"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)

Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...


Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Γέροντος Παΐσιου - «Σε όποιο αφεντικό δουλεύεις από αυτό θα πληρωθής-Με την αμαρτία δίνουμε δικαιώματα στον πειρασμό-"῾Η ἐξομολόγηση"



Λόγοι Α΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2001
ΜΈΡΟΣ Α΄


Σε όποιο αφεντικό δουλεύεις από αυτό θα πληρωθής


Οι απομακρυσμένοι άνθρωποι από τον Θεό πάντα απαρηγόρητοι βρίσκονται και διπλά βασανίζονται. Όποιος δεν πιστεύει στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, εκτός που μένει απαρηγόρητος, καταδικάζει και την ψυχή του αιώνια. Σε όποιο αφεντικό δουλεύεις, από ατό θα πληρωθής. Αν δουλεύης στο μαύρο αφεντικό, σου κάνει την ζωή μαύρη από εδώ. Αν δουλεύης στην αμαρτία, θα πληρωθής από τον διάβολο. Αν εργάζεσαι την αρετή, θα πληρωθείς από τον Χριστό. Και όσο εργάζεσαι στον Χριστό, τόσο θα λαμπικάρεσαι, θα αγάλλεσαι. Αλλά εμείς λέμε: “Χαμένο το' χουμε να εργασθούμε στον Χριστό;” Μα είναι φοβερό! Να μην αναγνωρίζουμε την θυσία του Χριστού για τον άνθρωπο! Σταυρώθηκε ο Χριστός, για να μας λυτρώση από την αμαρτία, για να εξαγνισθή όλο το ανθρώπινο γένος. Τι έκανε ο Χριστός για μας; τι κάνουμε εμείς για τον Χριστό;
Ο κόσμος θέλει να αμαρτάνη και θέλει τον Θεό καλό. Αυτός να μας συγχωράη και εμείς να αμαρτάνουμε. Εμείς δηλαδή να κάνουμε ό,τι θέλουμε και Εκείνος να μας συγχωράη. Να μας συγχωράη συνέχεια και εμείς το βιολί μας. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν, γι' αυτό ορμούν στην αμαρτία. Όλο το κακό από 'κει ξεκινάει, από την απιστία. Δεν πιστεύουν στην άλλη ζωή, οπότε δεν υπολογίζουν τίποτε. Αδικούν, εγκαταλείπουν τα παιδιά τους... Γίνονται πράγματα..., σοβαρές αμαρτίες. Ούτε οι Άγιοι Πατέρες έχουν προβλέψει τέτοιες αμαρτίες στους Ιερούς Κανόνες -όπως για τα Σόδομα και Γόμορρα είχε πει ο Θεός: “Δεν πιτεύω να γίνωνται τέτοιες αμαρτίες, να πάω να δω!” (6)
Αν δεν μετανοήσουν οι άνθρωποι, αν δεν επιστρέψουν στον Θεό, χάνουν την αιώνια ζωή. Πρέπει να
βοηθηθή ο άνθρωπος να νιώση το βαθύτερο νόημα της ζωής, να συνέλθη, για να νιώση την θεία παρηγοριά. Σκοπός είναι να ανεβή πνευματικά ο άνθρωπος, όχι απλώς να μην αμαρτάνη.


Κεφάλαιο 2

Στις μέρες μας ο διάβολος αλωνίζει

Με την αμαρτία δίνουμε δικαιώματα στον πειρασμό

Πολύς δαιμονισμός υπάρχει σήμερα στον κόσμο. Ο διάβολος αλωνίζει, γιατί οι σημερινοί άνθρωποι του έχουν δώσει πολλά δικαιώματα και δέχονται δαιμονικές επιδράσεις φοβερές. Έλεγε ένας πολύ σωστά: “Ο διάβολος παλιά ασχολείτο με τους ανθρώπους, τώρα δεν
ασχολείται! Τους έβαλε στον δρόμο και τους λέει: “Ώρα καλή!” και τραβάνε οι άνθρωποι!” Είναι φοβερό! Βλέπετε, τα δαιμόνια στην χώρα των Γαδαρηνών (1), για να πάνε στα
γουρούνια, ζήτησαν άδεια από τον Χριστό, γιατί τα γουρούνια δεν είχαν δώσει δικαίωμα στον διάβολο και αυτός δεν είχε δικαίωμα να μπη σ' αυτά. Ο Χριστός επέτρεψε να μπη, για να τιμωρηθούν οι Ισραηλίτες, επειδή απαγορευόταν να τρώνε χοιρινό κρέας.

- Γέροντα, είναι μερικοί που λένε ότι δεν υπάρχει διάβολος.

- Ναι, κι εμένα μου είπε κάποιος: “Να βγάλης από την γαλλική μετάφραση του βιβλίου “Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης” αυτά που αναφέρονται στους δαιμονισμένους, γιατί οι Ευρωπαίοι δεν θα τα καταλάβουν. Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει διάβολος”! Τα εξηγούν, βλέπεις, όλα με την ψυχολογία. Αν πήγαιναν εκείνους τους δαιμονισμένους του Ευαγγελίου στους ψυχιάτρους, θα τους τάραζαν στα ηλεκτροσόκ! Ο Χριστός έχει αφαιρέσει από τον διάβολο το δικαίωμα να κάνη κακό. Μόνον αν του δώση ο άνθρωπος δικαιώματα, μπορεί να κάνη κακό. Όταν δεν συμμετέχη κανείς στα Μυστήρια της Εκκλησίας, δίνει δικαιώματα στον πειρασμό και δέχεται μια επίδραση δαιμονική.

- Γέροντα, πώς αλλιώς δίνει κανείς δικαιώματα;

- Η λογική (2), η αντιλογία, το πείσμα, το θέλημα, η ανυπακοή, η αναίδεια είναι ιδιότητες του διαβόλου. Ανάλογα με τον βαθμό που τα έχει ο άνθρωπος, δέχεται μια εξοτερική επίδραση. Όταν όμως η ψυχή εξαγνισθή, κατοικεί στον άνθρωπο το Άγιο Πνεύμα και χαριτώνεται ο άνθρωπος. Ενώ, όταν μολυνθή με θανάσιμα αμαρτήματα, κατοικεί το ακάθαρτο πνεύμα. Όταν πάλι δεν είναι θανάσιμα μολυσμένη, τότε βρίσκεται υπό την επίδραση του πονηρού πνεύματος.

Στην εποχή μας, δυστυχώς, δεν θέλουν οι άνθρωποι να κόψουν τα πάθη τους, το θέλημά τους, δεν δέχονται συμβουλές. Από εκεί και πέρα, μιλούν με αναίδεια και διώχνουν την Χάρη του Θεού. Όπου να σταθή μετά ο άνθρωπος, δεν μπορεί να κάνη προκοπή, γιατί δέχεται επιδράσεις δαιμονικές. Είναι εκτός εαυτού πια, γιατί τον κάνει κουμάντο απ' έξω ο διάβολος. Δεν είναι μέσα -Θεός φυλάξοι!- αλλά και απ' έξω ακόμη μπορεί και τον κάνει κουμάντο.

Ο άνθρωπος, όταν εγκαταλείπεται από την Χάρη, γίνεται χειρότερος από τον διάβολο. Γιατί μερικά πράγματα ο διάβολος δεν τα κάνει, αλλά βάζει ανθρώπους να τα κάνουν. Δεν κάνει λ.χ. Εγκλήματα, αλλά βάζει τον άνθρωπο να κάνη εγκλήματα. Έτσι δαιμονίζονται μετά οι άνθρωποι.

1) Βλ. Λουκ. 8, 26-33
2) Ο Γέροντας εννοεί τον ορθολογισμό.


Η εξομολόγηση κόβει τα δικαιώματα του διαβόλου

Να πάνε τουλάχιστον οι άνθρωποι σε έναν Πνευματικό να εξομολογηθούν, να φύγη η δαιμονική επίδραση, για να μπορούν να σκέφτωνται λιγάκι. Τώρα δεν μπορούν ούτε να σκεφθούν από την δαιμονική επίδραση. Η μετάνοια, η εξομολόγηση κόβει το δικαίωμα του διαβόλου. Πριν λίγο καιρό (3), ήρθε στο Άγιον Όρος ένας μάγος και έφραξε με πασσαλάκια και δίχτυα όλο τον δρόμο, εκεί σε μια περιοχή κοντά στο Καλύβι. Αν περνούσε από 'κει μέσα ένας ανεξομολόγητος, θα πάθαινε κακό. Δεν θα ήξερε από που του ήρθε. Μόλις τα είδα, κάνω τον σταυρό μου και περνώ από μέσα, το διέλυσα. Μετά ο μάγος ήρθε στο Καλύβι, μου είπε όλα τα σχέδιά του και έκαψε τα βιβλία του. σε έναν που είναι πιστός, εκκλησιάζεται, εξομολογείται, κοινωνάει, ο διάβολος δεν έχει καμμιά δύναμη, καμμιά εξουσία. Κάνει μόνο λίγο “καφ-καφ” σαν ένα σκυλί που δεν έχει δόντια. Σε έναν όμως που δεν είναι πιστός και του δίνει δικαιώματα, έχει μεγάλη εξουσία. Μπορεί να τον λιντσάρη, έχει δόντια και τον ξεσκίζει. Ανάλογα με τα δικαιώματα που δίνει μια ψυχή, είναι και η εξουσία του επάνω της.

Ακόμη και όταν πεθάνη κανείς και είναι τακτοποιημένος, την ώρα που η ψυχή του ανεβαίνει στον Ουρανό, είναι σαν να τρέχη ένα τραίνο και άλλα σκυλιά τρέχουν από πίσω γαυγίζοντας “καφ-καφ...”, κόβει και κανένα σκυλί το τραίνο. Αλλά, αν δεν είναι τακτοποιημένος, είναι σαν να βρίσκεται σε τραίνο που δεν μπορεί να τρέξη με ταχύτητα, γιατί είναι χαλασμένες οι ρόδες,κ οι πόρτες ανοικτές και μπαίνουν τα σκυλιά μέσα και δαγκάνουν και κανέναν.

Όταν ο διάβολος έχη αποκτήσει μεγάλα δικαιώματα στον άνθρωπο και τον έχη κυριεύσει, τότε πρέπει να βρεθή η αιτία, για να κοπούν τα δικαιώματα. Αλλιώς, όση προσευχή και να κάνουν οι άλλοι, αυτός δεν φεύγει. Σακατεύει τον άνθρωπο. Οι ιερείς δωσ' του-δωσ' του εξορκισμούς, και τελικά τα πληρώνει ο άνθρωπος, γιατί βασανίζεται ακόμη περισσότερο από τον διάβολο. Πρέπει να μετανοήση ο άνθρωπος, να εξομολογηθή, να κοπούν τα διακαιώματα που έχει δώσει, και μετά θα φύγη ο διάβολος, αλλιώς θα ταλαιπωρήται. Μια μέρα, δύο μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια, διάβασε-διάβασε εξορκισμούς, αφού ο διάβολος έχει δικαιώματα, δεν φεύγει.

3) Ειπώθηκε τον Ιούνιο του 1985. Ο Γέροντας τότε έμενε στο Καλύβι της Παναγούδας

συνεχίζεται.....
Αναρτήθηκε από byzantio στις 10:24 μ.μ.
Ετικέτες γέροντας Παΐσιος, Λόγοι Α΄
0 σχόλια:

Πηγή:http://anavaseis.blogspot.com

ΠΡΟΣ ΤΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗΝ;-Θεοδώρου Ν. Κορμπίλα


᾿Οδυσσεύς τοῦ klision: Οἱ ἀντιδράσεις ἀπό τήν πρωτάκουστη καινοτομία τῆς εἰσαγωγῆς στή θεία λατρεία τῆς Δημοτικῆς πληθαίνουν. Οἱ πιστοί στήν Πρέβεζα καί πανελληνίως ἔχουν κατασκανδαλιστεῖ. ῞Οπως πληροφορούμαστε οἱ ᾿Εκκλησίες στήν Πρέβεζα ὁλοένα καί ἀδειάζουν. Οἱ πιστοί "τρέχουν" νά ἐκκλησιαστοῦν "κανονικῶς" σέ ἐκκλησίες τῆς γειτονικῆς Μητροπόλεως ῎Αρτης. Λέμε νά ἐκκλησιαστοῦν "κανονικῶς", γιατί ἐκκλησιασμός στή "μαλλιαρή" δέν γίνεται. ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ!




(᾿Εφημ. ᾿Ορθοδ. Τύπος, 19-2-2010)

Μ τν τέλεση τς Θ. Λειτουρ-

γίας στ δημοτικ π ερες τς .

Μητρ. Πρεβέζης γενννται πολλ

ρωτήματα μ πρώτιστον τ «τί

στί», πο εναι «ρχ παντς συλ-

λογισμο κα πάσης ποδείξεως»1,

κατʼ ριστοτέλην. Τί στί, λοιπόν,

καινοτομία ατή; Εδικώτερον:

«ρώτημα 1ον»: Τ ν κούουν

ο λληνόφωνοι τ Θ. Λειτουργία

στ γλσσά τους ρχαϊστ εναι

δν εναι μι διαίτερη θ. «ελογία»

(= καλλιλογία, επρεπς γλσσα,

παινος, γκώμιον, εφημία, δ -

ρον). Ἐὰν ναί, τότε δν εναι με-

ταγλώττιση στ δημοτικ κπτωσις

ατς τς ελογίας ;

«ρώτημα 2ον»: Εναι δν

εναι νυπακο στ θ. ντολή, πο

λέει «στήκετε κα κρατετε τς πα-

ραδόσεις»2; Εναι δν εναι «τιμή

γίου μίμησις γίου»; λλ

ποος γιος τόλμησε ποτ τέτοια

μεταγλώττιση; Εναι δν εναι «ε -

ρ γράμματα», τ τς Θ. Λειτουρ-

γίας, «δυνάμενα σοφίσαι…ες σω-

τηρίαν δι πίστεως…»3; Εναι δν

εναι τ «γράμματα» ατ λόγος

τελετουργικς τέλειος, πόσταγμα

σοφίας, νσταλαχθν νωθεν π

τ γιον Πνεμα, πρς τελείωσιν

ψυχν ν μυστηρί ;

«ρώτημα 3ον»: Τί στιν μως

«μυστήριον»; Τ Λεξικν μς λέγει

τι ν τ Κ.Δ. «θεον μυστήριον ε -

ναι τ πρ τν νθρωπίνην κατά-

ληψιν». Κατ δ τν π. Παλον ν

τ μυστηρί το Χριστο «εσι πάν-

τες ο θησαυρο τς σοφίας κα τς

γνώσεως πόκρυφοι»4 κα δι τν

πόκτησίν των παιτεται «πίγνω-

σις». λλ τί στι «πίγνωσις»; Τ

Λεξικν λέγει τι εναι «ξέτασις,

ρευνα, διάγνωσις» (= διάκρισις κα

δύναμις διακρίσεως)», λλ κα

«ντελς, πλήρης γνσις».Μ λλα

λόγια εναι βαθεα γνσις, μ πειρία,

βίωμα. Βεβαίως, βίωμα ν Χριστ,

δηλαδ νσωμάτωσις ες τν κ -

κλησίαν κα σκληρς δοιπορικς

γώνας πρς τν κορυφν το νοη-

το Θαβρ δι τς «στε νς κα τε-

θλιμμένης δο»5, περ ση μαίνει

«κάθαρσιν – φωτισμόν – θέωσιν»

(=μέθεξιν τν κτίστων θείων νερ-

γειν=κοινωνίαν μ γ. Πνεμα =

μοίωσιν μ Θεν κατ χάριν).

«ρώτημα 3ον»:Εναι δν εναι

τ «ερ γράμματα» τς Θ. Λει-

τουργίας εσαγωγικά, λλ κα συν-

τελεστικ το ς νω βιώματος κα

μυστηρίου, δηλαδ εναι δν εναι

«στερε τροφ» γι τος «τελεί-

ους», λλ κα «γάλα» συνάμα γι

τος «νηπίους»6; Πόσοι κα πόσοι

«νήπιοι», τελείως γράμματοι, κα

μάλιστα στ 400 χρόνια τς σκλα-

βις κα τς παχυλς γραμματο-

σύνης δν ρχισαν μ τ «γάλα»,

πέρασαν τς πνευματικς «μεθηλι-

κιώσεις» κα κατέληξαν στν «στε-

ρε τροφή»; Οδες τότε διενοήθη

ν θίξη τ «ερ γράμματα» μ τ

σαθρ δικαιολογία, πο χρησιμο-

ποιομε σήμερα, τι, δηλαδή,

«τροφ» δν τρώγεται τι εναι

δύσπεπτη. Εναι δν εναι παρά-

δεκτη νοθεία τς «τροφς» κάθε

λλαγή, κα μάλιστα σήμερα, που

δν πάρχει γραμματοσύνη κα

που πάρχει βιβλιοπλημμύρα θεο-

λογικν ρμηνευτικν βιβλίων; Θ

προσελκύση μεταγλώττισις τος

«λιβάνιστους», πως σχυρίζονται

μερικοί; ταν μως « γ» δν

εναι «γαθή», λλ εναι «δοποιη -

μένη», «πετρώδης» «κανθώ-

δης»7 θ τν γαθοποιήση δημο-

τι κή; λλ ατο πεχθάνονται, -

πως διάβολος, τόσον τ φυσικόν,

σον κα τ νοητ λιβάνι. «γ

γαθή», ο «κατʼ πίγνωσιν χριστια-

νοί», γεμίζουν τς κκλησίες. Ατο

οδεμίαν μεταγλώττισιν χρειάζον-

ται κα θεωρον βέβηλον νοθεαν

πσαν προσθήκην φαίρεσιν ες

τν θ. λατρείαν. Ν γιατί τ « σα -

νν» κα «λληλούια» μένουν με-

τάφραστα.

«ρώτημα 4ον»: Γιατί σʼ ατ τν

ρχαία γλσσα διετυπώθησαν κατʼ

πίνευσιν το γίου Πνεύματος τ

«ερ γράμματα» τς θ. λειτουργίας

κα γιατ οδες διενοήθη π τος

πατέρες τς κκλησίας μας ν κά-

νη μεταγλώττιση στ δημοτική ;

κράτιστος τν λλήνων γλωσσο-

λόγων Γ. Ν. Χατζιδάκις, δίδει, νομί-

ζω, πάντηση γράφοντας τι με-

ταξ τν τελείων «απετικν

γλωσσν» ρχαία λληνικ εναι

«τελειωτάτη». πίσης, τι «π

ουστινιανο γλσσα ( καθομι-

λουμένη) εχεν λλοιωθ σφόδρα

κα σως ν πολ μοιοτέρα τ νεω-

τέρ τ ρχαί…». ν τούτοις,

πως διος σημειώνει, «π τς

γεννήσεως το Σωτρος κξ., ο

γράφοντες πέφευγον τν χρσιν

τς συγχρόνου ατος γλώσσης,

φιλοτιμοντο δ ν μιμνται κατ

τ μλλον τον κριβς τος δο-

κίμους ττικος συγγραφες»8.

Πράγματι, γ. Βασίλειος, π.χ. τ -

τικίζει, ταν μιλται «κοινή», κα

γ. Γρηγό-

ριος, Θεολό-

γος, γραψε τ θαυμάσια ποιήματά

του ες τν μηρικήν, ταν λίγοι

τν καταλάβαι ναν. γ. ωάννης,

Δαμασκηνός, 400 περίπου χρόνια

ργότερα γράφει τς αμβικς κατα-

βασίες, πο μόνο πεπαιδευμένοι τς

καταλαβαίνουν. Τν 14ον αἰῶνα,

ταν πλέον παντο μιλται δη-

μοτική, γ. Γρηγόριος, Πα-

λαμς, ττικίζει, κα τν 17ον αἰῶνα,

μέσα στ σκοτάδι τς γραμματο-

σύνης, γ. Νικόδημος, γιορεί-

της γράφει χι μόνο στν δημοτική,

λλ κα στν μηρική. Γιατ τ κά-

νουν ατ ο γιοι Πατέρες ; Κατ

τν ταπεινή μου γνώμη, τ κάνουν

γι παιδαγωγικος λόγους. Βάλ-

λουν ψηλ τν πχυν γι ν ψώ-

σουν πνευματικς τ ποίμνιόν τους

μ τν γλσσαν τς φιλοσοφίας,

γενόμενοι τσι διδάσκαλοι τν

ερν νοημάτων κα γραμμάτων συ-

νάμα. θ. ντολ εναι ν γίνουμε

«τέλειοι», οκοδομούμενοι «μέχρι

καταντήσωμεν ο πάντες ες τν

νότητα τς πίστεως κα τς πι-

γνώσεως το υο το Θεο, ες

νδρα τέλειον…»9. τελείωσις

μως πραγματοποιεται ν μυστη-

ρί μ τέλεια διδάγματα, τέλεια

νοήματα κα τέλεια γλσσα. Ο Πα-

τέρες, λοιπόν, μ τ γραπτά τους

κηρύγματα διδάσκουν συνάμα κα

τ γλσσα τς φιλοσοφίας. Διότι,

κατ τν Κλήμη, τν λεξανδρέα,

φιλοσοφία εναι θεϊκ δρον πρς

τος λληνες, σν διαθήκη «πο-

βάθρα οσα τς κατ Χριστν φιλο-

σοφίας», «τς κος θίζουσα πρς

τ κήρυγμα», οσα «προπαιδεία τς

ληθείας», λλ κα «φραγμς το

μπελνος, διακρουομένη τς δο-

λερς κατ τς ληθείας πιβου-

λάς»10, δεδομένου τι π τν «φι-

λοσοφίαν κα κενν πάτην»11, δη-

λαδ τν σοφιστική, προέρχονται

κα λες ο αρέσεις. Κα ν Δύση

πεσε στς αρέσεις, σως φείλεται

κα στν πο-

μάκρυνσή της

π τν λληνική γλσσα, ποία,

κατ τ ς νω λεχθέντα εναι χη-

μα το πιστο πρς τελείωσιν, λλ

κα πλον συνάμα.

«ρώτημα 5ον»: ουλιανς

Παραβάτης γιατί παγόρευσε

στος Χριστιανος τν διδασκαλία

τν ρχαίων κλασσικν ; Κα ο ση-

μερινο παδοί του γιατ χουν

λυσσάξει ναντίον τν ρχαίων

λληνικν ; Ενόητον. Θέλουν ν

χρηστεύσουν τ χημα κα τ

πλον, πο προείπαμε.

νέκαθεν τ «θεα γράμματα»,

χοντας ς πολεμικό τους χημα

τν δημοτική, προσπαθον ν

χρηστεύσουν τ θεον χημα τν

«ερν γραμμάτων», γι ν πλή-

ξουν τν Χριστιανικ πίστη.

σοφς κα γιος Ποιμενάρχης

πρώην δρας μακαριστς ερόθε-

ος δημοσίευσε τ 2000 μίαν περι-

σπούδαστον κα θαυμασίως μπε-

ριστατωμένην πραγματείαν Του

π τν τίτλον « νεκτίμητος

διαχρονικ προσφορ τς λλη-

νικς γλώσσης πρς τ Γένος».

κε, φο κατακρίνει τς γενομέ-

νας λλαγς ες τν γλσσαν μας,

μεταξ πολλν λλων γράφει:

«Παρήγορον εναι τι γιωτά-

τη κκλησία παραμένει σχάτη

παλξις, ες τν ποίαν ζ, ναπνέ-

ει κα κινεται λληνικ γλσσα.

Κα ποτελε χρέος ερν ν ξα-

κολουθήση παραμένουσα ς παλ-

ξις, φ ς θ κηρύσσεται, θ γρά-

φεται, θ ψάλλεται κα θ διδάσκε-

ται μία κα νιαία λληνικ

γλσσα....Καί, ς λέχθη, οτε τ

χριστιανικ γράμματα εναι δυ-

νατν ν κατανοηθον κα ν κτι-

μηθον ρθς νευ τν λλη-

νικν, οτε τ λληνικ νευ τν

Χριστιανικν» 12.

«ρώτημα 6ον»: Εναι δν

εναι μφίεση το λειτουργικο λό-

γου, αθεντικ κα ερά, πόδο-

σίς του στ ρχαα λληνικά, κατʼ

ντιστοιχίαν πρς τ ποκρύπτον-

τα σπουδαίους συμβολισμος

ρχαα ερ μφια τν λειτουργν

το Κυρίου ; Πς θ μς φαν ν

τ ντικαταστήσουμε κα ατ μ

σύγχρονο κουστομι ;

«ρώτημα 7ον»: Μήπως καλο-

προαιρέτως μέν, λλʼ νεπιγνώ-

στως το διαφαινομένου μελλοντι-

κο κινδύνου Πρέβεζα χει νοί-

ξει τν «κερκόπορτα» τς τελευ-

ταίας «πάλξεως»; Δν εμαι θεο-

λόγος κα γιʼ ατ χω τέτοια ρω-

τήματα, πο νδέχεται ν τ χουν

κα πολλο λλοι. Πρέβεζα καλν

εναι ν μς δώση παντήσεις.

θναι 10/1/2010

Σημειώσεις:

1. Βλ. ριστ. «Περ ψυχς» 402 Β

κα «Μεταφ.» 1078 Β.

2. Παύλ. 2 Θεσ. 2,15.

3. Παύλ. 2 Τιμ. 3,15.

4. Παύλ. Κολ. 2,3.

5. Ματθ. 7, 13 κα Λουκ. 13, 24.

6. Παύλ. βρ.5,14.

7. Ματθ. 13,7.

8. Βλ. «Σύντομος πιθεώρησις τς

στορίας τς λληνικς Γλώσσης»,

σελ. α, ε, στ ες τ «ΜΕΓΑ ΛΕΞΙ-

ΚΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣ-

ΣΗΣ» (LIDDELLSCOTT).

9. Παύλ. φ. 4,13.

10. P.G.9/289, 265, 284, Β.Ε.Π.Α.Δ.

τ. 7, σ. 275.

11. Παύλ. Κολ. 2,8.

12. Βλ. «Προλεγόμενά» του στ

βιβλ. «ΟΣΜΗ ΕΥΩΔΙΑΣ ΠΝΕΥΜΑ-

ΤΙΚΗ», ρχιμ. κα νν Μητρ. Κυθή-

ρων Σεραφείμ Στεργιούλη, Τόμ. Γ, σελ.

ρικα λα, κδ. . Μ. γίας Τριάδος__