"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)

Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...


Τρίτη 18 Μαΐου 2010

῎Οχι, δέν θά ξεχάσω ΠΟΤΕ τή γενοκτονία τῶν ἀδερφῶν μου τῶν Ποντἰων!

19 Μαΐου 1919 - 350.000 νεκροί από τον "φιλόξενο" και "υπέροχο λαό"...





Ομαδικός Τάφος Ποντίων...








Εσύ αν θέλεις ξέχασε...




http://redskywarning.blogspot.com

῾Ο ἀπολογισμός τῆς ἐπίσκεψης ᾿Ερντογάν ἀπό τόν Mehmet Ali Birand (Τοῦρκο δημοσιογράφο)


«Η πλέον σημαντική εξέλιξη είναι το θέμα του εκ νέου προσδιορισμού των χωρικών υδάτων του Αιγαίου» γράφει στο άρθρο του ο γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος Mehmet Ali Birand στην εφημερίδα Posta, με τίτλο «Αρχίζουν τα παζαρέματα γύρω από τα νερά του Αιγαίου».

Αυτοί, οι οποίοι αναφέρουν πως οι συνομιλίες της Αθήνας δεν έφεραν κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα, προβαίνουν σε αδικίες. Διότι ακόμη και οι συμφωνίες που υπογράφηκαν να είναι μισογεμάτες, το υπόλοιπο μισό ανοίγει το δρόμο της οικονομίας. Πιο σημαντικό ακόμη είναι ότι θα αρχίσει τις προσεχείς εβδομάδες και η χάραξη εκ νέου των χωρικών υδάτων των δύο χωρών. Εάν το θέμα αυτό διευθετηθεί, τότε θα διευθετηθεί πολύ πιο εύκολα και ο εναέριος χώρος του Αιγαίου και το θέμα της υφαλοκρηπίδας.


Τη διήμερη επίσκεψη στην Αθήνα κάποιοι την αντιμετωπίζουν λέγοντας: «Προέκυψαν ιστορικά αποτελέσματα και όλα τα προβλήματα λύθηκαν». Άλλοι πάλι αναφέρουν: «Δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα, υπογράφηκαν συμφωνίες κενές περιεχομένου και επιπλέον ο Τούρκος πρωθυπουργός έκανε τα ελληνικά ΜΜΕ να γίνουν εχθροί της Τουρκίας».

Κατά την άποψή μου, και οι δύο προσεγγίσεις είναι λανθασμένες. Τώρα θα ήθελα να σας μεταφέρω το πιο σημαντικό σημείο της επίσκεψης αυτής. Είναι ορθό ότι μέρος των 22 συμφωνιών που υπογράφηκαν, υπογράφηκαν για το θεαθήναι. Και αν ακόμη δεν τις υπέγραφαν, τίποτε δεν θα άλλαζε. Όμως, και αν ακόμη υποθέσουμε ότι μέρος των συμφωνιών αυτών δεν είναι και τόσο σημαντικό, οι υπόλοιπες θα καταστούν αιτία ώστε οι δύο χώρες να κερδίσουν δισεκατομμύρια δολάρια από το εμπόριο.

Όσον αφορά το πολιτικό σκέλος, κατά την άποψή μου, η πλέον σημαντική εξέλιξη είναι το θέμα του εκ νέου προσδιορισμού των χωρικών υδάτων του Αιγαίου. Πάνω στο θέμα αυτό δεν στάθηκαν και πολύ. Όμως, κάποιοι μου ψιθύρισαν ότι οι συνομιλίες για το θέμα αυτό θα αρχίσουν σε μερικές εβδομάδες. Τα πάντα θα γίνουν φανερά μέσα στην περίοδο αυτή.

Τώρα, οι δύο πλευρές θα καθίσουν και θα προσδιορίσουν σε ποιο σημείο τα ελληνικά νησιά και τα τουρκικά χωρικά ύδατα ανέρχονται στα έξι μίλια, στα τρία μίλια, στα δέκα μίλια και στα 12 μίλια. Αυτό μπορούμε να το αναφέρουμε ως ένα είδος παζαρέματος. Αυτό, άλλωστε, είναι και το ορθό. Διότι το Αιγαίο είναι μια ιδιόμορφη θάλασσα.

Η Ελλάδα αναφέρει: «Βάσει των διεθνών συμφωνιών έχω το δικαίωμα να προσδιορίσω τα χωρικά μου ύδατα στα 12 μίλια». Έχουν δίκιο, όντως έχουν δίκιο. Όμως, τη στιγμή κατά την οποία το πραγματοποιήσουν, το Αιγαίο θα κλείσει για την Τουρκία. Αυτός, ακριβώς, είναι και ο λόγος της απόφασης της τουρκικής Βουλής το 1995 που το θεώρησε ως casus belli. Οι Έλληνες αντιλαμβάνονται την κατάσταση και λόγω του ότι δεν θέλουν να πιέσουν την Τουρκία προς ένα πόλεμο για τα 12 μίλια αναφέρουν: «Έχουμε το δικαίωμα, όμως δεν το χρησιμοποιούμε».

Πάντως, η κατάσταση αυτή δεν λύνει και τα προβλήματα. Όσο δεν επιλύεται το θέμα των χωρικών υδάτων, μένει στο προσκήνιο και η ανώμαλη κατάσταση του εναέριου χώρου και βεβαίως της υφαλοκρηπίδας. Δεν μπορούν να παρεμποδιστούν οι αερομαχίες και οι εντάσεις στην ελληνική κοινή γνώμη δεν λένε να τελειώσουν.

Στην Αθήνα, κατά τις εκεί επαφές, πραγματοποιήθηκε ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση και ελήφθη απόφαση για τις συνομιλίες όσον αφορά το Αιγαίο.

Τώρα, οι αρμόδιοι των ΥΠΕΞ των δύο χωρών θα συναντηθούν, θα θέσουν ενώπιόν τους το χάρτη του Αιγαίου και θα αρχίσουν να χαράσσουν ένα νέο σύνορο. Τα τουρκικά και ελληνικά χωρικά ύδατα σε κάποιο σημείο θα ανέρχονται στα τρία, σε άλλο στα οκτώ, σε ορισμένα στα 10 ή στα 12 ναυτικά μίλια.

Ο χάρτης αυτός θα δώσει την απάντηση και στις ανάγκες κάθε χώρας. Θα εξασφαλίσει την έξοδο της Τουρκίας στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου, θα αντιμετωπίσει τις ανάγκες των στρατιωτικών ασκήσεων και κατά τον ίδιο τρόπο θα εξαλείψει τόσο τις ανησυχίες ασφάλειας της Ελλάδας, όσο και τις προσδοκίες της.

Η ύπαρξη μιας συμφωνίας στο Αιγαίο θα διευκολύνει και τη λύση όλων των άλλων προβλημάτων. Και τούτο, διότι το κλειδί είναι τα χωρικά ύδατα. Εάν αυτά προσδιοριστούν, τότε θα προσδιοριστεί αυτομάτως και ο εναέριος χώρος και, εφόσον απαιτηθεί, θα μεταβούν από κοινού στη Χάγη. Πριν κλείσω, θα ήθελα να υπογραμμίσω το εξής:

Μεταξύ των δύο ηγετών δημιουργήθηκε μια άκρως σημαντική προσέγγιση και μια χημεία. Οι δύο αυτοί άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να μην προκαλέσουν θλίψη στο Αιγαίο. Εδώ το πλέον δύσκολο σημείο είναι η ύπαρξη της ισορροπίας των αμοιβαίων υποχωρήσεων που θα γίνουν.

Σημασία έχει ποιος και πόση αυτοθυσία θα κάνει. Εάν, όμως, Τουρκία και Ελλάδα αρχίσουν και πάλι να λένε μεταξύ τους «όχι εγώ, αλλά εσύ πρέπει να κάνεις περισσότερες υποχωρήσεις», τότε θα επιστρέψουμε στο αρχικό μας σημείο»

ΠΗΓΗ! http://nationalpride.wordpress.com/

῾Η θεολογική ἄποψη καί οἱ ἐκκλησιολογικές συνέπειες τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν (Σεβ. Μητροπ. Ναυπάκτου καί ῾Αγ. Βλασίου ῾Ιεροθέου)









Μικρή περιγραφή

Το κείμενο αυτό ασχολείται γύρω από το ζήτημα της ταφής και της καύσης των νεκρών.

     Κύριο περιεχόμενο

Κατ' ἀρχήν εὐχαριστῶ τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἀνάθεση σέ μένα αὐτοῦ τοῦ κρισίμου θέματος πού ἀπασχολεῖ τήν ἑλληνική κοινωνία, αὐτόν τόν καιρό. Δέν πρόκειται νά ἐξαντλήσω τό σοβαρό αὐτό θέμα, ἀλλά θά ὑπογραμμίσω μερικές συνοπτικές ἀπόψεις γύρω ἀπό τήν θεολογία καί τήν ἐκκλησιολογία τοῦ ζητήματος, ἐνῶ ἄλλοι εἰσηγητές θά τό ἀντιμετωπίσουν ἀπό ἄλλες ἐνδιαφέρουσες πλευρές.
Εἰσαγωγικά, θά ἤθελα νά ὑπογραμμίσω ὅτι σέ εἰδική μελέτη τοῦ κ. Γεωργίου Ἀντουράκη, Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, καί μέ τίτλο: "Ταφή, καύση καί ἀνάσταση νεκρῶν· μηνύματα ἀπό τήν παράδοση καί τήν τέχνη", ὑπάρχει πλούσιο ὑλικό γιά τό θέμα αὐτό. Θά ἤθελα, ἐδῶ, νά παρουσιάσω τρία ἐνδεικτικά σημεῖα.
Πρῶτον, ὅτι ὅλοι οἱ πολιτισμένοι λαοί τῆς ἀρχαιότητας φρόντιζαν γιά τούς νεκρούς τους, περισσότερο ἀπό τούς ζωντανούς καί ἀκόμη στούς περισσότερους λαούς ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα ἐπιλογῆς μεταξύ ταφῆς καί καύσεως τοῦ σώματος.
Θεωρεῖται ὅτι ἡ καύση προῆλθε ἤ ἀπό φόβο στούς νεκρούς ἤ γιά νά ἐξαφανίσουν τά νεκρά πτώματα, τά ὁποῖα θεωροῦσαν πηγή μιάσματος. Στήν ἀρχαία Ἑλλάδα, κυρίως ἀπό τούς κλασικούς χρόνους μέχρι σήμερα, ἐπικρατεῖ ἡ παράδοση νά θάπτουν τούς νεκρούς τους, διότι ἐπίστευαν ὅτι ἡ ψυχή τοῦ ἄταφου νεκροῦ δέν μπορεῖ νά εἰσέλθη στά "Ἠλύσια πεδία, ἀλλά περιπλανᾶται, ἕως ὅτου ταφῆ. Ὡστόσο, στούς ὁμηρικούς χρόνους παρατηρεῖται καί τό φαινόμενο τῆς καύσης τῶν νεκρῶν. Στούς νεώτερους χρόνους εἰσήχθη ἡ καύση τῶν νεκρῶν στήν Γαλλία, μετά τήν Ἐπανάσταση, μέ διάταγμα τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1789. Σήμερα, σέ εὐρεία κλίμακα, ἐφαρμόζεται ἡ καύση τῶν νεκρῶν σέ διάφορες Προτεσταντικές Ἐκκλησίες, στούς ἀπίστους καί τούς Ἐλευθεροτέκτονες.
Δεύτερον. Ὅπου ἐφαρμοζόταν στήν ἀρχαιότητα ἡ καύση τῶν νεκρῶν συνδεόταν πάντοτε μέ δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Τό ἕνα, ὅτι γινόταν μέ θρησκευτική ἱεροτελεστία, καί τό ἄλλο ὅτι πουθενά δέν ἐφαρμοζόταν ὡς μέθοδος πλήρους ἀποτεφρώσεως, ἀλλά μετά τήν καύση τῶν σωμάτων συνέλεγαν τά ἐναπομείναντα ὀστᾶ, τά τοποθετοῦσαν σέ πολυτελεῖς λάρνακες καί τά ἔθαπταν σέ εἰδικούς τάφους. Δηλαδή, γινόταν καύση καί ταφή σωμάτων καί ὄχι ὁλοκληρωτική καί πλήρης ἀποτέφρωση. Ἡ ἀποτέφρωση σέ εἰδικούς κλίβανους εἶναι νεώτερη συνήθεια, ἄγνωστη στούς ἀρχαίους χρόνους. Αὐτό πρέπει ἰδιαιτέρως νά ὑπογραμμισθῆ.
Τρίτον. Δέν ὑπάρχει καμία μαρτυρία οἰκειοθελοῦς καύσεως σωμάτων στήν χριστιανική περίοδο, ἀλλά πάντοτε ὁ Χριστιανισμός ἦταν ὑπέρ τῆς ὁλόσωμης ταφῆς τῶν νεκρῶν. Πρέπει νά πῶ, ὅτι δέν ἔχω ἐντοπίσει ἀπόφαση Οἰκουμενικῆς καί Τοπικῆς Συνόδου πού νά καταδικάζη τήν καύση, ἀκριβῶς γιατί δέν διανοήθηκε κανείς νά θέση ζήτημα καύσεως τῶν σωμάτων. Ἐμμέσως μπορεῖ κανείς νά χρησιμοποιήση τό Ἀποστολικό χωρίο: "εἴ τις τόν ναόν φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός" (Α´ Κορ. γ´, 17), πού εἶναι ἐναντίον κάθε "κακοποιήσεως" τοῦ σώματος. Ὁ Σπυρίδων Μακρῆς ἀναφέρει ὅτι μόνο στόν Τερτυλλιανό συναντοῦμε σαφῆ θέση ἐναντίον τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν, ἀλλά δέν μπόρεσα νά ἐντοπίσω τό χωρίο αὐτό. Ὑπάρχει, ὡστόσο, μιά ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πάνω στό θέμα αὐτό. "Ὅταν τό 1960 (σύμφωνα μέ ἐπιθυμία πού ἐκφράστηκε στήν διαθήκη του) τό νεκρό σῶμα τοῦ σπουδαίου καλλιτέχνη - ἀρχιμουσικοῦ καί ἐπίτιμου ἀκαδημαϊκοῦ Δημ. Μητρόπουλου ἀποτεφρώθηκε σέ κλίβανο καί ἡ στάχτη του συγκεντρώθηκε σέ μιά πολύ ἁπλή λήκυθο, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος - παρά τίς παρακλήσεις πολλῶν - ἀρνήθηκε κάθε ἐπίσημη ἤ ἀνεπίσημη ταφή", ἔστω καί μία ἀνεπίσημη δέηση.
Μετά τά διαφωτιστικά αὐτά εἰσαγωγικά θά ἤθελα νά δοῦμε τήν θεολογία γύρω ἀπό τήν σχέση τῆς ψυχῆς μέ τό σῶμα. Μέσα ἀπό τήν θεολογία αὐτή μποροῦμε νά καταλήξουμε στό ποιά εἶναι ἤ πρέπει νά εἶναι ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στήν ἀποτέφρωση τῶν σωμάτων.
1. Ἡ θεολογική προσέγγιση.
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἔχει μιά συγκεκριμένη ἀρχή καί βέβαια δέν ἔχει τέλος, γιατί ἔτσι τό θέλησε ὁ Θεός. Αὐτό λέγεται ἀπό τήν ἄποψη ὅτι κάθε κτιστό πού ἔχει ἀρχή ἔχει καί τέλος, ὅμως αὐτό δέν ἰσχύει γιά τόν ἄνθρωπο, σύμφωνα μέ τήν βούληση τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, αὐτή ἡ σχέση τῆς ψυχῆς πρός τό σῶμα εἶναι πολύ δυνατή καί μποροῦμε νά τήν δοῦμε μέσα ἀπό τήν ὀντολογία τοῦ ἀνθρώπου, τήν διαδικασία τοῦ θανάτου, ἀλλά καί τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου μετά τόν θάνατό του, δηλαδή μετά τήν ἔξοδο τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, καθώς ἐπίσης καί μέσα ἀπό τήν ἐκ νέου ἕνωση τῆς ψυχῆς μέ τό σῶμα.
Ὁ ἄνθρωπος μέ τήν δημιουργία του εἶναι μιά συγκεκριμένη ὑπόσταση - πρόσωπο, πού διαφέρει ἀπό κάθε ἄλλη ὑπόσταση. Καί ἡ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου δέν συγκεκριμενοποιεῖται καί δέν περιορίζεται στήν ψυχή, ἀλλά ἐπεκτείνεται στήν ὅλη ὕπαρξή του. Εἶναι σημαντικά ὅσα ὑποστηρίζει ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Μάρτυς καί Φιλόσοφος, δίδοντας τόν ὁρισμό τοῦ ἀνθρώπου: "τί γάρ ἐστιν ὁ ἄνθρωπος, ἀλλ' ἤ τό ἐκ ψυχῆς καί σώματος συνεστός ζῶον λογικόν; Μή οὖν καθ' ἑαυτήν ψυχή ἄνθρωπος; Οὔ, ἀλλ' ἀνθρώπου ψυχή. Μή οὖν καλοῖτο σῶμα ἄνθρωπος; Οὔ, ἀλλ' ἀνθρώπου σῶμα καλεῖται". Καί συνεχίζει, γιά νά πῆ ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν καλεῖται γιά ἕνα ἀπό αὐτά, δηλαδή γιά τήν ψυχή ἤ γιά τό σῶμα, ἀλλά "τό ἐκ τῆς ἀμφοτέρων συμπλοκῆς καλεῖται ἄνθρωπος".
Αὐτό σημαίνει ὅτι τό σῶμα δέν εἶναι ἁπλῶς τό φυλακτήριο τῆς ψυχῆς, ὅπως ἰσχυρίζονταν τά ἰδεολογικά καί φιλοσοφικά ρεύματα τῆς ἀρχαιότητας, ἀλλά τό ἕνα στοιχεῖο τῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ψυχή εὑρίσκεται πανταχοῦ τοῦ σώματος, μέ τήν ἐνέργειά της, καί ζωοποιεῖ τό σῶμα. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό ὅτι ὁ ἱερός Δαμασκηνός στά νεκρώσιμα τροπάριά του, μιλώντας γιά τό ἄψυχο σῶμα, πού βρίσκεται στόν τάφο, τό ὀνομάζει κατ' εἰκόνα Θεοῦ: "καί ἴδω ἐν τοῖς τάφοις κειμένην τήν κατ' εἰκόνα Θεοῦ φθαρεῖσαν ἡμῖν ὡραιότητα, ἄμορφον, ἄδοξον μή ἔχουσαν εἶδος". Δηλαδή, τό νεκρό σῶμα εἶναι καί λέγεται κατ' εἰκόνα Θεοῦ. Αὐτό δέν νοεῖται ἀπό τήν ἄποψη ὅτι ὁ Θεός ἔχει σῶμα, ἀλλά μέ δύο σημασίες. Πρῶτον, ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐνηνθρώπησε, εἶναι τό πρωτότυπο καί τό ἀρχέτυπο τοῦ ἀνθρώπου, καί δεύτερον, ὅτι, ὅπως ὁ Θεός ζωοποιεῖ τήν κτίση ὁλόκληρη, ἔτσι καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ζωοποιεῖ τό συνημμένο σῶμα. Πράγματι, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀναφερόμενος στό γεγονός ὅτι τό κατ' εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἰσχυρότερο ἀπό τό κατ' εἰκόνα τῶν Ἀγγέλων, ἄν καί οἱ δύο ἔχουν τά λεγόμενα "εἰκονικά ὑποδείγματα τῆς Ἁγίας Τριάδος", ἤτοι νοῦ, λόγο καί πνεῦμα, διδάσκει ὅτι αὐτό συμβαίνει, γιατί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου μέ τό πνεῦμα ζωοποιεῖ τό συνημμένο μέ αὐτήν σῶμα, τό ὁποῖο δέν ἔχουν οἱ Ἄγγελοι. Δηλαδή, τό κατ' εἰκόνα τῶν Ἀγγέλων ἔχει μέν πνεῦμα, ἀλλά ὄχι πνεῦμα ζωοποιό, ἀφοῦ δέν ἔχει λάβει σῶμα. Ἀντίθετα, ἡ νοερά καί λογική φύση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἐπειδή κτίστηκε μαζί μέ τό γήινο σῶμα, "καί ζωοποιόν ἔλαβε τό πνεῦμα παρά τοῦ Θεοῦ". Καί βέβαια, ἡ ψυχή ἔχει τέτοια συνάφεια καί μάλιστα ἀγάπη πρός τό σῶμα "ὡς μηδέποτε ἀπολιπεῖν τοῦ ἐθέλειν, μηδ' ἀπολείπειν ὅλως, μή βίας ἐπενεχθείσης ἐκ νόσου δή τινος μεγίστης ἤ πληγῆς ἔξωθεν".
Ἡ μεγάλη καί ἰσχυρά ἑνότητα μεταξύ ψυχῆς καί σώματος φαίνεται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου δέν ἐξαντλεῖται στήν ψυχή, ἀλλά ἐπεκτείνεται στόν ὅλο ἄνθρωπο πού ἀποτελεῖται ἀπό ψυχή καί σῶμα. Ὁλόκληρη ἡ λατρευτική καί μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἀναφέρεται στόν ὅλο ἄνθρωπο. Ἁγιάζεται τό νερό καί μέσα στό ἁγιασμένο νερό ἐμβαπτίζεται ὅλος ὁ ἄνθρωπος. Ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος, ἀποτελούμενος ἀπό ψυχή καί σῶμα, μέ τήν ἀναγέννησή του καί τήν ἐν Πνεύματι ζωή, εἶναι μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν κάνουμε λόγο γιά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἐννοοῦμε μέλη πραγματικά τῆς τεθεωμένης σαρκός τήν ὁποία προσέλαβε ὁ Χριστός ἀπό τήν Παναγία. Ἡ σχέση μας μέ τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ἰδεολογική, μυστικιστική, ἀλλά πραγματική, ἀφοῦ ἀποτελοῦμε τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο πνευματικά, ψυχικά καί ψυχολογικά, ἀλλά καί σωματικά. Καί βέβαια, ὅταν κάνουμε λόγο γιά σωτηρία, ἐννοοῦμε τήν διατήρηση τοῦ ὅλου ἀνθρώπου. Ἡ λέξη σωτηρία προέρχεται ἀπό τό σῶον + τηρῶ. Εἶναι χαρακτηριστικό τό χωρίο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: "Αὐτός δέ ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἁγιάσαι ὑμᾶς ὁλοτελεῖς, καί ὁλόκληρον ὑμῶν τό πνεῦμα καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα ἀμέμπτως ἐν τῇ παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Χριστοῦ τηρηθείη" (Α´ Θεσ. ε´, 23).
Τό ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὑπόσταση, ὡς πρός τήν ὁλοκληρωτική ἑνότητα ψυχῆς καί σώματος, φαίνεται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου δέν θέλει νά ἀποχωρισθῆ ἀπό τό σῶμα καί μέ αὐτόν ἀκόμη τόν θάνατο. Τό φοβερό μυστήριο τοῦ θανάτου δέν ἔγκειται ἁπλῶς στό γεγονός ὅτι ὁ ἄνθρωπος χάνει καί ἀποχωρίζεται ἀγαπημένα του πρόσωπα, ἀλλά στό ὅτι ἡ ψυχή ἀποχωρίζεται τό ἀγαπημένο της στοιχεῖο, δηλαδή τό σῶμα. Εἶναι χαρακτηριστικός ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ: "Ὄντως φοβερώτατον τό τοῦ θανάτου μυστήριον, πῶς ψυχή ἐκ τοῦ σώματος βιαίως χωρίζεται ἐκ τῆς ἁρμονίας καί τῆς συμφυΐας ὁ φυσικώτατος δεσμός, θείῳ βουλήματι ἀποτέμνεται". Ὑπάρχει φυσικώτατος δεσμός μεταξύ ψυχῆς καί σώματος, ἐπικρατεῖ ἁρμονία μεταξύ αὐτῶν τῶν δύο στοιχείων τῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου καί, ἑπομένως, ὁ χωρισμός μεταξύ ψυχῆς καί σώματος γίνεται βιαίως καί τελικά μέ τήν βούληση τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλά καί ἀκόμη μετά τόν χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα δέν καταργεῖται ἡ ὑπόσταση. Καίτοι ἡ ψυχή ἀποχωρίζεται ἀπό τό σῶμα, ἐν τούτοις ἡ ὑπόσταση παραμένει ἀχώριστη καί, θά λέγαμε, ἄτμητη. Αὐτή τήν θεολογική ἀλήθεια μποροῦμε νά τήν δοῦμε σέ δύο βασικά σημεῖα.
Τό ἕνα ὅτι ἡ ψυχή, χωριζομένη τοῦ σώματος, διατηρεῖ μέσα της τίς ἀναμνήσεις του. Αὐτό μποροῦμε νά τό δοῦμε σέ ἕνα τροπάριο τοῦ Κανόνος τοῦ Μ. Σαββάτου: "Ὁ ᾅδης Λόγε, συναντήσας σοι ἐπικράνθη, βροτόν ὁρῶν τεθεωμένον, κατάστικτον τοῖς μώλωψι καί πανσθενουργόν". Ἐδῶ λέγεται ὅτι ὁ ἅδης εἶδε τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ γεμάτο ἀπό μώλωπες, ἀλλά πανσθενουργό. Καί ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, πολύ ὀρθόδοξα καί πατερικά, ὅτι στόν ἅδη κατέβηκε ἡ ψυχή μαζί μέ τήν θεότητα, ἐνῶ τό σῶμα παρέμεινε στόν τάφο μαζί μέ τήν θεότητα. Ὁπότε οἱ μώλωπες πού εἶδε ὁ ἅδης ἔπρεπε νά εἶναι ἤ τῆς θεότητος ἤ τῆς ψυχῆς. Τό πρῶτο ἀποκλείεται γιατί, ὅταν ἔπασχε ἡ ἀνθρώπινη φύση στόν Σταυρό, δέν συνέπασχε ἡ θεότητα, ἀφοῦ παρέμεινε ἀπαθής. Ἑπομένως, οἱ μώλωπες πού εἶδε ὁ ἅδης ἦταν οἱ μώλωπες τῆς ψυχῆς. Πῶς ὅμως ἐννοεῖται αὐτό, ἀφοῦ οἱ μώλωπες ἔγιναν στό σῶμα; Ἀπό τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ἄλλες ἐνεργοῦν χωρίς τήν συνέργεια τοῦ σώματος (νοῦς, διάνοια καί δόξα) καί ἄλλες χρειάζονται καί τήν συνέργεια του σώματος (ἡ φαντασία καί ἡ αἴσθηση). Ἐπειδή τά στίγματα τοῦ Χριστοῦ ἦσαν αἰσθητά, γι' αὐτό καί κοινά ἦσαν τά στίγματα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Ἔτσι, ὅταν μαστιζόταν ἡ σάρκα τοῦ Χριστοῦ καί ἔπασχε, τότε "εἰκόνες καί τύποι καί φαντασίαι τινές ἀμυδραί τῶν μαστίγων καί παθῶν καί εἰς αὐτήν ὑπεχαράττοντο τήν ψυχήν· ὅθεν ἀκούομεν ὅτι καί αἱ ψυχαί τῶν ἁμαρτωλῶν ἀπάγονται εἰς τόν ἅδην, τά στίγματα καί σημεῖα τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν περιφέρουσαι".
Τό δεύτερο σημεῖο, πού δείχνει ὅτι παρά τόν χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα δέν διασπᾶται ἡ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ὅτι ἡ ψυχή, παρά τόν χωρισμό της ἀπό τό σῶμα καί τήν διάσπαση τῶν μελῶν τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, γνωρίζει τά μέλη της καί δέν ἀπομακρύνεται ἀπό αὐτά. Λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ὅτι ἡ ψυχή ἐπιγινώσκει τό δικό της τεμάχιο καί ὁδηγεῖται ἀπό τά σημεῖα πού βρίσκονται τά λείψανα στήν ἀναγνώριση τῶν μελῶν τοῦ ὅλου σώματος. Ἔτσι ἡ ψυχή δέν ἀπομακρύνεται ἀπό τό δικό της σῶμα "οὔτε εἰ ἐν τῇ κοινωνίᾳ τῶν συντριμμάτων οὔτε εἰ πρός τό ἀκατέργαστον τῆς τῶν στοιχείων ὕλης καταμιχθείη". Καί βέβαια, γιά νά καταλήξη στό συμπέρασμα αὐτό, χρησιμοποιεῖ δύο παραδείγματα ἀπό τήν ζωγραφική καί τήν κεραμική τέχνη.
Ἑπομένως, ἡ ψυχή, καί μετά τόν χωρισμό της ἀπό τό σῶμα, γνωρίζει καί ἀναγνωρίζει τά στοιχεῖα καί τά μέλη τοῦ σώματος, ὁπότε μέ τήν δύναμη καί ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ θά εἰσέλθη πάλι στό δικό της σῶμα καί ἔτσι θά γίνη ἀνάσταση τῶν νεκρῶν σωμάτων. Εἶναι πολύ χαρακτηριστική ἡ προφητεία τοῦ Προφήτου Ἰεζεκιήλ, ὅπου περιγράφεται θαυμάσια αὐτή ἡ ἀνάσταση τῶν σωμάτων (Ἰεζ. λζ´ 1-14).
Φυσικά τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, κατά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, θά εἶναι τό ἴδιο, ἀλλά ἄφθαρτο, ἀθάνατο καί ἀνακαινισμένο. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει περί αὐτοῦ: "οὕτω καί ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ· σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ, ἐγείρεται ἐν δόξῃ· σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρεται ἐν δυνάμει· σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν" (Α´ Κορ. ιε´ 42-44). Δηλαδή, τό ἀναστημένο σῶμα θά ἔχει τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ὑποστάσεώς του, ἀλλά θά εἶναι ἀνακαινισμένο, ἀφοῦ, κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, θά γίνη νέα ἀνάπλαση, ἀνακαίνιση, χωρίς νά ὑπάρχουν τά στίγματα τῆς φθαρτότητος καί τῆς θνησιμότητος, θά εἶναι ὅπως τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας πρό τῆς πτώσεως καί ὅπως ἦταν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μετά τήν Ἀνάστασή Του. Τό ὅτι θά γίνη καινούργια πλάση, χωρίς νά καταργηθοῦν τά σημεῖα τῆς ὑποστάσεώς του, φαίνεται ἀπό τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, σύμφωνα μέ τήν ὁποία θά ἀποκατασταθοῦν καί ὅλες οἱ ἀσθένειες, δηλαδή καί ὅλες οἱ ἐλλείψεις τοῦ ἀνθρώπινου σώματος. Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Μάρτυς καί Φιλόσοφος λέγει ὅτι, ἐάν ὁ Χριστός κατά τήν πρώτη ἔλευσή του στήν γῆ θεράπευσε τίς ἀσθένειες τῆς σαρκός καί ἔκανε ὁλόκληρο τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἀναπληρώνοντας τά ἐλλείποντα μέλη, "πολλῷ μᾶλλον ἐν τῇ ἀναστάσει τοῦτο ποιήσει, ὥστε καί ἀκέραιον καί ὁλόκληρον ἀναστῆναι τήν σάρκα".
Ἑπομένως, ἡ ἀποκαλυπτική ἀλήθεια, ὅπως ἐκφράστηκε στήν Ἁγία Γραφή καί στά πατερικά κείμενα, βεβαιώνει ὅτι ὑπάρχει στενή σχέση μεταξύ τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, καί ὅτι παρά τόν χωρισμό τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, ἐν τούτοις δέν καταστρέφεται οὔτε διαλύεται ἡ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἡ ψυχή γινώσκει καί ἀναγνωρίζει τά αὐθεντικά μέλη της καί βέβαια ὁλόκληρο τό σῶμα μεταμορφωμένο καί ἀνακαινισμένο θά ἀναστηθῆ στήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ.
2. Ποιμαντικές καί ἐκκλησιολογικές ἐπιπτώσεις.
Ἡ θεολογική αὐτή τοποθέτηση, πού εἴδαμε προηγουμένως, πρέπει νά περάση μέσα στήν ἐκκλησιαστική ζωή καί νά δοῦμε τίς ποιμαντικές καί ἐκκλησιολογικές παραμέτρους, ἀκριβῶς γιατί ζοῦμε σέ μιά κοινωνία ἐκκοσμικευμένη. Λέγεται αὐτό, γιατί οἱ ἀρχαῖοι χριστιανοί ἔτρεφαν ἀπεριόριστο σεβασμό στά λείψανα τῶν ἁγίων, τά ὁποῖα, ἀκόμη καί τότε πού ὑφίσταντο τά μαρτύρια καί ἐνδεχομένως ἐκαίγονταν, τά συνέλεγαν ἀπό τήν φωτιά καί τά τοποθετοῦσαν μέ ἐξαιρετική εὐλάβεια σέ ἰδιαιτέρους χώρους καί τά προσκυνοῦσαν. Σέβεται κανείς καί τά μικρά ὑπολείμματα, ἀκριβῶς γιατί καί "μερισθέντος τοῦ σώματος ἀμέριστος ἡ Χάρη διαμένει". Δηλαδή, στούς ἁγίους γίνεται κατά ἀναλογία ὅ,τι ἔγινε καί στόν Χριστό. Ἡ ψυχή τοῦ Χριστοῦ χωρίστηκε ἀπό τό σῶμα, ἀλλά ὅμως ἡ θεότητα παρέμεινε ἀδιαίρετη, ἀφοῦ ἡ ψυχή μαζί μέ τήν θεότητα κατέβηκε στόν ἅδη καί τό σῶμα μαζί μέ τήν θεότητα παρέμεινε στόν τάφο. Αὐτό, κατά ἀναλογία, γίνεται καί στούς ἁγίους, ἀφοῦ ὅταν ἡ ψυχή χωρίζεται ἀπό τό σῶμα, τότε τό σκήνωμα τοῦ ἁγίου παραμένει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ μέ ἔκδηλα σημεῖα.
Δυστυχῶς, ὅμως, οἱ ἐκκοσμικευμένοι χριστιανοί δέν βλέπουν ἔτσι τά πράγματα καί συζητοῦν καί τό ἐνδεχόμενο ἀποτεφρώσεως τῶν νεκρῶν σωμάτων. Πῶς ἀντιμετωπίζουμε αὐτήν τή κατάσταση ἀπό πλευρᾶς ποιμαντικῆς καί ἐκκλησιολογίας; Θά ἤθελα στό σημεῖο αὐτό πολύ συνοπτικά νά ὑπογραμμίσω δύο σημεῖα.
Πρῶτον. Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά δεχθῆ γιά τά μέλη της ἤ νά υἱοθετήση τήν ἀποτέφρωση τῶν σωμάτων, ἐπειδή σέβεται τό ἀνθρώπινο σῶμα, πού τό θεωρεῖ ναό τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, τό ἕνα στοιχεῖο τῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου. Δεδομένου δέ ὅτι παρά τόν χωρισμό τῆς ψυχῆς ὑφίσταται αὐτή ἡ ἑνότητα, μιά τέτοια βίαιη πράξη μπορεῖ νά εἶναι ἕνας "βιασμός" τῆς φύσης, ἀφοῦ τό φυσικό εἶναι ἡ ἀποσύνθεση καί, βέβαια, κάθε βιασμός τῆς φύσης δημιουργεῖ οἰκολογικό πρόβλημα. Ἄλλωστε, ἐμεῖς δέν δεχόμαστε τίς πλατωνικές θεωρίες περί φύσει θνητοῦ σώματος καί φύσει ἀθανάτου. Ἀκόμη, δέν μποροῦμε νά υἱοθετήσουμε τήν ἀποτέφρωση τῶν σωμάτων, γιατί, ὅσοι τό ἐπιθυμοῦν, τό πιθανότερο εἶναι νά δέχωνται τίς πλατωνικές καί ἀρχαῖες φιλοσοφικές ἀντιλήψεις περί τοῦ σώματος, ὅτι τό σῶμα εἶναι δεσμωτήριο τῆς ψυχῆς ἤ ὅτι δέν πρόκειται νά ἀναστηθῆ καί ὅτι εἶναι σκεῦος ἡδονῆς πού πρέπει νά ἀποκοπῆ καί περιφρονηθῆ, ὥστε νά σωθῆ ἡ ψυχή. Ἔτσι, λοιπόν, κάτω ἀπό τήν ἐπιθυμία καύσεως κρύπτεται ἡ περιφρόνηση πρός τό σῶμα, ἡ ἀπιστία στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἡ μετεμψύχωση καί ἴσως νά κρύπτεται καί ἡ ἄρνηση τῆς ὑπάρξεως τῆς ψυχῆς μετά τόν θάνατο.
Βέβαια, ὑπάρχουν περιπτώσεις πού τά σώματα τῶν ἁγίων κάηκαν ἤ καί σώματα ἀνθρώπων πυρπολήθηκαν ἀπό διάφορες αἰτίες. Τό θέμα αὐτό διαφέρει ἀπό τήν οἰκειοθελή καί βίαιη πυρπόληση. Ἄλλο ἡ καύση τοῦ σώματος χωρίς νά τό ἐπιδιώκη κανείς καί ἄλλο ἡ οἰκειοθελής ἀποτέφρωση τοῦ σώματος. Τό πρῶτο γίνεται χωρίς τήν θέληση τοῦ ἀνθρώπου καί τότε ὁ Θεός δέν θά καταμαρτυρήση ἀσέβεια πρός τό σῶμα. Τό δεύτερο γίνεται μέ τήν θέληση τοῦ ἀνθρώπου καί αὐτό δείχνει ἀπιστία. Φυσικά καί στήν μία καί στήν ἄλλη περίπτωση ὁ Θεός θά ἀναστήση καί θά κατασκευάση καί πάλι τό σῶμα ἀπό τήν τέφρα, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά ἀναστηθοῦν κατά τήν Δευτέρα Παρουσία, εἴτε ὑπέστησαν διωγμούς, εἴτε φαγώθηκαν ἀπό ζῶα, εἴτε κάηκαν ἀπό φωτιά, ἀλλά ὅμως ἐκεῖνο πού ἔχει σημασία εἶναι ἡ ἰδέα πού κρύπτεται κάτω ἀπό τήν ἐπιδίωξη μιᾶς ἀποτεφρώσεως. Γι' αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία στέκεται πολύ προσεκτικά ἀπέναντι σέ τέτοια φαινόμενα. Ἐκτός ἀπό τούς θεολογικούς λόγους, ὑπάρχουν καί ἄλλοι λόγοι, ψυχολογικοί, κοινωνικοί, πού δέν εὐνοοῦν τήν ἀποτέφρωση τῶν νεκρῶν σωμάτων, ἀλλά ἄλλοι εἰσηγητές θά ἀναλύσουν αὐτή τήν πλευρά.
Δεύτερον. Ὅσοι δεχθοῦν νά ἀποτεφρωθοῦν τά σώματά τους, ἐπειδή ἔχουν διαφορετική ἀντίληψη γιά τήν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς, τήν ἀνάσταση τοῦ σώματος καί τήν αἰώνια ζωή, ἀλλά συγχρόνως ἐπιθυμοῦν τήν ἐκκλησιαστική κήδευση, θά δημιουργήσουν μεγάλο προβληματισμό στήν Ἐκκλησία. Τί θά κάνη ἡ Ἐκκλησία; Θά κηδεύση καί θά ἐνταφιάση μιά τέφρα; Θά δεχθῆ νά κάνη τήν κηδεία τοῦ νεκροῦ σώματος, ὅταν μετά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία τό σῶμα θά ὁδηγεῖται στόν κλίβανο γιά τήν ἀποτέφρωση; Θά ἐνταφιάζη τήν τέφρα στά κοιμητήρια;
Τά ἐρωτήματα αὐτά προκαλοῦν ποιμαντικά καί ἐκκλησιολογικά ζητήματα, τά ὁποῖα ἅπτονται, ὅπως εἶπα προηγουμένως, καί θεολογικῶν προβλημάτων, ἀνάλογα μέ τίς ἰδέες πού κρύπτονται κάτω ἀπό τήν ἐνέργεια αὐτή. Καί πρέπει ἡ Ἐκκλησία νά λάβη σαφή θέση ἀπέναντι στά ποιμαντικά αὐτά θέματα.
Κατά τή γνώμη μου, ἡ ἐνδεχόμενη ἀπάντηση μπορεῖ νά εἶναι συνάρτηση δύο παραγόντων. Πρῶτον, ὅτι ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία συνδέεται στενά μέ ὅραση ἀνθρωπίνου σώματος καί ὄχι τέφρας. Ὅλα τά τροπάρια κάνουν λόγο γιά κεκοιμημένο καί ὄχι γιά ἀποτεφρωμένο, γιά σῶμα πού βρίσκεται μπροστά μας, γιά τελευταῖο ἀσπασμό κ.λπ. Πῶς, λοιπόν, θά γίνεται κηδεία χωρίς σῶμα; Δεύτερον, ἡ ὅλη ἐκκλησιαστική ἀκολουθία τῆς ταφῆς ἔχει σχέση μέ ἐνταφιασμό σώματος καί ὄχι μέ ἐνταφιασμό τέφρας. Ὁπότε καί τά δύο αὐτά σημεῖα ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα ὅτι δέν πρέπει νά γίνεται ἐξόδιος ἀκολουθία οὔτε πρός τῆς καύσεως οὔτε μετά ἀπό αὐτήν, ἐφ' ὅσον στήν πρώτη περίπτωση δέν θά ἀκολουθήση ταφή καί στήν δεύτερη δέν θά ὑπάρχει σῶμα, ἀλλά τέφρα.
Συμπερασματικά, θά ἤθελα νά πῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά μείνη ἀνεπηρέαστη ἀπό τό κοσμικό πνεῦμα καί νά ἐξακολουθῆ νά κηδεύη καί νά ἐνταφιάζη τά σώματα, τά ὁποῖα μπορεῖ νά εἶναι καί λείψανα, καί τά ὁποῖα θά κοιμοῦνται ἀναμένοντας τήν ἀνάστασή τους καί ὅταν γίνεται ἐκταφή νά μπορῆ νά διαπιστώνεται ἡ ἁγιότητα τοῦ κεκοιμημένου. Διότι ἡ ἀφθαρσία καί ἡ θαυματουργία τῶν λειψάνων εἶναι τεκμήριο θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ διαπορθμεύεται καί σέ ὁλόκληρο τό σῶμα. Καί ἀσφαλῶς, ἡ βεβαίωση ὑπάρξεως ἑνός ἁγίου ἔχει βαθειά σημασία, γιατί τότε θά ξέρουμε ὅτι οἱ πρεσβεῖες του θά συντελοῦν καί στήν δική μας σωτηρία.


Πηγή:http://www.ixthis.gr

Τὸ μυστικὸ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεόν Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος






«Ὅλους τους πιστοὺς ὀφείλομε νὰ τοὺς βλέπομε σὰν ἕνα καὶ νὰ σκεπτόμαστε ὅτι στὸν κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ὁ Χριστός. Καὶ νὰ ἔχομε γιὰ τὸν καθένα τέτοια ἀγάπη, ὥστε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιάσομε γιὰ χάρη του καὶ τὴν ζωή μας. Γιατί ὀφείλομε νὰ μὴ λέμε, οὔτε νὰ θεωροῦμε κανένα ἄνθρωπο κακό, ἀλλὰ ὅλους νὰ τοὺς βλέπομε ὡς καλούς. Κι ἂν δεῖς ἕναν ἀδελφὸ νὰ ἐνοχλεῖται ἀπὸ πάθη, νὰ μὴν τὸν μισήσεις αὐτόν, μίσησε τὰ πάθη ποὺ τὸν πολεμοῦν. Κι ἂν τὸν δεῖς νὰ τυραννεῖται ἀπὸ ἐπιθυμίες καὶ συνήθειες προηγούμενων ἁμαρτιῶν, περισσότερο σπλαχνίσου τὸν, μὴν τυχὸν δοκιμάσεις καὶ σὺ πειρασμό, ἀφοῦ εἶναι ἀπὸ ὑλικὸ ποὺ εὔκολα γυρίζει ἀπὸ τὸ καλὸ στὸ κακό.» Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφὸ σὲ προετοιμάζει νὰ ἀγαπήσεις περισσότερο τὸν Θεό. Τὸ μυστικό, λοιπόν, τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφό. Γιατί, ἂν δὲν ἀγαπᾷς τὸν ἀδελφό σου ποῦ τὸν βλέπεις, πῶς εἶναι δυνατόν ν᾿ ἀγαπᾷς τὸν Θεὸ ποὺ δὲν Τὸν βλέπεις; «Ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸ αὐτοῦ, ὃν ἐώρακε, τὸν Θεόν, ὃν οὐχ ἑώρακε, πῶς δύναται ἀγαπᾶν;»
Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΘΕΕ ΜΟΥ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ ΤΟ ΘΕΛΩ
(μεταφρασμένο καὶ ἐμπλουτισμένο ἀπὸ τὸν Γέροντα Πορφύριο)

Πηγή:
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/symewn_new_theologian_secret_love_god.htm

Αντζελα, δώσε τώρα τα λεφτά...



Δεν φτάνει η απομάκρυνση της Γκερέκου, αλλά πάνω από όλα να εισπραχθούν 5,5 εκ. ευρώ...
 

῾Η "πίτα τοῦ Γέροντος Παϊσίου" ἤ τό ζυμάρι ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, Ἅγιο ὄρος κ.λ.π.-᾿Επεξηγηματική καί διαφωτιστική ἐπιστολή ἀπό τήν ῾Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου




Κυριακή, 16 Μαΐου 2010



Αγαπητοί αδελφοί,

Η εποχή μας έχει ορθώς χαρακτηρισθεί ως εποχή ψεύδους και συγχύσεως. Ο άρχοντας του σκότους και πατέρας του ψεύδους έχει εξαπολύσει παντού τα όργανά του για να τραβήξει μαζί του στην κόλαση όσους περισσότερους ανθρώπους μπορέσει. Το χειρότερο απ' όλα, αλλά και το πιο επιτυχές κόλπο του, είναι ότι δεν προσπαθεί να απομακρύνει τους ανθρώπους από τον Χριστό και την Εκκλησία αλλά να μολύνει αυτήν την σχέση συγχέοντας την ευλάβεια των πιστών με πράγματα αντίθετα προς την διδασκαλία της Εκκλησίας και άρα δαιμονικά. Επί παραδείγματι κάποιος φοράει τον Τίμιο Σταυρό στον λαιμό του και μαζί ένα "ματόχανδρο". Η χάρη του Σταυρού δεν ενεργεί αφού είναι βλασφημία να τίθεται δίπλα Του το σύμβολο της δεισιδαιμονίας. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Γέρων Παΐσιος: "εάν πέσουν στα αυγά που τηγανίζουμε ακαθαρσίες τότε είναι για πέταμα τα αυγά μαζί με το τηγάνι".



Αυτή η σύγχυση συμβαίνει σε πάρα πολλές εκφάνσεις της ζωής μας. Όμως το παρόν έχει ως σκοπό να ενημερώσει για κάτι που έχει υποπέσει στην αντίληψή μας και το θεωρήσαμε άκρως επικίνδυνο για την πνευματική και κατά συνέπεια και για την σωματική μας υγεία. Τους τελευταίους μήνες αρκετοί μας ρωτούν για κάποιο προζύμι που περιφέρεται από χέρι σε χέρι- κυρίως γυναικών- και το οποίο όσοι το λάβουν προτρέπονται να το ζυμώσουν προσευχόμενοι (αναρωτιόμαστε σε ποιόν "θεό") για ό,τι επιθυμούν. Το ζυμάρι αυτό παρουσιάζεται με διάφορα ονόματα προέλευσης (π.χ. από τα Ιεροσόλυμα) ή φέρει το όνομα κάποιου συγχρόνου Οσίου (π.χ. του Γέροντος Παϊσίου). Φυσικά όποιος διακατέχεται από γνήσια ορθόδοξη πνευματικότητα μπορεί αμέσως να διακρίνει την πλάνη σε μια τέτοια περίπτωση. Από κανένα έμπιστο ή ειλικρινές πρόσωπο, που κατέχει υπεύθυνη θέση στην Εκκλησία ή έστω που έχει ορθή σχέση μ' Αυτήν, δεν πιστοποιείται κάποια τέτοια πρακτική. Οι Ορθόδοξες
πρακτικές είναι γνωστές και συγκεκριμένες και γνωστές (αρτοκλασία, κόλλυβα κλπ.). Ακόμη και τα ιδιαίτερα έθιμα, όπως η πίτα του Αγίου Φανουρίου, καταλήγουν στην Εκκλησία για να ευλογηθούν και δεν παρασκευάζονται από κάτι "ειδικό" και "μυστήριο". Επίσης, είναι κραυγαλέα αντιευαγγελική η χρήση ψυχολογικής βίας ώστε να φοβηθεί όποιος σκεφθεί να μην παρασκευάσει την πίτα. Τις περισσότερες φορές η συνταγή που συνοδεύει ως συνήθως το ζυμάρι προειδοποιεί πως όποιος δεν εφαρμόσει την διαδικασία μπορεί να προκαλέσει στον εαυτό του διάφορα αρνητικά πράγματα. Και διερωτόμεθα: Τι σχέση έχουν οι εκφοβισμοί και οι εξαναγκασμοί με την ελευθερία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού; Ο Χριστός μας καλεί τον καθένα να Τον ακολουθήσει εν ελευθερία: "όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν".

Δυστυχώς έχουμε σαφείς πληροφορίες και στοιχεία πως η διαδικασία αυτή προέρχεται από χώρους αποκρυφιστών της Νέας Εποχής. Χρησιμοποιούν ανατολικές θρησκευτικές μεθόδους και διδασκαλίες αναμιγνύοντας σ' αυτές ονόματα και άλλα στοιχεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Στην αρχή του γράμματος περιγράψαμε πόσο φρικτό είναι αυτό.

Αγαπητοί αδελφοί, είναι ανθρώπινη η άγνοια ή η σύγχυση, όμως εάν ακολουθούμε την ασφαλή οδό της υπακοής θα είμαστε προστατευμένοι από κάθε κακό. Είναι θεμιτό να ρωτούμε τον Πνευματικό μας Πατέρα για κάθε θέμα που σχετίζεται με την πίστη. Εάν αφορούσε το θέμα την σωματική μας υγεία θα σπεύδαμε να πάρουμε την συμβουλή του γιατρού μας. Γιατί αδιαφορούμε τόσο και ενεργούμε απερίσκεπτα για την πνευματική μας υγεία; Γιατί δεν προστρέχουμε στους πνευματικούς μας ιατρούς που έχει ορίσει η Εκκλησία του Χριστού;

Κλείνοντας προτρέπουμε πατρικά όποιον έπεσε σ' αυτήν την δαιμονική παγίδα να απομακρύνει ο,τιδήποτε έχει σχέση μ' αυτήν την υπόθεση και να προστρέξει εν μετανοία στο μυστήριο της Ι. Εξομολογήσεως. Προτείνουμε επίσης και την τέλεση Αγιασμού στα σπίτια που εισήλθαν τέτοιου είδους αντικείμενα.


Μετ' ευχών και αγάπης εν Χριστώ,
Αρχιμ. Κύριλλος

Καθηγούμενος Ι. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου 

impantokratoros.gr  
 http://anavaseis.blogspot.com

0 σχόλια:

῾Ο Mεσογαίας Νικόλαος γιά τήν ἀποτέφρωση, τήν οἰκονομική κρίση καί τόν Νικόδημο Γκατζιρούλη

 
"Όσο έχει υπόλοιπα στους λογαριασμούς της και στα παγκάρια της η Εκκλησία δεν μπορεί να μιλήσει" δηλώνει ο κ.Νικόλαος
 "Θεωρῶ ὅτι σαφῶς ἀδικήθηκε ὁ Μητροπολίτης πρώην ᾿Αττικής καί Μεγαρίδος  κ. Νικόδημος Γκατζιρούλης" δηλώνει ὁ κ.Νικόλαος



Συνέντευξη στον Νίκο Παπαχρήστου

Όταν το μεσημέρι του Σαββάτου περνούσα την πόρτα του πνευματικού κέντρου  του Ναού του Αγίου Νικολάου Σπάτων για να συναντήσω τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο είχα προετοιμαστεί για να συζητήσουμε το ευαίσθητο θέμα της αποτέφρωσης των νεκρών. Ο Μητροπολίτης Νικόλαος ήταν  ο βασικός εισηγητής στη  συζήτηση που έγινε για το θέμα αυτό στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος.  Η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτησή μας όμως δεν περιορίστηκε μόνο στην αποτέφρωση, που επαναφέρει στην επικαιρότητα την ανάγκη μιας νέας εκκλησιαστικής ποιμαντικής, αλλά επεκτάθηκε και σε άλλα θέματα όπως στην στάση της Εκκλησίας απέναντι στις κοινωνικές αντιδράσεις από την οικονομική κρίση καθώς  και στην απόφαση της Ιεραρχίας για την υπόθεση του Μητροπολίτη Νικοδήμου Γκατζιρούλη...

Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε στο Amen.gr και τον Νίκο Παπαχρήστου ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος. Οι σκέψεις, οι προβληματισμοί και οι ξεκάθαρες απόψεις του είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσουν συζητήσεις.

Νίκος  Παπαχρήστου: Σεβασμιώτατε, ακούγεται ότι η Εκκλησία δεν θα έπρεπε να έχει λόγο στην συζήτηση για την αποτέφρωση των νεκρών. Δεν είναι στις αρμοδιότητες της, αφορά την Πολιτεία…

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος:
Καταρχάς το θέμα της ταφής ή της αποτέφρωσης είναι σαφώς και αρμοδιότητας της Εκκλησίας, διότι η Εκκλησία τελεί  την εκκλησιαστική πράξη που ονομάζεται επικήδειος ακολουθία, η οποία μάλιστα προϋποθέτει ύπαρξη νεκρού σώματος και μιλάει για ανάσταση αυτού του σώματος. Υπ' αυτήν την έννοια, όταν τίθεται εκ μέρους της Πολιτείας το θέμα της αποτέφρωσης, αυτό αφορά και  την Εκκλησία, η οποία οφείλει να τοποθετηθεί .

N.Π.: Στο ποίμνιό της εννοείτε…

Μητρ.Μεσογαίας:
Στο ποίμνιό της…  Σε αυτούς που της ζητούν κηδεία,  που σημαίνει ότι την πιστεύουν και την δέχονται, η ίδια καλείται να ανταποκριθεί με κάποιο τρόπο. Σε αυτή την κατεύθυνση έγινε μια εισήγηση και μια εκτενής συζήτηση στην οποία δεν υπήρξε καμία αντίθεση από κανέναν και ήταν σαφώς ομόθυμη και αυτονόητη η άποψη ότι η Εκκλησία έχει και Θεολογία και πράξη που γνωρίζουν μόνο την ταφή ως απόδοση και τιμής αλλά και έκφραση πίστης στη συνεχιζόμενη πορεία του ανθρώπου και μετά τον θάνατο.

Όταν κάποιος ζητήσει να αποτεφρωθεί, πολύ πιθανόν αυτό να υποκρύπτει είτε αμφισβήτηση του κύρους της Εκκλησίας ή μη κατανόηση της Θεολογίας της ή μηδενιστική αντίληψη. Ότι δηλαδή “εγώ είμαι ένα τίποτα, είμαι ένα ζώο που θα ζήσω λίγα χρόνια και μετά θα πεθάνω”. Αυτό δεν το δέχεται η Εκκλησία. Οπότε πρέπει να ορίσει την κατεύθυνση που θα δώσει στο ποίμνιό της, αν της παρουσιαστούν τέτοια περιστατικά. Είναι αυτονόητο ότι όταν ένας δηλώνει αθεΐα ή μηδενισμό ή άρνηση της Εκκλησίας, αυτομάτως δεν έχει κανένα λόγο η Εκκλησία να του ψάλει  “Μακαρία η οδός ή πορεύη σήμερον…” ή τους γεμάτους ελπίδα σωτηρίας  προσευχητικούς ύμνους της. Αυτό έπρεπε η Εκκλησία κάπως να το διασαφηνίσει…

Ν.Π.: Αυτό όμως, Σεβασμιώτατε, ισχύει για κάποιον που επιθυμεί την αποτέφρωση της σορού του και δεν πιστεύει, δεν ανήκει στην Εκκλησία…

Μητρ.Μεσογαίας:
Ασφαλώς…

Ν.Π.: Στην περίπτωση όμως που αυτός που επιλέγει την αποτέφρωση είναι χριστιανός Ορθόδοξος και δηλώνει πιστός; Που για άλλους λόγους κάνει αυτή την επιλογή; Ίσως γιατί δεν θα ήθελε να περάσει η οικογένεια του τη δοκιμασία της εκταφής…

Μητρ. Μεσογαίας
: Ακριβώς αυτός ήταν και ο λόγος που έγινε η συζήτηση για την καύση των νεκρών. Δηλαδή, η ύπαρξη κακής πληροφόρησης ή η διαμόρφωση ψυχολογικής αντίληψης δυσμενούς ως προς την ταφή και ευνοϊκής ενδεχομένως ως προς την καύση. Η ανάγκη κατανόησης του τι ακριβώς σημαίνει αποτέφρωση. Και γι’ αυτό η ευθύνη της Εκκλησίας είναι να πει προς τον λαό αφενός το πως ακριβώς εκφράζει τον σεβασμό ως προς το σώμα και την ψυχοσωματική ενότητα του ανθρώπου και αφετέρου… είπατε προηγουμένως ότι έχει αποστροφή στη διαδικασία της εκταφής… πώς η εκταφή μπορεί να αποτελεί ένα εξαιρετικό γεγονός συνάντησης με το υπόλειμμα του ανθρώπου μας, αν γίνεται σωστά. Σε διαφορετική περίπτωση, μπορεί να είναι ένα αποτρόπαιο πράγμα το οποίο πραγματικά να αναστατώνει τον άνθρωπο. Ευθύνη μας είναι να περιποιηθούμε την εκταφή και να την αναδείξουμε.

Ν.Π.: Το αν γίνεται σωστά συνδέεται και με το αν η γη έχει τις ιδιότητες να ολοκληρώσει την αποσύνθεση…

Μητρ.Μεσογαίας:
Έχετε δίκιο, αλλά ακόμη και στην περίπτωση που δεν έχει ολοκληρωθεί η αποσύνθεση θα μπορούσε να γίνει μια σωστή ποιμαντική… Εγώ έχω άμεση εμπειρία, πηγαίνω σε εκταφές μαζί με ανθρώπους που έχασαν τα παιδιά τους, και είχαν πολύ μεγάλη δυσκολία. Δεν είχα καμία περίπτωση, ούτε μια, που να μην επέστρεψαν με μεγάλη ανακούφιση.  Και ενώ πήγα να κάνω την εκταφή μαζί με τους αρμόδιους των κοιμητηρίων και οι γονείς να παραμείνουν σε απόσταση , τελικά οι ίδιοι περιποιηθήκαν τα οστά των παιδιών τους…

Βίαιη πράξη η αποτέφρωση
Ν.Π.: Θεωρείτε, Σεβασμιώτατε, την αποτέφρωση μια πράξη βεβήλωσης…

Μητρ.Μεσογαίας:
Είναι βίαιη πράξη… Ενώ η ταφή έχει τόση ευγένεια και σεβασμό. Τοποθετούμε το σώμα στη γη σαν σπόρο με ελπίδα βλάστησης και καρποφορίας.  Η ίδια η φύση προνοεί ώστε να μείνει ένα υπόλοιπο, τα οστά, το λείψανο.  Απόδειξη ότι δεν είμαστε ένα τίποτα. Ενώ με την καύση, το σώμα γίνεται στάχτη που πετιέται. Γινόμαστε τίποτα. Αυτό η Εκκλησία δεν μπορεί  να το δεχθεί…

Ν.Π.:  Δεν είναι όμως βεβήλωση η εκταφή μη αποσυντεθημένων σωμάτων – από γη που έχει χάσει πλέον αυτές τις ιδιότητες της- τα οποία μετά ταύτα τοποθετούνται όπως όπως σε λάκκους ή ακόμα χειρότερα, όπως λέγεται, σε οξέα;

Μητρ.Μεσογαίας:
Το όπως όπως πρέπει οπωσδήποτε να το αποφύγουμε. Χρέος της Εκκλησίας είναι να μας υποδείξει και στην περίπτωση αυτήν πώς μπορούμε να τιμούμε το νεκρό σώμα.  Και πώς να αφήνουμε να εκφραστεί ο σεβασμός και η προοπτική της ανθρώπινης συνέχειας.

Η Ταφή είναι έκφραση πίστης στην Ανάσταση


Ν.Π.: Η ταφή είναι ζήτημα μόνο παράδοσης; Συνδέεται με την Θεολογία ή με το δόγμα;

Μητρ.Μεσογαίας: 
Νομίζω ότι είναι όλα μαζί. Αυτή την πράξη γνωρίζει η Εκκλησία, με αυτόν τον τρόπο έγινε η ταφή του Κυρίου, γεγονός που τιμούμε με εξαιρετικούς  ύμνους και ψηλή θεολογία. Έχουμε τις κοιμήσεις των Αγίων, τα άγια λείψανα, που τόσο τιμά η Εκκλησία μας. Αυτό είναι και παράδοση  και Θεολογία και ζωή και βίωμά της. Είναι έκφραση της πίστης της στην ανάσταση και των σωμάτων.

Ν.Π.: Την ίδια στιγμή, άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, μάλιστα και κάποιες γειτονικές μας, έστω κατ’ άκραν οικονομία έχουν αποδεχθεί ή ανεχθεί την αποτέφρωση…

Μητρ.Μεσογαίας:
Δεν είμαι σίγουρος αν την έχουν αποδεχθεί κατ’ άκραν οικονομία, με ποιούς όρους  ή πώς το λέτε…

Ν.Π. : Το λέω με την έννοια ότι τελούν εξόδιο ακολουθία…

Μητρ. Μεσογαίας:
Αυτός είναι και ένας  λόγος που έπρεπε να δούμε πώς θα το διαχειριστούμε ποιμαντικά ως Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος στα πλαίσια της δικής μας πραγματικότητας. Απ'  ό,τι γνωρίζουμε, δεν τελείται Ορθόδοξη εξόδιος ακολουθία μπροστά σε τεφροδόχο. Τουλάχιστον  επίσημα. Μπορεί να γίνεται η κηδεία και μετά να γίνεται η καύση και τα υπόλοιπα… Εκτός τούτου, η απόφαση της Συνόδου, σε ειδικές περιπτώσεις,  δίνει αρμοδιότητα στον επίσκοπο να αποφασίζει εκείνη την στιγμή τι θα κάνει. Επιπλέον, το θέμα θα ξανασυζητηθεί στην επόμενη Σύνοδο της Ιεραρχίας, ώστε να προσδιοριστούν τα βασικά κριτήρια χειρισμού των ειδικών περιπτώσεων. Θα σας αναφέρω μία ειδική περίπτωση.

Έχουμε κάποιον ο οποίος προέρχεται από μια παράδοση ινδουιστική, ανατολική, όπου συνηθίζουν να καίνε τα σώματα. Αυτή είναι η παράδοσή του. Έτσι λειτουργεί και το συναίσθημά του. Έρχεται στην Ελλάδα και γίνεται ορθόδοξος. Δεν γνωρίζει όσα είπαμε και κάποια στιγμή πεθαίνει. Οι συγγενείς του αντιδρούν στην ιδέα της ταφής γιατί δεν είναι εξοικειωμένοι μαζί της και ζητούν να καεί. Ο ίδιος δεν είχε εκφραστεί. Είναι όντως ένα λεπτό και ιδιάζον ζήτημα για το οποίο απευθύνονται οι ιερείς του κοιμητηρίου στον Επίσκοπο. Αν δεν έχει ληφθεί σαφής σχετική Συνοδική απόφαση, ο Επίσκοπος έχει από την Σύνοδο την ελευθερία να αποφασίσει.

Ν.Π.: Άρα και για έναν άνθρωπο ο οποίος ήταν πιστός αλλά για δικούς του λόγους είχε εκφράσει την επιθυμία να αποτεφρωθεί και οι συγγενείς του να πρέπει να κάνουν πράξη την τελευταία του επιθυμία, τότε και ο Επίσκοπος στο πλαίσιο αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να επιτρέψει την τέλεση της ιεροπραξίας…

Μητρ. Μεσογαίας:
Δεν νομίζω. Αυτό δεν αποτελεί ειδική περίπτωση. Για τις ειδικές περιπτώσεις, η Σύνοδος δεν σκλαβώνει τον Επίσκοπο, απλώς θα τον βοηθήσει δίνοντάς   του κάποιες κατευθύνσεις.

Ν.Π.: Πιστεύετε, Σεβασμιώτατε, ότι αυτές οι συζητήσεις γίνονται γιατί στην πραγματικότητα ο φόβος του θανάτου είναι ισχυρός και ο σύγχρονος άνθρωπος αποστρέφεται ό,τι ακολουθεί το θάνατο;

Μητρ. Μεσογαίας:
Νομίζω ότι ο τρόπος και μόνο που θέσατε το ερώτημα εξυπονοεί  την καταφατική απάντηση. Πράγματι οι άνθρωποι σήμερα δυσκολεύονται. Πρέπει όμως να διευκολυνθούν από την Εκκλησία και να μάθουν ορισμένα πράγματα. Ότι πρέπει να δεχθούν όσοι πιστεύουν και εμπιστεύονται την Εκκλησία τους δικούς της όρους. Διαφορετικά, θα έρθει άλλος και θα πει μεθαύριο ότι δεν θέλει να βαφτίζεται στο νερό, έτσι όπως γίνεται, αλλά να τον ραντίζουμε. Δεν θα υποχωρήσει η Εκκλησία. Προ καιρού, εμφανίστηκαν κάποιοι που είπαν ότι εμείς φοβόμαστε τα μικρόβια στη Θεία Κοινωνία και ότι θέλουμε λαβίδες μιας χρήσεως. Αντιλαμβάνεται κανείς πως αυτές οι αυθαίρετες αλλαγές αποδομούν την πίστη και την ίδια την υπόσταση της Εκκλησίας. Η Εκκλησία έχει μια πάγια διδασκαλία. Με κατανόηση και υπομονή πρέπει να την εξηγήσει στον σύγχρονο άνθρωπο. Οφείλει να δώσει την ελπίδα της μετά θάνατον πορείας που την πιστεύει και την ζει και 2000 χρόνια αυτήν κηρύττει με τον καλύτερο τρόπο. Να ομορφύνει τα κοιμητήρια… Πόσο διαφορετικός είναι ο όρος κοιμητήριο από τον όρο νεκροταφείο. Εφόσον μιλάει για κοίμηση, αυτό το πράγμα πρέπει να το δώσει και ως ελπίδα.  Συνεπώς, με πολλή αγάπη και κατανόηση πρέπει να κάνει μια ποιμαντική προς αυτήν την κατεύθυνση.

Η Εκκλησία πρέπει να δώσει ξανά αυτό που χάνουμε

Ν.Π.:  Έχει να κάνει και το γεγονός ότι έχει χαθεί αυτή η «σχέση» που υπήρχε τις περασμένες δεκαετίες, ιδιαίτερα στην επαρχία, ανάμεσα στους ζώντες και τους κεκοιμημένους ;

Μητρ. Μεσογαίας:
Έχετε απόλυτο δίκιο και έτσι είναι. Η Εκκλησία πρέπει να μας ξαναδώσει αυτό που φαίνεται πως χάνουμε. Να δημιουργήσει συνθήκες σχέσης με τους κεκοιμημένους. Το να ανάψουμε το καντηλάκι, να πάμε στο κοιμητήριο, να κάνουμε το τρισάγιο, να ετοιμάσουμε τα κόλλυβα…  να μην γίνεται μόνο τυπικά, σαν ένα έθιμο. Αλλά να αποτελεί έκφραση σχέσης και κοινωνίας με τους κεκοιμημένους.  Και εδώ είναι η ουσία του προβλήματος. Πρέπει να επιστρέψουμε στην αλήθεια και όχι να μείνουμε στον τύπο. Έτσι η Εκκλησία θα βοηθήσει τους ανθρώπους μέσα τους να ζήσουν την αλήθεια. Δεν είναι σωστό να αποφασίζουμε για τον λαό χωρίς να τον προετοιμάζουμε να δεχθεί το μήνυμά μας ως αλήθεια. Η αλήθεια δεν επιβάλλεται. Εμπνέεται.

Ν.Π.:  Η επαφή κάποιου με το συγγενικό του πρόσωπο, που «έχασε» γίνεται και μέσω του σημείου της ταφής του σώματός του;

Μητρ. Μεσογαίας: 
Βλέπετε πάντοτε η παράδοσή μας -και έτσι την ζούσαμε στα χωριά και στις μικρές αστικές κοινωνίες-, ήθελε να ξενυχτούμε τον νεκρό, να τον ασπαζόμαστε πριν φύγει, να τον θάβουμε ξεσκέπαστο και μετά να τον καλύπτουμε, η κηδεία γινόταν με εμφανές το σώμα του, την τελική του όψη… Τώρα τελευταία αποφεύγουμε να αντικρίζουμε τους  νεκρούς. Δεν τους κρατούμε στα σπίτια μας. Πηγαίνουμε σε έναν απρόσωπο θάλαμο σε ένα κοιμητήριο που είναι τρεις, τέσσερις μαζί. Στα αστικά κοιμητήρια, δεν ξέρει ο ιερέας ποιον θάβει. Έχει να κάνει ανά μισή ώρα μια κηδεία. Μπορεί να μπερδέψει και το όνομα… Αντίθετα, στο χωριό ο παπάς είχε μια κηδεία το μήνα ή στους δύο μήνες. Πήγαιναν όλοι. Ο ιερέας γνώριζε τον νεκρό, τη ζωή του, τους συγγενείς.  Όλοι ήταν μια οικογένεια. Πρέπει να αναβιώσουμε το παρελθόν μας με τα σύγχρονα δεδομένα.

Και κάτι άλλο. Χρησιμοποιήσατε την λέξη «έχασε». Και την χρησιμοποιούν πολλοί. Ότι ο θάνατος είναι «χαμός». Δεν είναι χαμός, είναι χωρισμός. Χάνεται σημαίνει ότι πάει στο πουθενά. Χωρίζεται σημαίνει ότι πηγαίνει στην αιώνια κατάσταση στην οποία θα ξανασυναντηθούμε, «εν ετέρα μορφή» ο καθένας. Είναι πεποίθηση της Εκκλησίας αυτό, είναι το μήνυμα της. Αυτό ζει. Αυτό είναι η Ανάσταση. Αυτό είναι Εκκλησία. Δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Πρέπει να το προσφέρει. Δεν πρέπει να το παραδώσει άνευ όρων.

Ν.Π.: Οπότε η ποιμαντική της Εκκλησίας για το ζήτημα θα μπορούσε νε ξεκινήσει πριν ακόμα η Ιεραρχία καθορίσει τους όρους, το πλαίσιο των συγκεκριμένων προϋποθέσεων;

Μητρ.Μεσογαίας:
Θα μπορούσε οι όροι να είναι ένα τεχνητό πράγμα το οποίο δεν θα βοηθούσε και πολύ. Αλλά θα μπορούσε οι όροι να είναι μια παρακίνηση γενικά των Επισκόπων και των Ιερέων να περάσουν σε μια ποιμαντική του θανάτου που θα βοηθάει μέσω της πίστεως να ζει κανείς την προσδοκία της πλήρους αποκαταστάσεως μετά θάνατον.

Ν.Π.: Οι απλοί άνθρωποι συνδέουν την ταφή με τη Δευτέρα Παρουσία. Όμως υπάρχουν όρια στη δύναμη του Θεού, δηλαδή η ανάσταση θα γίνει δυνατή μόνο εφόσον υπάρχουν ενταφιασμένα σώματα και ο Θεός δεν έχει τη δύναμη να αναστήσει από την στάχτη; Υπάρχουν όρια στη δύναμη του Θεού;

Μητρ. Μεσογαίας:
Η απάντηση είναι εύκολη. Έχουμε πολλούς ανθρώπους που κάηκαν σε διάφορα δυστυχήματα.  Ένας Θεός που μπορεί μόνον έτσι και δεν μπορεί αλλιώς δεν είναι Θεός. Δεν υπάρχει τέτοιος Θεός. Το θέμα λοιπόν δεν είναι πως ο Θεός θα αποκαταστήσει, είναι το πώς εμείς θα εκφράσουμε ως Εκκλησία εν τω κόσμω αγωνιζομένη  τον σεβασμό μας στους ανθρώπους οι οποίοι φεύγουν από αυτή την ζωή και ταυτόχρονα την πίστη μας στην αιώνια πορεία τους. Δεν σχετίζεται με το τι θα κάνει ο Θεός αλλά με το τι θα πράξουμε εμείς.

Ν.Π.: Είναι θέμα, λοιπόν, σεβασμού και πίστης…

Μητρ. Μεσογαίας:
Πολύ σωστά. Σεβασμός και πίστη. Αν υπήρχε μια πρόταση, όχι η καύση ή αποτέφρωση, αλλά κατατεμαχισμός ώστε να χωρέσει σε ένα πολύ μικρότερο κουτάκι για να κερδίσουμε χώρο. Δεν είναι πολύ βίαιο; Δεν είναι αποτρόπαιο; Έτσι είναι και το άλλο και δεν χρειάζεται να συγκριθεί πιο από τα δύο είναι πιο αποτρόπαιο… Είναι βίαιο.
Και αυτό δεν θέλουμε να το κάνουμε. Δεν πρέπει να το κάνουμε. Εδώ εμείς μιλάμε για την αφαίρεση των οργάνων σε περίπτωση μεταμοσχεύσεων με ποια διαδικασία πρέπει να γίνεται  ώστε να αποδίδεται σεβασμός στο νεκρό σώμα, πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι ωραίο πράγμα να εκδηλωθεί η ευγένεια της ψυχής ως σεβασμός και η εσωτερική της ασφάλεια ως πεποίθηση, ως πίστη.

Η Εκκλησία δεν είναι προέκταση της Πολιτείας

Ν.Π.: Στην Κοινή Υπουργική Απόφαση για το ζήτημα της αποτέφρωσης αναφέρονται οι όροι και οι προϋποθέσεις για την λειτουργία των αποτεφρωτήρων. Λένε κάποιοι ότι αφού το αποφάσισε η Πολιτεία, τώρα η Εκκλησία οφείλει να συμμορφωθεί αντιμετωπίζοντάς την μάλλον σαν μια προέκταση του κρατικού μηχανισμού…

Μητρ.Μεσογαίας:
E, αυτό είναι το τραγικό. Το να εμφανίζεται η Εκκλησία σαν προέκταση της πολιτείας. Αυτό είναι το κακό που έχει προκληθεί από την λάθος σχέση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας. Θα ήταν πάρα πολύ ωραία η Εκκλησία να έλεγε ότι εγώ κάνω την ακολουθία και την κάνω με αυτούς τους όρους και γι' αυτούς τους λόγους. Και προτείνω αυτό το πράγμα. Από εκεί και πέρα η Πολιτεία ας κάνει ό,τι κρίνει. Αλλά δεν υποχρεώνει για την καύση, δίνει το δικαίωμα της επιλογής. Δίνει και η Εκκλησία τη δική της πρόταση και ο κόσμος  αποφασίζει. Είναι αυτό που είπαμε στην αρχή. Το εκκλησιαστικό μέρος της ανήκει. Δεν ανήκει στην Πολιτεία ούτε το επιβάλλει η Εκκλησία. Νομίζω ότι όλο ξεκινάει, ως προς τα ελληνικά δεδομένα, από την λάθος σχέση Εκκλησίας-Πολιτείας.

Ν.Π.: Διερωτώνται κάποιοι μήπως αν επιλέξουν την αποτέφρωση δεν υπάρχει γι' αυτούς… «μετά». Μήπως δεν έχουν την ευκαιρία του παραδείσου…

Μητρ.Μεσογαίας:
Το τι θα γίνει μετά δεν το προσδιορίζει ούτε η Σύνοδος, ούτε εμείς. Είναι δουλειά του Θεού και ο Θεός έχει και έλεος και λόγους που εμείς δεν γνωρίζουμε να εκφράζει την αγάπη του και να δείχνει την σοφία του μέσα στη δημιουργία και στην σχέση του με τον άνθρωπο.

Ν.Π.: Πολλοί θέτουν το ζήτημα της αποτέφρωσης στο πλαίσιο των δικαιωμάτων και της ελευθερίας της επιλογής να ορίσουν το σώμα τους μετά θάνατον… Έτσι το ζητούν και από την Πολιτεία…

Μητρ. Μεσογαίας:
Οι σύγχρονες Πολιτείες νομοθετούν με βάση τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως τα περιγράψατε. Η αποστολή της Εκκλησίας είναι να προβάλλει τα δικαιώματα του Θεού, δηλαδή την βούλησή του, στον άνθρωπο και να προάγει την σχέση του απλού ανθρώπου που την εμπιστεύεται και που πιστεύει στον Θεό,  να την εκφράζει με τον υγιέστερο τρόπο που  μπορεί. Και έτσι να κατευθύνει τα πράγματα. Η Εκκλησία μας διδάσκει, μας κατηχεί, μας μυεί στα μυστήρια, μας εμπνέει. Θέλει να μας πει ότι δεν είμαστε λίγα κιλά και λίγα χρόνια. Αλλά έχουμε μια αιώνια προοπτική και έναν μεγάλο προορισμό να ενωθούμε με τον Θεό από αυτόν τον κόσμο. Σε αυτό μαθητεύουμε και γι' αυτό την εμπιστευόμαστε και έτσι εκφράζουμε την πίστη μας. Περιμένουμε λοιπόν από την Εκκλησία να μας δείξει με ποιον καλύτερο τρόπο θα πορευτούμε. Στο θέμα αυτό μας λέει ότι αυτό πρέπει να κάνουμε.

Ν.Π.: Σεβασμιώτατε, θα μπορούσε να σκεφθεί κάποιος ότι ενώ η χώρα κλυδωνίζεται από την οικονομική κρίση, τα μέτρα και τις διαδηλώσεις που την συνοδεύουν, η Ιεραρχία ασχολείται με θέματα που άλλες χώρες τα έλυσαν χρόνια πριν…

Μητρ.Μεσογαίας:
«Και ταύτα  έδει ποιήσαι κακείνα μη αφιέναι». Δηλαδή και το ένα χρειάζεται και το άλλο. Δεύτερον η Εκκλησία τοποθετείται σε αυτά τα θέματα διότι ρωτάται και από τον λαό και από την Πολιτεία.  Και τρίτον αν είναι οικονομικό το πρόβλημα, νομίζω ότι το κόστος για τους αποτεφρωτήρες καλό θα ήταν να το αναβάλουμε για λίγο για να κάνουμε οικονομία και να αντιμετωπίσουμε τις παρούσες δυσκολίες μας καλύτερα. Το μεγάλο τίμημα αυτού που περνάει σήμερα ο λαός μας δεν είναι η οικονομική κρίση. Είναι η αποξένωσή μας από τις πνευματικές αξίες και από την αλήθεια. Είναι κρίση αξιών, κρίση αρχών. Είναι πνευματική κρίση.

Ν.Π.: Και τι μας οδήγησε σε αυτήν την πνευματική κρίση, Σεβασμιώτατε;

Μητρ. Μεσογαίας:
Ενδεχομένως ο έντονος ευδαιμονισμός, ο άκρατος ορθολογισμός, ο υλισμός. Αυτό που λέμε, εδώ και τώρα. Γίναμε άνθρωποι της ευκολίας, της ύλης, άνθρωποι της προσωρινότητας… Ο εγωκεντρισμός… Αυτός ο εγωιστικός ανθρωποκεντρισμός ότι ο καθένας μας είναι η απόλυτη αξία. Είναι η υπερβολή. Όλοι είμαστε μέρος της κρίσης. Και η Εκκλησία. Και εγώ θα ήθελα, ως Εκκλησία να δούμε πώς εμείς θα αναγεννηθούμε. Πώς θα ξεφύγουμε από την δική μας εκκοσμίκευση, από τον δικό μας συμβιβασμό…

Ν.Π.: Είναι έντονη η εκκοσμίκευση;

Μητρ. Μεσογαίας:
Μεγάλη. Να δούμε, λοιπόν, πως θα επιστρέψουμε στον θησαυρό μας για να μπορέσουμε να τον ξαναδώσουμε. Διαφορετικά θα είμαστε ένα πολιτικό σύστημα, μια λέσχη θρησκευτικών ανθρώπων… Κάτι μέσα στα πολλά που υπάρχουν. Δεν θα επαγγελλόμαστε την βασιλεία του Θεού, τον εξαγιασμό, την άλλη ζωή, την άλλη εννοώ την άλλου είδους αλλά και την άλλη, την μετά θάνατο ζωή.

Οι κοινωνικές αντιδράσεις και ο ρόλος της Εκκλησίας

Ν.Π.: Σε μια κοινωνία που διαδηλώνει, που διαμαρτύρεται, που αγωνιά τι θα μπορούσε να πει σήμερα η Εκκλησία στο σύνολό της;

Μητρ. Μεσογαίας:
Τί θα μπορούσε να πει!  Πιστεύω ότι θα μπορούσε να μιλήσει και με τη ζωή της και με το λόγο της. Και όταν λέω με την ζωή της, υπάρχουν πρόσφατα παραδείγματα και ακόμα υπάρχουν άνθρωποι, ο πατήρ Παΐσιος , ο πατήρ Πορφύριος , πρόσωπα της Εκκλησίας που ήταν ανθρωπάκια με το κοσμικό κριτήριο αλλά ήταν πόλος έλξης και ουσιαστικής παρηγοριάς και έμπνευσης σε χιλιάδες ανθρώπους. Δίπλα σε έναν τέτοιο άνθρωπο τρέφεσαι ακόμα και όταν σιωπά. Και η Εκκλησία το πρώτο που έχει να δώσει είναι αυτή τη ζωή της, το αίμα της, τους χυμούς της πίστης της. Όχι σαν διδασκαλία λόγου αλλά σαν διδασκαλία έμπνευσης.

Το δεύτερο πράγμα όσον αφορά στο λόγο, θα μπορούσε να κάνει ένα κήρυγμα μετανοίας με προφητικό τρόπο και όχι με ελεγκτικό, σκληρό τρόπο. Να κάνει μια κίνηση αγάπης, εξόδου, όχι αγάπης ως πράξη… δηλαδή δίνω λεφτά, κάνω το ένα, το άλλο, φτιάχνω ένα ίδρυμα κλπ… αλλά αγάπης-αυτοπροσφοράς, δηλαδή δεν προσφέρω από αυτά που έχω αλλά προσφέρομαι, δίνω ό,τι είμαι. Αυτή είναι η ανώτερη προσφορά. Το να δώσεις όλο σου τον εαυτό. Αυτά είναι εντελώς ξένα πράγματα για τη σύγχρονη κοινωνία.

Το αγκάλιασμα της νεότητας, τα νέα παιδιά σήμερα είναι αποπροσανατολισμένα. Ο λόγος της Εκκλησίας είναι επαναστατικός λόγος, ανατρεπτικός. Δεν χρειάζονται άμεσα αποτελέσματα. Ο Απόστολος Παύλος όταν πήγε στον Άρειο Πάγο και μίλησε για αναστημένο Χριστό σηκωθήκανε και του είπαν «ακουσόμεθά σου και πάλιν» δηλαδή «θα τα ξαναπούμε…». Έριξε όμως σπόρο στην Αθήνα που έπιασε. Αυτή την στιγμή τα παιδιά μας δεν έχουν εμπειρίες εκκλησιαστικές στο συναισθηματικό , στο κοινωνικό, στο παραδοσιακό επίπεδο. Αυτά τα παιδιά όμως είναι πιο αγνά, πιο έτοιμα να δεχθούν μια αντιπρόταση ηρωική από την Εκκλησία. Πιστεύουμε σε μάρτυρες, σε νικητές αδικημένους… Επίσης, το να ζήσουμε εμείς πρώτα τη δική μας πτωχεία, όχι να αγαπήσουμε τους πτωχούς αλλά την πτωχεία ως επιλογή για τη δική μας ζωή. Καταλαβαίνετε τί δυνατό μήνυμα είναι αυτό; Ότι εγώ επιλέγω να ζω ο ίδιος λιτά και φτωχά… Ο λόγος αυτού του τύπου είναι πολύ σύγχρονος. Είναι μονοπώλιο της Εκκλησίας.

Ν.Π.: Και μιας και το αναφέρατε,  ζει ένας Επίσκοπος σήμερα φτωχά και λιτά;

Μητρ. Μεσογαίας:
Νομίζω πολλοί. Εάν δεν ζει έτσι, δεν είναι Επίσκοπος. Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι ζουν λιτά.

Ν.Π: Στους πολίτες που καλούνται να ζήσουν σε λιτότητα χωρίς να είναι επιλογή τους τι θα μπορούσε να πει η Εκκλησία;

Μητρ.Μεσογαίας:
Να μάθουν να ζουν την «ευσέβεια μετ' αυταρκείας». Βέβαια, νομίζω ότι ενόσω έχει υπόλοιπα στους λογαριασμούς της και στα παγκάρια της η Εκκλησία δεν μπορεί να μιλήσει. Η κίνηση είναι ότι δίνω και μετά λέω ότι δεν έχω άλλο να σου δώσω. Αλλά ό,τι είχα το πρόσφερα, δεν κρατάω για το μέλλον. Αυτό είναι πολύ δυνατό. Και από εκεί και πέρα έλα μαζί  να συμπορευτούμε στην κοινή ανέχεια μας. Όχι έχω και σου δίνω,  αλλά όσα μπαίνουν στα ταμεία μου τα μοιράζω. Κρατώ τα λιγότερα για μένα. Τα αναγκαία. Όταν έχεις τον Θεό, δεν σου λείπει τίποτα.

Ν.Π.: Πιστεύετε ότι η λύση είναι περισσότερα ιδρύματα, περισσότερες μερίδες φαγητού από τα συσσίτια;

Μητρ.Μεσογαίας:
Νομίζω όχι. Διότι όσες μερίδες και να δώσει στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της, όσα ιδρύματα και να κάνει δεν θα καταφέρει να επουλώσει όλα τα προβλήματα. Παρά ταύτα, ανάλογα με το τι της δίνεται πρέπει να προσφέρει .Η Εκκλησία δεν έχει και δίνει. Της εμπιστεύονται και μοιράζει.

«Θέλω να απελευθερωθώ από το κοσμικό σύστημα»

Ν.Π.:  Εσείς Σεβασμιώτατε, κάνατε μια κίνηση που βρήκε πολλούς υποστηρικτές αλλά και πολλούς επικριτές. Παραιτηθήκατε της μισθοδοσίας σας…

Μητρ. Μεσογαίας:
Γιατί να το επικρίνει αυτό κανείς;  Μήπως έκλεψα καμία τράπεζα και δεν το κατάλαβα; Θέλω ένα επιχείρημα γιατί αυτό να είναι κακό. Από την άλλη πλευρά, οφείλω να σας πω ότι δεν νομίζω ότι το Κράτος είχε ανάγκη από τον μισθό μου. Ήταν καθαρά μια συμβολική κίνηση και το έχω πει και είναι σαφές. Ήταν μια κίνηση ελευθερίας προσωπικής, έκφρασης της βούλησης μου να απελευθερωθώ από το καταρρέον κοσμικό σύστημα…

Ν.Π.: Να μην αισθάνεστε, δηλαδή, δημόσιος υπάλληλος;

Μητρ. Μεσογαίας:
Αναντίρρητα δεν θα ήθελα. Θα θέλατε εσείς να έχετε ιερέα, ένα παπά που να αισθάνεται δημόσιος υπάλληλος;

Ν.Π.: Μιλήσατε για καταρρέον σύστημα…

Μητρ. Μεσογαίας:
Γιατί έχετε εντύπωση ότι είναι σε ακμή;

Ν.Π.: Αν όμως ήταν σε ακμή το πολιτικό σύστημα;

Μητρ. Μεσογαίας:
Δεν θα ήθελα να έχω σχέση με το κοσμικό σύστημα.

Ν.Π.: Πιστεύετε ότι αυτή η θέση αλλά και η πρωτοβουλία σας να παραιτηθείτε της μισθοδοσίας σας βρίσκουν απήχηση στο εσωτερικό της Ιεραρχίας;

Μητρ. Μεσογαίας:
  Δεν ξέρω…

Ν.Π.: Σας απασχόλησε πριν πάρετε την απόφασή σας;

Μητρ. Μεσογαίας:
Όχι… Με απασχόλησε να μην σκανδαλίσω, να μην θεωρηθεί ότι προκαλώ συγκρίσεις ή επιδεικτικά ξεχωρίζω τον εαυτό μου. Νομίζω ότι όλοι κάνουμε τις επιλογές μας. Άλλοι ίσως κάνουν κάτι καλύτερο. Είναι λίγο το να προσφέρεις όλο σου το μισθό στα ιδρύματά σου; Ξέρω αρκετούς Επισκόπους που δεν κρατούν τίποτα από τον μισθό τους. Όλα τα προσφέρουν στα ιδρύματα και τους φτωχούς. Κι εγώ κάτι τέτοιο έκανα ως τώρα, αλλά αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι άλλο. Θεώρησα ότι θα ήταν καλύτερο για μένα. Δεν θέλω να προκαλέσω κανέναν. Σέβομαι τον κόπο, τον πόνο, τις στερήσεις, τις θυσίες όλων των υπολοίπων ιεραρχών. Δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες της ζωής τους, αλλά εμπνέομαι από αυτά που αντιλαμβάνομαι ότι κρυφά βιώνουν ο καθένας.

Ν.Π.: Σας πίκραναν κάποια σχόλια;

Μητρ. Μεσογαίας:
Όχι, καθόλου. Άκουσα ότι είπαν ορισμένα πράγματα. Δεν με πίκραναν, διότι θεωρώ ότι έχουν δικαίωμα να μην συμφωνούν μαζί μου κάποιοι άνθρωποι. Να με παρερμηνεύουν, διότι συνηθίζουμε -κακώς βέβαια- να ερμηνεύουμε τους ανθρώπους. Νομίζω ότι είναι λάθος να θεωρούμε ότι γνωρίζουμε το βάθος της προαιρέσεως κάποιου και να το βγάζουμε με δημόσιο λόγο.  Αλλά είναι πολύ ανθρώπινο και γίνεται και έτσι είμαι συνηθισμένος με αυτό. Σίγουρα εκτίμησαν λάθος τις προθέσεις μου. Ακόμα και αυτοί που με επαίνεσαν δεν ξέρουν γιατί το έκανα. Αν κάποιος διαφορετικά κατανοεί το πώς εγώ πολιτεύομαι είναι δικαίωμά του. Ούτε εγώ είμαι υποχρεωμένος να εξηγώ σε όλους τι κάνω. Μέσα από την ζωή μου εκφράζω τον εαυτό μου, όπως το κάνετε και εσείς και το κάνει και ο καθένας. Δεν με πίκρανε κανείς.

«Δεν ζω από τον μισθό μου»


Ν.Π.: Να μην σας ρωτήσω πως ζείτε χωρίς μισθό…

Μητρ. Μεσογαίας:
Έχω τα πάντα… Ο μισθός υπάρχει ακόμη αλλά έχω τα πάντα. Δεν ζούσα ποτέ από τον μισθό μου…

Ν.Π.: Να επανέλθουμε στα πρόσφατα γεγονότα που ακόμα συγκλονίζουν την κοινωνία. Η Σύνοδος τοποθετήθηκε καταδικάζοντας τις ακρότητες και τη δολοφονική επίθεση…

Μητρ. Μεσογαίας:
Πολύ καλά έκανε η Σύνοδος και τοποθετήθηκε δημόσια. Και όντως ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή αποτελεί αυτονόητο που πρέπει να προστατευθεί. Το γεγονός αυτό που συνέβη ήταν συγκλονιστικό, φοβερό, από όποια προοπτική και αν το εξετάσουμε. Πιστεύω όμως ότι συναντούμε τέτοια φαινόμενα σε κοινωνίες που χάνουν τον Θεό και αποξενώνονται από την Αλήθεια του. Και ο ρόλος της Εκκλησίας είναι να φέρνει τον Θεό στον λαό και να οδηγεί τον λαό προς τον Θεό.

Το «κλείσιμο» μια εκκρεμότητας
Ν.Π.: Ολοκληρώνοντας, Σεβασμιώτατε, αυτή την άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση θα ήθελα να σταθούμε σε ένα θέμα της επικαιρότητας και στις προεκτάσεις του. Πριν λίγες ημέρες η Ιεραρχία εξέλεξε τους Μητροπολίτες Ιλίου και Κηφισίας, των μητροπόλεων που προέκυψαν από τη διχοτόμηση της παλαιάς Μητρόπολης Αττικής. Σας άκουσα να λέτε ότι έκλεισε μια εκκρεμότητα πέντε χρόνων…

Μητρ. Μεσογαίας:
Ήταν εκκρεμότητα γιατί εγώ ήμουν τοποτηρητής. Και τοποτηρητής σημαίνει ένας άνθρωπος με περιορισμένες και προσωρινές αρμοδιότητες. Οι άνθρωποι χρειαζόντουσαν τον ποιμένα τους. Αυτόν που θα μπορεί να σταθεί πάνω στα προβλήματά τους και να αναπτύξει το όραμα για την Μητρόπολη και την συνέχεια της. Εγώ δεν ανέπτυξα όραμα. Έκανα συντήρηση υφισταμένης καταστάσεως.  Με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα. Με αυτή την έννοια, ήταν εκκρεμότητα το ότι δεν είχε πορεία και όραμα. Έχω την εντύπωση ότι ήρθε η ευλογημένη αυτή ώρα που δύο υπεύθυνα πρόσωπα θα μπορούν να προσεύχονται γι' αυτόν τον λαό, να διδάσκουν, να ποιμαίνουν, να συμπονούν με τον λαό, να συμπορεύονται και να επιτελούν το έργο της στις ψυχές τους.

«Να αποκατασταθεί ο Νικόδημος»
Ν.Π.: Υπάρχει όμως και μια ακόμη εκκρεμότητα και αφορά στην υπόθεση του Μητροπολίτη πρώην Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου. Η Ιεραρχία αποφάσισε να άρει με προϋποθέσεις το επιτίμιο και μια τριμελής επιτροπή, της οποίας είστε μέλος, να του την ανακοινώσει επισήμως… Αλήθεια πότε θα τον επισκεφθείτε;

Μητρ. Μεσογαίας:
Δεν εξαρτάται από εμένα, θα ορισθεί αυτό πότε θα γίνει. Εγώ ευθύς εξαρχής θεωρούσα ότι η απαράδεκτη αυτή κατάσταση, η θλιβερή ιστορία που παρακολουθεί την πορεία αυτής της Μητροπόλεως, των δύο νέων πλέον Μητροπόλεων, θα έπρεπε να τακτοποιηθεί με έναν τρόπο υπερβατικό, ανώτερο, άγιο και ευλογημένο. Φοβούμαι ότι δεν γίνεται αυτό με απλές αποφάσεις. Θεωρώ ότι σαφώς αδικήθηκε ο Μητροπολίτης πρώην Αττικής και Μεγαρίδος.

Και αντί να κινηθούμε στη λογική του δικαίου, ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει δικαιώματα, θα ήταν ανάγκη να κινηθούμε στην καθ'  υπερβολήν οδό που λέγεται αγάπη και ταπείνωση. Αυτός που υποχωρεί πρώτος αυτός είναι και κερδισμένος. Και αν δεν μπορεί το να το κάνει το ασθενέστερο μέρος, θα έπρεπε να το κάνει η Σύνοδος. Ακόμη και αν αυτό που έγινε δεν οδηγήσει σε λύση, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσπαθήσουμε να βρούμε άλλη λύση. Πρέπει να κοινωνήσουμε, να συλλειτουργήσουμε, να τελειώσει η εκκρεμότητα. Να αγκαλιαστούμε στην Εκκλησία. Αν δεν το κάνουμε αυτό, ακυρώνουμε όλο τον λόγο μας στα σύγχρονα προβλήματα.

Ν.Π.: Πέραν της άρσεως του επιτιμίου της ακοινωνησίας, πιστεύετε ότι θα έπρεπε να αποκατασταθεί με κάποιο τρόπο; Ίσως στα πρότυπα της δημιουργίας μιας προσωποπαγούς επισκοπής ή μιας ιδιότυπης επισκοπής όπως η Μονή Κύκκου;

Μητρ.Μεσογαίας:
Είχαμε την ευκαιρία να το κάνουμε τώρα και με τις διχοτομήσεις. Είχαμε την ευκαιρία να το κάνουμε και πριν γίνει η διχοτόμηση. Αν αυτό θα βόλευε και νομικά. Έχουμε την ευκαιρία αντί να γίνει καινούργια Μητρόπολη, κάποιος να δώσει αυτό που του δόθηκε. Εγώ είμαι έτοιμος να παραιτηθώ. Αν αυτό αποτελεί λύση του προβλήματος, γιατί να μην το κάνω; Και δεν είναι καθόλου υποκρισία, όπως κάποιοι έσπευσαν να πουν. Το εννοώ. Πρέπει πάση θυσία να βρεθεί αγία λύση.

Ν.Π.: Δηλαδή, εσείς δεν έχετε καμία αντίρρηση με την αποκατάστασή του…

Μητρ. Μεσογαίας:
Θεωρώ ότι αν δεν αποκατασταθεί ο Νικόδημος με κάποιο τρόπο, αν δεν τα βρούμε μεταξύ μας ως Εκκλησία, δεν μπορούμε να έχουμε καλή μαρτυρία στον κόσμο…

Ν.Π.:  Σεβασμιώτατε, σας ευχαριστώ θερμά γι' αυτή την ενδιαφέρουσα και ειλικρινή συζήτηση που είχαμε.

Μητρ. Μεσογαίας:
Και εγώ σας ευχαριστώ.

Πηγή: amen.gr

᾿Από τή δράση τοῦ π. Μάρκου Μανώλη ὡς λαϊκοῦ και κληρικοῦ





Τοῦ κ. ᾿Αντωνίου Εὐαγ. ᾿Αντωνίου

Κύριε Διευθυντά,

δεν θα φιλολογήσω, διότι υπάρχουν άριστοι θεολόγοι και φιλόλογοι, πού λαλούν λόγον αγαθόν. Έλάλησαν ήδη και θα μέλπουν συνεχώς θαυμαστά. Δια τον μακαριστόν Αρχιμανδρίτη Μάρκον Μανώλην σημειώνω ελάχιστα ψήγματα από προσωπική μου εμπειρία.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε ως τα μαθητικά του χρόνια σε δύσκολη εποχή Κατοχής και «Εμφυλίου».

Ό μακαριστός πατέρας του Κωνσταντίνος Μανώλης, σε επίσκεψη του εις το σπίτι μου, μεταξύ των πολλών θαυμαστών, μας είπε δια τον γιο του Χαράλαμπο και το εξής:

Διατηρούσε στη γειτονιά του «γαλακτοπωλείο». Ό Χαράλαμπος πωλούσε σε σπίτια το γάλα με το ποδήλατο του. Κάποτε άδειασε γάλα από ένα μεγάλο δοχείο σε δύο μικρότερα και στο τέλος στο μεγάλο δοχείο έβαλε ελαχιστότατο νερό και το έριξε σε ένα από τα μικρά.

Ό Χαράλαμπος παρετήρησε διακριτικά τι έγινε. Ό πατέρας είπε στο γιο. να φόρτωση στο ποδήλατο το γάλα και να φυγή για να το δώσει στα σπίτια. Ό Χαράλαμπος με σταθερή και ήμερη φωνή του είπε: Εγώ δεν θα πάω να πωλήσω στους ασθενείς αυτό το γάλα. 'Αν υπάρχει άλλο, το πάω αυτό όχι.

Αυτό ήτο ένα πολύ μεγάλο μάθημα για εμένα από το παιδί μου. είπε ο κυρ Κώστας.

Ό μακαριστός Μάρκος ητο ιεροδιάκονος περίπου είκοσι χρόνια, στην Ί. Μονή Αγίου Παντελεήμονος Πεντέλης, κοντά στον άγιο Ηγούμενο Γέροντα Σίμωνα Αρβανίτη.

Συγχρόνως συνεργάζετο και με τον δεύτερο μεγάλο Γέροντα, μακαριστό Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, τον γίγαντα της Ορθοδοξίας, στην «Πανελλήνια "Ορθόδοξη Ένωση» (Π.Ο.Ε.) και στον «Ορθόδοξο Τύπο»,

Ό Γέρων μακαριστός Σίμων μεταξύ άλλων θαυμαστών, μου είχε ειπεί; «Ό π. Μάρκος είναι το τέλειο παράδειγμα της υπακοής. Στην υπακοή δεν μπορεί να τον φθάσει κανείς».

Γνωρίζω προσωπικώς, από πρώτο χέρι: πολλά εξαιρετικά περιστατικά για τον μακαριστό Γέροντα Μάρκο. Ένα άπ' αυτά είναι το έξης Ό αγέρωχος Γέροντας, μακαριστός Σίμων, κατά τα τελευταία του χρόνια είχε τυφλωθεί. Συνέχιζε, όμως, να τελεί τις ιερές Ακολουθίες ως και την Θείαν Λειτουργίαν, με την βοήθεια βεβαίως κάποιου Μοναχού. Κατά την Θείαν Λειτουργίαν, όμως. βοηθός του ακοίμητος ήτο ο Ιεροδιάκονος και αργότερα Ιερομόναχος π. Μάρκος Μανώλης, ο όποιος εις τον πρώτο βαθμό ιεροσύνη(; είχε μείνει περίπου είκοσι (20) έτη. Αιτία ήτο ότι είχε εκδηλωθεί κατά της προσεγγίσεως του Πατριάρχου Αθηναγόρου, προς τον Πάπα, {Συλλείτουργα και λοιπά, χωρίς καμία υποχώρηση του δευτέρου από τα σφάλματα και τις αιρέσεις του).

Εις μίαν Θείαν Λειτουργίαν εις την Ίεράν Μονήν Αγίου Παντελεήμονος Πεντέλης, την οποίαν τελούσε ο τυφλός μακαριστός Γέρων Σίμων, βοηθούμενος υπό του π. Μάρκου, μετά την Θείαν Κοινωνία, κατά το τέλος και κατά λάθος, σήκωσε το φιαλίδιο (μπουκαλάκι) του νάματος και κτύπησε επί του Αγίου Ποτηριού και όλο το κάτω μέρος του φιαλιδίου έπεσε εντός αυτού. Ό Γέρων Σίμων δεν αντελήφθη τι συνέβη, διότι παρενέβη ακαριαία ο π. Μάρκος, έλαβε το σπασμένο φιαλίδιο από το χέρι του Γέροντα, επήρε και το Άγιο Ποτήριο μετά σπασμένα γυαλιά μέσα, δεν είπε τίποτε στον Γέροντα, να μη ταραχθεί, και με την ιερά Λαβίδα κάμνοντας τον σταυρόν του. έσπασε τα μεγάλα κομμάτια τα εντός του Ποτηριού γυαλιά και ξανακάνοντας τον σταυρό του, κατέλυσε, κατάπιε, όλο το περιεχόμενο (υπόλοιπο Θείας Κοινωνίας) και γυαλιών!

Ό Μοναχός, πού έβλεπε τα εντός του ιερού γενόμενα ανατρίχιασε, χωρίς να προφέρει λέξη. Παρακολουθούσε, όμως. διακριτικά τον η Μάρκο περιμένοντας το μαρτύριο του .Δεν συνέβη, όμως. τίποτε. Έθαύμαοε το γεγονός, χωρίς ν' αναφέρει κάτι σχετικό.

Εις την Π.Ο.Ε. και «Ορθόδοξο Τύπο» συνεργάσθηκα επί δεκαετίες εις το Διοικητικό Συμβούλιο. Ο μακαριστός π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος με είχε καταστήσει υπεύθυνο εις το Παράρτημα της Π.Ο.Ε. εις την Αγία Μαύρα Ηλιουπόλεως.

Ηρχετο ο π. Μάρκος τακτικά και ομιλούσε ή παρακολουθούσε τους εκάστοτε ομιλητές. Ως Ιερομόναχος και Πνευματικός, εξομολογούσε εις τον Ιερόν Ναόν τής Άγιας Μαύρας Ηλιουπόλεως, μέχρι το τέλος της ζωής του, Ητο τότε το Παράρτημα της Π.Ο.Ε. πλησίον αυτού του Ί. Ναού.

Σε μία ομιλία του, εις το τέλος είπε:

«Επειδή εσείς οι λαϊκοί δεν είσθε θεολόγοι, για να μένετε ακλόνητοι στην Ορθόδοξη Πίστη σας και γιο να μη ταλαντεύεστε από Ιεχωβάδες και άλλους αιρετικούς, θα έχετε στο νου σας τρία μόνο πράγματα και θα αποστομώνετε τους πάντας. Ή Ορθοδοξία εκτός των άλλων έχει ως τον Αγιασμό, το Αγιον Φως και τον Τυμπανιαίων. Καμία άλλη πίστης ή δόγμα δεν τα έχει αυτά.

1. Ό Αγιασμός, τελούμενος από οιονδήποτε Ορθόδοξο ιερέα δεν χαλάει ποτέ. Ενώ Όλων των άλλων ο Αγιασμός αλλοιώνεται και βρωμάει.

2. Το Αγιον Φως, στα Ιεροσόλυμα εμφανίζεται μόνον στον Όρθόδοξον Πατριάρχη και

3. Ό Τυμπανιαίος, πού κατά την εκταφή του είναι άλιωτος, φουσκωμένος, τύμπανο, δεν διαλύεται, διότι ήτο καταραμένος από ιερέα η Αρχιερέα. Λειώνει, διαλύεται, μόνον αμέσως μετά την συγχωρητική ευχή υπό του ίδιου ιερέως ή οποιαδήποτε Ορθόδοξου Αρχιερέως. Αυτά δεν συμβαίνουν Σε καμία άλλη πίστη .

Ο μακαριστός Γερών Μάρκος ήτο από τα ιδρυτικά μέλη της Π.Ε.ΦΙ.Π. -(Πανελλήνιος- Ένωσις Φίλων Πολυτέκνων), από το 1969.

Από της ιδρύσεως της υπήρξε μέλος του Δ.Σ, και δεν έλειψε από τις συνεδριάσεις, έστω και αν μερικές φορές προσήρχετο πολύ καθυστερημένα, λόγω σοβαρών του ασχολιών. Ζητούσε, όμως, να ενημερωθεί εφ' όλων των θεμάτων και κρατούσε σημειώσεις. Προσέφερε τον εαυτό του ολόκληρο με απίστευτη αγάπη για την Π.Ε.ΦΙ.Π., ήρεμα, εύστοχα και μεθοδικά. Στήριζε την Π.Ε.ΦΙ.Π. παντοιοτρόπως μέχρι την τελευταία του πνοή. Πολλές πολύτεκνες μητέρες άπορες, λόγω της πολυετούς μου θητείας, ομολογούσαν ότι ο π Μάρκος τους έδιδε ότι χρήματα είχε χωρίς μέτρημα. Αυτό έγινετο μέχρι της τελευταίας εισαγωγής του Εις το Νοσοκομείον.

Θεωρώ βαρύ το χρέος μου να αποτίσω Φόρον τιμής ως Πρόεδρος της Π.Ε.ΦΙ,Π. επί σαράντα περίπου χρόνια, Εις τον μακαριστό Αρχιμανδρίτη Γέροντα Μάρκον Μανώλην,

Ό Γέρων Μάρκος, ήτο πιστός -ακλόνητος τηρητής του τριπτύχου Νηστεία - Αγρυπνία - Προσευχή. Υπήρξε λατρευτικός, λειτουργικός, πνευματικός, ταπεινός.

Χωρείς υπερβολή θεωρώ ότι εμιμήθη επιτυχώς δύο μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας: Τον Αγ. Μάρκον Ευγενικό τον Εφέσου, του οποίου επαξίως έφερε το όνομα, τόσο δια τους αγώνας του υπέρ της Ορθοδοξίας, όσο και δια τα δεινοπαθήματα του. Τον Αγ. Νικόλαο Πλανάν, δια την απλότητα του και την Λατρεία του.

Χαρά. μεγάλη γίνεται Εις τον Ουρανό. Υποδέχονται τον Γέροντα Μάρκον, Σίμων ο Ιερομόναχος, Χαράλαμπος ο Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Πετράκη, Γαβριήλ, Χαράλαμπος, Θεόκλητος Δίονυσιάτες και πλήθος Αγιορειτών και άλλων άγιων Πατέρων, Ό πολύς Φώτης Κόντσγλου, οι θεολόγοι Διονύσιος Μπατιστάτος, Νικόλαος Χαρίσης και νέφος άγιων ψυχών Κληρικών και Λαϊκών.

Πάτερ Γέροντα Μάρκε, από τάς αγκάλες του Κυρίου μας πρέσβευε και υπέρ ημών των αμαρτωλών. Αμήν.

Εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος»- Άπαντα Ορθοδοξίας
http://aktines.blogspot.com