"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)

Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...


Σάββατο 10 Απριλίου 2010

᾿Ανακαλεί τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τήν εὐλογία πού εἶχε δώσει σέ πεντηκοστιανό συγγραφέα


 
Ανακαλεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο την ευλογία που είχε δώσει σε συγγραφέα,  από τη στιγμή που διαπίστωσε ότι κινείται στο χώρο του Πεντηκοστιανισμού

 
           Ανακοινωθέν περί ανακλήσεως του Πατριαρχικού Γράμματος, του δημοσιευθέντος εις το υπό τίτλον έργον «Οι Αποστολικοί Πατέρες. Πλήρης Οδηγός Μελέτης» του κ. Χρήστου Χαλκιά (04. 02. 2008).
Ανακαλεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο την ευλογία που είχε δώσει σε συγγραφέα, από τη στιγμή που διαπίστωσε ότι κινείται στο χώρο του Πεντηκοστιανισμού.
 Ο συγγραφεύς και εκδότης κ. Χρήστος Χαλκιάς κατά το παρελθόν έτος 2007 εζήτησε την ευλογίαν του Οικουμενικού Πατριαρχείου δια την έκδοσιν έργου υπό τον τίτλον «Οι Αποστολικοί Πατέρες. Πλήρης Οδηγός Μελέτης», η οποία ευλογία εδόθη δια Πατριαρχικού Γράμματος την 30ήν Ιουλίου 2007.
Επειδή όμως εκ των υστέρων διεπιστώθη ότι ο κ. Χαλκιάς κινείται εντός του χώρου του Πεντηκοστιανισμού, ο οποίος με ποικίλας υποδιαιρέσεις και ομάδας διενεργεί απαράδεκτον προσηλυτιστικήν δραστηριότητα εις βάρος των Ορθοδόξων πιστών, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον μετά λύπης ανακαλεί την ως άνω δοθείσαν ευλογίαν αυτού και απαγορεύει, καθ' ό έχει από του νόμου δικαίωμα, την εκ νέου δημοσίευσιν του αποσταλέντος προ μηνών Πατριαρχικού Γράμματος ως μη ισχύοντος πλέον.

 
Εν τοις Πατριαρχείοις, τη 4η Φεβρουαρίου 2008
Εκ της Αρχιγραμματείας της Αγίας και Ιεράς Συνόδου


Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Γιατί ο κ. Χαλκιάς σαν πεντηκοστιανός - και μάλιστα όπως βλέπετε και στην κάτωθι φωτογραφία αγκαλιά με ΑΝΤΙΤΡΙΑΔΙΚΟΥΣ ομοϊδεάτες του - ζήτησε ΕΥΛΟΓΙΑ από το ΟΡΘΟΔΟΞΟ Πατριαρχείο; Τα συμπεράσματα ας τα βγάλει ο αναγνώστης!
Στην ανωτέρω φωτογραφία στην δεξιά πλευρά βλέπουμε τον Πεντηκοστιανό ιστορικό και συγγραφέα κ. Χρήστο Χαλκιά. Η φωτογραφία είναι από το "Christian Conference of North Greece" (Χριστιανική Συνέλευση Βορείου Ελλάδος) το οποίο διοργάνωσε η UPCI (Διεθνής Ενωμένη Πεντηκοστιανή Εκκλησία) στην Ελλάδα, με ποιμένα τον κ. Κώστα Κόκκινο. Η Εκκλησία αυτή δεν δέχεται το Τριαδικό δόγμα. Διδάσκει ότι ο Θεός είναι Ένας. Εμφανίστηκε ως Πατέρας στην Π.Δ. και ως Υιός στην Κ.Δ..παρ' όλα αυτά δέχεται ότι ο Χριστός στην γη ήταν Θεάνθρωπος. [While fully God, Jesus was also fully man, possessing a full and true humanity. He was both God and man. Moreover, the Holy Spirit is God with us and in us. Thus God is manifested as Father in creation and as the Father of the Son, in the Son for our redemption, and as the Holy Spirit in our regeneration].
Για τον λόγω αυτόν αναφέρεται στο βιβλίο του κ. Χαλκιά "Παγκόσμια Πεντηκοστή, τμ Α' " ότι "...αυστηρά Ορθόδοξα διαχωρίζει τις δύο φύσεις .... μολονότι δέχεται τον Θεό σαν Ένα Πρόσωπο , πιστεύει στο ΤΡΙΣΥΠΌΣΤΑΤΟ της Θεότητας..." (σελ.626).

  http://orthodox-watch.blogspot.com/

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος Εἰς τὴν Καινὴν Κυριακὴν καὶ εἰς τὸν Ἀπόστολον Θωμᾶν



Ἔρχομαι νὰ καταβάλλω χωρὶς ἄλλο τὴν ὀφειλή μου. Γιατὶ κι ἂν εἶμαι φτωχὸς ὅμως θέλω νὰ ἀποσπάσω βίαια τὴν εὐγνωμοσύνη σας. Ἔδωσα τὴν ὑπόσχεση νὰ σᾶς φανερώσω τὴν ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ καὶ τώρα ἔρχομαι νὰ τὴν ἐκπληρώσω. Τὶς πρῶτες ὀφειλὲς πρῶτα βιάζομαι νὰ ἐξοφλῶ, γιὰ νὰ μὴ μὲ πνίξουν οἱ τόκοι ποὺ μαζεύονται. Συνεργαστῆτε καὶ σεῖς στὴν καταβολὴ τοῦ χρέους μου καὶ ἱκετέψετε τὸ Θωμά, νὰ βάλῃ στὰ χείλη μου τὸ ἅγιο χέρι του, ποὺ ἄγγιξε τὴν πλευρὰ τοῦ Κυρίου, νὰ νευρώσῃ τὴ γλῶσσα μου, γιὰ νὰ σὰς ἐξηγήσῃ ὅσα ποθῆτε. Κι ἐγὼ παίρνοντας θάρρος ἀπὸ τὶς πρεσβεῖες τοῦ ἀποστόλου καὶ μάρτυρα Θωμᾶ διαλαλῶ τὴν πρώτη του ἀπιστία καὶ τὴν ὕστερη ὁμολογία, ποὺ εἶναι τῆς Ἐκκλησίας κρηπίδα καὶ θεμέλιο. Ὅταν μπῆκε ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητάς του, ἐνῷ οἱ πόρτες ἦσαν κλεισμένες καὶ βγῆκε πάλι μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ὁ Θωμᾶς ἔλειπε μονάχα. Ἦταν κι αὐτὸ ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας. Ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ μαθητοῦ νὰ προξενήσῃ περισσότερη ἀσφάλεια καὶ βεβαιότητα. Γιατὶ ἂν ἦταν μαζὶ ὁ Θωμᾶς, δὲ θὰ εἶχε βέβαια ἀμφιβολία· κι ἂν δὲν εἶχε ἀμφιβολία, δὲν θὰ ζητοῦσε μ᾿ ἐπιμονή· καὶ ἂν δὲν ζητοῦσε, δὲ θὰ ψηλαφοῦσε· ἂν ὅμως δὲν ψηλαφοῦσε, δὲ θὰ ὠμολογοῦσε τὸν Κύριο καὶ Θεὸ κι ἂν δὲν ὠμολογοῦσε Κύριο καὶ Θεό, τὸ Χριστό, δὲ θὰ εἴχαμε ἐμεῖς διδαχθῆ νὰ τὸν δοξολογοῦμε μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο. Ὥστε μὲ τὴν ἀπιστία του ὁ Θωμᾶς μᾶς ποδηγέτησε πρὸς τὴν ἀλήθεια καὶ ὅταν ᾖρθε ὕστερα σταθεροποίησε τὴν πίστη μας.

Έλεγαν λοιπὸν οἱ μαθηταὶ στὸ Θωμᾶ ὅταν ᾖρθε. Ἔχομε δεῖ τὸν Κύριο, ἔχομε δεῖ αὐτὸν ποὺ εἶπε· ἐγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ἔχομε δεῖ αὐτὸν ποὺ εἶπε ἐγὼ εἶμαι ἡ ἀνάσταση καὶ ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀλήθεια· καὶ βρήκαμε τὴν ἀλήθεια τῶν λόγων νὰ λάμπῃ μέσα στὰ πράγματα. Ἔχομε δεῖ αὐτὸν ποὺ εἶπε· σὲ τρεῖς ἡμέρες σηκώνομαι, κι ἀφοῦ εἴδαμε μὲ τὰ μάτια μας τὴν ἀνάσταση προσκυνήσαμε αὐτὸν ποὺ ἀναστήθηκε. Τὸν ἀκούσαμε νὰ μᾶς λέῃ «εἰρήνη σ᾿ ἐσᾶς», κι ἀλλάξαμε τὸ σκοτισμὸ τῆς λύπης σὲ γαλήνια χαρά. Εἴδαμε τὰ χέρια του ποὺ δέχτηκαν τὶς αἰχμὲς τῶν καρφιῶν, εἴδαμε τὰ χέρια ποὺ κατηγοροῦν τὴ λύσσα τῶν θεομάχων σκυλιῶν, εἴδαμε τὰ χέρια ποὺ ὕφαναν τὴν ἀφθαρσία μας. Εἴδαμε καὶ τὴν πλευρὰ ποὺ κραυγάζει καθαρώτερα ἀπὸ κάθε κήρυκα τὴν καλωσύνη τοῦ πληγωμένου. Εἴδαμε τὴν ἴδια τὴν πλευρά, ποὺ οἱ ἄγγελοι ὑμνοῦν καὶ οἱ πιστοὶ σέβονται καὶ οἱ δαίμονες τρέμουν. Δεχτήκαμε καὶ τὴ θεϊκὴ πνοὴ ἀπὸ τὸ θεϊκὸ στόμα του, φύσημα πνευματικό, φύσημα ποὺ σκορπίζει κάθε χάρη. Ὁ ἐξουσιαστὴς ἔδωσε καὶ σ᾿ ἐμᾶς ἐξουσία νὰ συγχωροῦμε τὰ σφάλματα. Ἀποκτήσαμε τὸ δικαίωμα νὰ κρίνωμε τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀφοῦ μᾶς ἔδωσε τέτοια ἐντολή. Ἂν ἀφήσετε τὶς ἁμαρτίες μερικῶν, ἀφήνονται· ἂν μερικῶν τὶς κρατήσετε, κρατοῦνται. Τέτοια βαθειὰ χαρὰ πήραμε ἀπ᾿ τὸ Σωτῆρα, τέτοια δῶρα ἀπολαύσαμε. Ἀδύνατο νὰ μὴν πλουτίσωμε, ἀφοῦ μας ἔτυχε τέτοιος Κύριος. Ἔμεινε φτωχὸς μόνο αὐτὸς ποὺ δὲ βρέθηκε μαζί μας. Κι ὁ Θωμᾶς τί τοὺς εἶπε. Ἔχετε δεῖ τὸν Κύριο; Καλά. Αὐτὸν ποὺ εἴδατε λοιπὸν νὰ τὸν σέβεστε πιὸ πολύ. Αὐτὸν ποὺ παρατηρήσατε, νὰ τὸν κηρύττετε ἀδιάκοπα. Ἐγὼ ὅμως, ἂν δὲ δῶ μέσα στὶς παλάμες του τὰ ἴχνη τῶν καρφιῶν καὶ δὲ βάλω τὸ δάχτυλό μου στὸ σημάδι ἀπ᾿ τὰ καρφιὰ καὶ δὲ βάλω τὸ χέρι μου στὴν πλευρά του, δὲ θὰ πιστέψω. Κι ἐσεῖς δὲ θὰ πιστεύατε, ἂν δὲν βλέπατε πρῶτα· ἔτσι κι ἐγὼ ἂν δὲν ἰδῶ δὲ θὰ πιστέψω». Μεῖνε, Θωμᾶ, σταθερὸς στὸν πόθο σου αὐτόν, μεῖνε σταθερός με ἐπιμονή, γιὰ νὰ δῇς ἐσὺ καὶ νὰ βεβαιωθῇ ἡ ψυχή μου. Μεῖνε σταθερός, ζητώντας αὐτὸν ποὺ εἶπε, «Ζητᾶτε καὶ θὰ βρῆτε». Μὴν προσπεράσης ἁπλῶς, ἐρευνώντας, ἂν δὲν εὕρῃς τὸ θησαυρὸ ποὺ ζητᾷς, χτύπα μ᾿ ἐπιμονὴ τὴν πόρτα τῆς ἀναντίρρητης γνώσης, ὥσπου νὰ σοῦ τὴν ἀνοίξῃ αὐτὸς ποὺ εἶπε «χτυπᾶτε καὶ θὰ σᾶς ἀνοίξω». Ἀγαπῶ τὸ διχασμὸ τῶν λογισμῶν σου, γιατί κόβει κάθε διχασμό. Ἀγαπῶ τὴ φιλομάθειά σου, γιατί κόβει σύρριζα κάθε φιλονεικία. Μὲ χαρὰ ἀκούω πολλὲς φορὲς τὰ λόγια σου· ἂν δὲ δῶ στὰ χέρια του τὸ σημάδι ἀπ᾿ τὰ καρφιά, δὲ θὰ πιστέψω. Γιατί σὺ ἀπιστεῖς κι ἐγὼ μαθαίνω νὰ πιστεύω. Ἐσὺ σκάβεις μὲ τὸ δικέλλι τῆς γλώσσας τὸ θεῖο σῶμα, κι ἐγὼ θερίζω ἄκοπα τὸν καρπὸ καὶ τὸν μαζεύω γιὰ μένα. Ἂν δὲν ἰδῶ μ᾿ αὐτά μου τὰ μάτια μέσα στ᾿ ἅγια του χέρια, τ᾿ αὐλάκια ποὺ σὰν μὲ ἀλέτρι χάραξαν οἱ ἀσεβεῖς, μὲ κανένα τρόπο δὲ θὰ συμφωνήσω μὲ τὰ λόγιά σας. Ἂν δὲ βάλω αὐτό μου τὸ δάχτυλο στὶς λακκοῦβες τῶν καρφιῶν, δὲ θὰ δεχτῶ τὸ καλὸ μήνυμά σας. Ἂν δὲν κρατήσω μ᾿ αὐτό μου τὸ χέρι τὴν πλευρὰ ἐκείνη, ποὺ ἀνύποπτη μαρτυρεῖ τὴν ἀνάσταση, δὲν μπορῶ νὰ πιστέψω τὴ γνώμη σας. Γιατί κάθε λόγος εἶναι ἰσχυρὸς καὶ βέβαιος, ἂν δεχτῇ τὴ συνηγορία ὅλων τῶν πραγμάτων· καὶ κάθε λόγος ποὺ δὲν ἔχει τὴ μαρτυρία τῶν ἔργων εἶναι χωρὶς σημασία καὶ ἀπὸ τὸ στόμα στὸν ἀέρα χάνεται. Θὰ κηρύξω στοὺς ἀνθρώπους τὰ θαύματα τοῦ Δασκάλου. Πῶς λοιπὸν μὲ τὰ λόγια νὰ πῶ αὐτὰ ποὺ δὲν ἀντιλήφθηκα μὲ τὰ μάτια μου; Πῶς θὰ κάνω τοὺς ἄπιστους νὰ πιστέψουν, αὐτὰ ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν τἄχω παρακολουθήσει; Νὰ πῶ στοὺς Ἰουδαίους καὶ στοὺς Ἕλληνες ὅτι ἔχω δεῖ τὸν Κύριό μου νὰ τὸν σταυρώνουν. Δὲν τὸν εἶδα ὅμως νὰ ἔχει ἀναστηθῇ ἀλλὰ μόνο ἄκουσα. Καὶ ποιὸς δὲν θὰ περιπαίξῃ τὰ λόγια μου; Ποιὸς δὲ θὰ δείξη περιφρόνηση στὸ κήρυγμά μου; Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ν᾿ ἀκούσῃς κάτι καὶ ἄλλο νὰ τὸ δῇς, ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ἡ ἀφήγηση λόγων κι ἄλλο ἡ θέα καὶ ἡ ἐμπειρία τῶν πραγμάτων. Ἔτσι ἐπειδὴ ὁ Θωμᾶς εἶχε ἀμφίβολη γνώση, σὲ ὀχτὼ μέρες ὁ Δεσπότης ξαναῆρθε πάλι στοὺς μαθητάς του ποὺ ἦταν συγκεντρωμένοι ὅλοι μαζί. Ἄφησε πρῶτα νὰ κατηχηθῆ ὁ Θωμᾶς ἀπὸ τοὺς συμμαθητάς του στὶς ἐνδιάμεσες μέρες. Παραχώρησε νὰ φλογιστῇ ἀπὸ τὴ δίψα νὰ τὸν ἀντικρύσῃ. Κι ὅταν ἡ ψυχή του ἄναψε ἀπὸ τὸν σφοδρὸ πόθο τῆς θέας του, τότε στὴν ὥρα πάνω ὁ ποθητὸς βρῆκε αὐτόν, ποὺ τὸν ποθοῦσε. Ὅμοια, ὅπως καὶ πρῶτα, μὲ κλεισμένες τὶς πόρτες τὸ ἔκανε αὐτὸ καὶ ξανά, ὅπως καὶ πρῶτα, τοὺς εἶπε· «εἰρήνη σ᾿ ἐσᾶς», γιὰ νὰ ταυτιστῇ τὸ πρᾶγμα μὲ τὸ θαῦμα καὶ γιὰ νὰ βεβαιώσῃ τὸ λόγο τῶν ἀποστόλων καὶ γιὰ νὰ παραστήσῃ τὴν ἀκρίβεια τοῦ δεύτερου ἐρχομοῦ του. Ἔπειτα εἶπε στὸ Θωμᾶ. Βάλε τὸ δάχτυλό σου ἐδῶ καὶ ἰδὲς τὰ χέρια μου. Τί ὕψος ἀπέραντης φιλανθρωπίας! Τί πέλαγος ἀμέτρητης συγκαταβάσεως! Δὲν περίμενε τὴν προσέλευση τοῦ μαθητοῦ, δὲν περίμενε νὰ πλησιάσῃ αὐτὸς ποὺ εἶχε ἀνάγκη, νὰ παρακαλέσῃ καὶ νὰ ἐπιτύχῃ ὅτι ἤθελε. Μήτε γιὰ λίγο δὲν τὸν στέρησε ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ ἀγαπημένος αὐτὸν ποὺ τὸν ἀγαποῦσε μὲ τὴ βία τραβοῦσε κοντά του, ὁ ἴδιος ἔσυρε στὴν πληγὴ τὸ δάχτυλο ἐκείνου ποὺ εἶχε τὸν πόθο, ὁ ἴδιος με τὴ δεσποτικὴ γλῶσσα του, τράβηξε τὸ δουλικὸ χέρι λέγοντας σ᾿ αὐτόν. Βάλε τὸ δάχτυλό σου ἐδῶ καὶ ἰδὲς τὰ χέρια μου.

Ἄκουσα, Θωμᾶ, ἀπὼν σὰν ἄνθρωπος ἀλλὰ παρὼν σὰν Θεός, ὅ,τι εἶπες στοὺς ἀδελφούς σου. Ἤμουν κοντά σας μὲ τὴ θεϊκότητά μου καὶ χώρια σας μὲ τὴν ἀνθρωπίνη φύση μου. Θέλεις νὰ σοῦ ὑπενθυμίσω τὰ λόγια ποὺ εἶπες προηγουμένως; Δὲν εἶπες, ἂν δὲ δῶ μέσα στὰ χέρια τοῦ τὰ σημάδια τῶν καρφιῶν καὶ δὲ βάλω τὸ δάχτυλό μου στὰ σημάδια τῶν καρφιῶν καὶ δὲ βάλω τὸ χέρι μου στὴν πλευρά του, δὲ θὰ πιστέψω; Δὲ βγῆκαν ἀπὸ τὰ χείλη σου τὰ λόγια αὐτά; Τὰ λόγια αὐτὰ δὲ ἀνταποκρίνονται στοὺς λογισμούς σου; Γι᾿ αὐτὸ ξαναῆλθα· γιὰ νὰ μὴν ἀμφιβάλλῃς. Γι᾿ αὐτὸ εἶμαι κοντὰ σας δεύτερη φορά, γι᾿ αὐτὰ ποὺ ἐπιθυμεῖς ἔχω φτάσει καὶ τώρα ᾖρθα γιὰ σένα, τὸν ἕνα, ἐγὼ ποὺ γιὰ τὸ χαμένο πρόβατο κατέβηκα ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς χωρὶς ἐν τούτοις νὰ τοὺς ἀφήσω. Μὴ διστάσῃς λοιπὸν νὰ μάθῃς ὅ,τι ποθεῖς, μὴν ντρέπεσαι νὰ κοιτάξῃς καλὰ ὅ,τι θέλεις. Μὴν ἀποφύγῃς νὰ βάλῃς τὸ δάχτυλό σου στὰ ἴδια τὰ χέρια μου. Ἀνέχομαι καὶ τὰ περίεργα δάχτυλα, ὅπως ἀνέχτηκα τὰ καρφιά. Ὑπομένω τὴν περιέργεια τοῦ φίλου, ὅπως ὑπόμεινα τὴν κακία τῶν ἐχθρῶν. Μὲ σταύρωσαν οἱ ἐχθροί μου καὶ δὲν ἀγανάκτησα καὶ δὲ θὰ ὑποφέρω τὴν δική σου ἐξέταση; Βάλε τὸ δάχτυλό σου ἐδῶ καὶ ἰδὲς τὰ χέρια μου, ποὺ τραυματίστηκαν γιὰ σᾶς, γιὰ νὰ θεραπεύουν τὰ χτυπήματα τῶν δικῶν σὰς ψυχῶν. Ἰδὲς τὰ χέρια μου καὶ συλλογίσου ἂν εἶμαι ἐκεῖνος ποὺ θεληματικὰ σταυρώθηκε ἡ κάποιος ἄλλος. Ἰδὲς τὰ χέρια μου, ποὺ ἄφησα νὰ διατηροῦν τὰ σύμβολα τῆς Ἑβραϊκῆς μανίας κι ὅταν μὲ τὴ συνηθισμένη ἀναίδειά τούς μοῦ ποῦν οἱ Ἑβραῖοι κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως ὅτι ἐμεῖς Κύριε, δὲ σὲ σταυρώσαμε, τότε θὰ δείξω σ᾿ αὐτοὺς ποὺ μὲ πολέμησαν, τὰ χέρια μου μ᾿ αὐτὴ τὴ μορφὴ καὶ θὰ ντροπιάσω τοὺς Ἑβραίους μόλις τ᾿ ἀντικρύσουν. Ἰδὲς τὰ χέρια μου, καὶ τὸ ἀληθινὸ γεγονὸς τῆς ἀναστάσεώς μου μὴ νομίσῃς πῶς εἶναι μία φαντασία. Κράτησε αὐτὰ τὰ χέρια, σὰν ὁμήρους γιὰ τὸν ξαναγεννημό σας. Κράτησε αὐτὰ τὰ χέρια, σὰν ἐνέχυρα γιὰ τὴν ἀνάστασή σας μέσα ἀπὸ τὸν τάφο. Κράτησε αὐτὰ τὰ χέρια, σὰν ἄγκυρα ποὺ ἔπεσε στὸ βυθὸ τοῦ Ἅδη. Καμμιὰ χειμωνιὰ τῆς ζωῆς μὴ φοβηθῇς, καμμιὰ ζάλη τοῦ κόσμου ἂς μὴ σὲ ζαλίσῃ. Μὴ φοβηθῇς τὸ φύσημα τῶν ἀντιθέτων ἀνέμων, ἂς μὴ σὲ ἀνησυχήσουν οἱ καταιγίδες κι οἱ σκόπελοι τῆς θάλασσας τῶν ἐχθρῶν. Πέρνα μὲ θάρρος τὸ πέλαγος τῆς ζωῆς, ταξίδευε κρατώντας τὴν ἄγκυρα τοῦ πνεύματος, ταξίδευε ἔχοντας μπροστά σου σὰν λιμάνι τὸν οὐρανό. Ταξίδευε καὶ νὰ φοβᾶσαι μόνο τῆς ἀρνήσεώς μου τὸ ναυάγιο. Περιγέλα τὸ θάνατο σὰ νεκρό, περίπαιζε τὴ φθορὰ σὰν ἀνίσχυρη. Ἀποδέχου γιὰ χάρη μου τὸ τέλος τῆς ζωῆς σὰν ἀρχὴ μιᾶς πιὸ ἐσωτερικῆς ζωῆς καὶ φέρε τὸ χέρι σου καὶ βάλτο στὴν πλευρά μου. Ἄντλησε μὲ τὸ χέρι σου ἀπὸ τὴ βρύση αὐτὴ τῆς ζωῆς τὸ νᾶμα ποὺ ποθεῖς, τὴ δίψα σου ἀνακούφισε. Φέρε τὸ χέρι σου καὶ βάλτο στὴν πλευρά μου. Βάλε τὸ χέρι στὸ ἰατρεῖο τῆς πλάσης καὶ βγάλε τὸ φάρμακο τῆς ἐπιθυμίας σου. Δέχομαι ἄγγιγμα χεριοῦ ποὺ μ᾿ ἀγαπᾷ ἐγὼ ποὺ δέχτηκα τὴν πληγὴ τῆς λόγχης. Φέρε τὸ χέρι σου καὶ βάλτο στὴν πλευρά μου, γιὰ νὰ μπορεῖς ν᾿ ἀγωνίζεσαι γι᾿ αὐτήν, γιὰ νὰ μπορεῖς ν᾿ ἀποκριθῇς σ᾿ αὐτοὺς ποὺ πολεμοῦν τὴν ἀλήθεια, ὅτι μὲ εἶδες μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ μ᾿ ἀναγνώρισες καὶ μὲ ψηλάφησες προσεκτικά. Φέρε τὸ χέρι σου καὶ βάλτο στὴν πλευρά μου. Γιὰ σένα τὴν ἄφησα ἔτσι ἐγὼ ποὺ θεράπευσα τὰ σώματα καὶ τὶς ψυχὲς τῶν ἄλλων. Πρόβλεψα σὰν Θεὸς ὅτι θὰ θελήσῃς νὰ τὴ δῇς ἔτσι καὶ βλέποντας τ᾿ ἀχνάρια τοῦ πάθους στὴν σάρκα μου θέλησα νὰ θεραπεύσῃς τὸ πάθος τῆς ψυχῆς σου. Φέρε τὸ χέρι σου, καὶ βάλτο στὴν πλευρά μου ποὺ τὴ φύλαξα ἔτσι μὲ κάποιο σκοπό. Ὅταν γυρίσω πάλι ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθίσω σὲ θρόνο κριτὴς ζωντανῶν καὶ νεκρῶν νὰ ἰδοῦν οἱ Ἑβραῖοι κατάματα τὰ ἔργα τῆς κακίας τους καὶ μόνοι τους ν᾿ αὐτοδικαστοῦν - καὶ μὴ φανῇς ἄπιστος ἀλλὰ πιστός. Κακὸ ἡ ἀπιστία, κάνει τὸν νοῦ νὰ βουλιάξῃ. Ἢ πίστη τὸν ἀναρπάζει στὸν οὐρανό. Ἡ ἀπιστία τυφλώνει τὴν ψυχή. Ἡ πίστη σκορπᾷ τὸ φῶς της στοὺς λογισμούς. ἡ πίστη καὶ τὰ ἀόρατα κατακάθαρα βλέπει, ὁ ἄπιστος εἶναι σ᾿ ἄγνοια ὁλοκληρωτική. Μὴ γίνῃς ἄπιστος ἀλλὰ πιστός. Παραμέρισε τὸ νέφος τῆς ἀπιστίας καὶ κοίταξε τὶς καθαρὲς ἀκτῖνες τῆς πίστης. Γίνου μέσα σὲ ὅλους ἄξιος ἀπόστολος τῆς θεότητάς μου. Γίνου τέτοιος ὅπως πρέπει νὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ μὲ συνάντησε καὶ εἶδε τέτοια ὅπως ἐσύ. Ὅμοια μὲ τοὺς ἄλλους ἀποστόλους σὲ κάλεσα, ὅμοια μ᾿ αὐτοὺς σὲ τίμησα, ὅμοια μ᾿ αὐτοὺς ὁπλίσου. Ὅμοια μ᾿ αὐτοὺς εἶδες ὅ,τι εἶδαν, ὅμοια μ᾿ αὐτοὺς σὲ ἐμπιστεύθηκα σὰ φίλο, ὅλο μου τὸ μυστήριο, ὅμοια μ᾿ αὐτοὺς κήρυξε τὴ δύναμή μου. Μὴν πῶς πάλι, ἀφοῦ μὲ εἶδες μία φορά. Ἂν δὲ δῶ πάλι στὰ χέρια του τὰ σημάδια τῶν καρφιῶν δὲ θὰ πιστέψω. Ὅσο εἶμαι μαζί σας ἄφησε ἐλεύθερη, ὅπως θέλεις, τὴν περιέργειά σου. Ὅσο ἔχεις δίπλα σου τὸ οὐράνιο κλῆμα ὅλα τὰ κλαδιὰ καὶ τὰ σταφύλια τοῦ ἐρεύνησε. Θ᾿ ἀνεβῶ στοὺς οὐρανούς, ἀπ᾿ ὅπου ᾖρθα στὴ γῆ, θ᾿ ἀνεβῶ, ὅπου εἶμαι. Θ᾿ ἀνεβῶ μὲ τὴν ἀνθρωπίνη φύση μου ἐκεῖ ἀπ᾿ ὅπου γιὰ χάρη σὰς κατέβηκα μὲ τὴ θεία μου φύση. Θ᾿ ἀνεβῶ μ᾿ αὐτό μου τὸ σῶμα, ἂν καὶ χωρὶς αὐτὸ ᾖρθα ἀπὸ κεῖ κι ἔμεινα ἐκεῖ πέρα. Θ᾿ ἀνεβῶ στοὺς κόλπους τοὺς πατρικοὺς μὲ τὴ δική σας φύση, ἂν καὶ εἶμαι στοὺς κόλπους τοῦ πατέρα. Τελείωσα τὸ ἔργο μου γιὰ χάρη τοῦ ἔκανα αὐτὴ τὴν πορεία.

Ἀφοῦ ἄγγιξε λοιπὸν ὁ Θωμᾶς τὰ χέρια τοῦ Κυρίου καὶ τὴ θεία πλευρὰ γέμισε ἀπὸ δειλία καὶ ἀπὸ χαρὰ μαζὶ βλέποντας αὐτὰ ποὺ ἐπιθύμησε καὶ ἀμέσως ξεσπᾷ σὲ ὕμνο τοῦ Κυρίου κραυγάζοντας. Κύριέ μου καὶ Θεέ μου. Σὺ εἶσαι ὁ Κύριος καὶ ὁ Θεός. Σὺ εἶσαι ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ φιλάνθρωπος. Σὺ εἶσαι ξενόφερτος καὶ παράξενος γιατρὸς τῆς πλάσης. Δὲν κόβεις μὲ τὸ νυστέρι τ᾿ ἄρρωστα μέλῃ, δὲν καῖς μὲ τὴ φωτὰ τὶς πληγές, δὲν μαζεύεις ἀπ᾿ τὰ βοτάνια τὴν δύναμη τῶν φαρμάκων σου, δὲ δένεις μὲ ὁρατοὺς ἐπιδέσμους τὶς πληγὲς ποὺ μᾶς ἀφανίζουν. Διαθέτεις ἀόρατους ἐπιδέσμους ἀγάπης, ποὺ ἀόρατα τονώνουν τὰ καταπονημένα μέλη. Ἔχεις λόγο ποὺ εἶναι πιὸ κοφτερὸς ἀπὸ τὸ μαχαῖρι. Ἔχεις λόγο πιὸ δυνατὸ ἀπ᾿ τὴ φωτιά. Ἔχεις βλέμμα ἀπ᾿ τὸ φάρμακο πιὸ ἁπαλό. Σὰν δημιουργὸς ἁγιάζεις χωρὶς κόπο τὸ δημιούργημά σου, σὰν πλάστης χωρὶς νὰ κουραστῇς μεταπλάθεις τὰ πλάσματά σου. Σὺ κατὰ τὸ θέλημά σου τοὺς λεπροὺς καθάρισες, τοὺς κουτσούς τους ἔκανες νὰ τρέχουν, τοὺς παράλυτους νὰ σηκώνουν τὰ κρεβάτια τους, τοὺς γεννημένους τυφλοὺς τοὺς προστάζεις νὰ πετάξουν μὲ νίψιμο τὸ σκοτάδι. Ἐξώρισες τοὺς δαίμονες ἀπ᾿ τὰ δημιουργήματά σου, μὲ θέλημά σου πιάστηκες ἀπ᾿ τοὺς ἐχθροὺς καὶ ἀπ᾿ τοὺς Ἑβραίους, τὰ πάντα δέχτηκες γιὰ μένα στὸ σῶμα σου. Ὦ Κύριε καὶ Θεέ μου.

Ἀναγνώρισα τὸν Κύριό μου, ἀναγνώρισα τὸν ἁλιέα καὶ φύλακά μου, ἀναγνώρισα τὸ βασιλιὰ καὶ Κύριό μου. Ὦ Κύριέ μου καὶ Θεέ μου. Πιστεύω Κύριε στὴν οἰκονομία σου, πιστεύω στὴν συγκατάβασή σου, πιστεύω στὴν ἀνάληψη ἀπὸ μέρους σου τῆς φροντίδας μου, πιστεύω στὸν προσκυνητό σου σταυρό, πιστεύω στὰ παθήματα τῆς σάρκας σου, πιστεύω στὸν τριήμερο θάνατό σου, πιστεύω στὴν ἀνάστασή σου. Λοιπὸν δὲν ἔχω πιὰ περιέργεια. Πιστεύω, δὲν κάνω πιὰ ἔλεγχο. Πιστεύω, δὲν στήνω πιὰ τὴ ζυγαριὰ τοῦ νοῦ. Πιστεύω, δὲν ἔχω πιὰ περιέργεια. Πιστεύω στὰ μάτια μου καὶ στὰ χέρια μου. Μὲ δίδαξαν αὐτὰ ποὺ εἶδα νὰ μὴν κάνω ἔλεγχο. Ψηλάφησα κι ἔμαθα νὰ προσκυνῶ ὄχι νὰ φιλονικῶ. Ἕνα Κύριο καὶ Θεὸ γνωρίζω, τὸν Κύριό μου Χριστό. Ἂς εἶναι δεδοξασμένος καὶ δυνατὸς στοὺς αἰῶνες.

Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/

Χριστός ᾿Ανέστη (ψηφιοσκόπιο)







Τόν ἀφορισμόν ᾿Αρχιμανδρίτου – Θεολόγου ἐκπαιδευτικού ζητεῖ ὁ Πειραιῶς κ. Σεραφείμ


.
Μὲ ἔγγραφόν του πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν, εἰς τὸν ὁποῖον ὑπάγεταιΤΟΝ ΑΦΟΡΙΣΜΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ – ΘΕΟΛΟΓΟΥ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΖΗΤΕΙ Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης ἀμφισβητεῖ τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Πίστιν τῆς Ἐκκλησίας μας
.
Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, διὰ νέου ἐγγράφου του, ὑπὸ ἡμερομηνίαν 10ην Μαρτίου, πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον, ζητεῖ, ὅπως κινηθοῦν, αἱ προβλεπόμεναι, ὑπὸ τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διαδικασίαι, διὰ τὴν ἐπιβολὴν τῆς ποινῆς τοῦ ἀφορισμοῦ εἰς τὸν Ἀρχιμανδρίτην τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καὶ θεολόγον ἐκπαιδευτικὸν Ἀρσένιον Μέσκον…..
ὁ ὁποῖος ἀμφισβητεῖ εὐθέως τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, ἀπορρίπτει τὴν πίστιν τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, τὴν ὁποίαν ἀποκαλεῖ διεφθαρμένην καὶ κακήν, ποὺ δῆθεν μετασχηματίζει καλοὺς ἀνθρώπους σὲ «κατακάθια τῆς κοινωνίας». Τὸ πλῆρες κείμενον τοῦ ἐγγράφου τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον ἔχει ὡς ἀκολούθως:
“Μακαριώτατε Δέσποτα,
Πάνυ εὐλαβῶς προάγομαι, ὅπως ἐπαναφέρω ἐνώπιον τῆς ὑπό την Ὑμετέραν Σεπτήν Προεδρίαν συνερχομένης Δ.Ι.Σ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 618/18.5.2009 αἴτησιν μου, καί παρακαλῶ, ὅπως ἐπανεξετάσητε τό ἀτυχῶς χρονίζον ζήτημα τοῦ Κληρικοῦ τῆς καθ’ Ὑμᾶς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Μέσκου, Θεολόγου Καθηγητοῦ εἰς τήν Β΄ βάθμιον Ἐκπαίδευσιν, ὁ ὁποῖος ἐδήλωσεν εἰς τό ὑπ’ ἀριθμ. 91/Μαΐου 2009 κυκλοφορηθέν Περιοδικόν “ΑΒΑΤΟΝ” ἐν σελίσι 38–41 τήν πλήρη αὐτοῦ ἀποστασίαν ἀπό τήν χριστιανικήν πίστιν ἰσχυριζόμενος ὅτι:… “Ὑπάρχει ἄραγε μεγαλύτερο ψέμα ἀπό τό ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, ἄν στήν πραγματικότητα ὁ Θεός δέν ἔγινε ἄνθρωπος; Και τότε θά καταλάβετε, γιατί ἡ χριστιανική διδασκαλία, ὅταν νοεῖται ὡς σύνολο, εἶναι μιά ἐξαιρετικά κακή διδασκαλία, τουλάχιστον για τούς σύγχρονους ἀνθρώπους”…
“Τό μοντέλο πού ἔχει δημιουργήσει ἡ Χριστιανική Ἐκκλησία περί Χριστοῦ εἶναι αὐτοαναιρούμενο και ἀντιφατικό, ὅπως ἀποδεικνύω στό βιβλίο μου Σόκ καί Δέος”… “Δεν νομίζω ὅτι πιστεύει κανείς σήμερα, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν πραγματικά Θεός”.
Ὁ εἰρημένος ἔχει ἤδη ἐκδόσει το βιβλίον ὑπό τόν τίτλον “ΣΟΚ καί ΔΕΟΣ, Ὁ Θεός στήν μετά Χριστόν ἐποχή” τῶν ἐκδόσεων Ἁρμός στά τρία κεφάλαια, τοῦ ὁποίου μέ ἐπιτίτλους “Ὁ χριστιανικός μῦθος”, “Προβλήματα τοῦ μύθου” καί “Μαθήματα ἐλιγμῶν διαφυγῆς” ἀπορρίπτει πλήρως τήν πίστιν τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν ἀποκαλεῖ διεφθαρμένην καί κακή, πού δῆθεν μετασχηματίζει καλούς ἀνθρώπους σέ “κατακάθια τῆς κοινωνίας” σελ. 275. Χαρακτηρίζει τήν Θεότητα τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου “ψέμμα” καί “χριστιανικό μῦθο”, ἀρνεῖται τήν Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ καί τήν θεωρεῖ ὡς “ναρκισσιστικό ἰδεολογικό σύστημα” σελ. 213 καί τήν καθυβρίζει ὡς “πτῶμα” σελ. 14 καί ὡς “ἄκρως προβληματικό θεσμό, τόν ὁποῖον μᾶς φέσωσε ὁ Χριστός” σελ. 253. Χαρακτηριστικά τονίζει ὅτι ὁ σκοπός, πού ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Χριστός ἦταν γιά να μᾶς “φεσώσει αὐτόν τόν ἄκρως προβληματικό θεσμό”.
Ὁ συγκεκριμένος συγγραφεύς καί συνεντευξιασθείς διδάσκει κατά τό Σύνταγμα ὀρθόδοξον θεολογίαν εἰς τήν Μέσην ἐκπαίδευσιν και ἀντιλαμβάνεσθε εὐχερῶς ὅτι ἡ διδασκαλία του ἀναποδράστως θα ἐπηρεάζεται ἀπό τίς ὡς ἄνω θέσεις του.
Τυγχάνει ἑπομένως ἀμέσως ἀναγκαῖον νά κινηθοῦν αἱ διαδικασίαι τῆς κατ’ ἄρθρον 4, ἐδαφ. θ΄ τοῦ Ν. 590/1977 “Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος” ἐπιβολῆς αὐτῷ τῆς ποινῆς τοῦ ἀφορισμοῦ καί τῆς ἀποκοπῆς ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἵνα ἀφ’ ἑνός μέν ἀπαντήσῃ ἡ Ἐκκλησία εἰς τήν ἀσεβῆ καί ἀπρόσμενον αὐτήν ἐπίθεσιν τοῦ Κληρικοῦ της καί ἀφ’ ἑτέρου ἀπομακρυνθῇ οὗτος ἐκ τῆς μαχίμου διδακτικῆς αὐτοῦ θέσεως εἰς τήν δευτεροβάθμιον ἐκπαίδευσιν.
Ἡ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καί ἐνώπιον πάντων διακήρυξις τῆς ἀποστασίας τοῦ Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Μέσκου καθιστᾶ αὐταπόδεικτον πλέον την ἀντικανονικήν αὐτοῦ ἐνέργειαν διό καί ταπεινῶς φρονῶ ὅτι παρέλκει ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ ἡ περαιτέρω διερεύνησις διά τῆς ἁρμοδίας Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν ζητημάτων, ὡς καί ἡ διαδικασία καθαιρέσεώς του, διότι δι’ αὐτό τό πρωτοφανές γεγονός ἐπιθέσεως κατά τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας ὑπό Κληρικοῦ Αὐτῆς ἡ παιδαγωγική τῆς Ἐκκλησίας ἀντιμετώπισις πρέπει να εἶναι ἰδιαιτέρως ἔντονος καί ἀποφασιστική. Εἰρήσθω δέ, ὅτι ἐν τῇ ποινῇ τοῦ ὑπό τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας ἐπιβαλομένου ἀφορισμοῦ ἐμπεριέχεται καί ἡ ποινή τῆς καθαιρέσεως.
Ὅθεν εὐσεβάστως ἐξαιτοῦμαι τήν ἔκδοσιν Ἀποφάσεως τοῦ Ὑμετέρου Σώματος διά τήν παραπομπήν τοῦ εἰρημένου Κληρικοῦ εἰς τήν κρίσιν τοῦ Σεπτοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας, ὁποτεδήποτε Αὕτη συγκληθῇ ἐκτάκτως ἤ κατά τήν τακτικήν Αὐτῆς συνεδρίαν.
Μετά πολλῆς ἀφοσιώσεως
† ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ”
 
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 2/4/2010(Διαδίκτυο:http://inanalipsis.com/)
.
 

Προγαμιαῑες σχέσεις Μεταγαμιαίων ἀνθρώπων -τοῦ πρωτ/ρου π. Κων/νου Στατηγόπουλου



Το ερωτικό πλάσμα
Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι πλάσμα ερωτικό. Έχει την τάση να κινείται προς ένωση. Το επίπεδο στο οποίο πραγματοποιείται η ένωση αυτή είναι τριπλό. Κινείται προς ένωση με το Θεό, με το συνάνθρωπο, και ενώνει με τα ψυχικά και διανοητικά του χαρίσματα όλες τις δυναμικές που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητά του. Πιο πρακτικά δοσμένο αυτό το σχήμα θέλει τον άνθρωπο:
α) Να έχει αναζητήσεις για τη ζωή και το θάνατο και για τα πέρα από την οριζόντια πραγματικότητα,
β) Να θέλει να έχει κοινωνία με τους άλλους ανθρώπους,
γ) Να προσπαθεί να ξεπεράσει τους εσωτερικούς διχασμούς που τον ταράσσουν και τον κομματιάζουν.
Η προσπάθεια για το κάθε ένα από τα προηγούμενα είναι ερωτική. Η ερωτική πορεία κρύβει πάντα μέσα της μια έξοδο. Έξοδο προς το Θεό, τους ανθρώπους και από την εγωιστική αυταρέσκειά μας.

Η βίωση του έρωτα διά του γάμου
Χωρίς την ανακάλυψη και βίωση του προαναφερομένου τριπλού ερωτικού επιπέδου, ο άνθρωπος ζει μια πρακτική βαθιά αναπηρία. Αν αναπτύσσει μέρος μόνο από τις ερωτικές του δυνατότητες, ζει ελλιπείς και αρρωστημένες τις πτυχές της προσωπικότητάς του. Αν π.χ. κοινωνικοποιείται χωρίς ταυτόχρονη αναζήτηση ερωτικής μορφής προς το Θεό, καταλήγει σε καρκινογόνο κοινωνικότητα. Αν πάλι προσπαθεί να ισορροπήσει τις εσωτερικές του αντίρροπες δυνάμεις χωρίς έξοδο προς το Θεό και τους ανθρώπους, καταλήγει σε ένα διαλογιζόμενο ον που ψάχνοντας να βρει τον εαυτό του χάνει τον ορίζοντα του περιβάλλοντός του.
Ο έρωτας, επειδή είναι πράξη ζωής τριττώς εκφραζομένη, μόνο με ενιαία τριπλή αντιμετώπιση μπορεί να βιωθεί. Όταν λέμε «ενιαία τριπλή αντιμετώπιση» εννοούμε ένα γεγονός που μπορεί να αναπτύξει ταυτόχρονα και να γιατρέψει τρία παράλληλα και ομοειδή στοιχεία που, ενώ είναι διακρινόμενα στις εκδηλώσεις τους, έχουν κοινό παράγοντα που τα τρέφει και τα καλλιεργεί.
Αυτός ο κοινός παράγοντας που ενεργοποιεί ισορροπημένα όλα τα στοιχεία του έρωτα είναι ο «γάμος». Τη λέξη «γάμος» σήμερα την κατανοούμε αποσπασματικά, ως σχέση του ανδρός με τη γυναίκα. Η γλώσσα όμως της Γραφής είναι πολύ ευρύτερη. Ο γάμος ορίζεται ως σχέση Χριστού και Εκκλησίας. Είναι ένα μυστήριο πρακτικό και ταυτόχρονα ακατανόητο. Είναι η παρουσία της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος που «όλως συγκροτεί» τον άνθρωπο σε ερωτική ισορροπία. Η αποδοχή αυτού του δεδομένου της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπο προσωπικότητα που ζει μέσα από το γάμο. Που αποδέχεται την αγάπη του Θεού, όπως εκείνη εκφράζεται μέσα από το μυστήριο της Εκκλησίας και της εκχύσεως του Αγίου Πνεύματος. Ο έρωτας είναι γεγονός γαμικό και μόνο ως τέτοιο προσεγγίζεται. Είναι, δηλαδή, γεγονός ισχυρής ενώσεως που μόνο ακατάλυτα δεσμά μπορούν να το συγκρατήσουν. Χωρίς αυτές τις δυνάμεις του γάμου ο έρωτας δεν μπορεί να θεραπεύσει τις αναζητήσεις του ανθρώπου για υπέρβαση, κοινωνία και εσωτερική ισορροπία.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, είναι, μαζί με την ιδιότητα του ερωτικού, και πλάσμα γαμικό. Η σχέση του με το Άγιο Πνεύμα τον χαρακτηρίζει. Κανείς μέσα στο χώρο της Εκκλησίας δεν μπορεί να είναι ανέραστος ή αγαμικός. Ο μοναχός και ο παντρεμένος μέσα από το γεγονός αυτό του συνεκτικού δεσμού του γάμου μπορούν να είναι όντως μοναχοί και όντως έγγαμοι. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ομιλεί για προγαμιαίες σχέσεις. Δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο γεγονός. Είναι ανυπόστατο. Το προγαμιαίο καταργεί τη δυνατότητα του ανθρώπου να ζει ως άνθρωπος.
Ο ορισμός «προγαμιαίες σχέσεις» θέλει να προσδιορίσει σήμερα την ύπαρξη γενετησίων σχέσεων έξω από το γάμο. Τέτοιοι όμως διαχωρισμοί είναι αδύνατοι. Οι γενετήσιες σχέσεις υπηρετούν στην πράξη ως βιολογικές λειτουργίες το ερωτικό και γαμικό στοιχείο όπως το προσδιορίσαμε. Στη μελέτη του μακρόκοσμου ένας αστροφυσικός θα έλεγε πως είναι αδύνατο ένας κουάρκ (το μικρότερο τεμάχιο ύλης που υπάρχει) να βρεθεί μόνο του. Είναι πάντα δεσμευμένα. Το ίδιο θα λέγαμε συμβαίνει με τις γενετήσιες σχέσεις. Κανείς δεν μπορεί να τις αποδεσμεύσει από το γάμο και τον έρωτα. Κάθε προσπάθεια για αποδέσμευση ενός κουάρκ από τη δομή ενός πρωτονίου θα χρειαζόταν υποθετικά τόση ενέργεια όση χρειάζεται για να καταστρέψουμε το γαλαξία μας, και μπορεί, το σύμπαν. Στην αστροφυσική οι έννοιες γίνονται κατανοητές. Στο χώρο όμως της ανθρώπινης ζωής τα πράγματα δεν φαίνονται και τόσο δύσκολα. Κι όμως, είναι αρκετή μια απογυμνωμένη από έρωτα και γάμο γενετήσια σχέση να διαλύσει τις ισορροπίες λειτουργίας του μυστηρίου που λέγεται άνθρωπος κατ’ εικόνα του Θεού πλασμένος.

Το πρόβλημα
Η ελλιπής βίωση του έρωτα και η αδυναμία κατανοήσεως του βαθύτερου και ευρύτερου νοήματος του γάμου οδηγεί σε μια βαθμιαία διάβρωση του ερωτικού χαρακτήρα του ανθρώπου, γίνεται ανέραστος, εξαρθρώνονται οι βασικές ερωτικές του λειτουργίες στην τριπλή τους έκφραση και αναφύονται ποικίλα προβλήματα εσωτερικών ανισορροπιών που, επειδή δεν είναι δυνατόν να διαπιστωθούν με απλές ψυχολογικές διαδικασίες, περιγράφονται με λανθασμένη διαγνωστική και φυσικά αποπροσανατολισμένη θεραπευτική.
Να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε με λίγα και απλά λόγια κάποιους βασικούς τομείς που νοσούν από την έλλειψη ερωτικής και γαμικής αγωγής και θεραπευτικής.

Η συναισθηματική προσέγγιση
Στο χώρο των διανθρωπίνων σχέσεων η ισορροπία ανδρός-γυναικός προβάλλεται ως συναισθηματικό γεγονός. Τολμούν μάλιστα να ομιλούν για αισθήματα και αγάπη. Κανείς φυσικά δεν μπορεί να έχει αντίρρηση για την ανάπτυξη του κόσμου των ανθρωπίνων αισθημάτων και συναισθημάτων προκειμένου να έχουμε ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
Το λάθος βρίσκεται στον ανεπαρκή και επιδερμικό προσδιορισμό των συναισθηματικών κινήσεως. Χωρίς το σχήμα «έρωτα – γάμου» που προαναφέραμε, το συναισθηματικό στοιχείο, και αν ακόμη κρύβει κάποια κύτταρα αλήθειας, είναι επισφαλές και χωρίς θεμέλια. Πίσω από το συναισθηματικό στοιχείο μπορεί να κρύβεται ένα ενδιαφέρον για τον άλλον λόγω εξωτερικών σχημάτων. Μπορεί να κρύβεται η ανάγκη να υπάρχει κάποιος για να νοιώθεις πως καταξιώνεσαι ως άνδρας ή γυναίκα. Μπορεί να υποκρύπτεται η ανάγκη για ξεπέρασμα της κοινωνικής μοναξιάς. Ξεχνούν βέβαια πως το ξεπέρασμα της κοινωνικής μοναξιάς δεν γιατρεύεται αν προσπαθείς να το ικανοποιήσεις δια της «χρήσεως» κάποιου προσώπου, αλλά θεραπεύεται αν κατανοήσεις την αποτυχία σου. Αποτυχία που ήλθε από τον εγωισμό και το κλείσιμο στον εαυτό και τη μη απαντοχή του άλλου. Μόνο όταν καταλάβεις την αποτυχία σου είναι δυνατόν να προχωρήσεις προς τον άλλον χωρίς να τον χρησιμοποιήσεις.
Μπορεί, τέλος, πίσω από το συναίσθημα να κρύβεται η ανάγκη για «χρήση» του άλλου προς ικανοποίηση σωματικών αναγκών. Πολλοί ενθουσιώδεις «έρωτες» έπεσαν σαν χάρτινος πύργος όταν κάποτε ένας από τους δύο δεν θέλησε να χρησιμοποιείται σεξουαλικά. Η χρησιμοποίηση του άλλου για σεξουαλική κατανάλωση τινάζει στον αέρα οποιαδήποτε μορφή αγάπης. Η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής». Αν το σεξ έλθει ως καρπός της πορείας μέσα από το σχήμα «έρωτας-γάμος» είναι αποτέλεσμα αγιοπνευματικής αναπτύξεως και έχει ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο καταναλωτικής προσεγγίσεως του άλλου προσώπου. Ένας σπόρος πάντα θέλει πορεία για να γίνει καρπός. Μόνο τα ορμονικά προϊόντα αναπτύσσονται γρήγορα. Μόνο που είναι καρκινογόνα.
Η πορεία μέσα από ένα σχήμα που λέγεται σωματική ανάγκη -σεξ - ικανοποίηση καταστρέφει τις πτυχές τις λεπτές του συναισθηματικού πεδίου του ανθρώπου. Λειτουργούν μόνο τα ζωώδη και καταπατούνται τα ανθρώπινα. Διαταράσσεται ολόκληρη η ισορροπία των δομών της ανθρώπινης ψυχής, που είναι φτιαγμένη να λειτουργεί την αγάπη ως έρωτα-γάμο αγιοπνευματικής δωρεάς.

Η ψυχολογική προσέγγιση
Εάν οι τροχοί ενός αυτοκινήτου δεν ακολουθούν τις οδηγίες που δίνονται από τον οδηγό, τότε η καταστροφή είναι σίγουρη. Ο συναισθηματικός παράγοντας, εάν δεν εξομαλυνθεί και σμιλευθεί κάτω από την καθοδήγηση των ροπών της ψυχής, τότε αποπροσανατολίζεται σύμφωνα με τις προτάσεις που διαγράψαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο.
Τα λεγόμενα συναισθήματα είναι εκφράσεις της κατ’ εικόνα Θεού πλασμένης ανθρώπινης υποστάσεως. Η ψυχή, ενεργοποιούμενη από τη δυναμική κίνηση «έρωτος-γάμου» καλλιεργεί χαρίσματα και εκφράσεις αιώνιας προοπτικής. Αυτό το «αιώνιο» δομικό υλικό που ζυμώνεται μέσα στον άνθρωπο αποτελεί μια ασφαλιστική δικλείδα αντιμετωπίσεως των διακυμάνσεων του βίου. Αυτό το «αιώνιο» υλικό νικάει και τον ίδιο το θάνατο όταν ο άνθρωπος ζήσει την τραγωδία της διαστάσεως σώματος και ψυχής την ώρα του θανάτου. Αν η καλλιέργεια αυτού του δομικού υλικού δεν γίνεται κάτω από σωστές προϋποθέσεις, διαταράσσεται, και ακολουθεί αποσύνθεση και εξάρθρωση όλων των επί μέρους εκδηλώσεων της προσωπικής ζωής του ανθρώπου.
Όταν τα θεμέλια είναι σαθρά όλο το οικοδόμημα είναι επικίνδυνο. Η ψυχή ψάχνει συνέχεια ως τροφή της τον «έρωτα-γάμο». Η πορεία της μέσα στον κόσμο είναι συνεχώς αναγωγική στη σχέση με τους ανθρώπους. Φεύγει μόνο από την αμαρτία. Έξω απ’ αυτήν δεν κλείνει δρόμους προς τους άλλους, δεν διασπά δεσμούς κοινωνικότητας. Δεν φτιάχνει και σπάζει δεσμούς κατ’ αρέσκειαν. Φτιάχνοντας και σπάζοντας και ανακατασκευάζοντας και ανακαταστρέφοντας δεν είναι δυνατόν να καλλιεργηθεί το δομικό υλικό. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας στερεώνει το δομικό υλικό και του δίνει δυνατότητα για κοινωνική εργασία, που σημαίνει μια συνεχή ανάπτυξη της ενότητας του κόσμου. Γι’ αυτό οι άγιοι είναι εκείνοι που δίνουν το στίγμα της πορείας της ενότητας του κόσμου.
Σ’ ένα μοντέλο προγαμιαίων σχέσεων όλη αυτή η λειτουργία του δομικού υλικού τινάζεται στον αέρα. Εφ’ όσον ο πλησίον άνδρας ή γυναίκα είναι προς «χρήση», εφ’ όσον δεν δέχεσαι να προσφέρεις το «δομικό σου υλικό» για να μπουν τα πρώτα θεμέλια της κοινωνίας και να συγκροτηθεί ο πρώτος πυρήνας κοινωνίας, η οικογένεια, οι σχέσεις με το άλλο πρόσωπο είναι αντικοινωνικές, δηλαδή τραγικές.
Οι αλλεπάλληλες αλλαγές συντρόφων αφήνουν βαθιά ρήγματα στο ψυχικό δομικό υλικό. Όσο πιο προχωρημένη είναι η σχέση κι όσο πιο ψευτο-ολοκληρωμένη είναι έξω από το σχήμα έρωτας-γάμος, τόσο περισσότερο καταστρέφεται βάναυσα, μπορεί και ανεπανόρθωτα, η μόνη ελπίδα του κόσμου να γίνει η ανθρώπινη μάζα όντως κοινωνία. Οι «ολοκληρωμένες» σχέσεις στο προγαμιαίο επίπεδο είναι μια ατομική βόμβα στο σώμα της κοινωνίας. Άνθρωποι με κατεστραμμένο δομικό υλικό δεν θα μπορέσουν να γίνουν μπροστάρηδες για κοινωνική αναμόρφωση και αναδόμηση. Η μετάνοια βέβαια έχει τη δύναμη να σώσει τον άνθρωπο και να τον κάνει ακόμη και άγιο. Τα στίγματα όμως της αμαρτίας οδηγούν το σώμα στη διάλυση «ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται». Κι εδώ αναφύεται το θέμα της βιολογικής προσέγγισης του έρωτα.

Η βιολογική προσέγγιση του έρωτα
Να διατυπώσουμε απλές σκέψεις:
Το σώμα έχει αισθήσεις. Χωρίς τις αισθήσεις δεν θα υπήρχε η επαφή με το περιβάλλον. Τα κύτταρα των αισθήσεων ενεργοποιούν τα μηνύματα του έξω κόσμου και τα κάνουν ορατές, γευστικές, ακουστικές, επιδερμικές εμπειρίες. Τα κύτταρα της αφής, τα γευστικά κύτταρα, τα ακουστικά κύτταρα κ.λπ., αν υποστούν μια βάναυση προσβολή καταστρέφονται και δεν λειτουργούν προσωρινά ή μερικές φορές για πάντα. Ένα έντονο φως μπορεί να αφαιρέσει από το οπτικό κύτταρο τη δυνατότητα της οράσεως. Ο έρωτας είναι και μια αίσθηση. Δεν παύει να είναι μια αίσθηση, και μέσα στα πλαίσια της συζυγίας ανδρός-γυναικός λειτουργεί και ως αίσθηση. Ποιος ασχολήθηκε ποτέ με τα «ερωτικά κύτταρα»;
Η έξω από τις προϋποθέσεις «έρωτας-γάμος» προγαμιαία σεξουαλική σχέση σύμφωνα με τις προηγούμενες σκέψεις, αφού θα καταστρέψει το συναισθηματικό και ψυχολογικό πεδίο, θα προχωρήσει και στην καταστροφή των ερωτικών κυττάρων. Η αποσπασματική χρήση του σεξ ως βιολογικής ανάγκης διαλύει σίγουρα τα ερωτικά κύτταρα. Αν χρησιμοποιήσω τα κουπιά μιας βάρκας για να παίξω τέννις στην παραλία, τα κουπιά θα είναι σπασμένα όταν θα έρθει η ώρα να λειτουργήσουν στο φυσικό τους περιβάλλον στην ισορροπία νερού-βάρκας. Με τον τρόπο αυτόν εύκολα μπορεί να περιγραφεί το υπόδειγμα του ανικανοποίητου σεξουαλικά Δον Ζουάν. Όσες περισσότερες σχέσεις, τόσο περισσότερα κατεστραμμένα «ερωτικά κύτταρα», τόσο μεγαλύτερη αδυναμία για ερωτική σεξουαλική σχέση.
Οι «ειδικοί» σεξολόγοι θα πρέπει να λάβουν σοβαρά τον παράγοντα αυτόν αν θέλουν να βοηθήσουν τους «πελάτες» τους. Ένας στομαχολόγος ποτέ δεν θα προτείνει φαγητά με καρυκεύματα στον ασθενή του. Απορώ γιατί ένας σεξολόγος προτείνει περισσότερο σεξ στον ερωτικά ανικανοποίητο «πελάτη» του. Φυσικά τη λύση δεν την περιμένουμε από το Viagra. Με χάπια δεν φτιάχνεται έρωτας. Το μόνο που φτιάχνεται, σίγουρα, μπορεί να είναι η ικανοποίηση πως ο ασθενής τα κατάφερε. Κι έτσι ξαναπαίζει το παιχνίδι της καταστροφής. Τα κατάφερε σημαίνει πως μπόρεσε ν’ αποδείξει πως είναι άνδρας. Άρα μπόρεσε να εκφράσει τη δύναμή του. Δηλαδή, απέδειξε τον κατακτητικό εγωισμό του. Το αποτέλεσμα έρχεται ως φαύλος κύκλος.
Ο εγωϊσμός σπάει τη σχέση των προσώπων. Τα συναισθήματα δεν υπάρχουν εφ’ όσον πρέπει να καταξιωθείς. Το «δομικό υλικό» της ψυχής καταστρέφεται περισσότερο. Τότε και μόνο τότε μπορεί κανείς να καταλάβει το λόγο της Εκκλησίας και την πρότασή της για αποφυγή προγαμιαίων σχέσεων. Είναι μια πρόταση που όχι μόνο δεν βδελύσσεται τον έρωτα, αλλά αντίθετα θέλει να τον διασώσει και ν’ αναδείξει τον άνθρωπο ως το όντως ερωτικό πλάσμα που δημιούργησε ο Θεός. Ένα πλάσμα που αγαπάει το Θεό, τους ανθρώπους και εναρμονίζει τις εσωτερικές του λειτουργίες με την αγάπη του Θεού. Είναι ένα πλάσμα που ζει ένα και μοναδικό γάμο ως ενότητα με το Χριστό, κι εκεί μέσα εντάσσει το γάμο με το άλλο φύλο, το γάμο με την άσκηση, το γάμο με το μοναχισμό. Ο Χριστιανός ποτέ δεν μπορεί να είναι προγαμιαίος. Βρίσκεται στο κέντρο της ζωής και γι’ αυτό στο κέντρο της ζωής του γάμου με το Χριστό.

Ο μεταγαμιαίος άνθρωπος
Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, οι προγαμιαίες σχέσεις είναι αδύνατες ως κατάσταση ζωής, αλλά δυνατές μόνο ως κατάσταση ασθένειας.
Το μόνο σίγουρο είναι πως το προγαμιαίο θα απογοητεύσει σύντομα τον άνθρωπο και στο τέλος θα προσπαθεί να βρει τον εαυτό του σε δρώμενα έξω από το γάμο. Τότε μπορούμε να μιλήσουμε για το μεταγαμιαίο άνθρωπο, που ψάχνει κάπου αλλού την ευτυχία του στα πέρα από το γάμο. Αλλά ο γάμος παραμένει ένα αξεπέραστο γεγονός ως σχέση με το Χριστό, με την Εκκλησία. Όπως δεν υπάρχει ούτε προεκκλησιαστική και μετεκκλησιαστική εποχή, έτσι δεν μπορεί να υπάρχει ούτε προγαμιαίος ούτε μεταγαμιαίος δεσμός.

† π.Κ.Σ.
Από το βιβλίο «Το σώμα του Χριστού και ο κήπος των τέρψεων» των εκδόσεων Εγρήγορση. 

Πηγή:http://www.floga.gr

῾Ημεριδα:ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ-νοησιαρχία ἤ μέθεξις (17-04-2010)




῾Ημεριδα μέ θέμα:"Γλῶσσα καί λατρεία-νοησιαρχία ἤ μέθεξις;" (17-04-2010)





Οἱ ἱερεῖς καί τό ᾿Εκκλησιαστικόν Συμβούλιον
τοῦ ῾Ιερού Ναοῦ ῾Αγ. Παρασκευῆς ᾿Αττικῆς
σᾶς προσκαλοῦν στήν ἡμερίδα μέ θέμα:

"Γλῶσσα καὶ Λατρεία -νοησιαρχία ἤ μέθεξις;"
 
ἡ ὁποία θά λάβει χώρα στήν αἴθουσα ἐκδηλώσεων
τοῦ ξενοδοχείου ΗΛΕΚΤΡΑ ΠΑΛΛΑΣ,
Ναυάρχου Νικοδήμου 18-20, Αθῆναι,
τό Σάββατο 17 ᾿Απριλίου ἐ.ἔ. καί ὥρα 9:30 π.μ.



 


(Φωτογραφίες):῾Ορισμένοι ἐκ τῶν ὁμιλητῶν τῆς ἡμερίδος (ἀριστερά αἰδ.  Πρωτ/ρος π. Γεώργιος Μεταλληνός, κέντρο Καθηγητής Φιλοσοφικῆς Σχολῆς ᾿Αθηνῶν κ. Φώτιος Δημητρακόπουλος, δεξιά:Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, κάτω:αἰδ. Οἰκονόμος π. ᾿Αθανάσιος Λαγουρός)

 Πατῆστε στήν παρακάτω διεύθυνση γιά νά δεῖτε ἀναλυτικά  τό πρόγραμμα.
 http://www.alopsis.gr/alopsis/glossa.pdf

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου


ΠΑΣΧΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ-ΣΙΒΗΡΙΑ 1955...


Ο Αλέξιος Κιμπάρντιν γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1882 στο χωριό Βσεχσβιάτσκοε στην περιοχή του Σλομπόντσκ.

Ποτισμένος από τα ορθόδοξα νάματα και νιώθοντας μέσα του την κλήση του Θεού, χειροτονήθηκε ιερέας. Το 1913 διορίσθηκε εφημέριος στο τσαρικό παρεκκλήσιο, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1930. Τότε ήταν πού σήμανε γι' αυτόν ή ώρα της Θυσίας. Ό π. Αλέξιος συνελήφθη καί με την απόφαση του δικαστηρίου καταδικάσθηκε για πέντε χρόνια σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως καί μετά έζησε εξόριστος στη Σιβηρία. Την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το καθεστώς, επειδή είχε ανάγκη τη βοήθεια της Εκκλησίας, έλυσε λίγο τα σκληρά δεσμά του καί ή πίστη ανάσανε. Όχι για πολύ όμως. Το 1950 ό π. Αλέξιος συνελήφθη καί καταδικάσθηκε σε νέα φυλάκιση σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Αποφυλακίσθηκε το 1955 καί το 1964 παρέδωσε τη μακαριά ψυχή του στον Αγαπημένο του Κύριο. Ό π. Αλέξιος ήταν πνευματικό παιδί του νεοφανούς Αγίου της Ρωσικής Εκκλησίας Σεραφείμ της Βύριτσα. Πολλά θαυμαστά γεγονότα εκπληρώθηκαν στη ζωή του π. Αλεξίου μετά από προρρήσεις του Αγίου Σεραφείμ. Στήν τελευταία φυλάκιση του ό π. Αλέξιος έλεγε πώς ευχαριστούσε θερμά τον Κύριο γιατί έγινε αιτία νό γνωρίσουν πολλές ψυχές το Χριστό.


Ή ζωή στη φυλακή σκληρή καί απάνθρωπη. Καί πιο πολύ τον στενοχωρούσε πού δεν του επιτρεπόταν να τελέσει τη Θεία Λειτουργία. Το 1953, όταν πέθανε ό Στάλιν, τα πράγματα φαίνονταν να αλλάζουν. Κάποια μέρα κάποιος έστειλε σ' ένα φυλακισμένο ιερέα ένα άντιμήνσιο καί από τότε τις μεγάλες γιορτές έτελεϊτο ή Θεία Λειτουργία.

"Ωσπου έφθασε το Πάσχα του 1955. Ό π. Αλέξιος μάζεψε τους φυλακισμένους ιερείς καί διακόνους καί προετοίμασε την εορτή. Τα διακονήματα μοιράσθηκαν. Ή φυλακή έγινε άγιο εργοτάξιο. Παλιά υφάσματα καί τριμμένες λινάτσες έγιναν άμφια ιερατικά. Καί που θα βρεθούν "Αγια Σκεύη; Χέρια από ιερείς μαστόρους σκαλίσανε από ξύλο "Αγια Ποτήρια, "Αγια Δισκάρια, "Αγιες Λαβίδες καί Λόγχες. Ή προσμονή της Αναστάσεως σαν ουράνιος γλυκασμός έκανε τον απάνθρωπο χώρο της φυλακής κομμάτι του Παραδείσου. Μέχρι πού έφθασε ή νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου. Οί καλλίφωνοι ιερείς άρχισαν τον Κανόνα της ημέρας «Κύματι θαλάσσης...». Τότε άρχισαν οι πατέρες φορεμένοι τα άμφια πού έραψαν στη φυλακή να βγαίνουν με τάξη καί ευλάβεια. Κι ήταν οι πιο λαμπρές στολές πού είχαν φορεθεί ποτέ, Τότε ένα σημάδι έδειξε την παρουσία του Θεού καθώς ένα μεγάλο κύμα χτύπησε στην άκρη της γειτονικής λίμνης βρέχοντας τους φυλακισμένους. "Ενα ατέλειωτο ποτάμι από τους κατάδικους πού μες στη νύχτα κρατούσε αντί για κερί ένα ξύλο πού σιγόκαιγε με τ' "Αγιο Φως είχε κυκλώσει τους ιερείς. ΄0 π. Αλέξιος στάθηκε στο μέσο καί φώναξε ν' ακούσει όλος ό κόσμος.

-Χριστός Ανέστη!

Καί τα χαρακωμένα πρόσωπα πού άστραφταν άπ' τ' "Αγιο Φως απάντησαν θαρρετά.

-Αληθώς Ανέστη!

Αμέτρητο λεφούσι από πουλιά πετούσαν πάνω από τη φυλακή καί παίρνοντας το μήνυμα της Αναστάσεως το μοίραζαν στον κόσμο.

Ό π. Αλέξιος διάβαζε αργά καί κατανυκτικά τον Κατηχητικό λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Σέ λίγο οι φυλακισμένοι κοινωνούσαν του Σώματος καί του Αίματος του Κυρίου.

Ό π. Αλέξιος σήκωσε το ξύλινο Άγιοπότηρο ψηλά ευχόμενος: «Πάντοτε νυν καί αεί...»

Με δάκρυα ευχαρίστησε το Θεό για το πιο όμορφο Πάσχα πού έζησε

στη ζωή του. Γιατί όπως του είχε πεϊ κάποιος γέροντας: «Οί ώρες του πό¬

νου είναι οι πιο γλυκές ώρες της προσευχής».

Αρχιμ.Εφραίμ Παναούση
περιοδικό ''Πειραική Εκκλησία''
Πηγή:http://proskynitis.blogspot.com/

π.Δ.Στανιλοάε-῾ Η χαρά τῆς ᾿Αναστάσεως ξεπερνᾶ κάθε χαρά...


Με την Ανάσταση μιας μονάχα ύπαρξης — του ανθρώπου Χρίστου — ό χρόνος, πού ξετυλίγεται, μέσα στα σκοτάδια της επανάληψης της σύνθεσης καί της χωρίς νόημα αποσύνθεσης, έγινε χρόνος, πού οδεύει προς την ανάσταση καί την αιώνια ζωή• το φως πού έφερε στην ανθρωπότητα ό Χριστός δείχνει τον στόχο, προς τον όποιο ό χρόνος οδηγεί όλα όσα ζουν μέσα στο χρόνο. ' Ολόκληρος ό χρόνος κι ολόκληρος ό κόσμος δεν φαντάζουν πια σαν αδιάκοπη ροή ανάμεσα στίς γεννήσεις καί στους θανάτους, αλλά σαν μια πραγματικότητα φωτισμένη από νόημα, σαν μια οδός προς την ανακεφαλαίωση των πάντων μέσα στην Ανάσταση καί την αιώνια καί πλήρη ζωή, σαν παραμονές της μεγάλης δίχως τέλος γιορτής.


"Ολες οι μέρες του χρόνου, της χρονιάς ολόκληρης αποτελούν γιορτές ή σταθμούς μιας πορείας πού φέρνει προοδευτικά στη μεγάλη γιορτή, την τελική καί αιώνια. Το φως της αιώνιας γιορτής ρίχνει τίς ακτίνες του σ' όλες τίς μέρες. "Η μ' άλλα λόγια, όλες οι μέρες του χρόνου αποτελούν προεόρτια, πού μας προετοιμάζουν προοδευτικά για την έσχατη Κυριακή, για την αιώνια ζωή μέσα στο φως, πού αποκαλύφθηκε με την Ανάσταση, έτσι. όπως οι μέρες της εβδομάδας, οι μέρες οι αφιερωμένες στους αγίους, αποτελούν προπαρασκευαστικές γιορτές για τη συνάντηση με τον Χριστό, πού συμβολίζει καί προεικονίζει ή Κυριακή ημέρα.


"Ετσι, όπως ή χαρά της Ανάστασης ξεπερνά κάθε χαρά καί σκεπάζει κάθε λύπη, το φως της ξεπερνά όλα τα φώτα, πού γεννά ή σκέψη καί ή φυσική φαντασία του ανθρώπου, δηλαδή όλες οι φιλοσοφικές εξηγήσεις για την ύπαρξη καί όλες οι ομορφιές, πού ανακαλύπτει μέσα της ή καλλιτεχνική φαντασία. Μα ξεπερνά ακόμη καί τα ατελή φώτα της Αποκάλυψης της Παλαιάς Διαθήκης. Στην Παλαιά Διαθήκη μια πύρινη στήλη οδηγούσε από την επίγεια σκλαβιά σε μια επίγεια εξωτερική ελευθερία καί ό Μωϋσής γνωστοποιούσε τίς βουλές του Θεού, πού έμενε κρυμμένος μέσα στο γνόφο. Με την Ανάσταση ό ίδιος ό "Ηλιος της ύπαρξης φανερώθηκε ολόλαμπρος καί φώτισε άπλετα τη δημιουργία ολόκληρη, οδηγώντας ήδη από τούτη την επίγεια ζωή στο ξεπέρασμα της, στην πληρότητα της ζωής. «Αντί στύλου πυρός, δικαιοσύνης άνέτειλεν "Ηλιος αντί Μωϋσέως Χριστός ή σωτηρία των ψυχών ημών» (Θεοτοκίον Κυριακής του Πάσχα).
Η ΧΑ
π.Δ.Στανιλοάε-''Στο φως του Σταυρού και της Αναστάσεως''

Πηγή:http://proskynitis.blogspot.com/


Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα (Φώτης Κόντογλου)

ΘΕΟΛΟΓΙΑ
Στο αποκαλυπτικό αυτό κείμενο του Κόντογλου γίνεται λόγος όχι μόνο για τη δύναμη του Αναστάντος Χριστού που δια του θείου φωτός Του καθαρίζει και αγιάζει τα πνευματικά μας αισθητήρια, αλλά και για την αιτία που κάποιοι πολεμούν και καταφρονούν την αγία ορθόδοξη παράδοση.


Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σήμερα μας κράζει ο θεόγλωσσος υμνωδός, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγοντας «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες». Μας κράζει λοιπόν να καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας, για να μπορέσουμε να δούμε το Χριστό τον αναστημένο από τον τάφο. Να καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας, γιατί είναι ακάθαρτες, βρωμισμένες, επειδή τις μεταχειριζόμαστε για σαρκικά και υλικά πράγματα. Και πώς, άραγε καθαρίζονται οι αισθήσεις; Αμα, καθαρισθεί η καρδιά και η διάνοιά μας με την πνευματική τροφή και με τη χάρη του αγίου Πνεύματος, θα καθαρισθούνε κ’ οι αισθήσεις μας και θα γίνουνε από σαρκικές, πνευματικές. Ο υμνωδός το λέει αυτό γιατί το διδάχθηκε από τον ίδιο τον Κύριο και Σωτήρα του που είπε στους Μακαρισμούς: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρ­δία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Και αν καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας, λέει πως θα δούμε το Χριστό «εξαστράπτοντα», με αστραπή, όχι θαμπά, αλλά καθαρότατα, αστραφτερό από το απλησίαστο φως της Αναστάσεως, «τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως». Κι’ όχι μονάχα θα τον δούμε «τηλαυγώς», αλλά και θα τον ακούσουμε κιόλας (γι’ αυτό πρέπει νάναι καθαρές όλες οι αισθήσεις μας) , κ’ η φωνή του δεν θάρχεται από μακρυά, να αμφιβάλλουμε αν τον ακούσαμε ή δεν τον ακούσαμε, αλλά «τρανώς», δυνατά.

Τις αισθήσεις μας δεν τις μολύνουμε μονάχα σαν κάνουμε μ’ αυτές σαρκικά έργα κι’ ενέργειες, δηλαδή σαν τις μεταχειριζόμαστε για τις απολαύσεις του κορμιού, αλλά κι’ όταν τις μεταχειριζόμαστε για κάποια έργα που τα λέγει ο κόσμος «πνευματικά», ενώ είναι κι’ αυτά σαρκικά, και μάλιστα αυτά είναι συχνά πιο πονηρά από τα άλλα που φαίνονται φανερά πως είναι σαρκικά. Αυτά τα λεγόμενα «πνευματικά» έργα είναι οι πονηρές σκέψεις που κάνει ο νους μας ψάχνοντας τα θεϊκά πράγματα, και που είναι ασεβέστατες, και σε αυτές μας σπρώχνει η υπερηφάνειά μας και η αφοβία μας μπροστά στο Θεό, γιατί δίνουν τροφή στη ματαιοδοξία μας επειδή φαινόμαστε πολύξεροι στους άλλους, ενώ ο σοφός Σολομών είπε: «Αρχή της σοφίας (δηλ. της κατά Θεόν σοφίας) είναι ο φόβος του Κυρίου». Μ’ αυτά τα ψαξίματα και με τις φιλοσοφίες, ο χριστιανός αληθινά μολύνει τις αισθήσεις του, τις στομώνει, κι’ αντί να τις κάνει πνευματικές, τις κάνει όργανα χονδροειδή, αφού μ’ αυτές ερευνά χονδροειδή, υλικά πράγματα, κι’ όχι πνευματικά. Γιατί, όπως είπα πριν, με όλο που αυτές οι ενέργειες φαίνονται πνευματικές, στ’ αληθινά είναι σαρκικές, κατά τον απόστολο Παύλο που λέγει πως τις κάνει «ο νους της σαρκός», γράφοντας στους Κολοσσαείς: «Ας μη σας κατακρίνει κανένας από αυτούς που τους αρέσει μια δήθεν ταπεινόφρονη λατρεία των αγγέλων, που βυθίζονται σε ψεύτικα οράματα και χωρίς λόγο υπερηφανεύονται με το υποδουλωμένο στην αμαρτία μυαλό τους» (Κολοσ. β, 18). Και στους Εφεσίους γράφει: «Αυτό σας λέω και το τονίζω, στο όνομα του Κυρίου, να μη ζείτε πια όπως ζουν οι ειδωλολάτρες, που ακολουθούν τους μάταιους διαλογισμούς τους. Το μυαλό τους είναι σκοτισμένο και αποξενώθηκαν από τη ζωή που δίνει ο Θεός, γιατί έχουν άγνοια, και η καρδιά τους έχει πωρωθεί» (Εφεσ. δ, 17-18). Ποιά λοιπόν λέγει «ματαιότητα του νοός των εθνών»; Δεν λέγει τα μάταια ψαξίματα που κάνανε οι φιλόσοφοι, ας ήτανε κ’ εκείνοι που φαινόντανε οι πιο πνευματικοί; Αυτά που λέγανε ήτανε σαρξ, (γιατί «το εκ της σαρκός, σαρξ έστι») αφού ό,τι κάνανε το κάνανε όντας «απηλλοτριωμένοι της ζωής του Θεού», δηλαδή το κάνανε με πνεύμα σαρκικό. Όποιος ψάχνει κ’ ερευνά με αυτό το σαρκικό πνεύμα, πρώτα χάνει την παρθενική απλότητα της διάνοιας, για την οποία πρωτομακάρισε (αυτός είναι ο πρώτος μακαρισμός) ο γλυκύτατος Χριστός μας εκείνους που την έχουνε, λέγοντας «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Ύστερα, αυτός που σκαλίζει με το μυαλό του τα θεία, πειράζει το Θεό που κρύβεται από τις αδιάκριτες διάνοιες και χώνεται μέσα στο γνόφο, κι’ αυτό το φανερώνει με το στόμα του προφήτη Ησαΐα, λέγοντας: «Φανερός έγινα σε εκείνους που δε με ρωτάνε, και γνωρίσθηκα από εκείνους που δεν με ζητάνε με πονηρία». Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέγει: «Πίστις ουκ έστι το ζητούμενον· ον τρόπον γαρ ελπίς βλεπομένη ουκ έστιν ελπίς ούτω και πίστις ερευνωμένη και ουκ έχουσα το αζήτητον, πίστις ουκ είη, κατά τον ίσον τη ελπίδι λόγον». Κι’ ο μέγας Βασίλειος λέγει: «Το απλούν της πί­στεως ισχυρότερον έστι των λογικών αποδείξεων».

Και μολαταύτα πλήθος χριστιανοί καταγίνονται ακόμα σήμερα, και πιο πολύ μάλιστα, με τέτοιου είδους ψαξίματα και έρευνες «απηλλοτριωμένοι της ζωής του Θεού» όπως έλεγε ο Παύλος για τους εθνικούς, κι’ ανακατεύουνε με την πίστη, που δεν γνωρίσανε οι δυστυχείς τί λογής πράγμα είναι, τις επιστήμες και τις φιλοσοφίες, και «ψυχραίνουνε» μ’ αυτά που λένε «την πίστη των πολλών», κ’ ενώ ο μάταιος λογισμός τους καταγίνεται με «μάταια και ψεύδη», καταργούν από αλαζονεία κι’ από κουφότητα την αγία Παράδοση της Ορθοδοξίας, ώστε ο χριστιανισμός να καταντήσει ένα σύστημα επίγειας ζωής, χωρίς αποκαλύψεις Αθανασίας, δηλαδή χωρίς Χριστό. Κι’ αυτοί θέλουνε να διδάξουνε τα απλοϊκά κι’ αθώα πρόβατα του Χριστού που τα μακάρισε ο ίδιος σ’ όλους τους Μακαρισμούς, μα ιδιαίτερα στον πρώτο και στον όγδοο.

Τούτοι λοιπόν οι άνθρωποι πώς γιορτάζουνε Χριστόν Αναστάντα εκ νεκρών; Ξένον και παράδοξον! Φιλοσοφούντες και επιστημούντες πιστεύουν; Μα ποιός πίστεψε ποτέ φιλοσοφώντας; Ρωτώ να μάθω. Με το Χριστό, η φιλοσοφία τελείωσε και θάφτηκε για όποιον πίστεψε σ’ Αυτόν. Ας ακούσουνε τον Παύλο που φωνάζει «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα». Ποιά είναι τα αρχαία; Η ματαιότητα του νου, οι έξυπνοι κ’ εύστροφοι συλλογισμοί, το να ψευδοταπεινώνεσαι ενώ η περηφάνια σου φανερώνεται από τα διανοήματά σου, όπως κάνανε προ Χριστού οι ηθικοί φιλόσοφοι και τώρα οι ηθικολόγοι Χριστιανοί. «Ιδού γέγονε καινά τα πάντα». Φωνή ελπιδοφόρα του ευλογημένου Παύλου, που ξαναλέγει στη καρδιά μας, ό,τι λέγει και το «χαίρετε» που είπε ο Αναστημένος Κύριός του και Κύριός μας! Να, τα πάντα γινήκανε καινούρια! Γινήκανε καινούρια γιατί είναι «καινόν και ξένον» η Ανάσταση του Χριστού, και αυτό το «καινούριο» τα έκανε όλα καινούρια, επειδή κατήργησε τα παλιά. Κατήργησε τα παλιά «ο καταργήσας τον θάνατον», γιατί όπου δεν βρίσκεται «ο αρχηγός της Ζωής» βασιλεύει ο θάνατος. Κατάργησε την κατάρα της σάρκας, κ’ έφερε την ευλογία του Πνεύματος. Κατάργησε τη γνώση κ’ έφερε την ΠίστηΔίκαιος εκ πίστεως ζήσεται»). Το παλιό ήτανε η Γνώση, το ψάξιμο, το να ψηλαφεί ο άνθρωπος στα τυφλά και να μη βρίσκει τίποτα. Το καινούριο είναι η Πίστη που ανοίγει τα πνευματικά μάτια του ανθρώπου και βλέπει τον Ήλιο της Δικαιοσύνης «Χριστόν εξαστράπτοντα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως». Εκείνος φθάνει για όλα, δεν χρειάζεται πια διόλου να ψάχνει το μυαλό μας σαν των εθνικών φιλοσόφων, αφού βρέθηκε «η οδός», δηλαδή Εκείνος που είπε καθαρά και σύντομα: «Όλα μου έχουν παραδοθεί από τον Πατέρα μου. Κανένας δεν γνωρίζει πραγματικά τον Υιό παρά μόνο ο Πατέρας· ούτε τον Πατέρα τον ξέρει κανείς πραγματικά, παρά μόνο ο Υιός, καθώς κι εκείνος στον οποίο θέλει ο Υιός να τον φανερώσει» (Ματθ. ια’, 27). «Όποιον θέλει ο Γιός να φανερώσει, να γνωρίσει τον Πατέρα». Πού πας, λοιπόν, χριστιανέ, να γνωρίσεις το Θεό και το Χριστό εσύ, ο τυφλός, ο αδύνατος, ο ακάθαρτος, με τη δική σου δύναμη, ενώ ο ίδιος ο Κύριος μας είπε πως μονάχα ο Πατέρας φωτίζει τη διάνοιά σου για να γνωρίσεις το Χριστό, κι’ ο Χριστός για να γνωρίσεις τον Πατέρα; Και δεν πέφτεις σε προσευχή να το παρακαλέσεις να σε φωτίσει, αλλά καταγίνεσαι με ασεβή ψαξίματα, όπως εκείνοι οι αρχαίοι που δεν είχανε ακούσει ακόμα το Χριστό να λέγει με εξουσία αυτά τα λόγια; Κι’ αλλού που λέγει «Εγώ είμαι η θύρα, εγώ είμαι η οδός, εγώ είμαι ο καθηγητής, εγώ είμαι το φως, εγώ είμαι ο γιατρός, ο μεσίτης» (Τιμοθ. Α, β, 2), ο ποιμήν, το ραβδί. Αυτός είναι ο «πρωτότοκος της καινής κτίσεως», που έκανε «καινά τα πάντα» κ’ έκανε και «καινούς ανθρώπους», «τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Ναι, με την Ανάσταση του Χριστού όλα γινήκανε καινούρια. Γι’ αυτό κι’ ο υμνωδός λέγει με χαρά κι’ αγαλλίαση «Δεύτε πόμα πίομεν καινόν ουκ εκ πέτρας αγόνου (της φι­λοσοφίας) τερατουργούμενον, αλλ’ αφθαρσίας πηγήν εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού εν ω στερεούμεθα» (ελάτε να πιούμε το καινούριο ποτό, που δεν αναβλύζει θαυματουργικά από το βράχο, αλλά που είναι πηγή αθανασίας, και που αναβλύζει άφθονο από τον τάφο του Χριστού στον οποίο είμαστε στερεωμένοι) και «Δεύτε του καινού της αμ­πέλου γεννήματος της θείας ευφροσύνης εν τη ευσήμω ημέρα της εγέρσεως, βασιλείας τε Χριστού κοινωνήσωμεν, υμνούντες αυτόν ως Θεόν εις τους αιώνας» (ελάτε να μεταλάβουμε, κατά την επίσημη αυτή ημέρα της Αναστάσεως, που είναι και ημέρα της Βασιλείας του Χριστού, από το νέο γέννημα του αμπελιού, το οποίο είναι θεία ευφροσύνη, και ας υμνούμε Αυτόν ως Θεό στους αιώνες).

Αδελφοί μου Χριστιανοί, εσείς που καταγινόσαστε με τις επιστήμες και με τις φιλοσοφίες, ακούστε τον Κύριο που λέγει με το στόμα του προφήτη «Εμένα με αφήσανε, που είμαι πηγή της ζωής, και σκάψανε κάποιους ξερόλακκους που δεν έχουνε νερό». Και που λέγει με το δικό του στόμα στο Ευαγγέλιο «όποιος βάλει το χέρι του στο αλέτρι μου και βλέπει πίσω, δηλαδή δεν απαρνήθηκε τη κοσμική γνώση που καταγινόντανε oι άνθρωποι πριν να έλθω εγώ στον κόσμο, δεν είναι δεκτός στη βασιλεία του Θεού» (Λουκ. θ’, 62) . Και που είπε πάλι άλλη φορά: «δεν βάζουνε καινούριο κρασί σε παλιά ασκιά».

Ας καθαρίσουμε λοιπόν τη διάνοιά μας από τη θολούρα της πολύπλοκης γνώσεως, γιατί αλλιώς δεν θα δούμε το Χριστό «εξαστράπτοντα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως», κι’ ούτε θα τον ακούσουμε να λέγει τρανώς το «Χαίρετε». Μάτια να τον δούμε κι’ αυτιά για να τον ακούσουμε δεν μπορεί να μας δώσει με κανένα τρόπο η γνώση, η «κενή απάτη», αλλά μονάχα η ευλογημένη Πίστη στον Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό που είναι δοξασμένος στους ατελεύτητους αιώνες των αιώνων. Αμήν.



Πηγή:http://www.alopsis.gr


+πρωτ/ρος π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ


π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΚΑΙ Η ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΑΣ




κ. Κων/νου Παπαχριστοδούλου Προέδρου του Δ.Σ. της Π.Ε.Γ.

Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος αποτελεί μια συναρ­παστική και μοναδική εκκλησιαστική προσωπικότητα. Το πλούσιο ποιμαντικό του έργο και η αγωνία του για τον άνθρωπο συνείχαν τον μακαριστό πατέρα από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής του. Πολλοί θα μπορούσαν να μιλήσουν για την προσωπικότητα και το έργο του π. Αντωνίου. Θεολόγοι, για το πλούσιο θεολογικό του έργο και την συγγραφική του δραστηριότητα πάνω σ' αυτόν τον τομέα. Κληρικοί, για την ποιμαντική του στρατηγική -όπως ο ίδιος την ονόμαζε- έναντι των αιρέσεων και της παραθρησκείας. Νομικοί για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τις νομικές παγίδες των ομάδων αυτών. Κοινωνικοί Λειτουργοί, για τον τρόπο με τον οποίο πλησίαζε και θεράπευε τα θύματα των ολοκληρωτικής φύσε­ως καταστροφικών οργανώσεων.
(...)
Είναι πολύ γνωστή η Ομηρική ρήση από την Ιλιάδα:
«Τυδεύς τοι μικρός μέν έην δέμας, αλλά μαχητής». Είναι η φράση που ανταποκρίνεται κυριολεκτικά στην προσωπι­κότητα του μακαριστού π. Αντωνίου. Όσοι τον γνώρισαν έχουν να πουν για ένα μικρόσωμο, αδύνατο αλλά όχι αδύ­ναμο και ασθενικό κατά το σώμα άνθρωπο, με ιδιαίτερο πρόβλημα στην όραση. Όσοι όμως τον εγνώρισαν καλά, ήξεραν ότι η ευφυΐα του, η οξύνοιά του, η συγγραφική του δεινότητα και οι σωματικές του αντοχές υπερέβαιναν κατά πολύ αυτές ενός φυσιολογικού ανθρώπου σε σημείο που να προκαλεί το θαυμασμό και την περιέργεια. Από την αποτίμηση ολοκλήρου του έργου του εξάγεται μόνο ένα συμπέρασμα. Ότι αυτή η δύναμη είχε την προέλευσή της στη θεία χάρη. Θα τολμούσαμε να πούμε, χωρίς εκ­πτώσεις, ότι ο πατήρ Αντώνιος Αλεβιζόπουλος ήταν ένας χαριτωμένος γέροντας, ένας «έγγαμος ασκητής», ένας σύγ­χρονος απολογητής της Ορθοδόξου πίστεως.

Η Ποιμαντική

Κατά τον π. Αντώνιο, σκοπός της ποιμαντικής είναι:... «Η βίωση του μυστηρίου της Εκκλησίας». Βασική του διδασκαλία και επιδίωξη το: «εν ώσιν» της αρχιερατικής προσευχής του Ιησού Χριστού. Η ενότη­τα του Εκκλησιαστικού σώματος με κεφαλή τον Υιόν και Λόγον του Θεού. Γι' αυτό το λόγο ο π. Αντώνιος είχε ως βασική του μέριμνα και αγωνία την «συναγωγή των εσκορπισμένων», και τη θεραπεία και αναζήτηση του «απολωλότος» προβάτου. Μάλιστα πολύ συχνά χρησιμοποιούσε την εν λόγω παραβολή του Κυρίου για να τονίσει την ευθύνη των ποιμένων απέναντι στους πλανημένους αδελφούς.
Περιέγραφε μάλιστα με πολύ γλαφυρό τρόπο ότι ο υπεύθυνος ποιμένας όταν ανακαλύψει το απολωλός πρόβατο δεν το χτυπά, δεν το μαλώνει αλλά το παρηγορεί και αν χρειαστεί ρίχνει λάδι στις πληγές του ώστε να επιτύχει την γρήγορη αποκατάσταση και ένταξή του στο ποίμνιο. Αυτή την παραβολή χρησιμοποιούσε επίσης και όταν ήθελε να ερμηνεύσει το χωρίο: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτην και δεύτεραν νουθεσίαν παραιτού» (Τίτ. 3,10). Επισημαίνοντας την άστοχη και πολλές φορές απαρά­δεκτη στάση κάποιων ποιμένων απέναντι στους πλανη­μένους αδελφούς προέτρεπε για ενημέρωση, μελέτη του σκηνικού, υπομονή και ποιμαντική ευθύνη απέναντι στο πρόβλημα των αιρέσεων και της παραθρησκείας. Άλλα και ουσιαστική απασχόληση με κάθε περίπτωση, μέσω διαπροσωπικής επαφής και όχι παραπομπής της «αρμοδίως».
Η παραίτηση από την ενασχόληση με τον αιρετικό, σύμφωνα με το χωρίο, πρέπει να γίνεται με­τά την πρώτη και τη δεύτερη νουθεσία. Ο π. Αντώνιος ρωτούσε χαρακτηριστικά: «Προχωρήσαμε στην πρώτη νουθεσία ουσιαστικά και με σωστή μέθοδο ώστε να απορρίψουμε τον αδελφό; Να τον λοιδορήσουμε, να τον μειώσουμε και ενίοτε να τον υβρίσουμε;»

Το κα­ταστάλαγμα της ποιμαντικής του π. Αντωνίου, αλλά και η αγωνία του για τον άνθρωπο, δίδεται με πολύ γλαφυρό τρόπο στο τελευταίο κείμενό του, όπως το υπαγόρευσε από το κρεβάτι του νοσοκομείου, δύο ημέρες πριν κοιμηθεί:


«Το να θελήσει ένας ποιμένας να αφαιρέσει από οποιονδήποτε το στοιχείο της ελπίδας και να τον διαγράψει από το βιβλίο της ζωής είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που θα μπορούσε να διαπράξει εναντίον ενός αδελφού. Γι αυτό και ο ποιμένας έχει καθήκον να συμπαρασταθεί σε οποιονδήποτε του το ζητήσει και έχει ανάγκη της πνευματικής του προσφο­ράς».


Αυτή η αγωνία του μακαριστού πατρός φαίνεται κυρίως στη μέθοδο που χρησιμοποιούσε προκειμένου να επανεντάξει τον πλανημένο αδελφό στην υγιή κοι­νωνία και κατ' επέκτασιν στη ζωή της εκκλησίας.
Το πρώτο στάδιο είναι η αναίρεση της πλάνης. Απα­ραίτητη προϋπόθεση όμως, η προσέγγιση του αλλού με αγάπη, κατανόηση, υπομονή, ανεκτικότητα και προ­σευχή. Η αναίρεση της πλάνης, κατά τον π. Αντώνιο απαιτεί βαθιά και πλατιά ενημέρωση πάνω στις πλάνες της ομάδας που ανήκει ο αδελφός. Ο τρόπος δε με τον οποίο γίνεται η συζήτηση και η πρώτη επαφή χρειάζε­ται ιδιαίτερη προσοχή. Δεν προσπαθούμε να εξουθενώ­σουμε τον άλλο, αλλά να τον κάνουμε να σκεφτεί. Να λειτουργήσει η κρίση και το μυαλό του. Να σπάσουμε τον προγραμματισμό του από την οργάνωση και να τον κάνουμε να δει με κριτικό πνεύμα τις, εν πολλοίς, παράλογες και καταστροφικές διδασκαλίες. Κατά τον π. Αντώνιο, δεν θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι κάθε τι που εμείς πιστεύουμε ως λογικό αποτελεί λογι­κή παραδοχή για τον άλλο. Πολλές φορές η συστημα­τική πλύση εγκεφάλου σκοτίζει το νου και οδηγεί σε παράλογες καταστάσεις. Αυτό πρέπει να είναι γνωστό σε μας προκειμένου να ακολουθήσουμε την ανάλογη στρατηγική.
Το δεύτερο στάδιο, κατά τον π. Αντώνιο είναι η οι­κοδομή στην ορθοδοξία. Η διαφορά μας, όπως έλεγε, από αντίστοιχες προσπάθειες του εξωτερικού, είναι ότι εμείς προσφέρουμε τη λύση της ορθοδόξου πίστεως και ζωής. Και αυτό χρειάζεται αφ' ενός γιατί πρέπει να καλυφθεί το κενό το οποίο δημιουργείται στον αδελφό μετά την κατάρρευση της ‘αυθεντίας' της οργάνωσης και αφ' ετέρου να αποτελέσει η ορθόδοξη πίστη σταθε­ρό κανόνα ζωής και πορείας. Η βασική προϋπόθεση για την επιτυχία αυτού του σταδίου είναι η πολύ καλή γνώση της ορθοδόξου πίστεως. Δηλαδή, της Αγίας Γρα­φής, των δογμάτων και της εμπειρίας των Αγίων της Εκκλησίας.
Ο τρόπος με τον οποίο ήθελε ο π. Αντώνιος να ει­σέρχεται ο νεοφώτιστος αδελφός στην κοινωνία της Εκκλησίας ήταν πανηγυρικός. Αν ήταν αβάπτιστος, με το μυστήριο του βαπτίσματος. Αν ήταν πλανημένος ορθόδοξος χριστιανός, με το μυστήριο του Χρίσματος. Στην τελετή συμμετέχει όλη η εκκλησιαστική κοινότη­τα. Εάν είναι δυνατόν συμψάλλουν κατά τη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας ενώ, τέλος, κάθονται όλοι σε κοι­νή εορταστική τράπεζα. Η ενεργή δε, συμμετοχή του αδελφού στη ζωή της ενορίας και η αγαπητική σχέση όλων των μελών μεταξύ τους ήταν το ιδανικό του μακαριστού πατρός. Είναι γεγονός ότι μετά από μια τέτοια αντιμετώπιση πολλοί πλανημένοι αδελφοί απετέλεσαν και αποτελούν εκλεκτούς συνεργάτες στο έργο της ποιμαντικής των αιρέσεων και της παραθρησκείας, με ένθεο ζήλο και κατά Χριστόν ζωή.
Όπως νομίζουμε, έγινε αντιληπτό, ο π. Αντώνιος ήταν πρώτα απ' όλα ποιμένας με πλήρη συναίσθηση της αποστολής του. Η ποιμαντική του δράση που ξεκι­νά πλούσια με τη διακονία του στη Μητρόπολη Γερμα­νίας , κατά τα πρώτα ιερατικά του βήματα, εξελίσσεται και καρποφορεί στην Ελλάδα με την ποιμαντική ανα­διοργάνωση των Ενοριών, κατ' αρχάς, και με την μονα­δική, ίσως και σε ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο, εργα­σία του πάνω σε θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας. Στη συνέχεια της εργασίας μας θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε εκτενώς το πλούσιο συγγραφικό έργο του μακαριστού πατρός το οποίο αποτελεί όχι μόνο το αποτέλεσμα πολυετούς έρευνας πάνω στις κοσμοθεωρί­ες των παραθρησκευτικών ομάδων, αλλά και έγγραφη αποτύπωση της ποιμαντικής του αγωνίας.

Το Συγγραφικό έργο του.

Ο π. Αντώνιος ήταν πολυγραφότατος. Είχε ιδιαίτε­ρη ευχέρεια στο να αποτυπώνει στο χαρτί τις σκέψεις του, αλλά και τα αποτελέσματα των βασανιστικών του ερευνών πάνω στο σκηνικό των αιρέσεων και της παραθρησκείας. Η αγωνία του για τον άνθρωπο και κυρίως για τα θύματα των κάθε λογής οργανώσεων, μας άφησε μια πλούσια βιβλιογραφία, περισσότερα από 40 βιβλία, που καλύπτουν σχεδόν όλο το φάσμα των συγχρόνων του παραθρησκευτικών ρευμάτων και κυρίως των ομάδων που δρουν κάτω από τον γνωστό τίτλο της «Νέας Εποχής» (New Age).
Το συγγραφικό έργο του π. Αντωνίου περιλαμβάνει έργα ορθοδόξου οικοδομής και εγχειρίδια αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων. Επίσης συλλογές ομιλιών του σε πολλά συνέδρια, σεμινάρια και εκπαι­δευτικές ημερίδες.
Στα κείμενά του, περί την Ορθόδοξη πίστη, είναι εμφανής ο απολογητικός χαρακτήρας. Όταν παρου­σιάζει την Ορθόδοξη διδασκαλία έχει πάντα υπ' όψιν του τις αιρετικές και παραπλανητικές διδασκαλίες των παραθρησκευτικών ομάδων.
Στη σύγχρονη εποχή πολλοί όροι θρησκευτικοί και εκκλησιαστικοί διαστρέφονται και αλλάζει πλήρως το νόημά τους. Από τις ομάδες της «Νέας Εποχής», για παράδειγμα, χρησιμοποιούνται οι όροι: Θεός, Χριστός, Χριστιανός, αγάπη, κοινωνία κ.λπ. με εντελώς άλλο περιεχόμενο. Είναι προφανές ότι με τη χρήση τέτοιων εννοιών και μάλιστα με άλλο περιεχόμενο η παγίδευση των ‘ασθενών' αδελφών είναι σίγουρη.
Ο π. Αντώνιος, στα έργα του, ξεκαθαρίζει το θολό τοπίο αυτών των εν­νοιών και παρουσιάζει μια ξεκάθαρη και κρυστάλλινη Ορθόδοξη διδασκαλία με πλουσιότατη αγιογραφική κατοχύρωση, πατερικά και αγιολογικά κείμενα και ανα­φορές στη λειτουργική και υμνολογική παράδοση της Εκκλησίας μας. Λόγω του μεγάλου αριθμού των βιβλί­ων, θα αναφερθούμε ενδεικτικά σ' αυτά, που θεωρούμε ότι δίνουν χαρακτηριστικά το στίγμα του συγγραφέα.
Το κορυφαίο βιβλίο Ορθοδόξου οικοδομής είναι: «Η Ορθοδοξία μας». Σ' αυτό εκτίθεται ολόκληρη η πίστη της Εκκλησίας μας με συστηματικό τρόπο και με πολύ γλαφυρή γλώσσα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι μοιάζει με μια κλασική συστηματική Δογματική, τουλάχιστον ως προς την επί μέρους ανάπτυξη των αλη­θειών της πίστεώς μας. Είναι όμως προφανές, από μια πρώτη ανάγνωση ότι αποτελεί κυρίως μια βιωματική παρουσίαση της Ορθοδόξου ζωής, πάντα σε αντιπαρά­θεση με το «Ευαγγέλιο του Όφεως», όπως συνήθιζε να αποκαλεί τις κάθε είδους αιρετικές δοξασίες ο μακαρι­στός πατήρ.
Έτσι, εκτός από την απλή παράθεση των δογματι­κών αληθειών, μεγάλη βαρύτητα δίδεται στην «υπαρ­ξιακή ερμηνεία του δόγματος», όπως ονομάζεται η βίωση του δόγματος και η σημασία του στη ζωή και στην πορεία του ανθρώπου στον κόσμο. Κι αυτό, διότι έχει μεγάλη σημασία, στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου, αλλά και στις σχέσεις του με τους άλλους, το αν πιστεύει σε Θεό προσωπικό ή απρόσωπο, Τριαδικό ή όχι, αλλά και το αν πιστεύει σε Ανάσταση ή σε μετεν­σάρκωση.
Όλων αυτών των επί μέρους σημαντικών θεμάτων επιλαμβάνεται στο εν λόγω βιβλίο του ο π. Αντώνιος καθιστώντας το, μοναδικό εγχειρίδιο Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας.
Προέκταση αυτού του βιβλίου αποτελεί και το Κύ­κνειο άσμα του πατρός: «Το Νόημα της Ζωής στο Φως της Ορθοδοξίας», τον επίλογο του οποίου έγραψε στο κρεβάτι του νοσοκομείου, λίγες μέρες πριν την εκδημία του. Πρόκειται ίσως για το πιο βαθύ σε νόημα έργο του. Αποτελεί το καταστάλαγμα της αγιοπνευματικής εμπει­ρίας του μακαριστού πατρός, μέσα από τον δύσκολο δρόμο που κλήθηκε να διανύσει. Κορμός του βιβλίου είναι η «εν Χριστώ ζωή» όπως αυτή βιώνεται από τους Πατέρες και τους Αγίους της Εκκλησίας μας.
Σημαντική θέση στην πνευματική αναζήτηση του π. Αντωνίου είχαν και οι απαντήσεις, από την πλευρά της Ορθοδοξίας, στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα: Ποια είναι η υπαρξιακή μας ταυτότητα; Ποια η θέση μας μέσα στον κόσμο; Από που ερχόμαστε; Που πάμε; Υπάρχει νόημα στη ζωή μας; Γιατί υπάρχει το κακό; Σ' αυτά τα αμείλικτα ερωτήματα νομίζουμε ότι δίνεται απάντηση στο εν λόγώ βιβλίο, πάντα στο «φως της Ορθοδοξίας».
Η θεολογική σκέψη του π. Αντωνίου είχε πάντα απολογητική διάσταση. Τα δύο βιβλία που το απεικονίζουν αυτό με τον καλύτερο τρόπο είναι: «Διαλογισμός ή Προσευχή;» και «Μετενσάρκωση ή Ανάσταση;».
Όπως έλεγε ο μακαριστός, το διαζευκτικό «ή» που τοποθετείται ανάμεσα στις δύο λέξεις αναδεικνύει την αντίθεσή τους. Στη σημερινή εποχή της σύγχυσης και της ομογενοποίησης, που ζούμε, όροι όπως «Διαλογισμός» και «Μετενσάρκωση» έχουν περάσει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλ­λουν την ορολογία της «Νέας Εποχής», από τις παι­δικές εκπομπές ακόμη. Δεν είναι παράξενο, και πιστά ακόμη μέλη της Εκκλησίας να πέφτουν σε σύγχυση. Η απάντηση δίδεται στις δύο αυτές εργασίες του π. Αντωνίου, με πλήρη Αγιογραφική και πατερική κατοχύ­ρωση. Αποδεικνύεται έτσι ότι, αυτός που πιστεύει στη Μετενσάρκωση δεν μπορεί να λέει ότι είναι χριστιανός και μάλιστα Ορθόδοξος, αφού η πίστη στην Ανάσταση ακυρώνει κάθε τέτοια δοξασία. Επίσης, καμιά πρακτική, όπως αυτή του «διαλογισμού» δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγιοπνευματική, διαπροσωπική σχέση του προσευχόμενου με τον Θεό και τους αγίους της Εκκλησίας μας.
Το μεγαλύτερο όμως μέρος της συγγραφής του π. Αντωνίου καταλαμβάνουν τα βιβλία, που αναφέρονται καθαρά στις σύγχρονες αιρέσεις, στη διδασκαλία και στη δράση τους στο σημερινό κόσμο. Ο μακαριστός πατήρ συνήθιζε να αναφέρεται στην ευθύνη των ιερέων, όσον αφορά στην προστασία του ποιμνίου από τους «λύκους». Επέμενε δε στη συνεχή και αδιάλειπτη ενημέρωσή τους πάνω στα θέματα των αιρέσεων και της παραθρησκείας. Το πλήθος των οργανώσεων, τα ονόματα, οι διφορούμενες και ασαφείς διδασκαλίες, τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα προπαγάνδας, ο κεκαλυμ­μένος προσηλυτισμός, η χρήση νομίμων κι ανόμων μεθόδων προσεγγίσεως των θυμάτων, καθώς και η παραπλάνηση επισήμων φορέων, κάποιες φορές και ποιμένων της Εκκλησίας, επέβαλλαν στον π. Αντώνιο τη συνεχή επίμονη και συχνά βασανιστική ενασχόληση με το σκηνικό των ονομαζόμενων, πολλές φορές, «κατα­στροφικών λατρειών».
Όταν ο π. Αντώνιος άρχιζε να καταπιάνεται με μια συγκεκριμένη παραθρησκευτική κίνηση, πρώτα απ' όλα μελετούσε και παρουσίαζε τις διδασκαλίες της, όπως προβάλλονταν, μέσα από τα δικά της βιβλία. Η παράθεση των δοξασιών κάθε «ομάδας» προέρχεται από κείμενα κι από μαρτυρίες μέσα από την ίδια την ομάδα. Ο μακαριστός πατήρ ποτέ δεν μιλούσε γενικά κι αφηρημένα. Ποτέ δεν έβλεπε «παντού εχθρούς» της πίστεως. Ποτέ δεν απέδιδε τη δράση αυτών των ομάδων σε «διεθνείς συνομωσίες» και «σκοτεινά κέντρα». Πίστευε ότι έτσι απλοποιούμε το πρόβλημα και το με­ταθέτουμε αλλού. Ήταν ξεκάθαρος, συγκεκριμένος και απόλυτος σ' αυτό που έγραφε, γιατί το είχε διασταυ­ρώσει πολλές φορές. Είναι αξιοσημείωτο, ότι ποτέ δεν είχε δεχθεί νομική δίωξη για τα γραφόμενά του. Διότι πάντα αυτά ήταν πλήρως κατοχυρωμένα.
Πολλές παραθρησκευτικές ομάδες, προσπαθώντας να παραπλανήσουν τα επίδοξα θύματά τους, χρησιμοποιούν πολλά προσωπεία. Τις περισσότερες φορές, η πρώτη επαφή γίνεται μέσα από αθώα «Σεμινάρια Αυτογνωσίας», ασκήσεις για σωματική ευεξία, «έξυ­πνα» ερωτηματολόγια, καλαίσθητα φυλλάδια και χαμογελαστούς, εκπαιδευμένους προσηλυτιστές. Αν κάποιος γνωρίσει εξ αρχής, την εσωτερική διδασκαλία των ομάδων αυτών η οποία τις περισσότερες φορές κα­ταλύει την ανθρώπινη προσωπικότητα και δημιουργεί ανθρώπους «ρομπότ» είναι εύκολο να απομακρυνθεί γρήγορα. Αυτός είναι κι ο αντικειμενικός σκοπός του π. Αντωνίου, όταν εκθέτει, με αυθεντικά κείμενα τις δοξασίες και τις εσωτερικές πρακτικές των ομάδων αυτών. Παράλληλα, για να μη δημιουργείται σύγχυση στον αναγνώστη, παραθέτει πάντα και τις Ορθόδοξες θέσεις, ώστε να μη δίδεται, εσφαλμένα, η εντύπωση της παρουσίασης αυτών των διδασκαλιών θετικά. Με την φιλοσοφία αυτή έχουν γραφεί μία σειρά βι­βλίων που ρίχνουν άπλετο φως στα άδυτα σκοτεινών οργανώσεων καθώς εκθέτουν την ιστορία και την εσώ­τερη διδασκαλία τους.
Ήδη από τη δεκαετία του '70, ο π. Αντώνιος, μαζί με τα καθαρά ποιμαντικά του κείμενα, άρχισε να γρά­φει τα: «Η Δικτατορία του Μπρούκλιν», «Ψυχοναρκωτικά» και «Πνευματικός Βιασμός», βιβλία, που για πρώτη φορά παρουσίαζαν στην Ελλάδα νέες και παλι­ές παραθρησκευτικές ομάδες, με τρόπο πρωτόγνωρο. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η ενασχόλησή του ειδικά με τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά», μας έχει δώσει μία σειρά από πολύτιμα εγχειρίδια: «Η Λατρεία της Σκοπιάς» τόμοι: Α', Β', Γ', «Οι Χιλιαστές μας γράφουν», «Σκο­πιά. Ζωηρότερο φως ή πυκνότερο σκότος;». Στα βιβλία αυτά παρουσιάζεται κάθε πτυχή της ιστορίας της οργάνωσης αλλά και οι πολλές αντιφάσεις στη διδασκαλία της. Ακόμη, πλούσια αγιογραφική κατοχύρωση ενάντια στις πλάνες της «εταιρίας», με τις απαντήσεις της Ορθοδοξίας σε κάθε διαστροφή της Γραφικής αλήθειας.
Στην ποιμαντική των αιρέσεων εντάσσεται και το πολύ σπουδαίο, «Εγχειρίδιο Αιρέσεων και Παραχριστιανικών Ομάδων», βιβλίο στο οποίο παρουσιάζον­ται διεξοδικά οι περισσότερες και σημαντικότερες «παραχριστιανικές» ομάδες, Οι «Ελεύθερες Εκκλησίες», «Πεντηκοστιανοί», «Ευσεβιστικές τάσεις», «Χαρι­σματικοί», «Υπερδογματικές» ομάδες κ.λπ. Αποτελεί, θα λέγαμε, ένα είδος εγκυκλοπαιδικού λεξικού των σύγχρονων χριστιανικών αιρέσεων.
Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε όμως, με την έκδοσή του, και το βιβλίο, «Αποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, Νέα Εποχή». Ήταν η πρώτη φορά, που στον ελληνικό χώρο, αλλά και διορθοδόξως, ακούγονταν αυτοί οι όροι, που σηματοδοτούν έναν τεράστιο ιδεολογικό-θρησκευτικό χώρο, υπό την σκέπη του οποίου βρίσκον­ται χιλιάδες κινήσεις, παραθρησκευτικές ομάδες και οργανώσεις.
Ο όρος «Νέα Εποχή» ή κατά τη διεθνή ορολογία «New Age» χρωματίζει πλέον έντονα τη σύγχρονη εποχή μας. Οι βασικές της αρχές διαποτίζουν σχεδόν κάθε έντυπο και ηλεκτρονικό μέσο. Ο π. Αντώνιος ήταν ίσως ο πρώτος ερευνητής στον ελληνικό χώρο που διέβλεψε την τεράστια αυτή διάβρωση της κοι­νωνίας από το κίνημα αυτό. Στο εν λόγω βιβλίο πα­ρουσιάζονται πολλές αντιπροσωπευτικές ομάδες του χώρου, καθώς και διάφορες ινδουιστικές-γκουρουϊστικές οργανώσεις «δυτικού» τύπου. Σύμφωνα με τη θέση ενός αρχηγού-γκουρού τέτοιας οργάνωσης: «Η πιο επικερδής επιχείρηση, σήμερα, είναι η δημιουργία μιας θρησκείας».
Το πλαίσιο της «Νέας Εποχής», όπως καταδεικνύε­ται μέσα στο βιβλίο αυτό του π. Αντωνίου αποτελεί το πλέον ιδανικό πλαίσιο για την εκπλήρωση της παραπά­νω εφιαλτικής άποψης. Αυτό δε που, κατά τον μακα­ριστό γέροντα αποτελεί και το πιο ευφάνταστο, αλλά όχι μακρινό σενάριο, είναι η «εκ των έσω» διάβρωση του φρονήματος των χριστιανών από τις επικίνδυνες διδασκαλίες της «Νέας Εποχής», κάτι που δυστυχώς, βλέπουμε συχνά να επαληθεύεται.
Ο π. Αντώνιος διακατεχόταν συνεχώς από την αγω­νία για τη διαφύλαξη του ποιμνίου. Μοναδικός του στόχος ήταν η κατά το δυνατόν καλύτερη εκπαίδευση των ποιμένων στον δύσκολο χώρο των συγχρόνων αιρέσεων, αλλά και η ενημέρωση του ποιμνίου για τις τόσο εξελιγμένες παγίδες που έχει ν' αντιμετωπίσει. Καρπός αυτής της αγωνίας του είναι το βιβλίο: ‘Αντιμετώπιση των Αιρέσεων Προβληματική και Στρατηγική'.
Κάθε φορά που η επικαιρότητα το επέβαλλε, ο μα­καριστός κλεινόταν στο «ταμείον» του και μετά από κοπιώδη και πολλές φορές εξαντλητική εργασία απέ­διδε σ' εμάς τους καρπούς των κόπων του: Ένα νέο βιβλίο στο οποίο ανέλυε διεξοδικά το θέμα σ' όλες τις εκφάνσεις του, μοναδικό εφόδιο ενημέρωσης και ποιμαντικής ευθύνης.
Υπάρχουν ακόμη πολλά βιβλία του, στα οποία δεν μπορέσαμε να αναφερθούμε και τα οποία παρουσιάζον­ται κατά καιρούς μέσα από το περιοδικό «Διάλογος». Νομίζουμε όμως πως καταφέραμε να δώσουμε, έστω κατ' ελάχιστον, μία γεύση από το τεράστιο συγγρα­φικό έργο του π. Αντωνίου που αποτελεί, νομίζουμε, μοναδικό ποιμαντικό εργαλείο και τεράστια παρακα­ταθήκη ενημέρωσης και απολογητικής.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 40
ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

http://orthodox-watch.blogspot.com