"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)

Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...


Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Ἡ λογική τοῦ Θεοῦ καί ἡ λογική τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων (παπα-Τύχων)

Ο π. Τύχων κι ο ληστής


Κάποτε του είχε στείλει κάποιος από την Αμερική μια επιταγή. Την ώρα όμως
πού την έπαιρνε ο Γέροντας από το Ταχυδρομείο, τον
είδε ένας κοσμικός και νικήθηκε από τον πειρασμό της
φιλαργυρίας. Πήγε λοιπόν την νύχτα στο Κελλί του
Γέροντα, για να τον ληστέψη, με τον λογισμό ότι θα
εύρισκε και άλλα χρήματα, χωρίς να ξέρη ότι και εκείνα
πού είχε πάρει ο Γέροντας τα είχε δώσει την ίδια ώρα
στον κυρ - Θόδωρο, για να πάρη ψωμιά για τους
φτωχούς. Αφού τον βασάνισε αρκετά τον Γέροντα - τον
έσφιγγε με ένα σχοινί στον λαιμό του - διεπίστωσε ότι
πράγματι δεν είχε χρήματα και ξεκίνησε να φυγή. Ό
Παπα - Τυχών του είπε:
- Θεός συγχωρέσοι, παιδί μου.
Ό κακοποιός αυτός άνθρωπος πήγε και σε άλλον Γέροντα με τον ίδιο σκοπό,
αλλά εκεί τον έπιασε ή Αστυνομία, και ομολόγησε μόνος του ότι είχε πάει και
στον Παπα - Τύχωνα. Ό Αστυνόμος έστειλε χωροφύλακα και ζήτησε τον
Γέροντα για ανάκριση, επειδή θα γινόταν η δίκη του κλέφτη. Ό Γέροντας
στενοχωρέθηκε γι' αυτό και έλεγε στον χωροφύλακα:
- Παιδί μου, εγώ τον συγχώρεσα με όλη την καρδιά μου τον κλέφτη.
Εκείνος όμως δεν έδινε καθόλου σημασία στα λόγια του Γέροντα, γιατί
εκτελούσε ανώτερη διαταγή, και τον τραβούσε και του έλεγε: - Άντε,
γρήγορα, Γέροντα! εδώ δεν έχει συγχώρεση και «ευλόγησαν».
Τελικά τον λυπήθηκε ο Διοικητής και τον άφησε από την Ιερισσό να γυρίση
στο Κελλί του, επειδή έκλαιγε σαν μωρό παιδί, γιατί νόμιζε ότι θα γίνη και
αυτός αιτία να τιμωρηθή ο κλέφτης.
Όταν το θυμόταν αυτό το περιστατικό, δεν μπορούσε να το χωρέση στο
μυαλό του και μου έλεγε:
- Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτοί οι κοσμικοί άλλο τυπικό έχουν" δεν έχουν το
«εύλόγησον», «Θεός συγχωρέσοι».

Πηγή:http://papa-tyxwn.blogspot.com

Καταργούν και το πατροπαράδοτο Πάσχα στον Στρατό....




Με πρόφαση την οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα, αλλά με απότερο σκοπό να πλήξει τα πατροπαράδοτα έθιμα του τόπου, η κυβέρνηση επέφερε αλλαγές και στις εορταστικές εκδηλώσεις των Ενόπλων Δυνάμεων που παραδοσιακά και επί δεκαετίες εορτάζοταν το Πάσχα στον Στρατό.
Έτσι μετά από το κόψιμο των παρελάσεων, έρχεται και το κόψιμο του οβελία!
Διαφορετικές απ’ ότι παλιά θα είναι οι γιορτινές μέρες του Πάσχα για τους οπλίτες που υπηρετούν τη θητεία τους στα στρατόπεδα της χώρας αλλά και τους αξιωματικούς.
Ύστερα από απόφαση του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας θα πραγματοποιείται μόνο εορταστικό γεύμα για όσους έχουν υπηρεσία και τους συγγενείς τους που θα μπορούν να προσκληθούν, ενώ θα συμμετέχει και η διοίκηση της κάθε μονάδας.
Για τις χορηγίες των κομμάτων από το κράτος, ούτε κουβέντα...........

῾Ο προνομιοῦχος τῆς διπλανῆς πόρτας....

H κατάσταση των προνομιούχων τάξεων στην Eλλάδα
EΛEYΘEPOΣ ΣKOΠEYTHΣ - KIMΠI
Kυριακή, 26 Iουνίου 2005 - Tρέχουσα Eκδοση
Yπάρχουν πολλοί τρόποι για να περιγραφεί η κατάσταση των πραγμάτων. Eνας είναι αυτός: Παραλάβαμε χάος. Mια οικονομία «τραβεστί» και υπερχρεωμένη. Eνα κράτος βυθισμένο στη διαφθορά και τα σκάνδαλα. Ξεδοντιάζουμε τη διαπλοκή. Προωθούμε τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη και επικροτεί η κοινωνία. Θα αντιμετωπίσουμε τα κλαμπ των προνομιούχων που αντιστέκονται στις αλλαγές.
Yπάρχει και δεύτερος τρόπος να περιγραφεί η κατάσταση: Δημιουργείτε χάος. Πήρατε μια ανθηρή οικονομία με ισχυρούς αναπτυξιακούς ρυθμούς και την έχετε καθηλώσει στην απραξία. Tη θέσατε υπό την επιτήρηση των Bρυξελλών. Eγκαινιάζετε μόνο έργα που εμείς θεμελιώσαμε. Eίσαστε ανίκανοι να προωθήσετε μεταρρυθμίσεις. Eμείς είμαστε οι πραγματικοί μεταρρυθμιστές γιατί γνωρίζουμε πώς δεν θ’ ανοίξει μύτη.
Yπάρχει και ο τρίτος τρόπος να περιγραφεί η κατάσταση των πραγμάτων, αλλά δεν χωράει στη συνήθη πολιτική ρητορεία. Xρειάζεται πολλούς πρωταγωνιστές, ή μάλλον κομπάρσους. Tους δίνω τον λόγο:
O κ. Στέλιος, κοντά στα 80, με εργασιακό βίο 45 ετών, περίμενε την περασμένη Πέμπτη με απόγνωση τρεις ώρες στην ουρά της τράπεζας για να πάρει τη σύνταξη των 700 ευρώ. Eίχε το νούμερο 156, άγνωστο αν τα κατάφερε ή χρειάζεται να σταθεί κι άλλη μέρα στην ουρά. Στην τσέπη, πάντως, είχε και τους λογαριασμούς στους οποίους θα πήγαινε τουλάχιστον το ένα τρίτο της σύνταξης. Aλλο ένα τρίτο είχε προορισμό τα εγγόνια και το υπόλοιπο ήταν για τα προς το ζην (ή το θνήσκειν) ενός μηνός.
H Στέλλα –ονομαστική σύμπτωση–, προσωπικό ασφαλείας πίσω από το γκισέ, λίγο πριν από τα 40, αντίκριζε για 7,5 ώρες με την ίδια απόγνωση τα κύματα των συνταξιούχων που κινούνταν άλλοτε απειλητικά, άλλοτε κουρασμένα προς το μέρος της. Mετρούσε τα χαρτονομίσματα μπροστά στα τρεμάμενα χέρια τους, με κάποιες τύψεις, παρ’ ότι η εισοδηματική της διαφορά των 300–400 ευρώ δεν την έκανε πλούσια. Θ’ αντέξει στο ταμείο μέχρι τα 65;
O Στέλιος, εγγονός του κ. Στέλιου, δεν υπέστη την ταλαιπωρία της ουράς στην τράπεζα, αλλά περίμενε κι αυτός το σύνηθες μερίδιό του από τη σύνταξη του παππού. Aν και κοντά στα τριάντα, εξακολουθεί να χρηματοδοτείται από την οικογένεια, το ασφαλέστερο και αδιατάρακτο ατομικό του κράτος πρόνοιας, καθότι το πτυχίο του και τα αλλεπάλληλα κυβερνητικά προγράμματα δημιουργίας δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας δεν δημιούργησαν τη μία και μόνη που χρειάζεται αυτός. Θεωρεί πάντως δίκαιη αυτή την ιδιότυπη οικογενειακή φορολογία. O πατέρας του μετράει δυο–τρία χρόνια για τη σύνταξη κι ο παππούς έχει απολαύσει κιόλας δέκα συντάξιμα χρόνια. O ίδιος δεν έχει ακόμη ούτε ένσημο.
O πατέρας του Στέλιου θα μπορούσε πράγματι να συγκαταλεγεί «στα κλαμπ των προνομιούχων». Yπάλληλος ΔEKO –δεν θυμάται πια αν μπήκε με τα «δικά μας» ή «τα δικά τους» παιδιά– ίσως έχει την ευκαιρία μιας πρόωρης συνταξιοδότησης χάρις σ’ αυτή την παράδοξη ισορροπία που τα 12 δισ. ασφαλιστικού ελλείμματος του TAΠ–OTE εκμηδενίζονται μπροστά στα 9 δισ. του ασφαλιστικού ελλείμματος των τραπεζών. O ίδιος δεν μετράει τίποτε
άλλο από το δικό του έλλειμμα: το πιστωτικό του υπόλοιπο, που παρά τις τρεις αλλεπάλληλες μεταφορές από τράπεζα σε τράπεζα, μένει εφιαλτικά παχυλό.
Aυτός είναι κι ο λόγος που η σύζυγός του –η μητέρα του Στέλιου, η νύφη του κ. Στέλιου–, επιφορτισμένη και με τη συντήρηση του νοικοκυριού, δεν χρησιμοποιεί πλέον τις πιστωτικές κάρτες. Tης έχει σχεδόν απαγορευτεί. Aντιμετωπίζει λοιπόν το κόστος της καθημερινότητας με μετρητά. Παρακολουθεί με μέγιστη προσοχή τις τιμές στο σούπερ μάρκετ και στη λαϊκή κι είναι απολύτως βέβαιη ότι δεν είναι παλαβή, ότι η ακρίβεια δεν είναι προϊόν νεύρωσης, άλλωστε ποτέ δεν έπαψε να εκτιμά τα κέρματα και το πορτοφόλι της είναι γεμάτο απ’ αυτά. Eχοντας λοιπόν διαμορφώσει τον δικό της τιμάριθμο είναι σίγουρη ότι ο επίσημος τιμάριθμος δεν πάει καλά.
Στην άποψή της συνηγορεί και ο κ. Στέλιος –τρίτη ονομαστική σύμπτωση–, που διαθέτει ένα από τα λιγοστά μίνι μάρκετ στην περιοχή και του οποίου η μητέρα του Στέλιου είναι πιστή πελάτισσα, παρ’ ότι οι τιμές του είναι τσιμπημένες, καθότι δεν τυγχάνει εκπτώσεων από τους προμηθευτές. O κ. Στέλιος στηρίζει την επιχειρηματική του αίγλη στη γειτονιά στο γεγονός ότι δουλεύει το μαγαζί σχεδόν δεκάξι ώρες το εικοσιτετράωρο, αξιοποιώντας το πλεονέκτημα του βραδινού ωραρίου έναντι των σούπερ μάρκετ, μέχρι που βρέθηκε αντιμέτωπος με την επόμενη μεγάλη κυβερνητική μεταρρύθμιση. Xάνει δύο ώρες από το πλεονέκτημα των ανταγωνιστών του και σκέπτεται να αφαιρέσει δύο ακόμη ώρες από τον ύπνο του. Πιστεύει πάντως ότι το νέο ωράριο ενδέχεται πράγματι να δημιουργήσει μια θέση απασχόλησης. Tη δική του, αν χρειαστεί να αναζητήσει δουλειά στο σούπερ μάρκετ, αφού κλείσει το δικό του.
Πελάτισσα του κ. Στέλιου είναι κατά σύμπτωση κι η Στέλλα από την τράπεζα –μικρός που είναι ο κόσμος– και τ’ απογεύματα περνάει από το μαγαζί του για κανένα γάλα και κανένα γιαούρτι. Eκεί διασταυρώνεται συχνά με την ξανθιά Oυκρανή με την κουρασμένη ομορφιά της και τα σπαστά ελληνικά της που αγοράζει συνήθως φθηνά τσιγάρα και κόκα–κόλες λάιτ, πάντα με κέρματα που βγάζει από ένα μικρό πορτοφολάκι, στο οποίο ποτέ δεν υπάρχει χαρτονόμισμα. Kι όμως, κάθε βράδυ, περνάνε πολλά χαρτονομίσματα από τα χέρια της της νεαρής Oυκρανής, που μεταμορφώνεται «σε δεκαοκτάχρονη δίμετρη καλλονή για μοναδικές ιδιαίτερες στιγμές – στον χώρο σας», όπως γράφει η αγγελία που δημοσιεύει δύο φορές την εβδομάδα ο φίλος της (ευφημισμός του «νταβατζής») σε έγκυρη καθημερινή εφημερίδα. Δεν ήταν ακριβώς αυτός ο προορισμός της στην Eλλάδα, αλλά όσο δεν βρίσκεται σε κανένα χαντάκι στην Eθνική ή στο τμήμα για απέλαση, είναι καλύτερα από το να καθαρίζει σκάλες.
Tην εφημερίδα στην οποία δημοσιεύει την αγγελία της η νεαρή Oυκρανή, διαβάζει κατά σύμπτωση συστηματικά μια ακόμη Στέλλα της γειτονιάς. Oι σελίδες με τις ροζ αγγελίες την ενοχλούν, αλλά μένει πιστή στην εφημερίδα που στηρίζει την κυβέρνηση. Tο τελευταίο διάστημα αποφεύγει πάντως όταν συστήνεται να δηλώνει και την επαγγελματική της ιδιότητα. Aισθάνεται μια υποδόρια δυσφορία στο βλέμμα των συνομιλητών της όταν λέει ότι είναι δημόσιος υπάλληλος κι η ίδια νιώθει κάποια ενοχή, παρά το γεγονός ότι η «πράσινη» εικοσαετία της στοίχισε τον παραγκωνισμό σε ένα μπουντρούμι με άφθονη χαρτούρα, στα έγκατα της γραφειοκρατίας. Φυσικά, δεν έχει καμιάν όρεξη να απολογείται για τον μισθό των 1.200 ευρώ με είκοσι χρόνια υπηρεσίας, οπότε το αποκρύπτει κι αυτό.
Η τελευταία Στέλλα της ιστορίας μας γυρίζει μετά τη δουλειά στο σπίτι με την ψυχή στο στόμα, να προλάβει να παραλάβει το παιδί από την κυρία Γιώτα, πρώην εργάτρια εταιρείας ενδυμάτων, που εδώ και δύο χρόνια το έχει ρίξει στο μπέιμπι σίτινγκ, αφότου έκλεισε η εταιρεία. H κυρία Γιώτα πιστεύει κι αυτή ότι για όλα φταίνε οι Kινέζοι, αν και πολύ πριν εμφανιστούν οι Kινέζοι, για μιαν ολόκληρη δεκαπενταετία δούλευε φασόν με τον κοπτοράφτη στο σπίτι, με την ψευδαίσθηση ότι ήταν κατά το ήμισυ επιχειρηματίας· πέρασαν πολλά λεφτά τότε απ’ τα χέρια της. Έγινε εργάτρια όταν ο επιχειρηματίας πήρε το εργοστάσιο και το πήγε στη Bουλγαρία. Eμεινε χωρίς δουλειά όταν κι ο δεύτερος εργοδότης μετώκησεν εις άγνωστο διεύθυνση.
O κύκλος κλείνει με έναν άνεργο που θεωρεί προνομιούχους όσους έχουν δουλειά. Mε τον ανασφάλιστο που θεωρεί προνομιούχους τους ασφαλισμένους. Mε τον συνταξιούχο που ζηλεύει όσους ακόμη δουλεύουν. Mε τον εργαζόμενο που θεωρεί τυχερό τον συνταξιούχο που πρόλαβε. Mε τον υπάλληλο του ιδιωτικού τομέα που θεωρεί «ρετιρέ» τους δημοσίους υπαλλήλους. Mε τον μετανάστη που φθονεί τους γηγενείς. Mε τον έμπορο που του φταίνε οι Kινέζοι. Mε τον εμποροϋπάλληλο που νιώθει δούλος του καταναλωτή.
Kανείς δεν έχει τον χρόνο και την υπομονή να ρίξει μια ματιά λίγο πιο ψηλά, εκεί όπου λιμνάζει ο πλούτος άφθονος, ενσαρκωμένος σε ακριβές πλαστικές προσώπου, μετουσιωμένος σε καθημερινή χλιδή, σε εγωιστικά διθέσια I.X., σε πολυτελή ακίνητα σε κάθε ευρωπαϊκή μεγαλούπολη και σε πολιτική επιρροή. Oλοι ψάχνουν τους προνομιούχους της διπλανής πόρτας.

Πηγή:http://users.uoa.gr/

Τό Λειτούργημα τῆς Πνευματικῆς Πατρότητος τοῦ Πρεσβυτέρου π. Σταύρου Τρικαλιώτη

   

Πηγή: Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του Πρεσβυτέρου Σταύρου Τρικαλιώτη, εφημερίου Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Αττικής.
Αναδημοσίευση από: Ι. Μητρ. Γλυφάδας
http://www.im-glyfadas.gr/01/03/01030028.asp/http:    & www.oodegr.com
Ο πιστός καλείται να επιλέξει έναν πνευματικό οδηγό, που θα τον οδηγήσει στη σωτηρία της ψυχής του. Η επιλογή αυτή δεν πρέπει να γίνει τυχαία και αβασάνιστα. Οι άγιοι πατέρες μας θέτουν πολύ υψηλές προδιαγραφές. Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος εφιστά την προσοχή μας ώστε να μην αναθέσουμε την πνευματική μας καθοδήγηση σε διδάσκαλο άπειρο και εμπαθή και μας διδάξει διαβολικό αντί ευαγγελικό τρόπο ζωής. Στη συνέχεια προτρέπει τον πιστό να κάνει έντονη και μετά δακρύων προσευχή, ώστε ο Θεός να του στείλει καθοδηγητή απαθή και άγιο. Μάλιστα δεν σταματά εδώ. Προτρέπει τον πιστό να κάνει προσωπική έρευνα των Θείων Γραφών, καθώς και των πρακτικών συμβουλών των αγίων πατέρων, ώστε αυτά που διαβάζει να τα αντιπαραθέτει με τα «διδασκόμενα και πραττόμενα» από τον πνευματικό και αυτά που είναι σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές να τα αποδέχεται ανεπιφύλακτα, όσα, όμως, είναι νοθευμένα και ξένα προς την Αγία Γραφή να τα απομακρύνει από τον νου του, για να μην πλανηθεί. Στο τέλος, μάλιστα, αποφθέγγεται: «Πολλοί γαρ, ίσθι, πλάνοι και ψευδοδιδάσκαλοι εν ταις ημέραις ταύταις γεγόνασιν» (Φιλοκαλία, τ. Γ’ , σελ. 242, βλβ’, λγ’, εκδ. Αστέρος).
Πόσα θύματα, αλήθεια, τέτοιων πλάνων και εμπαθών πνευματικών δεν βλέπουμε και σήμερα; Πόσοι δεν ξεφεύγουν από την ευαγγελική και πατερική διδαχή και διδάσκουν τους ανθρώπους ένα αταίριαστο και σχιζοφρενικό μίγμα ευαγγελικών και κοσμικών διδαχών και μπερδεύουν τους ανθρώπους, όντας οι ίδιοι μπερδεμένοι άνθρωποι. Ο γέροντας Πορφύριος, ο άγιος πνευματικός των ημερών μας, τόνιζε: «Να προσέχετε σε τι πνευματικούς πηγαίνετε». Κάπου αλλού δίδασκε πατρικά: «Οι κανόνες δεν έχουν τον χαρακτήρα της εκδικήσεως ή της τιμωρίας, αλλά της διαπαιδαγωγήσεως, και δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς, που επιβάλλονται από ορισμένους πνευματικούς κατά την εξομολόγηση, και οι οποίοι, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο, είτε από άγνοια, εξαντλούν τα όρια της τιμωρίας, χωρίς να αντιλαμβάνονται, ότι με τον τρόπο αυτό, αντί να κάνουν καλό, διαπράττουν έγκλημα. Εγώ, πάντα τους φωνάζω και τους συμβουλεύω: Όχι μεγάλες τιμωρίες. Αλλά σωστές συμβουλές. Γιατί, οι μεγάλες τιμωρίες τροφοδοτούν τον άλλο (τον διάβολο) με πλούσια πελατεία. Και αυτός, αυτό περιμένει. Αυτό καραδοκεί, και έχει πάντα ανοικτές τις αγκάλες του για να τους δεχτεί! Και τους τάζει, μάλιστα, λαγούς με πετραχήλια. Γι’ αυτό απαιτείται μεγάλη προσοχή στην επιλογή του πνευματικού. Όπως αναζητάμε τον καλύτερο γιατρό, το ίδιο να κάνετε και για τον πνευματικό. Και οι δύο γιατροί είναι. Ο ένας του σώματος κι ο άλλος της ψυχής.»! (Γέροντος Πορφυρίου ιερομονάχου «Ανθολόγιο Συμβουλών», σελ. 338, εκδόσεις «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Μήλεσι Αττικής, 2002).
Η εναγώνιος προσευχή προς τον Θεό του οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου ήταν: «πέμψον μοι άνθρωπον γινώσκοντά σε». Πολλοί σήμερα, επηρεασμένοι από σύγχρονους προορατικούς πνευματικούς αναζητούν πνευματικούς που να κοσμούνται με το προορατικό χάρισμα, απολυτοποιώντας το έκτακτο αυτό δώρο, που δίνει ο Θεός σε ορισμένους μόνον ανθρώπους. Η τακτική αυτή είναι λανθασμένη, όπως μας εξηγεί ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακος με τον διαχρονικό του λόγο: «Μη ζητώμεν [εννοείται γέροντες] προγνώστας μηδέ προβλέπτας [=προορατικούς]· αλλά προ πάντων ταπεινόφρονας πάντως, και ταις εν ημίν νόσοις αρμοδίους…» (Κλίμαξ, σελ. 112, βρκγ’, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου). Ο πνευματικός πατήρ εμπνέεται κι έχει ως πρότυπό του τον Θαυμαστό Σύμβουλο, τον ίδιο τον Θεό. Κι όπως οι προφήτες έλεγαν: τάδε λέγει Κύριος, έτσι κι εκείνος δίδει λόγον και συμβουλή παρά Θεού. Ο απόστολος Παύλος παρότρυνε τους χριστιανούς της Εφέσου να κάνουν πολλή προσευχή, ώστε να του δοθεί λόγος: «Και υπέρ εμού [προσεύχεσθε], ίνα μοι δοθή λόγος εν ανοίξει του στόματός μου, εν παρρησία γνωρίσαι το μυστήριον του Ευαγγελίου» (Εφ. στ’ 19).
Ο Μέγας Βασίλειος συνιστά να βρει κάποιος έναν «φίλο του Θεού», για τον οποίο είναι βέβαιος ότι ο Θεός ομιλεί μέσω αυτού. Ο πνευματικός πατήρ καλείται να γίνει όργανο του Αγίου Πνεύματος. Εξ άλλου αυτό σημαίνει πνευματικός: ο εμφορούμενος από το Άγιο Πνεύμα. Να έχει ο ίδιος θεραπευθεί: «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν» (Λουκ. δ’ 23). Να περάσει από τα στάδια της καθάρσεως και του φωτισμού του νου και της καρδίας του από το Άγιον Πνεύμα. Ή, αν δεν έχει κατορθώσει αυτά τα στάδια, τουλάχιστον να διδάσκει και να μεταφέρει όσα οι άγιοι πατέρες διδάσκουν, χωρίς διαστρεβλώσεις και παρερμηνείες, γιατί έχει να αποδώσει λόγο για κάθε μία ψυχή που του εμπιστεύεται στο πετραχήλι του ο ίδιος ο Θεός. Ο λόγος του προς κάθε πιστό πρέπει να είναι κρυστάλλινος και αληθινός, χωρίς υστεροβουλίες και ανθρώπινους υπολογισμούς. Όπως διδάσκει και ο απόστολος Παύλος: «Ου γαρ εσμεν ως οι λοιποί καπηλεύοντες τον λόγον του Θεού [=που νοθεύουν τον λόγο του Θεού], αλλ’ ως εξ ειλικρινείας [=αλλά ως άνθρωποι ειλικρινείς], αλλ’ ως εκ Θεού κατενώπιον του Θεού εν Χριστώ λαλούμεν [ως απεσταλμένοι από τον Θεό, μιλάμε ενώπιον του Θεού εν Χριστώ]» (Β’ Κορ. β’, 17).
Ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός τονίζει ότι, για να συμβουλεύσει κάποιος, πρέπει κάποιος να ρωτήσει και μάλιστα με τη θέλησή του και χωρίς πίεση ή εξαναγκασμό. Εδώ, πρέπει να υπογραμμίσουμε τον σεβασμό της ελευθερίας του προσώπου από τον πνευματικό. Η Εξομολόγηση πρέπει να γίνεται σε πνεύμα ελευθερίας και ανέσεως. Ο εξομολογούμενος είναι σαν το μικρό ανθάκι, που χρειάζεται χρόνο και πότισμα για να ανοίξει. Οποιαδήποτε μέθοδος καταδυναστεύσεως και επιβολής ή χειρισμού του πνευματικού στο πρόσωπο του εξομολογούμενου είναι εκ των προτέρων καταδικαστέα. Η εξομολόγηση είναι διακονία εν ταπεινώσει και όχι διαδικασία στραγγαλισμού των συνειδήσεων. Παρών αοράτως είναι ο ίδιος ο Θεός, που δέχεται την εξαγόρευση των πιστών. Επίσης ο πνευματικός πατήρ, σύμφωνα με τον όσιο Πέτρο τον Δαμασκηνό, για να συμβουλεύσει, θα πρέπει να έχει λάβει από τον Θεό το χάρισμα της διακρίσεως και να έχει αποκτήσει από τη μακροχρόνια άσκηση «διορατικόν νουν». Όταν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις, τότε εντυπώνεται «ο λόγος εν τη ψυχή του ακούοντος τον λόγον και θερμαίνηται εκ της πίστεως, ορών τον σύμβουλον αγαθόν» (Φιλοκαλία, τ. Γ’, σελ. 91, β10 – 20, εκδ. Αστέρος). Είναι χρέος – μας λέει ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακος – του πιστού να εξετάζει και να ανακρίνει τον κυβερνήτη πριν τον επιλέξει ως πνευματικό πατέρα, μην πέσει σε ναύτη αντί για κυβερνήτη και σε νοσούντα αντί για ιατρό και σε εμπαθή αντί για απαθή. Όταν, όμως, τον επιλέξει, δεν πρέπει να ανακρίνει τον «καλόν αγωνοθέτη», έστω κι αν δει σε αυτόν, ως άνθρωπος, που είναι, ίσως ορισμένα μικρά σφάλματα. Διαφορετικά δεν υπάρχει ωφέλεια από την υποταγή στον πνευματικό πατέρα (Ιωάννου Σιναΐτου «Κλίμαξ», σελ. 67 – 68, β ζ’, εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου).
Είπαμε ότι οι πατέρες στη διαδικασία επιλογής πνευματικού πατρός από τον πιστό θέτουν υψηλότατες προδιαγραφές. Οι προδιαγραφές αυτές είναι ενδεικτικές και βοηθούν τον πιστό να ευαισθητοποιηθεί ως προς τα κριτήρια επιλογής. Δεν πρέπει, όμως, να φτάσουμε στο άλλο άκρο και να πούμε: αφού δεν υπάρχουν πνευματικοί, που να πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις, τότε δεν πάμε να εξομολογηθούμε. Την απάντηση μας την δίνει ο θεοφώτιστος γέροντας Παΐσιος ο αγιορείτης: «Αυτά είναι δικαιολογίες. Κάθε πνευματικός έχει θεία εξουσία, εφ’ όσον φοράει πετραχήλι. Τελεί το μυστήριο, έχει την θεία χάρη και όταν διαβάσει την συγχωρητική ευχή, ο Θεός σβήνει όλες τις αμαρτίες, τις οποίες εξομολογηθήκαμε με ειλικρινή μετάνοια. Από μας εξαρτάται πόσο θα βοηθηθούμε από το μυστήριο της εξομολογήσεως» (Γέροντος Παϊσίου αγιορείτου «Λόγοι», τ. Γ’ Πνευματικός αγώνας, σελ. 244, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης).
Ο επίσκοπος, που δίνει την άδεια στον ιερέα να εξομολογεί, έχει τη βασική ευθύνη και πρέπει να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την επιλογή των καταλλήλων προσώπων. Όμως και εμείς δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Θα κοιτάξουμε οι πνευματικοί να έχουν την «έξωθεν καλή μαρτυρία» (Α’ Τι. γ’, 7), να μην είναι ανήθικοι, να έχουν ορθόδοξο και πατερικό πνεύμα και όχι παπικό ή παπίζον, ο πρότερος βίος τους να είναι ανεπίληπτος, να είναι σοβαροί, συνετοί και εχέμυθοι. Να έχουν μαθητεύσει κοντά σε δοκιμασμένους πνευματικούς, να έχουν σπλάγχνα οικτιρμών κατά το πρότυπο του ουρανίου πατρός, να είναι δηλαδή θεματοφύλακες της θείας φιλανθρωπίας, όπως μας διδάσκει ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός. Να μην είναι νεόφυτοι στο λειτούργημα της πνευματικής πατρότητος, αλλά να έχουν ψηθεί στο στάδιο της υπακοής σε πνευματικό και οι ίδιοι. Θα προσέξουμε να μην πέσουμε σε αλεξιπτωτιστές, που ανέλαβαν την πνευματική ευθύνη, χωρίς να έχουν ψηθεί από τα προβλήματα της ζωής, που έγιναν κατευθείαν καπετάνιοι και δεν πέρασαν πρώτα από το διακόνημα του μούτσου. Αλλά και η εμπειρία και μαθητεία άλλων εξομολογουμένων, που διακρίνονται για τη σοβαρότητά τους και τον ενάρετο βίο τους, θα αποτελέσει για μας ένα πρόσθετο κριτήριο.
Οι ποιμένες, επίσης, θα πρέπει να εξασκούν με ιδιαίτερο ζήλο και προθυμία το μεγάλο διακόνημα της πνευματικής πατρότητος, που απαιτεί κόπους και θυσίες και καμιά φορά ξεπερνά και τις ανθρώπινες δυνάμεις. Είναι πολύ χαρακτηριστικά και τα όσα λέει σε πνευματικό του τέκνο ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: «Συνελάβομέν σε δια διδασκαλίας, ωδινήσαμέν σε δια μετανοίας, απετέκομέν σε δια υπομονής πολλής και ωδίνων και πόνων σφοδρών και καθημερινών δακρύων» (Νεοελληνική απόδοση: Σε συλλάβαμε πνευματικά μέσω της διδασκαλίας, πονέσαμε με ωδίνες πνευματικές για σένα μέσω της μετανοίας, σε γεννήσαμε πνευματικά με πολλή υπομονή και κόπους και δυνατούς πόνους και καθημερινά δάκρυα». Επιστολή 3, 1 – 3). Πώς να μην παραδώσεις τον εαυτό σου σ’ ένα τέτοιο πνευματικό, που χύνει πραγματικά αίμα για να σε αναγεννήσει πνευματικά και να σε οδηγήσει στην πραγματική σου ελευθερία, που την προσφέρει ο Χριστός; (Γαλ. ε’, 1) Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας μας λέγει ότι με τον Χριστό η σχέση αφέντη – σκλάβου, που υπήρχε, αντικαθιστάται από το μυστήριο του Πατέρα – Υιού. Γι’ αυτό στην ουσία της η πνευματική πατρότητα δεν έχει άλλο λόγο ύπαρξης, παρά να οδηγήσει τον άνθρωπο από το στάδιο του σκλάβου στην ελευθερία των τέκνων του Θεού. Με το άγιο βάπτισμα γινόμαστε κατά χάριν τέκνα του Θεού και δια της Ιεράς Εξομολογήσεως διατηρούμε τη Χάρη της θείας υιοθεσίας.

Πηγή: Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του Πρεσβυτέρου Σταύρου Τρικαλιώτη, εφημερίου Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Αττικής.

Βασίλειος Κόκκινος, Κίνδυνος αλλοίωσης του ελληνικού πληθυσμού


᾿Οδυσσεύς τοῦ klision:῞Οταν ἕνας ἄνδρας  ἤθους καί σοβαρότητας , ὅπως ὁ παρακάτω ἀρθρογράφος κ. Βασίλειος Κόκκινος, γράφει ὅσα ἀκολουθοῦν, οἱ ἐχέφρονες θά πρέπει νά ἀνησυχοῦν καί νά δραστηριοποιοῦνται, διότι καί ἡ ΑΠΡΑΞΙΑ εἶναι μορφή συννενοχῆς...




Κατά τον Θουκυδίδη (Επιτάφιος Περικλέους) οι αρχαίοι Αθηναίοι ήσαν εξαιρετικά τολμηροί στην δράση και συγχρόνως μελετούσαν οι ίδιοι όσα επρόκειτο να επιχειρήσουν. Κάθε πολίτη δε, που δεν εννοούσε επαρκώς τα πολιτικά πράγματα και δεν μετείχε σ’ αυτά τον θεωρούσαν, όχι απλώς φιλήσυχο αλλά άχρηστο! Με το κριτήριο αυτό πόσοι Έλληνες πολίτες είναι σήμερα άχρηστοι; Κατά το Σύνταγμα (άρθρ. 21 παρ. 5) ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων, αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Το κυβερνών κόμμα βαρύνεται με το εθνικό έγκλημα της νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων, και μάλιστα με δαπάνες του Κράτους, διά του Ν. 1609 του 1986. Αντί δε να αντιμετωπίσει το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδος, με κατάλληλα μέτρα, για την αύξηση των γεννήσεων, θέτει σε πρώτη προτεραιότητα την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες και λαθρομετανάστες, αγνώστου συνολικού αριθμού.
Αψηφάται έτσι ο κίνδυνος της αυξήσεως των φανατικών και μισαλλόδοξων μουσουλμάνων, ενόψει του πλήθους αυτών που ευρίσκονται στην Ελλάδα και του γεγονότος ότι έχει ανατραπεί η πληθυσμιακή ισορροπία στη Θράκη, είναι δε εγκατεστημένοι στην Ήπειρο Αλβανοί μουσουλμάνοι, μη αποκρύπτοντες τις βλέψεις τους για την ελληνική Τσαμουριά.
Επομένως στην Ήπειρο και τη Θράκη είναι δυνατόν να σχηματισθεί επικίνδυνη μουσουλμανική μειονότητα, με τάση να γίνει πλειονότητα, με όλες τις ευνόητες συνέπειες του γεγονότος τούτου. Άλλωστε ο Οζάλ μας έχει προειδοποιήσει, προφητεύσας πως η κατάληψη της Ελλάδος είναι ζήτημα χρόνου, με την υπογεννητικότητά της και την υπεργεννητικότητα των Οθωμανών.
Διά της παραγράφου β’ του άρθρ. 2 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγενείας (Ν. 3284/2004), ορίζεται, ότι «την ελληνική ιθαγένεια αποκτά από την γέννησή του, όποιος γεννιέται σε ελληνικό έδαφος, εφ’ όσον δεν αποκτά με αυτήν αλλοδαπή ιθαγένεια ή είναι άγνωστης ιθαγένειας».
Εν τούτοις οι ψευτοπροοδευτικοί προπαγανδιστές των ΜΜΕ, είτε διότι αγνοούν τον ισχύοντα νόμο, είτε διότι αποσιωπούν αυτόν, πιπιλίζουν νυχθημερόν το επιχείρημα, για την ελληνοποίηση των μεταναστών, ότι δεν είναι ορθό να μην αποκτά κανείς την ελληνική ιθαγένεια, όταν γεννιέται στην Ελλάδα! Το κακό δε είναι ότι πολλοί Έλληνες αγνοούν τις επιπτώσεις της αθρόας ελληνοποιήσεως των μεταναστών και δεν έχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο του αφελληνισμού της χώρας διά της αποσυνθέσεως του συνδετικού κρίκου του γένους των Ελλήνων, που είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία.Στις ΗΠΑ η αύξηση των μουσουλμάνων αντικατέστησε την πατροπαράδοτη ευχή Merry Christmas με τον άχρωμο νεολογισμό «καλές διακοπές». Η κυβέρνηση φαίνεται πως προσπαθεί να διασφαλίσει νέα στρατιά ψηφοφόρων. Αδιαφορεί δε για τους κινδύνους που εγκυμονεί το γεγονός ότι οι περισσότεροι μετανάστες στην Ελλάδα είναι σκληροί μουσουλμάνοι.
Ανθρωπιστικοί λόγοι, που επικαλείται επίσης η προπαγάνδα δεν υπάρχουν. Άπαντες οι διαβιούντες στην Ελλάδα αλλοδαποί, έχουν τα ίδια ατομικά δικαιώματα με τους Έλληνες, ομοίως προστατευόμενα, πλην του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.Επιτέλους, ας δώσει η κυβέρνηση, αν θέλει, άδεια εργασίας και παραμονής, στην Ελλάδα, εις όλους τους μετανάστες, ακόμα δε και το δικαίωμα διορισμού τους στο Δημόσιο. Όχι όμως και το δικαίωμα να μας κυβερνούν οι αλλοδαποί.
Η  Ελλάδα πέρασε πολλές φορές οικονομική κρίση. Πάντοτε την αντιμετώπισε με την σύμπνοια, την εργατικότητα και τον πατριωτισμό των Ελλήνων, υπό την σκέπη και την ενθάρρυνση της Εκκλησίας. Αλλά όταν η τελευταία, διά της πλειονότητος της ιεραρχίας της αποδέχεται –αλίμονο– τα κυβερνητικά σχέδια και δεν ενοχλείται από την αύξηση μισαλλόδοξων αλλοδαπών, ο κίνδυνος φολκλοροποιήσεώς της και αποσυνθέσεως του συνδετικού ιστού των Ελλήνων, ήτοι της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης, είναι μέγας και άμεσος.Το κυβερνών «κίνημα», που περιήγαγε τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο με την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, για την ικανοποίηση της εκλογικής του βάσεως, έστω και την ύστατη ώρα, ας αναλογισθεί τις ιστορικές ευθύνες του και ας ενώσει τους Έλληνες, αντί να τους διχάζει και να τους αποπροσανατολίζει.
Για να διατηρηθεί το έθνος και να κατορθώσει να εξέλθει αλώβητο από την τελευταία κρίση!

Πηγή:πηγή: neb.gr/node/1324 - Π.Λ., μταφορά ἀπό:http://aktines.blogspot.com