"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)

Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...


Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

῾Η ᾿Ακρόπολη μέ τουρκική σημαία! Ποῦ τό πᾶνε;


(πατῆστε πάνω στή φωτογραφία γιά μεγέθυνση)

"ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΕΧΩ ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΟΤΙ "ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥΡΚΙΑ". ΠΟΛΥ...


ΥΠΟΠΤΟ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ. ΜΗΠΩΣ... ΛΕΩ ΕΓΩ ΤΩΡΑ ...ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΝΑ ΒΑΣΤΑΝΕ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ; ΟΠΩΤΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕ ΠΟΛΥ Η ΙΔΕΑ ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ.

ΠΑΝΤΩΣ Η ΕΠΙΘΕΤΟΚΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΜΕΣΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΠΟΥ ΖΟΥΝΕ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΙΑ, ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΒΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΑ!"

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

Πηγή:http://www.onlinepress.gr

Γέροντας ᾿Ιωσήφ Βατοπεδινός: ῎ερχονται μεγάλοι πειρασμοί (video)

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ
μετά τήν κοίμησή του











ΜΕΤΡΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΟΧΙ ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ...


Το κάστρο των ιπποτών στο Αγρίλι λίγο έξω από τα Φιλιατρά


Εδώ που ξαναζωντανεύουν τα παιδικά μας παραμύθια !

Δεν έχει καμιά σχέση με την ψεύτικη αίσθηση που αποκομίζεις στις σύγχρονες Disneyland !

Είναι πραγματικό, αυθεντικό και… ανεκμετάλλευτο… όπως κάθε τι πρωτοποριακό σ’ αυτό τον τόπο, αν αναλογισθεί κανείς από πότε στέκεται εκεί κόντρα στους ανέμους και τα κύματα του ανοιχτού πελάγους ! ! !


οἱ πιστοί λένε ΟΧΙ στή μεταγλωττισμένη λατρεία!


Αποτελέσματα Έρευνας
Συμφωνείτε με την απόδοση της θείας λειτουργίας στη δημοτική γλώσσα;
Ναι:
100 Ψήφοι - 25.4%
 
Όχι:
284 Ψήφοι - 72.1%
 
Δεν με ενδιαφέρει:
6 Ψήφοι - 1.5%
 
Δεν γνωρίζω / Δεν απαντώ:
4 Ψήφοι - 1%
 
Σύνολο Ψήφων: 394
Από: Apr 25, 2010   Έως: Apr 29, 2010
Πηγή:Συνεχιζόμενη δημοσκόπηση τοῦ amen.gr

ΝΑΙ ἤ ΌΧΙ στήν μετάφραση τῆς Λειτουργικῆς γλώσσας;


τοῦ π. ᾿Αθανασίου Στ. Λαγουροῦ*(Φωτογραφία: ὁ π. ᾿Αθανάσιος σέ ὁμιλία)



ΝΑΙ ἢ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ;

Ἕνα Ἐρωτηματολόγιο

Θεμελιῶδες αἴτημα τῆς «μεταφράσεως» τῶν λειτουργικῶν κειμένων εἶναι ἡ κατανόηση, «οἱ ἄνθρωποι νὰ καταλαβαίνουν στὴν Ἐκκλησία».
Ἂν καὶ τὸ πρόβλημα τῆς κατανοήσεως τῶν λειτ. κειμένων, κυρίως δὲ τῆς Θ. Λειτουργίας, εἶναι πράγματι κατανοητό, ὅμως δὲν συνιστᾶ «ὅλο» τὸ πρόβλημα. Νὰ μερικὰ εἰλικρινῆ ἐρωτήματα:

1. Ἄραγε μέχρι ποίου σημείου ἡ  μονοδιάστατη κατανόηση μπορεῖ νὰ συνιστᾶ ἀκαταγώνιστη ἀξία ἀπολύτου προτεραιότητος; Σήμερα δηλαδὴ κι ἄλλα πράγματα τοῦ ἀξιακοῦ μας περιβάλλοντος δὲν γίνονται “κατανοητά”, ἀλλὰ αὐτὸ ἄραγε ἀρκεῖ γιὰ τὸν «ἀναπροσδιορισμὸ» ἢ τὴν «μετάφρασή» τους, ὅπως, π.χ. ἡ νηστεία ἢ οἱ ἐκτρώσεις (δηλ. φόνος);

2. Ἄραγε ἔχει γίνει εἰλικρινὴς ἐπιστημονικὴ ἀξιολόγηση τῆς χειροπιαστῆς ἐμπειρίας ἀπὸ τὸ ἀνάλογο ἐγχείρημα ὑπὸ τῆς λατινικῆς ἐκκλησίας καὶ τεκμηριωμένη ἀποτίμηση τῶν “ποσοστῶν ἐπιτυχίας” του;

3. Ἄραγε οἱ νεώτεροι δὲν ἀπαξιώνονται, ὅταν ὑποστηρίζεται ὅτι «δὲν καταλαβαίνουν», τὴν ἴδια ὥρα ποὺ μαθαίνουν δύο καὶ τρεῖς ξένες γλῶσσες, ποὺ ἀπορροφοῦν πλῆθος γνώσεων στὴν ἠλεκτρονικὴ ἐποχή μας; Εἶναι ἀδύνατον νὰ μάθουν πὼς «ποιῶ» σημαίνει «κάνω», «Πάτερ ἡμῶν» «Πατέρα μας» καὶ «παράσχου» «δῶσε»;
Ὁ πασίγνωστος ὀρθόδοξος θεολόγος π. Ἀλέξ. Σμέμαν σημειώνει εἰδικότερα γιὰ τὰ παιδιά: «…Στὴν ἐκκλησία τὸ παιδὶ βρίσκεται “στὸ στοιχεῖο του”. (…) Δὲν πρέπει νὰ λέμε ὅτι “τὰ παιδιὰ δὲν μποροῦν νὰ τὸ καταλάβουν αὐτό”. Tὰ παιδιὰ ἀντιλαμβάνονται χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν».
 
4. Ἄραγε ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ὡς λατρεύουσας κοινότητας ἢ ἡ ζωὴ στὴν Ἐκκλησία, ζωὴ ποὺ ἔχει μόνιμο χαρακτήρα, ὡς διαρκὴς ἀγωγὴ καὶ διὰ βίου μάθηση (!), ἄραγε δὲν θὰ κινδυνεύσει νὰ μεταλλαχθεῖ, νὰ «μεταφρασθεῖ» σὲ θρησκευτικὴ «ἐπιβίωση» καὶ τυπολατρεία; Καὶ ἄραγε ἡ Λατρεία ὡς ἔκφραση Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας, εἰδικῶς δὲ ἡ Θ. Λειτουργία, δὲν θὰ ἐκφυλισθεῖ σὲ μιὰ παράσταση γιὰ τοὺς εὐκαιριακοὺς καὶ φευγαλέους «πελάτες», ποὺ δὲν «καταλαβαίνουν», ἀλλὰ ἀπαιτοῦν νὰ καταναλώσουν βιαστικὰ κατανοητὴ Λατρεία;
Ἄραγε δὲν εἶναι γνωστὸ πὼς πολλοὶ χριστιανοὶ (ἑλληνόφωνοι) δὲν ἔχουν ἐγκεντρισθεῖ βιωματικῶς στὴν Ἐκκλησία; Καὶ πὼς δὲν ξέρουν οὔτε τὶς ἁπλούστερες προσευχὲς (Πάτερ ἡμῶν, Πιστεύω, N΄ Ψαλμός κ.λπ.), καθὼς ἡ προσευχὴ δὲν εἶναι ἐντεταγμένη  συστηματικῶς στὴν ζωή τους, ἐπειδὴ ἁπλούστατα ἡ ἴδια ἡ προσευχή, δὲν εἶναι «κατανοητὸ» πράγμα· εἴτε μεταφρασμένα εἴτε ἀμετάφραστα, εἴτε κατανοητὰ εἴτε «ἀκατανόητα» κι ἂν εἶναι τὰ λόγια τῶν προσευχῶν;
Τελικῶς ποιό μοντέλο χριστιανοῦ καὶ ποιό μοντέλο Λατρείας ὁραματιζόμαστε;

5. Ἄραγε αὐτὴ ἡ περιβόητη «κατανόηση» δὲν κατανοεῖται καὶ δὲν μαθαίνεται ποτέ; Ἂν π.χ. ὁ πιστὸς μάθει μιὰ φορὰ πὼς ἡ λειτουργικὴ προτροπὴ «ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας» σημαίνει «ἂς ἔχουμε πάνω, ἂς ὑψώσουμε τὶς καρδιές», θὰ πρέπει ἄραγε διὰ βίου νὰ τὴν ἀκούει «μεταφρασμένη»;

6. Ἄραγε ἡ κατανόηση εἶναι ἐπαρκὴς συνθήκη, γιὰ νὰ προσπελάσει ὁ πιστὸς στὸν πνευματικὸ κόσμο, στὸν ὁποῖο τὸν καλεῖ ἡ Λατρεία, ἕνα κόσμο γεμάτο σημεῖα καὶ σύμβολα;

7. Μήπως, ὅταν ἐπιτευχθεῖ ἡ «κατανόηση», θὰ διακυβευθοῦν ἄλλα πνευματικὰ ἀγαθά, ὅπως ἡ ἀκρίβεια, πολὺ δὲ περισσότερο αὐτὴ ἡ πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ἐλάλησε ἐν τοῖς Ἁγίοις μὲ τὶς λέξεις; Ὁ M. Ἀθανάσιος λέει: «μηδὲ πειραζέτω τὰς λέξεις μεταποιεῖν ἢ ὅλως ἐναλλάσσειν», γιατὶ οἱ Ἅγιοι δὲν ἐλάλησαν ἀπὸ τὸ κεφάλι τους, ἀλλὰ ὑπὸ Πνεύματος Ἁγίου φερόμενοι (Β´ Πέτρ. α´ 21) καὶ μέσα στὶς λέξεις, ποὺ χρησιμοποίησαν, ἔχουν ἀποθησαυριστεῖ ἀλήθειες καὶ ἔχει ἀποταμιευθεῖ πνευματικὴ δύναμη.

8. Μήπως ἡ πολυθρύλητη «κατανόηση», μὲ τὴν ἀπόλυτη ἔμφαση ποὺ τῆς δίνεται, θὰ δοκιμάσει νὰ ἐκτοπίσει τὴν ὀρθόδοξη γνωσιολογία, γιὰ χάρη τῆς ἀκαταμάχητης γοητείας ποὺ ἀσκεῖ ἡ διάνοια;

9. Μήπως μοιάζει ἐξαιρετικῶς ἀνελαστικὴ ἡ λύση τῆς μονίμως «μεταφρασμένης» λατρείας;
Ἡ «μετάφραση» τῶν ἁγιογραφικῶν-λειτουργικῶν κειμένων στὰ Ν. Ἑλληνικὰ εἶναι ἀρρήκτως συνυφασμένη μὲ τὴν θεολογική, ἱστορικὴ καὶ πραγματολογικὴ ἑρμηνεία τους.  Ἀραδιασμένες νεοελληνικὲς λέξεις δὲν “λένε” σχεδὸν τίποτα ἂν καὶ “κατανοητές” (π.χ. «Xαῖρε, θάλασσα, ποὺ καταπόντισες τὸν νοητὸ Φαραώ· χαῖρε, πέτρα, ποὺ πότισες ὅσους διψοῦσαν τὴν ζωή»). Γιὰ νὰ δώσουν ἕνα μήνυμα, προαπαιτεῖται ἑρμηνεία. Τότε ὅμως μᾶλλον περισσεύει ἡ λειτουργικὴ χρήση νεοελληνικῆς “μεταφράσεως”, ἐπειδὴ τὸ νοηματικὸ περιεχόμενο θὰ ἔχει ἤδη ἀφομοιωθεῖ. Μήπως λοιπὸν γιὰ νὰ καταλάβω τὴ σημασία, πρέπει προηγουμένως νὰ μάθω τὸ νόημα; (καὶ γιὰ νὰ τὸ μάθω, πρέπει πρῶτα νὰ θελήσω νὰ τὸ διδαχθῶ;)
Στὰ ἀμέσως ἑπόμενα χρόνια ὁπότε οὔτε καὶ τῶν ἁπλουστέρων λέξεων, ὅπως «Ἀνάσταση», «Xριστός», «Ἐκκλησία», ἢ «Παναγία», τὸ περιεχόμενο δὲν θὰ “κατανοεῖται”, τί θὰ ἐπινοήσουμε; Θὰ ξανα-“μεταφράσουμε” ἄραγε τὰ “μεταφρασμένα ” ἢ θὰ θρηνήσουμε συνειδητοποιώντας πὼς «καταβρέξαμε τὴν καιομένη βάτο»;
Μήπως τελικὰ πάνω ἀπὸ τὴν κατανόηση θὰ ἦταν πιὸ ἀποδοτικὸς αὐτὸς ὁ ἐκκλησιαστικῶς καταξιωμένος τρόπος ὑπερβάσεως τῶν μικρῶν γλωσσικῶν δυσκολιῶν, ἡ συστηματικότερη ἑρμηνεία δηλαδή; (βλ.σχετ. τὸ πλῆθος ἑρμηνευτικῶν ἔργων [γιὰ τὰ «δυσκολοκατάληπτα», ὅπως γράφει] τοῦ ἁγ. Nικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, στὰ ὁποῖα μαθητεύουν ὅσοι τίμιοι καὶ εὐσυνείδητοι ἐπιθυμοῦν νὰ “καταλάβουν”), εἰδικῶς μάλιστα στὴν ἐποχὴ τῆς Πληροφορίας, τοῦ Διαδικτύου καὶ τοῦ Ἠλεκτρονικοῦ Βιβλίου.
Ὁ ἅγ. Ἰω. Xρυσόστομος χτυπάει τὸ καμπανάκι τῆς εὐθύνης καθενὸς ζητώντας «μία χάρη»: προετοιμασία στὸ σπίτι καὶ «προοικείωση» μὲ τὰ λόγια καὶ τὰ νοήματα τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ὁ ἅγιος Βαρσανούφιος ἀπαντᾶ στὸν μαθητή του, ποὺ διαβάζει τοὺς Ψαλμοὺς ἀλλὰ δὲν τοὺς κατανοεῖ, πὼς «ὁ κόπος γιὰ τὴν ἐκμάθηση τῆς γλώσσας ὄχι μόνο θὰ τὸν βοηθήσει στὴν κατανόηση, ἀλλά, πολὺ περισσότερο, θὰ τοῦ δώσει πλουσία χάρη εἰς ζωὴν αἰώνιον».
Ἐξ ἄλλου, ὁ Χριστὸς χρησιμοποιεῖ τὶς παραβολές, ὡς αἰνιγματώδεις διηγήσεις μὲ βαθύτερες ἀλήθειες ἀπὸ τὶς φαινομενικές, γιὰ νὰ «διεγείρῃ τὸν ἀκροατήν», ἐπειδὴ ἡ εὐκολία πολλοὺς τοὺς ὁδηγεῖ στὴ ραθυμία, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ ἅγ. Ἰω. Xρυσόστομος.
Σὲ ἄλλες περιπτώσεις, ποὺ οἱ Μαθητὲς δὲν καταλαβαίνουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, Ἐκεῖνος τοὺς τὰ ἐξηγεῖ. Καμιὰ φορὰ τοὺς μαλώνει: «πῶς οὐ νοεῖτε …;» Kαὶ τότε καταλαβαίνουν, ἀφοῦ ὅμως προηγουμένως μὲ τὴν ἐπιτίμησή Του ἔχουν ἀποβάλει τὴν ὀκνηρία καὶ τὶς προκαταλήψεις (Ματθ. ιϛ´ 11-12)
 Καὶ κάτι ἄλλο: ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ γράφονται οἱ ἐπιστολὲς τῆς K. Διαθήκης διαπιστώνονται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἀποστόλους «δυσνόητα», δυσπρόσιτες λέξεις-ἔννοιες-πράγματα, καὶ οἱ ἀμαθεῖς τὰ διαστρεβλώνουν (Β΄ Πέτρ.).
Συνεπῶς μήπως τὸ πρόβλημα τῆς «κατανοήσεως» δὲν εἶναι καὶ τόσο καινούργιο καὶ ἡ λύση του δὲν εἶναι ἀναγκαστικὰ ἡ «μετάφραση», ἀλλὰ μᾶλλον ἡ ἑρμηνεία;


10. Ἐξ ἄλλου, τί μένει σήμερα χειροπιαστό, ζωντανὸ στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸν πολυδιαφημιζόμενο ἀλλὰ πολύκλαυστο Πολιτισμό μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ «Φῶς ἱλαρόν», τὸ «Γλυκύ μου ἔαρ», τὸ «Xριστὸς ἀνέστη», δηλαδὴ τὴν γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας;
Ἐν περιπτώσει δὲ “μεταφράσεως” πῶς θὰ ἀπολογηθοῦμε στοὺς νεωτέρους, ποὺ ἡ γενιά μας δὲν εἶχε τὸ σθένος νὰ κρατήσει τὴν πατρικὴ κληρονομιά; Tί θὰ δικαιολογηθοῦμε, ποὺ διακόψαμε σὲ μιὰ τεχνητὴ συγκυρία, γιὰ χάρη μιᾶς πρόσκαιρης καὶ μυθοποιημένης διανοητικῆς “ἀπολαύσεως” τὴν ἀπὸ τοῦ Ὁμήρου μέχρι σήμερα ἀδιάκοπη λαλιὰ τοῦ λαοῦ μας, ποὺ μιλιέται ἀκόμη καὶ τραγουδιέται μέσα στὶς ἐκκλησιές;
Στοὺς ὁμοδόξους ἀδελφούς μας, ἀλλὰ καὶ στοὺς ξένους μελετητὲς τί θὰ ποῦμε;
Tὴν ὥρα ποὺ πασχίζουμε γιὰ τὰ «Ἐλγίνεια Mάρμαρα», τὴν ἴδια ὥρα δὲν μοιάζει κάπως ὀξύμωρο νὰ συζητᾶμε πῶς ἕνα ὁλοζώντανο κομμάτι τοῦ χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ θὰ τὸ ἀφανίσουμε;

11. Τὸ αἴτημα τῆς “μεταφράσεως” ἐμπεριέχει στὸν ἑαυτό του καὶ ἐξυπονοεῖ σιωπηρῶς  ἕνα ἀρχέτυπο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ γίνει ἡ “μετάφραση”. Αὐτὸ ὅμως εἶναι ἀντιφατικό, ἐπειδὴ ἡ ἴδια ἡ “μετάφραση” καθ᾽ ἑαυτὴν παραδέχεται πὼς μέσα καὶ πίσω ἀπὸ τὶς λέξεις ὑπάρχει ἕνα περιεχόμενο, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ μείνει «ἀμετάφραστο». Γιὰ νὰ εἶναι συνεπὲς πρὸς τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό του τὸ αἴτημα τῆς “μεταφράσεως”, πρέπει νὰ συμπεριλάβει καὶ τὴν δυνατότητα ἀλλαγῆς αὐτοῦ τοῦ ἴδιου τοῦ γλωσσικοῦ πρωτοτύπου. Γιατὶ λοιπὸν ἀντὶ “μεταφράσεως” νὰ μὴ συνταχθοῦν «νέα κείμενα», π.χ. καινούργια Θ. Λειτουργία;

12. Ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς ἄλλες «ἀκατανόητες» “γλῶσσες” τῆς Ἐκκλησίας τί θὰ γίνει ; Μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ μουσική π.χ., ἡ ὁποία “ντύνει” τὸν λειτουργικὸ λόγο; Γιατί νὰ μὴ γίνει μετάφραση καὶ τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς σὲ σύγχρονη; Ἢ μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ εἰκονογραφία, ποὺ εἶναι πάλι μιὰ “γλῶσσα ἀκατανόητη” στὸν σύγχρονο  ἄνθρωπο; Ἢ μὲ τὰ εὐχαριστιακὰ εἴδη, ἀφοῦ ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος δὲν ἀποτελοῦν τὴν “βασικὴ γλῶσσα” διατροφῆς τοῦ παγκοσμίου ἀνθρώπου; Ἢ μὲ τὴν ἴδια τὴν ἄσκηση, ποὺ εἶναι μιὰ ἀκόμα “ἀκαταλαβίστικη γλῶσσα” σήμερα;
Ἡ «μετάφραση» ἄραγε δὲν θά ᾽ναι ἀνακόλουθο νὰ μὴ συμπαρασύρει κι ἄλλα πράγματα καὶ θέσμια τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς ἀντιστοιχεῖ σὲ μιὰ γενικὴ τάση  “ἐπαναπροσδιορισμοῦ”, καὶ “ἀναστοχασμοῦ” τῶν ὑφισταμένων “δομῶν” ἢ “παραδεδομένων ἀρχῶν”.

13. Στὸν λογικοφανῆ καὶ ἐπιστημονικῶς ἀπαράδεκτο ἰσχυρισμό: «Ἂν ὁ Xριστός ἐρχόταν σήμερα, τί γλῶσσα θὰ μιλοῦσε», ἄραγε δὲν ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ποὺ ἠθέλησε νὰ γεννηθεῖ  «ἐν ταῖς ἡμέραις…Kαίσαρος  Αὐγούστου», καὶ νὰ σταυρωθεῖ «ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου»; Ἀλλιῶς μήπως ἀνατινάζεται ὁ ρεαλισμὸς τῆς Ἐνσαρκώσεως;

14. Ἐρωτητέον πῶς γίνεται νὰ παρακαμφθεῖ ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ ἡ γνωστὴ μαρτυρία τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ: «εἴμεθα κατηγορηματικῶς πεπεισμένοι ὅτι οὐδόλως ὑπάρχει ἀνάγκη ἀντικαταστάσεως τῆς παραδεδομένης Λειτουργικῆς γλώσσης… Εἶναι ἄτοποι οἱ ἰσχυρισμοὶ περὶ τοῦ δῆθεν ἀκατανοήτου».
Kαὶ πῶς γίνεται νὰ περιφρονηθεῖ ἀδίστακτα ἡ ἐπὶ τούτῳ ἐπισήμανση τοῦ ἁγ. Nικοδήμου τοῦ   Ἁγιορείτου: «Φυλαχθῆτε ἀδελφοί, καὶ ἀπὸ τὸν λογισμὸν τοῦτον: ἐσὺ εἶσαι ἀγράμματος καὶ δὲν καταλαμβάνεις ἐκεῖνα ὅπου λέγονται ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ…ἂν ἐσεῖς συχνὰ πηγαίνετε εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἀκούετε τὰ θεῖα λόγια, ἡ συνέχεια ἐκείνη θὰ σᾶς κάμῃ μὲ τὸν καιρὸν νὰ καταλαμβάνετε ἐκεῖνα ὅπου δὲν ἐκαταλαμβάνατε, διότι ὁ Θεὸς βλέπωντας τὴν προθυμίαν σας ἀνοίγει τὸν νοῦν σας καὶ τὸν φωτίζει εἰς τὸ νὰ καταλαμβάνῃ».

15. Tέλος. Mέσα στὴν πνευματικὴ κοσμοχαλασιὰ ποὺ σαρώνει τὰ πάντα, μέσα στὴν προωθουμένη πολτοποίηση ἀνθρώπων καὶ πολιτισμῶν, καὶ μὲ τὴν Ἑλλάδα στὰ πρόθυρα οἰκονομικοῦ καταποντισμοῦ, ἄραγε τὸ τελευταῖο, ποὺ θὰ χρειαζόταν, δὲν εἶναι μιὰ ἀπονενοημένη αὐτοεμπλοκὴ σὲ “νεογλωσσικὲς ἔριδες” μὲ ἄρωμα ἐκκλησιαστικὸ καὶ γεύση «γκρίκλις»;
Ἀντὶ μονότονα νὰ ἀναμασᾶμε ληγμένα στερεότυπα, μήπως πιὸ ἐπείγων καὶ πιὸ συμβατὸς μὲ τὶς σημερινὲς ἀνάγκες φαίνεται νὰ εἶναι ἕνας χαμηλόφωνος ἑρμηνευτικὸς λόγος γιὰ τὶς ἀλήθειες τῆς Πίστεως καὶ συνολικὴ ἀναθεώρηση τρόπου ζωῆς, μιὰ ζωντανὴ μαρτυρία ἀγάπης Xριστοῦ, παρὰ μιὰ “ἐργολαβία” Λειτουργικῆς Mεταρρυθμίσεως;
Ἂν οἱ ἄνθρωποι σήμερα τείνουν νὰ ἀποστρέφουν τὸ πρόσωπό τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μοῦ φαίνεται πὼς δὲν τὸ κάνουν τόσο ἐπειδὴ δὲν κατανοοῦν τὴν γλῶσσα τῆς Λατρείας, ὅσο ἐπειδή, πρῶτον, δὲν κατανοοῦν ὅτι ὑπάρχουν ἀρκετὰ πράγματα ποὺ δὲν “κατανοοῦνται”· ἐπειδή, δεύτερον, δὲν κατανοοῦν τί ἀκριβῶς “ἐννοοῦν” τὰ ἐκκλησιαστικὰ λόγια (ἀκόμα καὶ μεταφρασμένα), δὲν καταλαβαίνουν δηλαδὴ τί νόημα μπορεῖ νὰ ἔχουν τὰ “λόγια”, τὰ νοήματα, τὰ πράγματα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Θεοῦ στὴν ζωή τους καὶ δὲν βρίσκεται εὔκολα κάποιος ἱκανὸς νὰ τοὺς τὰ ἑρμηνεύσει ζωογονητικά· ἐπειδή, τρίτον δὲν διδάχθηκαν πὼς στὴν Ἐκκλησία δὲν πᾶς γιὰ νὰ “καταλάβεις” ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀγαπήσεις, καὶ ἐπειδή, τέταρτον, ἴσως ἔχουν κι ἕνα δίκιο: δὲν ἔχουν καὶ πολλὴ ὄρεξη νὰ “καταλάβουν” κάτι ἀπὸ τὴν Zωή, τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση Ἰησοῦ Xριστοῦ.



Ὁ π. Ἀθαν. Στ. Λαγουρὸς εἶναι πτυχ. Νομικῆς, ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγ. Παρασκευῆς (ὁμων. δήμου) τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καὶ πατέρας τριῶν παιδιῶν.
Τὰ ἀνωτέρω ἐρωτήματα ἀποτελοῦν «περίληψη» μικροῦ βιβλίου μὲ τὸν ἴδιο τίτλο, ποὺ ἔχει κυκλοφορηθεὶ ἀπὸ τὶς ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ».





Πηγή:amen. gr

῎Αλλο φωτισμένος ᾿Επίσκοπος καί ἄλλο λόγιος. Τό ἕνα δέν προϋποθέτει τό ἄλλο. Οὔτε καί τά λευκά μαλλιά καί τά ὁσιακοῦ τύπου προφίλ φανερώνουν κάτι ἰδιαίτερο.


Φτιασιδώνω, φτιασιδώνεις, φτιασιδώνομαι...

Μιά ἄλλη ἁγιορείτική ἀπάντηση στούς θιασσῶτες τῆς μεταγλώττισης

 


Συντάχθηκε ἀπό τόν ῾Ιερομόναχο Διόδωρο ῾Αγιορείτη 

Η Λειτουργική γλώσσα σκοπό έχει να γεννήσει στο νου και  την καρδιά των  προσευχομένων την  αίσθηση άλλου  κόσμου, του υψίστου. Αυτό επιτυγχάνεται  με την παρουσία ονομάτων και εννοιών που  ανήκουν αποκλειστικά στο θείο επίπεδο, καθώς επίσης και  με την χρήση μικρού αριθμού ειδικών  μορφών εκφράσεως».*

Τό τελευταίο διάστημα, ξεκίνησε, γιά πολλοστή φορά (τι έχουμε να ακούσουμε πάλι) η συζήτηση γιά τό θέμα της μεταφράσεως των λειτουργικών κειμένων. Ένα θέμα τό όποιο έπανεφέρουν διαρκώς τά ίδια πρόσωπα, που προέρχονται από συγκεκριμμένους κύκλους-παρατάξεις. Έτσι έχουμε καί πάλι τους οργανωσιακούς καί τους φιλελευθερίζοντες νά προσπαθούν να δικαιολογήσουν τίς παλαιές καί ως εκ τούτου γνωστές τους θέσεις. Θέσεις οι οποίες παραδόξως είναι κοινές!
Στόν  πρόσφατο διάλογο, που ξεκίνησε μέ αφορμη τήν απολογία του Σεβασμιωτάτου Πρεβέζης, η Δ.Ι.Σ. έδωσε μία ήξεις αφίξης απάντηση τήν οποία κάποιοι ερμηνεύουν κατά τό δοκούν ή μάλλον κατά τίς απόψεις τους, καί έτσι στήν προσπάθεια της η Δ.Ι.Σ. να καταστείλει το θέμα λόγω άλλων όντως σημαντικότερων θεμάτων (έκκλητο Σεβ. Αττικής, πλήρωση τριών Μητροπόλεων, ἐκκλησιαστικά λύκεια), μάλλον έριξε λάδι στήν φωτιά παραπέμποντάς το χωρίς να πεί ναί ή όχι (τουλάχιστόν είπε ίδωμεν, αλλά πότε;).
Καί  μοιράζομαι κάποιες σκέψεις καί απορίες μου.
1.Πιστεύω πως είναι ντροπή αλλά καί κατάντια τό γεγονός ότι τά στελέχη, οι ομαδάρχες μίας κατασκηνώσεως Μητροπόλεως δέν μπορούσαν νά διαβάσουν τό απόδειπνο σωστά. Ποτέ δηλαδή δέν είχαν διαβάσει απόδειπνο(!); Αυτό δηλώνει άγνοια τών ακολουθιών της Εκκλησίας καί αδιαφορία. Έλλειψη πνευματικής ζωής. Αδιαφορία όχι μονο των πιστών γιά τις ακολουθίες του νυχθημέρου, αλλά καί των ποιμένων γιά σωστή κατήχηση.
Καλά τά τραγουδάκια καί ωφέλιμη η Γερόντισσα Γαβριηλία αλλά ίσως το περιεχόμενο της ενοριακής κατήχησης πρέπει να προβληματίσει τήν Εκκλησία καί νά αποκτήσει ένα άλλο χαρακτήρα, μορφή καί περιεχόμενο. Μήπως να σας προβληματίσει καί το γεγονός γιατί δέν έρχονται οι νέοι της Μητροπόλεως σας να τους χειροτονήσετε, αλλά πάνε αλλού;
2. Η  μετάφραση των κειμένων σέ  άλλες γλώσσες βεβαίως καί  γίνεται στά πλαίσια της ιεραποστολής. Γίνεται όμως μετάφραση σέ  άλλη γλώσσα. Στην Σερβία, Ρουμανία  καί Βουλγαρία έγινε μετάφραση  άπο τήν Σλαβονική στήν εθνική  τους γλώσσα. Η Σλαβονική δέν  έχει καμμία συγγένεια μέ τίς  γλώσσες αυτές. Δέν είναι δηλαδή  οι εθνικές αυτές γλώσσες συνέχεια  της Σλαβονικής. Καί επειδή ρώτησα φοιτητές αυτών τών εθνικοτήτων, η μετάφραση δέν έγινε στήν καθομιλουμένη, αλλά σε μία μορφή καθαρεύουσας τής καθομιλουμένης. Δεν είναι δηλαδή η γλώσσα της μετάφρασης ίδια με τήν γλώσσα της καθημερινότητας. Οι Ρώσοι όμως δέν έθεσαν ποτέ τέτοιο θέμα. Καί οι ίδιοι φοιτητές μου είπαν πως η ελληνική τους δυσκολεύει επειδή μία λέξη έχει πολλές σημασίες. Άλλη μία δυσκολία δηλαδή της μεταφράσεως (από τά ελληνικά στά ελληνικά).
3. Εννοείται  πως αν ερχόταν σήμερα σήμερα  ο Χριστός θα μιλούσε τήν  γλώσσα της εποχής μας. Αυτό  τι πάει να πεί; Πως τώρα  θά γίνει μία μετάφραση καί  μετά από 100 χρόνια άλλη καί  μετά από άλλα 100 χρόνια άλλη  καί πάει λέγοντας; Υπενθυμίζω  ότι καί ο Καραγκιόζης είπε πως μέ τό «αν» μπορεί να βάλει τό Παρίσι σέ ένα μπουκάλι. Θά κάνουμε τά λειτουργικά κείμενα φούρνο του Χότζα; Μόδα της εποχής;
4. Η γλώσσα της 55ης προμάμμης μου δέν έχει καί τόσο μεγάλη διαφορά από αυτήν τής μητέρας μου. Χαίρομαι που προσεύχομαι στήν ίδια γλώσσα που προσεύχονταν οι  πρόγονοί μου καί που λέω τά ίδια λόγια που έλεγαν καί αυτοί. Που επαναλαμβάνω τις προσευχές τών αγίων. Καί ο μακαριστός πλέον Ποιμενάρχης εισέπραξε κατσάδα γιατί του φούσκωνε τά μυαλά μία καθηγήτρια που ανακατευόταν στα της Μητροπόλεως. Οί δέ μαθητές κάθησαν ακίνητοι (λέμε τώρα καί όσο μπορούσαν από τα γέλια) γιατί πρώτη φορά έβλεπαν τέτοιο πράμα. Πλέον όμως, η δεσποινίς δέν είναι τό πιπέρι (της Μακεδονικής Μητροπόλεως) που έπρεπε νά μπεί σε όλα τα φαγητά. Έλεος πιά! Ας ασχοληθή με τους μαθητές της καί τό νοικοκυριό της.
5. Οι  κανόνες θεσπίσθηκαν γιά να  θεραπεύσουν συγκεκριμμένα ποιμαντικά  προβλήματα. Σωστό τό ότι δέν  υπάρχει κάποιος κανόνας που  να απαγορεύει τήν μετάφραση.  Όμως δέν υπάρχει καί κανόνας  που να απαγορεύει τήν χειροτονία  γυναικών. Μήπως να στείλουμε  στους προοδευτικούς τήν δεσποινίδα  καθηγήτρια να τήν χειροτονήσουν;
6.Υπάρχουν πάμπολλά βιβλιάρια με απόδοση της Θείας Λειτουργίας στην καθομιλουμένη. Καί πολλές καλές μεταφράσεις τών περισσοτέρων ακολουθιών. Όσοι δυσκολευόμαστε ας κάνουμε λίγο κόπο. Κάντε μιά έκδοση. Κάποιοι έχουν ήδη κάνει. Καί ἡ Αποστολική Διακονία έχει εκδόσει ωραιότατο βιβλιαράκι. Εξάλλου, εμείς είμαστε εργάτες του αμπελώνος. Ο Χριστός φέρνει τόν κόσμο στήν Εκκλησία του, όχι εμείς. Ίσως δεν έχουμε περιεχόμενο να τους δώσουμε, γι΄ αυτό φεύγουν. Δέν φταίει η γλώσσα, ας τό παραδεκτούμε ότι εμείς φταίμε.
7.Άλλο φωτισμένος Επίσκοπος καί άλλο λόγιος. Το ένα δέν προϋποθέτει τό άλλο. Ούτε καί τα λευκα μαλλιά καί τα οσιακού τύπου προφίλ φανερώνουν κάτι ιδιαίτερο. Πρωτοπόρος τί πάει νά πεί; Αυτός που έχει εκπομπή καί τό παίζει κουλτουριάρης; Τί είναι δηλαδή η λειτουργική γλώσσα; Τεχνοτροπία γιά νά αλλάζει; Με αυτά που λένε μερικοί προκαλούν τις συνειδήσεις μας. Εμείς δηλαδή που δέν θέλουμε μετάφραση έχουμε εφησυχάσει; Όποιος δέν αποδέχεται τήν μετάφραση δέν έχει πνευματικότητα καί αγιότητα; Δέν έχει αγωνιά γιά τό ποίμνιό του;
Καί ας σταματήσουμε πιά με το ψευτοδίλημμα συντηρητικός/προοδευτικός.
Η Εκκλησία καί ο λειτουργικός της τύπος  δέν γηράσκουν γιά να χρειάζονται να τα ανεώσουμε. Εμείς γερνάμε αμετανόητοι θέλοντας να διορθώσουμε τους πάντες. Ας σταματήσουμε να προσπαθούμε να φτιασιδώσουμε τήν Εκκλησία προσπαθώντας νά κρύψουμε τό δικό μας φτιασίδωμα. Ποιός νέος άνθρωπος έθεσε τέτοιο θέμα; Δηλαδή όλοι οι νέοι που εκκλησιάζονται κατανοούν τά πάντα στίς ακολουθίες καί τα μυστήρια; Αντιστρέφω τό ερώτημα, πόσοι κληρικοί κατανοούν τίς ευχές που διαβάζουν καί τά μυστήρια που τελούν;
Στώμεν  λοιπόν καλώς καί μετά φόβου ενώπιον του λειτουργικού μας τύπου καί ας φροντίσουμε τό υπόλοιπο της ζωής μας να το ζήσουμε με ειρήνη καί μετάνοια.
Καί κατακλείοντας:
Η γλώσσα της Θείας  Λειτουργίας που  χρησιμοποιήθηκε  τόσο πολύ χρόνο και  καθαγιάσθηκε, η οποία  μπορεί να χαρακτηρισθεί  και ως κατηγόρημα της ορθοδόξου λατρείας, είναι αδύνατο να αντικατασταθεί, χωρίς να υποστεί ουσιώδη βλάβη αυτή η ίδια η λατρεία. Για τους λόγους αυτούς, είμαστε κατηγορηματικώς πεπεισμένοι οτι είναι αναγκαία η χρήση της παραδεδομένης Λειτουργικής γλώσσας στις εκκλησιαστικές ακολουθίες· δεν υπάρχει καθόλου ανάγκη να αντικατασταθεί αυτή με την γλώσσα της καθημερινής ζωής, πράγμα που αναπόφευκτα θα κατεβάσει το πνευματικό επίπεδο και θα προξενήσει έτσι ανυπολόγιστη ζημία».*
*Αρχιμανδρίου Σωφρονίου Σαχάρωφ, «Οψόμεθα τον Θεόν καθώς έστι»

 πηγή:romfea,gr

ΤΌ παπικό "Πρωτεῖο δέν ἔχει βάση οὔτε ἁγιοπνευματική νομιμοποίηση



Συντάχθηκε απο τον/την Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς 12:34
E-mail Εκτύπωση PDF

«Το παπικό ‘’Πρωτειο’’ δεν έχει θεολογική βάση ούτε αγιοπνευματική και εκκλησιολογική νομιμοποίηση. Στηρίζεται σαφώς σε κοσμικού χαρακτήρος νοοτροπία εξουσίας».

Αυτό μεταξύ άλλων προέκυψε ως συμπέρασμα από την Θεολογική Ημερίδα, που διοργάνωσε με επιτυχία και μεγάλη συμμετοχή κληρικών και λαϊκών η Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας(αίθουσα Μελίνα Μερκούρη) στις 28 Απριλίου 2010.

Την ημερίδα ετίμησε με την παρουσία του ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος και εκήρυξε την έναρξή της. Παρέστησαν επίσης οι Σεβ. Μητροπολίτες Κυθήρων κ.κ. Σεραφείμ και Γλυφάδας κ.κ. Παύλος και ο Θεοφιλ. επίσκοπος Μαραθώνος κ.κ. Μελίτων.

Το θέμα της « ‘’Πρωτειο’’, Συνοδικότης και Ενότης της Εκκλησίας» αναπτύχθηκε σε δύο συνεδρίες από επτά εισηγητές, τους εξής κατά σειράν: Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ, Ιερομόναχο Λουκά Γρηγοριάτη, Καθηγητή Αριστείδη Παπαδάκη(University of Maryland), Πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Μεταλληνό, Πρωτοπρεσβύτερο Θεόδωρο Ζήση, Πρεσβύτερο Αναστάσιο Γκοτσόπουλο και καθηγητή Δημήτριο Τσελεγγίδη.

Από τις εισηγήσεις και την επακολουθήσασα συζήτηση προέκυψεν ότι: Η ενότητα ανήκει στη φύση της Εκκλησίας ως σώματος Χριστού και εν Χριστώ κοινωνίας. Η αληθής Εκκλησία είναι μία. Η ενότητα της Εκκλησίας σε όλες τις εκδοχές της -θεσμικές η χαρισματικές- έχει σαφώς αγιοπνευματική βάση. Παρέχεται μυστηριακώς, συντηρείται όμως, καλλιεργείται και εκφαίνεται κατεξοχήν ευχαριστιακώς.

Σύμφωνα με την «Ομολογία Πίστεως» της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1727 « Ουδεμίαν άλλην ήντινα ουν κεφαλήν αποδέχεται εν αυτή τη Ανατολική Εκκλησία, ειμή τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν μόνον παρά του Πατρός δοθέντα κατά πάντα τη Εκκλησία και θεμέλιον τον αυτόν». Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία δεν νοείται «Πρώτος» γενικά και αόριστα χωρίς την παρουσία της συγκεκριμένης συνόδου μιας επαρχίας.

Ο θεσμός τών πρεσβείων τιμής (αυτός είναι ο όρος, που χρησιμοποιεί η ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση σε αντίθεση με τον μεταγενέστερο όρο «πρωτείον» που χρησιμοποιούν οι παπικοί) εκφράζει και διασφαλίζει την ενότητα και την συνοδικότητα της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Η πενταρχία των πατριαρχικών θρόνων είναι η μορφή, την οποία η Εκκλησία έδωσε στον θεσμό των πρεσβείων τιμής κατά την πρώτη χιλιετία.

Η εξουσία του «πρώτου», η οποία απορρέει από τα πρεσβεία τιμής, είναι καρπός τής συνοδικότητος, ενώ η εξουσία που άρχισε να οικειοποιείται ο επίσκοπος της Ρώμης ήδη από την πρώτη χιλιετία είναι αποτέλεσμα της καταλύσεως του συνοδικού πολιτεύματος της Εκκλησίας.

Στήν Εκκλησία τής α´ χιλιετίας δέν υφίστατο «θείω δικαίω» παπικό πρωτείο δικαιοδοσίας και εξουσίας εφ᾽ όλης τής Εκκλησίας, αλλά η Εκκλησία είχε το δικαίωμα να αποφασίζει τα της διοικήσεώς της και χωρίς τον πάπα και ακόμα περισσότερο και παρά τη δική του έντονη αντίθεση και οι αποφάσεις της αυτές είχαν καθολική ισχύ.

Μετά το σχίσμα το 1054 η αυξανόμενη αξίωση των παπών για πρωτείο εξουσίας εφ’όλης της εκκλησίας ανατρέπει πλήρως την αγιοπνευματική δομή του μυστηριακού σώματος της Εκκλησίας, σχετικοποιεί και πρακτικώς καταργεί τη Συνοδικότητα ως αγιοπνευματική λειτουργία του σώματος αυτού και εισάγει το κοσμικό φρόνημα σ᾽ αυτήν, ακυρώνει την ισοτιμία των επισκόπων, ιδιοποιείται την απόλυτη διοικητική εξουσία εφ᾽ όλης της Εκκλησίας, παραμερίζοντας ουσιαστικά τον Θεάνθρωπο και τοποθετώντας ως ορατή κεφαλή της Εκκλησίας έναν άνθρωπο.

Με τον τρόπο αυτόν επαναλαμβάνει θεσμικά πλέον το προπατορικό αμάρτημα.

Η αληθινή ενότητα επιτυγχάνεται με τήν ενότητα στην πίστη στην λατρεία και τήν διοίκηση. Αυτό είναι το πρότυπο ενότητος στην αρχαία Εκκλησία, τήν οποία συνεχίζει απαράλλακτα και καθολικά η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία. Η μέθοδος τής Ουνίας εισάγει ψεύτικη ενότητα και στηρίζεται σε αιρετική εκκλησιολογία, διότι εκτός του ότι επιτρέπει πολυμορφία στην πίστη και την λατρεία, εξαρτά την ενότητα από την αναγνώριση του πρωτείου του πάπα, που είναι θεσμός ανθρωπίνου δικαίου, και ανατρέπει το συνοδικό πολίτευμα διοικήσεως της Εκκλησίας που είναι θεσμός θείου δικαίου. Η πολυμορφία γίνεται δεκτή μόνο σε δευτερεύοντα θέματα τοπικών παραδόσεων και εθίμων.

Μετά τήν Α´ Βατικανή Σύνοδο (1870) και κυρίως την Β’ (1962-1964) το παπικό πρωτείο δεν αποτελεί μια απλή διοικητική διεκδίκηση, αλλά ουσιώδες δόγμα πίστεως απολύτως υποχρεωτικό για τη σωτηρία των πιστών. Η άρνησή του επισύρει το ανάθεμα της Α´ Βατικανής Συνόδου, η ισχύς του οποίου παραμένει και μετά τη Β´ Βατικανή.

Όπως ετόνισε στην εισήγησή του ο οικοδεσπότης της ημερίδος Σεβ.Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ «Δια της αιρετικής και βλασφήμου δοξασίας του Πρωτείου εξουσίας του επισκόπου Ρώμης και των εξ αυτής προελθόντων πνευματικών επακολούθων (ως το «αλάθητον» του Πάπα και ο απολυταρχικός - μοναρχικός δεσποτισμός του εφ' ολοκλήρου του σώματος της υπ' αυτόν θρησκευτικής κοινωνίας), ο Παπισμός εξελίχθη, εις απολυταρχικόν - μοναρχικόν σύστημα μυστικιστικής κοσμοθεωρίας και διαστροφής αυτής ταύτης της εννοίας της Εκκλησίας.

Απεδείχθη νέος Ρωμαϊκός - Φραγκικός εθνισμός (paganismus) υπό πνευματικήν μεταμφίεσιν, αφήρεσε την μυστικήν ελευθερίαν εν Χριστώ εκάστου μέλους αυτής και απέβη το αναπόφευκτον και μοιραίον αίτιον της εις εκατοντάδας διαφόρων αιρέσεων εκπτώσεως εκ της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, ως και το ανυπέρβλητον εμπόδιον της δυνατότητος επιστροφής αυτών».

Κατά την εκτίμηση των συνέδρων η προσπάθεια του συγχρόνου θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών για την αποκατάστασι της εκκλησιαστικής κοινωνίας πρέπει οπωσδήποτε, πέραν της αποβολής των αιρετικών διδασκαλιών της Ρώμης (Φιλιόκβε, κτιστής Χάριτος, αλαθήτου, καθαρτηρίου κ.λπ.), να στοχεύη και στην οριστική αποβολή του παπικού πρωτείου και όχι σε κάποια κοινώς αποδεκτή επανερμηνεία του.

Τέλος κρίνεται απαράδεκτο και δεν γίνεται αποδεκτό ως «πρότυπο για την αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας» το συγκρητιστικό πλαίσιο της «ενότητος εν τη ποικιλία».

Τί σοῦ "σκάρωσαν" γλυκιά πατρίδα, πολυαγαπημένη;




Σχόλιο ἀπό τόν Αἰτωλό τοῦ klision


Στὴν χθεσινὴ Ἡμερίδα τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐκτὸς τῶν πολὺ καλῶν Εἰσηγήσεων ὑπῆρξε κι ἄλλο ἕνα θετικό: Ἡ παρουσία τοῦ ἴδιου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν.
Ὑπάρχει ὅμως  κάτι εὐρύτερα «ἀρνητικό»: ὁ κίνδυνος τὰ πολλαπλὰ μέτωπα  ποὺ ἔχουν ἀνοίξει ( λειτουργικὲς μεταφράσεις, οὐνία, ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Κύπρο, «πρωτεῖο», οἰκονομικὸς πόλεμος στὴν Ἑλλάδα, ἀλλαγὴ τῆς σημαίας, μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, μετανάστευση καὶ μαζικὲς «ἑλληνοποιήσεις», ἀποκαθήλωση τῶν συμβόλων) νὰ ἀποπροσανατολίσουν τὴν κοινὴ γνώμη ἀπὸ θέματα ποὺ περνᾶνε στὰ ψιλά, ὅπως τὸ θέμα τῆς ἐφαρμογῆς ἀνωτάτου ὁρίου 1500 εὐρώ γιὰ τὶς συναλλαγὲς μὲ ρευστό χρῆμα ἀπὸ 01.01.2011 καὶ τὸ ὕπουλο θέμα τῆς Νέας Ἠλεκτρονικῆς Ταυτότητας ποὺ ἔχει ἤδη δρομολογηθεῖ.
Πρόκειται γιὰ θανάσιμη ἀπειλὴ , καθὼς φαίνεται πὼς ὅλα βαίνουν ταχέως πρὸς τὴν ἐπιβολὴ περιορισμοῦ τῶν κατακτημένων ἐλευθεριῶν, ὑπονόμευση τῆς Δημοκρατίας, ἔλεγχο τῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητας καὶ ὑποταγὴ τῶν ἀνθρώπων σὲ παγκόσμια κυβέρνηση.
Φαίνεται πὼς ἡ Ἑλλάδα ἔχει  τιμητικὴ προτεραιότητα σ᾽ αὐτοὺς τοὺς σχεδιασμούς, ἐπειδὴ ἔχει χριστιανικὸ «περιεχόμενο». Ἐνδιαφέρον ἔχει  τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα συνεντεύξεως τοῦ διεθνοῦς Ἀμερικανοῦ ἀναλυτῆ Bob Chapman, στήν ἑλληνικῆς καταγωγῆς δημοσιογράφο Helen Skopis, (γιά τό 'Athens International Radio 104.4 FM')
«Ἡ Ελλάδα χρησιμοποιεῖται σάν αποδιοπομπαῖος τράγος. Τό δημόσιο χρέος εἶναι περίπου το ἴδιο στις ΗΠΑ. Νομίζω ὅτι θά καταλήξουμε σε υποτίμηση, με τις συσκέψεις που σας περιέγραψα. Ὅλοι θα επανακάμψουν στο νόμισμά τους και θα κάνουν ἀμέσως ὑποτίμηση. Αὐτό θα γίνει, ἀλλά θα ἀκολουθηθεῖ από μιά ὕφεση που θα διαρκέσει πολύ και μάλλον, ἄν διαβάζετε ἱστορία, θα δεῖτε ὅτι θά γίνει κι ἄλλος πόλεμος, γιά νά αποσπάσει την προσοχή τῶν λαῶν.
HS: Σε ποια χρονική στιγμή προβλέπετε να γίνει αυτό, κ. Τσάπμαν;
BC: Μέσα στα επόμενα 2 χρόνια.
HS: Ὅταν λέτε πόλεμο, μιλάτε για παγκόσμιο πόλεμο;
BC: Κατά πᾶσα πιθανότητα, ναι.
HS: Πόσο θά διαρκέσει;
BC: Τό πιο ἑλκυστικό θύμα, λόγῳ τῆς προπαγάνδας που γίνεται, εἶναι το Ιράν φυσικά. Ἄν ἐμπλακεῖ τό Ιράν σε πόλεμο μέ τίς ΗΠΑ και τό Ισραήλ σίγουρα θα ἐμπλακοῦν ἡ Ρωσία καί ἡ Κίνα. Καί θά γίνει χαμός.
HS: Ποιοι εἶναι οἱ λόγοι πίσω ἀπό ὅλα αὐτά; Γιατί γίνεται αὐτό ἀνά τόν κόσμο;
BC: Κατ' ἀρχήν σχηματίστηκε Η ΕΕ, και μετά η Εὐρωζώνη, με πρόθεση να διευρυνθεί σ' ὅλη την ΕΕ. Πρόσφατα, η ΕΕ πέρασε αὐθαίρετα ένα Σύνταγμα που κανείς δεν ήθελε. Είναι μια προσπάθεια σχηματισμού ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Ὁ λόγος που γίνονται αυτά και χρησιμοποιεῖται ἡ Ἑλλάδα σαν αποδιοπομπαίος τράγος, ἤ ἐξιλαστήριο θύμα των κρατικών χρεών είναι όπως είπα και νωρίτερα, για να γίνει η σύσκεψη ὅπου ὅλοι θα κάνουν ὑποτίμηση και θα ἐπανακάμψουν στο νόμισμά τους. Ὅταν γίνει αὐτό, θα προκύψει ὕφεση ἀπό την υποτίμηση. Ὅταν γίνει αὐτό, ὁ κόσμος σ' ὅλο τόν πλανήτη θά γονατίσει. Καί τότε ὁ στόχος τῶν διεθνιστῶν, εἶναι νά γίνει μιά παγκόσμια κυβέρνηση. Αὐτό επιδιώκουν, γι'αυτό τα βιώνουμε αυτά. Δεν είναι βλάκες. Αυτό δεν έγινε τυχαία. Αὐτά τα πράγματα προσχεδιάζονται πολλά χρόνια πριν γίνουν.
HS: Μιλᾶτε για ἔλεγχο...
BC: Γιά τόν ἀπόλυτο καί ὁλοκληρωτικό ἔλεγχο. Το χρῆμα εἶναι δευτερεῦον.