα τα μεγάλωναν γεμίζοντας την καρδιά τους αγάπη για τον Αλλάχ και μίσος για τον Χριστό και την Ελλάδα. Αυτά τα Ελληνόπουλα γίνονταν οι φοβεροί Γενίτσαροι, που όπως λένε πολλές μαρτυρίες ήταν σκληρότεροι και από τους ίδιους τους Τούρκους.

Η Μουριά που μαρτύρισε ο Άγιος Εφραίμ
Φοβούμενη η μητέρα του Αγίου ότι θα τον πάρουν και αυτόν οι Τούρκοι, τον συμβούλεψε να φύγει από το πατρικό του σπίτι και να κατευθυνθεί σε περιοχές της Ελλάδας που δεν ήταν ακόμα κάτω από τον Τουρκικό ζυγό. Όταν έφτανε σε μια τέτοια περιοχή, τον ορμήνεψε, να βρει ένα μοναστήρι και να εισαχθεί εκεί ως δόκιμος μοναχός, μιας και η μοναστική ζωή ήταν κάτι που επιθυμούσε και ο ίδιος. Τις συμβουλές αυτές ακολούθησε ο Άγιος Εφραίμ και μετά από πολλούς κόπους έφτασε στο όρος Αμώμων της Αττικής. Είναι το όρος που, στις μέρες μας, στους πρόποδες του είναι χτισμένη η Νέα Μάκρη. Στο όρος είχαν μαζευτεί χριστιανοί ασκητές, και από αυτούς ονομάστηκε όρος Αμώμων, δηλαδή όρος των Καθαρών. Εκεί υπήρχε και το ανδρικό μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Σε αυτό το μοναστήρι κατάφυγε ο Άγιος Εφραίμ και έμεινε έως την ηλικία των 18 ετών ως δόκιμος μοναχός της μονής.

Στην ηλικία των δεκαοκτώ χρίστηκε μοναχός και έλαβε το όνομα Εφραίμ (όπως έχουμε αναφέρει μέχρι τότε ονομαζόταν Κωνσταντίνος). Μετά δε από λίγα χρόνια χειροτονήθηκε Ιερέας. Στο μοναστήρι περνούσε πολύ λίγο χρόνο. Συνήθως ήταν απομονωμένος σε μια σπηλιά στην περιοχή όπου και ασκήτευε.

Τα χρόνια περνούσαν και η Οθωμανική αυτοκρατορία είχε υποδουλώσει σχεδόν όλη την Ελλάδα. Στην περιοχή της Αττικής δρούσαν Τουρκικά στρατεύματα υπό τις διαταγές του Εβρενόμπεη. Μέρος αυτών των στρατευμάτων, το 1424, αναπτύχθηκε στην περιοχή του όρους Αμώμων και άρχισε να καταστρέφει, να λεηλατεί και να δολοφονεί, κάνοντας πράξη την συνήθη τακτική των Τουρκικών στρατευμάτων τον καιρό εκείνο. Έτσι έφτασαν και στο μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και απαίτησαν να τους παραδοθούν οι θησαυροί του μοναστηριού. Το μοναστήρι όμως ήταν φτωχό και το μόνο που κατάφεραν να πάρουν οι Τούρκοι από εκεί ήταν οι ζωές όλων των μοναχών που σφαγιάστηκαν στην αυλή του μοναστηριού.

Ο Άγιος την ημέρα εκείνη δεν ήταν στο μοναστήρι. Όταν το επισκέφθηκε την επόμενη, βρήκε τα πτώματα των μοναχών στην αυλή και το μοναστήρι κατεστραμμένο. Αφού φρόντισε για την ταφή των μοναχών, αποσύρθηκε μόνιμα πλέον στην σπηλιά που ασκήτευε. Στο μοναστήρι κατέβαινε μόνο στις μεγάλες εορτές για να λειτουργήσει στην εκκλησία του. Σε μια τέτοια εορτή, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1425 (ημέρα μνήμης της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού), ξαναεπισκέφθηκαν οι Τούρκοι την μονή. Συνέλαβαν τον Άγιο και άρχισαν να τον υποβάλουν σε φρικτά βασανιστήρια προσδοκώντας να τους αποκαλύψει τυχών μυστικές κρύπτες με θησαυρούς που δεν είχαν καταφέρει να ανακαλύψουν. Οκτώ ολόκληρους μήνες ο Άγιος υπέμενε τα φρικτά βασανιστήρια των Τούρκων έως τις 5 Μαΐου του 1426 κρεμασμένος ανάποδα καρφωμένος με καρφιά στον κορμό μιας μουριάς, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, σε ηλικία 42 ετών.

Στις μέρες μας στο μοναστήρι αυτό μένουν και υπηρετούν μοναχές. Το λείψανο του Αγίου Εφραίμ φυλάσσεται εκεί και καθημερινά εκατοντάδες πιστών το επισκέπτονται ζητώντας από τον Άγιο την ευλογία και την βοήθεια του. Ο Άγιος με την χάρη του Θεού έχει κάνει χιλιάδες θαύματα. Στον περίβολο της μονής, και προστατευμένη από κτίσμα που χτίστηκε γύρω της, υπάρχει η μουριά πάνω στην οποία ο Άγιος Εφραίμ άφησε την τελευταία του πνοή. Η ηρεμία που επικρατεί στον χώρο είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λέξεις. Θα την νιώσετε κι εσείς όταν με την βοήθεια του Χριστού επισκεφθείτε τον Άγιο Εφραίμ στην μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στην Νέα Μάκρη Αττικής.

Η εκκλησία μας έχει αφιερώσει στην μνήμη του Αγίου Εφραίμ δύο ημέρες του έτους. Την 5η Μαΐου όπου τιμούμε το μαρτυρικό θάνατο του Αγίου και την 3η Ιανουαρίου όπου τιμούμε την ανεύρεση των ιερών λειψάνων του. Τα ιερά λείψανα του Αγίου Εφραίμ βρέθηκαν με Θεία Παρέμβαση το 1950, 524 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο του. 

http://clubs.pathfinder.gr/pavmaria/745887/http://armenisths.blogspot.com/

ΔΙΛΗΜΜΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ: «Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ …Η ΨΗΣΙΜΟ ΤΟΥ ΟΒΕΛΙΑ !»


Ὁ Ἐριβρεμέτης σχολιάζει: 

ΔΙΛΗΜΜΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ: «Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ …Η ΨΗΣΙΜΟ ΑΡΝΙΟΥ !». Ἐκεῖ φτάσαμε μέ τίς πρωτότυπες ἐμπνεύσεις μερικῶν, νά ἔχουμε δίλημμα τί θά προτιμήσουμε: τήν παραμονή μας στήν Πασχαλινή Λειτουργία ἤ τό ψήσιμο τοῦ ὀβελία. Καί γιά νά γλιτώσουμε τό περιττό δίλημμα καλό θά εἶναι νά φέρουμε πάλι τά πάνω κάτω στήν Ἐκκλησιαστική Λατρεία. Κούνα πού μᾶς κούναγε ! 

Ἂν ἦταν κάτι νά κάνουμε, αὐτό θά ἦταν νά μετακινήσουμε τήν ὥρα τοῦ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ καί τῆς Λειτουργίας στίς 2 ἤ 3 τά ξημερώματα. Ἀλλά ἐμεῖς ἔχουμε τό χαβά μας μέ τίς «πρωτοτυπίες» καί τίς «ἀλλαγές» !

Παρακάτω ἕνα εὐθύβολο σχόλιο.

ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ “ΩΡΟΛΟΓΙΑΚΕΣ” ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ

 ΩΣ “ΩΡΟΛΟΓΙΑΚΕΣ ΒΟΜΒΕΣ”

 Στό ἱστολόγιο «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ» (http://www.egolpion.com/) ἀνηρτήθη ἕνα ἄρθρο ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Ἐφημέριος» (τεῦχ. Μαρτίου 2011) ποὺ διαπραγματεύεται τὸ θέμα τοῦ «ἄγχους νὰ τελειώσει γρήγορα» ἡ Θ. Λειτουργία τοῦ Πάσχα. Μεταξὺ ἄλλων ὑπογραμμίζονται τὰ ἑξῆς (τὰ ὁποῖα ἐν συνεχείᾳ σχολιάζει ἡ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»):

«Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀγνοοῦμε τὴν πραγματικὴ ὥρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ σὲ ὁρισμένα μέρη τῆς πατρίδας μας συνηθίζουν ἀνέκαθεν νὰ τελοῦν τὸ πρωὶ τὴν ἀναστάσιμη Λειτουργία, τί μᾶς ἐμποδίζει νὰ ξεκινοῦμε τὴν ἀκολουθία νωρίτερα; Γιὰ παράδειγμα, τὸ “Εὐλογητὸς” στὶς 10 μ.μ. καὶ τὸ “Χριστὸς Ἀνέστη” στὶς 11 μ.μ.; Μήπως ἀποτελεῖ ἡ 12η νυκτερινὴ κάποιο παραβίαστο θέσφατο τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἢ κάποια ερ στιγμ καὶ ὥρα γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας;
.        (…) Καὶ γιατί δὲν λαμβάνουμε ὑπ᾽ ὄψιν τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ τόπου μας ὅπου πλῆθος ἀνθρώπων στὴν ἐπαρχία ξυπνοῦν πολὺ νωρὶς τὴν ἑπομένη γιὰ νὰ ἑτοιμάσουν τὸ οἰκογενειακὸ πασχαλινὸ γεῦμα μὲ τὸν γνωστὸ σὲ ὅλους μας τρόπο; Δὲν πρόκειται γιὰ κάποια ἁμαρτωλὴ διασκέδαση ἀλλὰ γιὰ παραδοσιακὸ ἑλληνικὸ ἔθιμο. Γιατί τοὺς θέτουμε πρὸ περιττῶν διλημμάτων;»

.         ΣΧΟΛΙΟΝ: Ὁ συλλογισμὸς ὡς συνήθως εὐλογοφανής. Ἀλλὰ πιάνεται μόνος του ἀπὸ τὴν “λογικὴ” τῆς κολοκυθιᾶς: Γιατί ἄραγε τὸ «Εὐλογητὸς» (Τελετὴ τῆς Ἀναστάσεως) στὶς 10 μ.μ. καὶ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» στὶς 11 μ.μ.;  Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει τότε γιατί νὰ μὴ φέρουμε τὴν Ἀκολουθία σὲ μιὰ ἀκόμη βολικότερη χρονικὴ στιγμή, π.χ. στὶς 8 τὸ βράδυ τοῦ Μ. Σαββάτου, ὥστε νὰ ξεκουραστοῦμε περισσότερο; Καὶ ἔτσι νωρὶς τὸ πρωὶ νὰ πιάσουμε τὸ σούβλισμα, τὸ ὁποῖο ὡς μὴ «ἁμαρτωλὴ διασκέδαση ἀλλὰ  παραδοσιακὸ ἑλληνικὸ ἔθιμο» συνιστᾶ καὶ τὸ βασικότερο καὶ οὐσιωδέστερο καὶ πρωτεῦον πασχάλιο ἔργο στὸν τόπο μας [μιὰ ἁπλὴ ἐρώτηση: ἄραγε ὑπάρχει ἀκόμα «τόπος», ἑλληνικός;], εἰς τρόπον ὥστε τὸ ὡράριο τοῦ (κάθε) σουβλίσματος νὰ καθορίζει τὴν ὥρα τῆς (κάθε) Ἀκολουθίας ;
.        Ἁπλούστατα, ἐπειδὴ ἡ ἀνωτέρω «ὡρολογιακὴ» πρόταση (10:00 «Εὐλογητός», 11:00 τὸ «Χριστὸς  Ἀνέστη» καὶ ἐν συνεχείᾳ ὁ  Ὄρθρος τοῦ Πάσχα, ὥστε στὶς 12:00 τὰ μεσάνυχτα «Εὐλογημένη» τῆς Θ. Λειτουργίας) ὑποδηλώνει τὴν ἀδιαμφισβήτητη παραδοχὴ πὼς πράγματι «ἡ 12η νυκτερινὴ ἀποτελεῖ κάποιο ἀπαραβίαστο» καὶ δεσμευτικὸ ὅριο (φυσικὸ-ἀστρονομικὸ) γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῆς ἡμέρας καὶ γι᾽ αὐτὸ τουλάχιστον ἡ Θ. Λειτουργία πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ τελεσθεῖ μετὰ τὴν εἴσοδο στὴν ἑπομένη ἡμέρα, δηλ. τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα.  Ὡς ἐκ τούτου ἡ πρόταση ἀντιφάσκει μὲ τὸν ἑαυτό της : ἡ δωδεκάτη νυκτερινὴ ἀποτελεῖ ὅριο, ναὶ ἢ ὄχι;
.          Ἐφ᾽ ὅσον ὅμως ἀποτελεῖ ὅριο, τότε τὸ «Χριστὸς  Ἀνέστη» (ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει ἀνυπέρβλητη ἀνάγκη, π.χ. χωριά χωρὶς παπά) θὰ ψαλεῖ τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Χριστὸς ἀνέστη, δηλ. μετὰ τὴν φυσικὴ παρέλευση τοῦ Σαββάτου καὶ τὸ γύρισμα τῆς ἡμέρας, τὴν Κυριακή.
.        Ὅπως καὶ ἄλλοτε ἀπὸ αὐτὸ τὸ Ἱστολόγιο (τῆς «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ») δοκιμάσαμε νὰ δείξουμε (καὶ εἰδικότερα στὸ θέμα τῆς λεγομένης “μεταφράσεως”  τῶν λειτουργικῶν κειμένων), εἶναι ἐντυπωσιακὰ ἁπλουστευτικὴ ἡ λογικὴ ποὺ μεταχειρίζεται ὁ ἰδεολογικὸς «ἐπαναπροσδιορισμὸς» ὅλων τῶν “παραδοσιακῶν αὐτονοήτων”. “Πέφτουν” διαρκῶς στὸ “τραπέζι” νέες προτάσεις. Κοινὸς παρονομαστής τους ἡ περιλάλητη διευκόλυνση, τὸ νέο ἀναδυόμενο τοτέμ, στὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου πρέπει νὰ θυσιαστοῦν ὅλες οἱ ἄλλες παράμετροι.
.        Καὶ γιὰ νὰ μὴ μακρηγοροῦμε:  Ἔχει τόσο ὑπερτονισθεῖ τὸ ὅλο θέμα τῆς Πασχαλινῆς Θ. Λειτουργίας, ὥστε νὰ τείνει νὰ λάβει παθολογικὰ χαρακτηριστικὰ ἰδεολογίας. Κι αὐτὸ εἶναι κακὸς σύμβουλος.
.     Ἐν πάσῃ περιπτώσει ἂς ληφθεῖ μιὰ στοιχειώδης ποιμαντικὴ μέριμνα γιὰ ἐξήγηση, «κατήχηση» ἐπὶ τοῦ θέματος καὶ μιὰ πρακτικὴ μέριμνα, ὥστε ἡ Ἀκολουθία νὰ ἔχει ἕνα ρυθμὸ χωρὶς βιασύνες ἀλλὰ καὶ χωρὶς ἀργὰ μουσικὰ μέλη. Καὶ ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ὅποιος θέλει ἂς παραμείνει στὴν Θ. Λειτουργία τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, ἂν αὐτὴ ἡ παραμονή του ἀποτελεῖ ἔκφραση μιᾶς μόνιμης παραμονῆς στὸ Μυστήριο τῆς  Ἐκκλησίας κι ὄχι ἐκδήλωση ἀποσπασματικῆς συναισθηματικῆς ἐξάρσεως. Οὐδεὶς ἐξαναγκάζεται νὰ παραμείνει. Συνήθως βιάζονται ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἱεραρχημένες ἄλλες προτεραιότητες. Φιλότιμα καὶ ὑπομονετικὰ παραμένουν συνήθως ὅσοι ἔχουν κατὰ κάποιον εὐσυνείδητο τρόπο περάσει βιωματικὰ μέσα ἀπὸ τὴν Μ. Τεσσαροκοστή. Στὸ τέλος-τέλος πόσα ξενύχτια ἀπὸ ὅλους μας γίνονται μέσα στὸν χρόνο γιὰ ἄλλους λόγους καὶ σκαλώσαμε τώρα στὸ ἂν θὰ τελειώσει ἡ Λειτουργία τοῦ Πάσχα στὶς 1:30 τὸ πρωί ἢ στὶς 2:30; Μήπως ὀλισθαίνουμε στὴν μικρόπρεπη δεκαρολογία ἐκεῖ ποὺ θὰ χρειαζόταν νὰ ἀντιπροσφέρουμε μὲ πασχάλια ἀρχοντιὰ τὴν γενναιοδωρία τῆς καρδιᾶς μας;
.      Ἄμποτε νὰ “κατανοήσουμε”, νὰ βάλουμε καλὰ στὸ μυαλό μας, πὼς μὲ καλοπροαίρετα κολπάκια μικροδιευκολύνσεων δὲν ἐπιτυγχάνεται καμιὰ ἱεραποστολὴ καὶ καμιὰ προσέλκυση τῶν ἀνθρώπων. Ἀντιθέτως ὅλα αὐτὰ τὰ «μικρὰ πραγματάκια» ἐνδέχεται νὰ δυναμιτίσουν ὡς «ὡρολογιακὲς» βόμβες τὰ θεμέλια τῆς αὐτοσυνειδησίας μας.

Α. Λ. Π.
Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ... ΚΑΛΕ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΕ



Περισσότερες φωτογραφίες από την κηδεία του Θανάση Βέγγου στη συνέχεια...









φωτογραφίες από
ethnos/http://aliartos-city.blogspot.com

Θανάσης Βέγγος:῞Ολοι κάνουν λόγο γιά ἕναν ἄνθρωπο ἁπλό καί ταπεινό, μιά σημαντική προσωπικότητα, τό τέλος μιᾶς ἐποχῆς



Ο Ιερώνυμος ψάλει τη νεκρώσιμο ακολουθία


Με δική του πρωτοβουλία ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος πήγε στον Ιερό ναό της Αγίας Μαρίνας στο Θησείο, προκειμένου να ψάλει τη νεκρώσιμη ακολουθία, κάτι που η οικογένεια του μεγάλου ηθοποιού δεν γνώριζε.

 

Ο προαύλιος χώρος της εκκλησίας έχει κατακλυστεί από κόσμο που υπομονετικά περιμένει να μπει στο ναό, ενώ νωρίτερα δεν έλειψαν και οι λιποθυμίες από τη συγκινησιακή φόρτιση. Όλοι κάνουν λόγο για έναν άνθρωπο απλό και ταπεινό, μια σημαντική προσωπικότητα, το τέλος μια εποχής.

 Πηγή:http://www.princeolivernews.com/

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Λόγοι –῎Εργα καί διδαχές τοῦ γέροντα Παϊσίου. ΕΤ3 23/4/2011 (Βίντεο)



Μια σπουδαία παραγωγή με σπάνια ντοκουμέντα για τη ζωή και τη δράση του  Γέροντα Παϊσιου, τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά, και μετέδωσε η ΕΤ3 τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Οι διδαχές και η προσφορά του φωτισμένου Γέροντα στους χιλιάδες πιστούς αναδεικνύονται μέσα από σπάνιο υλικό,καθώς και από τις συγκλονιστικές μαρτυρίες ανθρώπων που δέχθηκαν την ευλογία  του, σε δύο μοναδικά ντοκιμαντέρ της ΕΤ3.

Για την προσωπικότητα, τα χαρίσματα και την προσφορά του Γέροντα Παϊσιου στους χιλιάδες πιστούς μιλούν στο ντοκιμαντέρ: ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, ο Πρωτοεπιστάτης της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους Παύλος ο Λαυρεώτης, οι μητροπολίτες Ξάνθης, Φλώρινας και Πέλλης, ο αδελφός του Γέροντα Παϊσιου Ραφαήλ Εζνεπίδης, ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Καρακάλου του Αγίου Όρους Φιλόθεος, ο Αγιορείτης μοναχός Γέρων Γαβριήλ,
ο συγγραφέας των βιβλίων για το Γέροντα Παϊσιο Νικόλαος Ζουρνατζόγλου και άλλες προσωπικότητες.


Τα γυρίσματα έγιναν στην Κόνιτσα, όπου μεγάλωσε και έζησε ο Γέροντας Παϊσιος, στην Ιερά Μονή Στομίου, στο πατρικό του σπίτι, στο Άγιον Όρος στα σημεία,  όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος του μοναχικού του βίου. Γυρίσματα έγιναν επίσης, στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή, όπου ενταφιάστηκε.
Τα ντοκιμαντέρ οργανώθηκαν και γυρίστηκαν, μέσα από μια ιδέα – πρόταση του δημοσιογράφου Γιώργου Φερέτη.

Παραγωγή:ΕΤ-3
Ερευνα – δημοσιογραφική επιμέλεια: Χρήστος Δάντσης
Διάθεση οπτικού υλικού και αρχείου: Νικόλαος Ζουρνατζόγλου
Κάμερες: Κώστας Σταματίου, Άκης Τζίμας, Μάκης Αβραμίδης, Θανάσης Ηλιάδης
Μοντάζ: Νίκος Παπαναστασίου
Ηχοληψία: Γιώργος Καϊρης
Αφήγηση: Άννα Γιαννακίδου

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Μικρὸς μὲ διορατικὸ χάρισμα



Τὸν Σεπτέμβριο κάποιου ἔτους στὸ ὀγκολογικὸ τμῆμα τοῦ Πανεπιστημιακοῦ Νοσοκομείου τοῦ Ρίου ἐπικρατεῖ μεγάλη ἀναστάτωση. Ὁ μικρὸς Δημητράκης ζητοῦσε ἐπειγόντως τὸν ἱερέα τοῦ Νοσοκομείου. Ἤθελε ὁπωσδήποτε νὰ κοινωνήσει.
Ἦταν 13 ἐτῶν. Ἐνάμιση περίπου χρόνο βρισκόταν στὴν συγκεκριμένη κλινική.
Ἕνας μικρὸς πονοκέφαλος τὸν ὁδήγησε ἐκεῖ. Οἱ γιατροὶ διέγνωσαν καρκίνο τοῦ ἐγκεφάλου. Ἡ καταγωγὴ του ἦταν ἀπὸ τὸ Φίερι τῆς Ἀλβανίας. Οἱ γονεῖς του ἀβάπτιστοι. Ἔμεναν ἀρκετὰ χρόνια στὴν Πάτρα. Αὐτός, λίγο μετὰ τὴν εἴσοδό του στὸ Νοσοκομεῖο, θέλησε νὰ βαπτιστεῖ. Ἄκουγε γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ἤθελε νὰ γίνει «παιδί» Του. Βαπτίστηκε «εἰς τὸν ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», κατόπιν κατηχήσεως βέβαια.
Ὅλοι τὸν ἀγαποῦσαν πολὺ στὴν κλινική. Ὁ καρκίνος εἶχε προχωρήσει ἀρκετὰ καὶ ἤδη τοῦ εἶχε στερήσει τὴν ὅράση. Δὲν ἔβλεπε καθόλου, τίποτε καὶ κανέναν. Ἄκουγε ὅμως μὲ μεγάλη καὶ θαυμαστὴ ὑπομονή. Δὲν παραπονιόταν. Ἔλεγε ὅτι ὁ  Θεὸς τὸν ἀγαπᾶ πολύ. Προσευχόταν καὶ παρακαλοῦσε καὶ τοὺς γονεῖς του νὰ κάνουν τὸν ἴδιο.

 Ὅσοι τὸν ἐπισκέπτονταν καταλάβαιναν νὰ ὑπάρχει κάτι διαφορετικὸ σ' αὐτὸ τὸν παιδί. Μιλοῦσε συνέχεια γιὰ τὸν Θεό. Ἦταν πάντα εὐγενικὸ καὶ χαρούμενο. Τὸ πρόσωπο του ἔλαμπε. Ἤθελε νὰ κοινωνάη συχνὰ τῶν Τιμίων Δώρων. Ὅταν κάποιες φορὲς ἡ μητέρα του ἦταν σὲ κάποιον ἄλλο χῶρο τῆς κλινικῆς, φώναζε: «Μητέρα, ἔλα γρήγορα. Φτάνει ὁ παππούλης μὲ τὸν Χριστό. Ἀνεβαίνει τὰ σκαλιά. Ἔλα νὰ μὲ ἑτοιμάσεις». Καὶ ἔτσι γινόταν. Ὁ ἱερέας ἐρχόταν καὶ εὕρισκε τὸν Δημητράκη καθισμένο στὸ κρεβάτι του, μὲ ἀνοιχτὸ τὸν στόμα κάνοντας μὲ εὐλάβεια τὸν....
 σταυρό του. Ἐνῶ δὲν γνώριζε τὴν ἀκριβῆ ὥρα τῆς προσελεύσεως τοῦ ἱερέως μὲ τὰ Τίμια Δῶρα, μὲ διορατικὸ χάρισμα τὸν ἔβλεπε νὰ ἔρχεται, μολονότι παρεμβάλλονταν δύο κλειστὲς πόρτες πού χώριζαν τὸν δωμάτιό του ἀπὸ τὸν διάδρομο πού ἐρχόταν ὁ ἱερέας.

Αὐτὸ τὸ βεβαιώνει καὶ ἡ εὐλαβὴς κυρία Μαρία Γαλιατσάτου ἡ ὁποία ἐθελοντικὰ φρόντιζε τὸν παιδὶ αὐτό. «Κυρία Μαρία, θέλω κάτι νὰ σᾶς πῶ», τῆς εἶπε μία μέρα. «Ὅταν ἔρχεται ὁ παππούλης μὲ τὸν Χριστό, τὸν βλέπω στὶς σκάλες πού ἀνεβαίνει καὶ δίπλα του ὑπάρχουν δύο ψηλοί, ὄμορφοι ἄνθρωποι μὲ ὁλόασπρη στολὴ πού γέρνουν πρὸς τὸν Ἅγιο Ποτήριο καὶ μὲ ἀνοιχτὰ τὰ χέρια τους τὸν προστατεύουν».
Κάποτε τὸν ρώτησε ὁ γιατρός: «Τί κάνεις, Δημητράκη, πῶς πᾶμε;». Τοῦ ἀπάντησε: «Κύριε γιατρέ, μπορῶ νὰ σᾶς πῶ ἀπὸ κοντά. Ἐγὼ εἶμαι καλά. Ἐσεῖς μὴν στενοχωριέστε πού ἔφυγε ἡ γυναίκα σας.
Ὁ Θεὸς θὰ εἶναι μαζί σας γιατί εἶστε καλὸς ἄνθρωπος». Ὁ γιατρὸς ἔμεινε λίγο ἀκίνητος. Κανεὶς δὲν ἤξερε τὸν θλιβερὸ γεγονὸς πού εἶχε συμβεῖ τὴν προηγούμενη ἡμέρα στὸ σπίτι του, ὅτι δηλαδὴ ἡ γυναίκα του τὸν ἐγκατέλειψε καὶ πῆρε ἄλλον ἄνδρα.
«Αὐτὸ εἶναι παιδὶ τοῦ Θεοῦ», ἔλεγαν ὅσοι τὸν γνώριζαν.

Τὴν τελευταία φορὰ ποὺ κοινώνησε δὲν μποροῦσε πλέον νὰ σταθεῖ καθιστὸς στὸ κρεβάτι ἀλλὰ ὑποδέχθηκε μὲ χαρὰ καὶ λαχτάρα τὸν Χριστὸ ξαπλωμένος. «Εὐχαριστῶ πολύ», ψέλλισε καὶ μετὰ ἐκοιμήθη.

Ὁ ἱερέας, ὅταν τὴν ἄλλη μέρα πῆγε στὸ νεκροτομεῖο νὰ διάβαση στὸν Δημητράκη τὸν τρισάγιο, εἶπε: «Τέτοιο λείψανο πρώτη φορὰ στὴν ζωή μου βλέπω. Τὸ πρόσωπο του εἶναι χαμογελαστό, λάμπει καὶ ἔχει τὸ χρῶμα τοῦ κεχριμπαριοῦ».
Οἱ γονεῖς του ἀγάπησαν τὸν Χριστὸ πολὺ καὶ θέλουν καὶ αὐτοὶ νὰ βαπτιστοῦν.

ΒΙΒΛIO: ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

apantaorthodoxias.blogspot.com
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2011/04/blog-post_10.html

hristospanagia3.blogspot.com\ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Ἡ Κυριακή τοῦ Θωμᾶ / Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))







Σήμερα τιμᾶμε τὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ. Πολλοὶ συχνὰ τὸν θυμόμαστε μοναχὰ σὰν τὸν ἄπιστο Θωμᾶ· στὴν πραγματικότητα εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀμφέβαλλε γιὰ τὰ νέα ποὺ τοῦ μετέφεραν οἱ ὑπόλοιποι Ἀπόστολοι ὅταν τοῦ εἶπαν : Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε! Τὸν εἴδαμε ζωντανό!

Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀμφέβαλλε σ’ ὅλη τὴ ζωή του ἢ ποὺ παρέμεινε ἄπιστος στὸ μυστήριο τῆς Θεϊκῆς ἀποκάλυψης τοῦ Κυρίου. Πρέπει νὰ θυμηθοῦμε ὅτι ὅταν οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὁ Κύριος ἔμαθαν ὅτι ἀρρώστησε ὁ Λάζαρος, ὁ Κύριος τοὺς εἶπε: Ἂς ἐπιστρέψουμε στὰ Ἱεροσόλυμα. Στὰ λόγια τοῦ Κυρίου οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι ἀπάντησαν: Ἀλλὰ οἱ Ἰουδαῖοι θέλουν νὰ σὲ σκοτώσουν ἐκεῖ, γιατί θὰ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε; Μονάχα ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς ἀπάντησε: Ἂς Τὸν ἀκολουθήσουμε καὶ ἂς πεθάνουμε μαζὶ μ’ Ἐκεῖνον. Ἦταν προετοιμασμένος ὄχι μόνο νὰ εἶναι στὰ λόγια μαθητής Του, ὄχι μόνο νὰ Τὸν ἀκολουθήσει ὅπως ἕνας μαθητὴς ἀκολουθεῖ τὸν δάσκαλό του, ἀλλὰ νὰ πεθάνει μαζί Του, ὅπως ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἀποφασίζει νὰ πεθάνει μὲ τὸν φίλο του καὶ ἐὰν χρειαστεῖ χάριν τοῦ φίλου του. Ἂς θυμηθοῦμε λοιπὸν τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς του, τὴν πίστη καὶ τὴν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτήρα του.

Τί συνέβη ὅμως ὅταν μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ οἱ Ἀπόστολοι ἀνήγγειλαν σ’ αὐτὸν ποὺ μονάχα αὐτὸς δὲν εἶχε δεῖ τὸν Κύριο, ὅτι ἀντίκρισαν πραγματικὰ τὸν ἀναστάντα Χριστό; Γιατί δὲν πίστεψε τὰ λόγια τους; Γιατί ἀμφέβαλλε; Γιατί εἶπε ὅτι χρειαζόταν ἀποδείξεις, ἁπτὲς ἀποδείξεις; Ἐπειδὴ ὅταν τοὺς ἀντίκρισε τοὺς εἶδε χαρούμενους μὲ ὅ,τι εἶδαν, ἦταν χαρούμενοι ποὺ ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν πιὰ νεκρός, ποὺ ἦταν ζωντανός, χαρούμενοι γιὰ τὴν νίκη ποὺ εἶχε κερδηθεῖ. Καὶ ὅμως παρατηρώντας τους δὲν εἶδε σὲ αὐτοὺς καμία ἀλλαγή. Ἦταν οἱ ἴδιοι, μόνο ποὺ ἦταν γεμάτοι ἀπὸ χαρὰ ἀντὶ γιὰ φόβο. Καὶ ὁ Θωμᾶς τοὺς εἶπε : Μόνο ἐὰν Τὸν δῶ, μόνο ἐὰν γίνω μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεως θὰ μπορέσω νὰ πιστέψω.

Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς πεῖ κάποιος ποὺ μᾶς συναντᾶ;

Πρὶν λίγες ἡμέρες ὁμολογήσαμε μὲ πάθος, μὲ εἰλικρίνεια καὶ μὲ πίστη τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ τὸ πιστεύουμε μὲ ὅλο μας τὸ εἶναι· καὶ ὅμως, ὅταν μᾶς συναντοῦν οἱ ἄνθρωποι στὸ σπίτι, στὸν δρόμο, στὸν χῶρο τῆς ἐργασίας μας, μᾶς βλέπουν καὶ ἀναρωτιοῦνται: Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, τί τοὺς συνέβη;

Οἱ Ἀπόστολοι εἶχαν δεῖ τὸν ἀναστάντα Κύριο, ἀλλὰ ἡ Ἀνάσταση δὲν ἤτανε γι’ αὐτοὺς βίωμα, δὲν σήμαινε γι’ αὐτοὺς τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν αἰώνια ζωή. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ σέ μᾶς· ἐὰν ἑξαιρέσουμε τοὺς ἁγίους, ποὺ ὅταν τοὺς συναντάει κάποιος ἀντιλαμβάνεται ὅτι τὸ μήνυμα ποὺ φέρουν εἶναι ἀληθινό.

Τί ὑπάρχει στὸ δικό μας μήνυμα ποὺ δὲν ἀκούγεται; Ἐπειδὴ μιλᾶμε ἀλλὰ δὲν εἴμαστε αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ εἴμαστε. Θὰ ἔπρεπε νὰ διαφέρουμε τόσο ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν νοιώσει τὴν ἐμπειρία τοῦ ζωντανοῦ, ἀναστημένου Χριστοῦ, ποὺ μοιράστηκε μὲ μᾶς τὴ ζωή Του, ποὺ μᾶς ἔστειλε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ C. S. Lewis, διαφέρει ἕνα ἄγαλμα ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο. Ἕνα ἄγαλμα μπορεῖ νὰ εἶναι μεγαλοπρεπές, λαμπρό, ἀλλὰ εἶναι πέτρα. Ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ μᾶς συγκινεῖ λιγότερο ἐξωτερικά, εἶναι ὅμως ζωντανός, εἶναι μία μαρτυρία ζωῆς.

Ἂς ἐξετάσουμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ ἂς ἀναρωτηθοῦμε σὲ ποιὰ κατάσταση βρισκόμαστε, γιατί οἱ ἄνθρωποι ποὺ συναντᾶμε δὲν καταλαβαίνουν ὅτι ἀποτελοῦμε μέλη τοῦ σώματος τοῦ ἀναστημένου Κυρίου καὶ ναοὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Γιατί;

Ὁ καθένας μας ἔχει νὰ δώσει τὴ δική του ἀπάντηση σ’ αὐτὴν τὴν ἐρώτηση. Ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ἂς ἐξετάσει τὸν ἑαυτό του καὶ ἂς ἑτοιμαστεῖ νὰ ἀπαντήσει μὲ βαθειὰ συνείδηση, ἂς κάνουμε ὅ,τι εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ ν’ ἀλλάξουμε τὴ ζωή μας, ἔτσι ποὺ οἱ ἄνθρωποι ποὺ μᾶς συναντοῦν, ὅταν θὰ μᾶς βλέπουν, θὰ λένε: Δὲν ἔχουμε ξανασυναντήσει τέτοιους ἀνθρώπους, ἔχουν κάτι ποὺ δὲν τὸ ἔχουμε δεῖ σὲ κανέναν ἄλλον. Τί εἶναι αὐτό; Καὶ θὰ μπορέσουμε νὰ τοὺς ἀπαντήσουμε ὅτι εἴμαστε φορεῖς τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Εἴμαστε μέλη τοῦ σώματός Του. Μέσα ἀπὸ ἐμᾶς ἐνεργεῖ ἡ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἴμαστε ναός Του. Ἀμήν.


Ἀπόδοση Κειμένου: www.agiazoni.gr