"᾿Εγώ εἰμί τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος" (᾿Αποκ. κβ΄, 13)

Κείμενα γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα στή διαχρονική της μορφή, ἄρθρα ὀρθοδόξου προβληματισμοῦ καί διδαχῆς, ἄρθρα γιά τήν ῾Ελλάδα μας πού μᾶς πληγώνει...


Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

῾Η ἀναστάσιμη θεοεμπειρία στόν Γέροντα Σωφρόνιο-Πρεσβυτέρου Σταύρου Τρικαλιώτη



Ο Γέροντας Σωφρόνιος (1896-11 Ιουλίου 1993) θεωρούσε την ανάσταση του Χριστού «το μεγαλύτερο από όλα τα γεγονότα του κτιστού κόσμου». Η ζωή του ήταν μια ζωή ποτισμένη από το αναστάσιμο πνεύμα. Είναι αξιοσημείωτο ότι κοιμήθηκε εν Κυρίω το πρωί της Κυριακής της 11ης Ιουλίου 1993, κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας. Στις γραφές, που μας άφησε, συναντούμε πολλές αναφορές, που εκφράζουν την αναστάσιμη θεοεμπειρία του αγιασμένου αυτού Γέροντα του Έσσεξ Αγγλίας. Μας λέει χαρακτηριστικά: «όπου υπάρχει ολοκληρωτική πίστη, ελεύθερη από αστάθειες και αμφιβολίες, η χάρις του Αγίου Πνεύματος δίδει σ’ αυτούς που φλογερά μετανοούν και την πείρα της καταβάσεως στον άδη, και την πείρα του άδη της αγάπης, και της αναστάσεως της ψυχής, μέσα στα όρια της σωματικής ζωής». Βλέπουμε ότι σύμφωνα με τον Γέροντα Σωφρόνιο, προϋπόθεση για την ανάσταση της ψυχής, από αυτή τη ζωή,  αποτελεί η «φλογερή μετάνοια», η οποία ορίζεται όχι απλώς μόνο ως νοητική πράξη, δηλαδή «ως στροφή του νοός», (….) αλλά συνοδεύεται «κατά φυσικό τρόπο από αίσθηση πικρίας για την αχρειότητα μας και από καρδιακή θλίψη για το χωρισμό μας από τον Άγιο Θεό». Φτάνει δε ο Γέροντας στην εξής αποκαλυπτική διαπίστωση: «Δεν υπάρχει οδύνη μεγαλύτερη από την επίγνωση ότι είμαστε πραγματικά  οι πιο χειρότεροι απ’ όλους». Η πίστη στην ανάσταση του Χριστού νοηματοδοτεί κάθε ανθρώπινη δοκιμασία και με την προσευχή «ανάγει τη ψυχή στην απάθεια». «Χωρίς όμως πίστη  (στην ανάσταση) κάθε δοκιμασία γίνεται σχεδόν παράλογη: στερείται νοήματος» (…) «σταδιακά σκοτώνει και σώμα και καρδία και νου, πριν ακόμη αυτά τελειωθούν στη γνώση του Θεού». Ο χριστιανός γνωρίζει «ότι βρίσκεται “σε πόλεμο” προς τον κοινό εχθρό όλων, το θάνατο. Στην ουσία ο άνθρωπος δεν έχει άλλον εχθρό. Παλεύομε για την ανάσταση, την προσωπική και κάθε άλλου συνανθρώπου». Η εκ νεκρών ανάσταση είναι ένα μυστήριο. «Μόνο κατά την ώρα της προσευχής ερχόμαστε μερικές φορές σε κατάσταση, που φανερώνονται σ’ εμάς εν μέρει τα μυστήρια του μέλλοντος αιώνος». Παρακάτω παραθέτουμε μια συγκλονιστική μαρτυρία-αφήγηση του Γέροντα Σωφρόνιου, που περιγράφεται μια αναστάσιμη θεοεμπειρία που είχε ο άγιος, αφού, όπως ομολογεί, προηγουμένως «έπασχε εν τη μετάνοια του με όλη την ύπαρξή του»: «Και να, την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου (ίσως το 1924), το Φως με επισκέφθηκε μετά τη Θεία Μετάληψη και το αισθάνθηκα ως επαφή της Θείας αιωνιότητας με το πνεύμα μου. Ιλαρό, γεμάτο ειρήνη και αγάπη, το Φως παρέμεινε μαζί μου επί τρεις ημέρες. Διέλυσε το σκοτάδι της ανυπαρξίας, που στεκόταν μπροστά μου. Αναστήθηκα, και μέσα μου, μαζί μου, αναστήθηκε όλος ο κόσμος. Οι λόγοι του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στο τέλος της ακολουθίας του Πάσχα ήχησαν με συγκλονιστική δύναμη: “Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς επί μνήματος”. Καταπονημένος από το θέαμα του γενικού θανάτου, ανέζησα εκείνη τη στιγμή: Πραγματικά, και η ψυχή μου αναστήθηκε και δεν βλέπω πλέον κανένα νεκρό…. Εάν τέτοιος είναι ο Θεός, πρέπει το συντομότερο να εγκαταλείψω τα πάντα και να επιζητήσω μόνον την  ένωση μαζί Του». Σε κάποιο άλλο σημείο θα ταυτίσει ο Γέροντας αυτό το Φως («το υπερκόσμιο») με το άκτιστο Φως της θείας Μεταμορφώσεως και θα μας διδάξει: «Η κάθοδος αυτού (του Φωτός) σ’ εμάς δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνο η φανέρωση του Θεού στον άνθρωπο: αποκάλυψη ουρανίων μυστηρίων», για να συμπεράνει: «Χωρίς αυτό το Φως η γη θα παρέμενε εκτός της αληθινής θεογνωσίας. Βάσει της προσωπικής μου πείρας, επέτρεψα στον εαυτόν μου να ονομάσει το Φως αυτό Φως αναστάσεως. Με τον ερχομό αυτού του Φωτός το πνεύμα του ανθρώπου εισάγεται  στη σφαίρα όπου δεν υπάρχει θάνατος». Συνεχίζοντας ο θεοδίδακτος Γέροντας θα μας αποκαλύψει: «Η έλλαμψη από αυτό το Φως δίνει στον άνθρωπο την πείρα της αναστάσεως ως πρόγευση της μέλλουσας μακαριότητας». Όμως δεν αξιώνονται όλοι τέτοιας πείρας αναστάσεως, αλλά μόνον οι ικανοί να αντιληφθούν το Χριστό: «Ο Χριστός μετά την Ανάστασή του εμφανιζόταν αποκλειστικά σ’ εκείνους, οι οποίοι ήσαν ικανοί να Τον αντιληφθούν στη  ήδη θεωμένη και πεφωτισμένη σάρκα Του, παραμένοντας αόρατος  στους άλλους». Οι δεκτικοί του Άκτιστου Φωτός αξιώνονται και της αναστάσιμης χαράς: «Όταν δε κατέρχεται σ’ εμάς το Άκτιστο Φως, τότε μεταδίδεται σ’  εμάς η χαρά της αναστάσεως, και ο νους μας θεωρεί τον Κύριον αναβαίνοντα , «όπου ην το πρότερον ».
(Πρεσβυτέρου Σταύρου Τρικαλιώτη, «Τα ένδεκα Εωθινά Ευαγγέλια», Εκδ. Τήνος, σ. 33).




Διάψαλμα

᾿Ελευθερίου Μάινα



Στὴ φωλιὰ τῆς πέτρας
ὁ λαγός,
καὶ στὴν καρδιὰ τοῦ λαγοῦ
ὁ φόβος.
῾Η κραυγὴ τῆς καρδιᾶς
σπαραγμός,
Κύριε, τρέμω
ὁ δειλός.
Σῶσε μας, λέω,
καὶ τοὺς δυό.
Πάρε τὸ φόβο
απ᾿ τό λαγὸ
καὶ τὴν τρεμούλα
απ᾿ τὸ δειλό.

᾿Αρχ. Σαράντη Σαράντου (ὁμιλία γιά τούς ἱερούς κανόνες, ᾿Αμαρούσιον, ῾Ιερός Ναός ῾Αγίου Κοσμᾶ, 1-11-2009, ψηφιοσκόπιο)




















Ἐπιμνημόσυνος ὁμιλία διὰ τὸν π. Μᾶρκον Μανώλην εἰς τὴν Π.Ο.Ε., ὑπὸ τοῦ π. Σαράντη Σαράντου



Μέσα σὲ κλίμα βαθείας συγκίνη-
σης καὶ ὑπὸ τὴν ἄγρυπνη σκέπη καὶ
προστασία τοῦ μεταστάντος εἰς
τὰς αἰωνίους Μονάς, πνευματικοῦ
μας πατρὸς καὶ σοφοῦ πηδαλιού-
χου τῆς Π.Ο.Ε., π. Μάρκου Μανώ-
λη, τὴν Δευτέρα 20/4/2010, στὴν
αἴθουσα τῆς Π.Ο.Ε. (Κάνιγγος 10),
ἕνας ἐκ τῶν στενωτάτων συνερ-
γατῶν του, ὁ πανοσιολογιώτατος
ὑπερασπιστὴς τῆς Ἁγιοπατερικῆς
παράδοσης, π. Σαράντης Σαράντος,
ὡμίλησε γιὰ τὸν βίο καὶ τὸ ἔργο τοῦ
ὁσίου Γέροντος.
Ὅπως ἀνεμένετο, στὴν αἴθουσα
τῆς Π.Ο.Ε. ὑπῆρξε μία ἄνευ προ-
ηγουμένου προσέλευση πνευμα-
τικῶν παιδιῶν τοῦ π. Μάρκου καὶ
φίλων τῆς Π.Ο.Ε..
Ἐν ἀρχῆ ἐτελέσθη τρισάγιο ὑπὲρ
ἀναπαύσεως τοῦ Γέροντός μας καὶ
κατόπιν, ὁ π. Σαράντης ἐξῆρε τὴν
προσωπικότητα καὶ τὴν πνευματικὴ
ἀκτινοβολία τοῦ Γέροντος, τεκμη-
ριώνοντας τὴν θέση του, μέσα ἀπὸ
πλῆθος ἁγιοπατερικῶν χωρίων, ποὺ
ἀναδεικνύουν τὶς ἀπαραίτητες
προϋποθέσεις καὶ ποιότητες, ποὺ
ἀπαιτοῦνται πρὸς ἐκπλήρωση τοῦ
ὑψηλοῦ προορισμοῦ ἑνὸς πρεσβυ-
τέρου – πνευματικοῦ πατέρα.
«Ἡ ἱερωσύνη εἶναι τέχνη τεχνῶν
καὶ ἐπιστήμη ἐπιστημῶν», ἐτόνισε
ὁ ὁμιλητής, διότι ἡ ἰατρικὴ τῶν
ψυχῶν ἀπαιτεῖ ἀσυγκρίτως ἀνώτε-
ρα, πνευματικά, προσόντα ἀπὸ τὴν
σωματικὴ ἰατρική.
Ὁ νεαρὸς διάκονος ὁφείλει νὰ
ἀσκηθεῖ καὶ νὰ δοκιμασθεῖ ἐπὶ
μακρὸν προκειμένου νὰ ὑποτάξει
καὶ νὰ ἐλέγξει τὸ μεταπτωτικὸ σαρ-
κικό του φρόνημα ὥστε μετέπειτα,
ὡς πρεσβύτερος νὰ εἶναι ἱκανὸς νὰ
ἀκούει, νὰ διαγιγνώσκει, νὰ νουθε-
τεῖ καὶ νὰ καθοδηγεῖ μὲ διάκριση τὰ
πνευματικά του παιδιὰ καὶ κυρίως,
νὰ ἐγχαράξει στὶς καρδιές τους τὴν
θέρμη καὶ τὴν ἀγωνιστικότητα τῆς
κτήσεως τῆς ἀρετῆς, πρᾶγμα τὸ
ὁποῖο ὁ π. Μᾶρκος τὸ ἔπραξε ἐπὶ 26
ὁλόκληρα ἔτη ὡς ἱερεύς.
Τὸ ἀνύστακτο καὶ ἀκατάβλητο
τῆς ἀσκητικῆς καὶ ποιμαντικῆς
βιοτῆς τοῦ κεκοιμημένου συντεί-
νουν στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ π. Μᾶρκος
πληροῦσε ὅλα τὰ προαπαιτούμενα
καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη ἕνας ἄρι-
στος ποιμήν, παραστάτης τῆς Μυ-
στικῆς Τράπεζας, ἐξαγνιστὴς τοῦ
λαοῦ καὶ μονίμως πυρπολημένος
ἀπὸ τὴν Θείαν Χάριν, διότι, πῶς
ἐξηγεῖται ἀλλιῶς, τὸ τεράστιο καὶ
ἐκτὸς ἀνθρωπίνης λογικῆς, πνευ-
ματικό του ἔργο.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς,
τοὺς φλογεροὺς καὶ ζώντες τὴν
Θείαν Χάριν ποιμένες τοῦ λαοῦ,
τοὺς ἀποκαλοῦσε ἠχηροὺς κώδω-
νες, ποὺ προειδοποιοῦσαν, τὸ ποί-
μνιο καὶ ταυτόχρονα ἀποδίωκαν τὰ
πάθη καὶ τοὺς δαίμονες, ποὺ ἐπε-
δίωκαν νὰ κατακυριεύσουν ἀνθρώ-
πινες ψυχές. Ἕνας τέτοιος ἐκκω-
φαντικὸς κώδων ἦταν καὶ ὁ π.
Μᾶρκος, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν μνημει-
ώδη διάκριση, πραότητα καὶ νηφα-
λιότητά του, μαζὶ μὲ τὸ ἀταλάντευ-
το ἁγιοπατερικό του φρόνημα
ἔκρουε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου
τῶν παθῶν καὶ τῶν αἱρέσεων καὶ πα-
ρακινοῦσε στὴν ἐπαναφορὰ στὴν
ὀρθοδοξία καὶ ὀρθοπραξία…».
Ἂς μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς, τὴν πρα-
ότητα, τὴν διάκριση καὶ τὸ λακω-
νικὸ τοῦ χαρακτήρος του, τὰ ὁποῖα,
μαζὶ μὲ τὴν ἀσκητικότητα καὶ τὴν
θυσιαστικότητά του νὰ γίνουν οἱ
ὁδηγοὶ καὶ στὴν δική μας, γήϊνη,
προσωπικὴ βιοτή.
Χ.Δ.Μ.
(᾿Ορθόδοξος Τύπος, 23-04-2010)

Ἡ μαρτυρία τοῦ Ἀρχιμ. Γερβασίου Ραπτοπούλου διὰ τὸν κοιμηθέντα Γέροντα π. Μᾶρκο Μανώλη


"ἔφθασε μέχρι καὶ τὰ Καρπάθια ὄρη τῆς Τρανσυλβανίας
“ζητῆσαι” κι ἐκεῖ τὸ ἀπολωλός".








Ἀρχιμανδρίτης Γερβάσιος
Ἰωαν. Ραπτόπουλος τῆς Ὀρθοδόξου
Χριστιανικῆς Ἀδελφότητος «Η
ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ» πληροφορηθεὶς τὴν
κοίμησιν τοῦ Γέροντος π. Μάρκου
Μανώλη, ἀπέστειλεν εἰς τὸν πρό-
εδρον τῆς Π.Ο.Ε. κ. Κων. Σαμωνᾶ
τὴν ἀκόλουθον συλλυπητήριον ἐπι-
στολήν:
«Πρὸς τὴν Πανελλήνια Ὀρθόδοξη
Ἕνωση (Π.Ο.Ε.)
Κάνιγγος 10, 106 14, Ἀθήνα
Ἀγαπητέ μου κ. Πρόεδρε,
μὲ τὴν ἐκδημία πρὸς τὸν Κύριο
τοῦ πνευματικοῦ Προϊσταμένου
τῆς Π.Ο.Ε. καὶ τοῦ “Ὀρθοδόξου Τύ-
που” Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμ.
Γέροντα π. Μάρκου Μανώλη, σή-
μερα τὸ ἑσπέρας, δεχθεῖτε σᾶς πα-
ρακαλῶ τὰ πλέον θερμὰ συλλυπη-
τήρια τῆς Ἀδελφότητος “Η ΟΣΙΑ
ΞΕΝΗ” καὶ ἐμοῦ προσωπικά.
Μὲ κατώδυνη τὴν ψυχή μου ἐπι-
τρέψτε μου δύο λόγια γιὰ τὸν μα-
καριστὸ πλέον Γέροντα τῆς Π.Ο.Ε.
καὶ τοῦ “Ὀρθοδόξου Τύπου”. Μὲ
τὸ Γέροντα βρέθηκα πνευματικὰ
συνοδοιπόρος πρὸς τοὺς “ἐλαχί-
στους ἀδελφοὺς” τοῦ Χριστοῦ
(Ματθ. κε´, 36 καὶ 40) στὶς φυλακὲς
Ἑλλάδος καὶ ἐξωτερικοῦ. Κι αὐτὸ
τὸ γεγονὸς μαρτυρεῖ τὴν πολλή
του ἀγάπη ἰδιαίτερα σὲ ἐκείνους,
ποὺ θεωροῦνται ἢ καὶ εἶναι οἱ
ἁμαρτωλότεροι ὅλων. Κι αὐτὸ τὸ
ἔπραττε ἀκολουθώντας “τοῖς ἴχνε-
σιν” Ἐκείνου, ποὺ εἶπε• “οὐκ ἧλθον
καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτω-
λοὺς εἰς μετάνοιαν”. Καὶ τὸ ἄλλο•
“ἦλθεν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου
ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός”.
Ἡ ἀγάπη του αὐτὴ φτέρωσε τὴν
ψυχή του καὶ ἔφθασε μέχρι καὶ τὰ
Καρπάθια ὄρη τῆς Τρανσυλβανίας
“ζητῆσαι” κι ἐκεῖ τὸ ἀπολωλός. Βά-
δισε ἕνα δρόμο, τὸν ὁποῖο ἀκολου-
θεῖ καὶ ἡ ταπεινότητά μου 33 τώρα
χρόνια.
Ἀλλὰ σεῖς γνωρίζετε καλύτερα
ἀπὸ μένα ὅτι ὁ μακαριστὸς Γέρον-
τας ἀναλώθηκε σὰν λαμπάδα καιο-
μένη στὴ διακονία τοῦ Ἀμπελώνα
τοῦ Κυρίου μας Ἱησοῦ σὲ ὅλους
τοὺς τομεῖς τῆς διακονίας, ὅπως
τοῦτο μᾶς τὸ προσδιόρισε ὁ Ἴδιος
μὲ τὸ λόγο του καὶ τὴν πράξη του:
“Ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε
διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ
δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον
ἀντὶ πολλῶν”.
Αὐτὸς ἦταν ὁ μακαριστὸς Γέ-
ροντας. Ἔδωσε καὶ ὁ ἴδιος τὴ ζωή
του ὅλη στὸ “διακονῆσαι” τὸν
ἄνθρωπο. Στὴ λογικὴ καὶ ἀναίμακτη
λατρεία. Στὸ Μυστήριο τῆς Ἱερᾶς
Ἐξομολογήσεως. Στοὺς φτωχούς.
Στοὺς γέροντες. Στὴ νεολαία μας.
Σὲ ὅλες τὶς Ἀκολουθίες τῆς ἁγίας
μας Ἐκκλησίας. Στὰ ὀρφανά. Στὶς
Φυλακές. Στὰ Ψυχιατρεῖα. Στοὺς
θλιμμένους. Στοὺς προδομένους
γονεῖς καὶ σὲ ὅλους τοὺς μοναχι-
κοὺς συνανθρώπους του.
Αὐτὴ ἦταν συνοπτικὰ ἡ ζωή του.
“Πλήρης ἔργων ἀγαθῶν”. Μέχρι
τὴν παραμονὴ τῆς Κυριακῆς τῶν
Βαΐων δεχόταν κάτω ἀπὸ τὸ πετρα-
χήλι του ἑκατοντάδες “κοπιῶντας
καὶ πεφορτισμένους”, γιὰ νὰ ἀνα-
παυθεῖ μόνο τὶς πρωϊνὲς ὧρες. Καὶ
μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία τῶν Βαΐ-
ων ἄρχισε καὶ ἡ δική του ἀνοδικὴ
πορεία τῆς δοκιμασίας του. Ὥσπου
τὸ ἑσπέρας σήμερα πέρασε στὴν
αἰωνιότητα. Στὴ ζωή, “ὅπου οὐκ
ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός,
ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος”. Στὴν
οὐράνια βασιλεία. Στὴν ἀπέραντη
ὀμορφιὰ καὶ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ,
τὸν ὁποῖο ἀγάπησε “παιδιόθεν” καὶ
τὸν διακόνησε μὲ ὅλη του τὴν ψυ-
χή. Στὴν αἰώνια χαρὰ καὶ εὐφροσύ-
νη. Ἐκεῖ, ὅπου “ὅλα εἶναι ὄμορφα,
ὅλος ὁ κόσμος εἶναι καλός, ὅπου
Ἄγγελοι, Ἀρχάγγελοι… Σεραφεὶμ
καὶ ὅλες οἱ καλὲς ψυχὲς τῆς γῆς”.
Ἐκεῖ καὶ πλάϊ στὸ μακαριστὸ Γέ-
ροντά του π. Χαράλαμπο Βασιλό-
πουλο, γιὰ νὰ ψάλλουν μαζὶ πιὰ τὸν
τρισάγιο Ὕμνο στὸν Τριαδικό μας
Θεό.
Ἐκεῖ, ἀείμνηστε καὶ μακαριστὲ
Γέροντα Μάρκο, εὔχου νὰ ἔχουμε
καὶ μιὰ καλὴ συνάντηση. Ἀμήν.
Μὲ ἐγκάρδιες εὐχὲς καὶ
πολλὴ ἀγάπη
Ἀρχιμανδρίτης
Γερβάσιος Ἰωάν. Ραπτόπουλος
Υ.Γ.: Ἀγαπητὲ κ. Πρόεδρε, λυποῦμαι
βαθύτατα γιὰ τὴν ἀδυναμία μου νὰ
παραστῶ στὴν αὐριανὴ ἐξόδιο Ἀκο-
λουθία τοῦ σεπτοῦ Γέροντα. Τοῦτο
ὀφείλεται σὲ χειρουργικὴ ἐπέμβαση,
στὴν ὁποία ὑποβλήθηκα τὴν τρέχουσα
ἑβδομάδα.
π. Γερβάσιος»__(᾿Ορθοδοξος Τύπος, 23-04-2010)

"῎Ας σκεφτοῦμε σοβαρά τόν προβληματισμό τοῦ ἁγίου Πρεβέζης




 Σε συνέχεια της δημόσιας συζήτησης για την χρήση της δημοτικής γλώσσας στη Θεία Λειτουργία ο Καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης καταθέτει τη δική του άποψη 



του Πέτρου Βασιλειάδη, καθηγητή Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ

Σχόλιο klision: Φιλοξενοῦμε σήμερα τίς "γλωσσικές" ἀπόψεις τοῦ κ. Βασιλειάδη, οἱ ὁποῖες δέν μᾶς ξενίζουν, διότι ὁ ἄνθρωπος ἔχει δώσει δείγματα "κακῆς" γραφῆς καί στό παρελθόν. ᾿Εμεῖς,  ἁπλῶς,  νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος δέν συζήτησε ἁπλῶς τίς Πρωτοβουλίες τοῦ ῾Αγίου Πρεβέζης, ἀλλά τή σωρεία καταγγελιῶν πού εἶχε δεχθεῖ  γιά τίς ἐτσιθελικές ἐνέργειες τοῦ ἁγίου Πρεβέζης. Γιά νά λέμε τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους, βρέ ἀδελφέ!


Με αφορμή την ανακοίνωση της ΔΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδος, που συζήτησε την πρωτοβουλία της Ι. Μ. Νικοπόλεως και Πρεβέζης, τα δημοσιεύματα στον ημερήσιο τύπο, τις συνεντεύξεις και τα σχόλια που ακολούθησαν, αλλά και τη δημοσίευση μακροσκελών μελετών από ιεράρχες, οι οποίες ασφαλώς χρήζουν θεολογικού αντιλόγου, έκρινα σε πρώτη φάση να υπενθυμίσω τις απόψεις ειδικών επί του θέματος θεολόγων, οι οποίες αν μη τι άλλο υπογραμμίζουν την πολυπλοκότητα του προβλήματος, όπως άλλωστε αναφέρει και το ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου. Για ορισμένες διατυπώσεις αυτού του ανακοινωθέντος, αλλά και την σε βάθος θεώρηση του όλου θέματος πρόκειται να τοποθετηθούν τα θεολογικά τμήματα της χώρας μας, καθώς και η αρμοδία ειδική συνοδική επιτροπή λειτουργικής αναγεννήσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Ένας διακεκριμένος Ορθόδοξος (από τους πλέον πολυδιαβασμένους στην πατρίδα μας) και δύο ετερόδοξοι λειτουργιολόγοι έχουν διατυπώσει τις εξής ενδιαφέρουσες απόψεις.
Ο μακαριστός π. Αλέξανδρος Σμέμαν, ανάμεσα στα πολλά που έχει γράψει είναι και το εξής: «H θεολογική και λειτουργική τραγωδία της μεταπατερικής εποχής είναι πως η εκκλησιαστική λατρεία έχασε τη λειτουργική της διάσταση, περιορίστηκε σε λατρευτικές (cultic) κατηγορίες μόνο....Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται αυτό, πολύ συχνά οι λειτουργικά ‘συντηρητικοί’, οι παθιασμένοι ερα¬στές των τύπων και των εξωτερικών εκδηλώσεων, των ‘αρχαίων και μεγαλειωδών’ τυπικών, είναι οι πιο απελπιστικά τυφλοί στο αληθινό νόημά τους» (Α. Σμέμαν, «Θεολογία και Λειτουργία», Η αποστολή της Ορθοδοξίας στο σύγχρονο κόσμο, Αθήνα 1983, σελ. 169).

Είναι τραγικό το γεγονός πως όσοι αγαπούν την Ορθοδοξία, πασχίζουν για τη λειτουργική της αναγέννηση• αντίθετα οι αδιάφοροι παρατηρητές του φαινομένου της ορθόδοξης λατρείας, την θέλουν όπως είναι, σαν ένα μουσειακό κατασκεύασμα διατηρημένο σαν μούμια απ’ τα παλιά, άξια θαυμασμού για τον πλούτο της, όχι όμως για την επίδραση στη ζωή των πιστών και τη σύγχρονη δυναμική της παρουσία. Είναι ενδεικτικό για το υπό εξέταση φαινόμενο το σχόλιο του A. H. Couratin, ενός ετεροδόξου λειτουργιολόγου της περασμένης γενιάς, που δεν διαφέρει και πολύ από τις απόψεις των επικριτών των ποιμαντικών πρωτοβουλιών ορισμένων ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος: «Η γοητεία των ναών με τους τρούλους, τα κεριά και το θυμίαμα, τα χρυσοποίκιλτα άμφια και οι εικόνες του τέμπλου, η ομορφιά της μουσικής με την οποία έχουν σήμερα επενδυθεί οι ακολουθίες, όλα αυτά κάνουν τη λατρεία της ανατολικής χριστιανοσύνης μιαν αξέχαστη εμπειρία για το χριστιανό της Δύσεως.

Παρά την κληρικοκρατούμενη μορφή της, παρά την απουσία κηρύγματος, και παρά την αραιά προσέλευση των λαϊκών στη θεία κοινωνία, η λειτουργία της ανατολικής εκκλησίας αποτελεί πολύ δημοφιλή έκφραση ευσέβειας, στην οποία ο λαός συμμετέχει ασυναίσθητα, έχοντας συνείδηση αιωνίων αληθειών. Δεν έχει ακόμη γίνει εμφανές εάν και κατά πόσο αυτή η μορφή λατρείας ενέχει την εσωτερική δυναμική που θα τη βοηθήσει να προσαρμοσθεί στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής. Υπάρ¬χουν, πράγματι, μερικοί που υποστηρίζουν πως οι πνευματικές ανησυχίες του συγχρόνου ανθρώπου μπορούν καλύτερα να ικανοποιηθούν, αν αυτή παρέμενε ως έχει»! («The Liturgy», The Pelican Guide to Modern Theology Vol.2 Historical Theology, Λονδίνο 1969, 131-240, σελ. 184).

Τέλος ο H. Wybrew, ειδικός σε θέματα της ορθόδοξης λειτουργικής παραδόσεως, που έγραψε το έργο The Orthodox Liturgy. The Development of the Eucharistic Liturgy in the Byzantine Rite, Nέα Υόρκη 1990, περιγράφει τη σταδιακή μετεξέλιξη της ορθόδοξης ευχαριστιακής λατρείας με τον ακόλουθο γλαφυρό τρόπο: «H Θεία Ευχαριστία στην ανατολική χριστιανική παράδοση από απλό κοινό δείπνο μετεξελίχθηκε σε τελετουργική πράξη, από τον οικιακό περιορισμό μετεπήδησε στην δημόσια μεγαλοπρέπεια, από βρώση και πόση κατέληξε στο δέος του μυστηριώδους, από τη διαφάνεια και την εις επήκοον πάντων επιτέλεση των δρωμένων στην απόκρυψη και τη σιωπή, από την Ευχαριστία ως συνολική εμπειρία των εσχάτων σε Δείπνο του Κυρίου…

Aναμφίβολα, καταλήγει ο Wybrew, ουσιαστικές αλλαγές έχουν επιτελεστεί στον αιώνα που έφυγε. Eίναι μάλιστα απίθανο η ευχαριστιακή πράξη να παραμείνει ως έχει τον αιώνα και τη χιλιετία που έρχεται» («The Development of the Eucharistic Worship. Tradition and Change», Sobornost 18 [1996], σελ. 9-18).

΄Πηγή:http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=2216

Μεσογαίας Νικόλαος "῾Η γλῶσσα εἶναι παράθυρο γιά τήν ἐνίσχυση τῆς πίστεως"






«Νομίζω, ὅτι ἄν βγάλουμε τή γλῶσσα αὐτή πού ἔχουμε ἀπό τήν ᾿Εκκλησία, εἶναι σάν νά πάω ἐγώ καί  νά βγάλω εκατόν τρία (103), βυζαντινά καί μεταβυζαντινά μνημεία τά ὁποῖα εἶναι πανέμορφα ἀπό τά Μεσόγεια καά νά τά ἀντικαταστήσω μέ προκατασκευασμένα».



Πέμπτη, 22 Απρίλιος 2010
Συντάχθηκε απο τον/την Αιμίλιος Πολυγένης 00:28

Στην εκπομπή της ΝΕΤ «Ουδείς Αναμάρτητος» και στην δημοσιογράφο κα Άννα Παναγιωταρέα, μίλησε το βράδυ της Πέμπτης ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος.

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος με θεολογική αρτιότητα έδωσε απαντήσεις και διευκρινήσεις, σε πολλά ερωτήματα που έχουν τεθεί τον τελευταίο καιρό στα Εκκλησιαστικά πράγματα.

Μέσα στο καταιγισμό ερωτήσεων που δέχθηκε ο Μητροπολίτης Νικόλαος, του ζητήθηκε να σχολιάσει και το θέμα των τελευταίων ημερών που αφορά την μετάφραση των ιερών κειμένων.

Απαντώντας στην ερώτηση αυτή ο Μητροπολίτης Νικόλαος, ανέφερε ένα γεγονός, στο οποίο συμμετείχε ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης κ. Θεόδωρος Πάγκαλος.

Συγκεκριμένα ο κ. Νικόλαος τόνισε: «Χθες, τέλεσα έναν αγιασμό όπου ήταν παρών ο κ. Πάγκαλος και η κα Χριστοφιλοπούλου. Κάποια στιγμή που τελείωσα την ανάγνωση μιας ευχής, γυρίζει ο κ. Πάγκαλος μου λέει: «Τι ωραία προσευχή! Δεν θα ήταν καλύτερα Σεβασμιώτατε, αυτή η προσευχή να ήταν σε γλώσσα κατανοητή, ώστε όλος ο κόσμος να την απολαύσει όπως και εμείς;».

«Τότε, του είπα: «Βεβαίως, τη στιγμή μάλιστα που το κείμενο έχει γραφεί πρόσφατα και το έγραψε κάποιος των ημερών μας στην αρχαία γλώσσα», πρόσθεσε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας.

Ο κ. Νικόλαος, εν συνέχεια για το εν λόγω θέμα μεταξύ άλλων τόνισε: «Από την άλλη μεριά κα Παναγιωταρέα, διάβασα ένα κείμενο του Αγίου Πειραιώς το οποίο μου δημιούργησε μέθεξη, αγάπησα την γλώσσα για το τι είναι αυτός ο πλούτος που έχει.»

Επίσης, τόνισε χαρακτηριστικά: «Νομίζω, ότι αν βγάλουμε τη γλώσσα αυτή που έχουμε από την Εκκλησία, είναι σαν να πάω εγώ και βγάλω εκατόν τρία (103), βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία τα οποία είναι πανέμορφα από τα Μεσόγεια και να τα αντικαταστήσω με προκατασκευασμένα».

Τέλος, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος, τόνισε ότι «η Εκκλησία θα έπρεπε να έχει ένα σύστημα παιδείας και κατήχησης, ώστε να πάρει τον κορμό και τις χίλιες λέξεις που χρειάζονται, αλλά και τα νοήματα που εμπεριέχονται. Καλλιεργώντας έτσι από μικρά παιδιά αλλά και τους μεγαλύτερους, να τους δώσει τη δυνατότητα να απολαύσουν τη γλώσσα και να την δουν σαν παράθυρο για ενίσχυση της πίστεως».

Φώτο: ROMFEA.gr

Πηγή:http://www.romfea.gr

σύγχρονος γέροντας: θυμίζει τόν γέροντας ᾿Ιάκωβο καί τόν Γέροντα Σίμωνα τῆς Πεντέλης (ψηφιοσκόπιο)