"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)

Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...


Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Γέροντος Παΐσιου τοῦ Αγιορείτου:«᾿Αντιμετώπιση ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων»

 

ι Α΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 

- Γέροντα, ποια είναι η σωστή αντιμετώπιση, όταν προκύπτουν δύσκολα εκκλησιαστικά θέματα;

- Να αποφεύγωνται τα άκρα· με τα άκρα δεν λύνονται τα θέματα. Βλέπαμε παλιά, ο μπακάλης έβαζε λίγο-λίγο με την σέσουλα στην ζυγαριά, και έτσι έβρισκε την ακρίβεια και ισορροπούσε και η ζυγαριά. Δηλαδή δεν έβαζε απότομα πολύ ούτε αφαιρούσε απότομα πολύ. Τα δύο άκρα πάντα ταλαιπωρούν την Μητέρα Εκκλησία και οι ίδιοι που τα κρατούν ταλαιπωρούνται, γιατί τα δύο άκρα συνήθως καρφώνουν… Είναι σαν να κρατάη το ένα άκρο δαιμονισμένος, όταν έχη αναίδεια πνευματική (περιφρόνηση για όλα), και το άλλο άκρο σαν να το κρατάη τρελλός, όταν έχη μωρό ζήλο με στονοκεφαλιά. Ένας πνευματικά αναιδής δηλαδή με έναν ζηλωτή, που έχει μωρό ζήλο, ποτέ δεν συμφωνούν, αλλά τρώγονται και χτυπιούνται, γιατί και οι δύο στερούνται την θεία Χάρη. Τότε –Θεός φυλάξοι!- μπορεί να χτυπιούνται συνέχεια τα δύο άκρα και «άκρη να μην τους βρίσκη» κανείς. Εκείνοι που θα μπορέσουν να λυγίσουν τα δύο αυτά άκρα, για να ενωθούν –να ομονοήσουν-, θα στεφανωθούν από τον Χριστό με δύο αμάραντα στεφάνια.

Να προσέχουμε να μη δημιουργούμε θέματα στην Εκκλησία ούτε να μεγαλοποιούμε τις μικρές ανθρώπινες αταξίες που γίνονται, για να μη δημιουργούμε μεγαλύτερο κακό και χαίρεται ο πονηρός.
Όποιος για μικρή αταξία ταράσσεται πολύ και ορμάει απότομα με οργή, δήθεν να την διορθώση, μοιάζει με ελαφρόμυαλο νεωκόρο που βλέπει να στάζη ένα κερί και ορμάει απότομα, με φόρα, για να το διορθώση δήθεν, αλλά παίρνει σβάρνα ανθρώπους και μανουάλια, και δημιουργεί μεγαλύτερη αταξία την ώρα της λατρείας. Δυστυχώς στην εποχή μας έχουμε πολλούς που ταράσσουν την Μητέρα Εκκλησία. Όσοι από αυτούς είναι μορφωμένοι έπιασαν το δόγμα με το μυαλό και όχι με το πνεύμα των Αγίων Πατέρων. Όσοι πάλι είναι αγράμματοι έπιασαν και αυτοί το δόγμα με τα δόντια, γι΄ αυτό και τρίζουν τα δόντια, όταν συζητούν εκκλησιαστικά θέματα, και έτσι δημιουργείται μεγαλύτερη ζημία στην Εκκλησία από αυτούς παρά από τους πολέμιους της Ορθοδοξίας μας. Καλά είναι το ποτάμι να μην είναι πολύ ορμητικό, γιατί παίρνει σβάρνα κούτσουρα, πέτρες, ανθρώπους, αλλά ούτε βέβαια και πολύ ρηχό, γιατί θα κάθωνται κουνούπια…

Είναι μερικοί πάλι που ασχολούνται με την κριτική ο ένας του άλλου και όχι με το γενικώτερο καλό. Παρακολουθεί ο ένας τον άλλο περισσότερο από τον εαυτό του. Κοιτάζει τι θα πη ή τι θα γράψη ο άλλος, για να τον χτυπήση κατόπιν αλύπητα, ενώ ο ίδιος, εάν έλεγε ή έγραφε το ίδιο πράγμα, θα το υποστήριζε και με πολλές μαρτυρίες από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες. Το κακό που κάνει είναι μεγάλο, γιατί αφ΄ ενός μεν αδικεί τον πλησίον του, αφ΄ ετέρου δε τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των πιστών. Πολλές φορές μάλιστα σπέρνει και την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων, γιατί τους σκανδαλίζει. Όσοι δικαιολογούν την κακία τους με τον δήθεν έλεγχο των άλλων και όχι του εαυτού τους ή με το να δημοσιεύουν στον κόσμο εκκλησιαστικές καταστάσεις –ακόμη και πράγματα που δεν λέγονται- προφασιζόμενοι το «είπε τη Εκκλησία» (8), ας κάνουν πρώτα αρχή από την μικρή τους εκκλησία, την οικογένειά τους ή την Αδελφότητά τους και, εάν τους φανή καλό, τότε ας ρεζιλέψουν και την Μητέρα Εκκλησία. Τα καλά παιδιά, νομίζω, ποτέ δεν κατηγορούν την μάνα τους.

Όλοι χρειάζονται στην Εκκλησία. Όλοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σ΄ αυτήν· και οι ήπιοι χαρακτήρες και οι αυστηροί. Όπως στο σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξινά, ακόμη και τα πικρά ραδίκια, γιατί το καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες, έτσι και στο Σώμα της Εκκλησίας όλοι είναι απαραίτητοι. Ο ένας συμπληρώνει τον χαρακτήρα του άλλου και όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχώμαστε όχι μόνον τον πνευματικό χαρακτήρα του άλλου αλλά ακόμη και τις αδυναμίες που έχει σαν άνθρωπος. Δυστυχώς μερικοί έχουν παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουν να έχουν όλοι ίδιο πνευματικό χαρακτήρα με τον δικό τους, και όταν κάποιος δεν συμφωνή με τον χαρακτήρα τους, δηλαδή ή είναι λίγο επιεικής ή λίγο οξύς, αμέσως βγάζουν το συμπέρασμα ότι δεν είναι πνευματικός άνθρωπος.


8) Ματθ. 18, 17

Πηγή: http://anavaseis.blogspot.com

Περίεργες ἕως ἐπικίνδυνες ἀπόψεις τοῦ Τούρκου ὑπουργοῦ ᾿Εξωτερικῶν Νταβούτογλου



Είναι «κοινό σπίτι» Ελλάδας-Τουρκίας το Αιγαίο;



Πολύ περίεργες αλλ’ όχι ανεξήγητες αντιλήψεις περί συγκατοίκησης έχει ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Νταβούτογλου. Μετά από συνάντησή του με τον υφυπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, Δ. Δρούτσα, ο Τούρκος υπουργός ισχυρίστηκε με έκδηλη επιτηδειότητα ότι η θάλασσα του Αιγαίου είναι το «κοινό σπίτι» για την Ελλάδα και την Τουρκία.

Για να προσθέσει τα εξής γλυκανάλατα: «Είμαστε μια οικογένεια, Τούρκοι και Έλληνες, καθώς μοιραζόμαστε την ίδια γεωγραφία, την ίδια πολιτιστική κληρονομιά, το ίδιο τουριστικό περιβάλλον». Και φυσικά, ο Δρούτσας απέφυγε να απαντήσει στις πρωτοφανείς διαστρεβλώσεις από τον Νταβούτογλου, μάλλον για να μη χαλάσει το κλίμα…
και οι διακοπές τους. Ο Τούρκος υπουργός αναδεικνύεται σε μέγα και ανεκδιήγητο διαστροφέα της πολιτικής και ιστορικής πραγματικότητας, στο πλαίσιο της καλά γνωστής τουρκικής προσπάθειας οικειοποίησης και τουρκοποίησης των πάντων.

Πρώτα απ’ όλα, Έλληνες και Τούρκοι δεν είναι «σαν μια οικογένεια». Διότι αν ο νταής Νταβούτογλου εννοεί την οικογένεια όπως εμείς οι Έλληνες την εννοούμε, δεν έπρεπε ποτέ η Τουρκία να επιχειρήσει, ούτε για μια φορά, όλες αυτές τις αφόρητες προκλήσεις και αμφισβητήσεις του εναέριου, χερσαίου και θαλάσσιου κυριαρχικού χώρου της Ελλάδας. Τι σόι ελληνοτουρκική οικογένεια οραματίζεται ο Νταβούτογλου, όπου επιμένει να ισχύει το οθωμανικό δίκαιο; Και τι οικογένεια είναι αυτή, όπου η Τουρκία δεν περνά μέρα χωρίς να επιτίθεται εναντίον του άλλου μέλους της οικογένειας, της Ελλάδας; Οι δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών αποκαλύπτουν ξανά, αν χρειαζόταν, και επιβεβαιώνουν όσα αναλύει εν εκτάσει στο βιβλίο του, «Στρατηγικό Βάθος», που εμφανώς ο Δ. Δρούτσας δεν μπήκε στον κόπο να μελετήσει, αν μη τι άλλο για να γνωρίζει τι το άλλο μέλος της ελληνοτουρκικής «οικογένειας» σκέφτεται να επιβάλει στην Ελλάδα.

Αν ο Δρούτσας και οι Έλληνες διπλωματικοί και ο Γ. Παπανδρέου μελετούσαν το βιβλίο Νταβούτογλου, θα κατανοούσαν σε όλη την ανατριχιαστική εκτύλιξή της την τουρκική στοχοθεσία κατά του Αιγαίου. Και πόσο σημαντικός είναι αυτός ο θαλάσσιος χώρος για την υλοποίηση των φιλοδοξιών της Τουρκίας να μετεξελιχθεί από περιφερειακή σε υπερδύναμη, με ρυθμιστικό ρόλο στην περιοχή μας και στον κόσμο. Ο Νταβούτογλου θεωρεί, από την άλλη, τη γεωγραφία ως πάρα πολύ σημαντικό παράγοντα στις προσπάθειες της Τουρκίας να αξιοποιήσει τους υδάτινους, ενεργειακούς και χερσαίους πόρους για να υλοποιήσει τους στόχους της. Η Τουρκία, κατά τον Νταβούτογλου, οφείλει να αξιοποιήσει τη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο ώστε να καταστεί μεγάλη ναυτική δύναμη, ακριβώς για να αποβάλει το σύνδρομο του δήθεν αποκλεισμού της από την Ελλάδα, τη Ρωσία και άλλες δυνάμεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ενίσχυσης της ναυτικής της δύναμης πρέπει να ενταχθεί και η σύντονη προσπάθεια της Τουρκίας να ναυπηγήσει η ίδια τα δικά της πλωτά, εμπορικά και στρατιωτικά μέσα.

Ύστερα, ποια κοινότητα υπάρχει μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στον τομέα του πολιτισμού; Ποιον πολιτισμό… μοιράζεται η Τουρκία με την Ελλάδα; Αυτόν που δημιούργησαν πριν από χιλιετηρίδες ελληνικά και ιωνικά χέρια και σήμερα λυμαίνεται η βαρβαρική ορδή, που επέλασε από τις στέπες της Ασίας; Ο Νταβούτογλου ψεύδεται και ασυδοτεί εκ του ασφαλούς, επειδή, πρώτον, γνωρίζει την ελληνική μιζέρια και αναξιοπρέπεια. Αντί ο Δρούτσας να χαριεντίζεται με το φίλο του, Αχμέτ (!) όφειλε τουλάχιστον να τον επαναφέρει στην τάξη, επισημαίνοντάς του ότι δεν πρέπει να παρεκτρέπεται και να ψεύδεται. Τίποτε δεν είπε, απλώς απόλαυσε τους μεζέδες του… Δεύτερον, ο Νταβούτογλου γνωρίζει ότι στο σημείο οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής αδυναμίας, που βρίσκεται η Ελλάδα, αυτή τρέμει και την παραμικρή κρίση. Γι’ αυτό σιωπά και ανέχεται τις προσβολές, τους χλευασμούς και τις επιθέσεις της Τουρκίας. Πιστεύει, αφελέστατα και επικίνδυνα, ότι η εξημέρωση του τουρκικού θηρίου και το καλόπιασμά του θα αποτρέψει ή και θα στομώσει την επιθετικότητά του. Προφανώς, ούτε ο Δρούτσας ούτε κανείς άλλος στην Ελλάδα κατανοούν το του Δημοσθένη. Ότι δεν αποφεύγει τον κίνδυνο εκείνος που δεν θέλει να τον αντιμετωπίσει. Η Ελλάδα απειλείται συνεχώς από μια αποθηριωμένη Τουρκία, που απλώς περιμένει υπομονετικά πότε θα ωριμάσει και θα πέσει από μόνο του το ελληνικό σύκο… Και δεν υπάρχει στον ελληνικό ορίζοντα καμία σαφής ένδειξη αξιοπρεπούς και πατριωτικής αντίστασης και αντίδρασης στους σχεδιασμούς του Τούρκου Αττίλα…
ΣΗΜΕΡΙΝΗ


 http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/08/blog-post_5325.html#ixzz0w1TVTH62