"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)

Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...


Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Μετάνοια - Ἁγ. Σιλουανοῦ Ἀθωνίτου



ψυχή μου Σ' ἐγνώρισε, Κύριε, καί γράφω στό λαό Σου γιά τά ἐλέη Σου.
Μή θλίβεστε, λαοί, πού εἶναι δύσκολη ἡ ζωή. Ἀγωνίζεστε μόνον ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας καί ζητᾶτε βοήθεια ἀπό τόν Κύριο κι Αὐτός θά σᾶς χαρίσει ὅ,τι εἶναι ὠφέλιμο, γιατί εἶναι σπλαχνικός καί μᾶς ἀγαπᾶ.
Ὤ λαοί, ἡ ψυχή μου ἐπιθυμεῖ νά γνωρίσετε τόν Κύριο καί νά δῆτε τό ἔλεος καί τή δόξα Του. Εἶμαι ἑβδομήντα δύο ἐτῶν καί ἐπλησίασα τόν θάνατο καί γράφω γιά τό ἔλεος τοῦ Κυρίου, πού μοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος νά τό γνωρίσω μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὤ καί νά μποροῦσα νά σᾶς ἀνέβαζα σ' ἕνα ψηλό βουνό, γιά νά μπορέσετε νά δῆτε ἀπό τό ὕψος τῆς κορυφῆς τό πράο καί σπλαχνικό πρόσωπο τοῦ Κυρίου καί νά γεμίσουν ἀγαλλίαση οἱ καρδιές σας.
'Αλήθεια σᾶς λέω: Δέν ξέρω νά χω κανένα καλό κι ἔχω πολλές ἁμαρτίες. Ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅμως ἐξάλειψε τίς ἁμαρτίες μου καί ξέρω πώς σ' ὅσους παλαίβουν ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας ὁ Κύριος τούς χαρίζει ὄχι μόνον τήν ἄφεση, ἀλλά καί τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία δίνει χαρά στήν ψυχή καί τήν γεμίζει μέ βαθειά καί γλυκειά εἰρήνη.
Ὤ Κύριε, Ἐσύ ἀγαπᾶς τά πλάσματά Σου. Καί ποιός θά μποροῦσε νά κατανοήσει τήν ἀγάπη Σου ἤ νά γευθεῖ τή γλυκύτητά της, ἄν δέν τόν διδάξεις Σύ ὁ Ἴδιος μέ τό Ἅγιόν Σου Πνεῦμα;
Σέ παρακαλῶ λοιπόν, Κύριε, ν' ἀποστείλεις στόν κόσμο Σου τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά νά γνωρίσουν ὅλοι τήν ἀγάπη Σου. Ζέστανε τίς θλιμμένες καρδιές τῶν ἀνθρώπων, γιά νά δοξάζουν μέ χαρά τό ἔλεός Σου.
Παράκλητε ἀγαθέ, Σέ ἱκετεύω μέ δάκρυα, παρηγόρησε τίς θλιμμένες ψυχές τοῦ κόσμου Σου. Δῶσε σ' ὅλους τούς λαούς ν' ἀκούσουν τή γλυκειά φωνή Σου: î Ἀφέωνται ὑμῖν αἱ ἁμαρτίαιï . Ναί, 'Αγαθέ, στήν ἐξουσία Σου εἶναι νά κάνεις θαύματα καί δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο θαῦμα ἀπό τό ἀγαπᾶ κανείς τόν ἁμαρτωλό στήν πτώση του. Τόν ἅγιο εἶναι εὔκολο νά τόν ἀγαπᾶς εἶναι ἄξιος.
Ναί, Κύριε, ἄκουσε τήν προσευχή τῆς γῆς. Ὅλοι οἱ λαοί ἀδημονοῦν. Ὅλοι χάθηκαν μέσα στίς ἁμαρτίες. Ὅλοι στερήθηκαν τή Χάρη Σου καί ζοῦν στό σκοτάδι.
Ὤ λαοί, ἄς φωνάξουμε στόν Κύριο ὅλη ἡ γῆ καί θ' ἀκουστεῖ ἡ προσευχή μας, γιατί ὁ Κύριος χαίρεται μέ τή μετάνοια τῶν ἀνθρώπων. Κι ὅλες οἱ οὐράνιες δυνάμεις περιμένουν ν' ἀπολαύσουμε κι ἐμεῖς τή γλυκύτητα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί νά δοῦμε τήν ὀμορφιά τοῦ προσώπου Του.
Ὅταν οἱ ἄνθρωποι φυλάγουν τόν ἅγιο φόβο τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ ζωή στή γῆ εἶναι εὐχάριστη καί γλυκειά. Τώρα ὅμως οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νά ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημά τους καί τό νοῦ τους κι ἐγκατέλειψαν τίς ἅγιες ἐντολές κι ἐλπίζουν νά βροῦν χαρά χωρίς τόν Κύριο, μή ξέροντας πώς μόνον ὁ Κύριος εἶναι ἡ ἀληθινή χαρά μας καί μόνον μέ τόν Κύριο εὐφραίνεται ἡ ψυχή τοῦ
ἀνθρώπου. Αὐτός ζεσταίνει τήν ἀνθρώπινη ψυχή, ὅπως ζεσταίνει ὁ ἥλιος τά ἀγριολούλουδα κι ὅπως τά λικνίζει ὁ ἄνεμος δίνοντάς τους ζωή.
Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τά πάντα γιά νά τόν δοξάζουμε. Ὁ κόσμος ὅμως δέν τό καταλαβαίνει. Καί πῶς μπορεῖ κανείς νά καταλάβει κάτι, πού οὔτε τό εἶδε οὔτε τό δοκίμασε; Κι ἐγώ ὅταν ἤμουν στόν κόσμο, σκεφτόμουν κι ἔλεγα: Νά, αὐτή εἶναι ἡ εὐτυχία πάνω στή γῆ. Εἶμαι ὑγιής, κομψός, πλούσιος, ὁ κόσμος μ' ἀγαπᾶ. Αὐτή τήν κεδοδοξία εἶχα. Ὅταν ὅμως γνώρισα μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα τόν Κύριο, ἄρχισα πιά νά θεωρῶ ὅλη τή δόξα τοῦ κόσμου σάν καπνό πού τόν διασκορπίζει ὁ ἄνεμος. Ἡ Χάρη ὅμως τοῦ Ἅγίου Πνεύματος χαροποιεῖ καί εὐφραίνει τήν ψυχή κι αὐτή μέσα σέ βαθειά εἰρήνη βλέπει τόν Κύριο καί λησμονεῖ τή γῆ.
Κύριε, ἐπίστρεψε τόν λαόν Σου κοντά Σου, γιά νά δοῦν μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα τήν πραότητα τοῦ προσώπου Σου, γιά νά ἀπολαύσουν ὅλοι τήν κατά πρόσωπον θέα Σου ἀπό αὐτή τή γῆ καί βλέποντάς Σε, νά ὁμοιωθοῦν μέ Σένα.
Ἄς εἶναι δοξασμένος ὁ Κύριος πού μᾶς ἔδωσε τή μετάνοια καί μέ τή μετάνοια σωζόμαστε ὅλοι μας χωρίς ἐξαίρεση. Δέν θά σωθοῦν μόνον ὅσοι δέν μετανοοῦν. Κι ἐδῶ βλέπω τήν ἀπόγνωσή τους καί κλαίω ἀπό συμπόνια γι' αὐτούς. Ἄν κάθε ψυχή ἐγνώριζε τόν Κύριο, θά ἤξερε πόσο μᾶς ἀγαπᾶ Αὐτός καί κανένας δέν θ' ἀπελπιζόταν γιά τήν σωτηρία του, οὔτε κἄν θά ἐγόγγυζε.
Ψυχή πού ἔχασε τήν εἰρήνη, πρέπει νά μετανοήσει καί ὁ Κύριος θά συγχωρέσει τίς ἁμαρτίες της καί τότε θά 'χει χαρά καί εἰρήνη. Καί δέν χρειάζονται ἄλλοι μάρτυρες, ἀλλά τό Πνεῦμα τό Ἴδιο μαρτυρεῖ μέσα μας πώς μᾶς συγχωρέθηκαν οἱ ἁμαρτίες. Καί «σημάδι γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν εἶναι πώς ἔχεις μισήσει τήν ἁμαρτία.»
Τί ἄλλο νά περιμένουμε; Νά ζητήσουμε ἀπό τούς οὐρανούς νά μᾶς ψάλει κάποιος ἕνα οὐράνιο τραγούδι; Μά στόν οὐρανό ὅλα ζοῦν μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί σέ μᾶς, στή γῆ δόθηκε τό Ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα. Καί στίς 'Εκκλησίες τοῦ Θεοῦ οἱ ἀκολουθίες τελοῦνται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί στίς ἐρήμους, στά βουνά καί στίς σπηλιές καί παντοῦ οἱ ἀσκητές τοῦ Χριστοῦ ζοῦν ἀπό τό
Ἅγιο Πνεῦμα. Ἄν τό φυλάξουμε, θά εἴμαστε ἐλεύθεροι ἀπό τό σκοτάδι καί ἡ αἰώνια ζωή θά εἶναι μέσα μας.
Ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μετανοοῦσαν καί τηροῦσαν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ὁ Παράδεισος θά ἦταν στή γῆ, γιατί «ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστιν» . Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο. Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό ἴδιο στόν οὐρανό καί στή γῆ.
Ὁ Κύριος δίνει τόν Παράδεισο καί τήν αἰώνια Βασιλεία μαζί Του, σέ ὅποιον μετανοεῖ. Μέ τό πλούσιο ἔλεός Του δέν θυμᾶται τίς ἁμαρτίες μας, ὅπως δέν θυμήθηκε τίς ἁμαρτίες τοῦ ληστή στό Σταυρό.
Μεγάλο τό ἔλεός Σου, Κύριε! Ποιός ὅμως θά μποροῦσε νά σ' εὐχαριστήσει ὅπως πρέπει; Μᾶς ἔδωσες στή γῆ τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιο!
Μεγάλη ἡ δικαιοσύνη Σου, Κύριε! 'Εσύ ἔδωσες στούς Ἀποστόλους τήν ἐπαγγελία:«Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς». Κι ἐμεῖς ζοῦμε τώρα αὐτό τό ἔλεος καί ἡ ψυχή αἰσθάνεται πώς ὁ Κύριος μᾶς ἀγαπᾶ. Κι ὅποιος δέν τό αἰσθάνεται αὐτό, ἄς μετανοήσει καί ὁ Κύριος θά τοῦ δώσει τή Χάρη πού καθοδηγεῖ τήν ψυχή. Ἄν ὅμως δεῖς ἄνθρωπο ἁμαρτωλό, χωρίς νά συμπάσχεις, θά σ' ἐγκαταλείψει ἡ Χάρη. Μᾶς δόθηκε ἡ ἐντολή ν' ἀγαποῦμε. Κι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ σπλαχνίζεται ὅλους καί τό Ἅγιο Πνεῦμα δίνει τή δύναμη νά κάνωμε τό καλό.
Ὤ Ἅγιο Πνεῦμα, μή μᾶς ἐγκαταλείπεις. Ὅταν Ἐσύ εἶσαι μαζί μας, ἡ ψυχή ἀντιλαμβάνεται τήν παρουσία Σου καί ἀναπαύεται μακαρίως κοντά στόν Θεό, γιατί Σύ χαρίζεις τήν φλογερή ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Κύριος ἀγάπησε τόσο τούς ἀνθρώπους Του, πού τούς ἁγίασε μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τούς ἔκανε ὅμοιους μέ τόν Ἑαυτό Του. Ὁ Κύριος εἶναι σπλαχνικός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς δίνει κι ἐμᾶς τή δύναμη νά εἴμαστε κι ἐμεῖς σπλαχνικοί. Ἄς ταπεινωθοῦμε, ἀδελφοί, γιά ν' ἀποκτήσουμε μέ τήν μετάνοια σπλαχνική καρδιά καί τότε θά δοῦμε τή δόξα τοῦ Κυρίου, τήν ὁποία γνωρίζει ἡ ψυχή καί ὁ νοῦς μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὅποιος μετανοεῖ ἀληθινά, εἶναι ἕτοιμος νά ὑπομείνει κάθε θλίψη, πείνα καί γυμνότητα, κρύο καί ζέστη, πόνο καί φτώχεια, ἐξουθένωση καί ἐξορία, ἀδικία καί συκοφαντία. Γιατί ἡ ψυχή του ὑψώνεται πρός τό Θεό καί δέν ἐνδιαφέρεται γιά τά γήινα, ἀλλά προσεύχεται μέ καθαρό νοῦ στό Θεό.
Ὅποιος ὅμως εἶναι προσκολλημένος σέ περιουσίες καί χρήματα, αὐτός ποτέ δέν μπορεῖ νά ἔχει καθαρό νοῦ γιά τόν Θεό, ἐπειδή στό βάθος τῆς ψυχῆς του κατοικεῖ ἔμμονη ἡ φροντίδα τί νά κάνει μ' αὐτά. Κι ἄν δέν μετανοήσει καθαρά καί δέν στενοχωρηθεῖ πού ἔχει ἁμαρτήσει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, θά πεθάνει αἰχμάλωτος στό πάθος, χωρίς νά γνωρίσει τόν Κύριο.
Ὅταν σοῦ παίρνουν τήν περιουσία σου, δός την μόνος σου, γιατί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ τίποτα. Ὅποιος ὅμως δέν ἐγνώρισε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, αὐτός δέν μπορεῖ νά εἶναι ἐλεήμων, γιατί δέν ἔχει στήν ψυχή του τή χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἀφοῦ ὁ ἐλεήμων Κύριος μᾶς ἔδωσε μέ τά πάθη Του ἐπί γῆς τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκ τοῦ Πατρός καί ἀφοῦ μᾶς ἔδωσε τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι Αὐτός θά μᾶς δώσει καί ὅλα ὅσα μᾶς χρειάζονται. Ἄς παραδώσουμε τόν ἑαυτό μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί θά δοῦμε τήν Πρόνοιά Του καί ὁ Κύριος θά μᾶς χαρίσει ἀκόμη κι ἐκεῖνο πού δέν τό περιμένουμε κἄν.
Μή λυπόμαστε γιά τήν ἀπώλεια περιουσιῶν, αὐτό εἶναι ἀσήμαντη ὑπόθεση. Αὐτό τό ἔμαθα κιόλας ἀπό τόν κατά σάρκα πατέρα μου. Ὅταν συνέβαινε καμιά δυστυχία στό σπίτι, αὐτός ἔμενε ἥρεμος. Μετά τήν πυρκαγιά τοῦ ἔλεγαν μέ συμπόνοια: «Κάηκες Ἰβάν Πετρόβιτς». Κι ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε: «Ὁ Θεός θά δώσει νά διορθωθοῦν τά πράγματα». Μιά φορά περνούσαμε κοντά ἀπό τό χωράφι μας κι ἐγώ τοῦ εἶπα: «Κοίταξε, μᾶς κλέβουν τά δεμάτια». Κι αὐτός μᾶς λέε:«Ἔ, παιδί μου, ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε ἀρκετό ψωμί. Αὐτός πού κλέβει, σημαίνει πώς ἔχει ἀνάγκη». Ἔτυχε νά τοῦ πῶ:«Δίνεις πολλή ἐλεημοσύνη. Ἄλλοι ὅμως πού ζοῦν καλύτερα ἀπό μᾶς, δίνουν λιγότερα». Κι αὐτός μοῦ ἀπάντης:«Ἔ, παιδί μου, ὁ Κύριος θά μᾶς δώσει». Κι ὁ Κύριος δέν διεύψευσε τήν ἐλπίδα του.
Στόν ἐλεήμονα συγχωρεῖ ὁ Κύριος τά ἁμαρτήματα παρευθύς. Ὁ ἐλεήμονας δέν θυμᾶται τό κακό. Κι ἄν ἀκόμα τόν ἀδίκησαν ἤ τοῦ πῆραν τήν περιουσία, αὐτός παραμένει ἀτάραχος, γιατί γνωρίζει ἐκ πείρας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Τό ἔλεος τοῦ Κυρίου δέν μπορεῖ νά τό ἀφαιρέσει κανείς ἄνθρωπος, γιατί εἶναι ἀπαραβίαστο καί κατοικεῖ ψηλά, κοντά στόν Θεό.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού ζήσανε μέ παρθενία καί μετάνοια, ταπεινοί, ὑπάκουοι ἐγκρατεῖς, ἀνέβηκαν στόν οὐρανό καί βλέπουν τόν Κύριό μας 'Ιησοῦ Χριστό στή δόξα Του κι ἀκοῦνε τά χερουβικά ἄσματα, ἐνῶ ἐμεῖς ταραζόμαστε ἐπάνω στή γῆ, ὅπως ἡ σκόνη πού τήν παίρνει ὁ ἄνεμος, καί ὁ νοῦς μας ἔχει προσκολληθεῖ στά γήινα.
Ὤ τό ἀσθενικό μου πνεῦμα σβύνει σάν μικρό κερί ἀπό ἐλαφρό ἄνεμο, ἐνῶ τό πνεῦμα τῶν ἁγίων ἔκαιγε σάν τήν ἄφλεκτη βάτο, ἀπείρακτο ἀπό τόν ἄνεμο. Ποιός θά μοῦ δώσει τέτοια ζέση, πού νά μήν γνωρίζω ἀνάπαυση οὔτε νύκτα οὔτε μέρα ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Φλογερή εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Γιά χάρη της οἱ Ἅγιοι ὑπέμειναν ὅλες τίς θλίψεις καί πῆραν τήν δύναμη νά θαυματουργοῦν. Ἐθεράπευαν ἀρρώστους, ἀνάσται-ναν νεκρούς, περπατοῦσαν στά νερά, σηκωνόταν στόν ἀέρα κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς, κατέβαζαν μέ προσευχή βροχή ἀπό τόν οὐρανό. Ἐγώ ὅμως θά εὐχόμουν νά μάθω μόνο τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά μήν προσβάλλω κανέναν, ἀλλά νά προσεύχομαι γιά ὅλους, σάν τόν ἑαυτό μου.
Ἀλίμονό μου! Γράφω γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ὁ ἴδιος δέν ἀγαπῶ τό Θεό ὅπως θά ὄφειλα. Γι' αὐτό εἶμαι περίλυπος καί θλιμμένος, ὅπως ὁ διωγμένος ἀπό τόν Παράδεισο Ἀδάμ, καί ὀδύρομαι κραυγάζοντας μεγα-λοφώνως: Ἐλέησέ με Θεέ μου, τό πεπτωκός Σου πλάσμα.
Πόσες φορές Ἐσύ μοῦ ἔδωσες τή Χάρη Σου κι ἐγώ δέν τήν φύλαξα, γιατί εἶμαι κενόδοξος. Ἡ ψυχή μου ὅμως Σέ γνωρίζει, τόν Κτίστη καί Θεό μου, καί γι' αὐτό Σέ ζητῶ μέ θρήνους, ὅπως θρηνοῦσε ὁ Ἰωσήφ ὅταν τόν ἔσερναν δοῦλο στήν Αἴγυπτο.
Ἐγώ Σέ στενοχωρῶ μέ τίς ἁμαρτίες μου καί Σύ ἀπομακρύνεις τό Πρόσωπό Σου ἀπό μένα καί ἡ ψυχή μου Σέ ποθεῖ καί λυώνει γιά Σένα.
Ὤ Ἅγιο Πνεῦμα, μή μ' ἐγκαταλείπεις. Ὅταν ἀπο-μακρύνεσαι ἀπό μένα, μαῦρες σκέψεις καταπιέζουν τήν καρδιά μου καί ἡ ψυχή μου Σέ νοσταλγεῖ μέ καυτά δάκρυα.
Ὤ Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, Ἐσύ βλέπεις τή λύπη μου. Βλέπεις πώς στενοχώρησα τόν Κύριο, κι Αὐτός μέ ἐγκατέλειψε. Σέ ἱκετεύω: Σῶσε με τό πεσμένο πλάσμα τοῦ Θεοῦ, σῶσε με τόν δοῦλο Σου.
Ἄν σκέφτεσαι κακό γιά τούς ἀνθρώπους, αὐτό σημαίνει πώς μέσα σου ζῆ πονηρό πνεῦμα καί αὐτό σοῦ ὑποβάλλει πονηρές σκέψεις ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν. Κι ἄν κάποιος πεθάνει ἀμετανόητος, χωρίς νά συγχωρήσει τόν ἀδελφό, τότε ἡ ψυχή του θά πάει ἐκεῖ πού μένει τό πονηρό πνεῦμα, τό ὁποῖο ἔχει κυριεύσει τήν ψυχή του.
Τέτοιος εἶναι ὁ νόμος: Ἄν συγχωρεῖς, σημαίνει πώς σέ συγχώρεσε καί σένα ὁ Κύριος. Ἄν ὅμως δέν συγχωρεῖς τόν ἀδελφό, σημαίνει πώς καί ἡ δική σου ἁμαρτία παραμένει ἀσυγχώρητη.
Ὁ Κύριος θέλει νά ἀγαποῦμε τόν πλησίον. Κι ἄν σκέφτεσαι γι' αὐτόν πώς ὁ Κύριος τόν ἀγαπᾶ, σημαίνει πώς ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου εἶναι μαζί σου. Κι ἄν σκέφτεσαι πώς ὁ Κύριος ἀγαπᾶ πολύ τό πλάσμα Του καί συμπονεῖς καί σύ ὁ ἴδιος κάθε κτίσμα καί ἀγαπᾶς τούς ἐχθρούς, ἐνῶ τόν ἑαυτόν σου τόν θεωρεῖς χειρότερον ἀπό ὅλους, αὐτό σημαίνει ὅτι εἶναι μαζί σου ἡ μεγάλη χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
Ὅποιος ἔχει μέσα του τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἔστω καί λίγο, αὐτός θλίβεται γιά ὅλον τόν κόσμο μέρα καί νύχτα καί ἡ καρδιά του πονεῖ κάθε δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καί ἰδιαιτέρως τούς ἀνθρώπους πού δέν γνωρίζουν τόν Θεό ἤ καί ἐναντιώνονται σ' Αὐτόν καί γι' αὐτό πορεύονται στή φωτιά τῶν βασάνων. Αὐτός προσεύχεται γι' αὐτούς μέρα καί νύχτα περισσότερο ἀπό ὅτι γιά τόν ἑαυτό του, νά μετανοήσουν καί νά γνωρίσουν τόν Κύριο.
Ὁ Κύριος προσευχόταν γιά τούς σταυρωτές Του: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι». Ὁ ἀρχιδιάκονος Στέφανος προσευχόταν γι' αὐτούς πού τόν λιθοβολοῦσαν γιά νά τόν θανατώσουν: «Κύριε, μή στήσῃς αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην». Κι ἐμεῖς ἄν θέλουμε νά διαφυλάξουμε τήν Χάρη, πρέπει νά προσευ-χόμαστε γιά τούς ἐχθρούς. Ἄν δέν σπλαχνίζεσαι τόν ἁμαρτωλό πού θά βασανίζεται στήν φωτιά, σημαίνει πώς μέσα σου δέν ζῆ ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά πονηρό πνεῦμα. Ἐνόσο λοιπόν ζῆς ἀκόμη, ἀγωνίσου νά ἀπαλλαγεῖς ἀπ' αὐτό μέ τή μετάνοια.
Ι.Μ.Καισαριανής,Βύρωνα και Υμηττού

Πηγή:http://anavaseis.blogspot.com

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ-''῎Αραγε γινώσκεις ἅ ἀναγινώσκεις;'' τοῦ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ καθηγητῆ πανεπιστημίου


Πολλές φορές, κατά το παρελθόν, έχει άκουσθή καί έχει γραπτώς διατυπωθή ή ιδέα, ότι, για να προσληφθή εύκολώτερα το λυτρωτικό μήνυμα της Εκκλησίας, εκ μέρους




του πληρώματος της, ιδιαίτερα κατά την τέλεση της Θ. Λατρείας, πρέπει να του προσφέρεται, αυτό το μήνυμα, μέσω μιας απλούστερης γλωσσικής μορφής.

Πρέπει δηλ. κατά την τέλεση της Θ. Λειτουργίας, το ευαγγελικό πρωτότυπο κείμενο, να του προσφέρεται στην απλή δημοτική γλώσσα καί μάλλον στη «γλώσσα του λάου» (!). Άλλα, προστίθεται, πρέπει να απλοποιηθούν φραστικώς οι ϋμνοι καί τα τροπάρια των ακολουθιών της Θ. Λατρείας, με σχετικές μεταφραστικές επεμβάσεις στην υπάρχουσα σήμερα γλωσσική

τους μορφή.



Τέτοιες ιδέες σαν αυτές, υποδηλώνουν βέβαια, ότι, όπως μέχρι σήμερα μεταδίδεται το λυτρωτικό μήνυμα της Εκκλησίας, στον κόσμο γενικώς, είναι απρόσφορο καί αναποτελεσματικό, επειδή είναι δυσκατάληπτο, λόγω της παλαιότητας της γλωσσικής του μορφής.

"Αρα, σύμφωνα με τις ιδέες αυτές, το απολύτως αναγκαίο σήμερα, για μια ουσιαστική λυτρωτική επίδραση της Εκκλησίας, επί του πληρώματος της καί επί του κόσμου γενικώς, είναι ή γλωσσική απλοποίηση του νοήματος του λυτρωτικού μηνύματος της Εκκλησίας.

Άλλα αυτό, το προβαλλόμενο ως απολύτως αναγκαίο, φαίνεται να βρίσκεται σε αντίθεση με τις καταπληκτικές επιστημονικές καί τεχνολογικές επιτεύξεις του «σύγχρονου κόσμου», σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης ζωής. Ένας τέτοιος κόσμος, εξελιγμένος καί προοδευμένος στις επιστήμες, στις τέχνες καί στα γράμματα, με δυνατότητες καλλιέργειας καί πλουτισμού του διανοητικού του δυναμικού, από τη βρεφική του μάλιστα ηλικία, όταν ζητάει γλωσσική απλούστευση των κειμένων της λατρείας της Εκκλησίας, φαίνεται να παραδέχεται μια νοητική ανεπάρκεια καί αντιληπτική ανικανότητα ασυμβίβαστη με το κλίμα του σύγχρονου μορφωτικού πλουραλισμού σε μορφωτικά ιδρύματα καί σε δυνατότητες προσεγγίσεως μιας μεγάλης ποικιλίας μορφωτικών αγαθών.

Αύτη ή αντίφαση μεταξύ, άφ' ενός του αιτήματος της ύποβαθμίσεως του γλωσσικού μέσου εκφράσεως των υψηλών νοημάτων του λυτρωτικού μηνύματος της Εκκλησίας, σε μεταφραστικές πεζότητες άποδυναμώσεως της χαρισματικής δυναμικής των νοημάτων αυτών και άφ' ετέρου του μορφωτικού πλουραλισμού του σύγχρονου προοδευμένου καί εξελιγμένου διανοητικώς κόσμου, υποδηλώνει ασφαλώς απωθημένα, αλλά πάντοτε ενεργά, συμπλέγματα πνευματικής μειονεξίας καί ενοχής για την αδυναμία βιωματικής ανταποκρίσεως στο μήνυμα αυτό της Εκκλησίας!


Ιδιαίτερα όμως, όταν ή ιδια ή Εκκλησία βρίσκει ότι, για την καλύτερη λατρευτική της διακονία, πρέπει να προχώρηση οέ μέτρα «άναμορφώσεως» της διακονίας της αυτής, σύμφωνα με απαιτήσεις, πού οι αφετηρίες τους (στην καλύτερη περίπτωση) προδίδουν τη δραστική παρουσία της «αρχής της ήσσονος προσπάθειας», ολισθαίνει (στην καλύτερη επίσης περίπτωση) στην άπολυτοποίηση του γράμματος σε βάρος του πνεύματος, λησμονούσα, ότι έργο της είναι να διακηρύσση, μετά του απ. Παύλου, ότι εμείς οι λειτουργοί του υψίστου• «ούχ ικανοί έσμέν άφ' εαυτών λογίσασθαί τι ως εξ εαυτών, άλλ' ή ικανότης ημών εκ του Θεού, ός καί ίκάνωοεν ημάς διακόνους καινής διαθήκης, ου γράμματος αλλά πνεύματος το γαρ γράμμα άποκτέννει, το δε πνεύμα ζωοποιεϊ» (Β Κορ. 3,5 - 6).

Έξαλλου ή εξάρτηση του σωτηριώδους έργου της Εκκλησίας από την άπολυτοποίηση του γράμματος, δηλ. της άνυψώσεως σε υπεραξία του μεταφρασμένου λόγου των ιερών κειμένων της Θ. Λατρείας της, δείχνει εκκλησιαστική αποθέωση του διανοητισμοϋ. Σέ μια τέτοια περίπτωση δικαιώνει μια από τις πιο λανθάνουσες καί ύπουλες νευρώσεις μέσα στο χώρο της εκκλησιαστικής ζωής την άπολυτοποίηση της χριστιανικής θεωρητικής γνώσεως σε βάρος του βιώματος καί


της χάριτος!



Αναμφιβόλως θα ήταν ευχής έργον ή δυνατότητα της προσφοράς του λυτρωτικού μηνύματος της Εκκλησίας με τρόπο σύστοιχο προς τη μορφωτική κατάρτιση όλου του πληρώματος της, με γλωσσικό όργανο ευθυγραμμισμένο με το πλέον ολιγογράμματο μέλος του, αλλά εάν στην πρόσληψη του μυστηρίου της σωτηρίας μας, «το πνεύμα εστί το ζωοποιοϋν», τότε, το σε κάποιο πολύ σχετικό μέτρο υπαρκτό πρόβλημα της νοηματικής προσεγγίσεως στα ιερά κείμενα της Θ. Λατρείας μας, μηδενίζεται με τον πρώτιστο καί απολύτως αναγκαίο όρο της σωτηρίας μας• τη συνεπή εφαρμογή του θελήματος του Θεοϋ! Διότι είναι βεβαιωμένο από την πνευματική εμπειρία των αγίων μας, ότι, όπου πληρώνεται ό όρος αυτός της σωτηρίας μας, ό φωτισμός του άγ. Πνεύματος είναι ή άμεσώτερη ευλογία στην ψυχή του αγωνιζομένου χριστιανού ανθρώπου.

Είναι χαρακτηριστικό εν προκειμένη ότι, κατά την ήμερα της Πεντηκοστής, οί ακροατές του απ. Πέτρου, δεν του έζήτησαν ερμηνευτικές εξηγήσεις σε όσα τους εξέθεσε, αλλά του έθεσαν ευθέως το βασικό ερώτημα της σωτηρίας• «τί ποιήσομεν, άνδρες αδελφοί;» (Πράξ. 2,37}.

Οπωσδήποτε όμως το γλωσσικό αυτό πρόβλημα στη Θ. Λατρεία, πού έρχεται καί πάλι στην επικαιρότητα, με επίσημες εξαγγελίες, δείχνει φυγή της Εκκλησίας από την ποιμαντική της αυτοσυνειδησία, αφού ό πρώτιστος παράγων λυτρωτικής επιδράσεως επί του κόσμου είναι πάντοτε αυτός ό ίδιος ό ποιμένας, δηλ. ή προσωπική σχέση του με το ποίμνιο του.


Αυτό δείχνει τουλάχιστον ό καταστατικός ποιμαντικός λόγος του Κυρίου «Ό ποιμήν ό καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων... και τα πρόβατα της φωνής αυτού ακούει, και τα ίδια πρόβατα καλεί κατ' όνομα καί εξάγει αυτά... καί τα πρόβατα αυτού ακολουθεί, ότι οϊδασι την φωνήν αυτού» (Ίωάν. 10,1 -14).

Αυτή ή σχέση του ποιμένα με το ποίμνιο του είναι το Α καί το Ω της ποιμαντικής του διακονίας καί άρα το μοναδικώς αναγκαίο, για την ουσιαστική προσφορά του λυτρωτικού μηνύματος της Εκκλησίας στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της αλλά καί στον κόσμο γενικώς.

Έξαλλου τη μέθοδο της λειτουργίας αυτής της σχέσεως την βλέπουμε έξεικονιζομένη στη συνάντηση του διακόνου Φιλίππου με τον αίθίοπα ευνούχο άρχοντα της βασιλίσσης των Αιθιόπων. Όταν ό Φίλιππος γαντζώθηκε στο άρμα του αίθίοπος άρχοντος καί τον άκουσε να διαβάζη τον προφήτη Ήσαία. τον ερώτησε" καταλαβαίνεις αυτά πού διαβάζεις; Καί εκείνος του απήντησε ευλόγα1 πώς θα μπορούσα να τα καταλάβω μόνος μου, εάν δεν με βοηθήση κάποιος;


Σ' αυτή ακριβώς την περίπτωση ό Φίλιππος δεν του έδωσε μετάφραση του κειμένου του προφήτη Ήσαία, αλλά, άφοϋ ανέβηκε στο άρμα καί έκάθισε δίπλα του, «άνοίξας το στόμα αυτού καί άρξάμενος από της γραφής ταύτης εύηγγελίσατο αύτώ τον Ίησοϋν» (Πράξ. 8,26).

Είναι ϊσως καιρός να άντιληφθή για μια ακόμη φορά, ό εκκλησιαστικός ποιμένας, ότι ή ποιμαντική του αυτοσυνειδησία πρέπει να είναι ή φωνή του άγ. Πνεύματος στην καρδία του καί αυτή τη φωνή του άγ. Πνεύματος πρέπει να κάνη δική του γλώσσα («ου γράμματος αλλά πνεύματος») για να «λαλή» καί εκείνος τα ρήματα του Κυρίου, πού κατά τη διαβεβαίωση Του, «πνεύμα εστί καί ζωή εστίν» (Ίωάν. 6,63).

Στήν περίπτωση πού ό εκκλησιαστικός ποιμένας λαλεί τη γλώσσα του άγ. Πνεύματος, τότε, «όταν τα ίδια πρόβατα έκβάλη, έμπροσθεν αυτών πορεύεται, καί τα πρόβατα αύτώ ακολουθεί, ότι οί'δασι την φωνήν αυτού»! Γνωρίζω τη γλώσσα του!

Αντίθετα" «Άλλοτρίω δε ου μη άκολουθήσωσιν, αλλά ψεύξονται απ' αυτού, ότι ουκ οϊδασι των αλλότριων την φωνήν»!

Πάντοτε, ιδιαίτερα όμως σε κάθε δύσκολη περίοδο της ζωής της Εκκλησίας, ό ποιμένας της πρέπει να λαλή γλώσσα άγιοπνευματικού φωτισμού! Το μπέρδεμα της γλώσσας της Εκκλησίας με τη γλώσσα του κόσμου συγχέει καί ταράσσει την εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία του προβάτου. Καί τότε ζητάει... μετάφραση του έκκοσμικευμένου μηνύματος της Εκκλησίας, διότι δεν «γινώσκει ά άναγινώσκει» στο μήνυμα αυτό!

Καί τότε ακριβώς υπάρχει ό κίνδυνος, πού επισημαίνει ό κυ

ριαρχικός λόγος• να μην ακόλουθη το πρόβατο τον ποιμένα,

αλλά να φεύγη μακριά από αυτόν...!

του ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ
καθηγητού πανεπιστημίου
πηγή-περιοδικό ''Πειραική Εκκλησιά''

Πηγή:http://proskynitis.blogspot.com



᾿Εννιά πατρικές νουθεσίες πρός πιστούς τοῦ γέροντα Ιωαννίκιου Μπαλάν




1) Είπε ο γέροντας σ΄ έναν νέο δόκιμο που μόλις είχε λάβει δώρο ένα κομποσκοίνι από έναν άλλο πατέρα. ''Αυτό το κομποσκοίνι θα σου ζητήσει πολύ κόπο ¨


2) Οι αρχάριοι στην προσευχή να λένε όσο πιο συχνά το ¨ Πάτερ ημών ή τον Ν ψαλμό ή κάποια άλλη προσευχή χωρίς να επιμένουν στην αρχή τόσο στην ευχή του Ιησού αλλά προσπαθώντας ν΄ αποκτήσουν κατάσταση εγρήγορσης στην παρουσία του Θεού
Ο γέροντας Ιωαννίκιος με τον π.Κλεόπα στη μονή Συχαστρία

.

3) Καλύτερα να είσαι στον κόσμο με τον πόθο να γίνεις μοναχός παρά να είσαι


στο μοναστήρι με το μυαλό στα εγκόσμια. Όποιος είναι στον κόσμο και


δοκιμάζεται έτσι, ας βάλει ως στόχο τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια της


ζωής του να τα περάσει στο μοναστήρι.

4) Να κοινωνάτε τα παιδιά σας κάθε Κυριακή. Κι αν κατά τη διάρκεια της

εβδομάδας είναι καμιά μεγάλη γιορτή να τα κοινωνάτε και τότε.

5) Διαβάζεται τους βίους των αγίων. Εκεί θα βρείτε μεγάλη πίστη και συμβουλές


περί προσευχής. Θα βρείτε την ιστορία και την αληθινή φιλοσοφία, κατανοητή για όλους. Και πάνω απ΄ όλα θα βρείτε μορφές ανθρώπων μέσω των οποίων εργάστηκε το Άγιο Πνεύμα.

6) Εάν όλοι οι χριστιανοί στη χώρα μας νήστευαν μια εβδομάδα, αν θα

σταματούσαν τις εκτρώσεις και τις ανομίες, αν θα μετανοούσαν ειλικρινώς,

εάν θα εξομολογούνταν και θα κοινωνούσαν, θα βλέπατε μεγάλα θαύματα.

Θα γύριζε ο Θεός το πρόσωπό του πάλι προς τη χώρα μας.

7) Πιο λίγη τηλεόραση και πιο πολλή προσευχή. Όποιος δε βλέπει καθόλου


τηλεόραση κάνει το καλύτερο.

8) Από τον καθημερινό κανόνα προσευχής να μη λείπει το Ψαλτήριον,

τουλάχιστο 1-2 καθίσματα.

9) Η μητέρα να προσεύχεται μαζί με το παιδί της. Να τα μάθει από μικρά να


προσεύχονται. Ο καθένας με ότι ταιριάζει στην ηλικία του, αλλά να επιμένει


σ΄ αυτό. Έτσι τα παιδιά μεγαλώνουν με το Χριστό και τα μεγαλώνει Εκείνος.

πηγή-περιοδικό''Lumea monahilor''

῾Ο γέροντας Παΐσιος, ἡ νηστεία καί ἡ κατάκριση

ΠΡΩΙΝΟ ΡΟΦΗΜΑ


Πρωί στο κελί του Τιμίου Σταυρού του γέροντα Παΐσιου, κοντά στη Μονή Σταυρονικήτα. Τρίτη μέρα της Σαρακοστής. Είμαστε έξω στο σκεπαστό κι ο γέροντας βράζει γάλα στο καμινέτο, πάνω σ' ένα κούτσουρο.

Παραδίπλα είναι, πλαγιασμένα στα χόρτα, τα δύο παιδιά του Γιάννη, που ανεβήκαμε μαζί στο Αγιονόρος - ο Γιάννης κάθεται μόνος του, απέναντι στο βράχο.

100.jpg

Πιο εδώ είναι δυο επισκέπτες, κι αυτοί από τη Θεσσαλονίκη. Στέκονται όρθιοι, ακουμπώντας στην καστανιά. Πενηντάρηδες κι οι δυο, χλωμοί, στρυφνοί. Φαίνονται να είναι από κάποια παρεκκλησιαστική οργάνωση, γιατί κοιτάζουνε αυστηρά, κάπως επιτιμητικά τον γέροντα και σχολιάζουνε μεταξύ τους χαμηλόφωνα.

Τα παιδιά παίζουνε, κάνουνε φασαρία -οπότε γυρίζει ο Παΐσιος και τα λέει ήρεμα:

«Μην κάνετε θόρυβο, γιατί εδώ δίπλα, κάτω απ' το χώμα, είναι κρυμμένοι Αμερικανοί και θα ξυπνήσουν και θα ρθουν να μας χαλάσουν την ησυχία μας».

Τα παιδιά σταματούνε, σωπαίνουνε παραξενεμένα.

Ο Γιάννης, απέναντι, γέρνει πλάγια στο βράχο, πάνω στο σάκο του. Ανάβει τσιγάρο.

Οι δυο επισκέπτες, που φαίνονται σκληροί ευσεβιστές, συνεχίζουν να βλέπουν με αποδοκιμασία τον γέροντα που προσέχει να μη φουσκώσει και χυθεί το γάλα. Ώσπου ο ένας δεν αντέχει και λέει στον καλόγερο:

«Γέροντα Παΐσιε, είμαστε στις πρώτες μέρες της Σαρακοστής, έχουμε αυστηρή νηστεία, κι εσύ βράζεις να πιεις γάλα;»

Ο γέροντας σωπαίνει. Δεν απαντάει. Πιάνει και κατεβάζει το κατσαρόλι, γιατί το γάλα έβρασε. Μετά πάει στο κελί, φέρνει έξι μικρά, παλιά, πορσελάνινα φλιτζανάκια, τα βάζει μερακλίδικα στη σειρά κι αδειάζει με προσοχή το γάλα μέσα σ' αυτά. Περιμένει λίγο να κρυώσει, ενώ όλοι τον κοιτάζουνε με απορία, σιωπηλοί.

Οι δυο ευσεβιστές τα βλέπουνε όλα αυτά με αποστροφή, γιατί σκέφτονται ότι αφού είμαστε όλοι εδώ οι επισκέπτες, έξι και τα φλιτζανάκια, άρα και σ' αυτούς θα τολμήσει ο καλόγερος να προσφέρει γάλα, τέτοιες μέρες σκληρής νηστείας.

Ο γέροντας Παΐσιος παίρνει τα γεμάτα φλιτζανάκια ένα-ένα, τα βάζει σ' ένα ξύλινο δίσκο, τα κουβαλάει και τ' αφήνει σε απόσταση εφτά μέτρων, στο χώμα, στην άκρη ενός θάμνου.

Τ' ακουμπάει όλα εκεί, στη σειρά, έπειτα έρχεται, κάθεται δίπλα μας και αρχίζει να κάνει με το στόμα του κάτι σιγανά, παράξενα σφυρίγματα, κοιτάζοντας προς τους θάμνους.

Δεν περνούνε λίγα λεπτά, και πιο εκεί, μέσα από τα τσαλιά, βγαίνει πολύ προσεκτικά μια οχιά και ύστερα πέντε μικρά φιδάκια -τα παιδιά της.

Κρατάω την αναπνοή μου.

Τα φίδια έρχονται, πλησιάζουν όλα, ένα-ένα, σέρνοντας, περνούνε δίπλα μας, πάνε σιγά-σιγά στα φλιτζανάκια, κι αρχίζουν ήρεμα να πίνουν, να ρουφούνε το πρωινό γάλα τους ...

ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ,

Επί ψύλλου κρεμάμενος (Κέδρος 2003)




Διαδίκτυο:http://agioritikesmnimes.pblogs.gr

ΓΛΩΣΣΙΚΟΙ ΑΧΤΑΡΜΑΔΕΣ Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη


Η καθημερινή μας γλωσσική πραγματικότητα



Σίγουρα θα έχετε ακούσει την έκφραση «ούτως ή άλλως» ή την λογιότερη «ούτως ή αλλέως» ή την αντίστοιχη «έτσι και αλλιώς», την οποία χρησιμοποιούμε όλοι μας, εννοώντας ότι θα κάνουμε κάτι ή θα συμβεί κάτι, που είναι αναπόφευκτο ή αποφασισμένο:
Ούτως ή άλλως, σκόπευα να πουλήσω το αυτοκίνητό μου.
Έτσι κι αλλιώς, σε λίγες μέρες έρχεται το Πάσχα.
Τα τελευταία χρόνια όμως ακούω ολοένα και συχνότερα την έκφραση «ούτως ή αλλιώς» (sic) και μάλιστα από άτομα υποτίθεται μορφωμένα ή εν πάση περιπτώσει, που το μορφωτικό τους επίπεδο είναι πάνω από τον μέσο όρο και δεν περιμένεις να κάνουν τέτοια γλωσσικά λάθη. Πιστεύω ότι αυτά τα δημοτικο-καθαρευουσιάνικα μπερδέματα, κοινώς «αχταρμάδες» (κατά τις οθωμανικές μας παραδόσεις), οφείλονται στις γενικότερες επιπτώσεις των γλωσσοπολιτικών μας φανατισμών, τότε που όταν κάποιος χρησιμοποιούσε κάποια λόγια έκφραση ή λέξη, αυτομάτως μετατάσσονταν στην κατηγορία των υπόπτων ακροδεξιών (τουλάχιστον), μια και δεν εκφραζόταν στην «πλέρια γλώσσα του λαού».
Υποθέτω λοιπόν ότι όσοι διαπράττουν αυτό το λάθος έχουν κάποια απωθημένα εκείνης της εποχής και ενώ ξεκινούν με το λόγιο «ούτως», ασυναίσθητα αυτολογοκρίνονται και τελειώνουν την εν λόγω έκφραση με το «έτσι» της καθομιλουμένης, με τα γνωστά αποτελέσματα. Βεβαίως, δεν αγνοώ και την ζημιά που κάνουν διάφοροι αγράμματοι δημοσιογραφίσκοι και "ρεπόρτερς" (sic) στις νεώτερες γενιές, στις οποίες οι πολυποίκιλες "εχπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις" της Δημόσιας εκπαίδευσης τις έχουν στερήσει από μια επιμελημένη γλωσσική παιδεία και έτσι αποτυπώνοντας τα "ακούσματα" από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο καταλήγουν να κακοποιούν την γλώσσα.

Το περί απωθημένων πάντως που προανέφερα και το ότι δεν πρόκειται απλώς για μια υποθετική κατάσταση που έβγαλα από το μυαλό μου, το επιβεβαίωσε ένα πρόσφατο γεγονός που συνέβη στο Βερολίνο, όπου ήμουν κεντρικός εισηγητής σε μια ημερίδα που οργανώθηκε από έναν ελληνικό κρατικό οργανισμό για την προώθηση των προϊόντων συγκεκριμένου παραγωγικού κλάδου. Παρεμπιπτόντως, αξίζει να αναφέρω και ένα άλλο γεγονός, το οποίο συνέβη στην ίδια εκδήλωση, χαρακτηριστικό της αρχοντοχωριατιάς που έχει καταλάβει ορισμένους, οι οποίοι επιδιώκουν να αυτοεπιβεβαιωθούν, παριστάνοντας τους «Ευρωπαίους»: Ενώ αρχικά μας είχε δηλωθεί ότι θα μιλήσουμε ελληνικά με μεταφραστές στα γερμανικά, ξαφνικά κάποιος από την Αθήνα, την τελευταία στιγμή, απεφάσισε να μιλήσουμε στα Αγγλικά! Παρά τις διαμαρτυρίες μου για το γελοίο του πράγματος και παρά το ότι τους επισήμανα πως στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου είχα προσκληθεί ως ειδικός σε κάποια Επιτροπή, οι υπεύθυνοι της Γραμματείας, μου ζήτησαν ευγενικά να μιλήσω στα Ελληνικά και όχι στα Αγγλικά, οι «Έλληνες» διοργανωτές στο Βερολίνο επέμεναν στην απόφασή τους, με την (φτηνή) δικαιολογία ότι ήδη είχαν ρυθμιστεί οι λεπτομέρειες με τους μεταφραστές και θα ήταν πολύ δύσκολο να γίνει νέα συμφωνία την τελευταία στιγμή. Έδωσα τόπο στην οργή μόνον όταν ένας φίλος μου με παρακάλεσε θερμά να μη επιμείνω και να πάω, για να μη «τιναχτεί η εκδήλωση στον αέρα» όπως μου είπε. Κλείνει η παρένθεση.
Πριν από την εκδήλωση, κάποιος υπάλληλος της ελληνικής Πρεσβείας, μας ενεχείρισε μια συνοπτική έκθεση του εμπορικού τμήματος με πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την οικονομική κατάσταση της Γερμανίας και τις εμπορικές συναλλαγές της με την Ελλάδα (όχι, δεν ανέφερε τίποτε για την Ζήμενς!).
Σε κάποιο σημείο της Έκθεσης διαπίστωσα ότι υπήρχε μια αναφορά στην λίμνη Μποντενζέε (Bodensee), η οποία βρίσκεται στα σύνορα Γερμανίας – Ελβετίας και καλύπτει ένα μεγάλο τμήμα τους. Η λίμνη ονομάζεται και Konstanz (Κονστάντς), από την ομώνυμη γερμανική πόλη που βρίσκεται στις όχθες της και με αυτήν την ονομασία είναι περισσότερο γνωστή (π.χ. αγγλ. Lake Constance). Με μεγάλη μου έκπληξη διάβασα ότι στα ελληνικά μεταφράστηκε ως λίμνη της Κωστάντζας! Αναζήτησα τον συντάκτη και όταν τον συνάντησα μετά την εκδήλωση, του υπέδειξα με εύσχημο τρόπο ότι η εν λόγω λίμνη στα ελληνικά ονομάζεται «λίμνη της Κωνσταντίας» και όχι της Κωνστάντζας και θα έπρεπε να διορθωθεί ώστε να μη προκαλείται σύγχυση με το λιμάνι της Κωστάντζας (Constanţa) στην Ρουμανία.
Την αποστομωτική απάντησή του θα την θυμάμαι για πολλά χρόνια:
–Μα αγαπητέ μου το Κωνσταντία είναι καθαρευουσιάνικο και γι’ αυτό το γράψαμε Κωνστάντζα..
Φοβούμενος το εγκεφαλικό έφυγα χωρίς να πω κουβέντα…
Επανέρχομαι στις εκφράσεις «ούτως ή άλλως» ή «ούτως ή αλλέως» ή «έτσι και αλλιώς», με την παρατήρηση ότι καλόν θα είναι να αποφεύγουμε την ανύπαρκτη στα (σωστά) ελληνικά έκφραση «ούτως ή αλλιώς», εκτός εάν δεχτούμε την θεωρία που «λανσάρουν» ορισμένοι, ότι δηλ. εφ’ όσον χρησιμοποιείται από πολλούς είναι και αυτή σωστή!!!
Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι (ευτυχώς) δεν έχω ακούσει ακόμα την έκφραση «έτσι και άλλως», κάτι που μου δίνει ελπίδες ότι το γλωσσικό αισθητήριο του λαού μας δεν έχει απονεκρωθεί εντελώς!

Πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημ. ΡΗΞΗ στις 05-7-08 φ. 38

Διαδίκτυο:http://ethnologic.blogspot.com/

Θάλεια Δραγώνα: ὁ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ἄνθρωπος στήν κατάλληλη θέση (Μοναχοῦ Μωϋσέως ῾Αγιορείτου)



Ο Αγιορείτης Μοναχός Μωυσής για την παρατεινόμενη συννεφιά

Θα εισέλθω ήμερα στο θέμα μου δίχως προλόγους και περιστροφές. Τον απεριόριστο θαυμασμό μας επικεντρώνουμε σε μια λογία καθηγήτρια, που για το σπουδαίο έργο της προήχθη σε γραμματέα του υπουργείου Παιδείας.

Πρόκειται για τη διανοουμένη κυρία Δραγώνα, η οποία, σε μία από τις μελέτες της, τους ήρωες του 1821 χαρακτηρίζει ως "κατακτητές" που υποτίμησαν το μεγαλείο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Η θέση της στο υπουργείο συγκεκριμένα είναι ως ειδικής γραμματέως εκπαιδευτικού σχεδιασμού εκπαίδευσης ελληνοπαίδων. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

Ο Τύπος ασχολούμενος μαζί της αναφέρει ότι έχει πλούσια δραστηριότητα και τ' ανθελληνικά της πιστεύω είναι παλαιά. Από δεκαετίας περίπου πρωτοστατεί, λέγουν, στον ονομαζόμενο διεπιστημονικό διάλογο ελλήνων και τούρκων κοινωνικών επιστημόνων. Ώριμος καρπός κι εύχυμος της κοπιώδους αυτής συνεργασίας είναι το περισπούδαστο βιβλίο "Ελλάδα και Τουρκία, πολίτης και έθνος κράτος", όπου καταργεί, παρακαλώ, την ελληνικότητα των Ελλήνων και με δυνατά τεκμήρια μας υποβιβάζει σε φυλή των Τούρκων!

Στο βιβλίο αυτό, που μέρη του μόνο μου έστειλαν, αλλά είναι αρκετά για να καταλάβει κανείς καλά ότι γέμει φοβερών ανθελληνικών απόψεων. Φθάνει να λέει η ελληνίδα αυτή κυρία, γραμματεύς του υπουργείου Παιδείας, ότι "δεν είμαστε Έλληνες, αλλά μας ... έκαναν"! Για να συνεχίσει αδιάντροπα να λέει ότι είναι ρατσιστικό να δηλώνουμε την ελληνική μας ταυτότητα. Στο περί ου ο λόγος πολύκροτο αυτό βιβλίο η ερίτιμη κυρία (ψυχολόγος είναι ή ιστορικός και με τι πτυχίο;) μας τονίζει ισχυρά ότι η ελληνική επανάσταση του 1821 αποτελούσε "επεκτατική εθνική πολιτική" των Ελλήνων, των οποίων η εθνική ταυτότητα "ενισχύεται αποφασιστικά από την αποσιώπηση των ιστορικών πληροφοριών σχετικά με το μεγαλείο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας"!

Φθάνει να γράφει ότι η απεικόνιση του ελληνικού έθνους "ενισχύεται από την αποσιώπηση σημαντικών ιστορικών πληροφοριών ...", χαρακτηρίζει μάλιστα την ελληνική επανάσταση του 1821 "ελληνικό εθνικισμό, που ήταν συνδεδεμένος με αλυτρωτισμό και επεκτατισμό ...".

Πώς μπορεί και τα γράφει; Πού αποσκοπεί; Στη λήψη του βραβείου Ιπεκτσί; Να όμως που προωθήθηκε σε υπεύθυνη θέση για την καλύτερη εκπαίδευση των ελληνοπαίδων ...

Έγιναν κάποιες σποραδικές διαμαρτυρίες. Σύντομα αποσοβήθηκαν. Ορισμένοι μεγαλοσχήμονες την υποστήριξαν ως σπουδαία επιστήμονα. Κάποιοι άλλοι αμφισβητούν την εγκυρότητα των σπουδών της. Εμένα πάντως λίαν με προβληματίζει ότι στο υπουργείο αυτό από χρόνια τώρα κυκλοφορούν κάποιοι με τέτοιες ιδέες. Ξαναείπαμε πως ο πατριωτισμός χαρακτηρίζεται πάντοτε σωβινισμός. Η ιστορία μας ξαναγράφεται από μοντέρνους, προοδευτικούς κουλτουριάρηδες, διανοούμενους, που τους ήρωες της ελληνικής επαναστάσεως χαρακτηρίζουν κατακτητές και τους Οθωμανούς ελευθερωτές!

Και αυτοί που τα γράφουν αυτά προωθούνται σε θέσεις-κλειδιά.

Φοβάμαι πως γίνεται πλέον μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια ν' αποδομηθεί το έθνος μας, η ιστορία μας και η παράδοσή μας. Οι επιλογές των τελευταίων κυβερνήσεων δίνουν έντονη την εντύπωση αυτή. Ναρκοθετείται το πεδίο της παιδείας ύποπτα. Εγχώριοι καλοθελητές διακονούν φιλότιμα το σχέδιο αφελληνισμού των ελληνοπαίδων. Επιτήδειοι κονδυλοφόροι αγωνίζονται να επιτύχουν ό,τι δεν κατάφεραν επί αιώνες οι εχθροί του ελληνισμού.

Μακάρι να υπερβάλλω, να λαθεύω, να λέω ψέματα. Δυστυχώς το τοπίο είναι νεφελώδες. Η συννεφιά παρατεινόμενη αρκετά. Δεν έχουμε συνηθίσει τόσο καιρό δίχως ήλιο. Μακάρι το πρώιμο Πάσχα να επισπεύσει την άνοιξη. Μια διάψευση, μια παύση, μια έστω δικαιολόγηση θα ήταν μια κάποια ακτίνα φωτός και χαράς. Χαιρετίζουμε εγκάρδια την αγέρωχη φωνή του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, που δεν πιστεύω να χαρακτηριστεί και αυτός εθνικιστής επειδή μιλά για πατριωτισμό.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 14 Φεβρουαρίου 2010

Διαδίκτυο:http://agioritikesmnimes.pblogs.gr

῾Η Νέα ᾿Εποχή, ὁ Θρησκευτικός συγκρητισμός καί ἡ ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου (῾Η εὐθύνη τῆς ἐπιλογῆς μας)

Κυριακή, 14 Φεβρουαρίου 2010

"Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΜΑΣ"


(απο το βιβλιο "Η ευθύνη της επιλογής μας" εκδόσεις "Ενωμένη Ρωμηοσύνη" Θεσσαλονίκη 2009σελ 222-227)


Όλη αυτή η αναφορά στο κεκρυμμένο μυστήριο της Θείας οικονομίας μας οδήγησε πάλι σ΄εκείνο το σημείο απ΄όπου αρχίσαμε.Ευρισκόμενοι μέσα στη λαίλαπα των εσχατολογικών γεγονότων,ζώντας τα καθημερινώς αυξανόμενα αποκαλυπτικά σημεία των καιρών μας ,τίθεται ενώπιόν μας το συγκλονιστικό ερώτημα:Θα οικειοποιηθούμε πνεύμα δουλείας ή θα ενεργοποιήσουμε το Πνεύμα ελευθερίας που λάβαμε στο Βάπτισμα;(...)
(...)Εμείς άρχουμε του εαυτού μας.Θείο δώρο είναι το αυτεξούσιο και κανείς δεν μπορεί να το καταλύση.Αυτό είναι το μεγαλείο του ανθρώπου ,της κορωνίδος της δημιουργίας του Θεού.Κανείς δεν δικαιούται να επιβάλη στον άνθρωπο την θέλησί του ή να τον εξαναγκάση σε οποιαδήποτε επιλογή,αφού ούτε ο ίδιος ο Θεός επιτρέπει αυτό στον εαυτό Του.(...)
(...)Όμως, η "Νέα Τάξη Πραγμάτων" και η ιδεολογία της θέτουν τα πράγματα σε άλλη βάσι,στην οποία μας καλεί να συμμορφωθούμε χωρίς πολλές-πολλές αντιρρήσεις.Στηρίζεται στο δόγμα της "περιορισμένης κυριαρχίας",σύμφωνα με το οποίο η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτωνείναι μία καθολική αξία,που έχει προτεραιότητα έναντι των άλλων αξιών,ακόμη και αυτής της εθνικής κυριαρχίας.Ουσιαστικά εκπληρώνονται στις ημέρες μας τα προφητικά λόγια του Μεγάλου Ιεροεξεταστού του Ντοστογιέφσκυ:"Ω!Θα πείσουμε τους ανθρώπους πως μονάχα τότε ελεύθεροι,όταν θα παραιτηθούν απ΄την ελευθερία τους για χάρη μας και θα υποταχθούν σε μας...Ω!Θα τους επιτρέψουμε και την αμαρτία,γιατί είναι αδύναμοι και ανίσχυροι και θα μας αγαπούν σαν παιδιά επειδή θα τους επιτρέψουμε να αμαρτάνουν...Στο τέλος θα ΄ρθούν να καταθέσουν την ελευθερία τους στα πόδια μας και θα μας πούν:"Κάντε μας σκλάβους,μα χορτάστε μας".
Στη δημιουργία μιας τέτοιας νεοταξικής κοινωνίας αποβλέπει η ιδεολογία της Νέας Τάξης,που την επιβάλλει με θεαματικό τρόπο και με όλα τα "νόμιμα" μέσα "τοις μακράν και τοις εγγύς" (Βλέπε Κόσσοβο,Ιράκ).(...)
(...)Νέες δυνάμεις πρέπει να ανέλθουν ώστε να αντανακλούν την νέα πραγματικότητα της παγκοσμιοποιήσεως-της Νέας Διεθνούς Οικονομικής Τάξης - που θα μπορεί να αντιμετωπίζη τα σύγχρονα προβλήματα και τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές κρίσεις.Η πορεία προς μια αχρήματη κοινωνία φαίνεται να είναι αναπόφευκτη (σχόλιο "Ο.Π": όταν εγράφετο το βιβλίο δεν είχε ακόμη ανακοινωθεί απο το υπ. οικονομικών της Ελλάδας ότι απο το 2011 θα είναι παράνομη οποιαδήποτε συναλλαγή άνω των 1500 ευρώ που θα πραγματοποιείται με μετρητά και ΄χι με πιστωτική ή χρεωστική κάρτα ή δίγραμμη τραπεζική επιταγή).
Σε μία τέτοια παγκοσμιοποιημένη οικονομία δεν θα υπάρχουν χοροί πτωχεύσεων (τραπεζών και χωρών),καταρρεύσεις ομολόγων και φαινόμενα "πιστωτικής ασφυξίας" (credit crunch).Δεν θα υπάρχουν χρηματοοικονομικές κρίσεις που να ταξιδεύουν πέρα απο τον Ατλαντικό και τον ...Ειρηνικό και να δημιουργούν "ιντερνετικό πανικό"!Διότι απλούστατα,τα πάντα θα ελέγχωνται απόλυτα και θα παρακολουθούνται ηλεκτρονικά.Διότι κάθε άνθρωπος πλέον θα έχη μετατραπεί σε ένα πολυψήφιο νούμερο...
Η "Νέα Τάξη Πραγμάτων" εκφράζεται και ως ένας ιδιαίτερος πολιτιστικός τρόπος ζωής.
Καταβάλλεται προσπάθεια επιβολής ενός κοινού πολιτιστικού τρόπου ζωής με απώτερο σκοπό την πολιτιστική ομογενοποίησι, την ισοπέδωση προς τα κάτω δια της υιοθετήσεως υποπροϊόντων αμερικανικού τρόπου ζωής.Η "Νέα Τάξη Πραγμάτων" προχωρεί με ένα συγκρητιστικό τρόπο και στο χώρο της θρησκευτικής ζωής.Επιδιώκει ό,τι γίνεται με τον πολιτισμό , να γίνη και με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των ανθρώπων, να επικρατήση ένα κράμα θρησκευτικών δοξασιών και να αλλάξη απαγκοσμίως η θρησκευτική συνείδησι.Αυτός ο συγκρητισμός χαρακτηρίζεται ως "Νέα Εποχή".
Δόγμα της είναι ο δογματικός πλουραλισμός,δηλαδή η συνύπαρξι διαφορετικών δογμάτων και πίστεων ,αφού όπως ισχυρίζεται ,όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Θεό.Όποιος αμφισβητήσει αυτό το δόγμα χαρακτηρίζεται φανατικός ή και φονταμενταλιστής,και εξοβελίζεται! (...)
'Ολη αυτή η νοοτροπία της "Νέας ΤάξηςΠραγμάτων" εκφράζεται με την αλαζονεία της εξουσίας, είτε σε παγκόσμιο είτε κρατικό επίπεδο.Τα "κράτη-εγκληματίες" θα πατάσσωνται αμείλικτα απο τα "κράτη-φρουρούς της παγκόσμιας τάξης" και έτσι θα επικρατήση η πολυπόθητη ...τάξι στη σημερινή αταξία πραγμάτων.Θα μπορούμε πλέον να μιλάμε για ...ειρήνη ,ίσως κατι αντίστοιχο με την περίφημη εκείνη Pax Romana , η οποία "Αυγούστου μοναρχήσαντος", επεκράτησε στην πολιτισμένη λεκάνη της Μεσογείου.Μήπως είναι τυχαία αυτή η αντιστοιχία;Έρχεται τώρα "ο εν τω ιδίω ονόματι" άλλος (ο Αντίχριστος), ον οποίον θα "λάβουν" τα ταλαίπωρα έθνη του παλνήτου μας (πρβλ.Ιω 5,43),ο θεός της Νέας Εποχής.Ο θεός της Πανθρησκείας,του θρησκευτικού Συγκρητισμού και του Οικουμενισμού.Ο νέος Μεσσσίας ,που θα δώση καινούργια παγκόσμια γνώσι και ευτυχία,που θα καταργήση κάθε αποκλειστικότητα πίστεως,κάθε μισαλλοδοξία στη Νέα Εποχή του Υδροχόου.Ο Αντίχριστος που θα προσκυνήσουν οι λαοί της γής στα έσχατα της ιστορίας.





Εδώ πλέον δεν θα υπάρχουν επιλογές και εναλλακτικές λύσεις.Τώρα έχουν το λόγο τα σύγχρονα υπερόπλα,τα ελεγχόμενα ΜΜΕ,το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ,οι Τράπεζες,οι πολυεθνικές εταιρείες,οι εξωνημένες ή οι δοτές κυβενήσεις που ισοπεδώνουν κράτη και λαούς.
Η "Νέα Τάξη" δεν προβάλλεται,δεν προτείνεται,αλλά
επιβάλλεται.Δεν ζητεί την ανοχή μας , αλλά την αποδοχή μας.Ζητεί την ένταξί μας, την ταύτισί μας, την αλλοτρίωσί μας την ψυχή μας!Όχι φαινομενικά αλλά πραγματικά.Με τη δική μας θέλησι και τη δική μας συγκατάθεσι.Ζητεί να αγαπήσωμε τον Μεγάλο Αδελφό ,που όλα τα βλέπει και τα πάντα ελέγχει,την έκφρασι,την σκέψη και ...όχι μόνο.Μέσα σ΄αυτά τα πλαίσια γίνεται κατανοητή η "εξυπηρέτησι" των βιομετρικών διαβατηρίων και των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων με το "αθώο" μικροτσίπ.Επιτέλους οι άνθρωποι θα γίνουν άβουλα νούμερα .Κάθε τι άλλο παρά άνθρωποι.(...)