"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)

Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...


Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Ἐκδικάζεται ἡ προσφυγὴ τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς τὴν 17ην Μαΐου 2011. Ἡ ἀνακοίνωσις τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς



Ἡ Δικαιοσύνη τῆς Πατρίδος μας καλεῖται νὰ ἀποδείξη ἐὰν εἶναι ἀδέσμευτος ἢ ὑποτελὴς εἰς τὰ διεθνιστικὰ Κέντρα Προωθήσεως τῆς Πανθρησκείας τοῦ Σατανισμοῦ. 

Ἡ συγκλονιστικὴ αὐτὴ δήλωσις ἀνήκει εἰς τὸν Μητροπολίτην Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, τὴν ὁποίαν ἔκαμνεν μετὰ τὸν καθορισμὸν τῆς ἡμερομηνίας ἐκδικάσεως τῆς Προσφυγῆς του διὰ τὴν διάλυσιν τῶν Τεκτονικῶν Στοῶν.
Ἡ ἡμερομηνία ἐκδικάσεως τῆς προσφυγῆς καθωρίσθη διὰ τὴν 17ην Μαΐου 2011. Ἡ εἴδησις συνεκλόνισε ὅλον τὸν Ὀρθόδοξον πιστὸν λαόν, ὁ ὁποῖος ἀπὸ δεκαετιῶν ἀγωνίζεται διὰ τὴν διάλυσιν τοῦΜασωνισμοῦ εἰς τὴν χώραν μας, ὁ ὁποῖος, ὡς λέγεται, ἔχει διαβρώσει καὶ ὡρισμένα στελέχη τῆς Ἐκκλησίας.
Μὲ τὰς ἐνεργείας τοῦ Μητροπολίτου Σεραφεὶμ δικαιώνονται οἱ ἀγῶνες τῶν μακαριστῶν ἀγωνιστῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως Νικολάου Ψαρουδάκη (τῆς Χριστιανικῆς) καὶ τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως (Π.Ο.Ε.) καὶ τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» Ἀρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Βασιλοπούλου ὡς καὶ τοῦ διαδόχου του μακαριστοῦ ἈρχιμανδρίτουΜάρκουΜανώλη, ὡς καὶ ἄλλων λαϊκῶν καὶ ρασοφόρων ἀγωνιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπολέμησαν τὴν Μασωνίαν ὡς Θρησκείαν.

Ἡ εἴδησις ὅμως εἶναι συγκλονιστικωτέρα, διότι ἔρχεται εἰς μίαν περίοδον κατὰ τὴν ὁποίαν:

1ον) Ἡ Μασωνία ζητεῖ ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν τὴν περιθωριοποίησιν, κυρίως, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἀπαιτεῖ νὰ ἔχη ἀποφασιστικὸν λόγον εἰς τὰ πολιτιστικά, κοινωνικά, θρησκευτικὰ καὶ ἱστορικὰ δρώμενα.

2ον) Ἡ Μασωνία ἀγωνίζεται διὰ τὸν χωρισμὸν Κράτους – Ἐκκλησίας καὶ τὸν πλήρην ἀπογαλακτισμὸν τοῦ Κράτους ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ

3ον) Ἐμφανίζονται Ἀνώτατοι Δικαστικοί, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ συνεπλήρωσαν τεσσαράκοντα ἔτη ὡς Λειτουργοὶ τῆς Δικαιοσύνης, ζητοῦν τὴν ἔξωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τῶν συμβόλων της ἀπ᾽ ὅλας τὰς βαθμίδας τῆς Δικαιοσύνης συμπλέοντας ἀνοικτὰ μὲ τὴν Μασωνίαν καὶ ὅλας ἐκείνας τὰς ὀργανώσεις, αἱ ὁποῖαι λυσσαλέως ζητοῦν τὴν ἀπομάκρυνσιν τῶν Ἱερῶν
Συμβόλων καὶ τοῦ Ἐσταυρωμένου ἐκ τῶν δημοσίων κτηρίων.

Μετὰ τὴν δημοσιοποίησιν τῆς ἡμερομηνίας ἐκδικάσεως τῆς προσφυγῆς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, διὰ τὴν διάλυσιν τῶν Τεκτονικῶν Μεγάρων καὶ κατ᾽ ἐπέκτασιν ὅλων τῶν Μασωνικῶν Στοῶν θὰ ἀνεμένομεν ἐκ μέρους τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἑνὸς ἑκάστου τῶν μελῶν τῆς Ἱεραρχίας καὶ τοῦ συνόλου τῆς Ἱεραρχίας ἀπὸ μίαν δήλωσιν διὰ τῆς ὁποίας ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία θὰ ἐχαιρέτιζε τὸν καθορισμὸν ἡμερομηνίας ἐκδικάσεως τῆς προσφυγῆς, θὰ ἀπεκήρυσσε τὴν Μασωνίαν, θὰ διεφώτιζε τὸν ἀκαθοδήγητον πιστὸν λαὸν διὰ τοὺς σκοπούς της, ἀλλὰ τὸ κυριώτερον νὰ ἀπεκάλυπτεν ὅτι ὑπηρετεῖ καὶ δοξάζει τὸν ἑωσφόρον ὡς Θεόν.
Ἐλπίζομεν ὅτι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας θὰ λάβη μὲ δημοσίαν ἀνακοίνωσιν θέσιν. Ὑπενθυμίζο- μεν ὅτι ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἔχει παραιτηθῆ καὶ ἀπὸ τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῆςΜασωνίας, ὅπως καὶ ἐναντίον τῶν αἱρέσεων (ἐλάχιστα τὰ μέλη της τὰ ὁποῖα τολμοῦν νὰ συγκρουσθοῦν καὶ νὰ διαφωτί- ζουν τὸν πιστὸν λαόν). Ἡ στάσις της προβληματίζει καὶ πικραίνει τὸν πιστὸν λαόν, ὁ ὁποῖος προσεύχεται ἀδιαλλείπτως διὰ τὴν ὁλικὴν ἐπαναφορὰν τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας εἰς τὰς ὁδοὺς τὰς ὁποίας ἠκολούθουν σύγχρονοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας μέχρι πρὶν ἀπὸ δύο, τρεῖς ἢ καὶ τέσ- σερις δεκαετίας.


Ἡ ἀνακοίνωσις τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς 

Μὲ ἀφορμὴν τὴν ἐξέλιξιν αὐτὴν ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς ἐξέδωσε τὴν 21ην Ἰουλίου, τὴν ἀκόλουθον ἀνακοίνωσιν:

«Ἀνακοινώνεται ὅτι ἡ αἴτησις ἀκυρώσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ κατὰ τῆς παραλείψεως τοῦ Ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν κ. Γεωργίου Παπακωνσταντίνου νὰ προκαλέση τὴν ἔκδοσιν Προεδρικοῦ Διατάγματος περὶ διαλύσεως, κατ᾽ ἐφαρμογὴν τοῦ ἄρθρου 118 τοῦ Α.Κ., τοῦ ἱδρύματος μὲ τὴν ἐπωνυμία «Τεκτονικὸν ἵδρυμα», ἡ ἵδρυσις τοῦ ὁποίου ἐνεκρίθη διὰ τοῦ ἀπὸ 10–2–1927 Προεδρικοῦ Διατάγματος, ὡς τοῦτο τροποποιήθηκε διὰ τῶν ἀπὸ 19–7– 1949 καὶ 16–11–1956 Βασιλικῶν Διαταγμάτων, ποὺ ἑδρεύει στὴν Ἀθήνα (Ἀχαρνῶν καὶ Σουρμελῆ) ὡς καὶ τοῦ ἱδρύματος τοῦ ἀποκα- λουμένου Μέγα Ἀγαθοεργὸ Σῶμα (ΜΑΣ) τῆς ἀποσχισθείσης Ἐθνικῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἑδρεύει στὴν Ἀθήνα (Ἐρεσοῦ ἀρ. 38), ἐπὶ τῷ λόγῳ ὅτι δὲν ἀποτελοῦν ἑνώσεις περιουσίας πρὸς ἐξυπηρέτησιν κοινωφελοῦς σκοποῦ, ἀλλὰ κεκαλυμμένην θρησκείαν μὲ κρύφια δόγματα καὶ τελετὲς λατρείας τοῦ Ἑωσφορισμοῦ, προσδιορίσθηκε νὰ δικασθῆ ἐνώπιον τοῦ Δ´ τμήματος τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας τὴν 17ην Μαΐου 2011. 

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ σθεναρῶς ὑπερασπίζεται τὴν ἀνεξιθρησκείαν καὶ τὴν ἐλευθερίαν τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν συμπολιτῶν μας, ἀλλὰ εἰς τὴν συγκεκριμένη περίπτωσιν ὤ φειλε ἐκ τῆς θέσεώς του νὰ ζητήση τὴν παῦσιν τῆς ἐξαπατήσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ καὶ τῆς καλύψεως τῆς Θρησκείας τοῦ Μασσωνισμοῦ – Ἑωσφορισμοῦ ὑπὸ τὴν ψευ δεπίγραφον ἔννοιαν τοῦ δῆθεν «κοινωφελοῦς ἱδρύματος ἐνδεῶν καὶ ἀπόρων παίδων».

Ἐπομένως θὰ ἀποδειχθῆ ἐὰν ὄντως ἡ Δικαιοσύνη τῆς Πατρίδος μας εἶναι ἀδέσμευτος ἢ ὑποτελὴς εἰς τὰ διεθνιστικὰ κέντρα προωθήσεως τῆς πανθρησκείας τοῦ Σατανισμοῦ. 
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως».



Ορθόδοξος Τύπος 30 Ιουλίου
Διαδίκτυο: http://anavaseis.blogspot.com

Μερικές φορές ἡ σιωπή εἶναι χρυσός, Παναγιώτατε...

  Σχόλιο ᾿Οδυσσέως τοῦ klision: Λένε ὁρισμένοι ὅτι ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. ῾Ιερώνυμος σιωπᾶ καί δέν ὁμιλεῖ γιά ὁρισμένα καίρια ζητήματα. Δέν ξέρω ἄν αὐτοί πού τά λένε ἔχουν ἀγαθούς σκοπούς ἤ πᾶνε νά τοῦ ροκανίσουν τήν καρέκλα. ῾Η ἀλήθεια εἶναι ὅτι βρισκόμαστε στήν μετά Χριστόδουλον ἐποχή, ὁ ὁποῖος ἀρεσκόταν πολύ στό γυαλί καί στό μικρόφωνο. Τοῦ πήγαινε, ἄλλωστε. Μετά ἦρθε ὁ ῾Ιερώνυμος, ὁ ὁποῖος εἶναι τό ἄλλο ἄκρο. Εἶναι σεμνός, δέν νά τρελαίνεται γιά τό γυαλί καί δίνει τήν αἴσθηση μιᾶς ἀθόρυβης δύναμης. ᾿Από τήν ἄλλη ὅμως, πιστεύω ὅτι ὁ Μακαριώτατος κ. ῾Ιερώνυμος πρέπει νά ὁμιλεῖ  καί ὁρισμένες φορές, γιατί ὑπάρχει ὁ κίνδυνος ἡ σιωπή του νά ἐκληφθεῖ ὡς συννενοχή, ὅπως π.χ. στό θέμα τοῦ συμφώνου συμβίωσης ἔπρεπε νά πεῖ ξεκάθαρα ὅτι εἶναι ἀντίθετος σέ ὁποιαδήποτε μορφῆς ὁμοφυλοφιλική συμβίωση καί νά μήν ἀφήνει παραθυράκια γιά τυχόν παρερμηνεῖες. ᾿Από τήν ἄλλη μεριά ὁ Παναγιώτατος κ. ῎Ανθιμος μερικές φορές σοῦ δίνει τήν ἐντύπωση ὅτι ὁμιλεῖ εὐκαίρως ἀκαίρως, ὅπως στήν παρακάτω ἀνάρτηση, ὅπου ἡ σιωπή του θά ἦταν προτιμητέα.  Πᾶν μέτρον ἄριστον, ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι, οὔτε ΥΠΕΡΒΟΛΗ, ΟΥΤΕ ΕΛΛΕΙΨΗ, ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ...

Κήρυγμα κατά του συνδικαλισμού...

"Δεν μπορεί ένας επιστάτης να παίρνει τα ίδια λεφτά με το λυκειάρχη"...
Μετά τη Θεία Λειτουργία ο Άνθιμος ανέβηκε στον άμβωνα και τα 'χωσε στους συνδικαλιστές. Τους θεωρεί πηγή της...

...οικονομικής κακοδαιμονίας, που ζητάνε συνέχεια λεφτά από την κυβέρνηση, η οποία δεν έχει να τους δώσει και αφήνει στη μέση τους δρόμους που ξεκινάει να φτιάξει.

Κι έφερε οργισμένος ένα παράδειγμα γι' αυτό το ρημάδι τον συνδικαλισμό που τα 'χει ισοπεδώσει όλα. "Είναι δυνατόν να παίρνει τα ίδια λεφτά ο επιστάτης ενός σχολείου με το λυκειάρχη που ΄φαγε τη ζωή του να μάθει γράμματα;"...

Πηγή:http://nonews-news.blogspot.com/

῾Ο Γέροντας Παΐσιος γιά τούς θεολόγους


Είπε ο Γέροντας Παΐσιος: «Τις διάφορες θεωρίες των θεολόγων να τις περνάτε από το πατερικό κόσκινο. Πρέπει να τις κοσκινίζετε με βάση τους Πατέρες και ό,τι είναι σκουπίδια ή πίτουρα να τα πετάτε. Να ψάχνετε με βάση τους Πατέρες. Πρόσεξε ένα παράδειγμα. Υπάρχει το μπακίρι, ο μπρούντζος, και ο χρυσός. Ακόμη και μπακίρι καλό και άσχημο, μπρούντζος καλός και άσχημος, χρυσός 12 καρατίων και χρυσός 24 καρατίων. Εσείς να διαλέξετε το χρυσό των 24 καρατίων. Και τα άλλα χρειάζονται, αλλά όλοι να προτιμάτε το χρυσό»
πηγή: Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση
 

Δημοσίευμα-σοκ της Suddeutsche Zeitung για τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια και τα ελληνικά ΜΜΕ

Δ



Άλλη μια ανάρτηση για τον ΒΡΩΜΙΚΟ ΡΟΛΟ των ελληνικών ΜΜΕ.

Για να το εμπεδώσουμε....


Επίθεση στα ελληνικά ΜΜΕ εξαπολύει (με ρεπορτάζ του Kai Stritmmater) η γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung με τον τίτλο «Ελεγκτής και συνεργός» και τον υπότιτλο «Τα ελληνικά ΜΜΕ απέτυχαν στο ρόλο τους στο πλαίσιο της δημοσιονομικής κρίσης. Και οι συνέπειες αυτής της αποτυχίας είναι βαριές». Ο συντάκτης γράφει:

“Ένας δημοσιογράφος είναι νεκρός. Πυροβολήθηκε στις αρχές της εβδομάδας στο διαμέρισμά του. Από αριστερούς εξτρεμιστές. Προφανώς λόγω των καταχωρίσεών στο troktiko.blogspot. Η δολοφονία του 37χρονου Σωκράτη Γκιόλια καταδικάζεται από όλους ως «επίθεση κατά της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας του Τύπου», ενώ εξαίρονται οι υπηρεσίες του για αποκάλυψη φαινομένων διαφθοράς και κακοδιαχείρισης, καθώς και η κριτική του στην αριστερή τρομοκρατία. Κάποιος αδαής θα σχημάτιζε την εντύπωση ότι τα ελληνικά ΜΜΕ είναι το τελευταίο προπύργιο ανδρειοσύνης και εντιμότητας. Η εντύπωση είναι λανθασμένη”. Και συνεχίζει:

“Κατ’ αρχάς το ίδιο το troktiko.blogspot είναι αμφιλεγόμενο. Πέρα από αποκαλύψεις το blog έχει δημοσιεύσει και ανακρίβειες. Κυρίως, όμως, έγινε τόσο γνωστό λόγω των αποκαλύψεών του, επειδή κανένα άλλο ΜΜΕ στην Ελλάδα δεν έκανε αυτή τη δουλειά. «Τα ελληνικά ΜΜΕ απέτυχαν», δηλώνει ο Στέλιος Κούλογλου, ένας εκ των πιο γνωστών δημοσιογράφων της χώρας, και συμπληρώνει: «Τα ελληνικά ΜΜΕ δεν ανταποκρίθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στο καθήκον τους για έλεγχο του κράτους και της εξουσίας». Το ίδιο πιστεύει και η Ρόη Παναγιωτοπούλου, Καθηγήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών: «Τα ΜΜΕ αποτελούν τμήμα του κατεστημένου. Συμμετείχαν στο παιχνίδι της διαφθοράς και συνέβαλαν στην καταστροφή του κοινωνικού ιστού της χώρας».

Η Καθημερινή γράφει σχετικά: «Ο κόσμος είναι εξοργισμένος με εμάς τους δημοσιογράφους, επειδή...
και εμείς συντελέσαμε στο να γίνει η Ελλάδα αυτό που είναι σήμερα. Έχουν δίκαιο. Θα έπρεπε να λογοδοτήσουμε». Το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται σήμερα στο χείλος του γκρεμού οφείλεται εν μέρει και στο ότι τα ελληνικά ΜΜΕ είναι συνεργοί στο βρώμικο παιχνίδι του παλιού συστήματος, εκτιμά η Καθημερινή.” Κατά το ίδιο ρεπορτάζ:

“Το τοπίο των ελληνικών ΜΜΕ φαντάζει εκ πρώτης όψεως πολύ δυναμικό: 22 μεγάλες ημερήσιες και κυριακάτιες εφημερίδες με έδρα στην Αθήνα, 280 τοπικές εφημερίδες, δέκα τηλεοπτικοί σταθμοί εθνικής εμβέλειας και άλλοι 135 στην περιφέρεια. Όλα αυτά για σχεδόν 11 εκ. κατοίκους. Η μιντιακή πυκνότητα στην Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη σε όλη την Ευρώπη. Εάν, όμως, κοιτάξει κανείς προσεχτικά, διαπιστώνει ότι σχεδόν κανένα μέσο δεν έχει κέρδος «Σχεδόν όλα δουλεύουν με ζημίες», λέει η κοινωνιολόγος και επικοινωνιολόγος Παναγιωτοπούλου. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Είναι δυνατόν, εάν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ έχουν κέρδη άλλης μορφής, όταν η εφημερίδα ή ο τηλεοπτικός σταθμός ασκεί πολιτική επιρροή και κάνει εκδουλεύσεις. Πόσα ανεξάρτητα ΜΜΕ υπάρχουν στην Ελλάδα; «Εργάζομαι εδώ επί δεκαετίες. Δεν έχω εντοπίσει ακόμη κανένα ανεξάρτητο ΜΜΕ», ομολογεί η Ρόη Παναγιωτοπούλου.

Τα ελληνικά ΜΜΕ απώλεσαν ήδη δύο φορές την αθωώτητά τους: Πρώτα αλώθηκαν από το κράτος και τα πολιτικά κόμματα και στη συνέχεια έπεσαν στα χέρια οικονομικών ομίλων. Εγκλωβισμένα μεταξύ δύο εξουσιών, πολιτικής και οικονομικής, στα ελληνικά ΜΜΕ δε δόθηκε ποτέ πραγματικά ευκαιρία άμυνας. Στο πλαίσιο αυτό ούτε η ΕΡΤ λειτούργησε ποτέ πραγματικά ως κρατικό – δημόσιο ΜΜΕ, τουλάχιστον όπως γίνεται αυτό αντιληπτό σε Γερμανία και Μεγάλη Βρετανία. Η ΕΡΤ υπήρξε από την αρχή φερέφωνο της εκάστοτε κυβέρνησης. Τότε ήρθε το 1989 και άρχισε η εποχή της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Μία απόφαση στάθηκε μοιραία: Τα νέα μέσα «παραχωρήθηκαν» στους ιδιοκτήτες εντύπων μέσων. Το αποτέλεσμα ήταν να συσταθούν μονοπώλια, που δεν εξυπηρετούσαν εκδοτικά συμφέροντα. Οι περισσότεροι ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί στη χώρα ανήκουν σε εταιρίες, που δραστηριοποιούνται στους τομείς της ναυσιπλοϊας, των κατασκευών, των τηλεπικοινωνιών, στον φαρμακευτικό και στον πετρελαϊκό τομέα.

Η στενή αυτή διαπλοκή δεν αφήνει περιθώριο για έκφραση κριτικού πνεύματος. Η Ελλάδα είναι μικρή. «Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους», δηλώνει ο Τάσος Τέλλογλου, δημοσιογράφος του ομίλου της Καθημερινής. «Ακούγεται συχνά:Για τον τάδε δεν γράφω, είναι φίλος. Πρόκειται για ένα πρόβλημα κουλτούρας». Και καταλήγει το δημοσίευμα:

“Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Στο σύστημα υπάρχει ένα λάθος, ένα ηθελημένο λάθος. Το ίδιο το κράτος μπορεί να ασκεί επιρροή με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι να αναλαμβάνει την εξόφληση λογαριασμών τρίτων (όπως τις ασφαλιστικές εισφορές των εκδοτικών οίκων). 20 χρόνια μετά την εισαγωγή της ιδιωτικής τηλεορασης οι σταθμοί λειτουργούν ακόμη με προσωρινές άδειες. Και αυτό γίνεται σκόπιμα, πιστεύει ο επικοινωνιολόγος Δημήτρης Χαραλάμπης. «Με τον τρόπο αυτό κατοχυρώθηκε η εξάρτηση των ηλεκτρονικών ΜΜΕ από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα», σημειώνει ο Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών σε μία μελέτη του. Αυτή αποτελεί και τη βάση της ανταλλαγής εκδουλεύσεων, η οποία χαρακτηρίζει τόσο έντονα την ελληνική κοινωνία κατά τις τελευταίες δεκαετίες και την οδήγησε στην κατάρρευσή της.

«Οι μεγάλοι όμιλοι, οι οποίοι αποκτούν μετοχές διαφόρων ΜΜΕ, το πράττουν για έναν και μόνο λόγο: Για να μπορούν να εκβιάζουν το κράτος, ώστε αυτό να τους δίνει τις συμβάσεις που θέλουν», επισημαίνει η Ρόη Παναγιωτοπούλου. Πρόκειται για μία καλή επένδυση σε μία χώρα, στην οποία το κράτος είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής και ένα μεγάλο τμήμα της οικονομίας εξαρτάται από τον κρατικό κορβανά. «Καμία από τις δύο πλευρές δεν επιθυμούσε ποτέ πραγματικά την έρευνα και την κριτική στα φαινόμενα διαφθοράς», τονίζει ο Στέλιος Κούλογλου, και συμπληρώνει: «Για το λόγο αυτό τα ελληνικά ΜΜΕ δεν αποκάλυψαν ποτέ κανένα μεγάλο σκάνδαλο. Πάντα εισάγαμε τις αποκαλύψεις από το εξωτερικό, όπως συνέβη και στην περίπτωση του σκανδάλου διαφθοράς στη Siemens».
Ασφαλώς και υπάρχουν στην Ελλάδα μορφωμένοι δημοσιογράφοι με κριτική σκέψη. Ο Στέλιος Κούλογλου και ο Τάσος Τέλλογλου συγκαταλέγονται σε αυτή την κατηγορία. Αλλά τα πράγματα δεν είναι εύκολα γι’ αυτούς. Οι καταστάσεις συχνά τους φτάνουν στα όριά τους (Η εκπομπή «Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα» του Κούλογλου, δημοφιλής και βραβευμένη, η οποία μεταδίδονταν από την ΕΡΤ, «κόπηκε» από τη συντηρητική κυβέρνηση το 2008, ενώ ο ίδιος ο δημοσιογράφος απολύθηκε). Και οι δύο σκιαγραφούν μία ζοφερή εικόνα της κατάστασης, στην οποία βρίσκεται το επάγγελμά τους. «Γνωρίζω δημοσιογράφους, οι οποίοι έχουν κάνει πολύ χειρότερα πράγματα από ορισμένους εκδότες», παραδέχεται ο Τέλλογλου και κάνει λόγο για διαφθορά και αυτολογοκρισία.

Στις συντακτικές ομάδες των μεγάλων εφημερίδων και σταθμών υπάρχουν σήμερα πολλοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι έχουν και δεύτερη απασχόληση:Μισθοδοτούνται από τράπεζες, επιχειρήσεις ή από Υπουργεία. Δεν είναι λίγοι, αλλά εκατοντάδες. Και κανείς δεν γνωρίζει ποιοί είναι αυτοί. Λίστες υπάρχουν, αλλά είναι μυστικές. Η αριστερή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θέλησε μετά την ανάληψη των καθηκόντων της να επαναφέρει τον Κούλογλου στην ΕΡΤ και μάλιστα στο ΔΣ της. «Πρότεινα να υπάρξει μία πρωτοβουλία διαφάνειας. Κάθε δημοσιογράφος να δηλώσει πού αλλού εργάζεται». Μάταια. «Οι άλλοι με κοιτούσαν λες και ήθελα να εγκαταστήσω καθεστώς σοβιετικού τύπου».

Πολλοί δημοσιογράφοι δικαιολογούν τη δεύτερη απασχόληση με το επιχείρημα των χαμηλών τους αποδοχών. «Και ένας αστυνομικός βγάζει μόνο 1.000 Ευρώ το μήνα. Να τον βάλουμε να δουλέψει και σαν «σεκιουριτά;». Όσον αφορά τις απεργίες των δημοσιογράφων, αυτές δεν γίνονται ποτέ για τη διεκδίκηση μεγαλύτερης ελευθερίας της γνώμης, αλλά μόνο για περισσότερα χρήματα, επισημαίνει ο Κούλογλου.

Το κύρος του ελληνικού Τύπου είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις της Διεθνούς Διαφάνειας, οι Έλληνες θεωρούν τα ΜΜΕ εξίσου διεφθαρμένα με τα κόμματα. Οι εφημερίδες, αν και έχουν και αυτές πρόβλημα αξιοπιστίας, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να εξισωθούν με τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Οι πιο έγκυρες εφημερίδες της Ελλάδας θεωρούνται η Καθημερινή, Τα Νέα και Το Βήμα. Η τελευταία προκάλεσε πολλά σχόλια, όταν σε κυριακάτικη έκδοσή της αναφέρθηκε με λεπτομέρειες ? και σε επίπεδο δηλωσεων ? σε μία επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπουργού, Recep Tayyip Erdogan, στην Αθήνα. Μόνο που η επίσκεψη αυτή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αλλά ανεβλήθη κατά απροσδόκητο τρόπο. Η εφημερίδα είχε καλύψει την επίσκεψη, ασχέτως αποτελέσματος, προτού αυτή πραγματοποιηθεί. Ποιός συνεχίζει να αγοράζει μία τέτοια εφημερίδα; «Οι κυριακάτικες εφημερίδες δεν πωλούν πια τα δημοσιεύματά τους, αλλά τα DVDs, τα οποία κυκλοφορούν μαζί με αυτές ως δώρο», παρατηρεί ο Κούλογλου. Καμία φορά και τσάντες. Ή αρκουδάκια.

Ο Στέλιος Κούλογλου επισκέπτεται αυτό το διάστημα ελληνικά νησιά, στα οποία πραγματοποιεί ομιλίες για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται ο Τύπος στην πατρίδα του. «Ο κόσμος έρχεται μαζικά. Είναι ευαισθητοποιημένοι, γνωρίζουν ότι τα ΜΜΕ είναι συνυπεύθυνα για το σημερινό κατάντημα», δηλώνει ο Κούλογλου. Κάποιες στιγμές νοιώθει ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα. «Τουλάχιστον στο Διαδίκτυο». Και τί γίνεται όσον αφορά την ενδοσκόπηση και την αυτοκριτική στο χώρο των ΜΜΕ; «Είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες», απαντάει ο Κούλογλου και διευκρινίζει: «Όταν πέφτεις από τον έβδομο όροφο στο κενό, δεν έχεις χρόνο για αυτοκριτική. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να πιαστείς από ένα δένδρο».

Αναδημοσίευση από το ZOOMNEWS


διαμέσου του papaioannou.wordpress.com

 

῾Η Θεοτόκος Μαρία - Τοῦ Παναγιώτη Νέλλα





Στην ορθόδοξη προοπτική η Αγία Γραφή είναι ο πυρήνας και ταυτόχρονα η πρώτη ανάπτυξη τής Παραδόσεως της Εκκλησίας. Η Αποκάλυψη, που είναι ο σαρκωθείς Λόγος τού Θεού, δόθηκε βέβαια μια για πάντα στην ανθρωπότητα επί "Καίσαρος Αυγούστου" (Λουκ. 2, 1) "εν ημέραις Ηρώδου τού Βασιλέως" (Ματθ. 2, 1)
και εκείνοι που την είδαν "τοις οφθαλμοίς αυτών" και την άκουσαν και "εψηλάφησαν ταις χερσίν αυτών" (Α´ Ιω. 1, 1) την κατέγραψαν στα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όμως γράφει ότι " έστι και άλλα πολλά, ά εποίησεν ο Ιησούς, άτινα, εάν γράφηται καθ' έν ουδ' αυτό οίμαι τον κόσμον χωρήσαι τα γραφόμενα βιβλία" ( 21, 25). Και ο Ευαγγελιστής Λουκάς βεβαιώνει ότι η Παρθένος - και μαζί μ 'αυτή η πρώτη κοινότης, η Εκκλησία - "συνετήρει ... ταύτα συμβάλλουσα εν τη καρδία αυτής" (2 , 19· 2, 51)... Έτσι στην Ορθοδοξία η Αγία Γραφή και η Παράδοση είναι στενότατα ενωμένες και κατανοούνται και οι δυο μαζί στη θεία Λειτουργία, όπου γίνεται η "ανάμνηση" όπου ο σαρκωθείς Λόγος γίνεται στην κάθε εποχή σύγχρονος.
Έτσι η ορθόδοξη καθολική Εκκλησία "παρέλαβε" και "διατηρεί" (Λουκ. 2, 51) την Παρθένο στο κέντρο της λατρείας της, όπως ακριβώς ο "ηγαπημένος", την "παρέλαβε" σαν ό,τι πιο πολύτιμο υπήρχε μετά τον Ιησού "εις τα ίδια" (Ιω. 19, 27) - που είναι αντίστοιχο με το "εν τοις κόλποις" (Ιωαν. 13, 23) -και όπως οι Μαθηταί "προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή" την είχαν στο κέντρο της συνάξεώς τους (Πράξ. 1, 14). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το "μυστήριο" της Παρθένου είναι στην Ορθοδοξία "μυστήριο" λειτουργικό και γι' αυτό μόνο μέσω της λατρείας είναι δυνατόν να διακρίνουμε το πλήθος τών χωρίων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης που αναφέρονται σ' Αυτή.
Οι Ευαγγελισταί γράφουν πράγματι στα ιερά βιβλία ό,τι είναι απαραίτητο για την "ασφάλεια τών λόγων" της κατηχήσεως (Λουκ. 1, 4) και αφήνουν τα υπόλοιπα να τα ζει η Εκκλησία στη Λειτουργία της. Εκείνο που τους απασχολεί είναι να παρουσιάσουν το Χριστό, να καταστήσουν δηλαδή σαφή την Οικονομία της Σωτηρίας. Είναι δε χαρακτηριστικό πώς ό,τι σχετικό με τη Οικονομία της Σωτηρίας αναφέρεται στην Παρθένο, το σημειώνουν με ιδιαίτερη επιμονή. Έτσι υπογραμμίζουν το γεγονός ότι η Μαρία κατάγεται "εξ οίκου Δαυίδ" (Λουκ. 1, 27), ότι ανακεφαλαιώνει δηλαδή στο πρόσωπό της την Π. Διαθήκη, ότι είναι Παρθένος και γεννά κατά τρόπο παρθενικό "εκ Πνεύματος Αγίου" (Λουκ. 1, 28 -35), ότι είναι παρούσα όχι μόνο στην αρχή της δημοσίας δράσεως τού Ιησού, όπου λαμβάνει μάλιστα ενεργό μέρος (Ιω. 2, 1 -11), αλλά και στο τέλος (Ιω. 19, 25 -28), και ότι παρευρίσκεται στην Πεντηκοστή, που είναι η σύσταση και η φανέρωση της Εκκλησίας (Πράξ. 1, 14 · 2, 1). Πέρα όμως από αυτούς τους κεντρικούς σταθμούς υπάρχουν χίλιες δύο άλλες λιγώτερο ή περισσότερο σαφείς εκφράσεις που προσφέρουν μία, αν όχι πλήρη, πάντως όμως επαρκή βιβλική εικόνα της Θεομήτορος. Αρκεί να υπενθυμίσουμε την Ωδή της "Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριο" (Λουκ. 1, 46 -55), που είναι η εφαρμογή στο πρόσωπο της Παρθένου τών βασικωτέρων προφητειών της Π. Διαθήκης και - για να περιορισθούμε στην αρχή και στο τέλος - το ιδιαίτερα εκφραστικό ΙΒ´ κεφ. της Αποκαλύψεως, όπως το "μέγα σημείον εν τω ουρανώ", η "περιβεβλημένη τον ήλιον γυνή", είναι ακριβώς Εκείνη η οποια "έτεκεν υιόν άρρενα, ός μέλλει ποιμαίνειν πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά", στ. (1 6). Στην ίδια γραμμή εύκολα ο ορθόδοξος μελετητής καταλαβαίνει ότι η Μαρία είναι η γυνή εκείνη, το σπέρμα της οποίας συνέτριψε την κεφαλήν τού "αρχεκάκου όφεως" της Γενέσεως (3, 15), ότι Αυτή είναι η αληθινή "Κιβωτός της Διαθήκης" (Έξ. 25, 9 κ. εξ), η "Πύλη η κατά ανατολάς η κεκλεισμένη" , (Ιεζ. 44, 1), η "Ράβδος Ααρών η βλαστήσασα" (Αριθμ. 17, 23), με μια λέξη η ανακεφαλαίωση της Ιεράς Ιστορίας, η πραγμάτωση τών "τύπων" και τών "σκιών" της Π. Διαθήκης.
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οι Ορθόδοξοι δεν δέχονται πώς δεν υπάρχουν επαρκή περί Παρθένου βιβλικά δεδομένα, πράγμα που όπως ομολογεί ο αντικειμενικώτερος μελετητής της θεομητορικής θεολογίας στη Δύση Rene Laurentin, δέχθηκαν με υπερβολική ευκολία Προτεστάντες και Καθολικοί στον ΙΣΤ´ αιώνα και οι μεν αρνήθηκαν κάθε ευλάβεια πρός την Παρθένο, οι δε δημιούργησαν μια περί Πάρθένου Θεολογία "παραβιβλική".
Στη συνέχεια θα δούμε πώς η Εκκλησία υπογράμμιζε τις ποικίλες απόψεις της σημασίας της Θεομήτορος και πώς έπλεκε, πλουσιώτερο κάθε φορά, τον ύμνο της.
Πρώτος σταθμός είναι αναμφισβήτητα ο Άγ. Ειρηναίος († 202; μ.Χ.), τού οποίου η μαρτυρία είναι πολύτιμη όχι μόνο γιατί επικυρώνει τον Άγιο Ιγνάτιο Αντιοχείας και τον Ιουστίνο ή γιατί γνώρισε προσωπικά τον Πολύκαρπο Σμύρνης, σύγχρονο τού Ευαγγελιστού Ιωάννη, αλλά κυρίως για τη θεολογική σημασία της.
Ο Άγιος Ειρηναίος είναι πράγματι ο πρώτος ο οποίος ανέπτυξε σε βάθος την αντίθεση Εύα - Μαρία και ετόνισε ότι όπως η ανυπακοή της μιας έφερε στον κόσμο το θάνατο, έτσι η υπακοή της άλλης χάρισε στην ανθρωπότητα τη ζωή. Ο ίδιος άνοιξε επίσης το δρόμο στον κεφαλαιώδη παραλληλισμό Μαρία - Εκκλησία με τη διατύπωση ότι η Μαρία είναι η Παρθένος γη από την οποία ο Θεός πήρε το σώμα τού Νέου Αδάμ ("ίνα μη άλλη πλάσις γένηται μηδέ άλλο το σωζόμενον, αλλ' αυτός εκείνος ανακεφαλαιωθή, τηρουμένης της ομοιότητος") και με την έκφραση ότι η Παρθέντος είναι "η αιτία της σωτηρίας για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος".
Ο τρίτος αιώνας χαρακτηρίζεται από τις μαρτυρίες τού Κλήμεντος Αλεξανδρείας († 215), Τερτυλιανού (μετά το 220) και Ωριγένους († 253), οι οποίοι, είναι κατηγορηματικοί στο χαρακτηρισμό της Μαρίας σαν Παρθένου μητέρας τού Ιησού, αειπαρθένου και παναρέτου.
Ακολουθούν οι Πατέρες τού Δ´ αιώνος, ο Μ. Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ιδιαίτερα ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που τονίζουν με επιμονή τόσο την αγιότητα της Παρθένου, όσο και κυρίως τον κεντρικό ρόλο της στην Οικονομία της Σωτηρίας.
Το θεμέλιο όμως της θεομητορικής θεολογίας τοποθετήθηκε το 431 στην Γ´ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία επικυρώνοντας τις απόψεις τού Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας ονόμασε τη Μαρία "Θεοτόκο". Είναι γνωστό ότι ο περιεκτικώτατος αυτός όρος υψώθηκε σε δόγμα τον καιρό της διαμάχης της Ορθοδοξίας, με την αίρεση τού Νεστοριανισμού. Η Καθολική Εκκλησία, που ένοιωσε να διακυβεύεται με την διδασκαλία τού Νεστορίου η ίδια η σωτηρία (αν πράγματι δεν ενώθηκε πλήρως ο Θεός με τον άνθρωπο, πώς είναι δυνατόν να τον σώσει;) επέμεινε στην πλήρη και ασύγχυτη εν Χριστώ ένωση Θεού και ανθρώπου τόσο, ώστε να ονομάσει τη Μητέρα τού Ιησού όχι απλώς "χριστοτόκο", όπως ήθελε ο Νεστόριος, αλλά αληθινά και πραγματικά "Θ ε ο τ ό κ ο". "Το παιδίον Θεός και πώς ου θεοτόκος η τίκτουσα;" Και: "Εί τις ου θεοτόκον ομολογεί την αγίαν Παρθένον, χωρίς εστιν της Θεότητος". Αυτή είναι η βάση στην οποία θα στηριχθούν αργότερα οι βυζαντινοί και, θεμελιώνοντας ολόκληρο σχεδόν τον πολιτισμό τους πάνω στην προς την Θεομήτορα ευλάβεια, θα την ανακηρύξουν όχι απλώς "Υπέρμαχον Στρατηγόν" και "Σκέπη" της Βασιλεύουσας, αλλά και σταθεράν "της πίστεως άγκυραν". Γιατί ακριβώς τούτο το όνομα - θα γράψη στο εγκόλπιο της "Ορθοδόξου Πίστεως" ο Δαμασκηνός - άπαν το μυστήριον της οικονομίας συνίστησιν"!
Ο σύγχρονος άνθρωπος αισθάνεται ρίγος, όταν μέσα στην Εκκλησία συνειδητοποιεί ότι η Αγάπη τού Θεού για τον άνθρωπο δεν είναι απλός οίκτος ή ελεημοσύνη, αλλά "φιλανθρωπία", αληθινή δηλαδή και πραγματική "φ ι λ ί α" (Ιωάν. 15,14). Ο Θεός έδωσε πράγματι στην Παρθένο - καρπό τών κτισμάτων, φανέρωση της ανθρωπίνης φύσεως - να γίνη, Αυτή προσωπικά και μέσα σ' Αυτή η ανθρώπινη φύση, "θ ε ο τ ό κ ο ς" ! Καμιά αίρεση δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο τολμηρή, όσο η Αλήθεια. Και καμιά καταδίκη τού αιρετικού ανθρωποκεντρικού "ουμανισμού" τού ΙΔ´ και Κ´ αιώνα δεν μπορεί να είναι τόσο ριζική και απόλυτη, όσο αυτή η περί ανθρώπου και εικόνος τού Θεού ανθρωπίνης φύσεως "θεοτόκου", βιβλική και πατερική αλήθεια!
 
(Απόσπασμα από την εισαγωγή στο βιβλίο Νικολάου Καβάσιλα, Η Θεομήτωρ, Ιερόν Ίδρυμα Ευαγγελιστρίας Τήνου, Αθήναι 1968).

Διαδίκτυο:http://www.oodegr.com

ΓΙΑΤΙ ΣΙΩΠΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΟΝΕΣ; ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ;


 


ΤΟ "ΟΧΙ" ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ
Επίκαιρη όσο ποτέ είναι η θαρραλέα δήλωση αγιορειτών πατέρων ότι αρνούνται την παραλαβή του ΑΜΚΑ. Μέσα σε καιρούς που ο ηρωισμός εκλείπει, η δήλωση των αγιορειτών έρχεται να μας θυμίσει το γενναίο φρόνημα που ανέκαθεν χαρακτήριζε τους ΄Ελληνες, ειδικά όταν θιγόταν η πίστη τους. Να τονίσουμε ότι οι υπογράφοντες γέροντες είναι πνευματικά τέκνα του π.Παϊσίου. Αυτό και μόνο σημαίνει πολλά…Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο έγκριτο περιοδικό «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» (τεύχος 67) και το δημοσιεύουμε αυτούσιο προς οικοδομή και ενίσχυση του φρονήματος των πιστών:







ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΔΙΑ ΤΟΝ Α.Μ.Κ.Α



Από καιρού γινόμεθα αποδέκται εναγωνίων ερωτημάτων αδελφών μας ( εκ του κόσμου αλλά και εκ των Αγιορειτών) σχετικώς με την στάσιν τους απέναντι στον Α.Μ.Κ.Α (Αριθμόν Μητρώου Κοινωνικής Ασφαλίσεως).

Η απάντησίς μας ήταν : επιφυλακτικότης και εν προσευχή αναμονή του καθοδηγητικού λόγου των θεσμικών οργάνων της Εκκλησίας μας.Αυτόεφαρμόζαμε άλλωστε και εμείς.Αναμέναμε από τους επισκόπους και την Ιεράν Σύνοδον,αφού ερευνήσουν επισταμένως να μας καθοδηγήσουν σχετικώς.Αλλά δυστυχώς,ενώ τείνει να εκπνεύση η υπο της Πολιτείας ορισθείσα προθεσμία και παρά τας γενομένας επανειλημμένως υπο αδελφών προφορικώς και γραπτώς ερωτήσεις,ουδεμίαν καθοδηγητικήν ενημέρωσιν ελάβομεν.Το δε πλέον αποκαρδιωτικόν: Η υπο ιεράρχου απαξιωτική δήλωσις: «Το θέμα δεν αφορά την Εκκλησίαν,αλλά μόνον την Πολιτείαν»!

Κατόπιν των ανωτέρω αναγκαζόμεθα να εκθέσωμεν τους λογισμούς μας,τους προβληματισμούς μας και την εναντι του Α.Μ.Κ.Α στάσιν μας, ως απάντησιν προς τους ερωτώντας αδελφούς μας,αλλά και δια επικύρωσιν ή διόρθωσιν της από τους έχοντας μείζονα διάκρισιν και Θείον φωτισμόν Πατέρας μας:

Ίσως θα μπορούσε να ισχυρισθή κάποιος ότι ο Α.Μ.Κ.Α είναι ένας απλός αριθμός,αντίστοιχος του αριθμού κατόχων «βιβλιαρίου υγείας»,και ότι συνεπώς δεν δημιουργείται κανέναν πρόβλημα από την αποδοχήν του.Αλλ΄ο ισχυρισμός αυτός,όπως προκύπτει από τας υπευθύνους δηλώσεις και ανακοινώσεις των αρμοδίων,εμπεριέχει-αν όχι δολιότητα-τουλάχιστον αρκετήν δόσιν αγνοίας ή αφελείας.




Καθ΄όσον:



1. Ο αριθμός αυτός δεν είναι και τόσον απλός…Είναι ενιαίος αριθμός ταυτότητος εργασίας,ταυτότητος ασφαλίσεως και ταυτότητος υγείας, «μοναδικός για κάθε πολίτη,που θα τον συνοδεύη σε όλη του τη ζωή».Θα είναι υποχρεωτικός και χωρίς αυτόν ο πολίτης δεν θα έχη δικαίωμα «να εργασθή,να ασφαλισθή,να έχη ιατροφαρμακευτικήν και νοσοκομειακήν περίθαλψιν,να συνταξιοδοτηθή και να έχη οιανδήποτε άλλην παροχήν,επίδομα ή βοήθημα».





2. Και τόσον μεν «απλός» θα παραμείνη ο Α.Μ.Κ.Α μόνον κατά το αρχικόν διάστημα της εφαρμογής του σχετικού νόμου.Σύντομα όμως,συμφώνως προς τους αρμοδίους-και όχι τους αφελείς κινδυνολόγους και φανατικούς συνωμοσιολόγους- θα αναβαθμισθή σε «έξυπνη κάρτα» (Κάρτα Κοινωνικής Ασφαλίσεως),περιέχων bar-code και τσίπ μεγάλης χωρητικότητος,δι αποθήκευσιν προσωπικών στοιχείων.Επί πλέον,εν συνεχεία –όπως κατά δημοσιογραφικάς πληροφορίας,σχεδιάζεται από το Υπουργείον Εσωτερικών- ο αριθμός της κάρτας θα γενικευθή στο έπακρον,γενόμενος και αριθμός ταυτότητος και διαβατηρίου και ΑΦΜ.Έτσι ο αριθμός αυτόςθα καταστή δια τον κάθε πολίτην προσωπκός και ισόβιος.Ουσιαστικώς το πρόσωπον υποβιβάζεται, απαξιούται,αριθμοποιείται,γίνεται νούμερο,αντικείμενο,res (=πράγμα)!Το βαπτιστικόν (ή το μοναχικόν) όνομα εξαφανίζεται!




3. Η συσσωρευτική ηλεκτρονική καταγγραφή-αποθήκευσις πλήθους προσωπικών στοιχείων (ευαισθήτων δεδομένων) συνιστά πρόκλησιν και απειλήν δια την Θεόσδοτον ελευθερίαν,αλλά και την ασφάλειαν του προσώπου,η οποία (απειλή) μεγιστοποιείται αν ληφθούν υπ΄όψιν:

α)Ότι το έργον το έχει αναλάβει ιδιωτική εταιρεία (ΕΠΑΦΟΣ Ε.Π.Ε)

β)Ότι το απόρρητον είναι σχεδόν αδύνατον να διασφαλισθή (την στιγμή που οι χάκερς «κτυπάνε» και το Αμερικανικό Πεντάγωνο)

γ)Ο φόβος αναλήψεως της εξουσίας από μίαν δικτατορικήν-πολλώ μάλον αντίχριστον-εξουσίαν





4. Υπο ειδικών έχει αποδειχθεί αναλυτικώς η -προφανής άλλωστε- αντισυντγματικότης,όπως και η αντίθεσις προς το Ευρωπαϊκόν δίκαιον,των ανωτέρω (υποβιβασμός του προσώπου,περιορισμός ελευθερίας κ.α),ιδίως όταν συνεξετάζονται μετά της επαπειλουμένης υπο του εν λόγω Νόμου στερήσεως θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων(όπως του δικαιώματος προς εργασίαν,κοινωνικήν ασφάλειαν,συνταξιοδότησιν,προστασίαν υγείας κ.λ.π)





5. Το κυριώτερον:Υπάρχει σχεδόν βεβαιότης,απορρέουσα από επανειλημμένας δηλώσεις αρμοδίων* (υπουργών,υφυπουργών,βουλευτών και δημοσιογράφων),γενομένας προ ετών,εξ αφορμής συζητήσεων δια την Συνθήκην Σέγκεν,ότι εις τας κάρτας αυτάς,που θα έχουν κατασταθή πλέον ισοβαρείς-ή μάλλον υπερβαρείς-της ταυτότητος ,θα εμπλακή ο δυσώνυμος αριθμός 666.

Ούτως πλήττεται κυριώτατα η θρησκευτική συνείδησις,πράγμα το οποίον έχει επικαλεσθή η Ιερά Σύνοδος δια της υπ αριθμόν 2641/1998 ομοφώνου εγκυκλίου της,συστείνουσα εις τους πιστούς την μη παραλαβήν των ταυτοτήτων εις την ανωτέρω περίπτωσιν.Ολίγον δε προγενεστέρως δια της υπ΄αριθμ. 2626/1997 εγκυκλίου της είχεν απειλήσει ότι είς περίπτωσιν εμμονής της Πολιτείας θα μετεβάλλετο «ένα τμήμα του Ορθοδόξου λαού,αν μη ολόκληρος,σε αντιρρησίες συνειδήσεως».Ο δε μακαριστός Γέρων Παϊσιος εχαρακτήριζε την παραλαβήν ταύτην ως «εισαγωγή στο σφράγισμα του Αντιχρίστου» και ως «άρνησιν του Χριστού».

Ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να υποστηρίξη κάποιος ότι η απλή παραλαβή του αριθμού (κατά το αρχικόν στάδιον εφαρμογής του Νόμου) συνιστά άρνησιν του Χριστού,εφ΄όσον κατ΄αυτή δεν εμπλέκεται το 666.Και, ίσως, θα μπορούσε να γίνη ανεκτή κατ οικονομίαν η παραλαβή του,εάν δεν είχαν προηγηθή αι «επαγγελίαι» περί αναβαθμίσεως,και εάν αντ΄αυτών εδίδετο γραπτή υπεύθυνος διαβεβαίωσις περί του αντιθέτου.

Τώρα όμως, παραλαμβάνοντες τον αριθμόν (έστω και μόνον αυτόν),καταφάσκομε και συνεργούμεν εις τας προδρομικάς δια το χάραγμα διαδικασίας.





ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ:






Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι εξαιτούμεθα την διατήρησιν του μέχρι τούδε συμβατικού τρόπου συναλλαγής μας δια του παραδοσιακού βιβλιαρίου υγείας,δια λόγους θρησκευτικής, κυρίως,αλλά και δημοκρατικής συμειδήσεως.Πιστεύομεν ότι θα τύχωμεν ικανοποιήσεως της αιτήσεώς μας,βασιζόμενοι-πέραν των άλλων-και εις την σχετικήν δέσμευσιν του υφυπουργού Εσωτερικών κ.Χρήστου Ζώη,κατά την απάντησίν του προς τους βουλευτάς κ.κ Μ. Βορίδην και Αθ. Πλεύρην ,ερωτώντας δια εναλλακτικήν τακτοποίησιν των αρνουμένων την παραλαβήν ηλεκτρονικών καρτών,δια λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως.





Οι αιτούντες:





.Ο Γέρων του Ιερού Κελλίου «Άγιος Νικόλαος-Μπουραζέρη» (Ι.Μ Χιλανδαρίου):Ιερομόναχος Κύριλλος και η συνοδεία

. Ο Γέρων του Ιερού Κελλίου «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος-Σισώη» (Ι.Μ Κουτλουμουσίου):Ιερομόναχος Γρηγόριος και η συνοδεία

. Ο Γέρων του Ιερού Κελλίου «Άγιος Χριστόδουλος ο εν Πάτμω» (Ι.Μ Κουτλουμουσίου):Μοναχός γαβριήλ και η συνοδεία

. Ο Γέρων του Ιερού Κελλίου «Γενέθλιον της Θεοτόκου-Παναγούδα» (Ι.Μ Κουτλουμουσίου):Ιερομόναχος Αρσένιος και η συνοδεία

. Ο Γέρων του Ιερού Κελλίου «Ανάστασις του Χριστού» (Ι.Μ Σταυρονικήτα):Ιερομόναχος ευθύμιος και η συνοδεία

. Ο Γέρων του Ιερού Κελλίου «Τίμιος Πρόδρομος» (Ι.Μ Κουτλουμουσίου):Μοναχός Ευφρόσυνος και η συνοδεία.



*Αναφέρομε μερικά ονόματα:Θεόδωρος Πάγκαλος,Λάμπρος Παπαδήμας,Γ.Πασχαλίδης,Η. Παπαδόπουλος,Παύλος Σαρλής,Ιωάν. Λοβέρδος.Έχομε κρατήσει τα σχετικά αποσπάσματα,καθώς και την ημερομηνίαν και το Μ.Μ.Ε που έγινε η δήλωσις.


Αναρτήθηκε από ΚΛΑΣΣΙΚΟΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
http://orthodox-watch.blogspot.com/

᾿Αντιμέτωποι μὲ τὴν Κατάθλιψη- Εἰρήνη (Μοναχή).





Ἡ κατάθλιψη εἶναι μιά πάθηση, πού ταλαιπωρεῖ πολλούς ἀνθρώπους στήν ἐποχή μας. Ἀνθρώπους πού εἴτε πάσχουν οἱ ἴδιοι ἀπό κατάθλιψη, εἴτε ἔχουν νά ἀντιμετωπίσουν τήν κατάθλιψη κάποιου ἀγαπημένου τους προσώπου, πού ἐπίμονα ἀρνεῖται ἤ ἀδυνατεῖ νά κάνει κάτι, προκειμένου νά βοηθήσει τόν ἑαυτό του.

Ἄλλοι ζητοῦν τή βοήθεια κάποιου εἰδικοῦ τῆς ψυχικῆς ὑγείας, καί καταφεύγουν εἴτε σέ θεραπεία μέ ἀντικαταθλιπτικά φάρμακα, εἴτε σε ψυχοθεραπεία, εἴτε σέ συνδυασμό τῶν δύο.

Ἡ θεραπεία μέ φάρμακα τίς πιο πολλές φορές βοηθάει στήν ἀντιμετώπιση τῶν συμπτωμάτων τῆς κατάθλιψης, τουλάχιστον προσωρινά, καί εἰδικά, ὅταν πρόκειται γιά σοβαρό καταθλιπτικό ἐπεισόδιο, εἶναι συχνά ἀπαραίτητη προκειμένου να ἀποφύγει κανείς μοιραῖες αὐτοκαταστροφικές πράξεις.



Ἀπό τίς διάφορες ὑπάρχουσες μορφές ψυχοθεραπείας οἱ σύγχρονες ἔρευνες δείχνουν ὅτι ἡ γνωσιακή θεραπεία ἐπιφέρει καλύτερα ἀποτελέσματα, καί σέ σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, γι’ αὐτό θά περιοριστῶ ἐδῶ ν’ ἀναφερθῶ μόνο σ’ αὐτήν.

Ἡ γνωσιακή θεραπεία βασίζεται στή θεωρία ὅτι τό ἄγχος μας ἤ ἡ κατάθλιψή μας ὀφείλονται σέ λανθασμένες, ἀρνητικές ἀντιλήψεις σχετικά μέ τόν ἑαυτό μας, τό περιβάλλον μας καί τό μέλλον μας, οἱ ὁποῖες ἐπηρεάζουν καί τή συναισθηματική μας κατάσταση (Κλεφτάρας, 1998). Ὁποιοδήποτε σημαντικό ἤ καί ἀσήμαντο γεγονός, μπορεῖ νά εἶναι ἀφορμή γιά κάποιες «αὐτόματες σκέψεις», οἱ ὁποῖες ἐνεργοποιοῦν αὐτές τίς ἀρνητικές ἀντιλήψεις (Beck, 2004). Τέτοιες σκέψεις μπορεῖ νά εἶναι π.χ. ὅτι «κανείς δέν μ’ ἀγαπάει» ἤ «ποτέ δέν καταφέρνω τίποτα». Ὅταν δεχθεῖ κανείς μιά τέτοιου εἴδους «αὐτόματη σκέψη», ἀρχίζει νά τον «παίρνει ἀπό κάτω» καί νά τον φέρνει σέ κατάσταση ἀπελπισίας καί κατάθλιψης.

Ἡ γνωσιακή θεραπεία ἀποσκοπεῖ στό νά βοηθήσει τό ἄτομο σέ ἕνα πρῶτο ἐπίπεδο νά μάθει νά ἀναγνωρίζει ἄμεσα τίς «αὐτόματες σκέψεις» του καί νά μή τίς ἀποδέχεται σάν ἀληθινές, καί σέ ἕνα πιο προχωρημένο ἐπίπεδο νά καταλάβει ὅτι οἱ ἀντιλήψεις του αὐτές εἶναι ἐσφαλμένες, ὅτι δέν τόν ἐξυπηρετοῦν, καί νά μπορέσει ἔτσι νά τις ἀλλάξει καί νά τίς ἀντικαταστήσει μέ ἄλλες πιό «ὑγιεῖς», πού θά τον ὁδηγήσουν σέ μεγαλύτερη αὐτοεκτίμηση καί αὐτοαποδοχή.

Ἡ θεραπεία μέ ἀντικαταθλιπτικά ἔχει ἕνα ἀποτέλεσμα παρόμοιο μέ τήν ψυχοθεραπεία, ἄν καί λιγότερο μόνιμο. Μάλιστα νευροεπιστημονικές ἔρευνες ἔχουν δείξει ὅτι ἡ θεραπεία μέ φάρμακα καί ἡ ψυχοθεραπεία ἐπιφέρουν παρόμοιες ἀλλαγές στήν ἐγκεφαλική λειτουργία.

Μέ αὐτές ὅμως τίς μεθόδους το ἄτομο παραμένει τό ἐπίκεντρο τοῦ κόσμου του. Ἰδιαίτερα ἡ γνωσιακή θεραπεία «διδάσκει», θά λέγαμε, τό ἄτομο πῶς νά καλλιεργήσει την ἀνεξαρτησία του καί τήν αὐτονομία του, πῶς νά μή ἐξαρτᾶται ἀπό την ἀποδοχή καί τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, καί πῶς ἐπίσης νά μή ἐξαρτᾶ την ἀξία του ἀπό τίς προσωπικές και ἐπαγγελματικές του ἐπιτυχίες.

Ἡ φιλοσοφία πίσω ἀπό τίς σύγχρονες ψυχοθεραπευτικές μεθόδους εἶναι ὅτι ναί μέν δέν μπορεῖ νά ἀποφύγει κανείς δυσάρεστα και θλιβερά γεγονότα στή ζωή του, μπορεῖ ὅμως νά μάθει νά στηρίζεται στόν ἑαυτό του καί νά τά ἀντιμετωπίζει μέ αὐτοπεποίθηση, μέ ἠρεμία καί αἰσιοδοξία.

Ὅμως παρ’ ὅλη τήν αἰσιόδοξη ἄποψη ψυχιάτρων καί ψυχοθεραπευτῶν ὅτι ἡ κατάθλιψη εἶναι μια ἀρρώστια πού ἀντιμετωπίζεται ἀποτελεσματικά, ὑπάρχει ἕνα μεγάλο ποσοστό καταθλιπτικῶν, πού εἴτε ἀρνοῦνται νά περάσουν τό κατώφλι τοῦ γραφείου ἑνός «εἰδικοῦ», εἴτε τό ἔχουν περάσει καί ἔχουν φύγει ἀπογοητευμένοι.

 
* * *

 
Ἔχοντας αὐτά τά προηγούμενα ὑπόψη μου, σέ μιά συζήτηση σχετικά μέ τά ἀντικαταθλιπτικά ἄκουσα μέ ἔκπληξη μιά μοναχή νά λέει μεταξύ ἀστείου καί σοβαροῦ : «Ἄς ποῦνε γιά μισή ὥρα τήν εὐχή, καί να δοῦνε γιά πότε τούς περνάει ἡ κατάθλιψη». Ἡ πρώτη μου σκέψη ἦταν ὅτι μᾶλλον δέν ξέρει τί λέει. Προφανῶς, σκέφτηκα, δέν ἔχει βιώσει ποτέ κατάθλιψη, καί τῆς εὔχομαι ποτέ νά μή βιώσει, ἀλλά εἶναι πολύ ἀμφίβολο, ἄν ἕνα καταθλιπτικό ἄτομο μπορεῖ νά ἑστιάσει γιά μισή ὥρα τό νοῦ του στήν εὐχή. Μπορεῖ νά ἐπαναλαμβάνει μηχανικά ἐπί μισή ὥρα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ἀλλά ὁ νοῦς του θα εἶναι μᾶλλον στήν κατάθλιψή του. Ἴσως νά σκέφτεται: «μᾶλλον σέ μισή ὥρα δέν θά μοῦ ἔχει περάσει, ἀφοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς, τίποτα δέν με βοηθάει ἐμένα».

Ὅμως, καθώς εἶχα ἕνα ἔντονο ἐνδιαφέρον νά δῶ ἄν καί πῶς καί με ποιές προϋποθέσεις ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικός δρόμος μπορεῖ νά λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά, δεν ξέχασα τήν κουβέντα ἐκείνης τῆς μοναχῆς, ἀλλά ξεκίνησα νά διερευνῶ πῶς ἡ ὀρθόδοξη θεολογία ἀντιμετωπίζει τήν κατάθλιψη. Ὡς πολύ ἀρχάρια στόν ὀρθόδοξο δρόμο, ζητῶ νά μέ συγχωρέσετε γιά το θράσος μου νά ἀναλάβω ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα. Γιά τή διερεύνησή μου αὐτή βασίστηκα σέ κάποια βιβλία πού ἔτυχε νά «πέσουν στά χέρια μου», σ΄ ἕνα CD μέ μιά ὁμιλία τοῦ γέροντος Πορφυρίου γιά τήν κατάθλιψη, καθώς καί σέ συνομιλίες με τόν πνευματικό μου.

Δέν ἄργησα νά καταλάβω ὅτι διερωτώμενη, πῶς ἡ Ὀρθοδοξία ἀντιμετωπίζει τήν κατάθλιψη, δεν ἔθετα σωστά τό ἐρώτημα. Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία δέν ἀντιμετωπίζει κλινικά μιά ὁρισμένη νόσο. Ἀντιλαμβάνεται τόν ἄνθρωπο σάν μια ἑνότητα σώματος, ψυχῆς καί πνεύματος. Γιά τήν ὀρθόδοξη θεολογία ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἕνα σαφές νόημα: Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί στοχεύει στό καθ’ὁμοίωσιν. Ἡ πορεία τοῦ ἐκπεσμένου ἀνθρώπου πρός τό καθ’ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ εἶναι μιά θεραπευτική διαδικασία. Πρόκειται γιά μιά πραγματικά ὁλιστική θεραπεία, πού ἔχει σαν πρῶτο στάδιο τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη.

Μέ αὐτή τήν ἔννοια ἡ κατάθλιψη εἶναι ἕνα πάθος ἀπό τό ὁποῖο ἡ ψυχή πρέπει νά ἀπαλλαγεῖ. Αὐτό το πάθος οἱ νηπτικοί πατέρες τό ὀνόμαζαν «ἀκηδία». Κατά τόν Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεο, «Ἡ ἀκηδία, πού εἶναι ἕνας μεγάλος δαίμων, παραλύει τόσο τό σῶμα ὅσο καί την πνευματική ζωή» (σ. 187).

Ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη ἀπαιτεῖ ἕναν πνευματικό ἀγώνα για ἀλλαγή τοῦ νοῦ. Αὐτή εἶναι ἐξ ἄλλου καί ἡ ἐτυμολογική ἔννοια τῆς λέξης μετάνοια (μετα-νοῶ = ἀλλάζω νοῦ). Δέν πρόκειται ὅμως γιά ἕναν ἀγώνα, πού κάνει κανείς μόνος του, στηριζόμενος στίς δικές του δυνάμεις. Ξεκινώντας κανείς ἕναν τέτοιο ἀγώνα μόνος του, πέφτει ξανά καί ξανά στά ἴδια λάθη, ἤ ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ὅ μισῶ, τοῦτο ποιῶ»[1], καί συνειδητοποιεῖ σιγά-σιγά τήν ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ: «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» [2]. Ἡ μετάνοια σημαίνει μιά συνολική ἀλλαγή στάση ζωῆς, πού συντελεῖται μέ τήν ἐπενέργεια τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ πάνω στόν ἄνθρωπο.

Ποιά εἶναι αὐτή ἡ ἀλλαγή στη στάση ζωῆς; Εἶναι ἡ ἀλλαγή ἀπό τή ζωή τοῦ ἀτόμου, τοῦ περιχαρακωμένου πίσω ἀπό τά τείχη πού το περιβάλλουν ἤ πού αὐτό τό ἴδιο το ἄτομο ἔχει χτίσει γιά τόν ἑαυτό του, πρός τή ζωή τοῦ προσώπου, πού βρίσκεται σέ μιά διαρκή σχέση, σέ μιά κοινωνία μέ τόν Χριστό καί μέ τόν πλησίον του πρός μια ζωή στραμμένη πρός τόν Χριστό, ἀναφερόμενη σ’ Αὐτόν. Μέ αὐτή τήν ἔννοια πάθος ἤ ἁμαρτία εἶναι ὅ,τι μᾶς χωρίζει ἀπό αὐτή τήν κοινωνία καί μᾶς ἀπομονώνει, κάθαρση ἤ μετάνοια εἶναι ὅ,τι μᾶς ἐπανασυνδέει.



Ὅταν προσπαθοῦμε νά ἀνέλθουμε βασιζόμενοι στίς δικές μας δυνάμεις, στόν ἐγωϊσμό μας καί την κενοδοξία μας, τότε κινδυνεύουμε ἡ κάθε ἀποτυχία νά μᾶς ρίξει σέ κατάθλιψη. Ὅταν συνειδητοποιοῦμε τή δική μας ἀναξιότητα μπροστά στή μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ καί, χωρίς νά παραιτούμαστε ἀπό τό δικό μας ἀγώνα, προσβλέπουμε μέ πίστη, δηλαδή μέ ἐμπιστοσύνη, στο ἔλεος καί στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε δέν χάνουμε τήν ἐλπίδα μας. Παραδόξως, ὅσο ταπεινώνουμε τον ἑαυτό μας, ἀποκτᾶμε ἕνα βαθύτερο, γνήσιο αὐτοσεβασμό καί αὐτοεκτίμηση. Συνειδητοποιοῦμε την πραγματική μας ἀξία ὡς εἰκόνες και ναοί τοῦ Θεοῦ.

Ἄν ἔχει κανείς μιά τέτοια ἐσωτερική στάση, τότε εἶχε δίκιο ἐκείνη ἡ μοναχή: ἀρκεῖ νά λέει τήν εὐχή για μισή ὥρα καί ἡ κατάθλιψη διαλύεται μέσα στά δάκρυα τῆς χαρμολύπης. Γιατί οἱ δαίμονες εἶναι ἀνίσχυροι μπροστά σέ μιά γνήσια ταπείνωση.

Τότε τό ἐπίκεντρο δέν εἶναι πιά ὁ ἑαυτός, ἀλλά ὁ Χριστός. Τό ἐνδιαφέρον μετατίθεται ἀπό τό Ἐγώ πρός τό Ἐσύ, ἀπό τόν ἑαυτό προς τόν ἄλλο, πρός τόν Θεό καί προς τόν πλησίον. Ἀντί νά μεριμνᾶ κανείς γιά τό πῶς θά κερδίσει το ἐνδιαφέρον, τό σεβασμό, τήν ἐκτίμηση καί τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, ἀρχίζει νά ἐνδιαφέρεται ὁ ἴδιος για τούς ἄλλους, νά τούς σέβεται, να τούς ἐκτιμᾶ καί νά τούς ἀγαπᾶ.



Ὁ γέρων Πορφύριος ἔδινε πολύ ἁπλές καί συγκεκριμένες ὁδηγίες γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς κατάθλιψης:

«Οἱ ἅγιοί μας εἶχαν βρεῖ τόν τρόπο νά μεταβάλλουν τήν κατάθλιψη σέ χαρά. Καί αὐτός ὁ τρόπος ἦταν ἔτσι: ξέρανε πῶς νά δοθοῦν στον Θεό: μέ τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, μέ τήν προσευχή… Ἡ ἀγάπη προς τόν Θεό εἶναι τό μεγαλύτερο πρᾶγμα πού «αἰχμαλωτίζει» τήν ψυχή, διότι δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ἐνέργεια τῆς ψυχῆς πρός τόν Θεό, ἀλλά τό σημαντικό εἶναι ὅτι εἶναι ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πού γεμίζει ἔπειτα την ψυχή καί τήν κάνει «ἄλλο»…. Λοιπόν, αὐτό εἶναι τό μυστικό. Πῶς θα μπορέσει κανείς νά γυρίσει, ἐκεῖ πού τόν ἔχει καταλάβει κάτι κακό, νά σκεφτεῖ κάτι ἄλλο.»

Σέ ἀνθρώπους πού ζητοῦσαν τις συμβουλές του, γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τήν κατάθλιψη, τούς συνιστοῦσε νά ἀσχοληθοῦν μέ κάτι ἐνδιαφέρον καί δημιουργικό:


«Ἡ ἐργασία, τό ἐνδιαφέρον για τή ζωή. Ἡ τέχνη, ὁ κῆπος, τά λουλούδια… πολύ σπουδαῖα πράγματα. Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, το ἐνδιαφέρον πρός τή θρησκεία, πρός τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ».

Πολλούς αἰῶνες πρίν οἱ γνωσιακοί θεραπευτές κάνουν λόγο για ἀρνητικές «αὐτόματες σκέψεις» καί ἀντίστοιχα συναισθήματα, οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶχαν μελετήσει αὐτά τά φαινόμενα, τά ὁποῖα ὀνόμαζαν «λογισμούς». Ὅπως γιά τή σύγχρονη γνωσιακή θεραπεία εἶναι σημαντικό σαν πρῶτο στάδιο νά ἀναγνωρίζει κανείς τίς αὐτόματες σκέψεις καί να μή τίς ἀποδέχεται σάν ἀληθινές, οἱ νηπτικοί πατέρες μιλοῦσαν γιά ἐπαγρύπνηση, ὥστε μόλις ἔρχεται στο νοῦ ἕνας κακός λογισμός νά μη «συγκατατεθοῦμε» πρός αὐτόν, να μή ὑποκύψουμε σ’ αὐτόν μέ τό θέλημά μας, γιατί στή συνέχεια μᾶς κάνει ὅ,τι θέλει, χωρίς ἐμεῖς νά μποροῦμε νά ἐλέγξουμε τήν κατάσταση. Τότε καταλαμβανόμαστε ἀπό τό ἀντίστοιχο «πάθος».

Ὁ γέρων Πορφύριος τό ἐκφράζει αὐτό μέ πολύ ἁπλά λόγια:

«Τό μυστικό εἶναι νά τό προλαβαίνεις. Ἅμα τό ἀφήσεις καί σέ πιάσει, πάει, σ’ ἔπιασε».

Σάν καλός ἀνατόμος τῆς ψυχῆς, ἀναγνωρίζει τά δευτερογενῆ ὀφέλη ἀπό τήν κατάθλιψη, πού μπαίνουν ἐμπόδιο στή θεραπεία καί δημιουργοῦν ἀντιδραστικότητα (ἀντίσταση στή θεραπεία θα ἔλεγε κάποιος ψυχοθεραπευτής).

«Οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν αὐτά τά ἀντιδραστικά, τούς ἀνθρώπους πού γνωρίζουν ἐννοοῦν νά τούς παιδεύουν μέ διάφορα καμώματα».

Μέ αὐτά τά «διάφορα καμώματα» πετυχαίνουν νά ἑλκύουν την προσοχή καί τό ἐνδιαφέρον τῶν γύρω τους. Καί τίς περισσότερες φορές τό κάνουν αὐτό ἀσυνείδητα.

«Γίνεται χωρίς νά τό καταλαβαίνουν», λέει ὁ γέρων Πορφύριος «ὁ διάβολος τό ἐνεργεῖ…δηλαδή αὐτά γίνονται μ΄ ἕναν τρόπο μυστηριώδη».

Γιά νά παραιτηθεῖ κάποιος ἀπό τά δευτερογενῆ ὀφέλη τῆς κατάθλιψης, χρειάζεται νά ἀφήσει κατά μέρος τόν ἐγωϊσμό του καί νά ταπεινωθεῖ, ὥστε νά πάψει νά παιδεύει τούς γύρω του μέ διάφορα καμώματα. Ὁ γέρων Πορφύριος τόνιζε ξανά καί ξανά τή σημασία τῆς ταπείνωσης.

«Τό μεγάλο μυστικό εἶναι ἡ ταπείνωση», ἔλεγε.


Τό ἄτομο, πού λειτουργεῖ ἐγωϊστικά, ἐμμένει πεισματικά νά χρησιμοποιεῖ τήν κατάθλιψή του, με τήν ἔννοια τῆς κλινικῆς νόσου, ὡς πρόσχημα, γιά νά μή κάνει τίποτα. «Ὅταν τοῦ πεῖς κάτι, γιά νά κόψει τό θέλημά του, ἀντιδρᾶ… “Δεν μπορῶ, τό λέει ἡ ἐπιστήμη”». Σέ αὐτό ὁ γέρων Πορφύριος ἀπαντᾶ: «Πές: “ἄς τό λέει ἡ ἐπιστήμη, ἐγώ θά κάνω ὑπακοή στό γέροντα”».

Μιά τέτοια στάση θά δήλωνε μιά μεταβολή ἀπό τό ἄτομο στό πρόσωπο, γιατί ἡ ὑπακοή προϋποθέτει μια προσωπική σχέση μέ τό γέροντα. «Δέν εἶναι εὔκολο πρᾶγμα: πρέπει νά ἔχεις καί τή δύναμη, νά ἀποσπάσεις καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ.…Τό πιό μεγάλο εἶναι νά δοθεῖς στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στή λατρεία τοῦ Θεοῦ, στήν προσευχή, ἀλλά ὅ,τι κι ἄν κάνεις, ἄν δέν κατορθώσεις νά ἀποκτήσεις ταπείνωση, τίποτα δέν κάνεις».

Τό νά ἀσχοληθεῖ κανείς εἴτε μέ κάτι εὐχάριστο καί δημιουργικό, εἴτε μέ τήν προσευχή, ἔπειτα ἀπό συμβουλή τοῦ γέροντα, εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό μιά ἁπλή τεχνική τοῦ τύπου «νά τό ρίξει κανείς ἔξω» ἤ νά «σκέφτεται θετικά».

Εἶναι κάτι, πού προϋποθέτει μια σχέση ἐμπιστοσύνης πρός τόν γέροντα, καί κατ΄ἐπέκταση μιά σχέση πίστης καί ἀγάπης πρός τόν Θεό. Συνδέεται στενά μέ τήν ταπείνωση, τήν ἐκκοπή τοῦ ἰδίου θελήματος και τήν ὑπακοή στό γέροντα, μέ τά ἱερά μυστήρια τῆς ἐξομολόγησης καί τῆς θείας μετάληψης, καί γενικώτερα μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού δίνει ἕνα νέο νόημα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ συμμετοχή στό ἐκκλησιαστικό σῶμα καί στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀμοιβαία συγχώρεση και κατανόηση, εἶναι ὅ,τι γκρεμίζει τά τείχη, πού μᾶς περιχαρακώνουν καί κτίζει γέφυρες ἐπικοινωνίας μεταξύ μας. Ἔτσι ὁ πόνος μας γίνεται πιό ἐλαφρύς καί ἡ χαρά μας μεγαλύτερη, γιατί τά μοιραζόμαστε μεταξύ μας.

Αὐτά συνοψίζονται στίς δύο κύριες ἐντολές, πού μᾶς δίνει ὁ Χριστός: ἀγάπη πρός τόν Θεό, και ἀγάπη πρός τόν πλησίον [3]. Αὐτή ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τον πλησίον, εἶναι αὐτό πού κάνει την καρδιά νά μαλακώνει καί διαλύει το ἀσήκωτο βάρος τῆς κατάθλιψης.


Παραπομπές:
1) Ρωμ. (7,15)
2) Ἰωαν. (15,5)
3) Ματθ. (22, 37-39)


Βιβλιογραφία:

Beck, Judith: Εἰσαγωγή στη Γνωστική Θεραπεία. Ἀθήνα, Πατάκης, 2004.
Βιγγοπούλου Μυρσίνης: ᾽Από τήν ᾽Εγώπολη στήν ᾽Εσύπολη. Ἀθήνα, Ἀκρίτας, Στ΄ ἔκδοση, 2007.
Γέροντος Πορφυρίου, ἱερομονάχου: Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη. Ἐκδόσεις «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι.
Κλεφτάρα Ἰ.: Ἡ κατάθλιψη σήμερα. Ἀθήνα, Ἑλληνικά Γράμματα,
1998.
Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου: “Θεραπευτική Ἀγωγή. Προεκτάσεις στην «Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία»”. Λειβαδιά, Ἱερά Μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας) Ε´ ἔκδοση, 2003.
Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου: Ἀνθρωπολογίας Σιτομέτριον. Ἐπιμέλεια ὕλης καί ἐκδόσεως Ἀρχιμ. Χρυσόστομος, Καθηγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Παρασκευῆς Μαζίου Μεγάρων. Μέγαρα, Εὐεργέτις (ὑπό ἔκδοση).
Μπλούμφιλντ, Χάρολντ Χ. καί Μάκ Γουίλλιαμς, Πῆτερ: Θεραπεύοντας τήν κατάθλιψη. Ἐπιμέλεια: Νέστορος Ἰωάννη. Ἀθήνα, Θυμάρι, 2003.
π. Ἰωάννη Ρωμανίδη: Πατερική Θεολογία, Θεσσαλονίκη, Παρακαταθήκη, 2004.


Πηγή: http://www.agiazoni.gr