"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)

Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...


Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Τεχνολογικό επίτευγμα ή ψηφιακός εφιάλτης;



Πριν από λίγους μήνες μια ομάδα νέων επιστημόνων παρουσίασε ένα ψηφιακό σύστημα πού το ονόμασαν «έκτη αίσθηση». Το ψηφιακό αυτό σύστημα αποτελείται από μία κάμερα, έναν προβολέα, έναν καθρέφτη κι ένα μικρόφωνο, όλα αρκετά μικροσκοπικά σε μέγεθος και πολύ προσιτά στην τιμή. Το σύστημα χρησιμοποιείται εύκολα κρεμασμένο από το λαιμό του χειριστή, όπως θα κρεμούσε κανείς τα γυαλιά ή και τα κλειδιά του άλλοτε για να μην τα χάσει. Το σύστημα ολοκληρώνεται με την επικόλληση τεσσάρων ταινιών διαφορετικών χρωμάτων στα άκρα των δύο δεικτών και των δύο αντιχείρων του χρήστη. Τα χρώματα αυτά μεταφράζονται από το σύστημα καθώς κινούνται μπροστά του σε συγκεκριμένες ενέργειες πού θα επιτελούσε κάποιος μπροστά στον προσωπικό του υπολογιστή, όπως αριστερό ή δεξί κλίκ του ποντικιού του, μπρος ή πίσω και άλλες.
Το σύστημα παρακολουθεί οτιδήποτε εμπίπτει στο οπτικό του πεδίο. Με τη βοήθεια των τεσσάρων χρωματιστών δακτύλων ό χρήστης υπαγορεύει στο σύστημα του σε ποιο σημείο του οπτικού πεδίου να επικεντρωθεί και σε ποια ενέργεια να προβεί. Στη συνέχεια οι λήψεις στέλλονται στο διαδίκτυο, οπού γίνεται αυτόματη αναζήτηση πληροφοριών. Η απάντηση προβάλλεται σε οποία επιφάνεια κρατά μπροστά του ό χρήστης, όπως σε ένα κομμάτι χαρτί, σε μια εφημερίδα, στο χέρι του, σε κάποιο αντικείμενο με σχετικά επίπεδη επιφάνεια ή ακόμη και στη μπλούζα του συνομιλητή του.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, ο χρήστης μπορεί να αντλεί πληροφορίες πού δεν αναγράφονται στο προϊόν πού πρόκειται να αγοράσει ή να μαθαίνει τη γνώμη των υπολοίπων καταναλωτών, να διεξαγάγει ερευνά αγοράς, να προβάλει κριτικές για τα βιβλία πού ξεφυλλίζει σ' ένα βιβλιοπωλείο. Μπορεί να αναζητήσει δορυφορικά τον χάρτη της περιοχής, να απαθανατίσει όμορφα τοπία και να επεξεργαστεί τις φωτογραφίες, να συνθέσει μια εργασία μεταφέροντας εύκολα με τα δάκτυλα του στη σελίδα του στοιχεία από διαφορετικές πηγές. Μπορεί να αναζητήσει πληροφορίες πτήσεως ή καιρού, να μάθει τα νεότερα για τα θέματα των εφημερίδων πού διαβάζει, να περιηγηθεί στο διαδίκτυο. Κι ακόμη, να προβάλει μια τηλεοπτική συνέντευξη, να παρακολουθήσει σε απευθείας μετάδοση τον αγώνα ποδοσφαίρου, να δει την ώρα χωρίς να φορά ρολόγι, να χρησιμοποιήσει τα δάκτυλα του ως αριθμομηχανή, να παίξει το αγαπημένο του ψηφιακό παιχνίδι και άλλα. Ως εδώ, θα μπορούσε να πει κανείς, καταπληκτικά.
Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο. Ο χρήστης του συγκεκριμένου συστήματος, φωτογραφίζοντας τον άγνωστο του πλησίον, μπορεί να έχει γι' αυτόν πληροφορίες προσωπικού χαρακτήρα, όπως πληροφορίες πού αφορούν τις δραστηριότητες του, τις επιλογές του, τα πολιτικά του φρονήματα, τις σπουδές, την οικογένεια του, τους φίλους του, οι όποιες μάλιστα εμφανίζονται με οθόνη τον ίδιο τον άγνωστο του πλησίον! Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον... Προς το παρόν οι πληροφορίες αυτές αντλούνται κυρίως από το Facebook ή από άλλες προσβάσιμες τράπεζες δεδομένων ή δημόσιες σελίδες του διαδικτύου. Ποιος όμως μας εγγυάται ότι πολύ γρήγορα δεν θα χρησιμοποιούνται - τουλάχιστο απ' όσους ελέγχουν την ψηφιακή τεχνολογία - στοιχεία πού θα αντλούνται από πανεπιστήμια, δημόσιες βιβλιοθήκες, αεροδρόμια, τράπεζες, νοσοκομεία, εκλογικούς ή δημοτικούς καταλόγους, φυλακές και άλλα; Κι αν αυτό φαίνεται πιθανό, γιατί να 'ναι άραγε απίθανο ν' αντληθούν ευαίσθητα στοιχεία από τα ψηφιακά πλέον κρατικά αρχεία; Ένα νέο πληρέστατο ψηφιακό φακέλωμα, χωρίς κανένα χάραγμα... «Ας χτίσουμε έναν πιο έξυπνο πλανήτη», διακηρύσσει η εταιρεία για λογαριασμό της οποίας αναπτύχθηκε το σύστημα. Μας θαμπώνει η «εξυπνάδα», η ευφυΐα, η δυνατότητα να γνωρίζει κανείς και να ελέγχει αυτό πού η περιορισμένη ανθρώπινη φύση του στερούσε έως τώρα. Άλλο τόσο όμως η δυνατότητα αυτή υποσκάπτει τα θεμέλια της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Ένας νέος οργουελικός εφιάλτης εγκαθίσταται με βήμα γοργό και μάλιστα με τη συγκατάθεση των κυβερνωμένων. Κι ενώ ως κοινωνία ανοήτως  απορρίψαμε το παντέφορο όμμα του Θεού, γιατί νομίσαμε πώς αν ο Θεός μας βλέπει, δεν είμαστε ελεύθεροι, δεχόμαστε τώρα το μάτι του «Μεγάλου Αδερφού» να μας παρακολουθεί στην ιδιωτική μας ζωή με περιέργεια, γιατί όχι και με υστεροβουλία. ...Ωραίος ο έξυπνος πλανήτης! Ευτυχώς όμως ανίκανος να κατανοήσει και να δεσμεύσει την ελευθερία του αναγεννημένου ανθρώπου, για τον όποιο ο Απόστολος Παύλος έγραψε «ο δε πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ' ουδενός ανακρίνεται» (Α' Κορ. β' 15).


 από το περιοδικό «Η Δράσις μας», τεύχος 480, Ιούνιος-Ιούλιος 2010
Πηγή: http://www.zoiforos.gr

Ἀπίθανη, ἀλλά μόνη ἐλπίδα





Tοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ

Εἶναι μᾶλλον φανερό ὅτι ὁ ἑλλαδικός Ἑλληνισμός δέν ἔχει ἀκόμη ἀντιληφθεῖ τί συμβαίνει στήν Ἑλλάδα τους τελευταίους ἐννέα μῆνες. Αλλά μοιάζει να μην το έχει αντιληφθεί ούτε ο Ελληνισμός της διασποράς, που συνήθως βλέπει καθαρότερα, γιατί βλέπει από μακριά.
Οι έξω από την Ελλάδα Ελληνες ξεσηκώθηκαν δυναμικά, στη δεκαετία του ’70, για το Κυπριακό. Πέτυχαν τότε, ειδικά στις ΗΠΑ, να ανασταλεί από το Κογκρέσο η παροχή αμερικανικής εξοπλιστικής βοήθειας στην Τουρκία. Και ανέτρεψαν την πολιτική Καραμανλή-Μπήτσιου που βιαζόταν να «κλείσει» οπωσδήποτε, με οποιουσδήποτε όρους, το Κυπριακό. Γεγονός αυθόρμητης οργάνωσης, συντονισμού και μαζικών κινητοποιήσεων ήταν και ο ξεσηκωμός, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, για το Μακεδονικό: οι λαοθάλασσες στα συλλαλητήρια της Νέας Υόρκης, του Τορόντο, του Σύντνεϋ, που τόσο λοιδορήθηκαν αργότερα (και λοιδορούνται) από κονδυλοφόρους περίεργων κινήτρων στο εσωτερικό.
Είτε για την οικονομική ανάπτυξη πρόκειται και την ανάκαμψη από ύφεση βαθιά είτε για την άμυνα πατρώας γης και παράδοσης πολιτισμού, το βασικό προαπαιτούμενο είναι το λαϊκό «φρόνημα». Και «φρόνημα» θα πει, να είναι αυτονόητα και εμπειρικά βεβαιωμένος ο πολίτης (όχι ψυχολογικά ντοπαρισμένος από ρητορείες) ότι η κοινωνία στην οποία ανήκει και μετέχει του εξασφαλίζει ποιότητα ζωής πραγματικά πολύτιμη. Οτι η γλώσσα αυτής της κοινωνίας, με τον πλούτο της μακραίωνης ιστορικής της διαδρομής και την εκφραστική της πληρότητα, είναι προνόμιο ξεχωριστό για τη ζωή του. Οτι η γη και οι οικισμοί της πατρίδας του έχουν ομορφιά και πατίνα αρχοντιάς που του υπαγορεύουν αξιοπρέπεια. Οτι συνεχίζει η συλλογικότητα στον τόπο του να σαρκώνει συμπεριφορές, ήθη και παραδόσεις που παραπέμπουν σε «νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης πέρα από την τυφλή αναγκαιότητα των ενστίκτων. Μόνο με τέτοιες προϋποθέσεις «φρονήματος» ανασκουμπώνεται ένας λαός, για να βγει από μια οικονομική καταστροφή ή να αποσοβήσει έξωθεν απειλή.
Τέτοιο «φρόνημα» δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα. Σώζεται ίσως μια συναισθηματική, επιδερμική παραλλαγή του στους έξω από την Ελλάδα Ελληνες, που μπορεί να ξεσηκώνει ενθουσιαστικές εκρήξεις όταν θίγεται το «εθνικό φιλότιμο». Αλλά είναι αδύνατο να προκαλέσει κοινωνική ανάκαμψη στο εσωτερικό της χώρας. Οι Ελληνες σήμερα είμαστε ένας λαός που μοιάζει να μην πιστεύει σε τίποτα, ούτε στην ιστορία του, στη γλώσσα του, στον άλλοτε πολιτισμό του, ούτε στο κράτος του, στους κοινωνικούς θεσμούς, στη συλλογική αξιοπρέπεια. Λαός με ανήκεστα κατεστραμμένη τη γλώσσα του και τη γη του, με δραματικά χαμηλό επίπεδο κατά κεφαλήν καλλιέργειας, στερημένος λογική και κρίση, παραδομένος σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, σε κτηνώδη εγωκεντρικά ορμέμφυτα, στον πρωτογονισμό της ζούγκλας των διεκδικήσεων δίχως την παραμικρή αίσθηση σχέσεων κοινωνίας.
Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να καταλάβουμε, ούτε οι ελλαδικοί ούτε της διασποράς οι Ελληνες, τι ακριβώς συμβαίνει στην πατρίδα μας τους τελευταίους εννέα μήνες. Οτι δεν πρόκειται για εφήμερη «κρίση», συνέπεια της παγκόσμιας, ούτε απλώς για κατάρρευση του καραγκιοζίδικου πολιτικού μας συστήματος. Δεν πρόκειται αυτή τη φορά για έξωθεν απειλές που επιδέχονται διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια, για επιβουλές του χερσαίου ή θαλάσσιου χώρου, δόλιο σφετερισμό ονομάτων, ιστορίας, κυριότητας. Αυτή τη φορά πρόκειται για συντελεσμένη καταστροφή. Για απώλεια της σύνολης εθνικής κυριαρχίας, πρόκειται για διακυβέρνηση της χώρας από ξένους ελεγκτές και επιτρόπους. Μπορεί η κηδεμονία να μας προσφέρθηκε σαν σωτήρια λύση, λίγο πριν η κυβέρνηση κηρύξει «στάση πληρωμών» και αρχίσουμε να σφαζόμαστε στους δρόμους για λίγα τρόφιμα. Αλλά δεν παύει να συνιστά συντελεσμένη καταστροφή.
Και ούτε συγκρίνεται με τις περιπτώσεις άλλων χωρών που τέθηκαν επίσης, για κάποιο διάστημα, υπό κηδεμονίαν. Εδώ έχουμε νόσο που έχει αχρηστέψει ζωτικά όργανα του κοινωνικού σώματος. Ο εγκέφαλος (η κυβέρνηση, υποτίθεται) εμφανίζει απίστευτη ανικανότητα θετικών ενεργημάτων: Αρνείται να πάρει μέτρα για πρόκληση και ανάπτυξη της παραγωγικότητας, περιορίζεται να τσεκουρώνει τα μικρά και μεσαία εισοδήματα πνίγοντας την αγορά και επιτείνοντας την ύφεση. Οι μηχανισμοί της διαφθοράς ανέγγιχτοι, το κομματικό χρήμα αναιδέστατα προκλητικό, το κράτος παραλυμένο, έρμαιο του γκανγκστερικού συνδικαλισμού. Στον ιδιωτικό τομέα η ασυδοσία των εκβιασμών και της απανθρωπίας ξαναζωντανεύει τη φρίκη μυθιστορημάτων του Ντίκενς στον 19ο αιώνα. Με κυβέρνηση εδώ «σοσιαλιστική»!
Τα κόμματα βυθισμένα σε παντελή αυτισμό, εγκλωβισμένα στην ψυχοπαθολογική ιδιοτέλεια και μονομανία της οψέποτε εκλογικής επιτυχίας. Τα ΜΜΕ εμπορευματοποιημένα ώς το μεδούλι (και τα κρατικά: εξευτελισμένη δημοσιογραφία λακέδων της κάθε κυβέρνησης) κυνηγάνε μόνο τηλεθέαση σκυλεύοντας την αγωνία μισθωτών και συνταξιούχων με αναλύσεις, από το πρωί ώς το βράδυ, της σαδιστικής μείωσης των εισοδημάτων τους. Χωρίς να ξεχνάμε το γεγονός που έχει κυριολεκτικά διαλύσει τον κοινωνικό ιστό στην Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια: τη θεσμοποιημένη ατιμωρησία, την κοινή βεβαιότητα ότι «όλα επιτρέπονται». Ηταν το μεγάλο ψηφοθηρικό κατόρθωμα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο έμπρακτος θρίαμβος του λαϊκιστικού αμοραλισμού του.
Αυτή η καταστροφή δεν ανατάσσεται. Η παραβατικότητα στην Ελλάδα, το ψέμα, η ατιμία, η κλοπή δημόσιου χρήματος, η φοροδιαφυγή, το «λάδωμα», η κατάχρηση, η αναίδεια, το νταϊλίκι του εκβιαστή, του παραβάτη των νόμων, ο χλευασμός της ηθικής και των κοινωνικών αναστολών, είναι οι «λαϊκές κατακτήσεις» των τελευταίων τριάντα χρόνων. «Κατακτήσεις» που θεμελιώθηκαν και παγιώθηκαν χάρη στην ειδεχθή ανηθικότητα όλων των κομμάτων, άσχετα με τις παραπλανητικές τους επωνυμίες και τις ψυχωτικές τους εμμονές.
Λέγεται ότι έλεγε ο Λένιν (πριν από τον πραγματικό ή φανταστικό Κίσινγκερ) πως αν θέλεις να εξαφανίσεις ιστορικά έναν λαό, τον αποκόβεις από τη γλώσσα του. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα και τα διδακτικά βιβλία στα ελληνικά σχολειά, τριάντα έξι χρόνια τώρα, προσφέρονται για να σπουδάσει κανείς το πόσο μεθοδικά και δόλια μπορεί να συντελεστεί αυτή η αποκοπή ενός λαού από τη γλώσσα του. Δεν φτάσαμε αιφνίδια στην κηδεμόνευση από το ΔΝΤ και στην εξουδετέρωση της Ελλάδας στον διεθνή πολιτικό στίβο. Προηγήθηκαν η μεθοδική αποχαύνωση του πληθυσμού με τη μονοτροπία μεγιστοποίησης της καταναλωτικής ευχέρειας, η προγραμματική αγλωσσία, η διάλυση δημοτικού - γυμνασίου και η αχρήστευση του λυκείου, ο ευτελισμός και το μπάχαλο των πανεπιστημίων, η συστηματική διαστροφή της ιστορικής αυτοσυνειδησίας του Ελληνα, η χλεύη για τη μεταφυσική και για τον πολιτισμό που μόνο αυτή γεννάει.
Η Ελλάδα έχει τελειώσει. Ελάχιστες οι πιθανότητες να ξαναβγεί από τη στάχτη φλόγα με Συντακτική Εθνοσυνέλευση και καινούργιο Σύνταγμα. Αλλά μοναδική ελπίδα.
Πηγή: ἐφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ